ความคิดเห็นที่ 1 คำนำ Engaging English ฉบับปฐมฤกษ์ (คุณเรียนภาษาอังกฤษยังไง) ผมเองเป็นคนที่ชอบสังเกตว่าคนที่ประสบความสำเร็จในการเรียน(ภาษาอังกฤษ)มีเคล็บลับ หรือว่ามีวิธีการเรียนต่างจากเรายังไง หรือว่าระหว่างที่เรียน พวกเค้าเหล่านั้นมีปัญหาบ้าง หรือเปล่า หรือว่ามีแต่เราที่มี? และถ้ามีปัญหา พวกเค้าแก้ปัญหาเหล่านั้นยังไง? ทุกครั้งที่ผมอ่านเรื่องราวเหล่านั้นจะรู้สึกว่า ไม่ใช่เราคนเดียวที่มีปัญหา กว่าคนที่จะเก่ง และใช้ภาษาได้ระดับหนึ่งจนเป็นที่ยอมรับ ต้องผ่านอะไรมามาก พอได้อ่านว่าเรากับเค้าไม่ ต่างกันก็มีกำลังใจและรู้สึกฮึกเฮิมว่า การเรียนภาษากับปัญหาเป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องไปท้อ- ถอยเลย ก็ทำไปเรื่อยๆ นั่นแหละ เมื่อไม่นานมานี้ผมเองมีโอกาสได้อ่านบทความสั้นๆ เกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษของ อาจารย์ชาวฟินแลนด์ท่านหนึ่ง ที่เขียนเกี่ยวกับประสบการณ์การเร ียนภาษาอังกฤษของเธอ รวมทั้งปัญหาที่เธอเจอระหว่างเรียน ผมสนใจมาก และคิดว่าทำไมในเมื่อเราเองก็สนใจว่า คนอื่นๆ มีวิธีเรียนภาษาอังกฤษยังไงถึงประสบความสำเร็จ คนอื่นก็น่าจะสนใจเช่นกัน และทำไมเราต้องรออ่านเรื่องราวของคนชาวต่างชาติ คนไทยที่สามารถพัฒนาภาษาของ ตัวเองได้ระดับหนึ่งก็มีเยอะเหมือนกัน ดังนั้นหัวข้อแรกของ Engaging English จึงออก มาเป็นแบบนี้: "คุณเรียนภาษาอังกฤษอย่างไร (English Learning Narrative)" ผมชวนเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่พอจะรู้จักตามเว็บบอร์ดต่างๆ มาร่วมแบ่งปันประสบการณ์ ผมขอขอบคุณพี่ Krisdauw, พี่ Tonmelb, และคุณ Flowery ที่ทำให้ Engaging English ฉบับปฐมฤกษ์มีรูปร่างขึ้นมาได้ครับ จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:25:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สิ่งที่น่าสังเกตอย่างหนึ่งเกี่ยวกับบทความชุดแรกนี้คือ นักเขียน 3 ใน 4 เป็น "นักเรียนนอก" ดังนั้นผมจึงมั่นใจว่าต้องมีคนอ่านหลายคนท้วงติงมาว่า ที่พวกเค้าสามารถพัฒนาภาษาได้ดี ระดับนั้นก็เป็นเพราะจากประสบการณ์ที่ได้เรียนต่างประเทศหรือเปล่า ผมจึงเห็นว่าผมต้องพูดถึงเรื่องนี้ ในคำนำบทความ จริงๆ แล้วผมว่าไม่เกี่ยวกัน ถ้าสังเกตให้ดีทั้ง Krisdauw, Tonmelb, และ เมื่อลมแรง... ใบไม้ก็ร่วง นั้นได้พัฒนาภาษาอังกฤษของตัวเองจนถึงระดับหนึ่งแล้วระหว่างที่อยู่ เมืองไทย (สมัยยังเด็ก) และตรงนี้ต่างหากครับที่ผมอยากเน้น และเห็นว่าสำคัญที่สุด ประสบการณ์ เรียนต่างประเทศแม้จะมีผลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าจะใช่ปัจจัยหลักของการเรียน ภาษาของนักเขียนสามคนนี้ งานเขียนของ Flowery หนึ่งในนักเขียนประจำฉบับเป็นตัวอย่างที่ดีครับ เธอสามารถ พัฒนาความสามารถทางด้านภาษาอังกฤษได้ดีเลยทีเดียว แม้ว่าเธอไม่เคยศึกษาต่อต่าง- ประเทศ ทั้งหมดทั้งมวลก็มาจากความพยายาม ความมุ่งมั่น และความตั้งใจจริงด้วยการ- ศึกษาด้วยตัวเองเป็น หลักและการหาตัวช่วยจาก google และเว็บบอร์ด (จริงๆ ผมเชิญให้ สมาชิกพันทิป และจากเว็บบอร์ดอื่นอีกหลายท่านมาร่วมเขียนนะครับ เพื่อให้เกิดความ หลากหลายทั้งในด้าน background และด้านวิธีการเรียนหลายๆ "สำนัก" แต่น่าเสียดายที่ สมาชิกส่วนใหญ่ติดภาระกิจหรือไม่สะดวกกัน โอกาสหน้าคงได้ร่วมงานกันครับ) อีกข้อสังเกตหนึ่งคือ งานเขียนของ Tonmelb, Flowerly และ เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง นอกจากจะเหมือนกันในแง่ของ "ความรัก" และ "ความชอบ" ในการเรียนรู้แล้ว ทั้ง 3 คนยังจะเน้นไปที่เรื่องของ "การตั้ง จุดประสงค์ของการเรียนภาษาให้ชัดเจน" Tonmelb เขียนไว้ ชัดเจนว่า "คุณต้องตอบตัวเองให้ได้ว่า เรียนภาษาอังกฤษไปทำไม?" (หน้า 14) Flowery เสริมว่า "พยายามตัดความ คิดในแง่ลบออกไป คิดในแง่บวกเข้าไว้ ตั้งเป้าหมายดีๆ ทั้งระยะใกล้ ระยะไกล แล้วทำให้ได้" (หน้า 7) เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วงแสดง ความเห็นเสริมเกี่ยวกับการตั้งจุดประสงค์ในมุมที่แปลกไปว่า "จุดประสงค์การ เรียนที่ไม่ใช่เรียนเพื่อภาษา (เช่นผมเรียน เพราะว่าอยากเป็น นักข่าว CNN ไม่ใช่เพราะ อยากฟัง พูด อ่าน เขียนได้เป็นหลัก)" (หน้า 17) และแม้งานเขียนของ Krisdauw จะไม่ได้เน้นจุดนี้ แต่ "แต่หนหลัง" ให้ความสำคัญกับสิ่งที่ ผู้เรียนภาษาหลายคนมองข้าม นั่นคือการตั้งคำถาม "ทำไม" คำถามนี้สำคัญเพราะว่า "การตั้งคำถามว่า 'ทำไม' นี้ทำให้เราไม่เรียนโดยการจำนะครับ แต่เรียนโดยใช้เหตุผล" (หน้า 8) แต่ไม่ว่าแต่ละคนจะมีประสบการณ์ และแรงบันดาลใจอย่างไร นักเขียนทั้ง 4 ท่านได้แสดงให้คนอ่านเห็นแล้วว่าการเรียนรู้ที่แท้จริง คือการ engage with the language จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:30:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สุดท้ายนี้ แน่นอนครับว่า ถ้าอ่านแล้วไม่ได้นำไปขบคิด และนำเรื่องราวบางส่วนไปเป็น แรงบันดาลใจในการปฎิบัติตาม ก็ไม่เกิดผลอย่างแน่นอน ดังนั้นอย่าลืมนำไปปฎิบัติครับ ทิ้งความเห็นในช่อง comments ไว้คุยกันได้นะครับ เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้และ ประสบการณ์ 26 เษยายน 2551 เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง/Dialogue on Writing จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:30:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอเริ่มจาก พี่เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง ก่อนนะคะ เพราะเป็นผู้จุดประกายโครงการนี้ขึ้นค่ะ เพราะวัยเด็ก...(และเพราะ Veronica และเพราะว่า "โง่") โดย เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง ผมถือว่าตัวเองโชคดีที่ได้มีโอกาสเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่อนุบาล มาจนถึงปัจจุบัน ตอนที่เพื่อนๆ ได้เรียน A B C กันตอนป. 5 ผมก็เริ่มอ่าน textbook แล้ว แต่ว่านั่นคง ไม่ใช่สิ่งที่ช่วยให้ผมพัฒนา มาได้จนถึงปัจจุบัน เพราะว่าตอนม. 1 ผมก็เริ่มเรียนโรงเรียน รัฐบาล ทำให้การเรียนภาษาของผม เรียนแบบย้อนกลับ (คือ ศัพท์ที่เรียนตอนม. 1 - ม. 3 เป็นศัพท์ที่ผมเรียนรู้เกือบหมดแล้วตั้งแต่ เรียนประถม) แต่จุดนี้แหละครับที่ผมถือว่าเป็น จุดที่สำคัญในการเรียนภาษาอังกฤษของผม คือ ในห้องเรียนนั้นเวลาเพื่อนๆ มีปัญหาเรื่อง ศัพท์ หรือ แกรมม่าร์ ก็จะถามผมทั้งในห้องเรียน และนอกห้องเรียน ทำให้ผมรู้สึกว่าเรา "เก่ง" และน่าจะเอาดีทางด้านนี้ ผนวกกับ 2 เหตุการณ์ที่ สำคัญ หนึ่ง พี่สาวผมเรียนมนุษยศาสตร์ เธอจึงมีงานเขียนเป็นภาษาอังกฤษเยอะ และมักจะชวนผมให้ ช่วยแปลงานเสมอๆ ทำให้ผมได้เรียนรู้ว่าจริงๆ การเรียนภาษา อังกฤษมีอะไรนอกจากศัพท์ (ตอนนั้นได้เรียน phonetics นิดหน่อยจากการแปล) และสองช่วงนั้นที่บ้านติดตั้งเคเบิล ทำให้ผม มีโอกาสได้ดู CNN และเจอนักอ่านข่าวชาวเอเชีย (Veronica Pedrosa) รู้สึกว่าทำไมเธอ เป็นคนเอเชียเหมือนกับเรา แต่อ่านภาษาได้คล่องแคล่ว เราก็ต้องทำได้ บ้างสิ (มารู้ทีหลัง ว่าครอบครัว ของเธอนั้นอพยพไปอยู่อังกฤษ ตั้งแต่เธอยังเด็ก) ผมเลยเริ่มอ่านหนังสือพิมพ์ เริ่มออกเสียงตาม ที ่ได้ยินทีละคำสองคำ ไปเรื่อยๆ ถึงกระทั่งเอาพัดลมมาเป็นกล้อง แล้วเราก็ "จำ" 10 - 12 ข่าว (จาก Bangkok Post, The Nation, Student Weekly, Nation Junior) แล้ว "รายงาน" (ตอนนั้นนึกว่านักข่าว CNN "จำ" ข่าวแล้วรายงาน ไม่รู้ว่ามีเครื่องมือทุ่นแรงที่ฉายตัวหนังสือด้านหน้านักข่าว แล้วนักข่าวอ่านจากหน้าจอ) แต่เพราะว่า "ความโง่" ที่มานั่งจำข่าวแล้วอ่านตามนี่แหละครับ ทำให้ผมฝึกรูปแบบประโยค ไปในตัว (แต่ไม่ค่อยรู้แกรมม่าร์ อาศัยว่าข่าวเขียนยังไง เราก็จำและพูดไปแบบนั้น) อีกทั้งฝึกการออกเสียง จนเพื่อนๆ เริ่มทักว่า "ทำไมเสียงแกไม่เหมือนคนไทยว่ะ" จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:36:44 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เริ่มมาสังเกตว่าจริงด้วย สำเนียงเราไม่โมโนโทน (ขาดความสูงต่ำ) ซึ่งเป็นหัวใจหลักในการ pronunciation จากนั้นก็เริ่มสนุกกับมันไปเรื่อยๆ ข่าวที่เรียนรู้มาจากการอ่านหนังสือพิมพ์ ก็กลายเป็นการเปิดโลกกว้างไปในทันที ในวิชาสังคมศาสตร์ที่เรียนวิชาเกี่ยวกับประวัติ- ศาสตร์โลก หรือโลกในยุคปัจจุบัน ผมสามารถตอบได้เกือบทุกคำถาม เพราะว่าเราอ่านข่าว มาเยอะ เรียกว่าได้ฝึกทั้งภาษา และได้ความรู้ไปใช่ในวิชาอื่นโดยไม่รู้ตัว ผมเป็นคนที่เรียนพิเศษ 2 ครั้งในชีวิต ครั้งแรกตอนม. 3 และอีกครั้งตอนม. 6 ตอนม. 3 เรียนที่ British American อยู่ 1 คอร์ส มองย้อนกลับไป รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เรียนรู้อะไรมาก เท่าไหร่เลย สิ่งที่รู้อย่างเดียวคงเป็นเรื่อง tense แบบกว้างๆ (เผอิญวันนั้นอ. ฝรั่งไม่อยู่ เลยมีอ. ไทยมาสอนแทน แล้วก็สอนเรื่อง tenses) ผมเลยได้ไอเดียว่าจริงๆ แล้ว tense เป็นแบบนี้ มีโครงสร้างอะไรบ้าง แต่ก็ยังเข้าใจไม่หมด จะมาเข้าใจแกรมม่าร์แบบลึกๆ ก็คงจะเป็นตอน เอนทรานส์ ผมก็เหมือนเพื่อนๆ คนอื่นเริ่มกลัวว่า ถ้าเราไม่เรียน เราคงสอบไม่ติดแน่เลย เลยตัดสินใจลงเรียน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ เรียนแกรมม่าร์แบบจริงๆ จังๆ เมื่อก่อนเคยเรียนแต่ในห้องเรียน แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่า "ทำไมบางประโยคใช้ is ทำไมบางทีใช้ does แล้ว is working กับ works มันต่างกันยังไง" หรือ "adjective จริงๆ แล้วคืออะไร" (ดูสิ ม. 6 แล้วยังไม่เข้าใจ แต่แต่งประโยคพอได้นะครับ เช่น I have a black cat. เรารู้ว่าต้องเป็น black cat ไม่ใช่ cat black) พอได้เรียนเข้าไป 2 คอร์ส ผมถึงกับบอก กับตัวเองว่า "กรูเข้าใจแกรมม่าร์แล้ว" แม้จะเข้าใจแกรมม่าร์แต่ยังเขียนไม่ได้ ตอนม. 5 อาจารย์ให้เขียนย่อหน้า 1 ย่อหน้าสั้นๆ (เป็นครั้งแรกที่เขียนย่อหน้า ไม่เคยเขียนเป็นภาษาอังกฤษมาก่อน มีแต่เขียนประโยค) ผิดระนาว แต่อ. ก็ชูกระดาษแล้วถามว่านี่ใครเป็นคนเขียน ผมก็บอกว่าของผมเอง อ. ชมว่า "ถึงจะผิด แต่เธอเป็นคนเดียวที่เขียนดีที่สุด เพราะว่ามีศัพท์หลากหลายมาก" ผมก็ดีใจ ต้องขอบคุณตัวเองที่ อ่านข่าวมาเยอะ และฟังข่าวเยอะ เพราะว่าศัพท์ทั้งหลายเอามา จากข่าวทั้งนั้น พอเลือกเอนท์จากความคิดจะเป็นนักข่าวก็เริ่มจางลง มีความคิดอยากเป็นอาจารย์สอน ภาษาแทน มีความส ุขที่ได้ติวให้เพื่อนๆ มีความสุขที่นั่งหาหนังสือที่เราคิดว่าเพื่อนอ่านแล้ว ต้องเข้าใจ ก็เลยตัดสินใจเอนท์อักษรศาสตร์ แต่ว่าจับพลัดจับพลูมาเรียนต่อต่างประเทศสะ ก่อน ก็ยังเลือกเรียน English Major อยู่ดี โดยเฉพาะหลังจากได้เรียนวิชา Literary Studies (วรรณคดีวิจารณ์?) ที่ทำให้ผมรู้ว่าอักษรมีอะไรมากกว่าฟัง พูด อ่าน เขียนภาษา อังกฤษได้ (แต่ตอนนี้ความสนใจมาอยู่ที่การเขียนเชิงวิชาการแล้วครับ รู้สึกว่าท้าทายดี) จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:38:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากประสบการณ์ของผม คุณคงจะเห็นว่าสิ่งที่สำคัญคือ (1) พยายามชมตัวเองบ่อยๆ ว่าตัวเองได้ พัฒนาแล้ว (2) หาจุดประสงค์การเรียนที่ไม่ใช่เรียนเพื่อภาษา (เช่นผมเรียนเพราะว่าอยากเป็น นักข่าว CNN ไม่ใช่เพราะอยากฟัง พูด อ่าน เขียนได้เป็นหลัก) (3)เรียนรู้บ่อยๆ อย่าพึ่งแต่ห้องเรียน (4) สำคัญที่สุดคือ ต้องมีใจรักในการเรียนรู้ครับ ไม่เพียงแต่เรียนภาษา แต่การเรียนทุกอย่าง ที่จะพัฒนาศักยภาพของคุณครับ หมายเหตุ: คุณเมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วงจบปริญญาตรีในสาขา English Literature กำลังจะเริ่มเรียนปริญญาโทในสาขา English Composition and Rhetoric (การเขียนเชิงวิชาการและวาทวิทยา) สนใจเรื่องการเขียนเชิง วิชาการภาษาอังกฤษ (academic writing) การสอนภาษาอังกฤษ และวิชาชีพครู/การสร้างหลักสูตร (รูปคุณ Veronica Pedrosa หนึ่งในแรงบันดาลใจการเรียนภาษาของพี่เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วงค่ะ) จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:43:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มาร่วมกันแบ่งปันประสบการณ์การเรียนภาษาอังกฤษกันนะคะ สำหรับบทความอื่น ๆ ใน Engaging English ฉบับปฐมฤกษ์ เราจะทยอยนำมาให้อ่านกันค่ะ จากคุณ : Flowery - [ 18 ก.พ. 52 21:46:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 I keep telling myself all the time that practice, practice, practice everytime, everywhere someday I would be bettter practice, practice, practice Today, though my English is not excellent, I am proud of myself to have a progress. practice, practice, practice everytime, everywhere จากคุณ : บ้านบีซี - [ 18 ก.พ. 52 22:05:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะ  เรากำลังพยายามเรียนภาษาอังกฤษอยู่ค่ะ  เราเริ่มเรียนจากศูนย์เลยนะ  ตั้งแต่ตอนเด็กๆแหละหนีภาษาอังกฤษมาตลอด  จนเราไปอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่งบวกกับเราทำงานด้วย  เราเป็นคนที่โง่มากเลยนะ  แต่พอมาทำงานรู้สึกว่า  ถ้าเราตั้งใจจะทำอะไรจริงๆเราก็ทำได้นิ  แล้วหนังสือเล่มนี้บอกว่าคนเราสามารถทำได้ทุกอย่าง  เรายังอ่านไม่จบเลย  ตอนนั้นเราคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงที่เราทุกคนสามารถทำได้ทุกอย่างถ้ามีความตั้งใจจริง  และเราก็ทดสอบตัวเองด้วยภาษาอังกฤษที่เราหนีมาตลอดชีวิตนี้แหละ  มาถึงวันนี้บอกได้คำเดียวว่า  หลงรักภาษาอังกฤษไปตอนไหนก็ไม่รู้  เรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองมาหกเดือนแล้วเราได้ประมาณ 35% แล้วมัง  มันอาจจะน้อยอยู่นะแต่เราไม่เคยรู้สึกว่าท้อเลยนะ  เรารู้สึกว่า  จำศัพท์ได้วันละคำยังดีกว่าไม่ได้เอาอะไรใส่หัวซะเลย  เราไม่เคยดูถูกตัวเองเลยนะ  เรารู้สึกว่าเราแค่ไม่รู้แล้วตอนนี้เรากำลังจะรู้แล้ว  แล้วก็จะเก็บความรู้นี้ไปตลอดชีวิต  และจะเอาไปใช้ให้เกิดประโยชน์ให้มากที่สุด  เราคิดเหมือนกันนะว่าถ้าวันหนึ่งเราเก่งภาษาอังกฤษแล้ว  เราก็อยากจะเป็นครูสอนภาษาอังกฤษเหมือนกัน  ภาษาอังกฤษง่ายนิดเดียวเอง  เราไม่เคยรู้สึกว่ามันยากเลยนะ  มันง่ายมากเลยแต่เราแค่ยังจำมันไม่ได้แค่นั้นเอง  เราต้องให้เวลากับมันมากๆๆ  สู้ๆๆ จากคุณ : นู๋นุ่ม (องค์หญิงหอคอย) - [ 18 ก.พ. 52 22:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 correct...... practise, practise, practise จากคุณ : บ้านบีซี - [ 18 ก.พ. 52 22:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลองอ่านบทความที่ english2days.com ซึ่งอาจทำให้มีกำลังใจในการศึกษาภาษาอังกฤษได้ครับ จากคุณ : thaicool - [ 18 ก.พ. 52 22:21:30 ]

ความคิดเห็นที่ 12 practice, practice, practice v. Amercian spelling. practise, practise, practise v. British spelling. Up to you, but be consistent in your usage. จากคุณ : K.Senior - [ 18 ก.พ. 52 22:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เราเรียนโรงเรียนแม่ชีฝรั่ง เลยต้องเรียนภาษาอังกฤษตั้งแต่เล็กๆ สะสมมาเรื่อยๆ  เรียกได้ว่ามีพื้นฐานที่ค่อนข้างใช้ได้  ถึงแม้จะใช้ได้ไม่ถูกต้อง 100% แต่ก็พอจะสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษรู้เรื่องค่ะ สิ่งที่ช่วยพัฒนาภาษาอังกฤษสำหรับเราคือการอ่านค่ะ  เราเป็นคนชอบอ่านนิยายมาก และคุณแม่ก็ไม่ห้าม ให้อ่านได้หมด เลยเริ่มอ่านนิยายโรมานซ์   แล้วชอบนิยายของ Judith McNaught มาก  พอดีไปเจอเล่มภาษาอังกฤษเล่มนึง อยากอ่านมาก  แต่ตอนนั้นยังไม่มีแปลเป็นภาษาไทย เลยซื้อมาลองดู   หน้าแรกๆ เขียนคำแปลไว้เต็มไปหมด  แปลไปประมาณ 20 หน้าก็ไม่ไหวแล้ว เพราะมัวแต่เปิดดิค อ่านนิยายไม่สนุกเลย ก็เลยเริ่มอ่านโดยการเดาจากศัพท์ข้างเคียง  สุดท้ายก็อ่านจบ  พอจบเล่มนึงก็เริ่มฮึกเหิม ซื้อเล่มอื่นอ่านต่อไป  มาดีใจมากตอนที่อ่านนิยายภาษาอังกฤษแล้วร้องไห้ได้ แสดงว่าเราอ่านรู้เรื่องจริง  แต่ก็ไม่รู้เข้าข้างตัวเองรึเปล่านะ พอมาทำงาน ได้ทำงานบริษัทฝรั่ง เป็นงานวิชาการ ต้องเีขียนรายงานภาษาอังกฤษเป็นเล่มๆ  แต่โชคดีมีตัวอย่างให้ค่อนข้างเยอะ เลยได้เรียนรู้ภาษาอังกฤษจากตัวอย่างเหล่านั้นไปพร้อมๆ กับงานด้านวิชาการน่ะค่ะ   แล้วเวลาทำรายงานมันก็ต้องแปลภาษาอยู่บ้าง มีทั้งไทยเป็นอังกฤษ และอังกฤษเป็นไทย  ซึ่งก็ใช้ google ช่วยตลอด  โดยเฉพาะเวลาเจอคำศัพท์แปลกๆ  google ช่วยท่านได้จริงๆ  อาจจะไม่รู้เป๊ะๆ ว่าคำศัพท์แปลว่าอะไร แต่ก็เข้าใจขึ้นเยอะค่ะ  หรือบางทีไม่แน่ใจว่าศัพท์คำนั้นใช้ยังไง ก็ google อีกเหมือนกัน  ลองพิมพ์ๆ ไป มันก็มีประโยคขึ้นมาให้ดู  หรือไม่ก็หาใน online dictionary เพราะส่วนใหญ่จะมีตัวอย่างประโยคให้ค่ะ สรุปประสบการณ์การเรียน + ใช้ภาษาอังกฤษของเรานะคะ 1. หาสิ่งที่ตัวเองชอบ แล้วเรียนภาษาอังกฤษจากสิ่งนั้นค่ะ  อย่างเราชอบอ่านหนังสือ ก็เรียนจากหนังสือ  ถ้าใครชอบฟังเพลงก็เรียนจากเพลง  ใครชอบดูหนังก็เรียนจากหนัง 2. เรียนรู้แล้วเริ่มพัฒนา skill อื่นๆ ต่อไป  อย่างเช่น อ่านแล้วหัดเขียนโดยดูรูปประโยคจากหนังสือ ข่าว ฯลฯ  หรือถ้าดูหนัง ก็หัดพูดตามค่ะ  หัดบ่อยๆ อย่างน้อยก็คุ้นกับประโยคที่ใช้เองค่ะ 3. ใช้ internet ให้เป็นประโยชน์ค่ะ  เวลาเราแปลงาน เว็บที่เปิดทิ้งไว้เลยคือ google, OALD (http://www.oup.com/oald-bin/web_getald7index1a.pl) แล้วก็ http://dict.longdo.com/ ค่ะ     google ใช้ดูความหมายรวมๆ เพื่อทำความเข้าใจในเนื้อหา OALD ดูความหมายและวิธีการใช้คำศัพท์นั้นๆ  (ดูตัวอย่าง)  ใช้บ่อยมากในการเขียนภาษาอังกฤษ Longdo ใช้เวลาหาคำศัพท์ภาษาไทยค่ะ เพราะบางทีเราเข้าใจความหมาย แต่หาคำเพราะๆ ไม่ได้ ก็ใช้ longdo ช่วย  (บางทีก็ใช้ google ช่วยอีกรอบด้วย) ตอนนี้ปัญหาที่เราเจอก็คือ เราไม่แม่น grammar และ preposition อย่างแรง  คือเราเลือกใช้ตามความเคยชินน่ะค่ะ  เคยเห็นคนอื่นใช้แบบนี้ก็ใช้บ้าง แต่พอพยายามหาเหตุผลว่าทำไมถึงใช้อย่างนี้แล้วก็ตอบตัวเองไม่ได้  เห็นบางกระทู้ถามเรื่อง grammar ก็เข้าไปอ่าน แล้วก็ถอยออกมาเงียบๆ เพราะไม่รู้เรื่องง่ะ จากคุณ : หมึกปิ้งสีชัง - [ 18 ก.พ. 52 22:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอน ม.2 มีอยู่ช่วงหนึ่ง คอยแต่จะหาเวลามาอยู่คุยกับอาจารย์ชาวต่างชาติตลอด ทำให้สภาพแวดล้อมเป็นภาษาอังกฤษแทบจะตลอดเลยคับ ผ่านไป 2 เดือน พูดได้คล่องเลย ตอนนี้อยู่ ปี 2 พูดได้เกือบเท่าเจ้าของภาษาแล้ว สำเนียงของผมเป็นแบบอังกฤษคับ นอกจากนี้ ตอนนี้เรียนภาษาสเปน พูดได้ค่อนข้างคล่องทีเดียว วิธีการก็ทำคล้าย ๆ กับตอนฝึก ภาษาอังกฤษอ่ะคับ คือ ถึงแม้ว่า grammar เราไม่แน่นไม่เป็นไร อาศัยสังเกตการใช้คำ การใช้ประโยค ที่เจ้าของภาษาพูดเป็นพอ (คนอื่นเค้าบอกผมเช่นนั้น ผมเองก็ไม่แน่ใจ) จากคุณ : cristotopia - [ 18 ก.พ. 52 22:54:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จำไม่ได้แล้วว่าเรียนมาอย่างไร รู้แต่ว่าสมัยเด็กๆมันซึมเข้าหัวมาเองพอสมควรจากการฟังเพลง การดูหนัง และอ่านข่าวหน้ารับสมัครงานของบางกอกโพสท์ (ชอบอ่านส่วนนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่มีงานทำเลยอะ) ตอนนี้ก็พยายามเรียนรู้ฝึกฝนทักษะทุกด้านให้มากที่สุดในแต่ละวัน  พบว่าการเขียนให้ดีนั้นยากที่สุดในโลก แต่ก็ยังพยายามต่อไป เป้าหมายใหม่ตอนนี้คือนำศัพท์ สำนวน หรือรูปประโยคที่ได้รู้มาใหม่ มาใช้พูดและเขียน เพราะเท่าที่เคยจดไปไม่ได้เอามาใช้เลย ลืมหมดแล้ว ส่วนตัวแล้วถ้าได้นำมาพูด จะเข้าหัวมากกว่านำมาเขียน เวลาอ่านถ้าอ่านออกเสียงความรู้จะเข้าหัวมากกว่า จากคุณ : PrincessPam - [ 18 ก.พ. 52 23:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ คุณบ้านบีซี, คุณนู๋นุ่ม (องค์หญิงหอคอย), คุณ thaicool, คุณ K.Senior, คุณหมึกปิ้งสีชัง, คุณ cristotopia และคุณ PrincessPam ขอบคุณที่เข้ามาร่วมแบ่งปันประสบการณ์นะคะ ตอนนี้ เราเองก็พยายาม Practice, Practice and Practice อยู่ค่ะ (บางทีก็แอบขี้เกียจ ฮิ ฮิ) วันก่อน เห็นคุณ tonmelb กลับมา หลังจากหายไปนาน เลยขอโพสต์บทความของคุณ tonmelb ต่อเลยนะคะ จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 08:42:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ต้องรัก...ต้องชอบ โดย Tonmelb Q: คุณเรียนภาษาอังกฤษอย่างไร A: ผมขอแยกย่อยคำถามนี้ ให้อยู่ใน 4 หัวข้อที่ผมจะเรียบเรียง 1. แรงบันดาลใจ (Motivation)หรือ แรงผลักดัน (Drive) ที่คนๆหนึ่งจะเริ่มต้นเรียน ภาษาอังกฤษ เมื่อครั้งเป็นเด็กแรงบันดาลใจ (Motivation) หรือ แรงผลักดัน (Drive) ของผม ไม่มี หรือไม่เด่นชัด ผมเริ่มต้นเรียนภาษาอังกฤษ เพราะความชอบ เพราะความรัก ผมเรียนภาษา อังกฤษอย่างจริงๆ จังๆ เมื่อผมอยู่ประถมศึกษาปีที่ 3 แต่ครั้งแรกที่ผมสัมผัสกับภาษา อังกฤษจริงๆ คือ 2 เดือนก่อนขึ้นช ั้น ป.3 เมื่อผมลงเรียนพิเศษที่โรงเรียน เดือนมีนาคม 2523 ผมจำวันนั้นได้เลยว่า ตอนเช้า ครูผู้หญิงขออาสาสมัครนักเรียนให้ออกมายืนหน้าห้อง อ่าน A-Z หลังจากที่ครูท่านนั้นได้สอนให้อ่านแล้ว 2-3 นาที ไม่มีใครยกมือ ผมจึงยกมืออาสา ปกติผมเป็นคนกล้าอยู่แล้ว ภาพนั้นที ่ผมใช้ไม้เรียวไล่อักษรภาษาอังกฤษไปทีละตัว ทีละตัว และเพื่อน ๆ อ่านตาม ยังติดตาติดใจผมอยู่ทุกวันนี้ ตั้งแต่นั้นมา ผมรู้สึกว่า ภาษามันง่าย มาก เสียงที่ออกมาจากตัวอักษร ก็ยังไพเราะ ผมเริ่มเรียนภาษา จากความรัก ความชอบ ในตัวของภาษา ส่วนแรงผลักดันและแรงบันดาลใจ ผมเพิ่งมีเมื่อผมไปเรียนมัธยม 4 ที่ Melbourne, Australia ความที่ไม่รู้เรื่องเลย และต้องเรียนให้รู้เรื่อง เพื่อดูแลตัวเองและ คุณแม่ในต่างแดน มันช่างเป็นพลังผลักดัน ให้ผมต้องได้ภาษาให้ได้ ช่วง Period นี้ผมไม่ได้เรียนมากนัก แต่ (ใช้) ซะมากกว่า จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 08:48:45 ]

ความคิดเห็นที่ 18 2. วิธีหรือที่ผมเรียกกลยุทธ์ในการที่จะประสบความสำเร็จในการเรียนภาษา ในประเทศไทย ( Ways to achieve English success) วิธีเรียนแบบไทยสมัยเมื่อ 25-30 ปีก่อน ยังถือว่า OK นะ เมื่อมาคิดย้อนหลัง เพราะสมัยนั้น ผมได้อิทธิพลจากพี่ๆ ที่คลั่งไคล้ในการแกะเพลงฝรั่ง และครู/อาจารย์ (ขอใช้ภาษาเด็กแนว Cool ง่ะ เจ๋งครับ ขอบอก) และอาจเป็นเพราะว่า ผมเรียนประถมที่โรงเรียนเอกชนที่มี คุณภาพดีด้วย เลยได้อานิสงฆ์รับไปเต็ม ๆ เรื่องการเรียนภาษา วิธีที่ผมเรียนสมัยเน้นการฟังและอ่านนะ มาจากฟังเพลงฝรั่งที่รุ่นพี่ ๆ เขาเปิด และเป็น คนชอบอ่านหนังสือ แต ่ไม่ค่อยได้มีโอกาสใช้นะสมัยนั้น แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อต้องใช้ใน บางครั้ง บางคราว ถึงกล้าพูดกับฝรั่ง พอไปเรียนที่ Australia ผมอ่านๆๆๆๆ และฟังๆๆๆๆ และเริ่มเขียนมากขึ้น สุดท้ายจบที่ (ใช้) ทุกวัน วิธีของผมที่ดูแสนจะเรียบง่าย และเป็นวิธีที่ผมใช้มาตั้งแต่ผมอยู่ประถม: ผมอ่านและฟัง มากๆๆๆ มาก่อน สำหรับเขียนและพูดนั้น ทิ้งเวลาห่างจากครั้งแรก ประมาณ 12 ปี (2523 เรียนภาษาอังกฤษ ครั้งแรก, 2529 ได้ไปเที่ยว Australia 26 วันและปี 2532 คือปีที่ผม ไปเรียนต่อที่ Australia และกลับมาปลายปี 2546) ขอการันตี ถ้าคุณเริ่มที่จะอ่าน + ฟัง มากๆๆๆ ก่อน คุณมีแนวโน้มที่จะ ประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 08:50:20 ]

ความคิดเห็นที่ 19 3. ปัญหาและอุปสรรค ( Problems) และวิธีแก้ไข ครั้งที่เริ่มเรียนภาษาสมัยนั้น ปัญหาที่พบคือ ไม่มีคนจะใช้ภาษาด้วย สื่อการเรียนการสอน ไม่ค่อยมี แต่เพราะอุปสรรคตรงนี้ที่สมัยนั้นให้มาทำให้ผู้เรียนเมื่อ 25-30 ปีก่อน ต้องกลับ กลายเป็นผู้มุมานะ ถ้าต้องการเรียนภาษาฝรั่งกับชาวต่างชาติ ก็ต ้องไปที่วัดพระแก้ว (ไม่ค่อยเห็นฝรั่งเดินตามท้องถนนมากมายแบบในสมัยนี้) สมัยนั้นนอกจากจะหาฝรั่งไม่ได้ แล้ว ครู/อาจารย์ฝรั่งผมก็ไม่เคยได้เรียน รวมไปถึงสมัยนั้นเท่าที่จำความได้ ไม่มีใครมา บอกว่า ภาษาอังกฤษสำคัญนะ ต้องให้ได้ภาษา ไม่เช่นนั้น งานจะหายาก ไม่มีครับ ไม่มี วิธีแก้ของผม ผมก็ใช้เพลงและหนังสือ พูดถึงหนังสือ ผมออกจะโชคดีหน่อยที่คุณแม่ ณ เวลานั้น หันมาเรียนภาษาอังกฤษด้วย หนังสือเล่มแรก ๆ ที่อ่านคือ Learning English with Acharn Thong-In หนังสือของอาจารย์ ทองอินทร์ สุ่นสวัสดิ์ คนที่อายุ 40+ ต้องรู้จัก และหนังสือของท่าน สอ เสถบุตร และหนังสือของ AUA ได้ผลไหม? เมืองไทย ไม่ทราบ เพราะไม่ได้มีโอกาสได้ Test ความรู้ของตนเท่าไหร่ แต่คิดว่าน่า จะได้ผล เพราะการอ่าน+ฟัง ทำให้พื้นฐานผมดีเมื่อได้ไปเรียนต่อที่ Australia ในปี 2532 (ตรงนี้ไม่ได้เกี่ยวกับและไม่ใช่เพราพ Grammar ทางกลับกัน ช่วงหลัง ๆ คือปี 2527-2531 ภาษาผมเริ่มเละ เริ่มงง คะแนน Grammar คะแนนสอบกลับได้สูง แต่ความเข้าใจลดต่ำลง) จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 08:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 4. คำแนะนำ (Advice/suggestions) การเรียนภาษาให้ได้ผลในเมืองไทยปัจจุบันนี้ ผู้เรียนมีโอกาสดีกว่าผู้เรียนสมัยก่อน นั่นคือ ปัจจุบันมีสื่อการเรียนการสอนที่ดีมากมายและราคาไม่แพงนัก อีกทั้ง Internet ก็เป็นอีก 1 ทางที่ผู้เรียนจะเรียนภาษาได้ ส่วนการใช้นับว่ามีโอกาสที่จะใช้มากขึ้น ผู้เรียนในยุคปัจจุบัน ควรปฏ ิบัติตัวแบบผู้เรียนยุคก่อน นั่นคือ การขวนขวายหาความรู้ อย่างไม่หยุดยั้ง สุ จิ ปุ ลิ ยังใช้ได้ดีกับการเรียนภาษาสมัยนี้ และสิ่งหนึ่งที่ไม่ควรทำเลย คือ การเลิกล้มการฝึก เพียงเพราะ ไม่มีเพื่อนฝึก/เรียนกับเรา คุณต้องตอบตัวเองให้ได้ว่า เรียนภาษาอังกฤษไปทำ ไม? และนี่คือกฎ เหล็ก ถ้าต้องการจะประสบความสำเร็จในการเรียนภาษา: ต้องรัก ต้องชอบ แต่ถ้าไม่รู้สึกเช่นนี้ และต้องเรียน ก็เรียนไว้ใช้งานหรือใช้สมัครงาน ก็ยังดี เพราะตัวเองได้ประโยชน์จากการเรียน ท้ายสุดนี้ ผมขอให้ผู้เรียนทุกคน ทุกวัยที่เรียนภาษา ขอให้โชคดี พบกันครั้งหน้าครับ Best wishes tonmelb หมายเหตุ: คุณ Tonmelb หรือ หรือ อาจารย์ ต้น จบการการศึกษาปริญญาตรีในสาขาHistory and English จากAustralia มีประสบการณ์สอน 13 ปี และเริ่มเรียน English แนว Communicative approach ตั้งแต่พ.ย. 1988 ปัจจุบัน Tonmelb เป็น อาจารย์ที่โรงเรียนโปรแกรมนานาชาติที่หนึ่งในกรุงเทพฯ แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 08:55:16 จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 08:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอแว้บไปทำงานก่อนนะคะ แล้วจะมาต่อค่ะ จากคุณ : Flowery - [ 19 ก.พ. 52 08:56:12 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แน่นอนครับว่า practice, practice, practice นั้นดี และเป็นสิ่งสำคัญ แต่ขอแสดงความเห็นเพิ่มเติมว่า การ practice อย่างเดียวนั้นไม่พอ ต้อง practice อย่างถูกวิธีด้วย การอ่านมาก เขียนมากนั้นไม่ได้เ็ป็นตัวการันตีว่าเราจะพัฒนาภาษาได้ ต้องมีวิธีการด้วยครับ เช่น อ่านแล้วต้องหัดสังเกตรูปประโยค การใช้คำ และเขียนแล้วต้องมีคนแนะนำให้ถูกทางได้ (ต่อให้คุณเขียนไป 100 essays แต่ไม่มีคนแนะนำ ก็พัฒนาได้ยาก หรือว่าอาจจะไม่พัฒนาเลยก็ได้ครับ) สรุป practice สำคัญ แต่ต้อง practice ให้ถูกทางด้วย จากคุณ : เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วง - [ 19 ก.พ. 52 12:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เมื่อก่อนเป็นคนที่ไม่ชอบภาษาอังกฤษเลย แต่ชอบดูหนังและฟังเพลงฝรั่ง เลยคิดว่าการพูดภาษาอังกฤษได้เนี่ยมันต้องเท่ห์มากๆเลย แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจริงเข้า ม.1 เรียนๆเล่นๆไปตามประสา(จะไปเรียนห้อง intensive ยังสอบไม่ผ่านเลย) แต่เผอิญว่าตอนประมาน ม.3 ได้รู้จักนักร้องที่ชื่อ Lilly Allen และรู้ว่าเธอดังเพราะว่าเธอทำมายสเปซและให้ึคนฟังฟรี เมื่อมีคนมาฟังเธอมากขึ้นเธอก็เริ่มดังจนได้ชื่อว่าไ้้ด้ดิบได้ดีก็เพราะมายสเปซ เราก็เลยลองสมัครดูบ้าง สมัครตอนแรกก็ทำอะไรไม่เป็นเลย ตกแต่งมายสเปซก็ได้แ่ต่ไป copy โค้ดเค้ามาทั้งดุ้น  วันนึงก็มีฝรั่งคนนึงแอดเรามาแล้วก็บอกว่าอยากมาเที่ยวประเทศไทย ชอบอย่างงู้นอย่างงี้ เราก็คุยๆไปเท่าที่ได้ แถมไป google เรื่องราวเกี่ยวกับท่องเที่ยวประเทศไทยไปให้เค้าทั้งอีก ตอนนั้นเราก็คิดว่าเราเนี่ย cool สุดๆแล้วมีเพื่อนฝรั่ง ก็ส่งแมสเสจหากันบนมายสเปซเรื่อยมา จนวันนึงเราก็ถามเค้าว่ามี msn รึเปล่าเพราะว่าไม่ชอบส่งแมสเสจกว่าจะส่งกันไปกันมามันนาน เค้าก็บอกว่าไม่มี แถมบอกว่า msn อะทำให้คอมเค้าช้า เราก็ไม่ว่าอะไร(เพราะตอนนั้นพูดไม่เป็น55) แต่จนแล้วจนรอดเค้าก็แอด msn เรามาเลยทำให้ได้คุยกัน "สดๆ" เป็นครั้งแรก ตอนนั้นตื่นเต้นสุดๆในชีวิต เพราะไม่คิดว่าการคุยกันแบบสดๆมันจะชวนปวดหัวอย่างนี้แต่ก็พยายามคุยเพราะ..อยากฝึกภาษาอังกฤษ และนายเมกันคนนั้นก็หล่อกระชากใจหมวยด้วย อิอิ แล้วก็คุยกันทุกวันมาเรื่อยๆ ประมาณ 1-2 เดือนผ่านไป วันนึงเรามีสอบภาษาอังกฤษที่โรงเรียนตอนนั้นน่าจะอยู่ประมาน ม.4 อาจารย์ให้ข้อสอบมาทำก็แบบไม่รู้เรื่องเลย(do does คือพูดง่ายๆแกรมม่าไม่ได้เลย)แต่ตอนนั้นก็คิดว่าเก่งแล้ว พอไปส่งอาจารย์ท่านก็ว่าไอ้คนนี้มันส่งเร็วคิดว่าจะเก่งจริง และมาหาว่าเรา fake ทั้งที่ไม่เคยบอกเลยว่าเก่งแค่คิดในใจ 55+ จนทำให้คิดได้ว่าเราเนี่ยมันห่วยแตกมากมากเลยนะเรื่องภาษาอังกฤษเนี่ย จนเกิดความตั้งใจว่าเราจะต้องเก่งภาษาอังกฤษให้ได้ และ้ด้วยความที่เราเป็นคนที่ค่อนข้างหัวเร็ว เวลาคุยกับเพื่อนเราที่เป็นเมกันคนนี่เนี่ย เราก็พยายามจำรูปแบบประโยคที่เค้าใช้ และนำมาใช้เองบางทีเปรียบจากไทยเป็นอังกฤษ อังกฤษเป็นไทยทำให้เราเกิดความเข้าใจในแบบของเราเองว่า ภาษาไทยกับภาษาอังกฤษเนี่ยมีความคล้ายคลึงกันมาก และภาษาเราก็ค่อยๆดีขึ้น... (ต้องขอบอกว่าเราไม่เคยไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษที่ไหนเลย เพราะเป็นคนไม่ชอบเรียนแล้วต้องมากลับบ้านดึกๆ) ทำให้เราใจกล้ามากขึ้นที่จะ แอดชาวต่างชาติคนอื่นๆมาเป็นเพื่อนเรา แต่ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะแอดใครก็เลยเริ่มจากเพื่อนของเอริค ก็แอดมั่วๆ ไปเรื่อยจนเจอเพื่อนสนิทของเอริคอีกคน(แฟนเก่า) ที่ชื่อว่าเทย์เล่อร์เราก็คุยกับเค้าไปเรื่อยๆ จนเอริคว่าเราว่าขโมยเพื่อนเค้าไปหมดแล้ว!! มีครั้งนึงเราคุยกับเท่ย์เรื่องอะไรซักอย่าง เท่ย์ถามเราว่ามี English wise รึเปล่า ตอนนั้นเราก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร มารู้ที่หลังว่าเค้าถามว่ามีปัญหาเกี่ยวกับภาษาอังกฤษรึเปล่า(หลอกด่าซะงั้น) แต่ตอนนั้นเราไม่รู้และเราก็คงมีปัญหาจริงๆ ก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยไม่ได้ทำอะไร (O.o) แต่ก็คุยกันมาเรื่อยๆ(ไปขโมยเพื่อนเอริคมาอีกหลายคนแต่กลัวจะยาวเกิน)   จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็เกือบ 3 ปีแล้วที่เราได้รู้จักกับเพื่อนกลุ่มนี้ และภาษาอังกฤษของเราก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ย้อนกลับไปดู คอมเม้นท์เก่าๆที่เราได้ไปพูดๆไว้ ยอมรับว่าอายตัวเองมาก มิน่าเท่ย์ถึงว่าเรามีปัญหา =/ แต่เมื่อไม่กี่วันมานี้เราก็คุยกับเอริคเรื่อง "เปลี่ยนไม่เปลี่ยน" เพราะเอริคหาว่าเราเปลี่ยนไป เราก็บอกว่าไม่นะ เค้าก็บอกว่าก็นี่ไงภาษาอังกฤษของอ้อมดีขึ้นเป็นกองงงง 55+ คนอื่นๆที่เพิ่งมาคุยกันตอนหลังก็ชมว่าเรา good at english เราก็บอกว่าก็ไม่ค่อยหรอก(ความจริงดีใจ) บางคนถามว่าเราเคยไปอยู่เมกามารึเปล่า มันให้เราคิดว่าถ้าเราไม่มีเอริค เท่ย์เล่อร์ โอลิเวีย และเพื่อนๆคนอื่นอีกมากมาย เราคงไม่มีแรงบันดาลใจที่จะทำให้ตัวเองใช้ภาษาิัอังกฤษได้ cool พอที่จะไปคุยกับเด็กวัยรุ่นเมกันคนอื่นรู้เรื่อง หรือทำให้ตัวเองขายหน้า  และคงจะไม่มีวันใช้ภาษาอังกฤษได้อย่างที่เราให้ทุกวันนี้ แม้ว่าตอนนี้ภาษาของเราก็ยังไม่ดีขนาดนั้น แต่เราก็จะฝึกฝนต่อไป ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วย _/|\_  ตอนนี้เรากำลังจะเข้ามหาลัยฯ อยากเ้ข้าคณะศิลปศาสตร์ ภาคภาษาอังกฤษ(BAS)มธ. เราไปสอบ TU-GET แบบไม่ได้อ่านหนังสือได้มา 550 คะแนน ตอนแรกก็กลัวไม่ผ่านเหมือนกัน เพราะยากมากกกกกก แต่มันก็ผ่านไปได้ ดังนั้นเราจึงคิดว่าเทคนิคการเรียนภาษาอังกฤษของเรานั้น น่าจะมาจากการสังเกตุ และนำมาปรับใ้ช้(เรื่องไวยากรณ์) แต่ถ้าเป็นเรื่องคำศัพท์เราก็คงต้องอาศัยใจรัก และความสนใจอาจจะอ่านหนังสือนิยายหรืออะไรที่เราชอบก่อน(แนะนำ Twilight Sega เพราะภาษาไม่ยากเลย) ดูหนัง ฟังเพลง และหัดคิดเป็นภาษาอังกฤษ ทุกวันนี้เราฝันป็นภาษาอังกฤษ(เพราะอะไรไม่ทราบสาเหตุ) และไม่สำคัญว่าเราจะได้ไปเรียนต่อที่เมืองนอกเมืองนามารึปล่า เราไม่เคยไปเรียนเมืองนอกเลย ในขณะที่เำพื่อนเราไปเรียนแลกเปลี่ยนมา 1 ปีเต็มๆภาษาอังกฤษยังแย่กว่าเรา ไม่ได้ชมตัวเองนะและก็ไม่ได้ว่าเพื่อนคนนี้ด้วย แต่ว่าเราคิดว่าเรื่องภาษาถ้าเราไม่ได้มีใจรัก ความมุ่งมั่น หรือบางคนอาจจะเพราะความจำเป็นที่จะต้องใช้แล้ว เราก็จะไม่มีแรงบันดาลใจ  เพื่อนเราคนนึง ไม่ได้ไปเรียนภาษาเกาหลีที่ไหนเลย แต่ว่าชอบนักร้องเกาหลีมากกกก ก็หัดเขียนหัดอ่านจนวันนี้ เขียนได้ อ่านออก สำเนียงดีอีกด้วย เรายังอดทึ่งไม่ได้ เพราะฉนั้น คนที่อยากเรียนภาษาอังกฤษก็ขอให้หา "แรงบันดาลใจ" ของตัวเองให้เจอ เพื่อที่จะได้มี "กำลังใจ" ในการเรียนเพราะสิ่งเหล่านี้คือ "แรงผลักดัน" ที่ดีที่สุด และที่ทุกคนชอบพูดและขาดไม่ได้คือการฝึกฝน นั่นเอง ขอให้ทุกคนฝึกฝนให้มากๆ เพราะบางคนอาจไม่ได้เกิดมาโชคดีมี เซ้นซ์ ในการเรียนภาษาอังกฤษแบบเรา แต่ถ้ามีความตั้งใจ แล้วเรา่ย่อมทำทุกอย่างได้ ขอให้ทุกคนโชคดีในการเรียนภาษาอังกฤษค่ะ ปล.เวลาเรา แชท กับเพื่อนๆเมกัน เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าการที่ไม่รู้อะไรแล้วถามเป็นสิ่งที่ดี แต่ google และ urbandictionary ทำให้เรารู้ว่า การค้นหาอะไร(คำศัพท์ หรือ เชค ไวยากรณ์ฺ) ด้วยตัวเองก่อนเมื่อไม่รู้เนี่ยทำให้เรา cool กว่าและเพื่อนๆก็กล้าจะใช้ภาษาอังกฤษในแบบที่เค้าใช้กันในชีวิตจริงกับเราไม่ใช่มาพูดแบบง่ายๆ เพียงเพราะกลัวว่าเราจะไม่เข้าใจ ทำให้เราได้ฝึกฝนตัวเองไปในตัวด้วย ปล.2 ขอบคุณมายสเปซ myspace.com ที่ทำให้เราไ้ด้รู้จักเพื่อนๆกลุ่มนี้ ซึ่งปัจจุบันนี้กลายเป็นเพื่อนรักกันไปแล้ว ปล.3 ขอบคุณคุณที่กำลังอ่านอยู่ ทำให้ที่เราพิมพ์ไปไม่เสียเปล่า ปล.4 ใครมีมายสเปซแอดมาคุยกันด้วยค่ะ www.myspace.com/tuliped จบ. แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 20:57:39 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 20:56:20 แก้ไขเมื่อ 19 ก.พ. 52 20:47:06 จากคุณ : mmkay (หนูฟั่นเฟือน) - [ 19 ก.พ. 52 20:43:54 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณพี่เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วงที่แวะมาให้คำแนะนำนะะค ขอบใจน้อง mmkay (หนูฟั่นเฟือน) ที่มาบอกเล่าประสบการณ์กันค่ะ มาต่อที่ติดไว้นะคะ ของตัวเองแหละ (อายจัง ฮิ ฮิ) จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 09:35:38 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง...ไม่ยาก (English Learning Narrative) โดย Flowery สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกท่าน เราชื่อ Flowery นะคะ บางท่านอาจจะรู้จักเราบ้าง แล้วจากเว็บไซต์พันทิปดอทคอม ในกลุ่มย่อยห้องเรียนภาษาอังกฤษซึ่งเราและเพื่อนๆ สมาชิกหลายๆ ท่านได้ช่วยกันตั้งขึ้นมาเพื่อเป็นแห่งเรียนรู้ภาษาอังกฤษอีกแห่งหนึ่งของ คนไทย และที่พันทิปดอทคอมนี่เองที่ทำให้เราได้รู้จักพี่เมื่อลมแรง...ใบไม้ก็ร่วงซึ่งเป็น ผู้ริเริ่มโครงการ Engaging English นี้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้มีโครงการดีๆ อย่างนี้เกิด ขึ้นค่ะ เราขอเริ่มเล่าประสบการณ์การเรียนภาษาอังกฤษของเราเลยนะคะ เรื่องสนใจภาษาอังกฤษนี่ เราสนใจภาษาอังกฤษมานานแล้วนะคะ ตั้งแต่เด็กๆ เลยค่ะ ตอนเด็กก็อยากอ่านการ์ตูนภาษาอังกฤษรู้เรื่อง อยากมีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติ อยากดูภาพยนตร์, ฟังเพลงภาษาอังกฤษรู้เรื่อง เรียนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมาก็หลายปี ก็ไม่เห็นจะพูดคุยกับชาวต่างชาติได้สักที ข้อสอบแกรมม่าร์ทำได้ สอบ reading ก็พอถูไถ แต่ listening ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ เพื่อนๆ ก็มีปัญหาคล้ายๆ กัน สมัยเรียนมีโอกาสได้ติดต่อชาวต่างชาติบ้าง ภาษาอังกฤษที่ใช้ก็มั่วบ้าง ไม่มั่วบ้าง ใช้ภาษาท่าทางประกอบด้วย พอเอาตัวเรารอดไปได้ แต่ภาษาอังกฤษก็ยังไม่พัฒนา จนกระทั่งเราเรียนจบปริญญาตรี, ได้ทำงาน, ได้พบปะผู้คนมากขึ้น, มีหลายโอกาสที่ต้องใช้ ภาษาอังกฤษ และสุดท้ายเราได้ ตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงมุ่งมั่นที่จะเรียน ภาษาอังกฤษอย่างจริงจัง โดยเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองเป็นหลัก แม้ตอนแรกจะค่อน- ข้างลำบาก แต่หลังๆ ได้คำแนะนำดีๆ จากเพื่อนๆ หลายๆ ท่านในพันทิป และเว็บไซต์อื่นๆ จึงช่วยให้การฝึกภาษาอังกฤษของเรา เป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 09:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 26 วิธีการฝึกภาษาอังกฤษของเราเป็นการเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองเป็นหลักค่ะ เริ่มแรก ควรเริ่มจากวิเคราะห์ทักษะภาษาอังกฤษของตัวเอง และตั้งเป้าหมายก่อนว่าเราอยาก พัฒนาทักษะภาษาอังกฤษให้อยู่ในระดับไหน หลังจากตั้งเป้าหมายได้แล้ว เราก็หาข้อมูลค่ะ ขั้นตอนนี้ง่ายมาก อาศัยทักษะการหาข้อมูลก็ช่วยได้เยอะเลยค่ะ อยากรู้อะไรก็ถาม google ค่ะ ทั้งเว็บไซต์ของไทยและต่างประเทศ คำแนะนำส่วนใหญ่ก็จากพันทิปดอทคอมค่ะ (ยิ่งเดี๋ยวนี้มีกลุ่มย่อยห้องเรียนภาษาอังกฤษแล้ว สงสัยอะไรถามได้เลยค่ะ มีเพื่อนๆ ใจดีช่วยตอบให้ค่ะ) พอได้ข้อมูลมาแล้ว ก็มาวางแผนการเรียนว่าจะเรียนวันละกี่ชั่วโมง สัปดาห์ละกี่วัน จะใช้หนังสือ เทป CD ภาพยนตร์ เพลงอะไรบ้าง มีห้องสมุดที่ไหนที่จะ ไปใช้บริการ หรือจะไปลงเรียนที่ไหน ที่สำคัญก็คือการปรับความคิดค่ะ พยายามตัดความ คิดในแง่ลบออกไป คิดในแง่บวกเข้าไว้ ตั้งเป้าหมายดีๆ ทั้งระยะใกล้ ระยะไกล แล้วทำให้ได้ แม้จะไม่ได้ตามแผนเป๊ะก็ไม่เป็นไร เราสามารถยืดหยุ่นการเรียนเราได้ แต่ที่สำคัญต้องเรียนรู้และใช้ภาษาอังกฤษอย่างสม่ำเสมอค่ะ ทักษะการเรียนหรือ study skills ก็สำคัญนะคะ ทักษะเหล่านี้ช่วยส่งเสริมการเรียนรู้ภาษาอังกฤษให้รุดหน้าเร็วยิ่งขึ้นค่ะ ถ้าจะให้ดีมีกลุ่มเพื่อนที่สนใจเรียนภาษาอังกฤษด้วยกันก็ดีนะคะ จะได้ช่วยกันให้คำแนะนำ ให้กำลังใจกัน และช่วยกันฝึกทักษะภาษาอังกฤษด้วยค่ะ คนไทยจะมีปัญหาเรื่องการพูดและเขียนค่อนข้างเยอะค่ะ การอ่านและการฟังย ังพอฝึกเอง ได้ ตอนนี้เราเจอเพื่อนที่มีจุดมุ่งหมายเหมือนกัน พวกเราจะนัดหมายเวลาที่จะคุยเป็น ภาษาอังกฤษกันค่ะ วิธีนี้ช่วยให้ได้ฝึกพูด กล้าพูด คิดเป็นภาษาอังกฤษได้ดีทีเดียวค่ะ ถ้ามีอาจารย์หรือชาวต่างชาติร่วมวงสนทนาด้วยก็ยิ่งดีค่ะ ส่วนการเขียนก็อาศัยหนังสือคู่มือ การเขียน ฝึกเขียนแล้วให้อาจารย์ตรวจและแนะนำ ไม่ว่าจะเป็นการฟัง พูด อ่าน หรือเขียนต่างก็เป็นทักษะ นั่นก็คือต้องอาศัยการฝึกฝนสม่ำเสมอ จึงจะเก่งภาษาอังกฤษค่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็อย่าท้อนะคะ การเดินทางหมื่นลี้ต้องเริ่มที่ก้าวแรกค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังเรียนรู้ภาษาอังกฤษอยู่นะคะ หมายเหตุ: Flowery จบปริญญาแพทยศาสตรบัณฑิต จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย กำลังเตรียมตัวไปศึกษาต่อ ณ ประเทศสหรัฐอเมริกา รักและสนใจเรียนภาษาอังกฤษเป็นอย่างมาก เว็บไซต์ประจำคือพันทิปดอททอม (ตรงนี้เป็นข้อมูลเก่านะคะ ตอนนี้เปลี่ยนใจเรียนในประเทศไทยแล้วค่ะ) จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 09:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ้อ ถ้าใครอยากอ่าน Engaging English ฉบับเต็ม หาอ่านกันได้จาก link ข้างล่างนี้นะคะ มี 17 หน้าค่ะ http://www.scribd.com/doc/2681436/Engaging-English-1-Final จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 09:43:53 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาต่อแล้วค่ะ ท่านสุดท้าย พี่ Krisdauw ค่ะ -------------------------------------------------------- แต่หนหลัง...(In Retrospect) โดย Krisdauw -------------------------------------------------------- นับตั้งแต่ศตวรรษที่สิบแปดภายใต้การล่าอาณานิคมของอังกฤษเป็นต้นมา ภาษาอังกฤษได้ ทวีความสำคัญขึ้นเรื่อยๆ จนในปัจจุบันถือได้ว่าภาษาอังกฤษเป็นภาษาสากลที่นอกจากจะ เปิดประตู แห่งการสื่อสารระหว่างคนจากชาติต่างๆแล้ว ยังอาจจะเป็น "ประตูกั้น" (gatekeeper) ที่ทำให้คนที่ไม่รู้ไม่สามารถสื่อสาร หรือเข้าถึงข้อมูลที่สำคัญและความรู้ได้ แต่การจะเข้าถึงภาษาหนึ่งจนใช้ ได้อย่างมีประสิทธิภาพนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องง่ายจำเป็น ต้องอาศัยการฝึกฝนและคำแนะนำ จึงจะบรรลุเป้าประสงค์ได้นะครับ บทความนี้จึงมีจุด- มุ่งหมายเพื่อให้ข้อมูลและคำแนะนำสำหรับ ผู้ที่เริ่มเรียนหรือกำลังเรียนอยู่เกี่ยวกับการใช้ ภาษาอังกฤษ จากประสบการณ์ของผู้เขียนซึ่งมีประสบการณ์ในฐานะผู้ใช้และผู้สอนภาษา นี้อยู่โดยผ่านทางเรื่องเล่าประสบการณ์ (autobiography) ผ่านทางการเรียนภาษาอังกฤษ ของตัวเองนะครับ จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 19:33:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เนื่องจากผมเชื่อว่าผู้ที่อ่านบทความนี้คงมีอายุได้ประมาณหนึ่ง ดังนั้นผมจึงขอตัดตอน ข้ามไปจนถึงวัยรุ่นตอนปลาย ผมจำได้ว่าภาษาอังกฤษเป็นหนึ่งในวิชาที่ชอบและทำได้ดี ในสมัยมัธยมปลาย หลังจากเรียนเสร็จ (จำได้ว่าเรียนเกี่ยวกับ relative pronouns, question words, subjunctive, etc) ผมจะขวนขวายหาความรู้เพิ่มเติมจากในห้องเรียน โดยการไปค้น เพิ่มจากตำราไทย เช่น ของสำราญ คำยิ่ง หรือตำราภาษาอังกฤษ เช่น English Grammar in Use (by Murphy) ในเรื่องเดียวกันกับที่เรียนในห ้องทำแบบฝึก หัดเ พิ่มเติม ถ้าไม่เข้าใจหรือทำผิด จะต้องถามว่า "ทำไม" เสมอๆ และถ้ามีตัวอย่างการใช้ที่ ไม่เป็นไปตาม"กฎ" ไวยากรณ์ ก็จะต้องค้นจนเจอว่า ทำไมมันใช้ได้ทั้งสองอย่าง หรือทำไมไม่เหมือนกฎที่เรียนมา การตั้งคำถามว่า "ทำไม" นี้ทำให้เราไม่เรียนโดยการจำ นะครับ แต่เรียนโดยใช้เหตุผล เช่น "กฎ" ข้อนึงของ subjunctive ว่าไว้ว่า ถ้าเจอกริยาที่ เกียวกับการแนะนำ การเสนอแนะ การต้องการ (suggest, advise, desire, etc) กริยาในประโยคย่อยที่ตามมาจะต้องเป็น subjunctive form คือไม่เติมอะไรเลย และไม่ใส่ tense เช่น Mary suggested that John BE home all day. (สังเกตว่าไม่ใช้ is หรือ was ถึงแม้ว่า suggested จะเป็นอดีตก็ตาม) แต่ในบางครั้งผมเจอ ประโยคนี้ The evidence suggests that somebody came here before. คำถามคือ ทำไมประโยคย่อยจึงมีกริยา ที่เป็น past tense อยู่ (came) ทั้งๆท ี่กริยาหลักคือ suggest อย่างนี้คงไม่เป็นไปตาม "กฎ" แต่พอไปศึกษาเพิ่มเติม จะเห็นได้ว่า suggest ในประโยคนี้"ต่างไป" นั่นคือ มันไม่ได้ถูกใช้ ในเชิงให้คำแนะนำ แต่มันเเปลว่า แสดงให้เห็น (หรือ indicate) นั่นเอง ดังนั้นจึงไม่ต้องใช้ subjunctive นะครับ ถ้าทุกคนหมั่นตั้งคำถามเช่นนี้เรื่อยๆ โดยไม่ติดอยู่กับการจำ กฎ จะทำให้เราเข้าใจอย่างแท้จริงนะครับ จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 19:36:38 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ในขณะเดียวกัน เนื่องจากผมมีเวลาว่างและมีความสนใจเป็นหลัก จึงทำให้มีโอกาสได้ ใช้เวลาว่าง ไปเรียนเพิ่มเติม และผมเล็งเห็นว่าควรจะเรียนอย่างเป็นจริงเป็นจังไปเลย แต่การไปเรียนตาม "สถาบัน" สอนภาษาต่างๆไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ เพราะนอกจากจะเสีย เงินมากแล้ว ยังไม่ได้ความรู้ ที่ถูกต้องตามหลัก (เช่น จ้างใครก็ไม่รู้มาสอน และเวลาสอน เน้นแค่ให้พูดๆ คุยๆได้ก็พอแล้ว) และการเรียนด้วย ตนเองก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ดังนั้นผมจึง ไปลงเรียนเอกภาษาอังกฤษ ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง หลังจากได้เข้าไปเรียนวิชา วรรณคดี ซึ่งต้องอ่านกลอน อ่านนิยาย และวิชาทักษะ เช่น การออกเสียงภาษาอังกฤษ (English Phonetics), การวิเคราะห์ไวยากรณ์ อังกฤษ (English Syntax) และเมื่อไม่ เข้าใจ ก็ได้มีโอกาสซักถามอาจารย์แบบตัวต่อตัว พร้อมทั้งค้นคว้าต่อ ทำให้ผมเข้าใจถึง "หลัก" จริงๆ เข้าใจว่าภาษาทุกภาษาเป็นสิ่งที่มีระบบ (systematic) อะไรก็ตามที่ถูกสอน มาว่าเป็นข้อยกเว้น หรือ ต้องจำไปเลย นั้นนะครับ เราสามารถอธิบายได้ว่าทำไม ยกตัวอย่างในเรื่องของการออกเสียง ที่เราเห็นๆ การเติม -s เพื่อแสดงพหูพจน์ หรือกริยา เอกพจน์ใน present tense นั้น มันออกเสียงได้สามแบบ เช่น cats, dogs, churches (อ่านว่า kats, dogz, churchiz ตามลำดับ) จะเห็นได้ว่า สะกดเป็น -s แต่ออกเสียงเป็น -s, -z, หรือ iz (อิส) ขึ้นอยู่กับว่าเสียงที่มาก่อนหน้าเป็นอะไร (ถ้าไม่ก้อง voiceless จะเป็น -s, ถ้าก้อง เป็น -z, ถ้าเป็นเสียงที่มีการเสียดสี เช่น s, z, ch, ge จะเป็น -iz จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 19:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 31 การเรียนที่รามคำแหงของผม ถึงแม้เป็นเวลาสั้นๆ ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไรมากมายอย่างที่ ได้เรียน ข้างต้น จากทั้งการอ่านวรรณคดี(ทำให้เราได้เห็นรูปประโยคที่สละสลวย ได้เห็นถึง วิธีการ express หรือสื่อความคิดของผู้เขียน ซึ่งเราอาจจะมาใช้ตามและการเรียนหลัก ภาษา) แต่สังเกตว่า ผมเข้าเรียนทุกครั้งไม่ได้ขาด ทบทวน ถามอาจารย์ และไม่นิยมการ อ่านเองเพื่อไปสอบนะครับ (ลองไปลงเรียนภาคฤดูร้อนสิครับ) การลงเรียนที่รามนี้เอง ส่งผลให้ผมมีความสนใจในศาสตร์นี้ อย่างลึกซึ้งจนถึงกับเลือกเรียนเป็นวิชาเอกในระดับ ปริญญาตรี และเรียนต่อขึ้นสูงๆขึ้น จนถึงปัจจุบัน (ซึ่งคงมีโอกาสเล่าต่อในคราวหน้า) ถ้าจะให้ผมแนะนำว่าภาษาอังกฤษจะเรียนได้อย่างไรจะง่ายและได้ผลจริง ผมมีข้อแนะนำข้างล่างนี้ 1) แน่นอนว่าการจำ (เช่น ศัพท์) ก็ต้องทำ แต่ความ "เข้าใจ" น่าจะมาเหนือสิ่งอื่นใด พยายามตั้ง คำถามจาก "กฎ" ที่เรียนมา ไม่ว่า ทำไม "กฎ" เป็นเช่นนี้ (ไม่ใช่จำไปตะพึดตะพือ) ทำไมมีข้อ ยกเว้น ฯลฯ คุณจะต้อง "เข้าใจ" ได้อย่างแท้จริง 2) หลังจากเข้าใจแล้ว ต้องเอาที่เข้าใจน่ะ ไปใช้ ไม่ว่าจะเป็นศัพท์หรือไวยากรณ์ (ไม่งั้นก็หลงๆ ลืมๆ หรือติดขัดในการนำออกมาใช้) เช่น เอาไปใช้คุยกับเพื่อนฝรั่ง หรือเวลาดูหนัง ฟังเพลงก็ พยายามสังเกตประโยคว่าเค้าใช้กันอย่างนี้นะ เราเรียนมาแล้วหนิ ฯลฯ จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 19:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 32 3) พยายามเชื่อมโยงสิ่งที่เรียนมาเข้าด้วยกัน เพราะเวลาใช้ภาษาจริง ทุกอย่างต้อง สัมพันธ์กัน (interact) เวลาเราผูกประโยค เช่น Last night, I was close to getting my homework done. ประโยคนี้ สิ่งที่เชื่อมโยงกันคือ tense (อดีตกาล was), การใช้กริยา -ing หรือ gerund (close to + V.ing แปลว่า "ใกล้จะ.." และ to have something done ที่แปลว่าให้ใครทำอะไรให้... จะเห็นได้ว่า เวลาเราเรียน เราเรียนทีละเรื่อง แต่เวลาใช้จริง ทุกเรื่องมันมารวมกันนะครับ เพราะฉะนั้นเราต้อง "รู้อยู่" หรือ มีสติ (เหมือนกับเวลาฝึก สมาธิ ให้เรารู้ว่าเรายกขา เดิน พูด ฯลฯ) ในกรณีนี้ก็เช่นกัน เราต้องสามารถหยิบยกสิ่งที่เรา เรียนแล้ว มารวมกันได้ และจะทำได้ก็ต้อง ฝึกบ่อยๆ (คือ เอาไปใช้จริงๆ) การหัดใช้จริงๆ นั้น ถ้าไม่มีเพื่อนฝรั่งคุยด้วย อาจจะเริ่มต้นง่ายๆ จากการหัดแปลภาษาไทย เป็นภาษา อังกฤษ เราต้องการจะพูดอะไรเป็นภาษาไทย ก็น่าจะสามารถแปลเป็นภาษา อังกฤษได้ แต่อย่างไรก็ตามก็ควรไปเช็คกับผู้รู้ว่าเเปลถูกไหม และไม่ควร"ยึดติด" ว่าต้องถอดคำต่อคำ เช่น ห ้องพระ shrine room, กระต่ายขูดมะพร้าว coconut shredder (made to look like a rabbit) เป็นต้น แต่การจะทำได้อย่างนี้ ก็อาจจะต้องผ่านตามา เยอะเช่นกัน ถ้าอยาก ฝึก ลองหาหนังสือนิยาย(ง่ายๆ) ภาษาไทยที่เค้าเเปลเป็นภาษา อังกฤษแล้ว มาอ่านเทียบ กัน แล้วดูลักษณะการใช้ภาษาสิครับ เช่น ความสุขของกะทิ (งามพรรณ เวชชาชีวะ) ที่ได้รางวัลซีไรท์ ก็แปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วครับ ลองเอามาศึกษาดูว่าประโยคไทยๆ ที่เราพูด กันเป็นปรกติ เช่น ยายบ่นกระปอดกระแปด น่ะ เค้าแปลอย่างไรให้มันฟังเป็น ธรรมชาติ และภาษาง่ายๆ จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 19:43:31 ]

ความคิดเห็นที่ 33 4) หมั่นหาความรู้เพิ่มเติม จากตำราไทยและเทศ (เช่น สำหรับผู้เริ่มเรียน เช่น Understanding English Grammar by Azar, Grammar in Use by Murphy, Practical English Usage by Swan) ถ้าไม่เข้าใจ หรือ ถ้าตั้งคำถามว่า "ทำไม" แล้วตอบไม่ได้ ก็ต้องหาผู้รู้ (ไม่ใช่ใครก็ได้นะครับ แต่ขอว่า ต ้องเป็นผู้ที่สามารถอธิบายให้คุณเข้าใจได้ เช่น อาจารย์ภาคภาษาอังกฤษในมหาลัย หรือ ใครก็ตามที่เรียนมาทางด้านนี้ แต่ฝรั่งทั่วๆไปไม่สามารถหาเหตุผลมาอธิบาย ให้คุณฟังได้ว่า "ทำไม" ครับ) 5) ถ้าว่าง ลองไปลงเรียนที่ราม เข้าห้องเรียน ทบทวน ถามอาจารย์ และเข้าสอบนะครับ (หน่วยกิตละ 25 บาทเองครับ ถูกกว่า และคุณภาพดีกว่าไปเรียนที่สถาบันต่างๆ เยอะครับ) หวังว่าบทความนี้ได้ให้คำแนะนำกับผู้อ่านถึงวิธีการเรียนภาษาอังกฤษให้สัมฤทธิ์ผลบ้างนะ ครับ ผมหวังว่าโอกาสต่อไป จะได้มาเขียนบทความเกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษ ในแง่มุมอื่นๆนะครับ แล้วเจอกันครับ หมายเหตุ: Krisdauw majored in English from his undergraduate to graduate studies. Currently he is an Assistant Professor of English at a university in Texas, USA. His research interests lie in English Grammar, History of the English Language, and Discourse Analysis. Ultimately he wishes to return to his native country to contribute his experience gained abroad to English studies in Thailand. จากคุณ : Flowery - [ 20 ก.พ. 52 19:44:39 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขนาดอาจารย์ Krisdauw ที่ประสบความสำเร็จยังเริ่มการเรียนอย่างจริงจังที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงที่หลายๆคนปรามาสไว้เลย แบบว่ามีของดี+ราคาถูกอยู่ใกล้ๆแต่ยังชอบหาแต่ที่เรียนดูดี+ราคาแพงให้เขาหลอกกินตังค์กัน...เห็นหลายๆคนถามหาที่เรียนกันไปไม่เว้นแต่ละวัน สุดท้ายก็เรียนกันไปไม่ถึงไหนซักทีทั้งปีทั้งชาติ ดังนั้นถ้ามีเวลาก็อยากให้ลองไปเรียนที่รามฯกันเยอะๆครับ...ตลาดวิชาที่ให้โอกาสกับทุกคนที่ตั้งใจจริง ความสำเร็จของคนเราเกิดจากการเล็งเห็นประโยชน์เนื้อแท้ของสถาบันที่เรียน+ความมุ่งมั่นเป็นปัจจัยหลักโดยแท้ วันนี้อารมณ์บ่จอย ขอแสดงไอเดียร้ายๆอะไรหน่อยเถอะ เอิ้กๆ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 52 22:33:07 จากคุณ : โจโฉ (joechou) - [ 21 ก.พ. 52 22:08:48 ]

ความคิดเห็นที่ 35 My uncalled-for views: ประวัติการเรียนภาษาอังกฤษของเราเป็นอะไรที่ tragic มากที่สุด นั่นก็คือว่า "เราเกลียดวิชาภาษาอังกฤษมากที่สุดเลย" เรารู้ภาษาอังกฤษมาโดย "ไม่ได้ตั้งใจ" นั่นก็เพราะว่าเราโดนเนรเทศไปอยู่ต่างแดนเป็นเวลาหลายปี ซึ่งในช่วงนั้นเราเรียนภาษาอังกฤษโดยการฟัง แล้วจำไปพูด อ่าน แล้วจำไปเขียน โดยไม่เคยเรียนรู้วิธีการที่ถูกต้องเลย นั่นก็คือ "มั่วนิ่มลูกเดียว" เรากลับมาเมืองไทยแล้วต้องหางานทำก็เลยใช้ทักษะภาษาอังกฤษทำงาน ก็ใช้เวลาว่างเรียนรู้อะไรเพิ่มเติมบ้างพอสมควร แล้วเมื่อมาเล่นเน็ตก็ทำซ่าไปตอบกระทู้เรื่องภาษาอังกฤษมากมายจนคนเก่งๆเขาหมั่นไส้ ก็เลยมีคนเข้ามาบอกเราว่า ตรงนั้นผิด ตรงนี้ผิด ก็เลยเกิดศึกน้ำลายกัน มันเลยทำให้เราย้อนคิดถึงเมื่อสมัยเราเป็นเด็กวัยรุ่น ที่เคยชกกับฝรั่งใน pub แล้วกลับมานอนคิดว่า คราวต่อไปจะใช้ท่าเพลงอะไรให้เอาชนะพวกเขาได้ง่ายกว่านี้ ก็เลยวันๆ ไม่ทำอะไร ได้แต่กลางวันเข้าสำนักวรยุทธ์เรียนวิชากับคนจีน(ตอนนั้นบ้าหนัง kung fu มากๆเลย) แล้วกลางคืนแอบเข้าไปในสวนสาธารณะตอนเขาปิดแล้ว เพื่อฝึกวรยุทธ์ แล้วอีกไม่กี่วันก็กลับไปชกต่อยกับชาวบ้านอีก เราก็เลยซุ่มๆเรียนภาษาอังกฤษใหม่อีก แบบยกเครื่องใหม่หมด โดยคิดว่า "การเรียนรู้" มันเหมือนกับเป็นการต่อสู้กันข้างถนนน "เรียนเพราะนิสัยเป็นคนชอบแก้ปริศนา ไม่ใช่เรียนเพราะใจรักภาษาอังกฤษ" จากคุณ : white rabbit - [ 22 ก.พ. 52 18:43:51 A:124.121.94.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 36 กระบวนการเรียนรู้นั้น เราตั้งสมมุติฐานว่า ณ ช่วงเวลานี้ของชีวิต การที่เราจะไปใช้ชีวิตต่างแดนอีก แบบเด็กสมัยใหม่ที่พ่อแม่มีเงินส่งไปเรียนนอกได้ เราคงไม่มีโอกาส เราจึงต้อง "ต่อสู้" โดยใช้วิธีการที่ไฮเทคมากๆ นั่นก็คือไป download ebooks พวก grammar และหนังสือเรียนภาษาอังกฤษอื่นๆจากต่างแดน และ download software ต่างๆที่จะช่วยทุ่นแรงในการเรียนภาษาอังกฤษมา เราได้ software ดีๆสำหรับ lexicographers มาด้วยดิ (เคยคิดบ้าจะทำ dictionary เอง) และหาเวปที่มี list คำศัพท์เกือบจะทั้งหมดในภาษาอังกฤษได้ รวมทั้งหา corpora ได้อีกตั้งหลายแห่ง! และมาถึงจุดหนึ่ง เรามานั่งพิจารณาว่า ควรหรือไม่ควร ที่จะกำจัด "ความไม่รู้ ไปให้สิ้นซาก" โดยการ ไม่เพียงแต่จะเรียน grammar เท่านั้น แต่จะทำ dictionary ส่วนตัวขึ้นมาเอง โดยการป้อน collocations ทั้งหมด เข้าไปใน dictionary ของเรา ซึ่ง พอคิดๆดูแล้ว นับว่าเป็น "งานช้าง" คงเป็นไปได้ยาก เว้นเสียแต่ว่า เว้นเสียแต่ว่า เราคิดค้นกระบวนการในเชิง parapsychology ขึ้นมาได้จริงๆ (เช่นทำงานวิจัยส่วนตัวจนสำเร็จว่า photographic memory มีกลไกการทำงานอย่างไร) โดยใช้ประสานงานกับ ความรู้ IT ของเรา ...เราก็เลย"ตอนนี้เปลี่ยนเข็ม ไปพลางๆก่อน" นั่นก็คือ เราเอา software บางตัวทำ dictionary ไว้ใช้เอง แต่ ในแต่ละ entry (คำศัพท์หลักที่ป้อนเข้าไป) นั้น พอเอา mouse click แล้วมันแสดง แค่ passage คือมีแต่ข้อความทึ่เขียนขึ้นโดยใช้ entry นั้นๆ หรือคำศัพท์นั้นๆ แต่ไม่มี definitions (นิยาม) แนวคิดก็คือว่า เรามุ่งหวังที่จะปรับปรุงการเขียนภาษาอังกฤษของเราโดยการสะสมรูปประโยคเอาไว้ใน wordbank ของตัวเองนั่นเอง ทั้งนี้ เพื่อหวังว่าเราจะเขียนหนังสือภาษาอังกฤษเอาไปขายได้สักวันหนึ่ง ซึ่งในกระบวนการเรียนรู้แล้ว นอกจากจะใช้วิธีเรียน grammar ใหม่แบบเจาะลึก และเรียนการเขียนจากประโยคสวยที่ฝรั่งเขียนไว้ เรายังใช้ "ท่าเพลงลับ" ในการเรียนรู้ อีกด้วย นั่นก็คือ เรา apply parapsychology ในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ (ขอปิดไว้เป็นความลับก่อนว่ากระบวนการเป็นเช่นไร) ...แต่... จากคุณ : white rabbit - [ 22 ก.พ. 52 18:48:54 A:124.121.94.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 37 แต่ แต่อะไร? คราวนี้เป็น twist จริงๆ ยังกับ O'Henry Twist แน่ะ นั่นก็คือว่าในขณะที่เราอยู่ตกอยู่ในภวังค์ ในโลกที่มีชื่อว่า The Second Foundation (นิยายของ Isaac Asimov) ซึ่งสร้างขึ้นโดย parapsychologists นั้น แฟนเราซึ่งมีปริญญาโททางด้านภาษาอังกฤษโทรมาหาเราหลายครั้ง (เหตุการณ์เกิดต่อเนื่องกันหลายเดือน)...เธอสื่อสารกับเราเป็นภาษาไทยไม่รู้เรื่อง แล้วเธอร้องไห้ เธอถามว่าเราเป็นอะไรไป? เราตอบว่าเรากำลังฝึกพลังเร้นลับ (ฝึก Qi Gong (เดินกำลังภายใน) ขณะ applying the teachings จากหนังสือ The Secret) เพื่อการเรียนรู้ เธอเลยเปลี่ยนเป็นพูดอังกฤษกับเรา เราก็แก้ stress ให้เธอว่าควรอยู่พยางค์ไหน พยางค์ไหน กันแน่ เธอก็น้อยใจตัดพ้อต่อว่าเรา หาว่าเราไปว่าเธอว่าสำเนียงเป็นกะเหรี่ยง อีกหลายเดือนต่อมา เธอโทรมาใหม่ พูดกับเราเป็นเสียงหวานจ๋อย ยังกับเด็กวัยรุ่นแน่ะ เสียงเธอฟังเพราะมากๆราวกับคนอเมริกันจริงๆเลยหละ เหมือนคนอยู่แถวๆ Boston ไม่ใช้ American drawl มากนัก เกือบจะออกอเมริกันแบบคนอังกฤษอังกฤษเลยหละ เราเลยสงสัยว่าเธอแอบไปเรียน ebooks กับ audio files จากหนังสือเรื่อง American Accent Training by Ann Cook ที่เรา download มาฟรีแล้วยัดเยียดให้เธอเอาไปเรียนหรือเปล่าหนอ? ในขณะเดียวกัน เราก็ยังดันทุรังบอกเธอว่า I'm applying parapsychology, IT and logic to English Studies and I intend to prove that it will work. แต่พอฟังเสียงเด็กวัยรุ่นเกินวัยของเธอ และฟังสำเนียงอเมริกันอันไพเราะห์ของเธอในคืนนั้นแล้วนะ เราฉุกคิดขึ้นมาได้แบบนี้นะ What's the use being a clever bastard if you can't even make someone you love happy! คิดๆแล้วเราก็เลยบ้าเรื่องเรียนภาษาอังกฤษน้อยลง แล้วหาเวลามาพูดคุยกับแฟนเราแบบ sweet nothings เหมือนสมัยที่เพิ่งรู้จักกันใหม่ๆ ให้มากขึ้นกว่าเดิม...อิๆๆๆๆๆ.... แล้วคิดแบบ down to earth บ้างว่า "ไม่เก่งอังกฤษ ก็ไม่เก่งสิวะ" ขอให้มีความสุขในชีวิตก็พอแล้วนะ แล้วทำให้คนที่เรารักมีความสุขก็แล้วกัน .... แต่พูดๆไปแล้ว สมองอัน devious ของเราอาจยังไม่หายบ้าก็ได้นะ อาจไปทำ experiments เพิ่มเติมเรื่องศาสตร์เร้นลับก็ได้นะ แต่ทำอยู่ใน subconscious ก็ได้นะ...ใครจะไปรู้ ...อิๆๆๆ เหมือนๆกับที่แฟนเรา ตั้งฉายาเราเอาไว้ว่า "fierce bad rabbit" จากคุณ : white rabbit - [ 22 ก.พ. 52 18:58:39 A:124.121.94.96 X: ]

ความคิดเห็นที่ 38 ฮั่นเเน่ พี่ tansy หรือเปล่าเอ่ย จากคุณ : tonmelb - [ 22 ก.พ. 52 19:55:53 A:192.168.0.17 X:203.209.119.3 TicketID:054700 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เรา apply parapsychology ในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ (ขอปิดไว้เป็นความลับก่อนว่ากระบวนการเป็นเช่นไร) ^ ^ ^ คุณ white rabbit เขียนไว้อย่างนี้ กระตุ้นต่อมอยากรู้ให้ผู้อ่านนะคะ ฮิ ฮิ ชอบตรงนี้จัง --> "ไม่เก่งอังกฤษ ก็ไม่เก่งสิวะ" ขอให้มีความสุขในชีวิตก็พอแล้วนะ แล้วทำให้คนที่เรารักมีความสุขก็แล้วกัน จากคุณ : Flowery - [ 22 ก.พ. 52 20:11:29 ]

ความคิดเห็นที่ 40 เรื่อง The application of parapsychology to English Studies หรือ? เอาไว้ถ้าเรา "ค้นคว้าวิจัยแบบนอกระบบได้สำเร็จ จนกลายเป็นเซียนเหยียบเมฆไปแล้วนะ เราอาจจะมาเผยเคล็ดลับให้" ลองไปอ่านกระทู้นี้ดิว่าเราพอที่จะเริ่ม develop 'the force' เหมือนใน science fiction หรือใน wuxiapian (นิยายจีน) ได้หรือยัง http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7544808/K7544808.html#7 จากคุณ : white rabbit - [ 22 ก.พ. 52 22:26:45 A:192.168.0.17 X:124.121.94.96 ]

ความคิดเห็นที่ 41 นั่งๆคิดเรื่อง The Law of Attraction ก็เลยตาสว่าง เลยตะลุยเขียน mail ไปเสนอขายบริการ globalization ให้แก่บริษัทแห่งหนึ่ง เขียนจนจบแน่ะ ตอนนี้ ต้องนั่งลุ้นว่า "yes, yes, yes..., oh yes!" wuxiapian คือนิยายกำลังภายในของจีน รู้สึกว่ามันจะแปลตรงๆตัวว่า เรื่องราวเกี่ยวกับนักวรยุทธ์ จากคุณ : white rabbit - [ 23 ก.พ. 52 02:08:23 A:192.168.0.17 X:124.121.94.96 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ว้าจำศัพท์ผิดอีกแล้ว wushu วรยุทธ์ (martial arts) wuxia นิยายเกี่ยวกับนักวรยุทธ์ wuxiapian สงสัยอันนี้จะเป็น martial arts movie เวรกรรม สะกดไพเราะผิดอีกแล้ว สะกดผิดเป็นไพเราะห์ทุกทีเลย ตีมือตัวเองเพี๊ยะๆๆๆๆ อ้าเมื่อคืนส่งพลังได้ผล พอส่ง proposal ไปเรื่องเสนอบริการ globalization เมื่อเช้าเขาตอบมาว่าให้ส่ง quotations ไป...เอ่อเข้าท่าแฮะ... ถ้างั้นเรียนภาษาอังกฤษ ก็ต้อง "ส่งพลัง" เหมือนกันนะ จะได้เรียนได้ไวๆ ถ้าเรียนเก่งไม่ทันใจ ก็ส่งพลังแล้วแทงหวยแทน ฮ่าๆๆ จากคุณ : white rabbit - [ 23 ก.พ. 52 15:08:37 A:192.168.0.17 X:124.121.99.148 ]

ความคิดเห็นที่ 43 การเรียนภาษาอังกฤษด้วย the psychology of the fly by night ที่เรากำลังทำการค้นคว้าวิจัยส่วนตัว (แบบบ้าๆบอๆ) ของเรา ด้วยความ "อยากรู้อยากเห็น" (จนคุยกับแฟนเราไม่รู้เรื่องเพราะเราตกอยู่ในภวังค์) นั้น มี concepts ตามที่เราเขียนไว้ในกระทู้นี้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7569873/K7569873.html ถ้าเราไม่บ้าตายเสียก่อน แล้วประสบความสำเร็จ ขั้นเหยียบเมฆ เราจะมาบอกเคล็ดลับให้คุณนะ...ฮ่าๆๆ... จากคุณ : white rabbit - [ 26 ก.พ. 52 20:58:40 A:124.121.102.115 X: ]

ความคิดเห็นที่ 44 สงสัยประโยคนี้เราจะ punctuate ผิดนะ I'm applying parapsychology, IT and logic to English Studies and I intend to prove that it will work. น่าจะเป็น I'm applying parapsychology, IT and logic to English Studies. I intend to prove that it will work. หรือ I'm applying parapsychology, IT and logic to English Studies; I intend to prove that it will work. หรือ I'm applying parapsychology, IT and logic to English Studies, and I intend to prove that it will work. เซ้งว่ะ ยิ่งเรียนก็ยิ่งบ้า ต้องไปบริกรรม แล้วเปิดตำรา writing ศึกษาดู ยกเครื่องดูใหม่หมดเลยอ้ะ ไม่ มีครูสอนนี่แหละมันดี ท้าทายดี ถ้าเราใช้ psychology of the fly by night ในการเรียนภาษาอังกฤษได้สำเร็จ มันก็จะเหมือนกับหนังเรื่อง Spiritual Kung Fu ที่เฉินหลงเรียนวรยุทธ์จากวิญญาณของนักวรยุทธ์นั่นเอง ตามที่เราเขียนไว้ในกระทู้ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7569873/K7569873.html จากคุณ : white rabbit - [ 28 ก.พ. 52 01:24:52 A:192.168.0.17 X:124.121.90.40 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ที่กระทู้นี้ ในคคห 15 เราแปล links สำหรับ download หนังสือหลายเล่มของ Noam Chomsky ไว้ ถ้าใครสนใจลองไปหามาอ่านได้ หากว่าไม่โดนมือดีลบไปเสียก่อนนะ http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K7558870/K7558870.html จากคุณ : white rabbit - [ 28 ก.พ. 52 01:29:34 A:192.168.0.17 X:124.121.90.40 ]