ความคิดเห็นที่ 1 คุณแอ๊ด ปากเกร็ดคงจะดีใจมากๆเลยหละ เนื่องจากว่าเขาเป็นแฟนพันธ์แท้ คราวนี้หละ คุณแอ๊ดจะได้สัมภาษณ์คุณเทศภักดิ์...555+++... จากคุณ : agelesstansy - [ วันแม่แห่งชาติ 18:39:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ วันแม่แห่งชาติ 19:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอมเพี้ยง จงพิมพ์พระจันทร์กระดาษ จงพิมพ์พระจันทร์กระดาษ จงพิมพ์พระจันทร์กระดาษ จากคุณ : kitnan - [ วันแม่แห่งชาติ 20:13:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สาธุ  ถ้าออกมา  ผมจะเหมาทุกเรื่องเลยครับ ถึงแม้จะมีเกือบครบก็ตาม รบกวนท่าน  "สักวันหนึ่ง"  ส่งข่าวเรื่อย ๆ นะครับ เพิ่งรู้ว่าพี่แอ็ด  (ขอญาตตีสนิท  เพราะเป็นคนชอบเหมือนกัน  อิอิ)  ก็แฟนพันธุ์แท้เหมียนกัลลล์ จากคุณ : ปะหล่อง - [ วันแม่แห่งชาติ 21:19:25 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อีกนึดนึง  อยากให้พิมพ์  "ฟ้าใหม่ในซานมาร์โค"  มาก ๆ เล่มที่พิมพ์โดยมติชนยกให้เพื่อนไปแล้ว  ตอนนี้เหลือแต่ฉบับพิมพ์โดยสำมักพิมพ์ธนพล  ตั้งกะปี  ๓๐  มันเหลืองจนกรอบแล้ว  เพราะอ่านบ่อย ถ้าจะให้ดี  พิมพ์ทั้งหมดเลยก็ได้ครับ  รับรองว่าแฟน ๆ ของคุณเทศภักดิ์ยังตรึมแน่นอน จากคุณ : ปะหล่อง - [ วันแม่แห่งชาติ 21:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 "พี่แอ๊ด" ยังไม่มา comment สักทีเลยอ้ะ เห็นทีจะต้องจุดธูปจุดเทียนให้มา...555+++...เอ่อ..ถ้าพี่แอ๊ดอ่านเจอข้อความที่คุณปะหล่องเขียนนะ พี่แอ๊ดซื้อหนังสือทั้งร้านแจกคุณปะหล่องฟรีแหงๆเลย...อิๆๆ... จากคุณ : agelesstansy - [ วันแม่แห่งชาติ 21:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อุ๊ยต๊ายตาย! ลูกสาวคุณ Oedipus โผล่มาพร้อมกับเสียง กร๊ดดดดดดด หลังจากหายไปเสียนาน...555+++...เอ่อไปจำศีลที่ไหนมาล่ะจ๊ะ? สงสัยมัวแต่ท่องหนังสือเตรียมสอบ entrance ฮั่นแน่ะ ยิ่งวัยรุ่นเข้าไปใหญ่เลยอ้ะ... จากคุณ : agelesstansy - [ วันแม่แห่งชาติ 21:47:56 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เทศภักดิ์ โดดเด่นอย่างไรครับ ถึงมีแฟนประจำเยอะ จากคุณ : mamao - [ วันแม่แห่งชาติ 23:24:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องลองอ่านงานแปลของคุณเทศภักดิ์สักเล่มครับ แล้วจะรู้ว่าการออกตามหาเล่มอื่น ๆ นั้นต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนและเมื่อได้อ่านแล้วนั้นมันสนุกสนานอย่างไรครับ ที่บ้านมีครบแล้วครับ แต่เป็น "ผัดผักรวม" คือแต่ละเล่มก็แต่ละสำนักพิมพ์ครับ ดีก็ตรงที่มีครบ แต่ว่าแต่ละเล่มนั้นก็เก่ามาก ๆ แล้ว ว่าแต่คุณแอ๊ดจะสัมภาษณ์คุณเทศภักดิ์จริง ๆ หรือครับ :) จากคุณ : Zhivago - [ 13 ส.ค. 51 08:24:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอโหวตให้พิมพ์พระจันทร์กระดาษด้วยครับ จากคุณ : phahurat - [ 13 ส.ค. 51 11:36:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณสำหรับข่าวดีๆ รอมานานว่าแต่ อเล็กซานเดอร์ บอท์ส ก็เยี่ยม อยากอ่าน จากคุณ : เอเดน (เอเดน) - [ 13 ส.ค. 51 11:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ส่วนใหญ่ที่ผมมีคือเป็นของสำนักพิมพ์มติชน ฟ้าใหม่ในซานมาร์โค  (เล่มนี้ให้เพื่อนไปแล้ว) ลูกผู้ชาย ชายชาติทหาร  (เล่มนี้น้องชายที่เป็นทหารเอาไปแล้วไม่คืน) หลายรักของโดบี้ แผ่นดินนี้เราจอง  (มีสองแบบแต่สำนักพิมพ์เดียวกัน) อเล็กซานเดอร์  บอสท์ น้ำวน เสรีภาพเจ้ากรรม ส่วนพระจันทร์กระดาษจำสำนักพิมพ์ไม่ได้แล้ว นอกจากนั้นก็เป็นรุ่นเก่าแบบกระดาษกรอบ ๆ เช่น  นายอำเภอดำ  เป็นต้น   เอ้า  ผมมีเกือบทุกเล่มเลยเหรอเนี่ย  อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 13 ส.ค. 51 12:09:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 หนังสือแปลอีกเรื่องที่อ่านสนุกมากๆคือ "ผู้ร้ายผู้ดี"  แปลโดย “มาคสิร” เราอ่านตอนอยู่ ม.1 อ่านไปดูดโอเลี้ยงไปอย่างเมามัน...555+++... แล้วเมื่อ 3 ปีที่แล้ว อยากรู้ว่ามาจากหนังสือภาษาอังกฤษชื่ออะไร (อยากอ่านต้นฉบับภาษาอังกฤษมากๆน่ะ) ตอนไปงานหนังสือผ่านร้านสำนักพิมพ์รหัสคดีเลยถามเจ้าสำนัก คือคุณเรืองเดช จันทรคีรี ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญดู  เขาบอกว่ามันคือ The Ringer เขียนโดย Edgar Wallace ...เราก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า เอ่อเคยเห็นไวๆนะ ที่เวป ไหนสักแห่งหนึ่ง แล้วพอกลับไป search นะ อ้าวเวงกรรม...มันโดนลบทิ้งไปหมดแล้ว...!!!?? งงแฮะว่าเพราะอะไร? แต่หลังจากนั้นเราไปเวปอะไรบางแห่งที่ Canada ไม่ได้ตั้งใจหามัน มี อาจารย์ฝรั่งคนหนึ่งเขาเอา ebook มาแจกฟรี (โหพี่แก scanned มาเป็นสีด้วยแฮะ สุดยอดเลย) โหดีใจรีบ download มาได้ แล้วตามหาฉบับแปลภาษาไทย หายากมากๆ เพื่อนเราหามาได้ (หนังสืออยู่ในสภาพที่เกือบจะหลุดลุ่ย) เราลองอ่านอังกฤษ-ไทยเทียบกัน แล้วอึ้งเลย ...!!! เพราะถ้าเราแปลใหม่นะ เราไม่มีทางสู้ คุณ “มาคสิร” ได้เลย เนื่องจาก 1. ภาษาไทยเขาเนียนสุดๆเลย ซึ่งคนสมัยนี้หาตัวจับได้ยากว่าใครจะเขียนภาษาไทยทาบรัศมีเขาได้ (นี่คือจุดเด่นของนักแปลรุ่นลายคราม)   2. ในบางช่วงที่เขาแปลนะ (คิดว่า แต่ยังไม่ได้ตรวจสอบทุกหน้า ทุกบรรทัด)  เขาไม่ได้ยึดตามต้นฉบับ ดังนั้น เขายิ่งมีอิสระมากยิ่งขึ้นในการเขียนประโยคภาษาไทยให้สวยๆ  ในขณะที่นักแปลรุ่นหลังๆจะแปลซื่อสัตย์ต่อต้นฉบับ (เพราะกลัวโดนยำถ้าแปลเพี้ยน)  ถ้าแปลไป ก็จะเสียเปรียบมากๆเลยหละ...เนื่องจากจะมีข้อจำกัดในการสร้างประโยคภาษาไทยให้เนียนๆได้... ส่วนหนังสือของ Edgar Wallace ที่เรามีอีกเรื่องหนึ่ง ที่แปลเสร็จแล้ว และได้รับเงินค่าแปลจากสำนักพิมพ์ มาเรียบร้อยแล้ว ก็คือ The Four Just Men แต่หนังสือเล่มนี้ประสบชะตากรรมก็คือ "จะไม่ได้รับการตีพิมพ์" เนื่องจากสำนักพิมพ์ขาดทุนยับเยิน และเลิกทำหนังสือแปล... ต่อมา เราไปรู้จักกับนักแปลที่เก่งมากๆ คือ ซือเจ๊ หนึ่งท่าน กับอาหมวย อีกหนึ่งท่าน ซึ่งเป็นผู้เรืองเวทย์สาขาการเขียนภาษาไทย ที่สวยงามเลิศหรู เราก้อเลยกะจะให้พวกเธอช่วยๆกัน edit (ตรวจแก้ ปรับปรุง) ภาษาไทยเราให้เนียนๆ...ซึ่งถ้าได้ฝีมือของอาเจ๊ 2 คนนี้ ตบๆภาษาไทยเรานะ คำแปลของเรา จะทาบรัศมีนักแปลรุ่นลายครามได้สบายๆเลยหละ ... เราเลยเมื่อ 2-3 เดือนนี้ ลองติดต่อทาบทามสำนักพิมพ์ ไป 2-3 แห่ง แล้วได้รับคำตอบมาว่า "ไม่กล้าพิมพ์หนังสือเล่มนี้ เพราะกลัวขายไม่ออก" .... เราก้อเลยเก็บคำแปล The Four Just Men ดองเอาไว้ก่อน เอาไว้วันดีคืนดี จะ edit ใหม่ ให้ดีๆ แล้วลองเสนอขายให้สำนักพิมพ์อื่นอีก ถ้าไม่ได้จริงๆ จะก๊อปใส่แผ่น CD แล้วไปไล่แจก แถวๆสนามหลวง เอ้ย แถวๆงานหนังสือ...555+++... แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 15:14:34 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 15:12:45 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 15:11:43 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 15:05:38 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ท่าน  agelesstansy  น่าจะลองยกตัวอย่างบางตอนในสำนวนแปลเรื่องข้างบนมาให้พวกเราได้ยลกันมั่งนะครับ พูดซะอยากอ่านเลย อิอิ จากคุณ : ปะหล่อง - [ 13 ส.ค. 51 16:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่า คุณปะหล่อง อย่าเพิ่งเห็นสำนวนการแปลเราเลย เพราะตอนนี้เราได้แต่หันไปเอาดีทางแปลไทยเป็นอังกฤษ (แปลเอกสาร) เสียแล้ว ไม่ค่อยได้แปลหนังสือน่ะ แต่มายลโฉมสำนวนการแปลของซือเจ๊เราจะดีกว่านะ  เพราะว่าซือเจ๊เรา หลังจากหยุดทำงานเป็นล่ามและนักแปลมา 5-6 ปีแล้ว ตอนนี้เธอกำลังซุ่มๆแปลหนังสือให้สำนักพิมพ์แห่งหนึ่งอยู่ ผลงานเธอกำลังจะได้รับการตีพิมพ์ในอีกไม่กี่เดือนนี้ (บางวันซือเจ๊ก้อเข้ามาพายเรือแถวนี้นะ...555++...) ผลงานของซือเจ๊เราที่จะนำมาเสนอนี้นะ มันอยู่ในหนังสืออีกเล่มหนึ่งที่ประสบชะตากรรมเหมือนๆกับ The Four Just Men นั่นก็คือ แปลเสร็จแล้ว และเราได้ค่าแปลมาแล้ว แต่หนังสือจะไม่ได้รับการตีพิมพ์เพราะสำนักพิมพ์ไม่มีเม็ดเงินพอ.... เราก้อพยายามจะไปเสนอขายให้สำนักพิมพ์อื่นอยู่ แต่ก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ... หนังสืออีกเล่มที่ว่านี้คือ หนังสือนักสืบรวมเล่ม The Thinking Machine โดย Jacques Futrelle ในเรื่องนี้มีรวมเล่มอยู่ ด้วยกัน 7 เรื่องสั้นคือ Problem of Dressing Room A Problem of the Crystal Gazer Problem of the Motor Boat Problem of the Stolen Rubens The Phantom Motor The Tragedy of the Life Raft The Problem of Cell No.13 ใน 7 เรื่องสื้นนี้ มีเราแปลเองแค่ 5 เรื่องเอง แต่อีก 2 เรื่องโดนซือเจ๊แย่งแปลเรื่องหนึ่ง คือ The Phantom Motor และโดนซือเฮีย (nickycharles ที่ล่วงลับไปเมื่อเกือบๆปีหนึ่ง มาแล้ว) แย่งแปลไปอีกเรื่องหนึ่งคือ The Tragedy of the Life Raft ทั้งซือเจ๊กับซือเฮีย แย่งเราแปลเอามันเฉยๆไม่ได้เอาเงิน ...เราเลยสบายไปเพราะออกแรงน้อยแล้วรับทรัพย์เต็มๆ...555+++.... เราจะแปะสำนวนการแปลของซือเจ๊เรื่อง The Phantom Motor ให้อ่านดูเล่นๆ เป็นสำนวนการแปลที่ยังไม่ได้รับการ edit (ตรวจแก้) จากบรรณาธิการต้นฉบับ แต่เราว่าซือเจ๊เราเขียนภาษาไทยได้เนียนนะ จะบอกให้...เอ้าโฆษณาลูกเพ่เราเสียเลย...555+++... แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 22:17:37 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 18:23:41 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 17:50:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รถยนต์ปีศาจ รถยนต์คันหนึ่งแล่นมาตามถนนที่ทั้งกว้างและเรียบ  เมื่อเลี้ยวเข้าโค้งแสงไฟจากโคมคู่ที่ยื่นออกมาหน้ารถ  ก็สาดแสงสว่างโร่ตัดความมืดไปตามถนนที่ทอดอยู่เบื้องหน้า      พลพิเศษเบเกอร์ผู้ยืนอยู่ไกลเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์แคร็กๆฉึกฉักๆเป็นจังหวะมาก็ทราบได้ทันทีว่าเป็นรถยนต์เบ็นซิน   ไฟหน้าที่สาดส่องมาอย่างไม่ลดละทำให้เขารู้สึกได้ทันทีว่ามีการละเมิดกฏระเบียบของอำเภอยาร์โบโรซึ่งเข้มงวดในเรื่องจำกัดการใช้ความเร็วเกิดขึ้นแล้ว   เรียกว่าไม่เคารพกฎกันเลยทีเดียว ท้องที่ยาร์โบโรอันกว้างขวางสุดลูกหูลูกตานี้เป็นแหล่งที่ตั้งของบ้านพักตากอากาศฤดูร้อน   ถนนหนทางได้รับการดูแลอย่างวิเศษ   ผิวถนนปราบราบเรียบราวกับพื้นเรือน   เสมือนจะท้าทายนักขับรถที่ผ่านมาให้กระโจนเข้าสู่การละเล่นอันอันตรายคือประลองความเร็ว    แต่อำเภอนี้เอาจริงเอาจังเรื่องการจำกัดความเร็ว     ถึงกับส่งตัวผู้รักษากฎหมายห้าสิบคนไปเฝ้าที่จุดต่างๆตามทางหลวงเพื่อจัดการกับเรื่องน่ารำคาญนี้      ค่าปรับการละเมิดกฎจราจรนำรายได้มาให้กับท้องที่อย่างงดงาม “หวิดสี่สิบไมล์ต่อชั่วโมง”    เบเกอร์พึมพัมกับตนเอง เขาลุกขึ้นจากม้านั่งพับได้ตัวโปรดที่ช่วยทำให้ชีวิตสุขสบายขึ้น     เวรของเขาคือจากเวลาหกโมงเย็นจนเที่ยงคืน    ก้มลงหยิบตะเกียง   ไขไฟให้สว่างขึ้น  และก้าวลงไปที่ริมถนน    เขามักจะอยู่ยาม ณ ที่เดียวกันเสมอ  ที่หัวถนนตอนที่เป็นเส้นตรงยาวเหยียด   ที่บรรดานับขับทั้งหลายพร้อมใจกันเรียกว่า “กับดักนักซิ่ง”    กับดักนี้ล่อใจมากเป็นพิเศษ   เป็นถนนดินที่อัดหินละเอียดไว้แน่น   สองข้างทางเป็นกำแพงสูงยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา     มีช่วงหนึ่งของถนนที่คดเคี้ยว  ทำให้ต้นทางและปลายทางมองไม่เห็นกันตลอด    พลพิเศษบาวแมนประจำการอยู่ที่ปลายถนนอีกด้านหนึ่งของกับดัก     ระหว่างสองจุดนี้มีโทรศัพท์ใช้ติดต่อกันได้   ซึ่งช่วยให้เจ้าหน้าที่ทั้งสองคนช่วยกันตรวจสอบได้  บางครั้งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งห้ามรถไว้ไม่ได้  หรือจดเลขทะเบียนรถไม่ทัน  อีกฝ่ายหนึ่งก็เข้ามาสนับสนุนได้   อย่างน้อยที่สุดก็เป็นทฤษฎีที่วางไว้ ในตอนนี้เบเก้อร์ยืนรออยู่ข้างถนนด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม    แสงไฟวูบวาบเคลื่อนใกล้เข้ามาทุกที  จนอยู่ห่างออกไปแค่ประมาณสองร้อยหลา   เมื่อถึงจังหวะอันเหมาะเจาะเขาก็จะชูตะเกียงขึ้น  รถยนต์ก็หยุด   ผู้คนในรถก็จะโวยวาย     และตัวอำเภอก็จะมีรายได้เข้ามานิดหนึ่ง  พอเป็นงบไปที่ปรับปรุงถนนให้ดียิ่งขึ้นไปอีก  ซึ่งจะไปกระตุ้นนักขับรถยนต์อีกหลายคนให้อยากกระโดดเข้ามาประลองความเร็วมากยิ่งขี้น    บางครั้งรถหลายคันก็ไม่ยอมหยุด    ในกรณีเช่นนั้น หน้าที่ของพลพิเศษก็คือจดหมายเลขทะเบียนรถที่เหาะผ่านไป   เมื่อถึงเวลาไปตรวจสอบทะเบียนยานพาหนะเป็นรายเดือน  ก็จะได้รายชื่อของเจ้าของรถมา    คดีแบบนี้ค่าปรับจะสูงขึ้น รถยนต์ควบตรงมาทางเบก้อร์โดยไม่มีการชลอความเร็วแม้แต่น้อย    ตีวงกว้าง  ใช้ความเร็วเต็มเหยีดเพื่อเข้าช่วงที่เป็นเส้นตรงของกับดักนักซิ่ง   เมื่อถึงช่วงนาทีระทึกใจเบเกอร์ก็ก้าวลงไปในถนนและแกว่งโคมไปมา “หยุด”    เขาออกคำสั่ง เสียงเครื่องยนต์สั่นโครมครามใกล้เข้ามา  ไม่สนใจเสียงตะโกน     เกือบทับเบเก้อร์เข้าไปแล้ว   ดีที่เขากระโดดออกจากถนนได้ทันท่วงที   เขาชำนาญกิจกรรมผาดโผนแบบนี้อยู่แล้ว   และแล้วรถยนต์ก็ผ่านแว๊ปไป  มุ่งหน้าเข้าไปในกับดัก   ขณะนั้นเบเกอร์มัวแต่ฉากหลบให้พ้นทางจนไม่ทันมองทะเบียนรถ    แต่เขาก็ไม่เสียศูนย์  เนื่องจากแน่ใจว่า  รถคันนี้ไม่มีทางหนีออกไปจากกับดักได้   ด้านหนึ่งของถนนเป็นกำแพงหินทึบสูง 8 เมตรเป็นรั้วทางทิศตะวันออกของคฤหาสถ์ชนบทของ จอห์น  เฟลป์ส สต้อกเกอร์   และอีกด้านหนึ่งกำแพงสูง 9 ฟุตกั้นรั้วทางตะวันตกของคฤหาสถ์ของ ทอมมัส คิว  รอเจอร์ส         ไม่มีทางแยก  ไม่มีทางออก   ไม่มีทางเป็นไปได้ที่รถยนต์จะออกไปจากกับดักได้  นอกจากต้นทางกับปลายทางที่ตำรวจสองนายประจำการอยู่ เมื่อเปี่ยมล้นด้วยความมั่นใจว่าผลจะออกมาอย่างไร  เบเกอร์จึงฉวยโทรศัพท์ขึ้นมาเรียก “ระวัง   รถคันหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามาทางนาย    ความเร็วหกสิบไมล์ต่อชั่วโมง”   เขาแหกปากตะโกน  “มันไม่ยอมหยุดว่ะ เราจดเบอร์ไม่ทัน  คอยจับตาดูนะ” “ได้เลย”   พลพิเศษบาวแมนรับคำ เบเกอร์คอยบาวแมนเรียกกลับอยู่สิบนาที สิบห้านาที และแล้วก็ยี่สิบนาที   แต่บาวแมนก็ไม่เรียกกลับ   ในที่สุดเบเกอร์กลับเป็นฝ่ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อเอง     บาวแมนไม่รับโทรศัพท์   เบเกอร์เรียกอยู่หลายหน  หันไปทุบเครื่อง  และพยายามขยับหูฟังด้วยวิธีต่างๆนาๆ     ยังไม่มีเสียงตอบอยู่นั่นเอง    ในที่สุดเขารู้สึกเป็นห่วงเพื่อนร่วมงานขึ้นมา   เผอิญจำขึ้นมาได้ว่า  ณ จุดๆนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจเคยได้รับบาดเจ็บสาหัสในการปฏิบัติหน้าที่เมื่อเดินลงไปในถนนและรถที่วิ่งตะบึงมาโดยที่คนขับบ้าระห่ำไม่ยอมหยุด  ไม่ยอมหักหลบเมื่อเจ้าหน้าที่ก้าวขึ้นไปบนถนน      สมองพาลวาดภาพว่าป่านฉะนี้ บาวแมนมินอนแอ้งแม้งหมดท่าไปแล้ว  หรืออาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัสก็เป็นได้      ถ้ารถยังคงระดับความเร็วขณะเมื่อแล่นผ่านเขาไป   ผู้โชคร้ายเข้าไปขวางทางก็คงถึงกับม้วยมรณังเป็นแน่แท้ แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 17:53:04 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 17:53:03 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 17:50:54 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ด้วยความเป็นห่วงบาวแมนอย่างแท้จริง  และหัวคิดเต็มไปด้วยเรื่องร้ายๆวิ่งพล่านอยู่     ในที่สุดเบเกอร์ก็เดินไปตามถนนที่เป็นกับดักไปยังปลายทางที่บาวแมนอยู่    แสงตะเกียงวอมแวมส่องไปตามกำแพงหินทั้งสองฝั่งถนนที่ยาวเป็นพืดติดกันดูเยือกเย็น    ไม่มีพุ่มไม้ใดๆทั้งสิ้น  มีแต่หญ้าขึ้นเป็นแถบริมกำแพง    เมื่อยิ่งคิดก็รู้สึกกระวนกระวายเขาจึงเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ   เมื่อเริ่มเข้าโค้งก็แลเห็นแสงตะเกียงอยู่ลิบๆกำลังใกล้เข้ามา  เห็นได้ว่าผู้ถือตะเกียงกำลังมองหาอะไรตามสองฝั่งถนนอย่างละเอียดถี่ถ้วน “เฮ้!”  เบเกอร์ส่งเสียงเมื่อแสงไฟเข้ามาในระยะ   “บาวแมนเหรอ” “ฮื่อ”   มีเสียงตอบกลับมา แสงสว่างเคลื่อนเข้าหากัน  และเจอกันเข้า   ความรู้สึกเป็นห่วงที่เบเกอร์มีต่อเพื่อนร่วมงานเปลี่ยนทันควันเป็นความอยากรู้อยากเห็น “หาอะไร”   อ้าปากถาม “ไอ้รถเวรคันนั้นน่ะซิ”  บาวแมนตอบ   “ไม่เห็นมันผ่านมา     นึกว่าอาจมีอุบัติเหตุจึงตามมาดู   เดินมาถึงนี่  ไม่ยักกะเจอ” “ไม่ได้ผ่านไปทางนาย”  เบเกอร์พูดทวนด้วยความพิศวงงงงวย   “อ้าวแล้วกัน   ต้องผ่านไปซิ   มันไม่ได้กลับรถมาทางเรานี่  เดินมานี่ก็ไม่ยักเห็น    เฮ่ย...ผ่านไปแล้วน่า” “เปล่า.......ไม่ได้ผ่านไป”  บาวแมนยืนยันอย่างมั่นใจ    “ก้อเราคอยมันอยู่   ข้างถนนเลยนะ    ภายในชั่วโมงที่ผ่านมาไม่มีรถยนต์ผ่านมาทางฝั่งเราสักคัน” พลพิเศษ เบเกอร์ชูตะเกียงที่ถืออยู่ขึ้นสุดแขน   จนแสงสว่างสาดจับใบหน้าพลพิเศษบาวแมนเต็มที่  ทั้งคู่จ้องหน้ากันอยู่ชั่วครู่   ดวงตาที่คมและละโมบของเบเกอร์ลุกวาวด้วยความสงสัย “ฟันมาเท่าไรล่ะ   ที่ปล่อยพวกมันไปน่ะ”  เขาซัก “ห่ะ...เรานะเหรอฟัน”   บาวแมนร้องลั่น  เคืองจนพูดไม่ออก   “ไม่มีใครมาให้อะไรเรา   เพราะไม่มีรถผ่านมา” พลพิเศษเบเกอร์เชิดริมฝีปากยิ้มเหยียดหยัน “จะเขียนรายงานไปที่กองบัญชาการอย่างนั้นก็ได้อย่างแน่นอน”  เขาเอ่ย  “แต่เผอิญเรารู้นะว่ามีรถวิ่งผ่านมา  แล้วก็ไม่ได้วกกลับมาทางเก่า   และทางออกก็มีตอนปลายทางเท่านั้น   เพราะฉะนั้น  มันก็ออกไปทางนาย”   เงียบไปครู่หนึ่งจึงกล่าวต่อไปว่า  “ว่ายังงี้นะเพื่อน....ได้มาเท่าไรก็แบ่งมาครึ่งหนึ่งก็แล้วกัน  เราว่าเราน่าจะมีเอี่ยวด้วยนา” บาวแมนถูกต้อนจนเหลืออด  คราวนี้เขาไม่ยอมสหายอีกต่อไปแล้ว  เขาเชิดริมผีปากขึ้นเล็กน้อย  มองเห็นได้ผ่านหนวดที่มีสีเทาแซม “เราว่านะ” เขาพูดอย่างตริตรอง “ก็เพราะว่าตัวนายทำแบบนี้เอง จึงถึงคิดว่าคนอื่นเขาทำด้วยไงล่ะ   เราไม่เห็นรถเลยสักคันอ่ะ” “ก็ทีเรายังแบ่งให้นายครึ่งหนึ่งทุกทีเลย” เบเกอร์โอด “ไงๆก็ไม่มีรถผ่านมาจริงๆนะ   ถ้ามันไม่ย้อนกลับมาทางนาย  ก็หมายความว่าไม่มีรถผ่านมา”   ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่  บาวแมนเริ่มปะติดปะต่อภาพที่ไม่น่าอภิรมย์นัก  “เรื่องก็คือว่า  นายตาฝาดไปมั๊ง” แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 18:36:43 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 17:57:16 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 17:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ความไม่ลงรอยระหว่างเจ้าหน้าที่ผู้รักษากฎหมายสองนายของอำเภอยาร์โบโรก็บังเกิดขึ้น   ทั้งสองแยกทางกันในเวลาต่อมาไม่นาน  ต่างแบะริมฝีปากและส่งเสียงหัวเราะแบบหยันๆก่อนเดินกลับไปที่ที่ประจำการของตน   ต่างคนต่างคิดไปคนละทาง   ห้านาทีก่อนออกเวรเที่ยงคืน  เบเกอร์โทรไปหาบาวแมนอีกครั้งหนึ่ง “มาคิดๆดูแล้วนะจิม   เรื่องคงจะดีกว่าถ้าเราหุบปากเรื่องนี้เสียตอนเข้าไปกองบัญชาการ”  เบเกอร์เอ่ยขึ้นแบบตริตรอง   “มันดูเหมือนจะเซ่อไปหน่อย  พูดอะไรไปไอ้พวกนั้นก็หัวเราะเยาะเรากันแน่” “ก็ได้...”บาวแมนเห็นด้วย วันรุ่งขึ้นความสัมพันธ์ของพลพิเศษเบเกอร์และบาวแมนเครียดขมึงเกลียว   แต่ยังเดินเคียงข้างกันเพื่อไปเข้าประจำตู้ยามของใครของมัน   เบเกอร์หยุดตรงกับดักที่เป็นฝั่งของเขา  ขณะที่บาวแมนตรงแน่วไปไม่เหลียวซ้ายแลขวา “คืนนี้ถ่างตาเฝ้าดูไว้ดีๆนะจิม”  เบเกอร์ส่งเสียงเตือนเป็นคำสุดท้าย “เมื่อคืนที่แล้วก็ถ่างตาดูอยู่เฟ้ย”   บาวแมนย้อนด้วยความหมั่นไส้ ราตรีคืบคลานไป    ทุ่มหนึ่ง  สองทุ่มตามมา    แล้วก็สามทุ่ม   รถยนต์สองสามคันวิ่งผ่านกับดักไปด้วยระดับความเร็วพอประมาณ   คันหนึ่งโดนเบเกอร์ตักเตือน      พอเลยสามทุ่มไปเล็กน้อยขณะที่จ้องถนนซึ่งนำไปสู่กับดัก   เบเกอร์ได้เห็นอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาถลันลุกขึ้น  ดวงไฟคู่หนึ่งส่องแสงสว่างจ้าอยู่ลิบๆ   เขาจำได้ในทันทีมันคือรถลึกลับเมื่อคืนวาน “คราวนี้เอ็งเสร็จข้าแน่”   เขาพึมพำอย่างแค้นเคือง  ขบกรามแน่น เมื่อรถยนต์ที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว  อยู่ในระยะห่างสองร้อยหลา   เบเกอร์ก็ก้าวลงไปยืนกลางถนนและเริ่มให้สัญญาณโดยแกว่งโคมไปมา     ดูราวกับว่ารถยนต์คันนั้นจะใช้ความเร็วสูงกว่าเมื่อคืนก่อนด้วยซ้ำ    เมื่อเข้ามาในระยะร้อยหลาเบเกอร์ก็เริ่มส่งเสียงตะโกน    แต่รถคันนั้นไม่ได้ลดความเร็วลงเลย  ได้แต่พุ่งเข้ามาเรื่อยๆ   ในช่วงเวลาวิกฤติเบเกอร์ตัดสินใจกระโดดหลบ    รถคันนั้นก็ผ่านแว่บไปเนื่องจากคนขับหักพวงมาลัยหลบอย่างเชี่ยวชาญเพื่อมิให้ทับตำรวจแบนแต๊ดแต๋ เมื่อหลบออกมาพ้นทางได้อย่างปลอดภัยแล้ว  เบเกอร์หันไปเพ่งมองรถคันนั้น  พยายามจะจำหมายเลขทะเบียน   เขาเห็นตัวเลขลางๆจากป้ายสีขาวที่ห้อยอยู่ท้ายรถ   แต่ฝุ่นละอองและรถที่วิ่งเอียงกระเท่เร่ทำให้เขาอ่านตัวเลขไม่ได้    ได้แต่แลเห็นว่ามีคนสี่คนนั่งอยู่ในรถ  เป็นเงามืดตัดกับแสงสลัวๆที่กระท้อนมาจากท้องถนน     สุดจะเดาได้ว่าเป็นหญิงหรือชาย   ขณะที่เขาเบิ่งตาดูอยู่นั่น  รถวิ่งด้วยความเร็วสูงออกไปไกล  แฉลบตรงโค้งถนน   แล้วหายวับไปกับตา แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 51 19:42:08 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เบเก้อร์รีบวิ่งไปโทรศัพท์  บาวแมนรับสายทันควัน “รถคันนั้นกำลังแล่นเข้าไปอีกแล้ว”   เบเกอร์แจ้ง   “เก้าสิบไมล์ต่อชั่วโมง  ระวังนะ” “กำลังเฝ้าอยู่เชียวแหละ” บาวแมนตอบ “แล้วแจ้งกลับว่าเกิดอะไรขึ้นนะ”   เบเกอร์สั่งเสียงหลง เขายืนถือโทรศัพท์ประกบที่หู  รออยู่ประมาณสิบถึงสิบห้านาที     มีเสียงบาวแมนเรียกเข้ามาจากอีกฝั่งหนึ่ง “เฮ้ย”   เบเกอร์เอ่ย   “ได้ตัวไหม” “ไม่มีรถผ่านมาทางนี้  ไม่เห็นมีเลยซักคัน” บาวแมนประกาศ “แต่มันแล่นไปทางนั้นนี่นะ”    เบเกอร์ยืนยัน “ม่ายรุ     ไม่ได้โผล่ออกมาทางนี้”  บาวแมนเถียง   “ออกเดินมาเลยเดี๋ยวเราเดินไปสมทบ  แล้วพวกเราไปมองหามันด้วยกัน” ดังนั้นการค้นหาเยี่ยงเมื่อราตรีที่ผ่านมาก็เกิดขึ้นอีก    เมื่อทั้งสองไปพบกันที่ช่วงกลางของกับดัก  ใบหน้าของสองชายเหรอหราว่างเปล่า   ว่างเปล่าเสมือนกำแพงหินที่สูงสองข้างทางจ้องมา “ไม่มีซาก”   บาวแมนเอ่ย “ไม่มีซาก”  เบเกอร์พูดทวน พลพิเศษบาวแมนเอียงคอไปด้านหนึ่งและเกาคางยิกๆ  ตรงเคราที่มีสีเทาแซม “ไม่ได้เล่นตลกกันนะเพื่อน”  เขาถามอย่างเย็นชา   “นายเห็น รถคันหนึ่งจริงๆ  ใช่ไหม” “แน่นอน  เราเห็นว่ะ” เบเกอร์ยืนยัน   น้ำเสียงยียวน  “เราแน่ใจว่าเห็นนะ  จิม     ทว่ามันไม่ได้โผล่ออกไปทางฝั่งนาย    แล้วกัน...และทำไมถึงเป็นอย่างนั้นไปได้” แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 18:41:26 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เขาชงักและหันมองไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว    อากัปกิริยานั้นกระตุ้นบาวแมนให้ทำอย่างเดียวกัน “จะเป็นไปได้ไหมหนอ...เป็นไปได้หรือ”  บาวแมนเอ่ยขึ้นในนาทีต่อมา  “ง่า.....รถผีมั๊ง” “มันต้องเป็นงั้น”  เบเกอร์หมกมุ่น    “นายก็รู้ดีเท่าๆกับเรานี่  ว่าไม่มีทางที่รถคันไหนผ่านออกไปได้จากกับดัก นอกจากปลายทางฝั่งใดฝั่งหนึ่ง   รถยนต์คันนั้นเข้ามาทางนี้  ตอนนี้ไม่อยู่ที่นี่  และไม่ได้ออกไปทางปลายทางที่นายเฝ้า   แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนกันวะ” บาวแมนจ้องเขาอยู่สักครู่  ก้มลงหยิบตะเกียงขึ้นมา   ส่ายศีรษะ  หน้าตาขึงขัง  และออกเดินไปตามถนนกลับไปเข้าประจำการ   ระหว่างเดินไปก็หันไปมองรอบๆอย่างรวดเร็วถึงสามหนหวาดระแวงว่าจะเกิดอะไรขึ้น    เบเกอร์ก็ทำเหมือนกันแต่ล่อเข้าไปสี่รอบ ในคืนที่สามรถปีศาจโผล่มาอีกและหายไปในลักษณาการเหมือนเมื่อคืนก่อนทุกประการ   เบเกอร์กับบาวแมนก็มาพบกันตรงกึ่งทางระหว่างจุดเฝ้ายามของทั้งสอง และถกกันอีก “บอกอะไรให้นะเบเกอร์”  บาวแมนสรุป  “นายอาจจะคิดไปเองว่านายเห็นรถยนต์คันนั้น   ถ้าเรามาประจำตรงที่ของนาย   เราอาจไม่เห็นก็เป็นได้” เห็นได้ชัดว่าพลพิเศษบาวแมนรวดร้าวกับถ้อยคำเป็นนัยของเพื่อนร่วมงาน “ตกลง  จิม”  ในที่สุดเบเกอร์ก็เค้นถ้อยคำออกมา  “ถ้าคิดอย่างนั้น  คืนพรุ่งนี้ลองสลับหน้าที่กัน  แล้วก็อย่าพูดเรื่องนี้ตอนไปรายงานก็แล้วกัน” “ให้มันได้ยังงั้นสิ”  บาวแมนร้องดัง   หวิดจะแสดงความตื่นเต้นเอาทีเดียว  “พนันกันได้ว่าเราจะไม่เห็นไอ้รถเวรคันนี้ว่ะ” จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:05:27 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ในคืนต่อมา  พลพิเศษบาวแมนทำตัวให้สบายๆบนม้านั่งพับได้ของพลพิเศษเบเกอร์     และแล้วเขาก็ได้เห็นรถปีศาจ     มันพุ่งเข้ามา  เสียงเครื่องยนต์แคร็กๆฉึกฉักๆ  แล้วเร่งความเร็วบึ่งผ่านไป  ปล่อยให้เขาสติแตกอยู่กับที่   เขาตีสายไปแจ้งเบเกอร์  เบเกอร์คอยดูอยู่ถึงครึ่งชั่วโมง   แต่รถปีศาจนั้นมิได้ปรากฏ ต่อมาหนังสือพิมพ์ก็ได้ข่าวเรื่องรถยนต์ปีศาจ  บ.ก.ข่าวเมืองกรีดนิ้ววางซิก้าร์ที่คีบไว้ตลอดลง  แล้วเล่าเรื่องย่อๆให้ฮัทชินสัน แฮ็ทช์  ผู้สื่อข่าวฟัง  แฮ็ทช์ยิ้มละห้อยละเหี่ยไม่ยอมเชื่อเลย     ข้อมูลเท่าที่ทราบกันในขณะนี้ช่างน้อยนิดน่าสมเพช     รวบรวมเรื่องจากข้อความที่ยืนยันว่า  มีรถยนต์คันหนึ่ง   มีสภาพเป็นวัตถุ จับต้อง  มองเห็นได้  ปรากฏตัวขึ้นในเวลากลางคืน   วิ่งพรวดเข้าไปใน กับดักนักซิ่ง แล้วก็สลายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เรื่องมหัศจรรย์แบบนี้สร้างกระแสความสนใจ  ทำให้ผู้คนพากันคิดคำนึงไปต่างๆนาๆ     แฮ็ทช์จึงเดินทางจากในเมืองไปยังอำเภอยาร์โบโร   ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง   ได้ไปพบและสัมภาษณ์เบเกอร์และบาวแมน    จากนั้นแฮ็ทช์ลงทุนใช้เวลาเท่าที่มีอยู่เดินสำรวจกับดักในเวลากลางวันแสกๆอย่างละเอียดถี่ถ้วนถึงสองครั้ง  มุ่งมาดปรารถนาว่าจะให้เหตุผลได้ว่ารถยนต์เข้าไปในกับดักนักซิ่ง แล้วสูญหายไปได้อย่างไรโดยไม่ออกไปทางปลายกับดักด้านใดด้านหนึ่งเลย จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:06:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ในการเดินสำรวจตลอดเส้นทางครั้งแรก แฮ็ทช์ใส่ใจกับถนนฝั่งที่ติดกับที่ดินของทอมัส คิว รอเจอร์   มีกำแพงหินสูงเก้าฟุตยาวเป็นพืด  ไม่มีร่องรอยแม้แต่เล็กน้อยที่บ่งบอกว่ามีทางเกวียนลับผ่านกำแพงตรงไหนเลย   ทางเกวียนลับ!   แฮ็ทช์กระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อนึกถึงเรื่องนี้  แต่เมื่อเขาไปถึงปลายกับดักอีกฝั่งหนึ่ง  ซึ่งเป็นฝั่งของบาวแมน  เขาก็มั่นใจอย่างหนึ่งว่า ไม่มีรถยนต์คันใดวิ่งออกมาจากถนนที่บดหินไว้แน่น  แล้วข้าม ลอด หรือผ่านทะลุกำแพงเข้าไปในเขตที่ดินของทอมัส คิว รอเจอร์ส      ขากลับแฮ็ทช์ก็ยังเดินสำรวจมาอย่างสบายๆ  แต่ก็ให้ความสนใจเป็นพิเศษทางฝั่งกำแพงที่ดินของจอห์น เฟล์ปส์  สต็อกเกอร์  และเมื่อเขามาถึงปลายกับดักอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งเป็นฝั่งของเบเกอร์  แฮ็ทช์ก็มั่นใจอีกอย่างหนึ่งว่า ไม่มีรถยนต์คันไหนออกจากถนนไป  แล้วข้าม ลอด หรือผ่านทะลุกำแพงเข้าไปในเขตที่ดินของจอห์น เฟล์ปส์  สต็อกเกอร์ได้เลย   มีแค่ช่องทางเดินแคบๆอยู่ช่องหนึ่ง กว้างไม่เกิน 16  นิ้วเท่านั้น ตามถนนไม่มีแม้แต่พุ่มไม้ใดๆ   มีแต่แปลงหญ้าที่ได้รับการบำรุงรักษาอย่างดี      ไม่มีที่ไหนที่รถปีศาจจะจอดซ่อนได้ไม่ว่าในเวลาใด  ทิวาหรือราตรี    แฮ็ทช์ไม่สามารถหาหลุมในถนนได้ด้วย  นั่นก็หมายความว่ารถยนต์ไม่ได้ถูกธรณีสูบไป     เมื่อคิดมาถึงนี้ เขาก็แหงนมองท้องฟ้าเบื้องบน   ความคิดหนึ่งแว๊บเข้ามาในสมอง   เป็นไปได้หรือไม่ที่รถจะเป็นนกยนต์  หรือ...อ่า....เขาหยุดชงักทันที “พับผ่าซิ!”   เขาอุทาน   “เป็นไปได้หรือเปล่าว่า.....” จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:07:18 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เวลาที่เหลือในบ่ายวันนั้น   นักข่าวหนุ่มได้ออกสัมภาษณ์อย่างเป็นระบบไปตามที่พักต่างๆ  ไปบ้านสตอคเกอร์  บ้านรอเจอร์ส   ทั้งสองหลังไม่มีผู้พักอาศัย   เดินถามไปตามบ้านไม้ซุง กระท่อม และทับ    เมื่อไปกลับไปพบกับพลพิเศษเบกเกอร์ที่ปลายถนนกับดักในค่ำคืนนั้นตอนประมาณหนึ่งทุ่ม  แฮ็ทช์ก็ยังได้ข้อมูลมาไม่มากนัก ทั้งคู่ทบทวนประเด็นต่างๆของเรื่องลึกลับดังกล่าวขณะเมื่อเงาราตรีกำลังโรยตัวเข้ามา   จนในที่สุดความมืดสนิทก็เข้าครอบงำ   ตะเกียงของเบเกอร์เป็นสิ่งเดียวที่สว่างมองเห็นได้     ความเยือกเย็นของรัตติกาลเคลื่อนเข้ามาจนชายทั้งสองเสียงสั่นสะท้าน      นานๆทีมีรถวิ่งตะบึงมาคันหนึ่ง เมื่อเข้ามาในระยะที่มองเห็นได้ แฮ็ทช์ก็เบือนหน้าไปจ้องเบเกอร์เป็นเชิงถาม  แต่ทุกครั้งเบเกอร์ส่ายหน้าปฏิเสธ   และทุกครั้งที่มีรถวิ่งเข้าไปในกับดักนักซิ่งเขาก็โทรศัพท์ไปแจ้งบาวแมนให้ทราบ “มันมาแน่” เบเกอร์เอ่ยหลังจากที่เงียบไปนาน    “นาทีที่มันตีโค้งมาทางเราผมก็รู้ทันที   ไฟหน้าคู่นี้ จากจำนวนนับพันที่เห็นนะ  ผมจำได้แน่นอน” ชายทั้งสองนั่งสูบยานิ่งๆ  ในเวลามานานนักแสงไฟสว่างโร่ก็สาดมาตามถนนมองเห็นอยู่ลิบๆกำลังเคลื่อนเข้ามาทุกที    เบเกอร์ตื่นเต้นเสียมือไม้สั่นจนทำกล้องยาสูบตก “นั้นล่ะมันล่ะ”   เขาแหกปาก  “มาแล้วเหวย!” แฮ็ทช์จับตามองรถที่กำลังวิ่งเข้ามา     รถคันลึกลับคันนี้ใช้ความเร็วในระดับน่าตื่นใจทีเดียวรถวิ่งเข้ามาใกล้  โคมไฟสองดวงหน้ารถสว่างโพลงราวกับเนตรยักษา     เบเกอร์ทำท่าทางเรียกรถให้หยุดแค่พอเป็นพิธี    รถแล่นผ่านไปฉิว    แรงลมกระโชกเสื้อคลุมของทั้งสองให้สบัดพึบพั่บ  ยืนยันว่ารถมีจริงดำรงวัตถุสภาพ     แฮ็ทช์เขม้นมองดูเลขทะเบียนในขณะที่วิ่งผ่านไป   แต่ไม่มีโอกาสเลย   เพราะว่าฝุ่นปลิวฟุ้งกระจายบดบังจนแทบจะมองท้ายรถไม่เห็น “ซิ่งมาแรงจริงๆว่ะ”  เบเกอร์วิจารณ์เบาๆ “ฮื่อ  วิ่งเร็วฉิบ”   แฮ็ทช์เห็นพ้อง จากนั้นเบเกอร์จึงเรียกบาวแมนทางสายเพื่อประโยชน์แก่นักข่าว “รถคันนั้นมาอีกแล้ว”  เบเกอร์ตะโกนก้อง  “คอยระวังไว้นะ  แล้วแจ้งมาด้วย” บาวแมนคอยอยู่ที่ฝั่งของเขาเป็นเวลายี่สิบนาที  และแล้วก็รายงานแบบเดิม ว่ามิมีรถสักคันผ่านเข้ามา    ฮัทชินซัน  แฮ็ทช์ เป็นชายหนุ่มที่ขรึม เยือกเย็น  ซ่อนความรู้สึก  แต่ตอนนี้รู้สึกพิกลๆ สยดสยอง จนวาบไปตามกระดูกสันหลัง    จึงจุดบุหรี่  รวมรวมสติ  ในขณะที่เกร็งไปด้วยความตื่นตระหนก จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:08:40 ]

ความคิดเห็นที่ 24 “มีทางเดียวที่จะหาได้ว่ามันไปทางไหน”  แฮ็ทช์เอ่ยขึ้นมาอย่างหนักแน่นในที่สุด   “นั่นก็คือว่าส่งคนไปประจำตรงกลาง  เลยโค้งของกับดักไปหน่อยหนึ่ง   แล้วให้เขาคอยเฝ้าดูอยู่    ถ้ารถมันเกิดบินข้ามไป  ดำดิน  หรือสลายร่าง   ตานี้เราก็จะได้รู้กัน” เบเกอร์มองแฮ็ทช์แบบกังขา “ให้ไปอยู่ตรงกลางนี้  หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เอาด้วยหรอก” เบเกอร์ออกตัว  ดูอากัปกิริยาไม่สบายใจ “คิดว่าผมก็ไม่ไหวเหมือนกันล่ะ”  แฮ็ทช์ก็บ่ายเบี่ยงด้วยเช่นกัน ในค่ำคืนต่อมา  จากการตีพิมพ์รายงานของแฮ็ทช์เรื่องรถปีศาจในหน้าหนังสือพิมพ์     มีนักข่าวอื่นอีกสิบสองคนเข้ามาร่วมปฏิบัติการ    แทบทั้งหมดแสดงออกมาอย่างเปิดเผยชัดแจ้งว่าไม่เชื่อ     แถมยังแดกดันให้ด้วยว่าไม่มีใครเคยเห็นรถเลย     แฮ็ทช์ยิ้มแบบรู้ดี “คอยดูไปก็แล้วกัน”  เขาบอกกล่าวด้วยความมั่นใจอย่างเต็มที่ ในคืนวันนั้นเมื่อมืดสนิทแล้ว   นักข่าวสิบสามคนจากเมืองใหญ่เข้ามาร่วมแผนการจับรถปีศาจ  พอบวกเบเกอร์กับบาวแมนไปด้วยก็ปาเข้าไปสิบห้า  ทั้งหมดเตรียมพร้อม  โดยตกลงกันว่าให้ไพร่พลทั้งหมดวางตัวรายเรียงไปตามเส้นทางจากจุดที่เบเกอร์ประจำตำแหน่งไปหาจุดที่บาวแมนประจำตำแหน่ง   แล้วให้ทุกคนคอยดักเฝ้าดูรถ  และดูว่าเกิดอะไรขึ้น  หลังจากนั้นก็จะมาแลกเปลี่ยนความคิดกัน    และแล้วทีมงานจับรถปีศาจก็กระจายกำลังกันไปตามถนน  โดยเว้นช่วงห่างกันประมาณสองสามร้อยฟุต  และก็เฝ้าคอย    แต่คืนนั้นรถปีศาจกลับเบี้ยวไม่ยอมปรากฎตัวเอาเสียเฉยๆ  นักข่าวสิบสองคนก็ล้อเลียนฮัทชินซัน  แฮ็ทช์    และแนะนำให้เอากระดาษที่เขียนข่าวนี้ไปจุดกล้องสูบยาเสีย    ในคืนถัดไปเมื่อมีแต่แฮ็ทช์ เบเกอร์และบาวแมนเฝ้ากันอยู่เพียงสามคนเจ้ารถปีศาจคันเจ้ากรรมนั้นก็ดันโผล่มากวนประสาทอีก จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:09:50 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แฮ็ทช์ทำตัวเหมือนกับเด็กที่มีปัญหายุ่งยากใจ  เขานำเรื่องทั้งหมดไปปรึกษาศาสตราจารย์ เอากุสตุส เอส เอฟ เอ็กซ์ ฟานดูเซ่น    นักสืบสมองเพชรหรี่ตาเงยหน้าขึ้นมองเพดานประกบปลายนิ้วเข้าด้วยกัน  ฟังเรื่องไปจนจบ “อือม์   ผมก็ทราบนะว่ารถยนต์บินไม่ได้แน่ๆ   แฮ็ทช์ระเบิดออกมาอย่างรุนแรงในตอนท้าย  “และถ้ามันบินไม่ได้  ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ในปฐพีที่มันจะหลบไปจากจุดที่เรียกกันว่ากับดักนักซิ่ง      ผมเองก็หวนคิดเรื่องนี้กลับไปกลับมาอย่างรอบคอบหลายตลบ  ถึงกับลงไปตรวจพื้นดินและด้านบนของกำแพงหินว่ามีทางที่จะที่จะทิ้งลานวิ่งลงมาให้รถแล่นข้ามไปหรือไม่” นักสืบสมองเพชรหรี่ตามองเขาอย่างมีคำถาม “คุณแน่ใจนะว่าได้เห็นรถคันนั้นจริงๆ”   เขาชักรำคาญขึ้นมาและต้องการคำตอบ “แน่นอนซิ  ผมเห็นมันจริงๆ” นักข่าวโพล่งออกมา  “ไม่แต่เห็นเท่านั้น  ผมยังได้กลิ่นมันด้วยนะ    เพื่อพิสูจน์ว่ามันเป็นของจริง  ผมถึงกับโยนไม้เท้าไปขวางหน้ามัน  แล้วมันก็ทับละเอียดจนเละเป็นไม้จิ้มฟันเลยนะ” “เป็นไปได้ไหม  ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณพูดเป็นความจริงนะ   ยานคันนี้ก็คงบินได้” นักวิทยาศาสตร์ยกประเด็นใหม่ นักข่าวจ้องมองใบหน้าอันเยือกเย็นไม่แสดงความรู้สึกของนักสืบสมองเพชร   ตอนแรกนักข่าวเกรงว่าตนหูฝาดไป   แต่ก็สรุปว่าได้ยินถูกต้องแล้ว “คุณหมายความว่า”  เขาถามอย่างใจจดใจจ่อ  “ไอ้เจ้ารถปีศาจนี่อาจจะเป็น ลูกผสมของ รถยนต์กับเครื่องบิน   และจริงๆแล้วบินได้”   “ไม่ถึงกับว่าเป็นไม่ได้เอาเลยทีเดียวนะ” นักวิทยาศาสตร์แสดงความคิดเห็น “ผมก็เคยคิดทำนองนี้เหมือนกัน” แฮ็ทช์อธิบาย  “แล้วก็ได้ไปถามผู้คนแถวนั้นในปริมณฑลหนึ่งไมล์มาทั่ว   แต่ก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย” “ถนนที่เหยียดยาวเป็นเส้นตรง  อาจจะเป็นที่ซึ่งมีคนมาทดลองอะไรอย่างบ้าบิ่น  เพื่อให้ยานน้ำหนักเบาๆเร่งความเร็วพอที่จะถลาบินไปในระยะทางสั้นๆได้” นักวิทยาศาสตร์กล่าวต่อไป “ยานน้ำหนักเบาหรือ”  แฮ็ทช์ย้อนถาม  “เอ้อ...จำไม่ได้ว่าผมได้เรียนคุณหรือเปล่าว่า รถยนต์คันนี้มีผู้โดยสารสี่คน” “หา....สี่คนรึ!”  นักวิทยาศาสตร์อุทาน  “ตายล่ะ  ฉิบเผง    อื้อ...อย่างนี้ก็คนละเรื่องแล้ว    คนตั้งสี่คน   อย่างนี้น้ำหนักมากเกินที่เครื่องจะทยานขึ้นได้” “นักสืบสมองเพชรตกอยู่ในดุษณียภาพไปสิบนาที   หน้าผากที่ทั้งกว้างและโหนกมีริ้วรอยเล็กๆราวใยแมงมุมปรากฏขึ้น   จากนั้นเขาลุกขึ้นและเดินเข้าไปที่ห้องข้างๆ    แฮ็ทช์ได้ยินเสียงหมุนโทรศัพท์    ห้านาทีต่อมาเขาโผล่กลับเข้ามาในห้อง   ขมวดคิ้วนิ่วหน้าท่าทางอารมณ์ไม่ดี ............(ยังมีต่อ).................. แก้ไขเมื่อ 14 ส.ค. 51 00:34:30 แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 18:19:16 จากคุณ : agelesstansy - [ 13 ส.ค. 51 18:11:58 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ผมได้เจอ งานของเทศภักดิ์ และ ตัวเทศภักดิ์เป็นๆ เมื่อตอนเรียนลาดกระบัง ก็ราว 21 ปีที่แล้วครับ เริ่มอ่านเล่มแรก ก็ติดเลยครับ อ่านแล้ว ไม่เหมือนอ่านงานแปลครับ ว่าแบบนี้แล้วกันครับ จากคุณ : หมูอวบ - [ 14 ส.ค. 51 14:17:57 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณแท่นนนนนนนนน มาปะเรื่องให้จบด้วยยยย ไม่งั้นจะโกรธธธธธธธธธธ จากคุณ : Canossa - [ 14 ส.ค. 51 18:14:08 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^ ^ ^ แปะให้จบ...จะดีหรือ...???!!! คือว่า..เมื่อบ่ายวันนี้ มีเสียงทอระสับดังขึ้น พอยกหู ก็ได้ยินเสียงพูดว่า "ฮัลโหล! ดิฉันโทรมาจากสำนักงานทนายความ ที่ว่าความให้คุณหญิง...เอ้ย คุณนาย...ซือเจ๊มาเฟียโรงเรียนอนุบาลดวงถวิลน่ะ..." จากคุณ : agelesstansy - [ 14 ส.ค. 51 18:26:25 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แท่นเอ๋ยแท่น วอนซะแล้ว แล้วมันจะรอดไหมเนี่ย? มายืนยันความเป็นแฟนคุณเทศภักดิ์ครับ ฝีมืออันไร้เทียมทานของท่านเป็นสิ่งซึ่งผมก็กำลังพยายามอย่างขมักเขม้นที่จะเลียนแบบให้ได้ แต่ว่ายิ่งพยายามก็ยิ่งท้อเพราะสำนึกว่าทำได้ไม่เสมอเหมือน ถือเป็นครูแบบครูพักลักจำคนหนึ่งของผม เรียนคุณ mamao คนที่แปลเรื่องตลกฝรั่งเป็นภาษาไทยโดยยังทำให้คนอ่านขำกลิ้งได้ ฝีมือจะฉกาจฉกรรจ์และสำนวนเนียนแค่ไหนก็ลองนึกดูเถิด แสดงว่าคุณยังไม่เคยอ่าน ลองไปหามาสักเล่มเถิดจะเกิดผล จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 14 ส.ค. 51 22:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เรียนปรึกษาท่านผู้รู้แจ้งทั้งหลายค่ะ ถ้ามือใหม่ไม่เคยได้อ่านสำนวนคุณเทศภักดิ์เลยสักเล่ม ช่วยกรุณาแนะนำผู้น้อยสักหน่อยว่า ควรเริ่มต้นที่เรื่องไหนดีค่ะ จากคุณ : ส้ม - [ 15 ส.ค. 51 13:44:27 A:124.121.249.185 X: TicketID:142310 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องไหนก็ได้ที่หาซื้อเจอ เพราะตอนนี้หาซื้อได้ยากเย็นเหลือเกิน จากคุณ : Canossa - [ 15 ส.ค. 51 17:13:59 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มีร้านไหนที่ขายชัวร์มาแนะนำไม๊ครับทุกท่าน ที่ว่าเอามาพิมพ์ใหม่อะครับ... ถ้าพิมพ์ใหม่ทั้งหมดจริง ๆ ผมว่าน่าจะออกเป็นแบบ BOX SET ครบชุดไปเลย ขายได้แน่ ๆ อยากได้ ๆ รอคำตอบนะครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : galapoo - [ 16 ส.ค. 51 22:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ^ ที่แน่ๆ ก็ร้านนายอินทร์ค่ะ เราเพิ่งสอยแผ่นดินนี้เราจองฉบับพิมพ์ใหม่มาจากร้านนี้ จากคุณ : AntiSpam (อันตราคนี) - [ 16 ส.ค. 51 23:23:46 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณอย่างยิ่งครับ จะได้ไปสอยมั่ง หวังว่ายังไม่หมดต้นนะครับ จากคุณ : galapoo - [ 17 ส.ค. 51 00:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เคยอ่านแต่เรื่องสั้นที่คุณเทศภักดิ์เขียนตอนได้รับเชิญ อย่างนี้ไว้ต้องไปหามาอ่านบ้างแว้ว จากคุณ : atihasita - [ 19 ส.ค. 51 13:18:23 ]

ความคิดเห็นที่ 36 แผ่นดินนี้เราจอง  น้ำวน   ฟ้าใหม่ที่มาร์โก   ตลกดี  เคยอ่านหมดแล้วทุกเรื่อง แต่มีอยู่แค่ 3 เรื่องนี้ นานๆก็หยิบมาอ่านสักที จากคุณ : 48 (หลอดตะเกียบ) - [ 21 ส.ค. 51 00:00:02 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เล่มใหม่ออกแล้วค่ะ ชื่อ : ฟ้าใหม่ในซานมาร์โค สำนักพิมพ์ : แพรวสำนักพิมพ์ โดย : ริชาร์ด เพาเวลล์; เทศภักดิ์ นิยมเหตุ(แปล); ประเภท : นิยายแปล ราคา : 165 บาท ลดพิเศษ 15% ราคาพิเศษ : 140.25 บาท ISBN : 9789744751317 ปก : ปกอ่อน จำนวนหน้า : 256 หน้า ขนาด : 210 x 145 x 15 mm น้ำหนัก : 350 กรัม การกลับมาอีกครั้งของสุดยอดนวนิยายชวนหัว สำนวนแปลชั้นครูของ เทศภักดิ์ นิยมเหตุ... ทุกสิ่งเป็นไปได้ในประเทศอย่างซานมาร์โค! เมื่ออาร์เธอร์ พีบอดี้ กู๊ดพาสเจอร์ เดินทางไปยังเปอร์โตกรานด์ นครหลวงของซานมาร์โค ในฐานะอาสาสมัครสันติภาพจากสหรัฐฯ ผู้เชี่ยวชาญด้านการทำสวนผลไม้ โดยตั้งใจจะพัฒนาชีวิตความเป็นอยู่ของประชาชนด้วยการปลูกกล้วยไข่นั้น เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องพบประสบการณ์ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไปตลอดกาล เริ่มตั้งแต่การถูกท่านจอมพล ผู้นำเผด็จการของประเทศหาทางกำจัดเมื่อพบว่าเขาไม่ได้นำสิ่งที่ต้องการมาให้ จนต้องระเห็จไปอยู่กับพวกกองโจรฝ่ายกบฎในป่า แต่ก็ดันไปทำตัวเป็นที่หมั่นไส้ของหัวหน้ากองโจรเข้าอีก ทว่าด้วยความซื่อและมองโลกในแง่ดี เขาก็รอดพ้นภัยพาลมาได้ทุกครั้ง มิหนำซ้ำโชคชะตายังเหมือนจะกลั่นแกล้งให้เขาได้รับเลือกเป็นหัวหน้ากองโจร อันจะนำไปสู่การพลิกผันครั้งใหญ่ของชีวิตอีกครั้งอย่างเหลือเชื่อ! จากคุณ : สักวันหนึ่ง - [ 21 ส.ค. 51 13:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 38 วันนี้ออก ลูกผู้ชาย THE Philadelphian จากคุณ : เด็กรามันห์ (เด็กรามันห์) - [ 9 ก.ย. 51 16:54:22 ]