ความคิดเห็นที่ 1 เสิ่นเจี่ยนกู้สงบนิ่งอยู่กับที่ คอยฟังความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม กลับมิสามารถจำแนกทิศทางของทั้งสองคนแม้แต่น้อย ดูท่าข่าวลือเรื่องวิชาฝีมือนี้จะเป็นความจริง ผู้ใดหลงเข้า 'ป่าเขา' จะไม่มีวันกลับออกไปเป็นครั้งที่สอง! เสียงฝีเท้าของพี่น้องแซ่ฮงทั้งสองคล้ายใกล้แลไกล หากเมื่อสักครู่ตนสับสังหารคนผู้หนึ่งเสียก่อน คงมิต้องระกำลำบากถึงเพียงนี้ จนใจที่ความต้องการจับเป็นมีมากกว่า เสิ่นเจี้ยนกู้พลันรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งตัดผ่านเบื้องหลังของตน มันเหลียวดู กลับพบเจอเพียงอากาศธาตุ อีกอึดใจยังรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งตัดผ่านเบื้องข้างทั้งสองอีก มันไม่รอช้ารีบกระโจนพุ่งออกไปสกัดสิ่งนั้นทันที ที่แท้เป็นเพียงไม้ท่อนหนึ่ง เสิ่นเจี้ยนกู้จับท่อนไม้เอาไว้ในมือ กลับรู้สึกเย็นวูบวาบจากเบื้องหลัง ต้องลอบร้องผิดท่าในใจ มันรีบพลิกตัวสกัดสิ่งที่กระทบถูก กลับกลายเป็นท่อนไม้แหลมคมอีกท่อนหนึ่ง! ค่ายกลป่าเขาคล้ายมิติพิศวง เสียงของสองพี่น้องแซ่ฮงคอยรบกวนจิตใจของผู้ตกอยู่ในค่ายกลตลอดเวลา ทั้งยังมีท่อนไม้ปลิวว่อนไปมาอยู่ไม่ขาด ยิ่งยากจำแนกทิศทาง มิน่าชื่อเสียงของสองจอมโจรหน้าบากถึงได้โด่งดังอยู่ในละแวกตะวันออกมาได้เนิ่นนานนัก เสิ่นเจี้ยนกู้ระบายลมปากวูบหนึ่ง ก่อนอัดลมหายใจเข้าเต็มปอด ส่งกู่หัวร่อก้องป่าผสมกับกำลังภายในลึกล้ำประการหนึ่ง มันได้ยินเสียงกระอักเลือดเบาๆ คราหนึ่ง นั่นน่าจะเป็นเสียงของฮงเหมินกั๋งแล้ว เสียงนั้นอยู่ห่างจากที่เสิ่นเจี้ยนกู้ยืนอยู่เพียงห้าหกวาเท่านั้น ได้ยินเสียงฮงเหมินลั่งตะโกนบอกแก่ตั่วกอของตนว่า "ตั่วกอ มันไปยังตำแหน่งของท่านแล้ว" เสียงฝีเท้าผสมกับวิชากำลังภายในของสองจอมโจรหน้าบากนั้นด้อยกว่าเสิ่นเจี้ยนกู้สองขั้น ดังนั้นสำหรับเสิ่นเจี้ยนกู้แล้ว มิยากนักที่จะจับจำแนกทิศทางของเสียงได้ มันกระโจนไปตามทิศทางที่ได้ยินเสียงกระอักเลือดนั้นอย่างรวดเร็ว พลันมีเสียงดาบฟาดฟันเข้ามาใกล้อีก รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสิ่นเจี้ยนกู้วูบหนึ่ง แผนหลอกล่อของมันประสบผลสำเร็จแล้ว มันสืบทราบว่าสองพี่น้องนี้รักกันมากปานใด หากทำร้ายผู้หนึ่ง อีกผู้หนึ่งจะเข้ามาช่วยเหลือทันที นี่มิเท่ากับทำลายค่ายกลนี้เลยหรือ? เสิ่นเจี้ยนกู้พุ่งไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งก่อนจะเหยียบลงบนลำต้นหมุนพลิกฟาดดาบจากเบื้องบนเข้าหาผู้ที่พุ่งปาดมาช่วยเหลือฮงเหมินกั๋ง ได้ยินมันส่งเสียงกัดฟันคำรามตวาดด่าออกมาว่า "มารดามันเถอะ ต่ำทรามยิ่งนัก" เสิ่นเจี้ยนกู้ได้ยินถ้อยคำของฮงเหมินลั่ง พลันหัวร่อออกมาคราหนึ่ง ก่อนจะตอบโต้ไปว่า "กับชนมิจฉาชีพ มิจำเป็นต้องสุภาพ" ฮงเหมินลั่งกัดฟันต้านเพลงดาบอันหนักหน่วงของเสิ่นเจี้ยนกู้อยู่เบื้องล่าง ได้ยินฮงเหมินกั๋งกระโจนจากเบื้องบนต้นไม้อีกต้นหนึ่งพุ่งมาใส่ทั้งสอง เป้าหมายนั้นย่อมเป็นเสิ่นเจี้ยนกู้แล้ว เพลงดาบของเสิ่นเจี้ยนกู้คลี่คลายลงแล้ว ที่แท้มันหันไปฟาดฟันกับฮงเหมินกั๋งแทน เสียงฟาดฟันระหว่างดาบทั้งสองเล่ม แสงไฟแปลบปลาบกระจายไปทั่วบริเวณ ชื่อเสียงของเสิ่นเจี้ยนกู้นั้นอยู่ในทำเนียบสิบสองจอมยุทธ์ ส่วนฮงเหมินกั๋งสองพี่น้องอยู่ในทำเนียบสิบสองยอดมิจฉาชีพ วันนี้คงพิสูจน์ได้ว่าเสิ่นเจี้ยนกู้เหนือล้ำกว่าพวกมัน ฮงเหมินกั๋งที่บาดเจ็บก่อนหน้า แม้พลังยุทธ์จะสูงเยี่ยมกว่านี้อีกสักเท่าไหร่ก็คงยากจะชนะเสิ่นเจี้ยนกู้ไปได้ มันกัดฟันรับเพลงดาบที่กระหน่ำโจมตีมาจากคู่ต่อสู้จนรู้สึกสองมือนั้นสั่นระริกไม่ยอมหยุด ต้องรีบตะโกนบอกน้องชายของตน "ยี่ตี๋ หนีไป รีบหนี!" ฮงเหมินลั่งลังเลในจิตใจวูบหนึ่ง ก่อนจะตะโกนบอกอย่างแน่วแน่ "ไม่ ข้าพเจ้าไม่มีวันทอดทิ้งตั่วกอ" "ไอ้น้องชายบัดซบ ตั่วกอบอกรีบหนีก็ต้องรีบหนี ไม่ต้องพูดมากความอีก หากข้าถูกจับ เจ้าจงไปหาจิวหยวนเหนียง (สตรีแดนไกลแซ่จิว) บนยอดเขาหิมะขาว บอกนางว่า 'ยังจำหัวผักกาดได้หรือไม่' แล้วรีบกลับช่วยข้าทีหลัง" ฮงเหมินกั๋งเห็นน้องชายไม่ยอมจากไปถึงกับตะโกนด่าทอออกมา ประโยคสุดท้ายกลับฝากความหวังเอาไว้เส้นหนึ่ง เสิ่นเจี้ยนกู้ได้ยินชื่อจิวหยวนเหนียงถึงกับผงะ ที่แท้นางถึงกับเป็นอันดับหนึ่งแห่งฝ่ายมิจฉาชีพ ฉายาราชินีแมงป่องหิมะ อาศัยอยู่ทางยอดเขาแห่งหนึ่งในเทือกเขาคุนหลุน มิทราบสองพี่น้องแซ่ฮงไปรู้จักเกี่ยวข้องได้เช่นไร? แม้มิทราบความใน แต่หากฮงเหมินลั่งตามหาจิวหยวนเหนียงจนพบแล้วล่ะก็ เมื่อนั้นกรมการเมืองคงได้วุ่นวายเป็นการใหญ่ เสิ่นเจี้ยนกู้ไม่มีทางยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นว่านั้นเป็นแน่ มันรีบผละจากฮงเหมินกั๋งพุ่งเข้าหาฮงผู้น้องอย่างรวดเร็ว ฮงเหมินกั๋งเห็นเสิ่นเจี้ยนกู้ผละจากตนพุ่งไปเช่นนั้น ยิ่งต้องรีบเข้าไปสกัดทันที แม้จะสู้แทบมิไหวแล้วก็ตาม ปากก็กัดฟันบอกกล่าวแก่น้องชายให้รีบหนีไป ร่างฮงเหมินลั่งค่อยๆ หายไปจากคลองจักษุของเสิ่นเจี้ยนกู้มากขึ้นทุกทีๆ ความมืดค่อยกลบร่างของมันจนหายลับไปกับป่าเขาเกินกว่าที่ตนจะติดตามได้ ฮงเหมินกั๋งรู้ว่าสู้ไม่ไหวจึงถอยปราดไปเบื้องหลังคราหนึ่ง เสิ่นเจี้ยนกู้เห็นดังนั้นจึงหยุดยั้งดาบลง ปากก็บอกกล่าว "ท่านรู้ว่าสู้ไม่ไหว จึงยอมให้ถูกจับกุมใช่หรือไม่?" ฮงเหมินกั๋งระบายลมปากคราหนึ่ง ก่อนจะตอบ "ใช่ ข้าพเจ้ายอมรับว่าสู้มิไหว" เสิ่นเจี้ยนกู้ต้องระบายลมปากออกมาบ้าง เมื่อทราบว่าการจับกุมฮงเหมินกั๋งคงส่งผลต่อความมั่นคงของกรมการเมือง "นับว่าท่านสร้างความลำบากให้แก่ข้าพเจ้ามิใช่น้อย" เสิ่นเจี้ยนกู้หยุดยั้งเล็กน้อยก่อนบอกกล่าวอีกว่า "ท่านบอกผู้คนว่าท่านโง่งม แต่ข้าพเจ้าว่ามิใช่?" ฮงเหมินกั๋งสงสัยใคร่รู้จึงถามเสิ่นเจี้ยนกู้ขึ้นคราหนึ่ง ยามนี้ทั้งสองฝ่ายเก็บดาบของตนเสียบกลับคืนฝักแล้ว "ข้าพเจ้ามิได้โง่งมอันใด?" เสิ่นเจี้ยนกู้ส่ายศีรษะเบาๆ คราหนึ่งก่อนกล่าวต่อ "ท่านวิเคราะห์เหตุการณ์ได้ละเอียดถี่ถ้วนกว่าน้องชายท่านมากนัก มิเช่นนั้นท่านคงมิยินยอมให้ถูกจับดอก ทั้งท่านยังเยือกเย็นกว่าน้องชายท่านมากนัก สุภาพกว่าน้องชายมากนัก ทั้งวางแผนการให้ข้าพเจ้าปวดหัวเล่นในตอนสุดท้ายอีก ที่สำคัญยังเก็บงำวิชาฝีมือไว้อีก นี่ยังไม่เรียกว่าชาญฉลาดอีกหรือ?" แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 52 09:55:06 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 3 ม.ค. 52 09:54:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮงเหมินกั๋งหัวร่อเยือกเย็นคราหนึ่ง คล้ายถูกจับได้ "เก็บงำวิชาฝีมืออันใด? ข้าพเจ้าระดมสรรพวิชาอย่างสุดความสามารถแล้ว ยังมิสามารถสู้ท่านได้ต่างหาก" เสิ่นเจี้ยนกู้หัวร่อก้องบ้าง ก่อนจะบอกกล่าว "วิชาฝีมือของจิวหยวนเหนียง!" ฮงเหมินกั๋งถึงกับกระอักกระอ่วนทันที เมื่อทราบว่าฝ่ายตรงข้ามทราบความในแล้ว ได้ยินเสิ่นเจี้ยนกู้กล่าวต่อว่า "ที่ท่านยังมิทันใช้ เพราะข้าพเจ้าชิงทำให้ท่านบาดเจ็บเสียก่อน หากว่าท่านหายเมื่อใด รวมกับจิวหยวนเหนียงและฮงเหมินลั่ง เมื่อนั้นข้าพเจ้ากับบิดาบุญธรรมเองคงชนะได้อย่างยากลำบาก" ฮงเหมินกั๋งได้ยินเข้าถึงกับหัวร่อออกมาอย่างสนุกสนาน พลางหันหน้าไปทางทิศที่ฮงเหมินลั่งหลบหนีไปนั้น ก่อนพูดถามขึ้นว่า "เช่นนั้น ท่านก็ยังจะจับกุมข้าพเจ้าไป" เสิ่นเจี้ยนกู้พลางตอบคำ "ใช่! มันเป็นหน้าที่" สิ้นสุดคำพูด กลับได้ยินเสียงร้องโหยหวนของฮงเหมินลั่งแทน ทั้งสองตื่นตระหนกยิ่งนัก ต้องพุ่งกายจากที่แห่งนั้นไปยังต้นเสียงอย่างรวดเร็ว เห็นร่างหนึ่งกำลังดื่มกินเลือดเนื้อจากลำคอของฮงเหมินลั่งอยู่ ยิ่งร่างนั้นดูดกินเลือดมากเท่าใด เนื้อตัวของฮงเหมินลั่งยิ่งซีดเซียวลงกว่าเดิม ชราลงกว่าเดิม ทั้งสองตกตะลึงลานอยู่กับที่ ฮงเหมินกั๋งเห็นน้องชายจะเสียชีวิตลงต่อหน้า ไหนเลยจะอดทนรอคอย มันรีบกระโจนชักดาบจากฝักออกมาฟาดฟันในบัดดล เสิ่นเจี้ยนกู้เมื่อหายจากภวังค์ ก็รีบกระโจนจู่โจมติดตามเข้าไปทันที ร่างนั้นขยับวูบคราหนึ่ง ก่อนเอี้ยวตัวหลบดาบของฮงเหมินกั๋งทั้งที่ปากยังคงติดอยู่กับลำคอของฮงเหมินลั่งอยู่ หน้าตาของมันที่เปิดเผยออกสู่สายตาทั้งสองคู่นั้น กลับให้ฮงเหมินกั๋งและเสิ่นเจี้ยนกู้กระอักกระอ่วนยิ่งนัก ร่างกายของมันใหญ่กว่าคนทั้งสองถึงหนึ่งศอก ตาปูดโปน หูยาวคล้ายดั่งค้างคาวตัวใหญ่ เพียงแต่ขาดปีกที่จะโบยบินเท่านั้นเช่นนี้กับเหมือนอสูรกายมากกว่าผู้คนนัก! มันกระชากร่างของฮงเหมินลั่งมาปะทะกับดาบของเสิ่นเจี้ยนกู้ที่ฟาดฟันเข้ามา เสิ่นเจี้ยนกู้เห็นดังนั้นจึงรีบหยุดยั้งสภาวะของดาบอย่างทุกลักทุเล ต้องทราบว่าการหยุดยั้งเช่นนี้ย่อมกระทบกระเทือนต่อร่างกายเพียงใด เพียงเสิ่นเจี้ยนกู้หยุดยั้งต้องลอบกล้ำกลืนเลือดที่ออกมาจากภายใน เลือดลมรู้สึกปั่นป่วนยิ่งนัก ฝ่ายฮงเหมินกั๋งนั้น กลับซัดดาบด้วยความร้อนรน เมื่อเห็นร่างของฮงเหมินลั่งกระตุกเบาๆ คราหนึ่ง ก่อนที่เสียงโหยหวนจะสิ้นหายไป นั่นยิ่งทำให้ฮงเหมินกั่งแทบร่ำร้องแทนที่ ดาบหิมะขาววิชาแห่งแดนประจิมปรากฏขึ้น ทั้งๆ ที่ฮงเหมินกั๋งเองคาดจะเอาไว้ใช้ในยามจำเป็นเท่านั้น สภาวะดาบของมันมองดูคล้ายลมพายุหิมะที่พัดผ่าน ทั้งกรีดแทง ทั้งรุนแรง รุนแรงกว่าพายุหิมะใด อสูรกายไม่รู้จะรับสภาวะดาบเปะปะเช่นนี้ยังไง พลางใช้เล็บแหลมคมของมันขึ้นต้านทาน มันมัวแต่สนใจฮงเหมินกั๋งโดยลืมไปว่ายังมีคู่ต่อสู้อีกผู้หนึ่งอยู่! เสิ่นเจี้ยนกู้ตอนนี้กระโจนขึ้นเหนือยอดไม้ด้วยวิชาตัวเบา ถีบตัวเองจากลำต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งพุ่งแทงเข้าที่กลางหลังของมัน เสียงดาบชำแรกเข้าร่างเนื้อ พร้อมเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นคราหนึ่ง มือข้างหนึ่งของอสูรกายซัดเข้าใส่ทรวงอกของเสิ่นเจี้ยนกู้อย่างถนัดถนี่ ร่างของเสิ่นเจี้ยนกู้ถึงกับกระเด็นเข้าปะทะกับลำต้นไม้อย่างรุนแรง จากนั้นทุกอย่างก็สงบลงเมื่อเสียงร้องนั้นเงียบหายไป ที่แท้ฮงเหมินกั๋งเสียบดาบเข้าใส่กลางทรวงอกทะลุตัดขั้วหัวใจของอสูรกายนั้นแล้ว ปากของอสูรกายตนนั้นพร่ำเพ้อด้วยเสียงแหลมเล็กออกมาว่า "จ้าวแห่งรัตติกาลใกล้มาถึง โลกนี้จะกลับสู่นรกภูมิอีกครั้ง" เสียงฉับคราหนึ่งดังขึ้น เมื่อฮงเหมินกั๋งฟาดดาบตัดศีรษะของมันลง สบถด่าขึ้นว่า "ข้าพเจ้าจะสังหารจ้าวแห่งรัตติกาลบัดซบของเจ้าเอง!" ร่างอสูรกายค่อยๆ กลับคืนกลับกลายเป็นมนุษย์หน้าตาธรรมดาสามัญผู้หนึ่ง ที่แท้นี่คือเรื่องราวใดกัน! ฮงเหมินกั๋งพลางยกร่างไร้วิญญาณของน้องชายขึ้นมาแนบอก น้ำตาที่พลั่งพรู่เอ้อล้นออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ปากก็บอกกล่าวแก่เสิ่นเจี้ยนกู้ว่า "สองจอมโจรหน้าบากได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว นับแต่นี้ไปข้าพเจ้าจะไม่ขอพบเจ้าอีก" เสิ่นเจี้ยนกู้ลุกขึ้นพลางเหม่อมองดูดวงดาวบนนภาคราหนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ใช่ สองจอมโจรได้ตายจากไปแล้ว ยามนี้เหลือเพียงผู้คลุ้มคลั่ง" ร่างของฮงเหมินกั๋งค่อยๆ หายลับไปตามราวป่า มันมิได้ฟังคำพูดของเสิ่นเจี้ยนกู้แม้สักครึ่งคำ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 3 ม.ค. 52 09:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 1 ขอรับ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7378441/K7378441.html ---------------------------------------------------------------- ผู้คลั่งแค้นสองคน ผู้หนึ่งเสียมารดา ผู้หนึ่งเสียน้องชายฝาแฝด คารวะทุกท่านสามจอก m(_ _)m แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 52 10:01:20 จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 3 ม.ค. 52 09:59:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาปู้เสื่อนอนดู ขอรับ ใครต้องการไก่ทอด...เฟร้นซ์ฟรายสั่งได้ ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 3 ม.ค. 52 14:01:49 ]