ความคิดเห็นที่ 1 ตัวอย่างเนื้อหาและสำนวนแปล บทที่ 11 เหมันต์อำลา  วสันต์มาเยือน... บุปผาหลากสีผลิบาน ผีเสื้อโผผินบินผ่าน เกาะนิ่งยังปลายนิ้ว ณ หมู่บ้านขนาดใหญ่(๑) ซึ่งตั้งอยู่กลางภูผาชายแดนระหว่างกุยเล่อและเป่ยม่อ(๒)  พิงถิงยืนอิงหน้าต่าง “ระยะนี้...เจ้าซูบไปไม่น้อย” เหอเสียซึ่งยืนอยู่ข้างหลังหญิงสาวถอนหายใจ “พิงถิง เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว” “เปลี่ยนไป ?” พิงถิงยิ้มละไม นิ้วขยับเบาๆ ผีเสื้อซึ่งเกาะพักนิ่งตระหนกจนบินผละจาก หญิงสาวหันไปหาผู้เป็นนาย “ใครเปลี่ยนไปกันเจ้าคะ ? พิงถิงก็ยังแซ่ป๋าย ยังติดตามนายน้อย ยังดีดพิณร้องเพลงอยู่ทุกวันเหมือนเดิมนี่นา” เหอเสียจ้องมองสาวใช้ตัวน้อยแน่วนิ่ง จวบจนนางทนต่อสายตาค้นคว้าไม่ไหวและเมินหน้าหนี จึงค่อยนำของสิ่งหนึ่งออกจากข้างหลังมาประคองด้วยสองมือตรงหน้านาง “ให้เจ้า” “อะไรหรือเจ้าคะ ?” หญิงสาวเอ่ยถามขณะจ้องมองอย่างละเอียด ปรากฏว่าคือกระบี่ที่ฉูเป่ยเจี๋ยทิ้งเอาไว้เป็นวัตถุพยานนั่นเอง “นี่มันวัตถุพยานของสองแคว้น มายกให้พิงถิงได้อย่างไรกันเจ้าคะ ?” “ฉูเป่ยเจี๋ยมีความเคยชินอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือทุกครั้งที่ออกรบ จะผูกกระบี่ไว้ที่เอวซ้ายขวาพร้อมกัน วัตถุพยานที่ทิ้งเอาไว้ในครั้งนี้ คือกระบี่ที่เอวซ้ายของเขา” เหอเสียเว้นจังหวะเล็กน้อย แล้วอธิบายเสียงหนัก “กระบี่นี้...ชื่อว่า หลีหุน(พรากวิญญาณ)(๓)” นัยน์ตาพิงถิงเหลือบมองมายังกระบี่โบราณอายุร่วมร้อยปีเล่มนี้ มือเรียวบางยื่นออกไปลูบไล้ กล่าวทวนคำดั่งละเมอ “หลีหุน ?” “ในตอนนั้นข้ายังนึกสงสัยอยู่ว่าเหตุใดเขาจึงทิ้งกระบี่ที่เอวซ้ายซึ่งสำคัญต่อเขามากที่สุดเอาไว้ แทนที่จะทิ้งกระบี่เสินเวย(เทวานุภาพ)ที่เอวขวาซึ่งสำคัญรองลงไป มาบัดนี้ข้าเข้าใจแล้ว...กระบี่เล่มนี้เขาทิ้งไว้ให้เจ้า และตัวเจ้าเวลานี้...ได้ถูกพรากวิญญาณไปเสียแล้ว” เหอเสียยัดเยียดกระบี่ใส่มือพิงถิง แล้วถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ...พรากวิญญาณ ?... พิงถิงโอบกระบี่แนบอก ตัวกระบี่เย็นเฉียบสัมผัสผิวเนื้อ หญิงสาวจมสู่ห้วงภวังค์ มิผิด...หัวใจของนางได้พรากจาก...ติดตามร่างสูงสง่าบนหลังม้านั้นไปแล้ว... จะให้ลืมฉูเป่ยเจี๋ยได้อย่างไร ? วสันต์อันตระการสดใส คือเวลาเหมาะสมที่จะเด็ดดอกไม้ปักผมพอดี หลังจากได้อยู่อย่างสงบ เวลาว่างช่างมีมากมายนัก ทำให้นางหวนระลึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างทุกเรื่องราวของฉูเป่ยเจี๋ย...อย่างละเอียดลออ...ทุกวันคืน ไยหัวใจจึงอ่อนระทวยดุจดินเลน ละลายเป็นสายน้ำ ลืมสิ้นความเท็จระหว่างกัน ลืมสิ้นร้อยเล่ห์แผนการ ผู้ชนะเป็นเจ้าผู้แพ้เป็นโจร จดจำได้เพียงสามคืนในคฤหาสน์ตระกูลฮัวที่เขายืนเฝ้าอย่างมุ่งมั่นเงียบงัน และร้อยรัดหัวใจนางไปครองแต่บัดนั้น “ท่านเป็นคนเช่นไรหนอ ?” หญิงสาวแหงนหน้าถามก้อนเมฆเบาๆ “ท่านแค้นข้า...หรือรักข้า ? คำกล่าวก่อนจากนั้น เป็นเพราะไม่อาจตัดใจ...หรือเพียงจะลวงหลอกข้า ?” เคียงคู่ทุกคืนวัน อ่อนหวานถึงทรวงใน มิใช่สิ่งลวง ต่างฝ่ายต่างอำพราง วางแผนล่อลวงกัน ก็มิใช่สิ่งลวง นางหลักแหลมมาชั่วชีวิต บัดนี้กลับโง่เขลา ราวพลาดจมสู่ปลักโคลน สุดจะถอนตัวได้ ทันใดนั้นไหล่บางพลันถูกตบหนักๆ กะทันหันจากด้านหลัง พิงถิงสะดุ้ง หันขวับไปทั้งตัวทันควัน “ฮ่าฮ่า ! ใจลอยอีกแล้วหรือ ?” ตงจั๋วยิ้มเผล่ร้องทัก แต่ครั้นเห็นใบหน้าของหญิงสาวชัดตา เด็กหนุ่มก็รีบสลายรอยยิ้มทันควัน “อ้าว...เฮ้ ? ทำไมถึงร้องไห้เล่า ?” พิงถิงรีบเช็ดใบหน้าที่เปียกชื้น ขึงตาดุว่า “วันทั้งวันไม่เคยทำตัวจริงจังเสียบ้างเลย ครั้งก่อนที่เจอเจ้าตอนลำบาก ข้ายังว่าเจ้าดูก้าวหน้าขึ้นหน่อย นี่เข้ามาอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน เจ้าก็เริ่มอยู่ไม่สุขอีกแล้วนะ” ตงจั๋วหัวเราะเจื่อนๆ พลางเกาศีรษะ เหล่ตามองหญิงสาว แล้วนั่งลงประคองถ้วยชาขึ้นมา “ข้าน่ะมาเยี่ยมเจ้า กะว่าจะมาหยอกเล่นให้เจ้าสบายใจขึ้นบ้าง แล้วดูเจ้าสิ พอเห็นหน้าข้าก็ตีหน้าขึงขังพูดจาสั่งสอนกันเลยนะ” เมื่อได้ฟังเด็กหนุ่มว่ามาดังนี้ พิงถิงก็ให้กระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที จึงก้มหน้าลงพูดอย่างกระดากกระเดื่อง “พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ข้าสบายดี เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็หายเองนั่นล่ะ” “อีกไม่กี่วัน ? พวกเราจะไปกันพรุ่งนี้แล้วนะ เจ้ายังไม่รีบทำตัวให้ร่าเริงขึ้นอีก” “พรุ่งนี้ ?” พิงถิงตะลึง “จะไปไหนกันหรือ ?” ตงจั๋งชะงักงัน เหมือนนึกไม่ถึงว่าพิงถิงจะไม่ทราบ ใบหน้าเด็กหนุ่มปรากฏแววอึดอัดวูบขึ้น รีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันควัน ออกตัวเป็นนัยๆ ว่า “ข้าก็แค่ได้ยินนายน้อยพูดให้ฟังครั้งสองครั้งเท่านั้น...ดูเหมือน...จะบอกว่าถึงที่นี่จะเป็นกิจการที่ทางวังลอบมาสร้างเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน แต่ยังไงก็อยู่ในเขตแดนของกุยเล่อ ตอนนี้ต้าหวางยังไล่ตามจับตัวพวกเราอยู่ เพราะงั้นระวังเอาไว้ก่อนจะดีกว่า รีบไปเสียแต่เนิ่นๆ......ไม่รู้เหมือนกันว่าไปที่ใด” ว่าแล้วก็หัวเราะแห้งๆ ตบหน้าผากตัวเองดังแปะ(๔) ออกตัวว่า “งานที่นายน้อยสั่งเอาไว้ จนป่านนี้ข้ายังไม่ได้ทำเลย” พิงถิงนิ่งมองตงจั๋วรีบร้อนจากไป เนิ่นนานให้หลังจึงค่อยรั้งสายตากลับ ความรู้สึกแปลกหน้าผุดขึ้นในบัดดล เมื่อย้อนนึกดู จะโทษนายน้อยกับตงจั๋วก็ไม่ได้จริงๆ นั่นล่ะ นับตั้งแต่กลับมาอยู่ข้างกายนายน้อย นางก็มีอาการเลื่อนลอยเหมือนคนไร้วิญญาณตลอดเวลา คนอื่นพูดมาสิบคำ นางจะเอ่ยรับเนือยๆ เพียงคำเดียว ที่ผ่านมาการดูแลเรื่องทั่วไปภายในวังจะเป็นหน้าที่ของนางทั้งหมด แต่หลังจากนางพลัดหลงไปอยู่ตงหลินเสียระยะหนึ่ง สภาพแวดล้อมก็ได้สร้างสาวใช้ที่รับหน้าที่ตรงนี้ได้ดีบางคนขึ้นมาเองโดยธรรมชาติ เมื่อนางกลับมา จึงคร้านจะไปยุ่งกับเรื่องเหล่านั้นอีก ช่องว่างระหว่างนางกับทางวังจึงเริ่มก่อตัวขึ้นเช่นนี้เอง นายน้อยกังวลได้ถูกต้อง แม้ที่นี่จะเปลี่ยวร้างห่างไกลสายตาผู้คน แต่ก็ยังอยู่ในเขตปกครองของต้าหวางอยู่ดี หากเป็นกาลก่อน นางควรจะดูออกและเอ่ยเตือนนายน้อยเสียนานแล้ว มาบัดนี้......หรือการเคี่ยวกรำได้ทำให้นางสูญเสียไหวพริบไป ? วันถัดมา มีสาวใช้มาบอกให้นางเตรียมเก็บข้าวของจริงๆ พิงถิงถามว่า “พวกเราจะไปที่ใดกันหรือ ?” “ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ” “นายน้อยล่ะ ?” “นายน้อยกำลังยุ่งอยู่เจ้าค่ะ” หลังจากตามคนของทางวังขึ้นไปนั่งบนรถม้า หญิงสาวก็พบว่าตงจั๋วไม่อยู่ จึงหันไปถามว่า “ตงจั๋วไปไหนหรือ ?” “ข้าจะไปทราบได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ ? พี่พิงถิง พี่ทำใจให้สบายแล้วนั่งรถไปเถอะ” “นายน้อยอยู่ในรถคันไหนหรือ ? ปกติข้าจะนั่งรถคันเดียวกับนายน้อย” “พี่พิงถิง นายน้อยเป็นคนสั่งให้พี่นั่งรถคันเดียวกับพวกเราเจ้าค่ะ ส่วนนายน้อยอยู่ในรถคันไหน ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน” ถามไปสิบไม่รู้เสียเก้า ตลอดการเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นไร้อุปสรรค และแล้วก็มาถึงเรือนพักร้อนอีกแห่ง ดูเหมือนจะเป็นกิจการที่วังจิ้งอานหวางลอบมาสร้างเอาไว้ในกาลก่อนอีกเช่นกัน เมื่อความสงสัยเริ่มผุดขึ้น พิงถิงจึงมิอาจไม่รั้งสติกลับมาจากการหมกมุ่นครุ่นคิดอยู่แต่เรื่องของฉูเป่ยเจี๋ยเสียสามส่วน แล้วพิจารณาทุกสิ่งรอบกาย ความห่างเหินเพิ่มพูนขึ้นทุกวันอย่างไร้สาเหตุ... ไม่ได้เห็นนายน้อยแม้แต่เงามาหลายวัน...ตอนที่มัวแต่เหม่อลอย นางไม่ทันได้สังเกตเรื่องนี้ แต่ตอนนี้นางสังเกตเห็นแล้ว “ทำไมถึงไม่เห็นเหล่าหวางเยี่ย(๕) เลยเล่า ?” “เหล่าหวางเยี่ยไม่ได้ร่วมทางกับพวกเราเจ้าค่ะ” “อย่างนั้นท่านอยู่ที่ใดหรือ ?” “ไม่ทราบเหมือนกันเจ้าค่ะ” เมื่อได้ทราบว่าพวกสาวใช้ไม่ทราบอะไรจริงๆ  หญิงสาวก็คิดจะออกจากห้องไปหานายน้อย แต่กลับถูกขวางเอาไว้ที่หน้าประตู “ถ้าพี่จะไปหานายน้อย พวกเราจะไปเชิญมาให้เองเจ้าค่ะ” ครู่หนึ่งให้หลังสาวใช้ก็กลับมาบอกว่า “นายน้อยไม่อยู่เจ้าค่ะ กลับมาเมื่อไรคงจะมาหาพี่เองกระมัง” _______________________________ ๑. “หมู่บ้าน” ในที่นี้หมายถึง หมู่บ้านในลักษณะเป็นเขตที่ดินของขุนนางคหบดี โดยในพื้นที่นั้นจะมีคฤหาสน์ของท่านเจ้าของที่ดิน ล้อมรอบด้วยที่นาของเจ้าของคฤหาสน์ และมีบ้านของเหล่าชาวนาซึ่งเช่าที่นาทำกิน ถือเป็น “ชาวบ้าน” ของหมู่บ้าน ๒. แคว้นเป่ยม่อ (Beimoguo : เป่ยม่อกั๋ว) แปลว่า แคว้นทะเลทรายทางเหนือ ๓. หลีหุน (lihun : พรากวิญญาณ) คำว่า “วิญญาณ” ในภาษาจีน มีนัยหมายถึง “หัวใจ” ในแง่ของความรักด้วยเช่นกัน ๔. ชาวจีนมักเอามือตบหน้าผากตัวเองในความหมายเพิ่งนึกขึ้นได้ หรือเพิ่งจะเข้าใจ ทำนอง “โอ๊ะ...จริงด้วย !” หรือ “อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง !” ๕. เหล่าหวางเยี่ย (laowangye) หวางเยี่ยผู้เฒ่า หมายถึงจิ้งอานหวางเหอม่อ ท่านพ่อของเหอเสีย จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 10:58:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่ได้พบหน้าเหอเสียมาหลายวัน การข่าวเหมือนจะถูกตัดขาดจนหลงเหลือเพียงน้อยนิด พิงถิงมองไม่เห็นสภาพโดยรอบ ทั้งข้างกายและรอบนอกมีแต่ความเลือนรางทั้งสิ้น หญิงสาวมิอาจไม่หนาวเยือกในใจ แค่พลัดหลงไปอยู่ที่อื่นพักเดียว เหตุใดจึงเปลี่ยนแปลงไปได้มากเพียงนี้ ? นี่ทางวังเปลี่ยนไป...หรือนางเองที่เปลี่ยน ? ไม่นาน...อาการป่วยที่ไปติดมาเมื่อปีก่อนก็กำเริบขึ้นอีกครั้ง พิงถิงตื่นขึ้นกลางดึก แล้วไอไม่ได้หยุด จนต้องเชิญหมอมาตรวจและต้มยากันวุ่นวายไปทั้งคืน วันรุ่งขึ้น เหอเสียได้ปรากฏตัวในที่สุด “ทำไมถึงล้มป่วยอีกแล้วเล่า ?” เหอเสียขมวดคิ้วตำหนิ “ไม่ยอมดูแลตัวเองให้ดีๆ เสียบ้างเลย ดูสิ อยู่ดีไม่ว่าดีก็มาทำให้ตัวเองไม่สบายอีกจนได้ ไยต้องทำเช่นนี้ด้วย ?” ชายหนุ่มยกถ้วยยามาป้อนให้หญิงสาวดื่มเองกับมือ พิงถิงนิ่งเหม่อมองผู้เป็นนาย ครู่หนึ่งให้หลังจึงคลี่ยิ้ม “ก็ระยะนี้นายน้อยยุ่งมาก ทำอย่างไรก็ไม่ได้พบเสียทีนี่เจ้าคะ” “ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่สบายใจ และกลัวว่าเจ้าจะตรากตรำจนเกินไป ถึงได้ปิดบังไม่ให้เจ้ารู้เรื่องที่จะทำให้เจ้าไม่สบายใจและตรากตรำ” “ต่อไปทางวังจะไปอยู่กันที่ใด นายน้อยปรึกษากับหวางเยี่ยหรือยังเจ้าคะ ?” “ดูสิ บอกแล้วว่าไม่ต้องกังวล เรื่องทั้งหมดข้าจะเป็นคนจัดการเอง” หญิงสาวพยุงร่างท่อนบนขึ้นดื่มยา แล้วหลับตาลงผ่อนคลายร่างกาย เหอเสียไม่รีบร้อนผละจากไปอยู่แล้ว จึงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ  ช่วยนวดไหล่ให้เบาๆ “นอนเถอะ เจ้าผอมจนเห็นกระดูกแล้วนะ ต้องนอนมากๆ ทานมากๆ ถึงจะสุขสบาย ตอนนี้เจ้าเอาแต่ขมวดคิ้วไม่ยอมพูดยอมจา เห็นแล้วนึกถึงสมัยเด็กๆ ที่เจ้าชอบเล่นซนเอาจาน(๖)ไปทิ้งในบ่อน้ำเสียจริง” “สมัยยังเด็กนี่ดีจริงๆ สองเด็กน้อยไม่เคยตั้งแง่กัน” “ตอนนี้เราสองคนก็ยังดีกันมากอยู่เหมือนเดิมนี่” รอยยิ้มอ่อนล้าผุดขึ้นบนดวงหน้าซูบเซียว แล้วหญิงสาวจึงพลันนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นได้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย “นายน้อย ฉูเป่ยเจี๋ยเคยบอกข้าอยู่เรื่องหนึ่ง” “เขาบอกว่าอะไร ?” “เขาบอกว่า...เจ้าเป็นสาวใช้คนสนิทของเหอเสีย หรือไม่ทราบว่านายน้อยของเจ้าคือยอดขุนพลแห่งยุค ? ‘ยอดขุนพล’ หมายความว่าอย่างไร...หมายความว่าสามารถแยกแยะได้กระจ่างว่าสิ่งใดหนักสิ่งใดเบา หมายความว่าสามารถสละความรักชอบส่วนตัว สะบั้นความคิดเพื่อตัวเอง แม้ตัวเจ้าป๋ายพิงถิงจะเฉลียวฉลาดเป็นที่โปรดปรานของเขามากเพียงใด ก็......ก็ไม่นับเป็นอย่างไรได้” เหอเสียส่ายหน้า “เด็กโง่เอ๋ย...นี่เจ้าเอาแต่จดจำคำพูดของเขาหรืออย่างไร ?” “แม้เขาจะเป็นแม่ทัพฝ่ายศัตรู แต่ข้าเชื่อคำพูดนี้ของเขา” นัยน์ตาอ่อนไหวของหญิงสาวจับอยู่ที่ใบหน้าของผู้เป็นนาย กล่าวเบาๆ “นายน้อยคือ ‘ยอดขุนพลแห่งยุค’ ” เหอเสียก้มหน้านิ่งไม่เอ่ยคำ ครู่หนึ่งจึงค่อยกล่าวว่า “พิงถิง ตั้งแต่กลับมา เจ้าไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องในวังเจิ้นเป่ยหวางกับข้าเลย” “ฉูเป่ยเจี๋ยระแวงข้าอยู่แต่แรก เวลาที่เขาอ่านเอกสารราชการ แม้ข้าจะอยู่ในห้องด้วย แต่ในเอกสารเหล่านั้นเขียนอะไรไว้บ้าง ข้าไม่เคยได้เห็นแม้แต่ตัวเดียว” ฉากบังตาห่วงรัดม่าน(๗)  วันนี้และวันวานอยู่หนใด... โถงว่างเปล่าห้องผุพัง คือวังจิ้งอานหวางซึ่งเคยรุ่งโรจน์ในเคอหลงแห่งกุยเล่อ ทอดตาพบเจอแต่ชายคาชำรุดกระเบื้องทรุดโทรม แล้วจักโทษที่ใจคนแปรผันกระไรได้ ? “กุยเล่อได้ช่วงเวลาสงบสุขห้าปีไปแล้ว ด้วยเวลาห้าปีนี้ ต้าหวางจะสามารถตระเตรียมรวบรวมกำลังรบมาต่อต้านตงหลินได้ พวกเราทำมาถึงขั้นนี้ ถือว่าไม่ผิดต่อบุญคุณที่แคว้นมอบแก่พวกเรามาทุกชั่วคนแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเหอซู่ก็เป็นต้าหวางของกุยเล่อ เขาไร้เมตตา พวกเรามิอาจไร้คุณธรรม นับแต่นี้วังจิ้งอานหวางจะไม่คงอยู่อีกต่อไป พวกเราตัดสินใจจะเร้นกายในป่าเขาโดยไม่ปรากฏตัวออกมาอีกตลอดกาล” เหอเสียนิ่งเงียบงันไปชั่วครู่ ค่อยเอ่ยต่อว่า “แต่วังจิ้งอานหวางมีศัตรูอยู่ไม่ใช่น้อย ในแต่ละแคว้นต่างมีผู้ทรงอิทธิพลอำนาจที่คิดสังหารพวกเราให้ดับดิ้น เกรงว่าต้าหวางเองก็อยากให้พวกเราสิ้นชีพตกตายไปอย่างสุดใจเช่นกัน เพราะฉะนั้น...เรื่องที่ว่าจะสามารถรักษาความลับเอาไว้ได้หรือไม่ จึงเกี่ยวพันถึงความอยู่รอดของพวกเราโดยตรง” กระไอหนาวเยือกถึงกระดูกเกาะกุมหัวใจนาง รัดแน่นประหนึ่งเชือกจนลมหายใจชะงักงัน “นายน้อย......” พิงถิงขบกรามแน่น สั่นสะท้านอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยเค้นเสียงออกมาได้ “......ท่านระแวงข้า ?” “เจ้าวางแผนล่อฉูเป่ยเจี๋ย สร้างความชอบอันใหญ่หลวงต่อกุยเล่อ เป็นยอดหญิงซึ่งยืนหยัดท้าฟ้าดิน ข้าเชื่อเจ้า” เหอเสียแหงนหน้าหลับตาลง นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ  จึงค่อยลืมตาขึ้นถามเสียงราบเรียบ “แต่ว่าพิงถิง เจ้าเชื่อตัวเองหรือไม่ ?” สิบพยางค์ที่ถาม ทุกพยางค์ทะลวงใจ... พิงถิงตกตะลึงจังงังอย่างแท้จริง ความรู้สึกเจ็บปวดและไม่อยากจะเชื่อ...เขียนไว้บนใบหน้าอย่างชัดเจน “ท่านว่าอะไรนะ ?” หญิงสาวเอ่ยถามแผ่วเบาราวกระซิบหลังจากหาเสียงของตัวเองพบ เหอเสียกลับย้อนถามโดยไม่ตอบ “ที่เจ้ากุมอยู่ในมือคืออะไร ?” “หลีหุน” หญิงสาวเอ่ย “ท่านเป็นคนให้ข้าเอง” “ไม่ ฉูเป่ยเจี๋ยเป็นคนให้เจ้า” เหอเสียถอนหายใจ “หากวันนั้นข้าให้หลีหุนแก่เจ้า แล้วเจ้าปฏิเสธไม่รับ ข้าก็ยังพอจะมีความหวังอยู่บ้าง...มีความหวังว่าเจ้ายังไม่ได้ถูกฉูเป่ยเจี๋ยล่อลวง...ยังไม่ได้สูญเสียหัวใจและไหวพริบไป แต่เจ้ากลับรับมันไว้ เจ้าจำได้แต่ฉูเป่ยเจี๋ย โดยลืมกุยเล่อเสียแล้ว ตอนที่รับหลีหุนไป เจ้าได้คิดบ้างหรือไม่ว่านั่นคือวัตถุพยานของสองแคว้น เป็นหลักประกันการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเป็นเวลาห้าปีของประชาราษฎร์ชาวกุยเล่อ ?” “หากข้าลืมกุยเล่อ มีหรือจะล่อฉูเป่ยเจี๋ยสู่กับดัก ?” เหอเสียมองนางอย่างลึกซึ้ง “ที่แท้ยามอยู่กลางถิ่นภัย หัวใจได้หยั่งรากโดยไม่รู้ตัวนี่เอง เมื่อลาจาก คะนึงหาจึงลึกล้ำถึงทรวงใน” “ไม่ใช่......” “พิงถิง หลังจากกลับมา เจ้าก็ไม่ยอมขี่ม้าตัวเดียวกับข้าอีก เมื่อก่อนเวลาไปรบกลับมา พวกเราจะสนิทชิดเชื้อกันเหมือนพี่น้อง วันนั้น...ข้าเห็นเขาปล่อยเจ้าลงจากหลังม้า การที่ชายผู้หนึ่งยอมปล่อยหญิงสาวลงจากหลังม้าในลักษณะนั้น......” “ไม่ต้องพูดแล้ว...ไม่ต้องพูดแล้ว !” พิงถิงส่ายศีรษะโดยแรง ดวงหน้าซูบเซียวซีดขาว หลับตาแน่น หยาดน้ำตาใสกระจ่างหยดกลิ้งผ่านแพขนตาลงมา กล่าวอย่างปวดร้าว “ข้าเข้าใจแล้ว” ...แผนแตกแยก... นางหลอกความรักของฉูเป่ยเจี๋ย ฉูเป่ยเจี๋ยใช้ความรักลวงนาง ความรักเป็นของจริง...เล่ห์อุบายก็เป็นของจริงเช่นกัน ความเชื่อใจของนายน้อยและวังจิ้งอานหวางที่สั่งสมมาสิบห้าปี กลับไม่อาจต้านทานอุบายเดียวนี้ของฉูเป่ยเจี๋ย เป็นครั้งแรกในชีวิต...ที่นางจำต้องเบิ่งตามองตัวเองหลงกลโดยไม่อาจทำอะไรได้ นางไม่สามารถทำให้เหอเสียคลายความหวาดระแวงลงได้ เพราะนาง...ได้ถลำใจไปแล้วจริงๆ หญิงชายในโลกนี้ เมื่อใดที่ถลำใจ ก็ยากนักจะแยกแยะผิดถูกได้ วันหน้าหากบังเอิญได้พบฉูเป่ยเจี๋ย คำพูดและการกระทำของนางจะแพร่งพรายเรื่องทั้งหมดออกไปเองโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่เหอเสียป้องกันนาง ก็น่าให้อภัยอยู่ แผนแตกแยก... นี่คือ...กลยุทธ์สุดท้ายก่อนจากไปของฉูเป่ยเจี๋ย...เจ็บปวดดั่งถูกทะลวงใจ <>::<>::<> ลืมตาโพลงถึงฟ้าสาง ครั้นได้ยินเสียงไก่ขัน พิงถิงก็สะดุ้ง ลุกพรวดขึ้นนั่ง ใต้ผ้าห่มมีวัตถุแข็งๆ อย่างหนึ่งกระทบถูกบั้นเอว หญิงสาวค่อยๆ สอดมือเข้าไปลูบลวดลายอันคุ้นเคยบนของสิ่งนั้นดั่งละเมอ หลีหุน ตัวอักษรโบราณ(๘) งดงามดั่งมังกรทะยานหงส์รำร่ายสองตัวสลักอยู่บนด้ามกระบี่ สะเก็ดไฟที่เกิดจากการขว้างกระบี่ของฉูเป่ยเจี๋ยในวันนั้นราวกับวาบขึ้นตรงหน้า หัวใจนางเกร็งเขม็งโดยพลัน นึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเหอเสีย หากปฏิเสธไม่รับกระบี่ ก็ยังพอจะมีความหวังอยู่บ้าง... หากรับไว้...... บุญคุณเลี้ยงดูสิบห้าปี...ได้ถูกกระบี่นี้สะบั้นสิ้นอย่างเงียบงัน นางไม่ใช่คนเจ้าน้ำตา แต่ไม่กี่วันที่ผ่านมานางร้องไห้บ่อยเหลือเกิน ยามนี้หัวใจเย็นเฉียบแทบจะเป็นน้ำแข็ง อยากร้องไห้...น้ำตากลับไม่ไหลออกมาสักหยด __________________________ ๖. จานในที่นี้หมายถึงจานใบเล็กๆ สำหรับใส่ขนม ๗. ฉากบังตาห่วงรัดม่าน (ชุ่ยหวน หมิงตัง : cuihuan mingdang) ทั้งสองอย่างนี้เป็นของประดับตกแต่งซึ่งจะมีก็แต่เฉพาะในคฤหาสน์ของชนชั้นสูงผู้มั่งมีเท่านั้น (ชุ่ยหวน คือ ห่วงรัดม่าน มักทำจากหยกหรือทองคำ หมิงตัง คือ ฉากบังตา) ในที่นี้คำสองคำนี้สื่อความหมายถึงอดีตของวังจิ้งอานหวางที่เคยประดับตกแต่งอย่างหรูหรางดงาม เป็นการแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างเป็นตรงข้ามกับบรรทัดถัดไปที่กล่าวว่า “โถงว่างเปล่าห้องผุพัง” ๘. ตัวอักษรโบราณ หมายถึง “อักษรกระดองเต่า” เป็นอักษรโบราณยุคแรกเริ่มของจีน ตัวอักษรจีนซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลายในหมู่ชาวจีนตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบันมี 3 แบบ แบบเก่าแก่ที่สุดคือ “อักษรกระดองเต่า” จากนั้นเมื่อถึงยุคจิ๋นซีฮ่องเต้ จึงมีการเปลี่ยนรูปแบบมาเป็นแบบ “ลี่ซู” ซึ่งเป็นต้นแบบของ “อักษรจีนตัวเต็ม” ในปัจจุบัน ส่วนแบบสุดท้ายคือ “อักษรจีนแบบตัวย่อ” ซึ่งเพิ่งจะมีขึ้นในช่วงไม่กี่สิบปีให้หลัง จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 10:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง ในสมองมีแต่ความมึนงงตื้อตัน ครั้นลองเอามืออังหน้าผาก ...เฮ้อ...ไข้ขึ้นอีกแล้ว... ปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสถูกผิวเนื้อร้อนผ่าว หญิงสาวตัวสั่นยะเยือกไปวูบหนึ่งอย่างห้ามไม่อยู่ สาวใช้นามหลิงตังซึ่งเหอเสียส่งมาดูแลนางเดินเข้ามา ถามอย่างระมัดระวังว่า “พี่พิงถิง ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ ?” หลังจากถามติดต่อกัน 2-3 ครั้ง พิงถิงจึงค่อยรู้สึกตัวเบือนหน้าไปมอง “หือ ?” หลิงตังยกน้ำร้อนมาให้อย่างคล่องแคล่ว บิดผ้าขนหนูจนหมาดแล้วยื่นให้พิงถิง เนื่องเพราะอยู่ในระหว่างการต้องหลบหนีไปโน่นมานี่อยู่ตลอด ข้าวของจึงถูกยัดเอาไว้ในหีบไม้อย่างลวกๆ ไม่เป็นระเบียบ หลังจากส่งผ้าขนหนูให้พิงถิงแล้ว หลิงตังจึงต้องมาวุ่นวายกับการหาหวีที่พิงถิงใช้เป็นประจำ พิงถิงพูดมาจากด้านหลังของนางว่า “ไม่ต้องหาแล้ว เจ้าไปตามตงจั๋วมาเถอะ” “ตงจั๋วหรือเจ้าคะ ?” “เขาไม่อยู่หรือ ?” หลิงตังส่ายหน้า ยิ้มพลางพูดว่า “ข้าจะไปดูให้เจ้าค่ะ” <>::<>::<> ดวงตะวันเจิดจ้า กลิ่นอายของวสันต์เข้มข้นขึ้นทุกขณะ ม่านไข่มุกตรงประตูถูกหลิงตังรวบแหวกออกอย่างซุกซนจนสะท้อนแสงพร่าตา ชั่วขณะนั้น พิงถิงนึกถึงม่านมู่ลี่ในคฤหาสน์ตระกูลฮัวขึ้นมาอีกครั้ง นางกับคุณหนูฮัวแอบหลบอยู่หลังม่าน ลอบมองอาคันตุกะที่มาเยือนถึงบ้าน นั่นคือ...ครั้งแรกที่นางได้เห็นฉูเป่ยเจี๋ย... ห้องที่เหลือแต่นางเพียงลำพังเงียบสงัดจนวังเวง วังเวงเสียจนพิงถิงรู้สึกตัวได้สติเองโดยไม่ต้องมีใครมากระตุ้น หญิงสาวลงจากเตียง หยิบหวีออกมา ยืนพิงหน้าต่าง ค่อยๆ หวีเรือนผมยาวสลวยดำขลับพลางทอดตามองออกไปยังทิวทัศน์อันเปี่ยมชีวิตชีวาที่นอกหน้าต่าง ดอกไม้สีม่วงและสีแดงกึ่งแย้มบาน ริมสระน้ำผืนหญ้าเขียวขจีดั่งผืนพรม แม้ทิวทัศน์ตระการตา ทว่ากลับแปลกหน้านัก ไม่ใช่วังจิ้งอานหวาง...และไม่ใช่วังเจิ้นเป่ยหวาง “สมัครใจขึ้นหลังม้ามาเอง บอกลาเหอเสียซะ แล้วนับแต่นี้ เจ้าจะไม่ได้ชื่อป๋ายพิงถิงอีก เจ้าจะแซ่ฉู่” “เจ้าจำได้แต่ฉูเป่ยเจี๋ย โดยลืมกุยเล่อเสียแล้ว ตอนที่รับหลีหุนไป เจ้าได้คิดบ้างหรือไม่ว่านั่นคือวัตถุพยานของสองแคว้น เป็นหลักประกันการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเป็นเวลาห้าปีของประชาราษฎร์ชาวกุยเล่อ ?” หญิงสาวขมวดคิ้ว ราวเจ็บปวดแทบขาดใจ มือกุมอกเสื้อตรงตำแหน่งหัวใจเอาไว้แน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เบือนศีรษะกลับไปมองกระบี่ซึ่งวางอยู่ริมเตียงอย่างสงบ หลีหุน...พรากวิญญาณ พรากจากฉูเป่ยเจี๋ยมา กลับไม่อาจคืนสู่วังจิ้งอานหวาง... นาง...ป๋ายพิงถิง...สาวใช้คนสนิทซึ่งมีความสำคัญมากที่สุดของเสี่ยวจิ้งอานหวาง  เสนาธิการหญิงผู้ติดตามนายออกรบวางแผนการสยบศัตรู สตรีผู้บีบจอมทัพแคว้นปรปักษ์ให้กล่าวคำสาบานรับประกันความสงบสุขของกุยเล่อเป็นเวลาห้าปี เหตุใดจึงกลายมาเป็นวิญญาณเดียวดายท่ามกลางผืนฟ้าและแผ่นดินแห่งนี้ได้ ? “พิงถิง” เสียงของตงจั๋วดังมาจากข้างหลังนี่เอง “เจ้าหาข้าหรือ ?” หญิงสาววางหวีลง ยามหันหน้าไป ริมฝีปากได้โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มละไมอันเคยคุ้นในวันวาน “มีเรื่องจะพูดกับเจ้าน่ะ” ตงจั๋วออกอาการวางตัวไม่ถูกเล็กน้อย หลายวันที่ไม่ได้พบหน้าพิงถิง ในระหว่างที่มัวแต่ยุ่งวุ่นวาย เด็กหนุ่มพอจะจับเค้าอะไรบางอย่างที่ทำให้ต้องหนาวเยือกในใจได้ไม่ใช่น้อย เมื่อได้เห็นใบหน้าซูบเซียวของสหายสนิทในวันวาน สีหน้าขี้เล่นซึ่งปรากฏเป็นเนืองนิตย์ของตงจั๋วก็หายวับไปจนสิ้น เปลี่ยนเป็นถูมืออย่างกระสับกระส่ายเหมือนเด็กน้อยตัวโตๆ ที่ทำความผิดมา ก้มหน้างุดพูดว่า “เจ้าพูดมาเถอะ” “ข้าจะไปแล้ว” คำพูดราบเรียบสี่พยางค์กดทับลงบนหัวใจของตงจั๋วอย่างหนักหน่วง “ไป ?!” เด็กหนุ่มกระตุกศีรษะเงยหน้าอย่างฉับพลัน สีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดปะทะกับนัยน์ตาดำขลับของพิงถิงเข้าให้เต็มที่ พริบตานั้นลางสังหรณ์สารพัดอย่างที่สะสมอยู่ในสมองในหลายวันมานี้ได้ถูกพลิกฟื้นออกมาทั้งหมดทันควัน ตงจั๋วเหมือนถูกเข็มแทงเข้าให้เต็มแรง คำพูดที่จะพร่างพรูออกมาถูกแข็งขืนสะกดข่มเอาไว้จนหมดสิ้น เด็กหนุ่มก้มหน้างุดดังเดิม ถามอย่างละอายใจ “นายน้อยรู้หรือยัง ?” พิงถิงคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ทิ้งตัวลงเอนอิงกับขอบหน้าต่าง แล้วกวักมือมาทางเด็กหนุ่ม “ตงจั๋ว มานี่สิ” หญิงสาวกุมมือเด็กหนุ่มเอาไว้ พินิจมองอยู่พักใหญ่ แล้วจึงนึกสนุกแกล้งพูดเย้าว่า “เจ้านี่นะ เอาแต่เรียก ‘พิงถิงๆ’ อยู่ได้ ข้าน่ะแก่กว่าเจ้าตั้งหลายเดือนเชียวนะ ไหนลองเรียก ‘พี่พิงถิง’ ให้ฟังหน่อยเป็นไร ?” ตงจั๋วขบกรามอย่างปวดร้าว หลังจากผ่านไปอึดใจใหญ่ จึงค่อยเรียกออกมาเบาๆ “พี่พิงถิง” “ดีมากเจ้าน้องรัก” ว่าแล้วพิงถิงก็วางมาดพี่สาวตั้งใจกล่าวสั่งสอนเด็กหนุ่มจริงๆ “เรื่องที่ยากที่สุดสำหรับมนุษย์ คือรู้จักรุกและถอย ก่อนหน้านี้ที่ใช้แผนล่อฉูเป่ยเจี๋ย ข้าได้รุกไปแล้ว มาตอนนี้ ข้าควรจะถอยได้แล้ว” “แต่เจ้าเป็นคนของวังจิ้งอานหวางนะ ! อีกอย่าง เจ้าจะไปที่ใดได้ ? ในรายชื่อคนของทางวังจิ้งอานหวางที่ต้าหวางไล่ตามจับตัวมีชื่อของเจ้าอยู่ด้วย ฉูเป่ยเจี๋ยเองก็ไม่มีทางละเว้นเจ้าแน่ๆ !” “ข้าเตรียมการเอาไว้แล้วล่ะ” ความอึดอัดที่ซ่อนเร้นอยู่ในใจมาหลายวันได้ระเบิดออกมาอย่างที่อยากจะทำทันที ตงจั๋วกล่าวอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ “ข้ารู้ว่านายน้อยระแวงเจ้า ข้าจะไปพูดกับนายน้อย !” “ห้ามไปนะ !” “ข้าทนหุบปากต่อไปไม่ไหวแล้ว ก็นายน้อยทำไม่ถูก ! นายน้อยทำแบบนี้มันต่างอะไรกับต้าหวางที่ทำลายวังจิ้งอานหวางของพวกเรากันเล่า ?” “หยุดนะ !” พิงถิงดึงตัวเด็กหนุ่มไว้ แล้วจ้องดวงหน้าคมคายอ่อนเยาว์เขม็ง พูดเน้นเสียงทีละคำๆ “นายน้อยระแวงได้ถูกต้อง” ตงจั๋วตะลึง ขมวดคิ้วมุ่นอย่างงุนงง “เจ้าว่าอะไรนะ ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าเอาใจออกห่างจากทางวัง” พิงถิงนิ่งเงียบงันอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยถอนหายใจยาว “พูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ เอาเป็นว่าการที่ข้าจากไป จะเป็นผลดีต่อทั้งทางวัง นายน้อย และตัวข้าเองก็แล้วกัน ตอนนี้นายน้อยมีเรื่องยุ่งยากมากมายให้ต้องจัดการจนหัวปั่น ในเมื่อข้าไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนายน้อยได้ ก็ไม่ควรจะไปเพิ่มภาระให้นายน้อยต้องกลุ้มใจ” “เจ้าจะไปเพิ่มภาระให้นายน้อยต้องกลุ้มใจได้ยังไง ?” “ตงจั๋วเอ๋ย......” พิงถิงมองเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน คลี่ยิ้มขมขื่น “เอ่ยถึงความชอบ นายน้อยไม่อาจเมินเฉยชืดชาต่อข้า เอ่ยถึงความระแวง นายน้อยไม่อาจผ่อนคลายการระแวดระวังจับตามองข้า ในช่วงเวลาที่ต้องการปกปิดร่องรอยของทางวังให้เป็นความลับมากที่สุดนี้ นายน้อยทั้งไม่กล้าสั่งขังข้า ไม่กล้าทำร้ายข้า แล้วยังไม่กล้าทำให้ข้าต้องเสียใจ เฮ้อ...แค่คิดข้าก็กลุ้มใจแทนนายน้อยแล้ว” “แต่ว่าถ้าเจ้าจากไปละก็......” “เมื่อข้าจากไป ทางวังกับข้าก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อกันอีก ข้าจะไม่ทราบร่องรอยของพวกเจ้าใดๆ ทั้งสิ้น ถึงคิดจะแพร่งพรายก็ไม่สามารถแพร่งพรายอะไรได้” จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 11:00:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตงจั๋วยังคงส่ายหน้าโดยแรง “ไม่ได้ ! เจ้าทำแบบนี้มิเท่ากับว่านายน้อยทรยศเนรคุณ บีบคั้นขุนนางมีความชอบหรอกหรือ ?” นัยน์ตาสุกสกาวของหญิงสาวกะพริบพราว “เพราะฉะนั้นข้าถึงได้ขอให้เจ้าช่วยอย่างไรเล่า ข้าจะแอบจากไปโดยไม่ให้นายน้อยรู้” “ไม่ไม่ ข้าปิดนายน้อยไม่อยู่หรอก !” “เจ้าน่ะปิดนายน้อยไม่อยู่แน่นอนอยู่แล้ว แต่นายน้อยจะปิดเจ้า พนันกันก็ได้ หากนายน้อยรู้เรื่องที่เจ้าจะช่วยข้าจากไปละก็ นายน้อยไม่แค่จะไม่กระโตกกระตากอะไรทั้งสิ้นเท่านั้น ซ้ำยังจะลอบช่วยอำนวยความสะดวกให้อีกด้วย” “ข้าไม่เข้าใจพวกเจ้าเลยจริงๆ !” ตงจั๋วกุมศีรษะ เดินย่ำวนไปมาอย่างร้อนใจ แล้วพลันหันมาพูดว่า “ให้ช่วยเจ้าน่ะไม่มีปัญหา เพราะไม่ว่านายน้อยจะรู้หรือไม่ เจ้าก็ไม่ควรต้องมาทนทุกข์กับเรื่องนี้อยู่ดี และข้าก็ไม่เชื่อด้วยว่าเจ้าจะทรยศต่อทางวัง แต่......เจ้าจะไปที่ใดได้ ? เจ้ายังป่วยอยู่เลย สู้รออีกสักวันสองวัน......” พิงถิงกล่าวขัดว่า “ไม่ ข้าจะจากไปคืนนี้แหละ” น้ำเสียงของหญิงสาวเรียบเฉย แต่ตงจั๋วกลับฟังออกถึงความเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นไม่อาจโยกคลอนที่แฝงเร้นอยู่ภายใน จึงขมวดคิ้วมุ่น “ถ้าไม่ยอมบอกข้าว่าเจ้าคิดจะไปที่ใดละก็ ข้าจะไม่ช่วยเจ้าเด็ดขาด ! เจ้าอยู่ข้างนอกตัวคนเดียว หากเกิดเรื่องอะไรขึ้น ข้ามีหวังนอนไม่หลับไปชั่วชีวิตแน่” เด็กหนุ่มเอามือกอดอกประจันหน้ากับพิงถิงอย่างไม่ยอมลดราวาศอก “ไปจากที่นี่แล้ว ข้าก็ตัวคนเดียวเบาสบาย จะไปสุดหล้าฟ้าเขียวที่ไหนก็ไม่มีปัญหาทั้งนั้น เจ้าเองก็รู้ดีนี่ว่ามีคนมากมายตามหาตัวข้าอยู่ แล้วจะให้ข้าบอกร่องรอยของตัวเองกับเจ้าหนูอ่อนโลกอย่างเจ้าได้ยังไงกัน ? แต่ทิศที่ข้าคิดจะมุ่งหน้าไป......” หญิงสาวเอนกายไปกระซิบที่ริมโสตของเด็กหนุ่ม “ทางเหนือ” วสันต์ของทางเหนือ...มาเยือนช้ากว่าที่นี่หรือไม่ ? ในวันวาน ณ วังรัชทายาท(๙) หยางเฟิ่งสหายรักเคยกระซิบเล่าถึงสถานที่อันควรค่าแก่การไปเยือนแห่งนั้น ทุ่งหญ้าแห่งแคว้นทางเหนือกว้างไกลสุดสายตา วัวแพะม้านับหมื่นพันต่างก้มหัวแกว่งหาง นานๆ ครั้งเมื่อตัวหนึ่งออกห้อตะบึง ทุกตัวที่เหลือก็จะวิ่งตึงๆ ตามกันไปหมด จนเสียงฝีเท้าสะเทือนเลื่อนลั่นดั่งแผ่นดินจะแยกทลาย กุยเล่ออยู่ไม่ได้ ตงหลินยิ่งเป็นถ้ำพยัคฆ์บึงมังกร มิสู้...เป่ยม่อ ทอดมองไปไกลสุดสายตา ตะวันแรกแย้มแดงเฉิดฉาย พิงถิงสูดอากาศยามรุ่งสางเข้าไปเต็มปอด นางเหนื่อยล้ามานานเกินไป จนแม้กระดูกก็ยังหละหลวมไปมาก เหนื่อยล้า...เพราะถูกกักอยู่ในวงเล็กแคบอันมืดมิด มองไม่เห็นดวงตะวัน ทันใดนั้นหญิงสาวพลันคิดถึงสหายรักผู้ใจกล้าบ้าบิ่นที่อาศัยการใส่ความของหวางโฮ่วหนีไปไกลลิบยังเป่ยม่อโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้นขึ้นมาอย่างจับใจ ใบหน้ายิ้มละไมของหยางเฟิ่ง คงจะสดใสยิ่งกว่าในกาลก่อนเป็นแน่ <>::<>::<>::<>::<>::<> ๙ หมายถึงวังของเหอซู่ ต้าหวางแห่งกุยเล่อเมื่อครั้งยังดำรงตำแหน่งเป็นองค์ชายซู่ จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 11:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 5 Yes!!! Physic Center สุโค่ย!!! เย้!!!! ดีใจจัง มีอะไรอ่านแล้ว ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 1 ต.ค. 51 11:09:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะท่านเฮ้ง ช่างมาเร็วยิ่งนัก ^^" แปลเรื่องนี้แทบอ้วกออกมาเป็นภาษาไทย ตอนอ่านฉบับจีนนี่ไม่รู้สึกเลย แต่พอมาแปล แรกๆ ยังพอทำเนา เริ่มเข้าตอนที่ ๑๑ ไป ทำไมคำคล้องจองกับสำนวนกึ่งกวีของ ต้นฉบับมันถึงได้มากขึ้นทุกทีๆ ช่างเป็นการแปลที่เป็นการทดสอบ ภาษาไทยของตัวเองอย่างเข้มงวดโดยแท้ - -" จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 11:30:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว่าแต่ แน่ใจนะขอรับว่า "ไม่"...... เพราะกลัวใจกับเฟิงน่งจริงๆ พึ่งอ่านค้างคาวเก้าฟ้าจบเล่มหนึ่งไป แทบคลั่งกับการทะลวงจุดหยิมและต๊กของเขามากๆ ขอรับ แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 51 11:54:57 จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 1 ต.ค. 51 11:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 งั้นจะให้อ่านนี่ค่ะ คำวิจารณ์ของผู้อ่านคนจีนที่อ่านเรื่องนี้จบแล้ว และบางกระทู้ที่เฟิงน่งเข้ามาตอบ คำวิจารณ์หลังจากที่ได้อ่าน “จอมนางคู่บัลลังก์” ของผู้อ่านชาวจีนคนหนึ่งซึ่งใช้นามแฝงว่า “จื๋อเสว่จีจื่อ” (สนมหิมะสีม่วง) เป็นคำวิจารณ์ที่นำมาจากบอร์ด “จอมนางคู่บัลลังก์” ของเว็บป่ายตู้ของจีนแผ่นดินใหญ่ http://tieba.baidu.com/f?kw=%B9%C2%B7%BC%B2%BB%D7%D4%C9%CD ความรู้สึกหลังจากที่อ่าน “จอมนางคู่บัลลังก์” คือได้อ่าน “นิยายรักที่แท้จริง” เรื่องหนึ่ง เป็น “นิยายรัก” ที่สมกับเป็น “นิยายรัก” มากที่สุดเลยแหละ ! นิยายเรื่องนี้ให้ความรู้สึกว่าเป็น “นิยายรัก” ที่ไม่มีข้อบกพร่อง(ความจริงแล้วมีจุดหลุดหลายจุด แต่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญของเรื่อง - ผู้แปล) เนื้อเรื่องของเรื่องนี้ ช่วงเวลาที่ดำเนินไปในเรื่อง แต่ละฉากแต่ละตอน ทำให้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของเรื่องนี้ทั้งสิ้น แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมความองอาจห้าวหาญของเนื้อเรื่องเรื่องนี้ถึงได้สู้เรื่อง “เฉี่ยซื่อเทียนเซี่ย” กับ “ฉิงเหออี่คาน” ไม่ได้ เมื่อลองมานึกดูดีๆ คงจะเป็นเพราะความรักของพระนางในเรื่องนี้แน่นแฟ้นมากเกินไป รักกันอย่างลึกล้ำมั่นคงจนสุดที่จะทำลายได้มากเกินไป พูดตรงๆ คือพระนางในเรื่องนี้ให้ความสำคัญต่อความรักที่มีให้กันและกันมากเกินไปจนทำให้ต่างไม่ให้ความสำคัญหรือมองไม่เห็นความสำคัญของสถานการณ์ใหญ่ ถึงแม้พระนางเรื่องนี้มีชีวิตอยู่ในยุคสงครามอย่างไม่ได้สบายเลย แต่ทั้งคู่ก็อยู่ด้วยกันแบบเห็นแก่ตัว ให้ความสำคัญแก่กันและกันมากเกินไป......คงจะเป็นความรู้สึกประมาณนี้กระมัง แต่นี่ก็เป็นจุดที่โดดเด่นของนิยายเรื่องนี้เช่นกัน เพราะจุดนี้ทำให้นิยายเรื่องนี้เป็น “นิยายรัก” อย่างแท้จริง และการที่เราอ่านนิยายรัก ไม่ใช่เพราะต้องการจะอ่านจุดเด่นแบบนี้หรอกหรือ ? จำได้ว่าทั้งสองพบกันครั้งแรกเพราะเสียงพิณ จำได้ว่าทั้งสองสาบานต่อกันใต้จันทรา จำได้ถึงการลาจากใต้หน้าผา ยังจำได้ถึงตอนที่ทั้งสองต่างวางความแค้นลงและเปิดใจต่อกันกลางสวนดอกไม้......ฉันยังจำได้ถึงความรู้สึกที่ใจปวดแปลบครั้งแล้วครั้งเล่าในตอนที่อ่าน สุดท้ายที่ยากยิ่งจะลืมเลือนมากที่สุดคือคำพูดที่ป๋ายพิงถิงพูดกับฉูเป่ยเจี๋ยว่า “ป๋ายพิงถิงผู้เปรื่องปราด ป๋ายพิงถิงผู้โง่เขลา ป๋ายพิงถิงผู้ดีงาม ป๋ายพิงถิงผู้โหดเหี้ยม......ล้วนแต่เป็นป๋ายพิงถิงที่ได้รับความรักใคร่จากฝ่าบาทหรือไม่เพคะ ?” เรื่องราวความรักของทั้งสองดำเนินไปจนถึงขั้นที่ทำให้ผู้อ่านสามารถถอนใจ หัวเราะ และร้องไห้ได้ ฉันไม่อยากจะเปรียบเทียบว่าระหว่างป๋ายพิงถิงกับเฟิงซี(นางเอกเรื่องเฉี่ยฯ) ผิงหลาน(นางเอกเรื่องฉิงฯมั้ง) ใครฉลาดกว่ากัน เพราะเห็นได้ชัดว่าความฉลาดของป๋ายพิงถิงไม่ใช่ส่วนที่สำคัญที่สุดในนิยายเรื่องนี้ เพราะถึงนางจะฉลาด แต่นางยินดีที่จะใช้ความฉลาดของตัวเองแลกมาซึ่งความรัก ไม่ใช่ฐานะหรือชื่อเสียง นางไม่ได้มีหน้าที่ต้องไปรวมแผ่นดิน หรือทำให้แผ่นดินสงบสุข และนางไม่ต้องการที่จะเสียสละความรักของนางเพื่อเรื่องพวกนี้ด้วย ถึงแม้ความแค้นระหว่างสองแคว้นจะเป็นอุปสรรคความรักของนางกับฉูเป่ยเจี๋ย แต่อุปสรรคนี้ก็ได้สลายไปแล้วเพราะความหวาดระแวงของเหอเสีย จนสุดท้าย ทั้งคู่ก็เหลือแต่ความคิดที่ว่าทำยังไงถึงจะสามารถกำจัดอุปสรรคที่กีดขวางไม่ให้เขาสองคนได้ครองรักอยู่ร่วมกันไปได้ตลอดกาลเท่านั้น เมื่อมองในแง่มุมนี้ ความรักในเรื่อง “จอมนางคู่บัลลังก์” กล่าวได้ว่าบริสุทธิ์ที่สุด งดงามที่สุด และล้ำค่าที่สุด ! ความรักแบบไหนกันหรือที่สามารถทำให้พระนางทั้งสองลืมความแค้นระหว่างสองแคว้นได้ ? ความรักแบบไหนกันหรือที่สามารถทำให้คนบาปกลับใจ อสูรร้ายวางดาบประหารได้ ? ความรักแบบไหนกันหรือที่ผ่านเหตุแปรผันนับร้อยพันแล้วยังคงรักมั่นไม่สั่นคลอน ? หาญถามโลกหล้ารักคือฉันใด บันดาลให้ร่วมเคียงคู่ตราบวางวาย ! นิยายรัก...นิยายรัก ส่วนตัวแล้วคิดว่า “จอมนางคู่บัลลังก์” นี่แหละคือที่สุดแห่งตำนานรักแล้ว ! <>::<>::<> หัวข้อกระทู้ : มังกรในมวลมนุษย์ ผู้ตั้งกระทู้ : ปู้เฝยเตอจู (หมูที่ไม่อ้วน) @ ปู้เฝยเตอจู (หมูที่ไม่อ้วน) คนที่แทบจะสมบูรณ์แบบ @ ใจรักมั่นต่อเป่ยเจี๋ยเช่นเดียวกับพิงถิง นั่นสิ แผ่นดินหมื่นหลี่มิสู้ยิ้มเดียวของพิงถิง ละทิ้งแผ่นดินเพื่อนางและกอบกู้แผ่นดินเพื่อนาง ฉูเป่ยเจี๋ยคือวีรบุรุษที่แท้จริง ! @ xxrr1988 อันผู้ซึ่งคิดบรรลุปณิธานยิ่งใหญ่นั้น รักคือฉันใด ? เพื่อสถาปนาราชวงศ์หมิงให้สำเร็จ ปกครองทั่วแผ่นดิน แม้นหญิงงามต้องตกตาย ไยคู่ควรให้เสียดาย ฉูเป่ยเจี๋ยออกจะใจอ่อนเหมือนผู้หญิงเกินไปแล้ว หัวข้อกระทู้ : ฉูเป่ยเจี๋ยคือวีรบุรุษหรือเปล่า ? ผู้ตั้งกระทู้ : เฟิงน่ง @ เฟิงน่ง ใจอ่อนเหมือนผู้หญิงหรือ ? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคิดว่า เป้าหมายสูงสุดในชีวิตคน ก็คือ "ความสุข" ความหมายของคำว่า "ความสุข" นั้น ความจริงแล้วเหมือนกันทั้งหมด คุณพอใจ ใจของคุณพอใจ นั่นแหละคือความสุข มีบางคนต้องได้ครอบครองแผ่นดินถึงจะพอใจ อย่างนั้นเมื่อได้ครองแผ่นดิน เขาก็จะมีความสุข นั่นคือเป้าหมายสูงสุดที่เขาไขว่คว้า มีบางคนรักครอบครัวมาก อย่างนั้นการทุ่มเทปกป้องครอบครัวอย่างสุดกำลัง และบรรลุเป้าหมาย ก็จะเป็นความสุขสูงสุดของเขา ไม่ว่าจะต้องจ่ายสิ่งใดทดแทนก็ตาม ฉูเป่ยเจี๋ยเป็นคนที่ค่อนข้างจะตระหนักดีว่าตัวเองต้องการอะไร เขารู้ดีว่าหากเขาสูญเสียพิงถิง เขาจะไม่มีวันความสุขอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมที่จะสูญเสียนาง มีบ้างบางอย่างสูญเสียไปแล้วสามารถที่จะได้กลับคืนมา ตัวอย่างเช่น เงิน แผ่นดิน แน่ละว่าระดับความยากที่จะได้กลับคืนมาย่อมต้องสูงเอาการอยู่ แต่ก็ยังพอจะมีโอกาส แต่มีบางอย่างหากสูญเสียไปแล้วจะไม่อาจได้กลับคืนมาอีก ตัวอย่างเช่น เมื่อคนที่คุณรักตายจากไป ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจแลกชีวิตนั้นคืนกลับมาได้อีก การสูญเสียชั่วนิรันดร์ เป็นความเจ็บปวดที่เกินจะบรรยายได้ และไม่อาจที่จะทดแทนหรือเปลี่ยนแปลงได้ แต่เป็นเพราะในชีวิตมีเรื่องรันทดที่ไม่อาจทดแทนหรือเปลี่ยนแปลงได้แบบนี้เอง ถึงได้มีคนที่รู้จักทะนุถนอมอย่างแท้จริง มีคนที่จะคลุ้มคลั่งหากต้องสูญเสียไป และมีคนที่ยอมละทิ้งทุกสิ่งเพื่อมุ่งมั่นไขว่คว้าอย่างสุดกำลัง ความจริงแล้วแก่นแท้ของบทความก็ถูกกำหนดโดยแก่นแท้ของตัวผู้เขียนเองนั่นแหละ ความคิดก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ฉันยังเด็กเกินไป ยังซื่อเกินไป ความคิดฉันเป็นแบบนี้ ดังนั้นเรื่องที่เขียนออกมาจึงเป็นแบบนี้ ไม่สมจริงพอหรือ ? ฉันก็ยอมรับนะ ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านทั้งที่ชอบและไม่ชอบจอมนางคู่บัลลังก์ค่ะ เพราะไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ก็ต้องได้อ่านมาแล้วทั้งนั้น ฉันจึงรู้สึกตื้นตันเป็นอย่างมาก ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 11:42:37 ]

ความคิดเห็นที่ 9 งั้นก็โล่งใจ ขอรับ แล้วไว้จะตามล่าหามาประดับชั้นหนังสือ(หลังจากอ่านเสร็จแล้ว) ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 1 ต.ค. 51 11:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ดูเวลาออกแล้ว ชักสงสัยว่าไปซื้อที่งานหนังสือจะได้เร็วกว่าสั่งจากทางเว็บนะคะนี่ ธรรมดาไม่เคยไปบู๊ทสถาพรด้วย เลยไม่รู้สภาพการจราจรจะคับคั่งแค่ไหนสิคะ แก้ - ขอบคุณค่ะสำหรับข้อมูลเรื่องสำนักพิมพ์ รู้สึกเบลอๆ ยังไงอยู่ ตกลง ฟิสิกส์เซ็นเตอร์ๆๆๆๆ ท่องไว้ๆๆๆ แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 51 17:50:35 จากคุณ : jk (jackfruit_k) - [ 1 ต.ค. 51 12:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 11 บู้ท ฟิสิกส์เซ็นเตอร์ ขอรับ ไม่ใช่สถาพร อย่าไปผิดบู้ทนะขอรับ เดี๋ยวไม่ได้หนังสือนา จะบอกให้!!! ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 1 ต.ค. 51 12:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ใช่ค่ะ บูธฟิสิกส์เซ็นเตอร์ ค่ะ ^^" . จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 13:35:37 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ผู้น้อยขอคารวะ แม่นางหลิน ขอรับ m(_ _)m ภาพปกสวยงาม มากเลยขอรับ ^_____^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ต.ค. 51 14:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คิดถึงท่าน Linmou มากๆๆเลยครับ T T ไม่ทราบจะจำกันได้หรือป่าว ข้าน้อยก็เหินห่างจากวงการไปนานมาก ยอมรับจริงๆ ว่าไม่ได้อุดหนุน งานแปลท่าน Linmou เลย เพราะตอนที่คลุมพิรุนพลิกเมฆา ที่ท่าน Linmou แปลออกมาเป็นเรื่องแรกนั้น ข้าน้อยอยู่ในช่วง หางานทำอยู่พอดี เลยไม่มีเงินซื้อหนังสือขอรับ (คุ้นๆว่าเคยได้ยินว่านั่นเป็นหนังสือทำมือใช่ไหมครับ)พอได้ทำงานก็ยุ่งๆมาก จนหายไปจากวงการสักพัก เรื่องนี้ถ้าข้าน้อยมีโอกาสได้ซื้อเมื่อไหร่ จะไปหาซื้ออุดหนุนครับ (ตอนนี้ข้อน้อย อยุ่ไกล มาก) ปล. ครับ ทำไม สำนักพิมพ์ฟิสิกส์เซ็นเตอร์ ชื่อเหมือนเป็นสำนักพิมพ์หนังสือวิชาการมากเลย ชื่อคล้ายๆเหมือนเจ้าของเป็น อาจารย์ที่ติวฟิสิกส์ เข้ามหาวิทยาลัยให้ข้าน้อยเมื่อก่อนเลย หรือท่าน Linmou มีความเกี่ยวข้องกับผู้ที่อยู่ในวงการฟิสิกส์ ? ถ้าละลาบละล้วงไป ขอ อภัยด้วยขอรับ ยินดีขอรับที่มีงานออกมาใหม่ เฮ้งเซี่ยวเจียะ พี่ชายคนนั้นอยู่ไกลถึงริมขอบนรก (แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ริมขอบนรกนะ ที่ๆ อยู่เนี่ย สงบสุขใช้ได้เลย) จากคุณ : (เฮ้งซากอ/เฮ้งเซี่ยวเจียะ) - [ 1 ต.ค. 51 15:00:47 A:123.243.217.100 X: TicketID:075529 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กระบี่เก้าเดียวดาย @ คารวะตอบ m(_ _)m  ขอบคุณค่ะ เฮ้งซากอ @ ยังพอจำได้ค่ะ (ทีแรกงงๆ เล็กน้อย เพราะชื่อคล้ายกับเซี่ยวเฮ้ง ^^")  สองเรื่องก่อนที่แปลมันก็ไม่ใช่นิยายกำลังภายในด้วยแหละค่ะ สนพ.นี้เดิมทีเป็นสนพ.พิมพ์หนังสือประกอบการสอนในโรงเรียนกวดวิชา (อ่านประวัติเขามา) แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาพิมพ์นิยายหลายๆ แนวแทนได้หลายปีแล้ว เพียงแต่ชื่อสนพ.ก็ยังไม่เปลี่ยนน่ะค่ะ เนื่องจาก บก.อายุยังน้อย จึงทำงานด้วยใจรักมากกว่าธุรกิจ สนใจคุณภาพมากกว่าปริมาณ เวลานี้จึงได้ย้ายมาสังกัดสนพ.นี้แทนที่เก่าค่ะ ^__^ จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 15:26:05 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ฟิสิกส์เซ็นเตอร์ ในยุคของลูกสาวอาจารย์นรินทร์(ผู้น้อยเคยเป็นลูกศิษย์ท่านนา) ได้ปรับเปลี่ยนทิศทางของสนพ. จากวิชาการ มาเป็นvarietyมากขึ้นขอรับ ผู้น้อยก็เสียตังกับเรื่องของChaมาพอสมควร และอีกหลายต่อหลายเรื่อง ผู้น้อยก็คาดมิถึงเช่นกันว่า ท่านหลินมีconectionกับทางนี้ด้วย ดีขอรับ สู้ๆๆ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 1 ต.ค. 51 15:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ปกสวยมากครับ จากคุณ : third arrow - [ 1 ต.ค. 51 16:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ดีจังเลยครับ สนพ. สถาพร หน้าเลือดไปนิดครับ ในงานหนังสือฯ ลดราคาน้อยกว่าร้านอื่นที่ไม่ใช่ร้านของสนพอีก จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 1 ต.ค. 51 16:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 19 - รอซื้อขอรับ - คารวะทุกท่านสามชามใหญ่(ชาอู่หลง)..ขอรับ จากคุณ : นายหนอน - [ 1 ต.ค. 51 17:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บุ้นแจกวง @ คนในเมืองคุยกัน คนบ้านนอกฟังไม่รู้เรื่อง - -" ข้าพเจ้าเข้าไปเสนองานเองค่ะ ไม่ได้มี conection อะไรหรอก มีแต่หนึ่งสมองกับสองมือนี่แหละ ^^ third arrow @ ขอบคุณค่ะ ^^ ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง @  สนพ.ฟิสิกส์ลด 20% และของแถมเพียบค่ะ ^^ นายหนอน @ ขอบคุณค่ะ (คารวะน้ำชาตอบ) จากคุณ : Linmou - [ 1 ต.ค. 51 18:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตามอ่านในเวปเด็กดีเกือบทุกวันเลยค่ะ จากคุณ : หลิงเอ๋อร์ (หวงหลิง) - [ 1 ต.ค. 51 21:01:17 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ไว้จะอุดหนุนเหมือนเคยครับ จากคุณ : K.Senior - [ 2 ต.ค. 51 01:26:43 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณที่แนะนำหนังสือดีๆอย่างนี้  ไม่อ่านคอมเม้นท์อย่างละเอียด แต่อ่านคราวๆแล้ว จอมนางคู่บัลลังก์นี้น่าอ่านมาก จะรีบไปซื้ออ่านที่บู๊ท PC เลย จากคุณ : น้ำค้างหยก - [ 2 ต.ค. 51 08:19:46 ]

ความคิดเห็นที่ 24 จะไปอุดหนุนในงานครับ.. จากคุณ : edza - [ 2 ต.ค. 51 09:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอแสดงความยินดี ท่านหลินฯ จะได้มีเงินทุนไปแปลอย่างอื่นต่อไปในอนาคต จากคุณ : Peking Man - [ 2 ต.ค. 51 13:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 vหลิงเอ๋อร์ @[/b] ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ ^^ K.Senior @ ขอบคุณและขอคารวะน้ำชาหนึ่งถ้วยค่ะ m(_ _)m น้ำค้างหยก @ ขอบคุณค่ะ ^__- edza @ ขอบคุณค่ะ ^^ Peking Man @ ช่างเข้าใจผู้พี่ดีจริงๆ ศิษย์น้อง ^^" จากคุณ : Linmou - [ 2 ต.ค. 51 14:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 27 น่าสนใจครับ แต่คงรอซื้อที่ร้านหนังสือ :) จากคุณ : datalost - [ 2 ต.ค. 51 20:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ซื้อครับ จากคุณ : kg300 (kg300) - [ 2 ต.ค. 51 23:16:22 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ในเว็บยังเป็นราคา 0 บาทอยู่เลยค่ะ http://www.pc-bookclub.com/more_book.php?product_id=241 จากคุณ : jk (jackfruit_k) - [ 3 ต.ค. 51 12:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คุณ datalost @ ขอบคุณค่ะ ^__^ คุณ kg300 @ ขอบคุณค่ะ ^__^ คุณ jk @ โทรสอบถามได้ที่สำนักพิมพ์ค่ะ http://www.pc-bookclub.com/show.php?subject_id=0002052&v=1 จากคุณ : Linmou - [ 3 ต.ค. 51 14:44:44 ]