การเป็นครูที่ดี มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยจริงๆ วันนี้เพิ่งเข้าใจ
สำหรับเรา การเป็นครู มันยากมากๆ เวลาทั้งหมดของเรา แทบจะให้เด็ก นร ทั้งหมดเลย
ถึงโรงเรียนก็ตั้งแต่ 7 โมงเช้า กว่าจะกลับบ้านก็ห้าโมงเย็นทุกวัน ทั้งๆ ที่เลิกสอนก็ตั้งแต่ 15.30
เราเพิ่งเข้าใจความเป็นครูบ้านนอกวันนี้เอง หลังจากบรรจุมา 2 เดือน ตื่นก็ตั้งแต่ตีห้าครึ่ง หุงข้าวทำกับข้าวไป รร เพื่อที่จะมายืนเวรหน้าประตูตอนเช้า นึกย้อนในสมัยเราเรียน รร ขึ้น 8 โมง ตื่น 7.30 มันคนละเรื่องกันเลยจริงๆ มันเทียบกันไม่ได้เลยกับหน้าที่ความรับผิดชอบ
ก่อนจะมาบรรจุ ก็ได้เป็นครูอัตราจ้างที่ รร ประจำจังหวัด จังหวัดหนึ่ง ครูจะเยอะมาก เกือบ 200 คน แทบจะไม่ต้องทำอะไรมากมาย เพราะว่ามีครูเยอะ ก็แบ่งหน้าที่กันไป แต่ครูบ้านนอกนี่สิ ทำแทบจะทุกอย่างเลย ไม่ใช่แบ่งกันเหมือน รร ในเมืองบางที่ "ไม่ใช่หน้าที่ชั้น ชั้นไม่ทำ" ความรับผิดชอบ และจิตใต้สำนึก มันต่างกันโดยสิ้นเชิงจริง เมื่อมองอีกมุมนึง
ตอนยืนเวรตอนเช้า เด็กขึ้นรถรับส่งมา เวลาลงรถ เนื้อตัว เสื้อผ้า เต็มไปด้วยฝุ่นสีแดงเต็มเสื้อ กระเป๋า กระโปรง ไปหมด รองเท้าผ้าใบสีขาว โดนย้อมสีเป็นสีส้มไปเสียแล้ว .. ลงรถเสร็จก็ปัดฝุ่นที่เสื้อผ้าซะฟุ้งกระจาย เต็มไปหมด นี่แหละนะคือความต่างระหว่างในเมืองกับชนบท
เข้าแถวหน้าเธง.. รร เก่า ในตัวเมือง มองดูแล้ว ไม่รู้ใครเป็นใคร เยอะแยะเต็มไปหมด แต่มา รร ที่เราอยู่ปัจจุบัน ใครหายไป ยังไม่มาก็ยังรู้เลย เพราะเด็กมีแค่สองร้อยกว่าคน ความใสซื่อของเด็ก ความมีระเบียบ ความเป็นอยู่ มันช่างต่างกันลิบลับเลย
เด็กบางคนไม่มาโรงเรียนหลายวัน ก็ไปตามที่บ้าน ปรากฏว่า ที่บ้านไม่ให้มา รร เพราะไม่มีเงินส่ง ตอนแรกได้ทุนเรียน แต่เพราะหยุดส่ง ไม่ทราบสาเหตุ เด็กเลยมา รร ไม่ได้ เพราะไม่มีเงิน แต่เด็กในเมืองสิ.. ปัญหาที่ไม่มา รร ก็คือ ถ้าไม่ติดแฟน ก็ติดเพื่อนไม่อยากมา รร ...
เด็กนักเรียนชาย ก็ชอบแซว เด็กที่ไม่สมประกอบ เด็กเป็นโรคปากแหว่งเพดานโหว่ พูดจาไม่ชัด หน้าตาก็ไม่เหมือนเพื่อน ก็โดนแซว จนเรารู้สึกว่า มันจะทำให้เค้ารู้สึกแย่แล้วนะ .. เจอเด็กประเภทนี้ ด้วยความเป็นครู ก็ต้องบอกว่า " นร อย่าไปว่าน้องเค้าอย่างนั้น นึกถึงใจเค้าใจเราบ้าง เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ใครจะอยากเกิดมาเป็นแบบนี้ ใครๆ เค้าก็อยากเกิดมาหน้าตาดีๆ กันทั้งนั้นแหละ นึกถึงถ้าเธอเป็นเหมือนน้องเค้า เธอโดนว่าแบบนี้เธอจะรู้สึกยังไง"
แต่เด็ก หนอ เด็ก ก็ตอบกลับเรามาว่า "ผมก็ไม่มาโรงเรียน ให้อายเค้าหรอก อยู่บ้านดีกว่า"
เราได้ยินก็แทบอึ้ง นี่เหรอ ความคิดของเด็ก ก็เลยตอบกลับไปว่า "คนเรามองไม่เหมือนกันนะนักเรียน น้องเค้าเห็นการศึกษามีความสำคัญ เค้ามา รร เค้าก็โดนแซวจนแทบไม่อยากมา แต่ก็ยังมา เธอน่าจะเอาอย่างน้องเค้า เธอมีความตั้งใจเท่าน้องเค้าหรือเปล่า" และบทสนทนาก็จบไป
การเป็นครู ก็ต้องค่อยๆ สอนในสิ่งที่ดี ให้กับเด็ก คอยบอกให้เค้ารู้ว่า สิ่งที่เค้าคิดนั้น มันไม่ถูกเลย ต้องให้เค้าเห็นสิ่งสำคัญของการเรียนให้มาก เพราะหน้าที่เค้าตอนนี้คือตั้งใจเรียน
เด็กบ้านนอกมันช่างแตกต่างกับเด็กในเมืองลิบลับจริงๆ การที่เราก็รู้อยู่แล้ว มันคนละอย่างกับการได้เข้ามาสัมผัสจริงๆ เด็กที่นี่ เสาร์-อาทิตย์ ก็ต้องออกไปรับจ้าง เพื่อจะเก็บเงินเอามาไว้ใช้ที่ รร จ-ศ เพื่อกินข้าว กินขนม เด็กบางคนเงินมากินข้าวที่ รร ก็ไม่มีเลย พวกครูก็เลยใช้วิธี ให้เด็กเอาจานไปล้างหลังจากกินข้าวเสร็จ และให้เด็กวันะ 10 บาท เพื่อที่เด็กจะได้มีเงินกินขนมเหมือนเพื่อนๆ บ้าง
มาบรรจุ รร มัธยมเล็กๆ ครูมีสิบกว่าคน แน่นอน ครูมีไม่ครบทุกสาระ และต้องให้ครูไปสอนวิชาอื่นด้วย เราบรรจุเอกคอมพิวเตอร์ แต่ก็ต้องไปช่วยสอน คณิตศาสตร์ งานบ้าน งานเกษตร 1 เทอมได้สอนเกือบทั้ง รร ยกเว้น ม4 ชั้นเดียว
แน่นอน วิชาที่เราไม่ได้เรียนมาโดยตรง มันก็ต้องกลับไปรื้อฟื้นความรู้เก่าๆ มา แต่บางเรื่องสิ ครูยังมึน ก็เลยคิดย้อนว่า รู้งี้ตอนเรียนตั้งใจเรียนตั้งแต่ทีแรก ก็คงจะดี
เพิ่งเข้าใจว่า ทำไมครูเก่าๆ ถึงมีวิธีการสอนมากมาย ก็เพราะเด็กแต่ละคน มีความสามารถในการเรียนรู้ไม่เท่ากัน เมื่อวิธีนี้เรียนไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ก็ต้องคิดค้นหาวิธีสอนใหม่ๆ ให้เด็กเรียนรู้เรื่อง
"คนเรียนเก่งๆ ใช่ว่าจะเป็นครูที่สอนเก่งเสมอไป เพราครูที่สอนเก่ง คือ สอนให้เด็กเข้าใจ ไม่ใช่ครูเข้าใจ"
เวลาสอนก็ต้องคอยนึกถึงว่า เอ้ย.. ถ้าเราสอนแบบนี้เด็กจะรู้เรื่องทุกคนมั้ย บางครั้งตอนเราเรียน เรายังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย เพราะครูสอนแต่บนกระดาน ให้เด็กดูตามกระดาน ก็ต้องคอยฝึกเด็กให้คิดไปด้วย เพราะถ้าไม่ฝึกเด็กให้คิด เด็กจะคิดเป็นได้ยังไงล่ะ
การสอนหนังสือ เพิ่งเข้าใจว่ามันยากมากๆ ยากตรงที่จะทำยังไงให้เด็กที่เรียนเข้าใจได้ทั้งหมด เพราะเด็กบ้านนอกไม่เหมือนกับเด็กในเมือง ถ้าไม่รู้เรื่องในห้องก็ไปหาเรียนพิเศษ แต่เด็กบ้านนอก จะให้มาเรียนวัน ส-อ ก็ต้องรับจ้างทำงานเพื่อเก็บเงินมา รร
บางคนก็อ่านหนังสือไม่ออก บางคนก็จ่ายเงิน นับเงินทอนก็ยังไม่ได้ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ครูคนอื่นๆ เค้าไม่นึกถึงบ้างว่า การอ่านออกเขียนได้ การนับเลข มันสำคัญมากๆ กับชีวิตประจำวัน เด็กจะใช้ชีวิตยังไงเมื่อโตไป แต่อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ ก็ต้องโดนมิจฉาชีพหลอกเอาได้ง่ายๆ เพราะไม่มีความรู้
ความเป็นครู .. มันฝังลึกในใจเราจริงๆ ตอนแรกเคยนึกเสียใจ ที่คนอื่นเค้าได้บรรจุ รร ใหญ่ๆ ดีๆ กัน ..แต่มาวันนี้ เรากลับคิดว่า ถ้าเป็นครูคนอื่นมาที่นี่ รร นี้ เค้าจะใส่ใจเด็กเท่าที่เราใส่ใจหรือเปล่า มันรู้สึกยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูก เวลาสอนเด็ก ที่ไม่สมประกอบ บวกเลขได้ถูกต้อง เรารู้สึกว่า เราดีใจมากๆ มากกว่าตัวเด็กเสียอีก
เรารู้สึกว่า การที่เราสอนเด็ก ที่ไม่มีครูคนไหนใส่ใจ มันทำให้เราแตกต่างจากเค้า
การเป็นครูที่นี่ ทำให้เรารู้ว่า เราไม่ใช่แค่ครูสอนคอมพิวเตอร์ ในอีกหลายด้าน เราก็เป็นครูแนะแนว เพราะคอยแนะนำในการศึกษาต่อให้กับเด็ก ม.6 บอกมุมมองของเราให้เด็ก ได้เลือกทางเดิน ที่ดี
อีกด้าน เราก็เป็นครูสอนพระพุทธฯ เพราะจะคอยปลูกฝังให้เด็กเป็นคนมีน้ำใจ คอยช่วยเหลือคนอื่น
ถ้าเป็นครูในเมือง ก็คงไม่ได้รับรู้มุมมองด้านอื่นของชีวิต
ถึงวันนี้ ก็ไม่คิดเสียใจที่เลือกอาชีพนี้ ถึงก่อนที่จะมาเป็นครู เพื่อนก็โทรตามให้ไปทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ ได้เดือนละ 30000 แต่มาคิดๆ ดูแล้ว เราคงไม่เหมาะกับอาชีพนั้น เพราะมันคงเครียดน่าดู วันๆ อยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ไม่ได้คุยกับใคร คงเป็นโรคประสาทสักวัน แต่ถ้าเป็นครู ยังได้คุยกับเด็กทุกวัน คงทำให้เรามีความสุขมากกว่านี้ และอีกใจที่อยากจะเป็นครูมากที่สุด ก็เพื่ออยากทำความดีเพื่อในหลวงเหมือนคนอื่นบ้าง เพราะเราไม่เสียเงินค่าเทอมเลยจนจบปริญญาตรี ถึงแม้เงินเดือน 7940 จะเทียบไม่ได้กับ 30000 แต่ความรู้สึกในจิตใต้สำนึกมันต่างกัน
เงินเดือนสูงๆ มันเทียบไม่ได้ กับเงินเดือนต่ำๆ แต่เราช่วยเด็กสักคน อ่านออกเขียนได้ และมีความรู้
จากคุณ :
][NuUnAn-- 
- [
30 พ.ย. 51 19:27:52
]
เพิ่งเข้าใจคำว่าครูบ้านนอกจากจิตใต้สำนึก
