PANTIP.COM : K7307181 ทำไมอุนสุยอันชอบทำแบบเนี้ย [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 23

ที่บรรยายตัวละครซะเลิศเลอก็เพื่อจะทำให้คนอ่านคล้อยตามว่าตัวละครของเค้าเก่งจริงๆ และที่ทำให้ตายก็เพื่อความรู้สึกคาดไม่ถึง

ไม่ได้เขียนตอบกระทู้เสียนาน พอมาเจอกระทู้เกี่ยวกับอุนสุยอันนี่อดไม่ได้จริงๆ ค่ะ เพราะเป็นนักเขียนที่รักมาก ๆ สมัยเด็กๆ อ่านกำลังภายในแนวมาตรฐาน (ตกเขา+ฝึกวิชา) เสียจนเกร่อ พอได้มีโอกาสอ่านกระบี่ท่องยุทธจักรก็รู้สึกว่ามีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกทั้ง ๆ ที่ดูเผิน ๆ แล้ว ก็เขียนตามแนวมาตรฐานทั่วไป ในบรรดากำลังภายในหลายร้อยเรื่องที่เขียนแนวเดียวกันกลับติดใจเรื่องนี้อย่างประหลาดถึงขนาดจดจำสี่กระบวนที่ที่สุดในแผ่นดินได้จนถึงทุกวันนี้

ต่อมาได้อ่านนักสู้คะนองศึกก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมีส่วนผสมของแนวมาตรฐาน(กินของวิเศษ+ดูดพลังการฝึกปรือ) แต่ตัวละครก็มีชีวิตจิตใจที่โดดเด่นออกมา(คล้ายโก้วเล้ง) เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆ ถึงขนาดอ้อนวอนขอซื้อต่อจากร้านเช่า(แต่ก็ไม่สำเร็จ) ช่วงแรก ๆ ที่โดนปิดล้อมก็อ่านอย่างสนใจใคร่รู้จริงๆ ว่าพระเอกจะรอดมาได้อย่างไร (คะนองศึกมากๆ) เพราะสถานการณ์ก็คับขันจวนเจียนขนาดนั้น ตัวละครเก่งๆ ของฝ่ายตรงข้ามก็ขยันโผล่กันมาเรื่อยๆ จนรู้สึกลุ้นแทน แถมยังมีเวลามาบรรยายอารมณ์ความรู้สึกของพระเอก(ประมาณว่ามองพ่อตัวเองแล้วคิดถึงอะไรซักอย่างจำไม่ได้แล้ว แต่ก็แสดงถึงความผูกพันกับครอบครัวได้ซะดราม่าเชียว ท่ามกลางสถานการณ์อันดุเดือดขนาดนั้น) ฉากนี้ยังสร้างอารมณ์ฮึกเหิมให้กับคนอ่าน (อ่านแล้วก็รู้สึกว่าอยากสู้ตายตามพระเอกไปด้วย) แล้วเรื่องราวก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ มีหักมุมอยู่เรื่อยๆ (อย่างที่ท่านเจ้าของกระทู้คงไม่ชอบ) ข้าพเจ้าคิดว่าเรื่องนี้เขียนให้คนอ่านรู้สึกคล้อยตามหนังสือนะคะ(หรือข้าพเจ้าจะถูกชักนำได้โดยง่ายก็ไม่ทราบได้ จะว่าไปการคล้อยตามหนังสือนี่แหล่ะที่เป็นคุณสมบัติที่ทำให้อ่านสนุกมิใช่หรือ)

และเรื่องที่ชอบสุดๆ ก็คงจะเป็นพยากรณ์ประกาศิต เรื่องนี้เขียนได้น่าสนุก ตั้งแต่ไอเดียเรื่องวิชาแปลก ๆ ที่บังคับจังหวะการเต้นของหัวใจ แล้วต่อมายังมีตัวละครเกี่ยวกับกระบี่โผล่ออกมาอย่างเรื่อยๆ และบทสนทนาที่น่าประหลาดใจเกี่ยวกับกระบี่(เช่นแผลกระบี่ ใครรู้จักบ้าง) รวมทั้งการสร้างสรรค์ตัวละครเอกที่มีอาชีพไม่เหมือนใคร การเขียนแบบที่ค่อยๆ เปิดเผยตัวละครออกมาเรื่อยๆ ทำให้รู้สึกว่าขุมกำลังแท้จริงนั้นยากจะหยั่ง ไม่เหมือนกำลังภายในรุ่นเก่าๆ ที่เปิดมาก็บอกเลยว่า 1 เซียนอย่างนั้น 2 มารอย่างนี้ 3ป้อมอย่างโน้น แล้วเราก็อ่านไปรอไปว่าพระเอกจะเจอมาร ป้อม เทพคนใดก่อน

ความรู้สึกยากจะหยั่งถึงนี่ยิ่งเข้มข้นมากขึ้นตอนที่อ่านดาบเสียดฟ้า เพราะอ่านมาจนบัดนี้ยังไม่รู้เลยว่าเฮ้งเซี่ยวเจียะเก่งขนาดไหน ดูเหมือนเก่งมาจากไหนเฮ้งเซี่ยวเจียะก็สู้ได้หมด และดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้ทุ่มเทสุดกำลัง อ่านด้วยความรู้สึกคาดหวัง และยิ่งภาษาสำนวนแปลที่ไพเราะชวนฝันในตอนที่แปลดาบเสียดฟ้าด้วยแล้ว ก็เลยทำให้ดาบเสียดฟ้าเป็นนิยายกำลังภายในอันดับ 1 ของอุนสุยอันในสายตาของข้าพเจ้าไปเลยทีเดียว ("สีสันดาบเจือจาง คล้ายขอบคิ้วของขุนเขาไกลตา ความเลือนรางของอาทิตย์สนธยา"-สำนวนในดาบเสียดฟ้าที่ทำให้ข้าพเจ้ากรี๊ดหนังสือเล่มนี้เสียขนาดนี้)

ข้าพเจ้าว่าท่านอุนเขียนหนังสือได้มีอรรถรสและมีจินตนาการนะคะ แม้ว่าจะมีฉากโหด ฉากฆ่าตัวละคร ก็เป็นเสน่ห์ประจำตัวของเขาแหล่ะค่ะ คนชอบแนวนี้ก็มีมาก คนไม่ชอบก็มีลางเนื้อชอบลางยาค่ะ ส่วนตัวของข้าพเจ้านั้น รักอุนสุยอันอย่างบอกไม่ถูก ชอบที่สุดแล้วในบรรดานักเขียนกำลังภายในทั้งมวล

จากคุณ : Lily of the Valley - [ 18 ธ.ค. 51 12:10:23 ]