PANTIP.COM : K7110676 ยุคนายกเปรมเป็นอย่างไร? ใครมีประสบการณ์ตรงช่วยเอามาเล่าให้ลูกๆหลานๆฟังที [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 36

เท่าที่ลองอ่านดูความเห็นในนี้ส่วนใหญ่จะมอง พล.อ.เปรมในทางลบ แต่ผมเห็นว่า หากมองด้วยใจเป็นธรรม การที่บุคคลใดสามารถดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีได้นานขนาดนั้น (พ.ศ.๒๕๒๓-๒๕๓๑) ก็ย่อมต้องมีความสามารถอยู่บ้าง

ลองมองย้อนกลับไปในยุคนั้น พล.อ.เปรมก้าวขึ้นดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีจากการลาออกกลางสภาฯ ของ พล.อ.เกรียงศักดิ์ ชมะนันทน์ เนื่องจากรัฐสภาที่มาจากการเลือกตั้งตามรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ (พ.ศ.๒๕๒๑) ไม่สนับสนุน

การก้าวขึ้นมาดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีของ พล.อ.เปรมโดยความเห็นชอบและเลือกตั้งของสมาชิกรัฐสภาส่วนใหญ่ ทำให้เกิด "ดุลยภาพ" ทางการเมืองมากที่สุดนับแต่เหตุการณ์ ๑๔ ตุลาคม ๒๕๑๖ เป็นต้นมา และเป็นดุลยภาพที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

สภาพพื้นฐานทางการเมืองของรัฐบาล พล.อ.เปรมในยุคต้น เอื้ออำนวยต่อการสร้างดุลยภาพทางการเมืองเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากรัฐธรรมนูญที่ประกาศใช้ในสมัยรัฐบาล พล.อ.เกรียงศักดิ์เปิดทางให้กลุ่มการเมืองที่สำคัญ ๆ สามารถเข้ามามีส่วนร่วมแบ่งปันอำนาจทางการเมืองได้อย่างสมดุล

กล่าวคือ กลุ่มนักธุรกิจ และบรรดาพรรคการเมืองต่าง ๆ สามารถเข้ามามีส่วนร่วมในรัฐสภาและในรัฐบาลได้ตามวิถีทางของรัฐธรรมนูญ ประชาชนก็พอใจที่มีการเลือกตั้ง กลุ่มข้าราชการก็พอใจที่สามารถรักษาอำนาจทางการเมืองของตนไว้ได้ด้วยเหตุที่ข้าราชการสามารถดำรงตำแหน่งทางการเมืองได้ และมีอิสระในการบริหารอำนาจข้าราชการของตนโดยปราศจากการแทรกแซงจากรัฐบาล

ความผันผวน ไร้ดุลยภาพทางการเมืองตลอดเวลาที่ผ่านมา ได้ให้บทเรียนที่ดีกับทุกฝ่ายที่เข้ามามีส่วนร่วมในอำนาจทางการเมืองว่า ความพยายามผูกขาดอำนาจทางการเมืองโดยปราศจากการแบ่งปันย่อมนำมาซึ่งความวุ่นวาย (แต่ยุคนั้น การแบ่งปันอำนาจเป็นไปเฉพาะกลุ่มผู้มีอิทธิพลทางการเมืองเท่านั้น ขณะที่ประชาชนยังไม่ได้มีส่วนในการแบ่งปันอำนาจนั้นแต่อย่างใด)

บุคลิกที่โดดเด่นที่สุดของ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ก็คือ ความซื่อสัตย์สุจริต และความเป็นกลาง และสิ่งนี้เป็นปัจจัยเสริมให้ พล.อ.เปรมกลายเป็น "บุคคลที่เหมาะสมที่สุด" กับสถานการณ์ทางการเมืองในขณะนั้นเป็นอย่างมาก

บรรดาพรรคการเมือง และกลุ่มการเมืองต่าง ๆ ต่างยอมรับในตัว พล.อ.เปรมอย่างพร้อมเพรียง ด้วยเหตุนี้ พล.อ.เปรมจึงสามารถดึงพรรคการเมืองขนาดใหญ่ในสมัยนั้นมาร่วมรัฐบาลได้ และสมาชิกในคณะรัฐมนตรีส่วนใหญ่ของ พล.อ.เปรมก็มิใช่มีแต่ทหาร หากแต่เป็นพลเรือน และแทบไม่น่าเชื่อว่า ส่วนใหญ่ถึงร้อยละ ๔๕.๙ ของคณะรัฐมนตรี พล.อ.เปรม มาจาก "ภาคธุรกิจ" (เอนก เหล่าธรรมทัศน์, "มองเศรษฐกิจการเมืองไทยผ่านการเคลื่อนไหวของสมาคมธุรกิจ")

รัฐบาล พล.อ.เปรมเป็นรัฐบาลชุดแรกที่ได้อนุมัติให้มีการจัดตั้งคณะกรรมการร่วมภาครัฐและเอกชน (กรอ.) เพื่อทำหน้าที่เป็นหน่วยงานกลาง คอยประสานความร่วมมือและแบ่งปันอำนาจในการกำหนดนโยบายทางเศรษฐกิจระหว่างภาครัฐกับภาคเอกชนด้วย

รัฐบาลของ พล.อ.เปรมจึงเป็นรัฐบาลผสมของกลุ่มข้าราชการ กลุ่มนักธุรกิจ และพรรคการเมืองต่าง ๆ ซึ่งส่วนผสมดังกล่าวได้ดึงเอากลุ่มทางการเมืองที่มีบทบาทในเวลานั้นเข้ามามีส่วนร่วมใน "วงจรแห่งอำนาจ" ได้ทั้งหมด สามารถสร้างความพึงพอใจให้แก่กลุ่มทางการเมืองทุกกลุ่มในระดับที่เหมาะสม และยังสามารถแบ่งปันอำนาจทางการเมืองได้อย่างลงตัว โดยที่ไม่มีกลุ่มทางการเมืองใดถูกกีดกันให้อยู่นอกวงจรแห่งอำนาจเลย

"ดุลยภาพ" ทางการเมืองที่เกิดขึ้น จึงมีความ "สมดุล" เป็นอย่างมาก และยังได้ช่วยให้การเมืองไทยมีความมั่นคงมากกว่าในอดีต ภายใต้การควบคุมดูแลของนายกรัฐมนตรี "คนกลาง" ที่ชื่อ "พล.อ.เปรม"

กระนั้นก็ตาม ย่อมต้องมีบุคคลบางกลุ่มมองไม่เห็นความสำคัญของดุลยภาพทางการเมืองที่เกิดจากการแบ่งปันอำนาจมากเท่ากับการยึดอำนาจทางการเมืองไว้อย่างเบ็ดเสร็จ ความคิดเช่นนี้จึงได้นำไปสู่ความพยายามของนายทหารกลุ่มหนึ่งที่ต้องการจะยุติการแบ่งปันอำนาจทางการเมืองกับกลุ่มอื่น ๆ ลงโดยต้องการรวบอำนาจมาไว้ที่ตนเพียงกลุ่มเดียว

จากสถานการณ์เช่นนี้ "ดุลยภาพทางการเมือง" จึงถูกท้าทายและคุกคามเป็นระยะ ๆ ตลอดมา โดยเฉพาะจากกลุ่มทหารบางกลุ่ม แม้ว่า พล.อ.เปรมจะได้ใช้ความพยายามอย่างมากที่ประสานการแบ่งปันอำนาจให้มีความสมดุลเพื่อรักษารัฐธรรมนูญไว้แต่ก็ยากเกินกว่าที่ พล.อ.เปรมจะทำได้เพียงลำพัง

การคุกคามที่รุนแรงที่สุดเกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๑ เมษายน ๒๕๒๔ พล.อ.สัณห์ จิตรปฏิมา ได้นำกำลังทหารส่วนใหญ่จากกรุงเทพฯ เข้ายึดสถานที่สำคัญ ๆ ในกรุงเทพฯ แต่ไม่ได้ประสงค์จะมุ่งร้ายกับ พล.อ.เปรม จึงได้เดินทางเข้าพบ พล.อ.เปรมเพื่อขอร้องให้รับตำแหน่ง "หัวหน้าคณะปฏิวัติ"

ทว่า พล.อ.เปรมเห็นความสำคัญของระบอบประชาธิปไตย (แม้ว่าใครจะมองว่าครึ่งใบก็ตามเถอะ) และการรักษาดุลยภาพทางการเมืองมากกว่าที่จะยอมให้อำนาจไหลกลับไปสู่มือของทหารเหมือนในอดีต พล.อ.เปรมปฏิเสธว่า "ผมปฏิวัติไม่ได้ และไม่ต้องการปฏิวัติด้วย ขอให้เลิกคิด เลิกทำเสีย หรือไม่งั้นก็ยิงผมให้ตายแล้วก็ปฏิวัติกันไป" (สรวง วงศ์สุวรรณเลิศ, "พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ รัฐบุรุษคู่แผ่นดิน", กรุงเทพฯ : พระอาทิตย์, ๒๕๔๕)

หลังจากนั้น พล.อ.เปรมสามารถหลบหนีการคุมตัวและเดินทางออกจากบ้านสี่เสาฯ ไปเข้าเฝ้าฯ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่พระตำหนักจิตรลดารโหฐาน จากนั้นสถานการณ์ของ พล.อ.เปรมก็พลิกกลับ เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เสด็จพระราชดำเนินพร้อมด้วยพระบรมวงศานุวงศ์ แปรพระราชฐานไปประทับแรม ณ บ้านพักของ พล.อ.เปรม หน้าค่ายสุรนารี กองทัพภาคที่ ๒ จังหวัดนครราชสีมา ส่งผลให้สถานการณ์ของฝ่าย "ปฏิวัติ" ต้องสั่นคลอนอย่างยิ่ง

คณะปฏิวัติได้ออกประกาศทางสถานีวิทยุทุกแห่งที่ควบคุมอยู่ว่า คณะปฏิวัติเคารพและเทิดทูนพระมหากษัตริย์อย่างสูงเสมอมา และทหารที่ปฏิวัติก็เป็นทหารรักษาพระองค์ทั้งสิ้น อีกทั้งในวันรุ่งขึ้นได้มีการปลุกกระแสมวลชนเรียกร้องให้พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกลับมาเป็นมิ่งขวัญของปวงชนชาวไทยต่อไป

วันต่อมา ๓ เมษายน ๒๕๒๔ พล.อ.เปรมได้ส่งกำลังทหารจากต่างจังหวัดเข้ายึดพระนครคืนจากคณะปฏิวัติอย่างรวดเร็ว ขณะที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมีพระราชกระแสรับสั่ง "กำชับ" พล.อ.เปรมและคณะ ให้แก้ปัญหาด้วย "สันติวิธี และหลีกเลี่ยงการใช้กำลัง" ซึ่งในที่สุด พล.อ.เปรมก็สามารถนำสถานการณ์กลับเข้าสู่ภาวะปกติได้โดยไม่มีการปะทะกัน ปราศจากการนองเลือด แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะถืออาวุธอยู่ก็ตาม พล.อ.เปรมได้รับชัยชนะสามารถปราบคณะปฏิวัติลงได้อย่างราบคาบ และรักษา "ดุลยภาพทางการเมือง" ไว้ได้ต่อไป

การปราบปรามการปฏิวัติโดย "สันติวิธี" และรักษารัฐธรรมนูญไว้ได้นี้ หากปราศจากการสนับสนุนของพระมหากษัตริย์แล้ว จะไม่มีทางเกิดขึ้นได้เลย และรัฐธรรมนูญที่เพิ่งประกาศใช้ได้ไม่กี่ปีก็จะถูก "ฉีกทิ้ง" อีกครั้ง พระองค์ทรงมีบทบาทสำคัญที่ช่วยให้เหตุการณ์ความไม่สงบยุติลงอย่างรวดเร็วโดยปราศจากความรุนแรง

ในทางเศรษฐกิจ พล.อ.เปรมตระหนักดีว่าตัวเองมีความรู้ทางเศรษฐกิจน้อย จึงได้พยายามดึงบรรดานักธุรกิจ และอาจารย์ทางเศรษฐศาสตร์มาเป็นที่ปรึกษาจำนวนมาก และได้ให้ความสำคัญกับนักธุรกิจค่อนข้างมาก เช่น ดร.วีรพงษ์ รามางกูร นายชาตรี โสภณพณิช ฯลฯ นโยบายทางเศรษฐกิจของ พล.อ.เปรมก็เหมือนกับคุณ ๆ ข้างบนได้แสดงความเห็นไว้ ส่วนใหญ่จะเน้นความมั่นคง และเสถียรภาพทางการเงินมากกว่าที่จะพัฒนาแบบก้าวกระโดด

แต่ในยุคที่น้ำมันราคาแพงมาก ความจำเป็นในการรักษาเสถียรภาพทางการเงิน การคลังก็อาจมีความจำเป็น นโยบายประหยัดเป็นอีกนโยบายหนึ่งที่ พล.อ.เปรมนำมาใช้ ด้วยการปิดโทรทัศน์ในช่วงเวลา ๑๘.๐๐-๒๐.๐๐ น. อันเป็นช่วงที่มีการใช้ไฟฟ้ามากที่สุด ปิดไฟโฆษณาตามอาคารต่าง ๆ รวมถึงสนามกอล์ฟ อย่างไรก็ตาม เศรษฐกิจยุค พล.อ.เปรมแม้จะไม่หวือหวาแบบ "ทุนนิยมจ๋า" แต่ก็ถือว่ามีเสถียรภาพมากและได้ปูพื้นฐานที่มั่นคงอย่างยิ่งให้รัฐบาลชุดต่อมา (พล.อ.ชาติชาย ชุณหะวัณ)

รัฐบาล พล.อ.เปรมได้รักษา "ดุลยภาพ" ทางการเมืองอย่างมั่นคงตลอดมา แม้ว่าจะมีความพยายาม "ลอบสังหาร" และการรัฐประหารอยู่บ้าง แต่ทุกอย่างก็อยู่ภายใต้การควบคุมของ พล.อ.เปรม ดุลยภาพที่เป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย แต่ในที่สุดเมื่อกาลเวลามาถึง และมีเสียงบ่นเบื่อจากประชาชนมากขึ้น ๆ พล.อ.เปรมก็เป็นผู้ที่รู้จัก "พอ" โดยได้ประกาศเมื่อวันที่ ๒๗ กรกฎาคม ๒๕๓๑ เมื่อ พล.อ.ชาติชายมาเชิญให้ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีอีกสมัยว่า "ผมพอแล้ว"

เป็นการปิดฉากนายกรัฐมนตรีที่ซื่อสัตย์และบริหารประเทศได้ยาวนานและมั่นคงยิ่งท่านหนึ่ง

ขออนุญาตออกนอกกระทู้เล็กน้อย เพราะได้อ่านความเห็นของคุณข้างบนบางท่านได้แสดงความเห็นเกี่ยวกับนโยบายเศรษฐกิจของรัฐบาล พล.อ.สุรยุทธ์ จุลานนท์ ว่าทำให้ประเทศ "หยุดนิ่ง" ก็ไม่ได้คัดค้านนะครับ แต่มองในแง่ดีว่า นักวิเคราะห์ทางเศรษฐศาสตร์กล่าวว่า การยึดอำนาจของ พล.อ.สนธิ และการดำเนินนโยบายของ พล.อ.สุรยุทธ์ ได้ทำให้ประเทศไทยได้รับผลกระทบจากวิกฤติเศรษฐกิจในสหรัฐครั้งใหญ่ที่สุดนี้ในวงจำกัด เพราะหลังจากเกิดการรัฐประหาร นักลงทุนต่างชาติจำนวนมากพากันทิ้งตลาดทุนไทยไปลงทุนที่เกาหลีใต้ หรือไต้หวัน หรือที่อื่นแทน ทำให้ผลกระทบต่อภาคเศรษฐกิจของไทยไม่รุนแรงมากอย่างในประเทศอื่น จะเรียกว่าเป็นโชค หรือเป็นเคราะห์ก็ไม่ทราบ

(ข้อมูลอ้างอิง : "พระผู้ทรงปกเกล้าฯ ประชาธิปไตย : ๖๐ ปีสิริราชสมบัติกับการเมืองการปกครองไทย", รศ. ดร.นครินทร์ เมฆไตรรัตน์ คณบดีคณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เรียบเรียง)
แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 51 01:32:37

จากคุณ : วศินสุข - [ 18 ต.ค. 51 01:12:21 ]

ความคิดเห็นที่ 52

ย้อนกลับมาอ่าน ขออนุญาตคุณป้าหนูดาตอบคุณเหล่าฟางแทนละกันนะครับ

จริง ๆ แล้วเรื่องนี้คุณชายคึกฤทธิ์ท่านไม่ได้จะว่าป๋าเปรมนะครับ แต่ท่านตั้งใจจะ "ด่า" พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ ตรง ๆ เลย

เพราะถึงจะเบื่อ จะไม่ชอบใจป๋าเปรมอย่างไรก็ตาม แต่ท่านก็ยังเอ็นดูป๋าอยู่มาก ส่วน พล.อ.ชวลิตนี่รู้สึกว่าท่านไม่วางใจในความคิดของบิ๊กจิ๋วอยู่มาก

เรื่องของเรื่องตอนนั้นจำได้ว่ากำลังจะมีการลงมติกฎหมายสำคัญฉบับหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าจะเป็นการแก้ไขรัฐธรรมนูญหรือไม่ ก่อนวันที่สภาผู้แทนฯ จะลงมติเพียงวันเดียว คุณชายคึกฤทธิ์ท่านเขียนคอลัมน์ "ซอยสวนพลู" ในหนังสือพิมพ์สยามรัฐรายวัน โดยอ้างว่าได้รับ "ใบปลิว" มาฉบับหนึ่ง (ท่านถ่ายเอกสารมาลงไว้ในบทความของท่านด้วย) ใบปลิวนั้นเป็นแผนผังการบริหารราชการแผ่นดินรูปแบบใหม่

โดยมีสภาผู้แทนราษฎรที่ประกอบด้วยผู้แทนที่เลือกตั้งมาจากสาขาวิชาชีพต่าง ๆ ที่อาจารย์คึกฤทธิ์ท่านบอกว่าเป็น "สภาเปรสซิเดียม" ของโซเวียต และยังมีคณะผู้บริหารประเทศ ซึ่งอาจารย์คึกฤทธิ์เรียกว่า "โปลิตบูโร" แบบโซเวียตเช่นกัน แต่รูปแบบการปกครองทั้งหมดนี้มี "พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว" ทรงเป็นองค์พระประมุข ท่านสังเกตว่าไม่ได้ใช้คำว่า "พระมหากษัตริย์" ซึ่งมีความเป็น "สถาบัน" มากกว่า "พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว" ที่ฟังดูเหมือนเป็นเฉพาะพระองค์รัชกาลปัจจุบัน

อาจารย์คึกฤทธิ์ชี้ว่าแผนนี้เป็นแผนของคอมมูนิสต์ ที่มีผู้ต้องการนำมาเปลี่ยนแปลงรูปแบบการปกครองของไทย ผมจำได้ว่าในบทความ "อันทรงอิทธิพล" ของท่านได้ประกาศไว้ว่า ใครก็ตามที่คิดจะนำแผนนี้มาใช้ในเมืองไทยจะต้องสู้กับท่าน แล้วท่านก็บอกอย่างที่คุณป้าหนูดาเขียนนั่นแหละครับ

ซึ่งก็ได้ผล เพราะวันรุ่งขึ้นหนังสือพิมพ์รายวันแทบทุกฉบับในเมืองไทยพากันพาดหัวใหญ่และลงรายละเอียดในบทความของท่านกันอย่างถ้วนทั่ว ในเวลานั้นผู้คนส่วนใหญ่เชื่อว่าท่านว่าบิ๊กจิ๋ว เพราะว่าท่านบอกว่า ไม่ว่าจะนโยบายไหน เลขที่เท่าไรก็ตาม หากนำไปสู่แผนนี้จะต้องถูกต่อต้านและต้องไม่ประสบผลสำเร็จ ซึ่งผู้ที่เป็นคนคิดนโยบาย ๖๖/๒๕๒๓ หรือ ๖๕/๒๕๒๕ ก็คือ พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ (นโยบายนี้เป็นนโยบายสมานฉันท์ที่ต้องการให้ผู้หลงผิดที่หลบหนีเข้าป่าตั้งแต่ยุควิกฤติ ๖ ตุลาคม ๒๕๑๙ กลับใจมาร่วมพัฒนาชาติไทย โดยความเห็นชอบและออกเป็นคำสั่งนายกฯ สมัยป๋าเปรม) และในที่สุดสภาผู้แทนราษฎรก็ได้ลงมติคว่ำกฎหมายฉบับนั้นลงอย่างสิ้นเชิง (ขอโทษที่จำกฎหมายฉบับนั้นไม่ได้จริง ๆ ว่าเป็นกฎหมายอะไร แต่จำได้ว่าสำคัญ)

และต่อมาท่านก็ถูกทหารพรานจากต่างจังหวัดยกกำลังหลายร้อยคนบุกบ้านท่าน นัยว่าต้องการแก้แค้นแทนนาย เพราะทหารพรานเหล่านี้เชื่อว่า บุคคลที่ท่านต้องการจะด่าคือ บิ๊กจิ๋ว ซึ่งดำรงตำแหน่ง ผบ.ทบ. ในเวลานั้น ตอนนั้นรู้สึกว่าจะคลี่คลายโดยมีนายทหารมาเรียกทหารพรานกลับไป

หลังจากนั้นท่านก็ถูก (ใครผมจำไม่ได้) ฟ้องศาลในข้อหา "หมิ่นพระบรมเดชานุภาพ" แต่ที่สุดศาลก็ยกฟ้องเนื่องจากไม่มีเจตนา

ตอบจากความจำทั้งหมดนะครับ รายละเอียดอาจจะมีตกหล่นบ้างเล็ก ๆ น้อย ๆ ต้องขออภัยด้วย
แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 51 22:48:29

จากคุณ : วศินสุข - [ 20 ต.ค. 51 22:35:20 ]