ความคิดเห็นที่ 1 หวัดดีครับ คุณ sundown ดื่ม เย็นๆก่อน ตอบตรงๆ จะโดนข้อหาไม่รักชาติมั้ยนี่   เป็นความเห็นส่วนตัวครับผม ผิดพลาด ไม่ตรงใจท่านใด ขออภัยล่วงหน้า คงต้องบอกว่า ผมชอบแนวการเขียนของตะวันตกมากกว่าครับ ส่วนใหญ่เดินเรื่องไม่ช้า(มาก) การให้ข้อมูลหลอก การหักมุมหลายชั้น การสรุปตอนจบ ฯ ให้ความรู้สึกน่าติดตาม อ่านของคุณสรจักรและคุณวินหลายเล่ม สนุกดีเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยตรงใจ เลยไม่ได้ซื้่อเพิ่ม อ่านของญี่ปุ่น ชุดคินดะอิจิ  เรื่องฆาตกรรมระดับ 7  ชุดแมวสามสี สนุกดี แต่อีกแล้วครับ ไม่ค่อยตรงใจ ไหนๆเขียนถึงเรื่องแปลญี่ปุ่นแล้ว ขอนอกเรื่องไปพูดถึงนิยายสยองขวัญนามว่า เดอะริงหน่อย เพื่อนผู้หญิงบอกน่ากลัวมาก หยิบดูที่ร้านเห็นเป็นฉบับพิมพ์ครั้งที่ 12 แสดงว่า ขายดีมากๆ เลยลองซื้อมาอ่าน อ่านแล้ว เอ้อออออ .... ต้องบอกว่า ไม่ตรงใจครับ การเดินเรื่องและพลอทเรื่องมันแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก เลยไม่กล้าซื้อเรื่องสยองขวัญแดนปลาดิบอีกเลย แหะ...แหะ... จากคุณ : 447 - [ 20 ส.ค. 51 14:12:23 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่เกี่ยวกับคนอ่านหรอก (มั้ง) คือถ้ามีให้อ่าน คนอ่านก็อ่านแหละ อยู่ที่ สำนักพิมพ์กับคนเขียนว่าหยิบยื่นให้คนอ่านไหม หยิบยื่นของสำนักพิมพ์คือแนะนำหนังสือให้คนอ่านรู้จัก หยิบยื่นของคน เขียนคือเขียนให้สมกับที่เขาซื้ออ่าน  คนเขียนตัวเลือกดีๆมีไม่มาก เอา เฉพาะปัจจุบันคิดว่านับได้ไม่เกิน 5 คนที่เป็นนักเขียนจริงๆ ส่วนมือสมัครเล่น เท่าที่เคยอ่านยังไม่ถึงขั้น ว่ากันง่ายๆ งานประกวดของนานมีครั้งแรก (ไม่นับครั้งนี้) ดูจากกรรมการผม ถือว่าน่าเชื่อถือพอสมควร มีคนส่งนิยายเข้ามาให้อ่านเป็นกองพะเนิน คำถาม คือ เหตุใดจึงไม่มีนิยายเรื่องใดได้รางวัลเลยแม้แต่เรื่องเดียว ที่ได้มีเพียงชม เชย 4 รางวัล (อันที่จริงตอนแรกจะให้ชมเชยเพียงคนเดียวด้วยซ้ำ) ทั้ง 4 คนถือว่ามีแวว สามารถต่อยอดไปได้ แต่ความเห็นของกรรมการคือยังไม่ ควรได้รางวัล นอกจากนักเขียนไม่กี่คนที่เขียนอย่างเอาจริงเอาจัง (เอาจริงเอาจังของผม ไม่ได้หมายความว่าต้องปั่นให้ได้เรื่องเยอะๆ แต่หมายถึงทำการบ้านมาดี) ส่วนตัวพอบอกได้ว่าเท่าที่เจอมันยังไม่เฉียบคมพอ ส่วนมากเขียนโหนตาม กระแส เช่นช่วงที่มีรหัสลับดาวินชี ก็มีคนพยายามเขียนเรื่องที่มีพล็อตยิ่ง ใหญ่ เช่นทฤษฎีสมคบคิด พล็อตเรื่องดูอลังการ แต่ลีลาการนำเสนอ หรือ ความหนักแน่นของเนื้อเรื่องยังไม่เท่าฝรั่งเขา พูดง่ายๆคือพยายามทำเหมือน เขาแต่มือไม่ถึง หรืออย่างที่มีเด็กเคยเขียนนิยายสืบสวนทั้งที่พิมพ์และไม่พิมพ์ออกมา พูด อย่างหักหาญน้ำใจ ก็ไม่ต่างอะไรจากเอาการ์ตูนญี่ปุ่นมาเขียนเป็นนิยาย พล็อตเรื่องวนอยู่แต่ในโรงเรียน เน้นทริกปริศนาพิสดารล้ำลึก แกะรหัสซับ ซ้อนซ่อนเงื่อน ตรงกันข้ามกับเนื้อหาวิธีการนำเสนอที่อาจจะยังเบาโหวง ตัว ละครแบนแต๊ดแต๋ ความไม่สมจริงอีกร้อยแปดพันประการ  ตรงนี้มิใช่การ เยาะเย้ยถากถาง แต่เห็นใจว่าคนเขียนอาจจะยังเด็ก (เด็กทั้งในวัยและเด็ก ในการอ่าน) จึงไม่มีวัตถุดิบเขียนออกมาได้ดีเท่าไหร่ ทั้งหลายทั้งปวงก็นั่นแหละ คนเขียนนิยายสืบสวนถ้าอยากให้คนอ่านประทับ ใจก็ต้องทำการบ้านอย่างหนัก ไม่ใช่นึกจินตนาการเอาเป็นฉากๆ เช่นว่าคุณ จะเขียนว่าคนร้ายใช้ชนวนที่จุดไฟจากน้ำมันละหุ่ง คุณก็ต้องทดสอบว่ามัน ทำได้จริงๆไหม เป็นไปได้ไหม ฉากสถานที่เขาเป็นอย่างไร ถ้ามีตัวละคร ตำรวจคุณก็ต้องศึกษาขั้นตอนการทำงานของตำรวจไทยจริงๆ ไม่ใช่จำจาก หนังจากการ์ตูนของต่างประเทศมาเขียน เพราะถ้าเขียนออกมาคนอ่านจะ รู้สึกประดักประเดิดและจับได้ว่ามันไม่ใช่ มันไม่น่าเชื่อ หน้าที่ของคนเขียน ถ้ายังบกพร่อง คือหลอกคนอ่านให้เชื่อสนิทใจยังไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะ ประสบความสำเร็จ แล้วอีกอย่างคือโครงเรื่อง อันนี้อาจเป็นความเห็นและจริตส่วนตัว ผมว่ามัน ตลกที่บางทีในนิยายสืบสวนไทยมีคฤหาสน์ประจำตระกูลเก่าแก่อยู่กลางป่า หรือมีฆาตกรฆ่าต่อเนื่องแบบโรคจิต ซึ่งมันไม่ไทยเอามากๆ  ก็อย่างที่สรุป ไว้ข้างต้นนั่นแหละว่าคนเขียนอาจไม่ทำการบ้านและนึกจินตนาการจากหนัง จากการ์ตูนเอาล้วนๆ ทั้งๆที่เรื่องที่มีตัวละครเป็นไทยๆแล้ว อย่างไรก็ควรมี เนื้อหาบริบทที่เป็นไทยๆด้วย เช่นคดีเกี่ยวกับการลักลอบค้าไม้เถื่อน แชร์ลูก โซ่ โต๊ะพนันบอล ฯลฯ หรือสถานที่เกิดคือในหมู่บ้านชาวเขาภาคเหนือ ชุมชนในตลาดท้องถิ่น ครอบครัวชาวมุสลิม ฯลฯ ซึ่งมันน่าสนใจกว่าเรื่องที่ มาอุปโลกน์เป็นคุ้งเป็นแควเยอะ และถ้าจะเขียนได้ แน่นอน คุณก็ต้องไป ศึกษาพวกนี้มา  ลองนึกดูว่าวินทร์ เลียววาริณเขียนเรื่องพระเครื่องได้น่า อัศจรรย์ใจอย่างไรใน "ฆาตกรรมจักรราศี"  วิสิทธิ์ โพธิวัฒน์เขียนชีวิตคน เช่าห้องได้น่าสนใจขนาดไหนใน "อพาร์ตเมนต์" หรือวสิษฐ เดชกุญชรเล่า เรื่องตำรวจได้ลึกซึ้งขนาดไหนใน "เลือดเข้าตา" อันนี้ผมอาจพูดไม่ถูกใจเด็กๆที่ชอบอ่านเรื่องเบาๆก็ได้ แต่จริตส่วนตัวของ ผมคือผมไม่ชอบเรื่องที่หน่อมแน้มเกินไป ถ้าให้สรุปเข้าหัวเรื่องของเจ้า ของกระทู้ ผมก็ว่าส่วนหนึ่งอยู่ที่นักเขียนที่ไม่มีตัวเลือกมากนั่นแหละ ถ้าคน เขียนที่ดีๆมันมีอยู่มากจริง สำนักพิมพ์เขาก็ต้องเห็นแววและรับพิมพ์บ้างละ (ถ้าส่งถูกสำนักพิมพ์นะ) แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 51 16:06:11 จากคุณ : เย็นสิทธิ์ - [ 20 ส.ค. 51 14:54:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นด้วยกับคุณเย็นสิทธิ์ค่ะ ไม่ได้ว่าคนชาติอื่นดีกว่าชาติไทยนะคะ (กลัวโดนถล่ม) แต่หนังสือแนวรหัสคดีที่ดัง ๆ หลายเล่ม คนเขียนทำการบ้านมาพอใช้ทีเดียว อย่างถ้ามีรเื่องของอัยการเข้ามาเกี่ยว ดูในคำนำ จะเห็นรายชื่ออัยการที่เป็นที่ปรึกษา ที่ช่วยดูว่าขบวนการถูกต้องหรือไม่ นักสิบที่มีสัตว์เลี้ยงเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็จะมีรายชื่อหนังสือ ผู้เชี่ยวชาญที่มาให้ข้อมูล อันนี้อาจทำให้อ่านแล้วเห็นสมจริงมากขึ้น อีกอย่างรหัสคดีที่เป็นขุด จะเห็นว่า คนเขียนวางความสัมพันธ์ของตัวละคร  ให้มีความก้าวหน้า และในหลายกรณี ความสัมพันธ์หรือความเปลี่ยนแปลงนี้ ก็มีส่วนช่วยทำให้หนังสือขายดีขึ้นอีกด้วยค่ะ จากคุณ : scuba734 - [ 20 ส.ค. 51 15:59:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มารับรู้สาเหตุการจามไม่หยุดทั้งวันแล้ว ... แต่เดี๋ยวมาตอบนะ ตอนนี้ ทำงานมากมายมหาศาล สมองใกล้ error แล้ว ส่วนตัว หลักๆ ไมได้ดูถูกชาติพันธุ์นะ แต่ลักษณะความคิดของคนไทย ไม่ได้ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน เฉือมปม คมพยาบาทเหมือนฝรั่ง หรือ ญี่ปุ่น คนไทยชอบอะไรสบายๆ เบาๆ ตลกๆ ไม่ชอบอะไรที่คิดหนักๆ เครียดๆ ไม่รู้ว่า ถ้าไม่มีการ์ตูนนักสืบ อย่างโคนัน หรือ คินอะอิจิ คนไทยอาจจะ อ่านงานสืบสวนน้อยกว่านี้อีกเยอะก็ได้ ส่วนเรื่อง ลักษณะของงาน ก็ขึ้นอยู่กับวัยจริงๆ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับกลุ่มเป้าหมายเช่นกัน เพราะบางคนก็ชอบเรื่องหนักๆ ซับซ้อนๆ แต่ในขณะที่อีกคนชอบเรื่องเบาๆ สบายๆ แล้วก็ขึ้นอยู่กับว่า นิยายเรื่องนั้นแต่งสำหรับคนกลุ่มไหน เพราะถ้าให้คนชอบเรื่องเบาๆ ไปอ่านเรื่องหนักๆ ก็จะบอกว่า หนักไป ถ้าให้คนชอบอ่านเรื่องหนักๆ มาอ่านเรื่องเบาๆ ก็จะบอกว่า เบาไป ส่วนตัวชอบเรื่องพอดีๆ ไม่หนักไป ไม่เบาไป ชอบเน้นกลวิธีในการหักมุม ไม่ค่อยชอบทริคที่เล่นกับวัตถุสิ่งของ (เห็นในโคนันและคินดะอิจิบ่อยๆ) เพราะโอกาสที่จะสมจริงยาก อย่างที่เคยฟังตอนสัมมนาเมื่อครากระโน้น เรื่องนิยายสืบสวน ที่ลุงเดชพูดในเชิงว่า ต้องเริ่มจากง่ายๆ ก่อน ค่อยพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ โตขึ้นเรื่อยๆ ยกระดับงานขึ้นไป ถ้าให้เริ่มเลยแล้วเขียนโครมเดียวเป็นแนวยากเลย ก็ลำบากนะ เพราะอาจจะอ่อนประสบการณ์ แล้วอาจจะสื่อสารกับคนอ่านได้ยาก สู้เริ่มจากแนวเบาๆ แล้วค่อยพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ จะดีกว่า อันนี้ก็ต้องแล้วแต่เหมือนกันว่าคนเขียนต้องการแบบไหน แต่ถ้าตัวเราเอง เป็นคนที่ตั้งข้อจำกัดในการเลือกเสพงานน้อย เราก็จะรักที่จะอ่านนิยายได้กว้างขวางขึ้น แบบ งานแนวเบาๆ ก็ได้ แนวหนักๆ ก็ได้ เพราะไม่ใช่ว่าเรื่องหนักๆ ต้องดีกว่าเรื่องเบาๆ หรือเรื่องเบาๆ จะดีกว่า เรื่องหนักๆ แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 51 20:40:47 จากคุณ : รตกร (รตกร) - [ 20 ส.ค. 51 20:31:42 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สำหรับความเห็นส่วนตัวผม ตั้งแต่อดีตมาจนถึงปัจจุบัน งานรหัสคดีของคนไทยมีน้อยมาก เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆที่เห็นวางอยู่บนแผงในทุกวันนี้ เมื่ออ่านรหัสคดีจากต่างประเทศ จนเคยชิน คล้ายๆกับเวลาที่เราติดนิยายของนักเขียนท่านใด ถ้ามีให้เลือกเราก็จะเลือกซื้อของนักเขียนท่านนั้น ก่อนนักเขียนท่านอื่นๆ กรณีนี้เมื่อวันนึงเราเจอรหัสคดีจากต่างประเทศ กับรหัสคดีไทยบนแผง  มันก็เป็นความรู้สึกคล้ายๆกัน ว่าเรามั่นใจในรหัสคดีของต่างประเทศที่เราเคยอ่านมากกว่า จากคุณ : ahiruno007 - [ 20 ส.ค. 51 23:14:45 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอพูดจากประสบการณ์นะคะ ส่วนหนึ่งที่รหัสคดีไทยขายไม่ออก คิดว่าสำนักพิมพ์(หรือบรรณาธิการนั่นเอง) มีส่วนอยู่มาก เพราะโดยส่วนตัวแล้วจะซื้อแนวนี้มาอ่านแทบทุกเล่มโดยไม่เกี่ยงว่าใครเขียน แต่ครั้งหนึ่งได้อ่านนวนิยายสืบสวนที่คนไทยเขียนแล้วแทบปาทิ้ง ไม่ต้องพูดถึงพล็อตเรื่องหรอกค่ะ แค่วิธีการเขียนก็อยู่ในขั้นย่ำแย่ ทั้งที่ตัวเองนั้นไม่ได้เรื่องมากอะไรเลย หนังสือบางเล่มอาจไม่ได้เขียนดีมากแต่ก็ยังอ่านได้ หากเล่มนั้นมันเกินรับไหวจริงๆ จึงคิดว่า สนพ. ควรมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ ไม่ใช่นักเขียนเขียนมายังไงก็พิมพ์ส่งๆไป มันจะทำให้ผู้บริโภคขยาดค่ะ ตัวเองจนบัดนี้ยังไม่กล้าซื้อหนังสือของ สนพ. นั้นอีกเลย จะเลือกเฉพาะ สนพ. ที่ไว้ใจได้เท่านั้น หรือไม่ก็ซื้อหนังสือที่แปลมาจากนวนิยายของต่างประเทศไปเลย มั่นใจกว่า จากคุณ : ไว้พบกันวันหลัง - [ 20 ส.ค. 51 23:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้โห เป็นกระทู้ที่แต่ละความเห็นร่ายกันยาวมาก ท่าจะโดนใจหลายคน ผมคิดว่าทั้งมุมของคุณเย็นสิทธิ์และคุณรตกร ก็ถูกทั้งคู่นะครับ จุดสำคัญน่าจะ เป็นว่ารหัสคดีมีความหลากหลายทางความคิดมาก เรียกว่ามีหลายระดับหลาย แนวอยู่ในตัวเอง คอนิยายแนวนี้เขาก็อยากอ่านแนวซับซ้อน ซ่อนเงื่อน พอมาเจองานเบาเกินไป ก็ไม่อยากอ่าน เพราะรู้สึกว่าไม่สนุก แต่คนที่เพิ่งจะเริ่มอ่านแนวนี้หรือไม่เคยอ่าน ถ้าให้มาเริ่มกับงานหนักๆเลย เขาก็คงไม่เอาเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะงานเบาหรืองานหนัก สิ่งสำคัญที่คุณเย็นสิทธิ์ชี้ไว้ ผมก็ว่าจำเป็นต้องมี สิ่งนั้นคือความสมจริงและสมเหตุผล ทั้งในแง่ของตัวละครและพื้นเรื่อง คนไทยชอบอ่านงานเบาๆ สบายๆ ตลกๆ ไม่เครียด? ถ้าเป็นนิยายแนวอื่นก็อาจจะใช่ครับ แต่ถ้าแนวรหัสคดี ผมไม่เห็นด้วยเท่าไหร่ รหัสคดีเน้นไม่เครียดก็ขายดีครับ ก็ใ่ช่ แต่ผมคิดว่าคนที่ชอบอ่านแนวนี้คงไม่ได้ มองหาความฮาแน่ครับ อาจเป็นปัจจัยหนึ่ง แต่คงไม่ใช่เหตุผลหลักแน่ๆ นิยายคินดะอิจินี่ก็หลอนนะ ดาวินชี้โค้ดก็หนักสมอง ยังขายดียังกะแจกฟรี แต่ผมเห็นด้วยในแง่ว่ารหัสคดีฮาๆ สามารถดึงคนที่ไม่เคยอ่าน ให้มาสนใจได้ครับ ทว่าคนกลุ่มนี้คงน้อยมากจะกลายเป็นคอรหัสคดีภายหลัง เพราะเป้าหมายของเขา ไม่ได้อยากอ่านรหัสคดี แต่อยากอ่านแนวโรแมนติกที่แหวกแนวบ้าง แนวหวานแหวว ที่ได้ลุ้นระทึก มีอะไรลึกลับให้น่าติดตามหน่อยๆ แค่นั้นเอง จากคุณ : sundown - [ 21 ส.ค. 51 08:08:09 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กรี๊ดดดดดดดด  แต่ละคน มหากาพย์ กันมากกกกค่ะ -_-" แค่เข้ามาชม  ขอตัวก่อนนะคะ  ฟิ้ววววววว....... จากคุณ : เอซี มิลาน บารอส - [ 21 ส.ค. 51 11:44:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ประเดี๋ยวจะเข้าใจผิด  ผมไม่ได้เกี่ยงนะครับว่าเนื้อหาหนักหรือเบา แต่หมาย ถึงความหนักเบาในการนำเสนอ ลีลา ผมลืมยกตัวอย่างว่ารหัสคดีไทยเบาๆแบบสาวน้อยเกวลิน (ของอลินนา ที่ เป็นนามปากกาอีกอันของนักเขียนคนหนึ่งใช่ไหม ผมไม่แน่ใจ) ผมว่าก็เขียน ดี อ่านสบาย สนิทใจ  เนื้อหาไม่ได้คร่ำเคร่งซับซ้อนซ่อนเงื่อน แต่เขาทำ การบ้านดี เขียนแล้วเป็นไทยจริงๆ ทั้งฉาก สถานที่ บทสนทนา รายละเอียด เล็กๆน้อยๆในชีวิต อ่านดูแล้วรู้ว่ามันเกิดจากนักเขียนไทย ตรงข้ามกับหลายเรื่องที่ผมว่ายังทำตรงนี้ไม่ได้ มันแปลกๆตั้งแต่ชื่อตัวละคร ที่ประหลาด บทสนทนาที่ไม่ธรรมชาติ ความไม่สมเหตุผลอีกหลายๆอย่าง อ่านดูมันรู้น่ะวาคนเขียนเขียนตามอำเภอใจ แล้วเผอิญผมเรื่องมากเองที่ ไม่คล้อยตาม  อย่างสมมุติเขียนให้มีคฤหาสน์หลังโต คุณเขียนว่ามีตัว ละคร "พ่อบ้าน" ผมก็ตลกแล้ว เพราะเหมือนจะอิมผอร์ดมาจาก butler ที่ เห็นในนิยายฝรั่งหรือการ์ตูนญี่ปุ่นเลย (ว่าง่ายๆแม้แต่ละครไทยที่ไม่ค่อยพิถี พิถันยังไม่มีคำคำนี้เลย) จะเป็นต้นห้อง, หัวหน้าคนรับใช้ อะไรก็ว่าไปซิ คือ อ่านดูมันรู้น่ะว่าคำคำนี้มันไม่สมควรโผล่มารหัสคดีไทย ตรงนี้แหละที่หมายถึงทำการบ้านหรือเปล่า แม้แต่รหัสคดีที่เน้นแนวเบา สมอง ขำขัน ก็ยังมีรายละเอียดแทรกซึมอยู่ในนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้   เขียนเรื่องอ่าน "ขำๆ" ไม่ได้แปลว่าเขียนแบบ "ขำๆ" ได้นะ  ถ้าโพสต์อ่าน เล่นในเน็ตน่ะได้ แต่ตีพิมพ์เป็นเล่มจริงๆงานเขียนควรมีคุณภาพระดับพอ เรียกความมั่นใจให้คนอ่าน เพราะถ้าคุณจะอิงบรรยากาศนิยายฝรั่งหรือ การ์ตูนญี่ปุ่น สู้ผมไปซื้อนิยายฝรั่งหรือการ์ตูนญี่ปุ่นอ่านไม่ดีกว่าหรือ คุณอ้าง ว่าเป็นนักเขียนไทย คุณก็ต้องให้อะไรไทยๆกับผม ถูกไหม (แต่ไม่ถึงกับ ต้องนุ่งโจงกระเบนเล่นปี่พาทย์นะ) ไม่จำเป็นต้องเขียนเรื่องยากๆ ผมเห็นด้วย แต่ความเป็นมืออาชีพ (ถ้าจะตี พิมพ์) มันก็ต้องมี จึงจะได้การยอมรับจากสำนักพิมพ์และคนอ่าน  ผมว่าตรง นี้ยังมีน้อยคนที่ทำได้ เพราะถ้ามีเยอะจริงมันก็มีไปนานแล้วละ จากคุณ : เย็นสิทธิ์ - [ 21 ส.ค. 51 16:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นด้วยมากๆเลยค่ะ เรื่องการทำการบ้าน ค้นคว้าข้อมูลของนักเขียนที่ยังไม่เพียงพอ เรามองว่ารหัสคดีเป็นนิยายแห่งตรรกะ ต้องมีความสมจริงของเนื้อหาที่ต้องอาศัยการทำงานหนักของนักเขียน ต่างไปจากนิยายบางประเภทที่อาจจะโดดเด่นได้ด้วยจินตนาการเป็นหลัก(เช่นแฟนตาซี) ชอบเรื่องสาวน้อยเกวลินของ "อลินา" มากๆเลยค่ะ เนื้อหามีความเป็นไทยแบบร่วมสมัยมากๆ จากคุณ : azzurrini (azzurrini) - [ 21 ส.ค. 51 18:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มายกมือแสดงตัวว่าชอบเรื่องสาวน้อยเกวลินด้วยคนค่ะ ว่าแต่ชักสงสัยว่าแล้วนิยายของกิ่งฉัตรบางเรื่อง ที่มีการสืบหาคนร้ายด้วยนี่ ถือเป็นรหัสคดีหรือไม่คะ จากคุณ : ไว้พบกันวันหลัง - [ 21 ส.ค. 51 23:30:09 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอลอกความเห็นที่ 9 อีกรอบละกัน อิอิ ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าจะนับว่าใช่ มันก็ได้อยู่ล่ะครับ เรียกว่าเป็นทั้งโรแมนติกและสืบสวน แต่ถ้าจะจัดกลุ่มแค่ประเภทเดียวเท่านั้น คงต้องดูว่าภาพรวมต้องการเสนออะไร อย่างแฮรี่ พอตเตอร์ก็มีปริศนา มีการหาตัวคนร้าย แต่ภาพรวมคือแฟนตาซี จากคุณ : sundown - [ 22 ส.ค. 51 08:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เง้อ เราโตมา โคนัน.. รู้จัก กะ คินดะอิจิ.. แล้ว มาอ่านแมวโฮล์มส์ ซายะกะ โคสุเกะ รหัสคดีไทย อารายเหยอ.. จากคุณ : ตามลิง - [ 22 ส.ค. 51 10:06:57 A:61.90.160.163 X: TicketID:076240 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่เคยอ่านผลงาน คุณนายา หรือ ของคุณ พงศกร หรือ ของ แก้วเก้า ไม่รู้ว่าคนอ่านของผลงานคุณวินทร์ คุณวิสิทธิ์ หรือของ พตอ.วสิษฐ เดชกุญชร กันกี่มากน้อย ก็เลยไม่รู้ว่ารหัสคดีไทยขายไม่ออกจริงๆหรือเปล่า จากคุณ : ตามลิง - [ 22 ส.ค. 51 10:12:33 A:61.90.160.163 X: TicketID:076240 ]

ความคิดเห็นที่ 15 โอ้ย ลง ยศ ท่านผิด พล.ต.อ.วิสิษฐ เดชกุญชร ต่างหาก จากคุณ : ตามลิง - [ 22 ส.ค. 51 10:14:19 A:61.90.160.163 X: TicketID:076240 ]

ความคิดเห็นที่ 16 นิยายไทย ..เหรอ.. เห็นในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ ไม่ค่อยลงตอนจบสักเรื่องด้วย ลอบ... หยั่งงี้ โจรเพชร.. อุ้ม.. ล้วนแต่ลึกลับซับซ้อน หรือจะเป็นอาซญาเศรษฐกิจ ซุก โกง หลีกหนี ก็ยังมีให้ติดตามกันยังไม่จบ บริบทแบบนี้เป็นนิยายได้เลย หรือเปล่า จากคุณ : ตามลิง - [ 22 ส.ค. 51 10:32:04 A:61.90.160.163 X: TicketID:076240 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ ^ ถ้าไม่รู้ว่าเป็นคุณตามลิง ผมนึกว่าราชดำเนินมาเองนะนี่ ฮา จากคุณ : เย็นสิทธิ์ - [ 22 ส.ค. 51 13:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ทั้งชีวิตอ่านนิยายสืบสวนไทยมายังไม่ถึงสิบห้าเล่ม แต่ก็ยินดีและพร้อมให้การสนับสนุนเสมอ เวลาเดินตามร้านหนังสือแล้วพบเห็นก็จะเปิดดูเเล้วเล็งเอาไว้ว่าจะมาตามเก็บ เวลามีเงินเหลือ (เพราะโดยปกติเป็นพวกกระเป๋าแฟบ) ทุกครั้งที่หยิบอ่านก็ไม่ได้วาดหวังว่ามันต้องลึกลับซับซ้อนหักมุมกลิ้งตลบ เฉกเช่นนิยายแปลดัง ๆ ของต่างประเทศ  ทั้งนี้มิได้หมายความว่าดูถูก ดูแคลนนักเขียนไทย แต่เป็นเพราะเข้าใจในเหตุผลหลาย ๆ ประการว่ายังไง ของเราคงยังไม่ถึงขั้นนั้น สำหรับผมต้องการเพียงอ่านแล้วรู้สึกไหลลื่น เพลิดเพลินไปกับเนื้อหา ก็พอใจแล้ว ไม่เคยเรียกร้องเงื่อนปม ทริกปริศนา หรือการหักมุมยิ่งใหญ่อลังการ แต่เท่าที่อ่านมายังนึกน้อยใจว่าทำไมถึงไม่ค่อยเจอแบบที่ต้องการสักที (ทั้งนี้ยังไม่เคยอ่านของคุณวินทร์สักเล่มแต่ตั้งใจว่าต้องอ่าน) มันขาด ๆ เกิน ๆ ชืด ๆ ไม่กลมกล่อมยังไงบอกไม่ถูก ถ้าถามว่าแล้วต้องทำยังไงเล่ามันถึงจะถูกใจก็บอกไม่ถูกไม่มีปัญญาแต่งเองเหมือนกัน คงต้องตามความเห็นบน ๆ นั่นแหละ ขอยกตัวอย่างสักเล่มแล้วกันเพิ่งอ่านไม่นานมานี้คือรวมเรื่องสั้นหักมุมชื่อ จะตายยังไม่รู้ตัวของสำนักพิมพ์นานมี อ่านแล้วรู้สึกมันลื่นไหลเข้าไปมีส่วนร่วมได้ง่ายเพราะมันเป็นอะไรไทย ๆ   ทั้ง ๆ ที่บางตอนแอบเดาตอนจบได้หรือยังแอบงงว่านี่มันหักมุมตรงไหนแต่ก็รู้สึกว่าภาษามันไหลลื่น ทำให้ไม่เสียอารมณ์ ก็เป็นเช่นนี้แหละ จะมีประโยชน์บ้างมั๊ยเนี่ยความเห็นเรา... ยังไงลองอ่านดูละกัน เห็นต่างประการใดลองบอกกันมั่ง จากคุณ : CALCULUS MAN - [ 22 ส.ค. 51 16:20:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เอ่อ ... มาบอกตรงนี้ก่อนนะ ว่า ที่ผมถามหน้าแรกโน้น คือ ... "อยากทราบว่า คิดยังไงกับ สนพ. ไทย ที่ไม่พิมพ์รหัสคดีของคนไทย ด้วยเหตุผลที่ว่า ขายไม่ดีเท่าแนวอื่น คนไทยเน้นความรักเป็นหลัก" ผมไม่ได้พูดนะว่า รหัสคดีไทยขายไม่ออก เริ่มกระทู้อ้างชื่อผมโดยที่ผมไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย เดี๋ยวมาซวยผมอีก เพราะความเห็นหลังๆ เริ่มน่ากลัว พักนี้ "บังเอิญเดินชนคน" นิดเดียว ยิ่งชอบโดนกล่าวหาว่า "จงใจผลัก" อยู่ สงสัยต้องสมัครนามแฝงใหม่อีกสักอันซะแล้ว ขี้เกียจเป็นพลล่อกระสุน แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 51 13:46:40 จากคุณ : รตกร (รตกร) - [ 23 ส.ค. 51 05:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 20 คุณรตกร เท่าที่ผมอ่านความเห็นของทุกท่าน ก็ว่ากันด้วยมุมมองและเหตุผลนะ ไม่ได้อะไรรุนแรง ส่วนตัวผมรับได้เสมอกับทุกความเห็นที่แตกต่าง ขอแค่ไม่ใช้อารมณ์ก็พอแล้ว และผม ยังไม่เห็นใครใช้อารมณ์ในกระทู้นี้เลย ก็แค่แสดงความเห็นกันเท่านั้นเอง อย่างไรก็ตาม ผมต้องขอโทษด้วยครับ ไม่ได้เจตนาทำให้ไม่สบายใจ ตัวผมเองก็ไม่ได้ มีเจตนากระทบว่าอะไรผู้ใด การที่ผมใช้คำว่า "ขายไม่ออก" ก็เทียบกับคำว่า "ขายไม่ดี" นั่นเอง ไม่ได้หมายความลึกอะไรไปกว่านั้นเลย คือจากที่คุณเริ่มไว้ว่า สนพ.ไม่ค่อยอยากพิมพ์งานแนวนี้ เพราะกลัวขายไม่ดี ผมเลยมา ชวนคุยในมุมคนอ่านว่ารหัสคดีไทยจะขายไม่ดี (ขายไม่ออกของผม) จริงหรือ เพราะอะไร รหัสคดีแปลจำนวนมาก ก็ขายได้และขายดี ทำไม สนพ. จึงจะมองว่าแนวนี้ขา่ยไม่ดีล่ะ แต่ละคนก็ตอบจากที่เคยอ่านว่า เขาคิดอย่างไรกับรหัสคดีไทยที่เคยอ่านมา ก็เท่านั้นเอง ไงก็ตามผมต้องขอโทษจริงๆครับ ไม่ได้เจตนาทำให้ใครเดือดร้อน แค่ชวนถกกันเฉยๆ และไม่ได้เจตนาเอาคุณมาเป็นกันชน เพราะอย่างไรคนตั้งกระทู้นี้ก็คือผม และเพื่อความ สบายใจ ผมแก้ไขกระทู้ให้แล้วนะครับ จากคุณ : sundown - [ 23 ส.ค. 51 09:48:06 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอแสดงความเห็นด้วยคนนะครับ ตามอ่านมาหลายวันแล้ว ผมว่าคงเริ่มตั้งแต่ที่คนไทยอ่านหนังสือกันน้อย เมื่อคนอ่านน้อย ก็เลยทำให้คนที่จะกลายมาเป็นคนเขียนน้อยไปกันใหญ่ ตัวผมเองนั้นก็ไม่ได้อ่านเยอะมากมายอะไรนะครับ แต่ว่าชอบอ่าน จากอ่านก็เลยมาแปล พอมีผลงานออกมาบ้าง ทำให้รู้ว่าหนังสือของต่างชาตินั้น นักเขียนเขาทำการบ้านมาดีมาก ตาม คหท 2 ของคุณเย็นสิทธิ์ ที่บอกว่านักเขียนไทยต้องทำการบ้านให้ดีนั้น ผมคิดว่าคงยาก เพราะหากจะทำอย่างนั้นกว่าหนังสือจะออกแต่ละเล่มคงต้องใช้เวลานานและต้นทุนค่อนข้างสูง ซึ่งต้องเป็นต้นทุนของตัวนักเขียนเอง เมื่อรายได้ของนักเขียนไทยยังไม่สูงพอ ผลงานที่ออกสู่คนอ่านจะออกมาดีนั้นคงค่อนข้างลำบาก นอกจากนักเขียนผู้นั้นจะมีฐานะค่อนข้างดีอยู่แล้ว เขียนด้วยใจรัก อย่างคุณปองพล อดิเรกสาร หรือว่ามีคลังข้อมูลอยู่ในหัวเยอะๆอย่าง พลตำรวจเอกวศิษฐ เดชกุญชร อย่างท่านทั้งสองคนถ้าสองปีออกหนังสือซักเล่มก็คงไม่ได้เดือดร้อนอะไร แต่ถ้าเป็นนักเขียนที่ต้องการจะทำเป็นอาชีพคงทำได้ลำบากครับ (อดตายก่อน) สำหรับรหัสคดีของไทยจะให้ดีเท่าของนอกนั้นคงลำบาก เพราะว่าคนที่จะเขียนได้ดีนั้นคงต้องอ่านเยอะก่อน ถึงจะรู้;jkคนอื่นเขาเขียนกันยังไง เวลาเราจะเขียนจะต้องจินตนการยังไง คงต้องฝึกกันตั้งแต่เด็ก แต่จะให้เด็กไทยรักการอ่านนั้นคงยาก ผมเคยหยิบวรรณกรรมเยาวชนเล่มหนึ่งจากร้านหนังสือ เห็นราคาแล้วยังตกใจเลยครับ วรรณกรรมเยาวชนเล่มละสี่ร้อยบาท จะมีเด็กไทยซักกี่คนได้อ่านกัน ลูกผมเคยซื้อการ์ตูนชุดผจญภัยต่างๆของสำนักพิมพ์นานมี ชุดแรกรู้สึกว่าจะออกมาประมาณสิบเล่มหรือไงนี่แหละครับ ลูกผมมันหอบมาหมดเลย ผมจ่ายไปเกือบสองพัน จากนั้นก็ทยอยซื้อต่อมาเรื่อยๆ ไม่ได้มาบอกว่าตัวเองพอมีเงินนะครับ แต่แค่คิดว่าจะมีเด็กไทยซักกี่เปอร์เซนต์ที่ได้อ่านหนังสือแบบนี้ เคยคิดเข้าข้างตัวเองนะครับ ว่าถ้าสำนักพิมพ์ลดราคาลงมาอีกซักนิดหน่อยก็คงมีเด็กได้อ่านหนังสือมากขึ้นอีกเยอะทีเดียว (นานมีบุ๊คส์ ไม่ต้องทำออฟฟิศใหญ่โตเท่าตอนนี้ก็ได้ เพื่อว่าเด็กไทยจะได้อ่านหนังสือเพิ่มขึ้นอีก) สรุปแล้วกันนะครับ (ขืนเขียนนานกว่านี้เดี๋ยวจะจบไม่ลง) ถ้าคนไทยยังอ่านหนังสือกันน้อย หนังสือยังมีราคาค่อนข้างแพง สำนักพิม์ยังจ่ายเงินให้คนเขียนไม่มากพอ ก็คงหาหนังสือรหัสคดีเรื่องเยี่ยมจากคนไทยยากครับ จากคุณ : OUTSIDER - [ 23 ส.ค. 51 14:58:37 A:58.9.204.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ OUTSIDER ก็เป็นมุึมมองหนึ่งที่มีเหตุผลครับ แต่ผมคิดว่านักเขียนไทยส่วนมาก คงไม่ได้ทำงาน เขียนเป็นอาชีพหลัก เว้นแต่อยู่ในวงการมานานจนมีกลุ่มแฟนเหนียวแน่น ไม่ก็มีฐานะ ดีอยู่แล้ว สมัยนี้การแปลหนังสือขายไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป จะแปลงานดีๆจากภาษา ไหน อังกฤษ ญี่ปุ่น เกาหลี จีน ฯลฯ หาคนแปลไม่ยากครับ เด็กวัยรุ่นยังมีฝึกแปลลง เน็ตกันเยอะแยะ นั่นแปลว่าการแข่งขันสูงขึ้นมากมาย คุณภาพจึงสำคัญมาก โดยเฉพาะกับนักเขียนที่อยากยืนในวงการต่อไปนานๆ แต่ก็เห็น ด้วยว่านักเขียนไทยได้ค่าตอบแทนน้อย เพราะตลาดบ้านเรามันไม่ใหญ่ ยอดขายไม่ได้ ดีมากมาย เมื่อเทียบกับประเทศอื่นๆ จากคุณ : sundown - [ 24 ส.ค. 51 15:07:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 คุณ OUTSIDER มองภาพใหญ่และเน้นที่สำนักพิมพ์ดีครับ แต่ส่วนตัวผมว่าส่วนหนึ่งก็อยู่ที่ "ฉันทะ" กับ "วิริยะ" ที่คนเขียนต้องมีเองด้วย จากคุณ : เย็นสิทธิ์ - [ 26 ส.ค. 51 04:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 24 สังคมไทยต้องการกระแสมา ช่วยกระตุ้นด้วยกระมัง ว่าแล้วก็หยิบผ้ามาโพกหน้า เอ้ยหัวก่อน พี่น้องครับ เราจะยอมให้ประเทศชาติเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้.. ออกมาเถอะครับพี่น้อง ทั้งหญิงและชาย เด็กและคนชรา มาช่วยกันกู้ เอ้ย เขียน สร้างประวัติศาสตร์ สร้างผลงานที่ดีกันมากๆ และช่วยๆกันอ่าน เสนอความคิดเห็น ให้มีการพัฒนา คนไทยราใจกว้างกันอยู่แล้วใช่ไหม... จากคุณ : ตามลิง - [ 26 ส.ค. 51 11:32:59 A:61.90.160.163 X: TicketID:076240 ]

ความคิดเห็นที่ 25 บางทีสิ่งที่จะช่วยได้ น่าจะมาจากแรงโปรโมทด้วย ถ้าเป็นนิยายหรือการ์ตูนนักสืบ เราจะเห็นได้ว่ามีการโปรโมทจากทั้งสำนักพิมพ์หรือผู้ที่เคยอ่านมาแล้วอยู่เป็นระยะๆ ทั้งในเว็ป ในบล๊อค หรือในหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ ทำให้เรารู้จักได้มากกว่า มีผู้อ่านที่ถูกดึงให้ซื้อได้มากกว่า ขณะี่ที่รหัสคดีไทย มีแรงโปรโมทน้อยกว่า บทวิจารณ์ก็น้อยกว่า กรณีของเสี่ยวนักสืบของคุณวินทร์ มีแรงโปรโมทสองด้าน จากผู้ติดตามนิยายสืบสวนสอบสวน กับผู้ติดตามผลงานของคุณวินทร์เอง เสี่ยวนักสืบจึงเป็นที่รู้จักมาก นักสืบเกวลิน ก็เป็นการโปรโมทโดยอาศัยชุดซีรี่ยสามสาวยอดนักสืบของอาคากะว่า จิโระ โปรโมทร่วมกัน และราคาไม่แพง จึงเห็นมีคนรู้จักอยู่พอสมควร ของคุณ ม้าใต้ ก็มีเป็นระยะๆ เพราะออกมาหลายเล่ม เป็นกระแสต่อเนื่อง แต่ของนักเขียนท่านอื่นๆ กลับไม่่ค่อยได้เห็นกระแสวิพากย์วิจารณ์เท่าไรเลย หากต้องการให้รหัสคดีไทยมีความนิยม อาจต้องมองที่ผู้อ่านด้วยว่า เมื่ออ่านแล้ว มีการบอกต่อกันมากแค่ไหน และด้วยวิธีอย่างไร ผมว่า หากเราจะมารวมกลุ่มกัน ช่วยเหลือในการโหมกระแสรหัสคดีไทย คิดว่าจะเป็นอย่างไรบ้างครับ? จากคุณ : PeterBen - [ 26 ส.ค. 51 13:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 26 พยายามรวมกลุ่มแล้ว แต่เหมือนจะไม่รอด ฮ่าๆ จากคุณ : รตกร (รตกร) - [ 27 ส.ค. 51 05:14:05 ]

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ sundown และคุณเย็นสิทธิ์ เห็นด้วยครับ ทั้งคุณภาพ ฉันทะ วิริยะ ที่นักเขียนควรจะมี แต่อย่างที่ผมเคยบอกไว้นักเขียนคงอดตายก่อน ผมอาจจะมองภาพรวมใหญ่ไปหน่อยแต่คิดว่า ถ้าเราให้เด็กไทยได้มีโอกาสอ่านหนังสือกันเยอะๆ โตขึ้นเขาก็จะเป็นนักอ่าน และทำให้ยอดขายโดยเฉลี่ยเพิ่มขึ้น เอาเป็นว่าเขียนหนังสือออกมาขายได้เฉลี่ยครั้งละหมื่นเล่มก็น่าจะทำให้คนเขียน มีฉันทะ วิริยะ ผลิดผลงานที่มีคุณภาพออกมา โดยส่วนตัวแล้วคิดว่ารหัสคดีของไทยคงต้องรอเวลาไปอีกซักหน่อยครับ ถ้าทำแล้วไม่อดตายคงมีคนอยากเข้ามาแสดงผลงานกันมากขึ้น ยินดีนะครับที่ได้เข้ามาแชร์ความเห็นกับท่านทั้งสอง เพราะโดยปกติแล้วผมจะตามอ่านความเห็นจากกระทู้ของท่านอื่นเท่านั้น จากคุณ : OUTSIDER - [ 27 ส.ค. 51 10:48:00 A:58.9.188.207 X: ]

ความคิดเห็นที่ 28 ผมว่าพอมีรหัสคดีไทยออกใหม่เราก็น่าจะนำมารีวิวในคลับนี้ดูนะครับ ว่าคิดเห็นอย่างไรกัน เผื่อนักเขียนจะได้นำไปปรับปรุงและพัฒนาขึ้นเรื่อย ๆ จากคุณ : CALCULUS MAN - [ 27 ส.ค. 51 12:42:06 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เห็นด้วยกับ OUTSIDER ครับ หลายๆอย่างประกอบกันไปครับ โดยเฉพาะ เรื่องอ่านหนังสือ แต่จริงๆผมก็ไม่หวังว่าเรื่องงานเขียนนิยายสืบสวนไทยจะเจริญรุ่งเรืองอยู่ แล้วละ เรื่องแบบนี้มันไม่ได้มีภายในสิบยี่สิบปีหรอก ก็อย่างที่บอกครับ ถ้า ความนิยมในรหัสคดีไทยมันมีจริง ป่านนี้มันมีไปนานแล้ว แล้วระบบสำนัก พิมพ์ในบ้านนี้เมืองนี้ก็อย่าหวังมาก ผมเลยว่าถ้าอย่างนี้นักเขียน (รวมถึงนัก อยากเขียน) ควรตั้งใจกับงานตัวเองให้มากๆก่อนนั่นแหละ ส่วนวิพากษ์วิจารณ์ แถวนี้ไม่ค่อยทำงานเท่าไหร่ ฮ่าๆ  แต่ถ้ามีก็ควรชี้ข้อ บกพร่อง เสนอทางออก น่าจะมีประโยชน์กว่าการอวยกันเอง แต่ที่ว่าโหมกระแสส่วนตัวผมไม่เห็นด้วยครับ มองในเชิงพาณิชย์มันอาจได้ ผลดี แต่ในเชิงคุณภาพแก่ทั้งนักเขียนและนักอ่านผมว่ามันไม่มีประโยชน์ ไม่มีประโยชน์เลยที่จะไปสร้างความฮือฮา เพราะมันไม่ใช่ของจริง จากคุณ : เย็นสิทธิ์ - [ 28 ส.ค. 51 03:03:37 ]

ความคิดเห็นที่ 30 กระทู้นี้ยังแรงต่อเนื่องผิดคาดนะนี่ เห็นด้วยกับการรีวิวหนังสือมาแชร์กันนะครับ แต่ตัวผมเองก็ไม่ค่อยได้ทำเท่าไหร่ ไม่รู้จะวิจารณ์ยังไงดี เอาไว้มีโอกาสแล้วอาจจะลองดูนะครับ จากคุณ : sundown - [ 28 ส.ค. 51 12:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 31 กระทู้นี้แรงจริง ๆ ครับ อย่าเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายกันนะครับ เพราะยังไง นานมี ก็มีออกรางวัลรหัสคดีไปครั้งแรกแล้ว และคงจะมีต่อไปเรื่อย ๆ สยามฯ ก็กำลังเกาะกระแส แต่อาจจะต่างจากนานมีสักหน่อย คือเป็นเล่มเล็ก ๆ สั้น ๆ ราคาย่อมเยา (ไม่ถึงร้อย) สำหรับให้เยาวชนอ่าน อมรินทร์ ก็มี สาวน้อยเกวลิน เป็นต้วชูโรง ที่เหลือประปรายกระจายตัวกันไปตามแต่ละสนพ. ผมว่ารหัสคดีไทยกำลังอยู่ในช่วงประกายไฟนะครับ ว่าจะจุดติดไม่ติดกัน หลายสำนักพิมพ์กำลังลองตลาดกันใหญ่ ดูว่าใครจะจุดติดก่อนกัน เพราะฉะนั้นก็เป็นหน้าที่นักเขียนแล้วที่จะต้องเป็นเชื้อไฟที่ดีมีคุณภาพ จากคุณ : ม้าใต้ - [ 28 ส.ค. 51 21:49:18 ]

ความคิดเห็นที่ 32 พูดตามหลัก ผมชอบ นิยายสืบสวนครับของตะวันตกครับ ไม่ค่อยชอบนิยายไทยเลย ผมเห็นด้วยกับความคิดเห็นที่ 1 ครับ จากคุณ : lots - [ 3 ก.ย. 51 15:05:30 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ข้อแรก ผมว่าคนไทยอ่านหนังสือน้อยรึไม่โปรดการอ่านหนังสือเป็นจำนวนมากเป็นเรื่องจริง ส่วนสาเหตุเพราะ...เพราะอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจเพราะอากาศร้อน การเมืองร้อน รึชอบสรวลเสเฮฮามากกว่า บลา บลา บลา ข้อสอง พอจะเลือกอ่านก็จะเลือกอ่านตามกระแสซะมากกว่า ถ้าหนังสือไหนไม่ดังเปรี้ยงมาเข้าหูจริงก็ไม่ค่อยรู้สึกอยากอ่าน แถมคนที่ไม่อ่านอยู่แล้วก็ไม่อ่านอยู่ดี อีกกลุ่มก็ไม่ได้ซื้อหามาเองเน้นยืมหนังสือ(ดัง)ของเพื่อนเอา ยอดขายก็ไม่กระเตื้องอยู่แล้ว ข้อสาม ยอมรับว่าผมก็สนใจแนวนักสืบจากฝั่งตะวันตกก่อน ก็เพราะได้ยินชื่อ เชอล๊อกโฮล์ม น่ะแหละ หลังจากนั้นพอรู้สึกอ่านแล้วสนุกดี(สำนวนแปล อ.สายสุวรรณ เลยนะ ตอนนั้นยังเด็กๆก็รู้สึกอ่านยากอยู่ แต่ก็ได้ฟีลดี(แต่ตอนโตก็รู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก))ด็อยากหาอ่านเพิ่มก็มาเจอ อกาธา คริสตี้ ที่ไปซื้อมาเพราะไปร้านหนังสือ(นี่นานแล้วนะ)แล้วเห็นมันวาง อกาธา คริสตี้ ๆ ๆ อยู่เยอะแยะ รู้สึกว่าคงจะดังไม่ดังก็คงไม่มีมาเยอะแยะอย่างนี้ ก็ซื้อมาซะเล่มนึง หวยออกไปเจอเล่มที่สนุกอีก ก็ได้นักสืบโปรดมาเพิ่มอีก ก็เลยสนใจแนวนักสืบมากขึ้น ก็มีสุ่มซื้อประปราย เล่มที่ซื้อก็มีคำโปรยประมาณ รางวัลเอ็ดการ์ เข้าชิงรางวัลโน่นนี่ (ตอนนั้นพ้มยังไม่รู้จัดเอ็ดการ์ อัลเลน โป เลย) ต่อมาก็เจอ วารสารรหัสคดี ก็เลยมีฟามรู้มากขึ้นก็เลยหาอ่านมากขึ้น ซึ่งตอนนั้นก็ได้อ่านการ์ตูน คินดะอิจิ กับ โคนัน มาแล้ว ต่อมาก็เห็นคำโปรย แมวสามสี (ที่เอามามาจากในโคนัน) ก็ซื้อ (และก็ชอบ) ประกอบกับก่อนนั้นเคยอ่านนิยายสืบสวน/สยองขวัญญี่ปุ่น (เอโดกาวะ รัมโป , อะกิมิตซึ ทาคากิ) ตอนนั้นก็เห็น IMAGE เริ่มพิมพ์แนวนี้ออกมา ก็สนใจติดตามเรื่อยๆ จนเป็น J-BLISS ซึ่งก็กลายเป็น สนพ. ที่ตามดูเรื่อยๆก็จะได้อ่านจาก สนพ. นี้เรื่อยๆ แล้วนี่มันเป็นรหัสคดีไทยรึยังนี่... ก็ก่อนหน้านั้น (ย้อนอดีตไปอีก) ก็เคยอ่านงาน คุณสรจักร ก็ชอบ ซื้อมาหลายเล่มอยู่ (ตระกูล ศพ น่ะ) จนเพื่อนยืมไปยืมมาสาบสูญไปหมด แต่เนื่องจากไม่รู้จักนักเขียนคนอื่นก็ไม่ได้ตาม กลับมาต่อจากเดิม รู้จักงานคุณวินทร์(ไม่ใช่แค่ได้ยิน)ก็ผ่าน พุ่มรักษ์ (เคยเผลอไปอ่านตอนนึงในมติชน พอเห็นรวมเล่มก็คว้าเลย ) และก็ตามมาตลอด (รวมถึงได้อ่านงานอื่นๆของคุณวินทร์มากขึ้นด้วย ก่อนนั้นเคยอ่านไม่เท่าไหร่) ก็ได้ยินถึงงานคุณ วิสิทธ์ ก็หามาอีก ก็ชอบ ก็ตามอีก และก็อยากลองอ่านงานไทย ก็ลองซื้อหามาดู (นางแมวยาง , นักสืบบุญมา , งานรางวัลนานมี บางเล่ม ) ก็ชอบมากน้อยต่างกันไป ก็...ยอมรับอยู่ว่าผมก็ยังตามงานฝั่งเมืองนอกมากกว่า อย่างผลงานของนักเขียนโปรดผมก็ตามประจำอยู่แล้ว อกาธา คริสตี้(ไม่รู้เมื่อไหร่จะตามครบเนี่ย), โอตสึ อิจิ , เอโดกาวะ รัมโป , อะคากะว่า จิโร่ , วินทร์ เลียววาริณ บลา บลา บลา ออกมาเมื่อไหร่ ไม่เหลือ (ไม่เหลือตังค์ ส่วนหนังสือยังเหลืออีกเยอะ เพราะบางทีมันเยอะมากจริงๆ) ตอนหลังก็จะชอบงานฝั่งญี่ปุ่นมากหน่อย รึเป็นนักสืบที่รู้จักคุ้นเคยรึเกี่ยวข้อง เช่น คินดะฯ ผมไม่ได้ชอบระดับหัวแถวของตัวเอง แต่ก็ตามเรื่อยๆ นักสืบคลาสสิค ตามจากรหัสคดีเป็นหลัก (อยากอ่าน เอิร์ล สแตนลี่ย์ การ์ดเนอร์ อะ) ที่เหลือ เน้นว่าเป็น หนังสือรางวัล ฝั่งญี่ปุ่นรึฝรั่งก็ว่ากันไป เป็นหนังสือที่ถูกพูดถึง(อยู่ในกระแส(อันเชี่ยวกราก)น่ะเอง) เช่น แดน บราวน์ (แต่นึกไปนึกมา ของ แดน บราวน์ เราไม่ได้ซื้อเองซักกะเล่ม) หรือสุ่มซื้อ จาก... แนะนำใน นิตยสาร รึ นสพ. รึที่ใดที่เผอิญไปเห็นมา (ชุดที่เป็นอย่างนี้คือ นักสืบขนมหวาน ของ เพิร์ล) รึสุ่มจากการไปเดินตามบู๊ท สนพ. "ประจำ" ชอบเล่มไหน สนใจเล่มไหนก็จับมาพลิกๆ สนใจก็ซื้อ ที่เหลือก็สุ่มซื้อบ้าง จากหน้าปก จากคำโปรย จากชื่อเรื่อง พลิกๆดูสนใจก็ลองซื้อมาดู เออ...แล้วมันก็ดูเหมือนประวัติย่อของการติดตามงานรหัสคดีของนายblackjack ซะงั้น สรุป ฝั่งคนอ่าน - คนอ่านชาวไทยที่สนใจการอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลังนั้นมีไม่เยอะ ที่เหลือเป็นตามกระแสกับไม่ซื้อเอง ฉะนั้นถ้าหนังสือไทยไม่สามารถเกาะกระแสได้โอกาสเกิดจะยาก (ที่เกิดเพราะกระแสก็เช่น ความสุขของกะทิ เป็นต้น รึหนังสือรางวัลอื่นๆ แต่หนังสือก็ต้องดีน่ะแหละไม่งั้นก็ไม่รอดหรอก) ฝั่งคนเขียน - ก็เป็นอย่างหลายคนว่า คือก็ยังมีส่วนที่ต้องพัฒนากันอีก แต่บางเรื่องผมว่างานนักเขียนไทยก็ทำได้ดีไม่หยอก(งานต่างประเทศที่น่าผิดหวังก็มีเหมือนกัน) จะหวังพึ่งรางวัลอย่างเดียวก็ไม่ได้ อาจต้องมีการปะทุความแตกต่างซึ่งทำให้งานหลากหลาย มีมิติ มากขึ้นจากที่คนอ่านเคย รึคนไทยอื่นๆที่เคยได้ยินได้ฟังคุ้นชิน ส่วนในบางความเห็นที่ว่าชอบสไตล์ตะวันตกมากกว่า รึญี่ปุ่นมากกว่า ก็คงเป็นเรื่องของรสนิยมส่วนตัวมากกว่า ไม่น่าใช่เหตุผลหลัก ฝั่งอื่นๆ - ที่มีนัยสำคัญก็น่าจะเป็นพวกรางวัล เพราะมันเกี่วกับการเกาะกระแส และการประชาสัมพันธ์ด้วย อีกมุมหนึ่งก็คือ รางวัลของบ้านเราหลายรางวัลอาจยังไม่แข็งแรงรึมีรากมายาวนานพอเมื่อเทียบกับรางวัลอื่นๆของในต่างประเทศ ถ้าในอนาคตมันสร้างกระแสได้มากขึ้นและแข็งแรงมากขึ้น ก็น่าจะผลักดันหนังสือไปเวียนว่ายในกระแสมากขึ้น เป็นต้น นอกนั้นก็เป็นกระแส และ สนพ. บางคนอาจตามงานแบบเดียวกันจาก สนพ. ที่เคยซื้องานแบบนี้มา รึเป็น สนพ. ประจำที่ติดตามงาน แต่ในส่วนนี้ถ้างานนักเขียนไทยดังขึ้นมา ส่วนใหญ่ชื่อนักเขียนก็น่าจะถือเป็นตัวเลือกที่แข็งแรงสำหรับคนอ่านอยู่แล้ว ก็...ยาวแล้ว...ไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 51 10:14:47 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 14:43:00 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 51 14:35:04 จากคุณ : blackjack (นายblackjack) - [ 17 ก.ย. 51 14:31:56 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โห คุณ blackjack นี่นักอ่านตัวยงเลย จากคุณ : ตามลิง - [ 19 ก.ย. 51 11:09:13 A:61.90.160.163 X: TicketID:076240 ]