ความคิดเห็นที่ 1 [เรื่องทดลองเขียนขอรับ] ... ตำนานสะท้านฟ้่า บทที่ 1 ตอนที่ 1 ...[part 2]             จางฝานและเฒ่าฟ่งมีท่าทางประหวัดขวัญเสียตั้งนานแล้ว ข้างไต้ซือท่านนั้นก็พนมมือข้างหนึ่ง กล่าวเจริญพุทธมนต์เบาๆ อีกครา ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบช้าๆ และวางถ้วยน้ำชานั้นลงอย่างช้าๆ       "เฒ่าฟ่งวันนี้การค้ารุ่งเรืองมิใช่น้อยๆ ..... ไหนๆ ลองเอาเหล้านารีแดงซักสองไหมาให้เป็นของกำนัลแก่เล่าเอี้ย (คำยกย่องว่าเป็นนาย) ทั้งหลายหน่อยจะเป็นไร?"        น้ำเสียงของมันดุดันยิ่ง แววตาก็เหี้ยมเกรี้ยมยิ่ง พรางนั่งลงบนตั่งโต๊ะตัวข้างหน้าสุดตัวหนึ่ง จากนั้นลูกน้องสองคนก็นั่งลงตั่งตัวข้างๆ เฒ่าฟ่งกระวนกระวายใจมิรู้จะทำสิ่งใดดี รีบป้ายตาส่งต่อแก่จางฝาน ซึ่งมันเองก็ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก มันรีบเข้าไปยกสุรานารีแดงที่อยู่หลังร้านมาสองไหทันที แล้วก็นำมาวางไว้ยังโต๊ะของหย่งกิมฮ้วงถึงสองไห         เมื่อสุราปรากฏ หย่งกิมฮ้วงก็ยิ้มแย้มขึ้นคราหนึ่ง แต่เป็นยิ้มที่เหี้ยมเกรี้ยมยิ่ง เป็นอำมหิตยิ่ง ตอนนี้ดวงหน้าของมันที่ไม่น่าดูอยู่แล้ว กลับยิ่งไม่น่าดูไปยิ่งกว่าก่อนเสียอีก มันเหม่อมองไหสุราคราหนึ่ง หันไปมองร่างจางฝานคราหนึ่ง จากนั้นร่างใหญ่ของมันสั่นสะท้าน ทีละน้อยๆ พร้อมพูดเน้นทีละคำออกมาว่า         "ยังไม่รินสุราใส่ชามของบิดาอีก"         เสียงนี้ดั่งเสียงฟ้าฟาดตอนกลางวันใส่กลางกระหม่อมของจางฝานทันที บนโต๊ะนั้นปกติร้านใดขายสุรา มักจะมีชามดื่มกินให้แก่ลูกค้าเสมอ ชามนั้นมีขนาดใหญ่พอดู แต่วันนี้ชามนั้นกลับดูเล็กลงถนัดตาเมื่อมันอยู่ในมือหยาบใหญ่ของหย่งกิมฮ้วง แล้วยิ่งขนาดในใจจางฝานนั้นเล่า? จะยิ่งไม่ต้องพูดถึงหรือ แม้เมื่อหลายวันก่อนมันจะไม่บาดเจ็บอันใด แต่ก่อนหน้านั้นเล่า? มันล้วนถูกทุบตีจากคนพวกนี้นานแล้ว         "ริน!!"         เสียงสั่งอีกครา มันยกไหสองมือ แต่มือเจ้ากรรมกับสั่นยิ่ง สั่นจนเหมือนกับคนแก่อายุร่วมร้อยปีเสียก็ปาน น้ำเมาค่อยไหลรินออกจากปากไหช้าๆ เกือบจะถึงครึ่งชามอยู่แล้ว หัวใจของจางฝานค่อยๆ สดชื่นขึ้นมาจำนวนของน้ำเมาที่เพิ่มขึ้น แต่!! บัดดลนั้นกลับบันดาลสิ่งที่จางฝานกลัวเกรงที่สุด          ดั่งคำโบราณที่ว่า ฟ้ามักกลั่นแกล้งผู้คน!         ยามนี้ทั่วบริเวณกับเงียบไร้สุ้มเสียงใดอีกแล้ว เสียงตุบคราหนึ่ง ร่างของจางฝานก็ลอยละลิ่วเกือบจะถึงไต้ซือท่านนั้นอยู่แล้ว ทำไมถึงเป็นเช่นนี้เล่า?          นั่นก็เพราะจางฝานมือสั่นเสียจนทำไหสุราราดรดลงบนเสื้อผ้าของ หย่งกิมฮ้วง ที่น่ากลัวนั่นเข้าแล้ว จางฝานกำลังจะฝืนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้มันลุกได้เร็วเท่ากับที่ลูกน้องหนึ่งในสองของหย่งกิมฮ้วงกระชากคอเสื้อของมันทุ่มเข้าไปใส่ลูกพี่ของมัน แล้วมันผู้นั้นก็หัวร่อเสียงสดใสขึ้นหนึ่งครา พรางกล่าว          "ฮาฮา ตั้วกอ (พี่ใหญ่) ลองเล่นลูกยางมนุษย์หน่อยเป็นไร?"          "ยินดีรับคำท้าเสมอ"          หย่งกิมฮ้วงพูดจบ พลางเตะกราดมาที่จางฝานผู้น่าสงสารกลับคืนไปให้ลูกน้องของมันอีกผู้หนึ่ง จางฝานรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง ทั้งร่างของมันเหมือนเป็นเครื่องเล่นของพวกประดานี้ก็มิปาน มันกลิ้งหลุนๆ ไปกับพื้นเข้าหาลูกน้องผู้นั้น แล้วลูกน้องผู้นั้นก็ส่งกลับคืนไปมา ให้แก่หย่งกิมฮ้วงผู้เป็นพี่ใหญ่ และลูกน้องอีกผู้หนึ่ง           ไต้ซือที่นั่งอยู่บริเวณนั้น มิทราบคิดเห็นประการใด พนมมือสองข้าง พลางกล่าวพุทธมนต์ อมิตาพุทธ อมิตาพุทธ เบาๆ อีกสามครา ก็พูดเสียงราบเรียบแต่ชัดเจนขึ้นมาว่า           "ประสกโปรดหยุดมือให้แก่อาตมาก่อน"           มิทราบลูกประคำหายไปตั้งแต่เมื่อใด!! พูดจบก็พรางยืนขึ้นอย่างแผ่นเบา ดั่งร่างนั้นไร้น้ำหนักโดยสิ้นเชิงก็ปาน ความจริงท่านน่าจะสั่งพวกมันทั้งสามให้หยุดเท้ามากเสียกว่า!!!           มิว่าจะเป็นประการใด บัดนี้พวกทั้งสามต่างหยุดเท้าไว้โดยสิ้นแล้ว ลูกน้องผู้หนึ่งพลันกล่าวตวาด           "โล้นอยู่ส่วนโล้น คนมีผมอยู่ส่วนคนมีผม อย่ายุ่งกันให้วุ่นวาย!"          จางฝานพลันสอดคำอย่างยากลำบากขึ้นมา          "ไต้ซือท่านอย่าเดือดร้อนเพราะข้าพเจ้าเลย ไม่คุ้มค่าหรอกขอรับ"          "ประเสริฐ ท่านนับเป็นคนดีจริงๆ"          ขณะกล่าว ท่านก็ชำเลืองมองร่างของจางฝานที่งอเอวเจ็บปวดอยู่บนพื้น ไต้ซือท่านนี้ขนาดกล่าววาจานี้ แม้หางตาก็ยังมิยินยอมมองพวกหย่งกิมฮ้วงแม้แต่น้อยนิด ทำให้หย่งกิมฮ้วงที่มีชื่อเสียงในพวกนักเลงมาอยู่บ้าง ถึงกับอดมีโทสจริตมิได้          มันคำรามคราหนึ่งก็ทะยานออกไปดั่งอาชาไนย ถึงเบื้องหน้าของไต้ซือ ก็จัดการปล่อยหมัดยาวเสียงสานออกไป          ย่อมต้องทราบว่า ในยุคนี้หมัดยาวเสียงสานนั้นเป็นเพียงชุดเพลงหมัดธรรมดาสามัญเท่านั้น และที่หย่งกิมฮ้วงคดโกงชาวบ้านได้นั้น ก็เพราะหมัดชุดนี้เอง          หย่งกิมฮ้วง กำลังจะกระหยิ่มยิ้มย่องลำพองในชัยชนะของตน มันกลับไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มวูบหนึ่งของไต้ซือท่านนั้น แต่มันกลับได้ยินเสียงอื้ออึงเต็มสองหู เสียงนั้นเป็นเสียงว่ากระไร!! ก่อนจะเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้นกันแน่นั้น ตอนนี้มันก็มิอาจโต้ตอบใดๆ ได้อีกแล้ว           นั่นเพราะมันสิ้นสติไปเสียแล้ว!!           ข้างลูกน้องทั้งสอง และพวกจางฝานทั้งสองเพียงมองเห็นหย่งกิมฮ้วงพุ่งเข้าไปต่อยตีหลวงจีนผู้นี้ แต่มิทราบท่านทำประการใด หย่งกิมฮ้วงก็กระเด็นกระดอนหนีจากร่างของท่าน พอมันลงถึงพื้นก็พลันสลบไสลอยู่กับที่ แทบจะทันทีพวกลูกน้องก็กระวีกระวาดลากมันออกไปจากร้านนี้ทันที เนื่องเพราะพวกมันประสบพบเจอกับยอดฝีมือเข้าให้แล้ว!!          ไต้ซือท่านนั้นก็มิได้สนใจจะติดตามพวกประดานั้นไปให้เสียมือ พนมมือสองข้างพลางกล่าวเจริญพุทธมนต์สองสามครา ก็เดินเข้าไปพยุงจางฝานขึ้นจากพื้น พอท่านพยุงเท่านั้น มันก็รับรู้ถึงพลังบางอย่าง ไหลพรั่งพรูเข้าสู่ร่างของมันจากแขนไปแทบจะทั่วสรรพพางค์ ทำให้มันรู้สึกสบายตัวยิ่งนัก หลวงจีนชราพยุงมันมาวางไว้บนตั่งตัวหนึ่งข้างๆ ท่าน แต่ท่านก็มิได้กล่าวประการใด ทั่วทั้งบริเวณนั้นกลับไร้สุ่มเสียงใดอีกครา         จวบจนเย็น ขณะท่านจะเดินเข้าไปในห้องพักนั้น จางฝานก็นำเอาลังน้ำล้างเท้าติดตามไปด้วยอย่างกระชั้นชิด มันเริ่มมีความเคารพยำเกรงหลวงจีนชราท่านนี้มากยิ่งขึ้น ซึ่งความรู้สึกนี้อาจจะมีทั้งความรู้สึกเคารพและความรู้สึกกลัวเกรงไปด้วยในตัว มันยกลังน้ำติดตามมา แต่ท่านถึงกับหยุดตัวในบัดดล จางฝานชะงักมิทันจึงเข้าไปชนอย่างจัง          ตอนนี้หัวใจมันตกลงไปที่ตาตุ่มแล้ว เสี่ยวเอ้อทั้งหลายล้วนเป็นเช่นนี้ พวกมันจะมิยินยอมเข้าไปต่อกรกับผู้มีอำนาจเด็ดขาด มันก็เหมือนเช่นเดียวกับผู้อยู่ใต้ปกครองมิยินยอมไปประทะประมือกับผู้ปกครองเด็ดขาด ซึ่งหากพวกมันกระทำเช่นนั้นย่อมอาจจะทำลายชีวิตน้อยๆ ของมันเสียก็ได้         "ขออภัยขอรับ ขออภัยขอรับ" จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 31 ส.ค. 51 14:15:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2       จางฝานละลั่กละล่ำกล่าวอย่างตะกุกตะกัก       "ประสกไม่ผิดดอก อาตมาต่างหากที่หยุดกะทันหัน จนประสกหยุดยั้งมิทัน"         ท่านยิ้มแย้มแจ่มใสยิ่งนัก ซึ่งนั่นจางฝานก็เห็นถนัดตา เนื่องเพราะบางทีผู้มีที่อำนาจน้อยกว่า เวลากระทำผิดอันใด แล้วขออภัยโทษแก่ตนนั้น มักจะต้องลอบสำรวจใบหน้าของผู้มีอำนาจว่า ยังโกรธอยู่หรือไม่โกรธกันแน่ ท่านกล่าวต่อไปว่า          "วันนี้อาตมายังอยู่ พวกมันจึงยังมิยินยอมเข้ามาทำร้ายพวกท่าน หากอาตมาไปเสียเล่า มันจะเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น?"          "จะเกิดเหตุการณ์ใดขอรับ"           บัดนี้จางฝานใจชื้นขึ้นมาอีกหน่อย มันจึงค่อยๆ ยกหน้าขึ้นมาสู้หน้ากับหลวงจีนชราได้เสียที เพื่อมันจะได้ฟังคำตอบจากท่านถนัดกว่านี้           "พวกมันจะต้องกลับมาทำร้ายพวกท่านอีกแน่นอน"           "เช่นนั้น จะทำอย่างไรดีขอรับ"           จางฝานเพิ่งใจชื้นไม่นานเริ่มรู้สึกถึงความกลัวอีกครา เพราะครั้งหน้ามันต้องโดนหนักกว่านี้เป็นแน่แท้           "เอาอย่างนี้ อาตมามีวิชาฝีมือนอกเหนือจากวิชาของเสี้ยวลิ้มยี่ที่ไม่ยินยอมให้สอนแก่บุคคลภายนอกสองสามอย่าง อาตมาพอจะสอนให้ท่านได้ป้องกันตนได้บ้าง"           "ขอบพระคุณขอรับ ขอให้ข้าพเจ้าได้คำนับคารวะท่านเป็นอาจารย์"           จางฝานมีสีหน้าปิติยิ่ง ว่าพลางจึงรีบคุกเข่า กระแทกศีรษะของมันกับพื้น แต่ยังมิทันทำอย่างไร หลวงจีนชราก็ยกฝ่ามือพยุงมันเพียงเบาๆ เพียงฝ่ามือบางเบานี้ก็ทำให้ตัวมันลอยขึ้นมาอย่างช้าๆ แล้ว มันจึงกำมือทั้งสองคารวะแก่ไต้ซือท่านนี้แทน           "ตัวอาตมานั้นยังมิเคยรับศิษย์มาก่อน แต่หากรับศิษย์แล้ว ศิษย์สมควรเป็นบรรพชิตจึงจะถูก ดังนั้นท่านมิจำเป็นต้องคุกเข่าคารวะดอก อาตมาเพียงแค่สอนฝีมือเพียงน้อยนิดให้เท่านั้น"          แค่เพียงฝีมือเพียงน้อยนิดที่ท่านกรุณาจะสอน ก็ทำให้จางฝานหัวใจพองโตรำลึกบุญคุณอันล้นพ้นของไต้ซือท่านนี้แล้ว พรางรีบจรดมือคารวะหลายครา ก็ติดตามเข้าไปปรนนิบัติท่านให้สบาย ก่อนจะทำตามกิจวัตรประจำวัน แล้วมันจึงกลับบ้านนอนหลับฝันดี          หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ตกเย็นเกือบทุกวัน หลวงจีนชราก็ได้สอนวิชาฝีมือหมัดมวยให้แก่จางฝาน สองท่าสามท่าบ้าง ตามแต่โอกาส มันเองเมื่อได้รับสอนฝีมือสองสามท่าจากท่านอย่าง ปลาพลิกร่างหนึ่งกระบวนท่า พยัคฆ์กระโจนสองกระบวนท่า หมัดยาวเสียงสานสามกระบวนท่า และหมัดม้วนวงแขนสามกระบวนท่า          เพลงหมัดมวยเหล่านี้ แม้จะเป็นเพลงหมัดมวยธรรมดาสามัญ แต่ท่านก็อธิบายตามกระบวนท่า จางฝานแม้ไม่ค่อยเข้าใจ แต่เมื่อท่านทำท่าประกอบ มันซึ่งเป็นคนช่างสังเกตอยู่แล้ว ก็กระทำตามโดยไม่ผิดพลาดประการใด          ท่านอธิบายอยู่สามวัน จางฝานก็ฝึกตามกระบวนท่าที่ท่านสอนสามวัน พอตกวันที่เจ็ดที่ท่านมา หลวงจีนชราก็ให้จางฝานทดลองประมือกับท่าน วันแรกและวันที่สองท่านใช้พลังเพียงหนึ่งเศษส่วนรับการจู่โจมของจางฝานเท่านั้น พอตกวันที่สามถึงวันที่สี่ท่านก็ต้องเพิ่มพลังเป็นสองและสามเศษส่วนตามลำดับ แม้ว่าท่านจะยังมิได้ใช้พลังเต็มหนึ่งส่วน แต่นั่นก็ทำให้จางฝานดีใจยิ่งนัก หลวงจีนชราถึงกับชมไม่ขาดปากกล่าวว่าจางฝานมีพรสวรรค์อยู่ในตัว          วันที่สิบสองที่หลวงจีนชรามาพำนักที่โรงเตี๊ยมพิรุณโปรยปราย วันนี้จางฝานเข้ามาปรนนิบัติท่านแต่เช้าเหมือนเช่นเดิม มันถึงกับตกตะลึงเมื่อท่านไต้ซือเก็บข้าวของของท่านกลับคืนสู่เป้ย่ามเรียบร้อยแล้ว พรางพนมมือกล่าวคำเจริญพุทธมนต์หนึ่งครา พร้อมหันหน้ามาทางจางฝานที่ยืนตะลึงอยู่หน้าประตูทางเข้า          มันเข้าใจดีว่า งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา!!          แต่มันก็ยังไม่อาจตัดใจ มันเหม่อมองดู แล้วก็รีบตรงไปข้างหน้าท่านพร้อมกับพยายามจะคุกเข่าลงอีกครา เหมือนจะรู้ก่อน! มันกระโดดหมุนคว้างตัวตามท่าปลาพลิกร่างจนไต้ซือชราจะพยุงมิได้ แล้วมันจึงคุกเข่าลง เอาหัวกระแทกพื้นดังๆ สามคราจึงพยุงตัวเองลูกขึ้นพูดพร้อมคำนับว่า          "ไต้ซือท่าน โปรดรับการคารวะจากผู้น้อยด้วย"          "อมิตาพุทธ อมิตาพุทธ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ การพลัดพรากจากกันก็เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์เช่นเดียวกัน"          "ข้าพเจ้าทราบขอรับ ดังนั้นจึงเพียงได้แต่กระทำการคารวะท่านไต้ซือเท่านั้น"          มันว่าพราง แล้วจึงผายมือเชิญท่านไต้ซือออกจากห้องนั้นไป ท่านเดินมาจนจะถึงประตูทางเข้า เฒ่าฟ่งเห็นดังนั้นก็เข้ามาพยายามคุกเข่าลงอีกคน แต่ไต้ซือชราประคองมันขึ้นเสียก่อน จากนั้นไต้ซือจึงล้วงนำเอาถุงเหรียญอีแป๊ะที่ติดตัวยัดเข้าใส่มือของเฒ่าฟ่ง เฒ่าฟ่งจะอย่างไรก็พยายามดึงมือกลับ แล้วยัดถุงเหรียญกลับคืนไปให้ ยื้อกันไป ยื้อกันมาสองสามครา เฒ่าฟ่งจึงกล่าวว่า           "หากมิได้ไต้ซือท่านช่วยออกหน้า จางฝานผู้หลานของข้าพเจ้าคงต้องถูกพวกมันทุบตีจนตายแน่ๆ ขอรับ เหรียญเงินที่ท่านจะให้นั้น ข้าพเจ้ามิอาจรับไว้ได้จริงๆ"           มันพูดพรางน้ำตาเอ่อนองเต็มสองเบ้า หลวงจีนชราจะอย่างไรก็มิอาจทนทานได้ จึงไม่พยายามยัดถุงเหรียญใส่มือมันอีก มันจึงค่อยๆ มีอาการดีมากขึ้น พอหมดเรื่องเช่นนี้ ท่านก็ละมือ เดินออกจากนอกร้านไปทางทิศเหนือมุ่งสู่เมืองหลินฉวนต่อไป          จางฝานซึ่งอยู่ข้างหลังเฒ่าฟ่งนั้น พลันคุกเข่าลงกับพื้นจรดศีรษะ ร้องเรียก อาจารย์โปรดรับการคารวะ อีกหลายครา จนไต้ซือพ้นไปจากสายตาของมัน มันจึงลุกขึ้นยืนได้ ทั้งสองคนเหม่อมองหน้ากัน ถอนหายใจ แม้ไต้ซือท่านนี้มิใช่ญาติมิตร และยังพำนักพักแรมกับโรงเตี๊ยมแค่สิบสองวัน แต่สิบสองวันนี้ ก็ทำให้มันทั้งสองรู้สึกตื้นตันบุญคุณของท่านจริงๆ          ทั้งสองยังมิรู้ว่า การมาของไต้ซือชราครั้งนี้ กำลังจะเป็นการเปลี่ยนแปลงชีวิตของจางฝานไปตลอดกาล! ... ... ... ... จบตอนที่ 1 มังกรสงบเริ่มปั่นป่วน แล้วขอรับ ^_________^ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 51 14:22:52 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 31 ส.ค. 51 14:21:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แนะนำให้ไปใส่ไว้ที่เด้กดีด้วยนะครับ เผื่อจะได้เอามาพิมพ์เป้นนิยายขายครับ แล้วก็รบกวนส่งมาทางเมลด้วยได้ไหมครับ จะได้มาตามอ่านครับ เพราะอาจจะไม่ได้เข้าอินเตอร์เนท สักพักใหญ่ครับ รบกวนด้วยนะครับ จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 31 ส.ค. 51 15:03:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ได้ขอรับ คุณชายสาม ตามบัญชาของพี่ท่านเลยขอรับ ^________^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 31 ส.ค. 51 16:40:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาอ่านขอรับ นับถือๆ จากคุณ : อ๊อดน้อยใส่แว่น - [ 1 ก.ย. 51 18:38:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านจบแล้ว สนุกดีขอรับ จากคุณ : เชษฐา - [ 3 ก.ย. 51 14:21:39 ]