ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑ เด็กหนุ่มแห่งคฤหาสน์ตระกูลต้วน วันแรกของฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าไร้เมฆหมอก ดวงอาทิตย์เจิดจ้าลอยเด่นกลางฟ้า ก่อเกิดบรรยากาศอบอุ่นในเมืองฉางอานอย่างยาวนานเป็นพิเศษ คฤหาสน์ตระกูลต้วนโดดเด่นเป็นสง่า สมแก่การถูกยกย่องให้เป็นหนึ่งในสิบคฤหาสน์ที่งดงามที่สุดแห่งนครหลวง ความแตกต่างเพียงหนึ่งเดียวก็คือเก้าในสิบของคฤหาสน์งามนั้น ล้วนเป็นของเหล่าท่านอ๋องแห่งราชวงศ์ฮั่นทั้งสิ้น มีเพียงเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้เท่านั้นที่เป็นสามัญชน มหาเศรษฐีต้วนเหิง พ่อค้าอัญมณีและศิลปวัตถุล้ำค่าที่ฉลาดทำการค้าระหว่างประเทศด้วยความซื่อสัตย์ยุติธรรม สิ่งที่ขจรขจายความงามสง่าของคฤหาสน์ตระกูลต้วน ไม่ใช่เพียงสถาปัตยกรรมงดงามเท่านั้น หากยังมีอีกหนึ่งหนทางที่เสริมสร้างชื่อเสียงให้งามสง่ายิ่งกว่า นั่นคือน้ำใจของมหาเศรษฐีต้วนเหิงที่มีต่อชาวเมือง ต่อผู้ยากไร้ และต่อคนเดินทาง ทุกวันตอนรุ่งสาง ท้องถนนหน้าคฤหาสน์ตระกูลต้วน จะเนืองแน่นด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่รอรับบริจาคจากโรงทาน ท่านเศรษฐีจะมาแจกจ่ายข้าวปลาอาหารด้วยมือตัวเองอยู่เสมอ ไม่มีผู้ใดเลยที่มาถึงที่นี้แล้ว จะกลับไปมือเปล่า หรือไม่อิ่มท้องกลับไปเลย แม้แต่คนเดียว ชาวเมืองในละแวกนั้นต่างเคารพและบูชาท่านเศรษฐีดุจเทวดา จนใครๆ พากันขนานนามว่า มหาเศรษฐีต้วนผู้ใจบุญ ชื่อเสียงดีงามเหล่านี้สร้างความภูมิใจให้แก่ชาวเมืองละแวกนั้นมากเท่าไหร่ แต่ก็สร้างความแสลงใจให้แก่เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางชั้นสูงมากเท่านั้นเช่นกัน ผลสุดท้าย ด้วยอำนาจริษยา ต่างรวมหัวกันสร้างกระแสโค่นล้มมหาเศรษฐีต้วนเหิงขึ้นอย่างลับๆ แต่คนดีย่อมได้คนดีคอยช่วยเหลือ ก่อนวันที่ทางการจะออกคำสั่งจับกุมหนึ่งวัน ข่าวนี้ได้รั่วไหลออกมาเสียก่อน ในค่ำคืนนั้น มหาเศรษฐีต้วนและเหล่าชาวเมืองจำนวนหนึ่งต่างพากันอพยพหนีตายได้ออกจากเมืองหลวงทันท่วงที โดยมีสหายรักผู้เป็นแม่ทัพคนหนึ่งลักลอบให้การช่วยเหลือ จนสามารถหลบหนีไปยังสถานที่ลับแห่งหนึ่งได้อย่างปลอดภัย เช้าวันรุ่งขึ้น เหล่าคนเข็ญใจและผู้เดินทางที่มารอบริจาคทาน ต่างพากันงุนงงว่าเหตุใด ไม่มีการบริจาคทานดั่งเช่นเคย มิหนำซ้ำคฤหาสน์ตระกูลต้วนยังกลับกลายเป็นสถานที่ว่างเปล่าร้างไร้ผู้คนในค่ำคืนเดียว แต่อีกไม่กี่ชั่วยามถัดมา ความสงสัยของทุกผู้คนก็คลี่คลายจนหมดสิ้น ทหารของทางการปิดประกาศไว้ที่หน้าว่าการอำเภออย่างชัดเจน   “ต้วนเหิงและบริวารทำผิดอาญาแผ่นดิน คิดก่อการกบฏ  ซ่องสุมผู้คน เป็นภัยต่อราชสำนัก มีโทษประหารชีวิตเจ็ดชั่วโคตร ลิบทรัพย์สินเป็นของราชสำนัก หากผู้ใดพบเบาะแส จะมีรางวัลนำจับหนึ่งหมื่นตำลึง” เมื่อข่าวประกาศนี้กระจายออกไปทั่วเมือง สร้างความไม่พึงพอใจกับชาวบ้านร้านตลาดยิ่งนัก ทุกผู้คนต่างจับกลุ่มซุบซิบกันว่านี่คือแผนรวมหัวโค่นล้มคนดี มหาเศรษฐีต้วนเคยมีน้ำใจต่อชาวเมืองเพียงไหน มีหรือชาวบ้านจะไม่ทราบ ส่วนเหล่าเชื้อพระวงศ์มีพฤติกรรมกดขี่ข่มเหงอย่างไร มีหรือชาวบ้านจะไม่ล่วงรู้  นอกจากภาวนาให้ท่านเศรษฐีหนีรอดปลอดภัยแล้ว ก็ได้แต่นั่งทอดถอนใจให้กับความอยุติธรรมของบ้านเมือง ... สายลมแรงพัดผ่านมาวูบหนึ่ง หยาดหิมะที่จับตัวนิ่งอยู่บนกิ่งสน พลันร่วงกราวลงบนหลังคากระเบื้อง ส่งเสียงดังเปาะแปะไปทั่วทิศทาง คฤหาสน์ตระกูลต้วนที่ว่างเปล่าร้างไร้ผู้คน ดูเหมือนยังหลงเหลืออยู่ที่นี่อีกผู้คนหนึ่ง ในห้องนอนหรูหรา บนเตียงนอนสุขสบาย ใต้ผ้าห่มอุ่นหนา ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี บุตรชายคนเดียวของมหาเศรษฐีต้วนเหิง นามว่า ต้วนหลินชง เริ่มขยับตัวตื่นขึ้น พยุงกายลุกขึ้นนั่งอย่างขี้เซา ปากส่งเสียงบ่นงึมงำ “เช้าแล้วเหรอเนี่ย...ทำไมวันนี้ไม่มีใครมาปลุกข้าเลย...สงสัยจะแอบอู้งานกันอีก...โอย...ชักแสบท้องหิวข้าวซะแล้วสิ ต้องหาอะไรรองท้องสักหน่อยแล้ว” เด็กหนุ่มมองไปที่โต๊ะไม้กลางห้องด้วยสายตางัวเงีย แต่กลับพบเห็นเพียงความว่างเปล่า พลันรู้สึกขัดใจจนหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง พาลเอ็ดตะโลดังลั่น “ป้าหงส์ ทำงานยังไงกันเนี่ย! น้ำล้างหน้าก็ไม่มี น้ำอุ่นก็ไม่มี อาหารก็ไม่มี บ่าวไพร่พวกนี้ ชักขี้เกียจกันใหญ่แล้ว” ส่งเสียงโวยวายไปหนึ่งรอบแล้ว เด็กหนุ่มก็ก้าวผลุนผลันลงจากเตียงนอน มุ่งไปที่โต๊ะไม้ตัวนั้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว นั่งลงบนเก้าอี้อย่างกระแทกกระทั้น ยกกาเทน้ำชาเย็นชืดใส่ถ้วยจนท่วมล้น ยกดื่มโครมเดียว จนน้ำชาไหลอาบลำคอ เปียกปอนเสื้อผ้า ยกแขนเสื้อเช็ดปากคราหนึ่ง แล้วโวยวายดุร้ายอีกรอบ “ป้าหงส์...ท่านมุดหัวอยู่ที่ไหน ได้ยินหรือไม่ ข้าหิวแล้ว.....ข้าหิวแล้ว.....ข้าหิวแล้ว .....ววววววว”  เสียงเรียกร้องของเด็กหนุ่มนับว่าดังลั่นไม่น้อย แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาเคลื่อนไหวจากบ่าวไพร่แต่อย่างใด พาลอารมณ์เสีย ตะโกนเรียกดังขึ้นกว่าเดิม “ป้าหงส์ ท่านจะลองดีกับข้าเหรอ หากไม่รีบยกอาหารเช้ามา ข้าจะบอกท่านแม่ลงโทษตัดเงินเดือนท่านสามปี รีบยกอาหารเช้ามาเร็ว” เงียบ! เสียงข่มขู่ของเด็กหนุ่มยังถูกตอบสนองด้วยความเงียบจากบ่าวไพร่เช่นเดิม เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติเล็กน้อย พึมพำว่า “เอ...หรือว่าป้าหงส์ไม่อยู่บ้าน สงสัยจะตามท่านแม่ไปไหว้พระ ถ้างั้นต้องเรียกคนอื่น”  พลันตะโกนเรียกบรรดาบ่าวไพร่คนสนิทอีกรอบ “อาจง อาจิว อาจื่อ อาจ้าว รีบยกอาหารมาด่วน หากไม่รีบยกมา ข้าจะให้ท่านพ่อตัดเงินเดือน จะให้ลุงฟุเฆี่ยนตี จะให้ป้าหงส์ดุด่า รีบยกมาเร็วๆ เข้าได้ยินไหม” เงียบ ! ทุกอย่างยังคงเงียบอยู่อย่างเดิม ยิ่งเพิ่มความฉุนเฉียวให้เด็กหนุ่มมากขึ้นอีก “พวกเจ้าจะลองดีกับข้าอย่างงั้นรึ ดีล่ะ นับหนึ่งถึงสิบ หากไม่รีบยกมา ข้าจะออกไปฟ้องท่านพ่อเดี๋ยวนี้ล่ะ...หนึ่ง...สอง...สาม............สิบ” เงียบ! ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เด็กหนุ่มโกรธเกรี้ยวยิ่งขึ้นกว่าเดิม พลันลุกพรวดพราดเดินไปเปิดประตู ตะโกนข่มขู่บ่าวไพร่ยกใหญ่ “หนอย...บังอาจนัก ข้าเรียกแล้วไม่ขานตอบ พวกเจ้าจะลองดีกับข้าใช่ไหม ดีล่ะ ข้าจะไปบอกท่านพ่อกับลุงฟุให้ลงโทษพวกเจ้าเดี๋ยวนี้ล่ะ” เด็กหนุ่มเดินหงุดหงิดด้วยใจพลุ่งพล่านไปตามทางเดิน แต่กลับไม่เห็นผู้คนแม้สักคนเดียว อดแปลกใจไม่ได้ “เอ๊ะ ทำไมบ้านเงียบจัง คนอื่นหายไปไหนกันหมดเนี่ย...” แต่แล้วเด็กหนุ่มก็คิดเหตุผลขึ้นได้ กัดฟันกรอด บ่นพึมพำว่า “ดีล่ะ... ในเมื่ออู้งานกันแบบนี้ ข้าจะต้องบอกให้ท่านพ่อตัดเงินเดือนหนึ่งปี แล้วเฆี่ยนตีพวกเจ้าคนละร้อยที” เด็กหนุ่มคิดได้ดังนั้น ก็เดินตรงไปที่ห้องทำงานของบิดาทันที แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วกลับไม่พบผู้ใด แม้แต่บ่าวไพร่ ก็ฉงนใจเล็กน้อย แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะคิดว่าบิดาอาจอยู่ในห้องพักสนทนาอยู่กับมารดา จึงรีบจ้ำอ้าวไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เด็กหนุ่มไปถึงหน้าห้องพัก ก็ทุบรัวประตูห้อง ปากกล่าวร้องเรียนว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะบอกพวกท่าน ข้าขอเข้าไปหน่อย” เด็กหนุ่มเคาะประตูอยู่อย่างนั้นหลายนาที แต่กลับไม่มีทีท่าว่าประตูจะเปิดออก จึงถือวิสาสะผลักเข้าไป แต่ต้องพบกับห้องว่างเปล่า แม้แต่เครื่องเรือน โต๊ะนั่งก็ไม่มี อดพึมพำไม่ได้ว่า “ไม่มีใครอยู่บ้านจริงๆ เหรอ ท่านพ่อท่านแม่ไปไหนกันนะ แล้วทำไมของในห้องนี้ ถึงหายไปจนหมด” แต่ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะคิดสิ่งใดต่อไป ก็พลันแสบท้องขึ้นมาก่อน   “โอย...หิว...หิวยิ่งนัก” เด็กหนุ่มรำพึงพร้อมเอามือลูบท้อง  และด้วยความเคยชิน จึงตะโกนเรียกร้องขึ้นว่า “อาจง อาจิว อาจื่อ อาจ้าว ข้ายกโทษให้พวกเจ้าแล้ว รีบออกจากที่ซ่อน ยกอาหารเช้ามาให้ข้าเถิด...ข้าจะไม่ฟ้องท่านพ่อท่านแม่แล้ว” ผ่านไปหลายนาที ยังไม่มีใครตอบออกมา ความหิวก็ยิ่งเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุด เด็กหนุ่มตะโกนสั่งการเกรี้ยวกราดว่า “นี่...พวกเจ้าหูหนวกกันรึไง ข้าบอกว่าข้ายกโทษให้แล้ว ยังไม่รีบยกอาหารมาอีก จะให้นายน้อยของพวกเจ้าเข้าไปยกเองหรือยังไง เห็นทีไม่สั่งสอน พวกเจ้าคงไม่หลาบจำ” เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องพักของบิดามารดาด้วยท่าทางเอาเรื่อง ผ่านทางเดินริมระเบียงไปยังลานกว้างหน้าตึกโรงครัวที่ด้านหลังคฤหาสน์ ปากก็กร่นด่ามาตลอดทาง “อาจง อาจิว อาจื่อ อาจ้าว พวกเจ้ากล้าลองดีกับข้าหรือยังไง...รอให้พบตัวเจ้าก่อน ข้าจะไปจัดการให้หนักเลย” แต่ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะก้าวผ่านพ้นลานกว้าง เท้าก็สะดุดกระถางต้นไม้ล้มคะมำลง ใบหน้ามอมแมมคลุกฝุ่น แต่พอยันกายลุกขึ้นนั่งได้ ปากก็เริ่มด่าทออีกว่า “ลุงฟุ ท่านดูแลบ้านยังไงเนี่ย ทำกระถางต้นไม้แตกเรี่ยราด ยังไม่รีบออกมาเก็บไปทิ้งอีก” เด็กหนุ่มทรงกายลุกขึ้นใหม่ ปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าเล็กน้อย ก็เดินผ่านซุ้มประตูของตึกโรงครัวเข้าไป แต่ก็ต้องประหลาดใจยิ่งนัก ในครัวกลับว่างเปล่าไร้ผู้คน พลันรำพึงขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นกับบ้านของข้า ทำไมข้าวของหายไปจนหมด” เด็กหนุ่มเริ่มใจคอไม่ดี พลันตะโกนเรียกหาผู้มีพระคุณไม่หยุดหย่อน “ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านหายไปไหนกัน ได้ยินแล้ว ออกมาให้หาข้าด้วย ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านอยู่ที่ไหน ท่านไม่รักข้าแล้วเหรอ ข้าสัญญา ข้าจะตั้งใจเรียน ข้าจะตั้งใจช่วยงานท่าน ข้าสัญญาจะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อนอีกแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ พวกท่านอยู่ไหนออกมาหาข้าเถิด อย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว ข้าหิวข้าว ข้าหิวข้าว ท่านพ่อท่านแม่ แง แง แง” เด็กหนุ่มพร่ำพูดถึงตอนสุดท้าย ก็ร้องไห้งอแงคล้ายเด็กสามขวบออกมา ทันใดนั้น ประตูทางเข้าด้านหลังของโรงครัว มีเด็กหนุ่มแต่งกายคล้ายชุดเด็กรับใช้ของโรงเตี๊ยมโผล่เข้ามา ทำท่ามองซ้ายมองขวา คล้ายกับสำรวจให้แน่ใจว่าปลอดภัย จึงป้องปากตะโกนเรียกเด็กหนุ่มว่า “หลินชง หลินชง ทางนี้หลินชง” ต้วนหลินชงหันมองไปตามเสียงเรียก จดจำได้ว่าคนผู้นั้นคือเสี่ยวเอ้อ โรงเตี๊ยมเฟยหลง สมุนบริวารของตน จึงกล่าวข่มขู่ทั้งน้ำตานองหน้าว่า “อาหลาง เจ้าแอบเข้ามาในบ้านข้า ไม่กลัวถูกลุงฟุเฆี่ยนตีเหรอ” อาหลาง หรือเด็กหนุ่มแต่งกายชุดเสี่ยวเอ้อเดินเข้ามาอย่างเนิบนาบ วางมาดคล้ายอันธพาลร้านถิ่น กล่าวว่า “เฮ่อ เจ้านี่มันโง่จนไม่รู้สถานการณ์เลยรึยังไง ท่านเศรษฐีกับฮูหยินน่ะ หนีไปจากเมืองนี้ตั้งแต่กลางดึกแล้ว เจ้ามัวมาทำอะไรอยู่ที่นี่” แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 51 13:55:06 จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 14 พ.ย. 51 13:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต้วนหลินชงไม่เชื่อถือคำพูดของอาหลางแม้แต่น้อย กลับหัวร่องอหาย กล่าวว่า “ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าเอาเรื่องตลกอะไรมาพูด พ่อแม่ของข้ารู้จักขุนนางใหญ่โตตั้งมากมาย จะหลบหนีออกจากบ้านได้ยังไง เจ้าเอาอะไรมาพูด ตลก...ตลกมาก...ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อาหลางมีท่าทีเหยียดหยาม กล่าวว่า “เฮ่อ เจ้านี่มันหลงตัวเองจนเพี้ยนเหมือนอย่างที่เถ้าแก่พูดไม่มีผิด” ต้วนหลินชงเหมือนถูกคำพูดนี้ตบหน้าอย่างแรง พลันเดินเข้าหาอาหลาง ตั้งท่าจะทุบตี กล่าวว่า “อะไร เดี๋ยวนี้เจ้ากล้าสามหาวกับลูกพี่ใหญ่เหรอ นี่แนะ ต้องสั่งสอนซะบ้าง” กล่าวจบก็พลันยกมือขวาทำท่าจะตบศีรษะ แต่พริบตานั้น อาหลางพลันถีบยันเข้าไปที่ท้องน้อยของต้วนหลินชงอย่างเต็มแรง ปากกล่าวาจาข่มขู่ว่า “สั่งสอนเหรอ นี่แน่ ลองชิมฝ่าเท้าบรรลัยกัลป์ของข้าบ้างเป็นไร” ต้วนหลินชงนอนกองอยู่กับพื้น ปากส่งเสียงเอาะแอะด้วยความจุกว่า “อา...หลาง...นี่...นี่...เจ้า...เจ้ากล้าถีบ...ถีบข้าเชียวเหรอ” อาหลางแสยะยิ้มเล็กน้อย เดินเข้าไปใกล้ๆ กล่าวว่า “ไม่เพียงถีบเจ้าเท่านั้น ยังจะเตะเจ้าอีกด้วย” กล่าวจบ ก็เตะพลั่กเสียงดังถนัดถนี่เข้าไปที่ต้นแขนขวาของต้วนหลินชง อาการจุกเสียดหายเป็นปลิดทิ้ง แต่เปลี่ยนมาเจ็บร้าวต้นแขนแทน ต้วนหลินชงเจ็บจนทนไม่ไหวต้องร่ำร้องว่า “โอ๊ยๆๆ อาหลาง ข้า.. ข้ายอมแล้ว อย่าทำข้าเลย ข้าให้เจ้าเป็นลูกพี่ ข้าให้เจ้าเป็นลูกพี่” อาหลางรู้สึกสะใจกับชัยชนะ กล่าวเย้ยหยันว่า “เมื่อก่อนข้าเห็นแก่ท่านเศรษฐี จึงยอมให้เจ้าข่มเหงรังแกทุกวัน ตอนนี้ท่านเศรษฐีไม่อยู่แล้ว เจ้ามันก็แค่ลูกเต่าไร้สมอง นึกอะไรไม่ออกก็คิดจะเอาเงินฟาดหัว นี่แน่ะ เอาไปอีกทีหนึ่ง” กล่าวจบ อาหลางก็หวดแข้งซ้ายเข้าไปอีกทีหนึ่ง แล้วตามด้วยแข้งขวาอีกสามที ต้วนหลินชงเซถลาล้มลุกลัมกลิ้ง เจ็บปวดสุดทน ต้องกล่าววาจาขอร้องว่า “โอ๊ย ข้าเจ็บ ข้าเจ็บแล้ว พี่ใหญ่ อย่าทำข้าเลย พอแล้วๆ พี่ใหญ่” อาหลางคล้ายสาแก่ใจยิ่งนัก ด่าว่าซ้ำเติมว่า “เจ้าคนไร้ค่าเอ๊ย ลองคิดดูสิ ขนาดพ่อแม่ของเจ้าแท้ๆ ยังทิ้งเจ้าไว้ที่นี่ พอไม่มีพ่อแม่ช่วยเหลือ เจ้าทำอะไรเป็นบ้าง เจ้าคนไร้ค่าเอ๊ย” กล่าวจบก็ไล่ซ้อมอีกหลายหมัด ต้วนหลินชงสะบักสะบอมยิ่งนัก ต้องร้องโอดโอยขึ้นมา “โอ๊ย...พี่ใหญ่ พี่ใหญ่พอก่อนได้ไหม ข้าสำนึกผิดแล้ว...ละเว้นข้าเถิด ข้าสำนึกผิดแล้ว” อาหลางหยุดมือตามคำร้องขอ กล่าวว่า “เป็นยังไงล่ะ รสชาติของการตกเป็นเบี้ยล่าง ไม่นึกไม่ฝันจริงๆ ว่าเจ้าจะยังอยู่ให้ข้าคิดบัญชีที่นี่” ต้วนหลินชงยกมือไหว้ขอชีวิต พร้อมกล่าวว่า “พี่ใหญ่ข้าสำนึกผิดแล้ว ช่วยเล่ารายละเอียดให้ข้าฟังได้หรือไม่” อาหลางเห็นต้วนหลินชงยกมือไหว้ขอชีวิตเช่นนั้น ก็แกล้งทำเป็นเห็นใจ กล่าวว่า “ก็ได้ เห็นแก่น้ำใจของท่านเศรษฐี ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง นี่ต้องถือว่าเจ้าโชคดีนะ ถ้าแก่เถ้าแก่สั่งให้ข้ามาดู...ดู...ดู เฮ่ย ชั่งเถอะ เจ้าคงไม่เจอข้าแน่นอน” อาหลางพูดมาถึงตอนนี้ พลันนึกขึ้นได้ว่าเถ้าแก่สั่งการให้มาสำรวจสมบัติตกหล่น ตัดหน้าพวกทหาร เพื่อเก็บกลับไปโรงเตี๊ยม จึงรีบกล้ำกลืนวาจาแทบไม่ทัน ต้วนหลินชงลุกขึ้นนั่ง ใช้มือซ้ายสำรวจอาการฟกช้ำที่ต้นแขนขวา ถามว่า “เถ้าแก่...เถ้าแก่สั่งให้เจ้ามาดูข้าใช่หรือไม่” อาหลางกล่าวเย้ยหยันว่า “อย่างเจ้าจะมีค่าอะไรให้ข้ามาดู บอกเจ้าเอาบุญก็ได้ เช้าวันนนี้ทางการประกาศว่าพ่อแม่ของเจ้าเป็นกบฏ ต้องประหารชีวิตทั้งครอบครัว สมบัติทั้งหมด ทางการจะยึดเป็นของหลวง รู้ไว้ซะด้วย เจ้าไม่มีบ้านอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ต้วนหลินชงตกใจสุดขีด ปากกล่าววาจาระล่ำระลักว่า “อะ...อะไรนะ..เจ้าบอกว่า พ่อ...พ่อกับแม่ของข้าเป็น...เป็นกบฏอย่างงั้น เหรอ” อาหลางเห็นท่าทีตกใจเช่นนั้น รู้สึกไม่อาจเยิ่นเย้อเนิ่นนาน กล่าวดูแคลนตัดบทว่า “เจ้านี่มันลูกอกตัญญูจริงๆ พ่อแม่ของตัวเองมีภัยแท้ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องรู้ราว ลูกอกกตัญญูแบบนี้ ทิ้งไว้ที่นี่น่ะถูกแล้ว เลี้ยงไว้ก็เสียข้าวสุก” ต้วนหลินชงพยายามรวบรวมสติ ลุกขึ้นยืนหยัด กล่าวถามย้ำอีกครั้งว่า “เจ้าบอกว่าพ่อแม่ของข้าถูกตั้งข้อหากบฏอย่างงั้นหรือ” อาหลางหงุดหงิดขึ้นมาทันที กล่าวด่าท่าว่า “เอ๊ะ เจ้านี่มันปัญญาอ่อน หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ ข้าไม่อยากเสียเวลากับคนอย่างเจ้าแล้ว เดี๋ยวทหารทางการมาที่นี่ ข้าจะซวยไปด้วย อ่อ นี่บอกก่อนนะ ถ้าเจ้าไม่มีที่ไป ก็ไม่ต้องไปเหยียบโรงเตี๊ยมของข้า ที่นั่นไม่ต้อนรับคนอย่างเจ้า แล้วก็นี่แน่ะ คิดบัญชีย้อนหลัง” จบคำ อาหลางต่อยเข้าที่หน้าของต้วนหลินชงอีกหมัด จนอีกฝ่ายร้องโอดโอยขึ้น ร่างเซถลาออกไป “โอ้ย เจ้า...เจ้าต่อยข้าอีกทำไมเนี่ย” ต้วนหลินชงเอามือกุมแก้ม ถามด้วยดวงตาตื่นกลัว อาหลางรู้สึกเบื่อหน่ายยิ่งนัก กล่าววาจาถากถางว่า “นี่ยังน้อยไป ยังไม่ถึงขึ้นที่เจ้าเคยข่มเหงรังแกข้า ตอนนี้ เจ้ามันก็แค่สุนัขข้างถนนตัวหนึ่ง ข้าจะไม่เสียเวลากับเจ้าอีกแล้วล่ะ เดี๋ยวเจ้าก็จะถูกทางการทหารจับตัวไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อาหลางกล่าวจบหันหลังจากไป ต้วนหลินชงรู้สึกไร้ที่พึ่งพิงยิ่งนัก ต้องเรียกร้องขึ้นว่า “เดี๋ยว อาหลางอย่าเพิ่งไป ให้ข้าไปกับเจ้าด้วย” อาหลางหยุดฝีเท้าลง หันกลับมากล่าวว่า “เจ้านี่กวนใจเสียจริง หรือจะให้ข้าซ้อมอีกรอบ” แต่แล้วคล้ายนึกบางสิ่งบางอย่างได้ กล่าวว่า “เอ๊ะเอ๊ะ... หรือว่าเจ้าจะนำโชคมาให้ข้า ได้การล่ะ ถ้าจับเจ้าส่งทางการดีกว่า อย่างน้อยน่าจะได้สักห้าพันตำลึง ดีล่ะ ไหนๆ เจ้าก็ต้องตายอยู่แล้ว มาทำประโยชน์ให้ข้าเถิดนะ” ต้วนหลินชงได้ยินเช่นนั้น ในใจเต้นระทึก หวาดกลัวตัวสั่น กล่าวว่า “ไม่นะ อาหลาง เราเป็นสหายกันไม่ใช่เหรอ”   อาหลางเดินเข้ามาอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง หักนิ้วกำหมัดเสียงดังเกรียวกราว กล่าวคุกคามบีบคั้นว่า “สหายอย่างงั้นเหรอ คนอย่างเจ้ามีสหายด้วยเหรอ” “เจ้า เจ้าก็คือสหายของข้าไง ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายมาตลอดนะ อาหลางกลับรู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม :-)น้ำลายคราหนึ่ง กล่าวว่า “สหายเหรอ คนที่ไม่รู้จักเห็นใจคนอื่น คนที่รู้จักแต่เอาเงินฟาดหัว ไม่มีใครอยากเป็นสหายกับเจ้าหรอก เจ้ามันก็แค่ลูกเต่าไร้สมองให้ข้าหลอกเอาเงินเท่านั้นแหละ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ต้วนหลินชงได้ยินเช่นนั้น พลันเกิดมุมานะขึ้นมา ตัดสินใจฮึดสู้อาหลางทันที  พลันคำรามก้องว่า “เจ้า เจ้าคนชั่ว ข้าจะสู้ตายกับเจ้า” กล่าวจบก็หลับตา ต่อยหมัดฟาดเปะปะไม่คิดชีวิต พลั่ก! หมัดป้องกันตัวของต้วนหลินชงชกเข้าไปที่ดั้งจมูกของอีกฝ่ายเต็มแรง ร่างของอาหลางร่วงผลอยสลบลงไปกับพื้นทันที หมัดนี้นับว่าหนักเอาการ ต้วนหลินชงเห็นอาหลางทรุดกองเลือดกลบปากเช่นนั้น ถึงกับอุทานว่า “แย่แล้ว ! ข้าพลั้งมือฆ่าอาหลางตาย ทำยังไงดีๆ!” ทันใดนั้น ที่ด้านนอกของตึกโรงครัวพลันมีเสียงทหารหลายนายวิ่งเข้ามาใกล้ ได้ยินนายทหารคนหนึ่งสั่งการดังขึ้นว่า “พวกเจ้าค้นดูให้ทั่ว ห้องใดมีทรัพย์สินซุกซ่อนไว้ เก็บกลับไปให้หมด” ต้วนหลินชงไม่ขบคิดมากความ พลันรีบวิ่งหนีสุดชีวิตออกประตูหลังตึกโรงครัว มุดรอดช่องสุนัขตรงมุมกำแพง ออกนอกตัวตึกไปได้อย่างหวุดหวิด คำพูดสุดท้ายยังดังก้องสองหูว่า “มีคนตาย คนร้ายหนีไปทางนั้น จับตัวมันให้ได้!” เสียงนั้นช่างตามบีบหัวใจยิ่งนัก ต้วนหลินชงวิ่งหนีต่อไปอย่างไม่คิดชีวิต จนมาถึงตรอกเล็กๆ แห่งหนึ่ง เห็นประตูหลังบ้านของบ้านหลังหนึ่งเปิดแง้มเอาไว้ ก็รีบหลบเข้าไป มองซ้ายมองขวา เห็นด้านหนึ่งเป็นห้องเก็บฟืน ก็วิ่งเข้าไปในนั้น เลือกที่ด้านมุมห้องด้านหนึ่ง ก็เข้าไปซุกแอบยู่หลังกองฟืนด้วยตัวสั่นเทา  ผลสุดท้าย ทั้งหิว ทั้งกลัว ทั้งเหนื่อยล้า จึงผล็อยหลับไป จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 14 พ.ย. 51 13:57:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๒  หนีตายออกนอกเมือง       เสียงประตูห้องเก็บฟืนเปิดออก แสงสว่างจากภายนอกส่องลอดกองฟืนเข้ามากระทบใบหน้าของต้วนหลินชงอย่างจัง เด็กหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เห็นภาพเบื้องหน้าเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน กำลังเลือกหยิบฟืน ก็จดจำออกว่านั่นคือ เสี่ยวหมิง เด็กรับใช้ตระกูลจูที่ตกเป็นเบี้ยล่างให้ตนกลั่นแกล้งบ่อยครั้ง พลันรู้สึกดีใจ แต่ไร้เรี่ยวแรงขยับเขยื้อน ได้แต่กล่าวเสียงแหบพร่าออกไป “เสี่ยวหมิง นั่นเสี่ยวหมิงใช่หรือไม่ ช่วยข้าด้วย เสี่ยวหมิงช่วยข้าด้วย!” เสี่ยวหมิงได้ยินเสียงแหบพร่าเรียกชื่อตนทางด้านหลัง พลันขนหัวลุกลุกชูชัน เย็นหลังวาบ แม้ว่ายังไม่ค่ำมืด แต่ก็อดกลัวผีขวัญหนีดีฝ่อไม่ได้ ไม่กล้าขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ได้ยินเสียงเรียกชื่อตนซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็กล่าวย้อนถามไปด้วยน้ำเสียงสั่นกลัวด้วยเนื้อตัวสั่นเทาว่า “ท่าน...ท่าน...เป็นใคร? อย่า...อย่ามาหลอกข้าเลยนะ แล้ว...แล้วข้าจะทำบุญอุทิศ ส่วน...ส่วน...กุ..กุศลไปให้” ยามปกติ หากต้วนหลินชงเห็นเสี่ยวหมิงตกอยู่ในสภาพหวาดกลัวเช่นนั้น ย่อมอดขบขันไม่ได้ แต่ครั้งนี้นับว่าหลบหนีจนสิ้นเรี่ยวแรง ได้แต่ฝืนพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอย่างลำบากยากเย็น “ข้า...ข้าคือคุณชายต้วน ช่วย...ช่วยข้าด้วย” เสี่ยวหมิงพอได้ยินเสียงวิญญาณร้ายบอกว่าคือคุณชายเท่านั้น ถึงกับรีบคุกเข่าคำนับลงกับพื้น ปากพร่ำพูดระล่ำระลักว่า “คุณชายต้วน ได้โปรด ...ได้โปรดละเว้นข้าด้วย เหล่าอ๋องเป็นคนทำลาย ครอบครัวท่าน ข้า...ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดด้วย ท่าน...ท่านมาหาผิดคนแล้ว อย่ามาหลอกมาหลอนข้าเลย ข้ากลัว... ข้ากลัวแล้ว ข้ากลัวแล้ว” ต้วนหลินชงไม่เคยตกระกำลำบากถึงปานนี้มาก่อน ยามนี้เห็นเสี่ยวหมิงกับเข้าใจผิดไปยกใหญ่ ยิ่งอึดอัดใจเป็นที่สุด ได้แต่ฝืนกล่าวอีกสองสามคำว่า “ข้า...ข้ายังไม่ตาย ช่วย...ช่วยข้าด้วย” เสี่ยวหมิงได้ยินเช่นนั้น ถึงกับหยุดชะงักการกราบไหว้ รีบหันไปดูทางต้นเสียงให้แน่ใจ แต่ก็มองไม่เห็นใคร ต้องร้องอ้อยวอนอีกรอบ “คุณชายต้วน ท่านไปที่ชอบที่ชอบเถิดนะ อย่ามาหลอกมาหลอนข้าเลย ข้ารู้ท่านมาที่นี่เพราะอยากกลั่นแกล้งข้า ท่านเคยบังคับให้ข้าขโมยขนมเปี๊ยะของนายท่าน แต่ข้าไม่ยอมทำ หากครั้งนี้ท่านยอมละเว้นข้า ข้ารับรองว่าจะขโมยขนมเปี๊ยะของนายท่าน มาเซ่นไหว้ให้กินทุกวัน ข้าขอสัญญา ๆ แต่อย่ามาหลอกหลอนข้าเลย ข้ากลัวแล้ว ข้ากลัวแล้ว” ต้วนหลินชงได้ยินเสี่ยวหมิงพูดเช่นนั้น ถึงกับน้ำตาซึม ลำคอตีบตันไม่อาจพูดสิ่งใด นึกถึงเหตุการณ์ที่ตนกับพรรคพวกชอบกลั่นแกล้งรังแกเสี่ยวหมิงสารพัด จนถูกพ่อบ้านตระกูลจูลงโทษเฆี่ยนตีเป็นประจำ มิหนำซ้ำยังทำลายข้าวของใส่ความเสี่ยวหมิงจนถูกหักเงินเดือนไปหลายปี เป็นเหตุให้ครอบครัวของเสี่ยวหมิงเดือดร้อนไปด้วย พลันรู้สึกละอายใจยิ่งนัก นึกไม่ถึงว่าตนเองจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ ในที่สุด พลันหลั่งน้ำตาออกมาอย่างเงียบงัน   เสี่ยวหมิงโขกคำนับวิงวอนอยู่นาน ครั้นไม่ได้ยินเสียงใดวิญญาณกล่าวโต้มาแล้ว ค่อยรู้สึกโล่งอกหายหวดกลัว กล่าวรำพึงรำพันว่า “คุณชายต้วน ความจริงสมัยท่านเป็นเด็ก ท่านดีกับข้ามาก ท่านชอบเอาขนมอร่อยๆ มาแบ่งให้ข้ากินประจำ เวลาคนที่บ้านของข้าเจ็บป่วย ท่านก็แอบเอายาที่บ้านมาให้ข้าเสมอ หากไม่เป็นเพราะหลายปีนี้ท่านไปคบหากับอาหลางและเพื่อนอันธพาลของมัน ท่านคงไม่เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้  ข้าน่ะ ไม่เคยถือโทษโกรธความท่านเลย แม้ว่าท่านจะเคยกลั่นแกล้งจนข้าถูกตัดเงินเดือนก็ตาม ท่านคงไม่รู้ว่าปีนั้นแม่ของข้าต้องขายน้องชายแลกข้าวสารเลี้ยงคนในบ้าน แต่ถึงขนาดนั้น ข้าก็ไม่เคยโกรธท่านเลย เพราะข้ารู้ว่าสักวันท่านจะต้องเป็นคนดีเหมือนท่านเศรษฐีต้วน แต่นึกไม่ถึงว่าท่านจะอายุสั้น ไม่เพียงต้องพลัดพรากกับครอบครัว ซ้ำร้ายยัง อายุยังสั้น ถูกทางการจับไปประหารอีก แต่ท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านกลายเป็นผีอดอยากในปรโลกหรอก ข้าจะแบ่งอาหารมาเซ่นไหว้ท่านทุกวัน ขอเพียงแต่ท่านไม่กลับมาหลอกหลอนข้าอีก ขอให้ท่านไปสู่สุคติเถิด ได้โปรดรับการคารวะจากข้าด้วยเถิด” ต้วนหลินชงได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน คำพูดจริงใจของเสี่ยวหมิงแต่ละคำคล้ายกระบี่เสียบแทงขั้วหัวใจให้เจ็บปวดทรมานยิ่งนัก ตนเองเป็นฝ่ายทำลายมิตรภาพดีงามของสหายแท้ๆ แต่เสี่ยวหมิงกับไม่ถือโทษโกรธความแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำแม้หากตนตายไปจริงๆ เสี่ยวหมิงยังคิดเซ่นไหว้ไม่เว้นวันอีกด้วย มิตรสหายที่ดีงามเยี่ยงนี้ เหตุใดตนกับดูไม่ออก ถึงกับกลั่นแกล้งจนครอบครัวสหายต้องบ้านแตกสาแหรกขาด นับว่าตนต่ำช้าเลวทรามยิ่งนัก พลันรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก นั่งหลับตานิ่งพิงผนังห้องเก็บฟืน ไม่คิดดิ้นรนให้เสี่ยวหมิงช่วยเหลืออีกต่อไป เสียงประตูห้องเก็บฟืนปิดลง เสี่ยวหมิงออกไปแล้ว เวลาผ่านไปเนิ่นนานหลายชั่วยาม จนภายนอกมืดค่ำลง แต่แล้วเสียงประตูห้องเก็บฟืนก็ถูกผลักเปิดออกอีกครั้ง เสี่ยวหมิงกลับมาอีกหน พร้อมกับโคมกระดาษในมือ และตระกร้าใส่อาหาร ปากส่งเสียงกระซิบกระซาบเรียกหาต้วนหลินชง “คุณชายต้วน ท่านยังอยู่ที่นี้หรือไม่ ข้ารู้แล้วว่าท่านยังไม่ตาย ท่านยังอยู่ในที่นี้หรือไม่” ต้วนหลินชงหลงเหลือลมหายใจรวยริน รู้สึกอ่อนแอสิ้นหวัง ได้แต่ส่งเสียงไอแค่กๆ เบาๆ รับการเรียกหา เสี่ยวหมิงหวาดผวาขึ้นทันที แต่คล้ายนึกขึ้นได้ว่า ต้วนหลินชงยังไม่ตาย จึงส่องแสงโคมไปทางต้นเสียง พบเห็นด้านหลังกองฟืนตรงมุมห้อง มีเงาร่างคนซ่อนอยู่ ก็ห้อยแขวนโคมไว้ด้านหนึ่ง จากนั้นตรงเข้าไปประคองต้วนหลินชงออกมานั่งพิงกำแพง  แล้วรินน้ำอุ่นใส่ถ้วย “คุณชายต้วน ท่านดื่มน้ำอุ่นๆ ก่อน ร่างกายจะได้ฟื้นตัว”   กล่าวจบ เสี่ยวหมิงประคองถ้วยน้ำอุ่นให้ต้วนหลินชงดื่มลงไปทีละน้อยๆ จนร่างกายค่อยๆ ฟื้นฟูความสดชื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ต้วนหลินชงรู้สึกตื้นตันในน้ำใจของเสี่ยวหมิงยิ่งนัก รู้สึกว่าน้ำอุ่นแต่ละอึกที่ดื่มลงไป ชั่งเป็นพระคุณอันใหญ่หลวงยิ่งนัก น้ำตาพลันไหลรินออกมา เสี่ยวหมิงประคองต้วนหลินชงให้ดื่มน้ำอุ่นลงไปอีกหลายถ้วย ปากกล่าววาจาว่า “คุณชายต้วน ข้าดีใจแทบตาย นึกว่าท่านจากพวกเราไปแล้ว ท่านลุงจางกับท่านป้ากุ้ยไม่รู้เอาข่าวมาจากไหน บอกว่าท่านถูกทางการจับตัวไปประหารแล้ว โชคดีที่เมื่อเย็น พ่อบ้านให้ข้าแวะไปรับของจากเถ้าแก่โรงเตี๊ยม ถึงได้รู้ว่าทางการประหารผิดคน ข้าก็เลยรู้ว่าต้องเป็นท่านอยู่ที่นี่แน่ๆ ข้าเลยแอบต้มข้าวต้มปลามาฝากท่านด้วย ท่านซ่อนตัวอยู่ที่นี่อีกสักหลายวัน ฟื้นคืนเรี่ยวแรงแล้ว ข้าจะช่วยหาทางให้ท่านหลบหนีออกจากเมือง” ต้วนหลินชงเริ่มฟื้นคืนเรี่ยวแรงขึ้นตามลำดับ กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า “ขอบคุณเจ้ามาก บุญคุณนี้ ต้วนหลินชงจะไม่มีวันลืมเลือน” เสี่ยวหมิงรีบยกมือปฏิเสธ กล่าวระล่ำระลักว่า “ไม่ได้ๆๆ คุณชาย ท่านอย่าได้พูดเช่นนั้น สมัยเด็ก ท่านเคยช่วยเหลือครอบครัวข้าหลายครั้ง ข้าต่างหากที่ยังไม่มีโอกาสตอบแทนบุญคุณ คุณชายรับประทานข้าวต้มปลาร้อนๆ ถ้วยนี้รองท้องก่อนเถิด ท้องไส้ของท่านจะได้ฟื้นตัว อีกสักครู่ค่อยรับประทาน เป็ด ไก่ วันนี้นายท่านมีงานเลี้ยงใหญ่โต ข้าเลยแอบเอามาให้ท่านได้หลายตัว” ต้วนหลินชงรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก และรู้สึกละอายที่ตนเคยไม่ดีต่อสหายไว้มาก กล่าวว่า “ขอบใจเจ้ามาก เสี่ยวหมิง เจ้าช่างเป็นมิตรแท้ในยามยาก เรื่องที่ผ่านมา ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย” เสี่ยวหมิงได้รับคำกล่าวชมจากสหายผู้มีพระคุณเช่นนั้น หัวใจถึงกับพองโต กล่าวว่า “เรื่องนั้น ข้าไม่เคยจำใส่ใจ เพราะข้ารู้ว่าวันหนึ่งลูกไม้ก็จะต้องหล่นไม่ไกลต้น คุณชายท่านรับประทานข้าวต้มปลาเสียก่อน เดี๋ยวมันจะเย็นหมด” ต้วนหลินชงรับข้าวต้มปลาจากมือของเสี่ยวหมิงมาได้ รีบรับประทานจนหมดเกลี้ยงด้วยความหิวที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาทั้งวัน เรี่ยวแรงจึงเริ่มฟื้นคืนมาตามลำดับ จึงเอ่ยถามว่า “เสี่ยวหมิง เจ้าพอรู้หรือไม่ พ่อแม่ของข้า ท่านหลบหนีไปที่ใด” เสี่ยวหมิงทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก แล้วกล่าวว่า “อืม...เรื่องนี้ข้าไม่รู้จริงๆ นะ แม้แต่ท่านป้ากุ้ยกับลุงจางที่ไปจ่ายตลาดบ่อยๆ ก็ไม่ได้ข่าวคราวเหมือนกัน แต่ท่านไม่ต้องห่วง ข้าเชื่อว่าท่านเศรษฐีกับฮูหยินจะต้องปลอดภัย” ต้วนหลินชงทอดถอนใจคราหนึ่ง กล่าวว่า “เฮ่อ นึกไม่ถึงว่าครอบครัวของข้าจะประสบเคราะห์กรรมเช่นนี้ แล้วเจ้าพอรู้ไหมว่าคนที่ทางการจับไปลงโทษแทนข้าเป็นใคร” เสี่ยวหมิงกล่าวตอบโดยไม่ลังเลว่า “ก็จะใครที่ไหน เจ้าหลางน่ะสิ ไม่รู้มันไปทำอะไรในบ้านของท่าน ทางการเห็นมันมีหยกของตระกูลต้วนติดตัว เลยคิดว่ามันคือคุณชาย ก็เลยจับตัวไปประหารทันที โดยไม่มีการไต่สวน” ต้วนหลินชงรู้สึกสลดใจยิ่งนัก นึกถึงตนเองแคล้วคลาดรอดตายอย่างหวุดหวิด นึกถึงอาหลางคิดให้ทุกข์แก่ท่านแต่ทุกข์นั้นกลับถึงตัวเอง อดทอดถอนใจในความไม่แน่นอนของชีวิตไม่ได้ “เฮ่อ อาหลาง เจ้าต้องมารับเคราะห์แทนข้าแท้ๆ” เสี่ยวหมิงอธิบายเพิ่มเติมว่า “คุณชายต้วน ท่านคงยังไม่ทราบ เฉพาะเดือนนี้ ทางการจับคนผิดไปประหารปิดคดีนับสิบรายแล้ว หากทางการใช้อำนาจกฎหมายเยี่ยงนี้ คาดว่าอีกไม่นานบ้านเมืองต้องล่มสลายแน่” จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 14 พ.ย. 51 14:00:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ต้วนหลินชงตื่นตะลึงยิ่งนัก อุทานขึ้นว่า “เลวร้ายถึงเพียงนี้” เสี่ยวหมิงทอดถอนใจคราหนึ่ง อธิบายต่อว่า “เฮ่อ คุณชาย นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ดูง่ายๆ ก็ท่านเศรษฐีต้วน ตั้งใจทำความดีขนาดไหน แต่ยังไม่วายถูกพวกขุนนางกับพวกเชื้อพระวงศ์พากันอิจฉาริษยา พวกนี้ทำตัวเหนือกฎหมายบ้านเมืองยังพอทำเนา แต่กลับรวมหัวทำลายครอบครัวท่านเศรษฐีต้วน ตอนนี้ผู้คนทั้งเมืองฉางอานกำลังสาปแช่งพวกเจ้า ได้ยินไหม พวกเจ้าตายไปต้องตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิด คุณชายต้วน ท่านไม่ต้องเป็นห่วง อีกไม่นานจะต้องมีคนออกมาล้างแค้นให้ท่านเศรษฐีต้วนแน่ๆ ไม่เชื่อคอยดูสิ ว่าแต่ทำไมท่านถึงตกค้างอยู่ที่นี่ล่ะ” ต้วนหลินชงทอดถอนใจคราหนึ่ง กล่าวว่า “เฮ่อ พูดไปแล้วน่าละอาย หากไม่เพราะข้านอนตื่นสาย ป่านนี้คงไม่พลัดกับท่านพ่อท่านแม่” ขณะนั้น ด้านนอกของห้องเก็บฟืนมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น คล้ายดั่งกำลังมุ่งตรงมาด้านนี้ เสี่ยวหมิงปฏิกิริยาว่องไวยิ่งนัก กล่าวว่า “แย่แล้ว มีเสียงฝีเท้าคนมาทางนี้ เดี๋ยวข้าจะออกไปก่อน คุณชายท่านรีบกินเสียนะ เดี๋ยวข้าจะกลับมาใหม่” กล่าวจบ เสี่ยวหมิงหอบฟืนไปห้าหกดุ้น แล้วรีบเปิดประตูออกจากห้องเก็บฟืนไป ได้ยินเสียงสนทนาของเสี่ยวหมิงกับผู้มาตามเล็กน้อย ที่แท้เป็นบ่าวไพร่อีกคนที่คิดว่าเสี่ยวหมิงแอบหลบงานมาที่ห้องเก็บฟืน จึงมาตามให้กลับไปยกอาหารเข้าไปบริการแขกเหรือในงานเลี้ยง เวลาผ่านไปอีกหนึ่งชั่วยาม (สองชั่วโมง) เสี่ยวหมิงเปิดประตูห้องเก็บฟืนเข้ามาอีกครั้ง พร้อมเสื้อผ้าบ่าวไพร่หนึ่งชุด ส่องแสงโคมกวาดไปทั่วห้อง มองเห็นต้วนหลินชงนอนหลับอยู่ที่มุมห้องด้านหนึ่ง ก็รีบเข้าไปปลุกให้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกล่าวว่า “แย่แล้ว คุณชาย ท่านรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อสักครู่ ข้าข้าได้ยินแขกเหรื่อของนายท่านสนทนากันว่า ตอนนี้ทางการรู้แล้วว่าประหารผิดคนแล้ว คาดว่าวันพรุ่งนี้คงตรวจค้นหาตัวท่านอย่างหนักแน่ ทางที่ดี ท่านรีบหลบหนีออกนอกเมืองแต่คืนนี้เถิด” ต้วนหลินชงถามว่า “พวกเขารู้ได้ยังไงว่าประหารผิดตัว” เสี่ยวหมิงมีสีหน้าจริงจังยิ่งนัก กล่าวอธิบายว่า “ก็เถ้าแก่โรงเตี๊ยมที่มาร่วมงานเลี้ยงด้วยน่ะสิ ดันไปบอกนายอำเภอว่าอาหลางไม่เคยมีหยกติดตัว พวกเขาก็เลยสงสัยว่าคนที่หลบหนีไปได้ต้องเป็นท่าน ตอนนี้พวกเขาคิดจะจำเป็นท่าน เพื่อบีบบังคับให้ท่านเศรษฐีกับฮูหยินมอบตัวน่ะสิ ท่านต้องรีบหนีออกจากเมืองคืนนี้แล้วล่ะ” ต้วนหลินชงมีสีหน้ากังวลยิ่งนัก กล่าวถามว่า “ออกเดินทางไปคืนนี้เลยรึ แต่ประตูเมืองปิดแล้ว เวรยามหนาแน่น ข้าจะหนีออกไปได้ยังไง” เสี่ยวหมิงกล่าวด้วยความเชื่อมั่นว่า “เรื่องนั้น ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าพอรู้หนทางลับของเหล่าขอทานอยู่บ้าง รีบไปเถอะคุณชาย” ต้วนหลินชงพยักหน้า ตัดสินใจเด็ดเดี่ยว “ตกลง ไปเป็นไป เจ้านำทางเถิด” เสี่ยวหมิงนำพาต้วนหลินชงมาถึงศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง เห็นภายในศาลเจ้ามีขอทานอยู่สองสามคน จึงเดินเข้าไปสนทนาขอใช้ทางลับส่งสหายออกนอกเมือง ในที่สุด ตกลงราคากันได้ที่สามสิบตำลึง แต่เสี่ยวหมิงไม่มีเงินทองถึงปานนั้น ถึงกับเดินหน้าละห้อยกลับมา ต้วนหลินชงนึกขึ้นได้ว่า ตนยังมีหยกห้อยคออยู่อีกชิ้นหนึ่ง จึงมอบให้เสี่ยวหมิงนำไปจ่ายเป็นค่าผ่านทาง ทันทีที่พวกขอทานเห็นหยกชิ้นนั้นก็รีบกรูกันออกมานอกศาลเจ้า กล่าวว่า “ที่แท้ คุณชายคือทายาทของผู้มีคุณ ท่านรีบหลบหนีไปเถอะ เรื่องทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าขอคืนหยกให้แก่ท่าน” ตอนแรกต้วนหลินชงตื่นกลัวยิ่งนัก แต่พอได้ยินคำพูดเช่นนั้น ค่อยคลายใจลง นึกไม่ถึงว่าพระคุณของบิดาจะแผ่มาถึงการปกป้องชีวิตตนด้วย ต้องประสานมือคารวะ กล่าวว่า “ขอบคุณพี่ท่านทั้งสาม บุญคุณนี้ข้าจะไม่ลืมเลือน” หัวหน้าขอทานที่คุมดูแลศาลเจ้าร้าง กล่าวว่า “คุณชายอย่าได้เกรงใจ พวกเราเคยได้รับการช่วยเหลือจากท่านเศรษฐีมามากแล้ว ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสตอบแทนคุณ เวลามีไม่มาก รีบไปเถอะ ข้าจะนำทางเอง” ขณะนั้นเอง พลันมีเสียงหวีดสัญญาณดังขึ้น หัวหน้าขอทานถึงกับหน้าถอดสีทันที กล่าวว่า “แย่แล้ว พวกทหารมาถึงที่นี่แล้ว หากข้าไปด้วย พวกมันจะพบพิรุธ ตามข้ามา” หัวหน้าขอทานนำพาต้วนหลินชงมาถึงด้านหลังเทวรูป ก็กดปุ่มกลไกคราหนึ่ง แผ่นศิลาที่พื้นด้านล่าง ก็เปิดออกเป็นช่องบันไดลงไป หัวหน้าขอทานกล่าวว่า “คุณชายท่านเดินไปตามทางเรื่อยๆ  สุดหนทางจะเป็นศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง พวกมันใกล้มาถึงแล้ว รีบไป” ต้วนหลินชงรู้สึกว่าคราครั้งนี้ตนติดค้างมากมายยิ่งนัก ต้องประสานมือคารวะคราหนึ่ง กล่าวว่า “ขอบคุณพวกท่านยิ่งนัก หากมีวาสนา ข้าจะกลับมาตอบแทนคุณ” กล่าวจบก็รีบวิ่งลงบันไดทางลับไป ได้ยินเสียงแผ่นศิลาเคลื่อนตัวปิดทางลง หนทางเบื้องล่างก็พลันมืดสนิททันที ต้วนหลินชงสูดลมหายใจรวบรวมความกล้าคราหนึ่ง ก็รีบก้าวเดินไปตามทางลับทันที ขณะเดินไปได้ระยะหนึ่ง พลันได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น จึงรีบวิ่งย้อนกลับไปทางเดิมทันที ได้ยินเสียงผู้คนด้านบนสั่งการว่า “พวกเจ้าเอาศพพวกมันทั้งสี่ไปฝัง ส่วนเจ้ารีบหากลไกให้พบ มันยังหนีไปไม่ไกล” ถ้อยคำสั่งการเหล่านี้ บางบอกให้รู้ว่าเสี่ยวหมิงและพวกขอทานที่ช่วยเหลือตน ล้วนถูกสังหารหมดสิ้นแล้ว ต้วนหลินชงรู้สึกเสียใจยิ่งนัก น้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม กล่าวปฏิญาณว่า “เสี่ยวหมิง อาหลาง พี่ชายทั้งสาม ข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมาถามความเป็นธรรมแก่พวกท่าน โปรดรับการคารวะจากข้าด้วย” จากนั้นคุกเข่าก้มศีรษะคำนับดวงวิญญาณของเหล่าผู้มีคุณจบครบทุกคนแล้ว ก็หันหลังกลับ ปาดน้ำตาจนหมดสิ้น แล้ววิ่งฝ่าความมืดไปแบบไม่คิดชีวิต ส่งผลให้มีหลายครั้งที่วิ่งชนผนังทางจนหน้าตาบวมปูด บางครั้งก็สะดุดขาตัวเองจนหน้าคะมำกับพื้น สภาพทุลักทุเลยิ่งนัก จนต้องวิ่งบ้างหยุดพักบ้าง บอบช้ำไปทั่วทั้งตัว กว่าต้วนหลินชงจะลากพาสังขารมาถึงตีนบันไดปากทางออกได้ เวลาก็ผ่านไปถึงสามชั่วยาม (หกชั่วโมง) แล้ว นับเป็นการเดินทางที่ต้วนหลินชงรู้สึกยากลำบากที่สุดในชีวิต ในที่สุด หมดสิ้นเรี่ยวแรง ไม่อาจก้าวเดินขึ้นบันไดไปได้ ก็ผล็อยหลับอยู่ที่ตีนบันไดนั่นเอง ต้วนหลินชงนอนหลับไปเนิ่นนาน จมูกพลันได้กลิ่นหอมของไก่ย่างโชยรอดลงมาจากศาลเจ้าร้างด้านบน จึงค่อยทรงกายลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองขึ้นไปค่อยพบว่าปากทางออกถูกปิดทับไว้ด้วยแผ่นศิลาอีกชั้นหนึ่ง ต้องรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที คาดคิดว่าน่าจะมีกลไกเปิดทางออกซ่อนเร้นอยู่ ขณะที่ต้วนหลินชงกำลังจะขัยบตัวไปลองหากลไกเปิดทางออกอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงสนทนาจากศาลเจ้าด้านบนดังลอดลงมา ถึงกับแตกตื่นจนแทบหยุดหายใจ ได้แต่นั่งนิ่งไม่กล้าเคลื่อนไหว เกรงกลัวผู้คนด้านบนเป็นทหารทางการล่วงรู้ด้านล่างมีคนแอบซ่อนอยู่ ผลที่ตามมาหลังจากนั้นย่อมเลวร้ายสุดประมาณ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 14 พ.ย. 51 14:02:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รูปหยกตระกูลต้วนที่ต้วนหลินชงห้อยคออยู่ เป็นหยกเขียวแกะสลักลายมังกร จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 14 พ.ย. 51 14:03:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พี่ท่าน รู้สึกว่า บทที่ 1 ท่านจะลง แล้วนะขอรับ -*- จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 14 พ.ย. 51 20:52:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ ลืมบอกไป ครั้งนี้เพิ่งได้ยืนยันสมาชิกทางการขอรับ อโหสิ อโหสิ อิอิ งั้นขอคารวะด้วยเพลงประกอบขอรับ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 51 21:18:09 จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 14 พ.ย. 51 21:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอววววววว อ่านจบแล้ว พระเอกมีวาสนากับพรรคกระยาจกถึงเพียงนี้ มีแววว่าพระเอกจะเข้าเป็นพรรคพวกของพรรคกระยาจก อิ อิ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 15 พ.ย. 51 10:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีครับ กลับมาเขียนต่อนะครับ รอ ร้อ รอ จากคุณ : Generals - [ 15 พ.ย. 51 14:05:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้ผมมีเว็บบลอกเป็นของตัวเองแล้วขอรับ ดีใจจัง จะได้มีที่รวมงานเขียนสักที ถือโอกาสนี้ โปรโมทเลยขอรับ อิอิ อย่าลืมแวะไปเที่ยวชมนะครับ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 16 พ.ย. 51 00:49:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ยอดเยี่ยมครับ เพื่อความสะใจขอตอน 3 - 10 ต่อรวดเดียวเลยยิ่งดีครับ จากคุณ : mrgon - [ 18 พ.ย. 51 08:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนต่อไป บทที่ 3 วาสนาในคราเคราะห์ (อ่านเพลินๆ คั่นเวลาขอรับ) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7226363/K7226363.html จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 20 พ.ย. 51 14:30:31 ]