ความคิดเห็นที่ 1 เสียงเพลงใบไม้จากใบหลิวที่อยู่ในมือของจางฝานนั้นขับกล่อมทำให้ลูกเรือหลายคนสบายใจขึ้นมาโข ภาพหมู่ตึกโบราณที่มองเห็นไกลๆ ตัดกับหน้าผาสีแดงเบื้องหน้าในยามอาทิตย์อัสดงทำให้จิตใจที่ใสกระจ่างบริสุทธิ์พลันลุกโชนด้วยเพลิงแห่งความฮึกเหิม จางฝานยังคงเป่าใบหลิวต่อไปตามระลอกคลื่นที่พัดเข้าหาตัวเรือ ยามนี้เสื้อผ้าของจางฝานที่สวมใส่นั้นเป็นชุดสีขาวสะอาดประดุจกงจื้อที่สูงศักดิ์ผู้หนึ่ง ชายเสื้อของมันประดับด้วยขลิบสีครามเงินประการหนึ่ง แต่ก็มิอาจสะกดความองอาจสง่างามของมันให้กลายเป็นกงจื้อที่เจ้าสำราญไปได้ เบื้องหลังมันยืนไว้ด้วยเสี่ยวเหลียงที่บัดนี้ตอนนี้เปลี่ยนมาสวมชุดนักบู๊สีครามเข้ม ข้างเอวคาดไว้ด้วยกระบี่ด้ามหนึ่ง ไม่เหลือเค้าของขอทานตกยากแม้แต่น้อย เรือจอดลงแล้ว ข้างหลังจางฝานและเสี่ยวเหลียงติดตามมาด้วยผู้คนจำนวนสิบกว่าคนมุ่งหน้าสู่หมู่ตึกนั้นไปอย่างเชื่องช้า หมู่ตึกแห่งนี้คือที่แห่งใดกันแน่ เหตุใดจางฝานถึงนำหน้าขบวนผู้คนนั้นเข้าไปยังตึกแห่งนี้ด้วยเล่า? ในวงพวกนักเลงต่างนั้น หากการจะตั้งกิจการค้าอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นมานั้น หนึ่งต้องประกอบด้วยจำนวนผู้คนพอสมควร สองคือสินค้าที่จะค้าขาย สามคือเงินทุนรอนที่จะค้าขาย หากครบทั้งสามประการแล้วไซร้ ท่านก็สามารถตั้งตัวขึ้นมาอย่างง่ายดายเพียงไม่กี่เดือนเช่นกัน ดังนั้นหมู่ตึกเบื้องหน้าของพวกจางฝานนี้ คือ สำนักงานใหญ่การค้าของมันเอง! จางฝานยืนอยู่หน้าหมู่ตึก เหม่อมองเบื้องบนเห็นป้ายหนึ่ง เขียนไว้ด้วยลายมือที่สวยงามยิ่ง ว่า "ป้อมผาแดง" อดที่จะส่ายศีรษะเสียมิได้ เมื่อสองเดือนก่อน หลังจากจางฝานที่สำรวจบัญชีทรัพย์สินเสร็จสิ้น จางฝานก็นำเอาเงินจำนวนเกือบสิบหมื่นตำลึงมาลงทุนทำการค้ารายหนึ่ง จัดสร้างสำนักงานอยู่ ณ ที่แห่งนี้ แม้เสี่ยวเหลียงไม่ค่อยจะเห็นด้วย แต่ก็ไม่กล้าโต้แย้งประการใดออกมา การค้าเช่นว่านั้น คือ การค้าเกลือเถื่อนและอาวุธยุทโธปกรณ์แก่กองกำลังต่างๆ รอบๆ แม่น้ำแยงซีเกียง ที่แท้ในยุคสมัยแห่งความปั่นป่วนทางความมั่นคงเช่นนี้ สินค้าเช่นว่านี้ย่อมเป็นที่ต้องการยิ่ง หลังจากที่ฉินกุ้ยตายแล้วนั้น เศรษฐกิจภายในประเทศกลับตกต่ำลงถึงที่สุด เนื่องเพราะฉินกุ้ยนั้นแม้ว่ามันจะเป็นกังฉินที่หวงแหนอำนาจของตนปานใด แต่มันก็เป็นคนที่จัดการเศรษฐกิจของประเทศให้ประคับประคองตนอยู่ได้เป็นอย่างดี ในตอนแรกการค้าของจางฝานนั้นไร้ซึ่งอุปสรรคใดๆ ทุกอย่างล้วนเป็นไปได้ด้วยดี แต่ไม่นานนักอุปสรรคต่างๆ ก็เริ่มเข้ามาประดังสำนักแห่งนี้อย่างรวดเร็ว จางฝานหวนนึกคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อน สำนักของมันรับงานชิ้นใหญ่ชิ้นแรกจากกองกำลังเจียงเป่ยของสวินชือจี๋มา นั่นคือ ให้ส่งมอบลูกธนูจำนวนห้าสิบกว่าลัง ตกกลางคืนหลังเดินทางรับลูกธนูจากเมืองชงฉิงแล้ว พอเดินทางเข้าสู่ช่องแคบแถบวู่ฮั่น ก็เกิดเรื่องขึ้น ตอนนั้นจางฝานหลับสนิท พลันได้ยินเสียงต่อสู้กันบนเรือจึงรีบขึ้นมาช่วยเหลือพรรคพวก เนื่องจากมันแขวนกระบี่กานเซี่ยะไว้จึงละเลยที่จะนำติดตัวไปด้วย เพียงหยิบฉวยกระบี่ธรรมดาไปใช้เท่านั้น เมื่อมาถึงมันก็เห็นหัวหน้าโจรตัวใหญ่โตผู้หนึ่งกระโจนขึ้นบนเรือ หน้าตาของมันแฝงไปด้วยความดุร้ายยิ่งนัก ข้างแก้มมีรอยแผลเป็นประการหนึ่ง ในมือถือกระบองลูกตุ้มดาวตกดำทะมึนอันหนึ่ง เสี่ยวเหลียงเห็นดังนั้นจึงสังหารลูกน้องโจรเป็นทางสายเลือดทางหนึ่ง แต่เมื่อมันเผชิญหน้ากับหัวหน้าโจร กลับมองดูคล้ายเด็กน้อยกับต้นไม้สูงก็ปาน เพียงสู้กันไปไม่กี่เพลงเสี่ยวเหลียงที่เริ่มอ่อนล้าลงไปเรื่อยๆ ก็ถูกลูกตุ้มหวดเข้าที่ต้นแขน เสียงกระดูกหักก๊อบดังขึ้นคราหนึ่ง ยังดีที่ไม่ใช่แขนข้างถนัด หากเป็นการต่อสู้เดี่ยวๆ ไหนเลยจะพลาดท่าเช่นนี้ จางฝานเล็งเห็นช่องทางหนึ่งจึงรีบวิ่งถลันเข้าไปช่วยเหลือ หวังให้เสี่ยวเหลียงได้พักผ่อนบ้าง มันฟาดฟันกระบี่เปะปะไปเบื้องหน้าของหัวหน้าโจร หัวหน้าโจรเอียงหัวไปมาก็หลบกระบี่ของมันได้แทบหมดสิ้น จางฝานเมื่อรู้ว่าตนเองไม่ชำนาญกระบี่ขนาดนั้น จึงรีบทิ้งกระบี่ไปเบื้องข้าง จากนั้นมันจึงซัดหมัดยาวเสียงสานออกไป แต่เนื่องจากเป็นเพลงยุทธ์ธรรมดาสามัญ จึงทำให้หัวหน้าโจรฉวยโอกาสหลบหมัดนี้ไปได้ เพียงสะบัดมือวูบหนึ่ง ด้ามกระบองก็กระแทกใส่ดั้งจมูกของจางฝานในบัดดล จางฝานมึนงงเล็กน้อยก่อนสะบัดหน้าไปมาหวังเรียกสติของตนกลับคืน เสี่ยวเหลียงนั้นแม้ร่างกายของมันจะเหนื่อยล้าเพียงใดก็ตาม แต่เมื่อเห็นเจ้านายล้มลงก็รีบปรี่เข้าไปสู้แทน เพียงชั่วครู่จางฝานก็เรียกสติกลับคืนมาได้ มันพุ่งไปเบื้องล่างเท้าของหัวหน้าโจรนั้น จากนั้นจึงย่อตัวลงต่ำเตะกราดด้วยเพลงเตะกวาดกองทัพ หัวหน้าโจรนึกว่าจางฝานมีฝีมือเป็นธรรมดา หาทราบไม่ว่าพลังลมปราณของมันนั้นเข้าขั้นปรมาจารย์ไปแล้ว จึงใช้เท้าเกร็งลมปราณรับเพลงเตะที่เข้ามาอย่างประมาท เพลงเตะที่แฝงไว้ด้วยลมปราณอันพิสดารไหลกระแทกเข้าที่เอ็นร้อยหวายของหัวหน้าโจรแทบทันที เสียงโอดครวญดังขึ้นคราหนึ่ง หัวหน้าโจรโมโหถึงขีดสุด เตะตวัดร่างของจางฝานด้วยเท้าที่บาดเจ็บ ทำให้ร่างของจางฝานชนเข้ากับผนังเรือติดกับประตูทางเข้า เกิดเสียงปังเบาๆ ดังขึ้นคราหนึ่ง หัวหน้าโจรยกกระบองลูกตุ้มขึ้นสู่ฟ้าจนสุดแขน หวังทุบจางฝานที่นอนหงายอยู่ให้แหลกลาญ ปลายกระบองแฝงลมปราณมากมายเข้าอยู่ใกล้เบื้องหน้าเต็มทน จางฝานรีบกลิ้งตัวหลบไปยังเบื้องข้างทันใด แต่ยังไม่วายจะรู้สึกเจ็บปวดจากกระแสลมที่เกิดขึ้น พื้นเรือแตกละเอียดเมื่อถูกลูกตุ้มยักษ์ทำลาย พลันจางฝานเห็นหัวหน้าโจรนั้นชักกระตุกอย่างรุนแรงคราหนึ่ง ก่อนจะล้มตัวลงไปกองกับพื้น มันนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอันใด ที่แท้เสี่ยวเหลียงแทงกระบี่ออกไปคาที่คอหอยของมันเอง เสี่ยวเหลียงหอบหายใจแฮ่กๆ เบาๆ ก่อนจะดึงผมที่ยาวรุงรังของหัวหน้าโจรนั้นขึ้นมา จากนั้นจึงตัดศีรษะออกจากร่างไร้วิญญาณ หันหน้าไปทางที่พวกพ้องตนกับพวกโจรสู้กันอยู่ ส่งเสียงดังกึกก้อง "ใครไม่อยากตาย ยอมจำนนซะ" เมื่อโจรไร้ซึ่งหัวหน้า จึงยอมทิ้งอาวุธจนหมดสิ้น จากนั้นเสี่ยวเหลียงจึงบอกกล่าวแก่จางฝานให้จับพวกโจรมัดไว้ จางฝานที่ยังตกตะลึงอยู่กับภาพติดตาเมื่อสักครู่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร จึงสั่งการให้เสี่ยวเหลียงทำแทนทั้งหมด มันเดินนำเข้าไปในห้องใต้ท้องเรือ เสี่ยวเหลียงที่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บจึงรีบเข้ามาไถ่ถาม "นายท่านเป็นอย่างไรบ้าง" จางฝานยกมือป้ายเป็นเชิงบอกกล่าวว่าไม่เป็นไร ก่อนจะระบายลมหายใจเบาๆ ออกมา พลางบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงละห้อย "ข้าพเจ้าคงคิดผิดที่ตั้งพรรคขึ้นมา" "นายท่านอย่าเพิ่งท้อแท้ ตอนแรกข้าพเจ้าเองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยที่นายท่านคิดก่อตั้งค่ายสำนักเช่นนี้ แต่มาตอนนี้เราเริ่มรู้ร่องรอยแล้วว่าครอบครัวแซ่เซี่ยะนั้นไปอยู่ที่แห่งไหน ข้าพเจ้าจึงเข้าใจแล้วว่า ที่นายท่านกระทำดังนี้นั้นถูกต้องมากทีเดียว หากไม่เช่นนั้นลำพังเราสองคนคงตามหามิได้โดยง่าย" จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 22 พ.ย. 51 19:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จางฝานได้ยินคำพูดของเสี่ยวเหลียงทุกถ้อยคำ แต่เมื่อมองเห็นแขนข้างซ้ายที่ห้อยต่ำลงมาของมัน ก็อดละอายใจมิได้ จึงกล่าวต่อไปอีกว่า "แต่ข้าพเจ้ากลับเป็นตัวถ่วงพวกท่าน มีพลังลมปราณเลิศล้ำแล้วเป็นอย่างไร ในเมื่อข้าพเจ้านั้นใช้การลมปราณอันนี้มิได้เลย" "นายท่านหากท่านยินดีอยากเรียนรู้วิชา ข้าพเจ้าขออนุญาตถ่ายทอดให้โดยไม่หวงแหน" จางฝานได้ยินดังนั้นก็ปิติยิ่งนัก รีบก้มลงคุกเข่าจรดพื้นเบื้องหน้าของเสี่ยวเหลียงคราหนึ่ง ปากก็บอกกล่าว "ข้าพเจ้าขอคำนับอาจารย์ท่าน" เสี่ยวเหลียงเห็นเจ้านายตนกระทำดังนั้น รีบก้มลงคุกเข่าตาม "นายท่านอย่ากระทำดังนี้เลย ไม่เช่นนั้นอายุของข้าพเจ้าคงสั้นลงเป็นแน่ เพลงกระบี่ที่ข้าพเจ้าจะสอนท่านนั้นมิใช่เพลงกระบี่ช้วนจิน แต่เป็นเพลงกระบี่ประจำตระกูลของนายใหญ่ ดังนั้นท่านที่เป็นน้องชายของฮูหยินย่อมต้องเรียนรู้ได้ ไม่ผิดกฎสำนักของข้าพเจ้าแต่ประการใด" นับตั้งแต่นั้นมา เสี่ยวเหลียงจึงถ่ายทอดเพลงกระบี่ตระกูลเฉินที่ได้เรียนรู้จากเฉินเซี่ยหยูมาให้แก่จางฝานจนหมดสิ้น เพลงกระบี่ประจำตระกูลเฉินนั้นตกทอดมาตั้งแต่สมัยห้าราชวงศ์สิบอาณาจักร เนื่องจากอดีตนั้นบรรพบุรุษของตระกูลเฉินเคยรับราชการเป็นนายทัพของแคว้นหนานถัง หลังจากที่จ้าวควงอิ้น ซ่งไท่จู่รวบรวมแผ่นดินเป็นปึกแผ่น ก็มิได้ทรงจัดการขุนศึกเก่าๆ ของแคว้นอื่นแต่ประการใด ซ้ำยังทรงให้เข้ามารับราชการดังเดิมอีก บรรพบุรุษตระกูลเฉินเล็งเห็นว่า เมื่ออยู่ใกล้ฮ่องเต้ คล้ายดั่งอยู่ใกล้พยัคฆ์ร้าย จึงหันมาเอาดีทางด้านค้าขายแทน ดังนั้นเพลงกระบี่ตระกูลเฉินจึงยังสืบทอดต่อกันมาอย่างลับๆ จนล่วงมาถึงสมัยของเฉินเซี่ยหยูด้วยประการฉะนี้ เพลงกระบี่ตระกูลเฉินนั้น แบ่งออกเป็นยี่สิบสี่เพลงกระบี่ แปรผันได้หกร้อยท่าเพลง หลักการเบื้องต้นของเพลงกระบี่ตระกูลเฉินนั้น มี แทง ปาด ฟัน สะกิด ซึ่งจางฝานผ่านขั้นตอนเหล่านี้ไปอย่างง่ายดาย เนื่องจากในสมัยที่จางฝานอยู่ต่างแดนนั้นได้ฝึกแทง ปาด ฟัน สะกิดมาก่อนแล้ว จึงทำให้การเรียนรู้เพลงกระบี่ตระกูลเฉินนั้นรวดเร็วยิ่งนัก เมื่อผสมกับมีพลังลมปราณอันแก่กล้าในตัวยิ่งฝึกยิ่งรวดเร็ว เหตุที่ในต่างแดนนั้นจางฝานเพียงฝึกได้เท่านี้ หาได้ฝึกฝนวิชาการต่อสู้อย่างอื่นไม่นั้น เนื่องเพราะในดินแดนนั้นมีอาวุธที่น่าพรั่นพรึงมากกว่านั่นเอง! เพลงกระบี่ตระกูลเฉินนั้น มาจากบทกวี "ร่ำสุราเพียงเดียวดายใต้แสงจันทรา" ที่มหากวีหลี่ไป๋ในสมัยราชวงศ์ถังได้รจนาขึ้นดังนี้   "ท่ามกลางมวลบุปผา ...มีสุราใต้เดือนฉายไม่ธรรมดา ร่ำเสพอยู่เดียวดาย ...ไร้สหายร่วมดื่มเคียง ชูจอกเชิญชวนจันทรา ...มาเถิดมาอย่าบ่ายเบี่ยง กับเงาพรายรายเรียง ...พร้อมเพรียงสังสรรค์สามเรา จันทร์มิจากพรากฉายา ...เงาตามข้าติดสอยคอยเฝ้า เฉพาะจิตมิตรจันทร์เกลอเมา ...เถอะ ร่วมเมาหฤหรรษ์ให้ทันกาล ข้าเอื้อนเอ่ยเสียงจำเรียงถ้อย ...จันทร์เพลินลืมเลือนเลื่อนผ่าน ข้าร่ายเริงสำราญ ...เงาทะยานโลดเล่นเต้นตาม ยามตื่นร่วมชื่นชุมนุม ...รื่นรุมรายล้อมพร้อมสาม ครั้นเมามายย้ายรูปแยกนาม ...ดั่งไร้ความลึกล้ำสัมพันธ์ ร่วมวิถีดำเนินอยู่เนืองนิตย์ ...กับกิ่งมิตรไร้ใจเพื่อนในฝัน ทางช้างเผือกโพ้นเทือกฟ้าลาวัลย์ ...นัดพบที่นั้นของสัญญา" จางฝานเฝ้าทบทวนเพลงกระบี่ที่ได้รับถ่ายทอดแทบทุกวัน ดังนั้นด้วยความขยันของมันดังนี้ จึงทำให้พลังฝีมือของมันรุดหน้ามากยิ่งขึ้น เพียงไม่นานชื่อของพรรค "ป้อมผาแดง" ก็เริ่มขจรขจายในหมู่พวกค่ายสำนักในแถบแยงซีเกียงจนสิ้น พวกโจรพวกต่างๆ พวกแล้วพวกเล่าต่างถูกป้อมผาแดงกำราบจนหมด ด้วยนโยบายของจางฝานที่ให้รับพวกโจรที่ยอมจำนนเข้าเป็นพวก ทำให้จำนวนสมาชิกของพรรคเพิ่มขึ้นจนอาจยึดครองลำน้ำแยงซีตอนกลางเอาไว้เกือบหมด เมื่อเป็นดังนี้ ย่อมยังความไม่พอใจมาสู่สำนักที่ค้าขายแต่เดิมเป็นที่สุด ตอนนี้ค่ายสำนักต่างๆ ที่อยู่รอบข้างจึงเพ่งเล็งรังควานป้อมผาแดงเป็นพิเศษ โดยเฉพาะพรรคทรายทะเลที่มีอิทธิพลแถบๆ เจียงสู และปากแม่น้ำแยงซีทางตะวันออกนั้นยิ่งไม่พอใจเป็นพิเศษ ครั้งก่อนพรรคทรายทะเลก็ลอบเข้าไปเผาเกลือที่โกดังเก็บสินค้าที่เมืองเช๋าฮู่ ครั้งนี้ก็แอบเจาะเรือสินค้าจนชำรุดเสียหาย จนจางฝานต้องเดินทางไปขอชำระค่าสินค้าแทน "มารดามันเถอะ เจ้าพวกพรรคทรายทะเลมันจะรังแกกันเกินไปแล้ว" "นายท่านจะทำอย่างไรต่อไป" เสี่ยวเหลียงที่ตอนนี้กลายมาเป็นรองหัวหน้าพรรค ดูคล้ายๆ กับเป็นคนสนิทที่สุดของจางฝานก็มิปาน กล่าวออกมาเมื่อทั้งสองอยู่ในห้องพักของหัวหน้าป้อมแล้ว "คงต้องทวงถามความเป็นธรรมแล้ว ว่าแต่พี่เหลียง คนของเรารายงานมาว่าพบกับจิ่งกังน้อยแล้วหรือยัง" เสี่ยวเหลียงเมื่อได้ยินเจ้านายหันเหเรื่องไปทางอื่น จึงไม่คิดไถ่ถามเรื่องพรรคทรายทะเลอีก มันเองก็ไม่ทราบว่านายตนจะทำเช่นไรเหมือนกัน แต่คงเป็นวิธีการที่เยี่ยมยอดประการหนึ่ง เพราะเท่าที่ผ่านมานายตนนั้นเฉลียวฉลาดกว่าตนยิ่งนัก จึงบอกกล่าวเรื่องราวของเฉินจิ่งกังที่ได้รับออกมา "ตอนนี้ สายของเรารายงานมาว่ากงจื้อยังอยู่กับครอบครัวตระกูลเซี่ยะที่เมืองเสียงสานขอรับ นายท่านจะไปรับกลับมาเลยหรือเปล่า" "ยัง ตอนนี้ยังไม่ได้ ถ้าพวกเราส่งคนไปรับมันกลับมาตอนนี้ มีหวังพรรคทรายทะเลรู้ตัว ชิงเอาตัวจิ่งกังน้อยมาต่อรองกับพวกเราแน่" เสี่ยวเหลียงเริ่มวิตกกังวลแล้ว พรรคทรายทะเลนั้นทราบกันดีอยู่แล้วว่า พวกมันไม่เกี่ยงวิธีการเพื่อชัยชนะ แม้ว่าวิธีนั้นจะสกปรกปานใดก็ตาม! วงพวกนักเลงในสมัยราชวงศ์ซ้องนั้น แบ่งพรรคแบ่งฝักฝ่ายกันมากมาย เนื่องจากความแตกต่างระหว่างแนวคิดและอุดมการณ์ พวกหนึ่งที่เรียกตนว่า "ฝ่ายธรรมะ" นั้น ตั้งอยู่ในกรอบแห่งแนวคิดแบบขงจื้อ คือ หวังเพียงเพื่อช่วยชาติเท่านั้น แลไม่คิดจะล้มล้างราชวงศ์แต่ประการใด ส่วนอีกพวกหนึ่งนั้น ต่างเรียกกันว่า "พรรคมาร" ซึ่งก็อาจมีหลายสาเหตุ แต่หนึ่งในนั้น คือ ความคิดที่จะเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ ซึ่งความจริงพรรคเทวราชของว่านสี่เซี่ยนั้นไม่สมควรจัดอยู่ในกลุ่มนี้ก็จริง แต่พวกมันเป็นพรรคมารเพราะพฤติการณ์ใช้พิษอันเป็นที่รังเกียจของวงพวกนักเลงแยกกันไปอีกต่างหาก สุดท้าย คือ พวกที่ไม่เข้าพวกไหนเลย ซึ่งไม่ค่อยสนใจกิจการบ้านเมืองเท่าไหร่ ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั้นเองตามยถากรรม พวกนี้มักจะไม่สนใจอะไร ส่วนใหญ่จะเป็นพรรคที่ค้าขายเสียมากกว่า บางทีพวกนี้ก็มีการติดต่อกับพรรคมารเพื่อค้าขายก็มีให้เห็นบ่อยๆ  และอาจบางทีพวกนี้ก็อาจจะจัดอยู่ในพรรคฝ่ายธรรมะด้วยก็ได้ เช่น นิกายช้วนจิน เป็นต้น ซึ่งส่วนหลังนี้เป็นพรรคที่ไม่ใช่พรรคที่มีกิจการค้าขาย จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 22 พ.ย. 51 19:35:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เสี่ยวเหลียงเดินออกจากห้องทำงานของหัวหน้าป้อมไปแล้ว จางฝานยังคงนั่งเท้าคางอยู่บนโต๊ะทำงานดังเดิมอยู่ มันครุ่นคิดคำนึงถึงวิธีการต่างๆ ที่จะยุติความขัดแย้งระหว่างสองพรรค คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก จึงได้แต่อยู่อย่างนั้นจนเนิ่นนาน แสงจันทร์ที่ค่อยๆ สาดส่องเข้ามายังห้องอย่างช้าๆ ผสมกับเสียงลมในฤดูชุนเทียน (ใบไม้ผลิ) ที่พัดผ่านเข้ามาเอื่อยๆ ทำให้สมองของจางฝานนั้นปลอดโปร่งยิ่งนัก ฉุดใจคิดคำนึงถึงวิธีการที่บ้าระห่ำขึ้นมาได้วิธีการหนึ่ง แต่ครั้นจะบอกแก่เสี่ยวเหลียงคงถูกห้ามปรามเป็นแน่ หลังจากเขียนข้อความประโยคหนึ่งบนกระดาษเสร็จสิ้น มันจึงค่อยๆ เดินหยิบกระบี่กานเซี่ยะที่แขวนอยู่บนหัวเตียง จากนั้นเปิดประตูห้องออกไปอย่างเชื่องช้าให้เงียบเชียบที่สุด มันใช้วิชาตัวเบาพุ่งออกจากระเบียงทางเดินของตัวตึกมิให้คนในป้อมได้ยินเสียงแม้สักครึ่งคน เพียงชั่วก้านธูปมันก็บังคับม้าออกจากคอกในป้อมได้ตัวหนึ่ง คนดูแลคอกม้าเมื่อได้ยินเสียงม้าส่งเสียงดังก็สะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมา เห็นเสื้อสีขาวไหวๆ บนตัวของม้าที่ควบผ่านทุ่งหญ้าเบื้องหน้า ก็ตะโกนโหวกเหวกออกมา เสี่ยวเหลียงได้ยินนึกว่ามีคนบุกมาในป้อม จึงรีบทะลึ่งร่างออกมาดู พลันพบเห็นเงาร่างของจางฝานที่ควบขับม้าไปไกลลิบตายิ่งตกใจกว่าเดิม มันหวนทะยานกลับไปยังห้องของหัวหน้าป้อม เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับกระดาษที่ถูกทับด้วยแท่นฝนพู่กันอันหนึ่ง ในเขียนไว้ด้วยลายมือของจางฝานเองว่า "มิต้องติดตาม ข้าพเจ้าจะไปทวงถามความเป็นธรรมจากพรรคทรายทะเลเอง" เสี่ยวเหลียงมือหนึ่งถือกระดาษตัวสั่นงันงก ผู้คุมกฎทั้งสี่ในพรรคที่รีบติดตามมาดู ครั้นแลเห็นข้อความในกระดาษ ต่างส่ายศีรษะกันไปมา ไม่นึกเลยว่าหัวหน้าป้อมของตนจะบ้าระห่ำปานนี้ จางฝานที่ควบม้าโลดละแล่นผ่านหุบเขาและห้วยต่างๆ แม้หนทางจะไกลกว่าจะถึงหนานจิงเมืองหลวงเก่าอันเป็นที่ตั้งของพรรคทรายทะเล แต่มันก็ไม่คิดจะหยุดพักประการใด จนม้าที่ควบขับนั้นแทบจะล้มลงก็ยังไม่ยอมหยุด พอใกล้ถึงเขตติดต่อระหว่างมณฑลม้าตัวนั้นก็ล้มตัวลงนอนกับพื้นดินจนได้! จางฝานเห็นดังนั้นก็นึกสงสารม้าขึ้นมาในใจ จึงถอดเอาเครื่องบังคับมันออกทั้งหมด ปล่อยมันให้เดินเข้าไปในป่าข้างทางเพียงเดียวดาย ส่วนตนนั้นก็วิ่งละลิ่วด้วยวิชาตัวเบาแทน เพียงไม่นานก็มาถึงเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง ฟ้าใกล้สางแล้ว พระอาทิตย์เริ่มขึ้นจากขอบฟ้าทางด้านทิศตะวันออก เห็นเป็นแสงรำไร เมืองนี้แม้อยู่ในใจกลางหุบเขา แต่ก็ยังไม่ตัดขาดจากโลกภายนอก ผู้คนที่เดินทางค้าขายไปมาก็เริ่มทยอยเปิดร้านรวงมากขึ้น จางฝานคิดจะดื่มกินรับทานอาหารก่อนสักครา เพื่อมีแรงไปเปิดศึกใหญ่หลวงเบื้องหน้า มันคิดได้ดังนั้นจึงเดินขึ้นไปบนชั้นสองของเหลาอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อเสี่ยวเอ้อมาถึงมันเพียงสั่งหมั่นโถวและเนื้อหมูต้มไม่กี่ชั่งมารับทาน จางฝานนั่งอยู่บนโต๊ะตัวที่ติดอยู่ริมทางสัญจร แลเห็นเบื้องล่างเป็นตลาดสดยามเช้านั้นผู้คนขวักไขว่ยิ่ง จู่ๆ พลันมีเหตุการณ์ประหลาด เมื่อสตรีนางหนึ่งแต่งตัวสูงศักดิ์บนใบหน้าห่มคลุมไว้ด้วยผ้าสีขาวบางนางหนึ่ง ควบขับม้าสีขาวมาอย่างรวดเร็ว เบื้องหลังติดตามมาด้วยผู้คนจำนวนหนึ่ง ม้าตัวนั้นของหญิงสาวคล้ายดั่งไม่ยอมหยุดแต่อย่างใด แม้เบื้องหน้าจะมีผู้คนสัญจรมากมายก็ตามที จางฝานมองเห็นตั้งแต่ม้าตัวนี้วิ่งเข้าประตูเมืองมา ผู้คนที่กำลังจัดตั้งร้านค้าต่างแตกตื่นจนสิ้น พวกมันรีบเก็บข้าวของกันจนชุลมุนวุ่นวาย ม้าสีขาววิ่งมาได้ครึ่งทาง เบื้องหน้าปรากฏเด็กทารกน้อยร้องไห้กระจองอแงอยู่กลางทาง หญิงสาวแม้ตกใจ แต่ครั้นจะหยุดม้าก็มิทันกาลเสียแล้ว จางฝานที่มองเห็นเหตุการณ์อยู่ตลอด รีบทะยานออกจากตั่งนั้น มันกระโจนไปด้วยวิชาตัวเบาอันลึกล้ำมายังเบื้องหน้าของเด็กทารกน้อยนั้น พลันต่อยกราดออกไปด้วยเพลงหมัดเสียงสาน เจ้าม้าเมื่อถูกพลังหมัดนั้นจึงกระอักเลือดออกมายังมุมปากทั้งสองข้าง พลังลมปราณที่กระแทกร่างของมันนั้นมหาศาลยิ่งนัก ยังผลให้สตรีนางนั้นร่วงหล่นลงมาจากตัวม้าพุ่งมายังเบื้องหน้า จางฝานเห็นดังนั้นจึงรีบอุ้มรับตัวของสตรีนางนั้นในบัดดล แต่แรงของการพุ่งพานั้นกลับมากจนเกินไป มันเองก็รับไม่ไหวเช่นกัน ดังนั้นทั้งสองจึงกระแทกหน้าเข้าใส่กันอย่างแรง ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่แนบชิดติดกัน เพียงกางกั้นด้วยผ้าบางเท่านั้น นางผุดลุกขึ้น ผ้าคลุมหน้าที่คลุมอยู่กลับปลิวหลุดออกด้วยแรงลม เมื่อม้าสีขาวนั้นทรุดร่างลงกองกับพื้นพร้อมอวัยวะภายในที่แหลกเละของมันเสียงดังสนั่น สตรีสูงศักดิ์นางนั้น รูปหน้าประกอบตากลมโตใส คิ้วที่มนโค้งได้รูป ริมฝีปากแดงบางเฉียบ สองแก้มที่แดงผุดผาด กลับสะกดให้จางฝานแทบตกตะลึง แม้นับว่านางจะไม่สวยเท่ากับน่ายาเอ่อร์ อดีตสตรีคนรักของตน แต่นางก็ดูสดใสกว่า น่ารักกว่าน่ายาเอ่อร์มากโข หญิงสาวพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมอกของชายหนุ่ม ปากก็บอกกล่าวน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ข้าพเจ้าเดินเองได้แล้ว" จางฝานเมื่อหายจากอาการตกตะลึงใจ จึงรีบปล่อยนางลุกขึ้นยืนจากพื้นในบัดดล เมื่อมันยืนตรงดิ่งขึ้นมาได้บ้าง ก็มองเห็นเบื้องหน้าปรากฏเป็นผู้ที่ติดตามสตรีนางนั้นตวาดเสียงก้อง "เจ้าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงหรือไร กลับกล้าบังอาจแตะต้องพระวรกายของกงจู้ (องค์หญิง) ให้มีมลทิน" จางฝานได้ยินดังนั้น อดที่จะเหลือบไปมองยังด้านข้างเสียมิได้ ที่แท้นางเป็นถึงกงจู้องค์หนึ่ง องครักษ์เห็นองค์หญิงไม่เป็นอะไรมากก็หันหน้ามาข่มขู่จางฝานเป็นการใหญ่ จางฝานเพียงหัวร่อเฮอะขึ้นมาเบาๆ เท่านั้น ไม่ได้ต่อปากต่อคำด้วยแต่ประการใด ยังผลให้องครักษ์นั้นเริ่มบันดาลโทสะขึ้นมา มันชักเอาดาบทองที่อยู่ข้างกาย พุ่งทะยานออกไปด้วยวิชาท่าร่างประการหนึ่ง ปากก็บอกว่าบังอาจอยู่ไม่ขาด จางฝานเห็นเป็นยอดวิชาจึงรีบกระชับกระบี่กานเซี่ยะที่อยู่ข้างกายมันบ้าง มันชักออกแทงด้วยท่า "ไร้สหายร่วมเคียง" ในกระบวนเพลงแทงของกระบี่ตระกูลเฉิน ท่านี้เน้นใช้เพื่อลวงศัตรูเข้ามาใกล้ จากนั้นวกกลับหลังทิ่มแทงออกไปยังตำแหน่งลำคอของคู่ต่อสู้ ประหนึ่งประคับประคองสุราส่งให้ถึงคอของอีกฝ่ายก็มิปาน ยิ่งมองยิ่งคล้ายดั่งทั้งสองเป็นมิตรสหายที่มาร่วมดื่มด่ำเสพสุราร่วมกันอย่างยินดี เนื่องจากกระบี่ตระกูลเฉินนั้นมิได้ใช้ในวงพวกนักเลงมาเนิ่นนานแล้ว องครักษ์เมื่อเห็นวิชาแปลกประหลาดเข้าจึงตกใจยิ่งนัก มันรีบวกดาบปัดเอากระบี่ของจางฝานไปให้พ้นตัว จากนั้นจึงฟาดฟันออกด้วย "เพลงดาบถล่มขุนเขา" แห่งขุนศึกต้นราชวงศ์หนานซ่งเป็นการใหญ่ ดาบกวัดแกว่งมาถึงเบื้องหน้าคล้ายจะถล่มถลายขุนเขาออกจากกันก็ปาน แต่สมาธิจางฝานนั้นยังคงดีอยู่ เมื่อเล็งเห็นช่องโหว่ที่ใต้รักแร้ขององครักษ์จึงรีบจี้กระบี่แฝงลมปราณขุมหนึ่งไปด้วยท่า "ครั้นเมามายย้ายรูปแยกนาม" ซึ่งเป็นหนึ่งในกระบวนท่าตามหลักสะกิดของเพลงกระบี่ตระกูลเฉิน ท่านี้ใช้เมื่อแลเห็นจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ และสะกิดจุดอ่อนนั้นออกมา แยกเอาสมาธิและรูปการณ์ของมันจากกันเกือบทั้งหมด เมื่อองครักษ์นั้นเห็นเงากระบี่วูบวาบมาสู่เบื้องหน้าคล้ายกับจะลวงตาของตนให้มืดบอด ต้องวอกแวกในใจทันที มิทราบว่าจุดมุ่งหมายของกระบี่นั้นไปสิ้นสุดอยู่ที่ใด ทำให้กระบี่ของจางฝานสะกิดถูกจุดใต้รักแร้อย่างง่ายดาย องครักษ์นั้นเมื่อถูกจี้สกัดจุดก็แน่นิ่งไม่ไหวติงอันใดอีก องค์หญิงเห็นดังนั้นจึงรีบห้ามปรามทันที แม้ตอนแรกจะยังไม่ทันห้ามปราม แต่ยามนี้ถึงเวลาที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกันแล้ว นางส่งเสียงแหลมเล็กตวาดขึ้นมาทันใดว่า "พอได้แล้ว" ----------------------------------- หมายเหตุ - หลังจากไม่ได้เขียนนิยายมาร่วมเดือน ทำให้วรยุทธ์ของข้าพเจ้าถดถอยลงไปมากโข ดังนั้นหากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยขอรับ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 22 พ.ย. 51 19:37:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ถ้าจะให้ประมาณหน้าองค์หญิง คงประมาณนี้ขอรับ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 51 19:48:57 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 22 พ.ย. 51 19:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ผิดรูปขอรับ ขออภัย m(_ _)m จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 22 พ.ย. 51 19:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณครับ ปูเสื่อรอตอนต่อไปอยู่นะครับ จากคุณ : ลี่หยง - [ 23 พ.ย. 51 03:12:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วครับผม โดยรวมแล้วโอเค มีอะไรแปลกๆเด้งขึ้นมาบ้างบางตอน แต่ไม่ซีเรียส สำนวนโอเคแล้ว มีแนวคิดที่น่าสนใจดีคือเอาคนที่ได้เห็นโลกของมนุษย์ต่างดาวกลับมายังโลกเก่าแล้วอยากเปลี่ยนแปลงโลกของตน ทำให้นึกถึงยุคจักรวรรดินิยมยุโรปที่คนไปเรียนเมืองฝรั่งแล้วได้แนวคิดกลับไปยังบ้านเมืองเดิม ผมยังไม่แน่ใจว่าแก่นของเรื่องคืออะไร แต่ว่าน่าติดตามครับ จากคุณ : เชษฐา - [ 24 พ.ย. 51 00:23:35 ]