ความคิดเห็นที่ 1 ชีวประวัติย่อของ คาร์ล มาร์กซ ปัญญา แพร่พันธุ์ คำนำ “ปีศาจตนหนึ่ง ปีศาจแห่งลัทธิคอมมิวนิสต์กำลังวนเวียนอยู่ในยุโรป อิทธิพลทั้งปวงของยุโรปเก่าทั้งสันตะปาปาและพระเจ้าซาร์ทั้งเมตเตร์นิชและกีโซต์ ทั้งชาวพรรคหัวรุนแรงของฝรั่งเศสและสายลับตำรวจของเยอรมัน ได้รวมกันเข้าเป็นพันธมิตรอันศักดิ์สิทธิ์เพื่อกำจัดปีศาจตนนี้ ….. “ แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ เป็นเวลาเกือบ 30 ปี ที่ปีศาจตนนี้ ปีศาจแห่งลัทธิคอมมิวนิสต์ทั้งในไทย และเกือบทั่วทั้งโลกได้ถูกจับใส่หม้อถ่วงน้ำหายไป พร้อม ๆ กับ หมอผีศักดินานิยมและทุนนิยมขุนนาง ที่ก็ถูก ชนชั้นนายทุนรุ่นใหม่ขับเบียดจนแทบจะตกนาวาแห่งประวัติศาสตร์ไป ในคลื่นกระแสสูงแห่งโลกาภิวัตน์ จนกระทั่งในช่วงต้นของศตวรรษที่ 21 ในทางสากล จักรพรรดินิยม ได้ฟื้นคืนชีพขึ้น สำแดงอำนาจที่จะครอบครองโลกอีกครั้งหนึ่ง เช่นเดียวกับในไทย เหล่าซากเดนศักดินานิยมและทุนนิยมขุนนาง ก็ได้โผล่ออกมาจากที่ซุ่มซ่อน ปลุกวิญญาณลัทธิเผด็จการขึ้นมาสิงสู่ครอบงำประเทศไทยอีกครั้งหนึ่ง เป็นการตีโต้ครั้งใหญ่ของพลังที่ปฏิกิริยาที่ล้าหลังที่สุดของสังคม มาทวงคืนสิ่งพวกมันสูญเสียไปให้กับชนชั้นนายทุนใหม่ อันเป็นพลังที่ดำรงอยู่ในสภาพที่เป็นกลาง และก็พิสูจน์แล้วว่า พลังฝ่ายเป็นกลางอันได้แก่ ฝ่ายประชาธิปไตยชนชั้นนายทุน แม้จะก้าวหน้ากว่า แต่ก็ยังไม่เข้มแข็งพอที่จะต้านทานการตีโต้ครั้งใหญ่ของพวกปฏิกิริยาครั้งนี้ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น เมื่อเป็นเช่นนี้ มีแต่จะต้องอาศัยพลังที่ก้าวหน้าที่สุดของสังคมออกมาปะทะกับพลังที่ปฏิกิริยาล้าหลังเหล่านี้ จึงจะสามารถกวาดล้างพวกมันให้ตกเวทีประวัติศาสตร์ไปได้อย่างถาวร อย่างไรก็ตาม เปลวเพลิงอันร้อนแรงแห่งการปฏิวัติของพลังที่ก้าวหน้าที่สุดนี้ได้ดับมอดลงไปเกือบหมดแล้วหลังจากเวลาผ่านมาเกือบ 30 ปี จุดมุ่งหมายของบทความนี้ ชีวประวัติย่อของ คาร์ล มาร์กซ ก็คือ เป็นเครื่องช่วยฟื้นกำลังวังชา ทบทวนความทรงจำและความรู้ของพลังที่ก้าวหน้าที่เหลือจำนวนอยู่น้อยนิดในปัจจุบัน ให้ตื่นขึ้นมีชีวิตชีวา สำรวจตัวเอง ทบทวนความรู้ความจัดเจน และถาโถมประจัญบานพวกปฏิกิริยา ในอีกทางหนึ่ง ก็จะจุดประกายความสนใจให้พลังที่ก้าวหน้ารุ่นใหม่ ให้ติดอาวุธความคิด ก้าวรุดหน้าไป ค้นคว้าศึกษา และปฏิบัติ สรุปเป็นความจัดเจน และทฤษฎีใหม่ ๆ ถาโถมเข้าร่วมสร้างสรรค์สังคมไทยใหม่ที่ เป็นประชาธิปไตย อยู่ดีกินดี มีความมั่นคงปลอดภัย ผาสุก มั่งคั่ง ก้าวหน้า และเจริญรุ่งเรือง ปัญญา แพร่พันธุ์ กันยายน 2551 จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:13:32 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชีวประวัติย่อของ คาร์ล มาร์กซ[/b] คาร์ล มาร์กซ (Karl Marx; 1818-1883) นักปรัชญาการเมืองและนักปฏิวัติชาวเยอรมัน เป็นผู้ค้นพบความคิดสังคมนิยมวิทยาศาสตร์ (ลัทธิคอมมิวนิสต์สมัยใหม่) ร่วมกับ เฟรดริช เองเกลส์ (Friedrich Engels) [1] และอื่น ๆ เป็นนักคิดที่ทีอิทธิพลมากที่สุดในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ของโลก มาร์กซ เกิดในเมืองไทรเออร์ (Trier) เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม 1818 และได้รับการศึกษาที่มหาวิทยาลัยบอนน์ เบอร์ลิน และจีนา (Jena) ในปี 1842 ไม่นานหลังจากที่เขาได้ให้บทความบทแรกแก่หนังสือพิมพ์ Rheinische Zeitung ในโคโลญ (Cologne) มาร์กซก็ได้เป็นบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์นั้น ในขณะนั้นแม้ว่าทัศนะทางการเมืองของเขาจะเป็นพวกก้าวหน้าแต่ก็ยังไม่ใช่ งานเขียนของเขาใน ไรนิสเชอไซตุง นั้นได้วิพากษ์วิจารณ์สภาพการเมืองและสังคมในขณะนั้นค่อย ๆ ทำให้เขาเป็นปฏิปักษ์กับทางการ: ในปี1843 มาร์กซ ถูกบังคับให้ออกจากตำแหน่งบรรณาธิการ และหลังจากนั้นไม่นาน Rheinische Zeitung ก็ถูกบังคับให้ปิดตนเอง มาร์กซจึงเดินทางไปปารีส ที่นั่น ผลจากการศึกษาเพิ่มเติมในวิชาปรัชญา ประวัติศาสตร์ และรัฐศาสตร์ เขาจึงเกิดความเชื่อในลัทธิคอมมิวนิสต์ ในปี 1844 เมื่อเองเกลส์ ไปเยี่ยมเขาในปารีส ชายทั้งสองได้พบว่าพวกเขาแต่ละคนได้มีทัศนะร่วมกันอย่างเป็นอิสระว่าด้วยธรรมชาติของปัญหาต่าง ๆ ในการปฏิวัติ พวกเขาจึงร่วมกันอธิบายอย่างเป็นระบบถึงหลักการที่เป็นทฤษฎีลัทธิคอมมิวนิสต์ และการจัดตั้งขบวนการสากลของชนชั้นคนงานให้สนองต่อหลักการเหล่านี้ ความร่วมมือกันของทั้งสองคนนี้ยืนยาวต่อมาตลอดชีวิตของมาร์กซ แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (The Communist Manifesto) ในปี 1845 มาร์กซ ได้ถูกสั่งให้ออกจากปารีส อันเนื่องมาจากกิจกรรมที่ปฏิวัติของเขา เขาจึงไปอยู่ที่บรัสเซลส์และเริ่มงานจัดตั้งและชี้นำเครือข่ายของกลุ่มนักปฏิวัติ เรียกตนเองว่า คณะกรรมการผู้สื่อข่าวคอมมิวนิสต์ (Communist Correspondence Committees) ตามเมืองต่างในของยุโรป ด้วยความร่วมมือกันของคณะกรรมการเหล่านี้ในปี 1847 จึงได้ก่อตั้ง สันนิบาตคอมมิวนิสต์ (Communist League) มาร์กซและเองเกลส์ได้รับมอบหมายให้ร่างแถลงการณ์ถึงหลักการเหล่านี้ โครงการที่พวกเขานำเสนอต่อมาก็ได้เรื่องชื่อระบือไกลไปทั่งโลกในนามของ แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (Communist Manifesto) [2] ซึ่งเป็นแถลงการณ์ฉบับแรกที่เป็นระบบของหลักการสังคมนิยมยุคใหม่ และมาร์กซเป็นผู้เขียน บนร่างส่วนหนึ่งซึ่งเตรียมโดยเองเกลส์ นอกนั้นส่วนใหญ่ของ แถลงการณ์ฯ นั้นทำโดยมาร์กซ ประกอบรูปเป็นทฤษฎี ซึ่งต่อมาได้ปรากฏอยู่ในงานของเขาชื่อ คำวิจารณ์เศรษฐศาสตร์การเมือง (Critique of Political Economy, 1859) เรียกว่า ความคิดวัตถุนิยมแห่งประวัติศาสตร์ (the materialist conception of history) หรือ วัตถุนิยมประวัติศาสตร์ (historical materialism) ข้อเสนอเหล่านี้มีว่า ในทุกยุคประวัติศาสตร์ ก็จะปรากฏระบบเศรษฐกิจซึ่งสิ่งต่าง ๆ ที่จำเป็นต่อชีวิตถูกผลิตขึ้น เป็นกำหนดรูปแบบของการจัดตั้งทางสังคม และความเป็นไปทางการเมืองและสติปัญญาแห่งยุคนั้น ๆ และประวัติศาสตร์ของสังคม เป็นประวัติศาสตร์แห่งการต่อสู้ระหว่างผู้กดขี่ขูดรีด(ผู้ปกครอง)และผู้ถูกกดขี่ขูดรีด(ผู้ถูกปกครอง) นั่นคือ การต่อสู้ระหว่างชนชั้นผู้ปกครอง และชนชั้นผู้ถูกปกครอง (เรียกอีกอย่างว่า ชนชั้นทำงาน – working class) จากกฎเกณฑ์ข้อเท็จจริงเหล่านี้ มาร์กซจึงได้สรุปไว้ใน แถลงการณ์ฯ ว่าชนชั้นนายทุน จะถูกโค่นลง และจะถูกขจัดออกไปโดยการปฏิวัติของชนชั้นคนงานทั่วโลก และแทนที่ด้วยสังคมที่ปราศจากชนชั้น แถลงการณ์ฯ ได้มีอิทธิพลต่อวรรณกรรมคอมมิวนิสต์และความคิดปฏิวัติโดยทั่วไปทั้งหมดในกาลต่อมา และได้รับการแปลเป็นภาษาต่าง ๆ มากมาย นอกจากนี้ยังได้รับการพิมพ์เผยแพร่เป็นจำนวนหลายร้อยล้านฉบับ ลี้ภัยทางการเมือง หลังจากที่ แถลงการณ์ฯ ปรากฏขึ้นก็เกิดการปฏิวัติขึ้นในฝรั่งเศสและเยอรมนี และด้วยความหวาดกลัวว่าคลื่นแห่งการปฏิวัติจะพัดมาถึงตน รัฐบาลเบลเยี่ยมจึงเนรเทศ มาร์กซ ออกนอกประเทศ จากนั้นตอนแรกจึงไปที่ปารีสและแล้วก็ไป ไรน์แลนด์ ในโคโลนญ์เขาได้ตั้งและเป็นบรรณาธิการนิตยสารคอมมิวนิสต์ชื่อ Neue Rheinische Zeitung และทำงานจัดตั้งต่อไป ในปี 1849 มาร์กซได้ถูกจับและขึ้นศาลในเมืองโคโลญ ด้วยข้อหายุยงให้ก่อจลาจลด้วยอาวุธ เขาถูกตัดสินให้พ้นโทษ แต่ถูกขับออกจากเยอรมนี และ Neue Rheinische Zeitung ก็ถูกปิดลง ต่อมาในปีเดียวกันก็ถูกเนรเทศออกจากฝรั่งเศสอีกครั้งหนึ่ง และทำให้เขาต้องไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในลอนดอน ในอังกฤษ มาร์กซได้อุทิศตนต่อการศึกษาและเขียน และใช้ความพยายามในการสร้างขบวนการคอมมิวนิสต์สากล ระหว่างช่วงเวลานี้เขาได้เขียนงานหลายชิ้นที่ถือว่าเป็นผลงานทฤษฎีคอมมิวนิสต์คลาสซิก รวมถึง ผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือ Das Kapital (เล่ม 1, 1867; เล่ม 2 และ 3, มี เองเกลส์เป็นบรรณาธิการ และพิมพ์หลังจากการตายของมาร์กซในปี 1884 และ 1895 ตามลำดับ; แปลเป็นภาษาอังกฤษระหว่างปี 1907-1909) ซึ่งเป็นการวิเคราะห์ที่เป็นระบบและมีลักษณะเชิงประวัติศาสตร์ของเศรษฐกิจระบอบทุนนิยมของสังคม ซึ่งเขาได้พัฒนาทฤษฎีแห่งการกดขี่ขูดรีดต่อชนชั้นคนงานโดยชนชั้นนายทุน ด้วยการได้รับประโยชน์จาก มูลค่าส่วนเกิน (surplus value) ที่ผลิตขึ้นโดยคนงาน ผลงานต่อมาของมาร์กซ คือ สงครามกลางเมืองในฝรั่งเศส (The Civil War in France,1871) ซึ่งวิเคราะห์ถึงความจัดเจนของอำนาจรัฐที่ปฏิวัติซึ่งมีอายุสั้น ๆ ตั้งขึ้นในปารีส ระหว่างสงครามฟรังโก-เยอรมันซึ่งรู้ในนามของ คอมมูนแห่งปารีส (Paris Commune) [3] ในงานชิ้นนี้มาร์กซได้ตีความการก่อกำเนิดและการดำรงอยู่ของ คอมมูนฯ ในฐานะเป็นสิ่งยืนยันทฤษฎีของเขาว่าด้วยความจำเป็นของคนงานที่จะต้องยึดอำนาจรัฐโดยการลุกฮือด้วยกำลังอาวุธ แล้วทำลายรัฐทุนนิยมลง; เขาเรียก คอมมูนฯ ว่าเป็น “รูปแบบทางการเมืองที่ถูกค้นพบในที่สุด ซึ่งเป็นการปลดปล่อยทางเศรษฐกิจของแรงงานสามารถเกิดขึ้นได้ (the finally discovered political form under which the economic emancipation of labour could take place) ทฤษฎีนี้ได้แสดงอย่างชัดเจนในงานชื่อ โครงการโกธา (The Gotha Programme, 1875; แปลเป็นภาษาอังกฤษปี 1922) ว่า “ระหว่างสังคมทุนนิยมและสังคมคอมมิวนิสต์ จะเกิดช่วงการปรับเปลี่ยนที่ปฏิวัติจากสังคมหนึ่งสู่อีกสังคมหนึ่ง ในช่วงแห่งการปรับเปลี่ยนนี้ในทางการเมือง รัฐจะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก เผด็จการชนชั้นกรรมาชีพที่ปฏิวัติ” (Between the capitalist and communist systems of society lies the period of the revolutionary transformation of the one into the other. This corresponds to a political transition period, whose state can be nothing else but the revolutionary dictatorship of the proletariat). จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:14:42 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ระหว่างที่อาศัยอยู่ในอังกฤษมาร์กซ ก็ยังเขียนบทความว่าด้วยเหตุการณ์ทางการเมืองร่วมสมัย ส่งไปยังหนังสือพิมพ์ทั้งในยุโรปและสหรัฐอยู่เสมอ เขายังเป็นผู้สื่อข่าวของหนังสือพิมพ์นิวยอร์คตรีบูน ซึ่งมี ฮอเรส กรีเลย์ (Horace Greeley) เป็นบรรณาธิการ จากปี 1851 ถึงปี 1862, และในปี1857 และปี1858 เขาได้เขียนบทความจำนวนหนึ่งให้แก่ New American Cyclopedia ซึ่งมีนักเขียนชาวอเมริกัน ชาร์ล แอนเดอร์สัน ดาน่า (Charles Anderson Dana) และ จอร์จ ริปเลย์ (George Ripley) เป็นบรรณาธิการร่วมกัน ช่วงปีท้าย ๆ เมื่อสันนิบาตคอมมิวนิสต์ยุบเลิกไปในปี 1852 มาร์กซ ยังรักษาการติดต่อกับนักปฏิวัติหลายร้อยคน โดยมุ่งหมายที่จะก่อตั้งองค์การปฏิวัติขึ้นอีกองค์การหนึ่ง ความพยายามเหล่านี้พร้อมกับผู้ที่ให้ความร่วมมือจำนวนมากได้รวมตัวกันในปี 1864 ในลอนดอนก่อตั้งเป็น สากลที่หนึ่ง (First International) [4] ซึ่งมาร์กซได้กล่าวเปิด เขียนข้อบังคับ และชี้นำการทำงานของสภาบริหาร หรือองค์กรนำ หลังจากการล้มล้าง คอมมูนฯ ซึ่งมีสมาชิกของสากลที่หนึ่งเข้าร่วมด้วย สากลฯก็เริ่มสลายตัว และมาร์กซได้เสนอแนะให้ย้ายสำนักงานใหญ่ไปที่สหรัฐ แปดปีสุดท้ายของเขา เป็นช่วงที่เขาต้องต่อสู้กับการเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะที่ทำให้ต้องชะงักงานทางการเมืองและงานเขียนลง หลังจากการตายของเขาในลอนดอน เมื่อวันที่ 14 มีนาคม 1883 ได้ค้นพบต้นฉบับและบันทึกของเขาที่แสดงว่าเขามีแผนการที่จะเขียน Das Kapital เล่มที่สี่ ซึ่งจะประกอบด้วยเรื่องประวัติหลักเศรษฐกิจ; ส่วนของงานที่กระจัดกระจายนี้ ได้ถูกตีพิมพ์ ภายใต้ชื่อว่า ทฤษฎีมูลค่าส่วนเกิน (Theories of Surplus Value มี 4 เล่ม,พิมพ์ปี 1905-1910; แปลเป็นภาษาอังกฤษปี 1952) โดยมี คาร์ล โยฮัน เคาท์สกี้ (Karl Johann Kautsky) [5] นักสังคมนิยมเยอรมัน เป็นบรรณาธิการ ผลงานอื่นที่วางแผนแต่ไม่ได้ทำโดยมาร์กซก็มี เรื่อง การศึกษาทางคณิตศาสตร์ การศึกษาถึงการประยุกต์ใช้คณิตศาสตร์ในปัญหาเศรษฐศาสตร์ และการศึกษาว่าด้วยการพัฒนาเทคโนโลยีในแง่มุมทางประวัติศาสตร์ อิทธิพล อิทธิพลของมาร์กซ ในขณะที่เขามีชีวิตอยู่นั้นมีไม่มากนัก หลังการตายของเขาแล้ว จึงเพิ่มมากขึ้นตามการเติบโตของขบวนการแรงงาน ความคิดและทฤษฎีของเขา ซึ่งรู้กันในนาม ลัทธิมาร์กซ หรือ สังคมนิยมวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นหนึ่งในบรรดาหลักการสำคัญของความคิดทางการเมืองร่วมสมัย การวิเคราะห์ของเขาต่อระบบเศรษฐกิจทุนนิยม และทฤษฎีวัตถุนิยมประวัติศาสตร์ การต่อสู้ทางชนชั้น และ มูลค่าส่วนเกิน ได้กลายเป็นพื้นฐานของหลักการสังคมนิยมยุคใหม่ ความสำคัญที่ชี้ขาดต่อปฏิบัติการที่ปฏิวัติก็คือ ทฤษฎีต่าง ๆ ที่ว่าด้วยรัฐทุนนิยม หนทางขึ้นสู่อำนาจ และเผด็จการชนชั้นกรรมาชีพ หลักการเหล่านี้ได้รับการแก้ไขหลังจากที่เขาตายแล้วโดยนักสังคมนิยมส่วนใหญ่ และกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่ในศตวรรษที่ 20 โดย วี.ไอ.เลนิน ซึ่งเขาได้พัฒนาและนำไปใช้ จนเป็นแก่นกลางของทฤษฎีและการปฏิบัติของลัทธิบอลเชวิค และสากลที่สาม (Third International) ผลงานสำคัญของมาร์กซ งานของมาร์กซสามารถแบ่งได้กว้าง ๆ ในงานปรัชญาในยุคต้น ๆ ของเขา เช่น วิจารณ์ปรัชญาว่าด้วยสิทธิ์ของเฮเกล (Critique of Hegel's Philosophy of Right;1843), ว่าด้วยปัญหาชาวยิว (On the Jewish Question;1843), บันทึกเกี่ยวกับเจมส์มิล (Notes on James Mill;1844), ต้นฉบับปรัชญาและเศรษฐศาสตร์ ปี 1844 (?konomisch-philosophische Manuskripte aus dem Jahre 1844/Philosophic and Economic Manuscripts of 1844) นิพนธ์ว่าด้วยฟูเออบัค (Theses on Feuerbach;1845), ความอับจนทางปรัชญา (The Poverty of Philosophy;1845), อุดมการณ์เยอรมัน (Die deutsche Ideologie/The German Ideology;1845-1846), ค่าจ้าง แรงงาน และทุน (Wage-Labor and Capital;1847), แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (Manifest der kommunistischen Partei /The Communist Manifesto;1848) บรูแมร์ครั้งที่สิบแปดของหลุยส์ นโปเลียน (Der Achtzehnte Brumaire des Louis Napoleon /The Eighteenth of Brumaire of Louis Napoleon;1852), Grundrisse;1857, ร่วมวิจารณ์เศรษฐศาสตร์การเมือง (Zur Kritik der politischen ?konomie /Contribution to the Critique of Political Economy;1859), ทฤษฎีมูลค่าส่วนเกิน 3 เล่ม (Theories of Surplus Value, 3 volumes;1862), มูลค่า ราคา และกำไร (Value, Price and Profit; 1865), Das Kapital (เล่มที่ 1, 1867; เล่มที่ 2 และ 3 ตีพิมพ์หลังจากที่เขาเสียชีวิตแล้ว), สงครามกลางเมืองในฝรั่งเศส (Der B?rgerkrieg in Frankreich/The Civil War in France; 1871), วิจารณ์โครงการโกธา (Critique of the Gotha Program;1875), และ Notes on Wagner;1883 ทฤษฎีลัทธิมาร์กซ เพื่อสรุป อธิบายระบบทฤษฎีที่กว้างใหญ่และซับซ้อนนี้ให้สั้นที่สุด การแตกกิ่งก้าน สาขาของหลักการ ที่ครอบคลุมไปถึง ปรัชญา เศรษฐศาสตร์ ประวัติศาสตร์ การเมือง และสังคม ซึ่งไม่เคยมีทฤษฎีใดในโลกที่ได้รับการวิเคราะห์ วิจารณ์ อภิปราย และนำไปปฏิบัติกันมากเท่ากับทฤษฎีของคาร์ล มาร์กซ และ เฟรดริช เองเกลส์ เหตุผลที่อยู่เบื้องหลังความใส่ใจนี้ มีมากกว่าที่จะเป็น เรื่องของการศึกษาล้วน ๆ ไม่มีนักคิดในยุคสมัยใหม่นี้ ผู้ใดที่จะมีอิทธิพลต่อโลกเทียมเทียบกับเขาได้ ในการก่อผลสะเทือนอย่างใหญ่หลวงต่อพรรคการเมืองและขบวนการต่าง ๆ ก่อนการสลายลงของรัฐสังคมนิยมในยุโรปตะวันออก มนุษยชาติจำนวนสองในสามอยู่ภายใต้ระบอบที่สร้างขึ้นมาจากการตีความผลงานต่าง ๆ ของมาร์กซ อย่างไรก็ดี ไม่ว่ามาร์กซ และทฤษฎีของเขาจะเป็นเช่นใด พึงต้องระลึกเสมอว่า ลักษณะพิเศษหรือ จิตวิญาณของลัทธิมาร์กซ ก็คือ การมีอุดมการณ์ ที่เชิดชูความเป็นมนุษย์ ความยุติธรรม และการเกื้อกรูลกันในสังคมมนุษยชาติ ลัทธิมาร์กซจึงคัดค้านอย่างเด็ดเดี่ยวต่อ การกดขี่ขูดรีด และความอยุติธรรมทั้งปวงในโลก ไม่เพียงด้านจิตแห่งลัทธิมาร์กซนี้เท่านั้น ลัทธิมาร์กซยังมุ่งมั่นที่จะก่อให้เกิดการปฏิวัติล้มล้างโลกเก่าที่ชั่วร้าย และสร้างโลกใหม่ที่ดีกว่าขึ้นมา ลักษณะพิเศษที่เป็นอุดมการณ์นี้เอง คือ ชีวิต วิญญาณ และขุมพลังอันยิ่งใหญ่ของลัทธิมาร์กซ ที่ผลักดันและขับเคลื่อนกระแสการปฏิวัติไปทั่วโลก ตลอดเวลานับร้อยปีมานี้ และจะเป็นเช่นนี้ต่อไป การทำให้ลัทธิมาร์กซสามารถสำแดงจิตวิญญาณและพลังของตนออกมาได้ ก็ต้องใช้ปฏิบัติการที่เป็นจริง ลัทธิมาร์กซ เป็นปรัชญาลัทธิวัตถุนิยมที่เชื่อในการปฏิบัติ ความคิดที่ถูกต้องทั้งปวงล้วนแล้วแต่เกิดมาจากการปฏิบัติจริงเท่านั้น ได้แก่ การต่อสู้ทางการผลิต การต่อสู้ทางชนชั้น และการทดลองทางวิทยาศาสตร์เท่านั้น จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:15:18 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามเคยนะครับ อยากจะลงรูปแต่ลงไม่ได คุณผู้อ่านผู้เจริญ ต้องใช้จินตนามากหน่อย คับ **************************** ทฤษฎีลัทธิมาร์กซ แบ่งออกเป็นสามส่วน คือ 1. ปรัชญาวัตถุนิยมวิภาษ หรือนักลัทธิมาร์กซเรียกว่า “ปรัชญาเยอรมัน” เนื่องจากมีรากฐานมาจาก ความคิดวัตถุนิยมของฟอยเออร์บัค [6] วิธีการทางปรัชญาของเฮเกล [7] นักปรัชญาชาวเยอรมัน 2. ทฤษฎีวัตถุนิยมประวัติศาสตร์ หรือ “ประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส” เนื่องจาก มาร์กซ ได้รับความประทับใจอย่างมากจากการปารีสคอมมูน ซึ่งเป็นการลุกขึ้นยึดอำนาจรัฐของชนชั้นคนงานครั้งแรกในโลก 3. ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์ว่าด้วยทุน หรือ “เศรษฐศาสตร์อังกฤษ” เนื่องจากมาร์กซ ได้รับแรงดลใจอย่างมาก จากลัทธิเสรีนิยมทางเศรษฐกิจของอดัม สมิธ และเดวิด ริคาโด นักคิดชาวอังกฤษ และ การได้รับรู้โดยตรงถึงสภาพความเป็นจริงของการขูดรีดของชนชั้นนายทุนที่กระทำต่อชนชั้นคนงาน ในประเทศอังกฤษ กรรมาชีพทั่วโลกจงสามัคคีกัน! จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:16:46 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อธิบายเพิ่มเติม[/b] [1] เฟรดริช เองเกลส์ (Friedrich Engels; 1820-1895 ) นักเศรษฐศาสตร์การเมืองที่ปฏิวัติชาวเยอรมัน และผู้ค้นพบ สังคมนิยมวิทยาศาสตร์ ร่วมกับ คาร์ล มาร์กซ ที่รู้กันในนามของ ลัทธิคอมมิวนิสต์ เองเกลส์เกิดในบาร์เมน (Barmen ปัจจุบันคือ Wuppertal) ประเทศเยอรมนี เขามาจากครอบครัวโปรแตสแตนท์ที่มั่งคั่ง เมื่อตอนเป็นเด็กเขาได้รับอิทธิพลจากผลงานของกวีเยอรมันหัวก้าวหน้า เฮนริช เฮน (Heinrich Heine) และนักปรัชญาเยอรมัน จี.ดับบลิว.เอฟ. เฮเกล (G. W. F. Hegel) และในปี 1839 เขาก็เริ่มเขียนในหัวข้อเกี่ยวกับการศึกษาและปรัชญาให้กับสำนักพิมพ์หลายแห่ง ในปี 1842 เองเกลส์ ได้เปลี่ยนเลื่อมใสลัทธิคอมมิวนิสต์โดยการนำเสนอของ โมเสส เฮส (Moses Hess) นักสังคมนิยมเยอรมัน ในปีเดียวกันนั้นเองเขาก็ได้พบกับ คาร์ล มาร์กซ ในปารีส งานเขียนในยุคเริ่มแรก: ความร่วมมือกับมาร์กซ โดยทำงานให้กับบริษัทสิ่งทอในแมนเชสเตอร์ระหว่างปี 1842 และ 1844 เองเกลส์ได้ติดต่อกับพวก Chartism ซึ่งเป็นขบวนการส่งเสริมสิทธิในการเลือกตั้งของคนงาน เขาได้มีส่วนช่วยหนังสือพิมพ์ Northern Star และสำนักพิมพ์อื่น ๆ และทำการศึกษาในเรื่องเศรษฐศาสตร์การเมือง ประสบการณ์และการศึกษาของเขาได้ทำให้เขาแน่ใจว่า การเมืองและประวัติศาสตร์สามารถอธิบายได้เฉพาะในเงื่อนไขของการพัฒนาทางเศรษฐกิจของสังคมเท่านั้น; เขาเชื่อว่าความชั่วร้ายทางสังคมในขณะนั้นเป็นผลโดยตรงมาจาก สถาบันทรัพย์สินส่วนบุคคล (ระบอบกรรมสิทธิ์) และจะสามารถขจัดไปได้ ก็โดยการต่อสู้ทางชนชั้นให้บรรลุถึงสังคมคอมมิวนิสต์เท่านั้น การสรุปเช่นนี้ ก่อรูปเป็นการศึกษาทางประวัติศาสตร์เรื่อง สภาพของชนชั้นคนงานในอังกฤษ (Condition of the Working Class in England / Die Lage der arbeitenden Klasse in England, 1844) ซึ่งทำให้เองเกลส์มีชื่อเสียงในฐานะนักเศรษฐศาสตร์การเมืองที่ปฏิวัติ ในที่ปารีส ในปี 1844 เองเกลส์ได้ไปเยี่ยมมาร์กซ ผู้ได้พิมพ์ผลงานที่เห็นด้วยกับลัทธิคอมมิวนิสต์ ชายทั้งสองคนนี้ได้พบว่ามีทัศนะร่วมกันอย่างเป็นอิสระและตกลงร่วมงานกัน ความร่วมมือกันในหลาย ๆ ด้านมีอยู่ต่อไปจนกระทั่ง มาร์กซตายในปี 1883 ซึ่งมีสองส่วนที่เป็นหลักใหญ่ได้แก่ การแสดงหลักการของลัทธิคอมมิวนิสต์อย่างเป็นระบบ ต่อมาก็คือ ลัทธิมาร์กซ; และการจัดตั้งขบวนการคอมมิวนิสต์สากล ส่วนอื่นที่สำคัญน้อยลงมาของความร่วมมือกันก็คือการเขียนงานให้กับหนังสือพิมพ์ New York Tribune และสำนักพิมพ์อื่น ๆ ในการบรรยายหลักการลัทธิคอมมิวนิสต์นั้น ชายทั้งสองคนนี้เริ่มที่ ด้านปรัชญา และต่อมาก็เป็นด้านอื่น ๆ อีกมาก มาร์กซจะจัดการในเรื่อง ความคิดทางการเมือง เศรษฐศาสตร์การเมือง และประวัติศาสตร์; ส่วนจุดหนักของ เองเกลส์จะอยู่ที่ วิทยาศาสตร์กายภาพ คณิตศาสตร์ มานุษยวิทยา ยุทธศึกษา และภาษาต่าง ๆ แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (The Communist Manifesto) ซึ่งมีอิทธิพลต่อวรรณกรรมคอมมิวนิสต์ทั้งหมดในกาลต่อมา และถือว่าเป็นการแสดงทัศนะคอมมิวนิสต์ยุคใหม่แบบคลาสซิก ปรากฏออกมาในปี 1848 เขียนโดย มาร์กซจากพื้นฐานร่างที่เตรียมโดยเองเกลส์ ผลงานในตอนหลัง การมีส่วนในการอธิบายลัทธิคอมมิวนิสต์ในทางทฤษฎีที่กระทำโดยเองเกลส์นั้น ทีผลงานสำคัญมีดังนี้: การปฏิวัติของแฮร์ยูยีน ดูห์ริงส์ในวิทยาศาสตร์ (Herr Eugen D?hring's Revolution in Science/ Herr Eugen D?hrings Umw?zung der Wissenschaft, หรือที่รู้กันในชื่อ คัดค้านดูห์ริง (Anti-Duhring) พิมพ์เมื่อปี 1878; แปลเป็นภาษาอังกฤษปี 1934) มีอยู่หลายบทซึ่งตีพิมพ์แยกกันในชื่อ ลัทธิสังคมนิยม: แบบอุดมคติและแบบวิทยาศาสตร์ (Socialism: Utopian and Scientific, 1892) ได้กลายเป็นเรื่องที่รู้กันมากที่สุดสำหรับการแสดงพื้นฐานของลัทธิสังคมนิยม; และเรื่อง จุดกำเนิดของครอบครัว, กรรมสิทธิเอกชนและรัฐ (The Origin of the Family, Private Property and the State/ Der Ursprung der Familie, des Privateigenthums und des Staats, พิมพ์ปี 1884; แปลเป็นภาษาอังกฤษปี 1902) เองเกลส์ ได้ทำในสิ่งที่ถือได้ว่าเป็น การร่วมช่วยที่สำคัญที่สุดในครั้งเดียว แก่ลัทธิมาร์กซ หลังจากการตายของมาร์กซแล้วก็คือ การเป็นบรรณาธิการ Das Kapital เล่ม 2 และ 3 ของมาร์กซ จากร่างหยาบ ๆ และบันทึกต่าง ๆ นอกเหนือจากการมีส่วนช่วยในงานวรรณกรรมและทฤษฎีลัทธิมาร์กซ เองเกลส์ ได้ร่วมอย่างเอาการเอางานในการสร้างขบวนการปฏิวัติในขณะนั้น หลังจากการแพร่กระจายของการปฏิวัติในปี 1884 ในเยอรมนี เขาและมาร์กซได้เดินทางไปโคโลญ ที่ซึ่งพวกเขาได้ออกหนังสือพิมพ์คอมมิวนิสต์ หลังจากการพ่ายแพ้ของการปฏิวัติปี 1884 ในประเทศยุโรปต่าง ๆ แล้ว เองเกลส์ได้ไปทำงานให้กับโรงงานทอผ้าในแมนเชสเตอร์อีกครั้งหนึ่ง และตลอดหลายปีต่อมาก็ได้เป็นผู้สนับสนุนทางการเงินที่สำคัญแก่มาร์กซและครอบครัว เองเกลส์ได้เคยร่วมกับบริษัทซึ่งเป็นเจ้าของโรงงานมาตั้งแต่ปี 1864 และปลดเกษียนอีกห้าปีต่อมา (1889) จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:17:32 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เองเกลส์ได้ย้ายมาลอนดอนในปี 1870 และได้กลายเป็นสมาชิกของ สภาบริหารแห่งสมาพันธ์คนทำงานสากล (the General Council of the International Workingmen's Association) หรือที่เรียกว่า สากลที่หนึ่ง เริ่มทำงานแทนมาร์กซ ในงานชี้นำงานของสภา หลังจากการล่มสลายของสากลที่หนึ่ง ในปี 1872 เขาได้รักษาการติดต่อกับนักปฏิวัติทั่วโลก เองเกลส์ไม่ได้มีส่วนโดยตรงในการก่อตั้งสากลที่สอง ในปี 1889 แต่เขาก็มีอิทธิพลต่อการขัดเกลาโครงการและนโยบายอย่างมาก เองเกลส์ เสียชีวิตที่ลอนดอนด้วยโรคมะเร็งในปี 1895 สรุปผลงานเฉพาะของเองเกลส์เอง สภาพของชนชั้นคนงานในอังกฤษในปี 1844 (The Condition of the Working Class in England in 1844;1844), สงครามชาวนาในเยอรมนี (The Peasant War in Germany;1850), การปฏิวัติและปฏิปักษ์ปฏิวัติในเยอรมนี (Revolution and Counter-Revolution in Germany;1852), คัดค้านดูห๋ริง (Anti-D?hring;1878), วิภาษวิธีแห่งธรรมชาติ (Dialectics of Nature;1883), จุดกำเนิดของครอบครัว, กรรมสิทธิเอกชนและรัฐ (The Origin of the Family, Private Property, and the State;1884), ลูด์วิก ฟอยเออร์บัคและการสิ้นสุดลงของปรัชญาคลาสซิกของเยอรมัน (Ludwig Feuerbach and the End of Classical German Philosophy;1886) ผลงานที่ทำร่วมร่วมกับมาร์กซ อุดมการณ์เยอรมัน (The German Ideology;1845), ครอบครัวศักดิ์สิทธิ์ (The Holy Family;1845), แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (The Communist Manifesto;1848), ข้อเขียนว่าด้วยสงครามกลางเมืองอเมริกัน (Writings on the U.S. Civil War;1861), Das Kapital เล่ม 2 (พิมพ์หลังการเสียชีวิตของมาร์กซโดยเองเกลส์;1885), Das Kapital เล่ม 3 (พิมพ์หลังการเสียชีวิตของมาร์กซโดยเองเกลส์;1894) [2] แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ (Communist Manifesto) มีแปลเป็นภาษาไทยหลายสำนวน แต่ก็ใช้ได้ทั้งนั้น ถ้าหาหนังสือไม่ได้ ก็ดูได้ที่ http://www.marxists.org/thai/archive/marx-engels/1848/communist-manifesto/index.htm [3] คอมมูนแห่งปารีส (Paris Commune) หรือ ปารีสคอมมูน เป็นการลุกขึ้นสู้ของคนงานและชาวเมืองปารีส ในปี 1871 ต่อต้านรัฐบาลของหระเจ้าหลุยส์ นโปเลียน ที่ก่อสงคราม ฟรังโก-ปรัสเซีย และฝรั่งเศสเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามในที่สุดการลุกขึ้นสู้ก็ถูกปราบปราม แต่ ปารีสคอมมูนได้พิสูจน์ว่า ชนชั้นผู้ถูกปกครองสามารถจัดตั้งกันขึ้นมาเพื่อต่อสู้ชนชั้นปกครองได้ ความพ่ายแพ้ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงปัญหาความจัดเจนทางยุทธวิธีเท่านั้น นอกจากนี้ ปารีสคอมมูนยังให้บทเรียนมากมายทางการจัดตั้งที่ปฏิวัติ [4] สากล (International) เป็นชื่อที่ใช้ร่วมกันของสมาคมหลายแห่งที่ก่อตั้งขึ้นเพื่อเป็นการรวมตัวกันขององค์การสังคมนิยมและคอมมิวนิสต์ทั่วโลก สากลที่หนึ่ง (The First International) ในปี 1864 ผู้แทนคนงานอุตสาหกรรมอังกฤษและฝรั่งเศส ได้ก่อตั้ง สมาคมคนทำงานสากล (International Working Men's Association) ขึ้นในลอนดอนเพื่อการโค่นล้มระบบนายทุน คาร์ล มาร์กซ ซึ่งขณะนั้นอาศัยอยู่ในลอนดอน ได้รับเลือกให้เป็นทำงานในสภาบริหารชั่วคราวของสากลฯ เขาได้กลายเป็นบุคคลสำคัญในสากลฯ โดยเป็นผู้ร่างข้อบังคับทั่วไปขององค์การ และเขียนคำกล่าวนำอย่างระมัดระวังเพื่อประกันถึงความเป็นเอกภาพขององค์การ ตั้งแต่ตอนแรก นักอนาธิปไตย ปิแอร์ โจเซฟ ฟรูดอง (Pierre Joseph Proudhon) และ มิคาอิล บาคูนิน (Mikhail Bakunin) คัดค้านรูปแบบของรัฐที่มีการรวมศูนย์อำนาจที่นำโดยคนงาน ของมาร์กซ บาคูนินเป็นผู้ก่อให้เกิดวิกฤตในองค์การโดยการประณาม ท่าทีของ มาร์กซว่าเป็นเผด็จการ และเรียกร้องให้สร้างสากลคัดค้านนักอำนาจนิยม (antiauthoritarian International) ในการประชุมสมัชชาเฮก ปี 1872 (The Hague Congress of 1872) มาร์กซ ได้รับการรับรอง และ บาคูนิน ถูกขับออกจากสากลฯ ในช่วงแรกของการแตกแยกกันระหว่างชาวลัทธิมาร์กซ กับพวกอนาธิปไตย อย่างไรก็ตาม ก็ได้มีการตัดสินใจที่จะย้ายสภาบริหารไปที่สหรัฐอเมริกา ซึ่งสากลได้ดำรงอยู่ในลักษณะเพียงภาพเงา จนกระทั้งยุบเลิกอย่างเป็นทางการไปในปี 1876 แม้ว่าสากลที่หนึ่ง จะสร้างความกังวลอย่างมากต่อวงการการเมืองฝ่ายขวาของยุโรป ก็ตาม สมาชิกของสากลฯก็มีอยู่เพียงประมาณ 25,000 คนเท่านั้น สากลที่สอง (The Second International) ในปี 1889ในคราวครบรอบหนึ่งร้อยปีของการเริ่มการปฏิวัติฝรั่งเศส ได้มีการประชุมสมัชชาสังคมนิยมขึ้นในปารีส ที่คิดค้นขึ้นมาตาม แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ ของมาร์กซ ได้มีการเกริ่นนำซึ่งต่อมาได้รู้กันในนามของ สากลที่สอง (the Second International) ซึ่งมีลักษณะเป็นสมาพันธ์หลวม ๆ ของพรรคมหาชน (mass parties)ต่าง ๆ องค์การใหม่นี้ได้ตั้งสำนักงานประสานงานขึ้นเรียกว่า สำนักสังคมนิยมสากล - บรัสเซลส์ (the International Socialist Bureau - Brussels) ในปี 1900 สากลฯได้มีการประชุมกันเก้าครั้ง ก่อนที่จะเกิดสงครามโลกครั้งที่ 1 ในสมัชชาลอนดอน ปี 1896 (the London Congress of 1896) พวกอนาธิปไตยได้ถูกขับออกไป เหลือไว้แต่ชาวลัทธิมาร์กซ ซึ่งส่วนใหญ่นักลัทธิมาร์กซเยอรมัน สามารถรักษาตำแหน่งการนำของสากลเอาไว้ได้ แม้ว่าพวกเขาจะเชิดชูลัทธิมาร์กซ แต่ในทางปฏิบัติก็ยังคงดำเนินการปฏิรูปอยู่ในโครงสร้างที่ถูกต้องตามกฎหมายของเยอรมนีอยู่ จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:24:36 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นักลัทธิมาร์กซฝรั่งเศสก็ทำอย่างเดียวกัน ในปี 1899 นักสังคมนิยมฝรั่งเศส อเลกซานเดอ มิลเยรองด์ (Alexandre Millerand) ยอมรับตำแหน่งในคณะรัฐมนตรีที่ไม่ใช่สังคมนิยมในรัฐบาลของ เรอเน วัลเด็ก-รูสโซ (Ren? Waldeck-Rousseau) ในปีเดียวกันผู้นำสังคมประชาธิปไตยเยอรมัน เอดูอาร์ด เบิร์นสไตน (Eduard Bernstein) ได้พิมพ์หนังสือของเขาชื่อ สังคมนิยมวัฒนาการ (Evolutionary Socialism แปลเป็นภาษาอังกฤษปี 1909) ซึ่งเป็นการแก้คำสอนของ มาร์กซ โดยปฏิเสธการหลีกเลี่ยงไม่ได้ของการปฏิวัติ และนำเสนอการร่วมมือกับพรรคที่ไม่ใช้สังคมนิยมในการให้บรรลุถึงเป้าหมายสังคมนิยม ทัศนะของเบิร์นสไตนได้รับการคัดค้านจาก คาร์ล เคาท์สกี้ ผู้นำนักลัทธิมาร์กซเยอรมัน ความขัดแย้งกันนี้ทำให้ความพยายามของสากลฯที่จะป้องกันสงครามในยุโรปต้องอ่อนล้าลง ความปักใจมั่นทางอุดมการณ์ต่อสันติภาพและสากลนิยม ทำให้ชาวสังคมนิยมยุโรป ไม่สามารถประนีประนอมตนเองให้ยอมรับความพ่ายแพ้ทางการทหารของชาติของตนได้ ภายในสิ่งซึ่งพวกเขากำหนดให้ยอมรับว่าเป็นวัฒนธรรมส่วนย่อย เมื่อสงครามโลกครั้งที่ 1 เกิดขึ้นในปี 1914 ความเป็นชาตินิยมของตนพิสูจน์แล้วว่าแรงกว่าความปักใจมั่นต่อสันติภาพและสากลนิยม ชาวสังคมนิยมส่วนใหญ่กลับหนุนการทำสงครามของรัฐบาลของชาติตน นี่คือจุดจบของสากลที่สอง แม้ว่าจะมีความพยายามตั้งสากลฯขึ้นมาใหม่หลายครั้งแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ จนกระทั่งปี 1920 สากลที่สาม (The Third International) ในเดือนมีนาคมปี 1919 หลังจากการปฏิวัติรัสเซีย เลนิน ผู้นำบอลเชวิคของรัฐบาลโซเวียตใหม่ ได้จัดสากลฯ ขึ้นใหม่ ซึ่งรู้กันทั่วไปในนามของ คอมมิวนิสต์สากล (the Communist International) หรือ คอมมินเทิร์น (Comintern) เพื่อสงเสริมการปฏิวัติโลกตามแบบอย่างของคอมมิวนิสต์รัสเซีย สมัชชาก่อตั้งได้ได้เลือก กริกอรี ไซนอฟเยฟ (Grigory Zinovyev) ให้เป็นประธาน และได้แต่งตั้งคณะกรรมการบริหารขึ้นมาเพื่อดำเนินงานให้มีความต่อเนื่องกันของสมัชชาครั้งต่าง ๆ สมัชชาที่สอง (The Second Congress, 1920) ได้ประกาศ เงื่อนไข 21 ประการในการรับเข้าเป็นสมาชิก ซึ่งสะท้อนถึงความไม่เห็นด้วยของเลนินต่อการไร้วินัยของบรรดาพรรคพี่น้องต่าง ๆ และเป็นการดูหมิ่นต่อลัทธิสังคมนิยมปฏิรูปในสากลที่สอง ก่อนที่เลนินจะเสียชีวิตในปี 1924 กระแสสูงแห่งการปฏิวัติในยุโรปได้ลดระดับลง ความฝันถึงการปฏิวัติสังคมนิยมโลกก็ถูกแทนที่ดัวย ความคิดชาตินิยมที่คับแคบในหมาชาวสังคมนิยม หลังจากที่เลนินเสียชีวิต ผู้ที่สืบทอดตำแหน่งต่อจากเขาคือ โจเซฟ สตาลิน (Joseph Stalin) มีการเปลี่ยนแปลงในนโยบายของคอมมินเทิร์น อย่างรุนแรง โดยเฉพาะต่อคำถามเกี่ยวกับความร่วมมือกับพรรคที่ไม่ใช่คอมมิวนิสต์ (ปัญหาแนวร่วม) และความพยายามที่ พคซ. จะเข้าไปชี้นำ สากลฯ โดยตรงทำให้ในที่สุด คอมมินเทิร์นแห่งสากลที่สอง ต้องยุบเลิกไป ในเดือนพฤษภาคม ปี 1943 สากลที่สี่ (The Fourth International) สากลที่สี่ มีความสำคัญน้อยกว่าครั้งอื่น ๆ ตั้งขึ้นในปี 1938 โดยทร๊อตสกี้ (Trotsky) และผู้ที่ติดตามเขาในการคัดค้านสตาลิน หลังจากการลอบสังหารทร๊อตสกี้ในปี 1940 แล้ว การนำจึงไปอยู่ ที่ชาวคอมมิวนิสต์เบลเยี่ยมซึ่งได้รับการไม่เห็นด้วยจนทำให้ ไม่สามารถประสบความสำเร็จใด ๆ ก่อนปี 1953 สำนักข่าวสารคอมมิวนิสต์ (The Communist Information Bureau, Cominform) ในเดือนตุลาคม ปี 1947 สหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (the Union of Soviet Socialist Republics, USSR) ได้จัดการประชุมพรรคคอมมิวนิสต์จาก 9 ประเทศขึ้นที่โปแลนด์: ได้แก่ สหภาพโซเวียตฯ, บัลกาเรีย, เชคโกสโลวาเกีย, ฮังการี, โปแลนด์, โรมาเนีย, ยูโกสลาเวีย, ฝรั่งเศส, และอิตาลี ร่วมกันก่อตั้งคอมมินฟอร์ม (Cominform) ขึ้น เพื่อเป็นแหล่งข่าวสารที่เกี่ยวข้องต่าง ๆ เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของพรรคคอมมิวนิสต์ แต่แท้จริงแล้วก็คือเครื่องมือทางนโยบายของ พคซ. ที่กดดันพรรคคอมมิวนิสต์ยูโกสลาเวียที่ ใช้นโยบายอิสระไม่ขึ้นต่อ พรรตตอมมิวนิสต์อื่น แม้ว่า สำนักงานใหญ่ของคอมมินฟอร์มในระยะแรกจะตั้งอยู่ที่เบลเกรด แต่ พคย.ตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยว ในการปกปักษ์รักษาอิสรภาพของยูโกสลาเวีย ทำให้พคย.ถูกขับออกจากคอมมินเทิร์น ในเดือนมิถุนายน ปี 1948 ในวันที่ 17 เมษายน ปี 1956 คอมมินฟอร์ม จึงยุบเลิกไป เมื่อ นิกิตา ครุชชอฟ (Nikita Khrushchev) เพื่อฟื้นความสัมพันธ์ระหว่างสหภาพโซเวียตกับยูโกสลาเวีย ความล้มเหลวของสากลต่าง ๆ สืบเนื่องมาจาก มาตรการที่ใหญ่โตที่เข้าไปจัดการกับความขัดแย้งที่มีมาเป็นเวลายาวนาน ระหว่างทฤษฎีความสมานฉันท์ของชนชั้นคนงานที่เหนือกว่าความเป็นชาติ และความเป็นจริงของการเป็นคู่แข่งกันของชาตินั้น ๆ ภายในขบวนการสังคมนิยม หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ทั้งชาวสังคมนิยมและชาวคอมมิวนิสต์จึงพยายามที่จะแสดงตัวเองทั้งในทางทฤษฎีและทางการปฏิบัติ ตามลักษณะวัฒนธรรมและความนึกคิดของชาติตน นอกจากนี้พรรคสังคมนิยมและพรรคสังคมประชาธิปไตยต่าง ๆ ในยุโรปได้รวมตัวกันก่อตั้งเป็น สังคมนิยมสากล (Socialist International) ขึ้นใหม่ในปี 1951 จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:25:15 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 8 [5] คาร์ล โยฮัน เคาท์สกี้ (Karl Johann Kautskyว1854-1938) นักทฤษฎีลัทธิ มาร์กซเยอรมัน และเป็นผู้นำยุคเริ่มแรกของพรรคสังคมประชาธิปไตยเยอรมัน เคาท์สกี้เกิดในกรุงปร๊ากและรับการศึกษาที่มหาวิทยาลัยเวียนา เขาเป็นเพื่อนและสานุศิษย์ของคาร์ล มาร์กซ และ เฟรดริช เองเกลส์ แต่ต่อมาได้เปลี่ยนจุดยืน กลายเป็น นักลัทธิฉวยโอกาส ยอมจำนน นักลัทธิแก้ และคนทรยศ ในปี 1883 เขาได้ก่อตั้งหนังสือพิมพ์ Die Neue Zeit ซึ่งภายใต้การเป็นบรรณาธิการของเขา ได้กลายเป็นวาระสารสังคมนิยมชั้นนำของยุโรป กลังจากที่เขาเข้าร่วมกับพรรคสังคมประชาธิปไตยเยอรมันแล้ว ก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นนักทฤษฎีลัทธิ มาร์กซชั้นแนวหน้าที่สุดคนหนึ่งในเวลานั้น โดยได้รับความนับถือจากการที่เขาได้ปกป้องหลักการปฏิวัติ จาก ทฤษฎีสังคมนิยมวิวัฒนาการ (Evolutionary Socialism) ของ เอดูอาร์ด เบิร์นสไตน (Eduard Bernstein; 1850-1932) ผู้นำสังคมประชาธิปไตยเยอรมันอีกคนหนึ่ง เบิร์นสไตน เกิดในเบอร์ลิน ได้รับการศึกษาที่มหาวิทยาลัยเบอร์ลิน ในปี 1872 เขาเข้าร่วมกับพรรคสังคมประชาธิปไตย และจากปี 1881 ถึง ปี 1890 เขาและ ออกัสท์ เบเบล (August Bebel )ผู้นำสังคมประชาธิปไตย ร่วมกันเป็นบรรณาธิการหนังสือพิมพ์ Sozialdemokrat (สังคมประชาธิปไตย) ขณะที่ลี้ภัยอยู่ในลอนดอน จากปี 1888 ถึงปี 1901, เบิร์นสไตน ได้กลายเป็นคนที่คุ้นเคยกับ เฟรดริช เองเกลส์ ผู้ที่ร่วมเขียน แถลงการณ์พรรคคอมมิวนิสต์ และได้ศึกษาทฤษฎีต่าง ๆ ที่พัฒนาโดย เองเกลส์และ คาร์ล มาร์กซ ที่จัดการกับธรรมชาติของสังคมทุนนิยม และสถาปนาสังคมนิยมขึ้นมา เบิร์นสไตนได้ปฏิเสธข้อโต้แย้งของมาร์กซ์ และเองเกลส์ ในเรื่องการโค่นล้มระบอบทุนนิยม ไม่เพียงเท่านั้นเขากลับพัฒนาทฤษฎีของเขาขึ้นมาเอง ตามที่เรียกกันว่า ลัทธิแก้ (revisionism) ซึ่งเน้นวิธีวิวัฒนาการมากกว่าวิธีการปฏิวัติเพื่อสร้างสังคมแบบสังคมนิยม ในปี 1901 เขาได้รับเลือกตั้งเข้าสู่สภาไรชสต๊าก (Reichstag) และเป็นผู้แทนฯอยู่ในปี 1902-1906, 1912-1918, และ 1920-1928 หนังสือของเขาชื่อ หลักการพื้นฐานของสังคมนิยมและบทเรียนของสังคมประชาธิปไตย (Die Voraussetzungen des Sozialismus und die Aufgaben der Sozialdemokratie /The Postulates of Socialism and lessons of Social Democracy; 1899) ซึ่งเป็นการวิพากษ์วิจารณ์ลัทธิมาร์กซโดยตรง อย่างไรก็ตาม ในกาลต่อมา เคาท์สกี้ เองก็แปรพักตร์กลับไปยอมรับทัศนะที่เป็นลัทธิแก้ของเบิร์นสไตน เขาจึงถูกประณามจากชาวลัทธิมาร์กซว่า เป็น นักฉวยโอกาสยอมจำนนผู้ทรยศ ระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งเคาท์สกี้ได้ประณามว่าเป็นการเสี่ยงภัยของพวกจักรพรรดินิยม ในปี 1917 เขาก็เป็นผู้นำคนหนึ่งอยู่ในส่วนปีกซ้ายที่แตกแยกออกมาจากพรรคสังคมประชาธิปไตย และได้ก่อตั้งพรรคสังคมประชาธิปไตยอิสระ (Independent Social Democratic Party) เขาได้ปฏิเสธ การปฏิวัติรัสเซียแห่งเดือนพฤศจิกายน 1917 และเลิกยอมตามส่วนใหญ่ในพรรคของเขาที่เปลี่ยนเป็นพรรคคอมมิวนิสต์เยอรมันสามัคคี (United German Communist Party) ซึ่งสนับสนุนระบอบโซเวียต หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 1 แล้วเขาจึงได้พำนักอยู่ในเวียนา ชี้นำการเคลื่อนไหวของนักสังคมนิยม ออสเตรีย ส่วนที่เป็นบทบาทสำคัญที่สุดของเคาท์สกี้ที่ได้ให้ต่อ ทฤษฎีลัทธิมาร์กซ ก็คือ ผลงานชื่อ ทฤษฎีมูลค่าส่วนเกิน (Theories of Surplus Value, มี 4 เล่ม, 1905-1910) ซึ่งประมวลขึ้นจากต้นฉบับและบันทึกต่าง ๆ ที่ มาร์กซทิ้งไว้ และแต่เดิมตั้งใจว่าจะเป็นพื้นฐานสำหรับการเขียน Das Kapital เล่มที่ 4 ของมาร์กซ (มีอยู่ 3 เล่ม, 1867-1894) [6] ลูด์วิก ฟอยเออร์บัค (Ludwig Andreas Feuerbach;1804-1872), นักปรัชญาเยอรมันผู้เสนอทฤษฎีจิตวิทยาศาสนา (religious psychology) และเป็นคนแรกพัฒนาหลักปรัชญาวัตถุนิยมเยอรมัน เขาเกิดใน Landshut และรับการศึกษาใน Berlin และ Erlangen ในวัยหนุ่มเขาเป็น ศานุศิษฐ์ของ Hegel นักปรัชญาจิตนิยมเยอรมัน แต่ต่อมา Feuerbach ได้ปฏิเสธ Hegel อย่างสิ้นเชิง ในผลงานของเขาชื่อ The Essence of Christianity (1841; trans. 1854) ฟอยเออร์บัค ได้แถลงว่า “การดำรงอยู่ของ หลักการต่าง ๆ ของศาสนา เป็นเพียงมีไว้เพื่อสร้างความพึงพอใจแก่ความต้องการทางจิตวิทยาแก่มนุษย์เท่านั้น เนื้อแท้ของมนุษย์แต่ละผู้ ก็คือ ตัวตนของตัวเอง เท่านั้น การบูชาพระเจ้า แท้จริงแล้วเป็นการบูชา ตัวตนของมนุษย์ผู้นั้นเอง” ที่สำคัญยิ่งไปกว่าทฤษฎีจิตวิทยาศาสนา ก็คือ ทฤษฎีวัตถุนิยมเชิงประจักษ์ (sensationalistic materialism) ในความเห็นของ Feuerbach เขาเห็นว่า ประชาชนและความต้องการทางวัตถุของพวกเขาเป็นพื้นฐานของความติดทางสังคมและการเมือง การดำรงอยู่ของกายและจิต เป็นผลพวงของสภาพภววิสัย จิตสำนึกของมนุษย์เกิดจากการรับรู้ภววิสัยผ่านทางอายาตนะ(อวัยวะเกี่ยวกับการรับรู้)ทั้งหลายของเขาเอง ฟอยเออร์บัค กล่าวว่า “Der Mensch ist was er isst” (มนุษย์เป็นอย่างสิ่งที่เขากิน - Man is what he eats) และได้เสนอว่า อาหารที่ดีจะสามารถทำให้มนุษยชาติดีขึ้น มาร์กซ และ เองเกลส์ เห็นว่าการย้ำถึงความเรียกร้องต้องการของประชาชนและมนุษย์ ของ Feuerbach เป็นการใช้หลักการลัทธิวัตถุนิยมไปศึกษาสังคม ซึ่งต่อมามีผลอย่างใหญ่หลวงต่อการพัฒนาทฤษฎีวัตถุนิยมประวัติศาสตร์ (the theory of historical materialism) ของพวกเขา [7] จอร์จ วิลไฮล์ม เฮเกล (George Wilhelm Friedrich Hegel; 1770 – 1831), นักปรัชญาจิตนิยมเยอรมันผู้เสนอว่า สัจจธรรมสามารถเข้าถึงได้ด้วยการใช้ วิภาษวิธี (dialectics)อย่างต่อเนื่อง โดยมีสมมุติฐานว่า ความคิดใด ๆ จะประกอบด้วย 2 ด้านที่ตรงกันข้ามกัน ได้แก่ บทเสนอ (thesis)และบทค้าน (antithesis) ซึ่งจะโต้แย้งกันจนนำไปสู่ข้อสรุปใหม่ (synthesis) ข้อสรุปใหม่นี้ก็จะกลายเป็นบทเสนอใหม่ และก็จะเกิดบทค้านขึ้นมาใหม่อีก กระบวนการนี้จะดำเนินไปจนในที่สุดจะสามารถค้นพบความจริงสูงสุดได้ Hegel ได้เสนอวิภาษวิธีไว้ในหนังสือหลายเล่มที่สำคัญเช่น The Phenomenology of Mind (1807) ซึ่งอรรถาธิบายถึงเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ และวิวัฒนาการแห่งความคิด จากคุณ : 1234 - [ 25 ก.ย. 51 04:25:43 A:125.26.139.246 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 9 โดยส่วนตัวยังไงไม่รู้สิ ผมว่าหลักวัตถุนิยมทางประวัติศาสตร์และวัตถุนิยมวิภาษวิธีมันเป็นสิ่งเลื่อนลอยอย่างไรก็ไม่รู้ :) จากคุณ : สนใจ - [ 25 ก.ย. 51 09:33:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ครับ ค่อยๆดูรายละเอียดกันไปเรื่อยๆครับ เพราะตัวมารกซ์เองก็มีจุดโง่อยู่มาก คงเป็นเพราะเขาตายซะก่อนลัทธิสังคมนิยมเลยตึงเกินไป หรือเป็นฝันอยู่ จน มี เติ้ง เสี่ยวผิง กำเนิดขึ้น ^ ^ นี่คือบุคคลผู้พลิกชะตาชาวสังคมนิยมให้ดีขึ้นครับ เพราะอะไร มาร์กซ เอง กำหนดจุดลัทธิไกลเกิน ความเป็นมนุษย์ของพวกเราจะไปถึงได้ แต่ ก็ขอให้รู็ไว้ว่า ฝันนั้นคือสิ่งสมบูรณ์ ที่ทำให้คนรุ่นหลังใช้เป็นปัจจัยมูลฐานไว้ มาร์กซ ใช้หลัก ตรรกะ แล้วไม่สนใจ มานุษยนิยม เลยแม้แต่นิด ก็เป็นวาระของคนรุ่นหลังครับ ศึกษา เพื่อไมให้ลัทธินี้ถูกลบเลือนไป เพราะคนเราไม่ได้อยู่นิรันดร ไม่ได้เป็นพระเจ้า ยังต้องสืบทอดสานต่อกันไปแบบรุ่นต่อรุ่นครับ ขนาดพระพุทธเจ้าของผมท่านยังฝากบอกเลยครับว่า อีกไม่นานมานี้มนุษย์จะมีพระศาสดาที่เก่งกว่าท่านลงมาจุติ สิ่งที่ยาก ของผมคือ พยายามหา โบราณคดีชิ้นนี้ให้ได้ครับ จากคุณ : 1234 - [ 26 ก.ย. 51 07:37:46 A:125.26.143.13 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เคยอ่านชีวประวัติ เหมือนกันค่ะ ตามความเข้าใจของเราเองนะคะ...ชีวิตของคาร์ล ก็สะท้อนออกมาเป็นแนวคิดของเขา คือมันเป็นแนวอุดมคติ ซึ่งตอบสนองกับส่วนที่หายไปของชีวิตเขา  คนเชื่อหรือนำไปเป็นแนวทางก็ไม่แปลก เพราะมันตอบสนองความต้องการของจิตใจ แต่แนวคิดของเขา ถ้าทำตาม ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ไปไม่รอด  ซึ่งก็เหมือนกันชีวิตของคาร์ลเอง  การที่เอาเวลาไปแต่งหนังสือแล้วปล่อยให้ภรรยาตายไปด้วยความหนาว+อดอยาก  โดยไม่สนใจ และท้ายที่สุดตัวเองก็ตายไปด้วยเหตุผลเดียวกัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับ ประเทศที่นำแนวคิดของดาร์ลไปใช้บ้าง...รัสเซียก็ยากจนลงเรื่อยๆ ท้ายที่สุดต้องเปลี่ยนระบบการปกครองเพราะไม่มีกิน  จีนก็ต้องเปลี่ยนระบบเพราะถ้าใช้ระบบคอมมิวนิสต์ล้วนๆ ก็ไม่มีกินเหมือนกัน ชีวิตของประเทศที่ทำตามแนวคิดคาร์ล ก็จบลงเหมือนชีวิตของคาร์ลนั่นล่ะค่ะ คือ ไม่มีจะรับประทานจนตาย(ถ้าไม่เปลี่ยนแปลง) แต่ถ้าจะถามว่าแนวคิดของเขาเป็นยังไง...ก็ถือว่า ดีมากเลยค่ะ ในแง่ตอบสนองทางจิตใจของคนที่พบในสภาพเดียวกัน  ลัทธินี้จะไม่มีวันตาย ในที่สุด มันจะกลับมาใหม่ ถ้าสถานการณ์เอื้ออำนวย  และมันก็จะจบลงเหมือนชีวิตคาร์ล เป็นวงเวียนประวัติศาสตร์ จากคุณ : กันดัมจัง - [ 26 ก.ย. 51 18:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ กันดัม คุณกำลังไปมอง ลัทธิมารกซ์ ในแง่ร้ายนะครับ ก่อนอื่นต้องปลดปล่อยพันธนารการเดิมๆของคุณออกไปซะก่อนๆ จะไปสวมวิญญานของ แนวนี้คิดนี้นะครับ คุณเอาผลของการกระทำไปเปรียบเทียบกับลัทธิไม่ได้ ครับ ซ้ำร้ายคุณเอาชีวิต ของ เมียมาร์ก และมาร์กซ เองมาใส่ร้าย ลัทธิ อันนี้ผมไม่ถือหรอกครับ แต่อยากให้คุณมองภาพให้สะอาดขึ้น จากคุณ : 1234 - [ 27 ก.ย. 51 13:47:22 A:125.26.158.99 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อดตาย เพราะลัทธิ หรือ อดตาย เพราะวิธีปฏิบัติ ของคนนำ หรอครับ อดตาย ระบบประชาธิปไตยแบบเสรีก็สามารถนะครับ ถ้าคนทำไม่ใส่ใจ โดยแก่นแล้ว มาร์กซ์อยากช่วยชนชั้นกรรมมาชีพที่กำลังเสียเปรียบ อยู่เต็มประตู หลังจากนั้นมาร์กซ ก็ไปใส่ลายละเอียด ที่ ดูจะเกินไป คือ ยุบลงทันทีทันใด และไปโอนอำนาจให้ ผุ้นำ มากเกินไป เมื่อผู้นำไม่ได้ทุกอย่างก็จบ จากคุณ : 1234 - [ 27 ก.ย. 51 13:55:23 A:125.26.158.99 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 27 ก.ย. 51 14:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ประชาธิปไตยไม่ได้ตรงข้ามกับคอมมิวนิตส์ คอมฯตรงข้ามกับทุนนิยม ประชาธิปไตยตรงข้ามกับเผด็จการ จากคุณ : แม่ตานน้อย - [ 28 ก.ย. 51 19:51:08 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อิอิ ไม่ได้มองในแง่ร้ายนะคะ เรามองในสิ่งที่มันเป็นไป เรายังชมเลยนะคะว่าแนวคิดลัทธิ นี้มันดี ไม่อย่างนั้นคงไม่มีประเทศใหญ่ๆมาทำตาม และล้มล้างระบบการปกครองเก่าๆ เพื่อมาปฎิบัติตามแนวทางของมารก์ แต่เราต้องเรียนรู้เพิ่มอีกอย่างหนึ่งในการปฎิบัติ ว่าคนที่คิดแบบไหน จะมีชีวิตแบบไหน เราต้องรู้ตัวเองว่าชีวิตเราต้องการแบบไหน ต้องการเป็นอย่างคนแบบบนั้นรึปล่าว เช่น ศาสนาละกัน เห็นภาพง่ายดี พระมีวินัยมีการปฏิบัติที่น่านับถือ สั่งสอนให้คนทำความดี มีปรัชญาในการปฎิบัติตน มีแนวทางที่ชัดเจน ใครๆก็กราบไหว้บูชา  แต่ถ้าถามว่า เราอยากจะเป็นพระไหม เราก็ต้องคิดนะคะ แต่แปลกใจในแนวคิดของคุณ 1234 ในแง่ที่ว่า "ทำไมถึงเอาการปฎิบัติตน มามองลัทธิไม่ได้ล่ะคะ" ทั้งๆที่ ลัทธิเป็นการสั่งสอน วิธิการปฎับัติในการดำรงชีวิตของคนที่เชื่อ สอนให้เกิดแนวคิดไปตามลัทธิ นะคะ เราเปรียบเทียบให้เห็นว่าคนที่ปฏิบัติตามลัทธิแล้วมีสภาพเป็นอย่างไร กลับกลายเป็นการ "ใส่ร้าย" ลัทธิ ไปซะแล้ว การอดตาย ไม่ใช่จะเกิดกับมารก์และภรรยาเท่านั้นนะคะ รัสเซียก็ล้มเพราะคนไม่มีจะกิน  จีนก็ต้องปรับเปลี่ยน นี่คือ ผลจากการกระทำที่เชื่อตามลัทธิ นะคะ  มีประเทศไหนบ้างคะที่ใช้ระบบของมารก์เต็มร้อยแล้วอยู่ดีมีสุข  ไม่ได้หมายความว่าความเชื่อนั้นไม่ดี แต่เราต้องการจะ เชื่อเพื่อ "ชื่นชม" หรือ เชื่อ "เพื่อนำไปปฏิบัติ" เราก็ต้องคิด การปกครองระบบประชาธิปไตยเต็มร้อยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อเสีย แต่ การปกครองตามลิทธิของมาร์ก ยังหาประเทศไหนที่ใช้ปกครองแล้วรอด อันนี้เรายังหาไม่เจอค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ย. 51 21:58:37 จากคุณ : กันดัมจัง - [ 29 ก.ย. 51 21:56:22 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณหมายถึง สตาลินหรือเปล่า คุณหมายถึง พล พต รึเปล่า คุณหมายถึงเหมา ตอนบ้ารึเปล่า ครับผม ว่า มันเป็นอย่างนั้นทุกระบบ เสรีจัดก็เหมือนอเมริกาที่ปล่อยหนี้เสีย จนคนตกงานกันเยอะแยะ ระบบราชการของอเมริกาหาคนทำยาก ซะจนต้องไม่ต้องสอบเป็น โอเคๆ กระผมเองไม่เอาความคิดใครมาใส่หัวซะจนแนบสนิท แต่กระผมนำสิ่งที่มันเป็นสัจจะธรรมเข้ามาหัวให้เต็มพิกัด กระผมเห็นด้วยกับคุณว่า ทุกอย่างมันอยู่ที่มนุษย์ แต่คุณไปดูถูกเหยียดหยามลัทธินี้เกินไป การอดตาย มันเกิดขึ้นได้ทุกที่ มาร์กซ เสียสละทุกอย่างเพื่อความคิดนี้ แทนที่คุณจะเคารพคุณกลับกล่าวหา คุณปฏิเศษได้ไหม ว่า คนจน ในโลกเรามีหลายระดับด้วยกัน คุณคงไม่เคยเห็น ทาส ว่า เป็นยังงัย ลัทธิมารซ์ เหมาะมาก มีหลายประเด็นด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็น -การแบ่งทีดินให้ -การเก็บภาษีด้วย แล้วส่งให้ บังเอิญว่าโลกเรามันเดินทางมาถึง ยุคที่ทุกคน ไม่ได้เป็นสัตว์ ลัทธินี้เลยใช้ไม่ได้ แต่โบราณคดีชิ้นนี้ กำลังจะหายไปด้วยการโดนใส่ร้าย และการกระทำไม่ดี มันคือ อคติมาตั้งแต่รุ่นปู้ยาตายาย ถ้าเราถูกกล่าวหาว่าเป็น คอมมิวนิสย์ มันถึงกับฆ่าเลยทีเดียว นี่คือความไม่ยุติธรรม ทั้งนั้นครับ จากคุณ : 1234 - [ 2 ต.ค. 51 20:36:43 A:125.26.158.86 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เอาใจผมง่ายๆแล้วกันว่า ไอ้พวกผู้นำที่เอาลัทธิมาร์กซไปใช้มันไม่ใช่ผิดมากก็ผิดน้อย แล้วกลายเป็นลัทธิขึ้นมาแทนไป แก่นสารมันอยู่ที่ไหน ลัทธิ ไม่จำเป็นต้องเอามาใช้ครับ เหมือนศาสนา ที่มีให้เชื่อ ไม่ได้มีให้เถียง เลยนะครับ เป็นที่ ถกกันเยอะว่า ศาสนา เป็นของพระเจ้า หรือเป็นของนักบวช โลกเราเบี่ยงเบนไปเยอะแล้ว จากคุณ : 1234 - [ 2 ต.ค. 51 20:46:58 A:125.26.158.86 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ถึงคุณ แม่ตานน้อย เผด็จการณ์ แม้ไม่ใช่อาวุธเข้าไปยึดอำนาจแล้ว กุมอำนาจ เผด็จการณืเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อที่มีการฉ้อฉลของผู้มีอำนาจ **** เชเกวาร่า นักต่อสู้ของสังคมนิยม เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มานักต่อนักแล้ว เขาประกาศมาในบางครั้งว่า พี่น้องทั้งหลายถึงเราไม่อยู่จักกัน แต่เมื่อท่านมีความทุกข์ร้อนขึ้นมาเมื่อใด ขอเพียงส่งเสียงกรี๊ดดร้องขึ้นมา เมื่อนั้น ข้าพเจ้าจะไป จากคุณ : 1234 - [ 2 ต.ค. 51 20:58:56 A:125.26.158.86 X: TicketID:184742 ]