PANTIP.COM : K6749723 ????ทำอย่างไงให้หายกลัวการเรียนภาษาอังกฤษ???? [ห้องเรียนภาษาอังกฤษ]

ความคิดเห็นที่ 1

เราก้อเป็นเหมือนคุณเลยอ้ะ คือว่าเราเกลียดภาษาอังกฤษมากตั้งแต่เด็กๆ เพราะครูชอบดุ ชอบตี แล้วสอนให้ท่องแต่ศัพท์กับ grammar ...เราเลยเรียนไม่รู้เรื่อง

แต่นักเรียนทุนนะ พวกเด็กสาธิตจุฬาหรือเตรียมอุดมน่ะ พวกที่เรียนเก่งมากๆ ได้ทุนไปเรียนเมืองนอกนะ พวกเขาอยู่ต่างแดนแค่ 6 เดือน เรียนภาษาอังกฤษรู้เรื่องดีขนาดเรียนม้วนเดียวจบปริญญาตรี ต่อโท ต่อเอก กลับเมืองไทยไปตั้งนานแล้ว แต่เรายังเดินย่ำต๊อกต๋อยทำงานอยู่ในต่างแดนเลย...แล้วภาษาอังกฤษก็ยังไม่เก่งขึ้นนัก เราก้อเลยตัดสินใจแต่งงานกับฝรั่งไปเลย ...หาทางเรียนนลัด ...I sold my soul to the devil. ...อิๆๆๆๆ.......

พอกลับมาเมืองไทยนะ (ไม่กล้าบอกว่าเราอยู่ต่างแดนกี่ปี เพราะอายว่ารู้ภาษาอังกฤษแค่นี้เอง) ภาษาอังกฤษเราได้แค่ฟัง คล่อง พูดคล่อง อ่านหนังสือยากๆเข้าใจดี เขียนเรื่องชีวิตประจำวัน เช่นจดหมายธุรกิจ สบายๆ ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเขียนเรื่องยากๆ อลังกาลละก้อ ต้องออกแรงกันหืดขึ้นคอ .....

จริงๆแล้วทักษะการอ่านหนังสือยากๆ และการเขียนเรื่องยากๆนั้น เราเรียนด้วยตัวเองตอนกลับมาอยู่เมืองไทยแล้ว....นั่นก็คือว่า ตอนอยู่ต่างแดนนะ เราก็ยังเกลียดภาษาอังกฤษ แต่เมื่อกลับมาเมืองไทย เรากัดฟันเรียนภาษาอังกฤษเพราะว่าไม่รู้จะไปทำมาหากินอะไรนั่นเอง คือว่าเราเรียนภาษาอังกฤษเพื่อที่จะไปสอนภาษาอังกฤษให้คนไทย ...แปลกดีไหมล่ะ....???!!!

ในช่วงหลังๆนะ เรากลับเห็นว่าการค้นคว้าเรื่องการเรียนการสอนภาษาอังกฤษมันเป็นปริศนาที่น่าขบคิด และท้าทายเอาเสียมากๆเลย....

ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมานี้นะ เราค้นข้อมูลเรื่องบทเรียนภาษาอังกฤษจาก Internet เล่นๆ แล้วเรากลายเป็นเซียน download ที่ได้หนังสือเรียนภาษาอังกฤษจากต่างประเทศมามากมาย (คงจะรวมๆกันได้หลายร้อยเล่มในเร็วๆวันนี้) มีตั้งแต่ระดับพื้นฐานแบบแรกเริ่มจริงๆไปจนถึงระดับสูงมากๆซึ่งยากที่จะประเมินได้ว่าระดับไหนกันแน่ เพราะว่ามีเนื้อหายากมากๆก็มี ... มีทั้ง ebooks, audiobooks, audio files และ video files รวมทั้งรู้ websites ...ทีแรกเรากะเอาไว้อ่านค้นคว้าเอง แต่โห ถ้าอ่านหมดเนี่ยนะ ไม่ลงเอยเก่งหรอก แต่จะบ้าตายก่อนเก่ง แหงๆเลย...555+++....ก็เลยคิดเล่นๆว่าหนังสือพวกเนี้ยน่าจะนำมาใช้สอนภาษาอังกฤษได้อย่างมีประสิทธิภาพ มากๆเลยทีเดียวนะ...!!!

นั่นก็หมายความว่าเรามี teaching materials ครบครัน แล้วเราคิดเล่นๆว่าจะเอา ไปสอนภาษาอังกฤษอีกรอบหนึ่ง (หลังจากเลิกสอนภาษาอังกฤษ แล้วไปทำงานแปลเอกสารมาแล้วสิบกว่าปี) แต่เราว่า อย่าเลยดีกว่า...

เพราะอะไร รู้ไหม?

คือเราบริกรรมดู ตำราภาษาอังกฤษ เป็นร้อยๆเล่มที่เราได้มาอะนะ...แล้วคำนวณเวลา ที่จะใช้สอนคนไทย ที่อ่อนภาษาอังกฤษมากๆ ตั้งแต่พื้นฐาน คือฝีกฟัง แล้วพูดตาม แบบ interactive หัดเขียนประโยคง่ายๆ โดยการเรียน sentence structures จากง่ายไปหายาก และทำแบบฝึกหัด grammar จากง่ายไปหายาก ....โห กว่าจะเรียนครบสูตร จนพอที่จะเรียนต่อไปได้ด้วยตนเอง ได้ อะนะ ....เราว่ามันต้องใช้เวลาหลายปี เลยทีเดียวหละ ....

ขืนเราไปเปิด courses พวกนี้นะ เราเจ้งตายห่ะ เลยว่ะ ...เพราะอะไร รู้ไหม? เพราะว่ามีโรงเรียนสอนภาษาที่ "ชอบสร้างฝัน" ให้คนมากมาย ที่โฆษณาว่า เรียนเดือนเดียว พูดได้ หรือเรียน 3 เดือนเขียนเก่ง แถมยังมีครูนักการตลาด แนะนำว่า ฟังไม่รู้เรื่อง ก็ให้เอาหนัง soundtrack มาเปิดฟังมันตะบี้ตะบันทั้งวัน หรือเปิดกรอกหูไว้ตลอดคืนดิ.....คนพวกนี้แหละ ที่ทำเงินได้มหาศาลจากการสอนภาษาอังกฤษ ...เพราะชำนาญในเรื่อง "การสร้างฝันให้คนหลงคิดว่าเรียนภาษามันง่าย และมันมีวิธีลัด"

แต่แท้จริงแล้ว คนที่จะเก่งภาษาอังกฤษได้นั้น ส่วนใหญ่มักจะเรียนมาแบบที่ออกแรงเยอะๆ คล้ายๆคนสมัยโบราณทำกันทั้งนั้น นั่นก็คือ

"ฟังเยอะๆ พูดเยอะๆ อ่านเยอะๆ เขียนเยอะๆ ทำแบบฝึกหัด grammar เยอะๆ"

นั่นเอง

ลองย้อนกลับไปดูคนสมัยโบราณดิ บางคนเรียนจบแค่ ม. ปลาย แต่กลายเป็นเก่งภาษาอังกฤษมากกว่าคนจบปริญญาตรีสมัยนี้เสียอีก....

ดังนั้น สิ่งที่ จขกท ถามว่า " ใครพอมีวิธีแก้บ้างค่ะรบกวนด้วยค่ะ"

คำตอบของเราที่อาจทำให้คุณผิดหวัง นั่นก็คือว่า

"มีวิธี แต่ไม่ใช่วิธีลัด แต่เป็นวิธีที่ต้องทำแบบฝึกหัดเยอะๆ แบบคนสมัยโบราณเขาเรียนกันนั่นเอง...เพียงแต่ว่าพวกเราคนสมัยนี้ได้เปรียบมากเพราะว่า อาศัยเครื่องทุ่นแรงคือคอมพิวเตอร์ ระบบ multimedia กับ Internet ...ได้ แต่ก็ยังต้องออกแรงอยู่ดี ถ้าเรียนตามแนวสร้างฝันแบบครูนักการตลาด ที่เขียนหนังสือจนรวยเละนะ รับรองว่า เสียเงินเปล่า เสียเวลาเปล่า ไม่ได้ผลหรอกอ้ะ..."
แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 51 10:18:22
แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 51 07:47:36
แก้ไขเมื่อ 29 มิ.ย. 51 01:28:09

จากคุณ : agelesstansy - [ 29 มิ.ย. 51 01:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4

การเอาชนะความกลัวให้ได้นั้นมีหลายวิธีค่ะ

ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่าสิ่งที่คุณกำลังเผชิญนั้น เป็นได้ทั้ง แผลในใจ และข้ออ้างในใจ

แผลในใจนั้นคือการกระทบกระเทือนทางใจอย่างแรง เช่น คนที่เคยติดในลิฟท์ ต่อมาจึงเป็นโรคกลัวที่แคบ หรือเคยโดนสุนัขกัดในวัยเด็กก็อาจเกิดความกลัวสุนัขได้ ความกลัวเหล่านี่หนักน้อยตามแต่สภาพจิตใจคน ความกลัวเหล่านี่จะมีความไม่สบายใจ อึดอัด ไม่สามารถเผชิญกับมันได้เลย ทนไม่ได้ แต่บางคนอาจจะพอรับไหว แต่ก็รู้สึกไม่ดี บางคนอาจจะลืมสาเหตุไปแล้วด้วยซ้ำ มันเป็นความกลัวที่มาจากจิตใต้สำนึกค่ะ

ข้ออ้างในใจนั้น คือ การที่คนเราโทษประสบการณ์ในอดีตว่าเป็นต้นเหตุของการปฏิเสธสิ่งนั้นๆ เป็นการคิดเพื่อให้เกิดความสบายใจ และเป็นสุขในใจ เหมือนที่เราเลือกที่จะเกลียดสิ่งหนึ่งเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดี ในเมื่อไม่ชอบก็อย่าให้ได้เจอดีกว่า จริงๆอาจจะไม่ได้เป็นแผลในใจแต่อย่างใด

วิธีการแก้ไข อย่างแรกคือ ลบมันไป ไม่ใช่ลืมว่าเคยเกิด แต่เป็นการทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะอะไร และให้เหตุผลว่า ทำไมเรายังกลัวมันทั้งๆที่ปัจจุบันนี้กับอดีตต่างกันแล้ว คนเราต้องเปิดรับสิ่งใหม่ๆ เดินต่อไป การบาดเจ็บทางใจในวัยเด็กถือเป็นเรื่องสำคัญที่เปลี่ยนชีวิตใครหลายๆคน เช่นคนที่เป็น phobia ต่างๆ คนที่กลัวเครื่องบิน บางคนต้องไปสะกดจิตเพื่อแก้ก็มี

สองคือ การชนกับมันตรงๆ เหมือนหักดิบ อันนี้อาจจะทรมานเกินไปนะ...

สามคือ การเผชิญหน้ากับต้นเหตุ บางทีคุณน่าจะไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าของคุณ ไปในที่ที่เคยเกิดเหตุนั้น หรือถ้าได้พบกับครูคนนั้นอีกก็จะดีมาก พูดกันไปเรื่อยๆ ให้เราได้รู้จักครูในแง่อื่น บางทีในวัยเด็กมันเป็นความกลัวครู และอับอาย แต่เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว เราต้องคิดถึงปัจจุบันให้มากกว่าอดีตค่ะ ไม่เช่นนั้น มันก็จะถึงทางตันในที่สุด อาจช่วยให้แผลเบาบางไปได้ หรืออาจจะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ

เราเกลียดคณิตค่ะ เพราะตอนเด็กครูก็ดุมากๆ เราเอาแต่โทษว่า เป็นเพราะเหตุในวัยเด็กทำให้เราไม่ชอบคณิต ไม่ชอบคำนวณ สมองไม่เปิดรับ ยิ่งโตไปก็จะวนกลับมาเจอแบบเดิม ไม่ประสบความสำเร็จในการเรียนเลย กระทั่งมานั่งทบทวนตัวเอง ก็พบว่าเป็นเพราะเราขี้เกียจเอง และไม่สนใจในตอนเรียน แล้วเราก็กลัวครูจนไม่กล้าขอให้ครูอธิบายให้ (เด็กป.สองป.สามมีใครไม่กลัวครูหน้าเหมือนยักษ์ล่ะ) พอกลัวครู เรียนไม่รู้เรื่อง ก็เลยกลายเป็นว่าเกลียดไปเลย

ตอนที่เราแก้ ก็คือ ชนกับมันตรงๆ ไปเรียนkumonแถวๆบ้าน เริ่มกับเลขใหม่หมด แล้วก็พบว่า เออ เฮ้ย ไอ้ที่ไม่รู้เรื่องมาก่อนจริงๆมันง่ายนี่นา จริงๆมันไม่ได้ยากเลย ทำให้ทัศนคติดีขึ้น ต่อมาก็เรียนพิเศษกับตัวต่อตัวที่บ้านด้วย ได้ครูที่ดีมากๆ ความมั่นใจก็มีขึ้น เมื่อมองกลับไปที่อดีตและพบว่าแท้จริงตัวเราเองคือสาเหตุทั้งหมด และเราก็ขี้เกียจที่จะแก้ไข หรือไม่กล้ายอมรับว่าตัวเราเป็นเหตุ เอาแต่โทษคนอื่น สิ่งอื่น ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ก็จะขัดขวางการเดินหน้าต่อไปของเรา เราจึงทำใจยอมรับสิ่งทั้งหมด แล้วเลือกที่จะมองไปในอนาคตมากกว่าค่ะ (ส่วนภาษาอังกฤษ ตอนเด็กเกลียดมาก แต่พอมีจุดพลิกผันคือความฝันที่จะเรียนด้านการสร้างภาพยนตร์ (และต้องไปเรียนที่สหรัฐด้วยนะ คิดแบบนั้นได้พ่อhappyมาก ขุดตำราออกมาให้เราเต็มไปหมด) ตั้งแต่ป.4ทำให้เราตั้งใจเรียนมากขึ้น เคยเจออาจารย์ฟิลิปินโนคนนึงที่ไม่ดีเอามากๆ มาดูถูกเรากับเพื่อนๆ และคนนี้มักดูถูกคนไทยเสมอ วันนึงปรี๊ดมาก เลยโต้กลับเป็นไฟ ในภาษาอังกฤษนะคะ (เพิ่งรู้ว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการเรียนตั้งแต่ตอนนั้น)

แต่ไหงตอนนี้อยากไปเรียนทำหนังที่อินเดียแทน แหม...คุณภาพเขาดี ยอด กว่าฮอลลีวูด ค่าเรียนก็ถูกกว่ามหาศาล เฮ้อ....ทำไมคนชอบบอกว่าบ้าที่อยากไปอินเดียหนอ...

จากคุณ : เกาลัด (kurika) - [ 29 มิ.ย. 51 01:42:32 ]