PANTIP.COM : K6932985 (อาชาลาสายัณห์)..............เรื่องย่อ เดชคทาทอง ลายแทงฟ้าเหลือง เรื่องที่ 3..........................ขอรับ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 1

วิเคราะห์

อากู๋ “ว่าไง อาตี๋น้อย ตอนนี้กำลังอ่านอะไรอยู่”
อาตี๋ “พึ่งจะอ่านเดชคทาทองจบไปขอรับอากู๋ ว่าแต่ทำไมเรื่องนี้มันแปลก ๆ อย่างนี้ล่ะขอรับ”
อากู๋ “มันมีอันใดที่แปลกประหลาด ลองขยายความมาให้ฟังหน่อยสิ”
อาตี๋ “แปลกตรงพล๊อตที่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องตามล่า ตามล้าง แก้แค้นแทนบุพการีหรือสำนักอาจารย์ แต่กลับเป็นเรื่องของตัวเอกกับพวกพ้องออกผดุงคุณธรรมบู๊ลิ้ม ไม่เหมือนกับเรื่องบู๊อื่นๆ ทั่วไปเลยขอรับ”
อากู๋ “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่า นิยายจีนกำลังภายในไม่แน่เสมอไปว่าจะต้องเป็นเรื่องตามล้างแค้นแต่เพียงอย่างเดียว แต่เจ้าอ่านเรื่องนี้ก็ดีแล้ว เจ้าสามารถจดจำรายชื่อของของวิเศษในเรื่องนี้ได้หรือไม่?”
อาตี๋ “เยอะเอาการนะ อากู๋ ประกอบไปด้วย ถ้วยหมื่นแพรวพราย (บ้วนเอี่ยมปวย) ที่หากใส่สุราลงไปในถ้วยแล้วดื่มกินจะมิเพียงมีอายุยืนยาว ยังสามารถขจัดพิษ รักษาบาดเจ็บได้ แล้วยังมีบัวหิมะพันปี (โชยนี้เซาะเน้ย) กับหญ้าวิเศษเล่งจือที่รักษาอาการบาดเจ็บและขจัดพิษนานา เม็ดพลังของมังกรศิลาที่สามารถเพิ่มพลังฝีมือได้ อุทกศิลาโปร่ง (เล้งเจียะเง็กยู้) อันสุดวิเศษ แล้วยังมีอาวุธของพระเอกที่เป็นพัดจีบที่ก้านพัดทำมาจากหยกเย็น และที่สำคัญคือ คทาทอง (กิมเต้า) ที่มีลักษณะเป็นกระบองสั้นสลักรูปสัตว์ประหลาดต่าง ๆ มากมาย ด้านหนึ่งแบนราบ ริมส่วนแบนแหลมคมดุจอาวุธที่คมกริบ ซึ่งสร้างขึ้นโดยกษัตริย์แคว้นเตี่ยสมัยเลียดก๊ก ใช้ประทุษร้ายต่อกษัตริย์แคว้นต่อ”
อากู๋ “ความจำของเจ้าไม่เลวทีเดียว แล้วรายชื่อของนางเอกล่ะ เจ้าจำได้หรือไม่”
อาตี๋ “อากู๋อย่ายิ้มแบบเจ้าเล่ห์อย่างนี้สิ คิดว่าตี๋น้อยไม่รู้ทันหรือ อากู๋เองล่ะจำได้หรือเปล่า”
อากู๋ “เจ้าเด็กเวร ไม่ยอมเสียเปรียบเลยนะ ได้ นางเอกมีทั้งหมดห้านาง ประกอบไปด้วย จูเค้งจู ผู้เป็นคู่หมั้นของพระเอก และยังเป็นศิษย์ของแม่ชีตาบอด สองคือเล็กเจ็งเนี้ย แห่งหุบเขาหงส์เหิน (ปวยหงส์ก๊ก) ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้อง (เปียเจ้) ของพระเอก สามคือเอกะบุปผา (เจ่กกีฮวย) ตังเง็กเซ็ง มีศักดิ์เป็นถึงราชธิดา (กงจู้) แห่ง ธิเบต สี่คือฮั่งเซี่ยวหลี ศิษย์ของนางเฒ่ามุทิตา และสุดท้ายคือ ง้วนไอเหล็ง ธิดาของไม้เท้าทองล่าวิญญาณ เรื่องแค่นี้เจ้าคิดว่าข้าจำไม่ได้รึ?”
อาตี๋ “ฮิ ฮิ นึกว่าอากู๋จะจำไม่ได้เสียแล้ว ว่าแต่ว่าเรื่องนี้นับว่ามีนางเอกเยอะมากจริง ๆ ”
อากู๋ “นี่เป็นเรื่องปกติของ อี้บุ้น ผู้แต่งเรื่องนี้ ที่นิยมให้มีของวิเศษมากมาย โฉมสะคราญมากมี ไม่เชื่อเจ้าลองไปอ่าน ฤทธิ์วิชชุม่วง จอมใจบู๊ลิ้ม หรือว่าจะเป็น กระบองนิลกาญจน์ ดูสิ แล้วจะรู้ว่าเป็นเช่นนี้จริง ๆ”
อาตี๋ “ไว้จะต้องไปหาอ่านดู แต่เท่าที่สังเกตจากเรื่องเดชคทาทอง ตี๋น้อยรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเรื่องนี้ในหลาย ๆ ประการ”
อากู๋ “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วมิใช่หรือว่า ในโลกนี้ไม่มีเรื่องราวที่สมบูรณ์งามพร้อม ไม่มีนิยายเรื่องไหนที่ไม่มีข้อตำหนิ ไม่เว้นแม้แต่เรื่องของกิมย้ง โกวเล้ง เนี่ยอูเซ็ง เจ้าคิดดูแล้วกันผ่านไปสิบกว่าปีกิมย้งยังนำเรื่องที่แต่งทั้งหมดมาแก้ไขปรับปรุงใหม่เป็นครั้งที่สอง เจ้าลองคิดดูเอาเองก็แล้วกัน ว่าแต่เจ้าข้องใจเรื่องไหนล่ะ”
อาตี๋ “แหม!! พูดนิดเดียวสั่งสอนเสียยืดยาวเชียวอากู๋ ตี๋น้อยข้องใจในตัวกังเง็กพั้งพระเอกของเรามากเลยว่าทำไมมันจึงฝึกวิชาได้มากมายหลากหลายขนาดนี้กัน”
อากู๋ “จะกี่วิชากันเชียว เจ้าลองไล่มาให้ข้าฟังดูสิ”
อาตี๋ “อากู๋เริ่มขี้เกียจอีกแล้วไงล่ะ แต่เอาเถอะเห็นแก่คนเฒ่าคนแก่ที่ความจำเริ่มเสื่อมถอย ตี๋น้อยจะลองไล่ให้ฟังก็ได้ มีวิชาดรรชนีเทพยดา (ทั้งจี้ซิ่งทง) ฝ่ามือลม (พีคงเจี้ย) มือโปรยบุปผา (ซั่วฮวยชิ่ว) ลมปราณยะเยียบ (ฮั่งเพ็กซิ่งกง) ดูดวัตถุกลางอากาศ (ฮือคงเนียบม้วย) ท่าเท้าดาราราย (หลีแชโป่ว) แล้วไหนจะฝึกปรือเพลงฝ่ามือมัจจุมาร (ม่อม้อเจี้ยฮวบ) ตลอดจนเคล็ดวิชามุทิตา (เทียนยิ้นซิมฮวบ) วิชามากมายขนาดนี้พระเอกของเราฝึกเข้าไปได้ยังไง?”
อากู๋ “เจ้าเด็กโง่ วิชาดรรชนีเทพยดาพวกนั้นเป็นวิชาประจำตระกูลของป้อมเก้าปราสาท ส่วนวิชามือโปรยบุปผานั้นฝึกกับท่านยายที่นอกกำแพงใหญ่ นั้นแสดงว่าฝึกมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว แต่ยังไม่สมบูรณ์จวบจนได้กินคางคกน้ำแข็ง (เปียเซี้ยม) เข้าไปจึงบรรลุวิชาเหล่านั้น แต่เคล็ดวิชามุทิตากับฝ่ามือมัจจุมารสองวิชาหลังนี้ กลับร่ำเรียนได้ในภายหลัง ซึ่งต้องรับประทานโสมหิมะพันปีเข้าช่วยจึงฝึกปรือสำเร็จ แสดงว่าเจ้าข้องใจผิดประเด็นแล้วล่ะ”
อาตี๋ “หลอกด่าตี๋น้อยอีกแล้ว ว่าแต่ตี๋น้อยข้องใจผิดประเด็นในเรื่องอันใดมิทราบขอรับ?”
อากู๋ “ตัวแค่นี้เริ่มน้อยใจแล้วรึ? ระวังแก่ไวนะตี๋น้อย ประเด็นเรื่องลำดับความสำเร็จของพลังฝีมือของกังเง็กพั้งต่างหากที่น่าสงสัย”
อาตี๋ “พูดแล้วก็น่าสงสัยจริง ๆ ตอนแรกที่กินคางคกน้ำแข็งก็ทะลวงผ่านด่านเฮี่ยงกวนเป็นตายได้แล้ว แต่ตอนหลังที่กินน้ำโสมหิมะพันปีเข้าไปกลับทะลวงจุดหยิมและต๊กได้ ซึ่งตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว นิยายจีนกำลังภายในกี่เรื่องต่อกี่เรื่องการที่จะทะลวงผ่านด่านเฮี่ยงกวนเป็นตาย จะต้องเกิดขึ้นภายหลังจากที่ทะลวงจุดหยิมและต๊กได้แล้วสิ แต่เรื่องนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย แปลกจริง ๆ ด้วยล่ะ”
อากู๋ “นั่นจึงเป็นประเด็นที่ควรถามถึง ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าสงสัยตี๋น้อยเอ๊ย”
อาตี๋ “ได้ทีเอาใหญ่เลยนะอากู๋ เรื่องนี้ถือว่าผ่านไปก็ได้ ถ้าเช่นงั้นตี๋น้อยขอจับผิดอีกเรื่องก็ได้”
อากู๋ “เรื่องใดอีกเล่า?”
อาตี๋ “ตอนที่พระเอกบังเอิญต่อคำกลอนของสิบเอ็ดอำมหิตแล้วได้เป็นประมุขสหพันธ์ผู้กล้า อากู๋ไม่คิดว่าพล๊อตเรื่องตอนนี้มันคุ้น ๆ”
อากู๋ “แล้วเจ้าคิดว่ามันคุ้นยังไงล่ะ?”
อาตี๋ “อากู๋ยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว คิดว่าตี๋น้อยไม่รู้ทันรึว่าอากู๋คิดอะไรอยู่ พล๊อตเรื่องตอนนี้มันเลียนแบบมาจากเรื่อง”ประกาศิตพิศวาส”มาเต็ม ๆ เลย”
อาตี๋ “นับว่าเจ้ามีการสังเกตที่ดี ตอนซึงค้วงพระเอกของเรื่องประกาศิตพิศวาสบังเอิญเขียนคำกลอนลงในภาพวาดที่เหล่ามิจฉาชีพตกลงว่าใครเขียนคำกลอนที่ดีที่สุดลงไปได้จะนับถือเป็นหัวหน้าพรรค (ปังจู้) แล้วสุดท้ายกรีดเลือดสาบานก่อตั้งพรรคเก้าศักดิ์สิทธิ์ (เก้าเล้งปัง) นับว่าคลับคล้ายกับตอนก่อตั้งสหพันธ์ผู้กล้าจริง ๆ”
อาตี๋ “ไหนเลยแค่คลับคล้าย ลอกเลียนแบบมาชัด ๆ เพราะประกาศิตพิศวาสแปลเมื่อปี 2512 ก่อนเรื่องเดชคทาทองถึงสี่ปี“
อากู๋ “เอาเถอะ ๆ ถูกผิดย่อมมีผู้อื่นตัดสินเอง ไม่ใช่หน้าที่ของเจ้ากับข้า เพราะต้องไปตรวจสอบต้นฉบับภาษาจีนว่าใครเขียนมาก่อน อย่าตัดสินจากต้นฉบับภาษาไทยเลย”
อาตี๋ “ในที่สุดอากู๋ก็ยอมแล้วใช่ไหม? และในเรื่องเดชคทาทองนี้ยังมีอีกเรื่องนึงที่ยอมไม่ได้คือตอนจบของเรื่องที่อี้บุ้นเขียนไปเยี่ยงนั้นได้อย่างไรกัน”
อากู๋ “เจ้ากำลังหมายถึงการฝึกปรือเคล็ดวิชามุทิตาของพระเอกในตอนท้ายเรื่องใช่หรือเปล่า?”
อาตี๋ “ถูกต้องแล้วอากู๋ คิดดูแล้วกัน ในเมื่อสี่ในห้าโฉดแห่งจักรวาล อันประกอบไปด้วย จอมฟ้าวิมานหยก (เง็กเคียกเทียนจุน) เทพเจ้าสุริยัน (เซียะเอี้ยงซิ้งกุน) ตัวประหลาดลมดำ (เฮ็กฮวงเล่าไกว่) และกระบี่ทองดาวเงิน (กิมเกี่ยมงึ่นแช) ทั้งสี่คนนี้ถูกพระเอกกำจัดไปแล้ว แต่ทำไมผู้แต่งจึงยังแต่งต่อไปให้พระเอกฝึกเคล็ดวิชามุทิตาซึ่งเป็นวิชาขั้นสูงต่อ แต่ไม่ได้นำไปใช้สู้กับใคร แล้วจะฝึกไปทำไมกัน ถือเป็นการวาดงูเพิ่มขาไร้เหตุผลสิ้นดี มันต้องฝึกให้สำเร็จก่อนที่จะไปสู้กับสี่โฉดจักรวาลสิถึงจะสมจริงหน่อย”
อากู๋ “แล้วเจ้าจำได้หรือไม่ว่า เคล็ดวิชามุทิตาถูกเก็บซ่อนไว้ที่ไหน แล้วใครเป็นผู้ดูแล”
อาตี๋ “ย่อมเป็นเจ้าแม่ภูเขาเซาะซัว (เซาะซัวเสี่ยบ้อ) ศิษย์น้องของสี่โฉดจักรวาลเป็นผู้ดูแล แต่จะบอกว่าดูแลก็ไม่ค่อยถูกนะ เพราะทั้งห้าคนไม่มีผู้ใดทราบว่าในค่ายกลอัสนีที่เก็บฝังกระดูกของอาจารย์ผู้ล่วงลับจะบรรจุฝังเคล็ดวิชามุทิตาไว้ในนั้น”
อากู๋ “แล้วเจ้ารู้ถึงความสัมพันธ์ของบุคคลทั้งห้านี้หรือไม่?”
อาตี๋ “ย่อมทราบ ทั้งสี่ซือเฮียตี๋ชิงรักหักสวาทกันเพื่อแย่งชิงศิษย์น้องผู้นี้ แต่เจ้าแม่ภูเขาเซาะซัวกลับครองตัวเป็นโสดเพื่อต้องการตรึงทั้งสี่โฉดนี้ไม่ให้ก่อเพทภัยในยุทธภพ”
อากู๋ “แล้วถ้าพระเอกไม่ฆ่าทั้งสี่ทิ้ง จะได้เข้าพบกับเจ้าแม่เซาะซัว จวบจนเข้าไปในค่ายกลอัสนีได้หรือ? มิเช่นนั้นพระเอกก็ต้องเข่นฆ่าเจ้าแม่เซาะซัวเพื่อฝ่าเข้าไปในค่ายกลอัสนี นั้นยิ่งไม่สมควรใหญ่”
อาตี๋ “อากู๋กำลังจะหมายความว่า การที่พระเอกสังหารสี่โฉดจักรวาลเป็นการแก้ปมปัญหาในใจของเจ้าแม่เซาะซัวกระนั้นรึ?”
อากู๋ “ตี๋น้อยเอ๊ย!! อากู๋จะสอนอะไรเจ้าสักอย่างนึง ปมเงื่อนของเชือกค่อยๆ แก้ ค่อยๆ สางยังสามารถคลี่คลายได้ แต่เงื่อนปมของหัวใจ ขื่อคาของหัวใจ ต่อให้ใช้เวลาสิบปี ยี่สิบปี หรือตลอดทั้งชีวิตก็ยังแก้ไม่ได้ จำเป็นต้องใช้กระบี่ปัญญาในการสะบั้นปัญหา ว่าแต่ว่าเจ้ารู้หรือไม่ว่ากระบี่ปัญญาอยู่ที่ไหน?”
อาตี๋ “กระบี่ย่อมอยู่ที่ใจ”
อากู๋ “มารดาเจ้าสิ กระบี่ไปอยู่ที่ใจก็เสียชีวิตสิ เจ้าอย่าเลียนแบบนิยายกำลังภายในให้มันมากนัก อาตี๋เอ๊ย….กระบี่ปัญญาอยู่ในทุกที่ และอยู่ในทุกหนแห่ง ขอเพียงเจ้า ”พลันได้คิด” เจ้าจะคิดได้เอง”
อาตี๋ “พลันได้คิด!?!?”

จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 27 ส.ค. 51 22:59:09 ]