PANTIP.COM : K7226363 เซียนกระบี่ฟ้าประทาน ภาคที่ 1 ร่อนเร่ทั่วยุทธภพ บทที่ 3 วาสนาในคราเคราะห์ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 3

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุหลี่ตาลงเล็กน้อย พลันแปรเปลี่ยนเป็นกล่าวเสียงเย็นชาว่า

“หลิวเหวิน นิสัยของท่านยังคงน้ำผึ้งอาบยาพิษอยู่เหมือนเดิม ท่านอย่าอ้อมค้อมอยู่เลย หากท่านไม่ได้เปรียบ ท่านคงไม่บีบคั้นให้ข้าปรากฏตัวก่อนเวลานัดหมาย ใช่เพราะต้องการลายแทงอีกครึ่งหนึ่งในหน้าสุดท้ายหรือไม่”

นักพรตกิเลนหยกพลันหัวเราะเสียงดังกังวานทอดยาวไปไกล กล่าวว่า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยังคงเป็นท่านหลักแหลมเช่นเคย กว่ายี่สิบปี กว่ายี่สิบปีแล้วที่ข้าพากเพียรฝึกฝนอย่างยากเย็น แต่นึกไม่ถึงว่าปรมาจารย์สำนักกลับเก็บซ่อนคัมภีร์ขั้นสุดท้ายไว้ในสถานที่ปริศนา ทั้งยังแบ่งบันทึกลายแทงเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งอยู่ในคัมภีร์ของท่าน อีกส่วนหนึ่งอยู่ในคัมภีร์ของข้า ท่านดูสารรูปของข้าสิ ต้องตกอยู่ในสภาพครึ่งหนุ่มครึ่งชรา หากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากท่าน คงอัปลักษณ์อย่างนี้ไปตลอดกาล”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุกล่าวแย้งว่า

“หลิวเหวิน ท่านใช้เวลาฝึกคัมภีร์ลมปราณนานยี่สิบปีจึงสำเร็จ หากท่านคิดฝึกเพลงกระบี่อีก อาจต้องใช้เวลาอีกยี่สิบปี ตอนนี้ท่านอายุจะห้าสิบแล้ว ไม่ว่าผมดำหรือผมขาว คงไม่ใช่ปัญหา จริงหรือไม่”

นักพรตกิเลนหยกมีใบหน้าสุขุม ยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า

“ท่านกล่าวถูกต้องแล้ว แต่ถูกเพียงครึ่งเดียว ท่านลองคิดดูว่าการที่ปรมาจารย์สำนักแบ่งลายแทงไว้ในสองคัมภีร์ เพราะมีเจตนาใดแอบแฝง”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุงุนงงยิ่งนัก ย้อนถามว่า

“หมายความว่าอย่างไร”

นักพรตกิเลนหยกยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า

“ตามความเห็นของข้า ปรมาจารย์สำนักคงต้องการให้มีผู้ครอบครองสองคัมภีร์เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ข้าจึงอยากจะขอทวงคืนคัมภีร์กระบี่จากท่าน”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุกลับต่อรองว่า

“หลิวเหวิน หากพวกเราช่วงชิงกันเอง ย่อมไม่เป็นผลดีทั้งสองฝ่าย เหตุใดท่านกับข้าจึงไม่มาร่วมมือกัน ค้นหาที่ซ่อนคัมภีร์ส่วนสุดท้ายล่ะ ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของพวกเรา ต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน”

แต่นักพรตกิเลนหยกกลับไม่เห็นด้วย กล่าวแย้งว่า

“ฉีเจี้ยนซาน ถึงตอนนั้น ท่านกับข้าก็ต้องต่อสู้แย่งชิงกันเป็นใหญ่อยู่ดี สู้มาตัดสินให้รู้แพ้ชนะตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุทอดถอนใจคราหนึ่ง กล่าวว่า

“หลิวเหวิน ท่านก็รู้ว่าแต่ไหนแต่ไรมา คนที่ข้าไม่อยากต่อสู้ด้วยก็คือท่าน ไม่ว่าท่านจะคิดยังไง ข้าก็คิดว่าท่านคือพี่ชายของข้า”

แต่นักพรตกิเลนหยกหาได้คิดเช่นนั้นไม่ กลับหัวเราะเย้ยหยัน กล่าวว่า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ชายอย่างงั้นหรือ ฉีเจี้ยนซาน ท่านคงลืมเหตุผลสำคัญไปข้อหนึ่ง ยี่สิบกว่าปีมานี้ ไม่ว่าข้าจะพยายามสร้างชื่อเสียงแค่ไหน ชาวยุทธก็ยังเชื่อว่าท่านเหนือกว่าข้าอยู่ตลอดเวลา มันถึงเวลาแล้วที่ท่านกับข้าควรจะพิสูจน์กันว่า ใครสมควรจะเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งกันแน่”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุยกมือห้ามปราม พยายามถ่วงเวลาออกไปอีก กล่าวว่า

“ช้าก่อน เหตุใดท่านต้องใส่ใจเรื่องไร้สาระนี้ด้วย ทั้งหมดล้วนเป็นผู้อื่นยกยอปอปั้น ไม่สมควรใส่ใจแต่อย่างใด”

ดวงตาของนักพรตกิเลนหยกทอแววคับแค้นใจขึ้นมาทันที กล่าวว่า

“ฉีเจี้ยนซาน ตั้งแต่เล็กมาแล้ว มีแต่ท่านที่สมควรตกเป็นเบี้ยล่างของข้า และก็มีแต่ข้าที่ไม่สมควรตกเป็นเบี้ยล่างของท่าน หากวันนั้น ไม่เป็นเพราะข้าสงสารท่านอ่านหนังสือไม่ออก ยินยอมแบ่งคัมภีร์กระบี่ให้แก่ท่าน ด้วยปัญญาของเจ้า คงไม่มีวันสร้างชื่อเสียงขึ้นมาเหนือข้าได้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ามาอยู่เหนือข้าเป็นอันขาด ”

ดวงตาของจอมกระบี่ผีเสื้อวายุทอประกายวูบหนึ่ง แต่ยังมีเจตนาถ่วงเวลาออกไปอีก กล่าวว่า

“หลิวเหวิน ข้านึกไม่ถึงจริงๆ ท่านกลับมีจิตใจคับแคบถึงเพียงนี้ ดูท่าวันนี้คงไม่อาจหลีกเลี่ยงการประลอง เอาล่ะ หากท่านคิดจะประลองกับข้า ก็ต้องทำตามเงื่อนไขของข้า ท่านทราบเงื่อนไขของข้าใช่หรือไม่”

นักพรตกิเลนหยกหัวเราะลั่นขึ้นทันที กล่าวว่า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉีเจี้ยนซาน ท่านบอกว่าจะประลองเฉพาะผู้ที่ขโมยสัตว์เทพของสี่สำนักศักดิ์สิทธิ์ออกมาได้ เนื้อย่างที่อยู่ในมือของข้า ใช่เป็นหนึ่งในสี่สัตว์เทพหรือไม่

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุได้ยินเช่นนั้น ก็ทราบดีว่าตนคงไม่อาจหลีกเลี่ยงอีกแล้ว กล่าวเสียงราบเรียบเป็นปกติว่า

“ที่แท้ท่านเตรียมมาประลองกับข้าตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าเช่นนั้น พวกเราก็ลงมือเถิด!”

สิ้นคำให้สัญญาณ พริบตานั้น จอมกระบี่ผีเสื้อวายุพลันชักกระบี่เหล็กกล้าออกจากลำไผ่ข้างกายปานสายฟ้าแลบ เสือกแทงกระบี่ผ่านทะลุเปลวไฟไปยังตำแหน่งลำคอฝ่ายตรงข้ามอย่างแม่นยำ กระบี่นี้รวดเร็วดุจสายฟ้าแลบ ว่องไวดุจสายลม แผ่วพลิ้วดุจผีเสื้อบิน บ่งบอกถึงฉายาผีเสื้อวายุได้โดยไม่ต้องอธิบายมากความ

แม้กระบี่นี้จะรวดเร็ว แต่นักพรตกิเลนหยกกลับมีปฏิกิริยาว่องไวยิ่งกว่า พลันเอี้ยวคอหลบวิถีกระบี่อย่างง่ายดาย โดยที่มือซ้ายยังคงปิ้งย่างไก่ ร่างกายยังนั่งอยู่ในท่าเดิม บ่งบอกถึงความฉลาดหลักแหลม ปราดเปรียว ว่องไวในการคำนวณการลงมือของคู่ต่อสู้ เป็นที่มาของฉายกิเลนหยกโดยไม่ต้องอธิบายมากความเช่นกัน

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุลงมือคราแรกกลับผิดพลาด ก็ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตั้งตัวติด พลันดีดกายขึ้นยืน ระดมกระบวนท่าร้ายกาจ ทิ่มแทงกระบี่ทะลุผ่านเปลวเพลิงที่ลุกโชนขึ้น มุ่งตำแหน่งลำคอของฝ่ายตรงข้ามดุจพายุฝนเทกระหน่ำ

แต่นักพรตกิเลนหยกกลับไม่หวาดหวั่นต่อคมกระบี่แม้แต่น้อยนิด ยังนั่งอยู่ในตำแหน่งเดิม เพียงเอี้ยวคอหลบหลีกไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่มือซ้ายก็ยังปิ้งย่างไก่อยู่เช่นเดิม คล้ายดั่งเย้ยหยันความเร็วกระบี่ของอีกฝ่ายเชื่องช้าเกินไป

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน การต่อสู้ยังตกอยู่ในสภาพหนึ่งโจมตีหนึ่งตั้งรับอยู่เช่นเดิม จอมกระบี่ผีเสื้อวายุเห็นเพลงกระบี่ของตน ไม่อาจทำอันตรายนักพรตกิเลนหยกแม้เพียงขุมขน ยิ่งรู้สึกร้อนลุ่มใจกว่าเดิม

ขณะนั้น ดูเหมือนว่าไก่ย่างจะสุกได้ที่แล้ว ดวงตาของนักพรตกิเลนหยกพลันเป็นประกายเจิดจ้าทันที ลำคอที่เอาแต่หลบหลีกหลอกล่อคมกระบี่พลันหยุดยั้งลง พริบตานั้น พลันขยับมือขวาวูบ นิ้วสองนิ้วพลันคีบจับตัวกระบี่ของคู่ต่อสู้ได้อย่างแม่นยำ กระบี่ที่รวดเร็วปานสายฟ้ากลับหยุดนิ่งไม่ไหวติงราวกับผีเสื้อถูกปักตรึงด้วยเข็มหมุด

นักพรตกิเลนหยกพลันถ่ายเทลมปราณบัญชาห้าธาตุเข้าสู่ตัวกระบี่ทันที ไม่นานนักตัวกระบี่ก็พลันเกิดไอเย็นลอยฟุ้งออกมา จอมกระบี่ผีเสื้อวายุเห็นฝีมือร้ายกาจเช่นนั้น ไม่กล้าเนิ่นช้า เพราะหากปล่อยให้อีกฝ่ายถ่ายเทลมปราณเต็มที่ ตนต้องสูญเสียกระบี่คู่ใจไปอย่างแน่นอน พริบตานั้น พลันใช้เท้าหนึ่งเตะงัดเข้าไปในกองไฟเต็มแรง ถ่านร้อนแดงและสะเก็ดไฟมากมาย พลันระเบิดพวยพุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้ทันที

นักพรตกิเลนหยกนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะใช้วิธีตื้นเผินเช่นนี้สลายการต่อสู้ ต้องรีบคลายนิ้วจากตัวกระบี่ แล้วทะยานตัวขึ้นกลางอากาศ ข้ามพ้นกลุ่มถ่านเพลิงและสะเก็ดไฟได้อย่างหวุดหวิด ขณะร่างลอยตัวอยู่กลางอากาศ พลันรวบรวมลมปราณสายหนึ่งที่ปลายนิ้ว จากนั้นดีดพุ่งพลังดรรชนีเข้าโจมตีใส่จอมกระบี่ผีเสื้อไม่หยุดยั้ง เสียงฟิ้วฟ้าวดังแหวกอากาศไปทั่วบริเวณ

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุคาดคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะสามารถโจมตีพลังดรรชนีจากกลางอากาศได้ดั่งใจนึก ต้องรีบควงกระบี่ปัดป่ายพายุดรรชนีเป็นพัลวัน เสียงฟิ้วฟ้าวแหวกอากาศกระทบกับเหล็กกล้าดังสนั่นเสียดหูไปทั่วบริเวณ จากเดิมที่ตนชิงลงมือก่อนหวังได้เปรียบ แต่ครานี้กลับตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

นักพรตกิเลนหยกทิ้งร่างตกสู่พื้นอย่างแผ่วเบา หยุดมือชั่วขณะ กล่าวยิ้มเยาะว่า

“ฉีเจี้ยนซาน เจ้าคงนึกไม่ถึงสิว่าข้าจะฝึกคัมภีร์หน้าสุดท้ายได้สำเร็จจริงๆ ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ก่อนตาย ชื่อของมันก็คือปราณกระบี่เทวะยังไงล่ะ รับมือ!”

กล่าวจบพลันซัดพุ่งพลังดรรชนีกระบี่เทวะออกไปทันที เสียงฟิ้วฟ้าวแหวกอากาศดังขึ้นอีกระลอกใหญ่ จอมกระบี่ผีเสื้อวายุไม่มีเวลาขบคิดมากความ ได้แต่ร่ายรำกระบี่ปัดป้องพลังดรรชนีเป็นพัลวัน พลังดรรชนีดีดสะท้อนไปทั่วบริเวณ จนต้นเสา ขื่อ คา ปรากฏลอยไหม้เป็นจุดๆ แม้แต่กระเบื้องหลังคาก็ทะลุพลุนไปหมด โชคดีที่กระบี่ในมือของจอมกระบี่ผีเสื้อวายุเป็นกระบี่เหล็กกล้าที่ตกทอดมาจากเซียนกระบี่บูรพาอีกที มิฉะนั้น คงจบสิ้นชีวิตแต่แรกแล้ว

จังหวะนั้น นักพรตกิเลนหยกรวบรวมลมปราณยิงออกเป็นดรรชนีกระบี่สายใหญ่ มีอานุภาพรุนแรงกว่าก่อนหน้าถึงสิบเท่า ปราณกระบี่พุ่งวาบเข้าหาลำตัวจอมกระบี่ผีเสื้อวายุดุจสายฟ้าแลบ คาดการณ์ว่าคราครั้งนี้ผลการประลองน่าจะได้ข้อยุติแล้ว แต่ทุกอย่างกลับผิดถนัด จอมกระบี่ผีเสื้อวายุพลันรวบรวมสมาธิ ฟันแยกพลังดรรชนีออกไปเป็นสองสาย สายหนึ่งแฉลบสะท้อนไปถูกเทวรูประเบิดกระจาย ฝุ่นปูนพลันคละคลุ้งไปทั่ว ส่วนอีกสายหนึ่งแฉลบสะท้อนไปตกตรงมุมห้อง เสียงระเบิดพลันดักกึกก้อง แผ่นศิลาที่ปิดปากทางออกของอุโมงค์ลับพลันถล่มลงไป เปิดออกเป็นทางเข้าพอดี

นักพรตกิเลนหยกนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายก็ฝึกสำเร็จถึงหน้าสุดท้ายเช่นกัน ลมปราณพลันสะดุดหยุดชะงักเล็กน้อย บ่งบอกให้เห็นสภาพจิตใจที่หวั่นไหวอย่างชัดเจน

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุไม่ปล่อยโอกาสคว้าชัยชนะให้หลุดลอย พลันตัดสินใจบุกประชิดตัวนักพรตกิเลนหยกทันที แต่ขณะที่ทะยานก้าวเข้ามาได้ครึ่งทาง นักพรตกิเลนหยกพลันรวบรวมพลังลมปราณได้อีกรอบ รีบดีดยิงปราณกระบี่เทวะพุ่งเข้าใส่จอมกระบี่ผีเสื้อวายุเป็นพัลวัน

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 20 พ.ย. 51 14:22:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4

เสียงฟิ้วฟ้าวของปราณกระบี่พุ่งปะทุตัวกระบี่เหล็กกล้าไม่ขาดสาย จอมกระบี่ผีเสื้อวายุปัดป่ายซ้ายขวาไม่คิดชีวิต ทราบดีว่ายิ่งเข้าใกล้หนึ่งก้าวย่อมพบอันตรายสิบเท่า แต่หากไม่บุกประชิดก็เท่ากับรอความตายเช่นกัน

ยิ่งพุ่งทะยานเข้าใกล้มากเท่าไหร่ เพลงกระบี่ยิ่งถูกเค้นบังคับให้รวดเร็วเพิ่มขึ้นอีกเป็นสิบเท่า ในที่สุด จอมกระบี่ผีเสื้อวายุพลันเร่งความเร็วกระบี่ดุจเทพยดา ควงกระบี่ปัดป่ายฝ่าดงปราณกระบี่ที่ยิงสวนออกมาไม่หยุดยั้ง พริบตานั้น สามารถบุกประชิดตัวนักพรตกิเลนหยกจนเหลือระยะห่างเพียงสามก้าว อาศัยจังหวะรอยต่อการเปลี่ยนลมหายใจของฝ่ายตรงข้าม รีบชิงจังหวะโจมตี ตวัดฟันกระบี่ใส่มือซ้ายของนักพรตกิเลนหยกที่ตกเป็นเป้านิ่งทันที

เสียงกระบี่ฟันฉับเข้าที่ขลุ่ยหยกอย่างถนัดถนี่ เนื้อเหล็กร้อนแล่นเฉียดผิวหนังระยะห่างเพียงครึ่งหุน ไก่ย่างควันกรุ่นๆ ปลิวลอยไปทางมุมห้อง หล่นลงไปในปากทางลับพอดิบพอดี

ต้วนหลินชงที่อยู่ด้านล่าง ขณะกำลังขวัญหนีดีฝ่อ เพราะแผ่นศิลาพลันระเบิดออกอย่างรุนแรงโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่แล้วจู่ๆ พอมีไก่ย่างลอยตกลงมาตรงหน้า ก็ลืมสิ้นทุกสิ่งทุกสิ่งอย่าง รู้สึกดีใจยิ่งนัก แม้ทราบดีว่าไก่ย่างตัวนี้อาจเป็นหงส์ศักดิ์สิทธิ์ที่คนทั้งสองสนทนากัน แต่ความหิวและความเหนื่อยล้า อีกทั้งร่างกายบอบช้ำสะบักสะบอม กลับไม่มีแก่ใจขบคิดมากความ รีบคว้าไก่ย่างมาฉีกกินอย่างเอร็ดอร่อยทันที ขณะกินไปก็ยังอดขบขันเรื่องราวในยุทธภพไม่ได้ ที่แท้หงส์ศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้คนบูชาก็คือไก่ย่างตัวหนึ่งเท่านั้นเอง เพียงชั่วอึดใจเดียว หงส์ศักดิ์สิทธิ์ของสำนักหงส์เพลิงก็เหลือแต่เศษกระดูกตกเรี่ยราดอยู่ตามพื้น ต้วนหลินชงรู้สึกเอร็ดอร่อยเป็นพิเศษ จดจำได้ว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกินไก่ย่างที่อร่อยถึงปานนี้มาก่อนในชีวิต อดเลียริมฝีปากอยากกินอีกสักตัวไม่ได้

หลังจากอิ่มท้องแล้ว ความคิดก็แจ่มใส ต้วนหลินชงครุ่นคิดว่าหากตนขึ้นไปด้านบนตอนนี้ หากคนทั้งสองพบเห็น อาจจะจบชีวิตลงได้โดยง่าย ทางที่ดีแอบหลบอยู่ด้านล่าง รอให้ทั้งสองคนต่อสู้กันจนรู้แพ้ชนะแล้วจากไปจะดีกว่า จึงตัดสินใจล่าถอยกลับเข้าไปด้านใน ล้มตัวลงนอนพักผ่อนเอาแรงทันที

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆ ขณะที่ต้วนหลินชงเคลิ้มหลับไปนั้น จู่ๆ พลันได้ยินเสียงโหยหวนดังขึ้นสองครา ทราบทันทีว่าการประลองรู้ผลแล้ว ครุ่นคิดได้ว่าหากอีกฝ่ายลงมาตามหาหงส์ศักดิ์สิทธิ์ จะต้องล่วงรู้ว่ามีผู้แอบซ่อนอยู่ที่นี่ อีกทั้งยังรับประทานสัตว์เทพจนหมดสิ้นอีกด้วย ถึงตอนนั้น สถานการณ์อาจเลวร้ายถึงชีวิต

ขณะต้วนหลินชงร้อนลุ่มใจไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร พลันเห็นเงาร่างของนักพรตผู้หนึ่งล้มกลิ้งลงมาตั้งแต่ปากทางออกจนถึงตีนบันได นอนบิดกระตุกคราหนึ่ง ลำคอหมุนบิดไปด้านหลัง ใบหน้าดุร้ายน่าสะพรึงกลัว ที่ลำตัวมีกระบี่ด้ามไม้ไผ่เสียบปักอยู่ หมดสิ้นลมหายใจแน่แล้ว

ต้วนหลินชงเห็นดวงตาเหลือกถลนของผู้ตายจับจ้องมองมาทางตน พลันใจหายวาบ หวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ เนื้อตัวสั่นเทา ได้แต่นั่งกอดเข่าหลับตาปี๋ กัดชายเสื้อไว้ในปาก ไม่กล้าส่งเสียงดัง แม้แต่ลมหายใจก็พยายามทำให้แผ่วเบาที่สุด

ขณะนั้น พลันมีเสียงฝีเท้าโซซัดโซเซของคนอีกผู้หนึ่งเดินมาที่ปากทางออก ได้ยินคนผู้นั้นไอสองสามครา ก่อนจะฝืนหัวเราะ แล้วกล่าวเย้ยหยันผู้ตายอย่างลำบากยากเย็น

“ใน...ใน...ในที่สุด...ยังคงเป็นเรา...เป็นเราเหนือกว่าท่าน ฮ่ะ...ฮ่ะ...ฮ่า...แค่ก...แค่ก...ยอด...ยอดฝีมือ...อัน...อันดับหนึ่ง...ต้องเป็น...ของ...ของ...คร่อก”

ยังไม่ทันจะกล่าวจบคำ ร่างหนาใหญ่โค่นคะมำลงมาจากปากทางออก กลิ้งหลุนๆ ลงมาถึงตีนบันได ปะทะเข้ากับร่างไร้วิญญาณของนักพรต ค่อยหยุดยั้งอยู่กับที่ทันที ดวงตา ใบหู จมูก และลำตัวของคนผู้นั้น มีโลหิตไหลทะลักออกไม่หยุด ดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ต้วนหลินชงไม่เคยเห็นคนตายสยดสยองในคราวเดียวถึงสองศพเช่นนี้มาก่อน รู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม แม้อยากจะตะโกนร้องออกมา กลับร้องไม่ออก ได้ยินแต่เสียงหัวใจเต้นโครมคราม น้ำตาพลันหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย ในใจรู้สึกย่ำแย่อย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดสิ้นสติไป

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม กลิ่นคาวโลหิตจากศพยิ่งคละคลุ้งรุนแรง จมูกของต้วนหลินชงได้กลิ่นไม่โสภา ค่อยได้สติคืนมา จึงรวบรวมความกล้า ลุกขึ้นเดินออกจากมุมมืด เข้าไปดูศพทั้งสองใกล้ๆ ให้แน่ใจ จากนั้นข่มความกลัว คุกเข่าคำนับคนทั้งสองเป็นการคารวะศพ ก่อนจัดเรียงศพให้อยู่ในท่าทางที่เป็นระเบียบ ไม่ดูอุดจาดตา จากนั้นพยายามถอนดึงกระบี่เหล็กกล้าออกจากร่างนักพรตด้วยความลำบากยากเย็น กว่าจะเอาออกได้ก็สิ้นเปลืองแรงอักโข

ขณะต้วนหลินชงนั่งพักให้หายเหนื่อยนั้น จู่ๆ พลันมีวัตถุชิ้นหนึ่งไหลเลื่อนลงมาจากอกเสื้อ ตกลงที่ข้างกายนักพรต จึงหยิบขึ้นดู พบว่าเป็นคัมภีร์เก่าแก่เล่มหนึ่ง แต่จนใจที่ตนเองรู้หนังสือไม่มากนัก เนื่องเพราะเกียจคร้านการเรียนมาตั้งแต่เด็ก ชอบหนีเรียนไปเที่ยวเล่น แต่ด้วยสติปัญญาที่มีอยู่ ก็พอคาดเดาออกว่านี่คงเป็นคัมภีร์บัญชาห้าธาตุที่คนทั้งสองกล่าวถึงนั่นเอง พลันรำพึงรำพันขึ้นว่า

“เฮ่อ พวกท่านเป็นสหายรักในวัยเยาว์แท้ๆ แต่กลับต้องมาฆ่ากันตายเพราะคัมภีร์เล่มเดียว แถมพวกท่านยังเอาไปไม่ได้อีกด้วย หากพวกท่านยอมแบ่งปันกันสักนิดแต่แรก เรื่องคงไม่ลงเอยแบบนี้ ดูสารรูปของพวกท่านตอนนี้สิเป็นยังไง นี่หรือมือกระบี่อันดับหนึ่งของยุทธภพ แม้แต่ศพของตัวนเอง ยังต้องทิ้งไว้เป็นภาระแก่ข้า น่าอนาถใจจริงๆ มือกระบี่อันดับหนึ่งยุทธภพ”

ขณะต้วนหลินชงรำพึงรำพันอยู่นั้น พลันได้ยินเสียงไอแค่กๆ ดังขึ้นอย่างกะทันหัน สีหน้าท่าทางถึงกับแตกตื่นลนลานขึ้นมาทันที ผลสุดท้าย แข้งขาอ่อนระทวย ไม่มีเรี่ยวแรงขยับตัว เส้นผมบนศีรษะชี้ฟู มีอาการขนหัวลุกขึ้นทันที ได้ยินเสียงไอแค่กๆ อีกสองสามคา ก็มีเสียงแหบพร่าดังน่าสะพรึงกลัวดังขึ้นว่า

“เด็กน้อย...ย เจ้า....เจ้าจงเอาคัมภีร์...ของ....ของพวกเราไป แล้วทำพิธี...พิธีศพให้พวกเรา....เรา...ด้วย”

ต้วนหลินชงไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน ยิ่งรู้สึกหลอนหลอกกว่าเดิม ปากคอสั่นเทา พูดจาไม่เป็นศัพท์ว่า

“ผะ... ผู้... ผู้อาวุโส ท่าน...ท่าน...ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้า...ข้า...ยิน...ยินดีจัดการให้...ท่านไป...ไปสู่...ที่ชอบ...ที่ชอบเถิด”

กล่าวจบลง พลันได้ยินเสียงไอแค่กๆ ดังขึ้นอีกรอบ ต้วนหลินชงสะดุ้งสุดตัว แต่แล้วกลับรู้สึกว่าต้นเสียงมาจากใกล้ๆ ตัว จึงเหลียวหันไปมองที่ศพของมือกระบี่ เห็นที่ลำคอยังมีเส้นชีพจรเต้นอ่อนๆ จึงรู้ว่าจอมกระบี่ผีเสื้อวายุยังไม่ตาย พลันได้สติคืนมา รีบเข้าไปจับมือประคองเป็นเชิงให้กำลังใจ กล่าวว่า

“ผู้อาวุโส ท่าน..ท่านยังไม่ตายจริงๆ ด้วย ท่านทำใจดีๆ เอาไว้ เดี๋ยวข้าจะไปหาน้ำมาให้ท่านดื่ม”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุยกมือเป็นเชิงห้ามปราม ฝืนกล่าวอย่างยากเย็นว่า

“เจ้า...เจ้าฟังข้าให้ดี รีบ...รีบกราบข้าเป็นอาจารย์ แล้ว...แล้วฝังข้ากับพี่ชาย...ไว้ด้วยกัน คัมภีร์...คัมภีร์ของพวกเรา...ยก...ยกให้แก่เจ้า”

กล่าวจบ ลมหายใจยิ่งรวยรินเหลือน้อยลงทุกขณะ

ต้วนหลินชงไม่ทราบว่านี่เป็นลมปราณเฮือกสุดท้ายของผู้ใกล้ตาย จึงกล่าวเป็นเชิงปลอบใจว่า

“ผู้อาวุโส ท่านอย่าเพิ่งกล่าวอะไรเลย นอนพักผ่อนก่อนเถิด ข้าจะไปหาน้ำให้แก่ท่าน”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุได้ยินเช่นนั้น พลันมีสีหน้าบิดกระตุก ฝืนกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนลนขึ้นว่า

“เจ้า...เจ้า...รีบ...รีบรับปากข้า .... รับปากข้าสิ”

ต้วนหลินชงเกรงว่าหากตนไม่รับปาก อาจทำให้จอมกระบี่ผีเสื้อวายุกระทบกระเทือนใจจนขาดใจตาย จึงรีบกล่าวเอาใจว่า

“ตกลง ผู้อาวุโส ขอเพียงท่านต้องการ ข้ายินดีรับปากท่าน”

จอมกระบี่ผีเสื้อวายุได้ยินเช่นนั้น พลันมีสีหน้าผ่อนคลายลงทันที มุมปากปรากฏยิ้มน้อยๆ คล้ายดั่งหมดกังวล กล่าวเสียงอ่อนล้าแผ่วเบาว่า

“ขอบ...ขอบใจ... เจ้า...มา...มาก...ก...ก”

สิ้นเสียงแผ่วเบา จอมกระบี่ผีเสื้อวายุก็สูดลมหายใจเข้าสามเฮือก แล้วก็สิ้นใจตายไปในทันที

ต้วนหลินชงไม่เคยเห็นวาระสุดท้ายของคนตายเช่นนี้มาก่อน อดรู้สึกหนาวเหน็บขั้วหัวใจไม่ได้ ครุ่นคิดในใจว่า

“ความตายน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก หากทุกคนเกิดมาต้องตายเช่นนี้ ข้าต้องรีบหาท่านพ่อท่านแม่ให้พบก่อนตาย เอาล่ะ ในเมื่อตอนนี้ข้ารับปากกับผู้อาวุโสแล้ว ข้าก็จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ดวงวิญญาณของพวกท่านจะได้จากไปอย่างสงบสุข”

คิดเช่นนั้นแล้ว ก็รีบนั่งคุกเข่าโขกคำนับสามครา กล่าวปฏิญาณตนต่อหน้าศพของจอมกระบี่ผีเสื้อวายุและนักพรตกิเลนหยกทันที
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 17:44:08
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 51 17:37:21

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 20 พ.ย. 51 14:24:57 ]