ความคิดเห็นที่ 1 เมื่ออ่านพระสูตร(แปลย่อ)แล้วในกระทู้นั้นแล้ว ก็ขอมาอธิบายต่อในกระทู้นี้ขอรับ ปรัชญาเซ็นเชื่อว่า "ธรรมทุกอย่าง(ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวของเรา)นั้นเป็นความว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่เกิดการบรรลุ(นิพพาน) เพราะมันไม่มีมาตั้งแต่ต้น ! เมื่อมันไม่มีตั้งแต่ต้น ย่อมไม่มีอะไรที่จะดับมันลงไปได้ ถ้าเข้าใจถึงหลักแห่งความว่างแล้ว การที่จะรู้แจ้งก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เพราะตัวของเรานั้นอยู่ใกล้กับคำว่า "ว่าง" เพีัยงแค่เื้อื้อมมือ ทุกสิ่งที่เราคิดนั้น เป็นเพียงสิ่งที่จิตปรุงแต่งขึ้นเท่านั้น" ดังนั้น การที่เราอ่านนิทานเซ็น เราจะพบว่า เอ๊ะ...ทำไมมันคิดวูบเดียวก็บรรลุได้ จริงๆ ไม่ใช่การบรรลุหรอกขอรับ เพราะมันไม่มีการบรรลุ แค่ตัวเขา(ในเรื่องที่อ่าน) เข้าใจถึงความว่างเปล่าบนโลก เท่านั้นเอง ^^ เหมือนที่พระคุรุ(แปลว่าครู)นาคารชุนะ ผู้ให้กำเนิดนิกายมาธยมิก(ะ)หรือนิกายศูนยตาวาท และนิกายชยาณ(เซ็น) กล่าวไว้ว่า "นิพพานนั้น จะบอกว่ามันเป็นอัตตา(ความมีตัวตน)ก็ไม่ใช่ อนัตตา(ความไม่มีตัวตน)ก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่อัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่อัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งอัตตาและอนัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งไม่ใช่อัตตาและไม่ใช่อนัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งไม่ใช่ทั้งอัตตาและัอนัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งไม่ใช่ทั้งไม่ใช่อัตตาและอนัตตาก็ไม่ใช่ ฯลฯ" ดังนั้นจะเห็นได้ว่า หลักความคิดแบบมหายานนี้ เป็นหลักปรัชญา(ภาษาบาลีอ่านว่าปัญญา)อันลึกซึ้ง ถ้าหากเราตีความคำพูดของคุรุนาคารชุน(ะ)ตามตรรกศาสตร์ คือ แทน "อัตตา" ด้วย "A", แทน "อนัตตา" ด้วย "B", แทนคำว่า "และ" ด้วย "U", แทน "ไม่ใช่" ด้วย "~" จะได้ดังนี้ นิพพาน(X) = ~A นิพพาน(X) = ~B นิพพาน(X) = ~(~A) นิพพาน(X) = ~(~B) นิพพาน(X) = ~(AUB) นิพพาน(X) = ~(~AU~B) นิพพาน(X) = ~(~(AUB)) นิพพาน(X) = ~(~(~AU~B)) ......และ n (ต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด) ค่าที่ได้ทั้งหมด คือ .....infinity ขอรับ คือ หาค่าอะไรมาพิสูจน์ไม่ได้เลย ! (และหากแทน อนัตตา ซึ่งแปลว่า ไม่ใช่อัตตา จะได้ "~A" ซึ่งไปๆ มาๆ มันก็หาค่าไม่ได้เหมือนกัน -*-) ที่พระคุรุนาคารชุน(ะ)อ้างถึงเรื่องนี้ก็เป็นเพราะ มีอยู่หลายคำถามที่พระพุทธเจ้าทรงไม่ตรัสคำพูดใดๆ เลย โดยเฉพาะคำพูดที่พูดถึงเกี่ยวกับ "สภาวะหลังนิพพาน" ว่าเป็นเช่นไร? พระคุรุนาคารชุน(ะ) จึงอ้างอิงถึงเรื่องนี้ว่า การที่พระพุทธไม่ทรงตอบคำถามเหล่านั้น เป็นเพราะพระพุทธองค์เข้าใจว่าถึงตอบไป ก็ไม่มีทางที่จะเข้าใจเด็ดขาด เพราะมันเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือตรรกะใดๆ นั่นเอง ^___^ ดังนั้น พุทธสายนี้ และสายใกล้เคียงกัน จึงชอบพูดว่า "นิพพานนั้น ไม่ได้หมายถึงการดับสูญ(อนัตตา)ตามที่เถรวาทบอก หากแต่ นิพพานนั้น คือ การตื่นขึ้นจากความเท็จทั้งปวง" การตื่นขึ้นนี้ อาจจะใช้เวลาเพียงวูบเดียวของขณะจิตเท่านั้น ดังนั้นเราจึงเห็นนิทานเซ็น อย่างเรื่อง "ศิษย์โง่ไปเรียนเซ็น" นั้น มีการบรรลุเพียงวูบเดียวของหนึ่งขณะจิต ขอรับ ^____^ ps. เวลานั้นในเรื่อง กาล-อวกาศ เวลาเป็นเพียงหน่วยพลังงานหน่วยหนึ่งที่ไหลไปเรื่อยๆ ดังนั้น ชั่วขณะจิตที่พูดถึงในพุทธศาสนานั้น อาจจะใช้เพียงวินาทีเดียวก็จริง แต่ถ้าเราลองพิจารณาแล้วจะเห็นว่า เวลานั้นมักเล่นตลกกับเราเสมอ อย่างเช่นเวลาเราทุกข์นั้น เราจะรู้สึกว่า มันนานแสนนาน แต่ถ้าเราสุขนั้น เราจะรู้สึกว่า มันช่างแสนสั้นเสียจริง ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนแต่อาศัยจิตของเราปรุงแต่งขึ้นมาเท่านั้นเอง ! อมิตาพุทธ ^____^ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 08:19:48 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 08:16:55 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 08:09:55 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 07:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอให้ข้อมูลเพิ่มเติมอีกเรื่องนะครับ ปัญหาเพียงหนึ่งเดียว ของ ชาวพุทธในยุคนี้ ก็คือ พระพุทธเจ้าตรัสรู้ด้วยอะไร ระหว่างการคิด หรือ การเห็น ตรงนี้ถกเถียงกันมาก แต่พระพุทธองค์ตรัสไว้ชัดว่า พระองค์ปฏิบัติมรรคมีองค์ ๘ และมรรคมีองค์ ๘ จะครบถ้วนได้ต่อเมื่อ ปฏิบัติสัมมาสมาธิอันประกอบด้วยมรรคมีองค์ ๘ (มหาจัตตารีสูตร) ดังนั้น การตรัสรู้จึงไม่ใช่เกิดจากการคิดตรึกตรอง แต่เกิดจากการเห็น ซึ่งพระองค์เคยตรัสไว้ว่าพระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ ก็ตรัสรู้เช่นนี้ (มหาปทานสูตร, นครสูตร) และพระองค์ก็ยังตรัสไว้อีกว่า ผู้ที่บอกว่าการตรัสรู้ของพระองค์เกิดจากการคิดนั้นเข้าใจผิดอย่างมหันต์ (มหาสีหนาทสูตร) มิฉะนั้น พระองค์ก็ทรงไม่ต้องบำเพ็ญสัมมาสมาธิอย่างอุทิศชีวิตเป็นเดิมพันครั้งแล้วครั้งเล่า นอกจากนี้พระองค์ยังได้ตรัสไว้ว่า แม้ไม่เป็นพระอรหันต์ก็เห็นพระนิพพานได้ อุปมาเหมือนคนอยู่ปากบ่อ ย่อมมองเห็นก้นบ่อได้ จากข้อมูลต่างๆ เหล่านี้ ทำให้พอจับเงื่อนเค้าได้ว่า ผู้ที่จะตอบได้ว่าพระนิพพานเป็นอย่างไร คือ ผู้ที่มองเห็นใจของตนเอง มองเห็นกิเลสที่อยู่ในใจ มองเห็นธรรมะที่ใช้กำจัดกิเลส มองเห็นอริยสัจ ๔ ที่อยู่ในธรรมะนั้น และมองเห็นพระนิพพานในอริยสัจ ๔ ติดอยู่ตรงที่ว่า เห็นด้วยอะไร เห็นด้วย ตา ตาของใคร ? ตาที่เกิดจากการเข้าถึงธรรม ตาที่มองเห็นกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต ธรรมในธรรม จนกระทั่งเห็นอริยสัจ ๔ เห็นพระนิพพาน ตาที่มองย้อนระลึกชาติตัวเอง ตาที่มองย้อนระลึกชาติผู้อื่น ตาที่มองเห็นกิเลส ตาที่มองเห็นอริยสัจ ๔ ต้องได้ดวงตานั้นมา จึงจะเห็นธรรมต่างๆ ภายในตน  ดังปรากฎหลักฐานใน ธัมมจักกัปวัตตนสูตรว่า อุทปาทิ จักขุง - เห็นด้วยตา อุทปาทิ ญาณัง - รู้ด้วยเห็น อุทปาทิ ปัญญา - เห็นและรู้ จึงเกิดปัญญา อุทปาทิ วิชชา - ปัญญาเกิดแล้ว ความมืดที่ทำให้ไม่รู้อดีต-ปัจจุบัน-อนาคตย่อมถูกกำจัดออกไป อุทปาทิ อาโลโก - ความมืดถูกขจัดแล้ว ความสว่างย่อมเกิดขึ้นต่อเนื่องตลอดกาล (อกาลิโก) เหมือนดวงตะวันค้างฟ้า พระองค์ตรัสรู้พระนิพพาน ผ่านการเห็นที่เป็นระบบตั้งแต่ จักขุง ญาณัง ปัญญา วิชชา อาโลโก จนกระทั่งเห็นอริยสัจ ๔ ในตน เห็นพระนิพพานในอริยสัจ ๔ เป็นการเห็นจากภายในกาย ยาววา หนาคืบ กว้างศอก ไม่ได้ตรัสรู้จากการเห็นนอกตัว ไม่ได้ตรัสรู้จากการคิดตรึกตรอง แต่รู้ด้วย ธรรมจักขุ ดังนั้น พระนิพพานแท้จริงมีลักษณะอย่างไร ก็คงต้องปฏิบัติสัมมาสมาธิอย่างอุทิศชีวิตเป็นเดิมแบบพระพุทธองค์ล่ะครับ ถึงจะไปเห็นได้ว่าความจริงเป็นเช่นไร อย่างน้อยก็ใจชื้นชื้นว่า แม้ไม่ได้เป็นพระอรหันต์ ก็มีสิทธิเห็นพระนิพพานได้ขอรับ หวังว่าจะเป็นข้อมูลอีกอันหนึ่งที่พอเสริมได้นะขอรับ แม้จะไม่ใช่ในแนวเซ็นก็ตาม แต่พระพุทธศาสนาทุกนิกายก็ถือกำเนิดจากการตรัสรู้ใต้ต้นโพธิ์ดุจเดียวกัน ต่างกันแต่ว่าแต่ละนิกายมีความเข้าใจเรื่องการตรัสรู้ว่าอย่างไร ซึ่งจะรู้ได้ก็มีทางเดียว คือปฏิบัติธรรมอย่างอุทิศชีวิตแบบพระพุทธองค์ท่าน แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 09:05:36 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 09:03:45 จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 30 พ.ย. 51 09:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ คุณกระบี่เก้าเดียวดาย ว่าจะแวะมาทักทายหลายครั้งแล้ว แต่ช่วงหลังไม่ค่อยว่างครับ (เนื่องจากเล่นไว้หลายเว็บบอร์ด) นิยายจีนของคุณกระบี่เก้าเดียวดาย ก็เลยยังไม่ได้เข้าไปอ่านสักที ฝากหัวใจพุทธ ไว้อีกดวงครับ " มีคือไม่มี ไม่มีคือมี " ลองเขกหัวเพื่อนดูสักโป๊ก ถ้าเพื่อนเข้าใจว่าท่านไม่ได้เขกหัวเขา แสดงว่า เพื่อนท่านบรรลุธรรมแล้ว จากคุณ : นอนดูดาว (นอนดูดาว) - [ 30 พ.ย. 51 09:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ใช่ขอรับ ทุกนิกายย่อมใฝ่ฝันจะเห็นพระนิพพานกันด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ^^ เพิ่มเติมข้อมูลว่าทำไม ถึงเกิดนิกายต่างๆ พวกนี้ได้ ต้องเล่าย้อนไปถึง เมื่อพระพุทธองค์เสด็จปรินิพพานได้ 7 วัน พระมหากัสสปเถระอยู่ที่เมืองปาวา ยังไม่ทราบว่าพระพุทธองค์เสด็จปรินิพพาน จึงพาพระสงฆ์จำนวน 500 รูป เดินทางออกจากเมืองปาวาด้วยประสงค์จะไปเฝ้าพระพุทธองค์ที่เมืองกุสินารา ในระหว่างเดินทางนั้นเอง ก็ได้ทราบข่าวการเสด็จปรินิพพานของพระพุทธองค์จากอาชีวก (นักบวชนิกายหนึ่ง) คนหนึ่ง ซึ่งเดินทางมาจากเมืองกุสินารา พระสงฆ์ทั้งมวลซึ่งมีพระมหากัสสปเถระเป็นหัวหน้า เมื่อได้ทราบข่าวนั้นแล้ว ผู้ที่เป็นพระอรหันต์ต่างก็มีความสลดใจ ผู้ที่เป็นปุถุชนอยู่ก็เศร้าโศกเสียใจ ร้องไห้คร่ำครวญ รำพึงรำพันกันไปต่างๆนานา แต่พระภิกษุสุภัททะมิได้เป็นเช่นนั้น และได้ห้ามพระภิกษุเหล่านั้นมิให้เสียใจ มิให้ร้องไห้ โดยกล่าวชี้นำว่า ที่พระพุทธเจ้าได้เสด็จปรินิพพานนั้นเป็นการดีแล้ว ต่อนี้ไปจะทำอะไรได้ตามใจ ไม่มีใครคอยมาชี้ว่าผิดนี่ ถูกนี่ ควรนี่ ไม่ควรนี่ ต่อไปอีก พระมหากัสสปเถระได้ฟังคำกล่าวจ้วงจาบเช่นนั้นแล้ว เกิดความสลดใจ ภายหลังจากการถวายพระเพลิงพระพุทธสรีระเสร็จสิ้นแล้ว ได้มีการประชุมสงฆ์ พระมหากัสสปเถระซึ่งเป็นผู้มีอายุพรรษามากกว่าพระสงฆ์ทุกรูป ได้รับเลือกให้เป็นประธานสงฆ์ มีฐานะเป็นสังฆปริณายก (ผู้นำคณะสงฆ์) บริหารการคณะสงฆ์ตามพระธรรมวินัย ท่านจึงได้นำเรื่องที่ภิกษุสุภัททะกล่าวจ้วงจาบพระธรรมวินัยนั้นเสนอต่อที่ประชุมสงฆ์ ชวนให้ทำการสังคายนาพระธรรมวินัย และได้รับความเห็นชอบจากที่ประชุม ต่อจากนั้นมา 3 เดือน ก็ได้มีการประชุมทำสังคายนาครั้งที่ 1 ข้อมูลอ้างอิง : http://www.geocities.com/sungkayana/sungkayana.html ในตอนที่ทำสังคายนาครั้งแรกนั้น พระมหากัสสปเถระ ซึ่งเป็นองค์ประธานได้ถามพระอานนท์ว่า ก่อนที่พระุพุทธเจ้าจะเสด็จดับขันธ์(ตายและ)ปรินิพพาน(ยังไม่มีใครรู้ -*-) ได้ตรัสถึงสิ่งใดบ้าง พระอานนท์ก็ตอบว่า พระพุทธองค์ตรัสกล่าวว่า "หลังจากเราปรินิพพานไปแล้วให้ใช้พระธรรมแทนตัวเรา หากประสงค์จะเปลี่ยนธรรมวินัยบ้างก็ได้" เมื่อเอ่ยมาถึงตอนท้ายพระมหากัสสปเถระก็ถามอีกว่า "แล้วธรรมวินัยข้อไหนบ้างที่ให้เปลี่ยนได้" สรุปพระอานนท์ก็ไม่ได้ถามเหมือนกัน ยังผลให้พระอานนท์ถูกปรับอาบัติสิบข้อ แม้ว่าจะไม่เต็มใจยอมรับผิด แต่เมื่อที่ประชุมเห็นชอบเช่นนั้นก็ต้องทำใจ ดังนั้นจึงมีพระสงฆ์บางส่วนที่ไม่เห็นด้วยกับที่ประชุมเหมือนกัน ดังนั้นนี่อาจเป็นสาเหตุหนึ่งแห่งการแตกแยกเป็นนิกายต่างๆ หลังจากที่ทำการสังคายนาครั้งที่หนึ่งสำเร็จแล้ว คณะสงฆ์ก็ได้ทำการท่องจำถ้อยคำที่สังคายนาแล้วทั้งหมดเหล่านั้น เป็นภาษาต่างๆ (ย้ำว่าภาษาต่างๆ) ซึ่งในส่วนนี้ทำให้นักประวัติศาสตร์ปวดขมองมากๆ เพราะยังไม่มีใครทราบได้ว่า ภาษาที่คณะสงฆ์ทั้งหมดในยุคพุทธกาลนั้น สวดจำเป็นภาษาใดกันแน่ ! ต่อมาใน พ.ศ. 100 ยุคของพระเจ้ากาลาโศกราชซึ่งได้เข้ามาเป็นองค์อุปถัมภ์พระศาสนาอยู่ พวกภิกษุวัชชีบุตรได้ทำผิดพระวินัยเดิมหลายข้อ เช่น ถือว่าเก็บเกลือไว้ในเขนง (เขาสัตว์) เพื่อเอาไว้ฉันได้ ตะวันชายเกินเที่ยงไปแล้ว 2 นิ้ว ฉันอาหารได้ รับเงินทองไว้ใช้ได้ เป็นต้น ความนั้นเดือดร้อนแก่พระมหาเถระ ชื่อ พระยสะกากัณฑกบุตร ที่เป็นสังฆปริณายกของคณะสงฆ์สมัยนั้น ต้องเข้ามาเคลียร์ปัญหา เพราะพวกภิกษุฝ่ายวัชชีบุตรอ้างคำของพระอานนท์ที่ว่า "แก้ไขเปลี่ยนแปลงพระธรรมวินัยได้บ้าง" ในที่สุดพระยสะกากัณฑกบุตรเถระ ก็ได้ทำการประชุมสงฆ์ทุกฝ่ายว่าคงต้องมีการทำการสังคายนาขึ้นใหม่ หลังจากได้สอบสวนทั้งหมด ก็ได้จัดทำสังคายนาอีกครั้ง ขึ้นที่วาลิการาม เมืองเวสาลี แคว้นวัชชี เมื่อทำเสร็จก็ท่องจำกันใหม่ (อีกแล้ว -*-) ต่อมา พ.ศ. 235 พวกเดียรถีย์หรือพวกนักบวชในศาสนาอื่นมาปลอมบวชในพระพุทธศาสนามากขึ้น เนื่องจากเห็นแก่ลาภสักการะที่ได้จากพระเจ้าอโศกมหาราชมากเหลือเกิน แต่พวกนี้ก็ยังแสดงลัทธิ และความเห็นของตนว่า "เป็นพระพุทธศาสนา เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า" พระโมคคัลลีบุตรติสสเถระได้ขอความอุปถัมภ์จากพระเจ้าอโศกมหาราชให้มีการสอบสวน สะสาง กำจัดพวกเดียรถีย์ปลอมบวชประมาณ 60,000 รูป แล้วให้สละสมณเพศออกจากพระพุทธศาสนาได้สำเร็จ แต่เรื่องไม่จบเท่านี้ เพราะมีพระสงฆ์พุทธแท้ๆ ที่ไม่เห็นด้วยกับแนวคิดของพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระเป็นจำนวนมาก จนพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระจำต้องทำการสังคายนาครั้งที่ 3 ในที่สุด และครั้งนี้เองที่มีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร ฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยกับการประชุมครั้งนี้ (รวมทั้งฝ่ายภิกษุณีทั้งหลาย) ต่างทะยอยกันออกจากกลุ่มเป็นทิวแถว จึงเหลือเพียงกลุ่มที่จัดทำเพียง 1,000 รูป ส่วนฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยกับการทำสังคายนานี้น่ะหรือ? โน้น.... ย้ายก๊กไปประชุมกันหมู่ถ้ำอชันตา(แถวๆ เมืองบอมเบย์ปัจจุบัน) กันเป็นแถวขอรับ 555+ และเรียกกลุ่มของตนเองว่า "มหาสังฆิกะ" ซึ่งแปลว่า "สงฆ์กลุ่มใหญ่" แทน ส่วนฝ่ายพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระนั้น ถูกเรียกว่า "ฝ่ายหินยาน" ที่แปลว่า "ทางสายแคบ" นั่นเองล่ะขอรับ (ต่อมาเปลี่ยนเป็นฝ่ายเถรวาท ด้วยเหตุผลที่ว่าเป็นนิกายที่ฟังพระสงฆ์ฝ่ายพระโมคคัลลีบุตรติสสเถระในสมัยนั้นนั่นเองขอรับ ^^) ดังนั้น การสังคายนาครั้งที่ 4 ในสมัยพระเจ้ากนิษกะมหาราชซึ่งเป็นของฝ่ายมหาสังฆิกะ จึงไม่ได้รับการบันทึกในคัมภีร์ของทางฝ่ายเถรวาทแต่อย่างใด ^^ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 10:08:05 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 10:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีขอรับ ท่านนอนดูดาว ^_____^ ขอบพระคุณที่นำแนวเซ็นมาอีกอัน ความจริงก็เป็นหนึ่งในมหาปรัชญาปรมิตาหฤทัยสูตรนะขอรับ ^____^ " มีคือไม่มี ไม่มีคือมี " มันมีกล่าวเอาไว้ในพระสูตรแล้วขอรับ เป็นการแปลงมาจากคำว่า รูป = ความว่าง, ความว่าง = รูป ขอรับ m(_ _)m เด๋วขอรวบรวมข้อมูลในหัวอีกรอบนะขอรับ แล้วจะนำมาเล่าเรื่อง "มหาสังฆิกะ คือ อะไร" กันขอรับ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 12:31:37 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 10:10:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม...อ่านดูแล้ว ก็ได้คิดว่า ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลง ล้วนต้องมีการเจ็บตัวทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่เรื่องของพระศาสนา จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 30 พ.ย. 51 10:13:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มหาสังฆิกะ ต้นกำเนิดแห่งนิกายมหายานและนิกายตันตระ มหาสังฆิกะ กล่าวอ้างว่า ภาวะแห่งพระอรหันตผลนั้น ไม่ใช่ภาวะที่แท้จริง เพราะในบรรดาพระสาวกเหล่านั้นไม่ได้รู้แจ้งเห็นจริงไปซะทุกเรื่อง เนื่องจากพระอรหันต์บางองค์ก็มีตาทิพย์ บางองค์ก็มีหูทิพย์ บางองค์เด่นเรื่องเข้าฌาน แต่แม้จะเด่นเรื่องต่างๆ อย่างเช่นการเข้าฌานนั้นกลับไม่ได้เสมอเหมือนกับพระพุทธเจ้า โดยเฉพาะในบทมหาปรินิพพานสูตรนั้น พระอนุรุทธะที่เป็นพระอรหันต์ที่เด่นทางด้านเข้าฌาน กลับไล่ตามพระพุทธเจ้าไปยังภูมิืต่างๆ ไม่ทัน เมื่อเป็นดังนี้ ชาวมหาสังฆิกะจึงเชื่อกันว่า "น่าจะมีภาวะอื่นที่ดีกว่าอรหันตผล" และภาวะนั้น ชาวมหาสังฆิกะ เรียกกันว่า "พุทธภาวะ" หรือ "โพธิญาณ" นั่นเอง นอกจากนี้ มหาสังฆิกะ ยังนำเรื่อง "พระพุทธเจ้าในอดีต และอนาคต" ในพุทธประวัติมาอธิบายว่า "พระพุทธเจ้าในอดีต และอนาคตนั้นมีจำนวนมากมายดั่งเม็ดทรายในคงคามหานที" และยังเชื่อว่ามี พระโพธิสัตว์ ที่บรรลุโพธิญาณแล้ว ยั้งใจไม่ให้ก้าวข้ามไปยังดินแดนพุทธเกษตร เพื่อคอยช่วยเหลือสัตว์โลกให้พ้นทุกข์จากวัฎสังสารคอยอยู่เคียงข้างเสมอ โดยที่มีพระโพธิสัตว์ที่สำคัญๆ สองพระองค์ คือ พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ และพระปัทธมปาณิโพธิสัตว์ ในเรื่องพระโพธิสัตว์นี้ มหาสังฆิกะ เชื่อว่า ในเมื่อคนเราเกิดมาหลายครั้ง ดังนั้นสัตว์โลกทั้งหลายทั้งปวงนั้น ย่อมเคยเป็นบุพการีของเรา เมื่อเป็นบุพการีซึ่งกันและกันมาก่อน การจะเดินไปข้างหน้า เราก็สมควรที่จะเดินไปพร้อมกันจึงจะถูกต้อง ตั้งแต่นั้นมา คำว่า "มหายาน" หรือ "ยานอันยิ่งใหญ่" จึงเกิดขึ้นมาด้วยเหตุนี้เอง ที่เป็นเช่นนี้เพราะ ในสมัยที่เถรวาทกำลังเสื่อมถอยนั้น ลัทธิพราหมณ์ได้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่ง เพื่อแย่งชิงพลังมวลชน มหาสังฆิกะจึงนำเรื่องเหล่านี้ขึ้นมากล่าวอ้าง เพื่อเรียกแรงมวลชนกลับคืนมา ทำให้พุทธศาสนาขึ้นมาหยัดยืนได้อีกครั้งหนึ่งในสมัยราชวงศ์คุปตะของพระเจ้ากนิษกะ (เรื่องพระพุทธเจ้าหลายพระองค์มีกล่าวอยู่ในพระไตรปิฎกอยู่แล้ว) ด้วยความที่มหาสังฆิกะเป็นสงฆ์กลุ่มใหญ่ทำให้เกิดการแตกแยกกันบ่อยครั้ง เกิดเป็นนิกายใหม่ๆ มากมายหลายนิกาย แม้แต่เถรวาทที่ยังหลงเหลืออยู่ในตอนนั้นก็แยกออกเป็นหลายนิกายเช่นกัน บางนิกายก็ใช้ภาษาสันสกฤตแบบมหายานก็มี ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะแยกว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน แต่ที่สำคัญคือ ทั้งสองฝ่ายต่างสรรหาแนวคิดและปรัชญาชั้นสูงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุด จากแนวคิดที่เข้าถึงชาวบ้านสามัญชนทั่วไปได้ กลับกลายมาเป็นของยากแทน เมื่อเป็นเช่นนี้ในตอนปลายของยุคคุปตะ "มหาสังฆิกะ" จึงซบเซาลงเป็นอย่างมาก และเมื่อพ้นยุคคุปตะไป ก็เกิดการรุกรานของมุสลิมเติร์กเข้ามาอีกระลอกหนึ่ง ทำให้หลายแคว้นที่พ้นจากอำนาจของราชวงศ์คุปตะแล้ว รีบหันกลับมาฟื้นฟูชาตินิยมกันเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะกลุ่มของเจ้าราชบุตร(ในรัฐราชสถานในปัจจุับัน)นั้นได้เป็นอุปถมภ์ของ ลัทธิพราหมณ์นิกายตันตระซึ่งเชื่อถือทางเวทมนต์และพิธีกรรม ซึ่งกำลังเฟื่องฟูอยู่ในขนาดนั้น ในที่สุดก็มีกลุ่มสงฆ์กลุ่มหนึ่งรับเอาแนวคิดของนิกายตันตระมาใช้ จนเกิดเป็นนิกายใหม่ ชื่อว่า "นิกายตันตรยาน" ขึ้นมา ทำให้พุทธกลับมาเจริญรุ่งเรืองขึ้นทางตอนเหนือทั้งหมดของอินเดียอีกครั้ง ส่วนทางตอนใต้ของอินเดียนั้น ลัทธิพราหมณ์ได้ปรับปรุงความเชื่อของตนใหม่ โดยมีพระสังคาจารย์เป็นแกนนำ จากที่พราหมณ์เคยฆ่าสัตว์ก็เปลี่ยนมาเป็นไม่ฆ่าสัตว์ และจากที่เคยดื่มสุรานั้นก็เปลี่ยนมาเป็นไม่ดื่มสุราแทน ดังนั้น ลัทธิพราหมณ์ทางใต้ที่ปฎิรูปใหม่โดยพระสังคาจารย์จึงได้ชื่อว่า "ศาสนาฮินดู" ด้วยเหตุนี้เอง ในสมัยที่นิกายตันตรยานรุ่งเรืองทางตอนเหนือนี้ ความสำคัญของพระปัทธมปาณิโพธิสัตว์นั้นเริ่มลดน้อยลง คงเหลือเพียงพระอวโลกิเตศวรเท่านั้นที่ยังเด่นสง่าอยู่ นิกายตันตรยานเชื่อว่า ตัณหาเป็นเพียงสิ่งลวง เป็นเพียงสิ่งมายา ดังนั้นการปลดเปลื้องตนเองให้พ้นจากตัณหา ไม่ใช่การทำลาย แต่ต้องเปลี่ยนเป็นความรู้แจ้งเห็นจริง คือ ปัญญา จึงจะหลุดพ้นจากห้วงทุกข์นั้นได้ ดังนั้น นักบวชในนิกายนี้ จึงมีห้องลับ เพื่อฝึกฝน ม.ทั้ง 5 ด้วยการเสพสังวาส(แบบนั้นน่ะล่ะ -*-) ดื่มน้ำเมา ร่ายเวทมนต์คาถาเพื่อให้เกิดความเบื่อหน่าย จะได้เห็นความเท็จในเรื่องราวในโลก นักบวชในนิกายนี้ไม่ได้เรียกว่า "ภิกษุ" แต่เรียกเป็น "สิทธะ" แทน ในสถานที่บางแห่งเมื่อผู้หญิงจะไหว้พระ จะต้องเปลื้องเครื่องแต่งตัวออกทั้งหมด แล้วแสดงการร่ายรำไปจนเสร็จพิธี นิกายนี้แม้ว่า จะถือว่าผิดหลักไปมาก แต่ก็ทำให้เกิดนิกายที่เป็นหัวใจหลักของนิกายต่างๆ ของมหายานมากมายในปัจจุบัน คือ "นิกายมาธยมิก" นั่นเอง นิกายมาธยมิกนี้เป็นตันตระกลุ่มทักษิณาจารีที่ยังประพฤติตนตามพระธรรมวินัย ยังรักษาพรหมจรรย์ ยังรักษาสถานะความเป็นสงฆ์ได้มากพอสมควร และอีกกลุ่มที่สำคัญได้แก่ "นิกายวัชรยาน" หลังจากที่กองทัพมุสลิมเติร์กถูกพวกมองโกลยกทัพตีไปถึงถิ่น จนต้องหนีไม่เป็นท่า กลุ่มแคว้นต่างๆ ในชมพูทวีปต่างนึกว่าตัวเองจะรอดกัน ที่ไหนได้ทัพมองโกลยกมาตีอีก แม้ว่าทัพมองโกลจะเข้าตีแคว้นราชสถานไม่ได้ แต่ก็ตีอินเดียทางตอนเหนือได้เกือบทั้งหมด และใช้เวลาเพียงไม่นานก็ยึดอินเดียได้ทั้งประเทศ (ยกเว้น "แคว้นราชสถาน" ที่เดียว) ข่านแห่งมองโกลนั้นเป็นพวกที่นับถือศาสนาอิสลาม ทำให้มหาวิทยาลัยสงฆ์แห่งนาลันทาถูกเผาทำลายจนวอดวาย พระสงฆ์และสิทธะแห่งนิกายตันตรยานทั้งหลายก็ไม่รอด พวกคณะสงฆ์นิกายต่างๆ รีบหนีออกจากอินเดียกันแทบไม่ทัน นิกายเถรวาทนั้น หนีลงมาทางลังกา และแถบเอเชียอาคเนย์ ส่วนมหายานนั้นหนีไปในเอเชียไกล ส่วนใหญ่ก็จีน นิกายชยาญ(เซ็น)ที่เกิดหลังสุด (จากนิกายตันตรยานเช่นกัน) ก็หนีไปญี่ปุ่นและจีน นิกายวัชรยาน ก็เข้าไปที่ทิเบต (นิกายพวกนี้ ความจริงแล้วนิกายพวกนี้ ถูกเผยแพร่ไปตั้งแต่สมัยคุปตะนานแล้ว) นิกายมาธยมิก(ะ)นั้น ถูกนิกายอื่นกลืนกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองเรียบร้อยแล้ว แม้แต่นิกายเถรวาทเองก็ยังนำเอาปรัชญามาธยมิก(ะ) ไปใช้หลายข้อเช่นกัน ดังนั้นนิกายมาธยมิก(ะ) ถ้าจะพูดจริงๆ คือ นิกายนี้ไม่อยู่ฝ่ายไหน แต่อยู่ตรงกลางขอรับ เพราะชื่อของมาธยมิก(ะ) แปลว่า ทางสายกลาง นั่นเอง 555+) ส่วนนิกายตันตรยานดั้งเดิมนั้นก็เสื่อมหายไปกับกาลเวลา ขอรับ ^^ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 12:17:24 แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 12:08:48 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 12:05:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อนิจฺจํ วัฎฺสํขารา สังขารไม่เที่ยงฉันใด ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมไม่เที่ยงฉันนั้น จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 12:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทายาทนิกายตันตระ ก็วิชาอาคมในขเมรนั่นแหละขอรับ ^-^ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 30 พ.ย. 51 13:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 55555 อันนั้น มันตันตระของพราหมณ์ขอรับ ไม่ใช่พุทธเน้ออออ อยากเห็นเวทมนต์ฝั่งพุทธ ต้องพระลามะทิเบตขอรับ ^___^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 13:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ทิเบตกับพราหมณ์อินเดีย มันน่าจะพวกเดียวกันนะครับ ^^ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 30 พ.ย. 51 18:11:57 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ความคิดต่างกันมากเลยขอรับ พราหมณ์จะเชื่อในเรื่องเทพเจ้า ส่วนนิกายสายตันตระ จะเชื่อใน พระโพธิสัตว์ และพระพุทธเจ้าเป็นหลักขอรับ แล้วจุดหมายของพราหมณ์ก็คือ การไปรวมอยู่กับพรหม (หมายถึงวิญญาณของมนุษย์นั้น ดับสูญ และไปรวมกับปรมาตมันขอรับ) ส่วนจุดหมายของนิกายตันตระ จะเป็นการตื่นจากความเท็จทั้งปวงในโลก เพื่อมุ่งไปสู่พุทธเกษตร(ดินแดนแห่งพุทธะ) ขอรับ ^^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 18:52:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่าว เหรอครับ ผมนึกว่าเป็นพราหมณ์ในทิเบตปนเข้ามาในพุทธ จนกลายเป็นตันตระของพราหมณ์ในร่างพุทธ เพราะทิเบตก็รับอิทธิพลมาจากพราหมณ์อินเดีย ก่อนจะมารับพุทธ ความหมายก็คือก่อนทิเบตจะเป็นพุทธ ใช่เป็นตันตระมาก่อนหรือเปล่าครับ   ยังไงก็ขอความรู้ด้วยนะครับ ผมจำได้เลาๆ ว่าอย่างนี้ แต่ยังไม่ได้ค้นละเอียด ถึงการเทียบเคียงประวัติศาสตร์อินเดียกับทิเบตเท่าไหร่ครับ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 30 พ.ย. 51 19:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 น่าภูมิใจที่ชาติไทยของเรายังรักษาความเป็นพุทธแบบเถรวาทไว้ได้ดีเยี่ยม จากคุณ : มีดที่ 13 (สาวกหงส์แดง) (มีดไร้รัก) - [ 30 พ.ย. 51 19:38:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คำตอบที่ซือเฮียเซียนกระบี่ฟ้าต้องการ คำตอบนั้นมีว่า พุทธตันตระได้รับอิทธิพลจากพราหมณ์ตันตระตั้งแต่อยู่อินเดียแล้วขอรับ ^^ ในตอนต้นของการเผยแพร่เข้ามานั้น ผู้ที่นำเข้ามาคือ พระคุรุปทุมสมภพ ขอรับ ท่านได้ใช้เวทมนต์ในการปราบพวกบอนน์ซึ่งเป็นลัทธิเก่าแก่ของทิเบตจนสิ้นซาก และก่อตั้งนิกายวัชรยาน(สายหนึ่งของตันตระ)ขึ้นขอรับ (ในพิธีนำตังกาขึ้นสักการะ จะมีการแสดงเรื่องราวของพระคุรุปทุมสมภพด้วยขอรับ) ดังนั้น พระคุรุปทุมสมภพ จึงเป็นที่นับถือมากของคนทิเบต และปัจจุบันนี้นิกายของท่านก็ยังคงมีคงเดิม แม้จะัแยกเป็นนิกายต่างๆ อีก 4 นิกาย นิกายของท่านคือนิกายหมวกแดงขอรับ เราจะเห็นได้จากหนังจีนกำลังภายในต่างๆ ที่ส่วนมากจะนิยมใส่หมวกแดง ซึ่งเป็นนิกายของท่านคุรุปทุมสมภพนั่นเองขอรับ ^^ ส่วนนิกายของทะไลลามะนั้น เป็นนิกายที่ปฎิรูปใหม่เพื่อให้หลักธรรมวินัยเข็มแข็งขึ้น เรียกว่า นิกายหมวกเหลือง ขอรับ ^^ คงพอได้ไอเดียอะไรบ้างนะขอรับ ^^ #14 ซือเฮียมีดไร้รัก แน่ใจหรือขอรับ ว่าชาวพุทธในไทยยังรักษาเถรวาทได้ หุหุ ครั้งก่อนก็จตุคามทีหนึ่งแล้วนี่ขอรับ ฮาฮา แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 23:10:06 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 23:07:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 มหาสังฆิกะ คือสงฆ์ หมู่ใหญ่ มีจำนวนมากมาย( เป็นหมื่น ) สังคยานานอกถ้ำ แข่งกับ พวกในถ้า( มี แค่ 700 เองมั้ง)  เมื่อตอนสังคยานาครั้งที่ 2 มหาสังฆิกะ คือ มหายานนั่นเอง   เกิดเป็นฝ่ายเหนือใต้ ภายหลังเป็นนิกายต่างๆมากมาย เมื่อรวมพวกหินยานด้วย  มี 18 นิกายใหญ่ๆ หินยานกับสูญหายไปจากอินเดียหลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานไม่นาน( 300-500มั้ง )  แต่ไปเจริญในลังกาแทน  ฉะนั้นพระจีนที่ไปอินเดียจึงพบแต่นิกายมหายาน ถ้าจำไม่ผิดมหาวิทยาลัยนาลันทา ล้วนเป็นพวกมหานิกาย ในประเทศจีนบางสมัยเจ้าชีวิตมิใช่พุทธศาสนิก ก็เข่นฆ่าพระตายไปเป็นจำนวนมาก บางยุคบางสมัยถึงกลับห้าม สวดมนต์ไหว้พระทีเดียว น่าเสียดายคัมภีร์ ในถ้าพันพุทธรูป  (1ใน ถ้ำพันพุทธรูป  3 แห่งในจีน ) คัมภีร์ นั้นมีมากมายนับหมื่นๆ รวบรวมหลายสาขาวิชา ล้วนกระจายไปตามประเทศต่างๆ ในยุโรป จากคุณ : ยาจกเงา (ryombr) - [ 30 พ.ย. 51 23:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มหาวิทยานาลันทา มีพุทธเถรวาทด้วยขอรับ ^^ ในสมัยคุปตะนั้น เถรวาทอยู่จะครองใจประชาชนทางใต้ได้ดีกว่าทางเหนือขอรับ จนถึงสมัยที่ชาวเติร์กบุก ลัทธิชาตินิยมในอินเดียอีกครั้งลัทธิดังเดิมอย่างพราหมณ์จึงกลับมาเฟื่องฟูอีกครั้ง ทำให้พระสงฆ์ฝ่ายใต้(เถรวาท)อพยพย้ายถิ่นไปจากอินเดียขอรับ ^^ มหาวิทยาลัยพุทธนาลันทานั้น เป็นมหาวิทยาลัยที่ตั้งขึ้นในสมัยช่วงต้นราชวงศ์คุปตะขอรับ และในสมัยที่มุสลิมมองโกลยกทัพมาเหยียบย่ำนาลันทาจนแหลกลาญนั้น พระสงฆ์ฝ่ายเถรวาทที่มาศึกษาที่นี่ก็มีเช่นเดียวกันขอรับ เพียงแต่มีจำนวนน้อยกว่าฝ่ายมหายานมากเท่านั้น ^^ แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 51 23:23:54 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 30 พ.ย. 51 23:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณท่านเก้ากระบี่มากขอรับ นึกไม่ถึงว่าแพลำนี้จะผ่านมรสุมมากมายมายเหลือคณานับ รู้สึกว่าแต่ละศาสนานี่ จะทุ่มชีวิตเข้าไล่ฆ่าฟันพระสงฆ์องคเจ้าเป็นหลักเลย แต่มันก็น่าแปลกใจตรงที่ว่า เหตุใดแพลำนี้ถึงเอาแต่หนีออกจากถิ่นเก่า เหตุใดไม่อาจหยั่งรากให้เข้มแข็งอยู่ได้ยาวนาน น่าสงสัยยิ่งนัก จะบอกว่าเราไม่อยากชนก็คงไม่น่าจะใช่ ดูอย่างภาคใต้สิ แผลเกิดที่ภาคใต้ แต่ความจริงคือลามไปเกือบทุกหมู่บ้านแล้ว แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 00:34:48 จากคุณ : ไป่หยุน (เซียนกระบี่ฟ้าประทาน) - [ 1 ธ.ค. 51 00:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แผนที่ จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 1 ธ.ค. 51 00:30:50 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ท่านอาจารย์มหาบัว กล่าวถึง พุทธศาสนาฝ่ายเซ็น  ดังนี้ หลวงตา     :      เออ เอาละ ก็ไม่ผิด ถ้าใครก้าวเข้าถึงขั้นอันนี้จะว่าเซนก็ได้ จะว่าพุทธเต็มเหนี่ยวก็ได้ เราก็เคยพูดแล้วว่าเซนนี้ออกจากพุทธ คือเซนนี่ผู้พิจารณาทางด้านปัญญา จิตใจผ่านได้ด้วยพิจารณาทางด้านปัญญา ทีนี้พวกที่มาตามหลังก็เลยเอาเรื่องปัญญานี้มาเป็นศาสนาเซนเสียเลย ไม่ได้คำนึงถึงว่าผู้หลุดพ้นมาจากแง่ไหน ๆ ของพุทธศาสนา ความจริงเป็นกิ่งก้านของพุทธศาสนาตอนปลาย คือตอนละเอียดเกี่ยวกับวิปัสสนา แล้วก็เลยเอานี้เป็นศาสนาเลย ใครมาปฏิบัติตามศาสนาเซนต้องใช้ปัญญาๆ แล้วผิดไปเลย อันนี้ผิดเข้าใจเหรอ พิสูจน์ดังที่ว่าพระพุทธเจ้าท่านสอนไว้นี้ ศีล สมาธิ ปัญญา ศีล เป็นเครื่องอบรมจิตใจให้อบอุ่นไม่เดือดร้อนวุ่นวาย เพราะเหตุที่ว่าตนทำศีลให้ด่างพร้อยหรือขาดทะลุไป จิตก็ไม่เป็นกังวลเพราะจิตของเราบริสุทธิ์ เวลาเข้าสมาธิจิตก็รวมได้ง่าย เพราะมันไม่วอกแวกไปหาสิ่งระแคะระคายที่เจ้าของทำศีลด่างพร้อย นี้พิจารณาทางสมาธิ พอจิตเป็นสมาธิจิตมีกำลังเต็มเหนี่ยว เรียกว่า จิตในสมาธินี้เป็นจิตที่พอกับอารมณ์ทั้งหลาย ไม่อยากดู ไม่อยากเห็นไม่อยากได้ยินได้ฟัง ไม่หิวโหยในอารมณ์ต่าง ๆ เพราะจิตเป็นสมาธิมีความสงบตัว ความสงบตัวนี้เป็นอาหารของจิต จิตจึงไม่ไปหาคืบคลานกับอาหารภายนอกซึ่งเป็นฟืนเป็นไฟเผาตัวเอง ทีนี้เวลาจิตเข้าสู่ความสงบนี้จิตก็มีกำลังไม่หิวโหยกับอารมณ์ พาพิจารณาทางด้านปัญญา เอ้า ทำงานนี้ก็ทำ ทำงานนี้ก็ทำตามสั่ง สั่งให้ทำอะไรก็ทำ เพราะจิตไม่เถลไถลไปหาอารมณ์นั้นนี้ เพราะความหิวโหยในอารมณ์ จิตมันอิ่มอารมณ์แล้วไม่ไป สั่งทำงานอะไรก็ทำ ทีนี้ก็ทำเรื่อยเป็นวิปัสสนาไปเรื่อย นี่ สมาธิปริภาวิตา ปญฺญา มหปฺผลา โหติ มหานิสํสา สมาธิเป็นเครื่องหนุนปัญญาให้เดินได้อย่างคล่องตัว ปญฺญาปริภาวิตํ จิตฺตํ สมฺมเทว อาสเวหิ วิมุจฺจติ จิต เมื่อปัญญาได้ซักฟอกแล้วย่อมหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงโดยชอบ นั่น ๓ ขั้น ถ้าพูดตามบาลีไปเลยก็ว่า สีลปริภาวิโต สมาธิ มหปฺผโล โหติ มหานิสํโส ศีลเป็นเครื่องอบรมสมาธิให้มีความแน่นหนามั่นคงมากขึ้น ๆ สมาธิปริภาวิตา ปญฺญา มหปฺผลา โหติ มหานิสํสา สมาธิเป็นเครื่องอบรมปัญญาให้เดินได้คล่องตัว คือ ทีแรกศีลอบรมสมาธิให้มีความสงบเย็นได้เร็ว สมาธิมีกำลังแล้วหนุนปัญญาให้เดินได้คล่องตัว ทีนี้ปัญญาเป็นเครื่องอบรมจิตให้หลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงโดยชอบ ต่อเนื่องกันไปอย่างนี้ นี่ละท่านสอน สอนพระทุกองค์ เวลาบวชแล้วสอนธรรมข้อนี้ หลวงตา     :      เรื่องศาสนาพระพุทธเจ้ามีมาก่อนแล้ว เรื่องผู้ที่บรรลุพวก ขิปปาภิญญา มีแต่พวกปัญญารวดเร็วผ่านออก ๆ จากพุทธศาสนา ผ่านออก ๆ ผู้ที่ไม่รวดเร็วก็หนุนกันไปตั้งแต่ ศีล สมาธิ ไปเรื่อย ๆ ผ่านออก ๆ นี่เรียกว่า ศาสนาที่สมบูรณ์แบบคือพุทธศาสนา มีทั้ง ก.ไก่ ก.กา มีทั้งประถมมีทั้งมัธยมตลอดดอกเตอร์เข้าใจไหม นี่ขึ้นเป็นขั้น ๆ ทีนี้ไปทางโน้นไปหาขั้นดอกเตอร์เลย ผู้ที่ควรแก่ขั้นนั้นมันก็ไปได้ ผู้ไม่ควรแก่นั้น ก.ไก่ ก.กา มันยังไม่ได้มันจะไปเอาดอกเตอร์มาจากไหนเข้าใจไหม นี่ละศาสนาเซนเป็นขั้นดอกเตอร์ของพุทธศาสนา เป็นขั้นที่จะหลุดจะพ้นด้วยปัญญาอยู่แล้ว ก็เท่านั้นละ จากคุณ : ประมุขพรรคกระยาจกรุ่นปัจจุบัน - [ 1 ธ.ค. 51 01:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เหตุให้พระศาสนาดำรงอยู่ไม่นานและนาน    ครั้งนั้น ท่านพระสารีบุตรไปในที่สงัดหลีกเร้นอยู่ ได้มีความปริวิตกแห่งจิตเกิดขึ้นอย่างนี้ว่า พระศาสนาของพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทั้งหลาย พระองค์ไหนไม่ดำรงอยู่นาน ของ พระองค์ไหนดำรงอยู่นาน ดังนี้ ครั้นเวลาสายัณห์ ท่านออกจากที่เร้นแล้ว เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระ-ภาค ถวายบังคม นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่งแล้วกราบทูลว่า พระพุทธเจ้าข้า ข้าพระพุทธเจ้าไปในที่สงัดหลีกเร้นอยู่ ณ ตำบลนี้ ได้มีความปริวิตกแห่งจิตเกิดขึ้นอย่างนี้ว่า พระศาสนาของพระผู้มี พระภาคพุทธเจ้าทั้งหลาย พระองค์ไหนไม่ดำรงอยู่นาน ของพระองค์ไหนดำรงอยู่นาน. พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรสารีบุตร พระศาสนาของพระผู้มีพระภาคพระนามวิปัสสี พระนามสิขี และพระนามเวสสภู ไม่ดำรงอยู่นาน ของพระผู้มีพระภาคพระนามกกุสันธะ พระนามโกนาคมนะ และพระนามกัสสปะดำรงอยู่นาน. ส. อะไรเป็นเหตุ อะไรเป็นปัจจัย ให้พระศาสนาของ พระผู้มีพระภาคพระนามวิปัสสี พระนามสิขี และพระนามเวสสภู ไม่ดำรงอยู่นาน พระพุทธเจ้าข้า? ภ. ดูกรสารีบุตร พระผู้มีพระภาคพระนามวิปัสสี พระนามสิขี และพระนามเวสสภูทรงท้อพระหฤทัยเพื่อจะ ทรงแสดงธรรมโดยพิสดารแก่สาวกทั้งหลาย อนึ่ง สุตตะ เคยยะ เวยยากรณะ คาถา อุทาน อิติวุตตกะ ชาดก อัพภูตธรรม เวทัลละ ของพระผู้มีพระภาคทั้งสามพระองค์นั้นมีน้อย สิกขาบทก็มิได้ทรงบัญญัติ ปาติโมกข์ก็มิได้ทรงแสดงแก่สาวก เพราะอันตรธานแห่งพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าเหล่านั้น เพราะอันตรธานแห่งสาวกผู้ตรัสรู้ตามพระพุทธเจ้า เหล่านั้น สาวกชั้นหลังที่ต่างชื่อกัน ต่างโคตรกัน ต่างชาติกัน ออกบวชจากตระกูลต่างกัน จึง ยังพระศาสนานั้นให้อันตรธานโดยฉับพลัน ดูกรสารีบุตร ดอกไม้ต่างพรรณที่เขากองไว้บนพื้น กระดาน ยังไม่ได้ร้อยด้วยด้าย ลมย่อมกระจาย ขจัด กำจัด ซึ่งดอกไม้เหล่านั้นได้ ข้อนั้น เพราะเหตุอะไร เพราะเขาไม่ได้ร้อยด้วยด้าย ฉันใด เพราะอันตรธานแห่งพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้า เหล่านั้น เพราะอันตรธานแห่งสาวกผู้ตรัสรู้ตามพระพุทธเจ้าเหล่านั้น สาวกชั้นหลังที่ต่างชื่อกันต่างโคตรกัน ต่างชาติกัน ออกบวชจากตระกูลต่างกัน จึงยังพระศาสนานั้นให้อันตรธานโดยฉับ พลัน ฉันนั้นเหมือนกัน เพราะพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าเหล่านั้น ทรงท้อพระหฤทัยเพื่อจะทรง กำหนดจิตของสาวกด้วยพระหฤทัย แล้วทรงสั่งสอนสาวก. ดูกรสารีบุตร เรื่องเคยมีมาแล้ว พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนาม เวสสภู ทรงกำหนดจิตภิกษุสงฆ์ด้วยพระหฤทัยแล้วทรงสั่งสอน พร่ำสอน ภิกษุสงฆ์ประมาณพันรูป ในไพรสนฑ์อันน่าพึงกลัวแห่งหนึ่งว่า พวกเธอจงตรึกอย่างนี้ อย่าได้ตรึกอย่างนั้น จงทำในใจอย่างนี้ อย่าได้ทำในใจอย่างนั้น จงละส่วนนี้ จงเข้าถึงส่วนนี้อยู่เถิด ดังนี้ ลำดับนั้นแล จิตของภิกษุประมาณพันรูปนั้น อันพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า พระนามเวสสภูทรงสั่งสอนอยู่อย่างนั้น ทรงพร่ำสอนอยู่อย่างนั้น ได้หลุดพ้นแล้วจากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น ในเพราะความที่ไพรสณฑ์อันน่าพึงกลัวนั้นซิ เป็นถิ่นที่น่าสยดสยอง จึงมีคำนี้ว่า ผู้ใดผู้หนึ่งซึ่ง ยังไม่ปราศจากราคะเข้าไปสู่ไพรสณฑ์นั้น โดยมากโลมชาติย่อมชูชัน. ดูกรสารีบุตร อันนี้แลเป็นเหตุ อันนี้แลเป็นปัจจัย ให้พระศาสนาของพระผู้มีพระภาค พระนามวิปัสสี พระนามสิขี และพระนามเวสสภูไม่ดำรงอยู่นาน. ส. อะไรเป็นเหตุ อะไรเป็นปัจจัย ให้พระศาสนาของ พระผู้มีพระภาคพระนามกกุสันธะ พระนามโกนาคมนะ และพระนามกัสสปะ ดำรงอยู่นาน พระพุทธเจ้าข้า? ภ. ดูกรสารีบุตร พระผู้มีพระภาคพระนามกกุสันธะ พระนามโกนาคมนะ และพระนาม กัสสปะ มิได้ทรงท้อพระหฤทัยเพื่อจะทรงแสดงธรรมโดยพิสดาร แก่สาวกทั้งหลาย อนึ่ง สุตตะ เคยยะ เวยยากรณะ คาถา อุทาน  อิติวุตตกะ ชาดก อัพภูตธรรม เวทัลละ ของพระผู้มีพระภาคทั้งสามพระองค์นั้นมีมาก สิกขาบทก็ทรงบัญญัติ ปาติโมกข์ก็ทรงแสดงแก่สาวก เพราะ อันตรธานแห่งพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าเหล่านั้น เพราะอันตรธานแห่งสาวกผู้ตรัสรู้ตามพระพุทธเจ้า เหล่านั้น สาวกชั้นหลังที่ต่างชื่อกัน ต่างโคตรกัน ต่างชาติกัน ออกบวชจากตระกูลต่างกัน จึง ดำรงพระศาสนานั้นไว้ได้ตลอดระยะกาลยืนนาน ดูกรสารีบุตร ดอกไม้ต่างพรรณที่เขากองไว้บน พื้นกระดาน ร้อยดีแล้วด้วยด้าย ลมย่อมกระจายไม่ได้ ขจัดไม่ได้ กำจัดไม่ได้ซึ่งดอกไม้เหล่านั้น ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะเขาร้อยดีแล้วด้วยด้าย ฉันใด เพราะอันตรธานแห่งพระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าเหล่านั้น เพราะอันตรธานแห่งสาวกผู้ตรัสรู้ตามพระพุทธเจ้าเหล่านั้น สาวกชั้นหลังที่ ต่างชื่อกัน ต่างโคตรกัน ต่างชาติกัน ออกบวชจากตระกูลต่างกัน จึงดำรงพระศาสนานั้นไว้ได้ ตลอดระยะกาลยืนนาน ฉันนั้น เหมือนกัน. ดูกรสารีบุตร อันนี้แลเป็นเหตุ อันนี้แลเป็นปัจจัย ให้พระศาสนาของพระผู้มีพระภาค พระนามกกุสันธะ พระนามโกนาคมนะ และพระนามกัสสปะ ดำรงอยู่นาน. ปรารภเหตุให้ทรงบัญญัติสิกขาบท    ลำดับนั้นแล ท่านพระสารีบุตรลุกจากอาสนะ ทำผ้าอุตราสงค์เฉวียงบ่าข้างหนึ่ง ประณมอัญชลีไปทางพระผู้มีพระภาคแล้วกราบทูลว่า ถึงเวลาแล้ว พระพุทธเจ้าข้า ข้าแต่พระสุคต ถึงเวลาแล้ว ที่จะทรงบัญญัติสิกขาบท ที่จะทรงแสดงปาติโมกข์แก่สาวก อันจะเป็นเหตุให้ พระศาสนานี้ยั่งยืนดำรงอยู่ได้นาน. พระผู้มีพระภาคตรัสว่า จงรอก่อน สารีบุตร จงยับยั้งก่อนสารีบุตร ตถาคตผู้เดียวจักรู้ กาลในกรณีย์นั้น พระศาสดายังไม่บัญญัติสิกขาบท ยังไม่แสดงปาติโมกข์แก่สาวก ตลอดเวลา ที่ธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งอาสวะบางเหล่า ยังไม่ปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ ต่อเมื่อใดอาสวัฏ- *ฐานิยธรรมบางเหล่า ปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ เมื่อนั้นพระศาสดาจึงจะบัญญัติสิกขาบท แสดง ปาติโมกข์แก่สาวก เพื่อกำจัดอาสวัฏฐานิยธรรมเหล่านั้นแหละ อาสวัฏฐานิยธรรมบางเหล่า ยังไม่ ปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ ตลอดเวลาที่สงฆ์ ยังไม่ถึงความเป็นหมู่ใหญ่โดยภิกษุผู้บวชนาน ต่อ เมื่อใดสงฆ์ถึงความเป็นหมู่ใหญ่โดยภิกษุผู้บวชนานแล้ว และอาสวัฏฐานิยธรรมบางเหล่าย่อม ปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ เมื่อนั้นพระศาสดาจึงจะบัญญัติสิกขาบท แสดงปาติโมกข์แก่สาวกเพื่อกำจัดอาสวัฏฐานิยธรรมเหล่านั้นแหละ อาสวัฏฐานิยธรรมบางเหล่า ยังไม่ปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ ตลอดเวลาที่สงฆ์ยังไม่ถึงความเป็นหมู่ใหญ่โดยแพร่หลาย ต่อเมื่อใดสงฆ์ถึงความเป็นหมู่ใหญ่โดยแพร่หลายแล้ว และอาสวัฏฐานิยธรรมบางเหล่า ย่อมปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ เมื่อนั้นพระศาสดาจึงจะบัญญัติสิกขาบท แสดงปาติโมกข์แก่สาวกเพื่อกำจัดอาสวัฏฐานิยธรรม เหล่านั้นแหละ อาสวัฏฐานิยธรรมบางเหล่า ยังไม่ปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ ตลอดเวลาที่สงฆ์ ยังไม่ถึงความเป็นหมู่ใหญ่เลิศโดยลาภ ต่อเมื่อใดสงฆ์ถึงความเป็นหมู่ใหญ่เลิศโดยลาภแล้ว และ อาสวัฏฐานิยธรรมบางเหล่า ย่อมปรากฏในสงฆ์ในศาสนานี้ เมื่อนั้นพระศาสดาจึงจะบัญญัติ- *สิกขาบท แสดงปาติโมกข์แก่สาวก เพื่อกำจัดอาสวัฏฐานิยธรรมเหล่านั้นแหละ ดูกรสารีบุตร ก็ภิกษุสงฆ์ไม่มีเสนียด ไม่มีโทษ ปราศจากมัวหมองบริสุทธิ์ผุดผ่องตั้งอยู่ในสารคุณ เพราะบรรดาภิกษุ ๕๐๐ รูปนี้ ภิกษุที่ทรงคุณธรรมอย่างต่ำ ก็เป็นโสดาบัน มีความไม่ตกต่ำเป็นธรรมดา เป็น ผู้เที่ยง เป็นผู้ที่จะตรัสรู้ในเบื้องหน้า. จากคุณ : ประมุขพรรคกระยาจกรุ่นปัจจุบัน - [ 1 ธ.ค. 51 01:33:54 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่อง ศีล สมาธิ ปัญญา เป็นอะไรที่เถียงกันมาขอรับ ซือเฮีย ทางเถรวาทก็นับว่า ให้ศีลนำมาก่อน ฝ่ายมหายานก็บอกว่าไม่ใช่มันเป็นเพียงการลำดับขั้นตามตัวหนังสือเท่านั้น ถ้าจะให้ข้าน้อยวิเคราะห์เปรียบเทียบ ข้าน้อยคงจะให้ฝ่ายเถรวาทเป็นฝ่าย Civil Law ที่ยึดถือเอาคำที่จารึกเป็นลายลักษณ์อักษรขอรับ ส่วนฝ่ายมหายานนั้นเป็นฝ่าย Common Law ที่ไม่ยึดติดกับคำสอนที่เป็นลายลักษณ์อักษร เซ็นจะเน้นปัญญานำมาก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นค่อยเพิ่มศีลสมาธิเอาภายหลัง ที่เป็นเช่นนี้ เพราะว่า เซ็นต้องการให้ผู้ปฎิบัติเข้าใจถึงหลักการไม่ยึดติดใน "มหาปรัชญาปรมิตาหฤทัยสูตร" ขอรับ ผู้ปฎิบัติเมื่อรู้แจ้งแล้วว่า ธรรมทั้งหลายเป็นเพียงมายาภาพตื่นหนึ่งเท่านั้น ก็จะไม่ถูกดจิตใจอันยึดติด ร่ำร้องให้เกิดความอยาก ไม่ว่าอยากมี อยากจน อยากสิ้นทุกข์ อยากนิพพาน ฯลฯ อะไรพวกนี้น่ะขอรับ ...... ถ้าจะถามว่าอันไหนถูก ข้าน้อยคงบอกว่า มันก็ถูกทั้งสองฝ่ายน่ะล่ะขอรับ ^^ ปล.รู้สึกนักบวชเซ็น เค้ายังยึดตัวเองเป็นพุทธศาสนาอยู่นะขอรับ มีแต่เถรวาทน่ะล่ะขอรับ ที่บอกว่าพวกเข้าเป็นศาสนาแยกต่างหาก -*- ซึ่งไม่น่าจะถูกเลยนะขอรับ แค่การเล่นคำของลำดับขั้นเอง จริงๆ เซ็นเค้าก็มีวิปัสนา มีการรักษาศีล(แบบมหายาน) เหมือนกันนี่ขอรับ -*- แล้วเซ็นก็เป็นพุทธสายตันตรยานด้วย ไม่น่าแยกกันให้เกิดความแตกแยกเลยขอรับ -*- แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 08:37:06 แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 08:14:01 แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 08:13:05 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 08:12:33 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เทียบความหมายในภาษาอังกฤษและฝ่ายไทยนะขอรับ Zen is a school of Mahayana Buddhism. [Wikipedia] Zen [N] นิกายเซนในพุทธศาสนา [Longdo Dictionary] เซน น. นิกายหนึ่งในพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน แพร่หลายในจีน และญี่ปุ่น เป็นการปฏิบัติธรรมเพื่อให้บรรลุความรู้แจ้งอย่าง ฉับพลัน โดยการทําสมาธิและใช้ปัญญาขบคิดปริศนาธรรม. (ญิ.). [พจนานุกรมราชบัณฑิต] ฯลฯ ซึ่งเป็นไปในทางเดียวกัน คือ เป็นนิกายหนึ่งในพุทธศาสนาขอรับ ไม่ได้เถียงเอาอะไรหรอกนะขอรับ เพียงแต่อยากจะให้แก้ความคิดกันซะใหม่ เพื่อความเข้าใจอันดีของทั้งสองฝ่าย จุดสูงสุดของแต่ละแนวคิด ซึ่งล้วนแล้วแต่อาศัยการตีความในพระไตรปิฎกทั้งสิ้น ฝ่ายเถรวาท อ้างว่า พระนิพพาน เป็น การดับสูญสิ้น ฝ่ายมหายาน(แท้) อ้างว่า พระนิพพาน เป็น การเข้าสู่พุทธภาวะ ไปสู่ดินแดนพุทธเกษตร ฝ่ายตันตรยาน อ้างว่า พระนิพพาน ไม่ใช่การดับสูญสิ้น แต่เป็นการตื่นขึ้นจากความเท็จทั้งปวง (อ้างตามพระสูตรมหาปรัชญาปรมิตาหฤทัยสูตร) เห็นไหมขอรับ ต่างฝ่ายต่างไม่มีผู้ใดผิด เพราะัไม่มีองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาเป็นผู้ตัดสินอีกแล้ว TT^TT การตีความพระคัมภีร์ ก็เลยต่างดีความกันตามลายลักษณ์อักษร และคำสอนที่สืบต่อกันมาทั้งสิ้น อยากให้แก้ความเข้าใจตรงนี้ ไม่อยากให้มีคำพูดใดบอกว่าเซ็นเป็นศาสนาอื่น ที่ไม่ีใช่พุทธเลยขอรับ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ฝ่ายมหายานทั้งหมด ต้องกลายเป็นศาสนาอื่นที่ไม่ใช่พุทธ ทั้งๆ ที่ฝ่ายมหายานเองก็นับถือเอาคำสอนของพระศากยมุณีพุทธเจ้าเช่นกันขอรับ อยา่กให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจกันด้วยดีขอรับ ps. "เซน" แปลว่า "การเข้าฌาน" ขอรับ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 08:33:05 แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 08:31:02 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 08:30:31 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เอ่อ คุยอะไรกันครับเนี่ย - -" จากคุณ : tottong - [ 1 ธ.ค. 51 08:49:34 ]

ความคิดเห็นที่ 25 #18 ตอบคำถามในเชิงประวัติศาสตร์นะขอรับ คือ ข่านแห่งมองโกลเนี่ยเป็นพวกมุสลิม(นับถืออิสลาม)ขอรับ หลังจากสงครามครูเสดแล้ว ทั้งฝ่ายคริสต์และฝ่ายอิสลาม เมื่อได้รับชัยชนะ จะบังคับผู้คนในดินแดนนั้นเข้ารีตศาสนาตนเองขอรับ เป็นธรรมเนียมใหม่ ที่ไม่ใช่คำสอนของทั้งสองฝ่ายเลยขอรับ (พวกนั้นอ้างศาสนาเอาเองทั้งนั้น -*-) ซึ่งน่าจะมาจากแนวคิดที่ได้จากการทำสงคราม เพื่อให้ปกครองผู้คนได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น โดยการอาศัยศาสนา และแรงศรัทธาในการทำให้รัฐเข้มแข็งขึ้นขอรับ (ในประเทศไทยเองก็เช่นกัน ส่วนใหญ่ชาวพุทธที่เน้นแต่ศรัทธาก็มี ใครคิดเห็นแตกต่างจะถูกว่าทันที ทั้งที่มันก็เป็นคำสอนของพุทธเช่นกัน แต่คนละนิกายเท่านั้น) ดังนั้น ในช่วงแรกเริ่มของการเข้ามาของราชวงศ์มองโกล(โมกุล) ผู้คนดินแดนที่ถูกยึดได้ จะต้องได้รับการเข้ารีตเป็นอิสลามขอรับ ^^ แต่ด้วยความที่มีการฟื้นฟูลัทธิชาตินิยม(นิยมในความเป็นชนชาติ)ขึ้นมาเสียก่อน (และทำให้เถรวาทต้องถอยไปตั้งหลักที่ลังกา) ทำให้การที่บังคับผู้คนเข้ารีตศาสนานั้นทำไม่ได้ เพราะถ้าทำ จะทำให้เกิดการลุกฮือขึ้นต่อต้านทั่วทั้งอาณาจักร ดังนั้นการบังคับเข้ารีต ก็เป็นไปเพียงช่วงแรกเท่านั้นขอรับ ^^ แล้วจะทำยังไงให้รัฐมองโกลเข้มแข็ง? คำถามนี้เป็นคำถามที่ข่านแห่งมองโกลต้องทำขอรับ ด้วยวิธีการผูกมิตรกับพวกราชบุตร(ซึ่งทำยังไงก็ตีไม่แตก) และความต้องการของพวกราชบุตรคือ ให้ฟื้นฟูลัทธิเดิมขึ้นมา ถึงจะยอมเป็นรัฐในอารักขาได้(รัฐบรรณาการน่ะล่ะ) ดังนั้นลัทธิที่อยู่นอกเหนือจากแนวคิดของพราหมณ์อย่าง พุทธ ก็ต้องถูกทำลาย แล้วทำไมศาสนาเชนของพระมหาวีระถึงไม่ถูกทำลายด้วย? เหตุที่ศาสนาเชนของพระมหาวีระ(นิครนถนาฏบุตร)ไม่ถูกทำลายด้วย เป็นเพราะหลักคำสอนของศาสนานี้ให้ยึดในหิริโอตัปปะอย่างถึงที่สุด และการฆ่าสัตว์ แม้จะตัวเล็กเท่าไหร่ ก็ห้ามทำ ถือเป็นบาปหมด! ดังนั้น คนชั้นล่างที่ต้องทำงานกสิกรรมทุกวันจึงเข้าศาสนานี้ไม่ได้ เพราะหากเวลาทำการเพาะปลูก มันยากจะหลีกเลี่ยงไม่ให้ฆ่าสัตว์นั้นไม่ได้เลย ด้วยเหตุึนี้ คนที่นับถือศาสนาเชน(ชินะ) จะเป็นพวกชนชั้นพ่อค้าซะส่วนใหญ่ ซึ่งบุคคลระดับกลางพวกนี้ มักจะมีกำลังพอที่จะปฎิวัติยึดอำนาจของราชวงศ์มองโกลได้่เสมอ (โปรดสังเกตว่า การปฎิวัติเกือบทั้งหลายในโลกนั้น เป็นเพราะพวกชนชั้นกลางทั้งสิ้น ยกเว้น ไทย(ชนชั้นปกครอง) และประเทศฝ่ายคอมมูนทั้งหลาย(ชนชั้นกรรมมาชีพ)) สรุป คือ ลัทธิพราหมณ์นั้น ได้รับการหนุนจากกษัตริย์ ส่วนศาสนาเชนนั้นได้รับการหนุนจากชนชั้นกลาง ส่วนศาสนาพุทธน่ะหรือ ? ก็โดนทำลายไงขอรับ หุหุ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 09:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 26 เข้ามาอ่านแล้วครับ (แต่ยังอ่านไม่จบ) ขอบคุณท่านกระบี่เก้าเดียวดาย ขอคารวะ 3 จอกใหญ่ จากคุณ : นัวร์ - [ 1 ธ.ค. 51 09:16:12 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ที่ภาคใต้ของอินเดียเริ่มก่อนก็คงเป็นเพราะเหตุข้างล่างดังอธิบายต่อไปนี้ ฝ่ายเถรวาทเอง ใช่ว่าจะไม่มีความแตกแยกทางความคิดเลยนะขอรับ แตกเช่นเดียวกัน และไม่ใช่แตกธรรมดาเท่านั้น บางฝ่ายในเถรวาทถึงกลับหันมาใช้คัมภีร์ภาษาสันสกฤตเลยก็มี (ในปัจจุบันเราจะถูกสอนว่า คัมภีร์พุทธที่เป็นบาลีจะเป็นเถรวาท ซึ่งความจริงนั้น ไม่จริงขอรับ พุทธเถรวาทที่ใช่สันสกฤตก็มีเช่นกัน) หลังจากที่ฝ่ายเถรวาทแตกแยกกันเป็นทิืวแถวแล้วนั้น ก็ได้งัดข้อกันไปงัดข้อกันมา ด้วยการสร้างปรัชญา(ที่ได้จากการตีความ) ที่สูงส่งขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดมันก็ห่างไกลจากชาวบ้านไปจนได้ และด้วยเหตุนี้ จึงเป็นโอกาสของการฟื้นฟูลัทธิเดิมเสียใหม่โดย "สังคาจารย์" เป็นผู้นำ สังคาจารย์ได้เปลี่ยนแปลงกฎหลายข้อของลัทธิเดิม และเรียกชื่อศาสนาใหม่ว่า "ศาสนาฮินดู" ความที่สังคาจารย์นั้นเข้าถึงชาวบ้านได้ง่ายมากกว่า กอปรกับเป็นคนที่ใจดี ทำให้ชาวบ้านหันมานับถือศาสนาฮินดูมากมาย จนเถรวาทต้องถอยไปลังกา ก็ด้วยเหตุนี้ล่ะขอรับ ส่วนฝ่ายเหนือ ก็มีการแตกแยกเช่นกัน แต่ยังไม่ทันที่ศาสนาฮินดูจะเข้ามา ก็ถูกทำลายลงซะก่อนโดยพวกโมกุล จริงๆ ฝ่ายเหนือที่เหลือรอด ก็หลบเข้าไปในบังคลาเทศก็เยอะนะขอรับ หลังจากที่อินเดียถูกปลดจากอังกฤษ (ราชวงศ์โมกุลเป็นราชวงศ์มองโกลเดียวที่เหลือรอดจนถึงยุคล่าอาณานิคม) บรรดาพุทธศาสนิกชนเหล่านั้น ก็ย้ายแหล่งกลับมาอยู่ที่กัลกัตต้าก็เยอะมาก แต่.......การกลับมาครั้งนี้ ไม่ใช่พุทธมหายานขอรับ แต่เป็นพุทธเถรวาท ที่เป็นเช่นนี้ เพราะช่วงก่อนที่จะย้ายกลับเข้ามาในอินเดียนั้น ได้มีพระภิกษุชาวพม่า ได้เข้าไปสั่งสอน ทำให้ชาวบังคลาเทศ(จริงๆ ก็อินเดียน่ะล่ะ)เหล่านั้นนับถือ และกลับมานับถือพุทธเถรวาทขอรับ (จะว่ามหายานก็ไม่ได้ขอรับ เพราะจริงๆ เค้าก็ลืมคำสอนไปหมดแล้วด้วย) จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 09:20:17 ]

ความคิดเห็นที่ 28 น่าภูมิใจที่ชาติไทยของเรายังรักษาความเป็นพุทธแบบเถรวาทไว้ได้ดีเยี่ยม จากคุณ : มีดที่ 13 (สาวกหงส์แดง) (มีดไร้รัก) จริงรึครับ ผมว่าไม่จริงเลยนะ พุทธแบบเถรวาท แท้ ๆ ตายไปหมดแล้วละครับ จากคุณ : et009 - [ 1 ธ.ค. 51 12:30:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ^ ^ พุทธแบบเถรวาทแท้ๆ ยังไม่ตายครับ ลองไปดูตามวัดป่าแท้ๆดูนะครับ บุคคลแต่ละบุคคลย่อมบำเพ็ญมาต่างกัน บ้างศีลหนักแน่น ทานน้อย ภาวนาไม่ได้ บ้างก็ศีลน้อย ทานหนักแน่น ภาวนาไม่ได้ ฯลฯ ดังนั้นจึงต้องมีหลักสูตรต่างๆกันให้เหมาะกับความแก่กล้าของอินทรีย์ของแต่ละบุคคลครับ "นิพพานนั้น จะบอกว่ามันเป็นอัตตา(ความมีตัวตน)ก็ไม่ใช่ อนัตตา(ความไม่มีตัวตน)ก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่อัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่อัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งอัตตาและอนัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งไม่ใช่อัตตาและไม่ใช่อนัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งไม่ใช่ทั้งอัตตาและัอนัตตาก็ไม่ใช่ จะว่าไม่ใช่ทั้งไม่ใช่ทั้งไม่ใช่อัตตาและอนัตตาก็ไม่ใช่ ฯลฯ" อัตตา = ตัวเรา, อนัตตา = ไม่ใช่ตัวเรา แต่นิพพานนั้น ไม่มีอะไรที่เรียกว่าตัวเรา และไม่มีอะไรที่จะมายึดว่า ไม่ใช่ตัวเรา ทุกสิ่งล้วนเป็นแต่เหตุปัจจัยมาประกอบกันครับ นิพพานนั้นว่างจริง แต่เป็นความว่างจากกิเลส ส่วนสภาวะจะเป็นเช่นไร ผมเองก็ยังไม่ถึงขั้นนั้น หากสนใจลองอ่าน ยมกสูตร ประกอบได้ครับ (ว่าด้วยเรื่องพระขีณาสพตายแล้วไปไหน) http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_name.php?name=ยมกสูตร&book=9&bookZ=33 สรุปได้สั้นๆว่า "สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นดับไปแล้ว ถึงแล้วซึ่งการตั้งอยู่ไม่ได้" ดังนั้น การที่เราอ่านนิทานเซ็น เราจะพบว่า เอ๊ะ...ทำไมมันคิดวูบเดียวก็บรรลุได้ จริงๆ ไม่ใช่การบรรลุหรอกขอรับ เพราะมันไม่มีการบรรลุ แค่ตัวเขา(ในเรื่องที่อ่าน) เข้าใจถึงความว่างเปล่าบนโลก เท่านั้นเอง ^^ ปัญญาในพระพุทธศาสนานั้น มีสองแบบคือปัญญาแบบสัญญา(ความจำ) และปัญญาแท้ๆ ต้องแยกให้ถูกต้องจึงจะใช้ได้ครับ และที่บอกว่าว่างเปล่านั้น ยังแยกออกเป็น ว่างแบบอุเบกขา กับว่างแบบปัญญาครับ ว่างแบบอุเบกขานั้น เกิดผัสสะขึ้นแล้ววางเฉยในผัสสะนั้น เนื่องด้วยสมาธิ กรณีนี้หากสมาธิแรงๆ จะไม่รับรู้ถึงผัสสะด้วยครับ แต่ว่างแบบปัญญานั้น เกิดผัสสะขึ้นแล้วรู้ว่าเกิดขึ้น และไม่ปรุงต่อ การไม่ปรุงต่อนี้เกิดขึ้นเอง วางเอง ไม่ได้บังคับจิตแต่อย่างใด ต่างกันกับแบบบนเนื่องด้วยรับผัสสะแบบเต็มๆ มีสติรู้ตัวตลอด ส่วนเรื่องพระพุทธเจ้าคิดหรือเห็นถึงได้บรรลุนั้น (ด้วยความรู้เท่าที่ผมมีอยู่)ผมขอตอบว่า พระองค์ประจักษ์แก่พระหฤทัยครับ อีกทั้งตอนที่มีสติ จะไม่ได้คิด จะว่าเห็น ก็ต้องบอกว่าเห็นด้วยใจครับ ขออภัยที่ตอบยาวเหยียดครับ จากคุณ : Maxymillion (Maxymillion) - [ 1 ธ.ค. 51 13:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ขอบพระคุณพี่ท่านที่มาอธิบายเพิ่มขอรับ จริงๆ ข้าน้อยไม่อยากเล่นคำมให้มากขอรับ กันคนที่ไม่เข้าใจหลักการเล่นคำ หรือไม่เคยแปลอะไำรพวกนี้มาก่อน เค้าจะไม่เข้าใจน่ะขอรับ ^^ พิจารณาจาก ความว่าง = empty = ว่างเปล่า, ไม่มีแก่นสาร = ไม่เที่ยง ขอรับ (ความจริงสมควรใช้คำว่า "ไม่เที่ยง" มากกว่านะขอรับ แต่เด๋วเกิดมีคนสงสัยอีกว่า แล้ว "ไม่เที่ยง" เนี่ยมันเป็นลักษณะยังไงอีกขอรับ ^^) มันยากเหมือนกันนะขอรับ ถ้าจะใครคนไม่เคยอ่านจริงๆ ไปพระสูตรนั้นน่ะขอรับ ps. แต่ขอบพระคุณมากเลยขอรับ ลืมไปแล้วเหมือนกันว่ามีพระสูตรนี้ด้วย ^^ ps2. พระสูตรนี้เข้าใจยากขอรับ แต่เป็นไปทำนองเดียวกับ "มหาปรัชญาปรมิตาหฤทัยสูตร" ขอรับ ดังนั้น เมื่อเทียบกันแล้ว "มหาปรัชญาปรมิตาหฤทัยสูตร" นั้นเข้าใจได้ง่ายกว่า และเข้าถึงคนกลุ่มมากได้มากกว่า เพราะเป็นการกรองการเล่นคำในพระไตรปิฎกออกแล้วขอรับ ^^ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 16:41:43 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 16:36:35 ]

ความคิดเห็นที่ 31 สรรพวิชาทั้งหลาย แลกเปลี่ยน ส่งต่อ ดัดแปลงกันได้ ไม่ได้มีอะไรเป็นของใครแท้จริง เพราะทุกอย่างเป็นอนัตตา(หาตัวตนมิได้ หาเจ้าของแท้จริงมิได้) จิตเดิมแท้ ไม่ใช่เชื้อชาติ ไม่ใช่อินเดียแท้จริง ไม่ใช่จีนแท้จริง ไม่ใช่ธิเบตแท้จริง ไม่ใช่ไทยแท้จริง ไม่ีใช่เขมรแท้จริง จิตเดิมแท้ ไม่ใช่ีศาสนาแท้จริง ไม่ใช่ไศวะนิกายแท้จริง ไม่ใช่ไวษณพนิกายแท้จริง ไม่ใช่เถรวาทแท้จริง ไม่มีมหายานแท้จริง ไม่มีวัชรยานแท้จริง ไม่ใช่มันตรยานแท้จริง แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 16:38:54 จากคุณ : Natty_TT - [ 1 ธ.ค. 51 16:37:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 #31 คงมิใช่ขอรับ พี่ท่าน ทุกอย่างไม่เที่ยงแท้ ไม่มีอะไรที่เป็นตัวเรา หรือไม่ใช่ตัวเราขอรับ ^^ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 16:52:48 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 16:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ข้าน้อยเริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมมหายานถึงได้เรียกว่า ยาน(ทาง)อันยิ่งใหญ่ วิธีการสอนของมหายาน เป็นไปแบบกรอกการเล่นคำในพระไตรปิฎกออก โดยการอ้างอิงถึงพระพุทธเจ้าหลายพระองค์และพระโพธิสัตว์ทั้งหลาย (ซึ่งก็มีในพระไตรปิฎกทั้งนั้น) เพื่อเพิ่มแรงศรัทธาในการดึงพลังมวลชนเข้ามาในพระศาสนา และเป็นการสอนพระธรรมไปด้วยโดยทางอ้อม บางทีคำในพระไตรปิฎกมันยากไป มหายานก็อ้างถึงว่าพระสูตรนั้นมาจากพระโพธิสัตว์บ้าง พระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ บ้าง ถือว่าเป็นกศโลบายที่ดีอย่างหนึ่งขอรับ ^^ แต่ก็มีข้อเสียเช่นกัน เพราะบางพระสูตรก็ทำห้ศรัทธามากไป จนบดบังคำสอนเหล่านั้นไป ผู้คนเลยไม่ค่อยสนใจจะตีความพระสูตรเหล่านั้นเลย นอกจากท่องบ่นตามๆ กันไปเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 17:12:08 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 1 ธ.ค. 51 17:10:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 นั่งอ่านความคิดเห็นยาวเหยียด ก็ทำให้นึกถึงปัญหาอย่างหนึ่งในวงวิชาการ ซึ่งจะเจอปัญหาคล้ายๆ กัน 1. อะไรที่ไม่ตรงกับความคิดของตน ถือว่าผิดทั้งหมด 2. ลืมไปว่าเมื่อตอนที่เราเกิดมานั้น เราเกิดมาพร้อมกับความไม่รู้ สิ่งที่เราคิดว่ารู้กันอยู่นี้ แท้จริงก็จำมาจากคนรุ่นก่อนๆ 3. ลืมคิดไปว่า ก่อนที่จะมีแต่ละศาสนานั้น ศาสดาแต่ละท่านตั้งโจทย์การศึกษาไว้อย่างไร   4. นิยมทุ่มเถียงกันไปตามการตีความบ้าง ทุ่มเถียงกันตามที่ตนปฏิบัติได้บ้าง แต่หาเกณฑ์ตัดสินที่แน่นนอนไม่ได้ เพราะยังไม่มีใครมองเห็นใจของตนเอง มองเห็นกิเลสในใจ และมองเห็นอริยสัจ 4 ในใจ 5. เมื่อตอนที่พระองค์ทรงแสวงหาหนทางตรัสรู้ พระองค์เพียงตั้งคำถามว่า อะไรคือกุศล เพราะจริงๆ แล้ว ที่คิดว่ารู้แล้วนั้น จริงๆ ก็คือยังไม่รู้ ลองนึกถึงตอนที่ใกล้จะตายสิ ตอนนั้นน่ะ จะรู้สึกว่าเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชีวิต แต่พระพุทธองค์ทรงได้คิดเรื่องนี้ก่อนเรา จึงได้ทุ่มชีวิตบำเพ็ญภาวนาก่อนเรา และหมดกิเลสก่อนเรา ไปพระนิพพานก่อนเรา อ่านกระทู้นี้แล้ว แต่ละข้อมูลล้วนเตือนใจผมจริงๆ ขอรับ ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 19:20:13 แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 19:19:31 จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 1 ธ.ค. 51 19:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ผมคิดว่า ศาสนา มีหลักเดียว แต่ขึ้นอยู่กับสิ่งแวดล้อมที่รับเข้าไป สภาพความเปลี่ยนแปลงที่เกิดทั้งหมดทั้งมวลนั้น จากจุดเดียวและกลับสู่จุดเดียว ดังนั้นไม่ว่าจะทำด้วยวิธีไหน มันก่อให้เกิดทางออกจากตรงนี้ไปและเป็นทางที่พ้นออกจากความทุกข์ทั้งสิ้น จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 1 ธ.ค. 51 19:35:01 ]

ความคิดเห็นที่ 36 คำพูดอันประเสริฐ "ธรรมทั้งหลายเป็นเพียงมายาภาพตื่นหนึ่งเท่านั้น" (ค.ห. 22) คารวะในน้ำมิตรอันดีและความใจกว้างของทุกท่านที่มาเผยแพร่ความรู้อันดีในที่นี้ ขอรับ ฮิๆ จบจากประวัติศาสตร์แล้ว รบกวนท่านพี่กระบี่เก้าเดียวดายและท่านที่น่านับถือทั้งหลาย วกกลับมาอธิบาย"ปรัชญาเซ็น" และอื่นๆ ในนิยายกำลังภายในหน่อยดีป่าวครับ - "ปรัชญาเซ็น" นี่นำมาประยุกต์ในการใช้ชีวิตของเราอย่างไรครับ - "ปรัชญาเซ็น" นี่นำมาประยุกต์ในการฝึกยุทธอย่างไรครับ - เหตุใดนักเขียนนิยายจีนถึงชอบเขียนมวยจีนกำลังภายในอ้างอิงกับปรัชญา หลักคำสอน หรือศาสนา หรือเป็นเรื่องจิงของวิชายุทธในจีน - เทียบกับการฝึกยุทธที่มีพื้นฐานมาจากปรัชญา หลักคำสอน หรือศาสนาอื่นๆ นี่วิชาที่อ้างอิงพื้นฐานมาจากวิถีใดจึงมีความสำเร็จได้สูงสุดครับ (หากไม่นับจากตัวบุคคล) - กระบวนท่าในลักษณะนี้ถือว่ามีแนวคิดมาจาก "ปรัชญาเซ็น" หรือปล่าวครับ หรือแนวทางใดขอรับ เช่น เพลงกระบี่ที่ฝึกแล้วต้องลืม กระบวนท่าที่สุดยอดคือไม่มีกระบวนท่า สูงสุดคืนสู่สามัญ ทลายนภาโอ้ลัลล่า เพลงดาบที่ทื่อด้านแต่แฝงความเปลี่ยนแปลงมากมาย จากคุณ : นัวร์ - [ 2 ธ.ค. 51 11:49:00 ]

ความคิดเห็นที่ 37 "ละ"   คำที่สั้นแต่คือหัวใจของพุทธศาสนาทุกนิกาย สูงแค่ไหนก็ต้อง"ละ" จากคุณ : s.garden - [ 2 ธ.ค. 51 13:23:08 ]

ความคิดเห็นที่ 38 อืมม  ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเปิดหูเปิดตา นับเป็นกระทู้ทรงคุณค่าอีกกระทู้หนึ่ง ต้องขอขอบคุณท่านกระบี่เก้าเดียวดาย เอาล่ะ  ข้าพเจ้าจะขอเพิ่มเติมสักเล็กน้อย        ศีลและพระวินัย คือหลักประกันการดำรงอยู่ของพระศาสนา เป็นเหมือนกับแผ่นศิลาที่รองรับพระสัจธรรม ไม่ว่านิกายนั้น  จะมีการสอนที่เฉียบคม  ลัดสั้น ตัดตรงเพียงใด  แต่หากนิกายนั้น ศีลและวินัยไม่เข้มแข็ง  หลักคำสอนอันบริสุทธิ์ ย่อมตั้งอยู่ไม่นานและถึงความเสื่อมในที่สุด ดังที่ทรงตรัสไว้ในพระสูตรที่ข้าพเจ้ายกมา องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงปรีชาญาณทั้งฝ่ายสมมติและวิมุติ จึงได้อยู่ในฐานะของพระพุทธเจ้า  หากพระองค์ขาดปรีชาญาณทางสมมติ ย่อมมิอาจถึงซึ่งฐานะแห่งความเป็นพระพุทธเจ้าได้ แต่พระองค์จะอยู่ในฐานะแห่งพระปัจเจกพุทธเจ้า ซึ่งบารมีแห่งองค์พระปัจเจกพุทธเจ้านั้น ย่อมโปรดสัตว์ได้ไม่กว้างขวางเท่าพระพุทธเจ้า     สมมติจึงมีความสำคัญมากเช่นกัน ประเด็นหลักคือ พระศาสนามีทั้งส่วนที่เป็นสมมติ และวิมุติ แต่การใช้สมมติต้องยึดกฎเหล็กที่ว่า   สมมติต้องเกื้อหนุนต่อวิมุติและไม่เป็นอุปสรรคต่อวิมุติ ดังรูปปริศนา  "ธรรมจักร"   จะเห็นได้ว่าแกนกลางนั้น มีเพียงหนึ่งเดียว แต่ซี่ล้อนั้นมีหลากหลาย  ทว่า ซี่ล้อทั้งหมดล้วนขึ้นหรือสังกัดอยู่กับแกนกลางทั้งสิ้น เถรวาทยอมรับในการใช้สมมติให้เป็นประโยชน์สูงสุด จึงยอมรับในพระวินัยบัญญัติทั้งหลาย ดังนั้น  ศีล พระวินัย และปาฎิโมกข์ ล้วนเกื้อหนุนต่อวิมุติทั้งสิ้น  หาใช่สิ่งไม่สำคัญ แต่ในภาคปฏิบัตินั้น  พิจารณาตามมรรคมีองค์ 8 จะเห็นว่า ทรงตรัสถึง สัมมาทิฏฐิเป็นเบื้องต้น ซึ่งจะเป็นปัจจัยให้เกิด สัมมาสังกัปปะ  สัมมาวาจา ....   และองค์สุดท้ายแห่งมรรคแปดก็คือ  สัมมาสมาธิ เมื่อถอดมรรค 8 ตรงนี้ออกมา ก็จะกลายเป็น ปัญญา  ศีล  สมาธิ  ดังนั้น เถรวาทจึงมิได้แตกต่างกับเซ็นแต่อย่างใด นั่นคือ  ก่อนที่จะลงมือปฏิบัติจึงต้องมีทิฏฐิหรือความเห็นที่ถูกและตรงเสียก่อน เพียงแต่ว่า เมื่อลงมือปฏิบัติจริง  สัมมาทิฏฐิเป็น สิ่งที่ไม่ปรากฏเด่นชัดเท่าองค์แห่งศีล  แต่หากปราศจากสัมมาทิฏฐิแล้ว ศีลนั้น ก็จะเป็นเพียง "สีลัพพตปรามาส" นั่นคือ ความยึดถือว่าบุคคลจะบริสุทธิ์หลุดพ้นได้ด้วยศีลและวัตร ถือว่าเพียงประพฤติศีลและวัตรให้เคร่งครัดก็พอที่จะบริสุทธิ์หลุดพ้นได้ ไม่ต้องอาศัยสมาธิและปัญญา หรือถือศีลและวัตรที่งมงายหรืออย่างงมงายก็ตาม เซ็น นั้น เป็นพุทธศาสนาที่แตกต่างกับเถรวาทตรงนี้ นั่นคือ เซ็น ไม่สู้จะอิงอาศัยสมมตินัก แต่จะใช้กระบวนการพิเศษบางอย่าง ปลุกธาตุรู้ในตนเองให้ตื่นขึ้น ลักษณะนี้ เข้าใจว่า ได้แบบอย่างมาจากลัทธิเต๋า ที่ปฏิเสธสมมติแทบจะโดยสิ้นเชิง ลัทธิเต๋า ไม่มีการบัญญัติแบบแผนแห่งพฤติกรรมเอาไว้ แม้กระทั่ง การบัญญัติให้ ผู้บำเพ็ญเต๋า ต้องถือพรหมจรรย์ ก็ไม่มีมาแต่แรก แต่เพิ่งจะมีการบัญญัติเรื่องประพฤติพรหมจรรย์  ในสมัย เฮ้งเต็งเอี๊ยง ดังนั้น การประพฤติพรหมจรรย์ในลัทธิเต๋า จึงได้อิทธิพลมาจากศาสนาพุทธ  ( จาก หนังสือ สกัดจุดยุทธจักร) การบรรลุสัจธรรมทางฝ่ายเต๋า จึงเป็นไปโดยอิงอาศัยปรากฎการณ์ธรรมชาติ บทจะรู้ก็รู้แจ้งขึ้นมาในทันที  ธรรมชาติจึงเป็นครูที่สำคัญที่สุดสำหรับลัทธิเต๋า   ครั้น พุทธศาสนาเผยแผ่เข้ามาในตงง้วน  จึงได้รับอิทธิพลเรื่องนี้ ด้วยการเผยแผ่สัจธรรมโดยอิงอาศัยสมมติให้น้อยที่สุด เซ็น เป็นพุทธศาสนาแน่นอน  ถึงแม้สมมติบางอย่าง จะแตกต่างกัน  แต่เนื้อแท้ก็เหมือนกัน แต่ข้าพเจ้าเห็นว่า  การที่เซ็นไม่เน้นเรื่องสมมติมากนัก ทำให้การสอนต้องอาศัยศักยภาพของครูบาอาจารย์อย่างมาก อาจกล่าวได้ว่า เป็นลักษณะของอาจาริยวาท มากกว่าจะอ้างอิงถึงพระสูตรตามพระไตรปิฎก ผลดีก็คือ การสอนเป็นปัจจุบัน เป็นไปตามสถานการณ์ ณ เวลานั้น การบรรลุอย่างฉับพลัน จึงเป็นไปได้ แต่ผลเสียก็คือ  แนวคำสอนมีโอกาสบิดเบือนค่อนข้างง่าย เพราะในบางกรณี ไม่สามารถสอบทานหรืออ้างอิงความถูกต้องได้ และนี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้นิกายเซ็น ในปัจจุบัน ไม่เหมือนเดิม กรณีนี้ พระไตรปิฎกฝ่ายเถรวาทคือสิ่งที่จะมาอุดช่องว่างตรงนี้ได้ ในหนังสือ กรณีธรรมกาย ท่านอาจารย์ประยุทธ์ ได้กล่าวถึงประเด็นนี้ว่า " ในส่วนของพระไตรปิฎกภาษาสันสกฤตก็ดี จีนก็ดี ทิเบตก็ดี หรือภาษาอื่นที่มิใช่ภาษาบาลี ล้วนเป็นของมหายาน  พระไตรปิฎกในส่วนนี้เป็นคัมภีร์ที่มีมา ภายหลังการสังคายนาครั้งที่ 4 ที่เมืองบุรุษปุระ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย เมื่อพ.ศ.643   (แต่ทางมหายานถือว่าการสังคายนาครั้งนี้นับเป็นครั้งที่ 3)   ซึ่งเป็นการสังคายนาของนิกายสรวาสติวาทิน   ปัจจุบัน  " นิกายสรวาสติวาทิน " สาปสูญไปนานแล้ว แต่มหายานพัฒนาต่อมาโดยใช้คัมภีร์สันสกฤตอย่างเดียวกับ " นิกายสรวาสติวาทิน " คัมภีร์พระไตรปิฎกภาษาสันสกฤตจึงเป็นของที่มีมา ในภายหลังจากพระไตรปิฎกภาษาบาลีที่เป็นของดั้งเดิม ส่วนพระไตรปิฎกจีนนั้น  ก็เกิดสืบเนื่องจากพระไตรปิฎกฉบับสันสกฤตอีกต่อหนึ่ง พระไตรปิฎกจีนนั้น  ไม่ได้เกิดในประเทศอินเดีย  แต่เกิดในประเทศจีน   จึงยิ่งห่างจากฉบับภาษาสันสกฤตมากขึ้น เท่าที่นักประวัติศาสตร์สืบทราบได้  พระพุทธศาสนาที่เข้าไปสู่ประเทศจีนอย่างจริงจังนั้น เริ่มเมื่อประมาณ พ.ศ.608เมื่อพระเจ้ามิ่งตี่ทรงส่งทูต 18 คน ไปสืบพุทธศาสนาในประเทศตะวันตก คือ อินเดีย หรือชมพูทวีปในครั้งนั้น พระกาศยปะมาตังคะ  พระเถระจากอินเดีย ได้เดินทางมาประเทศจีน ได้แปลพระสูตร 42 บท ชาวตะวันตกจะรู้จักพระสูตรนี้ในนามของ  "The Sutra of Fortytwo Sections"   พระสูตรนี้ถือเป็นพระสูตรแรกในประเทศจีน   ประมาณ พ.ศ.944  จึงมีการแปลคัมภีร์พระไตรปิฎกเป็นภาษาจีนอย่างจริงจัง โดยพระกุมารชีวะจากแคว้นกูจา  ในเอเชียกลาง ได้เดินทางมาถึงนครเชียงอานแล้วแปลคัมภีร์ส่วนหนึ่ง พ.ศ.1172  หลวงจีนเหี้ยนจัง หรือพระถังซำจัง  ได้ไปสืบพระไตรปิฎกใน ไซที หรือ ชมพูทวีป และกลับมาถึงเมืองจีนในปีพ.ศ.1188 และได้แปลพระสูตรภาษาสันสกฤตที่นำมาจากอินเดียเป็นภาษาจีน ส่วนพระสูตรทิเบต  แปลจากภาษาสันสกฤตหลังพ.ศ.1160   เนื่องจากพุทธศาสนาเข้าสู่ทิเบตในช่วงพ.ศ.1160 เมื่อกษัตริย์ทิเบตอภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงเนปาลและเจ้าหญิงจีนที่นับถือพระพุทธศาสนา พระไตรปิฎกมหายานที่เป็นคัมภีร์หลัก  ก็มีของจีน กับ ของทิเบต ส่วนพระไตรปิฎกมหายานนอกจากนี้ อาทิ พระไตรปิฎกฉบับเกาหลี  ญี่ปุ่น   ล้วนถ่ายทอดไปจากพระไตรปิฎกของจีน หรือทิเบต ทั้งสิ้น แต่พระไตรปิฎกฉบับภาษาสันสกฤตที่เป็นต้นฉบับเดิมของมหายานนั้น กลับสูญหายไปหมดสิ้น   แม้จะพบบ้างในที่ฝังสถูปหรือภายในเจดีย์ ก็อยู่ในสภาพกระจัดกระจาย  ขาดวิ่น ไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ เมื่อพระไตรปิฎกฉบับภาษาสันสกฤตเกิดหลังฉบับภาษาบาลี แล้วยังสูญหายไปอีก  พระไตรปิฎกที่แปลจากจีน และ ทิเบต จึงไม่มีต้นฉบับที่จะตรวจสอบ  การจะสืบหาคำสอนเดิมที่แท้เพื่อแปลให้ตรงจึงเป็นเรื่องยาก จึงเป็นอันว่า พระไตรปิฎกมหายาน ตั้งแต่ฉบับใหญ่ ของ จีน และ ทิเบต ตลอดจนฉบับภาษาอื่น ๆ เกิดหลังฉบับภาษาบาลีทั้งสิ้น และเมื่อมองในแง่ของคำสอนพระพุทธเจ้า  ก็อยู่ในสภาพง่อนแง่น นอกจากสืบหาพุทธพจน์ได้ยากแล้วก็ยังเป็นส่วนที่แต่งใหม่เข้าไปอีก" ต่างกับพระไตรปิฎกฉบับภาษาบาลีของเถรวาท ที่นอกจากเป็นของเดิมแล้ว ยังมีประวัติการรักษาสืบต่อมาอย่างมั่นคง จากข้อมูลของท่านอาจารย์ประยุทธ์ ในปัจจุบัน เหล่านิกายมหายานหลายนิกายได้ยอมรับกันแล้วว่า พระไตรปิฎกฝ่ายเถรวาท (ไทย พม่า ศรีลังกา) มีความถูกต้อง บริสุทธิ์  เก่าแก่และ ใกล้เคียงกับของเดิมที่สุด อีกทั้ง มีกระบวนการสังคายนาที่น่าเชื่อถือ หากฝ่ายมหายานจะอ้างอิงความถูกต้องของหลักคำสอน ก็ยังต้องอ้างอิงจากพระไตรปิฏกฝ่ายเถรวาท ดังนั้น ข้อเท็จจริงก็คือ  นิกายเซ็น สมควรต้องอิงอาศัยพระไตรปิฎกฝ่ายเถรวาทบ้าง ทั้งนี้เพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุดแก่ฝ่ายเซ็นเอง แต่จะอิงอาศัยอย่างไร  ด้วยวิธีใด  นั่นเป็นเรื่องที่ต้องอาศัยสติปัญญา ไหวพริบ จากคุณ : ประมุขพรรคกระยาจกรุ่นปัจจุบัน - [ 2 ธ.ค. 51 22:32:17 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบพระคุณที่ซือเฮียทุกท่านที่มาช่วยเติมเต็ม และแก้ไขบางประการขอรับ ^^ เสริมจากซือเฮียปังจู่หน่อยนะขอรับ ตรงที่บอกว่า เลียนแบบเต๋านั้น คิดว่าไม่ใช่ขอรับ จริงๆ เป็นแนวคิดตันตรยานเองขอรับ (สังเกตจากทิเบต ไม่ได้รับเอาแนวคิดเต๋ามาใช้ขอรับ แต่ทิเบตมีแนวคิดเดิมของตนเป็นของลัทธิบอนน์เองขอรับ ^^) ซึ่งเซ็นก็เป็นหนึ่งในสายตันตรยานสายหนึ่ง ทางฝั่งทิเบตเองก็มีความคิดใกล้เคียงกัน ตอนที่เผยแพร่เข้ามาอาจจะเพราะว่าเต๋ามีลักษณะใกล้เคียงกับแนวคิดของฝั่งตันตรยานขอรับ ก็เลยเข้ากันได้ง่าย ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงให้มาก ^^ นิกายสรวาสติวาทิน ทางฝ่ายมหายานกล่าวว่าต้นกำเนิดของนิกายนี้เป็นฝ่ายพุทธเถรวาทขอรับ (นิกายนี้ยึดเอาพระอภิธรรมเป็นส่วนสำคัญขอรับ แต่ฝ่ายเถรวาทไม่ยอมรับนิกายนี้เ้ข้าพวก ก็เลยต่องแต่งอยู่ตรงกลางจนถึงปัจจุบัน -*-) ^^ ดังนั้นถ้าเอาตามที่ฝ่ายมหายานอ้างไว้ นิกายสรวาสติวาทินจะเป็นนิกายเถรวาทไม่กี่นิกายที่ใช้คัมภีร์สันสกฤตขอรับ ส่วนอาจารย์ฝ่ายตันตรยาน เรียกกันว่า "วัชราจารย์" ก่อนจะเข้ารับการศึกษา(ขั้นสูง)จากฝ่ายตันตรยานต้องได้รับการ "มนตราภิเษก" เสียก่อนขอรับ ^^ จะเห็นได้ว่า การปฎิบัติแนวทางตันตรยานนั้นเป็นเรื่องยากมากขอรับ (ดังที่ซือเฮียปังจู่บอกไว้) -*- ถ้าให้เปรียบกับการฝึกกำลังภายใน ก็คงต้องบอกว่า ตันตระนั้นเป็นแนวที่มีโอกาสเสี่ยงต่อการถูกธาตุไฟเข้าแทรกได้ง่าย ปัจจุบันนี้ การสื่อสารทำให้โลกแคบขึ้นขอรับ ภิกษุฝ่ายเถรวาทหลายท่านก็ศึกษาแนวทางมหายาน ตันตรยานเช่นกันขอรับ ภิกษุฝ่ายมหายานก็ศึกษาแนวเถรวาทเช่นกัน ถือว่าเป็นข้อดีของการสื่อสารปัจจุบันก็ได้ขอรับ ^^ เด๋วพรุ่งนี้จะมาตอบคำถามของซือเฮียนัวร์นะขอรับ วันนี้ขอตัวนอนก่อนขอรับ ^^ แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 51 00:03:14 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 2 ธ.ค. 51 23:57:31 ]

ความคิดเห็นที่ 40 วันนี้ ตื่นมา ก็มารวบรวมข้อมูลมานำเสนอซือเฮียนัวร์ขอรับ ^^ แต่คำ "ท่านพี่" นี่ไม่กล้ารับขอรับ และไม่อยากจะรับด้วยขอรับ -*- แหมๆๆ ข้าน้อยยังมิแก่ขนาดนั้น ^^ รอบนี้ ขอพูดถึง " เซ็น "อย่างเดียวนะขอรับ เพราะเล่าถึงสาเหตุความขัดแย้งกันไปแล้ว (และความขัดแย้งก็มาจริงๆ -*-) เอาเป็นว่า ฟังหูไว้หูแล้วกันขอรับ รักใครชอบใครก็ให้ดอกไม้ อ่าาา ... มิใช่นี่น่า นึกว่าศิลปินเพลง ^^ ประวัตินิกายเซ็น นิกายนี้มีมาตั้งแต่สมัยยุคเริ่มต้นของนิกายตันตรยานแล้วขอรับ โดยสามารถพิจารณาได้จากการที่ยังมีการพูดถึงในตำราเก่าๆ หลายเล่ม แต่คัมภีร์เดิมของนิกายส่วนใหญ่มักจะถูกพวกมองโกลมุสลิมทำลายล้างจนสิ้นไป ตามที่ซือเฮียปังจู่บอกกล่าวขอรับ นิกายเซ็นได้เผยแพร่เข้ามาในสมัยเหลียงบู๊เต้(เหลียงอู่ตี้ - จีนกลาง) ในยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ โดยผู้ที่นำมาเผยแพร่เป็นคนแรก คือ พระโพธิธรรม หรือปรมาจารย์ตั๊กม้อของเรานั่นเองขอรับ ปัจจุบันนี้ จะกล่าวว่า นิกายเซ็นต้นฉบับนั้นสลายไปเรียบร้อยแล้วก็ไม่ผิดขอรับ ดังนั้นจึงมีตำราหลายเล่มเหลือเกินที่บอกกล่าวว่า พระโพธิธรรม เนี่ยล่ะ เป็นคนคิดนิกายเซ็น และยังบอกกล่าวอีกว่า ท่านนี้ล่ะที่นำเอาพุทธมาผสมกับเต๋า ว่ากันไปโน่นล่ะขอรับ จริงๆ แล้วตามประวัติคร่าวๆ ของพระโพธิธรรมนั้น       เดิมเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 3 ของมหาราจา(ตำแหน่งพระราชาของอินเดีย) แคว้นคันธารราช ต่อมาได้มีวาสนาพบเจอกับอาจารย์ของท่าน ที่เป็นภิกษุพุทธนิกายเซ็น (เพิ่งไปตรวจเจอมาว่า ชื่อภาษาสันสฤต คือ ธยาน ป๊าด เขียนเป็น ชยาน มาตั้งนาน -*-) เมื่อพบเจอกับพระปรัชญาตาระเถระ (ผู้เป็นพระสังฆปรินายกองค์ที่ 27 แห่งนิกายธยาน) ก็มีความเลื่อมใสในตัวของท่านมาก เลยขออุปสมบทเป็นภิกษุในนิกายนี้ขอรับ ^^ นิกายธยานเป็นพุทธสายตันตรยานซึ่งมีการดัดแปลงเอาพระวินัยเดิมกลับมาใช้ ซึ่งต้นเหตุมาจากปราชญ์แนวตันตรยานหลายท่าน ที่รับไม่ได้กับพฤติกรรมของพวกตันตรยานสายวามจารี (ฝั่งที่ไม่รักษาศีลน่ะล่ะขอรับ) เช่น พระคุรุนาคารชุน ฯลฯ รวมทั้งผู้ก่อตั้งนิกายวัชรยาน และธยานเองก็เช่นกัน (เป็นข้าน้อย ก็รับพฤติกรรมของพวกนั้นไม่ไหวเหมือนกันล่ะขอรับ -*-) หลังจากที่ท่านปรมาารย์ตั๊กม้อเดินทางออกจากเทียนเต็กโดยทางเรือ จนถึงดินแดนจงหยวน ก็ได้เข้าพบพระเจ้าเหลียงบู๊เต้เพื่อเผยแพร่นิกาย พระเจ้าเหลียงบู๊เต้ถามว่า "พระองค์ได้สร้างวัดมากมายจะมีบุญกุศลบ้างไหม" ปรมาจารย์ตอบแบบไม่ไว้หน้าว่า "บุญมี แต่กุศล(ปัญญา - มีได้แต่ทางธรรม)ไม่มี" หลังจากนั้น พระเจ้าเหลียงบู๊เต้ก็ไม่ปรารถนาจะพบหน้าปรมาจารย์ตั๊กม้ออีกเลย แถมขับไล่ส่งท้ายมาอีกต่างหาก -*- ยังผลให้ท่านปรมาจารย์เบื่อหน่ายที่ไม่มีผู้ใดเข้าใจปริศนาธรรมอันนี้เลย จึงเดินทางมาจนถึงวัดเส้าหลิน แต่พอไปถึงก็ถูกเจ้าอาวาสไม่ยอมให้เข้าพักอีก ปรมาจารย์จึงไปนั่งวิปัสนากรรมฐานอยู่ในถ้ำใกล้ๆ วัดเส้าหลินเป็นเวลานานถึง 7 ปีเต็ม ความจริงก่อนหน้านี้ ปรมาจารย์ตั๊กม้อได้ส่งลูกศิษย์มาดูลาดเลาก่อนแล้วสองรูป แต่ก็ไม่ได้เป็นที่ต้อนรับเช่นกัน พระภิกษุทั้งสองรูปจาริกมาถึงที่หลู่ซาน ได้พบปะกับหลวงจีนฮุ่ยเอวียน ผู้ซึ่งคร่ำเคร่งต่อการท่องสวด หลวงจีนฮุ่ยเอวียนได้ถามศิษย์ของปรมาจารย์ตั๊กม๊อว่า "ท่านทั้งสองเป็นภิกษุอินเดีย นำธรรมะอะไรมาเผยแพร่? แล้วทำไมผู้คนถึงไม่ศรัทธา?" เวลานั้นภิกษุทั้งสอง พูดภาษาจีนได้น้อยมาก ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรจึงจะเข้าใจ ได้แต่แบมือยื่นออกไปแล้วตวัดกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งเอ่ยขึ้นว่า "มันเร็วไหม?" หลวงจีนฮุ่ยเอวียน ก็ตอบว่า "ใช่ เร็วมาก" ศิษย์ของอาจารย์ตั๊กม๊อ จึงกล่าวว่า "โพธิ และ ทุกข์ ก็เร็วเช่นนี้แหละ" เมื่อนั้นหลวงจีนฮุ่ยเอวียน ก็บังเกิดความสว่างจิตรู้แจ้งในทันที และได้เปล่งอุทานธรรมขึ้นว่า "ทุกข์ คือ สุข, สุข คือ ทุกข์ ไม่แตกต่าง ทั้งสองอย่างเกิดดับอยู่ที่ "ใจ" อยู่ข้างไหน ก็ขึ้นอยู่กับใจ(จิต)ที่สำแดง" หลังจากที่หลวงจีนฮุ่ยเอวียน รู้แจ้งในธรรมแล้ว จึงกล่าวนิมนต์ให้พระภิกษุอินเดีย อยู่พำนักจำพรรษาที่อารามของท่าน แต่ช่างน่าเสียดายที่ต่อมาไม่นานศิษย์ทั้งสองของอาจารย์ตั๊กม๊อก็ดับขันธ์ไปในวันเดียวกัน ดังนั้นปรมาจารย์ก็ได้เดินทางมายังดินแดนจงหยวน และเข้าพบกับเหลียงอู่ตี้ ตามที่ได้กล่าวมาแล้วขอรับ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 3 ธ.ค. 51 12:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ส่วนชีวประวัติหลังจากเดินทางถึงเขาเส้าซือ(เขาเส้าหลิน) นั้นติดตามได้ใน http://thai.mindcyber.com/modules.php?name=Sections&op=viewarticle&artid=230 แหล่งข้อมูลนี้ขอรับ ^^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 3 ธ.ค. 51 12:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 42 "ปรัชญาเซ็น" นี่นำมาประยุกต์ในการใช้ชีวิตของเราอย่างไรครับ ปรัชญาเซ็นในปัจจุบัน แน่นอนว่า ต่า่งกับเซ็นในอดีตอย่างเลี่ยงไม่ได้ เหตุผลไม่ยากที่จะคิดขอรับ ไม่ว่าจะเป็นพุทธฝ่ายไหนก็ตาม จะต้องมีการผูกเอาความเชื่อเดิมของผู้คนในพื้นที่แต่ละภูมิภาคเข้าไปด้วย ดังนั้น เซ็น ซึ่งเผยแพร่ในสายตะวันออกก็ย่อมต้องมีความคิดแนวเต๋าเข้ามาเกี่ยวข้องบ้างไม่มากก็น้อย แนวคิดเซ็นในปัจจุบันประกอบด้วย 20 หัวข้อหลักขอรับ ^^ 1. ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ คือ ตัวของเรา 2. โรคร้ายประจำตัว คือ ความเห็นแก่ตัว 3. สิ่งที่น่าเศร้าที่สุด คือ ความไม่รู้ไม่เข้าใจว่าเรื่องราวต่างๆ ในโลกล้วนประกอบด้วยเหตุปัจจัย 4. สิ่งที่ผิดพลาดที่สุด คือ การมีมุมมองที่ผิด ความคิดที่ผิด แต่ยังคิดว่าตัวเองคิดถูกทำถูก 5. ความพ่ายแพ้ที่ยิ่งใหญ่ คือ ความเย่อหยิ่ง 6. สิ่งที่ทำให้ทุกข์กังวล คือ กิเลส ที่ทำให้เราทุกข์ไม่สิ้นสุด 7. สิ่งที่ทำให้ไม่รู้ที่สุด คือ ความโกรธแค้น นี่คือความไม่รู้ที่สุดของคนเรา ไม่เคยโทษตัวเอง ได้แต่โทษผู้อื่น 8. สิ่งที่เป็นห่วงกังวลที่สุด คือ ความเป็นความตาย 9. ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุด คือ การไปทำร้ายผู้อื่น หรือทำสิ่งไม่ดีต่างๆ นานา 10. สิ่งที่ลำบากใจที่สุดในชีวิต คือ ถูกผิด 11. คุณธรรมอันดีงามที่สุด คือ ความเมตตา 12. ความกล้าหาญที่สุด คือ กล้ายอมรับผิด 13. รายรับที่มากที่สุด คือ ความรู้จักพอ 14. การบุกเบิกทรัพยากรที่มีอยู่ที่มีค่ามากที่สุด คือ ความศรัทธา 15. สิ่งที่ควรมีให้มากที่สุด คือ ความรู้สำนึกในบุญคุณของผู้อื่น 16. สิ่งที่ควรบ่มเพาะให้มีมากที่สุด คือ ความใจกว้าง 17. ต้นทุนที่มากที่สุดของคนเรา คือ ศักดิ์ศรี 18. ความปลื้มปีติที่มากที่สุด คือ ความสุขจากรสพระธรรม 19. ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคนเรา คือ ความปลอดภัย 20. สิ่งที่ควรจะสร้างให้มีมากที่สุดคือ เพื่อประโยชน์สุขของมวลชน ส่วนจะนำแนวคิดไปประยกต์ใช้ยังไง ก็ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจขอรับ ^^ "ปรัชญาเซ็น" นี่นำมาประยุกต์ในการฝึกยุทธอย่างไรครับ ตอบแบบไม่คิดมากเลยขอรับ เพราะว่า เป็นแนวของวัดเส้าหลิน น่ะขอรับ -*- (เหมือนกับไม่ได้ตอบเลย -*-) เหตุใดนักเขียนนิยายจีนถึงชอบเขียนมวยจีนกำลังภายใน อ้างอิงกับปรัชญา หลักคำสอน หรือศาสนา หรือเป็นเรื่องจิงของวิชายุทธในจีน รากเหง้าของวิชาต่อสู้จีนมีต้นกำเนิดมาจากหลักปรัชญาอี้จิง(หลักแห่งการเปลี่ยนแปลง) และเต๋าขอรับ ต่อมาเมื่อแนวคิดของพุทธเข้ามาเผยแพร่ ทำให้มีการเข้ามาของวิชาโยคะศาสตร์ของอินเดียด้วย การพัฒนาในแนวทางพุทธ ก็ได้เริ่มต้นขึ้นในสมัยหลังจากปรมาจารย์ตั๊กม้อขอรับ ในตอนต้นที่ปรมาจารย์ตั๊กม้อได้สอนศิษย์นั้น เพราะเห็นว่าเป็นประเทศเขตหนาว จึงต้องใช้วิชาโยคะศาสตร์เข้ามาช่วยในการวิปัสนากรรมฐาน ให้ได้ผลมากที่สุดในการปฎิบัติธรรม (เพราะ เซ็น แปลว่า การเข้าฌาน) ดังนั้นในตัวของวิชาคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นเอย เก้าเอี้ยงเอย จึงต้องมีหลักคำสอนหรือหลักปรัชญาแห่งการละวางปนอยู่ด้วยขอรับ ^^ ในทางเดียวกันวิชาการต่อสู้แนวเต๋าเองก็เช่นกัน ในหลักการวิชาการต่อสู้นั้น ก็ได้ผนวกเอาคำสอน และหลักปรัชญา่เต๋า+อี้จิงเข้าไปด้วยไม่มากก็น้อยขอรับ ^^ เทียบกับการฝึกยุทธที่มีพื้นฐานมาจากปรัชญา หลักคำสอน หรือศาสนาอื่นๆ นี่วิชาที่อ้างอิงพื้นฐานมาจากวิถีใดจึงมีความสำเร็จได้สูงสุดครับ (หากไม่นับจากตัวบุคคล) คงต้องบอกว่า ไม่มีวิชาไหนสมบูรณ์ในตัวเองขอรับ ดังนั้นจึงไม่มีวิชาไหนที่มีความสำเร็จสูงสุดขอรับ (ตอบกำปั้นทุบดินไปไหมเนี่ย -*-) กระบวนท่าในลักษณะนี้ถือว่ามีแนวคิดมาจาก "ปรัชญาเซ็น" หรือปล่าวครับ หรือแนวทางใดขอรับ เช่น เพลงกระบี่ที่ฝึกแล้วต้องลืม กระบวนท่าที่สุดยอดคือไม่มีกระบวนท่า สูงสุดคืนสู่สามัญ ทลายนภาโอ้ลัลล่า เพลงดาบที่ทื่อด้านแต่แฝงความเปลี่ยนแปลงมากมาย ตอบได้อันเดียวขอรับในตอนนี้ -*- - เพลงกระบี่ที่ฝึกแล้วต้องลืม - อันนี้เป็นแนวเต๋าแน่ๆ ขอรับ - เพลงดาบที่ทื่อด้านแต่แฝงความเปลี่ยนแปลงมากมาย - แนวทางอี้จิงขอรับ อันอื่นๆ นี่ คิดไม่ออกขอรับ ส่วนทนายนภา เอ่อ ... น่าจะเป็นเต๋าขอรับ เล่นกลายเป็นเซียนแบบนั้น -*- แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 51 12:50:48 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 3 ธ.ค. 51 12:50:11 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ขอเพิ่มเติมอีกนิดขอรับ  เห็นว่าเรื่องนี้น่าสนใจ กรณีศึกษา :  คล็อค อันชิส โทมัส   จากสงครามสู่พระเซ็น อ้างอิงจาก : หนังสือมติชนรายสัปดาห์ คล็อค อันชิส โทมัส  เป็นทหารผ่านศึกยุคสงครามเวียดนาม ไปรบอยู่ในเวียดนามนานพอสมควร กระทั่งสงครามจบลง  เขาได้รับเหรียญกล้าหาญ แต่สงครามใจของเขายังไม่จบ ช่วงระหว่างสงครามนั้น คล็อค อันชิส โทมัส เผชิญ กับความเลวร้ายหลายสิ่ง  ฝ่ายตรงข้ามใช้อุบายหลายอย่าง เพื่อทำลายทหารสหรัฐ  หนึ่งในแผนที่ถูกวางเอาไว้ก็คือ การอุ้มเด็กไปวางเอาไว้แล้วแอบวางกับระเบิด (มนุษย์ระเบิด) เมื่อทหารไปอุ้มเด็กคนนั้นขึ้น  กับระเบิดก็จะทำงาน ด้วยประสบการณ์เลวร้ายของสงคราม ทำให้แม้คล็อค อันชิส โทมัส จะกลับสู่บ้านเกิดแล้ว แต่ความรู้สึกของเขายังคงเสมือนอยู่ในสงคราม เขามีความรู้สึกอยู่เสมอว่าจะมีคนมาฆ่าเขา ต้องอยู่อย่างหวาดระแวง และต้องพกพาอาวุธอยู่เสมอ ในที่สุด คล็อค อันชิส โทมัส  ทนสภาพเช่นนั้นไม่ไหว เขาจึงหนีปัญหาด้วยการเสพกาม อาศัย sex ช่วยให้เขาลืมความทุกข์ ในที่สุด ผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนกับเขาก็เกิดตั้งครรภ์ขึ้น แต่สำหรับ คล็อค อันชิส โทมัส  เขาคิดว่านั่นอาจเป็นโอกาส ที่ทำให้เขาพ้นจากฝันร้ายได้  การมีครอบครัวและมีลูก อาจทำให้เขาพบความสุขในชีวิต ทว่า ฝันร้ายเรื่องมนุษย์ระเบิด ก็หวนกลับมาทำร้ายเขา ยามที่เห็นลูกตนเอง มันทำให้เขาหวาดกลัว และนึกไปถึงมนุษย์ระเบิดที่ฝ่ายตรงข้ามเคยใช้เล่นงานเขา คล็อค อันชิส โทมัส  หนีปัญหาอีกครั้งด้วยการพึ่งยาเสพติด แต่ต่อมาเขาได้เข้ารับการบำบัดอาการติดยา รวมทั้งเข้ารับการบำบัดอาการทางจิต   ภายหลังจากนั้น เขาได้เข้ารับการอบรมสมาธิจากพระเซ็นท่านหนึ่ง นั่นคือพระคุณเจ้า ติช นัท ฮัน พระอาจารย์ฝ่ายเซ็น ชาวเวียดนาม ซึ่งเป็นคนเชื้อชาติเดียวกับอดีตศัตรูของเขา จะว่าไป คล็อค อันชิส โทมัส  ก็มีประสบการณ์ที่ไม่สู้ดีนัก กับพระภิกษุ  เพราะตอนสงครามเวียดนาม ฝ่ายตรงข้ามเคยสวมรอยเป็นพระภิกษุ ดังนั้น  ตอนเข้าอบรมสมาธิ  คล็อค อันชิส โทมัส จึงไม่กล้าอยู่ใกล้พระภิกษุ  เขาไปกางเต๊นท์นอน ที่ห่างไกลออกไป แล้ววางกับดักรอบ ๆ เต๊นท์ ด้วยความหวาดกลัวว่าจะมีพระภิกษุมาทำร้ายเขา เขาต้องใช้เวลาพักใหญ่ เพื่อปรับตนเองและต่อสู้กับตนเอง ปัจจุบัน  คล็อค อันชิส โทมัส  บวชเป็นพระภิกษุฝ่ายเซ็น และเขียนหนังสือเล่มหนึ่งเพื่อบอกเล่าประสบการณ์เลวร้าย รวมทั้งการได้ค้นพบความสุขแห่งชีวิตที่แท้จริง น่าเสียดาย ข้าพเจ้าจำฉายาของท่านไม่ได้   รวมทั้งจำชื่อหนังสือเล่มนั้นไม่ได้ แต่ตอนที่ คล็อค อันชิส โทมัส กราบพระอาจารย์ชาวเวียดนามเพื่อเข้าสู่ร่มพระศาสนา ทำให้ข้าพเจ้านึกถึง เซียวเอี๊ยงซัวและม่อย้งผัก ที่มีวิทยายุทธ์ สูงเยี่ยม แต่กลับละทิ้งความแค้นและอุดมการณ์ ยอมก้มลงกราบหลวงจีนซิ้งเจ็งแห่งหอไตร ผู้ไม่มีใครรู้จักเป็นอาจารย์ สำหรับข้าพเจ้า  นี่คือปาฎิหาริย์ที่พุทธศาสนาได้ให้ไว้กับโลก แก้ไขเมื่อ 03 ธ.ค. 51 20:39:53 จากคุณ : ประมุขพรรคกระยาจกรุ่นปัจจุบัน - [ 3 ธ.ค. 51 19:14:18 ]