PANTIP.COM : K7347552 (ฮาดีขอรับ).....หลังจากอ่านนิยายกำลังภายใน 1 ปี ข้าพเจ้าเป็นเช่นนี้ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 4

ห้า ห้า ห้า ขบขันแทบตายแล้ว

โอ้มารดาของเรา

ข้าพเจ้าอาจแตกต่างกันไปบ้าง คล้ายกันบ้าง

1 . ยามมีการต่อสู้ แอบมองอยู่มุมหนึ่ง หวังจับปลาตอนน้ำขุ่น โดนทำตัวตามปกติคล้ายไม่สนใจทุกเรื่องราว หากเรื่องราวใหญ่โต อาจแอบอยู่ใต้โต๊ะหรือหลบนี้ไปก่อน

2.แต่ไหนแต่ไร หลังสุราเข้าปากแล้ว จะเป็นเช่นคนตาย สลบหลับใหลอยู่ ณ ที่ดื่มสุรานั้น ต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายข้าพเจ้าก็ไม่สนใจ

3.ยามเห็นคนถูกกลุ้มรุม ช้าพเจ้ามักวางเฉยโดยมาก มีบ้างที่ช่วยไกล่เกลี่ยคลี่คลาย

4. เคยสนใจหัดเล่นเครื่องดนตรี แต่ภายหลังรู้ตัวว่า ขาดพรสวรรค์ เลยหันไปเล่นนักร้องสาวๆแทน

5. การเดินหมากแทบทุกชนิดเป็นความชำนาญ เฉพาะตัวอย่างหนึ่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

6. เวลามองสรรพสิ่ง เช่น ต้นไม้ ใบหญ้า ก้อนหินแสงแดดสายลม ฯลฯ ล้วนเห็นเป็นปรัชญา เป็นอาวุธ เป็นยา เป็นอาหาร ฯลฯ ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนแฝงความหมาย ซ่อนความนัย ความจริงแห่งฟ้าดินเอาไว้ อยู่ที่เราจะพิจารณาแยกแยะ

7. หลังๆมานี้ ยามมองพบโกวเนี้ย มักเห็นเป็นภัย เป็นอันตราย เป็นภาระใหญ่ที่น่ากลัว ( ยามดื่มสุรา คนมีครอบครัว มักถูกตามตัวไปทำการบ้าน พบเห็นบ่อยจนเกิดเกรงกลัวอยู่บ้าง)

8.มักขบคิดใคร่ครวญหวังบัญญัติยอดวิชาขึ้นเอง อยู่บ่อยครั้ง( ผู้เลิศล้ำเป็นอัจฉริยะเช่นข้าพเจ้านะหรือ จะฝึกบรือวิชาของคนอื่น ) จึงชมชอบการอยู่ในหอห้อยน้อยเพียงลำพัง กินดื่ม หลับนอนแต่เพียงลำพัง ยามพบเห็นนึกถึงสตรีหรือบรรดาฮูหยิน ข้าพเจ้าก็มักปวดเศียรเวียนเกล้า พาลแสร้งบันดาลโทสะเพื่อหลีกหนี หาใช่หมดสิ้นความสามารถ แต่เพราะเบื่อหน่ายมากกว่าในบางครั้ง

9. ยามว่างบ้างพเนจรไปในโลกกว้าง หวังพบเห็นสหายร่วมถกปรัชญาวิจารณ์บุ๋นบู๊

10. ยามว่างบ้าง ท่องเที่ยวไปตามป่าเขาอันรกร้างหวังหาที่เงียบสงบ ใช้เป็นที่หลีกเล้นซ่อนกาย ฝึกบรือยอดวิชา

11. ผู้อาวุโสประจำตระกูลผม มียอดวิชาอยู่มากมาย ผมไม่เคยรบเล้าให้ถ่ายทอดให้ ท่านมักบอกว่า บางวิชามักให้ผลร้ายแก่ผู้เรียนรู้ คงเป็นเช่น คัมภีร์ปราบมาร แต่บางวิชาก็ได้ถ่ายทอดให้แล้ว คงเห็นว่า พื้นฐานของผมเพียงพอแล้วแก่การฝึก กระมัง

12. ตอนเรียนอยู่ ผมมักเก็บตัวอยู่ในห้องสมุดหอคัมภีร์ของโรงเรียน หวังจะสะสมเก็บเอาวิชาความรู้ที่ได้มากลั่นกรองแก้ไข เพื่อบัญญัติยอดวิชาสะท้านฟ้าดินขึ้นเอง ฉะนั้นหนังสือในหอคัมภีร์ ในโรงเรียนประถมและมัธยม ล้วนผมอ่านผ่านตาหทดทุกเล่ม แต่หอคัมภีร์สถานที่เรียนที่สูงกว่านั้น กว้างใหญ่ มีคัมภีร์อยู่มากประเภท มากเล่มเกินไป จึงได้แต่คนคว้าเฉพาะคัมภีร์วิชาที่น่าสนใจ

13. ไม่เคยคิดเกรงกลัว คนทำร้าย หรือขโมยสิ่งมีค่ามาก่อน เพราะทุกคนในสี่ทะเล ล้วนเป็นพี่น้องกับผม จึงมีแต่สหาย ไม่เคยมีศัตรูเลย ไม่ว่าไปที่ใด ด้วยหน้าตาดี บุคคลิกภาพสูงส่ง จิตใจกว้างขวาง เมื่อเห็นคนตกทุกข์ได้ยาก มักยื่นมือช่วยหรือ ไม่เคยขัดขวางหรือหวงแหนสิ่งใด เมื่อมีคนขอ มีความต้องการสิ่งใด หากมีอยู่หรือสามารถก็จักให้ไม่ว่าของสิ่งนั้นล้ำค่าปานใด

14. ด้วยความเป็นอัจฉริยะมาแต่กำเนิด เวลาสอบภาคเรียนมักติดท๊อบ 12-13 วิชาเป็นประจำแทบทุกชั้นที่เรียน เวลาร้ำเรียนก็ค่อยชี้แนะเพื่อนร่วมชั้น และให้เพื่อนลอกการบ้านอยู่บ่อยครั้ง เวลามีการแบ่งกลุ่มมักแย่งชิงตัวผม แต่ครั้นเรียนถึงเบื้องปลายเนื่องจากมกมุ่นในสุรานารีการท่องเที่ยวมากไป เห็นว่าวิชาการที่เรียนรู้มาล้วนด้อยค่า วิชาใดๆในโลกช่างสามัญธรรมดาล้วนไร้ประโยชน์ ทรัพย์สมบัติประจำตระกูลมีมากมาย จึงทดลองผลาญดู สุดท้ายแทบหมดสิ้นไปด้วยน้ำมือผม ยังดีที่ยังคิดได้ กลับตัวกลับใจเห็นโทษภัยแม้ในนารี ดังเคยกล่าวแล้ว

15.สมัยเรียน ผมไม่เคยต่อคิวซื้ออาหาร มักสั่งพิเศษกับคนขายเป็นการล่วงหน้า แค่เขาเห็นหน้าผมหรือเพื่อนผม เขาก็ทำให้ก่อน หรือไม่ผมแค่ไปนั่งรอที่โต๊ะ ย่อมมีคนนำอาหารที่ต้องการมาให้เอง โดยไม่ต้องไปต่อคิว ให้เสียเวลา ไม่ว่าสมัยเรียน หรือสมัยไหน ล้วนเป็นเช่นนี้

16. ยามท่องเที่ยวสมัยก่อน มักไปเพียงลำพัง แต่แล้วก็มักเจอมิตรสหายในที่ข้างหน้า ช่วงหลังมามักไปกับบริวารคนขับรถ แต่ไหนแต่ไรมามักชอบไปมา อยู่เพียงลำพังมากกว่า เพราะจะได้ใช้เวลาคิดค้นยอดวิชา

17. ข้าพเจ้าชมชอบการตกปลา หวังฝึกจิตสมาธิและการรอคอย

18. ไม่ชมชอบกีฬาที่เล่นเป็นหมู่คณะ เช่นฟุตบอล วอลเล่ย์บอล บาส ฯลฯ และกีฬาที่ต้องกระโดดโลดเต้นแทบทุกชนิด ชอบกีฬาที่เล่นลำพังคนเดียว หรือพวกที่ต้องสู้กันต่อต่อตัวมากกว่า ถนัดพวกหมากกระดานที่สุด

19 .ชมชอบการพนันทุกชนิด ชอบใช้วิชาสดับฟ้าดิน ฟังเสียงลูกเต๋าที่สุด เพราะให้ความตื่นเต้นเร้าใจมากเป็นพิเศษ แน่นอน ข้าพเจ้ามักแสร้งเล่นเสีย เมื่อเห็นสีหน้าคนเล่นได้ รับรู้ความสุขของคนที่เล่นได้ ข้าพเจ้าก็มีความสุข

20. ตอนนี้ น้อยครั้งนัก ที่ข้าพเจ้าจะหาความเพลิดเพลินกับ ศิลปะดนตรีเพลงภาพวาดกาพย์กลอน ความขัดแย้งในแต่ละขุมกำลังอำนาจของบ้านเมืองยุคนี้
ทำให้อารมณ์ความสุทรีย์ของข้าพเจ้าเสื่อมสิ้นไปด้วย นึกถึงความเสื่อมโทรมของสังคม นึกถึงความชั่วร้ายในใจคนยุคนี้ นึกถึงภัยอันตรายของประเทศชาติ ข้าพเจ้าก็เหนื่อยหน่ายอ่อนล้า เศร้าสลดใจนัก ยากสำหรับการนิ่งดูดายปล่อยวางจริงๆ เฮ้อ ก็ได้แต่ มองดู แล้วถอนหายใจ ใช้สุราราดรดทุกข์ ไม่อาจทำอย่างอื่นใดได้ แค่ถอนตัวออกนอกวังวนการช่วงชิง และหายนะนี้ได้ก็เพียงพอแล้ว

ยังมีอันตรายในสังคมใดจะน่ากลัวกว่า การแตกความสามัคคีอีก
ยังมีความน่ากลัวใด ในตัวคนมากกว่าการเห็นผิดเป็นชอบอีก

ความแตกแยกพบเห็นได้ทั่วไปในทุกแห่งหน คนเป็นผู้นำมักด้อยสามารถถูกเหยีบย่ำประณาม ผู้น้อยก็คอยทำลายผู้นำมากกว่าทำหน้าที่ตัวให้ดี มีน้อยกว่าน้อยที่เป็นผู้เปรื่องปราญช์มากสามารถมุ่งพัฒนาตัว และชุมชนสังคม ส่วนมากมักนิยมแต่เรื่องเลวร้ายทำลายตนและคนอื่น

เฮ้อ นึกถึงเรื่องราวเหล่านี้แล้ว พาลเสียอารมณ์ในการอ่านนิยายกำลังภายใน

โอ้ ข้าพเจ้าชราแล้วววว

น่าละอายนัก

แสดงความโง่เขลาความคิดเห็นอันต่ำต้อยอีกแล้ว

จากคุณ : ยาจกเงา (ryombr) - [ 22 ธ.ค. 51 18:56:26 ]