ความคิดเห็นที่ 1 .. กระบวนท่าที่สาม นางพลิ้วกายลอยล่องลงจากชิงช้าดังเทพธิดา แต่หากผู้ใดเข้าใจว่านางเป็นเทพธิดาจริง ๆ ชะตากรรมของคนผู้นั้นคงย่ำแย่อย่างยิ่ง อย่าว่าแต่มีน้อยครั้งที่บุรุษจะได้เห็นร่างอ้อนแอ้นของนาง เพราะนางมักใช้ปลายแส้แดงซึ่งทั้งคมทั้งดุดัน ควักสองตาของมันมาสังเวยคมแส้ แต่นางย่อมไม่ควักลูกตาของแบดไต้เฮียบแน่นอน เหตุผลง่ายอย่างยิ่ง ..เพราะนางชมชอบมัน อสรพิษแส้แดงเจสซี่โกวเนี้ยสะบัดมือวูบก็เก็บแส้แดงที่ใช้ทำชิงช้ามารวบ ๆ ไว้ในมือ   จากนั้นเดินยักย้ายบิดเอวแน่งน้อยเข้าไปใกล้อาชาดำของผู้กล้าเสเพล   โดยมิเกรงกลัวเสียงลมหายใจฟืดฟาดด้วยโทสะของทั้งคนทั้งม้า “หากเจ้ากล้าเข้าใกล้มากกว่านี้ข้าจะไม่เกรงใจแล้ว!” “ท่านอย่าได้ตวาดได้หรือไม่  เราโกวเนี้ยเพียงแต่มีของต้องการมอบให้ท่าน   หาได้ต้องการเฉียดเข้าใกล้เหล่าบุรุษโสโครกไม่” ยามนางกล่าวถึงบุรุษโสโครก   สองตาสดใสดั่งดวงดาวของนางพาลจับจ้องใบหน้าคมคายของแบดไต้เฮียบ   แต่ดูแล้วนางคงมินับมันเป็นหนึ่งในบุรุษโสโครก “ของอันใด?” “ย่อมเป็นตำรากระบี่อักษราของแทนเล่ากงกง” แบดไต้เฮียบรับฟังจนสะท้านใจ  คนรักของมันหาเคยปล่อยให้อาวุธคู่มือห่างตัว  มันเค้นเสียงถาม “แล้วคนเล่า” “เจ้าของตำราหรือ?” แบดไต้เฮียบไม่ทวนซ้ำ  มือของมันที่กุมบังเหียนอาชากำแน่น  ทั่วทั้งร่างเกร็งกำลังตระเตรียมลงมือ “ฮิๆๆๆ”  นางหัวร่อคิกคักดั่งวิญญาณภูตพรายในหุบเหวร้าง   “ท่านมีโทสะแล้ว  แบดไต้เฮียบเอย  ท่านรู้หรือไม่ว่าคนที่ทำร้ายมันหาใช่เราโกวเนี้ยไม่” “เป็นผู้ใด  เจ้าบอกมา”  แบดไต้เฮียบเค้นเสียงดุดัน  ยิ่งมามันยิ่งโทสะลุกฮือ   ทั้งพะว้าพะวงอยากกลับเมืองไปดูว่าแทนเล่ากงกงเป็นอย่างไรบ้าง   แต่ก็มิอาจสะบัดหน้าไปเฉย ๆ โดยไม่เค้นคอนางอสรพิษแส้แดงให้คายเรื่องราวออกมาก่อน “เป็นท่าน” นางชี้หน้ามันด้วยปลายนิ้วอันทาเล็บสีแดงสดใส   ปลายนิ้วเรียวเรียบลื่นราวไร้กระดูกทั้งน่ากลัวทั้งเฉิดฉันท์   ทำให้แบดไต้เฮียบสั่นระริกผิดวิสัยอันเหี้ยมหาญของมัน   วาจาต่อมาของนางยิ่งทำร้ายมันให้เปราะบางลงไปอีก “เป็นท่านอย่างไรล่ะ  ..ท่านคิดดู  ผู้ใดทำร้ายเล่ากงกงให้เจ็บช้ำรันทด   ผู้ใดไม่ทันฟังความก็สะบัดหน้าจากมา  ผู้ใดทำให้มันทดท้อจนแทบตาย   พลังฝีมือเสื่อมโทรม  ไร้ความคิดอยากมีชีวิตอยู่” “เจ้า..”  แบดไต้เฮียบกล่าวได้แค่นี้ก็ต้องรีบสะกดข่มก้อนเลือดในคอที่มันเกือบกระอักออกมา “และเราโกวเนี้ย  เพียงแต่หยิบฉวยตำรานี้มาเพื่อคืนให้เจ้าของ   หากแต่เมื่อไม่สามารถคืนให้เจ้าของแล้ว   เราโกวเนี้ยจึงนำมาคืนให้ผู้ที่มันรักและกังวลที่สุด  ท่านว่าดีหรือไม่?” แบดไต้เฮียบตอบไม่ได้ มิว่าผู้ใดที่ขุ่นแค้นเสียใจจนสลบไสลคาหลังม้าย่อมไม่สามารถตอบคำถามได้ อสรพิษแส้แดงเดินเข้าไปหาผู้กล้าเสเพล   นางนำตำราซึ่งยังคงชุ่มกลิ่นอันฉุนเฉียวเผ็ดร้อนของสุราเผาดาบสอดไว้ให้ในอกแบดไต้เฮียบ จากนั้นตบสีข้างของอาชาดำ  มันเมื่อถูกกระตุ้นก็ตะบึงห้อไปตามทาง จวบจนอีกครึ่งชั่วยามให้หลัง  แบดไต้เฮียบจึงรู้สึกตัวและพบว่ามันยังอยู่บนหลังม้าแสนรัก ห่างไกลจากที่เก่า  และไร้ซึ่งเงาร่างของผู้ใด มันหยิบตำรากระบี่อักษราออกมาจากอก  น้ำตาหยาดหนึ่งไหลรินลงบนปกหนา มันกู่ร้องอย่างดาลเดือด  ด้วยความเจ็บช้ำเสียใจอย่างสุดซึ้ง แล้วชักม้าสู่ทางเก่า  ตะบึงกลับเหลาสุราจุ้ยเซียนทั้งราตรีนั้น ------------------------------------------------------------------------ เพลานั้นเช้าอย่างยิ่ง จอมยุทธน้อยผู้มีสีหน้าร่าเริงและรอยยิ้มน่ารักกำลังซดหมี่น้ำกับหมั่นโถว ฐานะเยี่ยงมัน  การแต่งกายเยี่ยงมัน   ต่อให้มันเข้าไปกินฟรีที่เหลาง้วนป้ออันเลอเลิศในเมือง  เถ้าแก่เหลายังคงไม่แค่นเสียงสักคำ แล้วไฉนมันยังมาที่แผงหมี่น้ำโทรม ๆ นี้ด้วยเล่า หรือเพราะว่าทุกเช้า  แทนเล่ากงกงจะมาจิบน้ำชาที่นี่  มันจึงมาดักรอ แทนเล่ากงกงไม่อยู่ มันไม่มากินหมี่  ทั้งไม่มาจิบชา เถ้าแก่ร้านหมี่ที่เป็นชายชราผู้หนึ่ง  ทั้งสงสัยทั้งกังวล จอมยุทธน้อยล่ะกังวลหรือไม่ แต่ผู้ที่กังวลที่สุดย่อมไม่ใช่พวกมัน ทันใดบุรุษหนุ่มหล่อเหลาเหี้ยมหาญควบขับบนอาชาดำ ตะลุยผ่านถนนอันคับคั่งของเมืองจนมาหยุดม้าที่หน้าแผงหมี่น้ำ “พี่ท่านแซ่แบดสบายดี?” จอมยุทธน้อยหน้าหยกชิงทักทายผู้กล้าเสเพลก่อน “แทนยี้ล่ะ”   แบดไต้เฮียบไม่มากมารยาท  มาถึงก็ถามทันที  เพราะมันไปที่เหลาสุราจุ้ยเซียนแล้ว แต่ทุกคนที่นั่นยืนยันว่าไม่ทราบว่าแทนเล่ากงกงหายไปที่ไหนหรือจากไปเยี่ยงใด   จึงได้แต่มายังแผงหมี่น้ำเจ้าประจำของแทนเล่ากงกง “ผู้น้องมิทราบ” คนบนม้าถลึงตา  ถ้ามีหนวดมีเครา  มันคงเป่าได้ดุกว่าเตียวหุยแล้ว “เจ้าไม่ทราบงั้นเรอะ  เมื่อคืนเจ้าอยู่กับมัน  ไฉนไม่ทราบว่ามันไปที่ใด” “ข้าพเจ้าถูกขับไล่มาก่อน  ไฉนจะทราบได้ว่าแทนตั่วกอไปยังสารทิศใด” “ทำไมถึงถูกขับไล่” “พี่ท่านลงม้าก่อนเถิด  คุยกันเยี่ยงนี้มิใคร่สบายนัก” กายตี่ตี๋ชักชวนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลของมัน  แต่แบดไต้เฮียบยังคงยืนยัน “ไม่จำเป็น  ข้าซักถามเจ้าอีกครู่ก็จะไปแล้ว  อย่าได้มากความ” “ย่อมได้  พี่ท่านถามผู้น้องว่าไฉนจึงถูกขับไล่   ก็เพราะแทนตั่วกอเห็นข้าพเจ้าเป็นที่ขัดตากระมังจึงไม่อยากเห็นหน้า” “วาจาไร้สาระอย่าได้กล่าว  มิเช่นนั้นบิดาจะเอาแส้ม้าฟาดปากเจ้าเปิดออกมา”   แบดไต้เฮียบกรรโชกอย่างดุดัน “ได้..ได้  พี่ท่านไม่ชอบอ้อมค้อม  ผู้น้องย่อมไม่อ้อมค้อม   แทนตั่วกอเห็นทีจะประสบเภทภัยร้ายมากกว่าดี   ท่านจึงใช้พลังฝีมือบีบบังคับผู้น้องให้ออกมาเพื่อมิให้ตกลงไปในปลักโคลนเดียวกัน” ได้ยินคำ  ประสบเภทภัยร้ายมากกว่าดี  แบดไต้เฮียบก็สีหน้าเผือดลง   “มารดามันเถอะ  เมื่อวานในเหลาจุ้ยเซียนล้วนแต่ชุมนุมยอดยุทธ   พอจะต่อต้านไปได้ทั้งแผ่นดิน  หลานเต่าใดกล้าลงมือ” “เป็นเช่นนั้นจริง”  กายตี่ตี๋ยอมรับ   “ในเพลานั้นมีทั้งแทนเล่ากงกง  กู่ร้องเสียงหงส์แซ่อดัม  มือปราบไร้ใจทีมบ้อเช้ง   ข้าพเจ้าเง็กมิ่นเสียวเฮียบ  และพี่ท่านผู้กล้าเสเพลแบดไต้เฮียบ” ประโยคท้ายเรียกฉายานามของแบดไต้เฮียบ  เน้นเสียงจ้องตาจนผู้ถูกกล่าวถึงหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ “พี่ท่านจากไปก่อน  จากนั้นก็มีคนชิงคัมภีร์กระบี่อักษรา  มือปราบทีมบ้อเช้งตามออกไป   กู่ร้องเสียงหงส์ผู้ไม่รู้วรยุทธจากไปอีก  แล้วผู้น้องก็ถูกขับไล่   เหลือแต่แทนเล่ากงกงต่อต้านกับศัตรูที่ผู้น้องมิทราบว่าเป็นใครแต่เพียงผู้เดียว” ยิ่งฟังยิ่งสะท้านใจ   แบดไต้เฮียบเข้าใจแล้วว่ามันกลับกลายเป็นผู้สังหารคนรักของมันกับมือได้เยี่ยงไร   แทนเล่ากงกงผู้เจ็บช้ำรันทดขนาดนั้น  มีหรือพลังฝีมือจะปกติพอที่จะต่อกรกับผู้อื่น   อย่าว่าแต่สองหมัดยากต่อต้านสี่ฝ่ามือ  หากศัตรูมีมากกว่าหนึ่งก็คงย่ำแย่ยิ่ง   มันแค้นใจตัวเองที่มิได้อยู่ร่วมเป็นร่วมตายกับคนรักจนต้องกู่ร้องออกมาดัง ๆ ระบายความคับแค้น กายตี่ตี๋ถอยหลังไปครึ่งก้าวด้วยความตกใจ “เป็นหรือตายยังไม่ชัดแจ้ง  พี่ท่านแซ่แบดอย่าเพิ่งเศร้าเสียใจไป” “ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย  บิดาก็จะพลิกฟ้าหาตัวแทนยี้กลับมาให้ได้   และจะลากคอผู้ประทุษร้ายมาเชือดเนื้อเถือหนังเป็นหมื่นชิ้นให้สาแก่ใจ” กล่าวจบแบดไต้เฮียบก็กระตุ้นม้าแล้วควบฝุ่นตลบจากไปในเช้านั้น --------------------------------------------------------------------- นางงามดั่งเทพธิดา  ทั้งแดงทั้งสะคราญ  คล้ายพริกขี้หนูเม็ดหนึ่ง แบดไต้เฮียบควบม้าออกมาจากเมืองก็พบกับนาง ครานี้นางมิได้เอาแส้โยงผูกกับประตูเมืองเล่นต่างชิงช้าแล้ว “เราโกวเนี้ยรอท่านอยู่ครึ่งค่อนวัน  จนบัดนี้ท่านจึงเพิ่งมา   พวกบุรุษโสโครกเช่นท่านไม่รู้จักคำว่ารวดเร็วฉับไวหรืออย่างไร” แบดไต้เฮียบชักม้าวนรอบตัวนาง  แล้วเอาแส้ม้าชี้หน้า “นางอสรพิษแส้แดง  เจ้าชิงตำราของแทนยี้ไปมีโทษถึงตายอยู่แล้ว   อย่าได้ยั่วโทสะบิดาให้เจ้าตายโดยไร้ซากร่างสมบูรณ์” “ฮิๆๆๆ  ความสามารถท่านมีรึ” “บิดามิใช่ตะเกียงไร้น้ำมัน  ต่อให้เอียเท้าอุบาทว์เจ้าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่ง  บิดายังคงขอเสี่ยงกับเจ้า” “อย่าได้ข่มขู่เราโกวเนี้ย  ยิ่งอย่าดูแคลนกุศลเจตนาของเรา   เราโกวเนี้ยชิงตำรามาเพื่อป้องกันมิให้ตกอยู่ในมือศัตรูของท่านผู้แซ่แทน   บุรุษโสโครกท่านไฉนมาเป่าหนวดถลึงตาทำท่าดุร้ายอยู่แถวนี้  ใช่จะไม่รู้จักดีชั่วจนเกินไปหรือไม่” “หุบปากสำส่อนของเจ้า  อย่าได้เล่นลวดลาย  หากเอียเท้าแพศยาเจ้ามิใช่พวกเดียวกับศัตรูของแทนยี้   ไฉนดำเนินแผนส่งเสียงทางซ้ายจู่โจมทางขวาแก่มัน” “หากเอียเท้าแพศยาที่ท่านบริภาษเป็นพวกเดียวกับศัตรูของคนรักของบุรุษโสโครกท่าน เมื่อราตรีที่ผ่านมาเราโกวเนี้ยพอจะส่งเสริมท่านมิให้ได้เห็นตะวันขึ้นในวันนี้   ไฉนยังส่งมอบคัมภีร์กระบี่อักษราอันสูงค่าแก่ท่าน   ทั้งยังปล่อยปละให้ท่านเป็นวิญญาณหลุดรอดง่ามนิ้วของเราโกวเนี้ยไป” เมื่อรับฟังคำกล่าวอันสอดคล้องเหมาะเจาะ  ผู้กล้าเสเพลก็เริ่มหวั่นไหว   หากนางอสรพิษแส้แดงมีเจตนาชั่วร้าย  ไหนเลยจะมาทุ่มเถียงกับมันอยู่ตั้งครึ่งค่อนวัน “แล้วไฉนเจ้าต้องช่วยข้า” “เพราะเราโกวเนี้ยชมชอบบุรุษโสโครกอย่างท่าน” นางพาลกล่าวอย่างตรงไปตรงมา  รวบรัดและเปิดเผย   แววตาเปี่ยมน้ำใจลึกซึ้งพอจะให้แบดไต้เฮียบปั่นป่วนในใจ ทว่าเมื่อนึกถึงแทนยี้ซึ่งมันมิทราบเป็นตายร้ายดี   ความรู้สึกไม่ถูกต้องของมันก็พอจะคลี่คลายไปได้ดั่งน้ำนิ่งสงบ มันเอ่ยปากถามนางอย่างสุขุมกว่าเดิม “เหตุผลของเจ้าไม่นับว่าดี  แต่พอยอมรับได้  ข้าถามเจ้าอีกคำถาม   เจ้าทราบได้อย่างไรว่ามีผู้จะประทุษร้ายคนของข้า” “เรากับท่านเป็นอะไรกัน”  นางกลับไพล่ถามไปอีกเรื่อง “ไม่นับเป็นอันใด” “เช่นนั้นไฉนเราต้องบอกท่าน” แบดไต้เฮียบมีโทสะด่าทอไปคำหนึ่ง  “เอียเท้าชาติชั่ว  อย่าได้เล่นตัวนัก” นางหัวร่อเสียงสดใสราวระฆังเงิน ยินว่ามีสตรีบางประเภทชมชอบถูกด่าทอ  ถูกตบตี ยิ่งด่าเจ็บ ตบแรง นางยิ่งสุขสม ดูท่าอสรพิษแส้แดงเจสซี่โกวเนี้ยจะเป็นสตรีประเภทนี้พอดี “เรามิได้เป็นอันใดกันไฉนจะต้องบอกความลับ  เว้นแต่ว่าท่านเป็นพี่ชายเรานั่นก็นับว่าผิดแผกไปแล้ว” “เจ้าหมายความว่ากระไร” “หากท่านยินยอมเรียกเราโกวเนี้ยว่าม่วยม่วย  และยอมถูกเรียกว่ากอกอ  เรื่องนี้ยังพอจะตกลงกันได้อยู่” “มารดามันเถอะ” “หากท่านลำบากใจ  เราโกวเนี้ยก็ไม่ฝืนใจบังคับ  และจะสะบัดหน้าไปในบัลดล” เจสซี่โกวเนี้ยกล่าวอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส  เสมือนเปี่ยมมิตรไมตรี   ที่แท้ขู่เข็ญว่าหากท่านไม่ยอมทำตามข้อตกลง  ชาตินี้ก็อย่าหมายทราบความลับประการนี้เลย “เฮอะ  ม่วยม่วย” “กอกอควรเรียกเราให้นุ่มนวลกว่านี้   อย่าว่าแต่ม่วยม่วยเป็นกุลสตรีในห้องหอ  รสชาติเยี่ยงนี้ทนทานมิได้นัก” นางเปลี่ยนคำเรียกหาอย่างรวดเร็ว  เมื่อแบดไต้เฮียบยอมเรียกนางว่าน้องสาว “เจ้ารีบบอกได้แล้ว” นางอมยิ้มยืนเฉย  แบดไต้เฮียบจึงพบว่าตนพูดจาผิดพลาดไป “ม่วยม่วยโปรดประทานบอกพี่ผู้โง่เขลา  ว่าทราบการลับนี้ได้อย่างไร”   มันฝืนใจพูดอย่างคับแค้นขมขื่น  หากมิใช่เพื่อแทนเล่ากงกง  มันมิอาจยินยอมรับความอัปยศนี้เด็ดขาด “เยี่ยงนี้ค่อยทนทานได้  ม่วยม่วยขอเรียนกอกอโสโครกให้ติดตามม่วยม่วยมา” ฟังแล้วก็นึกได้  แบดไต้เฮียบเลยเอามั่ง “ม่วยม่วยอุบาทว์จะให้เราติดตามไปทำไร” แบบนี้มันค่อยพูดอย่างคล่องปากหน่อย นางหัวร่อคิก ๆ  ยกนิ้วให้แก่มันอย่างชื่นชม “กอกอโสโครกนับว่าเล่นได้ดียิ่ง  เราม่วยม่วยอุบาทว์ชมชอบท่านแล้วจริง ๆ” นางพาลเรียกตนเป็นม่วยม่วยอุบาทว์ด้วยสีหน้าชื่นมื่น   ไยมิน่าคลั่งใจแทบตายสำหรับแบดไต้เฮียบ ...โปรดติดตามกระบวนท่าต่อไป... ----------------------------------------------------------------------- พรุ่งนี้จะลงกระบวนท่าที่สี่และห้าต่อไป  ตอนนี้สายันณ์สวัสดิ์ครับ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 20 ก.พ. 52 17:09:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เข้ามาอ่าน จากคุณ : ท่านหล่อ (loryinglong) - [ 21 ก.พ. 52 10:08:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาแล้ว ไปแล้ว ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 21 ก.พ. 52 13:50:05 ]