PANTIP.COM : K7183463 ในนวนิยายจีน..ที่วิธีถอนพิษโดยถ่ายพิษจากคนอื่นมาสู่ตัวเราแทน โดยการร่วมเพศ เห็นแล้วรู้สึกแปลกใจมาก !!!!!! [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 19

ท่านนายหนอนชมเกินไปขอรับ มิกล้ารับ มิกล้ารับ m(_ _)m

เรื่องการถอนพิษโดยใช้การมีเพศสัมพันธ์นั้น ถ้าถามในทางวิทยาศาสตร์คงตอบยากหน่อย และคิดว่าคงไม่น่าจะมีจริงๆ (เพราะหาแล้ว ทั้งไทย-อังกฤษ ไม่มีสักราย)

ส่วนจะเป็นเพราะต่อม Bartholin และ ต่อม Periurethral ตามท่าน เด็กเอ๋ยเด็กดี ไหมนั้น อันนี้คิดว่าไม่น่าจะใช่นะขอรับ

หากสารเคมีที่ว่าอยู่ในกระแสเลือด และแพร่ผ่านการมีเพศสัมพันธ์ได้ โดยอาศัยน้ำหล่อเลี้ยงของทั้งสองฝ่าย นั่นแสดงว่าทั้งสองฝ่ายมีสิทธิถูกพิษทั้งคู่ เผลอๆ จะตายกันหมดพอดี -*-

อีกประการหนึ่ง เรื่องกำลังภายในยังพิสูจน์ไม่ได้แบบเป็นหลักเป็นฐานเท่าใดนักในทางวิทยาศาสตร์

ส่วนเรื่องตำนานสมัยจักรพรรดิเหลือง ไม่แน่ใจว่าอยู่ในตำนานเรื่องไหน แต่คาดว่าน่าจะเป็นเพราะอิทธิพลของคัมภีร์หยินหยางที่ว่าด้วยหลักการดึงเอาพลังหยาง(หยางบริสุทธิ์)จากเพศหญิงและพลังหยิน(หยินบริสุทธิ์)จากเพศชาย เพื่อเสริมให้พลังหยินหยางของฝ่ายตรงข้ามมีความสมดุล

ตัดเรื่องนี้มาที่เหตุผลทางวิทยาศาสตร์ การมีเพศสัมพันธ์ จะช่วยให้ร่างกายหลังสาร Adrenalin (อะดรินนาลีน) ซึ่งเป็นสารแห่งความสุข ทำให้ร่างกายมีผลได้รับสารประเภทนี้ในปริมาณสูง สามารถทำให้มีอายุยืนยาวได้

แต่ก็มีผลข้างเคียงกับเพศชาย หากหลังน้ำเชื้อหล่อเลี้ยงสเปิร์ม(Sperm) นานวันจะทำให้ cell ถูกกระตุ้นอย่างต่อเนื่อง และทำให้แก่เร็ว -*-

ส่วนนิกายตันตระนั้น จากหลักฐานก่อนที่พุทธศาสนาจะล่มสลายจากอินเดีย พราหมณ์ได้มีนิกายใหม่ชื่อว่า นิกายตันตระ ลัทธินี้มีความเชื่อว่า การเสพสังวา่ส(มีเพศสัมพันธ์) จะทำให้มนุษย์อยู่ใกล้กับพระเจ้า เมื่อร่างกายคัดหลั่งสารแห่งความสุข (เรื่องนี้คิดกันมานานแล้วเน้อ แต่ฝรั่งเพิ่งค้นพบก็เลยตั้งชื่อไง) เมื่อมนุษย์มีความสุขถึงจุดสุดยอดนั้น จะทำให้เข้าใกล้สู่โมกษะ(การหลุดพ้น) ขอรับ

พุทธศาสนา ในช่วงปลายได้รับเอาแนวคิดนี้มาจากนิกายตันตระ และปรับเปลี่ยนเป็นว่า เมื่อมนุษย์เสพสังวาส เมื่อมนุษย์เคยชิน (และเบื่อ) กับสิ่งเหล่านี้(อบายมุข) จะทำให้มนุษย์นั้นเข้าใกล้สู่นิพพาน (ด้วยความไม่รู้สึก (ไม่รู้สึกว่าสุข ไม่รู้สึกว่าทุกข์ และไม่รู้สึกเฉยๆ กับมัน) งงไหมขอรับ -*-)

พระพุทธองค์เคยกล่าวถึงนิกายต่างๆ ในศาสนาเอาไว้ 4 ครั้งด้วยกัน
2 ครั้งแรกกล่าวถึง พุทธเถรวาท (ซึ่งเราเอามาเขียนเป็นพระไตรปิกฎสายเถรวาทไงขอรับ) และพุทธมหายาน (ซึ่งก็ได้เอามาเขียนเป็นพระไตรปิกฎสายมหายาน) ส่วน 2 ครั้งสุดท้ายนั้นกล่าวถึง พุทธตันตระ ล้วนๆ (และปรากฎเป็นพระสูตรต่างๆ ในคัมภีร์พุทธฉบับต่างๆ)
ดังนั้น แนวคิดเรื่องตันตระนั้นจึงเป็นแนวทางที่สูงส่งมาก เพราะถ้าใครทำไม่ได้นี่ จิตมารออกสำแดงตัวเลย -*-

ในสมัยปลายๆ นั้น พระสงฆ์จะมีช่องทางที่อยู่ในอุโบสถ เพื่อใช้ประกอบสังวาส ร่ายมนต์คาถา (ใครบอกพุทธไม่มีวิชาเวทมนต์ นี่ไงขอรับเวทมนต์สายพุทธแท้ๆ) และดื่มน้ำเมา(เพื่อฝึกฝนตน)

พุทธตันตระนี้ ต่อมาได้กลายสภาพมาเป็นพุทธวัชรยาน หรือที่เรารู้จักคุ้นเคยกัน คือ "นิกายลามะ" นั่นเองขอรับ

และปัจจุบัน นิกายวัชรยาน ไม่ได้เสพสังวาสแล้ว แต่เน้นใช้เสียงในการสวดมนต์ และได้เพิ่มเติมการปุจฉาวิสัชชนา ตามแนวทางของท่าน "นาคารชุน" (นิกายมารธยมิกะ)

ก็ประมาณนี้ขอรับ

ปล. ผิดพลาดประการใด แย้งได้นะขอรับ ^______^

จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 8 พ.ย. 51 21:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 20

ขอเข้ามาแจมเกี่ยวกับหนังจีนเรื่องที่ถกกันครับ
"อิทธิฤทธิ์เจ้ายุทธภพ" ชื่อนี้ แม่นแล้ว
ผมขอเข้ามาแก้ไขเนื้อเรื่องบางส่วนครับ
คือเสี่ยวเตี๋ย หรือประมุขวังผีเสื้อนั้น
ไม่ได้ถูกเพื่อนของอิงตันล่วงเกินครับ
แต่ทั้งสอง ถูกหลอกให้ดื่มน้ำผสมหญ้าชนิดหนึ่ง
ซึ่งจะมีผลปลุกอารมณ์และทำให้เกิดภาพลวงตาขึ้น
แต่ยายตัวแสบที่แกล้งทำแบบนี้ก็ยังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง
เพราะก่อนที่ทั้งสองจะมีอะไรกัน หล่อนก็ซัดทั้งสองจนสลบ
เป็นอันว่า ทั้งสองบริสุทธิ์ต่อกัน ไม่ได้ล่วงเกินกัน
ตลอดทั้งเรื่อง เสี่ยวเตี๋ยเคยพลีกายให้อิงตันเพียงผู้เดียวเท่านั้น

ส่วนยายตัวแสบที่ว่านี้คือม่งทู้จิน สาวสูงศักดิ์ของเกาะอู๋ซี
เกาะเดียวกับที่อิงตันอยู่นั่นล่ะครับ
นางโกรธแค้นอิงตันมาตั้งแต่เล็ก
เพราะไม่ชอบนิสัยกับความโง่ของอิงตัน
หนำซ้ำพ่อยังจะยกตัวเองให้เป็นภรรยาของอิงตัน
แล้วอิงตันดันผ่าหนีงานแต่ง
ทำเอานางแค้นอิงตันหนักเข้าไปอีก

ข้ามมาทางเสี่ยวเตี๋ย แทบบ้าเลยครับ
สารพัดความทุกข์ ไหนจะถูกพิษ
ไหนจะความเข้าใจผิดว่าโดนจุ๊กกรู
แต่ไม่ว่านางจะเจอกับอะไรมาก็ตาม อิงตันไม่หวั่นไหวเลย
ผมเห็นภาพเอี้ยก้วย ลอยออกมาเลยครับ
ภาพของอิงตันที่ฉลาดแล้ว
แถมพลังยุทธ์เป็นเลิศเนื่องจากได้รับ
การถ่ายทอดวิทยายุทธ์จาก
สองผู้อาวุโสสุดยอดยุทธ์
บวกกับความใจกว้าง คล้ายเอี้ยก้วยมากครับ
ฉากหนึ่งที่ผมประทับใจมากก็คือ
ฉากที่อาการของเสี่ยวเตี๋ยหนักมากแล้ว
ผมเผ้าขาวโพลน แต่นางยังไม่รู้ตัว
อิงตันเห็นเข้าถึงกับผงะ ตกใจเล็กน้อย
ทำให้เสี่ยวเตี๋ยสงสัยและเรียกหาคันฉ่อง
อิงตันไม่ยอมให้ นางก็เลยแย่งไปจากมือ
พอเห็นสภาพตัวเอง นางเสียใจสุดขีด
ขับไล่อิงตันออกไปจากบ้านหลังนั้น
พร่ำบอกแต่ว่า ไม่อยากให้อิงตันเห็นนางในสภาพเช่นนี้
อิงตันเดินจากไปอย่างหงอย ๆ แต่ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ
ไปนั่นกอดเข่าอยู่หน้าบ้านชมวิวไปพลาง
ฟังเสียงเสี่ยวเตี๋ยร้องไห้ไปพลาง อา ได้บรรยากาศจริง ๆ
เสี่ยวเตี๋ยร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรจนตะวันใกล้ตกดิน
จึงเดินสะอึกสะอื้นออกมาข้างนอก
แต่นางคาดไม่ถึงที่อิงตันยังคงนั่งอยู่หน้าบ้าน
ทั้งสองกอดกันแนบแน่น นางพร่ำเรียกชื่ออิงตัน ไม่ขาด

อันที่จริง เสี่ยวเตี๋ย ก็ใจกว้างมากเหมือนกันนะครับ
ตอนสุดท้าย เสี่ยวเตี๋ย ยินยอมให้อิงตันรับ
กั๊วะฉางเถาเป็นภรรยาอีกคน
เนื่องจากกั๊วะฉางเถาเคยช่วยเหลืออิงตันไว้มาก
อีกทั้ง อิงตันก็รู้สึกผูกพันกับนางอยู่ไม่น้อย
จำได้ว่าเสี่ยวเตี๋ยเคยกล่าวในทำนองว่า
" ข้ายอมให้อิงตันมีสตรีอีกนางหนึ่งได้
แต่ข้าจะไม่ยอมให้อิงตันต้องอยู่อย่างทุกข์ใจไปชั่วชีวิต "
งานนี้ อิงตันเลยคั่วซะทั้งสองคน
นี่คือจุดจบของคน(เคย)โง่ครับ

เรื่องนี้มีจุดที่คาใจอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือ มันดันจบไม่สมบูรณ์
จอมมารเสื้อเขียวที่น่าจะตายไปแล้ว
ดันผ่าแสดงฤทธิ์เข้าสิงร่างเสี่ยวเตี๋ยหรือสาวบางคนเนี่ย
แล้วมันก็จบดื้อ ๆ อย่างนี้เลย
จบแบบปาหมอนชัด ๆ
แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 51 23:32:50

จากคุณ : ART19 - [ 8 พ.ย. 51 23:28:10 ]