ความคิดเห็นที่ 1 วิจารณ์ อาตี๋ “ไม่ถูกต้อง .ไม่ถูกต้อง” อากู๋ “มีอันใดไม่ถูกต้องเรอะ?  ตี๋น้อย” อาตี๋ “คิดดูสิอากู๋   แทนที่เชาเยีกยปิงจะแต่งให้ประมุขพรรคเบญจมาสได้เป็นเมียกับป้อคุนพระเอกของเรา  จะได้มีเมียทีเดียวห้านาง  นี่มีอย่างที่ไหน  กลับใช้ข้ออ้างว่าจะต้องดูแลพรรคจึงหักห้ามความรู้สึกส่วนตัว  เพื่อผู้คนส่วนรวม เฮอะ ..เหลวไหลสิ้นดี” อากู๋ “ไอ้หย๋า!!  ตี๋น้อย  ใครใช้ให้เจ้าอ่านเรื่องภูตบดีม่วง  เวรของกรรม!!  นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 15 ปี  ตี๋น้อยเจ้าเล่นหยิบมาอ่านเองเยี่ยงนี้  เดี๋ยวมารดาเจ้าจะมาเอาเรื่องข้าตายสิ” อาตี๋ “อะไรกัน ..อากู๋  นิยายกำลังภายในของอากู๋  ตี๋น้อยก็อ่านมาหลายสิบเรื่องแล้ว  ไม่เห็นมีใครว่าเลย  ทำไมเรื่องนี้ถึงต้องมาห้ามอ่านด้วยขอรับ” อากู๋ “เจ้าอ่านแล้วไม่รู้สึกอันใดเลย?” อาตี๋ “หรืออากู๋จะหมายถึงฉากพิศวาสวาบหวามในเรื่องนี้หรือขอรับ” อากู๋ “ก็ใช่น่ะสิ!!  ขืนให้เด็กแก่แดด  แก่ลมเยี่ยงเจ้ามาอ่าน  เดี๋ยวก็ฟุ้งซ่านกันพอดี” อาตี๋ “โธ่เอ๋ย!!  นึกว่าเรื่องใด  ฉากแค่นั้นนะเรอะ เด็ก ๆ   ในหนังสือคู่มือวัยใสที่ตี๋น้อยอ่านยังมีรายละเอียดลึกซึ้งถึงอารมณ์กว่าเลย  ว่าแต่ว่าอากู๋เห็นด้วยกับที่ตี๋น้อยว่าหรือไม่?” อากู๋ “อ้อ  ข้าลืมไปว่าเดี๋ยวนี้มีหนังสือแนะนำเรื่องพวกนี้กันแล้ว  อืมม์ .เมื่อกี้เจ้าพูดถึงว่าทำไมประมุขพรรคเบญจมาสไม่ยอมเป็นภรรยาของป้อคุนใช่หรือไม่?” อาตี๋ “ถูกต้อง  หรืออากู๋เห็นว่าไม่สมควร” อากู๋ “นับวัน ๆ ตี๋น้อยเจ้ายิ่งถูกอิทธิพลของนิยายกำลังภายในแทรกซึมเข้าไปมากขึ้นทุกวันแล้วนะ  คนเขาเห็นแก่บริวารในพรรค  จึงเสียสละความสุขส่วนตัว  เพื่อผู้คนส่วนรวม  เยี่ยงนี้จึงถือว่าเข้าท่า  ไม่ใช่เอะอะก็ทิ้งทุกอย่างแล้วหนีตามผู้ชายไป  ถ้าผู้หญิงทุกคนเป็นเช่นนี้  บ้านเมืองมิวุ่นวายตายชักเรอะ” อาตี๋ “อากู๋ชอบแดกดันตี๋น้อยเรื่อยเลย” อากู๋ “ไม่ได้แดกดัน  แต่ว่าให้เจ้าได้เห็นถึงหลักความเป็นจริง  ว่าก็ว่าเถอะเจ้าอ่านเรื่องภูตบดีม่วงแล้วเป็นอย่างไรบ้างล่ะ” อาตี๋ “ เรื่องนี้ก็นับเป็นเรื่องบู๊ล้างผลาญ  ตามล้างแค้นให้กับบุพการีและอาจารย์ที่สนุกไปอีกแบบนึง  นับว่าแตกต่างจากเรื่องบู๊เลือดเดือดของลิ้วชั้งเอี้ยง กับเรื่องบู๊พิศดารของเซาะงังดี” อากู๋ “นับว่าเจ้าอ่านนิยายจีนกำลังภายในได้ถึงระดับนึงแล้ว  สามารถแยกแยะผลงานของเซาะงัง  ลิ้วชั้งเอี้ยง  และเชาเยีกยปิง  ออกจากกันได้ ไม่เลวจริง ๆ  ว่าแต่ว่าความแตกต่างที่เจ้าพบเห็นมีอันใดบ้าง?” อาตี๋ “เรื่องบู๊ของลิ้วชั้งเอี้ยงจะเลือดท่วมหนังสือตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้าย กระบวนท่าเป็นจริงเป็นจังจนนึกภาพตามออก ตัวเอกจะเก่งแบบรวดเดียวจบตั้งแต่ต้นเรื่อง  ส่วนเรื่องบู๊ของเซาะงังจะไม่ดุเดือดเท่า  แต่ตัวเอกจะมีประสบการณ์ปาฏิหาริย์สองสามครั้งจึงจะบรรลุฝีมือขั้นสูงได้  กระบวนท่าและอาวุธมักจะหลุดพ้นขอบเขตจำกัดนิยายทั่วไปที่ชอบใช้แต่กระบี่หรือดาบเท่านั้น  แต่เซาะงังจะให้ตัวเอกใช้แส้ ธง  แหวน ฯ เป็นอาวุธ  และจะบรรยายความงามของโฉมสะคราญได้เข้าทีกว่า  ส่วนเรื่องบู๊ของเชาเยียกปิง  พระเอกจะได้รับปาฏิหาริย์ซ้ำซ้อนมากมายกว่าที่จะมีฝีมือถึงขั้นสุดยอด และจะมีบุคลิกพูดน้อยต่อยหนัก” อากู๋ “อืมม์ ถือเป็นคำวิจารณ์ที่ใช้ได้  ซึ่งเรื่องภูตบดีม่วงที่เจ้าอ่าน  ยังมีความพิเศษพิศดารอีกประการนึง  ถ้าเจ้าอ่านเรื่องของเชาเยียกปิงมามากพอเจ้าจะสังเกตพบได้” อาตี๋ “เรื่องนี้แตกต่างจากเรื่องอื่น ๆ ของผู้ประพันธ์ท่านนี้ที่ใดขอรับ” อากู๋ “พึ่งชมว่าเจ้าอ่านบรรลุถึงอีกขั้นแล้ว  ที่แท้ก็ท่าดีทีเหลว  ก็เรื่องของนางเอกน่ะสิ” อาตี๋ “พอจะเข้าใจล่ะ  อากู๋กำลังหมายถึง  นางเอกเรื่องอื่น ๆ ของเชาเยีกยปิงจะไม่ค่อยมีฝีมือและบทบาทในเรื่องสักเท่าไร  แต่นางเอกในเรื่องภูตบดีม่วงล้วนแล้วแต่มีวิชาฝีมือทั้งสิ้น  ไม่ว่าจะเป็นราชธิดาทิพย์วิมานลันนา  กับ ซิมอีเฮี้ย ที่กราบแม่ชีเทพยดา (เซียงฮู้ซิ่งนี้) ลิ้มเกียวเกียว เป็นอาจารย์  หรือ  ประมุขพรรคเบญจมาส ที่หลวงจีนนิรนามรับเป็นศิษย์  ส่วนนางแอ่นตลบฟ้า พัวเจ็ง  ได้ฝึกวิชาจากตำราพิศดาร (คี้จื้อ) พร้อมกับพระเอก  นับว่าแตกต่างจากเรื่องอื่นของเชาเยียกปิงที่ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับตัวเอกหญิงเลย” อากู๋ “นับว่ายังพอใช้ได้  เจ้าพูดถึงตำราพิศดารก็ดีแล้ว  เจ้าจำของวิเศษอีกสองชนิดที่ขนานนามคู่กับตำราเล่มนี้ได้หรือไม่?”   อาตี๋ “อ๊ะ อ๊ะ  อากู๋เริ่มจะรับประทานแรงอีกแล้วไง .อากู๋ไม่ต้องทำขมุบขมิบปากด่าตี๋น้อยหรอก  ตี๋น้อยจำได้ว่านอกจาก  ตำราพิศดาร  แล้วยังมี  ผลไม้อมตะ (เซี่ยงแชก้วย)  และ  กระบี่สายรุ้ง  (ปวยเฮี้ยซิ่งเกี่ยม)  ของวิเศษทั้งสามล้วนอยู่ใน  วังวนโลหิต  (ฮ้วยท้ำ)  ซึ่งถูกพระเอกกับนางแอ่นตลบฟ้าได้ไป  พูดถึงสามของวิเศษแล้ว  พระเอกของเรื่องกินของวิเศษเยอะมากเลย  อากู๋พอจะจำแนกให้ตี๋น้อยฟังได้หรือไม่?” อากู๋ “จะอาศัยพึ่งพาสักหน่อยก็ไม่ได้  ไม่ยอมเสียเปรียบเลยนะ  ข้าจะแยกแยะให้เจ้าฟังก็ได้  เริ่มตั้งแต่กินใบไม้วิเศษม่วง (จี่เสกเล้งจือ) ต่อด้วยผลไม้อมต (เชี่ยงแชก้วย) และยังกิน บัวหิมะพันปี (โชยนี้เปียเน้ย)  อีก  แล้วเจ้าจดจำยอดวิชาที่ป้อคุนพระเอกของเราร่ำเรียนมาได้หรือไม่?  ว่ามีวิชาอะไรบ้าง” อาตี๋ “อากู๋ก็ไม่ยอมตี๋น้อยบ้างเลยนะ ก็เริ่มจากวิชาพื้น ๆ ประจำตระกูลป้อ  จนกราบภูตบดีม่วงเป็นอาจารย์ร่ำเรียนวิชาลมปราณ ท่าเท้า ฝ่ามือ กระบี่  แล้วยังได้ฝึกกระบวนท่าฝ่ามือปัญญาแห่งธรรม  (ฉื่อกวงโพวเจี้ย) กับหลวงจีนนิรนาม  เรียนเพลงหมัดทลายภูผา (ไท้เก๊กติ่งโหงวงัก) กับจอมหมัดเทพยดา (เง็กเตี้ยซิ่งคุ้ง)  และสุดท้ายคือเพลงกระบี่สะท้านฟ้าสะเทือนสุธา (เกียเทียนกำตี่)  ซึ่งเป็นวิชาของซือแป๋ของจอมหมัดเทพยดา  แล้วอากู๋จำได้หรือไม่ว่า  ซือแป๋ของจอมหมัดเทพยดาเป็นผู้ใด?” อากู๋ “ตกลงวันนี้ เจ้ากับข้าจะเล่นยี่สิบคำถามกันไปมาอยู่อย่างนี้รึ?  ซือแป๋ของจอมหมัดเทพยดา คือ ผู้วิเศษสันโดษ  (ง่อฮุ้นจุนเจี้ย)  ซึ่งมีศิษย์อยู่ด้วยกันทั้งหมดสี่คน  เรียกขานว่าเป็น  สี่เทพแห่งแดนดิน (บู๊ลิ้มซี่เกี่ยก)  อันได้แก่  จอมหมัดเทพยดา ชุยคี้  หลวงจีนนิรนาม  แฮ่ม่อคัง  ประมุขวังสารพัดพิษ  บุ้นคังเง็ก  และ แม่ชีเทพยดา  ลิ้มเกียวเกียว  ทั้งสี่ซือเฮียตี๋ผูกพันบุญคุณความแค้นจนสับสน  แต่น่าเสียดาย .” อาตี๋ “มีอันใดน่าเสียดายหรือขอรับ?” อากู๋ “น่าเสียดายตรงที่ว่า  พล๊อตเรื่องช่วงตอนนี้สามารถนำมาขยายผลให้มากกว่านี้ได้  แต่ไม่รู้ทำไมผู้แต่งจึงจบประเด็นของช่วงตอนนี้ลงง่าย ๆ  โดยเฉพาะบทบาทของหลวงจีนนิรนามที่มีมากในตอนต้นกลับหดหายไปในตอนท้ายเรื่อง  น่าเสียดาย น่าเสียดาย” อาตี๋ “อากู๋แค่เสียดายพล๊อต  แต่ตี๋น้อยยังเสียดายประมุขพรรคเบญจมาสไม่หายเลย” อากู๋ “เฮ้อ ..สรรพสิ่งในโลกหล้า  เมื่อได้มาโดยง่ายดาย  ย่อมสูญเสียไปรวดเร็วเฉกเช่นเดียวกัน ” อาตี๋ “เออ ว่าแต่ว่า ” อากู๋ “มัวอ้ำอึ้งอยู่นั้นแหละ  มีอะไรก็ว่ามา” อาตี๋ “เออ .คือว่า ...ไม่ทราบว่าอากู๋ ..พอจะแนะนำ ..เรื่องประเภทอย่างนี้ให้ตี๋น้อยอ่านเป็นบุญตาได้อีกหรือเปล่าขอรับ” อากู๋ “ไอ้อย่างนี้มันอย่างไหนกัน .หา?” อาตี๋ “ก็อย่างที่อากู๋บอกห้ามตอนแรกไง” อากู๋ “นั่นไง  ว่าแล้วเชียว  แล้วตอนแรกทำมาเป็นพูดดีว่าไม่สนใจเรื่องอย่างนี้ เฮอะ!! ไอ้เด็กกะล่อน” อาตี๋ “น่า อากู๋ .นะ  นึกว่าทำบุญทำทานสงเคราะห์ตี๋น้อยผู้ด้อยโอกาสด้วยเถิด” อากู๋ “แต่เจ้าต้องสัญญานะ  ว่าจะไม่ไปบอกแม่ของเจ้า” อาตี๋ “ตี๋น้อยขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสำรอง” อากู๋ “งั้นเจ้าไปหยิบ  เหยี่ยวเหนือฟ้า  กับ  อสูรอสรพิษ  บนหลังตู้ของข้ามาอ่านก็แล้วกัน” อาตี๋ “แหม!! เล่นเก็บอยู่หลังตู้นี่เอง  มิน่า ตี๋น้อยถึงหาไม่เจอ  ว่าแต่ว่า  สองเรื่องนี้มีอย่างว่าแน่หรือขอรับ” อากู๋ “แน่นอน ภูตบดีม่วงถือว่าเป็นแค่เรท R แต่สองเรื่องนี้ล่ะ เรท X เลยล่ะตี๋น้อยเอ๊ย!! แต่เรื่องที่สุดยอดจริง ๆ คือ ฟู่อวี่ฟ่านอวิ๋น (คลุมพิรุณพลิกเมฆา)  ซึ่งใช้ชื่อเรื่องว่า เทพมารสะท้านภพ อันนี้จึงถือว่าสุดยอดเรท X ของวงการ .ฮา ฮา..” อาตี๋ “ว้าว .น่าสนใจๆ .” จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 27 ส.ค. 51 22:38:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณอากู๋อาตี๋ครับ .......... เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ตอนพิมพ์ใหม่ของ "วิถีบูรพา" ..... พอรู้มาครับว่าเรื่องนี้มันเข้าขั้นตำนานบู๊ลิ้มเรื่องนึง เลยไม่พลาดที่จะซื้อ ....... หลังจากอ่านจบ ก็ปล่อยมันผ่านไปไม่ได้คิดอะไร ... จริงๆแล้ว ถือว่าน่าจะเป็นนิยายสุขนิยม(ยืมคำของท่านราชันย์ทิวามาใช้) เรื่องหนึ่ง ....... ใครที่ชอบนิยายสไตล์นี้ก็ไม่ควรพลาดนะครับ ปล.เห็นด้วยกับเรื่องเทพมารครับ :) จากคุณ : จื่อหลิง (อาตี๋จื่อหลิง) - [ 28 ส.ค. 51 09:01:25 ]