PANTIP.COM : K6882467 ทำไม เนี่ยอู้เซ็ง ถึงได้รับการยกย่องมากขนาดนี้ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 19

ตามความเห็นของผม คุณค่าของหนังสือแต่ละเล่มอยู่ที่ตัวผมเองได้อะไรกลับมามากกว่าครับ

1. ความสนุก

2. ความรู้ประวัติศาสตร์

3. ปรัชญาหลักของเรื่องนั้นๆ

4. มุมคิดเกี่ยวกับชีวิต

5. การดำรงตนของตัวเอกอยู่ได้ในชีวิตจริง

6. การบ่มเพาะคุณค่าทางจิตใจให้คนอ่าน

เมื่อก่อนอายุน้อยๆ ผมเอาแต่ความสนุกเป็นหลัก ให้มากถึง 90 %

แต่พอโตขึ้น สั่งสมประสบการณ์มาระดับหนึ่ง ผมกับชอบความสมจริงในอีก 5 ข้อที่เหลือ

เรายังคงเดินทางเดิม อ่านเรื่องเดิม เล่มเดิม นักเขียนคนเดิม แต่มุมมองเปลี่ยนไป เรามองออกมากเท่าไหร่ ก็เป็นคุณค่าที่เราได้รับจากเรื่องนั้น

เรื่องที่ผมชอบที่สุด ตอนวัยเด็ก ผมชอบฮุ้นปวยเอี๊ยง เพราะว่าเป็นอิทธิพลของ TV ที่นำไปสู่การอ่านกำลังภายใน เวลามองไปทางไหนในยุคนั้น เราจะเห็นฮุ้นปวยเอี๊ยงน้อยๆ เต็มไปหมด รวมทั้งผมด้วย ... อิอิ...พูดง่ายๆ อยากเก่งเหมือนฮุ้นปวยเอี๊ยง

วัยหนุ่ม คือ ชอลิ้วเฮียง เพราะพระเอกเก่ง มีเสน่ห์ สาวเพียบ และสืบสวนชวนติดตาม ไม่เคยเสียทีใครมาก่อน เพราะนั่นคือบุคลิกในฝันของชายหนุ่มรุ่นกระทง

วัยทำงานช่วงต้น คือ ไตรภาคมังกรหยก เพราะให้มุมมองการดำเนินชีวิตและการอยู่ร่วมกันเป็นสังคม และผลกระทบทางการเมืองต่อคนทุกระดับ โดยมีภาพของยุทธภพและความรักชาติเป็นตัวแทน

วัยทำงานปัจจุบัน คือ แปดเทพอสูรมังกรฟ้า เพราะชีวิตโหยหาความสงบท่ามกลางงานที่ทับถมล้นตัว และภาระรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้น สิ่งที่เราต่อสู้ในตอนนี้ ไม่ใช่ผู้คน แต่เป็นถูกผิดในใจเราเอง เราจะให้อะไรนำทาง การนำปรัชญาล้วนๆ มาผูกเป็นตัวละครถึงแปดกลุ่มให้จับต้องได้เป็นรูปธรรม ในแง่ของการทำงานเขียนแล้ว ยังนึกไม่ออกว่าจะเขียนยังไง แต่กลับทำให้สนุกได้ และตัวละครทุกตัวน่าจดจำ เพราะทุกตัวละครต่างมีปมปัญหาที่อยู่ในใจตัวเอง และทุกคนต้องจัดการผิดถูกดีชั่วในใจตัวเอง ด้วยตัวเอง และนี่คือคำตอบว่า ทำไมงานของ กิมย้ง ถึงมีคนกล้าใช้คำว่า อมตะนิยาย

สิ่งที่เป็นอมตะไม่ใช่นิยาย สิ่งที่เป็นอมตะคือปรัชญาอันทรงคุณค่าที่เป็นความจริงในนิยาย นี่แหละครับ ที่ทำให้การจัดอันดับในแต่ละวัยเริ่มเปลี่ยนไป

ที่เล่ามาทั้งหมด ผมต้องการแค่จะสื่อว่า การให้คะแนนทั้ง 6 ข้อของผมนั้น มันจะเปลี่ยนไปตามการสั่งสมประสบการณ์ชีวิต

เรายังอ่านนิยายเรื่องเดิม ข้อความเดิม นักเขียนคนเดิม แต่เราต่างหากที่เปลี่ยนไป ทุกวันนี้ ความสนุกกลายเป็นเรื่องที่อยู่ท้ายสุด

ลำดับการให้ความสำคัญข้อ 1-6 เมื่อในอดีต ตอนนี้ได้เปลี่ยนลำดับไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งๆ ที่ผมซึ่งเป็นคนอ่านก็คือคนเดิมครับ

อ่านไปเถอะครับ อย่าไปสนใจเลยว่า ใครเขียนเก่งกว่าใคร เรื่องไหนเขียนได้ดีกว่ากัน เพราะเมื่ออ่านไปถึงจุดๆ หนึ่ง เราก็จะพบว่า

สำนวนที่อ่านของนักเขียนแต่ละคน ก็จะมาในแนวมาตรฐานเดียวกัน

แต่สิ่งที่ต่างไปนั้น คือ โครงเรื่อง การเดินเรื่อง การเลือกใช้ปรัชญา และการใช้ตัวละครสอนคนอ่านครับ ที่คิดขึ้นมาจากนักเขียนคนนั้น และคงอยู่ในใจคนอ่านนั่นแหละ คือ เรื่องสำคัญ

สิ่งที่คงอยู่ในใจคนอ่านคืออะไร ความสนุกอยู่ได้ไม่นานก็ผ่านไปตามวันเวลาและอายุ วัยเด็กก็ต้องสนุก แต่พอเป็นผู้ใหญ่ อะไรๆ ก็ต้องเป็นสาระ งานเขียนจึงต้องแบ่งไปตามอายุ

สมัยเด็ก เปิดทีวีไปเจอหนังชีวิต รีบเปลี่ยนช่องทันที จะดูการ์ตูน แต่ทุกวันนี้ เจอการ์ตูนก็เปลี่ยนช่องผ่านไป แต่กลับหยุดดูหนังชีวิต ทั้งๆ ที่นี่มันก็ตัวเรา

ความชอบ ประสบการณ์ชีวิต และปรัชญาชีวิตที่ติดอยู่ในใจคนอ่าน นั่นแหละคือสิ่งที่เรานำมาใช้ตัดสินงานของผู้เขียน (ของใครก็ของมันครับ) เพราะแม้แต่ตัวเราคนเดิมก็ยังเปลี่ยนไป ประสาอะไรกับนักเขียนและนักอ่านที่เกิดมาต่างยุคกัน

อ่านไปเถอะครับ แล้วลองจัดลำดับคะแนนตาม 6 ข้อที่ผมยกตัวอย่างมา แล้วก็จะรู้เองว่า นักเขียนในดวงใจ 4 อันดับแรก ของท่านเป็นใคร และเปลี่ยนไปตามวัยหรือไม่

เพราะแม้แต่ตัวผมเอง ตอนวัยหนุ่ม โกวเล้งเหนือกว่ากิมย้ง แต่พอผ่านโลกและชีวิต กิมย้งเหนือกว่าโกวเล้ง

ทำไมน่ะหรือ เพราะตอนวัยเด็ก เราสนใจแต่คุณธรรมน้ำมิตร แต่พออายุมากขึ้น นอกจากคุณธรรมน้ำมิตรแล้ว ยังต้องสนใจครอบครัว หน้าที่การงาน ความอยู่รอดของส่วนรวม และอีกหลายชีวิต
เปรียบง่ายๆ ก็คือ ตอนเด็กเราเป็นจอมยุทธบุกเดี่ยว ไม่ห่วงว่ามีอะไรต้องกระทบเสียหาย แต่พอเราอายุขึ้น เรากลับกลายเป็นเจ้าสำนัก มีเรื่องให้ห่วงเยอะ ทั้งครอบครัว ลูกศิษย์ ชื่อเสียง ทรัพย์สินเงินทอง

ก็ขอสรุปสั้นๆ ว่า อ่านไปเถอะครับ แล้วลองจัดลำดับ 6 ข้อของตัวท่านดูในแต่ละวัยครับ

จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ - [ วันแม่แห่งชาติ 23:43:16 ]