PANTIP.COM : K7352098 เซียนกระบี่ฟ้าประทาน ภาคที่ 1 ร่อนเร่ทั่วยุทธภพ บทที่ 5 บทเพลงวิหคสวรรค์ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 2

บทที่ 5 บทเพลงวิหคสวรรค์

แสงคบเพลิงกว่าร้อยดวง รายล้อมศาลเจ้าร้างไว้แน่นหนา ผู้นำขบวนเป็นสตรีงามวัยกลางคน นางสวมใส่ชุดสีแดงม่วงปักลวดลายด้วยดิ้นทอง ดูสง่าสูงศักดิ์ยิ่งนัก ใบหน้าเย็นชาของนางงามหยดย้อย กลางหน้าผากแต่งแต้มด้วยสัญลักษณ์ดอกเหมยสีแดงเข้ม มองดูผิวเผินคล้ายดั่งสาวแรกรุ่นอายุสิบแปดปี แต่หากพิจารณาจากริ้วรอยที่ลำคอและนิ้วมือ คาดว่านางมีอายุสี่สิบปีแล้ว

สตรีงามดุจนางพญานางนั้นนั่งตัวตรงงามสง่าอยู่บนเสลี่ยงสีทองที่ผูกประดับด้วยผ้าระบายลายปักดอกไม้สุดวิจิตร ศิษย์บุรุษชุดเขียวแปดคนแบกเสลี่ยงโลดแล่นไปข้างหน้า ด้วยท่าร่างว่องไวดุจนางแอ่นเหินลม ขบวนด้านหลังติดตามด้วยศิษย์สตรีชุดเขียวอีกสิบกว่านาง ต่างโลดแล่นติดตามมาในระยะกระชั้นชิด ส่วนศิษย์ที่เหลืออีกสามร้อยกว่าคนเดินโอบล้อมเป็นวงเข้าใกล้ศาลเจ้าร้างไปทีละก้าว

เวลาผ่านไปเพียงชั่วขณะหนึ่ง สตรีงามดุจนางพญาและขบวนนำโลดแล่นมาถึงลานดินกว้างหน้าศาลเจ้าร้างด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบา โดยไม่มีท่าทีเหนื่อยอ่อนแต่อย่างใด

สตรีงามนางนั้นยืนขึ้นเหนือเสลี่ยง มองเข้าไปในศาลเจ้าร้างด้วยสายตาทรงอำนาจอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นพลันสั่งการด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า

“สี่เทพธิดาจงฟัง ท่านผู้เฒ่าอยู่ในศาลเจ้าร้าง เริ่มพิธีอันเชิญสามเซียนกลับสำนัก ! ”

สิ้นเสียงคำสั่งดุจนางพญา ศิษย์สตรีสองนางพลันพุ่งทะยานออกมาด้านหน้า พลิ้วหมุนไม่กี่ครา ก็ปูผ้าขาวผืนใหญ่มีขนาดกว้างยาวกว่าหกวาลงบนพื้นดินจนเสร็จสิ้น แล้วถอยหลังกลับไปยืนในตำแหน่งเดิม

ต่อจากนั้น สตรีสาวงดงามอีกสี่นางก้าวเดินออกมาอย่างสง่างาม แฝงไว้ด้วยความหยิ่งทะนงอยู่หลายส่วน พวกนางแต่งกายด้วยชุดคนละสี เดินไปนั่งบนตำแหน่งกลางผืนผ้า เรียงรายเป็นแถวหน้ากระดาน เว้นระยะห่างคนละสามก้าว ในมือของพวกนางมีเครื่องดนตรีโบราณสี่ชนิด

สตรีงามชุดสีชมพูเข้มวางพิณกู่ฉินไว้บนหน้าตัก สตรีงามชุดเขียวถือซอไว้ในมือ สตรีงามชุดเหลืองโอบกอดพิณผีผาไว้แนบอก สตรีงามชุดสีขาวยกเลาขลุ่ยจรดริมฝีปาก มองไปดูคล้ายดั่งว่าพวกนางเป็นตัวแทนของเทพธิดาสี่ฤดูกาล คือ ฤดูใบไม้ผลิ (ชุนเทียน) ฤดูร้อน (เซียะเทียน) ฤดูใบไม้ร่วง (ชิวเทียน) ฤดูหนาว (ตงเทียน)

กลางผืนผ้าขาวถูกจัดวางด้วยหีบเปล่าเปิดฝาไว้สามใบ แต่ละหีบมีขนาดแตกต่างกัน หีบใบแรกแกะสลักด้านข้างเป็นรูปงูใหญ่แผ่แม่เบี้ย ใบที่สองเป็นรูปตะขาบแยกเขี้ยว และใบที่สามเป็นรูปแมงมุมชักใย ทั้งสามหีบนี้คือวิหารประจำตัวของสามเซียนพิษแห่งหุบเขามฤตยู

สตรีงามวัยกลางคนพลันออกคำสั่งว่า

“บทเพลงวิหคสวรรค์ !”

พอสิ้นคำสั่งการ เสียงซอ เสียงพิณ เสียงขลุ่ย เสียงผีผา ก็ถูกบรรเลงขึ้นทันที ท่วงทำนองของเครื่องดนตรีทั้งสี่ สอดประสานเป็นบทเพลงไพเราะอย่างลงตัว

เสียงเพลงบรรเลงผ่านไปครู่หนึ่ง บนพื้นดินเริ่มมีตะขาบ แมงป่อง แมงมุม งูพิษ ที่อาศัยอยู่ในละแวกนี้จำนวนหลายสิบตัว พากันเลื้อยคลานขึ้นมาชุมนุมบนผ้าขาว ท่าทางของแต่ละตัวคล้ายกำลังเต้นระบำไปกับบทเพลงด้วยความเคลิบเคลิ้มดุจต้องมนต์สะกด

ศิษย์สตรีนางหนึ่งเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น พลันทะยานขึ้นไปบนผืนผ้า ใช้แส้สั้นในมือปัดฟาดไม่กี่ครา บรรดาสัตว์เลื้อยคลานก็ปลิวว่อนออกไป จากนั้นตรงเข้าไปรายงานกับสตรีงามนางนั้นว่า

“เรียนอาจารย์ สัตว์พิษชั้นต่ำกล้าออกมาร่ายรำบนอาภรณ์เทพ ศิษย์เกรงว่าอาจมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับสามผู้เฒ่า”

สตรีงามดุจนางพญามองจ้องเข้าไปในศาลเจ้าร้างอย่างไม่กระพริบตา ในใจสัมผัสได้ถึงความผิดปกติใหญ่หลวง ฉับพลันนั้น ดวงตาเปลี่ยนเป็นฉายแววโกรธแค้นขึ้นกว่าเดิม กล่าวเสียงเยือกเย็นเข้าไปในศาลเจ้าร้างว่า

“ศิษย์ทรยศทั้งสามจงฟัง ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าทำคุณไถ่โทษ ข้าจะนับหนึ่งถึงสิบ หากพวกเจ้าคนใดยอมปล่อยตัวท่านเซียนออกมา ข้าจะยอมละเว้นโทษตายให้สักครั้ง แต่หากไม่ทำตาม ข้าจะให้พวกเจ้าตายด้วยหมื่นพิษ หนึ่ง...สอง....สาม.......สี่.........ห้า...........หก”

เพียงนับถึงหกเท่านั้น แสงไฟบนพื้นในศาลเจ้าร้าง พลันมีเงาคนไหววูบ ซึ่งเป็นจังหวะที่ต้วนหลินชงวิ่งจากประตูหลังผ่านกองไฟไปพอดี สตรีงามนางนั้นอากัปกิริยาว่องไวดุจภูติพราย พลันสะกิดเท้าคราเดียว ร่างก็พุ่งทะยานจากเสลี่ยงเข้าไปในศาลเจ้าร้างดุจล่องลอยจากนภากาศ

แต่ทันทีที่นางเข้าไปในศาลเจ้าร้างก็ต้องใจหายวาบ เมื่อพบเห็นบนพื้นห้องมีหยดเลือดพิษนองเยิ้มอยู่สามสี่กอง ที่กลางห้องมีหม้อกระเบื้องเคลือบตั้งอยู่บนกองไฟ น้ำในหม้อเหือดแห้งจนควันพุ่งโขมง ที่ข้างกองไฟมีเกล็ดงูหล่นอยู่สองสามอัน และถ้วยน้ำแกงที่แห้งหมาด

นางเห็นเพียงเท่านี้ก็เดาเรื่องราวทั้งหมดได้หลายส่วน ถึงกับคุมโทสะไว้ไม่อยู่ ซัดฟาดพลังฝ่ามือใส่หม้อกระเบื้องเคลือบ ที่อยู่ห่างไกลไปสามวาแตกกระจายทันที

เหล่าศิษย์บริวารอีกสิบกว่าคนที่ติดตามสบทบเข้ามาในศาลเจ้าร้าง พอเห็นเหตุการณ์เช่นนั้น ก็ทราบทันทีว่ามีปัญหาใหญ่หลวงเกิดขึ้นแล้ว จึงรีบทรุดตัวนั่งคุกเข่าที่หน้าปากประตู พากันนิ่งเงียบอยู่ ไม่มีใครกล้าพูดจา
ชิวเซียง ศิษย์สตรีชุดสีชมพูที่สะพายพิณกู่ฉินไว้ด้านหลัง หรือเทพธิดาชิวเทียน (ฤดูใบไม้ร่วง) รีบกล่าวว่า

“ขออาจารย์โปรดลงทัณฑ์ พวกเราฝีมือไม่เอาไหน ตามจับศิษย์ทรยศไม่ได้ เป็นเหตุให้อาจารย์ต้องเปลืองเรี่ยวแรง”

ดวงตาของสตรีงามนางนั้นทอแววเคียดแค้นยิ่งนัก สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“พวกเจ้าออกไปให้หมด ไม่มีคำสั่ง ไม่ต้องเข้ามา ส่วนสี่เทพธิดา พวกเจ้าอยู่กับข้า”

เหล่าศิษย์ทุกคนพากันรับคำสั่งเป็นเสียงเดียวว่า

“น้อมรับคำสั่ง นางพญา” แล้วรีบถอยออกไปทันที

เซียะเอ๋อ ศิษย์สตรีชุดเหลืองที่สะพายพิณผีผาไว้ด้านหลัง หรือเทพธิดาเซี่ยเทียน (ฤดูร้อน) กล่าวขึ้นว่า

“อาจารย์ บนพื้นมีหยดเลือดพิษ หรือว่าสิ่งที่พวกเรากลัวจะเกิดขึ้นจริงๆ”

สตรีงามนางนั้นไม่ตอบคำถาม กลับชี้มือไปยังกองไฟ กล่าวว่า

“ชุนไอ่ เจ้าหยิบถ้วยกระเบื้องใบนั้นมา”

ชุนไอ่ ศิษย์สตรีชุดเขียวที่สะพายซอไว้ด้านหลัง หรือเทพธิดาชุนเทียน (ฤดูใบไม้ผลิ) พลันขยับแขนเสื้อวูบหนึ่ง ผืนผ้ายาวถูกซัดพุ่งออกไป ม้วนพันถ้วยกระเบื้องรอบหนึ่ง กระตุกกลับคืนเบาๆ ถ้วยใบนั้นก็ลอยมาสู่มืออย่างแผ่วเบา น้อมประคองส่งให้แก่อาจารย์

สตรีงามนางนั้นไม่รับถ้วยกระเบื้องมา แต่กล่าวว่าว่า

“พวกเจ้าลองสังเกตดู ถ้วยใบนี้ถูกฉาบทาด้วยพิษใด”

ตงหลิง ศิษย์สตรีในชุดขาวที่ซ่อนขลุ่ยหยกไว้ในแขนเสื้อ หรือเทพธิดาตงเทียน (ฤดูหนาว) ชำนาญการวิเคราะห์พิษที่สุด กล่าวขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตะหนกว่า

“เรียนอาจารย์ ดูจากคราบน้ำแกง ถ้วยใบนี้มีพิษไร้สี ไร้กลิ่น ชนิดร้ายแรงถึงสามชนิดรวมกัน”

สีหน้าของสตรีงามนางนั้นยังคงฉายแววอำมหิตไม่สร่างซา กล่าวว่า

“พวกเจ้าดูออกหรือไม่ เป็นพิษชนิดใด”

ชุนไอ่ เทพธิดาชุนเทียน (ฤดูใบไม้ผลิ) แม้การวิเคราะห์ไม่ว่องไวเท่าตงหลิง แต่การเก็บรายละเอียดนับว่าดีเยี่ยม กล่าวว่า

“เรียนอาจารย์ นี่เป็นพิษงู พิษตะขาบ พิษแมงมุม ดูเหมือนเพียงชนิดเดียวก็อันตรายกว่าพิษใยไหมของสำนักเรานับร้อยเท่า”

เซียะเอ๋อ เทพธิดาเซี่ยเทียน (ฤดูร้อน) มีนิสัยโผงผาง พอเข้าใจสถานการณ์ ถึงกับอุทานออกมาว่า

“อาจารย์... ท่านผู้เฒ่า! ...ใช่เป็นท่านผู้เฒ่าถูกทำร้ายหรือไม่”

ชิวเซียง เทพธิดาชิวเทียน (ฤดูใบไม้ร่วง) ที่นิ่งเงียบอยู่นาน เกรงว่าคำพูดของเซียะเอ๋ออาจทำให้อาจารย์บันดาลโทสะ รีบชิงกล่าวถามขึ้นว่า

“อาจารย์ ศิษย์มีข้อสงสัยอย่างหนึ่ง หากมีคนดื่มน้ำแกงนี้เข้าไปจริงๆ คาดว่าไม่อาจรอดชีวิต เหตุใดกลับไม่มีซากศพอยู่ที่นี่ หรือว่าคนๆ นั้นจะได้กินเนื้อหงส์ศักดิ์สิทธิ์ของสำนักหงส์เพลิงมาก่อน”

สตรีงามนางนั้นไม่ตอบคำถามแต่อย่างใด กลับชี้ให้ดูที่หยากไย่บนเพดานศาลเจ้าร้าง กล่าวว่า

“เจ้าจงนำขนนกนั่นมา”

ชิวเซียงมองตามปลายนิ้วไป เห็นมีขนนกสีแดงเพลิงอันหนึ่ง ติดอยู่ในหยากไย่บนขื่อตรงมุมห้อง พลันซัดเข็มด้ายเส้นหนึ่ง พุ่งตรงไปม้วนพันขนนกเส้นนั้นไว้อย่างแม่นยำ แล้วกระตุกเบาๆ โดยไม่ทำให้หยากไย่ขาดออกแม้แต่เส้นเดียว พอมองเห็นลักษณะขนนกชัดเจน ถึงกับอุทานขึ้นมา
“อาจารย์ นี่มัน ขนหงส์ศักดิ์สิทธิ์! ที่อยู่ในห้องคัมภีร์ หรือว่าคนร้ายคือจอมกระบี่ผีเสื้อวายุ”

สตรีงามนางนั้น ยกมือเป็นเชิงตัดบททันที กล่าวว่า

“ไม่ใช่ จอมกระบี่วายุเป็นเพียงผู้ถูกใส่ร้าย ส่วนคนร้ายตัวจริงคือนักพรตกิเลนหยก”

เซียะเอ๋อ เทพธิดาเซี่ยเทียนได้ยินเช่นนั้น รู้สึกงุนงงยิ่งนัก กล่าวถามออกมาตรงๆ ว่า

“อาจารย์ ศิษย์สงสัยยิ่งนัก นักพรตกิเลนหยกเป็นสหายสนิทของอาจารย์ เขาจะกลายเป็นคนบงการไปได้ยังไง”

สตรีงามนางนั้น ดูเยือกเย็นกว่าเดิม กล่าวเสียงเย็นชาว่า

“คนผู้นี้รู้หน้าไม่รู้ใจ เปลือกนอกทรงคุณธรรม แต่เบื้องหลังกลับกลอกชั่วร้าย ไว้ใจไม่ได้ มันลงมือขโมยขลุ่ยครองฟ้าของสำนักพยัคฆ์ขาวก่อน จากนั้นจึงลงมือขโมยหงส์ศักดิ์สิทธิ์ของสำนักหงส์เพลิง แล้วทิ้งหลักฐานใส่ความจอมกระบี่ผีเสื้อวายุ เพื่อยืมมือผู้อื่นช่วยมันขึ้นเป็นอันดับหนึ่ง จากนั้นมันก็นำขลุ่ยครองฟ้ามามอบให้สามผู้คุมกฎแดนมฤตยู นำไปเป่าบทเพลงวิหคสวรรค์ เพื่อหลอกล่อสามเซียนพิษออกมาจากค่ายกลป่าหมื่นพิษ แล้วลักพาตัวสามผู้เฒ่ามาซ่อนไว้ที่นี่ ตามสภาพในศาลเจ้านี้แล้ว พวกมันจะต้องซ่อนตัวอยู่ในนี้แน่นอน”

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 23 ธ.ค. 51 19:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3

ตงหลิง เป็นผู้ถนัดการใช้ขลุ่ยมากที่สุด อดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ รำพึงขึ้นว่า

“ขลุ่ยครองฟ้าอันเดียวมีอานุภาพเทียบเท่าพวกเราสี่คนช่วยกันบรรเลงเชียวหรือ?”

สตรีงามนางนั้น กล่าวเสียงเย็นชาต่อไปว่า

“เมื่อตอนที่สำนักบัญชาสวรรค์ยังรวมเป็นหนึ่ง ขลุ่ยครองฟ้าถูกสร้างขึ้นมาเพื่อบัญชาสามเซียนโดยเฉพาะ แต่หลังจากสำนักล่มสลายแล้ว ข้าจึงต้องคิดค้นค่ายกลสี่เทพธิดาขึ้นมาใช้งานแทน”

ตงหลิง เทพธิดาตงเทียนรู้สึกตื่นตะลึงในเรื่องราวหนหลังยิ่งนัก กล่าวว่า

“มีเรื่องเกี่ยวพันถึงเพียงนี้เลยหรือนี่”

เทพธิดาชุนไอ่เทียน ซึ่งเป็นคนชั่งสังเกต ถามขึ้นว่า

“อาจารย์ ศิษย์มีข้อสงสัยว่า ในเมื่อในตัวสามผู้เฒ่ามากด้วยพิษร้ายแรง คนทั้งสี่เสี่ยงตายจับท่านผู้เฒ่ามาเพื่ออะไร แล้วทำไมถึงต้องขโมยหงส์ศักดิ์สิทธิ์มาร่วมอีกด้วย หรือว่าเมื่อของทั้งสี่มารวมกัน จะกลายเป็นโอสถวิเศษ”

สตรีงามนางนั้นไม่ตอบคำ กลับยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตาอำมหิตยิ่งขึ้นกว่าเดิม จนไม่มีใครกล้าซักถามอะไรต่อ นางกล่าวเสียงเย็นชาว่า

“เรื่องนี้พวกเจ้ายังไม่ต้องรู้ จับตัวการได้เมื่อไหร่ ข้าจะเล่าให้ฟัง หากคาดการณ์ไม่ผิด ตอนนี้มันคงกำลังทุกข์ทรมาน”

นางหยุดเสียงนิดหนึ่ง ดวงตาทอแววอำมหิตเจิดจ้าน่าสะพรึงกลัว สั่งการด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า

“สี่เทพธิดาจงฟัง! ตรวจค้นดูสถานที่ให้ทั่ว พบพิรุธเมื่อใด ลงมือได้ทันที”

เทพธิดาทั้งสี่รีบคุกเข่าประสานมือรับคำสั่งทันที กล่าวว่า

“ศิษย์รับคำบัญชา!”

เมื่อพวกนางรับคำสั่งแล้ว ต่างพากันแยกย้ายออกไปตรวจค้นด้านหลังศาลเจ้าร้างทันที

เมื่อทุกคนออกไปหมด สตรีงามนางนั้นจู่ๆ ก็ยิ้มผุดผาดขึ้นกว่าเดิม แต่แววตาอำมหิตสุดบรรยาย คล้ายกับอสรพิษรู้ที่ซ่อนของเหยื่ออันโอชะ นางเดินตรงไปยังมุมห้อง หยุดยืนอยู่ตรงปากหนทางลับ มองดูหนทางที่ต้วนหลินชงหนีลงไปก่อนหน้านี้ นางยืนมองความมืดมิดอยู่ครู่หนึ่ง ยิ้มอำมหิตเป็นที่สุดอีกครั้ง แล้วทะยานหายวับลงไปตามทางลับ ก่อเกิดบรรยากาศลี้ลับขึ้นในศาลเจ้าร้างทันที

...

ต้วนหลินชงวิ่งลงทางลับด้วยความรวดเร็วสุดชีวิตอย่างไม่คิดหยุดพัก เพียงชั่วอึดใจ วิ่งผ่านไปไกลหลายสิบลี้ แม้รู้สึกว่าหนทางมืดมิดไม่ได้เป็นอุปสรรคเหมือนแต่ก่อน ตนก็ไม่ได้เฉลียวใจในความผิดปกติแต่อย่างใด เพียงต้องการหนีให้พ้นมรณภัยเท่านั้น

ขณะที่ต้วนหลินชงวิ่งไปนั้น จู่ๆ โสตประสาทพลันรู้สึกว่า ในส่วนลึกราวสิบลี้ของหนทางมืดมิดเบื้องหน้านั้น มีเสียงฝีเท้าคนกำลังวิ่งใกล้เข้ามา เป็นการวิ่งที่รวดเร็วกว่าฝีเท้าของตนหลายสิบเท่า เสียงนั้นทำให้ไม่กล้าก้าววิ่งต่อไป
ต้วนหลินชงหยุดยืนอยู่กับที่ด้วยความหวาดหวั่นจนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจได้ชัดเจน ขณะกำลังลังเลใจอยู่นั้น โสตประสาทที่จู่ๆ ก็ปราดเปรียวขึ้นมา พลันพบว่าในหนทางมืดมิดด้านหลัง ห่างไกลราวสิบลี้ กลับมีเสียงฝีเท้าแผ่วเบาผิดมนุษย์ติดตามมาเช่นกัน จังหวะทิ้งเท้าแต่ละข้างตกสัมผัสสู่พื้นดินแต่ละครั้ง มิเพียงแผ่วเบาดุจปุยนุ่น แต่ลอยค้างอยู่กลางอากาศเนิ่นนานอีกด้วย
ต้วนหลินชงหวาดกลัวจนแทบเสียสติ บรรยากาศยามนี้ คล้ายดั่งมีภูตผีวิญญาณร้ายคอยดักหน้าดักหลังเอาชีวิต รู้สึกขนพองสยองเกล้ายิ่งนัก แต่ขณะยังไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป จู่ๆ ก็มีสายลมอ่อนๆ พัดเข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าประหลาดทางด้านซ้ายมือ จึงเพ่งมองผ่านความมืดมิดเข้าไป พบเห็นเป็นทางแยกที่ถูกเพดานอุโมงค์ถล่มลงมาปิดตาย แต่ด้านบนสุดของกองดินยังเหลือช่องว่างประมาณหนึ่งคืบ จึงเป็นเหตุให้สายลมพัดลอดเข้ามาได้ ครุ่นคิดขึ้นว่า

“ท่านพ่อเคยสอนว่า ทิศใดมีลมพัดผ่าน ทิศนั้นต้องมีทางเข้า ข้ามีหวังรอดแล้ว”

ต้วนหลินชงไม่รอช้า รีบตะกายขึ้นไปบนกองดินอย่างรวดเร็ว เห็นในช่องลมอันมืดมิดเป็นช่องแคบลึกยาว ไม่อาจใช้ตัวลอดไปได้ แต่เนื่องเพราะเป็นทางรอดสายเดียว จึงรีบใช้มือขุดตะกุยช่องลมไม่หยุดหย่อน เพียงชั่วอึดใจ ขุดขยายช่องลมได้หนทางกว่าสิบวา จึงพาตัวลอดผ่านมาถึงอีกฝั่งได้สำเร็จ
แต่เพราะต้วนหลินชงอยู่ในที่แคบนานเกินไป พอลุกขึ้นยืนเท่านั้น แข้งขาพลันเสียหลัก ล้มกลิ้งคะโล่ ร่างหมุนเป็นท่อนไม้ไปตามกองดินที่ลาดเอียงอีกราวสิบวา พอร่างหยุดยั้งลง รู้สึกสมองหมุนตาลาย จึงนอนนิ่งสงบอยู่พักใหญ่ พอให้งงแล้วจึงลุกขึ้นนั่ง ค่อยพบว่าตนเองนั่งอยู่บนกองวัตถุนุ่มๆ ที่มีเกล็ดหนาแน่น พอนึกขึ้นได้ว่าวัตถุนั้นเป็นสิ่งใด ต้องตกใจสุดขีด นั่งนิ่งลำตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยพลการ

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ต้วนหลินชงเริ่มสังเกตพบว่ากองวัตถุนั้น มิเพียงไม่เคลื่อนไหว แต่ยังเย็นชืดและแห้งกรังอีกด้วย จึงเพ่งมองดูในความมืดอย่างตั้งใจ พบว่าตนนั่งอยู่บนคราบงูขนาดยักษ์ ค่อยหายใจโล่งปอด เข้าใจเรื่องราวอีกหลายส่วน ครุ่นคิดขึ้นว่า

“ที่แท้ พวกสัตว์ร้ายนั่น ต่างอาศัยอยู่ในอุโมงค์ใต้ดิน มิน่าล่ะ ตอนที่ข้านอนหลับอยู่ พวกมันคงวิ่งไล่กันมาจากที่นี่ แต่ทำไมพวกมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แถวนี้ก็ไม่ค่อยมีอะไรให้พวกมันกินด้วย นึกแล้วยังหวาดเสียวที่ข้าอุตส่าห์รอดมาได้”

ขณะกำลังครุ่นคิดนั้น จมูกของต้วนหลินชงพลันได้กลิ่นเหม็นคละคลุ้งรุนแรง จนต้องอาเจียนน้ำขมออกมาถึงสามครั้ง จึงค่อยเริ่มปรับตัวได้ พยายามมองฝ่าความมืดออกไป ก็เห็นเป็นหนทางทอดยาว แต่ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด จึงคาดเดาว่าอาจเป็นซากสัตว์ที่พวกสัตว์ร้ายล่ามากินในนี้ จึงลุกขึ้นเดินไปสำรวจดูในสภาพผะอืดผะอมยิ่งนัก

เวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง ต้วนหลินชงยิ่งเดินต่อไป ยิ่งได้กลิ่นเน่าเหม็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้วจู่ๆ พลันได้ยินเหมือนเสียงคนต่อสู้จากอีกฝั่งของกองดิน จากนั้นมีเสียงแผดร้องโหยหวนตามมา รู้ได้ทันทีว่ามีการฆาตกรรมเกิดขึ้นแล้ว
ต้วนหลินชงสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง แล้ววิ่งหนีสุดชีวิตอีกรอบ ขณะวิ่งไปได้หนทางอีกสามลี้นั้น เท้าพลันเตะสะดุดวัตถุบางอย่างแรง จนวัตถุนั้นขาดแยกเป็นสองส่วน ส่วนตัวเองเสียหลักล้มคะมำคว่ำลงไปบนกองวัตถุเปียกเละเน่าเหม็นสุดบรรยายอีกกองหนึ่ง

มือขวาของต้วนหลินชงจับได้วัตถุบางอย่างที่มีเส้นขนคล้ายผมคน จึงหยิบเข้ามาดู แต่แล้วก็ต้องตกใจจนส่งเสียงร้องลั่น เนื่องเพราะวัตถุในมือนั้น กลับเป็นศีรษะเน่าเละของคน ที่แท้ร่างของตนกลิ้งคลุกเคล้าอยู่กับซากศพเน่าเปื่อยสองศพนั่นเอง

ต้วนหลินชงไม่อาจควบคุมสติตนเองได้ แหกปากร้องสุดเสียง พร้อมกับวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต ยามวิ่งไปก็ร้องไปไม่หยุดตลอดทาง เพียงชั่วอึดใจได้ระยะทางอีกสามลี้ แต่แล้วจู่ๆ ขาซ้ายก็สะดุดปัดขาขวา ล้มคะมำกลิ้งคะโล่ไปอีกรอบ แต่ยังไม่ทันจะได้ยันกายลุกขึ้น พลันเท้าข้างหนึ่งเตะสกัดจุดไปที่สีข้างเต็มแรง พริบตานั้นทั่วทั้งร่างกายพลันรู้สึกด้านชาราวกับเป็นอัมพาต

ต้วนหลินชงประสบเหตุไม่คาดฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ได้ยินเสียงใจเต้นโครมคราม สายตากลอกกลิ้งไปมา มองหาว่าตนถูกสัตว์ร้ายใดลอบทำร้าย ขณะหวาดกลัวจนเหงื่อตกนั้น ได้ยินเสียงทุ้มหนักกล่าวกระซิบที่ข้างหูว่า

“หากเจ้ายังไม่อยากตาย ก็จงหุบปากซะ!”

ต้วนหลินชงหวาดกลัวจนต้องหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองไปยังเจ้าของเสียงแม้แต่น้อยนิด ขณะนั้นพลันรู้สึกว่าด้านบนผิวดิน มีเสียงฝีเท้าของคนสี่คนวิ่งเข้ามายืนอยู่เหนือตำแหน่งที่ตนนอนอยู่พอดิบพอดี

เจ้าของเสียงฝีเท้าย่อมเป็นเทพธิดาสี่ฤดูกาล ต้วนหลินชงและบุรุษลึกลับต่างมีทีท่าสงบนิ่งไม่ไหวติง ต่างกันที่คนหนึ่งสงบนิ่งเพราะหวาดกลัว แต่อีกคนสงบนิ่งเพราะระวังตัว ได้ยินเสียงของชิวเซียงดังลอดลงมาว่า

“พวกเจ้าก็ได้ยินเสียงคนหวีดร้องใช่หรือไม่”

เสียงของเซียะเอ๋อกล่าวว่า

“พี่ชิวเซียง ท่านก็ได้ยินเหมือนกัน”

เสียงของชุนไอ่ตั้งข้อสังเกตว่า

“เสียงเหมือนอยู่ในศาลเจ้าร้าง หรือว่าดังมาจากใต้ดิน”

เสียงของตงหลิงออกความคิดว่า

“พี่ชิวเซียง ที่มุมห้องด้านนั้น มีทางลงใต้ดิน พวกเราลองลงไปดูดีหรือไม่”
เสียงของชิวเซียงสรุปข้อตกลงว่า

“ถ้าอย่างงั้น พวกเรารีบไป บางทีอาจารย์อาจคร่ากุมตัวศิษย์ทรยศนั่นได้แล้ว”

ในที่สุด เสียงฝีเท้าของสี่เทพธิดาเดินลงบันไดทางลับไปตามเส้นทาง เสียงฝีเท้าจึงเริ่มจางห่างออกไป ที่แท้หนทางที่ต้วนหลินชงขุดลอดมาบรรจบ กลับเป็นทางลับอีกสายที่ย้อนกลับมาในศาลเจ้าร้าง

บุรุษลึกลับตบคลายจุดให้ต้วนหลินชง กล่าวขึ้นว่า

“เสียงร้องของเจ้า ทำข้าเสียแผนจนหมด ตอนนี้แหวกหญ้าให้งูตื่นแล้ว ถ้าไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ก็จง รีบตามข้ามา”

ต้วนหลินชงกล่าวถามด้วยความสงสัยว่า

“ท่าน...ท่านเป็นใครอย่างงั้นเหรอ”

บุรุษลึกลับไม่ตอบคำถาม แต่ย้อนถามว่า

“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าทำไมพวกนางถึงคิดตามล่าเจ้า”

ต้วนหลินชงงุนงงวูบหนึ่ง ค่อยเข้าใจคำถาม กล่าวตอบว่า

“พวกมันมาตามล่าใคร ข้าเองก็ไม่รู้ ข้าเพียงแต่อาศัยอยู่ที่นี่ พอเห็นผู้คนน่ากลัวพวกนี้มาถึง ข้าจึงวิ่งหนีมาตามทางลับ”

บุรุษลึกลับลงมือว่องไว คร่ากุมข้อมือและหัวไหล่ของต้วนหลินชงในพริบตา ทำเอาอีกเด็กหนุ่มร้องโอยดังลั่น จนอีกฝ่ายต้องรีบสกัดจุดใบ้ กล่าวว่า

“อืม ดูท่าทางเจ้าไม่เป็นวรยุทธ หากชักช้า พวกนางต้องแห่กันมาเพราะเสียงร้องของเจ้าแน่ หากไม่อยากตายอยู่ที่นี่ ก็จงตามข้ามา”

บุรุษลึกลับกล่าวจบ ก็ทะยานนำออกไปทันที ต้วนหลินชงถูกสกัดจุดใบ้ ไม่อาจส่งเสียงตกใจอันใดอีก เท่ากับเป็นผลดีต่อการหลบหนี รีบลุกวิ่งตามบุรุษลึกลับไปในทันที

บุรุษลึกลับนั้น วิ่งไปตามทางอย่างรวดเร็ว จนสิ้นระยะทางสามลี้ แล้วมุดลอดช่องเล็กๆ ตรงผนังทางลับที่ไปบรรจบอีกเส้นทางหนึ่ง แล้วก็วิ่งต่อไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดรอเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 23 ธ.ค. 51 19:17:14 ]