PANTIP.COM : K7371624 เซียนกระบี่ฟ้าประทาน ภาคที่ 1 ร่อนเร่ทั่วยุทธภพ บทที่ 6 ความลับสำนักบัญชาสวรรค์ [นิยายกำลังภายใน]

ความคิดเห็นที่ 2

จอมยุทธฟ่านหลี่ยิ้มเล็กน้อย กล่าวชมว่า

“ดีมาก ดูท่าทางเจ้าคงไม่เคยได้ฟังเรื่องของท่านพ่อมาก่อน ถึงได้วู่วามขนาดนี้ แต่ข้าอยากให้เจ้าอดทนฟังให้จบ อย่างน้อยเจ้าก็จะได้รู้สถานการณ์ที่แท้จริงของตัวเอง”

ต้วนหลินชงพยักหน้ารับคำ กล่าวว่า

“ขอรับท่านลุง ข้าจะตั้งใจฟังให้ดี”

จอมยุทธฟ่านหลี่พยักหน้าเป็นเชิงให้กำลังใจ กล่าวเล่าต่อไปว่า

“หลังจากจอมยุทธทั้งสิบห้าคนสาบานเป็นพี่น้องกันแล้ว พวกเขาก็พบว่าตนเองฝึกฝนเพลงกระบี่ครองพิภพได้เพียงกระบวนท่า ยังไม่อาจสำแดงอานุภาพกระบี่ได้ถึงขั้นสูงสุด สาเหตุเกิดจากพวกเขาแต่ละคนมีแนวทางการเดินลมปราณที่แตกต่างกัน ดังนั้น พวกเขาจะต้องหาวิธีผสานสิบห้าลมปราณให้เป็นหนึ่งเดียวกันก่อน จากนั้นค่อยหาวิธีหลอมรวมลมปราณกับเพลงกระบี่ให้สอดคล้องกันอีกทีหนึ่ง

“ในที่สุด พวกเขาคิดวิธีหนึ่งขึ้นได้ นั่นคือ การตั้งสำนักเปิดรับศิษย์ เพื่อฝึกศิษย์ให้ทดลองผสานลมปราณด้วยวิธีการต่างๆ จนกว่าจะเจอแนวทางที่ถูกต้อง จึงค่อยฝึกฝนตามแนวทางของศิษย์ผู้นั้นอีกทีหนึ่ง ดังนั้น พวกเขาจึงก่อตั้งสำนักบัญชาสวรรค์ขึ้นมา เพราะมีความเชื่อว่าการที่เกิดอยู่ต่างแคว้นแต่มาเป็นพี่น้องกันได้ ล้วนเกิดจากบัญชาสวรรค์

“แต่ก่อนที่จะลงจากผาขาดนั้น พวกเขาช่วยกันสลักจารึกชื่อสำนักด้วยอักษรใหญ่โตไว้กลางหน้าผา เป็นการประกาศความเป็นพี่น้องให้ฟ้าดินรับรู้ จากนั้นวางแผนผังสำนักตามหลักเบญจธาตุ คือ ดิน ทอง น้ำ ไม้ ไฟ กำหนดขอบเขตสำนักให้มีขุนเขาใหญ่สี่ทิศล้อมรอบ แล้วกลับไประดมคน ระดมเงิน มาช่วยกันก่อสร้างสำนัก

“เมื่อก่อสร้างสำนักเสร็จ พวกเขาทั้งหมดออกบวชเป็นนักพรต สมมุติตนเป็นสิบห้าเทพพยากรณ์ นับถือบุรพกษัตริย์หวงตี้และสี่สัตว์เทพเป็นเทพเจ้าสูงสุด แบ่งการปกครองศิษย์เป็นห้าตำหนักสวรรค์

ตำหนักเทวะบัญชา คือศูนย์กลางของสี่ทิศ มีบุรพกษัตริย์หวงตี้เป็นเทพเจ้าสูงสุด มีพี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม เป็นผู้รับบัญชาสวรรค์ ปกครองศิษย์ตามหลักธาตุดิน มีสีประจำตำหนักคือสีเหลือง และมีกระบี่ฟ้าประทานเป็นของศักดิ์สิทธิ์

ตำหนักพยัคฆ์ขาวคือศูนย์กลางหุบเขาตะวันตก มีเทพพยัคฆ์ขาวปกครองดูแล มีพี่สี่ พี่ห้า พี่หก เป็นผู้รับบัญชาสวรรค์ ปกครองศิษย์ตามหลักธาตุทอง มีสีประจำตำหนักคือสีขาว และมีขลุ่ยพยัคฆ์เมฆเป็นของศักดิ์สิทธิ์

ตำหนักเต่าทมิฬ คือศูนย์กลางหุบเขาเหนือ มีเทพเต่าทมิฬเป็นผู้ปกครองดูแล มีพี่เจ็ด พี่แปด พี่เก้า เป็นผู้รับบัญชาสวรรค์ ปกครองศิษย์ตามหลักธาตุน้ำ มีสีประจำตำหนักคือสีน้ำเงิน และมีเกราะใยฟ้าเป็นของศักดิ์สิทธิ์

ตำหนักมังกรเขียวคือศูนย์กลางหุบเขาตะวันออก มีเทพมังกรเขียวปกครองดูแล มีพี่สิบ พี่สิบเอ็ด พี่สิบสองเป็นผู้รับบัญชาสวรรค์ ปกครองศิษย์ตามหลักธาตุไม้ มีสีประจำตำหนักคือสีเขียว และมีมรกตเป็นของศักดิ์สิทธิ์

ตำหนักหงส์เพลิง คือศูนย์กลางของหุบเขาใต้ มีเทพหงส์เพลิงปกครองดูแล มีสามน้องเล็กเป็นผู้รับบัญชาสวรรค์ ปกครองศิษย์ตามหลักธาตุไฟ มีสีประจำตำหนักคือสีแดง และมีสุมนไพรอัคนีเป็นของศักดิ์สิทธิ์

ต้วนหลินชงฟังถึงตรงนี้ รู้สึกขัดใจเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า

“ท่านลุง ข้ามีเรื่องสงสัยเล็กน้อย”

จอมยุทธฟ่านหลี่หยุดเล่ากลางคัน กล่าวว่า

“เจ้าสงสัยในเรื่องใด”

ต้วนหลินชงขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามว่า

“ข้าไม่เข้าใจว่า ในเมื่อสิบห้าจอมยุทธมีความเก่งกาจถึงขั้นบัญญัติยอดเพลงกระบี่ได้ แต่เหตุใด พวกเขากลับกราบไหว้สัตว์เดรัจฉานเป็นเทพเจ้าร่วมกับเทพกษัตริย์หวงตี้ แถมยังกำหนดสิ่งของสารพัดเป็นของศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย ดูแล้วน่าประหลาดยิ่งนัก”

จอมยุทธฟ่านหลี่นิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วอธิบายว่า

“เจ้าไม่ใช่คนแรกที่สงสัยเรื่องนี้ ข้าเองก็เคยสงสัยเหมือนกับเจ้า จนเมื่อได้ฟังพ่อของเจ้าอธิบายจึงเข้าใจ”

ต้วนหลินชงอึ้งไปชั่วขณะเช่นกัน กล่าวทบทวนว่า

“ท่านลุงบอกว่า ท่านพ่ออธิบายให้ท่านฟังอย่างนั้นเหรอ”

จอมยุทธฟ่านหลี่มองดูเด็กหนุมด้วยสีหน้าเมตตา กล่าวว่า

“เด็กน้อยเอย เจ้าต้องรู้นะ การตัดสินถูกผิดดีชั่วไม่ใช่เรื่องง่าย เมื่อไม่อาจตัดสินด้วยตนเอง พวกเขาก็ต้องพึ่งพาเทพเจ้า ที่สำคัญก็คือ สภาพดินฟ้าอากาศก็เป็นใจให้พวกเขาเชื่อแบบนั้นด้วย ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือหลายพันปีก่อน ชีวิตของคนทั้งบ้านเมืองก็ยังฝากไว้กับการเพาะปลูกตามฤดูกาล ซึ่งปัญหาของการเพาะปลูกก็คือสภาพดินฟ้าอากาศที่ไม่แน่นอน ดังนั้น แม้พวกเขาจะขยันทุ่มเทเพียงใด แต่ผลผลิตได้ก็ยังคงไม่แน่นอน พวกเขาจึงเชื่อเทพยากรณ์มากกว่าเชื่อมั่นความขยันของตัวเอง สิบห้าปรมาจารย์ แม้จะมีฝีมือเก่งกาจ แต่ก็ไม่อาจก้าวข้ามผ่านความเชื่อเรื่องนี้ไปได้”

ต้วนหลินชงทึ่งในคำอธิบายยิ่งนัก กล่าวว่า

“ท่านลุง นี่ท่านพ่อของข้าเป็นคนอธิบายจริงๆ เหรอ นึกไม่ถึงท่านพ่อจะมีความรู้มากถึงขนาดนี้”

จอมยุทธฟ่านหลี่ยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า

“ตอนนี้เจ้าคงรู้แล้วสิแล้วนะ ท่านพ่อของเจ้าเก่งกาจทั้งบู๊และบุ๋นขนาดไหน”

ต้วนหลินชงพยักหน้ายอมรับ กล่าวว่า

”ตอนนี้ ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านพ่อถึงพยายามเคี่ยวเข็ญให้ข้าเรียนหนังสือ น่าเสียดาย ข้ากลับทิ้งโอกาสไป น่าเสียดาย”

จอมยุทธฟ่านหลี่ไม่เข้าใจคำพูดของเด็กหนุ่มเท่าใดนัก แต่ก็ไม่ได้ซักถาม กล่าวเล่าต่อไปว่า

“หลังจากสิบห้าปรมาจารย์แบ่งการปกครองเป็นห้าตำหนักแล้ว พวกเขาก็แบ่งเพลงกระบี่ครองพิภพออกเป็นห้าชุด กำหนดให้แต่ละชุดคือเพลงกระบี่สูงสุดของแต่ละตำหนัก และให้แต่ละตำหนักคิดค้นลมปราณสูงสุดของสังกัดตัวเองขึ้นมา ผลปรากฏว่า พวกเขาใช้เวลาอยู่สิบสามปี จึงบัญญัติคู่วิชาสูงสุดได้สำเร็จ

ตำหนักเทวะมีเพลงกระบี่ผสานฟ้าดินคู่กับลมปราณเทวะคืนชีพเป็นวิชาสูงสุด

ตำหนักพยัคฆ์ขาวมีเพลงกระบี่เทพประจิมคู่กับลมปราณม้วนพสุธาเป็นวิชาสูงสุด

ตำหนักเต่าทมิฬมีเพลงกระบี่เทพอุดรคู่กับลมปราณท่องสมุทรเป็นวิชาสูงสุด

ตำหนักมังกรเขียวมีเพลงกระบี่เทพบูรพาคู่กับลมปราณบังหวนเมฆาเป็นวิชาสูงสุด

ตำหนักหงส์เพลิงมีเพลงกระบี่เทพทักษิณคู่กับลมปราณผลาญอัคนีเป็นวิชาขั้นสูงสุด

เพียงผู้ใดสำเร็จวิชาชุดใดชุดหนึ่ง ก็มีฝีมือเหนือล้ำกว่าเมื่อตอนที่สิบห้าปรมาจารย์ประลองกันบนหน้าผาขาดแล้ว”

ต้วนหลินชงรู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องราว จนโพล่งออกมาว่า

“ร้ายกาจถึงเพียงนี้!”

จอมยุทธฟ่านหลี่ยิ้มเล็กน้อย กล่าวเล่าต่อไปว่า

“หลังจากสิบห้าปรมาจารย์บัญญัติวิชาสูงสุดของห้าตำหนักได้แล้ว งานขั้นต่อไปก็คือ ต้องหาทางหลอมรวมห้าลมปราณให้เป็นหนึ่งเดียวกัน ผลปรากฏว่าพวกเขาต้องเก็บตัวค้นคว้าวิชาถึงสี่สิบปี จึงค่อยพบวิธีชักนำลมปราณทั้งห้าก่อกำเนิดเป็นลมปราณบัญชาห้าธาตุได้สำเร็จ นี่คือสุดยอดของสุดยอดลมปราณที่รวมตัวจากสิบห้าเป็นหนึ่ง ซึ่งใช้เวลากว่าครึ่งศตวรรษจึงสำเร็จ”

ต้วนหลินชงพอฟังถึงตรงนี้ ถึงกับตกตะลึงอีกรอบ เนื่องเพราะนึกไม่ถึงว่าคัมภีร์ลมปราณที่ตนอ่านไม่ออกนั้น จะมีความเป็นมาใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ พลันพูดตะกุกตะกักออกมาว่า

“ท่านลุง ท่าน...หมาย...หมายความว่า...คัมภีร์บัญชาห้าธาตุ คือสุดยอดลมปราณสิบห้าสายรวมเป็นหนึ่งอย่างงั้นเหรอ”

จอมยุทธฟ่านหลี่พยักหน้ารับคำ กล่าวว่า

“เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว นี่คือเหตุผลว่าทำไมเซียนกระบี่บูรพาถึงทุ่มเทความคิดมากมาย เพื่อครอบครองคัมภีร์สองเล่มนี้”

ต้วนหลินชงหวนนึกถึงตนเองที่มองข้ามการศึกษาไปอย่างไม่น่าอภัย กล่าวเป็นเชิงสำนึกตนว่า

“ข้าทราบแล้ว กว่าจะได้ความรู้มาสักอย่าง ชั่งยากยิ่งนัก ข้านับว่าทำผิดพลาดที่เกียจคร้านเรียนหนังสือ”

จอมยุทธฟ่านหลี่ฟังคำพูดของเด็กหนุ่มอดรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไร กล่าวสนับสนุนว่า

“เจ้าพูดถูกต้องแล้ว กว่าจะได้ความรู้มาสักอย่าง ต้องผ่านความลำบากมากมาย แต่ถึงแม้สิบห้าปรมาจารย์สำนักจะได้สองคัมภีร์นี้มาแล้ว งานก็ไม่หมดเพียงเท่านั้น เพราะปรากฏว่าเพลงกระบี่ครองพิภพกับลมปราณบัญชาห้าธาตุยังไม่อาจหลอมรวมให้เป็นหนึ่งเดียวกันได้ พวกเขาจึงต้องทุ่มเทค้นคว้ากันต่อไปอีก แต่ทว่าในระหว่างที่ร่วมกันคิดค้นคัมภีร์เล่มสุดท้ายอยู่นี้เอง เหล่าปรมาจารย์ ก็ทยอยเสียชีวิตไปปีละคนๆ และพอเข้าปีที่สิบห้า ก็เหลือเพียงปรมาจารย์ใหญ่นั่งคิดค้นอยู่คนเดียว นี่คือความยากลำบากของการคิดค้นคัมภีร์เล่มสุดท้าย”

ต้วนหลินชงนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ รำพึงขึ้นว่า

“ผู้มีอายุมากที่สุด กลายเป็นผู้มีอายุยืนที่สุดหรือนี่ ”

จอมยุทธฟ่านหลี่เล่าต่อไปว่า

“แม้ว่าพี่น้องร่วมสาบานจะจากโลกไปแล้ว แต่ปรมาจารย์ใหญ่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ผลปรากฏว่าต้องรออีกยี่สิบปี จึงบัญญัติคัมภีร์เล่มสุดท้ายได้สำเร็จ แต่แล้วก็พบว่าคัมภีร์ส่วนที่สามนี้ลึกซึ้งเกินไป ยากจะหาศิษย์คนใดฝึกฝนได้ แต่หากเก็บไว้ในสำนักก็จะกลายเป็นชนวนความแตกแยก จึงนำไปซ่อนไว้ในสุสานโบราณแห่งหนึ่ง แล้วตั้งชื่อคัมภีร์นี้ว่าคัมภีร์มรณะ เพื่อเตือนสติลูกศิษย์รุ่นหลังให้รู้ถึงความอันตราย จากนั้นก็เขียนแผนที่บอกตำแหน่งสุสานลับขึ้นมา แล้วฉีกแบ่งเป็นสองส่วน เก็บไว้ในคัมภีร์ส่วนละเล่ม พร้อมทั้งตั้งเงื่อนไขว่าผู้ที่มีสิทธิ์จะฝึกคัมภีร์มรณะได้ ต้องฝึกเพลงกระบี่ครองพิภพกับลมปราณบัญชาห้าธาตุให้สำเร็จก่อน แล้วจะรู้ที่ซ่อนของคัมภีร์มรณะเอง”

“หลังจากนั้น ปรมาจารย์ใหญ่มีคำสั่งให้สร้างสุสานสิบห้าปรมาจารย์ พร้อมด้วยค่ายกลป่าหมื่นเทวะ เพื่อเก็บคัมภีร์กระบี่ครองพิภพและกับคัมภีร์บัญชาห้าธาตุไว้ที่นั่น ซึ่งมีการทำพิธีอัญเชิญดวงวิญญาณของภูติผีปีศาจและสัตว์พิษมากมายให้มาอยู่ประจำที่นั่น และมีคำสั่งว่า ผู้ที่จะผ่านค่ายกลป่าหมื่นเทวะได้ ต้องฝึกวิชาสูงสุดของห้าตำหนักให้สำเร็จก่อน การทำเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันความแตกแยกและกระตุ้นให้ศิษย์รุ่นหลังเร่งฝึกฝีมือนั่นเอง

“แต่ปรมาจารย์ใหญ่ก็ยังเป็นห่วงอีกว่า หากเรื่องนี้แพร่งพรายถึงศัตรูภายนอก สำนักย่อมตกเป็นอันตราย จึงใช้เวลาช่วงสุดท้ายเขียนบันทึกค่ายกลแปรผันดาวเดือนขึ้นมาอีกเล่มหนึ่ง ซึ่งเป็นการรวบรวมวิชาค่ายกลและแผนกลยุทธ์ต่างๆ สำหรับให้ศิษย์ทั้งสำนักรู้วิธีป้องกันการบุกโจมตีจากศัตรูภายนอก ซึ่งเท่ากับเป็นการบอกว่าความอยู่รอดของสำนัก ขึ้นอยู่กับความสามัคคีของห้าตำหนักเป็นสำคัญ

“หลังจากนั้น ปรมาจารย์ใหญ่ก็เข้าไปพำนักอยู่ในสุสานสิบห้าปรมาจารย์ โดยไม่กลับออกมาอีกเลย รวมระยะเวลาการบัญญัติสุดยอดคัมภีร์ทั้งสามเล่ม หมดเวลาไปถึงแปดสิบแปดปี ซึ่งตอนนั้นปรมาจารย์ใหญ่ก็มีอายุถึงหนึ่งร้อยสิบแปดปีแล้ว”

ต้วนหลินชงได้ยินเรื่องราวมาถึงตอนนี้ มีสีหน้ากังวลขึ้นมาทันที กล่าวว่า

“ตอนนี้ข้าเริ่มเข้าใจแล้วว่าท่านพ่อกำลังเผชิญหน้ากับอะไรอยู่”

จอมยุทธฟ่านหลี่ทอดถอนใจคราหนึ่ง กล่าวว่า

“พ่อของเจ้าก่อศัตรูมากมายเพราะความกตัญญูต่ออาจารย์ ตอนนั้น สำนักบัญชาสวรรค์ยังไม่ประสบปัญหาแตกแยกออกเป็นหุบเขามรณะกับสี่สำนักศักดิ์สิทธิ์ พ่อของเจ้าจึงแฝงตัวเข้าไปเป็นศิษย์ของตำหนักพยัคฆ์ขาว ไต่เต้าจากเด็กโรงครัวจนเป็นยอดฝีมือที่มีชื่อเสียง โดยไม่ระแคะระคายว่าพ่อของเจ้ามีฝีมือติดตัวมาก่อน พ่อของเจ้าจึงเป็นคนแรกที่ฝึกเพลงกระบี่เทพประจิมกับลมปราณม้วนพสุธาได้สำเร็จในเวลาหนึ่งปีเศษ แถมยังสามารถเอาชนะเลิศการประลองระหว่างตัวแทนห้าตำหนักได้สำเร็จอีกด้วย

“ตอนนั้น ทั้งสำนักบัญชาสวรรค์ ต่างเกิดความหวังขึ้นมาว่า พ่อของเจ้าอาจเป็นศิษย์คนแรกที่ฝึกวิชาสุดยอดของทั้งห้าตำหนักได้หมดสิ้น ซึ่งก็เท่ากับว่าความหวังที่จะมีคนเข้าไปเอาสองสุดยอดคัมภีร์ในสุสานสิบห้าปรมาจารย์ย่อมใกล้ความจริง
แก้ไขเมื่อ 31 ธ.ค. 51 07:31:23
แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 51 09:24:11

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 29 ธ.ค. 51 20:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3

“พ่อของเจ้าอดทนฝึกฝนอยู่อีกสี่ปีเศษ ก็สามารถฝึกฝนห้าเพลงกระบี่และห้าพลังลมปราณได้สำเร็จ กลายเป็นศิษย์คนแรกของสำนักในรอบหกร้อยปีที่มีฝีมือเทียบเท่าสิบห้าปรมาจารย์ในวัยหนุ่ม

“ตอนแรกพ่อของเจ้าเข้าใจว่าหากฝึกห้าเพลงกระบี่ได้สำเร็จก็เท่ากับสำเร็จเพลงกระบี่ครองพิภพ และหากฝึกห้าลมปราณได้สำเร็จก็เท่ากับลมปราณบัญชาห้าธาตุ จนเมื่อฝึกสำเร็จแล้ว จึงได้เข้าใจว่าการหลอมรวมห้าเพลงกระบี่และห้าลมปราณให้เป็นหนึ่ง มีวิธีฝึกฝนเฉพาะแยกไว้ต่างหาก ดังนั้น การที่ภารกิจจะสำเร็จได้ ก็ต้องเสี่ยงชีวิตฝ่าค่ายกลป่าหมื่นเทวะเข้าไปในสุสานสิบห้าปรมาจารย์

“เขาจึงไปขออนุญาตใช้สิทธิ์นั้นกับเจ้าตำหนักทั้งห้าทันที ซึ่งก็ไม่มีผู้ใดจะทัดทานได้ เพราะพ่อของเจ้าเป็นคนเดียวที่ผ่านเงื่อนไขของปรมาจารย์สำนักทุกประการ

“แต่เมื่อพ่อของเจ้าบุกเข้าไปในป่าหมื่นเทวะ จึงได้รู้ความจริงว่าสาเหตุที่ทำให้ยอดฝีมือสำนักในรุ่นก่อนๆ ไม่มีใครรอดกลับออกมาได้ ก็เพราะที่นั่นถูกปกครองด้วยสัตว์พิษขนาดมหึมาสามชนิด ได้แก่ งูจงอางยักษ์ แมงมุมม่วงดำ และตะขาบสีเพลิง แต่ละตัวล้วนมีอาณาเขตของตัวเอง ไม่รุกล้ำกันและกัน ซึ่งภายหลังสัตว์สามตัวนี้ถูกเรียกว่า สามเซียนพิษแห่งหุบเขามฤตยู

“แม้พ่อของเจ้าจะเก่งกาจสามารถ ก็ยังไม่อาจเอาชนะสามเซียนพิษนั้นได้ แต่เพราะพ่อของเจ้ามีวิชาตัวเบาเป็นเลิศ จึงหนีตายออกมาจากป่าหมื่นเทวะได้อย่างหวุดหวิด

“เมื่อทุกคนในสำนักเห็นพ่อของเจ้ารอดชีวิตออกมาได้ ต่างก็ดีใจกันยกใหญ่ เพราะคิดว่าเขาบุกไปถึงสุสานของปรมาจารย์ได้สำเร็จแล้ว แต่เมื่อพ่อของเจ้าบอกว่าที่นั่นมีสามเซียนพิษปกครองอยู่ จะต้องหาวิธีหลอกล่อให้สามเซียนพิษอยู่นิ่งกับที่ จึงจะมีโอกาสลอบเข้าไปถึงสุสานสิบห้าปรมาจารย์

“เจ้าตำหนักทั้งห้าจึงประชุมหารือกันว่าจะหาวิธีช่วยให้พ่อของเจ้าบุกฝ่าเข้าไปในสุสานได้อย่างไร ขณะนั้น เจ้าตำหนักหงส์เพลิงนึกขึ้นได้ว่าในบันทึกค่ายกลแปรผันดาวเดือน มีการพูดถึงหงส์เพลิง หรือเหยี่ยวภูเขาที่เลี้ยงด้วยสมุนไพรอัคนี จนขนแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง ทำให้มันสามารถต่อสู้กับสัตว์พิษได้ดี แต่การบังคับหงส์เพลิงจะต้องใช้ขลุ่ยพยัคฆ์เมฆเป่าบทเพลงวิหคสวรรค์ ซึ่งบทเพลงนี้สาบสูญไปจากสำนักเนิ่นนานแล้ว ทุกคนจึงมืดแปดด้าน”

“แต่ตอนนั้นเอง พ่อของเจ้านึกขึ้นได้ว่า เมื่อตอนที่ลอบเข้าไปในวังหลวง เขาเคยเห็นบันทึกบทเพลงวิหคสวรรค์ในห้องพระอักษรของฮ่องเต้ พ่อของเจ้าจึงอาสาลงจากเขา แล้วลอบเข้าไปในวังหลวงเป็นครั้งที่แปด หยิบเอาตำราบทเพลงวิหคสวรรค์ออกไปได้ จังหวะนี้เองที่พ่อของเจ้าแวะมาส่งข่าวนัดหมายกับเซียนกระบี่ฟ้าประทาน ว่าอีกหนึ่งปีข้างหน้าจะบุกเข้าสุสานปรมาจารย์”

“แต่ทว่าในขณะที่พ่อของเจ้ากำลังเตรียมการทุกอย่างไปได้ด้วยดี จู่ๆ เจ้าตำหนักพยัคฆ์ขาว กลับสิ้นใจลงอย่างกะทันหัน ทำให้ขาดผู้ชำนาญในเรื่องการเป่าขลุ่ย ขณะเดียวกัน หงส์ศักดิ์สิทธิ์ของตำหนักหงส์เพลิงก็จิกตีกันเองจนตายยกฝูง เหตุการณ์ลึกลับนี้ ทำให้แผนการทั้งหมดต้องล่มสลายกลางคัน

“แต่พ่อของเจ้าก็ไม่ยอมแพ้โดยง่าย ขอยืมขลุ่ยพยัคฆ์ขาวไปฝึกเป่าบทเพลงวิหคสวรรค์จนชำนาญ จากนั้นก็แอบลอบเข้าไปในป่าหมื่นเทวะ ทดลองเป่าบทเพลงวิหคสวรรค์ให้สามเซียนพิษฟัง ผลปรากฏว่าสามเซียนพิษกลับตกอยู่ในภวังค์ตะลึงงันราวกับต้องมนต์สะกด

“พ่อของเจ้าจึงเกิดความคิดขึ้นมาว่าหากตนเป่าขลุ่ยอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แล้วให้เซียนกระบี่บูรพาลอบเข้าไปในสุสาน แผนการทั้งหมดย่อมสำเร็จ

“หลังจากนั้น พ่อของเจ้าก็ลอบเข้าไปในป่าหมื่นเทวะอีกหลายหน ทำการซักซ้อมแผนการจนแน่ใจแล้ว ก็นัดหมายให้เซียนกระบี่บูรพาตระเตรียมลงมือให้เร็วขึ้น โดยเลือกเอาวันเพ็ญเดือนสารทเป็นวันลงมือ

“ในคืนนั้น ผู้คนทั้งสำนักต่างพากันไปร่วมพิธีไหว้พระจันทร์ เพื่อรำลึกถึงสิบห้าปรมาจารย์ ผู้ก่อตั้งสำนัก หลังจากนั้น ทั่วทั้งสำนักก็มีการเฉลิมฉลองใหญ่โต เวรยามจึงไม่แน่นหนา เท่ากับเปิดโอกาสให้ลงมือได้สะดวก

“พ่อของเจ้ากับเซียนกระบี่บูรพาลอบเข้าไปในป่าหมื่นเทวะ แล้วก็ทำตามแผนที่วางไว้ทุกประการ ผลปรากฏว่าเซียนกระบี่บูรพาสามารถเข้าไปในสุสานสิบห้าปรมาจารย์ได้สำเร็จ พร้อมกับนำคัมภีร์กระบี่ครองพิภพและคัมภีร์บัญชาห้าธาตุออกมาได้จริงๆ

“แต่ในขณะที่พวกเขาทั้งสองคนออกมาจากป่าหมื่นเทวะนั้น ก็พลันพบว่ามีคนผู้หนึ่งลอบลงมือชิงขลุ่ยพยัคฆ์เมฆไปอย่างไม่ทันระวังตัว แต่เมื่อแสงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าของคนผู้นั้น พ่อของเจ้าจึงได้รู้ว่าเจ้าตำหนักพยัคฆ์ขาวยังไม่ตาย มิหนำซ้ำ ยังมาพร้อมกับอีกสี่เจ้าตำหนักและศิษย์เอกของสำนักอีกยี่สิบแปดคนด้วย พวกเขาตั้งค่ายกลหมายเอาชีวิต

“พ่อของเจ้าทราบได้ทันทีว่าตนถูกห้าเจ้าตำหนักซ้อนแผนเข้าให้แล้ว วินาทีนั้น เพื่อหาทางถ่วงเวลาให้อาจารย์ของตนหลบหนีไปให้ไกลที่สุด จึงกระโดดเข้าต่อสู้กับห้าเจ้าตำหนักโดยลำพัง แต่เนื่องจากคนเดียว ยากจะต้านทานห้าเจ้าสำนักได้ยาวนาน จึงตัดสินใจเสี่ยงตายวิ่งกลับเข้าไปในป่าหมื่นเทวะ พร้อมกับตะโกนบอกว่าคัมภีร์อยู่ที่ตน แล้วอาศัยวิชาตัวเบาโลดแล่นหนีสุดชีวิตชีวิต ในที่สุด สามารถวิ่งผ่านแดนปกครองของสามเซียนไปถึงสุสานสิบห้าปรมาจารย์ได้อย่างเหลือเชื่อ สร้างความคลั่งแค้นใจแก่ห้าเจ้าตำหนักยิ่งนัก

“เมื่อไม่อาจตามจับตัวพ่อของเจ้าได้ ห้าเจ้าตำหนัก จึงมีคำสั่งให้ตามล่าเซียนกระบี่บูรพาแทน เซียนกระบี่บูรพาไม่ชำนาญเส้นทางการหลบหนี จึงถูกปิดล้อมด้วยค่ายกลแปรผันดาวเดือน แต่ทว่าวิชาตัวเบาของเซียนกระบี่บูรพาดีกว่าของสำนักบัญชาสวรรค์หลายสิบเท่า ทำให้ยืนหยัดอยู่ในค่ายกลได้ถึงหนึ่งชั่วยาม จนในที่สุด ชิงจังหวะได้เปรียบ บุกตะลุยฝ่าค่ายกลไปต่อหน้าต่อตาห้าเจ้าตำหนัก

“แต่ในขณะที่เซียนกระบี่บูรพาหลบหนีไปทางหลังเขานั้น เจ้าตำหนักเทวะเห็นว่าไม่อาจติดตามทัน จึงซัดขว้างอาวุธลับออกไปห่าใหญ่ แม้เซียนกระบี่บูรพาจะหลบรอดอย่างว่องไว แต่ก็มิวายถูกอาวุธลับชิ้นหนึ่งเข้าที่ต้นแขน พิษร้ายแรงแล่นจู่โจมเข้าขั้วหัวใจทันที ผลสุดท้าย วิ่งไปขาดใจตายที่หน้ากระท่อมเก็บฟืนแห่งหนึ่ง

“แต่เมื่อห้าเจ้าตำหนักติดตามาถึง ตรวจค้นดูจนทั่วร่างแล้ว กลับไม่พบสองสุดยอดคัมภีร์แม้แต่เล่มเดียว จึงรีบถอนกำลังไปปิดล้อมป่าหมื่นเทวะทันที แต่แม้จะปิดล้อมอยู่ถึงเจ็ดวัน พ่อของเจ้าก็ไม่ออกมาสักที ในที่สุด เจ้าตำหนักพยัคฆ์ขาวจึงตัดสินใจเสี่ยงตาย เป่าบรรเลงบทเพลงวิหคสวรรค์สะกดสามเซียนพิษเอาไว้ เปิดโอกาสให้อีกสี่เจ้าตำนักเข้าไปตรวจค้นในสุสานสิบห้าปรมาจารย์ แต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของพ่อเจ้า”

ต้วนหลินชงฟังถึงตอนนี้ อดถามขึ้นไม่ได้ว่า

“ท่านลุง แล้วท่านพ่อหนีออกมาได้อย่างไร”

จอมยุทธฟ่านหลี่กล่าวตอบทันทีว่า

“เหตุผลง่ายนิดเดียว ระหว่างที่สี่เจ้าตำหนักบุกเข้ามา พ่อของเจ้าก็แอบหนีออกไปอีกทางหนึ่ง ส่วนที่ไม่อดตายก็เพราะบริเวณรอบสุสาน มีผลไม้หลายชนิดให้เก็บกินตามใจชอบ”

“แต่หลังจากพ่อของเจ้าออกจากสำนักบัญชาสวรรค์แล้ว ก็มารู้ภายหลังว่าอาจารย์ของตนเสียชีวิต พ่อของเจ้าจึงอำลายุทธภพ เข้าไปสมัครเป็นคนงานในร้านแกะสลักหยก จนกระทั่งได้แต่งงานกับลูกสาวเจ้าของร้านหยก ซึ่งก็คือแม่ของเจ้าในเวลาต่อมา

หลังจากนั้นเขาก็ทำการค้าจนรุ่งเรือง ได้เป็นมหาเศรษฐีต้วนแห่งฉางอาง และเพื่อไม่ให้ใครต้องมาผิดพลาดซ้ำรอยเดียวกับเขาอีก พ่อของเจ้าจึงเปิดโรงทาน แจกอาหารช่วยเหลือคนยากจน อันเป็นการทำบุญอุทิศกุศลไปให้อาจารย์ผู้ล่วงลับ พ่อของเจ้าน่ะ ระลึกอยู่เสมอว่า หากวันนั้นอาจารย์ปล่อยให้เขาตายไปต่อหน้าต่อตา เขาคงไม่มีชีวิตรอดถึงวันนี้ เขาจึงปฏิญาณว่าไม่ว่าไปอยู่ที่เมืองใด จะไม่ยอมปล่อยให้ใครมาอดตายอยู่หน้าบ้านของตนเป็นอันขาด นี่แหละพ่อของเจ้า”

ต้วนหลินชงรู้สึกว่าจอมยุทธฟ่านหลี่รู้จักบิดาของตนดียิ่งนัก จึงอดสงสัยไม่ได้ กล่าวถามว่า

“ท่านลุง ทำไมท่านจึงรู้จักท่านพ่อได้อย่างละเอียดยิ่งนัก”

จอมยุทธฟ่านหลี่หัวเราะฮาฮาดังลั่นก่อน แล้วกล่าวว่า

“เรื่องนี้อธิบายสั้นนิดเดียว เพราะข้าก็คือศิษย์เอกของตำหนักหงส์เพลิง ซึ่งเคยอยู่รุ่นเดียวกับพ่อของเจ้าน่ะสิ แต่ฝีมือของพ่อของเจ้าก้าวหน้าไวมากกว่า ข้าจึงได้แต่ลอบติดตามสืบข่าวว่าพ่อของเจ้านำคัมภีร์ไปหลบซ่อนไว้ทีใด แต่หลังจากได้ประลองกันก็หลายหน จึงได้รู้ความจริงว่าพ่อของเจ้าไม่ได้เป็นคนเอาไป ที่สำคัญก็คือ การที่ข้าได้เห็นพ่อของเจ้าปล่อยวางยุทธภพได้ขนาดนั้น ก็ทำให้ข้าเลิกสนใจเรื่องคัมภีร์ไปโดยปริยาย เพราะว่าข้าได้พบสิ่งที่ดียิ่งกว่าคัมภีร์ นั่นก็คือสหาย หลังจากนั้นข้าก็ท่องเที่ยวไปทั่วยุทธภพ ไม่สนใจเรื่องราวของสำนักบัญชาสวรรค์อีกต่อไป จนเพิ่งได้ยินข่าวว่าพ่อของเจ้ามีภัย ถึงได้กลับมาที่ฉางอาน”

ต้วนหลินชงฟังเรื่องราวถึงตรงนี้ ยังรู้สึกติดใจเรื่องหนึ่งอยู่ จึงกล่าวว่า

“ท่านลุง แล้วท่าน่พอของข้าทำให้สำนักบัญชาสวรรค์ต้องล่มสลายอย่างไรเหรอ”

คำถามนี้ทำเอาจอมยุทธฟ่านหลี่ทอดถอนใจคราหนึ่ง กล่าวว่า

“ความจริงจะว่าพ่อของเจ้าเป็นต้นเหตุก็ไม่เชิงนัก เพราะก่อนหน้านี้ พวกเขาก็ช่วงชิงความเป็นใหญ่กันมานานแล้ว แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าหากไม่ร่วมมือกัน ก็จะไม่มีวันเข้าไปในสุสานสิบห้าปรมาจารย์ได้ แต่เมื่อคัมภีร์สูงสุดของสำนักถูกขโมยออกไป พวกเขาก็หมดผลประโยชน์ร่วมกัน จึงกล่าวหากันเองว่าเป็นคนชักนำไส้ศึกเข้าสำนัก ในที่สุด พวกเขานำเรื่องนี้มาเป็นประเด็นแตกหักรุนแรง ต่างฝ่ายจึงต่างแยกตัวเป็นอิสระต่อกัน

ตำหนักเทวะก็ประกาศตนเป็นหุบเขามฤตยู อีกสี่ตำหนักก็ประกาศตนเป็นสำนักพยัคฆ์ขาว สำนักมังกรเขียว สำนักเต่าทมิฬ สำนักหงส์เพลิง ผลสุดท้าย สำนักบัญชาสวรรค์ที่มีรากฐานกว่าหกร้อยปี ก็ล่มสลายไปในพริบตา ไม่มีผู้ใดกล่าวขานตำนานของสิบห้าปรมาจารย์อีกต่อไป”

ต้วนหลินชงฟังจบลง ก็เอามือปาดน้ำตา พลันคุกเข่าคำนับ กล่าวว่า

“ท่านลุง ข้ามีเรื่องอยากขอร้องท่าน”

จอมยุทธฟ่านหลี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวว่า

“เจ้าจะให้ข้าช่วยอะไรอย่างนั้นรึ”

ต้วนหลินชงกล่าวโดยไม่ลังเลว่า

“ข้าอยากฝึกวิชาตัวเบา ข้าอยากเก่งเหมือนท่านพ่อ ท่านลุงช่วยสอนข้าได้หรือไม่”

จอมยุทธฟ่านหลี่ถอนหายใจแบบโล่งอก กล่าวว่า

“ที่แท้เรื่องนี้เอง ข้ายินดีจะสอนเจ้า แต่ยังมีงานชิ้นหนึ่งต้องทำ เจ้าช่วยพาข้ากลับไปดูศพขอทานที่ศาลเจ้าร้างได้หรือไม่”

ต้วนหลินชงรับคำอย่างว่องไว แต่ไม่วายอดมีเงื่อนไขเล็กน้อย กล่าวว่า

“ได้สิ ท่านลุง แต่เนื้อตัวข้าเละแบบนี้ ท่านลุงพอมีชุดใหม่ให้ข้าเปลี่ยนหรือไม่”

จอมยุทธฟ่านหลี่ทำสีหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเด็กหนุ่มอยู่ในสภาพน้ำเหลืองติดกรังไปทั้งตัว

“อ่อ จริงสิ ข้าลืมไป ตอนนี้ คนของทางการตามหาเจ้าอยู่ เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปในเมือง หาเสื้อผ้าให้เจ้าสักสองสามชุด”

ต้วนหลินชงดีใจยิ่งนัก ประสานมือคารวะ กล่าวว่า

“ขอบคุณท่านลุงยิ่งนัก ข้าน่ะ ไม่ได้อาบน้ำมาสามวันแล้ว”

จอมยุทธฟ่านหลี่ขมวดคิ้วแล้วยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า

“นับว่าเจ้าปรับตัวเป็นชาวยุทธได้รวดเร็วนัก ขนมเปี๊ยะสองชิ้นนี้ เจ้ากินรองท้องไปก่อน เดี๋ยวข้ากลับมา”

ต้วนหลินชงไม่เข้าใจความหมายเท่าใดนัก สองมือประคองรับขนมเปี๊ยะขนาดเท่าฝ่ามืออย่างระมัดระวัง ดวงตาทอแววปีติยินดียิ่ง ค่อยๆ กัดกินทีละคำช้าๆ คล้ายดั่งกลัวว่ามันจะหมดเปลืองไปอย่างรวดเร็ว ทั้งนี้เพราะนับตั้งแต่หนีตายออกจากบ้านมา นี่เป็นขนมเปี๊ยะอย่างดีชิ้นแรกที่เด็กหนุ่มได้ลิ้มรสมันอีกครั้ง เขาจึงซาบซึ้งกับมันมาก

จอมยุทธฟ่านหลี่มองดูเด็กหนุ่มด้วยความเวทนาอยู่ครู่หนึ่ง ก็พลันทะยานโลดแล่นมุ่งสู่ตัวเมืองอย่างรวดเร็วดุจนางแอ่นเหินลม ภายในใจครุ่นคิดมากมายสารพัด โดยเฉพาะสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงก็คือยอดฝีมืออันดับหนึ่งตัวจริงของยุทธภพ กลับมีบุตรชายที่ไร้ความสามารถถึงเพียงนี้ ตนควรจะทำอย่างไรต่อไป

จากคุณ : เซียนกระบี่ฟ้าประทาน - [ 29 ธ.ค. 51 20:39:18 ]