ความคิดเห็นที่ 1 ความเห็นของคุณใจ อึ๊งภากรณ์  (บางส่วนจากบทความเรื่อง  เขาพระวิหารเป็นของเขมร) เมื่อผมอยู่ ป. ๔ ที่โรงเรียนสาธิตจุฬาฯ ในสมัยรัฐบาลเผด็จการทหารของจอมพลสฤษดิ์ ก็มีการปลุกระดมเรื่องเขาพระวิหารแบบนี้โดยฝ่ายขวาตกขอบเช่นกัน ในครั้งนั้นศาลโลกตัดสินอย่างถูกต้องและมีเหตุผลว่า เขาพระวิหารเป็นของเขมร เขาพระวิหารเป็นของเขมร เพราะบนยอดเขานั้นมีปราสาทหินจากยุคอาณาจักรเขมร สมัยอาณาจักรเขมร “ชนเผ่าไท” ยังด้อยพัฒนาอยู่มาก เป็นคนป่า ซึ่งก็ไม่ใช่อะไรไม่ดีหรอก แต่ต้องยอมรับความจริง เขมรเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่กว่าอาณาจักรใดที่มีในไทยภายหลัง แถมนักประวัติศาสตร์ยังมองว่ากษัตริย์สุโขทัยเป็นคนเขมรอีกด้วย วัฒนธรรมและศีลปะจำนวนมากที่อ้างกันว่าเป็นแบบ “ไทย ๆ” ก็ลอกมาจากเขมรทั้งสิ้น ซึ่งเห็นได้ชัดเมื่อเราไปดูนครวัด ถ้าเขาพระวิหารเป็นของเขมร พิมาย ควรเป็นของเขมรหรือไม่? ในแง่หนึ่งมันเป็นของเขมรอยู่แล้ว เพราะเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรเขมรในอดีต แต่ตอนนี้มันอยู่ใจกลางผืนแผ่นดินที่กษัตริย์กรุงเทพฯก่อตั้งขึ้นมาเป็นรัฐชาติไทยไปแล้ว ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ ๕ ดังนั้นการที่จะไปยกให้เขมรก็คงไม่สมควร และรัฐบาลเขมรก็ไม่ได้เรียกร้องด้วย แต่ในกรณีเขาพระวิหาร มันอยู่บนยอดเขาตรงเส้นพรมแดน ที่กรุงเทพฯ กับปารีส เคยขีดเอาไว้ ไม่มีหมู่บ้านประชาชนอยู่ตรงนั้น ไม่จำเป็นต้องไปเถียงอะไรบ้า ๆ บอ ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ถามว่าการที่เขาพระวิหารจะเป็น “ของ” ใครนั้น ช่วยแก้ปัญหาอาหารน้ำมันแพงหรือไม่? ช่วยแก้ปัญหาความเหลื่อมล้ำระหว่างคนจนกับคนรวยหรือไม่? ช่วยสร้างรัฐสวัสดิการหรือไม่? ช่วยขยายสิทธิเสรีภาพของสตรี หรือคนรักเพศเดียวกัน หรือกลุ่มชาติพันธ์หรือไม่? แก้ปัญหาโลกร้อนหรือไม่? ทำให้รายได้ลูกจ้างลดลงหรือไม่? ทำให้ชาวนารายย่อยล้มละลายมากขึ้นหรือไม่? ไม่เลย ไม่เกี่ยวอะไรกับปัญหาปากท้อง และปัญหาการขยายสิทธิเสรีภาพของประชาชนแต่อย่างใด มันเป็นเรื่องไร้สาระ ท่าทีที่ดีที่สุดของภาคประชาชนต่อเรื่องนี้คือ พูดออกมาเลย ฟันธงเลย “เขาพระวิหารเป็นของเขมร” จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 มิ.ย. 51 14:10:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อ 1. ตอบ ข. ปราสาทหินและดินแดนเป็นของกัมพูชา เหตุผล : (1) แปลภาษาอังกฤษเอาง่ายๆเลยครับ "Temple of Preah Vihear was situated in territory under the sovereignty of Cambodia" แปลซับนรกยังได้ความว่า - "ปราสาทพระวิหารนั้น เป็นตั้งอยู่ในดินแดนใต้เอกราชแห่งกัมปูเจีย" และหลักการตีความกฎหมายที่เรียกว่า Golden Law ที่การแปลความกฎหมายใดๆ ย่อมต้องไม่เกิดผลประหลาด - ปราสาทจะมีอธิปไตยแยกกับพื้นแผ่นดินไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องสิทธิเหนือผืนดินในทางแพ่ง - หรือถ้าศาลประสงค์เช่นนั้น ก็ต้องระบุชัดเจนในคำพิพากษา จะตีความแบบ "ให้มีผลประหลาด" เช่นนี้ไม่ได้ ข้อ 2 ข. ยอมรับคำตัดสินของศาลว่าปราสาทหินและดินแดนเป็นของกัมพูชา ถ้าเรายอมสู้คดีในศาล ก็หมายความว่าต้องยอมรับในอำนาจศาล ไม่งั้นจะกลายเป็นว่า ชนะความถึงยอมรับคำพิพากษา ซึ่งมันคงเป็นเรื่องขี้แพ้ชวนตี อีกอย่างหนึ่ง คิดในมุมกลับว่า ถ้าเรื่องมันกลับกัน คือ เรามีแผนที่ๆทางกัมพูชาเคยรับรองไว้ว่าเขาพระวิหารเป็นของเรา แต่สันปันน้ำซึ่งเป็นพรมแดนธรรมชาติ ชี้ว่าอยู่ในดินแดนกัมพูชา แล้วกลายเป็นไทยแพ้คดี เพราะศาลฟังหลักฐานสันปันน้ำ เราก็คงรู้สึกไม่เป็นธรรมว่า ศาลยอมสืบข้อเท็จจริง หักล้างเอกสารที่มีการลงนามรับรองแล้วได้อย่างไร - ความศักดิ์สิทธิของเอกสาร ที่ได้รับการยอมรับกันในทุกระบบกฎหมาย ไม่เพียงพอหรือ ? ความมีเหตุผลมันขึ้นกับเหตุผลที่อยากเชื่อ จากคุณ : บุญชิตฯ (Players) - [ 27 มิ.ย. 51 14:20:30 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ความเห็นของคุณชาญวิทย์ เกษตรศิริ  (บางส่วนจากบทความเรื่อง "ปราสาทเขาพระวิหาร" กรณีศึกษาประวัติศาสตร์การเมืองกับลัทธิชาตินิยม)   ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ เป็นสถาปัตยกรรมอันน่าทึ่ง เป็นมรดกทางวัฒนธรรม ‘บรรพชนของขะแมร์กัมพูชา (ขอม) แต่โบราณ’ ที่อาศัยอยู่ทั้งในกัมพูชาปัจจุบัน และในภาคอีสานของเรา ขะแมร์กัมพูชา เป็นชนชาติที่มีความสามารถยิ่งในการสร้าง ‘ปราสาท’ ด้วยหินทรายและศิลาแลง ต่างกับชนชาติไทย ลาว มอญ พม่าที่สร้าง ‘ปราสาท’ ด้วยอิฐและไม้ ความสามารถและความยิ่งใหญ่ของขะแมร์กัมพูชา เทียบได้กับชมพูทวีป กรีก และอียิปต์ สุดยอดของขะแมร์กัมพูชา คือ Angkor หรือ ‘ศรียโสธรปุระ-นครวัด-นครธม’ ขะแมร์กัมพูชา ก่อสร้างปราสาทบนเขาพระวิหารติดต่อกันมายาวหลายรัชสมัย กว่า ๓๐๐ ปี ตั้งแต่กษัตริย์ ‘ยโสวรมันที่ ๑’ ถึง ‘สุริยวรมันที่ ๑’ เรื่อยมาจน ‘ชัยวรมันที่ ๕-๖’ จนกระทั่งท้ายสุด ‘สุริยวรมันที่ ๒’ และ ‘ชัยวรมันที่ ๗ จากปลายคริสต์ศตวรรษที่ ๙ จนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ ๑๒ (หรือจากพุทธศตวรรษที่ ๑๕ ถึง ๑๘ หรือก่อนสมัยสุโขทัย ๓๐๐ ปีนั่นเอง) ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ เป็นเสมือนเทพสถิตย์บนขุนเขาหรือ ‘ศรีศิขเรศร’ เป็น ‘เพชรยอดมงกุฎ’ ขององค์ศิวะเทพ (พระอิศวร) ตั้งโดดเด่นอยู่บนยอดเทือกเขาพนมดงรัก (‘พนมดงแร็ก’ ในภาษาขะแมร์ แปลว่าภูเขาไม้คาน ซึ่งสูงจากพื้นดินกว่า ๕๐๐ เมตร และเหนือระดับน้ำทะเลกว่า ๖๐๐ เมตร ปัจจุบันตั้งอยุ่ใน (เขต) จังหวัด ‘เปรียะวิเฮียร’ (Preah Vihear) ของกัมพูชา ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ น่าจะถูกทิ้งปล่อยให้ร้างไปเมื่อหลังปี พ.ศ. ๑๙๗๔ (ค.ศ. ๑๔๓๑) คือภายหลังที่กรุงศรียโสธรปุระ (นครวัดนครธม) ของกัมพูชา ‘เสียกรุง’ ให้แก่กองทัพของกรุงศรีอยุธยา (ในสมัยของพระเจ้าสามพระยา) ขะแมร์กัมพูชาต้องหนีย้ายเมืองหลวงไปอยู่ละแวก อุดงมีชัย และพนมเปญ ตามลำดับ และ ‘หนีเสือไปปะจระเข้’ คือเวียดนามที่ขยายรุกเข้ามาทางใต้ปากแม่น้ำโขง แต่ประวัติศาสตร์โบราณเรื่องนี้ ไม่ปรากฏมีในตำราประวัติศาสตร์ของกระทรวงศึกษาฯ ของไทย (หรือของเวียดนาม) ดังนั้นคนในสยามประเทศ(ไทย) ส่วนใหญ่จึงรับรู้แต่เพียงเรื่องการ ‘เสียกรุงศรีอยุธยา’ แก่พม่า (พ.ศ. ๒๑๑๒ และ ๒๓๑๐) แต่ไม่รู้เรื่องของ ‘เสียกรุงศรียโสธรปุระ’ (พ.ศ. ๑๙๗๔) ของกัมพูชา ทั้งกัมพูชาและสยามประเทศ(ไทย) คงลืมและทิ้งร้าง ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ ไปประมาณเกือบ ๕๐๐ ปี จนกระทั่งฝรั่งเศสเข้ามาล่าเมืองขึ้นในอุษาคเนย์ ได้ทั้งเวียดนาม ทั้งลาว และกัมพูชา ไปเป็น ‘อาณานิคม’ ของตน และก็พยามยามเขมือบดินแดนของ ‘สยาม’ สมัย ร.ศ. ๑๑๒ ถึงขนาดใข้กำลังทหารเข้ายึดเมืองจันทบุรี เมืองตราด และเมืองด่านซ้าย (ในจังหวัดเลย) ไว้เป็นเครื่องต่อรองอยู่ ๑๐ กว่าปี จนกระทั่งเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๕๐ (ค.ศ. ๑๙๗๐) ที่พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ เสด็จยุโรปเป็นครั้งที่ ๒ (ครั้งที่ทรงแต่งเรื่อง ‘ไกลบ้าน’) จึงได้ทรงลงนามสัตยาบันในสัญญากับประธานาธิบดีฝรั่งเศส แลกเปลี่ยนยกดินแดนเสียมเรียบ (อันเป็นที่ตั้งของนครวัดนครธมหรือกรุงศรียโสธรปุระ) กับพระตะบอง และศรีโสภณให้กับฝรั่งเศส ทั้งนี้โดยการแลก ‘จันทบุรี ตราด และด่านซ้าย (เลย)’ กลับคืนมา (ครบรอบ ๑๐๑ ปีในปี ๒๕๕๑ นี้) เมื่อถึงตอนนี้นั่นแหละที่เส้นเขตแดนระหว่างสยามกับอินโดจีนของฝรั่งเศส ทางด้านทิศตะวันออกของประเทศเรา มีพรมแดนและเส้นเขตแดนติดกัมพูชาและลาวอย่างที่เรารับรู้กันในปัจจุบัน และตัวปราสาทเขาพระวิหาร ก็ถูกขีดเส้นแดนให้ตกเป็นของฝรั่งเศส ดังนั้นเมื่อกัมพูชาได้รับเอกราช จึงอ้างสิทธิในการครอบครองปราสาทเขาพระวิหาร กล่าวโดยย่อในสมัยของรัชกาลที่ ๕ ที่มีสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ เป็นเสนาบดีมหาดไทยนั้น ฝ่าย ‘รัฐบาลราชาธิปไตยสยาม’ ได้ยอมรับเส้นเขตแดนที่ถือว่าปราสาทเขาพระวิหาร ขึ้นอยู่กับฝรั่งเศสไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อจะได้อยู่ร่วมกันโดยสันติ และที่สำคัญอย่างยิ่งเพื่อเป็นหลักประกันในการรักษา ‘เอกราชและอธิปไตย’ ส่วนใหญ่ของสยามประเทศเอาไว้ และดังนั้น เมื่อสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ ในปี พ.ศ. ๒๔๗๒ (ค.ศ. ๑๙๒๙) เมื่อทรงดำรงตำแหน่ง ‘อภิรัฐมนตรี’ ในสมัยรัฐบาลของรัชกาลที่ ๗ เมื่อครั้งเสด็จไปทอดพระเนตรทั้งปราสาทเขาพนมรุ้ง และปราสาทเขาพระวิหาร จึงทรงขออนุญาตฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการ ที่จะขึ้นไปทอดพระเนตร ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ ที่อยู่ภายใต้ธงไตรรงค์ของฝรั่งเศส (และนี่ ก็คือหลักฐานอย่างดีที่ทำให้ ม.ร.ว. เสนีย์ ปราโมช และ ม.จ. วงษ์มหิป ชยางกูร ทนายและผู้แทนของฝ่ายรัฐบาลจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ที่อ่อนแอข้อมูลและหลักฐานจดหมายเหตุ ต้องแพ้คดีปราสาทเขาพระวิหารเมื่อ ๑๕ มิถุนายน ๒๕๐๕) กาลเวลาล่วงไปจนถึงสมัยสิ้นสุดระบอบ ‘ราชาธิปไตย’ ภายหลังการปฏิวัติ ๒๔๗๕ เรื่องของ ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาเป็นประเด็นครุกรุ่นทางการเมืองมาแล้ว ๒ ครั้ง คือครั้งแรก สมัยรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม (ปีกขวาของคณะราษฎร) และครั้งที่สอง สมัยรัฐบาลจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ยุคสงครามเย็น (ต่อต้านคอมมิวนิสต์ และต่อต้านนโยบายเป็นกลางของกัมพูชาสมัยพระเจ้านโรดม สีหนุ) ในครั้งแรก สมัยรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงครามนั้น สืบเนื่องมาจากการปฏิวัติประชาธิปไตย ๒๔ มิถุนายน ๒๔๗๕ ซึ่งเมื่อ ‘คณะราษฎร’ ยึดอำนาจได้แล้วแม้จะโดยปราศจากความรุนแรงและนองเลือดในปีแรกก็ตาม แต่ก็ประสบปัญหาในการบริหารปกครองประเทศอย่างมาก เพราะเพียง ๑ ปีต่อมาก็เกิด ‘กบฏบวรเดช’ พ.ศ. ๒๔๗๖ (ที่นำด้วยพระองค์เจ้าบวรเดช อดีตเสนาบดีกลาโหมของรัชกาลที่ ๗ และพระยาศรีสิทธิสงคราม (ดิ่น ท่าราบ ผู้เป็นตาของพลเอกสุรยุทธ จุลานนท์) เกิดการนองเลือดเป็น ‘สงครามกลางเมือง’ และส่งผลให้รัชกาลที่ ๗ ถึงกับสละราชสมบัติในปี พ.ศ. ๒๔๗๗ และประทับอยู่ที่อังกฤษจนสิ้นพระชนม์ ในท่ามกลางความปั่นป่วนวุ่นวายทางการเมืองนั้น รัฐบาลพิบูลสงคราม หันไปพึ่ง ‘อำมาตยาเสนาชาตินิยม’ ปลุกระดมวาทกรรม ‘การเสียดินแดน ๑๓ ครั้ง’ ให้เกิดความ ‘รักชาติ’ ด้วยมาตรการต่าง ๆ รัฐบาลปลุกระดมเรียกร้องดินแดนจากฝรั่งเศส (คือดินแดนที่ได้ตกลงแลกเปลี่ยนกันไปแล้วในสมัยรัชกาลที่ ๕) ในเดือนตุลาคม ๒๔๘๓ ผลักดันให้นิสิตนักศึกษาทั้งจุฬาฯ และ มธก. เดินขบวนเรียกร้องดินแดน ‘มณฑลบูรพา’ และ ‘ฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง’ จนในที่สุดก็เกิดสงครามชายแดน รัฐบาลส่ง ‘กองกำลังบูรพา’ ไปรบกับฝรั่งเศส ซึ่งก็เปิดโอกาสให้ญี่ปุ่น ‘มหามิตรใหม่’ เข้ามาไกล่เกลี่ยบีบให้ฝรั่งเศส (ซึ่งตอนนั้นเมืองแม่หรือปารีสในยุโรปอ่อนเปลี้ยถูกเยอรมนียึดครองไปเรียบร้อยแล้ว) จำต้องยอมยกดินแดนให้ ‘ไทย’ สมัยพิบูลสงคราม (ทำให้นายพลตรีหลวงพิบูลสงคราม กระโดดข้ามยศพลโท-พลเอก กลายเป็นจอมพลคนแรกในยุคหลัง ๒๔๗๕) และนี่ก็เป็นที่มาที่รัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม ได้ดินแดนทั้งเสียมเรียบ (ที่ถูกจับเปลี่ยนชื่อเป็นไทยๆว่า จังหวัดพิบูลสงคราม) พระตะบอง ศรีโสภณ จำปาศักดิ์ (ซึ่งรวมทั้งที่อยู่ในลาว และอยู่ในบริเวณพนมดงรัก เช่น ปราสาทเขาพระวิหาร และเมืองจอมกระสาน) ตลอดจนถึงไซยะบูลี (จังหวัดนี้อยู่ตรงข้ามหลวงพระบาง และถูกจับเปลี่ยนชื่อเป็นไทย ๆ คือ จังหวัดลานช้าง คำว่า ‘ลาน’ ในสมัยนั้นยังไม่มีไม้โท) จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 มิ.ย. 51 14:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และก็ในตอนนี้นั่นแหละที่ทั้งปราสาทและเขาพระวิหาร กลับมาสู่ความสนใจและความรับรู้ของคนไทย รัฐบาลพิบูลสงคราม ดำเนินการให้กรมศิลปากร (ซึ่งในสมัยหลังการปฏิวัติ ๒๔๗๕ ได้หลวงวิจิตรวาทการ นักอำมาตยาเสนาชาตินิยม มือขวาของจอมพล ป. พิบูลสงครามเป็นอธิบดี หลวงวิจิตรวาทการ (กิมเหลียง วัฒนปฤดา) ทั้งพูด ทั้งเขียน ทั้งแต่งเพลงแต่งละคร ปลุกใจให้รักชาติ) ได้จัดการขึ้นทะเบียนให้ปราสาทเขาพระวิหารเป็นโบราณสถานของไทย โดยประกาศไว้ในราชกิจจานุเบกษาเมื่อวันที่ ๑๑ ตุลาคม พ.ศ. ๒๔๘๓ (เราไม่ทราบได้ว่าในตอนนั้น ฝรั่งเศสในอินโดจีนจะทราบเรื่องนี้ หรือประท้วงเรื่องนี้หรือไม่) ในสมัยดังกล่าวนี้แหละ ที่รัฐบาลพิบูลสงคราม ชี้แจงต่อประชาชนว่า ‘ได้ปราสาทเขาพระวิหาร’ มา ดังหลักฐานในหนังสือ ‘ประเทศไทยเรื่องการได้ดินแดนคืน’ ของกองโฆษณาการงานฉลองรัฐธรรมนูญ พ.ศ. ๒๔๘๔ สมัยนั้น มีรูปปราสาทเขาพระวิหารพิมพ์อยู่ด้วย พร้อมด้วยคำอธิบายภาพว่า ‘ปราสาทหินเขาพระวิหาร ซึ่งไทยได้คืนมาคราวปรับปรุงเส้นเขตแดนด้านอินโดจีนฝรั่งเศส และทางการกำลังจัดการบูรณะให้สง่างามสมกับที่เป็นโบราณสถานสำคัญ’ สงครามโลกครั้งที่ ๒ จบลงด้วย ‘มหามิตรญี่ปุ่น’ ปราชัยอย่างย่อยยับ รัฐบาลพิบูลสงครามก็ล้ม ซึ่งก็หมายถึงว่า ‘ไทย’ จะต้องถูกปรับเป็นประเทศแพ้สงครามด้วย ทั้งฝรั่งเศสและอังกฤษที่เสียทั้งดินแดนและผลประโยชน์ให้กับไทย ก็ต้องการ ‘ปรับ’ และเอาคืน โชคดีของสยามประเทศ(ไทย) (ที่ตอนนี้เปลี่ยนชื่อในภาษาอังกฤษกลับเป็น Siam ได้ชั่วคราว) ที่มีทั้งมหาอำนาจใหม่ คือ สหรัฐฯ สนับสนุน และมีทั้ง ‘ขบวนการเสรีไทย’ ภายใต้การนำของ ฯพณฯ ปรีดี พนมยงค์ ที่กู้สถานการณ์เจรจาต่อรองกับฝ่ายสัมพันธมิตร ให้การประกาศสงครามของรัฐบาลจอมพล ป. พิบูลสงคราม และการเข้าร่วมกับญี่ปุ่น กลายเป็นโมฆะหรือ ‘เจ๊า’ กับ ‘เสมอตัว’ ไม่ต้องถูกปรับมากมายหรือถูกยึดเป็นเมืองขึ้นอย่างญี่ปุ่นหรือเยอรมนี แต่รัฐบาลใหม่ของไทยที่เป็นฝ่ายเสรีประชาธิปไตย (ค่ายปรีดี พนมยงค์) ก็ต้องคืนดินแดนที่ไปยึดครองมาทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นดินแดนในอินโดจีนของฝรั่งเศสที่กล่าวข้างต้น แต่ยังรวมถึงเมืองขึ้นของอังกฤษที่รัฐบาลพิบูลสงครามยึดครองและรับมอบมา เช่น เมืองเชียงตุง เมืองพานในพม่า หรือ ๔ รัฐมลายู (ที่เคยถูกจับเปลี่ยนชื่อเป็นไทยๆ อย่างสวยหรูชั่วคราวว่า ‘สัฐมาลัย’ คือ กลันตัน ตรังกานู ปะลิส และเคดะห์) แต่ก็ในตอนนี้อีกนั่นแหละที่ระเบิดเวลา ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ ถูกวางไว้อย่างเงียบ ๆ กล่าวคือ ตัวปราสาทหาได้ถูกคืนไปไม่ และต่อมารัฐบาลอำมาตยาเสนาธิปไตยของจอมพล ป. พิบูลสงคราม (ซึ่งคืนชีพมาด้วยการรัฐประหาร พ.ศ. ๒๔๙๐ ภายใต้การนำของพลโทผิน ชุณหะวัณ ร่วมด้วยช่วยกันจากหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์ คือ นายควง อภัยวงศ์) ได้ส่งกองทหารไทยให้กลับขึ้นไปตั้งมั่นและชักธงไตรรงค์อยุ่บนนั้นอีกครั้งในปี พ.ศ. ๒๔๙๗ (ค.ศ. ๑๙๕๔) กล่าวได้ว่า ความห่างไกลและความกันดารของทั้งตัวภูเขาและตัวปราสาทในสมัยนั้น และเพราะการที่เจ้าอาณานิคมฝรั่งเศส ต้องพะวงกับสู้รบปราบปรามขบวนการกู้ชาติของเวียดนาม กัมพูชา และลาว ก็ไม่ทำให้เรื่องของปราสาทเขาพระวิหารเป็นข่าว หรืออยู่ในความรับรู้ของผู้คนโดยทั่ว ๆไป ระเบิดเวลาลูกนี้ระเบิดขึ้น เมื่อกัมพูชาได้เอกราชในปี พ.ศ. ๒๔๙๖ (ค.ศ. ๑๙๕๓) อีก ๖ ปีต่อมา พระเจ้านโรดมสีหนุซึ่งทรงเป็นทั้ง ‘กษัตริย์และพระบิดาแห่งเอกราช’ และ ‘นักราชาชาตินิยม’ ของกัมพูชา ก็ยื่นเรื่องฟ้องต่อศาลโลก (International Court of Justice) เมื่อ ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๐๒ (ค.ศ. ๑๙๕๙) รัฐบาลจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ (ที่ทำปฏิวัติรัฐประหารยึดอำนาจจากจอมพล ป. พิบูลสงคราม) แต่งตั้ง ม.ร.ว. เสนีย์ ปราโมช (อดีตหัวหน้าพรรคประชาธิปัตย์) เป็นทนายสู้ความ รัฐบาลสฤษดิ์ ปลุกระดมให้ประชาชน ‘รักชาติ’ บริจาคเงินคนละ ๑ บาทเพื่อสู้คดี (เข้าใจว่าเมื่อจบคดีอาจจะมีเงินหลงเหลืออยู่ ณ ที่หนึ่งที่ใดประมาณ ๓ ล้านบาท ค่าของเงินในสมัยนั้น เทียบได้กับก๋วยเตี๋ยวเนื้อที่ท่าพระจันทร์ตอนนั้น ชามละ ๓ บาท (ตอนนี้ ๓๐ บาท) ตอนนั้นทองคำหนัก ๑ บาทราคาเท่ากับ ๕๐๐ บาท (ตอนนี้ ๑.๔ หมื่นบาท) ศาลโลกที่กรุงเฮก เนเธอร์แลนด์ ใช้เวลา ๓ ปี และลงมติเมื่อ ๑๕ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๐๕ (ค.ศ. ๑๙๖๒) ตัดสินด้วยคะแนน ๙ ต่อ ๓ ให้ ‘ปราสาทเขาพระวิหาร’ ตกเป็นของกัมพูชา และให้รัฐบาลไทยถอนทหาร ตำรวจ ยามและเจ้าหน้าที่ออกนอกบริเวณ ศาลโลกครั้งนั้นประกอบด้วยผู้พิพากษา ๑๒ นาย จาก ๑๒ ประเทศ ๙ ประเทศที่ออกเสียงให้กัมพูชาชนะคดี คือ โปแลนด์ ปานามา ฝรั่งเศส สหสาธารณรัฐอาหรับ อังกฤษ สหภาพโซเวียต ญี่ปุ่น เปรู และอิตาลี ส่วนอีก ๓ ประเทศ ที่ออกเสียงให้ไทย คือ อาร์เจนตินา จีน ออสเตรเลีย น่าสังเกตว่าอาร์เจนตินา คือ ประเทศที่พลตรีชาติชาย ชุณหะวัณ ถูกเกมคณะปฏิวัติของจอมพลสฤษดิ์ ส่งไปเป็นทูต (ลี้ภัยการเมือง) และมีส่วนวิ่งเต้นให้อาร์เจนตินาออกเสียงให้ฝ่ายไทย ส่วนจีนนั้น คือ จีนคณะชาติ หรือไต้หวันของนายพลเจียงไคเช็ค หาใช่จีนแผ่นดินใหญ่ของเหมาเจ๋อตุงไม่ ดังนั้น ก็ต้องออกเสียงอยู่ในฝ่ายค่ายต่อต้านคอมมิวนิสต์สมัยสงครามเย็น ว่าไปแล้วรัฐบาลไทยแพ้คดีนี้อย่างค่อนข้างราบคาบ และคำพิพากษาของศาล ก็ยึดจากสนธิสัญญาและแผนที่ที่ทำขึ้นหลายครั้งในสมัยปลายรัชกาลที่ ๕ นั่นเอง แผนที่และสัญญาเหล่านั้นขีดเส้นให้ตัวปราสาทเขาพระวิหารอยู่ในอินโดจีนของฝรั่งเศส หาได้ใช้หลักทางภูมิศาสตร์หรือสันปันน้ำ หรือทางขึ้นไม่ การกำหนดพรมแดนดังกล่าว รัฐบาลสยามในสมัยนั้นของรัชกาลที่ ๕ และสมเด็จกรมพระยาดำรงฯ ได้ยอมรับไปโดยปริยายโดยมิได้มีการท้วงติงแต่อย่างใด ดังนั้นผู้พิพากษาศาลโลก ก็ถือว่าการนิ่งเฉยเท่ากับเป็นการยอมรับหรือ ‘กฎหมายปิดปาก’ ซึ่งไทยก็ต้องแพ้คดี นั่นเอง ( โปรดดูสรุปย่อคำพิพากษาของศาลโลกเป็นภาษาอังกฤษได้จาก http://www.icj-cij.org/docket/files/45/12821.pdf ) กล่าวโดยย่อ ปราสาทเขาพระวิหาร ตกเป็นของกัมพูชาทั้งจากทางด้านประวัติศาสตร์ ทางด้านนิติศาสตร์ ข้ออ้างของฝ่ายไทยเราทางด้านภูมิศาสตร์ คือ ทางขึ้นหรือสันปันน้ำ นั้นหาได้รับการรับรองจากศาลโลกไม่ แต่คดีปราสาทเขาพระวิหาร ก็มีผลกระทบอย่างประเมินมิได้ต่อจิตวิทยาของคนไทย ที่ถูกปลุกระดมด้วยวาทกรรมของ ‘อำมาตยาเสนาชาตินิยม’ และ ‘การเสียดินแดน’ ขอกล่าวขยายความไว้ตรงนี้ว่าวาทกรรมของ ‘อำมาตยาเสนาชาตินิยม’ และ ‘การเสียดินแดน’ ถูกสร้างและ ‘ถูกผลิตซ้ำ’ มายาวนานกว่าครึ่งศตวรรษแล้ว เริ่มด้วยกระบวนการสร้างจิตสำนึกใหม่ว่าเขาและปราสาทพระวิหารเป็น ‘ของไทย’ หรือขยายความการตีความประวัติศาสตร์ ให้ไทยมีความชอบธรรมในการครอบครองเขาพระวิหารยิ่งขึ้น มีการเสนอความคิดว่า ‘ขอมไม่ใช่เขมร’ ดังนั้น เมื่อ ‘ขอม’ มิได้เป็นบรรพบุรุษของเขมรหรือขะแมร์กัมพูชา ประเทศนั้นก็ไม่ควรมีสิทธิจะครอบครองปราสาทเขาพระวิหาร วิธีการตีความประวัติศาสตร์ที่ก่อให้เกิดจิตสำนึกว่าเป็น ‘ของไทย’ แบบนี้ จะพบในงานเขียนมากมายของยุคนั้น ไม่ว่าจะเป็นงานของ ปรีดา ศรีชลาลัย, น. ณ ปากน้ำ, พลูหลวง รวมทั้งของบุคคลสำคัญที่มีงานเขียนเชิงโฆษณาชวนเชื่อ ‘อำมาตยาเสนาชาตินิยม’ เช่น ‘นายหนหวย’ เป็นต้น และยังถูกถ่ายทอดต่อมาในวงการศึกษาประวัติศาสตร์โบราณคดีของหลายสถาบัน รวมทั้งปรากฏอยู่เป็นประจำในงานสื่อสารมวลชน นสพ. รายวัน รายการวิทยุและทีวีโดยทั่ว ๆ ไปอีกด้วย จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 มิ.ย. 51 14:38:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ข้อ ๑ ตอบ ข. ปราสาทหินและดินแดนเป็นของกัมพูชา ข้อ ๒ ตอบ ฉ. ฉ. ผมไม่สนใจคำตัดสินของศาลโลก การที่เราต้องพ่งศาลโลกก็เพราะประเทศคู่ความไม่สามารถตัดสินกันเองได้ นั่นเป็นเรื่องสมัยก่อน แต่สมัยนี้ ประเทศบ้านใกล้เรือนเคียง ดินแดนประชิดติดกัน จะมีปัญหาไปทำไม ผมอยากให้ ไทย และ กัมพูชา ร่วมมือกันพัฒนาพื้นที่ตรงนั้นด้วยกันมากกว่า จัดตั้งเป็นเขตพิเศษไปเลย มีฝ่ายไทย และฝ่ายกัมพูชาเป็นหุ้นส่วนกัน แล้วถอยทหารออกไปให้หมด ทั้งสองฝ่าย จัดให้มี ชุดรักษาความปลอดภัยผสมในพื้นที่ แล้วพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวสมบูรณ์แบบด้วยกันทั้งสองฝ่าย อย่างนี้กว่าเยอะ จากคุณ : monkeygig - [ 27 มิ.ย. 51 15:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ข้อ 1 ผมยังไม่เลือก ทั้ง ก. และ ข. เพราะ คำว่าปราสาทเขาพระวิหารตั้งอยู่ในดินแดนของกัมพูชา ผมก็จะถามกลับว่า ดินแดนขนาดไหน ร่วมพื้นที่ทับซ้อนด้วยเหรอ ข้อ 2 ผมเองก็ไม่เลือกตัวเลือกทั้งหมด เคยได้ยินคำว่า เคารพ คำตัดสิน แต่ไม่เห็นด้วยหรือป่าวครับ จากคุณ : Angleevil - [ 27 มิ.ย. 51 15:52:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความเห็นของคุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ (จากบทกลอนชื่อ "ร่วมมรดกโลก") สร้างปราสาทพระวิหารให้สมบูรณ์ เทิดทูนปณิธานแห่งบรรพบุรุษ มรดกอารยะของมวลมนุษย์ ผ่องพิสุทธิ์เหนือชาติพันธุ์กาลเวลา พระวิหารมิใช่เพียงตัวปราสาท หากคือความมุ่งมาดปรารถนา ศูนย์รวมแห่งความรักความศรัทธา ศานติแห่งมวลมหาประชาชน มือที่เศกผาหินแผ่นดินหอม ถวายจอมสุริยะพระเวหน พระบารมีแผ่ไปในภูวดล ไม่จำกัดปริมณฑล เทวาลัย ปราสาทพระวิหารจักสมบูรณ์ ต้องรวมศูนย์ศรัทธาชนคนส่วนใหญ่ ร่วมแผ่นภูมิ "เขมรินทร์-บดินทร์ไทย" ปราสาทชัยบริบาลศานติธรรม อย่ากีดกันกั้นกลผลประโยชน์ อย่าดึงโขดพนมดงรักลงต่ำ ร่วมฝั่งฟ้าร่วมหล้าชะตากรรม ร่วมน้อมนำปณิธานวิหารพระ ศักดิ์สิทธิ์ ปราสาท เขาพระวิหาร ปรางค์ประธาน ปริมณฑล เป็นสัจจะ ไพรพิหาร สำแดง แหล่งอารยะ คือพันธะ เพื่อนไทย-กัมพูชา ร่วมแผ่นดินถิ่นมรดกโลก ร่วมกันโบกธงธรรมให้งามสง่า ร่วมขจัดโขมดมาร ม่านมายา ร่วมมหาพระวิหาร แห่งธรรมเทอญ จากคุณ : เพ็ญชมพู - [ 27 มิ.ย. 51 16:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ข้อ 1 ตอบ ข ปราสาทหินและดินแดนเป็นของกัมพูชา เนื่องจากประโยคที่ว่า the Temple of Preah Vihear was situated in territory under the sovereignty of Cambodia ข้อ 2 ตอบ ข. ยอมรับคำตัดสินของศาลว่าปราสาทหินและดินแดนเป็นของกัมพูชา ที่ตอบแบบนี้เพราะถือว่า ไทยเรา "สมัครใจ" ไปใช้บริการของศาลโลกเอง ดังนั้นเมื่อเราสมัครใจแล้วศาลโลกพิพากษาออกมาแบบนี้ เราก็ต้องยอมรับ แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 51 16:19:59 จากคุณ : ชาวจีนศึกษา ณ TU - [ 27 มิ.ย. 51 16:11:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ข้อแรก ตอบข้อ ข ครับ the Temple of Preah Vihear was situated in territory under the sovereignty of Cambodia   stationed by her at the Temple, or in its vicinity on Cambodian territory. ตามประโยคนี้เลยครับ ส่วนข้อสอง   ผมตอบ  ข   ครับ ผมกลับคิดว่า  มันตัดสินไปนานแล้ว  การที่รื้อฟื้นกันขึ้นมาใหม่  มันทำให้บาดหมางกันเปล่าครับ ส่วนเรื่องการพัฒนาร่วมกัน  ผมกลับคิดว่า ทางกัมพูชา ไม่ยอมหรอกครับ  เพราะ เรายอมรับคำตัดสินของศาลโลกไปแล้ว  เพราะฉะนั้น การที่เราจะเข้าไปขอการจัดร่วมนั้น ทางเขาไม่น่าจะยอม เพราะมันเป็นสิทธิ์ขาดของทางนู่นแล้วครับ ว่าจะให้หรือไม่ก็ได้ครับ  ซึ่งตอนนี้ เขาปฏิเสธ  ประเทศไทยไปแล้วครับ  (เราต้องยอมรับความจริง) ยิ่งเราพยายาม อยากมีส่วนร่วมในการจัดการมากเท่าไร  ภาพลักษณ์ประเทศเรายิ่งแสดงให้เห็นว่า เราก็ไม่ยอมรับการตัดสินของศาลโลก ส่วนตัวผมคิดแบบนี้ครับ จากคุณ : BIZZARE - [ 27 มิ.ย. 51 17:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คห 8 9 เข้าใจอะไรผิดนิดหน่อยครับ ไทยเคารพ มติศาลโลก แต่ไม่เคยยอมรับ มติศาลโลกครับ จากคุณ : Angleevil - [ 28 มิ.ย. 51 00:23:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ข้อ 1 ตอบ ข ค่ะ เหตุผลสุดฮิตจากคำพิพากษาค่ะ the Temple of Preah Vihear was situated in territory under the sovereignty of Cambodia ข้อ 2 ตอบ ข ค่ะ บ้านมีกฎบ้าน เมืองมีกฎเมือง ถ้าเรายังอยู่ใน UN ก็ควรยอมรับกฎที่มี แต่หากเราไม่ใช่สมาชิกUN ก็ยังคงตอบ ข เพราะถือว่าเสียให้ทางฝรั่งเศสไปตั้งแต่สมัย ร.5แล้ว จากคุณ : cheng (aristocrat) - [ 28 มิ.ย. 51 02:38:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่เกี่ยวกับคำตัดสินของศาลโลก  เกี่ยวอยู่ที่การยอมรับของรัฐไทย ตอนนี้ถือว่ายอมรับแล้ว  จะชักกลับไม่ได้ ไม่ใช่เด็กเล่นขายของ ตอนนี้ถ้าชาตินิยม ก็เอาพื้นที่รอบรอบไว้ ถ้าไม่คิดอะไรมาก  ก็แบ่งพื้นที่รอบรอบให้เขมรที่ยากจนทำมาหากิน คนพุทธด้วยกัน  ควรเห็นใจกัน จากคุณ : แม่ตานน้อย - [ 28 มิ.ย. 51 17:07:38 ]

ความคิดเห็นที่ 13 น่าสนใจครับว่า ขณะนี้เรื่องเขาพระวิหารมาอยู่ในความสนใจของผู้คนทุกรุ่นทุกวัย เพราะเหตุที่ยังถกเถียงกันไม่จบ ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้มีมากมายท่วมท้น คนที่มีชื่ออยู่ในประวัติศาสตร์ได้ถูกกล่าวอ้างกันอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้การศึกษาทางประวัติศาสตร์ และโบราณวัตถุงอกงามอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผู้ที่อยู่ในแวดวงประวัติศาสตร์และโบราณคดีคงจะแอบภูมิใจอยู่ลึกๆ จากคุณ : Insignia_Museum (Insignia_Museum) - [ 28 มิ.ย. 51 18:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ข้อ 1 ตอบ ข ปราสาทพระวิหารและดินแดนเป็นของกัมพูชา the Temple of Preah Vihear was situated in territory under the sovereignty of Cambodia ข้อ 2 ตอบ ข. ยอมรับคำตัดสินของศาลว่าปราสาทพระวิหารและดินแดนเป็นของกัมพูชา หลายคนค่อนข้างสับสนระหว่างพรมแดนหรือเขตแดนกับปราสาทพระวิหาร กรณีพิพาทของไทยกับกัมพูชา คือปราสาทพระวิหาร......ศาลโลกจึงตัดสินแค่บริบทของอธิปไตยเหนือปราสาทพระวิหารโดยไม่ได้ตัดสินเรื่องเขตแดน นั่นก็หมายความว่า ทั้งไทยและกัมพูชา ต่างอ้างกรรมสิทธิ์ในพื้นที่ทับซ้อนกันอยู่ โดยเฉพาะโซน2โซน3ที่สภากล่าวกัน(ต่างอ้างแผนที่กันคนละฉบับ) คำถามมีอยู่ว่า ถ้าในอนาคตไทยกับกัมพูชา เกิดพิพาทเรื่องเขตแดน(พรมแดน)บริเวณพื้นที่ทับซ้อนที่เป็นปัญหากันอยู่ถ้าเจรจากันไม่รู้รื่อง แล้วกัมพูชา  ไปฟ้องศาลโลกไทยกล้าจะไปต่อสู้ในขบวนการทางศาลอีกหรือเปล่า?? มีโอกาสเกิดขึ้นได้นะครับเพราะประเด็นพิพาทมันเปลี่ยนไปแล้ว แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 51 01:13:36 จากคุณ : atk - [ 29 มิ.ย. 51 01:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบ ข้อ 1 ตอบ ข ครับ ปราสาทต้องตั้งอยู่บนดินแดน คำตัดสินจึงปรากฏให้ได้ทั้ง 2 อย่างนั้น ถูกต้องโดยชอบแล้ว ข้อ 2 ตอบ ข ครับ ผมเชื่อว่า เรายอมรับว่าเป็นของเขมรตั้งแต่สมัย ร 5 แล้วครับ เพียงแต่ ยังมีคนไทยบางกลุ่ม หาประโยชน์จากการปลุกให้รักชาติ หรือเพื่อล้ม รัฐบาล โดยไม่ดูว่าประเทศจะเสียหายหรือได้อะไรจากซากอิฐพวกนั้น แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 51 10:27:50 จากคุณ : adial - [ 29 มิ.ย. 51 10:18:38 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ผิดหวังนิดหน่อย ที่ส่วนใหญ่ตอบเหมือนกันหมดเลย เพราะผมเห็นความแตกต่างอย่างมากในกระบวนทัศน์ ในหลายๆกระทู้ที่ผ่านมา กระทู้ตามมาที่ตั้งใจไว้ว่าจะตั้งเลยตั้งไม่ออกเลย ยังไงก็ตามต้องขอขอบคุณผู้เข้าร่วมทุกท่านครับ จริงๆผมตั้งใจจะถามต่อว่าแนวทางปฎิบัติที่คิดว่าดีที่สุดของไทย ควรจะเป็นอย่างไร ตามความรับรู้ของแต่ละท่าน และผลดี-เสีย ในระยะสั้น-ยาว ของแต่ละแบบเป็นอย่างไร แต่ในเมื่อคนเข้าร่วมเห็นไปในทางเดียวกันซะเกือบหมด ผมเลยหมดมุกถามต่อไม่ออกล่ะครับ จากคุณ : Nexus - [ 30 มิ.ย. 51 09:32:20 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ Nexus ครับ ผมคิดว่าความเห็นคงมีแตกต่างกันไปครับ แต่เนื่องจากสภาพทางการเมืองในปัจจุบันที่มีความขัดแย้งกันอย่างชัดเจน ทำให้อาจจะมีคนบางส่วนที่ไม่อยากจะแสดงความคิดเห็น ด้วยเกรงว่าถ้าแสดงความเห็นใดๆออกมา (แม้จะโดยสุจริตใจ) แต่ก็อาจจะถูก "ตีตรา" ว่าเป็น "ร่างทรง" ของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้ จากคุณ : ชาวจีนศึกษา ณ TU - [ 30 มิ.ย. 51 16:46:32 ]