ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑ เด็กหนุ่มแห่งคฤหาสน์ตระกูลต้วน วันแรกของฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าไร้เมฆหมอก ดวงอาทิตย์เจิดจ้าลอยเด่นกลางฟ้า ก่อเกิดบรรยากาศอบอุ่นในเมืองฉางอานอย่างยาวนานเป็นพิเศษ คฤหาสน์ตระกูลต้วนโดดเด่นเป็นสง่า สมแก่การถูกยกย่องให้เป็นหนึ่งในสิบคฤหาสน์ที่งดงามที่สุดแห่งนครหลวง ความแตกต่างเพียงหนึ่งเดียวก็คือเก้าในสิบของคฤหาสน์งามนั้น ล้วนเป็นของเหล่าท่านอ๋องแห่งราชวงศ์ฮั่นทั้งสิ้น มีเพียงเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้เท่านั้นที่เป็นสามัญชน มหาเศรษฐีต้วนเหิง พ่อค้าอัญมณีและศิลปวัตถุล้ำค่าที่ฉลาดทำการค้าระหว่างประเทศด้วยความซื่อสัตย์ยุติธรรม สิ่งที่ขจรขจายความงามสง่าของคฤหาสน์ตระกูลต้วน ไม่ใช่เพียงสถาปัตยกรรมงดงามเท่านั้น หากยังมีอีกหนึ่งหนทางที่เสริมสร้างชื่อเสียงให้งามสง่ายิ่งกว่า นั่นคือน้ำใจของมหาเศรษฐีต้วนเหิงที่มีต่อชาวเมือง ต่อผู้ยากไร้ และต่อคนเดินทาง ทุกวันตอนรุ่งสาง ท้องถนนหน้าคฤหาสน์ตระกูลต้วน จะเนืองแน่นด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่รอรับบริจาคจากโรงทาน ท่านเศรษฐีจะมาแจกจ่ายข้าวปลาอาหารด้วยมือตัวเองอยู่เสมอ ไม่มีผู้ใดเลยที่มาถึงที่นี้แล้ว จะกลับไปมือเปล่า หรือไม่อิ่มท้องกลับไปเลย แม้แต่คนเดียว ชาวเมืองในละแวกนั้นต่างเคารพและบูชาท่านเศรษฐีดุจเทวดา จนใครๆ พากันขนานนามว่า มหาเศรษฐีต้วนผู้ใจบุญ ชื่อเสียงดีงามเหล่านี้สร้างความภูมิใจให้แก่ชาวเมืองละแวกมากเท่าไหร่ แต่ก็สร้างความแสลงใจให้แก่เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นสูงไม่น้อยเช่นกัน ผลสุดท้าย ด้วยอำนาจริษยา ต่างรวมหัวกันสร้างกระแสโค่นล้มมหาเศรษฐีต้วนเหิงขึ้นอย่างลับๆ แต่คนดีย่อมได้คนดีคอยช่วยเหลือ ก่อนวันที่ทางการจะออกคำสั่งจับกุมหนึ่งวัน ข่าวนี้ได้รั่วไหลออกมาเสียก่อน ในค่ำคืนนั้น มหาเศรษฐีต้วนและเหล่าชาวเมืองจำนวนหนึ่งต่างพากันอพยพหนีตายได้ออกจากเมืองหลวงทันท่วงที โดยมีสหายรักผู้เป็นแม่ทัพคนหนึ่งลักลอบให้การช่วยเหลือ จนสามารถหลบหนีไปยังสถานที่ลับแห่งหนึ่งได้อย่างปลอดภัย เช้าวันรุ่งขึ้น เหล่าคนเข็ญใจและผู้เดินทางที่มารอบริจาคทาน ต่างพากันงุนงงว่าเหตุใด ไม่มีการบริจาคทานดั่งเช่นเคย มิหนำซ้ำคฤหาสน์ตระกูลต้วนยังกลับกลายเป็นสถานที่ว่างเปล่าร้างไร้ผู้คนในค่ำคืนเดียว แต่อีกไม่กี่ชั่วยามถัดมา ความสงสัยของทุกผู้คนก็คลี่คลายจนหมดสิ้น ทหารของทางการปิดประกาศไว้ที่หน้าว่าการอำเภออย่างชัดเจน “ต้วนเหิงและบริวารทำผิดอาญาแผ่นดิน คิดก่อการกบฏ ซ่องสุมผู้คน เป็นภัยต่อราชสำนัก มีโทษประหารชีวิตเจ็ดชั่วโคตร ลิบทรัพย์สินเป็นของราชสำนัก หากผู้ใดพบเบาะแส จะมีรางวัลนำจับหนึ่งหมื่นตำลึง” เมื่อข่าวประกาศนี้กระจายออกไปทั่วเมือง สร้างความไม่พึงพอใจกับชาวบ้านร้านตลาดยิ่งนัก ทุกผู้คนต่างจับกลุ่มซุบซิบกันว่านี่คือแผนรวมหัวโค่นล้มคนดี มหาเศรษฐีต้วนเคยมีน้ำใจต่อชาวเมืองเพียงไหน มีหรือชาวบ้านจะไม่ทราบ ส่วนเหล่าเชื้อพระวงศ์มีพฤติกรรมกดขี่ข่มเหงอย่างไร มีหรือชาวบ้านจะไม่ล่วงรู้ นอกจากภาวนาให้ท่านเศรษฐีหนีรอดปลอดภัยแล้ว ก็ได้แต่นั่งทอดถอนใจให้กับความอยุติธรรมของบ้านเมือง ... สายลมแรงพัดผ่านมาวูบหนึ่ง หยาดหิมะที่จับตัวนิ่งอยู่บนกิ่งสน พลันร่วงกราวลงบนหลังคากระเบื้อง ส่งเสียงดังเปาะแปะไปทั่วทิศทาง คฤหาสน์ตระกูลต้วนที่ว่างเปล่าร้างไร้ผู้คน ดูเหมือนยังหลงเหลืออยู่ที่นี่อีกผู้คนหนึ่ง ในห้องนอนหรูหรา บนเตียงนอนสุขสบาย ใต้ผ้าห่มอุ่นหนา ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี บุตรชายคนเดียวของมหาเศรษฐีต้วนเหิง นามว่า ต้วนหลินชง เริ่มขยับตัวตื่นขึ้น พยุงกายลุกขึ้นนั่งอย่างขี้เซา ปากส่งเสียงบ่นงึมงำ “เช้าแล้วเหรอเนี่ย...ทำไมวันนี้ไม่มีใครมาปลุกข้าเลย...สงสัยจะแอบอู้งานกันอีก...โอย...ชักแสบท้องหิวข้าวซะแล้วสิ ต้องหาอะไรรองท้องสักหน่อยแล้ว” เด็กหนุ่มมองไปที่โต๊ะไม้กลางห้องด้วยสายตางัวเงีย แต่กลับพบเห็นเพียงความว่างเปล่า พลันรู้สึกขัดใจจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง พาลเอ็ดตะโลดังลั่น “ป้าหงส์ ทำงานยังไงกันเนี่ย! น้ำล้างหน้าก็ไม่มี น้ำอุ่นก็ไม่มี อาหารก็ไม่มี บ่าวไพร่พวกนี้ ชักขี้เกียจกันใหญ่แล้ว” ส่งเสียงโวยวายไปหนึ่งรอบแล้ว เด็กหนุ่มก็ก้าวผลุนผลันลงจากเตียงนอน มุ่งไปที่โต๊ะไม้ตัวนั้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว นั่งลงบนเก้าอี้อย่างกระแทกกระทั้น ยกกาเทน้ำชาเย็นชืดใส่ถ้วยจนท่วมล้น ยกดื่มโครมเดียว จนน้ำชาไหลอาบลำคอ เปียกปอนเสื้อผ้า ยกแขนเสื้อเช็ดปากคราหนึ่ง แล้วโวยวายดุร้ายอีกรอบ “ป้าหงส์...ท่านมุดหัวอยู่ที่ไหน ได้ยินหรือไม่ ข้าหิวแล้ว.....ข้าหิวแล้ว.....ข้าหิวแล้ว .....ววววววว” เสียงเรียกร้องของเด็กหนุ่มนับว่าดังลั่นไม่น้อย แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาเคลื่อนไหวจากบ่าวไพร่แต่อย่างใด พาลอารมณ์เสีย ตะโกนเรียกดังขึ้นกว่าเดิม “ป้าหงส์ ท่านจะลองดีกับข้าเหรอ หากไม่รีบยกอาหารเช้ามา ข้าจะบอกท่านแม่ลงโทษตัดเงินเดือนท่านสามปี รีบยกอาหารเช้ามาเร็ว” เงียบ! เสียงข่มขู่ของเด็กหนุ่มยังถูกตอบสนองด้วยความเงียบจากบ่าวไพร่เช่นเดิม เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติเล็กน้อย พึมพำว่า “เอ...หรือว่าป้าหงส์ไม่อยู่บ้าน สงสัยจะตามท่านแม่ไปไหว้พระ ถ้างั้นต้องเรียกคนอื่น” พลันตะโกนเรียกบรรดาบ่าวไพร่คนสนิทอีกรอบ “อาจง อาจิว อาจื่อ อาจ้าว รีบยกอาหารมาด่วน หากไม่รีบยกมา ข้าจะให้ท่านพ่อตัดเงินเดือน จะให้ลุงฟุเฆี่ยนตี จะให้ป้าหงส์ดุด่า รีบยกมาเร็วๆ เข้าได้ยินไหม” เงียบ ! ทุกอย่างยังคงเงียบอยู่อย่างเดิม ยิ่งเพิ่มความฉุนเฉียวให้เด็กหนุ่มมากขึ้นอีก “พวกเจ้าจะลองดีกับข้าอย่างงั้นรึ ดีล่ะ นับหนึ่งถึงสิบ หากไม่รีบยกมา ข้าจะออกไปฟ้องท่านพ่อเดี๋ยวนี้ล่ะ...หนึ่ง...สอง...สาม............สิบ” เงียบ! ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เด็กหนุ่มโกรธเกรี้ยวยิ่งขึ้นกว่าเดิม พลันลุกพรวดพราดเดินไปเปิดประตู ตะโกนข่มขู่บ่าวไพร่ยกใหญ่ “หนอย...บังอาจนัก ข้าเรียกแล้วไม่ขานตอบ พวกเจ้าจะลองดีกับข้าใช่ไหม ดีล่ะ ข้าจะไปบอกท่านพ่อกับลุงฟุให้ลงโทษพวกเจ้าเดี๋ยวนี้ล่ะ” เด็กหนุ่มเดินหงุดหงิดด้วยใจพลุ่งพล่านไปตามทางเดิน แต่กลับไม่เห็นผู้คนแม้สักคนเดียว อดแปลกใจไม่ได้ “เอ๊ะ ทำไมบ้านเงียบจัง คนอื่นหายไปไหนกันหมดเนี่ย...” แต่แล้วเด็กหนุ่มก็คิดเหตุผลขึ้นได้ กัดฟันกรอด บ่นพึมพำว่า “ดีล่ะ... ในเมื่ออู้งานกันแบบนี้ ข้าจะต้องบอกให้ท่านพ่อตัดเงินเดือนหนึ่งปี แล้วเฆี่ยนตีพวกเจ้าคนละร้อยที” เด็กหนุ่มคิดได้ดังนั้น ก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของบิดาทันที แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วกลับไม่พบผู้ใด แม้แต่บ่าวไพร่ ก็ฉงนใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะคิดว่าบิดาอาจอยู่ในห้องพักสนทนาอยู่กับมารดา จึงรีบจ้ำอ้าวไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เด็กหนุ่มไปถึงหน้าห้องพัก ก็ทุบรัวประตูห้อง ปากกล่าวร้องเรียนว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะบอกพวกท่าน ข้าขอเข้าไปหน่อย” เด็กหนุ่มเคาะประตูอยู่อย่างนั้นหลายนาที แต่กลับไม่มีทีท่าว่าประตูจะเปิดออก จึงถือวิสาสะผลักเข้าไป แต่ต้องพบกับห้องว่างเปล่า แม้แต่เครื่องเรือน โต๊ะนั่งก็ไม่มี อดพึมพำไม่ได้ว่า “ไม่มีใครอยู่บ้านจริงๆ เหรอ ท่านพ่อท่านแม่ไปไหนกันนะ แล้วทำไมของในห้องนี้ ถึงหายไปจนหมด” แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะคิดสิ่งใดต่อไป ก็พลันแสบท้องขึ้นมาก่อน “โอย...หิว...หิวยิ่งนัก” เด็กหนุ่มรำพึงพร้อมเอามือลูบท้อง และด้วยความเคยชิน จึงตะโกนเรียกร้องขึ้นว่า “อาจง อาจิว อาจื่อ อาจ้าว ข้ายกโทษให้พวกเจ้าแล้ว รีบออกจากที่ซ่อน ยกอาหารเช้ามาให้ข้าเถิด...ข้าจะไม่ฟ้องท่านพ่อท่านแม่แล้ว” ผ่านไปหลายนาที ยังไม่มีใครตอบออกมา ความหิวก็ยิ่งเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เด็กหนุ่มตะโกนสั่งการเกรี้ยวกราดว่า “นี่...พวกเจ้าหูหนวกกันรึไง ข้าบอกว่าข้ายกโทษให้แล้ว ยังไม่รีบยกอาหารมาอีก จะให้นายน้อยของพวกเจ้าเข้าไปยกเองหรือยังไง เห็นทีไม่สั่งสอน พวกเจ้าคงไม่หลาบจำ” เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องพักของบิดามารดาด้วยท่าทางเอาเรื่อง ผ่านทางเดินริมระเบียงไปยังลานกว้างหน้าตึกโรงครัวที่ด้านหลังคฤหาสน์ ปากก็กร่นด่ามาตลอดทาง “อาจง อาจิว อาจื่อ อาจ้าว พวกเจ้ากล้าลองดีกับข้าหรือยังไง...รอให้พบตัวเจ้าก่อน ข้าจะไปจัดการให้หนักเลย” จากคุณ : ว.วิภาภรณ์ - [ 6 พ.ย. 51 15:35:49 A:124.121.184.194 X: TicketID:193212 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะก้าวผ่านพ้นลานกว้าง เท้าก็สะดุดกระถางต้นไม้ล้มคะมำลง ใบหน้ามอมแมมคลุกฝุ่น แต่พอยันกายลุกขึ้นนั่งได้ ปากก็เริ่มด่าทออีกว่า “ลุงฟุ ท่านดูแลบ้านยังไงเนี่ย ทำกระถางต้นไม้แตกเรี่ยราด ยังไม่รีบออกมาเก็บไปทิ้งอีก” เด็กหนุ่มทรงกายลุกขึ้นใหม่ ปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าเล็กน้อย ก็เดินผ่านซุ้มประตูของตึกโรงครัวเข้าไป แต่ก็ต้องประหลาดใจยิ่งนัก ในครัวกลับว่างเปล่าไร้ผู้คน พลันรำพึงขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นกับบ้านของข้า ทำไมข้าวของหายไปจนหมด” เด็กหนุ่มเริ่มใจคอไม่ดี พลันตะโกนเรียกหาผู้มีพระคุณไม่หยุดหย่อน “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านหายไปไหนกัน ได้ยินแล้ว ออกมาให้หาข้าด้วย ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านอยู่ที่ไหน ท่านไม่รักข้าแล้วเหรอ ข้าสัญญา ข้าจะตั้งใจเรียน ข้าจะตั้งใจช่วยงานท่าน ข้าสัญญาจะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อนอีกแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านอยู่ไหนออกมาหาข้าเถิด อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว ข้าหิวข้าว ข้าหิวข้าว ท่านพ่อท่านแม่ แง แง แง” เด็กหนุ่มพร่ำพูดถึงตอนสุดท้าย ก็ร้องไห้งอแงคล้ายเด็กสามขวบออกมา ทันใดนั้น ประตูทางเข้าด้านหลังของโรงครัว มีเด็กหนุ่มแต่งกายคล้ายชุดเด็กรับใช้ของโรงเตี๊ยมโผล่เข้ามา ทำท่ามองซ้ายมองขวา คล้ายกับสำรวจให้แน่ใจว่าปลอดภัย จึงป้องปากตะโกนเรียกเด็กหนุ่มว่า “หลินชง หลินชง ทางนี้หลินชง” ต้วนหลินชงหันมองไปตามเสียงเรียก จดจำได้ว่าคนผู้นั้นคือเสี่ยวเอ้อ โรงเตี๊ยมเฟยหลง สมุนบริวารของตน จึงกล่าวข่มขู่ทั้งน้ำตานองหน้าว่า “อาหลาง เจ้าแอบเข้ามาในบ้านข้า ไม่กลัวถูกลุงฟุเฆี่ยนตีเหรอ” อาหลาง หรือเด็กหนุ่มแต่งกายชุดเสี่ยวเอ้อเดินเข้ามาอย่างเนิบนาบ วางมาดคล้ายอันธพาลร้านถิ่น กล่าวว่า “เฮ่อ เจ้านี่มันโง่จนไม่รู้สถานการณ์เลยรึยังไง ท่านเศรษฐีกับฮูหยินน่ะ หนีไปจากเมืองนี้ตั้งแต่กลางดึกแล้ว เจ้ามัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่” ต้วนหลินชงไม่เชื่อถือคำพูดของอาหลางแม้แต่น้อย กลับหัวร่องอหาย กล่าวว่า “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าเอาเรื่องตลกอะไรมาพูด พ่อแม่ของข้ารู้จักขุนนางใหญ่โตตั้งมากมาย จะหลบหนีออกจากบ้านได้ยังไง เจ้าเอาอะไรมาพูด ตลก...ตลกมาก...ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อาหลางมีท่าทีเหยียดหยาม กล่าวว่า “เฮ่อ เจ้านี่มันหลงตัวเองจนเพี้ยนเหมือนอย่างที่เถ้าแก่พูดไม่มีผิด” ต้วนหลินชงเหมือนถูกคำพูดนี้ตบหน้าอย่างแรง พลันเดินเข้าหาอาหลาง ตั้งท่าจะทุบตี กล่าวว่า “อะไร เดี๋ยวนี้เจ้ากล้าสามหาวกับลูกพี่ใหญ่เหรอ นี่แนะ ต้องสั่งสอนซะบ้าง” กล่าวจบก็พลันยกมือขวาทำท่าจะตบศีรษะ แต่พริบตานั้น อาหลางพลันถีบยันเข้าไปที่ท้องน้อยของต้วนหลินชงอย่างเต็มแรง ปากกล่าวาจาข่มขู่ว่า “สั่งสอนเหรอ นี่แน่ ลองชิมฝ่าเท้าบรรลัยกัลป์ของข้าบ้างเป็นไร” ต้วนหลินชงนอนกองอยู่กับพื้น ปากส่งเสียงเอาะแอะด้วยความจุกว่า “อา...หลาง...นี่...นี่...เจ้า...เจ้ากล้าถีบ...ถีบข้าเชียวเหรอ” อาหลางแสยะยิ้มเล็กน้อย เดินเข้าไปใกล้ๆ กล่าวว่า “ไม่เพียงถีบเจ้าเท่านั้น ยังจะเตะเจ้าอีกด้วย” กล่าวจบ ก็เตะพลั่กเสียงดังถนัดถนี่เข้าไปที่ต้นแขนขวาของต้วนหลินชง อาการจุกเสียดหายเป็นปลิดทิ้ง แต่เปลี่ยนมาเจ็บร้าวต้นแขนแทน ต้วนหลินชงเจ็บจนทนไม่ไหวต้องร่ำร้องว่า “โอ๊ยๆๆ อาหลาง ข้า.. ข้ายอมแล้ว อย่าทำข้าเลย ข้าให้เจ้าเป็นลูกพี่ ข้าให้เจ้าเป็นลูกพี่” อาหลางรู้สึกสะใจกับชัยชนะ กล่าวเย้ยหยันว่า “เมื่อก่อนข้าเห็นแก่ท่านเศรษฐี จึงยอมให้เจ้าข่มเหงรังแกทุกวัน ตอนนี้ท่านเศรษฐีไม่อยู่แล้ว เจ้ามันก็แค่ลูกเต่าไร้สมอง นึกอะไรไม่ออกก็คิดจะเอาเงินฟาดหัว นี่แน่ะ เอาไปอีกทีหนึ่ง” กล่าวจบ อาหลางก็หวดแข้งซ้ายเข้าไปอีกทีหนึ่ง แล้วตามด้วยแข้งขวาอีกสามที ต้วนหลินชงเซถลาล้มลุกลัมกลิ้ง เจ็บปวดสุดทน ต้องกล่าววาจาขอร้องว่า “โอ๊ย ข้าเจ็บ ข้าเจ็บแล้ว พี่ใหญ่ อย่าทำข้าเลย พอแล้วๆ พี่ใหญ่” อาหลางคล้ายสาแก่ใจยิ่งนัก ด่าว่าซ้ำเติมว่า “เจ้าคนไร้ค่าเอ๊ย ลองคิดดูสิ ขนาดพ่อแม่ของเจ้าแท้ๆ ยังทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ พอไม่มีพ่อแม่ช่วยเหลือ เจ้าทำอะไรเป็นบ้าง เจ้าคนไร้ค่าเอ๊ย” กล่าวจบก็ไล่ซ้อมอีกหลายหมัด ต้วนหลินชงสะบักสะบอมยิ่งนัก ต้องร้องโอดโอยขึ้นมา “โอ๊ย...พี่ใหญ่ พี่ใหญ่พอก่อนได้ไหม ข้าสำนึกผิดแล้ว...ละเว้นข้าเถิด ข้าสำนึกผิดแล้ว” อาหลางหยุดมือตามคำร้องขอ กล่าวว่า “เป็นยังไงล่ะ รสชาติของการตกเป็นเบี้ยล่าง ไม่นึกไม่ฝันจริงๆ ว่าเจ้าจะยังอยู่ให้ข้าคิดบัญชีที่นี่” ต้วนหลินชงยกมือไหว้ขอชีวิต พร้อมกล่าวว่า “พี่ใหญ่ข้าสำนึกผิดแล้ว ช่วยเล่ารายละเอียดให้ข้าฟังได้หรือไม่” อาหลางเห็นต้วนหลินชงยกมือไหว้ขอชีวิตเช่นนั้น ก็แกล้งทำเป็นเห็นใจ กล่าวว่า “ก็ได้ เห็นแก่น้ำใจของท่านเศรษฐี ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง นี่ต้องถือว่าเจ้าโชคดีนะ ถ้าแก่เถ้าแก่สั่งให้ข้ามาดู...ดู...ดู เฮ่ย ชั่งเถอะ เจ้าคงไม่เจอข้าแน่นอน” อาหลางพูดมาถึงตอนนี้ พลันนึกขึ้นได้ว่าเถ้าแก่สั่งการให้มาสำรวจสมบัติตกหล่น ตัดหน้าพวกทหาร เพื่อเก็บกลับไปโรงเตี๊ยม จึงรีบกล้ำกลืนวาจาแทบไม่ทัน ต้วนหลินชงลุกขึ้นนั่ง ใช้มือซ้ายสำรวจอาการฟกช้ำที่ต้นแขนขวา ถามว่า “เถ้าแก่...เถ้าแก่สั่งให้เจ้ามาดูข้าใช่หรือไม่” อาหลางกล่าวเย้ยหยันว่า “อย่างเจ้าจะมีค่าอะไรให้ข้ามาดู บอกเจ้าเอาบุญก็ได้ เช้าวันนนี้ทางการประกาศว่าพ่อแม่ของเจ้าเป็นกบฏ ต้องประหารชีวิตทั้งครอบครัว สมบัติทั้งหมด ทางการจะยึดเป็นของหลวง รู้ไว้ซะด้วย เจ้าไม่มีบ้านอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ต้วนหลินชงตกใจสุดขีด ปากกล่าววาจาระล่ำระลักว่า “อะ...อะไรนะ..เจ้าบอกว่า พ่อ...พ่อกับแม่ของข้าเป็น...เป็นกบฏอย่างงั้น เหรอ” อาหลางเห็นท่าทีตกใจเช่นนั้น รู้สึกไม่อาจเยิ่นเย้อเนิ่นนาน กล่าวดูแคลนตัดบทว่า “เจ้านี่มันลูกอกตัญญูจริงๆ พ่อแม่ของตัวเองมีภัยแท้ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ลูกอกกตัญญูแบบนี้ ทิ้งไว้ที่นี่น่ะถูกแล้ว เลี้ยงไว้ก็เสียข้าวสุก” ต้วนหลินชงพยายามรวบรวมสติ ลุกขึ้นยืนหยัด กล่าวถามย้ำอีกครั้งว่า “เจ้าบอกว่าพ่อแม่ของข้าถูกตั้งข้อหากบฏอย่างงั้นหรือ” อาหลางหงุดหงิดขึ้นมาทันที กล่าวด่าท่าว่า “เอ๊ะ เจ้านี่มันปัญญาอ่อน หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ ข้าไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างเจ้าแล้ว เดี๋ยวทหารทางการมาที่นี่ ข้าจะซวยไปด้วย อ่อ นี่บอกก่อนนะ ถ้าเจ้าไม่มีที่ไป ก็ไม่ต้องไปเหยียบโรงเตี๊ยมของข้า ที่นั่นไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้า แล้วก็นี่แน่ะ คิดบัญชีย้อนหลัง” จบคำ อาหลางต่อยเข้าที่หน้าของต้วนหลินชงอีกหมัด จนอีกฝ่ายร้องโอดโอยขึ้น ร่างเซถลาออกไป “โอ้ย เจ้า...เจ้าต่อยข้าอีกทำไมเนี่ย” ต้วนหลินชงเอามือกุมแก้ม ถามด้วยดวงตาตื่นกลัว อาหลางรู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก กล่าววาจาถากถางว่า “นี่ยังน้อยไป ยังไม่ถึงขึ้นที่เจ้าเคยข่มเหงรังแกข้า ตอนนี้ เจ้ามันก็แค่สุนัขข้างถนนตัวหนึ่ง ข้าจะไม่เสียเวลากับเจ้าอีกแล้วล่ะ เดี๋ยวเจ้าก็จะถูกทางการทหารจับตัวไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อาหลางกล่าวจบหันหลังจากไป ต้วนหลินชงรู้สึกไร้ที่พึ่งพิงยิ่งนัก ต้องเรียกร้องขึ้นว่า “เดี๋ยว อาหลางอย่าเพิ่งไป ให้ข้าไปกับเจ้าด้วย” อาหลางหยุดฝีเท้าลง หันกลับมากล่าวว่า “เจ้านี่กวนใจเสียจริง หรือจะให้ข้าซ้อมอีกรอบ” แต่แล้วคล้ายนึกบางสิ่งบางอย่างได้ กล่าวว่า “เอ๊ะเอ๊ะ... หรือว่าเจ้าจะนำโชคมาให้ข้า ได้การล่ะ ถ้าจับเจ้าส่งทางการดีกว่า อย่างน้อยน่าจะได้สักห้าพันตำลึง ดีล่ะ ไหนๆ เจ้าก็ต้องตายอยู่แล้ว มาทำประโยชน์ให้ข้าเถิดนะ” ต้วนหลินชงได้ยินเช่นนั้น ในใจเต้นระทึก หวาดกลัวตัวสั่น กล่าวว่า “ไม่นะ อาหลาง เราเป็นสหายกันไม่ใช่เหรอ” อาหลางเดินเข้ามาอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง หักนิ้วกำหมัดเสียงดังเกรียวกราว กล่าวคุกคามบีบคั้นว่า “สหายอย่างงั้นเหรอ คนอย่างเจ้ามีสหายด้วยเหรอ” ต้วนหลินชงพยายามชี้แจงว่า “เจ้า เจ้าก็คือสหายของข้าไง ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายมาตลอดนะ อาหลางกลับรู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม :-)น้ำลายคราหนึ่ง กล่าวว่า “สหายเหรอ คนที่ไม่รู้จักเห็นใจคนอื่น คนที่รู้จักแต่เอาเงินฟาดหัว ไม่มีใครอยากเป็นสหายกับเจ้าหรอก เจ้ามันก็แค่ลูกเต่าไร้สมองให้ข้าหลอกเอาเงินเท่านั้นแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ต้วนหลินชงได้ยินเช่นนั้น พลันเกิดมุมานะขึ้นมา ตัดสินใจฮึดสู้อาหลางทันที พลันคำรามก้องว่า “เจ้า เจ้าคนชั่ว ข้าจะสู้ตายกับเจ้า” กล่าวจบก็หลับตา ต่อยหมัดฟาดเปะปะไม่คิดชีวิต พลั่ก! หมัดป้องกันตัวของต้วนหลินชงชกเข้าไปที่ดั้งจมูกของอีกฝ่ายเต็มแรง ร่างของอาหลางร่วงผลอยสลบลงไปกับพื้นทันที หมัดนี้นับว่าหนักเอาการ ต้วนหลินชงเห็นอาหลางทรุดกองเลือดกลบปากเช่นนั้น ถึงกับอุทานว่า “แย่แล้ว ! ข้าพลั้งมือฆ่าอาหลางตาย ทำยังไงดีๆ!” ทันใดนั้น ที่ด้านนอกของตึกโรงครัวพลันมีเสียงทหารหลายนายวิ่งเข้ามาใกล้ ได้ยินนายทหารคนหนึ่งสั่งการดังขึ้นว่า “พวกเจ้าค้นดูให้ทั่ว ห้องใดมีทรัพย์สินซุกซ่อนไว้ เก็บกลับไปให้หมด” ต้วนหลินชงไม่ขบคิดมากความ พลันรีบวิ่งหนีสุดชีวิตออกประตูหลังตึกโรงครัว มุดรอดช่องสุนัขตรงมุมกำแพง ออกนอกตัวตึกไปได้อย่างหวุดหวิด คำพูดสุดท้ายยังดังก้องสองหูว่า “มีคนตาย คนร้ายหนีไปทางนั้น จับตัวมันให้ได้!” เสียงนั้นช่างตามบีบหัวใจยิ่งนัก ต้วนหลินชงวิ่งหนีต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต จนมาถึงตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง เห็นประตูหลังบ้านของบ้านหลังหนึ่งเปิดแง้มเอาไว้ ก็รีบหลบเข้าไป มองซ้ายมองขวา เห็นด้านหนึ่งเป็นห้องเก็บฟืน ก็วิ่งเข้าไปในนั้น เลือกที่ด้านมุมห้องด้านหนึ่ง ก็เข้าไปซุกแอบยู่หลังกองฟืนด้วยตัวสั่นเทา ผลสุดท้าย ทั้งหิว ทั้งกลัว ทั้งเหนื่อยล้า จึงผล็อยหลับไป ------------------------------------------------------------------------------------------------------- ปล. ชอบหรือไม่ชอบอย่างไร อย่าลืมคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะ แล้วพบกับตอนต่อไปสัปดาห์หน้าจ้า จากคุณ : ว.วิภาภรณ์ - [ 6 พ.ย. 51 15:44:00 A:124.121.238.160 X: TicketID:193212 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว่างๆ ก็แวะไปให้คำแนะนำที่นี่ได้ http://my.dek-d.com/october2007/story/view.php?id=463001 จากคุณ : ว.วิภาภรณ์ - [ 6 พ.ย. 51 15:45:03 A:124.121.238.160 X: TicketID:193212 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ^^ http://my.dek-d.com/october2007/story/view.php?id=463001 จากคุณ : GoodSowhat - [ 6 พ.ย. 51 17:22:43 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่ได้อ่านทั้งหมดนะครับ แต่ว่าเจอจุดสังเกตจุดนึง ถ้าหากว่า คุณ ว.วิภาภรณ์ ไมได้ซีเรียสก็ไม่เป็นไรนะครับ คือว่า.... ชื่อตัวเอกที่ชื่อ ต้วน หลิน ชง ไม่ทราบว่า ต้วนนี่ใช่แซ่เดียวกัน ต้วนอื้อ รึป่าวครับ และชง นี่ ใช่มาจาก เล่งฮูชง รึป่าวครับ เพราะว่า ทั้งสองตัวนี้เป้นแต้จจ๋ว ซึ่ง คำว่าหลิน เป็นจีนกลางอะครับ (เท่าที่รู้นะครับ) เลยขอเรียนถามว่า "ต้วน" กับ "ชง" ไม่ทราบว่า เป้นจีนกลางด้วยไหมอะครับ ถ้าหากว่ามาจากสามาเหตุข้างต้น (เอามาจากตัวละครทั้งสอง) มันไม่อ่านแล้วขัดๆนะครับ ชื่อเหมือนเพราะ แต่ว่า ภาษามันคนละแบบ ครับ ถ้าเป็นแต้จิ๋ว ทั้งชื่อ ก็ต้อง ต้วนลิ้มชง ครับ ถ้าหากว่ากระผมผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยนะครับ คารวะด้วยชานมลิปตันตำรับไทยเข้มข้น ครับ จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 6 พ.ย. 51 18:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบคุณ ซาเสี่ยวเอี้ย ขอรับ ขอบคุณที่แนะนำมาครับ ต้วน เป็นแซ่ครับ ส่วน ชื่อ ผมเอาเสียงมาจาก หลินชง บุรุษเสือดาว จาก 108 ผู้กล้าแห่งเขาเหลียงซาน แต่ใช้ชื่อคนละความหมาย ขอรับ Duan Lin Chong 段 霖 崇 段 - แซ่ต้วน 霖 - หลิน - ฝนตกหนักต่อเนื่อง 崇 - ชง - ยิ่งใหญ่ ในที่นี้ หลินชง หมายถึง ฝนตกหนักต่อเนื่องอย่างยิ่งใหญ่ ผิดถูกประการใดโปรดชี้แนะด้วยขอรับ จากคุณ : ว.วิภาภรณ์ - [ 6 พ.ย. 51 23:30:00 A:124.121.238.160 X: TicketID:193212 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกดีขอรับ รอตอนต่อไป แล้วก็ไปคอมเม้นต์ที่บล็อคของเด็กดีให้แล้วนะขอรับ ^_______^ ปล. ตื่น มา ตอน ตี 3 ไม่มีอะไรทำ พลันพบเจอกับนิยายสนุกสนาน ฮา จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 7 พ.ย. 51 03:50:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านขอรับ จากคุณ : อาชาจำแลง - [ 7 พ.ย. 51 09:31:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านขอรับ จากคุณ : ว.วิภาภรณ์ - [ 7 พ.ย. 51 10:11:38 A:124.121.238.160 X: TicketID:193212 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นอะไรมั่งครับ...เพราะว่า หลินตัวนั้น ถ้าจีนกลางมันแปลว่า ต้นไม้ (ลิ้ม) อะครับ จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 7 พ.ย. 51 16:59:30 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ดีใจจัง สมัคร Member ได้สักที เรื่องนี้จะอัพเดทเรื่อยๆ นะครับ แต่งให้อ่านกันเล่นๆ รอเรื่องใหม่ขอรับ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 7 พ.ย. 51 20:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ส่วนนี่เป็นชื่อภาษาจีน ไม่รู้ว่าถูกผิดอย่างไร วานผู้รู้ช่วยบอกด้วยครับ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 7 พ.ย. 51 20:52:05 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอชี้แจงเกี่ยวกับตัวหลินตามภาพข้างบนนะครับ หลินตัวที่ท่านโชว์อยู่เนี่ยะ อะครับ มันคือ ตัวอักษรสุดท้ายของชื่อผมครับ ซาเสี่ยวเอี้ย เลี่ยว ม่ง 'เซียง' 'เซียง' อันนี้คือ แต้จิ๋ว ครับ เพราะถ้าชื่อ ผมเป็นจีนกลางจะอ่านว่า เลี๊ยวเม่าหลิน ครับ..... ตัวอักษรนี้เกิดจากการนำ อวิ๋น (เมฆา) ผสมกับ หลิน (แมกไม้-ยังไม่ถึงขั้นป่าทึบนะครับ) การอ่านจึงตัวหลักครับ แต่คำนี้เหล่าซือบอกว่า มันยังไม่มีคำอ่านครับ (ไม่มีตัวอักษรด้านซ้ายมือ) เลยเลือกที่จะให้อ่านออกเสียงว่า "หลิน" (ตัวมู่ 2 ตัว) ซึ่งเป็นตัวข้างล่างแทน ครับ สว่นคำแปลที่เข้าใจมานะครับ เหมือนแปลว่า ฝนตกกลางป่า นำความชุ่มชื่นมาสู่พนา.....ถ้าเป็นชื่อคนก็ออกแนวพวกมากน้ำใจอะครับ แต่ถ้าหากว่า การใช้ชื่อนี้มีความไพเราะ หรือ ผู้อ่านไม่ได้คิดอะไรก็ขึ้นอยู่กับความเหมาะสม ตามที่ผู้แต่งเห็นสมควรครับ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 51 14:34:25 จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 8 พ.ย. 51 09:16:15 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สุดยอดขอรับ นับว่าเปิดหูเปิดตาผู้น้อยยิ่งนัก เลื่อมใส เลื่อมใส ผู้น้อยเพียงแค่สุ่มเดาเปะปะ ไม่คาดว่าจะโชคช่วยโดยบังเอิญ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 8 พ.ย. 51 10:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 15 หยกประจำตระกูลต้วน จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน (เซียนกระบี่ฟ้าประทาน) - [ 9 พ.ย. 51 16:37:22 ]

ความคิดเห็นที่ 16 รูปไม่ติด เปลี่ยนเป็นคารวะทุกท่านด้วยชาอู่หลงสามจอก ดื่ม! จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 9 พ.ย. 51 16:43:19 ]