PANTIP.COM : K6933064 (อาชาลาสายัณห์)..............เรื่องย่อ กระบี่เลือดเดือด ลายแทงฟ้าเหลือง เรื่องที่ 4..........................ขอรับ [นิยายกำลังภายใน]

(อาชาลาสายัณห์)..............เรื่องย่อ กระบี่เลือดเดือด ลายแทงฟ้าเหลือง เรื่องที่ 4..........................ขอรับ

กระบี่เลือดเดือด

อาตี๋ “นิยายจีนกำลังภายในที่ดี จำเป็นที่จะต้องเป็นเรื่องราวที่แฝงจินตนาการบรรเจิด มากรัก เต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลง จึงเป็นที่ปรารถนาของนักอ่าน ใช่หรือไม่?”
อากู๋ “เรื่องราวที่โลดโผนโจนทะยาน แปรเปลี่ยนพิศดาร ใครก็แต่งเป็น เขียนได้ แต่การสอดใส่ประสบการณ์ ค่าความคิด และน้ำใจของผู้แต่งเข้าไป โดยแสดงออกอย่างลึกล้ำ รวบง่าย และแยบคาย จึงเป็นสิ่งสำคัญ”
อาตี๋ “อากู๋กำลังหมายถึง นิยายของ กิมย้ง โกวเล้ง และเนี่ยอูเซ็ง หรือ?”
อากู๋ “ไม่ใช่ ทั้งสามท่านถือเป็นชนชั้นปรมาจารย์ที่ไม่จำเป็นต้องมาเอ่ยอ้างถึงแล้ว แต่ข้ากำลังหมายถึงผลงานของ อุนเลี้ยงเง็ก”
อาตี๋ “นิยายของอุนเลี้ยงเง็กมีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นชุดสี่ยอดมือปราบ ชุดปึงจิ้นไบ๊ ชุดพยากรณ์ประกาศิต อากู๋กำลังจะพูดถึงเรื่องไหน? ขอรับ”
อากู๋ “ชุดศัตราวุธอุนเลี้ยงเง็ก เรื่องกระบี่เลือดเดือด”
อาตี๋ “เรื่องนี้มีดีอย่างไร? อากู๋ถึงอยากพูดถึงเรื่องนี้?”
อากู๋ “เพราะเรื่องนี้มีความแปลกใหม่อยู่หลายประการ เจ้าได้อ่านหรือยัง?”
อาตี๋ “ยังขอรับ อ่านแต่ดาบเสียดฟ้าเท่านั้นเองขอรับ เรื่องราวเป็นอย่างไร อากู๋เล่าให้ฟังหน่อยสิขอรับ”
อากู๋ “ได้ เรื่องราวเริ่มภายหลังจากที่ลุ้ยซุ่งหัวหน้าตึกหกหุนครึ่งเสียชีวิตลง ตึกหกหุนครึ่งภายใต้การนำของเต๊กปวยเกียได้ยุติความเคลื่อนไหวลง โซวมั่งจิ้มผู้ชนะก็พักรักษาตัว หอลมพิรุณโปรยจึงถูกปกครองโดยแป๊ะโช้วปวย ส่วนเฮ้งเซี่ยวเจียะกลับถอนตัวล่าถอยมาเปิดร้านหินโศก (โช้วเจียะแจ) ขายภาพวาดตัวหนังสือ ทั้งรักษาเยียวยาผู้คนอยู่อย่างสันโดษรื่นรมย์ในเมืองไคฮง แต่แล้วมหาเสนาบดีฉั่วเกีย กับผู้บัญชาการทหารรักษาเมืองหลวงโป่วจงจือ พากันแวะมายังร้านหินโศกเพื่อบีบบังคับให้เฮ้งเซี่ยวเจียะฆ่าผู้บังคับบัญชาของสี่ยอดมือปราบ……จูกัวะซิงแซ ให้ได้ภายในสามวัน”
อาตี๋ “มารดาของเรา แล้วเฮ้งเซี่ยวเจียะรับปากหรือไม่?”
อากู๋ “เฮ้งเซี่ยวเจียะรับปากฉั่วเกีย แต่ต้องการเหลือหนทางถอยให้กับตนเอง จึงติดตามเตียถั่วไปยังตรอกเหี่ยจื้อที่เป็นที่ตั้งของสองหมู่คณะสร้างฝัน (ฮวดมั่งน่อตั้ง) ซึ่งเป็นขณะเดียวกันกับที่ฮวยโกวฮวดที่เป็นหนึ่งในสองผู้นำหมู่คณะสร้างฝันกำลังจัดงานวันเกิดขึ้น ชาวยุทธจักรจำนวนมากล้วนรุดมาอวยพร แต่ระหว่างงานเลี้ยงทั้งหมดพลันถูกพิษโรคาห้าม้า (โหงวเบ๊เอี๋ยง) ไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้ ปล่อยให้ยิ่มเล้า ยิ่มอ้วง จากกรมราชทัณฑ์ข่มเหงทำร้ายตามอำเภอใจ ดีที่แป๊ะโช้วปวยปรากฎกายสยบยิ่มอ้วงไว้ บีบบังคับให้มันมอบยาขจัดแก่เหล่าชาวยุทธ ทั้งหมดล้วนสำนึกบุญคุณของแป๊ะโช้วปวย หาทราบไม่ว่านี่เป็นแผนอุบายที่แป๊ะโช้วปวยวางไว้ จุดประสงค์เพื่อกวาดต้อนนักสู้ทั้งแผ่นดินเข้าเป็นพวก แต่คนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต เฮ้งเซี่ยวเจียะที่ถูกลวงออกไปจากหมู่คณะสร้างฝันได้บังเอิญค้นพบความจริง ดังนั้นจึงชักกระบี่ด้วยเลือดเดือด”
อาตี๋ “ร้ายกาจ ๆ คิดไม่ถึงว่าอุนเลี้ยงเง็กจะแต่งให้แป๊ะโช้วปวยที่เป็นตัวเอกในดาบเสียดฟ้ามาเป็นผู้ร้าย นับว่าแปลกใหม่จริง ๆ”
อากู๋ “นี่ไม่ใช่ความแปลกใหม่ ความพิศดารอยู่ที่ระยะเวลาของเหตุการณ์ในเรื่องนี้ เจ้าคิดว่าเหตุการณ์ในเรื่องกระบี่เลือดเดือดนี้กินเวลาเท่าไร?”
อาตี๋ “ไม่ทราบ”
อากู๋ “ไม่ถึงหนึ่งวันดี”
อาตี๋ “ว่ากระไร เหตุการณ์ที่อากู๋ว่ามาทั้งหมดกินเวลาเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น”
อากู๋ “นี่จึงเป็นความแปลกใหม่ประการแรกของอุนเลี้ยงเง็ก เหตุการณ์มากมายที่บรรจุลงในหนังสือความยาว 2 เล่ม กินความถึง 600 หน้าเศษ กลับเป็นเหตุการณ์ของตัวละครในเรื่องเพียงไม่ถึงหนึ่งวันเท่านั้น”
อาตี๋ “นับได้ว่าเป็นความแปลกใหม่จริง ๆ แล้วความแปลกใหม่ประการที่สองคืออะไร?”
อากู๋ “การบรรยายฉากการต่อสู้”
อาตี๋ “หรือการบรรยายฉากการต่อสู้ของเรื่องนี้ ยังแปลกใหม่กว่าเรื่องดาบเสียดฟ้าอีก?”
อากู๋ “ใช่ เพียงแค่ตอนสรรพอาวุธลับ ที่บรรยายถึงอาวุธลับห้าชนิดที่ซัดจู่โจมใส่อุนยิ้วกับถังป้องู้ที่ริมแม่น้ำคาฮ้อ โดยประกอบไปด้วยเม็ดหมากรุกสองเม็ด เกล็ดหิมะสองเกล็ด เข็มบินสองเล่ม กลีบดอกเหมยสองกลีบ และเกาทัณฑ์แขนเสื้อสองดอก ที่ซัดพุ่งจากยอดฝีมือห้าคน บ้างซัดเพื่อจู่โจมสังหาร บ้างซัดออกเพื่อช่วยเหลือคลี่คลาย แต่สุดท้ายอาวุธลับที่ซัดพุ่งออกช้าที่สุดกลับกระแทกอาวุธลับทั้งหมดกระเด็นออกไปจนสามารถช่วยเหลืออุนยิ้วกับถังป้องู้ให้รอดชีวิตไปได้ เจ้าจะต้องช่วงอ่านตอนนี้แล้วเจ้าจะรู้ถึงความลึกล้ำ แยบคายของอุนเลี้ยงเง็ก”
อาตี๋ “ไม่ควรพลาดจริง ๆ แล้วยังมีอีกหรือไม่?”
อากู๋ “ในเรื่องดาบเสียดฟ้า เจ้าได้พบวิทยายุทธมากมาย แต่ในเรื่องนี้กลับมีวิทยายุทธที่แปลกใหม่ยิ่งกว่า ไม่ว่าจะเป็น วิชาลมปราณกระบี่ (ขี่เกี่ยม) ของภูษิตฟ้ามีตะเข็บ (เทียนอีอู่พ้ง) ที่มีไม้ตายคือ ‘โยงใยความลับฟ้า’ (เทียนกีเจ่กซั่วคัง) ที่ถักทอลมปราณกระบี่จนเป็นร่างแหไร้สภาพ หรือจะเป็นวิชาสภาวะกระบี่ (สี่เกี่ยม) ของที่เจ็ดแห่งแผ่นดิน (ทีแอ๋เต้ยฉิก) ที่มีอาวุธเป็นดวงอาทิตย์พันดวง กลหมากรุกของกระเรียนเดียวดาย (โก้วซัวปังเฮาะ) เอี๊ยบกี้โหงว และกระบวนท่าบทความของอัษราลื่อเลื่อง (บุ้นบ้อเต้ยอิด) ฉี้บุ้นลัก แต่วิทยายุทธที่ข้าขื่นชอบกลับไม่ใช่วิทยายุทธเหล่านี้”
อาตี๋ “แล้วเป็นวิทยายุทธใด?”

จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 27 ส.ค. 51 23:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 1

อากู๋ “เป็นเพลงกระบี่ของเฮ้งเซี่ยวเจียะที่ชื่อว่า ”ท่านไม่เห็นกระจกใสในเคหาสน์เศร้าโศกต่อผมขาว” (กุนปุกเกี่ยงเกาตึ้งเม้งเกี่ยปุยแป๊ะฮวก) ที่ใช้ออกโดย”ทิ้ง”ดาบคะนึงหา พุ่งขึ้นท้องนภาพลิกตลบกลางอากาศแผ่พุ่งรังสีดาบนับร้อย นับพันสาย แต่สิ่งที่น่ากลัวกลับเป็นกระบี่ที่แทงออกโดยไร้เสียง ไร้สีสัน เข้าปลิดชีวิต”
อาตี๋ “มารดาของเรา คิดไม่ถึงว่ายังมีชื่อกระบวนท่าที่ยาวกว่าเพลงดาบ”ฟังเสียงฝนในหอน้อยเดียวดาย” (เซียวเล้าเจ่กแม้เทียชุนโหว) ของเต็งพ้ง จากเรื่องอินทรีผงาดฟ้า ที่ว่ายาวแล้วยังไม่ยาวเท่าเลย สุดยอดจริง ๆ ว่าแต่เป็นผู้ใดถึงกับทำให้ก้อนหินน้อยของเราใช้กระบวนท่านี้”
อากู๋ “ที่เจ็ดแห่งแผ่นดิน”
อาตี๋ “แล้วผลการต่อสู้?”
อากู๋ “ไม่มีผู้ใดแพ้ ไม่มีผู้ใดชนะ”
อาตี๋ “ว่ากระไร กระบวนท่ายาวเหยียดนี้ยังเอาชนะที่เจ็ดแห่งแผ่นดินไม่ได้”
อากู๋ “ใช่ แต่เพราะเหตุใด เจ้าต้องไปอ่านเอาเอง”
อาตี๋ “โธ่! อากู๋ก็….จะทรมานตี๋น้อยไปทำไมกัน”
อากู๋ “พูดถึงเรื่องทรมาน ในเรื่องดาบเสียดฟ้าทัณฑ์ทรมานที่เตียถั่วกับถังป้องู้ได้รับยังไม่ถึงครึ่งของชาวยุทธที่โดนยิ่มเล้า กับยิ่มอ้วง จับมาทรมานเลย ฉากนี้บรรยายได้โหดเหี้ยมประดุจลานฆ่าสัตว์จริง ๆ”
อาตี๋ “อากู๋ง่ะ เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย แต่ว่าไปแล้วข้ายังเคยคิดเลยว่า อุนเลี้ยงเง็กเป็นโรคจิตหริอเปล่า? ทำไมเขียนหนังสือทีไรจะต้องมีการทรมาน การทรยศสหายกันแทบทุกเรื่องเลย”
อากู๋ “เจ้าจะต้องเข้าใจภูมิหลังของผู้แต่งก่อนว่าในชีวิตจริงของอุนสุยอัน (ชื่อจริงของอุนเลี้ยงเง็ก) เคยถูกคุมขัง เคยถูกเนรเทศออกนอกประเทศ สหายที่เคยคบหาล้วนหนีหน้าไป เหลือสหายน้ำมิตรที่แท้จริงไม่กี่คน ดังนั้นอุนเลี้ยงเง็กจึงเขียนบรรยายความรู้สึกเหล่านี้ได้ดีเป็นพิเศษ”
อาตี๋ “โอ้!! ช่างนึกไม่ถึงเลยว่าอุนเลี้ยงเง็กจะมีประวัติเยี่ยงนี้ แต่ยังไงก็ตามก็น่าจะแต่งให้น่าเล่นกว่านี้ ไม่ใช่เอะอะก็มีแต่การทรมาน สหายทรยศ เยี่ยงนี้ก็ไม่น่าเล่นแล้ว”
อากู๋ “ของอย่างนี้ก็แล้วแต่ประสบการณ์ของแต่ละคน ดูอย่างโกวเล้งที่ชมชอบเมรัยก็จะเขียนถึงจอมยุทธขี้เหล้า อ้อเล้งเซ็งที่มีการศึกษาสูงพล๊อตเรื่องก็จะลึกซึ้ง กว้างขวาง แต่เจ้าพูดถึงเรื่องน่าเล่นก็นึกขึ้นได้ ในเรื่องนี้อุนเลี้ยงเง็กได้เพิ่มเติมตัวละครน่าเล่นเข้ามาอีกตัวหนึ่ง เจ้าคิดว่าเป็นใคร?”
อาตี๋ “น่าจะเป็นตัวละครที่ชมชอบก่อเรื่องราวเช่นเดียวกับเตียถั่วและถังป้องู้ ใช่หรือไม่?”
อากู๋ “ถูกต้อง นั่นคือ ราชาไข่ (นึ่งอ้วง) ปึงหึงเสี้ยว (แค้นว่าน้อยเกิน)“
อาตี๋ “แค้นว่าน้อยเกิน เพียงแค่ชื่อก็น่าเล่นแล้วจริง ๆ”
อากู๋ “แต่พฤติกรรมยิ่งน่าเล่นกว่า มันไม่เพียงชอบทำตัวเป็นผู้รู้แต่กลับยกสุภาษิตมาใช้อย่างผิดพลาด มันยังเป็นผู้ที่มีความช่างสังเกตุที่เหลวไหลที่สุด”
อาตี๋ “’ความช่างสังเกตุที่เหลวไหล’ มีด้วยหรือ?”
อากู๋ “เจ้าลองคิดดู มันรู้จักฉบับพิมพ์ของหนังสือ ว่าพิมพ์จากที่ใด ใช้กระดาษอะไร ผลิตจากเมืองไหน แต่มันกลับจำเนื้อหาใจความในหนังสือไม่ได้ เจ้าว่ามันประหลาดหรือไม่?”
อาตี๋ “มันผู้นี้นับว่าประหลาดจริง ๆ”
อากู๋ “ความประหลาดในเรื่องนี้ยังมีอีกมาก”
อาตี๋ “อากู๋ลองขยายให้ฟังอีกหน่อยสิขอรับ”
อากู๋ “ก็ได้ ความพิศดารของฉากต่อสู้ในเรื่องนี้อยู่ที่ความรวดเร็ว เจ้าลองคิดดูเพียงแค่ที่เจ็ดแห่งแผ่นดินพุ่งสวนกับภูษิตฟ้าไร้ตะเข็บก็พิสูจน์ความเหลื่อมล้ำต่ำสูงกันแล้ว ไหนจะความบ้าระห่ำของเฮ้งเซี่ยวเจียะที่จู่โจมทดสอบฝีมือของลู่จืออิด (หนึ่งตำรา) อี้ซีหนอ (สองกวี) กู่ทิซา (สามเหล็ก) และเตียอ่วยสี่ (สี่ภาพวาด) แห่งลักฮะแชเล้ง (มังกรเขียวหกบรรจบ) เจ้าลองคิดดูก็แล้วกันมันประมือกับทั้งสี่คนนี้ยังสามารถฝนหมึก จรดพู่กันเขียนข้อความลงบนกระดาษได้อีก อย่างนี้ถือว่าพิศดารพอไหม?”
อาตี๋ “เขียนบทบู๊ได้แปลกดีจริง ๆ ว่าแต่มังกรเขียวหกบรรจบมันเป็นศิษย์ของผู้ใดกัน?”
อากู๋ “พวกมันทั้งสี่ที่กล่าวข้างต้นรวมกับเอี๊ยบกี้โหงว (ห้าหมากรุก) และฉี้บุ้นลัก (หกบทความ) เป็นศิษย์ของง้วนจับซาหัง (สิบสามกำหนด) ที่มีหน้าที่อารักขาฉั่วเกียนั่นเอง”
อาตี๋ “ง้วนจับซาหังเป็นผู้ใดอีกเล่า?”
อากู๋ “เจ้ารู้จักสำนักสุขนิยมหรือไม่?”
อาตี๋ “ที่มีปรมาจารย์คือ อุ้ยแชแชแช โดยมีศิษย์เอกคือ จูกัวะซิงแซ ใช่หรือไม่?”
อากู๋ “ความจำเจ้าไม่เลว ปรมาจารย์อุ้ยแชแชแช มีศิษย์ทั้งสิ้นสี่ท่าน ศิษย์คนแรกชื่อเอี๊ยบอ้ายเซี้ยง ภายหลังออกบวชใช้ชื่อไหนชั้งไต้ซือ (มหาสมณะเกียจคร้าน) ศิษย์คนที่สองคือ ผู้สันโดษภูษิตฟ้า อาจารย์ของเฮ้งเซี่ยวเจียะ ศิษย์คนที่สามคือ จูกัวะซิงแซ อาจารย์ของสี่ยอดมือปราบ และศิษย์คนสุดท้ายก็คือ ง้วนจับซาหัง ผู้เป็นอาจารย์ของมังกรเขียวหกบรรจบกับที่เจ็ดแห่งแผ่นดิน”
อาตี๋ “แสดงว่าง้วนจับซาหังก็ไม่ใช่ยอดฝีมือธรรมดาแล้วสิ”
อากู๋ “ความร้ายกาจของง้วนจับซาหัง เจ้าจะต้องไปอ่านทวนทะลวงศึก ซึ่งเป็นตอนที่ 3 ของชุดศัตราวุธอุนเลี้ยงเง็ก เอาเอง”
อาตี๋ “อากู๋ช่างอำมหิตกับข้าน้อยนัก ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน วิญญูชนล้างแค้น สิบปีก็ไม่สาย”
อากู๋ “เฮ้อ…..อุนเลี้ยงเง็กกล่าวไว้ไม่ผิดจริง ๆ ที่ว่า ‘บางครั้งการรักใคร่คนผู้หนึ่งเกินไป กลับทำร้ายคนผู้นี้ บางคราการปกป้องคนผู้หนึ่งมากเกินไปเท่ากับเป็นการพะเน้าพะนอมันจนเสียหาย’ ข้าคงเอาใจเจ้ามากเกินไป เจ้าจึงเป็นเช่นนี้……เฮ้อ”
อาตี๋ “……..”

จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 27 ส.ค. 51 23:16:55 ]