PANTIP.COM : K7287281 เซียนกระบี่ฟ้าประทาน ภาคที่ 1 ร่อนเร่ทั่วยุทธภพ บทที่ 4 สามเซียนพิษแห่งหุบเขามฤตยู [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 1

บทที่ 4 สามเซียนพิษแห่งหุบเขามฤตยู

เวลาผ่านไปสามวันแล้ว ต้วนหลินชงกลับไม่สามารถเดินทางไปไหนได้ไกลนัก เนื่องเพราะไม่กล้าพอจะออกไปเผชิญโลกกว้างเพียงลำพัง ทำให้ไม่ว่าจะออกเดินทางไปในทิศทางใด พอผ่านหนทางไปได้สิบลี้ ก็เกิดวิตกกังวลขึ้นว่า มืดค่ำวันนี้จะนอนที่ไหน จะมีอาหารการกินหรือไม่ จะมีอันตรายใหญ่หลวงหรือไม่ ผลสุดท้าย พอคิดได้เพียงเท่านี้ ก็รีบวิ่งอ้าวกลับมายังศาลเจ้าร้างหลังเดิม

วันนี้ก็เช่นกัน เมื่อต้วนหลินชงวิ่งกลับมาถึงศาลเจ้าร้าง ก็รีบตรงรี่ไปที่ต้นสาลี่ผลดกที่ขึ้นอยู่หลังศาลเจ้าร้าง ใกล้ๆ หลุมศพของอาจารย์ พยายามใช้กิ่งไม้ขว้างปาสองสามครั้ง สาลี่ผลใหญ่ก็ร่วงตกลงมาสามสี่ผล พอให้รับประทานปะทังชีวิตไปวันต่อวัน สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือ สามวันมานี้ ต้วนหลินชงกินสาลี่เพียงวันละสองสามผลก็อิ่มท้องไปทั้งวันแล้ว แม้แต่การวิ่งเป็นหนทางไกลนับสิบลี้ ก็ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่ไม่ทราบว่าเป็นเพราะสาเหตุใด

ต้วนหลินชงมีนิสัยรักสบาย แม้พบสิ่งผิดปกติใหญ่หลวง แต่ก็ไม่ใส่ใจเท่าที่ควร พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน แม้ท้องฟ้ายังไม่มืดค่ำ ก็หาวนอนอย่างเกียจคร้านอยู่หลายครา ว่าแล้วก็จัดแจงหอบเอาผ้าม่านเก่าคร่ำคร่า เดินหาวหวอดลงไปตามทางลับ เลือกที่ทางได้แล้ว ก็ใช้ผ้าม่านปูรองเป็นที่นอน แล้วเอนตัวล้มลงนอนหลับไปอย่างง่ายดาย แม้ไม่ได้ชำระล้างร่างกายมาสามวันแล้ว ก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติอันใด นับว่าแช่อิ่มกับความหมักหมมได้โสโครกน่ารังเกียจยิ่งนัก

ขณะต้วนหลินชงนอนหลับสนิทอยู่นานนั้น พลันคล้ายรู้สึกว่ามีผิวเรียบลื่นขนาดใหญ่เลื้อยกดทับผ่านข้างแก้มของตนไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าใดนัก กลับคิดว่าตนเองฝันไป จึงเพียงเอามือลูบแก้มเท่านั้น ไม่ได้ลืมตาขึ้นดูความผิดปกติ

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ต้วนหลินชงคล้ายรู้สึกว่ามีแข้งขามากมายเดินผ่านข้างแก้มของตนไปอย่างรวดเร็ว แม้รู้สึกแปลกใจ แต่ก็คิดว่าตนเองฝันไปอีก จึงนอนหลับต่อไป

ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง ต้วนหลินชงพลันรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้างแก้ม คล้ายดั่งมีกรงเล็บใหญ่ย่ำจิกข่วนบนใบหน้า แล้ววิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว ความเจ็บแปลบทำให้สะดุ้งตกใจตื่น ลุกพรวดพราดขึ้นมานั่ง เหลียวซ้ายแลขวาสำรวจรอบตัวไม่พบสิ่งใด จึงมองไปที่ปากทางลับ เห็นเงาคุ่มๆ ค่ำๆ ขนาดใหญ่ วิ่งขึ้นไปด้านบนอย่างรวดเร็ว พลันแตกตื่นตนใจเต้นระทึก ต้องกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง รู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาจับใจ ครุ่นคิดขึ้นว่า

“คำสอนของท่านแม่เป็นความจริงหรือนี่ หากใครไม่อาบน้ำ สวรรค์จะลงโทษ ข้าไม่อาบน้ำแค่สามวัน สวรรค์ถึงกับส่งวิญญาณร้ายมาถึงที่นี่ ”

ต้วนหลินชงคิดดังนั้นแล้ว ก็รีบคุกเข่าก้มกราบคำนับด้วยตัวสั่นเทาทันที พร่ำภาวนาในใจว่า

“ขอสวรรค์โปรดเมตตา ขอดวงวิญญาณอาจารย์ทั้งสองโปรดคุ้มครองข้า ต่อไปนี้ข้าจะเชื่อฟังคำสอนของท่านแม่ จะขยันอาบน้ำให้มาก จะตั้งใจฝึกวรยุทธ โปรดละเว้นข้าด้วย โปรดละเว้นข้าด้วย”

ขณะต้วนหลินชงก้มกราบวิงวอนสวรรค์อยู่นั้น พลันได้ยินเสียงขู่คำรามฟ่อๆ ดังมาจากด้านบน ต่อมาก็ได้ยินเสียงกรีดแหลมประหลาดดังขึ้นบ้าง ต่อมาก็ได้ยินเสียงกู่ร้องประหลาดดังขึ้นอีกครา ทั้งสามเสียงคล้ายกำลังคำรามข่มขู่กันอย่างไม่มีใครกลัวใคร

เสียงมรณะทั้งสาม แม้ทำให้ต้วนหลินชงหวาดกลัวสุดขีด แต่ก็สร้างความสงสัยอยากรู้ไม่น้อยเช่นกัน เด็กหนุ่มคาดเดาว่าด้านบนต้องเป็นเสียงวิญญาณร้ายที่เลื้อย-คลาน-ย่ำ ผ่านไปบนใบหน้าของตนอย่างแน่นอน เสียงข่มขู่กันและกันนั้นดังขึ้นพักหนึ่ง ก็เงียบหายไปนาน คล้ายดั่งพวกวิญญาณร้ายพากันจากไปจนหมดแล้ว ต้วนหลินชงรวบรวมความกล้า กลั้นใจย่องขึ้นบันไดไปอย่างแผ่วเบา แต่พอเห็นภาพที่ปรากฏตรงหน้า ก็แทบสิ้นสติหัวใจวาย แข้งขาอ่อนแรงกะทันหัน ร่างผงะซวนเซพิงฝาผนังทันที

เจ้าของเสียงขู่ฟ่อๆ คืองูจงอางใหญ่ยักษ์ มีหงอนประหลาดสีแดงเข้ม เกล็ดลำตัวสีเขียวดุจมรกต ชูคอแผ่แม่เบี้ย แลบลิ้นแปลบปลาบ ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว เจ้าของเสียงกรีดร้องประหลาดคือตะขาบยักษ์สีแดงเพลิง เชิดหัวแยกเขี้ยวสีม่วงเข้ม ชูลำตัวท่อนบน แสดงให้เห็นลวดลายประหลาดใต้ลำตัว น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก แต่ก็ไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวเช่นกัน ส่วนเจ้าของเสียงกู่ร้องประหลาดกลับเป็นแมงมุมสีม่วงดำตัวใหญ่ แข้งขาเต็มไปด้วยหนามแหลมเล็กๆ ส่วนท้องป่องบวม อัดแน่นด้วยน้ำพิษ แยกเขี้ยวสีดำมะเมื่อม ยืนตั้งท่าข่มขู่ อยู่นิ่งไม่ไหวติงเช่นกัน ที่แท้สัตว์ร้ายทั้งสามต่างรู้ความร้ายกาจของกันและกันโดยสัญชาตญาณ จึงต่างนิ่งคุมเชิงกันอยู่ ไม่กล้าผลีผลามโดยพลการ

เศษกระเบื้องเล็กชิ้นหนึ่ง พลันผุร่วงลงมาจากหลังคา ตกลงท่ามกลางวงล้อมของสัตว์ร้ายทั้งสาม เงากระเบื้องพอเคลื่อนไหวผ่านหน้า งูจงอางยักษ์พลันไหวคอวูบหนึ่ง พริบตานั้น ตะขาบสีเพลิงกับแมงมุมม่วงดำพลันดีดตัวเข้าโจมตีจงอางยักษ์พร้อมกันทันที

ตะขาบสีเพลิงกระโดดเกาะเข้าไปที่ลำตัวงูจงอางยักษ์ ใช้เล็บขามากมาย ตรึงยึดลำตัวไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุด แล้วกัดฝังคมเขี้ยวทะลุเกล็ดสีเขียวมรกต ฉีดพิษร้ายแล่นเข้าสู่เส้นโลหิตอย่างรวดเร็ว งูจงอางยักษ์ที่ดิ้นสะบัด พลันบิดกระตุกคราหนึ่ง ลำตัวท่อนล่างก็กลายเป็นอัมพาตในชั่วอึดใจ

ฝ่ายแมงมุมม่วงดำกระโดดเกาะเข้าไปใต้แผงแม่เบี้ย แล้วไต่อ้อมไปที่ต้นคออย่างรวดเร็ว ใช้ขาที่มีหนามประหลาดจิกแน่นเข้าไปในเกล็ดหนา แยกเขี้ยวอำมหิต กัดฝังเข้าไปที่ต้นคองูจงอางเต็มแรง งูจงอาง พยายามสะบัดหัวไปมา แต่ไม่อาจสลัดแมงมุมม่วงดำให้หลุดออกไปได้ เพียงชั่วอึดใจเดียว ใต้คมเขี้ยวแมงมุมปรากฏเมือกดำสีม่วงไหลเยิ้มลงมาอาบทั่วแผงแม่เบี้ย ดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

งูจงอางยักษ์มีท่าทางเจ็บปวดทุรายคล้ายกับหายใจติดขัด พยายามเอี้ยวคอวุ่นวาย อ้าปากพ่นสาดพิษไปทั่ว แต่ไม่อาจทำอันตรายสองศัตรูร้ายได้ ผลสุดท้ายพิษตะขาบกับพิษแมงมุมแล่นทั่วร่าง ตกอยู่ในภาวะเป็นอัมพาตทั่วทั้งตัว ล้มฟาดลงกับพื้น ได้แต่ฝืนส่งเสียงขู่ฟ่อๆ ในลำคอ ปล่อยให้แมงมุมม่วงดำกับตะขาบยักษ์สีแดงเพลิงดูดกินน้ำเลือดในตัว หลงเหลือเพียงลมหายใจรวยรินที่ใกล้หมดสิ้นไปทุกขณะ

ต้วนหลินชงเห็นเหตุการณ์เหลือเชื่อเช่นนั้น ถึงกับหลั่งเหงื่อกาฬทั่วใบหน้า นึกเปรียบเทียบเหตุการณ์เมื่อสักครู่ หากตนถูกสัตว์พิษตัวใดตัวหนึ่งกัดเข้าไป คงจบชีวิตอยู่ที่นี่ หมดหวังจะได้พบหน้าบุพการีเป็นแน่แท้ ขณะยังไม่รู้จะหาหนทางหนีออกจากศาลเจ้าร้างไปอย่างไร ก็เห็นแมงมุมม่วงดำกับตะขาบสีเพลิงต่างไต่ไปตามลำตัวของงูจงอางยักษ์ ตรงรี่เข้าเปิดสงครามห้ำหั่นกันอย่างไม่มีใครกลัวใครทันที

พริบตานั้น แมงมุมม่วงดำพลันดีดตัวขึ้นค่อมหลังตะขาบยักษ์ หมายจะใช้แข้งขาที่เต็มไปด้วยหนามประหลาด แทงทะลุปล้องลำตัวของคู่อริลงไป แต่ตะขาบสีเพลิงปฏิกิริยาว่องไวยิ่งนัก พลันพลิกร่างหลบได้ทันท่วงที ดีดกายขึ้นม้วนรัดลำตัวแมงมุมม่วงดำทันควัน ใช้ปลายขาแหลมคมนับร้อย จิกแน่นเข้าไปในท้องป่องของแมงมุมพิษจนแตกทะลุ มีน้ำพิษเป็นยางเหนียวสีเขียว ไหลเยิ้มออกมาไม่หยุด

แมงมุมม่วงดำเจ็บปวดสุดทน พลันตอบโต้ด้วยการกำรวบขาทั้งแปดเข้ามาสุดแรงเกิด บีบรัดจนตะขาบสีเพลิงยักษ์จนหลังแอ่น ดึงเอาส่วนท้องของปล้องลำตัวเข้ามาใกล้ปาก แล้วกัดฝังคมเขี้ยวลงไปไม่ปราณี กัดเคี้ยวแล้วเคี้ยวอีกอยู่หลายครั้ง จนปล้องลำตัวหนาของตะขาบยักษ์ ถูกเจาะทะลุเป็นรู จากนั้นแมงมุมพิษรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย บีบท้องป่องของตัว ฉีดพิษเข้าร่างตะขาบอย่างเต็มที่ จนรูพรุนที่ถูกเล็บตะขาบเจาะ มียางพิษไหลพุ่งทะลักออกมาอีกระลอก นี่คือการต่อสู้ที่พร้อมจะตายตกไปด้วยกัน
ตะขาบยักษ์ดิ้นทุรนทุรายอยู่ในปากแมงมุมม่วงดำพักใหญ่ ไม่นานนัก มันเยิ้มสีม่วงเขียวไหลอาบมาจากปล้องลำตัวลงจนถึงหนวดยาว บ่งบอกให้รู้ว่าพิษแมงมุมได้แพร่สะพัดไปทั่วร่างของมันแล้ว
พริบตานั้น ขณะที่ตะขาบยักษ์ดิ้นพลิกไปพลิกมานั้น กลับได้จังหวะตอบโต้ พลันใช้ลำตัวของมันดีดรัดลำตัวท้องแมงมุมอีกครั้ง จากนั้นใช้เล็บปลายขาแนับร้อย จิกลึกเข้าไปในตัวแมงมุมพิษสุดแรงเกิด ดุไปคล้ายวงแหวนลรัดแน่นอยู่กลางตัวแมงมุมพิษ ไม่นานนักแรงบีบรัดก็ทำเอาแมงมุมพิษกระดุกกระดิกไม่ได้ จึงกัดฝังคมเขี้ยวมัจจุราช แช่อิ่มอยู่ในเนื้อแมงมุมสักพัก แล้วก็เคี้ยวสะบัดกัดกระชากซ้ำๆ ย้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความโกรธแค้น ราวกับว่าจะตัดแยกแมงมุมพิษออกเป็นสองท่อน มองเห็นเนื้อหลังแมงมุมม่วงดำกลายเป็นแผลเหวอะหวะ จนมันข้นและน้ำพิษฉีดพุ่งกระจาย อาบย้อมสัตว์พิษทั้งคู่กลายเป็นสีเดียวกัน
ผลสุดท้าย สัตว์พิษทั้งสองต่างถูกทั้งพิษตะขาบ พิษแมงมุม และพิษงูจงอางที่ดูดกินเข้าไปผสมอยู่ในเลือดของตัวก่อนหน้านี้ ออกฤทธิ์กัดกร่อนจนอวัยวะภายในแหลกเหลว กลายเป็นซากสัตว์พิษยักษ์นอนตายจมกองน้ำเลือดน้ำหนอง อยู่บนซากงูจงอางยักษ์นั้นเอง

ต้วนหลินชงเห็นเหตุการณ์ต่อสู้อันดุเดือดจบลงแล้ว รู้สึกหายใจทั่วท้อง ต้องผ่อนหายใจยาวๆ ออกมาคราหนึ่ง แล้วเดินขึ้นมาบนศาลเจ้าร้างอย่างช้าๆ ราวกับกริ่งเกรงว่าตะขาบยักษ์กับแมงมุมม่วงดำจะฟื้นคืนชีพมาอีกรอบ ขณะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ จนเหลือระยะห่างอีกสามก้าว งูจงอางยักษ์ที่ดูเหมือนว่าได้ตายไปก่อนหน้าแล้ว พลันขยับตัวชูหัวขึ้นมาอีกรอบ แล้วเอี้ยวคอหันไปมองซากศัตรูทั้งสองอย่างลำบากเย็น ก่อนจะหันกลับมาจ้องมองต้วนหลินชงอย่างช้าๆ ด้วยสายตาดุร้าย แต่ยังมีท่าทางงุนงงเหมือนถูกพิษอยู่มาก

ต้วนหลินชงประสบเหตุไม่คาดฝันเช่นนั้น ถึงกับผงะก้าวถอยหลังจนเสียหลัก หงายหลังล้มกลิ้งไป งูจงอางยักษ์เห็นเงาคนไหววูบล้มลงไปตรงหน้า คิดว่าอีกฝ่ายลงมือโจมตี ก็พลันฉกกัดเฉียดลำตัวของเด็กหนุ่มไปอย่างหวุดหวิด แล้วชูคอแผ่แม่เบี้ยข่มขู่อีกครั้ง

ต้วนหลินชงรอดพ้นจากคมเขี้ยวของงูจงอางยักษ์ได้หวุดหวิด พลันหวาดกลัวสุดขีด ไม่กล้าขยับตัว มองเห็นที่ห่างออกไปอีกห้าก้าว มีงูจงอางชูคอแผ่แม่เบี้ยอย่างลำบากยากเย็น ก่อนจะเลื้อยเข้ามาช้าๆ แล้วยื่นหัวลงมามองดูเหยื่อใกล้ๆ ด้วยสายตาดุร้ายหมายเอาชีวิต

ต้วนหลินชงมองเห็นตัวเองปรากฏอยู่ในลูกนัยน์ตาของงู มองเห็นลิ้นแลบแปลบปลาบในปากงู และ มองเห็นเกล็ดสีแดงของหงอนประหลาดอย่างชัดเจน พลันรู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย งูจงอางยักษ์มองดูเหยื่อเป็นที่พอใจแล้ว ก็ชูหัวกลับขึ้นไปอีกรอบ เด็กหนุ่มหวาดกลัวจนหลับตาปี๋ นอนรอความตายราวถูกต้องมนต์สะกด

แต่ขณะที่ต้วนหลินชงหลับตาอยู่ชั่วครู่หนึ่งนั้น กลับได้ยินเสียงดังกรอบแกรบสองครา จึงแอบหลี่ตาขึ้นดู ฉับพลันนั้น มองเห็นหัวงูจงอางยักษ์ปักหัวดิ่งลงมาตรงหน้าทันที เสียงลำตัวงูฟาดพื้นดังป้าบใหญ่ ฝุ่นคลุ้งไปทั่วบริเวณ ลิ้นสองแฉกที่แลบค้างไว้ในปาก พลันเฉียดผ่านลำคอของเด็กหนุ่มไปอย่างแผ่วเบา ต้วนหลินชงรู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ เข้าใจว่าตนเองถูกกัดทำร้ายเข้าแล้ว พลันหลับตากู่ร้องด้วยความกลัวออกมาดังสุดชีวิต แล้วสิ้นสติสลบไป
แก้ไขเมื่อ 05 ธ.ค. 51 09:45:14
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 51 17:40:06

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 4 ธ.ค. 51 17:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ต้วนหลินชงคิดแบบว่าเองเออเองดังนั้นแล้ว ก็เดินออกประตูหลังของศาลเจ้าร้าง ตรงไปยังลานกว้างที่มีบ่อน้ำเก่า พอเดินผ่านซุ้มประตูโค้งเข้าไป หัวใจพลันเกือบวายจนสิ้นสติ มองเห็นร่างชายฉกรรจ์สูงวัยแต่งกายชุดขอทานนอนแน่นิ่งกับพื้น ใบหน้าบิดเบี้ยว มีโลหิตไหลออกจากตา หู จมูก ปาก ก่อให้เกิดบรรยากาศลี้ลับใต้แสงจันทร์กระจ่างที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ต้วนหลินชงยืนตกตะลึงอยู่ตรงซุ้มประตูเป็นนานสองนาน ค่อยตั้งสติขึ้นได้ ครุ่นคิดขึ้นว่า

“หลายวันนี้ ข้าเจอคนตายมาหลายครั้งแล้ว คนตายล้วนไม่อาจทำอันตรายคนเป็นได้ ข้าจะต้องเข้าไปดูให้ชัดๆ ว่าเขาเป็นอะไรตาย”

ต้วนหลินชงคิดรวบรวมความกล้าได้เช่นนั้นแล้ว ก็เดินย่องเข้าไปอย่างระวัดระวัง คล้ายดั่งเกรงว่าศพผู้ตายจะฟื้นตื่นขึ้นมาจริงๆ ขณะกวาดสายตาสำรวจไปทั่วร่าง มองเห็นในมือขวาของผู้ตายกำแน่นด้วยใบพืชอบแห้งชนิดหนึ่ง จึงเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็จดจำออกว่านี่เป็นใบพืชชนิดเดียวกับที่ต้มอยู่ในหม้อน้ำแกง จึงพอคาดเดาได้ว่าเจ้าของน้ำแกงก็คือขอทานผู้นี้

ต้วนหลินชงกวาดตามองไปที่มือซ้ายบ้าง พอพบเห็นภาพที่ตรงหน้า ก็ถึงกับตกตะลึงอีกรอบ เนื่องเพราะในมือซ้ายของผู้ตายบีบกำคอของงูจงอางยักษ์ไว้แน่นหนา จนปากงูอ้าออก เผยให้เห็นเขี้ยวยาวอย่างชัดเจน ยามเมื่อแสงจันทร์ส่องลงมา เห็นดวงตาและเกล็ดของงูสะท้อนแสงแวบวับราวกับยังมีชีวิตอยู่ ส่วนใต้ลำคองูลงไปนั้น บัดนี้เหลือเพียงหนังงูสีเขียวมรกตยาวประมาณห้าวา ส่วนเนื้องูนั้นถูกลอกออกไปหมดแล้ว ยามเมื่อแสงจันทร์ส่องกระทบเกล็ดงู เกิดรุ้งเขียวสะท้อนเรืองออกมา กลับกลายเป็นเพิ่มพูนบรรยากาศลี้ลับ ให้ดูน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้น

ต้วนหลินชงไม่อาจทนทานบรรยากาศนี้ไว้ด้วย ต้องกลั้นใจข่มความกลัวคราหนึ่ง จึงค่อยรวบรวมสติขึ้นได้ใหม่ ครุ่นคิดขึ้นว่า

“หลายวันนี้ ข้าพบเจอคนตายมาก็หลายครั้ง ข้าไม่สมควรจะมีอะไรต้องหวาดกลัวอีกแล้ว ข้าจะต้องสืบรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นอะไรตาย”

ต้วนหลินชงเดินวนสำรวจรอบศพขอทานหลายรอบ พลางครุ่นคิดขึ้นว่า

“ดูจากรูปการณ์แล้ว ขอทานผู้นี้คงแอบเข้ามาในศาลเจ้าร้างตอนที่ข้าเผลอหลับไป พอเขาพบเห็นซากงูยักษ์ ก็คิดนำมาปรุงอาหาร จึงนำตัวมันมาชำแหละเนื้อหนังที่นี่
อืม ...ดูท่าทางขอทานผู้นี้น่าจะชำนาญเรื่องงูพิษไม่น้อยเลย ถึงได้กล้าจับส่วนหัวของมัน แต่ทำไมอยู่ๆ เขากลับมานอนเป็นศพอยู่ที่นี่ หรือว่างูพิษนั่นจะแค่สลบไป พอฟื้นขึ้นมาจึงเล่นงานเข้าอีกรอบ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่สามารถเอาหนังงูมาลอกได้ แต่เอ๊ะ...! เนื้อ...เนื้องู เนื้องูหายไปไหนหมด! หรือว่าเขานำ นำไป .. !? อุแหวะ...ข้า...ข้า”

ต้วนหลินชงมีสีหน้ากระอักกระอ่วนยิ่งนัก คาดการณ์ว่าตนดื่มน้ำแกงเนื้องูยักษ์เข้าไปเสียแล้ว พลันรู้สึกวิงเวียน ทำท่าจะคลื่นเหียนอาเจียนออกมา ขณะที่กำลังววนเซอยู่นั้น สายตาพลันเหลือบไปเห็นชิ้นเนื้อสดจำนวนหนึ่ง วางเรียงเป็นตับอยู่บนแผ่นไม้ใกล้ๆ บ่อน้ำ จึงยับยั้งการวิงเวียนของตนเองได้ทันเวลา หันไปรำพึงรำพันกับศพคนตายอีกเล็กน้อยว่า

“โล่งอกไปที ข้านึกว่าตนเองกินน้ำแกงงูเข้าไปจริงๆ ซะแล้ว ยังดีนะ ท่านแค่เตรียมการ หากใส่เนื้องูลงไปจริงๆ ข้าคงต้องอาเจียนจนไม่อาจขับถ่ายเป็นแน่ พักนี้ข้ายิ่งเคราะห์ร้ายบ่อยๆ ด้วย ว่าแต่ทำไมท่านถึงมาตายอยู่ที่นี่นะ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ”

ต้วนหลินชงส่ายศีรษะไปมารอบหนึ่ง ก็เดินไปดูเนื้องูดิบบนแผ่นไม้ เห็นข้างๆ กองเนื้อมีป้ายหยกสีเขียวใส รูปทรงคล้ายดอกเหมยขนาดครึ่งฝ่ามือ ตรงกลางแกะสลักเป็นรูปงูจงอางแผ่แม่เบี้ย ขดตัวเป็นวง บนตัวหยกสลักอักษรไว้สามตัว แต่อ่านออกเพียงคำว่าหุบเขาเท่านั้น จึงหยิบหยกชิ้นนั้นขึ้นมาส่องกับแสงจันทร์ พลันนึกเรื่องราวบางอย่างขึ้นได้ กล่าวว่า

“นี่เป็นหยกเขียวลายงู ท่านพ่อเคยบอกว่าหยกสีเขียวใสชนิดนี้ หาได้ยาก และราคาสูงมาก ขอทานผู้นี้คงพบมันโดยบังเอิญในท้องงูยักษ์ ตอนนี้เขาก็ตายไปแล้ว และของสิ่งนี้ก็ไม่ใช่ของเขา ข้าควรจะเก็บเอาไว้ดีกว่า อย่างน้อยหากเอาไปขาย ก็คงได้เป็นค่าเดินทางอยู่มากหลาย”

ต้วนหลินชงเอาแขนเสื้อเช็ดทำความสะอาดชิ้นหยก แล้วเก็บไว้ในอกเสื้อ แต่แล้วจู่ๆ ก็คิดขึ้นได้ว่า

“เอ..ทำแบบนี้คงไม่ถูกต้องเท่าไหร่ ในเมื่อขอทานผู้นี้เป็นผู้พบเจอคนแรก ข้าก็ควรจะให้เกียรติเขาบ้าง”

ต้วนหลินชงคิดดังนั้นแล้ว ก็คุกเข่าต่าอหน้าศพขอทานชรา กล่าวว่า

“ผู้อาวุโส หลายวันมานี้ข้าโชคไม่ดีมาตลอด ตั้งแต่ข้ามาอยู่ที่นี่ นอกจากไม่มีโอกาสได้เจอคนเป็นแล้ว ยังเจอแต่คนตายอีกด้วย ข้าเองวันนี้มีวาสนาได้พบกับท่าน แต่ท่านก็มากลายเป็นศพไปซะก่อน ข้าเองมีภารกิจจะต้องเดินทางไปตามหาท่านพ่อท่านแม่ ในเมื่อท่านก็ตายไปแล้ว ข้าจึงอยากจะขอหยกที่เก็บได้จากในท้องงูไปแลกเปลี่ยนเป็นทุนรอนในการเดินทาง ส่วนเรื่องศพของท่าน ท่านก็ไม่ต้องเป็นห่วง ยังไงข้าก็จะไม่ให้ท่านเป็นผีไร้ญาติอย่างแน่นอน ข้าจะฝังท่านไว้อยู่ข้างๆ หลุมศพของอาจารย์ ขอให้ท่านไปสู่ที่ชอบที่ชอบเถิดนะ แล้วอย่าลืมอวยพรให้ข้าพบเจอท่านพ่อท่านแม่ด้วยล่ะ หากมีโอกาสไปวัด ข้าจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ดวงวิญญาณของท่าน ขอบคุณท่านยิ่งนัก”

ต้วนหลินชงกล่าวจบ ก็ก้มกราบคำนับสามครั้งเหมือนคำนับศพญาติผู้ใหญ่ แล้วจัดแจงฉีกชายเสื้อด้านในออก นำไปชุบน้ำในถัง แล้วเช็ดใบหน้าของผู้ตายจนปราศจากคราบเลือด จากนั้นพยายามแกะนิ้วมือขวาที่กำสมุนไพรแห้งไว้แน่นให้ออกทีละนิ้ว แต่กว่าจะแกะออกได้ก็ทำเอาเหงื่อตกอยู่หลายรอบ กล่าวขึ้นว่า

“สมุนไพรนี้คงมีคุณค่ายิ่งนัก ท่านจึงได้หวงแหนสุดชีวิต แต่สุดท้าย ท่านก็เอาไปไม่ได้ แต่ท่านไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะฝังมันไว้กับท่านด้วย”

ต้วนหลินชงกล่าวจบ ก็ฉีกชายเสื้ออีกข้างหนึ่งออกมา แล้วลงมือห่อสมุนไพรแห้งอย่างพิถีพิถัน แล้วยัดใส่เข้าไปในอกเสื้อของขอทาน ขณะดึงมือกลับออกมา พลันสัมผัสวัตถุสิ่งหนึ่ง จึงหยิบออกมาดู มองเห็นเป็นคัมภีร์เล่มหนึ่ง ต้องขมวดคิ้วครุ่นคิดขึ้นว่า

“ทำไมพวกชาวยุทธถึงคลั่งไคล้คัมภีร์ยุทธมากนัก อาจารย์ทั้งสองของข้าก็ตายเพราะแย่งชิงคัมภีร์ยุทธ หรือว่าท่านก็ตายเพราะแย่งชิงคัมภีร์ยุทธด้วย เฮ่อ น่าเสียดาย ข้าเองไม่อยากได้ แต่กลับได้มาถึงสองเล่ม แต่ที่อาภัพยิ่งกว่า ได้มาแล้ว กลับอ่านไม่ออกเสียอีก ถ้ายังไงข้าก็จะฝังไปพร้อมกับท่านก็แล้วกัน”

ต้วนหลินชงนำคัมภีร์คืนกลับไปในอกเสื้อตามเดิมจริงๆ จากนั้นมองไปที่มือซ้าย เห็นหัวงูจงอางอ้าปากแล้ว อดทำสีหน้าขยะแขยงหวาดกลัวไม่ได้ ครุ่นคิดขึ้นว่า

“เจ้าอสรพิษร้ายตัวนี้ ขนาดตายไปแล้ว ยังข่มขู่ผู้คนได้ถึงเพียงนี้ ท่านกุมมันแน่นไว้ในมือ เหมือนเห็นมันเป็นสมบัติล้ำค่า แต่สำหรับข้า อย่าว่าแต่ถูกเนื้อต้องตัวมันเลย แค่มองหน้ามัน ข้ายังไม่กล้าเลย ถึงจะมีคนจ้างด้วยเงินหนึ่งพันตำลึง ให้ข้าเก็บเอาไว้ ข้าก็ไม่มีวันยอมเอาเจ้าซากอสรพิษร้ายนี้เก็บไว้ในบ้านเด็ดขาด แต่เอาเถอะ ท่านไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะฝังมันไปพร้อมกับท่านด้วย”

ต้วนหลินชงครุ่นคิดเช่นนั้นแล้ว ก็หยิบเอากิ่งไม้ มาเคาะฟาดให้งูจงอางหุบปากอ้าลง แล้วเอากิ่งไม้เมื่อครู่ทำเป็นแกนม้วนหนังงูจงอางที่ยาวเฟื้อยเข้าเป็นม้วนกลมๆ จนเหลือความยาวเพียงหนึ่งช่วงแขน ก็โยงหนังงูส่วนที่เหลือพาดผ่านลำตัว แล้วเอาแกนม้วนหนังงูมาเสียบไว้ในมือขวา ส่วนที่มือซ้ายก็ยังกำหัวงูจงอางยักษ์ไว้แน่นหนาตามเดิม

ต้วนหลินชงเดินกลับเข้าไปในศาลเจ้าร้างครู่หนึ่ง ก็กลับออกมาพร้อมกับผ้าม่านเก่าคร่ำคร่า จากนั้นนำมาห่อศพให้แน่นหนา แล้วก็ดึงลากศพขอทานไปกับพื้นจนถึงหลุมฝังศพของอาจารย์ทั้งสอง คุกเข่าลง แล้วประสานมือคารวะ กล่าวขึ้นว่า

“อาจารย์ทั้งสอง วันนี้ศิษย์พบเจอศพของผู้อาวุโสคนหนึ่ง เขาตายอย่างน่าสงสาร ศิษย์เกรงว่าเขาจะตายเป็นผีไร้ญาติ จึงขอนำมาฝังไว้ข้างๆ หลุมศพของอาจารย์ด้วย ขออาจารย์โปรดเมตตารับเขาไว้เป็นสหายในสัมปรายภพด้วย”

กล่าวจบต้วนหลินชงก็กราบคำนับอาจารย์ แล้วก็นำจอบเล่มเดิม ลงมือขุดหลุมศพทันที แต่ครั้งนี้สามารถขุดหลุมได้รวดเร็วกว่าหลายวันก่อนยิ่งนัก ผ่านไปครึ่งชั่วยามก็สามารถดำเนินการกลบฝังร่างขอทานนิรนามได้เสร็จสิ้น

ขณะที่ต้วนหลินนั่งคุกเข่าอยู่หน้าหลุมศพนั้น พลันรู้สึกแผ่นดินสั่นสะเทือนเล็กน้อย จึงหันมองลอดพุ่มไม้หนาออกไป ก็พบเห็นแสงคบเพลิงจำนวนมากมาย กำลังมุ่งตรงมายังศาลเจ้าร้างแห่งนี้ พร้อมกับได้ยินเสียงตะโกนสั่งการแว่วมาตามสายลมว่า

“พี่น้องทุกคน ประมุขมีคำสั่ง ล้อมศาลเจ้าร้างเอาไว้ จับเป็นศิษย์ทรยศ เตรียมอัญเชิญสามเซียนพิษ กลับหุบเขามฤตยู”

คำสั่งการที่ได้ยินโดยบังเอิญนี้ ทำเอาต้วนหลินชงถึงกับแตกตื่นไปชั่วขณะ ครุ่นคิดในใจว่า

“พวกเขาขนกันมามากมาย คงเป็นเพราะเจ้าสัตว์ร้ายสามตัวนั่นแน่ๆ ถ้าหากพวกเขาพบหม้อน้ำแกงกับเนื้องูที่บ่อน้ำ ขืนข้าอยู่ที่นี่ต่อไป พวกเขาต้องคิดว่าข้าเป็นคนทำแน่ๆ ท่าทางไม่ดีแล้ว รีบเผ่นก่อนดีกว่า”

ต้วนหลินชงวิ่งหนีออกไปสุดชีวิต แต่พอวิ่งผ่านไปได้สิบเก้า ก็ต้องชะงักฝีเท้าลง เนื่องเพราะทุกทิศทางข้างหน้านั้น ล้วนมีแสงคบเพลิงมากมาย กำลังเคลื่อนตัวโอบล้อมเป็นวงตรงเข้ามาทางศาลเจ้าร้าง

“ทางลับ! ต้องหนีเข้าทางลับ”

ต้วนหลินชงไม่เพียงขบคิดเปล่า ยังใช้สองขาวิ่งกลับเข้าไปในศาลเจ้าร้างอีกด้วย พอหลบหนีลงไปในทางลับใต้ดินได้ ก็วิ่งหนีสุดชีวิต
แก้ไขเมื่อ 04 ธ.ค. 51 17:53:15

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 4 ธ.ค. 51 17:37:42 ]