1.นิยาม คือ การกำหนดคุณค่าหรือความหมาย
ให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เป็นความสามารถโดยเฉพาะของมนุษย์เท่านั้น
บรรดาคุณค่า ศีลธรรม หรือ ความเจริญใด ๆ ที่เกิดขึ้นมาได้
ล้วนอาศัยนิยามเป็นพื้นฐานทั้งสิ้น
ครั้งหนึ่ง มีผู้ถามขงจื้อว่า หากขงจื้อ
มีอำนาจทำให้สิ่งที่ปรารถนาเป็นจริง
ท่านประสงค์สิ่งใดในชีวิตมากที่สุด
ขงจื้อนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะตอบว่า
หากทำได้จริง ข้าพเจ้าปรารถนาให้คนทั้งแผ่นดิน
มีความเข้าใจในความหมายของภาษาเป็นอย่างเดียวกัน
จะได้คุยกันรู้เรื่อง
2.สรรพสิ่งตามธรรมชาติ ย่อมไม่มีความหมายในตัวเอง
แต่มนุษย์อาศัยความสามารถในการนิยาม
สร้างความหมายและคุณค่าของสิ่งต่าง ๆ ขึ้นมา
ดังนั้น นิยามจึงไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงสิ่งสมมติเท่านั้น
เพียงแต่ผู้สร้างมีวัตถุประสงค์ในการนิยามสิ่งใด เพื่ออะไร
3.ผู้ที่สามารถนิยามสิ่งที่ไม่เคยมีมาก่อนในสังคมมนุษย์
และทำให้มนุษย์เข้าใจได้ย่อมนับเป็นผู้ที่มีอัจฉริยะภาพอย่างสูง
แต่อัจฉริยะภาพเช่นนี้ย่อมมีที่มาจากความสงสัยที่มีต่อนิยามเดิม
ดังนั้น การสร้างสรรค์นิยามขึ้นใหม่กับความสงสัยนิยามเดิม
จึงเป็นของคู่กัน ปัญหาก็คือ ผู้ที่เริ่มสงสัยในนิยามเดิม
ที่เป็นที่ยอมรับในสังคมนั้น อาจต้องยอมรับผลที่เกิดขึ้นบางอย่าง
บ้างก็ถูกตำหนิ บ้างก็ถูกขับไล่ออกไปจากสังคมนั้น
และบ้างก็ถูกทำลายไม่ว่าทรัพย์สินหรือชีวิตของผู้นั้น
4.เมื่อการนิยามมีความสำคัญขนาดนี้
กระบวนการพยายามผูกขาดอำนาจในการนิยาม
และไม่สนับสนุนให้สงสัยในนิยามที่ถูกสร้างขึ้นมานั้น
จึงเป็นปรากฎการณ์ที่อาจคาดหมายได้
การนิยามบางอย่างได้รับการยอมรับหลายชั่วคน
และเป็นที่มาแห่งประเพณีหลายอย่าง
แต่การนิยามที่สำคัญอย่างยิ่ง
กลับเป็นการนิยามที่เป็นนามธรรมทั้งสิ้น อาทิ
อะไรคือ ชาติ
อะไรคือ ความดี
อะไรคือ ความสุข
อะไรคือ ความเจริญ
อะไรคือ ความงาม
ปัญหาก็คือ การนิยามบางกรณี
ผู้นิยามมิได้สร้างตัวชี้วัดขึ้นมาด้วย
เมื่อไม่มีตัวชี้วัด ที่ชัดเจน ในบางกรณี
ผู้สร้างนิยามจึงกลายเป็นผู้ชี้ขาดไปโดยปริยาย
5.อำนาจผูกขาดการนิยามจึงเป็นอำนาจที่แท้จริงของผู้ปกครอง
นับแต่อดีต แว่นแคว้นใดแว่นแคว้นหนึ่งจะมีสภาพเช่นใด
ล้วนอาศัยอำนาจการนิยามเป็นพื้นฐาน อาทิ
เว่ยเจิง เสนาบดีแห่งถังไท่จง ฮ่องเต่แห่งราชวงศ์ถัง
นิยามการปกครองที่ดีว่า คือการปกครองที่ผู้ถูกปกครอง
ไม่รู้สึกถึงอำนาจการปกครอง ดังนั้น ในยุคที่ถังไท่จงทรงปกครอง
ถังไท่จงจึงทรงใช้พระราชอำนาจอย่างระมัดระวังยิ่ง
และผลที่ตามมาก็คือ ความเจริญรุ่งเรืองอย่างใหญ่หลวงของอาณาจักร
อันเกิดจากการนิยามดังกล่าว
6.นิยามที่กินใจข้าพเจ้าที่สุดประโยคหนึ่ง
นั่นคือ นิยามของ ธรรมะกับอธรรมที่เหล็งฮู้ชงกล่าวเอาไว้
"พวกเราอ้างตนเป็นฝ่ายธรรมะ
สาบานไม่ขออยู่ร่วมกับอสูรร้ายมารชั่ว
คำ ธรรมะนี้ มีความหมายว่าอย่างไร
ข่มเหงรังแกผู้บอบช้ำ ใช่นับเป็นธรรมะหรือไม่
เข่นฆ่าสตรีเยาว์วัยผู้ไร้ความผิด ใช่นับเป็นธรรมะหรือไม่
หากกระทั่งเรื่องเหล่านี้ยังกระทำได้
แล้วจะมีอันใดแตกต่างกับอสูรร้ายมารชั่ว"
คำกล่าวของเหล็งฮู้ชงนี้ สะท้อนถึงพลังอำนาจของการนิยามได้เป็นอย่างดี
7.ที่สุดแห่งอัจฉริยภาพการนิยาม คือ
การให้ความหมายเพื่อให้บุคคลหลุดพ้นจากความหมายนั้น
เรื่องนี้น่าสนใจมาก
องค์สมเด็จพระศากยมุนีจอมปราชญ์
นิยามธรรมทั้งปวงเพื่อให้สาวกหลุดพ้นจากธรรมทั้งปวง
เหลาจื๊อ อธิบายเต๋า เพื่อให้ผู้รับฟังหลุดพ้นจากคำว่า "เต๋า"
ฮวงเช็งเอี้ยง อธิบายถึงกระบวนท่า เพื่อให้เหล็งฮู้ชงหลุดพ้นจากกระบวนท่า
เมื่อเข้าสู่ขั้นนี้แล้ว บุคคลผู้อยู่เหนือนิยามอย่างแท้จริง
ย่อมเข้าสู่ภาวะตามธรรมชาติ สามารถพัฒนาตนเองได้อย่างไม่มีสิ้นสุด
นั่นเกิดขึ้นได้ด้วยการไม่มีกรงขังตนเอง
ปัญหาของเสียมก๊กนั้น ใช่หรือไม่ว่า
เป็นเพราะยึดติดกับนิยามบางอย่างซึ่งไม่สอดคล้องกับกาลสมัย
จนกระทั่งตกเป็นทาสของมันเสียเอง
นิยามซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง
แต่กลับมีอิทธิพลต่อคนที่มีเลือดเนื้อถึงขนาดนี้
อาจบางที นิยามบางอย่างที่ชาวเสียมก๊กยึดถือนั้น
คงถึงเวลาต้องเปลี่ยนแปลงเสียแล้ว
แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 51 23:45:37
จากคุณ :
ประมุขพรรคกระยาจกรุ่นปัจจุบัน 
- [
9 ต.ค. 51 00:10:05
]
ผู้กำหนดนิยาม คือผู้กำหนดความเป็นไปของสังคม
