ความคิดเห็นที่ 1
นอกจากญี่ปุ่น (คาวาบาตะและโอเอะ) และจีน (Gao Xingjian) ยังมีอินเดียคือมหากวี รพินทรนาถ ฐากูร ด้วยครับ
เรื่องการเมืองในการให้รางวัลก็คงมีกันเกือบทุกที่ครับ ไม่เว้นแม้แต่โนเบล ที่ผ่านมามีนักเขียนชั้นยอดหลายท่านที่ไม่ได้รับโนเบล อาทิ ตอลสตอย, จอยซ์, คอนราด, คัลวิโน, ออเดน, ริลเค่ ฯลฯ แต่ขณะเดียวกันโนเบลก็ให้รางวัลแก่นักเขียนทรงคุณค่าที่คู่ควรมากมาย อาทิ เยตส์ , มันน์, กามูส์, เบ็คเก็ตต์, การ์เซีย มาร์เกซ ฯลฯ
ผมไม่เคยอ่าน Gao Xingjian เลยให้ทัศนะไม่ได้ แต่เท่าที่เคยอ่านวรรณกรรมจีนในศตวรรษที่ 20 เช่น ปาจิน, เหมาตุ้น อ่านแล้วไม่ค่อยชอบครับ ผมคิดว่าวรรณกรรมเพื่อชีวิตที่เชิดชูพรรค เชิดชูแนวทางทางการเมือง หรือชี้นำสั่งสอนต่างๆอย่างชัดเจน พวกนี้จะขาด "literary merit" วรรณกรรมจีนในศตวรรษที่ 20 ขาดความลุ่มลึกเมื่อเทียบกับญี่ปุ่น ซึ่งมีนักเขียนดีๆหลายคน เช่น โซเซกิ, คาวาบาตะ, มิชิมา, อาเบะ ฯลฯ
ผมไม่ค่อยได้อ่านวรรณกรรมไทยเท่าใดนัก แต่ถ้าเปรียบกับญี่ปุ่นข้อแตกต่างเห็นได้ชัดเจน ญี่ปุ่นในช่วงเปลี่ยนผ่านมาสมัยใหม่ พวกเขาต้องไล่กวดตะวันตกให้ทันในทุกด้าน ไม่ใช่เฉพาะด้านวิทยาศาสตร์เทคโนโลยีเท่านั้น แต่รวมถึงศิลปะทุกแขนงด้วย นั่นหมายความว่า เขารับ High Culture เข้ามานานแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขามีนักเขียนรางวัลโนเบล ความจริงน่าได้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ อย่างมิชิมาเขียน The Temple of the Golden Pavilion ตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 20 ตอนนั้นประเทศไทยเรายังไม่มีเขียนนวนิยาย "จริงจัง" แบบนี้เลยครับ หรือโซเซกิเขียน Kokoro ตั้งแต่ต้นศตวรษที่ 20 แล้ว
จากคุณ :
BlueWhiteRed
- [
6 ก.ย. 51 19:21:21
]
|
|
|