ความคิดเห็นที่ 1 คำที่มาจากภาษาบาลี สันสกฤต จะแตกต่างจากคำที่มาจากภาษาอื่นๆ คือ “ ว ” กับ “ พ ” สามารถใช้แทนที่กันได้โดยความหมายไม่เปลี่ยนแปลง เช่น สุวรรณ – สุพรรณ , รวี – รพี , วัชรา – พัชรา , วร – พร , วนิดา – พนิดา , วิสุทธิ์ – พิสุทธิ์ , มาณว – มาณพ ฯลฯ จากคุณ : *ใบพัดกลมๆ* - [ 25 ก.ค. 51 17:00:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มีคำที่ผมสงสัยมานานแล้วคือคำว่า ประเพณี กับ ประเวณี จากคุณ : Shinemon คุง - [ 25 ก.ค. 51 21:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อักษรเทวนาครีที่แทนด้วยตัว ว กับตัว พ เขียนเหมือนกันมากครับ ตัว ว ถ้าเพิ่มขีดเล็ก ๆ ขึ้นมาอีกขีดเดียวเท่านั้นก็จะกลายเป็นตัว พ ไป ผมเข้าใจว่าเพราะเหตุนี้นะ อักษรสองตัวถึงแปลงไปมาหาสู่กันได้ แต่ไม่แน่ใจว่าในภาษาบาลีสันสกฤตต้นทางนั้น เขาแปลงไปมาหาสู่กัน แบบคำที่นำมาใช้ในภาษาไทยหรือเปล่า บางคำก็เข้าใจว่าแปลงไม่ได้ เช่น พุทธ พราหมณ์ จะแปลง พ เป็น ว คงไม่ได้ จากคุณ : พลายแป้ง - [ 26 ก.ค. 51 03:19:27 A:84.227.32.86 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณคุณพลายแป้ง และ*ใบพัดกลมๆ* ไปหาคำว่าเทวนาครีเพิ่มเติมในวิกิพีเดีย ก็เลยเข้าใจละครับ จากคุณ : ปลาสองน้ำ - [ 26 ก.ค. 51 06:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 #2 อยากรู้เหมือนกันครับ จากคุณ : ซายูบิ - [ 26 ก.ค. 51 21:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นแย้งกับคุณพลายแป้ง เราเข้าใจว่าเปนเรื่องของเสียงเสียมากกว่า ดูจากสัทอักษรที่คุณปลาสองน้ำให้มา เห็นได้ว่า ว กับ พ ฐานกรณ์ที่เกิดเสียงใกล้กันมาก (ทำให้เขียนคล้ายกันด้วย) แต่ ว (เสียงเปิด ริมฝีปาก ก้อง) ออกเสียงยากกว่า พ (เสียงกัก ริมฝีปาก ก้อง) จึ่งได้ออกมีการออกเสียง ว เปน พ ไป ทำให้มีการเขียน พ แทน ว ด้วย แต่คำที่เปน พ มาตั้งแต่แรกแล้ว มักจะไม่ออกเสียงเปน ว อย่างเช่นคำ พุทธ หรือ พราหมณ์ ที่ยกตัวอย่างมา #2 เดิมเปนคำเดียวกัน ภาษาไทยรับเอารูปแบบย่อยมาใช้ต่างฅวามหมายกัน จากคุณ : นู๋เองง่ะ - [ 27 ก.ค. 51 05:59:14 ]