PANTIP.COM : K7065865 (บ่นบ้าภาษาคน) ........... แด่การใช้ชีวิต ของตัวเอง [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 7

กระทู้นี้ น่าสนใจจริงๆ ครับ ทำให้ได้อะไรดีๆ กลับไปคิดอยู่พอสมควร

ถ้าจะว่าไป ในโลกของกำลังภายใน ก็สะท้อนปัญหานี้ได้ชัดเจนอยู่เหมือนกัน เพราะเราจะได้เห็นตัวแทนของผู้กล้าและผู้นำค่ายพรรคต่างๆ ที่มีแนวคิดต่างกัน และขัดแย้งกันอยู่เสมอ

พวกหนึ่งมีความคิดแบบทุนนิยม อีกพวกหนึ่งสันโดษนิยม สองพวกนี้ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่ เจอกันเมื่อไหร่ เงาดาบ แหฝ่ามือปลิวว่อนไปหมดทุกที แล้วก็สะท้อนปัญหาชีวิตในยุทธจักรออกมาได้อย่างชัดเจน เวลาอ่านเป็นนิยายมันก็สนุก แต่พอเป็นชีวิตจริง เลือดตาแทบกระเด็น บางคราก็ถึงกับกระอักเลือด ตามล่าล้างแค้น จนอีกฝ่ายถึงกับกลืนเลือดกันเลยก็มี

พวกที่เอาแต่ทุนนิยม ก็จะเจอปัญหาด้านคุณธรรมในจิตใจและสถานการ์ขี่หลังเสือ คือขึ้นได้ แต่ลงไม่ได้

พวกที่รักสันโดษนิยม ก็มักจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ถูกไล่เบียดเบียนรังแก มีปัญหาด้านทุนทรัพย์ กำลังคน ทำให้ตกเป็นเบี้ยล่าง แต่ในด้านชีวิตส่วนตัว กลับมีความสงบสุขในชีวิตที่ไม่ไหลไปตามกระแส

แต่ถ้าดูในภาพรวมแล้ว ในช่วงแรก พวกรักสันโดษมักจะแพ้ทุนนิยมทุกที

เช่น บางทีก็ยึดกันไปหมดเป็นประเทศๆ ทุบด้วยเศรษฐกิจไม่ได้ ก็ทุบกันด้วยเทคโนโลยี ทุบกันด้วยวัฒนธรรมประเพณี

ส่วนประเทศที่เล็กกว่าทำกินสู้ไม่ไหว ก็แก้ปัญหาด้วยการส่งออกยาเสพติดย์ ส่งออกอบายมุขไปสู้ สุดท้ายสู้ไม่ไหว ก็ส่งพลเมืองไปขายนาผืนน้อยมันซะเลย เก่งแค่ไหน ก็หนีไม่พ้นนาผืนน้อย แล้วการก็เอาไปล่อซื้อกับพวกผู้นำ พร้อมกับตกลงลับๆ ในเรื่องผลประโยชน์การค้าต่างๆ เพื่อแลกเปลี่ยนกับข่าวฉาวโฉ่

ด้านชั่วของมนุษย์นั้น มันสุดจะบรรยาย และเสียดายตัวอักษรยิ่งนัก แต่ก็สะท้อนให้เห็นว่า กว่าแนวคิดเรื่องสันโดษนิยมจะลืมตาอ้าปากได้ ก็แพ้ยับชนิดที่ทุกอย่างมันเละไปหมดแล้ว คนจึงค่อยได้คิดว่า วัตถุไม่อาจช่วยให้ความสุขทางจิตใจได้

เล่าเรื่องเหล่านี้ก้เพื่อจะสะท้อนปัญหาว่า การจัดการสภาพสังคมมนุษย์ให้ลงตัวทั้งด้านวัตถุและจิตใจนั้นยากแสนยาก พยายามกันมานานรุ่นแล้วรุ่นเล่า

แล้วทุกคนที่เข้าไปสัมผัสงานด้านนี้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ทำกันอย่างจริงๆ จังๆ ไม่มีนอนกมีใน ไม่มีบนโต๊ะใต้โต๊ะ พอเกษียณอายุแล้ว ก็จะได้ข้อสรุปตรงกันว่า การจัดการความไม่เท่าเทียมกันของมนุษย์เป็นเรื่องยากจริงๆ ครับ

ทำไมถึงยาก เพราะโลกนี้เป็นโลกของความไม่เท่าเทียมกัน อันเนื่องจากบุญทำกรรมแต่งไม่เหมือนกัน

ที่เห็นๆ ก็มีห้ากลุ่มที่เหลื่อมล้ำกันอย่างเห็นได้ชัด

คนกลุ่มที่หนึ่งเป็นเด็กที่รอโอกาส กำลังเรียนรู้โลกและชีวิต

คนกลุ่มที่สองเป็นคนป่วยที่รอโอกาส รอว่าจะหายป่วยไม่หายป่วย

คนกลุ่มที่สามเป็นคนพิการที่ขอโอกาส ยังไง ๆ ก็ไม่หายพิการ แต่ก็อยากได้โอกาส ไม่อยากแบมือขอทาน

คนกลุ่มที่สี่เป็นคนแก่ที่รอวันตาย ยังไง ช้าเร็วต้องตายแน่ แต่ว่าตอนนี้ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ซึ่งวันหนึ่งทุกคนก็จะเป็นกัน

คนกลุ่มที่ห้าเป็นคนที่ได้โอกาส ก็อยู่ที่ว่าจะทำได้มากน้อยแค่ไหน ซึ่งก็แบ่งเป็นสองกลุ่มย่อย

พวกหนึ่ง ได้โอกาส แต่ทำไม่ได้ ทำอะไรก็เจ๊งหมด อย่าว่าแต่จะไปเลี้ยงคนอื่น เลี้ยงตัวเองยังไม่รอด

พวกที่สอง ได้โอกาส และทำได้ ทำอะไรก็เจริญหมด อย่าว่าแต่เลี้ยงตัวเอง เลี้ยงคนทั้งเมืองยังรอด

ความแตกต่างนี้เป็นความจริงที่ต้องยอมรับ เพราะว่าศักยภาพของคนไม่เท่ากัน

ยกตัวอย่างเช่น

มีที่ดินอยู่ร้อยไร่ ให้คนโง่กับคนฉลาดไปทำกินเท่าๆ กัน โดยไม่มีใครโกงใคร

คนโง่ได้ที่ดินไปร้อยไร่ ทำสุดฝีมือได้แค่ 4-5 ไร่ ปล่อยทิ้งร้าง 95 ไร่ ทำยังไงก็ไม่พอกิน

คนฉลาดได้ที่ดินไปร้อยไร่ ก็ใช้คุ้มทั้งร้อยไร่ ทำยังไงก็เหลือกินเหลือใช้

สภาพความเป็นจริงมันเป็นอย่างนี้ จะไปบอกว่าคนฉลาดมันโกงคนโง่ก็ไม่ได้ เพราะว่าสติปัญญาไม่เท่ากัน

บางประเทศก็พยายามแก้ปัญหานี้ ด้วยการกำหนดเวลาทำงานให้เท่ากัน แต่ก็อีกนั่นแหละ ในเวลาเท่ากัน คนที่ฉ,ดกว่าก็ทำได้มากอยู่ดี

บางประเทศเลยใช้วิธีกดคนฉลาดให้โง่ ไม่ให้เสรีในการทำมาหากิน ก็เลยกลายเป็นว่า คนฉลาดหนีออกนอกประเทศ เหลือแต่คนโง่อยู่ในประเทศ

การจัดการเรื่องี้จึงไม่ใช่เรื่องง่าย

ถ้าจัดการไม่ดี สังคมก็เกิดสภาพปลาใหญ่กินปลาเล็ก เอารัดเอาเปรียบกัน

แต่ถ้าจัดการดี สังคมก็จะเกิดสภาพการแบ่งปันอย่างสงบสุข คนที่พอแบ่งให้ได้ก็ช่วยคนที่ยังช่วยตัวองไม่ได้ เป็นประเทศที่ไม่กดคนฉลาดให้โง่ และไม่ปล่อยคนโง่ให้ตาย ซึ่งจะเป็นเช่นนั้นได้ ก็ต้องฝึกคนให้เอาการแบ่งปันนำหน้า เว้นจากการแบ่งปันกันแล้ว ไม่เห็นอย่างอื่นครับ

แต่การจะฝึกคนให้แบ่งปันกันท่ามกลางความเหลื่อมล้ำต่ำสูงนั้น ผู้นำต้องฝีมือขนาดไหนล่ะครับ อันนี้จึงเป็นเรื่องที่ยากมากๆ กว่าจะได้ผู้นำที่มารวมคนได้ขนาดนั้น

ในยุทธภพก็พยายามตามหาผู้นำแบบนี้เช่นกัน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มี น้อยคนจริงๆ ที่จะขึ้นมาเป้นผู้นำที่นำคนไปสู่การแบ่งปันกันได้ โดยไม่กดคนฉลาด และซ้ำเติมคนโง่

ปล. 1 อ่านนิยายจีนมาไม่รู้กี่เรื่อง เห็นตัดสินด้วยการฆ่าเพราะผลประโยชน์ไม่ลงตัวทุกที ส่วนคนที่เบื่อเรื่องพวกนี้ ก็ถอนตัวจากยุทธภพปใช้ชีวิตสันโดษทุกรายไป นานๆ โลกจะมีใครสักคนที่จัดการปัญหาการแก่งแย่งชิงดีกันระหว่างคนฉลาดกับคนฉลาด และคนฉลาดกับคนโง่นี้ได้ลงตัว

ปล. 2 คนฉลาด ในที่นี้หมายถึง ฉลาดในเรื่องการทำมาหากินในทางสุจริต
คนโง่ ในที่นี้หมายถึง โง่ในเรื่องการทำมาหากิน ทำอะไรก็เจ๊งหมด
โดยที่ไม่ต้องมีใครมาโกง

ปล. 3 เวลาคนเราเป็นสุข มักจะไม่นึกถึงควาสันโดษ อยากจะสุขให้วิเศษยิ่งๆ ขึ้นไป แต่เวลามีทุกข์เมื่อไหร่ จะนึกถึงความสันโดษทันที

ยามสุขก็อยากสุขไม่สร่างซา ยามทุกข์ก็ฟูมฟายโทษชะตาฟ้าดิน นี่ล่ะความยากในการจัดการความเป็นอยู่ของชีวิตมนุษย์

ปล. 4 ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้ นอกจากบุญ ทำบุญกันเถิด เกิดใหม่ภพชาติต่อไป อยากได้ชีวิตใหม่เป็นยังไงก็อธิษฐานเอา แต่ว่าเบื้องต้น ขอไม่จน ไม่เจ็บ ไม่โง่ ตลอดชีวิต และให้คิดดี พูดดี ทำดี ยิ่งๆ ขึ้นไป นิพพาน ปัจจโย โหตุ ^^

ขอบคุณสำหรับกระทู้ดีๆ ครับ ^^
แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 51 10:38:51

จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ - [ 6 ต.ค. 51 10:19:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12

เมื่อยุคสมัยรัชกาลที่ 5

ประเทศไทยก็เป็นสังคมเศรษฐกิจพอเพียง

ตื่นเช้ามืดพร้อมเสียงระฆังของพระ

ลุกขึ้นมาหุงข้าวใส่บาตร แล้วก็ปทำนา

พอพระตีกลองเพล ก็พักวัวควาย เมียก็เอาข้าวกลางวันมาส่งผัวกิน

พอตกเย็นประมาณสี่โมง พระก็ตีกลอง วัวควายก็ดีใจได้เลิกงาน

ตายายอยู่บ้านกับหลานก็หุงข้าวทิ้งไว้ แล้วก็พาหลานไปวัด

ผัวเมียกลับมาจากนาก็กินข้าวกินปลา แล้วก็ตามกันไปวัด

ตายกับยายและหลานๆ ไปนั่งอยู่ท้ายศาลาฟังพระสวดมนต์ทำวัตรเย็น

พอค่ำมืด ที่วัดก็จุดเทียน แล้วก็ฟังธรรมกันบ้าง ปรึกษาเรื่องการพัฒนาวัด

เป็นยุคของการศึกษาธรรมะ เอาวิชาธรรมะเป็นการศึกษาขั้นพื้นฐาน

แต่พอฝรั่งตะวันตกยกพลมา บอกว่าการศึกษาแบบนี้ล้าสมัย แล้วก็ยัดเยียดคำว่าไม่มีการศึกษาให้แก่ระบบการศึกษาวิชาชีวิตของคนไทย ยุบมาตรฐานการศึกษาของไทยทิ้งไปจนหมด

ตั้งแต่นั้นมาการศึกษาก็ปรับเปลี่ยนไปตามตะวันตก จะบอกว่า ตอนนั้น เราเลือกที่จะเดินตามตะวันตกก็คงไม่ได้ แต่เราถูกปืนจ่อหัวบังคับให้เลือกต่างหาก

นี่แหละครับ ปลาใหญ่กินปลาเล็กในยุคสมัย ร. 5 แม้แต่ ลาว กัมพูชา พม่า มาเลเซีย ซึ่งเป็นของไทย ก็ถูกกินเรียบ

หาก ร. 5 ไม่ดำเนินกุศโลบายไปยุโรป เส้นแบ่งแดนระหว่างอังกฤษกับฝรั่งเศส ก็คือ สายน้ำเจ้าพระยาที่ไหลผ่านเลี้ยงภาคกลางของประเทศนี่แหละ

เดิมทีเราคิดแค่ภูมิศาสต์ประเทศไทยเท่านั้นก็น่าจะพอเพียง แต่ในตอนนี้เราคิดอย่างงั้นไม่ได้ เพราะว่าลัทธิล่าเมืองขึ้นไม่เคยหมดไปจากโลก ตราบใดที่มนุษย์ยังมีกิเลสอยู่ ก็ต้องรู้เท่าทันว่า ถ้าอ่อนแอเมื่อไหร่ ก็ถูกฮุบกินทันที

แต่การที่ใครจะรวมคน รวมประเทศให้มีพลังได้ คนๆ นั้นก็ต้องเป็นที่แน่ใจว่า มีความรู้มากพอ มีความบริสุทธิ์ใจมาก และไม่มีตำหนิด่างพร้อย ถึงจะรวมคนกลับมาได้ ซึ่งทั้งหมดก็อยู่ที่การพัฒนาคน

เมื่อตอนที่พระเจ้าชัยวรมัน ผู้สร้างนครวัดไว้เป็นนครแห่งพระพุทธรูป หรือนครแห่งพระพุทธเจ้า ยกทัพแผ่อาณาจักรขอมมาถึงจังหวัดกาญจนบุรี (ปราสาทเมืองสิงห์)

ปรากฏว่ารัชทายาทซึ่งให้พราหมณ์เป็นคนเลี้ยง พอพ่อไม่อยู่ ก็เลยเอาพระพุทธรูปลง แล้วก็เอาศิวาลึงค์ตั้ง บังคับให้คนทั้งประเทศไหว้ลึงค์ (กาเจี๊ยว) ของเทพเจ้า

พอเปลี่ยนศาสนา หลักเกณฑ์การตัดสินถูกผิดดีชั่วก็เลยเปลี่ยนไปจากเดิมที่ใช้เหตุผล ก็กลายเป็นที่ต้องบูชายัญให้เทพเจ้าพอใจ กลายเป็นระบบการศึกษาที่เลิกใช้เหตุผล ส่วนพระพุทธศาสนาก็ดับแสงวูบไปจากขอมทันที

เรื่องนี้เป็นข้อเตือนใจว่า ประเทศหรือตระกูลที่กำลังเจริญรุ่งเรืองอยู่นั้น เวลามีคนพาลมาเกิด ความเจริญรุ่งเรืองมันก็หมดไปทันทีเหมือนกัน

แต่การสร้างคนนั้น เราสร้างด้วยระบบการศึกษา ซึ่งหัวใจสำคัญก็คือ ครู

ในยุคปัจจุบันแบบนี้ ครูที่จะสอนให้ศิษย์ฝ่าวงล้อมของเศรษฐกิจและวัตถุนิยมควรจะเป็นครูแบบไหน ถ้าแก้จุดนี้ไม่ได้ ก็พัฒนาประเทศไม่ได้หรอกครับ ต้องวิ่งตามหลังกระแสโลกต่อไป แล้วก็กลายเป็นที่ชุมนุมขยะ รกหญ้ายังพอถางไหว รกคนไม่รู้จะทำยังไง ฆ่าไม่ได้ ขายไม่ขาด

สถานการณ์หลายๆ อย่างภายนอกประเทศ มันเป็นตัวบีบ บีบทั้งการเมือง สังคม เศรษฐกิจ และการศึกษา และถึงแม้เราจะปิดประเทศแบบพม่า ก็ไปไม่รอดอยู่ดี เหมือนตอนนี้ เพราะพม่าเองก็ถูกรอแบ่งเค้กจากต่างชาติอยู่เหมือนกัน

แต่ขณะเดียวกัน ประชาชนพม่าก็ถูกปิดหูปิดตา ถูกกดไว้ หากไม่ได้การผูกใจไว้กับพระพุทธศาสนา พม่าก็คงลุกเป็นไฟ พวกหนึ่งก็หนีตายเข้ามาเสี่ยงดวงในประเทศไทย มาแล้วก็ไม่ยอมกลับ กลายเป็นปัญหาต่างด้าวในประเทศไทยอีก

ชาวพม่าบางคนที่อยู่ไกลๆ ในป่า ยังเข้าใจว่า อยุธยาเป็นเมืองหลวงของไทย ซึ่งเพื่อนของผมบอกว่า ถ้าไม่ได้ไปนั่งคุยด้วย ก็คงไม่รู้ว่า บ้านเมืองเขา ปิดข่าวสารกันขนาดหนัก ซึ่งก็เป็นเรื่องการรักษาอำนาจเอาไว้ นี่ก็เป็นตัวอย่างที่เห็นใกล้ๆ ว่า ปลาใหญ่กินปลาเล็ก มีอยู่ในทุกระบบการปกครอง แต่จะกินด้วยวิธีอย่างไรเท่านั้นเอง

การกำหนดแผนพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจ ท่ามกลางกระแสโลก ก็จำเป็นต้องเห็นภาพสถานการณ์ของโลกให้ชัดเจน แล้วก็ต้องรู้จักต้นทุนของประเทศไทยให้ชัดเจน

ปัญหาก็คือ คนที่รู้จักประเทศไทยจริงๆ มีสักกี่คน คนที่มีมุมมองจะเอาเอกลักษณ์ของไทยไปสร้างความเชื่อถือและเพิ่มมูลค่าในเวทีโลกมีสักกี่คน เพราะถ้าใครมีแนวคิดแบบนี้ จะถูกข้อหาขายชาติทันที

แผนพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจของประเทศไทย มันจึงเป็นได้แค่แผนที่เอาไปปฏิบัติไม่ได้ แล้วใครมีเงินมากหน่อย ก็เอาชีวิตของเศรษฐกิจก็ไปผูกดวงชะตาไว้กับตลาดหุ้น พอตลาดหุ้นพัง ระบบเศรษฐกิจก็พังไปด้วย

คนที่รู้เรื่องเศรษฐกิจจริงๆ ก็มีน้อย โดยเฉพาะการพัฒนาเศรษฐกิจให้คู่ไปกับจิตใจ

เราตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกบีบคั้นแบบนี้ ถ้าไม่เอาเศรษฐกิจไปคู่กับจิตใจไปไม่รอดหรอกครับ ถึงแม้จะมีเศรษฐกิจสันโดษก็ตาม แต่ในทางปฏิบัติ เรายังแก้ปัญหาน้ำท่วมกรุงเทพด้วยการปล่อยน้ำท่วมนาข้าวชาวนา แล้วจะให้ชาวนาอยู่อย่างสันโดษได้อย่างไร

ปีที่แล้วชาวนาก็น้ำท่วมเพราะแบบนี้ หนี้เก่ายังไม่ได้ใช้ ปีนี้ก็น้ำท่วมเพราะแบบนี้อีก หนี้เก่าบวกหนี้ใหม่ แล้วปีต่อไปน้ำจะท่วมแบบนี้อีกใช่ไหม

ถ้าพูดตรงๆ ก็คือ ประเทศนี้เติบโตไม่ได้ เพราะว่าสะดุดขากันเอง และมีคนกดเอาไว้นั่นแหละครับ เราชาวบ้านก็อยู่กันตามยถากรรมก็แล้วกัน เหมือนชาวยุทธที่ใฝ่สันโดษ ไม่นำพาความทุกข์ร้อนของยุทธภพ ขออยู่อย่างสุขสงบที่บ้านไร่ปลายนา แต่พอถึงเวลาก็จะมีหน่วยสังหารตามมาถึงบ้าน แล้วก็บีบบังคับให้กลับสู่ยุทธภพ ...

สรุปก็คือ จะทุนนิยมหรืออนุรักษ์นิยม ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้นอกจากบุญ รบกันแทบเป็นแทบตายสุดท้ายไม่ได้อะไรเลย

ปล. แม้แต่เหตุการณ์วุ่นวายในบ้านเมืองตอนนี้ ก็มีชักสายโยงใย ยืมมือกัน ทั้งในประเทศ นอกประเทศ จนยากจะรู้ว่าใครเป็นใคร เพราะมันหลายกลุ่มที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน แตกต่างกันแต่ว่า ประชาชนจะเชื่อใคร และพิจารณาดูว่า แนวคิดแบบไหนที่กดประเทศเอาไว้ไม่ให้เติบโต และแนวทางไหนที่จะทำให้ประเทศไทยเจริญก้าวหน้าและมีคตวามสุข

ความสุขต้องคู่กับความเจริญ ความเจริญที่ไม่มีความสุข จะต่างอะไรกับคนรวยที่มีโรคป่วยเรื้อรัง
แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 51 21:44:45
แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 51 21:37:55

จากคุณ : เสี่ยวเหลียงจือ - [ 6 ต.ค. 51 21:31:18 ]