ความคิดเห็นที่ 1 เมืองฟลอเรนซ์ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น แซม เม็ทคาล์ฟกำลังนั่งอยู่ในแบบที่เธอชอบ นั่นก็คือสวมชุดชั้นในนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น เธอฟังเสียงมาเรีย คัลลาส ถ่ายทอดจิตใจและจิตวิญญาณลงในบทเพลง Ebben? ne andro lontana ของแค็ททาลานี และเธอก็คิดว่าเธอน่าจะหลุดพ้นชีวิตบัดซบนี้เสียนานแล้ว เธอกำลังจะออกจากเมืองฟลอเรนซ์ภายใจสี่วันนี้ บินกลับบ้านที่บอสตันด้วยตั๋วเที่ยวเดียว ถึงแม้ในอพาร์ตเมนต์ของเธอในโอลทราร์โนนี้จะถูกฉีกทึ้ง ผนังสีเหลืองแดงไม่มีรูปภาพติดแล้ว เฟอร์นิเจอร์ถูกขนย้ายไปเกือบหมด กลุ่มชุมชนกล่องกระดาษและกระเป๋าเดินทางที่จัดแล้วพร้อมขนย้าย ดูแล้วเหมือนโถงผู้โดยสารขาออกของประเทศโลกที่ 3 แต่แซมยังคงรู้สึกโศกเศร้า ยอมพ่ายให้ความทรงจำที่มีมากมายในที่แห่งนี้ เธอเอาหูฟังออก ไม่เหลืออะไรอีกแล้วที่จะรั้งเธอไว้ที่นี่ เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่เฟ็ดเดอริโกไม่ได้ติดต่อมา และเธอก็ไม่ได้หวังหรือต้องการให้เขาติดต่อมาอีกครั้ง แซมหลับตาลง และสิ่งที่คุณไม่เคยรู้ก็คือ ความเจ็บปวดให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับการบอกลา โทรศัพท์ยังดังอยู่อย่างนั้น เธอเริ่มรำคาญใจ ดังมาถึงตอนนี้ หากเป็นคนธรรมดาทั่วไปเขาก็รู้กันแล้วล่ะว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ถ้าปลายสายมีเรื่องสำคัญล่ะ เธอเช็ดน้ำตา ข้อนิ้วอวบ ๆ ของเธอทำให้กรอบแว่นตาเลื่อนไปชั่วขณะ จากนั้น เธอเหลือบมองนาฬิกาห้องครัว เครื่องเรือนที่ดูไร้รสนิยมซึ่งอยู่เหนือเตาแก๊สแบบโบราณ หน้าปัดนาฬิกาที่คุ้นเคยซึ่งหลุดลอกเพราะคราบไขมันจากการทำอาหารมานานปี เป็นงานเลียนแบบองค์เทพกาเบรียลจากภาพการประกาศศาสนาของลีโอนาร์โด จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 12:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 Eleven minutes to twelve. She would remember the exact time of the call. Getting up on her knees, Sam looked around for the phone, followed the lead across the floor and retrieved it from under a pile of papers. She couldn't help herself. Her hand shook a little. Please . . . please God, don't let it be Federico. 'Pronto?' 'Yes, hello . . . is this Sam? Sam Metcalf?' She let out her breath in stages. It was a young voice, friendly sounding, American accent, no one she recognised - her prayers, disappointingly, had been answered. 'Who wants to know?' 'I was given your number by a mutual acquaintance. Ed mentioned you were leaving town soon, and I wanted to talk to you about Sophie . . .' 'You knew her? Wait a minute. Who is this?' 'Yes, ma'am, I had that privilege.' He gave a deep, slightly theatrical sigh. 'An angel if ever there was one . . . Sophie spoke, and I saw all the colours of the rainbow.' Something was wrong here. 'Look, Mr . . . I'm sorry, who did you say gave you this number?' 'Think of me as Ward,' he said softly, inflecting the name upwards to sound like a question. 'Think of you as what?' She felt like laughing. 'Sam, you and I never met, but . . . I believe we both know why I'm calling.' The first jolt of alarm went through her. 'What the hell are you talking about?' 'Just that it might be better - after what happened to poor Sophie - not to go stirring up the past. Nobody knows about any of this. Let's keep it that way.' จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 12:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 11 นาฬิกา 49 นาที เธอจะจำเวลาที่สายโทรเข้าไว้ให้แม่น เธอคุกเข่า แล้วมองหาโทรศัพท์ ไล่ไปตามสายโทรศัพท์ และดึงมันออกมาจากใต้กองกระดาษ เธอหยุดตัวเองไม่ได้ มือเธอสั่นเล็กน้อย ได้โปรด...พระเจ้า...ได้โปรด ขออย่าให้เป็นเฟ็ดเดอริโกเลย "พรอนโต" "ฮัลโหล เอ่อ นั่นแซมใช่มั้ยครับ แซม เม็ทคาล์ฟ" เธอถอนหายใจเป็นช่วง ๆ เสียงที่ตอบมานั้นเป็นเสียงชายหนุ่ม สำเนียงอเมริกัน ฟังดูเป็นมิตร เธอนึกไม่ออกว่าเสียงใคร คำขอของเธอไม่เป็นไปตามหวัง "นั่นใครน่ะ" "คนที่ผมและคุณต่างก็รู้จักให้เบอร์คุณกับผม เอ็ดบอกว่าคุณจะออกจากเมืองเร็ว ๆ นี้ และผมก็ต้องการคุยกับคุณเรื่องโซฟี..." "คุณรู้จักโซฟีเหรอ รอเดี๋ยวนะ คุณเป็นใครกัน" "ใช่แล้วครับ ผมมีสิทธิที่จะรู้เรื่องนั้น" เขาถอนหายใจแรงและลึกหนึ่งเฮือก "หากจะมีนางฟ้า ก็มีเพียงหนึ่งองค์...โซฟีเคยพูดไว้ และฉันได้เห็นสายรุ้งหมดทุกสี" มีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นเสียแล้ว "ฟังนะ คุณ... ขอถามหน่อย ใครเอาเบอร์ฉันให้คุณนะ" "คิดซะว่าผมคือวอร์ด" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ตอนท้ายประโยคขึ้นเสียงสูงคล้ายเป็นคำถาม "คิดซะว่าคุณคือใครนะ" เธอรู้สึกอยากจะหัวเราะออกมา "แซม คุณกับผมไม่เคยเจอกัน แต่... ผมเชื่อว่าเราต่างก็รู้ว่าทำไมผมจึงโทร.มา" เธอรู้สึกได้ถึงสัญญาณเตือนแรก "คุณพูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย" "หลังจากเกิดเรื่องกับโซฟี ผมว่ามันเป็นการดีนะที่จะไม่ขุดคุ้ยเรื่องอดีต ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก ปล่อยให้เป็นไปอย่างนี้เถอะ" เพิ่มเติมข้อความที่ขาดหายไปค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 10:49:07 จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 12:28:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Again his voice lifted the statement at the end into a question mark. Suddenly she knew, oh Jesus, her skin prickling - it was the call she'd been expecting, dreading, for so long now she thought he'd forgotten. 'What do you want?' 'I'm sure that it's what she'd want,' Ward went on quietly, 'looking down on this situation from above ...' Sam hung up, slamming the receiver into its cradle. A minute later, the telephone rang again. She hadn't moved. She stood staring down at her bare arms, which were folded over her belly, hugging herself, rocking, unable to stop. It rang five more times. In the dreams she'd been having, the caller always rang off before she could answer; she'd wake up, covered in sweat, one arm flung out towards the silent phone. Now that he'd finally got in touch, Sam had a feeling the dream would never recur. It was, in some kind of way, a relief. จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 12:33:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว คุณ flowery ต่อเลยเหรอคะ ^_^ เมื่อซักครู่ดิฉันไม่เห็นกระทู้นี้ จากบทนำที่อยู่ในกระทู้ก่อน ดิฉันขออนุญาตแตกประเด็นออกไปแล้วนะคะ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7539008/K7539008.html จากคุณ : ล็อกอินขอยืม (พระเอกละครหลังข่าว) - [ 18 ก.พ. 52 12:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เสียงของเขาขึ้นสูงที่ท้ายประโยคอีกครั้งเหมือนว่ามีเครื่องหมายคำถามอยู่ ทันใดนั้น เธอนึกขึ้นได้ โอ้ พระเจ้า เธอรู้สึกเหมือนโดนทิ่มแทง โทรศัพท์สายนี้เองที่เธอเฝ้าคิด เฝ้ากลัวมานานจวบจนป่านนี้ เธอคิดว่าเขาลืมไปแล้วนะ "คุณต้องการอะไร" "ผมมั่นใจว่านี่เป็นสิ่งที่เธอต้องการ" วอร์ดพูดต่อเบา ๆ ว่า "มองดูสถานการณ์จากเบื้องบน..." แซมวางหู กระแทกหูโทรศัพท์ลงบนแป้นดังโครม หนึ่งนาทีต่อมา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ขยับตัว เธอยืนจ้องมองแขนเปล่าเปลือยของเธอ แขนทั้งสองงอทาบบนหน้าท้อง โอบรอบตัวเธอไว้ มันหยุดสั่นไมได้ เสียงโทรศัพท์ดังต่ออีก 5 ครั้ง ในความฝันที่ผ่าน ๆ มา ปลายสายจะเงียบไปก่อนเธอรับสายทุกที เธอตื่นขึ้น ตัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แขนข้างหนึ่งยื่นออกไปจับโทรศัพท์ที่เงียบงัน ในที่สุด เขาก็ติดต่อมา ตอนนี้ แซมรู้สึกว่ามันจะไม่เป็นอย่างในฝันอีก มันความรู้สึกโล่งอกอีกแบบหนึ่ง จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 12:35:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีค่ะ คุณพระเอกละครหลังข่าว ยินดีค่ะที่แตกกระทู้ออกไป เพราะเราก็อยากทราบแนวทางการแปลเหมือนกันค่ะ ตอนที่เราแปลเรื่องนี้ส่ง เราก็ไม่ทราบว่าควรจะแปลอย่างไร เราจึงนำบทแปลเรามาโพสต์ในนี้เพื่อขอคำแนะนำค่ะ จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 12:42:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ห้องพักอันธรรมดาสามัญในเขตโอลเตรโน่  ผนังทุกด้านไร้ซึ่งภาพแขวนใดๆ  เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ย้ายไปแล้ว  กล่องและกระเป๋าสัมภาระพร้อมสำหรับการขนส่ง วางเรียงรายอยู่แลเหมือนเมืองจำลองกระดาษ  ดูๆไปช่างคล้ายห้องผู้โดยสารขาออกในประเทศโลกที่สาม  ถึงอย่างนั้น แซมก็ยังคงขมขื่นที่ต้องลาจากสถานที่แห่งนี้ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำ เธอไม่ได้หวัง ไม่ได้ต้องการให้เขาติดต่อมาด้วยซ้ำ แต่กระนั้น แซมหลับตาลง  คุณไม่เคยรู้หรอก  ความรู้สึกทิ่มแทงประหนึ่งเป็นการบอกลานั่นเอง นาฬิกาในครัว  เครื่องเรือนอันไร้รสนิยมอย่างที่สุด  หน้าปัทม์คุ้นตาเป็นรูปเทพเกเบรียลบนภาพจำลอง annunciation ของลีโอนาโด เต็มไปด้วยคราบไขมันจากการทำครัวนานนับปี แก้ไขเมื่อ 18 ก.พ. 52 20:05:21 จากคุณ : ล็อกอินขอยืม (พระเอกละครหลังข่าว) - [ 18 ก.พ. 52 20:04:27 ]

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ Flowery...เอ่อ... "stripped-down" ไม่ได้แปลว่า "ถูกฉีกทิ้ง" คุณแปลตก Eleven minutes to twelve. She would remember the exact time of the call. คุณฟันธงได้หรือไม่ว่า twelve นี่มัน "เที่ยงวัน" หรือ "เที่ยงคืน" ถ้าไม่ได้ คุณจะเขียนคำแปลอย่างไรให้คนอ่าน "ไม่สามารถหาหลักฐานมายืนยันได้" ว่า "คุณแปลผิด" ลองไปบริกรรมดูเป็นการบ้าน จากคุณ : white rabbit - [ 18 ก.พ. 52 23:11:29 A:124.121.91.155 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 Federico hadn't been in touch for almost a month and she neither expected nor wanted to hear from him again. And yet - Sam closed her eyes - you never knew, the prick might feel like saying goodbye. Umm...แซมหลับตาลง และสิ่งที่คุณไม่เคยรู้ก็คือ ความเจ็บปวดให้ความรู้สึกเช่นเดียวกับการบอกลา Are you certain that it was ความเจ็บปวด and not Federico ("the prick": an obnoxious or contemptible person)? Just a thought! Best wishes. จากคุณ : genf - [ 19 ก.พ. 52 03:38:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 You knew her? Wait a minute. Who is this?' 'Yes, ma'am, I had that privilege. "คุณรู้จักโซฟีเหรอ รอเดี๋ยวนะ คุณเป็นใครกัน" "ใช่แล้วครับ ผมมีสิทธิที่จะรู้เรื่องนั้น" privilege = chance= โชค,วาสนา,โอกาส "ใช่แล้วครับ ผมมีโชค (วาสนา,โอกาส) ที่ได้รู้จักโซฟี" จากคุณ : genf - [ 19 ก.พ. 52 04:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แปะด้วย แปลเรื่องนี้เหมือนกัน... ส่วนใหญ่แปลตรงตัว เรียงตามรูปประโยคเดิมแทบจะทั้งหมด ตรงประโยคที่มี "มี" สองตัวก็แปลครบทั้งสองตัว กลัวแปลขาด When the telephone rang, Sam Metcalf was sitting, as she preferred to sit, cross-legged on the floor in her underwear, listening to Maria Callas pour heart and soul into Catalani's 'Ebben? ne andro lontana' and thinking she should have got out of this damned life a long time ago. ตอนโทรศัพท์ดัง แซม เม็ตคาล์ฟนั่งอยู่ในท่าที่เธอชอบนั่ง ขัดสมาธิบนพื้นในชุดชั้นใน กำลังฟังมาเรีย คาลลัส เทหัวใจและวิญญาณลงใน 'เอบเบน? เน อันโดร ลอนตานา' ของกาตาลานิ และกำลังคิดว่าเธอน่าจะไปให้พ้นจากชีวิตเฮงซวยนี่เสียตั้งนานแล้ว In four days she was leaving Florence, flying home to Boston on a one-way ticket. Her stripped-down apartment in the Oltrarno - its ochre walls bare of pictures, most of the furniture gone, a cardboard city of boxes and packing cases ready to be shipped - looked like some Third World departure lounge, but Sam still felt the wrench, giving up a place that held so many memories. อีกสี่วันเธอก็จะไปจากฟลอเรนซ์ บินกลับบ้านที่บอสตันด้วยตั๋วเที่ยวเดียว อพาร์ตเมนต์ของเธอในออลตราร์โนซึ่งถูกเปลื้อง -- ผนังสีเหลืองส้มของมันล่อนจ้อนไร้รูปภาพ เครื่องเรือนส่วนใหญ่หายไปแล้ว เมืองกล่องกระดาษของลังและหีบห่อพร้อมรอขนลงเรือ -- ดูเหมือนห้องผู้โดยสารขาออกในประเทศโลกที่สามสักแห่ง แต่แซมก็ยังรู้สึกปวดร้าวใจ ในการละทิ้งสถานที่ซึ่งเก็บความทรงจำเอาไว้มากมาย She removed her earpiece. There was nothing to keep her here. Federico hadn't been in touch for almost a month and she neither expected nor wanted to hear from him again. And yet - Sam closed her eyes - you never knew, the prick might feel like saying goodbye. The phone kept ringing, starting to get on her nerves. Any normal person would have realised by now that she wasn't home. But what if it was important? เธอปลดหูฟังออก ไม่มีสิ่งใดจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ที่นี่ เฟเดริโกไม่ได้ติดต่อมาเกือบเดือนแล้ว และเธอก็ไม่คาดหวังอีกทั้งไม่ต้องการได้ยินข่าวคราวจากเขาอีก ถึงอย่างนั้น -- แซมหลับตา -- คุณไม่มีวันเข้าใจหรอก บางทีเจ้าคนซื่อบื้อนั่นอาจจะอยากบอกลา โทรศัพท์ดังต่อไป เริ่มทำให้เธอใจคอไม่ดี คนปกติทั่วไปควรรู้ได้แล้วตอนนี้ว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ถ้าเป็นเรื่องสำคัญล่ะ She dried her eyes, her plump knuckles briefly dislodging the frame of her glasses, then squinted up at the kitchen clock, a gloriously tasteless fixture above the ancient gas stove its familiar face, laminated in years of cooking grease, was a reproduction of the Angel Gabriel from Leonardo's Annunciation. เธอเช็ดน้ำตา ข้อนิ้วอวบอูมของเธอดันกรอบแว่นตาออกไปชั่วขณะ แล้วเหลือบขึ้นมองนาฬิกาในครัว สิ่งสวยงามแบบไร้รสนิยมที่ติดประจำอยู่เหนือเตาแก๊สโบราณ -- หน้าปัดคุ้นตาซึ่งถูกเคลือบด้วยชั้นน้ำมันจากการปรุงอาหารที่สะสมมานานปีนั้น เป็นภาพจำลองทูตสวรรค์กาเบรียล จาก 'อะนันซิเอชั่น' ของเลโอนาร์โด Eleven minutes to twelve. She would remember the exact time of the call. Getting up on her knees, Sam looked around for the phone, followed the lead across the floor and retrieved it from under a pile of papers. She couldn't help herself. Her hand shook a little. Please . . . please God, don't let it be Federico. อีกสิบเอ็ดนาทีจะสิบสองนาฬิกา เธอจะได้จำเวลาโทรที่ถูกต้องได้ หลังลุกนั่งคุกเข่า แซมเหลียวหาโทรศัพท์ ดินตามสายโทรศัพท์ข้ามห้องไปกู้มันขึ้นมาจากใต้กองกระดาษ เธอไม่อาจห้ามใจได้ มือเธอสั่นเล็กน้อย ได้โปรด...ได้โปรดเถิดพระผู้เป็นเจ้า ขออย่าได้เป็นเฟเดริโกเลย 'Pronto?' 'Yes, hello . . . is this Sam? Sam Metcalf?' She let out her breath in stages. It was a young voice, friendly sounding, American accent, no one she recognised - her prayers, disappointingly, had been answered. 'Who wants to know?' 'ปรอนโต?' 'ครับ ฮัลโหล...นั่นแซมหรือเปล่า แซม เม็ตคาล์ฟใช่ไหม' เธอค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา เสียงนั้นยังหนุ่ม ฟังเป็นมิตร สำเนียงอเมริกัน ไม่ใช่ใครสักคนที่เธอจำได้ -- คำอธิษฐานของเธอสมปรารถนาอย่างน่าผิดหวัง 'ใครต้องการรู้ไม่ทราบ' จากคุณ : Me&Me=Only Me - [ 19 ก.พ. 52 07:01:28 A:192.168.0.17 X:203.107.203.200 TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 13 'I was given your number by a mutual acquaintance. Ed mentioned you were leaving town soon, and I wanted to talk to you about Sophie . . .' 'You knew her? Wait a minute. Who is this?' 'Yes, ma'am, I had that privilege.' He gave a deep, slightly theatrical sigh. 'An angel if ever there was one . . . Sophie spoke, and I saw all the colours of the rainbow.' Something was wrong here. 'ผมได้เบอร์คุณมาจากคนที่เราทั้งสองคุ้นเคยคนหนึ่ง เอ็ดพูดว่าอีกไม่นานคุณจะไปจากเมืองนี้ และผมอยากคุยกับคุณเรื่องโซฟี...' 'คุณรู้จักเธอหรือ เดี๋ยวก่อน นั่นใครพูด' 'ครับผม ผมเคยได้สิทธิ์พิเศษนั้น' เขาถอนใจลึก ค่อนข้างเหมือนแสดงละคร 'เป็นนางฟ้าถ้ามีนางฟ้าอยู่สักคน... โซฟีพูด แล้วผมก็มองเห็นแสงสีรุ้งทุกสี' มีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องตรงนี้ 'Look, Mr . . . I'm sorry, who did you say gave you this number?' 'Think of me as Ward,' he said softly, inflecting the name upwards to sound like a question. 'Think of you as what?' She felt like laughing. 'Sam, you and I never met, but . . . I believe we both know why I'm calling.' 'นี่แน่ะ คุณ... ขอโทษที คุณบอกว่าคุณได้เบอร์นี้มาจากใคร' 'คิดว่าผมคือวอร์ดก็ได้' เขาพูดเสียงเบา ตวัดชื่อนั้นขึ้นสูงจนฟังเหมือนคำถาม 'คิดว่าคุณคืออะไรนะ' เธออยากหัวเราะ 'แซม คุณกับผมไม่เคยเจอกัน แต่...ผมเชื่อว่าเราสองคนรู้ดีว่าผมโทรมาทำไม' The first jolt of alarm went through her. 'What the hell are you talking about?' 'Just that it might be better - after what happened to poor Sophie - not to go stirring up the past. Nobody knows about any of this. Let's keep it that way.' ความตกใจกลัวครั้งแรกสั่นไหวไปทั่วร่างของเธอ 'คุณพูดเรื่องบ้าอะไรกันนี่' 'แค่บอกว่ามันน่าจะดีกว่า -- หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับโซฟีผู้น่าสงสาร -- ที่จะไม่กวนอดีตให้ขุ่นขึ้นมา ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราก็เก็บมันไว้อย่างนั้นเถอะนะ' Again his voice lifted the statement at the end into a question mark. Suddenly she knew, oh Jesus, her skin prickling - it was the call she'd been expecting, dreading, for so long now she thought he'd forgotten. 'What do you want?' 'I'm sure that it's what she'd want,' Ward went on quietly, 'looking down on this situation from above ...' Sam hung up, slamming the receiver into its cradle. A minute later, the telephone rang again. She hadn't moved. She stood staring down at her bare arms, which were folded over her belly, hugging herself, rocking, unable to stop. อีกครั้งที่เสียงของเขายกข้อความตอนท้ายขึ้นเป็นเครื่องหมายคำถาม เธอเข้าใจได้ทันที โอ พระเจ้า เนื้อตัวของเธอเหมือนกำลังถูกหนามทิ่มแทง -- มันคือโทรศัพท์ที่เธอจดจ่อรอคอยด้วยความหวาดผวามาเป็นเวลานาน จนตอนนี้เธอคิดว่าเขาลืมไปแล้ว 'คุณต้องการอะไร' 'ผมแน่ใจว่ามันคือสิ่งที่เธอต้องการ' วอร์ดพูดต่อเบา ๆ 'มองลงมาดูเหตุการณ์นี้จากเบื้องบน...' แซมวางหู กระแทกโทรศัพท์ลงในแคร่ของมัน หนึ่งนาทีให้หลังโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ขยับเขยื้อน เธอยืนก้มมองแขนเปลือยเปล่าของตัวเอง ที่โอบอยู่เหนือหน้าท้อง กอดตัวเอง โยกตัวไปมา ไม่สามารถหยุดได้ It rang five more times. In the dreams she'd been having, the caller always rang off before she could answer; she'd wake up, covered in sweat, one arm flung out towards the silent phone. Now that he'd finally got in touch, Sam had a feeling the dream would never recur. It was, in some kind of way, a relief. มันดังขึ้นอีกห้าครั้ง ในความฝันที่เธอฝันมาหลายต่อหลายครั้ง คนโทรจะตัดสายก่อนที่เธอจะรับทันเสมอ เธอตื่นขึ้นมา เหงื่อชุ่มตัว แขนข้างหนึ่งเหวี่ยงออกไปยังโทรศัพท์ที่เงียบกริบ บัดนี้ซึ่งในที่สุดเขาก็ได้ติดต่อมาแล้ว แซมมีความรู้สึกว่าความฝันนั้นจะไม่หวนกลับมาอีก ในบางประการ มันทำให้รู้สึกโล่งใจ จากคุณ : Me&Me=Only Me - [ 19 ก.พ. 52 07:06:41 A:192.168.0.17 X:203.107.203.200 TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนมีแอนด์มี There will be days, maybe not now but in the months and even years to come, when she happens to be on your mind and the phone will ring and without thinking you'll pick up, wondering if this could be her calling to let you know she's all right. You don't stop worrying about your children when they grow up and leave home. You don't stop even after they're not there any more to worry about and never will be again. จะมีบางวัน ซึ่งอาจไม่ใช่ตอนนี้ แต่ในอีกหลายเดือนหรือกระทั่งหลายปีข้างหน้า เมื่อคุณบังเอิญคิดถึงเธอขึ้นมาแล้วโทรศัพท์ดังขึ้น และคุณก็ยกหูโทรศัพท์โดยไม่ทันคิดอะไร นึกสงสัยว่านี่เธอโทรมาเพื่อบอกคุณว่าเธอสบายดีหรือเปล่า คุณไม่เลิกเป็นห่วงลูก ๆ เมื่อพวกเขาโตขึ้นและย้ายออกไปจากบ้าน คุณไม่เลิกเป็นห่วงแม้หลังจากพวกเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น และจะไม่มีวันกลับมาอยู่ที่นั่นให้คุณเป็นห่วงได้อีกต่อไปแล้วก็ตาม If there is an end to wishing you could turn back the clock, or to hoping you will wake one morning to discover it was all a bad dream, I haven't reached it yet. Acceptance is harder to find, I suspect, grief more difficult to resolve, when your family has been violated. Since Sophie died we haven't been the same. The murderer doesn't just murder his victim, he murders a little part of the family as well. He murdered a little part of Laura and me that night. ถ้ามีจุดจบในการปรารถนาว่าคุณสามารถย้อนเวลากลับไปได้ หรือการคิดหวังว่าคุณจะตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งเพื่อพบว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ผมก็ยังไม่เคยไปถึงจุดนั้น ผมสงสัยว่าเมื่อครอบครัวของคุณถูกประทุษร้าย การยอมรับนั้นยากกว่าในการได้มา ความโศกเศร้านั้นยากกว่าในการทำให้สลายหายไป นับตั้งแต่โซฟีเสียชีวิตไปเราก็ไม่เคยเหมือนเดิม ฆาตกรไม่ได้ฆ่าแค่เหยื่อของเขาเท่านั้น แต่เขาฆ่าส่วนเล็ก ๆ ของครอบครัวเราไปด้วย เขาฆ่าส่วนเล็ก ๆ ขอลอร่ากับผมไปในคืนนั้น I dream about him, our murderer and yours - a human being with no conscience, no regard for the value of another's life, who is indifferent to the pain and havoc he leaves in his wake, who isn't human, at least not in my book, yet is still walking around free, still living his life. ผมฝันถึงเขา ฆาตกรของเราและของคุณ -- มนุษย์ผู้ไร้สำนึกผิดชอบชั่วดี ไม่คำนึงถึงคุณค่าของชีวิตผู้อื่น คนที่เฉยชาต่อความเจ็บปวดและความหายนะที่เขาทิ้งไว้เบื้องหลัง คนที่ไม่ใช่คน อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตามคัมภีร์ของผม ถึงกระนั้นเขาก็ยังเดินลอยนวลอยู่ได้ ยังดำเนินชีวิตอยู่ได้ I had advice for them, insights I felt it might be appropriate to share with others, strangers, whose lives he destroyed. As if my own experience had allowed me a unique understanding of what they must have been going through. I felt so sorry for them. I felt and still feel what happened was partly my fault. And I wondered if I should write. I wanted to write. ผมมีคำแนะนำสำหรับพวกเขา ความเข้าใจถ่องแท้ที่ผมรู้สึกว่าน่าจะเหมาะสำหรับแบ่งปันกับคนอื่น ๆ คนแปลกหน้าที่ชีวิตถูกเขาทำลาย ราวกับว่าประสบการณ์ของผมเองนั้น ทำให้ผมเกิดความเข้าใจพิเศษเฉพาะในสิ่งที่พวกเขาต้องฝันฝ่า ผมรู้สึกเสียใจกับพวกเขาเหลือเกิน ผมเคยรู้สึกและยังคงรู้สึกอยู่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความผิดของผมส่วนหนึ่ง และผมสงสัยว่าควรเขียนมันออกมาหรือไม่ ผมอยากเขียน Something held me back me though. แม้แต่อะไรบางอย่างที่ยับยั้งผมไว้ก็ยังหนุนหลังผมอยู่ ประโยคสุดท้ายนี่ใช้เวลาคิดข้ามวันเลยเชียว จากคุณ : Me&Me=Only Me - [ 19 ก.พ. 52 07:13:47 A:192.168.0.17 X:203.107.203.200 TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอามาแชร์ด้วยอีกครั้ง ผมแปลส่งนานมีอย่างนี้ครับ ตอนที่โทรศัพท์ส่งเสียงดังขึ้น แซม เมทคาล์ฟใส่ชุดชั้นใน นั่งไขว่ห้างอยู่บนพื้น ในท่าที่เธอชอบ กำลังฟังมาเรีย คาลาส์*(*นักร้องโอเปร่าเสียงโซปราโน่ เชื้อสายกรีก เธอเป็นนักร้องโอเปร่าที่มีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งในศตวรรษที่ยี่สิบ : ผู้แปล) ใส่หัวใจและวิญญาณลองในเพลง “Ebben? Ne andro lontana” ของคาตาลานี่*(*นักแต่งเพลงโอเปร่าชาวอิตาลี : ผู้แปล) และคิดว่าเธอน่าจะออกจากชีวิตเฮงซวยแบบนี้มาตั้งนานแล้ว อีกสี่วันเธอจะเดินทางออกจากฟลอเรนซ์ บินกลับบ้านที่บอสตันด้วยตั๋วเที่ยวเดียว อพาร์ทเม้นท์ที่มีแต่ของใช้จำเป็นของเธอในโอลทราร์โน่*(*เป็นย่านหนึ่งของเมืองฟลอเรนซ์)...บนผนังสีเหลืองไม่มีรูปถ่ายหลงเหลือ เฟอร์นิเจอร์ถูกย้ายออกไปหมดแล้ว กล่องกระดาษแข็งและหีบห่อกองใหญ่พร้อมจะถูกขนส่ง...ดูคล้ายอาคารผู้โดยสารขาออกของประเทศโลกที่สามบางแห่ง แต่แซมก็ยังรู้สึกเจ็บปวด และอยากไปให้พ้นๆสถานที่ซึ่งมีความทรงจำอยู่มากมาย เธอดึงหูฟังวิทยุออก ไม่มีอะไรมาทำให้เธออยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว เฟเดอริโกไม่ได้ติดต่อกลับมาเกือบเดือนแล้ว และเธอก็ไม่หวังและต้องการได้ยินข่าวจากเขาอีก แต่ก็นั่นแหละ...คุณไม่มีทางรู้หรอก...สิ่งที่ทิ่มแทงอยู่นั้นมันเหมือนเป็นการบอกลา โทรศัพท์ยังดังไม่หยุด เริ่มทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด คนธรรมดาทั่วไปก็น่าจะรู้แล้วว่าเธอไม่อยู่บ้าน แต่ถ้าเกิดเป็นเรื่องสำคัญล่ะ? เธอเช็ดน้ำตา ข้อนิ้วจ้ำม่ำค่อยๆ หลุดออกมาจากกรอบแว่น ชายตาขึ้นมองนาฬิกาในห้องครัว ซึ่งประจำตำแหน่งของมันอย่างภาคภูมิเหนือเตาแก๊สรุ่นโบราณ...หน้าปัดของมันมีคราบน้ำมันที่เกิดจากการทำอาหารเป็นเวลาหลายปีจับหนาเป็นชั้น เป็นภาพเลียนแบบของเทวดากาเบรียลจากรูปเทวดากาเบรียลมาแจ้งข่าวแก่พระนางมารีย์*(*ในความเชื่อทางศาสนจักรคาทอลิก การแจ้งข่าวแก่พระนางมารีย์นั้นเป็นการเปิดเผยของพระเจ้า โดยการส่งทูตสวรรค์กาเบรียลมาแจ้งข่าวกับเธอ บอกว่า เธอจะตั้งครรภ์ และให้กำเนิดบุตรชายคนหนึ่ง จงตั้งชื่อบุตรนั้นว่า เยซู ฝ่ายมารีย์บอกกับทูตสวรรค์ว่า จะเป็นไปได้อย่างไรเพราะนางยังหาได้ร่วมกับชายใดไม่ ทูตสวรรค์จึงตอบว่า พระวิญญาณบริสุทธิ์จะเสด็จลงมาบนเธอ และฤทธิ์เดชของผู้สูงสุดจะปกเธอ เหตุฉะนั้นองค์บริสุทธิ์ที่จะบังเกิดมานั้นจะได้เรียกว่า พระบุตรของพระเจ้า : ผู้แปล) ของลีโอนาร์โด*(*ลีโอนาร์โด ดาวินชี) จากคุณ : OUTSIDER - [ 19 ก.พ. 52 09:34:24 A:192.168.0.17 X:58.9.199.69 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อีกสิบเอ็ดนาทีเที่ยง เธอมักจะจำเวลาที่รับโทรศัพท์ ลุกขึ้นคุกเข่า มองหาเครื่องโทรศัพท์ ไล่ตามสายข้ามห้องจนเจอมันอยู่ใต้กองเอกสารกองหนึ่ง เธอห้ามตัวเองไม่ได้ มือของเธอสั่นเล็กน้อย ได้โปรด...ได้โปรดเถอะ พระเจ้า อย่าให้เป็นเฟเดอริโก้เลย “Pronto*(*ฮัลโหล : ผู้แปล)?” “เอ่อ ฮัลโหล...แซมรึเปล่า? แซม แมทคาล์ฟ?” เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงยังหนุ่ม ฟังดูเป็นมิตร สำเนียงอเมริกัน เธอจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงใคร...ด้วยความผิดหวัง เธอได้รับตามคำภาวนาของเธอ “ใครจะพูดด้วยคะ?” “ผมได้เบอร์ของคุณมาจากคนที่เรารู้จัก เอ็ดบอกว่าคุณกำลังจะออกจากเมือง ผมก็เลยอยากคุยกับคุณเรื่องโซเฟีย” “คุณรู้จักเธอด้วยเหรอ? เดี๋ยวก่อน คุณเป็นใคร?” “ครับ คุณผู้หญิง ผมได้รับสิทธิพิเศษนั่น” เขาถอนหายใจเล็กน้อยเหมือนแกล้งทำ “เทวดาองค์หนึ่งถ้ามีอยู่จริงนะ...โซฟีเคยพูด และผมก็เห็นสีรุ้งทุกสี” มีเรื่องบ้าๆเกิดขึ้นที่นี่แล้วล่ะ “ฟังนะคุณ...ฉันขอโทษ แต่ใครเป็นคนให้เบอร์นี้กับคุณ?” “คิดว่าผมเป็นวอร์ดสิ” เขาพูดแผ่วเบา ลงท้ายประโยคด้วยเสียงสูงเหมือนเป็นคำถาม “คิดว่าคุณเป็นอะไรนะ?” เธอรู้สึกตัวว่ากำลังหัวเราะ “แซม คุณกับผมไม่เคยพบกัน แต่...ผมเชื่อว่าเราทั้งคู่รู้ว่าผมโทรมาทำไม” อาการหวาดกลัววูบผ่านร่างของเธอเป็นครั้งแรก “คุณกำลังพูดบ้าอะไรของคุณ?” “มันน่าจะเป็นการดีกว่า...หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับโซเฟียผู้น่าสงสาร...ถ้าจะไม่ไปรื้อฟื้นความหลัง ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เก็บมันไว้อย่างนั้นเถอะ” จากคุณ : OUTSIDER - [ 19 ก.พ. 52 09:36:10 A:192.168.0.17 X:58.9.199.69 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เขาทิ้งท้ายประโยคด้วยเสียงสูงเหมือนประโยคคำถามอีกครั้ง แล้วเธอก็รู้ โอพระเจ้า ผิวของเธอเหมือนถูกแทงด้วยหนามแหลมคม...มันเป็นโทรศัพท์ที่เธอเคยคาดว่าจะได้รับ น่ากลัวมาก นานมากซะจนเธอคิดว่าเขาลืมไปแล้ว “คุณต้องการอะไร?” “ผมมั่นใจว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการ” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “จงมองดูสถานการณ์นี้จากข้างบน...” แซมวางสาย กระแทกหูโทรศัพท์ใส่แคร่ นาทีต่อมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ขยับ ยืนก้มมองแขนเปลือยเปล่าของตัวเองที่กอดกันอยู่บนหน้าท้อง กอดตัวเอง โยกตัวไปมา ไม่สามารถบังคับให้หยุดได้ มันดังอีกห้าครั้ง ในความฝัน คนที่โทรมาจะวางหูไปก่อนที่เธอจะรับสายเสมอ เธอจะตื่นขึ้นมา เหงื่อท่วมตัว แขนข้างนึงเหยียดออกไปยังโทรศัพท์ที่เงียบกริบ และแล้วในที่สุดมันก็เป็นจริง แซมเคยมีความรู้สึกว่าความฝันนี้คงไม่มีวันเกิดขึ้นจริง แต่ถ้าคิดในอีกแง่นึง มันก็เหมือนยกภูเขาออกจากอก จากคุณ : OUTSIDER - [ 19 ก.พ. 52 09:36:30 A:192.168.0.17 X:58.9.199.69 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณคุณ white rabbit และคุณ genf มากเลยค่ะ การนำงานแปลมาโพสต์ในพันทิป ก็เป็นอีกช่องทางในการพัฒนาทักษะการแปล คคห.ที่ 9 - เกิดข้อผิดพลาดในการ copy ข้อความค่ะ เราแปลไว้แล้ว แต่ copy มาไม่หมดค่ะ ขอกลับขึ้นไปแก้นะคะ ขอบคุณคุณ ล็อกอินขอยืม (พระเอกละครหลังข่าว), คุณ Me&Me=Only Me และคุณ OUTSIDER ที่นำบทแปลมาแลกเปลี่ยนกันอ่านนะคะ ได้ไปอบรมที่นานมีบุ๊คส์กันใช่มั้ยคะ เป็นอย่างไรกันบ้างคะ เราว่าได้ประโยชน์มากนะคะ ได้ความรู้จากวิทยากรและได้ทราบมุมมองของบรรณาธิการด้วย แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 10:47:03 จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 10:38:33 ]

ความคิดเห็นที่ 19 แหะ ๆ ผิดเป็นครู stripped-down (adjective) minimalist: deprived of all but the most essential or simple features (From MSN Encarta) จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 11:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 20 #10 คุณ genf There was nothing to keep her here. Federico hadn't been in touch for almost a month and she neither expected nor wanted to hear from him again. And yet - Sam closed her eyes - you never knew, the prick might feel like saying goodbye ก็จริงอย่างที่คุณว่าเหมือนกัน federico หายหัวไปนานแล้ว  แต่ใครเล่าจะรู้ เสียงโทรศัพท์นี่  ไอ้บ้านั่นอาจจะอยากโทรมาลาก็ได้ จากคุณ : ล็อกอินขอยืม (พระเอกละครหลังข่าว) - [ 19 ก.พ. 52 11:35:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 She would remember the excact time of the call. would ตรงนี้ เหมือนกับมีบุคคลที่ 3 กำลังแสดงความเชื่อมั่นกับสิ่งที่จะเกิดในอนาคตว่า เวลาของการโทรศัพท์ครั้งนี้  แซมจะต้องจดจำมันไว้อย่างไม่ผิดเพี้ยน (แม้ในอนาคตข้างหน้าก็ตาม  เนื่องจากเป็นโทรศัพท์ครั้งสำคัญ) ผู้แต่งใช้เทคนิคกล่าวนำแบบนี้ก่อนเข้าบทสนทนาโทรศัพท์ ถ้าผู้อ่านคิดตามก็จะเกิดความตื่นเต้นว่า ต่อมาจะต้องเกิดเรื่องอะไรที่แรงๆขึ้นแน่ๆ จากคุณ : ล็อกอินขอยืม (พระเอกละครหลังข่าว) - [ 19 ก.พ. 52 21:28:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คุณ Flowery ไปอบรมที่นานมีมาด้วยเหรอครับ ผมว่าก็ได้ประโยชน์พอสมควรครับ แค่ rapidshare อย่างเดียวก็คุ้มแล้วครับ แต่อยากได้งานจากนานมีมากกว่า อิอิ ลองสอบถาม จากทาง บก. เค้าบอกว่ามีงานแปลที่เราส่งไปเป็นตัวอย่างอยู่แล้ว และจะติดต่อกลับมาเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเมื่อไหร่ ตอนนี้ก็คงสร้างผลงานกับสำนักพิมพ์อื่นไปก่อน จากคุณ : OUTSIDER - [ 20 ก.พ. 52 08:05:42 A:58.9.199.69 X: ]

ความคิดเห็นที่ 23 สวัสดีค่ะ คุณ outsider แต่อยากได้งานจากนานมีมากกว่า อิอิู <--- เหมือนกันเลย ฮิ ฮิ คุณ outsider มีผลงานแปลแล้วหรอคะ ดีจัง ของเราตอนนี้ยังเป็นแค่ความฝันค่ะ ฝึกต่อไป สู้ ๆ ๆ จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 09:19:02 ]

ความคิดเห็นที่ 24 แต่อยากได้งานจากนานมีมากกว่า อิอิู <--- เหมือนกันเลย ฮิ ฮิ <--- ลอกทีเดียวสองคนเลย อิอิ อบรม ได้ความรู้ด้านเทคนิคเยอะค่ะ แล้ว.....เอ่อ.... อ่า..... อาหารก็อร่อย คุณ outsider โชคดี ถามไปแล้วนานมีตอบ ดิฉันสิคะ ถามไปสองครั้ง เงียบหาย คำตอบยังห้อยต่องแต่งอยู่ในสายลม ตามหาไม่เจอเลย จะโทรไปซ้ำก็เกรงคำครหา คุณ outsider โทรไปถามหรืออย่างไรคะ หรือถามตอนอบรม? ไม่ต่อตอนสามให้จบกันเหรอ อีกนิดเดียวเอง... ตอนนี้มีที่แปลยากมากๆ คือ a warren of hot dusty rooms lit by tall windows พลิกตำราล่าความหมายของ warren กันมึนตึ๊บไปเลย กว่าจะนึกคำมาแปลได้ เดี๋ยวดิฉันเอาตอนสามมาแปะเลยนะ... แลกกันอ่าน จากคุณ : Me&Me - [ 20 ก.พ. 52 14:59:47 A:203.107.202.251 X: TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ‘Are you sure you want to go through with this?’ Laura asked. ‘Am I sure?’ ‘Everything is going to remind you of her.’ I turned towards my wife, but for a moment couldn’t speak. She sat staring ahead. ‘Well don’t say I didn’t warn you.’ We were parked just off Borgo San Frediano, across from the entrance to the atelier. The heat in the taxi was stifling. ‘We’re here now, we might as well go up,’ I said, trying not to let my impatience show. I was already late for my next appointment at the Questura. ‘I didn’t come back to Florence because I want to forget.’ She retaliated sharply, ‘And I didn’t come here to sightsee.’ 'คุณแน่ใจหรือว่าอยากลงไปลุยกับเรื่องนี้' ลอร่าถาม 'ผมแน่ใจรึ' 'ทุกอย่างจะทำให้คุณคิดถึงลูกขึ้นมาอีก' ผมหันไปหาภรรยา แต่พูดไม่ออกอยู่ชั่วขณะ เธอนั่งจ้องมองไปเบื้องหน้า 'แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ' เราจอดรถอยู่นอกบอร์โก ซาน เฟรดิอาโนนี่เอง ข้ามจากทางเข้าไปถึงสตูดิโอ ความร้อนในแท็กซี่ทำให้หายใจไม่ออก 'เรามาถึงนี่แล้ว เราก็ควรจะขึ้นไป' ผมพูด พยายามไม่แสดงความรำคาญออกมา ผมสายไปเรียบร้อยแล้วสำหรับนัดต่อไปที่เกวสตูรา 'ผมไม่ได้กลับมาฟลอเรนซ์เพราะอยากลืม' เธอตอบโต้อย่างฉุนเฉียว 'ฉันก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อชมเมือง' I had suggested to Laura that while I was occupied with the police later, she could always go and look at the Fra Angelicos in San Marco. ‘Sweetheart . . . it’ll be all right. Just let’s get this over with.’ I climbed out of the cab and held the door for her. Her anxiety about meeting Bailey Grant and looking at Sophie’s drawings was understandable. Eleven months ago, when I’d collected our daughter’s portfolio from the studio, I’d found that being shown her work (so much of it unfinished) was like losing her all over again. Laura couldn’t face coming with me then. Now she was going to find it harder – a lot harder. ผมได้แนะนำลอร่าไปว่าขณะที่ผมยุ่งอยู่กับตำรวจหลังจากนี้ เธอสามารถไปชมงานของฟรา อันเจลิโกในซาน มาร์โกได้ตลอดเวลา 'ที่รัก...แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย เราไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนเถอะ' ผมปีนลงจากแท็กซี่แล้วถือประตูรถเปิดให้เธอ ความวิตกทุกข์ร้อนของเธอกับการไปพบเบลีย์ แกรนต์และดูงานวาดของโซฟีนั้นเป็นที่เข้าใจได้ เมื่อเก้าเดือนก่อนตอนที่ผมมารวบรวมแฟ้มงานของลูกสาวเราจากสตูดิโอแห่งนี้ ผมพบว่าการได้เห็นผลงานของลูกนั้น(จำนวนมากเหลือเกินที่ยังทำไม่เสร็จ)ก็เหมือนได้สูญเสียแกไปอีกครั้ง คราวนั้นลอร่าไม่กล้าเผชิญหน้ามาร่วมกับผม คราวนี้เธอกำลังพบว่ามันยากยิ่งกว่าเดิม -- ยากกว่าเดิมมาก I hadn’t told her everything. The drawings had only turned up recently. One of Sophie’s fellow students had discovered a folder and a sketchbook while cleaning out the lockers in the cast room. Bailey had written to say the work it contained was quite remarkable, but also somewhat disturbing. His words. ผมไม่ได้เล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง งานวาดพวกนี้เพิ่งปรากฏขึ้นเมื่อไม่นานมานี่เอง เพื่อนนักศึกษาของโซฟีคนหนึ่งไปพบแฟ้มและสมุดสเก็ตช์ภาพ ตอนทำความสะอาดล็อกเกอร์ในห้องหล่อ เบลีย์เขียนจดหมายไปบอกว่าผลงานที่อยู่ในนั้นค่อนข้างน่าทึ่ง แต่ก็ค่อนข้างน่าวิตกด้วยเหมือนกัน เขาว่าอย่างนั้น จากคุณ : Me&Me - [ 20 ก.พ. 52 15:03:42 A:203.107.202.251 X: TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 26 While I paid off the taxi, Laura stood in the narrow doorway under the shade of a torn green awning. It was nearly midday, I felt the sun branding my neck. ‘I don’t remember it all looking so . . . squalid,’ she said. The volatile fug of oils and turpentine thickened as we climbed the steep marble stairs from the street. Waiting for us at the top stood a slim young woman in jeans and a black T-shirt; she was carrying an armful of small mirrors. ขณะที่ผมจ่ายค่าแท็กซี่ ลอร่ายืนอยู่ในช่องประตูแคบ ๆ ใต้เงาผ้าใบกันแดดเก่าขาดสีเขียว เกือบเที่ยงแล้ว ผมรู้สึกว่าดวงอาทิตย์กำลังเอาเหล็กแดง ๆ จี้คอผมอยู่ 'ฉันจำไม่ได้ว่ามันช่างดู...ซอมซ่อเหลือเกิน' เธอพูด กลิ่นอับระเหยง่ายของน้ำมันและน้ำมันสนเข้มข้นขึ้นเมื่อเราปีนบันไดหินอ่อนสูงชันขึ้นไปจากถนน หญิงสาวผอมบางสวมกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดสีดำคนหนึ่งยืนรอเราอยู่ที่ขั้นบนสุด เธอหอบกระจกอันเล็ก ๆ อยู่เต็มอ้อมแขน ‘It’s a long way up,’ she said in English. ‘I’m India, by the way, Mr Grant’s assistant.’ Her auburn hair was cut short like a boy’s. I hadn’t seen her before. ‘You must be . . . Sophie’s parents.’ I nodded and without another word she led us back through a warren of hot dusty rooms lit by tall windows. The place had been a church before it was converted into a studio complex. 'บันไดสูงทีเดียว' เธอพูดเป็นภาษาอังกฤษ 'ฉันชื่ออินเดีย อ้อ เป็นผู้ช่วยมิสเตอร์แกรนต์' ผมสีน้ำตาลแดงของเธอตัดสั้นเหมือนเด็กผู้ชาย ผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน 'คุณคงเป็น...พ่อแม่ของโซฟี' ผมพยักหน้า แล้วโดยไม่พูดอะไรอีกเธอนำเรากลับเข้าไปผ่านห้องนั้นออกห้องนี้ ห้องซึ่งร้อนอ้าวฝุ่นเขลอะมีหน้าต่างทรงสูงสำหรับให้แสงสว่าง สถานที่แห่งนี้เคยเป็นโบสถ์มาก่อนที่มันจะเปลี่ยนมาเป็นสตูดิโอคอมเพล็กซ์ Through an open door we caught a glimpse of a life-drawing class in progress, the students hushed in concentration. I took Laura’s arm and gave it a squeeze. When we first brought Sophie here to see the studio, she was only eighteen and still uncertain about coming to Italy to learn how to draw and paint. ‘This place gives me the creeps,’ she’d said with a shudder, ‘it’s like an art cemetery.’ ผ่านประตูที่เปิดอยู่บานหนึ่งเราเห็นห้องเรียนกำลังเรียนวาดภาพคนจริงกันอยู่ นักเรียนตั้งใจทำงานกันเงียบกริบ ผมจับแขนลอร่าแล้วบีบทีหนึ่ง ตอนเราพาโซฟีมาที่นี่ครั้งแรกเพื่อดูสตูดิโอนั้น แกอายุเพียงสิบแปดปี และยังไม่แน่ใจเรื่องมาเรียนวาดเขียนที่อิตาลี 'ที่แห่งนี้ทำให้หนูขนลุก' แกพูดตัวสั่นเทา 'มันเหมือนสุสานศิลป์' I didn’t listen to her when she claimed to be afraid of Florence, afraid of being overawed, destroyed by its beauty. I tried to persuade her that developing her artistic talent was a better way to spend her gap year than backpacking through Africa or lying on a beach in Thailand. In the end the choice had been hers, but I regret . . . no, it’s more than regret, I blame myself for influencing her decision. I even told her – I can hear it now – that she would be ‘grateful to us some day’. ผมไม่ยอมรับฟังตอนที่ลูกอ้างว่ากลัวฟลอเรนซ์ กลัวถูกข่มขวัญทำลายโดยความงามของมัน ผมพยายามเกลี้ยกล่อมแกว่าการพัฒนาความสามารถพิเศษทางศิลปะของแกนั้น เป็นการใช้เวลาในช่วงพักเรียนก่อนเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีกว่าการแบกเป้ลุยแอฟริกา หรือการนอนเล่นตามชายหาดที่เมืองไทย ในที่สุดแกก็เลือกตามนั้น แต่ผมเสียใจ... ไม่ใช่หรอก มันยิ่งกว่าเสียใจ ผมโทษตัวเองที่ใช้อิทธิพลเหนือการตัดสินใจของลูก ผมถึงกับบอกแกว่า -- มันยังก้องหูผมอยู่เลยตอนนี้ -- สักวันแกจะ 'รู้สึกขอบคุณพ่อแม่' These things will haunt you forever, if you let them. สิ่งเหล่านี้จะตามหลอกหลอนคุณไปชั่วกาลนาน ถ้าคุณยอมมัน จากคุณ : Me&Me - [ 20 ก.พ. 52 15:05:09 A:203.107.202.251 X: TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 27 จบบททดสอบแต่เพียงเท่านี้ ... พอเอางานมาแปะแล้วเห็นเลยว่าพิมพ์ผิดเยอะ ทำไมตอนตรวจไม่เห็นฟะ? (รำพึงกับตัวเอง) เคยนึกสงสัย(ที่จริง ตอนนี้ก็ยังสงสัยอยู่นะ)ว่า ฉันแปลเกาะต้นฉบับมากไป หรือแปลห้วนเกินไป หรือแปลเยิ่นเย้อเกินไป??? หรือแปลได้ห่วยแตกมากๆ (ไม่รู้จะหาคำตอบจากไหน) เสนองานไปกี่ สนพ. จึงถูกปฏิเสธหรือไม่ก็เมินใส่(หายจ้อย) จนแทบจะไม่เหลือสนพ. ให้มีหน้าไปเสนออีกแล้ว พยายามมานานปี จนบัดนี้ก็ยังไม่เคยมีงานแปลเป็นของตัวเองสักเล่ม จากคุณ : Me&Me - [ 20 ก.พ. 52 15:18:03 A:203.107.202.251 X: TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 28 สวัสดีค่ะ คุณ Me&Me พอกลับมาดูงานของตัวเอง ก็นึกอยากจะแก้อีกหลายจุด ตอนนั้น ทราบข่าวก่อนหมดเขตส่งบทแปลเพียงวันเดียว ไม่เคยส่งงานแปลไปสนพ.ใดมาก่อน ก็พยายามแปลให้ทัน ได้ไปอบรมก็ดีใจแล้ว แต่จะยิ่งดีใจถ้าได้งานค่ะ ฮิ ฮิ อาหารอร่อยจริงค่ะ โดยเฉพาะวันที่  2 ยิ่งถูกปาก คุณ Me&Me แปะบทแปลจนจบ เราแปะบ้างนะคะ แลกกันอ่านเนอะ จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 22:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 "คุณแน่ใจนะว่าคุณต้องการตรวจสอบเรื่องนี้อีก" ลอร่าถามขึ้น "ผมแน่ใจมั้ยเหรอ" "ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะทำให้คุณคิดถึงลูก" ผมหันไปหาภรรยาของผม แต่ชั่วขณะนั้น ผมพูดไม่ออก เธอนั่งมองไปข้างหน้า "อย่าบอกนะว่าฉันยังไม่ได้เตือนคุณ" รถที่เรานั่งจอดส่งเราที่หน้าบอร์โก ซาน เฟร็ดดิเอโน ตรงข้ามทางเข้าสตูดิโอศิลปะ ความร้อนในรถแท็กซี่ทำให้หายใจแทบไม่ออก "เรามาถึงที่นี่แล้ว เราขึ้นไปกันเถอะ" ผมพูด พยายามไม่แสดงออกว่าผมรอไม่ไหวแล้ว จริง ๆ มันสายไปแล้วล่ะกับนัดถัดไปที่เควสทูรา "ที่ผมไม่ได้กลับมาเมืองฟลอเรนซ์เพราะผมต้องการจะลืม" เธอตอบกลับทันทีว่า "ฉันก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อชมเมืองหรอกนะ" ผมได้แนะนำลอร่าไปแล้วว่า ระหว่างที่ผมไปกับตำรวจ เธอออกไปเที่ยวชมฟรา แองเจ็ลลิคอสในซาน มาร์โคได้ "ที่รัก...ทุกอย่างจะเรียบร้อย เพียงแค่ทนทำให้มันเสร็จ" ผมออกจากรถแท็กซี่และอ้าประตูค้างไว้ให้เธอ มันเป็นธรรมดาที่เธอจะกังวลเรื่องการพบกับเบลลีย์ แกรนท์และดูภาพวาดของโซฟี 11 เดือนที่แล้ว ตอนที่ผมเก็บแฟ้มงานของลูกสาวผมมาจากสตูดิโอ ผมพบว่าการได้เห็นผลงานของเธอ (แม้ส่วนใหญ่จะเป็นงานที่ยังไม่เสร็จ) ให้ความรู้สึกว่าผมสูญเสียเธอไปอีกครั้งหนึ่ง ครั้งนั้น ลอร่าไม่กล้าเดินทางมาพร้อมผม ตอนนี้ เธอกำลังรู้ว่าครั้งนี้มันยากกว่าครั้งนั้น ยากกว่ามาก ๆ ทีเดียว ผมยังไม่ได้บอกเธอหมดทุกเรื่อง เมื่อไม่นานมานี้ ภาพวาดบางภาพเพิ่งถูกค้นเจอ เพื่อนร่วมชั้นของโซฟีคนหนึ่งพบแฟ้มและสมุดสเก็ตช์ภาพ ขณะที่เขาทำความสะอาดล็อกเกอร์ในห้องประติมากรรม จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 22:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เบลลีย์เขียนบอกไว้ว่าผลงานที่อยู่ข้างในดูโดดเด่นมากแต่ก็ทำให้รู้สึกรำคาญใจอยู่บ้าง เขาบอกไว้อย่างนี้ ขณะที่ผมกำลังจ่ายค่าแท็กซี่ ลอร่ายืนหลบแดดอยู่ตรงทางเข้าแคบ ๆ ใต้ผ้าใบกันแดดสีเขียวที่ฉีกขาด ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงตรงแล้ว ผมรู้สึกได้ถึงแสงแดดที่แผดลงมายังคอของผม "ฉันลืมไปเลยว่าทุกอย่างที่นี่ช่าง...โสโครก" ยิ่งเราขึ้นบันไดหินอ่อนสูงชันที่ทอดจากถนนขึ้นไปสูงเท่าไหร่ กลิ่นเหม็นหืนของน้ำมันและยางสนก็ยิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวร่างบางคนหนึ่งที่สวมเสื้อยืดสีดำและกางเกงยีนส์กำลังยืนรอเราอยู่ที่ปลายสุดของบันได เธอกำลังถือกระจกบานเล็ก ๆ ไว้เต็มแขน "ทางขึ้นค่อนข้างสูงนะคะ" เธอพูดด้วยภาษาอังกฤษ "ฉันชื่ออินเดียค่ะ แล้วก็เป็นผู้ช่วยของคุณแกรนท์" ผมสีน้ำตาลแดงของเธอตัดสั้นคล้ายผมของเด็กผู้ชาย ผมไม่เคยเจอเธอมาก่อน "พวกคุณคงเป็น...พ่อแม่ของโซฟีแน่ ๆ เลย" ผมพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก เธอนำพวกเรากลับเข้าไปยังห้องทั้งหลายที่ร้อนและฝุ่นคลุ้งแออัดรับแสงเข้ามาด้วยหน้าต่างบานสูง ที่นี่เคยเป็นโบสถ์มาก่อนที่จะถูกเปลี่ยนเป็นศูนย์รวมสตูดิโอ จากหน้าต่างที่เปิดไว้ พวกเราเหลือบเห็นชั้นเรียนวาดภาพเหมือนซึ่งนักเรียนกำลังตั้งหน้าตั้งตาเรียนกันอยู่ ผมจับแขนลอร่าและบีบไว้แน่น ครั้งแรกที่พวกเราพาโซฟีมาที่สตูดิโอ ตอนนั้น เธออายุเพียง 18 ปี และยังคงไม่แน่ใจเรื่องการมาเรียนวาดภาพและระบายสีที่อิตาลี "ที่นี่ทำให้หนูรู้สึกกลัว" เธอพูดพร้อมกับสั่นระริก "มันเป็นเหมือนสุสานงานศิลปะ" ผมไม่รับฟังเธอตอนที่เธออ้างว่าเธอกลัวเมืองฟลอเรนซ์ กลัวว่าจะถูกข่มขวัญ กลัวว่าจะถูกทำลายด้วยความงามของเมืองนี้ ผมพยายามเกลี้ยกล่อมเธอว่าการพัฒนาพรสวรรค์ทางศิลปะของเธอเป็นทางเลือกที่ดีกว่าการใช้เวลาช่วงรอยต่อ 1 ปี ไปกับการสะพายเป้ท่องแอฟริกาหรือนอนบนชายหาดสักแห่งในประเทศไทย ท้ายที่สุด เธอเองเป็นคนตัดสินใจ แต่ผมเสียใจ... ไม่สิ มันมากกว่าความเสียใจ ผมตำหนิตัวเองที่ครอบงำการตัดสินใจของเธอ ผมยังบอกเธออีกนะ ตอนนี้ ผมยังได้ยินประโยคนั้น ผมพูดไปว่า แล้วสักวันลูกจะ 'ซาบซึ้งในสิ่งที่พ่อแม่ทำ' ถ้าคุณปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้น สิ่งทั้งหลายนี้แหละจะคงอยู่กับคุณตลอดไป จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 22:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 31 หนทางยังอีกยาวไกล สู้ต่อไปนะคะ ทุก ๆ คน จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 22:19:22 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตามมาแปะด้วยคนครับ “คุณแน่ใจนะว่าต้องการทำอย่างนี้?” ลอร่าถาม “ผมแน่ใจรึเปล่าน่ะเหรอ?” “ทุกอย่างจะทำให้คุณคิดถึงเธอ” ผมหันมาทางภรรยาของผม พูดอะไรไม่ออกไปพักนึง เธอนั่งมองตรงไปข้างหน้า “แล้วอย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนนะ” เราจอดรถอยู่ติดกับบอร์โก ซาน เฟรดิอาโน่ ตรงข้ามกับทางเข้าสตูดิโอ ในรถแท็กซี่ร้อนจนอึดอัด “ไหนๆก็มาถึงแล้ว ขึ้นไปกันดีกว่า” ผมบอก พร้อมทั้งพยายามเก็บอาการกระวนกระวาย เขาสายแล้วสำหรับนัดต่อไปที่คูเอสตูร่า*(*สถานีตำรวจ : ผู้แปล) “ผมไม่ได้กลับมาฟลอเรนว์เพราะว่าต้องการที่จะลืม” ผมได้แนะนำลอร่าว่าระหว่างที่ผมคุยธุระกับตำรวจหลังจากนี้ เธอสามารถไปดูผลงานของฟรา แองเจลิโก้ ในซานมาร์โกได้ตลอดเวลา “ที่รัก...มันจะต้องเรียบร้อย เราไปจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จๆเถอะ” ผมลงจากรถแท็กซี่ เปิดประตูรอเธอ ผมไม่ได้บอกเธอทุกอย่าง ภาพวาดหลายภาพเพิ่งถูกค้นพบโดยบังเอิญเมื่อเร็วๆ นี้ เพื่อนนักเรียนคนหนึ่งของโซเฟียเจอที่เก็บเอกสาร และสมุดสเก็ตภาพเล่มหนึ่งขณะทำความสะอาดล็อคเกอร์ในห้องแต่งตัว เบลี่ย์ได้จดชื่อผลงานที่มีความโดดเด่นเอาไว้ แต่มีบางอย่างที่รบกวนจิตใจ คำพูดของเขา จากคุณ : OUTSIDER - [ 20 ก.พ. 52 23:55:16 A:58.9.195.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 33 ระหว่างผมจ่ายค่าแท็กซี่ ลอร่าก็เข้าไปยืนที่ประตูแคบๆ ใต้เงาผ้าใบสีเขียวขาดรุ่งริ่ง เกือบเที่ยงแล้ว ผมรู้สึกถึงความร้อนของแสงแดดที่ส่องลงมาบนต้นคอ “ฉันจำไม่ได้แล้ว แต่ทุกอย่างดู...สกปรกมาก” เธอบอก กลิ่นอับของน้ำมันและยางสนรุนแรงขึ้น ขณะเราเดินขึ้นบันไดหินอ่อนสูงชัน ที่ยืนรอเราอยู่ด้านบนเป็นหญิงสาวหุ่นดีในชุดกางเกงยีนส์และเสื้อยืดสีดำ เธอหอบกระเงาชิ้นเล็กๆไว้เต็มแขน “ขึ้นมาสูงหน่อยนะคะ” เธอพูดเป็นภาษาอังกฤษ “ฉันชื่ออินเดีย เอ่อ เป็นผู้ช่วยของคุณแกรนท์” ผมสีน้ำตาลแดงของเธอตัดสั้นเหมือนเด็กผู้ชาย ผมไม่เคยพบกับเธอมาก่อน “คุณคงเป็น...พ่อแม่ของโซเฟีย” ผมพยักหน้า โดยไม่พูดอะไรอีก เธอพาเราเข้าไปด้านหลังผ่านห้องฝุ่นเขรอะหลายห้องที่มีแสงลอดผ่านหน้าต่างบานสูงเข้ามา สถานที่แห่งนี้เคยเป็นโบสถ์ ก่อนที่มันจะถูกเปลี่ยนเป็นสตูดิโอ ผ่านประตูที่เปิดอยู่เข้าไป เราเห็นชั้นเรียนวาดภาพสิ่งมีชีวิตกำลังทำการเรียนการสอนกันอยู่ นักเรียนกำลังใช้สมาธิ ผมคว้าแขนลอร่ามาบีบ ตอนที่เราพาโซเฟียมาที่นี่ครั้งแรกเพื่อดูสตูดิโอ เธอเพิ่งจะอายุสิบแปด และยังไม่แน่ใจเรื่องการมาเรียนวาดภาพที่อิตาลี “ที่นี่ทำให้หนูขนลุก” เธอพูดเสียงสั่น “มันเหมือนป่าช้าทางศิลปะ” ผมไม่ได้ฟังตอนที่เธอบอกว่ากลัวฟลอเรนซ์ กลัวการถูกข่มขู่ กลัวถูกฆ่าด้วยความงามของมัน ผมพยายามโน้มน้าวให้เธอพัฒนาทักษะทางศิลปะของเธอ ดีกว่าที่จะใช้ช่วงปีที่ว่างแบกเป้เที่ยวแอฟริกา หรือไปนอนเล่นที่ชายหาดในประเทศไทย ในที่สุด มันก็เป็นการตัดสินใจของเธอ ผมเสียใจ...ไม่ใช่สิ มันมากกว่าความเสียใจ ผมโทษตัวเองที่โน้มน้าวการตัดสินใจของเธอ ผมเคยบอกกับเธอว่า...แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังได้ยินคำพูดนั้นอยู่...”สักวันเธอจะต้องสำนึกในบุญคุณของเรา” สิ่งต่างๆเหล่านี้จะตามหลอกหลอนคุณตลอดไป ถ้าคุณปล่อยมันไว้อย่างนั้น จากคุณ : OUTSIDER - [ 20 ก.พ. 52 23:55:40 A:58.9.195.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 34 ผมเองก็แปลผิดหลายที่เหมือนกันครับ เพิ่งเห็นเหมือนกัน จากคุณ : OUTSIDER - [ 20 ก.พ. 52 23:56:07 A:58.9.195.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตามมาเก็บ... คิดว่าไหนๆก็ลงแรงแปลไปแล้ว ประโยชน์เบื้องต้น(อบรม) ก็ใช้ไปแล้ว เอามาแปะแลกกันอ่านน่าจะมีประโยชน์กว่าเก็บไว้เฉยๆ คำที่เลือกใช้ต่างกันสามารถเก็บเป็นคลังคำของเราได้ รูปประโยคต่างกันก็เก็บไว้เป็นทางเลือกได้ คุณ Flowery เห็นด้วยค่ะ วันที่สองอร่อยกว่า คิดไปคิดมา เข้าข่ายหลายข้อในเจ็ดข้อของ deadly sins นะเนี่ยฉัน จากคุณ : Me&Me - [ 21 ก.พ. 52 01:33:42 A:203.155.230.253 X: TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 36 สวัสดีครับ คุณ Me&Me ผมลืมตอบไปครับว่า ผมไปถามเรื่องงานแปลตอนอบรมครับ ถามตอนเช้าวันอาทิตย์จังหวะที่ไม่ยังไม่ค่อยมีคนมา ตั้งใจไปถามเลยครับ แถมยังได้คำตอบอีกว่า ช่วงนี้เกาหลีกำลังมาแรง สงสัยว่าช่วงนี้คงไม่ค่อยมีงานแปลภาษาอังกฤษ ไม่ทราบว่าคุณMe&Me กับคุณFlowery ชอบอ่านชอบแปลแนวไหนกันครับ เผื่อมีงานในแนวที่ถนัด ผมจะได้ช่วยแนะนำให้ครับ จากคุณ : OUTSIDER - [ 21 ก.พ. 52 08:25:06 A:58.9.195.177 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 สวัสดีค่ะ คุณ OUTSIDER เราชอบแปลนิยาย, หนังสือแนวพัฒนาตนเอง, ความรู้ทางวิทยาศาสตร์และการแพทย์ค่ะ แนวอื่น ๆ ก็ได้ค่ะ คุณ OUTSIDER และคุณ Me&Me email คุยกับเราก็ได้นะคะ เข้าไปที่ blog ของเรา http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=flowerylife แล้วคลิกที่ [Profile ทั้งหมด] (ใกล้ ๆ รูปค่ะ) จะเจอ email ของเรา คุย MSN ก็ได้ค่ะ จากคุณ : Flowery - [ 22 ก.พ. 52 20:30:55 ]

ความคิดเห็นที่ 38 สวัสดีค่ะ นิยาย ดิฉันว่าดิฉันอ่านได้ทุกแนวนะ ส่วนสารคดีชอบแนวจิตวิทยา ล่องทะเล เที่ยวขั้วโลก ลุยป่า ล่าหมี เป็นต้น ตอนนี้กำลังหัดแปลแนวโรม้านซ์อยู่ อยากเปลี่ยนบุคลิก ปกติเป็นคนที่ใช้ภาษาห้วนมาก คิดว่านิยายโรม้านซ์จะช่วยให้เปลี่ยนมาใช้ภาษาดอกไม้กะเขาบ้าง ตอนนี้เจอเคล็ดลับละ บล็อกคุณFlowery หวานสมชื่อ ชมพู๊ชมพู... เจ้าของบล็อกก็น่ารัก แล้วจะแวะไปเยี่ยมบ่อย ๆ จากคุณ : Me&Me - [ 23 ก.พ. 52 06:04:47 A:192.168.0.17 X:203.107.203.149 TicketID:205127 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ขอบคุณคุณ Me&Me ที่แวะชม blog ของเราค่ะ วันนี้ blog ของเรามีอายุครบ 1 ปีพอดีเลยค่ะ Happy 1 Year Anniversary to My Blog จากคุณ : Flowery - [ 23 ก.พ. 52 12:10:03 ]