ความคิดเห็นที่ 1 ต้องการไฟล์word สำหรับพิมพ์ คลิ๊กที่นี้ http://www.chopchopsharp.com/topicdetail.asp?wcid=195     คนเรากลัวอะไรกันบ้าง  และเราจะหยุดความกลัวเหล่านั้นได้อย่างไรก็คือสิ่งที่กำลังบรรยายต่อไป ในบทความนี้  เป้าหมายของบทความนี้ ที่นอกเหนือจากการอธิบายถึงที่มาและวิธีแก้ไขความกลัวที่ เกิดมาจากอคติ หรือความเชื่อที่ผิดๆแล้ว  สิ่งที่คาดหวังอีกอย่างก็คือ การสามารถดำเนินชีวิตในทาง สายกลาง โดยเฉพาะในเรื่องของความภูมิใจ  ที่ปลายด้านหนึ่ง คือความต้องการโอ้อวดอย่างสุดขั่ว   ซึ่งก่อให้เกิดความยากลำบาก ต่อตัวเองและคนที่อยู่ร่วมในสังคมเสมอ จนกลายเป็นความขุ่นข้องหมองใจ ที่ไม่ค่อยเป็นที่พูดถึงกันสักเท่าไหร่  แต่ที่ไม่มีใครอยากที่จะพูดถึง ก็อาจจะเป็น เพราะกลัวจะถูกมองว่า เป็นคนคิดมาก จุกจิก และขี้อิจฉาเสียมากกว่า และยิ่งไม่พูดถึง มันก็ยิ่งมีอิทธิพลในด้านร้ายต่อสังคม เรามากยิ่งขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง       ส่วนปลายอีกด้านหนึ่ง ก็คือการอยู่อย่างสมถะ อยู่อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน ที่จะทำให้แต่ละคนมีความสุข ความเจริญอย่างแท้จริงและยั่งยืน ซึ่งมันคงดีแน่ ถ้าทุกคนมีความเป็นอยู่อย่างสมถะและอ่อนน้อมถ่อมตน เข้าหากัน   แต่บังเอิญเหลือเกิน  ที่เราทุกคน ต่างก็เป็นมนุษย์ที่ถูกธรรมชาติกำหนดให้ต้องหาคู่ ดังนั้นการ ทำตัวให้อยู่อย่างสมถะ โดยไม่โอ้อวดออกมาบ้างเลยนั้น  มันจึงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย เพราะเมื่อถึงวัย อันควร มนุษย์เรา ต่างก็ต้องการที่จะทำตัวเป็นดอกไม้ ที่ต้องโอ้อวดกลิ่นสี ของตัวเองออกมาบ้างด้วยกัน ทั้งนั้น เพราะถ้าไม่ได้โอ้อวดออกมาเลย  ก็คงไม่มีแมลงที่ไหน(เพศตรงข้าม)จะมองเห็น และเข้ามา ตอมกันอย่างแน่นอน  ซึ่งถ้าจะไปบังคับ หรือชี้นำให้ทุกคน อยู่อย่างสมถะ ก็จะถือว่าตึงเกินไป สุดขั่วเกินไป เป็นไปไม่ได้ และก็ไม่จำเป็นด้วย  เพราะด้วยข้อเท็จจริงทั้งหมดต่อไปนี้ คนเราก็จะรู้ได้ด้วยตัวเอง ว่าเรา ควรจะ ทำตัวอย่างไร แค่ไหน และเมื่อไหร่ ไม่จำเป็นต้องตึง และก็ไม่ได้หย่อนจนเกินไป และด้วยความเข้าใจใน เหตุและผล ในที่สุดก็จะไม่มีใครขุ่นข้องหมองใจจากการโอ้อวดอีกต่อไป        แต่ก่อนที่วิจารณญาณในการจัดการกับความกลัวจะเกิดขึ้นมาได้  คนเราก็จะต้องทำความเข้าใจกับสิ่งหนึ่ง เสียก่อน ซึ่งสำคัญมากทีเดียว นั่นก็คือ ต้องเข้าใจในเรื่องราวของการเกิดขึ้นของความสุข เพราะภายใต้ เงื่อนไขที่ทำให้เกิดความสุขท่านจะเห็นความจริงอย่างหนึ่ง ที่ช่วยให้ความกลัวพื้นฐานอย่างนึ่งของท่านหายไป อย่างปลิดทิ้ง นั่นก็คือ ความกลัวที่จะไม่มีความสุข เพราะความสุข คือสิ่งที่มนุษย์เราเป็นห่วงมากที่สุด และมัน ก็ถือเป็นเบื้องหลังของความกลัวทั้งหมด เลยก็ว่าได้      ความสุขนั้น ได้ถูกตีความหมาย ไปอย่างหลากหลายรูปแบบมากมาย บางคนก็ว่า มันขึ้นอยู่กับความพอใจ ของแต่ละคน ซึ่งไม่มีทางจะเหมือนกันได้ บางคน ก็อาจสรุปง่ายๆว่า ถ้าไม่มีเงินมากพอ มันก็ไม่ง่ายเลย ที่จะอยู่อย่างมีความสุข  บางคนก็อาจจะคิดถึง ที่ ที่หรูหรา ทันสมัย มีสีสัน น่าตื่นตาตื่นใจ แต่ บางคนกลับคิดถึงที่ที่สงบ  บริสุทธิ์ หลบจากความวุ่นวายในสังคมเมือง        มุมมองการหาความสุขของแต่ละคนนั้น จะแตกต่างกันไป ตามผลกระทบ ที่แต่ละคนเจอมา   ซึ่งมันยังไม่ใช่มุมมองที่เป็นbasic พอที่จะนำไปใช้ได้ กับทุกแง่มุมชีวิตของแต่ละคน และ บางอย่างก็ยังเป็นความเชื่อที่ผิดๆ ที่มีผลทำให้ชีวิตคนเราลำบากมากขึ้นอีกด้วยซ้ำ      แล้วมุมมองในเรื่องของความสุขที่ข้าพเจ้าหมายถึงเป็นอย่างไร และมันจะทำให้คน เราหยุดกลัวที่จะไม่มีความสุขได้อย่างไร ข้าพเจ้าขออธิบายดังนี้ คือ   “ความรู้สึกสุขทุกอย่างจะเกิดขึ้นมาได้ ก็ต่อเมื่อ เราต้องมีความรู้สึกทุกข์อยู่ก่อนแล้วเท่า นั้น และเมื่อไหร่ก็ตามที่ความทุกข์หยุดลง เมื่อนั้นแหละ ความสุขถึงจะเกิดขึ้นมาได้” หรืออธิบายอีกนัยหนึ่งก็คือ ความทุกข์คือต้นกำเนิดของความรู้สึกสุข และถ้าไม่มี ความทุกข์แล้ว เราก็จะไม่ทางรู้สึกถึงสุขได้เลย ดังนั้น หลักของการทำให้เกิดความสุข ก็จะอยู่ที่ การค้นหาให้ได้ว่า ความทุกข์ที่เรากำลังมีอยู่นั้น คืออะไรบ้าง และเกิดขึ้นมา ได้อย่างไร  แล้วมันจะหยุดลงด้วยวิธีอะไรได้บ้าง หลังจากนั้น ก็เลือกวิธีที่เหมาะที่สุด สำหรับตัวเอง แล้วก็จัดการหยุดมันให้ได้ เพียงแค่นี้ ความสุขก็จะเกิด ตามขึ้นมาเอง เพราะฉะนั้น ถ้าท่านเพียงสามารถจัดการกับชีวิตของท่านให้มีกินมีเก็บอย่างมั่นคงสักหน่อย ท่านก็ไม่ต้องมาเป็นกังวลเลยว่าท่านจะไม่มีความสุข เพราะความสุขมันได้ถูกจัดสรร ไว้ให้ทุกคนเท่าๆกันอยู่แล้ว โดยมันถูกจัดสรรไว้ตามจำนวนความทุกข์ที่เรามี ไม่ว่าจะเป็น ความหิว ความเหน็ดเหนื่อย ความร้อนหนาว ความกำหนัด คนเราต่างก็มีความทุกข์เหมือนๆกัน หมดทุกคนนั่นแหละ จะมากจะน้อย ก็ต่างกันไม่เท่าไหร่ และความทุกข์เหล่านี้ มันก็เปลี่ยนเป็นความ สุขได้ในปริมาณหนึ่งเท่านั้น คือถ้าท่านหิว เวลาได้กินอิ่ม ก็มีความสุขเกิดขึ้นหลังจากนั้นในปริมาณหนึ่ง ซึ่งถ้าท่านพยายามกินให้มีความสุขเพิ่มขึ้นอีก มันก็ทำไม่ได้อีกแล้ว  ซึ่งถ้าท่านไม่เอาตัวเองไปทำให้ เกิดความทุกข์เพิ่ม ท่านก็หาความสุขเพิ่มไม่ได้เหมือนกัน   และในทางเดียวกัน ต่อให้ท่านเป็นเศรษฐีที่ มีความร่ำรวยมากกว่าเศรษฐีคนอื่นทั้งโลก มันก็ไม่ได้ช่วยให้ ท่านจะสามารถมีความสุขมากกว่า เศรษฐีคนอื่นเลยแม้นแต่น้อย ดังนั้นมันจึงไม่น่ามากังวลกันเลย ในเรื่องนี้      ถ้าท่านหยุดพักการอ่านที่ตรงนี้ และใช้เวลาคิดซักพักหนึ่ง  ท่านก็จะพบว่า มันค่อนข้างยากสักหน่อย ที่จะปักใจเชื่อเสียทีเดียว  เพราะมันมีความสุขหลายอย่าง เช่น ความสนุก ความภูมิใจ  ซึ่งคนเราไม่เคยมองเห็นถึงความทุกข์ ที่อยู่เบื้องหลังของมันเลย และ นั่นแหละ คือสิ่งที่เป็นปัญหาของคนเรา มาตั้งแต่ต้นเลยก็ว่าได้     เอาละ ไม่ว่าจะเชื่อตอนนี้  หรือเชื่อตอนไหน มันก็คงไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าจะไม่พูดถึงว่า จะเอาความเข้าใจตรงนี้ไปใช้ประโยชน์อย่างไรได้บ้าง      ประโยชน์อย่างแรกที่ท่านจะได้ก็คือท่านจะสามารถมองเห็นวิธีที่จะทำให้เกิดความสุขทุกอย่าง บนโลกใบนี้ได้ โดยแค่เพียงพยายามวิเคราะห์ความทุกข์ที่เกิดขึ้นเพียงเท่านั้น  และมันก็จะกลาย เป็นทักษะที่จะติดตัวท่านไปตลอดชีวิต  หลังจากนั้น ท่านก็จะพบว่า ความทุกข์ของแต่ละคน ในแต่ ละช่วงเวลานั้น จะมีไม่เหมือนกัน   และมีไม่เท่ากัน  ดังนั้นใครจะมีความสุขกับอะไร ก็ไม่ต้องไป พยายามเลียนแบบตลอดเวลา เพราะมันจะไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไร กับตัวเราเลย ถ้าเรา ไม่ได้ กำลังมีความทุกข์ ในแบบเดียว กับที่เขามี  ในขณะเดียวกัน ใครที่คอยบอกท่านว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้ไม่ใช่ ความสุข ก็ไม่จำเป็นต้องไปเชื่อ  เพราะ การที่มันไม่ใช่ความสุขสำหรับเขาในตอนนั้น มันก็ไม่จำเป็น ที่จะไม่ต้องไม่ใช่ตลอดไป เพราะตราบใด ที่มันคือวิธีหนึ่งที่สามารถหยุดความทุกข์ได้ มันก็คือ สิ่งหนึ่ง ที่สร้างความสุขได้เสมอ เพียงแต่มันอาจไม่ใช่โอกาสเหมาะของมันเท่านั้นเอง     ความทุกข์คืออะไร ความทุกข์ ก็คือ ความไม่สบายกาย ไม่สบายใจ ที่มีตั้งแต่ หิว เหนื่อยล้า เจ็บป่วย เสียใจผิดหวัง กลัว   มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นมาและกำหนดรู้ได้ที่สภาพของหัวใจ,การเต้นของหัวใจ และความรู้สึกเหนื่อยล้าของใจ     การเต้นที่ผิดปรกติ คือสิ่งที่บ่งบอกถึงการมีทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งในร่างกาย   และทันที ที่ความทุกข์หยุดลง หัวใจของเราก็จะกลับมาทำงานอย่างสงบ และนั่นก็คือภาวะที่จะทำให้เราได้รับความรู้สึกสุข ดังนั้นมันจะ ไม่มีความรู้สึกสุขใด จะเกิดขึ้นมาได้ โดยไม่เริ่มต้นจากการมีความทุกข์มาก่อน อย่างแน่นอน จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เคยสังเกตุกันบ้างรึเปล่าว่า ทันทีที่เรารู้ว่าความทุกข์ที่เกิดขึ้นคืออะไร  วิธีการหยุดความทุกข์ ก็แทบจะโผล่ขึ้นมาให้เราเห็นในทันที แถมมีให้ท่านได้เลือกใช้ อย่างมากมายก่ายกองเลยด้วยซ้ำ   ซึ่งปัญหาที่แท้จริงที่คนเรามีอยู่ตอนนี้ก็คือ เรายังรู้จักความทุกข์ ไม่ครบทุกตัว เท่านั้นเอง  ตอนนี้ท่าน ยังอาจรู้สึกว่ามันยากที่จะเชื่อ แต่หลังจากอ่านต่อไป ท่านก็จะได้เห็นเอง ว่ามันมีความทุกข์อะไรที่ซ่อนอยู่ใน ตัวเราบ้าง ซึ่งหลังจากนั้น ทัศนคติต่างๆในเรื่องความสุขของท่านก็จะค่อยๆเปลี่ยนไป เพราะท่านจะเห็นทาง เลือกที่มากมาย ที่จะทำให้ตัวท่านมีความสุข จนอดที่จะมองย้อนกลับไปในอดีตไม่ได้ว่า ทำไมต้องไปจมปลักกับ การหาความสุขในแบบที่จำกัดจำเขี่ยแบบนั้น และทำไมต้องไปทำให้ชีวิตมันยุ่งยากวุ่นวายถึงเพียงนั้นด้วย อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งของความเข้าใจตรงนี้ ก็คือความสามารถนำหลักการ นี้ไปใช้อย่างมีทักษะ คือใช้ในการค้นหาสิ่งที่ตัวเราต้องการ ในทุกช่วงเวลาของการดำเนินชีวิต  ใช้มันให้ เหมือนเป็นแว่นขยาย ที่จะนำเราไปสู่คำตอบ ที่เป็นสาเหตุของความทุกข์  เราจะมามัวทำเฉย รับความกดดัน ของความทุกข์ไว้นานไป ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะดีนัก เพราะมันอาจจะเป็นอันตรายต่อตัวเอง หรือผู้อื่นได้เสมอ   มันจะดีกว่ารึเปล่า ถ้าเราจะเตรียมร่างกายและหัวใจของเรา ให้พร้อมเสมอ ที่จะแบบรับความทุกข์ ที่เข้ามา ใหม่อยู่เรื่อยๆ ซึ่งท่านไม่มีทางรู้ได้เลย ว่าความอดทนของท่าน จะไปสะดุดที่ตรงไหนได้บ้าง  ซึ่งถ้าร่างกายและ หัวใจเกิดทนไม่ได้ขึ้นมา มันก็เป็นไปได้ว่า แค่เสียงแตรรถดังๆเพียงครั้งเดียว  ก็อาจจะทำให้ท่านอดรน ทนไม่ได้ จนต้องออกมาชกต่อยกันกลางถนน  และเหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะหัวใจเราเหนื่อยล้าเกินไป จากการแบกรับ ความทุกข์ไว้ นานเกินไปแค่นั้นเอง อาการที่เห็นได้ง่ายก็คือ อาการตกใจหรือผวาสะดุ้งได้ง่าย     พยายามมองลึกเข้าไปในหัวใจท่านเองทุกครั้งที่ไม่สบายใจ และหมั่นถามมันว่า มันมีอะไรรบกวนเราอยู่ บ้างรึเปล่า   มันอาจจะตอบท่านเป็นภาษาคนไม่ได้ แต่ถ้าท่านมีข้อมูลมากพอ ไว้สำหรับคอยเทียบเคียงวินิจฉัย มันก็คงไม่ยาก ที่จะหาสาเหตุจนเจอ     หัวใจนี่แหละ คือตัวใบ้ที่สำคัญที่สุด สำหรับทุกคำตอบที่เกี่ยวกับความทุกข์เลยเชียวละ และสิ่งที่ข้าพเจ้าเน้น ให้วิเคราะห์ที่ความทุกข์ มันก็คือการเน้นให้วิเคราะห์ที่การเต้นของหัวใจเราเองนี่แหละ เพราะทุกครั้งที่หัวใจ เต้นผิดปรกติขึ้นมา นั่นก็หมายถึงความทุกข์ได้เกิดขึ้นแล้ว ซึ่งไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม เราก็ต้องค่อยๆหา โดยการทบทวนว่า เราไปทำอะไรมาบ้าง หรือเราไม่ได้ทำอะไรบางอย่างให้กับร่างกายเรารึเปล่า หมอแมะ ชาวจีน(แพทย์แผนโบราณ) จะใช้วิธีคลำที่ข้อมือ เพื่ออ่านชีพจร ในการหาสาเหตุของโรค ถึงแม้นท่านจะทำไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ต้องหมั่นคอยสังเกตความรู้สึกที่หัวใจของท่านเสมอ ว่ามันมีความไม่สบายใจเกิดขึ้นอยู่หรือไม่   ท่านเคยรู้หรือไม่ว่า แค่มีดบาด เป็นแผลนิดเดียว ก็มีผลต่อความดันเลือดในตัวท่านแล้ว  เศษอาหารที่เน่าเสียในปาก ก็ทำอย่างนั้นได้เช่นกัน อีกทั้งท้องผูก ท้องเสีย กินของเค็ม  และอื่นๆอีกมากมาย       สิ่งเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ ล้วนมีส่วนเกี่ยวข้อง ต่อความทุกข์สุข ที่เกิดขึ้นในตัวเราแทบทั้งนั้น เพราะฉะนั้น เราจำเป็น ต้องทำตัวให้เป็นผู้เรียนรู้ที่ดี ที่จะต้องศึกษาข้อมูลในทุกด้าน ทุกมุม เพื่อที่จะมีไว้เทียบเคียงวินิจฉัย กับทุกอาการที่เกิดขึ้น   คิดๆแล้วถ้าเรารู้กันน้อยไป การเป็นมนุษย์ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ เพราะถ้าเรารู้น้อย การแก้ปัญหาให้ทันท่วงที ก็คงเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายนัก สุดท้ายตอนแก่ ก็อาจกลายเป็นคนที่มีโรคความดัน เป็นโรคประจำตัวไปเลยก็ได้   ที่หมอเค้าเรียกโรคความดัน ก็เพราะมันดันมากจากทุกทิศทาง จนหาสาเหตุไม่เจอแล้ว ระบบไหลเวียนโลหิตมัน บอบซ้ำ จนยากที่จะเยียวยาซะแล้ว  ก็เลยเรียกไปซะอย่างนั้น แต่ถ้าท่านยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว เอาเป็นว่า ไม่เกินห้าสิบ แล้วหมอมาบอกว่าท่านเป็นโรคความดัน ท่านก็ต้องพยายามหาทางตรวจเช็คให้ได้ว่า มันเกิดจาก อะไรกันแน่  เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่า ถ้าเราหาสาเหตุเจอ ได้เร็วพอ เราก็ยัง จะรักษาระบบความดัน ให้คืนกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิมได้          ซึ่งถ้ามันไม่ได้เกิดการความบกพร่องทางร่างกายแล้วละก็  มันก็ต้องมาจากเรื่องของทัศนะคติ และ ปัญหาชีวิตของท่าน อย่างแน่นอน  มันเหมือนกับเรื่องของเครื่องรถยนต์ไม่มีผิด  คือปัญหาในการสต๊าดเครื่องยนต์ ไม่ติด ถ้าไม่มาจากระบบไฟฟ้า ก็จะต้องมาจากระบบน้ำมันอย่างแน่นอน ที่มาของปัญหา มันก็มีอยู่เท่านั้นแหละ  และ ไม่ว่ามันจะเกิดจากทางไหนก็ตาม  ก็ต้องรีบจัดการเสีย เพราะถ้าทิ้งไว้นานไป    ท่านก็คง ต้องเตรียมใจได้เลย กับ การมีโรคความดันไปตลอดชีวิต อย่างแน่นอน       ความสุขก็คือความสุข ไม่ว่าอะไร หรือวิธีอะไรที่ทำให้เกิดความสุข มันก็คือสิ่งที่สามารถหยุดความทุกข์ ได้   การไปยึดติดกับรูปแบบจนเกินไป ก็มีแต่จะทำให้ลำบากไปเปล่าๆ  ว่ากันตามจริง ชีวิตคนเรา มันเหมือนได้ กำหนดวิบากกรรมไว้ให้เราแล้ว มีทั้งรู้สึกร้อน  รู้สึกหนาว หิว เหนื่อยล้า ผิดหวัง เสียใจ กลัว ฯลฯ แต่ถ้ามองกัน ในแง่ดี  ทุกอย่างที่เป็นความทุกข์ มันก็คือสิ่งจำเป็น ต่อการที่จะทำให้เรารู้สึกถึงความสุข ถ้าไม่มีมัน เราก็ไม่อาจรับรู้ถึงความรู้สึกสุขได้เลย  ดังนั้นไม่ว่าเราจะเสพอะไร เพื่อความอยู่รอดของชีวิตก็ตาม   เมื่อเราทำได้ ความสุขจะล่วงหล่นลงมา ให้เราได้ชื่นใจอยู่แล้ว  ตรงนี้มันเป็น กฎธรรมชาติ  แต่ถ้าเกิดท่านมีอคติ โดยคิดว่ามันไม่ใช่   มันก็จะไม่ใช่ อย่างที่ใจท่านคิด นั่นแหละ  ซึ่งถือเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก ถ้าเราจะทิ้งโอกาสที่จะได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ได้ถอนหายใจยาวๆ เพื่อที่จะสัมผัสกับความรื่นรมย์ของการมีชีวิต ให้สมกับที่เรา ไปแบกรับอะไรต่อมิอะไร มาไม่รู้นัก        และจะว่าไปแล้ว เราจะใช้มุมมองความสุข เป็นแบบเดียว กับการซื้อขายสินค้า ที่มีกำไรมาก มีกำไรน้อย ไม่ได้เลย เพราะในวิถีทางของความสุขนั้น  มันกลับกลายเป็นว่า  ยิ่งขาดทุน ก็จะยิ่งมีกำไร  ซึ่งนั่นหมายความว่า ยิ่งท่านสะสมความรู้สึกทุกข์ไว้มากเท่าไร หลังจากความทุกข์หยุดลง  ท่านก็จะได้รับความรู้สึกสุข มากขึ้นเท่านั้น   ดังนั้น มันจึงไม่ถูกต้องเลย กับการกลัวจะเสียโอกาส ที่ได้เกิดมาแล้ว ไม่ได้ทำอย่างโน้น ไม่ได้ทำอย่างนี้  มันเป็นความเชื่อที่ไร้สาระชัดๆ        ดังนั้น ไหนๆเราจะต้องเสพ เพื่อให้ชีวิตดำเนินต่อไปแล้ว ก็จงเสพมันอย่างไร้อคติ ที่ไม่ถูกต้อง   และก็ให้เสพ โดยปราศจากความขุ่นข้องหมองใจ ปราศจากแรงกระตุ้นรบเร้า จากความเข้าใจที่ผิดๆ  มันเริ่มต้นง่ายๆ จากการ พยายาม มองทบทวนความจริงด้วยตัวเอง แล้วในที่สุด ท่านก็จะค่อยๆพบว่าชีวิตนี้ มันก็ไม่ได้เลวร้าย อย่างกับภาพที่เรา เคยจินตนาการเลย  และถ้ามองดีๆ มันก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมากลัวกับการไม่มีความสุขเลยด้วยซ้ำ ขอให้ตัวเรามีพร้อมในปัจจัยสี่ ปัจจัยห้าหรืออะไรก็แล้วแต่ และมีงานทำ  เราก็น่าที่จะอยู่อย่างมีความสุข กันได้แล้ว แต่ถ้าเราอยู่กันอย่างกลัวโน่น กลัวนี่ และดิ้นรนไปต่างๆนาๆอย่างไร้ทิศทาง  ท้ายที่สุด สิ่งที่ ท่านจะได้รับ ก็อาจจะความเสื่อมที่ยั่งยืนแทน ก็ได้       ส่วนปัญหาในเรื่องความกลัว ที่ข้าพเจ้าพยายามเน้นนัก ว่ามันคือจุดบอดที่เป็นปัญหาหลักของคนเรา ซึ่งข้าพเจ้ามองว่ามันแก้ไม่ยากเลย และน่าเสียดายด้วยซ้ำถ้าเราละเลยที่จะแก้ไข ก็เพราะสิ่งที่ทำให้เรา เกิดความกลัว บางครั้งกลับไม่ได้อยู่ในสิ่งที่เรากลัวเลยแม้นแต่น้อย แต่มันกลับไปอยู่ที่ ความไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตั้งแต่ต้นจนจบ มากกว่า ซึ่งมันก็แก้ได้ง่ายๆ เพียงแค่รับรู้ ข้อเท็จจริง แล้วมาวิเคราะห์ว่าแท้จริงเรากำลังกลัวอะไร และก็พิจารณาต่อไปว่า อะไรคือสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่อาจจะเกิดขึ้นมาได้นั้น มันมีอะไรบ้าง สุดท้ายคือ พิจารณาอีกที ว่าเราพอรับไหวมั้ย และ มันน่ากลัวจริงรึเปล่า      ไม่รู้ว่าเคยสังเกตกันบ้างรึเปล่า  ว่าปัญหาความวิตกกังวัลเกือบจะทั้งหมดของคนเรานั้น จะถูกจัดการให้เบาบาง หรือหมดไปเองได้ ด้วยขบวนการคิดเพียงแค่นี้เท่านั้น  ทั้งนี้ก็เพราะความกลัวของคนเรา ส่วนใหญ่ มักจะเกิดจาก ความไม่อยากรู้ และก็ความไม่พยายามวิเคราะห์ แทบจะทั้งนั้น ซึ่งถ้าเราเอาความกลัวของเราเขียนลงบนกระดาษ แล้วค่อยๆทบทวน ตามแนวทางที่กล่าวมา อะไรๆก็จะลดความหน้ากลัวลงมาเยอะเลย ไม่เชื่อก็ลองดูก็ได้ เทคนิคนี้ มาจากชายที่ชื่อ เดล คาร์เนกี้ จากหนังสือ How to stop worrying And start living again.        ส่วนความกลัวที่ซ่อนอยู่ในตัวเรานี้ก็เช่นกัน ถ้าเราเห็นมันว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร  มันก็จะไม่เป็น ความกลัวอีกต่อไป  แต่ที่มันหลุดรอดสายตาเราไปได้ ก็ต้องยอมรับว่ามันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ  เพราะมันเกิดมาจาก การทำงานของ สิ่งที่อยู่ในสมองของเรา ที่เราเรียกมันว่า สัญชาติญาณ ซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้ว่ามันมีตัวตนอยู่จริงในร่าง กายเรา เริ่มแรกมันยังไม่ได้ทำให้เราเกิดมีความกลัวเสียทีเดียว แต่มันจะทำให้เราเกิดมีความจำเป็นต้องพึ่งพาก่อน และ เมื่อเราพึ่งพาจนถึงจุดที่เรียกง่ายๆว่าเสพติดแล้ว นั่นแหละคือจุดที่จะทำให้ความกลัว เกิดขึ้นตามมาเองโดยอัตโนมัติ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:04:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สมองส่วนสัญชาติญาณ ก็เปรียบเหมือนกับเป็นผู้พิทักษ์ ที่คอยปกป้องชีวิตคนเรา ซึ่งมีหน้าที่หลักก็คือ คอยเตือน ภัยให้เราระมัดระวังอันตรายต่างๆ ที่จะมาทำร้ายชีวิตเรา        การเตือนภัย จะเกิดขึ้นมาได้สองทาง คือ 1จากการสอดส่อง หาอันตรายภายในร่างกาย   และ2จากการสอดส่องออกมานอกร่างกาย และสังเกตุทุกอย่าง ที่แวดล้อมรอบตัวเรา     อันตรายในร่างกายก็เช่น ความขาดแคลนอาหาร น้ำ ความเจ็บป่วย ความรู้สึกไม่ปลอดภัยในชีวิต อันเนื่องมาจาก ความขาดแคลน ความรู้สึกวิตกกังวล  ความกำหนัด ความเหนื่อยล้า เป็นต้นฯลฯ     อันตรายที่เกิดภายในร่างกาย คือ สิ่งสำคัญอันดับแรก ที่ต้องดูแลก่อน เพราะมันเกี่ยวข้องกับการอยู่รอดของชีวิตโดยตรง   ซึ่งถ้าหมดห่วงตรงส่วนนี้เมื่อไหร่  สัญชาติญาญจึงค่อย เริ่มสอดส่องออกมานอกร่างกาย  เพื่อหาสิ่งอันตรายอื่นๆที่อาจรายล้อม รอบตัวเราอยู่ เช่นพวกสัตว์ดุร้ายหรือ ภัยธรรมชาติ เป็นต้น  ซึ่งความเบื่อ ความเซ็ง ก็คือความรู้สึกที่เกิดมาจากการ เตือนภัยตรงจุดนี้  มันจึงเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมคนที่กำลังดิ้นรนอะไรซักอย่าง เพื่อการอยู่รอดของชีวิต จะไม่ถูกเตือนภัย จนเกิดเป็นความเบื่อความเซ็งเลยแม้นแต่น้อย   ฉะนั้น ถ้าให้คนที่กำลังดิ้นรนอะไรสักอย่างเพื่อชีวิต  มานึกภาพถึงความ เบื่อความเซ็งและฤทธิ์เดชของมันในตอนที่กำลังอ่าน มันก็คงยากขึ้นมานิดนึง ก็ได้แต่หวังว่า พวกเขาคงจะนึกภาพออก   เพราะในวัยเด็ก เขาต้องเคยมีประสบการณ์ กันมาบ้างอยู่แล้ว    การเตือนภัย เกิดขึ้นจากการประเมินสิ่งที่อาจเป็นอันตราย รอบตัวเรา  โดยอาศัยการเปรียบเทียบ ข้อมูลต่างๆในขณะนั้น กับข้อมูลในอดีต  เป็นต้นว่า“อะไรที่ท่านเคยสัมผัสมา แล้วเป็นทุกข์  ถ้าเจออีก ก็ย่อมเป็นทุกข์ได้อีก”  และนั่นแหละ คือการใช้เหตุผลง่ายๆ ในการประมวลสถานการณ์รอบตัวเรา  จนเกิดเป็นการเตือนภัย      สิ่งที่บังเกิดผล จากการเตือนภัยก็คือ ความรู้สึกแปลกๆ ซึ่งจะทำให้ตัวเรา มีอาการประมาณว่า กระวนกระวาย ไปจนถึง เศร้าซึม หดหู่ อะไรทำนองนั้น และเราก็ให้ชื่อมันว่า ความเบื่อ ความเซ็ง หรือจะเรียกว่าความเหงาก็ได้ แต่ความเหงามัน สามารถมีความหมายอื่นได้หลายอย่าง ซึ่งอาจทำให้เข้าใจผิดได้              อย่างไรก็ตาม การเตือนภัยจะบอกอะไรที่เป็นข้อมูล ให้กับเราไม่ได้เลย และยิ่งไปกว่านั้นก็คือ สัญชาติญาณทำงาน ได้อย่างเงียบเชียบมาก จนเราไม่มีสิทธิล่วงรู้ได้เลย ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ หรือกำลังคิดอะไรบ้าง ในหัวสมองของเรา ข้อมูลในอดีตของตัวเรา จะถูกจัดเก็บไว้อย่างมากมาย และเพียบพร้อมด้วยรายละเอียด ที่แม้นแต่ตัวเราเอง  ก็ยังไม่ สามารถนึกถึงได้หมด  และก็เป็นไปได้ว่า ข้อมูลบางส่วน จะได้จากการถ่ายโอน มาจากบรรพบุรุษด้วย ดังนั้น มันจึงยากมาก ที่จะให้นึกถึงสาเหตุ  ของทุกๆการเตือนภัยที่เกิดขึ้น         ขอยกตัวอย่างชัดๆอันหนึ่ง  ถึงการทำงานของสัญชาติญาณ ที่ข้าพเจ้าจับได้โดยบังเอิญ     คือมีอยู่ครั้งหนึ่ง ช่วง ที่อกหัก ขณะที่นั่งทรมานกับความอกหัก ในบรรยากาศตอนสายๆ มีแสงแดดอ่อน ตอนหน้าหนาว ซึ่งปีนั้นหนาวมาก   และก็มีกลิ่นของดอกกุหลาบโชยมาเป็นระยะ  ทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นมา และก็ผ่านไป  ซึ่งมันก็เป็นอะไร ที่ไม่น่าจดจำเสียเลย แต่ใครละ จะคาดคิดว่า สัญชาติญาณจะจดจำ รายละเอียดทั้งหมดในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  และก็ขึ้นบัญชีไว้เรียบร้อยแล้วว่า   ทั้งหมด คือสิ่งที่เป็นอันตราย และการเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้ อาจทำให้เราต้องเสียใจแบบนั้นได้อีก                   สองปีผ่านไป จนลืมความรู้สึก และเหตุการณ์เหล่านั้นไปแล้ว  แต่ในวันหนึ่งวันที่ความหนาวกลับมาเยือน เป็น ครั้งแรกในรอบสองปี วันที่มีบรรยากาศคล้าย กับวันที่อกหักวันนั้นมาก  ทั้งๆที่เป็นวันหยุด วันพักผ่อน และไม่มี อะไรที่ทำให้วิตกกังวล แต่อยู่ๆ กลับรู้สึกหดหู่ขึ้นมา แบบแปลกๆ แบบที่หามาที่ไปไม่ได้  จนอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้มีความรู้สึกเศร้าซึม หดหู่เช่นนี้ ขึ้นมาได้  ตอนนั้น ยังไม่ได้นึกถึงเรื่องอกหักในอดีต เลยด้วยซ้ำ   ซึ่งถ้าเกิดว่า ข้าพเจ้าเป็นคนความจำดี และนึกถึงเรื่องอกหักได้เร็วหน่อย  ข้าพเจ้าก็คงไม่ไปใส่ใจอะไร กับความ รู้สึกเหล่านั้นแล้วละ   แต่ด้วยการที่ต้องใช้เวลานานมาก กว่าจะนึกออก  ซึ่งมันก็ทำให้ข้าพเจ้า ต้องทนอยู่กับความ หดหู่ตรงนั้นอยู่พักใหญ่   เลยทีเดียว  แต่แล้วในที่สุดก็นึกขึ้นมาได้  ซึ่งในตอนนั้น รู้สึกทึ่ง และตื่นเต้นมาก   กับการได้เห็นที่มาที่ไป ของความเบื่อ ความเซ็งเป็นครั้งแรก  เพราะไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ในขณะที่เราไม่ได้ คิดอะไรเลยนั้น  มันยังมีสิ่งที่คิดได้เอง  ทำงานได้เอง อยู่ในสมองของเรา ตลอดเวลา โดยที่เราไม่รู้ตัว แถมยังสามารถ ทำให้เรารู้สึกตามมัน โดยไม่ต้องคิดอะไรเอง เลยด้วยซ้ำ         สิ่งที่สัญชาติญาณคิดเป็นห่วง ก็คือการเตือนภัย และสิ่งที่ส่งผลให้เกิดความเบื่อ ความเซ็ง ซึ่งมันก็สามารถ เตือนภัยเราได้ตลอดเวลาเลยทีเดียว โดยเฉพาะในช่วงเวลาที่เราว่าง ไม่มีอะไรให้คิด และไม่มีอะไรให้ทำ หรือ ช่วงเวลาที่เรา ต้องฝืนใจทำอะไร ที่เราไม่ชอบ เราไม่สนใจ  นอกจากมันจะทำให้เราเกิดความเบื่อ ความเซ็งได้ เกือบจะตลอดเวลาแล้ว มันยังเป็นเรื่องที่ยากเกินไปอีกด้วย ที่จะมานั่งวิเคราะห์หาสาเหตุของการเตือนภัย เพื่อที่จะนำเหตุผล มาปลอบประโลม ให้สัญชาติญาณหยุดกังวล ในเรื่องที่ไม่สมควรเลย เช่นเรื่องบรรยากาศ รอบตัวเราในขณะที่อกหัก  และแน่นอนว่า มันยังมีข้อมูลอะไรทำนองนี้ อีกมากมาก ที่สัญชาติญาณ สามารถ จะหยิบยกมาเป็นข้ออ้าง ในการเตือนภัย แบบไร้สาระอย่างนั้น  มันจึงกลายเป็นความทุกข์ ชนิดเดียวที่สามารถ ทำให้คนเรา รู้สึกทุกข์ได้ตลอดเวลาทั้งวันไม่มีจำกัดไม่เลือกสถานที่และเวลา  ขอแค่เพียง หัวคิดท่านว่างเท่านั้น เป็นใช้ได้         และด้วยกฎที่ว่า ความสุขจะเกิดขึ้นมาได้ จะต้องมีความทุกข์มาก่อนแล้วเท่านั้น จึงกลายเป็นว่า สิ่งที่คนเรา สามารถหาความสุขได้มากที่สุด ก็คือจากสัญชาติญาณนั่นเอง ดังนั้น มันจึงเป็นเครื่องกำเนิดความทุกข์ ที่มีอิธิพล ต่อชีวิตคนเรามากที่สุด เลยก็ว่าได้  เช่นเมื่อเทียบกับความหิวแล้ว  เมื่อมีความหิว พอได้กิน มันก็ยังมีอิ่ม ให้กินต่อไป ก็คงไม่ช่วยทำให้เรารู้สึกสุขมากขึ้นแต่อย่างไร ซึ่งวันๆหนึ่ง คนเราจะหิวได้อย่างมาก ก็แค่สามหรื่อ สี่ครั้งแค่นั้นเอง จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:08:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อย่างไรก็ตาม ถึงแม้นการวิเคราะห์หาสาเหตุของการเตือนภัย   จะไม่ใช่วิธีจัดการความเบื่อ ความเซ็งที่ใช้ได้ ในทางปฏิบัติ แต่คนเราก็มีวิธีจัดการ กับความเบื่อ ความเซ็ง ได้อยู่ดีแถมยังง่ายดายกว่าด้วย เพราะมันเหมือนกับ การเอาอะไรไปปิดช่องทางติดต่อ ไม่ให้สัญชาติญาณเข้ามารบกวนจิตใจ แค่นี้การเตือนภัยก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ทุกอย่างก็จบ  ซึ่งวิธีที่จะทำได้นั้น มันก็แค่ พยายามทำตัวเองไม่ให้ว่างจากความคิด โดยให้มีสมาธิจดจ่อ อยู่กับสิ่ง ใดสิ่งหนึ่งอยู่ตลอดเวลา แค่นั้นเอง มันง่ายมั้ยละครับ  เพราะการได้คิด คือสิ่งเดียวที่จะใช้ปิดกั้นไม่ให้สัญชาติญาณ ติดต่อกับจิตใจของเราได้  มันทำได้ง่ายๆแค่นี้แหละ และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมคนเราถึงได้มีความสุข กับความสนุกที่ได้จากกิจกรรมต่างๆที่ทำให้เราได้ใช้สมอง เช่น การดูหนัง ฟังเพลง เล่นกีฬา อ่านหนังสือ   และอื่นๆ อีกมากมาย  ซึ่งเราจะไม่รู้จักอิ่ม รู้จักพอกับความสุขเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ ทั้งนี้ก็เพราะ สัญชาติญาณ ก็ไม่เคยหยุดยั้ง การเตือนภัยของมันด้วยเช่นกัน ขอแค่เพียง หัวสมองเราว่างเมื่อไหร่ มันก็จะเข้ามาเตือนภัยเราได้ทุกทีไป      อย่างไรก็ตาม นี่เป็นการแนะนำความทุกข์ตัวแรก ที่ไม่ต้องแนะนำอะไรมากนัก  เพราะคนเราก็รู้วิธีหาความสนุก กันดีอยู่แล้ว แต่จะหาว่า ความรู้ตรงนี้ ไม่ได้ก่อประโยชน์อะไรขึ้นมาเลย ก็ไม่ถูกต้องนะครับ ในทางกลับกัน มันมี ประโยชน์อย่างมากทีเดียว เพราะปัญหาที่แท้จริงของมนุษย์ คือความไม่รู้ถึงแก่นของมันเลยทำให้สังคมของเรา กลายเป็นสัมคมที่อุดมไปด้วยอคติ เต็มไปด้วยความเชื่อที่ผิดๆมากมาย ที่คอยชักจูงให้ชีวิตคนเรามีแต่หนทางที่ยาก ลำบากในการดำเนินชีวิต  ขอยกตัวอย่างแรกเลยที่ความสนุก ที่เป็นผลมาจากการหยุดลงของความเบื่อความเซ็ง        ความสนุก เป็นสิ่งที่มักทำให้คนเราถกเถียงกันได้ไม่มีวันจบสิ้น ว่าอะไรดีกว่ากัน  ซึ่งตราบใด ที่ยังไม่รู้อย่างถ่องแท้ ในข้อเท็จจริง มันก็ยิ่งทำให้เราถกเถียงกันไปใหญ่   และยิ่งเราถกเถียงกันมากเท่าไหร อคติก็ยิ่งจะเกิดขึ้นมากเท่านั้น      ความสนุกโดยทั่วไปเช่น  ความสนุกที่ได้จากการดูทีวี  ฟังวิทยุ อ่านหนังสือ  ล้วนแล้วแต่มีความแตกต่างกัน ของ ระดับความสุขที่คนเราจะได้รับอยู่แล้ว  อธิบายอีกทีก็คือ แต่ละอย่าง จะมีความสามารถในการดึงสมาธิของคนเรา ให้จดจ่ออยู่กับมันได้ไม่เท่ากัน  ข้าพเจ้าจะไม่มานั่งเปรียบเทียบ ว่าอะไรดีกว่าอะไร เพราะมันก็ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจ และความสนใจของแต่ละบุคคล ในขณะนั้นด้วย  แต่อย่างไรเสีย สิ่งหนึ่งที่ชี้เฉพาะเจาะจงได้ก็คือ การมีมนุษย์อยู่เป็น เพื่อน(companion) และได้ทำอะไรร่วมกัน คือสิ่งที่มักจะทำให้คนเรามีความสนุก ได้มากที่สุด ส่วนสาเหตุ ที่ทำให้เป็นเช่นนั้นก็เพราะ  เวลาที่คนเราได้ทำอะไรก็ตาม กับคนอีกคนหนึ่ง เรามักจะต้องใช้การสื่อสารสองทาง ซึ่งมัน จะเกิดเป็นสมาธิจดจ่อ ที่ต่อเนื่องอย่างมาก พูดง่ายๆคือ หัวคิดของท่านไม่มีทางว่างได้เลย เมื่อท่านกำลังทำอะไรก็ตามกับ ใครสักคน ไม่ว่าจะเป็นการพูดคุย เล่นกีฬา ถกเถียง ปรึกษาปัญหา ฯลฯ   ซึ่งสมาธิแบบนี้ ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ง่ายเลย กับกิจกรรมอื่นๆที่เราทำโดยลำพัง โดยเฉพาะถ้าเรายิ่งไม่สนใจที่จะทำอย่างตั้งใจด้วยแล้ว มันก็ยิ่งทำให้เกิดช่องว่างให้ สัญชาติญาณได้เข้ามาจู่โจมได้ทุกเมื่อ  แต่ด้วยสมาธิจดจ่อ ที่เข้มข้นเป็นพิเศษนี้เอง ที่จะทำให้สัญชาติญาณ กลายเป็นใบ้สนิท และไม่สามารถ แทรกแซงความคิดของมัน เข้ามารบกวนจิตใจ ให้วุ่นวายได้เลยแม้แต่น้อย  ดังนั้น  ความสงบสุข ที่ได้ จาก การมีเพื่อน จึงมีมากกว่า และง่ายกว่ากิจกรรมอื่นๆ ที่เราทำโดยลำพังเสมอ และผลที่เกิดขึ้นอีกอย่างก็คือ เราพึ่งพาความสุขจากสมาธิตรงนี้มาก จนเสพติดกันอย่างไม่รู้ตัว  ซึ่งก็ได้ทำให้เพื่อนมนุษย์ กลายเป็นสิ่งที่มีอิทธิพลมากที่สุด ต่อชีวิตคนเราอย่างไม่รู้ตัวไปอีกด้วย          อย่างไรก็ตาม ถ้าย้อนกลับไปดูความเชื่อในเรื่องที่ว่า “การจะมีความสุขกับอะไรได้นั้น มันขึ้นอยู่กับความพอใจของแต่ ละคน ซึ่งไม่มีทางเหมือนกันได้เลย”   จะเห็นได้ว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจอะไรเลย ที่คนเราจะเชื่อกันอย่างนี้   แต่กระนั้นก็ตาม มันก็เป็นได้แค่อคติเท่านั้น และก็เป็นอคติที่คุกคาม ความเป็นอยู่ของคนเราอย่างมากด้วย  ที่ต้องว่าอย่าง นั้นก็เพราะ ทุกอย่างที่ให้ความสนุกนั้น ล้วนแล้วแต่ใช้จักการกับความเบื่อ ความเซ็งได้เหมือนกันหมด เพียงแต่มันดึง ความสนใจเราได้ไม่เท่ากัน แค่นั้นเอง และถึงแม้นสิ่งที่ให้ความสนุก จะแตกต่างกันที่สาระ แต่อย่างไรเสีย ประสิทธิภาพ ของมัน ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งเดียวกันทั้งนั้น นั่นคือสามารถหยุด การเตือนภัยที่ไร้สาระของสัญชาติญาณได้   แล้วอย่างนี้ คนเราจะไปหลงเชื่อทำไม  ว่ามันแตกต่างกัน และถ้าจะเชื่อกันอย่างนั้น ชีวิตมันก็คงวุ่นวายไร้สาระทีเดียว กับการต้อง มาเลือกสรรหาความสนุก ทั้งๆที่มันไม่มีความจำเป็นต้องเลือกเลย คืออะไรสะดวก ก็ทำกันไป อะไรทำแล้วไม่เดือดร้อนก็ทำไป เพราะจะว่าไปแล้ว มันก็เหมือนกับอาหารที่เรากินเพื่อดับทุกข์จากความหิวนั่นแหละ เพราะอะไรที่กินได้ มันก็ทำให้เราหมดทุกข์ จากความหิวได้เหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงความอร่อยเท่านั้นเอง  ประเด็นก็คือ อะไรก็ตาม ที่ทำให้เราได้ใช้ความคิด ก็สามารถ ที่จะใช้หยุดสัญชาติญาณได้ทั้งนั้น แค่เพียงท่านมีความสนใจที่จะใช้มันอย่างตั้งอกตั้งใจสักหน่อย ท่านก็ใช้มันหยุดสัญชาติญาณ ได้เสมอ แม้นว่ามันจะเป็นสิ่งง่ายๆ เช่น การเดินเล่น ชมนกชมไม้ ก็ตาม     เห็นรึยังครับ ว่า ถ้าเราสามารถเข้าถึงแก่นแท้ของเหตุของความทุกข์แล้ว เราจะได้ประโยชน์อะไรจากมันบ้าง 1อิสระจากอคติ 2อิสระจากการยึดติด  อย่างน้อยที่สุด สองสิ่งนี้แหละที่ท่านจะได้ ซึ่งมันจะทำให้ชีวิตของท่านง่าย และลดความหวาดกลัว ในเรื่องที่จะไม่มีความสุข ขึ้นมาระดับนึงเลยทีเดียว      แต่ถ้าตราบใดที่คนเรายังไม่มีข้อเท็จจริงที่ครบถ้วน ชีวิตของเราก็คงต้องปนเปื้อนอยู่กับความเชื่อที่ผิดๆ กันต่อไป   ซึ่งบางครั้ง ความเชื่อ มันก็เป็นเหมือนกลไกที่ทำให้เกิดความกลัวที่จะติดตัวท่านไปทุกที่ และคอยบีบบังคับท่านสารพัด   ด้วยความกลัว ซึ่งถ้าท่านไม่พยายามทำลายมันให้ได้  ชีวิตมันก็คงจะยุ่งยาก ไปเรื่อยๆไม่รู้จักจบสิ้น จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ความทุกข์ และความสุข ที่เกิดจากความเบื่อความเซ็ง ก็คงเป็นที่เข้าใจกันพอสมควรแล้ว ความทุกข์ต่อไป ที่จะแนะนำ ก็คือ ความกลัวที่เกิดต่อเนื่องมาจาก ความเบื่อความเซ็ง ซึ่งอนุมานได้เลยว่า ถ้าท่านไม่ เคยรู้จักความเบื่อความเซ็งมาก่อน ท่านก็คงไม่รู้จัก ความกลัวตัวนี้ด้วย อย่างแท้จริงแน่นอน       ตัวแรก ก็คือ ความอาย     ความอายก็คือความกลัวที่จะถูกรังเกียจ กลัวที่จะถูกมองข้ามไม่คบด้วย ในสายตาของคนส่วนใหญ่ ความอาย คือสิ่งที่คนเรามักจะมีความเข้าใจว่า มันเกิดขึ้นมา เพราะความรักๆใคร่ๆ  จริงอยู่ว่าเรื่องรักๆใคร่ๆก็คือสิ่งหนึ่งที่ทำให้ คนเราอายได้ แต่ความจริงแล้ว ความอายส่วนใหญ่แล้ว จะเกิดมาจาก ความกลัว ที่ถูกผลักดันมาจากความต้องการ เพื่อนมนุษย์(companion )เสียมากกว่า   และมันเกิดขึ้นมา ตั้งแต่เรายังจำความไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ซึ่งตอนนั้น เรื่องรักๆใคร่ๆก็คงยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ        ความอาย เป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นแน่นอนไม่ช้าก็เร็ว เมื่อเราเปิดใจยอมรับใครมาเป็นเพื่อน หรือ เมื่อเราต้องการเป็นเพื่อน กับใครสักคน  เพราะอย่างที่ทราบไปแล้ว ว่าเพื่อนมนุษย์มีความสำคัญ ที่เราต้องพึ่งพาอย่างไรบ้าง โดยเฉพาะในการจัดการ กับความเบื่อความเซ็ง  ดังนั้นชีวิตมนุษย์ ไม่มีทาง ที่จะหลีกเลี่ยงความกลัวนี้ได้เลย      ความอายนั้น เกิดขึ้นได้ ทั้งจากจิตสำนึก และจากจิตใต้สำนึก    คือถ้าเกิดจากจิตสำนึก เราก็จะตระหนักรู้ ถึงเหตุผลก่อน ก่อนที่จะรู้สึกอาย  เช่น  เป็นเพราะเราคิดได้ว่าเราได้ทำสิ่งไม่ดี ทำสิ่งที่น่ารังเกียจลงไป เราจึงเกิดความกลัวว่าคนอื่นเขาจะรังเกียจ        ส่วนที่เกิดขึ้นจากจิตไต้สำนึก ก็เช่น  ความรู้สึกเกร็งประหม่าต่อหน้ากลุ่มคนขนาดใหญ่  ความอายแบบประหม่านี้ จะเกิดขึ้น มาเองโดยที่เราไม่จำเป็นต้องคิดถึงอะไรเลยด้วยซ้ำ พูดง่ายๆก็คือ เราจะรู้สึกอาย ก่อนที่จะรู้ตัวด้วยซ้ำว่าเราอายเพราะอะไร  มัน เหมือนเกิดขึ้นเองจากสำนึกเบื้องลึก ที่ตอบสนองต่อเหตุการณ์รอบตัวเรา คล้ายๆกับกรณีการเกิดขึ้น ของความเบื่อความเซ็ง ก็ว่าได้   เพียงแต่สำนึกเหล่านั้น ส่วนใหญ่เราจะบันทึกข้อมูลใส่ลงไปด้วยตัวเราเอง ซึ่งมันก็คืออคติ หรือความเชื่อนั่นเอง     กลับมาที่อคติ อีกแล้ว คราวที่แล้ว มันทำให้เราเกิดความเชื่อที่ผิดๆ เกี่ยวกับวิธีการหาความสนุก จนทำให้เราลำบากกับการ หาความสุข จากความสนุก     มาคราวนี้ มันเกิดขึ้นกับความกลัว และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ มันทำให้เราเข้าใจผิด จนกลัวไปได้ สารพัด ทั้งๆที่มันไม่มีความจำเป็นต้องกลัวเลย  เช่นถ้าเราชอบดูละครน้ำเน่ามาก  จนเกิดเป็นความเชื่อว่า “คนทั่วไป ไม่มีใครชอบคบหา กับคนจน คนที่ไม่มีฐานะ” ทันทีที่ท่านรับความเชื่อตรงนี้ เข้าไปในสำนึก และคิดว่ามันคือความจริง ชีวิตท่านก็จะเปลี่ยนไปเลยทีเดียว นั่นคือท่านจะกลายเป็นคนที่ระแวง และกลัวที่จะถูกมองว่าเป็นคนไม่มีฐานะ ไปโดยอัตโนมัติ และพฤติกรรมต่างๆ โดยเฉพาะการจับจ่ายใช้สอยก็จะเปลี่ยนไป ตามอิทธิพลตรงนี้ด้วย เพราะจะทำอะไร จะใช้อะไร ก็มักจะคำนึงถึงภาพลักษณ์ของตัวเองอยู่เสมอ  การติฉินนินทาก็มีผลเช่นเดียวกัน และอาจจะทำ ให้คนเราเชื่อได้ง่ายกว่า ละครน้ำเน่าเสียด้วยซ้ำ        คนเราค่อยๆรับข้อมูลรอบๆตัวเรามาไว้ในสำนึก แล้วมันก็จะค่อยๆหลอนตัวเราเอง จนเกิดเป็นความกลัว ทุกครั้งที่มีการกระตุ้น จากสิ่งแวดล้อมภายนอก  เห็นมั้ยครับ ว่าชีวิตเราลำบากมากขึ้นจากอคติอีกแล้ว  และยิ่งคนเรามีข้อเท็จจริงน้อยเท่าไหร่ คนเราก็ยิ่งจะ รับความเชื่อเข้ามาได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งมันก็จะกลายเป็นอันตรายต่อตัวเรา ในอนาคตอย่างแน่นอน เพราะ ความกลัวทำให้เรา ต้องดิ้นรน ไปต่างๆนาๆ และสิ่งที่เห็นเป็นประจำ ก็คือ การใช้จ่ายอย่างเกินตัว เกินกำลังตัวเอง เพื่อแลกกับความสงบสุขไปวันๆ ท่านคงนึกภาพออก ว่าข้าพเจ้าหมายถึงอะไร      อย่างไรก็ตาม เราจะเรียกอคติ ว่าเป็นความเชื่อ ที่เรายอมรับมาอย่างยินยอมพร้อมใจก็ว่าได้    เพราะการเกิดอคติบางครั้ง   มันก็เกิดมาจากความเชื่อตามตามกัน ของสังคม ที่ไม่ได้มีเหตุผล หรือหลักฐาน ที่ชัดเจนอะไรเลย    แต่เราก็กลับยอมรับมัน และ เชื่อว่ามันเป็นความจริง  ซึ่งมันอาจมีความจริงส่วนหนึ่งปรากฏอยู่ จนทำให้เราเชื่อ หรือ เชื่อเพราะอยากที่จะเชื่อเอง  หรือ เชื่อ เพราะคนพูดน่าเชื่อถือ ฯลฯ          อย่างไรก็ตาม อคติยังคงจะมีอิทธิพลในเรื่องความกลัวต่อคนเราเรื่อยไป ตราบใดที่ยังไม่มีข้อเท็จจริงใหม่ๆ เข้ามาแย้งกับ สำนึกเหล่านั้นได้  ดังนั้น ถ้าจะจัดการกับอคติให้ได้   มันก็ต้องเริ่มต้นด้วยการ คิด และวิเคราะห์หาเหตุผลใหม่ๆ อย่างจริงๆจังๆ เพื่อที่จะให้ได้ข้อเท็จจริงที่ถูกต้อง และสามารถนำมาหักล้างกับความเชื่อที่ผิดๆเหล่านั้นได้ แค่นั้นเอง      ลองมาดูความอาย ที่เป็นผลมาจากอคติ และวิธีแก้ไขแบบง่ายๆ   คือถ้าเรามีความเชื่อที่รับมา แล้วเกิดความอายที่จะใช้รถเก่าๆ   เราก็คงไม่ค่อยอยากออกไปไหนสักเท่าไหร่  ถึงแม้นได้ออกไป ก็คงไม่สนุก เพราะมัวแต่กลัวอาย  หรือ ถ้าเราอายที่จะใช้โทรศัพท์ รุ่นเก่าๆ เราก็คงไม่สุขใจเท่าไรนัก กับการได้ใช้โทรศัพท์รุ่นเก่าๆต่อหน้าเพื่อนฝูง เพราะกลัวจะถูกเพื่อนฝูงหัวเราะเยาะเอา เป็นต้น      การอายในสิ่งเหล่านี้ ถือเป็นการอายในสิ่งที่ไม่เข้าเรื่องเลยสักนิด เพราะในชีวิตจริง จะมีใครสักกี่คน ที่จะมาสนใจในรายละเอียด ในสิ่งเหล่านี้ นอกจาก คนที่จะมาเป็นคู่ชีวิต หรือคนที่กำลังทำเข้ามาทำการค้ากับท่าน ซึ่งคงจะเป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น และนอกจากนี้ ท่านก็คงรับรู้ไปแล้วว่า คนเราทุกคน ต่างต้องการเพื่อนมากแค่ไหน  มันจึงไม่มีเหตุผลเลย ที่คนเราจะรังเกียจกันง่ายๆ ด้วยเรื่องเพียงแค่นี้        ขอให้สังเกตสักนิดนึงว่า  ความน่ากลัว ที่คนส่วนใหญ่กลัวกันนั้น ถ้าไม่ถูกปลุกปั้นขึ้นมาด้วยความคะนองของปาก ที่ชอบติฉินนินทา เพื่อความสนุก  มันก็ต้องมาจากเทคนิคทางการโฆษณา ที่มักจะยุแหย่ให้เราเกิดความกลัว จนทำให้เราเห็นสินค้าของ เขาดูมีค่า ดูมีความ จำเป็นต่อชีวิต ซึ่งทั้งหมดนั้น ก็เป็นความจริงที่ถูกบิดเบือนขึ้นมาแทบทั้งนั้น        อย่างไรก็ตาม ถ้าคนที่จะมาเป็นเพื่อน เค้าคิดรังเกียจท่านด้วยเรื่องแค่นี้จริงๆแล้วละก็ ก็คงป่วยการแล้วละ ที่จะพยายามคบหาต่อไป และไม่ก็ไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องอายเลย เพราะเขาเหล่านั้น ไม่มีค่าคู่ควรที่จะต้องมานั้งเสียเวลากังวลเลยแม้นแต่น้อย        ด้วยข้อเท็จจริงเพียงเท่านี้ โอกาสที่จะได้สัมผัสกับความอายจริงๆในชีวิตของท่าน ก็คงลดลงไปได้เยอะ  ดังนั้น ท่านก็คงพอเห็น ภาพแล้วนะครับ ว่าการศึกษาถึงข้อเท็จจริงต่างๆนั้น มีความสำคัญมากแค่ไหนในการกำจัดอคติที่ไม่ถูกต้อง ให้ออกไปจากสำนึก ของเรา เพราะอคติ ถึงแม้จะเกิดขึ้นมาจากเหตุผลที่บูดๆเบี้ยวๆก็ตาม แต่สิ่งที่จะแก้ได้  จะต้องเป็นเหตุผล ที่ถูกต้องเท่านั้น ซึ่งสุด ท้ายแล้ว สิ่งที่เราจำเป็นต้องมี เพื่อความสงบสุขจากอคติ ก็อาจจะเป็นแค่ 1ข้อเท็จจริง และ2 ความสนใจ ในการคิดหาเหตุผลจาก ข้อเท็จจริงเหล่านั้น  แค่นั้นเอง       แต่ที่น่าเสียดายก็คือ ในชีวิตจริงของคนส่วนใหญ่ ยิ่งนับวัน ก็ยิ่งไม่มีโอกาสได้ศึกษาในสิ่งเหล่านี้กันเลย เพราะชีวิต เต็มไป ด้วยความเร่งรีบมากขึ้นทุกวัน  และที่คนส่วนใหญ่ทำกัน เมื่อประสบกับความกลัว ในทำนองเดียวกับความอายนั้น ก็คือ มองหาทางแก้ง่ายๆ จากรอบตัวเรา ที่มีตัวอย่างให้เห็นอยู่แล้ว ซึ่งส่วนใหญ่ ก็มักจะต้องพึ่งพา แต่อำนาจ ของการ จับจ่ายใช้สอยเป็นหลัก  คือถ้าความสุขมันซื้อได้ด้วยเงิน ก็ซื้อกันไป ไม่ต้องคิดมากคิดมายอะไรถึงทางเลือกอื่น   จนในที่สุด ความภูมิใจก็ได้โอกาส แสดงบทบาทของมันออกมา อย่างน่าตื่นตาตื่นใจ       ความภูมิใจนั้นแท้จริงก็คือ การได้สำนึกว่าตัวเองมีความพิเศษ หรือมีคุณค่าสำคัญในแง่ใดแง่หนึ่ง ซึ่งเป็นที่ยอมรับต่อสังคม เช่นการมีฐานะ มีอำนาจ มีเกียรติยศ ชื่อเสียง ฯลฯ  ซึ่งการมีสำนึกเช่นนี้  พอมีแล้วก็จะทำให้รู้สึกมีความสุข ช่วยให้ไม่กลัว เพราะ มั่นใจว่า ตัวเองต้องเป็นที่ยอมรับของสังคมเสมอ หรืออย่างน้อยก็คือ มั่นใจว่า ตัวเองจะต้องไม่เป็นที่น่ารังเกียจในการคบหา สำหรับ คนอื่นอย่างแน่นอน มันจึงเป็นเหมือนเกราะแก้ว ที่จะคอยป้องกันความกลัวจากทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งเลยทีเดียว  และนั่น ก็คือเหตุผลหลัก ที่ทำให้ความภูมิใจ สามารถทำให้คนเรามีความสุขสงบได้เสมอ  เมื่อต้องอยู่ท่ามกลางผู้คน จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อย่างไรก็ตาม กลไกที่ทำให้คนเรากลัว จนต้องการมีความภูมิใจนั้นมันไม่ได้ มาจากแค่ความต้องการเพื่อนเพียงเท่านั้น ซึ่งมันก็มีด้วยกันดังนี้ 1 เกิดจากความกลัว ที่จะไม่มีใครยอมรับเป็นคู่ชีวิต ซึ่งความกลัวนี้ จะคอยกระตุ้น ให้คนเราต้องทำตัวเป็นเหมือนดอกไม้ที่ จำเป็นต้องโอ้อวดสีสันและกลิ่นหอมที่โดดเด่น ให้เป็นที่ต้องตาต้องใจของบรรดาแมลงทั้งหลาย ซึ่งถ้าไม่สามารถโอ้อวด กลิ่นสี(ความภูมิใจ)ของตัวเองได้ ก็คงไม่มีแมลง(เพศตรงข้าม)ที่ไหนจะมาตอมอย่างแน่นอน และ2 คือเกิดจากความกลัวที่จะไม่มีใครยอมรับ คบหาเป็นเพื่อน หรือจากความอายนั่นแหละ  ซึ่งก็เป็นผลโดยตรงมาจาก การพึ่งพาความสุขที่ได้จากการมีเพื่อน เห็นมั้ยครับ ว่ามันกดดันคนเรา จนทำให้คนเราต้องการความภูมิใจได้อย่างไร      อย่างไรก็ดี ตรงจุดนี้แหละครับ คือตอนที่สำคัญที่สุด เพราะความภูมิใจ เกิดจาก ความกลัว ถึงสองอย่าง สองทาง อย่างแรก คือกลัวที่จะไม่มีใครคบ กับอย่างที่สองคือกลัวที่จะไม่มีใครยอมมาร่วมเป็นคู่ชีวิต    แต่วิธีแก้ไข สำหรับความกลัวของทั้งสอง อย่างนี้ซิครับ กลับเป็นอะไรที่ขัดแย้งสวนทางกันเองอย่างสิ้นเชิงเลยทีเดียว และถ้าคนเราไม่สามารถแยกแยะได้  มันก็จะเป็นสิ่ง ที่ก่อให้เกิดความขุ่นข้องหมองใจ ที่จะกลายเป็นความวุ่นวาย ที่ไม่รู้จักจบสิ้นไปตลอดกาลเลยทีเดียว        ก่อนอื่นข้าพเจ้าขออธิบายการจัดการกับความกลัว ที่มาจากความต้องการเพื่อนมนุษย์ให้ดูก่อน หลังจากนั้นท่านก็จะเห็นได้ เองว่าทำไม วิธีในการจัดการกับความกลัวของทั้งสองอย่างถึงได้ขัดแย้งกันเองอย่างสิ้นเชิง       ลองจินตนาการภาพตรงนี้ดู ถึงเหตุการณ์ตอนที่คนเรา ต้องเข้าไปอยู่ใน ที่ชุมนุมสังสรรค์   และถ้าสังเกตให้ดี มันจะมีช่วง เวลาอยู่ช่วงหนึ่ง ที่น่าตื่นเต้นหวาดเสียวเป็นที่สุด ช่วงเวลาที่ว่านี้ก็คือ ช่วงเวลาที่เรารู้ตัวว่า จะต้องเจอคนรู้จัก ในสถานที่อย่างนั้น คือเมื่อคนเราเข้าไปอยู่ในที่อย่างนี้แล้ว  มันจะเป็นอะไรที่อดคิดไม่ได้เลยว่า ถ้าเราเจอใครที่เรารู้จัก แล้วเขาจะมีท่าทีต่อเราอย่าง ไรบ้าง  เช่น คนที่เรารู้จัก เค้าจะมีท่าทีต้อนรับเรารึเปล่า   หรือถ้าเค้าทำเป็นไม่สนใจเราละ แล้วจะทำยังไงต่อดี  อะไรทำนองนี้   ซึ่งความคิดเหล่านี้แหละ ที่จะทำให้เรารู้สึกหวาดเสียวใจ น่าอึดอัดใจเป็นอย่างยิ่ง  และก็เป็นที่ทุกข์อก ทุกข์ใจคนเรามาโดย ตลอดเลยทีเดียว  และที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ ไม่มีใครหรอก ที่จะไม่กลัวที่จะเสียใจ  ถ้าคนที่รู้จัก จะมาทำท่าทางเหินห่างหมางเมิน ตอนที่เจอกัน หรือแม้นกับคนที่ไม่รู้จักก็ตาม ถ้ามาทำเป็นไม่เห็นตัวเราอยู่ในสายตาที่จะคบหาด้วยแล้ว  มันก็คงอดเสียใจไม่ได้ เหมือนกัน  และก็คงอดคิดไม่ได้ด้วยว่า เราพลาดอะไรไปรึเปล่า หรือว่าเราใส่สร้อยทองมาน้อยไป ? หรือเพราะว่าเขาเห็นเรา นั่งรถเมล์ หรือว่าเค้าเห็นเรากินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง หรือเพราะเค้าเห็นเราไม่มีชาติตระกลู ฯลฯสรุปก็คือ ความขุ่นข้องหมองใจที่ เกิดขึ้น มักจะทำให้เราคิดไปได้สารพัด ซึ่งก็จะมีผล ต่อการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของเรา ที่ค่อนข้างเป็นภาระที่ยุ่งยากทีเดียว ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ถ้าคนเรามองภาวะเช่นนี่ในแง่ลบมากๆ คนเราก็อาจจะกลายเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้าย ที่จะทำอะไรอย่างเห็น แก่ตัวได้อย่างร้ายกาจเลยทีเดียว และก็อาจจะกลายเป็นเหมือนกับคนปลูกผัก หรือเจ้าของโรงงานที่ไม่สนใจในมลพิษที่เกิดขึ้นก็ได้        ถึงตอนนี้ท่านก็คงเห็นแล้วว่า ผลกระทบจากความเบื่อความเซ็ง ที่กำเนิดมาจากสัญชาติญาณ มันแผลงฤทธิ์ไปได้ไกลแค่ไหนแล้ว   มันน่าเหลือเชื่อมั้ยละครับ  จากความรำคาญเพียงเล็กๆ แล้วมันก็พัฒนาไปเรื่อยจนกลายเป็น ความอยาก ความผิดหวัง ความกลัว ไป ได้สารพัด      อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกในเหตุการณ์ทำนองนี้ จะไม่มีวันเกิดขึ้นได้เลย ถ้าเราได้มีความภูมิใจ กับอะไรสักอย่างอยู่ในสำนึกของเรา   เพราะการมีความภูมิใจ จะสร้างความแตกต่างให้กับความรู้สึก ในเหตุการณ์ทำนองนี้ได้อย่างมากทีเดียว  มันเหมือนเป็นสิ่งที่ช่วย ทำให้เรา มีความมั่นใจว่า ตัวเองต้องเป็นที่ต้อนรับอย่างแน่นอน หรืออย่างน้อยก็คงไม่ต้องกลัว ที่จะไม่มีใครคบหาด้วย ซึ่งตราบใดที่เรามั่นใจเช่นนี้ ความกลัวดังกล่าว ก็จะไม่มีผลกับจิตใจเราเลย  และนั่นก็คือสาเหตุที่ทำให้คนเราได้รับความสงบสุข จากการมีความภูมิใจ      ถึงแม้นความภูมิใจจะทำให้คนเรามีความสุขได้จริง แต่ท่านลองย้อนคิดอีกทีซิว่ามันทำให้เรามีความสุขได้ตลอดไปรึเปล่า เพราะสิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นนั้น มันไม่ใช่ และยิ่งไปกว่านั้น มันยังทำให้คนเราลำบากมากขึ้นไปอีกด้วย      ซึ่งถ้าเปรียบเหมือนกับความรัก ที่เมื่อมีรัก ก็ย่อมมีทุกข์ฉันท์ใด  เมื่อเราเอาความสุขไปติดยึดพึ่งพากับอะไรสักอย่าง   ความทุกข์ก็ย่อมตามมาอย่างแน่นอน โดยเฉพาะกับความภูมิใจ  เพราะเมื่อเราคิดว่า สิ่งที่ทำให้เรามีความภูมิใจ สามารถ ทำให้เรามีความสุขซะเหลือเกิน  ความกลัวที่จะสูญเสียความภูมิใจ  ก็คือสิ่งที่จะตามมา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ด้วยเช่นกัน   และที่สำคัญคือ สิ่งที่ทำให้เกิดความภูมิใจนั้น ส่วนใหญ่มันจะตายง่าย ยิ่งกว่าพืชล้มลุกเสียด้วยซ้ำ  แล้วอย่างนี้ เราจะไป เสียเงินเสียทอง และเสียอารมณ์กับมันไปทำไม  ไหนจะต้องเดือดร้อนใจ ตอนที่เสียมันไป ไหนจะต้องร้อนรน ที่จะต้อง ดิ้นรนหามาใหม่ ไหนจะต้อง มานั่งกังวลว่าใครจะมาทำลายมันไปจากเรา จนกลายเป็นความอิจฉาอีก แล้วอย่างนี้ คน เราจะไปเอาสาระ และฝากความสุขในชีวิตไว้กับมันได้อย่างไร      คนที่พึ่งพาความสุข จากความภูมิใจ  ไม่ว่าจะ คนที่พึ่งพาอย่างมาก โดยโอ้อวด สิ่งที่ภูมิใจออกมา  หรือจะพึ่งพา เพียงเล็กน้อย โดยเก็บอยู่ข้างใน ที่เป็นความหยิ่ง ความทระนงในใจก็ตาม  การสูญเสียความภูมิใจไม่ว่าด้วยกรณีใดๆ จะถือว่าเป็นเรื่องใหญ่โตมากทีเดียว สำหรับเขาเหล่านั้น  และมันจะกลายเป็นความขุ่นข้องหมองใจได้ง่ายมาก ถ้าเขา เกิดคิดว่ามีบุคคลอื่นเป็นสาเหตุ ที่ทำให้สูญเสียความภูมิใจของเขาไป ซึ่งนั่นก็เป็นที่มาของความกลัวในแบบเฉพาะ  ที่เรารู้ จักกันดีในชื่อที่เรียกว่า “ความอิจฉา” และต่อให้ท่านมีเกียรติ มีศักดิ์ศรีสูงส่งแค่ไหนก็ตาม  ตราบใดที่ท่านพึ่งพาความสุข จากความภูมิใจแม้นแต่เพียงน้อยนิดก็ตาม ท่านก็ไม่มีทางที่จะหลบเลี่ยงตัวเอง ไม่ให้ประสบกับความอิจฉาไปได้เลย       แล้วที่ผ่านมา จะมีใครจะเคยคิดบ้างว่า เบื้องหลังความภูมิใจที่เราต้องการ ก็คือความกลัวเท่านั้นเอง กลัวจะไม่มีใครคบ กลัวเพื่อนไม่เห็นความสำคัญ กลัวไปสารพัด และก็กลัว จนกลายเป็นความอยากมีความภูมิใจ ที่จะทำให้เกิดความอยาก ไปสารพัดด้วยเช่นกัน และสุดท้ายก็ต้องกลับมาเจอความกลัวในแบบความอิจฉาเข้าไปอีกและถ้าเป็นอ็ย่างนั้นเสียแล้ว   เราก็น่าจะจัดการ ที่ความกลัวโดยตรงเลยจะไม่ดีกว่าหรือ และมันก็จะเป็นการประหยัดเงินได้มากมายอีกด้วย เพราะ เคยสังเกตมั้ยครับ ว่า ค่าของความภูมิใจที่เราเอาเงินเอาทองไปแลกมานั้น มันมากกว่าค่าใช้จ่ายอื่นๆมากมายหลายร้อยหลาย พันเท่าเลยทีเดียวเชียว นี่ยังไม่นับรวมสิ่งที่เราสูญเสีย จากสงครามและการแย่งชิงอำนาจ ซึ่งก็เป็นผลมาจากความขัดแย้ง ที่เกิดจากศักดิ์ศรี ความเห็นแก่ตัว เห็นแก่เงิน เห็นแก่อำนาจ ของคนเพียงไม่กี่คนนั้นอีกด้วย      และที่สำคัญ คือท่านคงเห็นแล้วนะครับ ว่าคำตอบที่จะทำให้คนเรามีความสุขได้จริงนั้น ไม่ได้อยู่ที่ความภูมิใจอย่างแน่นอน ที่แย่ที่สุขก็คือความเป็นพิษของมันมีเยอะมากด้วย และถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว คนเราจะพึ่งพาอะไรดี เพื่อให้หลุดพ้นจากความกลัว จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 การจัดการกับอคติ ที่เป็นสาเหตุของความกลัวจากภายนอก คือสิ่งที่ท่านรับรู้ไปแล้วและมันก็จะช่วยให้ การพึ่งภาความภูมิใจ ลดลงไปส่วนหนึ่งแล้วด้วย แต่อย่างไรก็ตาม มันยังมีอีกสิ่งหนึ่ง ที่ทำให้ความรู้สึกกลัว ยังคงปรากฏตัวอยู่เรื่อยๆซึ่งคราวนี้มัน เกิดขึ้นภายในตัวเราล้วนๆ  และข้าพเจ้าไม่ก็สามารถชี้ชัดได้ว่า มันจะเป็นสัญชาติญาณอีกรึเปล่า เพราะหน้าที่ของมันเปลี่ยนไป   คราวนี้ การดูแลของมัน ครอบคลุมไปถึงความทุกข์สุขในจิตใจของคนเราด้วย และถึงมันจะเป็นสัญชาติญาณเหมือนเดิมก็ตาม แต่คราวนี้ เราจะใช้วิธีเดิมๆในการจัดการกับมันไม่ได้อีกแล้ว  เพราะมันจะคิด จะคำนวณอะไรของมันด้วยตัวเองอย่างรวดเร็วมาก   คำนวณแม้กระทั่ง โอกาสเกิดขึ้นของการผิดหวังเสียใจ จนออกมาเป็นเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ ว่ามีมากน้อยอย่างไรที่จะเกิดขึ้น แล้วก็กลั่นกรองผลลัพท์ออกมา ให้ท่านได้รู้สึกกลัวอย่างรวดเร็ว จนท่านไม่ทันได้ตั้งตัวเสียด้วยซ้ำ         ซึ่งแม้นว่าท่านสามารถจัดการกับอคติได้หมดทุกอย่างแล้ว แต่สิ่งที่อยู่ในสมองนี้ ก็ยังสามารถยัดเยียดความกลัวให้ท่านได้อยู่ดี เพราะอย่างไรเสีย เจ้าสัญชาติญาณนี้ มันก็จ้องจะตัดสินทุกอย่าง ที่ปฎิกริยาท่าทีของคนรอบข้างตัวเรา ด้วยตัวมันเองอยู่แล้ว  พูดง่ายๆ ก็คือ มันจะเชื่อ และหยุดกลัวได้  ก็ต่อเมื่อมันได้พิสูจน์ด้วยตาตัวเองเท่านั้น และถ้ามันเกิดเห็นท่าทีที่ไม่เป็นมิตร จากคนรอบข้าง แม้นแต่เพียงน้อยนิดก็ตาม มันก็คงอดคิดฟุ้งซ่าน จนเกิดความกลัวไปต่างๆนาๆไม่ได้อยู่ดี   เช่นสมมุติว่า เพื่อนบ้านคนหนึ่งที่สนิทกัน เกิดถูกล๊อตเตอรี่ รางวัลที่หนึ่ง  ท่านไม่จำเป็นต้องคิดอะไรเองเลยด้วยซ้ำ ความรู้สึกอิจฉา ก็เกิดขึ้นมาเองได้ทันทีเลย  จากการคิด คำนวนของมันนี่แหละ  เนื่องจากมันคิดคำนวณได้เร็วมาก  เพราะทันทีที่เรารู้ข่าว สิ่งแรกที่มันเห็นและตระหนักถึงก็คือ หนึ่ง  เพื่อนคนที่ถูกรางวัล จะต้องห่างเหินไปจากเราอย่างแน่นอน และสอง เพื่อนอีกหลายๆคน ก็จะต้องห่างเหินจากเราไปด้วย เพราะคงจะไปให้ความสำคัญกับเพื่อนคนที่ถูกรางวัล จนมองข้ามความสำคัญของเรา   ทั้งหมดนี้ มันจะคำนวณเสร็จเรียบร้อย เกือบจะทันทีที่เรารับรู้ข่าวเลยด้วยซ้ำ  ความรู้สึกต่างๆของท่าน จะพรั่งพรูออกมา ซึ่งถ้าเราไม่รู้สาเหตุมาก่อน มันก็จะเป็นความรู้สึก ที่บรรยายยากมากทีเดียว และมันก็เร็วเกินไป ที่ใครสักคนจะคิดคำนวณเหตุผลเหล่านี้ได้ด้วยตัวเอง  และที่สำคัญ คือถ้าเรา ไม่เคยตระหนักกันมาก่อนเลย ว่าเพื่อนมนุษย์มีค่าต่อตัวเรามาก   มันจะเป็นไปได้ไหม ที่เราจะเกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างทันที ทันใด ซึ่งทั้งหมดนี้ก็คือเหตุผล ที่จะยืนยันได้ว่า ความอิจฉา คือสิ่งที่เกิดมาจากสมองส่วนสัญชาติญาณ ที่เราไม่มีทางรู้เห็นการ วิธีการคิด และเข้าไปแทรกแซงความคิดของมันเลย ดังนั้น ความรู้ในเรื่องของอคติ และความกลัวต่างๆ จึงไม่สามารถ นำมาใช้ ให้เป็นประโยชน์กับมันได้เลย แม้นแต่น้อย      ถ้าท่านเคยมีความรู้สึกไม่ดี กับความอิจฉามาก่อน ถึงตอนนี้ ก็คงได้เวลาเปลี่ยงแปลงความคิดนี้ได้แล้ว เพราะตอนนี้คงเห็นแล้วว่า คนที่ขี้อิจฉานั้น แท้จริงแล้ว ก็ไม่ได้เป็นคนร้ายกาจเหมือนกับในหนังน้ำเน่าเสมอไป  แต่กลับน่ารัก และน่าเห็นใจมากกว่าด้วยซ้ำ   และก็ไม่ใช่ใครอื่นไกล ที่ไหนเลย ก็คือตัว เราๆท่านๆนี่แหละ ที่เป็นคนขี้อิจฉาเหมือนกันหมดทุกคน        แล้วจะทำอย่างไรดีกันละครับ กับสิ่งที่อยู่ในสมองของเรา ถึงจะทำให้มันหยุดกลัวได้ สิ่งที่กำลังจะบอกกับท่านก็คือ สิ่งที่จะทำให้สัญชาติญาณสงบลงได้ มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นั้นก็คือท่าทางและภาษากายของคนเราเท่านั้น เพราะทุกกริยา ท่าทางของคนรอบข้าง ที่ปรากฏต่อสายตาของเรา คือสิ่งที่ปรากฏต่อสายตาสัญชาติญาณของเราด้วยเช่นกัน และท่าทางของคนอื่นที่เราเห็น ก็จะถูกนำไปใช้ในการคำนวณโอกาสเสี่ยงของการเกิดความเสียใจที่อาจเกิดขึ้นกับตัวเรา ซึ่งผลลัพท์ ที่ออกมา จะทำให้เกิดความกลัวได้หรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับภาษากาย และท่าทางของคนรอบข้างที่ถูกเรามองอยู่นั่นเอง ซึ่งต่อให้ท่าน สามารถพูดกับสัญชาติญาณได้โดยตรง โดยใช้ความรู้ทั้งหมดที่มีในโลก ก็ไม่อาจโน้มน้าวสัญชาติญาณให้มันละสายตา หรือ ล้มเลิกวิธีคิดของมันได้เลย สรุปก็คือ ถ้าคนเรายังละเลย ไม่ระมัดระวังและปรับปรุงที่ท่าทีของแต่ละคน  มันก็เป็นไปไม่ได้เลย ที่จะทำให้สัญชาติญาณหยุดกลัวลงได้  ดังนั้น ถ้าท่านต้องการที่จะทำให้คนเราหลุดพ้นจากความกลัวในทำนองความอายและ ความอิจฉาอย่างสิ้นเชิง  เราก็ต้องมุ่งเน้นให้ระวังกันมากขึ้น ในเรื่องของการแสดงออกทางกาย เท่านั้นเอง      ภาษากาย หรือการแสดงออกทางกาย ที่สำคัญ และควรระวัง มีด้วยกันสองอย่างก็คือ 1การทักทายกัน  ท่านเคยสังเกตกันบ้างรึเปล่าว่า ความสัมพันธ์ระหว่างคนเรา นั้น นอกจากมันจะสร้างขึ้นได้ยากแล้ว มันเปราะบาง และทำลายง่ายยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้นอีกด้วย และสิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ถูกทำลายได้ง่ายที่สุดก็คือ การที่คนเราไม่ทักทายกันนั่นเอง นอกจากนี้มันยังสามารถกลายเป็นความขุ่นข้องหมองใจตามมาได้อีกด้วย สัญชาติญาณตระหนักถึงความจริงข้อนี้ดี และเราก็ สามารถรู้สึกถึงความวิตกของมันตามไปด้วยทุกครั้งที่เราต้องเจอใครโดยบังเอิญ  จะเห็นได้ว่าพวกกองทัพทั้งหลายในโลย ยังต้อง ตราไว้เป็นกฎ ที่จะต้องทักทายและแสดงความเคารพซึ่งกันและกัน เพื่อป้องกันการกินแหนงแคลงใจกันเองในกองทัพ แต่สำหรับ คนทั่วไป กลับไม่เคยได้รับการสั่งสอนให้เห็นคุณค่า และความสำคัญของการทักทายกันและกันเลย ซึ่งถือเป็นข้อผิดพลาดที่ใหญ่ หลวงมากๆ มันน่าจะปลูกฝั่งเสียตั้งแต่อนุบาลด้วยซ้ำ ที่จะต้องย้ำเตือนให้เราทักทายกับเพื่อนฝูงในวัยเดียวกัน หรือแม้นกระทั้งใน วัยที่อ่อนกว่าด้วยซ้ำ   ยังไงยังไง มนุษย์เราก็ต้องการพวกพ้อง มันคือสิ่งเดียวที่จะการันตีถึงความมั่งคั่งของความสุข(สนุก) สัญญาณของการไม่ทักทายกัน มันก็ไม่ต่างจากการถูกขับออกจากพวกพ้องเลย ซึ่งมันน่ากลัวสำหรับสัญชาติญาณมากอย่างไร ท่านก็คงพอนึกภาพเอาเองได้  ยิ่งคนๆนั้นมีอิทธิพลในสังคมมากเท่าไหร่ สัญญาณจากการไม่ทักทายกัน ก็ยิ่งจะทำให้ความน่ากลัว มีมากขึ้นตามไปด้วย และนั้นแหละ ก็คือจุดที่ทำให้เกิดแย่งชิงหน้าตา เกียรติยศ ชื่อเสียง อำนาจ กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะ คนแต่ละคน ต่างก็ไม่มีใครอยากอยู่อย่างมีความกลัว กันอยู่แล้ว  เห็นมั้ยครับจากจุดเล็กๆเพียงจุดเดียว ก็สามารถกระตุ้นสัญชาตญาณ ในตัวมนุษย์ให้เดือดร้อน จนเกิดเป็นความจำเป็นในการแข่งขันแย่งชิงกันได้อย่างไร   ข้าพเจ้าบอกได้อย่างเดียวว่า ถ้าการทักทายกัน ในอดีตของคนเรา ยังไม่ดีพอ และยังไม่สามารถทำให้คนในสังคมมีความสงบสุขได้ เราก็ต้องปฏิวัติ พัฒนาให้มันดีขึ้นไปอีก มันจะ ต้องดีพอจนถึงจุดที่ทุกคนพอใจ และมีความสุข และสามารถร่วมสนุกกับการทักทายกันโดยทั่วหน้า ไม่เช่นนั้นแล้วมันก็ต้องพัฒนาขึ้น ไปอีกเรื่อยๆ     คนเราต้องการย้ำเตือนถึงความสัมพันธ์มากแค่ไหน คงไม่มีใครที่จะบรรยายให้เห็นภาพได้ชัดเจนเท่ากับที่เด็กเล็กๆไร้เดียงสาอีกแล้ว   ถ้าท่านมีลูก ซึ่งผมมี ท่านจะเห็นปฏิกิริยา ความต้องการการตอกย้ำของจริง จากเด็กเหล่านั้นได้เลย  สมมุติว่า ข้าพเจ้าต้องจากบ้านไป 1วัน พอกลับมาเจอหน้ากัน เขาก็จะเข้ามาหา แล้วร้องให้อุ้มหน่อย ปะป๋าอุ้มหน่อย อยู่นั่นแหละ จะปฏิเสธอย่างไรก็ไม่ยอม แต่พอได้อุ้มเดินไป นิดเดียวเท่านั้น แล้วบอกเขาว่า ป๋าจะทำงาน เขาก็พอใจแล้ว เพราะเขาได้รับ ในสิ่งที่เขาต้องการ จนหายสงสัยแล้ว  แต่ถ้าลองหายไป สองวัน ปฏิกิริยา ก็จะเป็นอีกแบบ คือ เขาจะไม่กล้าผลีผลาม เข้ามาง่ายๆ เหมือนอย่าง ตอนที่หายไป1วัน  เขาจะได้แต่ทำหน้าเหรอหร๋า รอให้เราเข้าไปหาเขาก่อน    ซึ่งที่เป็นอย่างนี้ ก็คงเป็นเพราะ มันคงนานเกินกว่าปรกติมากเกินไป จนเกิดเป็นความกลัวที่จะถูกปฏิเสธ ซึ่งมันคงยากที่ใครจะรับได้   โดยเฉพาะกับเด็กที่ยังเล็กและไร้เดียงสา                เพียงแค่วันเดียวสำหรับเด็กไร้เดียงสา ก็ยังสามารถเกิดความหวาดระแวง และความสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกเลย แล้ว นับประสาอะไร กับผู้ใหญ่อย่างเราๆท่านๆที่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน และไม่ได้เจอหน้ากันบ่อยๆด้วยซ้ำ        อย่างไรก็ตาม การทักทายกัน มันควรเป็นอะไรที่ง่าย และได้ใจความ เช่นการจับมือ หรือเช็กแฮนด์ เป็นต้น ซึ่งที่จริงแล้ว มันจะ เป็นอะไรก็ได้  ที่มีการสื่อถึงการยืนยันว่า เรายังแคร์กันและกันอยู่ และถ้าเป็นการกระทำที่พร้อมใจทำพร้อมกัน ก็จะดีมาก ซึ่งการเช็คแฮนด์ หรือการตีมือ แบบคนผิวสี ถือว่าเป็นอะไรที่ได้ใจความลงตัวมากทีเดียว อย่างไรก็ตาม จะต้องไม่ให้มีการเมินเฉย ใส่กัน อย่างเด็ดขาด เพราะมันจะเหมือนเป็นการยัดเยียดความกลัวเข้าใส่สัญชาติญาณ เลยทีเดียว และในที่สุด เราก็คงต้องวิ่งเข้าหา ความภูมิใจ เพื่อเอาไปกอดกันอีกเหมือนเดิมแน่ 2 การถ่อมตน การถ่อมตน ก็เป็นสิ่งที่มีความสำคัญอย่างมาก ต่อการที่จะทำให้คนในสังคม มีจิตใจที่สงบสุข  โดยเฉพาะคนที่ไม่ รู้เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในตัวเองเลย  เพราะไม่ว่าจะเป็นการโอ้อวด หรือการถ่อมตน ก็ล้วนแล้วแต่เป็นภาษากาย ที่บ่งบอกถึง การคาดหวังของตัวผู้กระทำ ที่มีต่อผู้อื่น ด้วยกันทั้งนั้น  ซึ่งการถ่อมตน หรือการทำตัวสมถะนั้น โดยเนื้อแท้แล้ว มันก็คือการแสดง ออกถึงความไม่ยินดียินร้าย กับภาพลักษณ์ของตัวเอง ที่มีต่อสายตาผู้อื่น ซึ่งมันก็เหมือนเป็นการป่าวประกาศอย่างมีความหมายว่า   ตัวเขาเอง ก็ไม่มีความยินดียินร้ายกับภาพลักษณ์ของคนอื่นด้วยเช่นกัน      สิ่งที่อยู่ในสมอง สามารถอ่าน และเข้าใจได้หมด ในภาษากายเหล่านี้ และนั่นก็คือเหตุผลที่ว่า  ทำไมเวลาที่เราอยู่ใก้ลคนที่ถ่อมตน เราจะรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจ กว่าการที่ได้อยู่ใกล้ คนที่โอ้อวด   ซึ่งต่อให้ท่านถูกรางวัล ที่หนึ่งกี่สิบครั้งก็ตาม แต่ถ้าท่านทำตัวเป็นคนถ่อมตนเสมอต้นเสมอปลายอยู่อย่างนั้น ก็คงไม่มีใครจะมารู้สึก อิจฉาเพราะท่านอย่างแน่นอน จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:14:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถึงแม้การได้แสดงสิ่งที่ภูมิใจออกมา จะทำให้เรารู้สึกดี เหมือนกับการได้ปลดปล่อยตัวเอง จากความกลัว แต่ยิ่งทำมาก ยิ่งเน้นมาก คนที่จะคบหากับเรา ก็จะค่อยๆห่างเราไป อย่างแน่นอน  เพราะคนเรา ยิ่งเห็นคนอื่นเค้าอวดกันมากเท่าไหร่ คนเราก็จะยิ่งเห็นความสำคัญ และเป็นกังวลต่อภาพลักษณ์ของตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งจะทำให้การพบหน้าคาดตากันระหว่างผู้คนในสังคมที่รู้จักกัน  กลายเป็นเรื่อง ยุ่งยากลำบากใจ ไปโดยอัตโนมัติ มันจะไม่ดีกว่าเหรอครับ ถ้าเราจะอวดสิ่งที่เราภูมิใจเพียงครั้งคราว  แล้วก็ไม่ต้องเอามันมาบูชาต่อหน้า คนอื่นตลอดเวลา อย่าลืมนะครับ ว่าสิ่งที่จ้องมองเราอยู่ ไม่ใช่มีแต่เพื่อนของเราเท่านั้น เพราะมันยังมีสัญชาติญาณในตัวเขาด้วย  และ ถ้าเราไปแสดงกริยาโอ้อวดจนทำให้สัญชาติญาณของเพื่อนเรากลัว เพื่อนเราก็คงต้องรู้สึกแย่ตามไปด้วยเหมือนกัน      เพราะฉะนั้นช่วยกันเถอะครับ อย่าให้ความกลัวมาค้ำคอกันเอง ต่อไปอีกเลย และก็อย่าปล่อยให้ พวกเราต้องไปจมปลัก กับ ความภูมิใจกันอย่างบ้าคลั่งกันอีกเลย มันคือยาเสพติด มีพิษร้ายชัดๆ  และต้องถือว่ามันเป็นการสร้างกุศลให้กับตัวเองด้วย เพราะมันคือการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ให้ไม่ต้องมาเดือดร้อนเพิ่ม กับความกังวลในภาพลักษณ์ของตัวเอง   และก็ไม่แน่ด้วยว่า สิ่งที่จิตวิญญาณของเราเป็นห่วงกันอยู่ ก็คือความเป็นอยู่ของพวกเรากันเอง  ก็ได้แต่หวังว่า หลังจากการ พึ่งพาวัตถุนิยมลดลงได้  อะไรๆ ก็จะดีขึ้นตามมา  รวมทั้งความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นของคนเราด้วย และนั้นอาจจะเป็น ความสุขในใจลึกๆ ที่ท่าน และจิตวิญญาณของท่าน กำลังตามหาอยู่ และอยากได้เป็นที่สุดก็ได้      แต่อย่างไรก็ตาม ชีวิตมนุษย์บนโลกใบนี้ มันจะทำให้อะไรสุดไปทางใดทางหนึ่งเพียงอย่างเดียวไม่ได้เลย และแม้นว่าการอยู่อย่าง สมถะและการถ่อมตนจะเป็นเรื่องที่ดี และมีประโยชน์อย่างที่ว่ามาก็ตาม แต่ก็ไม่ควรมองว่า การโอ้อวดเป็นสิ่งต้องห้าม หรือน่ารังเกียจ เสียทีเดียว มันคงจะตึงไปหน่อยที่จะไปทำแบบนั้น เพราะถึงช่วงวัยที่สมควร คนเรา ต่างก็จะอยากทำตัวเป็นดอกไม้ ที่มีกลิ่นสีที่น่า ตื่นตาตื่นใจ สำหรับเพศตรงข้ามด้วยเช่นกัน และมันก็คงเป็นไปไม่ได้ ที่จะห้ามเขาเหล่านั้น ไม่ให้ไปแสวงหาสิ่งที่ภูมิใจ และอวดสิ่ง เหล่านั้นออกมากันบ้าง  เพราะถ้าไม่ให้โอ้อวดออกมาเลย  โอกาสที่จะเติมเต็ม ในสิ่งที่ต้องการ(การสร้างครอบครัว)ก็คงเกิดขึ้นได้ยาก เปรียบเหมือนดอกไม้ในป่าที่กว้างใหญ่ไพศาล  ถ้ามัวแต่ทำตัวไร้สี ไร้กลิ่น แล้วแมลงที่ไหนจะมาเห็น จะมาตอมกัน        นี่แหละครับ ปัญหาที่เกิดมาจาก ความภูมิใจ เห็นรึยังครับว่าทางแก้ไข มันขัดแย้งกันเองได้อย่างไร ความกลัวอย่างหนึ่งหยุดได้ ด้วยการไม่โอ้อวด แต่ความกลัวอีกอย่าง กลับจำเป็นต้องโอ้อวด  คิดๆแล้ว มันก็น่าอยู่หรอก ที่ทำไมโลกเรา มันถึงได้วุ่นวายถึงเพียงนี้      แต่ถ้าเรานำประเด็นนี้ มาก่อให้เกิดเป็นความเข้าใจ ด้วยใจที่เปิดกว้าง เราก็จะได้คำตอบหนึ่ง ที่เป็นการตอบสนองความกลัว อย่างมีความประณีประณอมได้เช่นกัน      ประเด็นที่สำคัญที่สุดของวิธีในการจักการกับความกลัวทั้งหมด  น่าจะอยู่ที่  ความเข้าใจ และเห็นใจซึ่งกันและกัน ซึ่งสิ่งที่เราจะได้ รับก็คือความเข้าใจ ที่เป็นความสงบสุข ซึ่งมันต้องดีกว่าแน่ เมื่อเทียบกับการได้แต่คิดฟุ้งซ่านกับความขุ่นข้องหมองใจ อยู่แต่ในด้านมืด  แล้วก็ยิดติดอยู่กับการโอ้อวดสิ่งที่ภูมิใจ อย่างที่เป็นกันอยู่ทุกวันนี้      และท่านจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ว่าถ้าท่านอ่านมาถึงตรงนี้ มันก็อาจจะไม่สำคัญแล้วละ ว่าต่อไป คนอื่นจะทำตัวโอ้อวดกันอย่างไร เพราะสำนึกของท่านมันเปลี่ยนไปมากพอ ที่จะป้องกันตัวเองจากความกลัวต่างๆได้เองแล้ว  และถึงแม้นสัญชาติญาณจะผวาไป กับการโอ้อวด  จนเราสะดุ้งตามไปด้วย บ้างก็ตาม แต่อย่างไรเสีย ท่านก็จะสามารถดึงตัวเองกลับมาสงบ ด้วยสติ ได้เสมอ ด้วยการ คิดอย่างเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน      อย่างไรก็ดี การทำตัวอย่างสมถะ และอยู่อย่างถ่อมตน ถือเป็นการสร้างกุศลอย่างหนึ่งจริงๆ เพราะมันไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่า การ ทำตัวให้เป็นตัวอย่างเสียเอง  และคนเราก็ควรทำ เท่าที่เราทำได้  เพื่อช่วยกันปลดปล่อย ใครบางคน ที่ยังจมปลักกับวังวนของความ ต้องการโอ้อวดที่ไม่มีวันจบสิ้น อย่างน้อย ก็ถือเป็นการช่วยดึงให้เขากลับมาอยู่ในทางสายกลาง อันเป็นทางสงบสุขที่แท้จริงกันบ้าง เพราะทางนั้น มันมีแต่ทำให้คนเราต้องจมอยู่กับความกลัว ความขุ่นข้องหมองใจ จากความอิจฉาที่ไม่มีวันจบสิ้น       เพราะความอิจฉา แท้จริงแล้วมันก็คือกับความกลัว และความเสียใจ คือกลัวว่าบุคคลอื่นมาพรากความภูมิใจไปจากเรา และที่สำคัญอีกอย่างก็คือ มันเป็นความกลัวที่เกิดขึ้นได้ง่ายมากอีกด้วย  เพราะ ความภูมิใจนั้น มักจะเป็นอะไร ที่เปราะบาง และ ทำลายได้ง่ายมาก และทุกครั้งที่ความภูมิใจถูกทำลายลง ความอิจฉา ก็คือสิ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาทันทีเสมอ     ลองนึกภาพจำลองนี้ดู  แค่วันนี้ท่านมีรถเก๋ง ซึ่งเป็นรถที่ท่านภูมิใจกับมันมาก  จนอดไม่ได้ที่จะคุยบรรยายถึง สรรพท่านต่างๆนาๆ ให้คนอื่นฟังเพราะแถวบ้าน  มีอย่างมากก็แค่มอเตอร์ไซร์ไว้ใช้กัน   แต่พอเพียงปีเดียวผ่านไป ข้างบ้านก็ทยอยซื้อมาใช้บ้าง  แถมยังเป็นรุ่นใหม่กว่า ดีกว่า  เพียงแค่นี้ ไอ้ความภูมิใจที่เคยมี ก็มีอันต้องสลายไป  บางคน ถึงกับทนอิจฉาไม่ได้  ก็ดิ้นรนหาเงินหาทองมาซื้อใหม่  อาจจะไม่ใช่รถใหม่ แต่เป็นอะไรก็ได้  ที่จะทำให้เกิดความภูมิใจ ได้อีกครั้ง ซึ่งในภาวะของอารมณ์เช่นนั้น จะเดือดร้อนเพิ่มขึ้น     อย่างไรก็คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อีกต่อไปแล้วละ  ช่วงภาวะอย่างนี้ คงขอแค่เพียงให้หายเสียใจ และได้กลับมาภูมิใจต่อ ให้เร็วที่สุด เป็นใช้ได้    นั่นแหละครับ วังวน ที่เกิดจากการยึดติดความภูมิใจและก่อให้เกิดความอิจฉา ที่จะนำเราทุกคนไปสู่ความเสื่อมที่ยั่งยืน ไม่วันใดก็วันหนึ่งอย่างแน่นอน จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:16:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องขอออกตัวก่อนว่า ในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังเขียนอยู่นี้   ข้าพเจ้าก็ยังมีความอยากโน้นอยากนี้อยู่เรื่อยตามประสามนุษย์ ไม่ได้แตกต่างจากคนทั่วไปเลยแม้นแต่น้อย   แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ามั่นใจ ก็คือ ความอยากของข้าพเจ้ายังอยู่ในสมดุลเสมอ คืออย่างน้อย มันก็ไม่ได้ เป็นความอยากที่เลื่อนลอยสุดโต่ง ไร้จุดยืน ไร้เหตุผลและที่มา  มันต่างกันลิบลับ จากคนที่ฝันใฝ่ที่จะตีตั๋วเครื่องบิน ไปท่องอวกาศ หรือคนที่พยายามสะสมโฉนดที่ดินเป็นตั้งๆ สะสมไวน์ขวดละ เป็นแสนๆ หรือสะสมมีดพกเล่มละเจ็ดแปดหมื่น เป็นงานอดิเรก *   ฯลฯ     ก็รู้อยู่เหมือนกันแหละ ว่าเขาจะเอาไปทำอะไรกัน   คือ ถ้าไม่เอาไปเพื่อความสนุก ก็คงไม่หนีไปจากเรื่องของความภูมิใจ   แต่ที่ไม่รู้ และ อยากจะรู้เป็นที่สุด  ก็คือ ความอยากอย่างนั้นนะ มันจะไปหยุดได้ ที่ตรงไหน?   แล้วความขัดแย้ง จากความขุ่นข้องหมองใจ จะหมดไปจากสังคมเราได้มั้ย ถ้าเราปล่อยใจให้เกิดความอยาก แบบนี้กันไปเรื่อยๆ โดยที่เราไม่ลงมือ ทำอะไรกันบ้าง        และถ้าลองมานั่งคิดดูเล่นๆ มันก็น่าเศร้าดีพิลึก   ที่มนุษย์เรา สามารถพิชิตปัญหา ใหญ่ๆ มาได้ตลอด  แต่สุดท้าย ต้องมาเสร็จแบบหมดท่า เพียงเพราะแค่ ใครบางคน ไม่สามารถจัดการกับความเบื่อความเซ็ง ของตัวเองได้    และมันจะเป็นเรื่องน่าเศร้ามากขึ้นอีกด้วยซ้ำ ถ้าท่านได้รู้ว่าตัวท่านเองนั่นแหละ   ก็มีส่วนอย่างมาก ที่ปล่อยให้เขาเป็นเช่นนั้น  เพราะฉะนั้น ได้โปรดพิจารณาด้วยว่า ถึงเวลารึยัง ที่จะเริ่มต้น ทำอะไรสักอย่างให้ กับคนข้างๆท่าน เดี๋ยวนี้ และหวังว่า มันคงไม่ยากเกินไปนัก กับการขอร้อง ให้เราทุกคน ทักทายกัน และ ถ่อมตนเข้าหากัน โดยไม่ต้องใส่ใจกับภาพลักษณ์ของตัวเองมากนัก ด้วยความเข้าใจอย่างถ่องแท้ ถึงความทุกข์ ที่เราต่างมี เหมือนๆกัน  ลองนึกถึงภาพนี้ดูบ้างแล้วกัน ว่า ถ้าต่อไปนี้ ทุกอย่างที่ทำให้เรากลัว ถูกเปิดเผย จนไม่เหลืออะไรที่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว  ชีวิตมันจะเป็นเรื่องที่น่าสนุก ได้มากแค่ไหนหลังจากนั้น  อะไรหลายๆอย่างที่เราเคยกังวล ก็ไม่ต้องมากังวลอีกต่อไป ส่วนเรื่องของความมั่นคงในชีวิต ก็จะเป็นหัวข้อ ที่ไม่ทำให้ใครหนักใจอีกต่อไป เพราะเราจะประหยัดเงินได้อย่างมาก จากการที่ไม่ต้องไปสิ้นเปลืองเงินทอง เพื่อใช้จ่ายไปกับความภูมิใจ ที่ไม่มีวันจบสิ้น      สุดท้าย คนเราก็คงมีเวลามากขึ้น ที่จะได้คิดพิจารณาเรื่องราวต่างๆ และก็คงได้เห็น อกเห็นใจกันและกันมากขึ้น และก็คงตั้งใจมากขึ้น ที่จะไม่ทำร้ายกันเอง ด้วยความ ประมาท  เหมือนอย่างกรณี คนปลูกผัก กับเจ้าของโรงงาน อีกต่อไป เรื่องราวทั้งหมดก็มีแค่นี้ละครับ ที่เกียวกับความกลัว ที่ทำให้เกิดความเสื่อม อย่างไรก็ตาม เมื่อท่านสามารถนำแง่คิดเหล่านี้ ไปปรับปรุงชีวิตให้มีความสุขได้ง่ายขึ้นแล้ว ท่านก็อย่าลืมส่งต่อความรู้เหล่านี้ให้คนข้างๆท่านด้วยแล้วกัน ขอให้นึกถึงรุ่นลูกรุ่นหลานต่อ จากเรา  เพราะถ้าเรายังเสพทรัพยากร ในเชิงสะสมเพราะความกลัวกันอย่างทุกวันนี้ มันคง ไม่มีอะไรเหลือถึงพวกเขาแน่  อย่าลืมมองนะครับ ว่าโลกเราก็กำลังร้อนมากขึ้นทุกวัน ระดับ น้ำทะเลก็สูงขึ้นทุกวัน เคยคิดกันมั้ยครับ ว่าเราจะอยู่กันอย่างไร ถ้าวิกฤตมันรุนแรงขึ้นมา เรื่อยๆอย่างนี้  ถึงตอนนั้น ให้คุณคิดฉลาดแค่ไหน หรือมีเงินมากเท่าไหร่ มันก็คงยากแล้วละ ที่จะอยู่อย่างมีความสุข  เราแค่มาอาศัยอยู่ ไม่ถึงร้อยปีเราก็ต้องไปต่อ แล้วเราจะทิ้งซากปรักหักพัง ให้พวกเขาเหรอ อย่าบอกนะครับว่า มนุษย์ คือผู้ที่รักการทำลาย มันคือการปักปรำชัดๆ ข้าพเจ้าชี้ให้เห็นแล้วว่า คนเรากลายเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายได้อย่างไรจากความไม่รู้   ความไม่รู้ มันก็ไม่ได้หมายความว่า เขาชอบที่จะทำลาย ในขณะเดียวกัน ถ้าเขารู้ เขาจะต้อง ไม่เป็นคนอย่างนั้นอย่างแน่นอน ซึ่งตรงนี้ เราต้องช่วยกันแล้วละ และถ้ามีอะไรที่แนะนำกันได้ ช่วยกันได้ ก็ได้โปรดอย่าลังเลใจที่ ติตต่อเข้ามาเลย ขอบพระคุณครับที่ได้อ่านมาถึงตรงนี้   * ต้องขออภัยและต้องขอขอบท่าน ต่อผู้ที่ข้าพเจ้าพาดพิงถึงมา ณ.ที่นี้ด้วย ถ้าไม่ได้ตัวอย่างเหล่านี้ ภาพที่ข้าพเจ้า พยายามบรรยายให้เห็น ก็ไม่อาจชัดเจนได้เลย  มันจึงเป็นเรื่องที่จำเป็นมากจริงๆ ขอบคุณ ครับ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 01:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 copy มาวาง หรือนั่งพิมพ์เองเนี๊ยะ -*- อ่านแค่ความเห็นแรกก็ไม่ไหวละ ตาลาย จากคุณ : นายครรชิต - [ 6 มี.ค. 52 10:36:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ เก่งนิ ผมอ่านไปแค่ครึ่งของข้อความในกระทู้แรกเอง ไม่ถึง คห1 ด้วยซ้ำ จากคุณ : ขอผ่านก่อน - [ 6 มี.ค. 52 12:43:50 A:161.200.255.162 X: TicketID:106200 ]

ความคิดเห็นที่ 12 คคห 10 ก็ทั้งสองอย่างแหละครับ ทั้งพิมพ์เองและ copy มาวาง คคห 11 ลำพังแค่ ความยาวของมันก็น่ากลัวอยู่แล้ว อย่าเพิ่งย้ำเตือนเลย เดี๋ยวมันจะกลายเป็นการสร้างอคติ ต่อผู้อ่านคนอื่นด้วย คุณกินไม่ได้ คุณกินไม่เป็น แล้วคอยบอกคนอื่นว่าไม่อร่อย มันไม่ค่อยแฟร์เลย  ผมมีความปรารถนาดีครับ มาดีครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 6 มี.ค. 52 16:15:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ที่คุณว่ามาทั้งหมดก็คือการให้ละวางตัวตน จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด - [ 6 มี.ค. 52 23:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่แน่ใจนะครับ ว่ามันจะเป็นยึดติดกับตัวตน หรือพวกพ้อง ก็ว่ากันไป ที่สำคัญคือ ต้องการที่จัดการกับความกลัว ในคนให้อยู่หมัด โดยเฉพาะความกลัวที่ทำให้เกิด ความต้องการความภูมิใจ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 7 มี.ค. 52 08:16:03 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณ พงษ์ชัยวัฒน์ ผมเข้ามาขอบคุณนะครับ ขอเวลาอ่านซักระยะ นะครับ อิอิ จากคุณ : 1234 - [ 8 มี.ค. 52 01:38:35 A:125.26.138.12 X: TicketID:184742 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยินดีครับ เอาใจช่วยให้อ่านจบครับ คริ คริ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 8 มี.ค. 52 09:45:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่น่าสงสัย แสดงว่ามีคนไม่กล้าเพิ่มมากขึ้น ความกลัวก็มีคนพูดถึงน้อย อันนี้เรื่องธรรมดา ผมว่านะ จากคุณ : เต๋านีโอ - [ 8 มี.ค. 52 10:48:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องความกลัวของผมนี่มันกลัวความยากจน มีดังนี้ครับ เหตุพอกพูนความโลภ ความกลัวความขาดแคลนคือเหตุพอกพูนความโลภ ตราบใดที่ยังมีความยากจนให้เห็นตำตากันอยู่ตลอดไปทุกเมื่อเชื่อวัน ตราบใดที่ยังไม่มีสิ่งบ่งชี้ว่าความยากแค้นของมนุษย์โดยทั่วไปจะบรรเทาเบาบางลง ตราบใดที่ห้วงเหวแห่งความยากจนยังเปิดอ้ากว้างรอพร้อมที่จะรับเหยื่อ คือผู้พลาดท่าเสียทีในการประกอบธุรกิจการงานในโลกนี้ ตราบนั้นมนุษย์จะยังมีความกลัวต่อความยากจน แม้ผู้ที่รวยแล้วก็ยังกลัวจะต้องพลาดพลั้งยากจนลง ตราบนั้นมนุษย์จะตั้งหน้ากอบโกยหาเงินไว้เป็นสมบัติของตนเอง และเผื่อสำหรับลูกหลานเหลนต่อไปด้วย ยิ่งมากเท่าไรยิ่งดี ซึ่งเราเรียกกันว่าความโลภ ความโลภพอกพูนเพราะความกลัวจน ตราบนั้นมนุษย์จะยังบูชาเงินเป็นพระเจ้า ตราบนั้นเกียรติยศจะมีความหมายน้อยกว่าเงินตรา ตราบนั้นจะมีผู้ใช้เงินเป็นเครื่องมือแสวงหาอำนาจบารมีและพวกพ้องบริวารได้ ตราบนั้นจะยังมีการทุจริตคดโกง และตราบนั้นมนุษย์จะยังหาทางกดขี่ขูดรีดกันเอง หากมนุษย์ไม่กลัวความยากจนเสียแล้ว เกียรติยศก็ย่อมจะสำคัญกว่าเงินตรา และจะไม่มีใครยอมไปเป็นลูกน้องเพื่อประดับบารมียังความยิ่งใหญ่ให้แก่ผู้อื่น หรือยอมเป็นเครื่องมือประกอบกรรมชั่วช้าเดือดร้อนแก่ผู้อื่น เพื่อประโยชน์ของผู้หนึ่งผู้ใดโดยเฉพาะ หากมนุษย์ไม่กลัวความยากจนเสียแล้ว มนุษย์จะหยุดกอบโกยเงินทองชนิดที่ใช้ 10 ชาติก็ไม่หมด เพราะใครเล่าจะหาบน้ำไปด้วยทั้งหาบ? หากรู้ว่าเพียงกระติกเดียวก็เพียงพอสำหรับเดินทางไปถึงแหล่งน้ำแหล่งต่อไป ความร่ำรวยล้นฟ้าจะไม่เป็นสิ่งน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนในปัจจุบัน แต่ความพยายามตะเกียกตะกายที่จะให้ร่ำรวยเช่นนี้อาจจะกลายเป็นสิ่งน่าขำขันมากกว่า โดยนัยนี้ ระดับศีลธรรมของมนุษย์ก็จะยกขึ้นสูง และโลกเราจะน่าอยู่กว่าปัจจุบันมาก มนุษย์จะหมดห่วงกังวลบรรดาที่เคยมี แล้วก็จะเกิดน้ำใจเสียสละตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพื่อประโยชน์ของสังคมส่วนรวมได้เอง การที่มนุษย์จะเลิกกลัวความยากจนได้ ก็คือเราจะต้องหาทางขจัดความยากจน ทำให้มนุษย์แน่ใจได้ว่าเมื่อเขาต้องการทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงชีวิต เขาก็จะสามารถหางานทำได้โดยมีรายได้ดีพอควร (จากเว็บเศรษฐศาสตร์เพื่อความเป็นธรรม http://geocities.com/utopiathai ) จากคุณ : สุธน หิญ - [ 8 มี.ค. 52 15:05:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 การที่มนุษย์จะเลิกกลัวความยากจนได้ ก็คือเราจะต้องหาทางขจัดความยากจน ทำให้มนุษย์แน่ใจได้ว่าเมื่อเขาต้องการทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงชีวิต เขาก็จะสามารถหางานทำได้โดยมีรายได้ดีพอควร ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนี้ครับ ปัญหาที่น่าเป็นห่วงก็คือ เศรษฐี คนหนึ่ง กลัวจนมากกว่า เศรษฐีอื่น มันไม่ใช่ปัญหาปากท้องครับ คนจะอดตายกี่คน ที่ไหนในโลก เราไม่รู้สึกอะไรด้วยหรอกครับ แต่เศรษฐีคนหนึ่งกลัวจนกว่า (กลัวรวยน้อยกว่า) มันสะเทือนไปทั่วครับ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 8 มี.ค. 52 22:34:44 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอไม่พูดเรื่องการเมือง มุ่งแต่เศรษฐกิจอย่างเดียวครับ กิจกรรมและความเจริญก้าวหน้าของส่วนรวมไปเพิ่มราคาให้ที่ดินเรื่อย ๆ ภาษีที่ดินต่ำเกินไป จึงเกิดการเก็งกำไรกักตุนที่ดิน ที่ดินใช้ประโยชน์น้อย ยิ่งทำให้ที่ดินแพง หาที่ดินทำกินและหางานทำยากมากขึ้นไปอีก ค่าแรงยิ่งต่ำ และทำให้วัฏจักรเศรษฐกิจมีขนาดใหญ่ แกว่งตัวรุนแรง ก่อความเดือดร้อนทุกข์ยากมากขึ้น (ที่ดินเป็นต้นเหตุแรกและกว้างขวาง เพราะคนเก็งกำไรที่ดินมีจำนวนมาก) ภาษีที่ดินต่ำ ทำให้รัฐต้องเก็บภาษีจากการลงแรงลงทุนของแต่ละบุคคลเป็นส่วนใหญ่ ยิ่งเป็นการลดรายได้ของเอกชน และเพิ่มต้นทุนการผลิตทำให้ค่าครองชีพสูง ถ้าปล่อยไว้ ไม่แก้ไข เจ้าของที่ดินยิ่งได้ประโยชน์สูงขึ้น ๆ  คนจนยิ่งเดือดร้อน ยิ่งยากจน ยิ่งอ่อนแอ กลายเป็นเหยื่อนายทุนผู้จ้าง นายทุนเงินกู้ และถูกหลอกลวงง่าย ยิ่งทุกข์หนัก ผลดีของการเลิกภาษีการลงแรงลงทุน และเก็บภาษีที่ดินเพิ่มขึ้นแทน http://bbznet.com/scripts2/view.php?user=tangnamo&board=1&id=242&c=1 จากคุณ : สุธน หิญ - [ 9 มี.ค. 52 00:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลองดูตรงนี้ก่อน http://www.pantown.com/board.php?id=14688&area=4&name=board8&topic=22&action=view ลองคิดดูนะครับ ว่า มีปัญหาอะไรที่จะยิ่งใหญ่ไปกว่าปัญหาของเขาบ้างมั้ย แม้นแต่ชีวิตตัวเองก็ยังถือว่าไม่สำคัญเลย แก้ปัญหา ด้วยระบบเศษฐกิจมันก็ดี แต่มันถูกซ่อนเงื่อน( คือมันน่าจะทำได้ดีกว่านี้ แต่มันทำให้เข้าข้างแค่บางกลุ่ม  )ไว้มากมายด้วยน้ำมือมนุษย์ ที่เต็มไปด้วยความกลัว ซึ่งไม่เคยเต็มที่เลยกับการแก้ปัญหาส่วนรวม การเมืองคือสิ่งที่บังคับให้ กลไก(ระบบศก.)ทำงาน แต่มันเองก็ถูกบิดเบือนให้ถูกมองเป็นเรื่องน้ำเน่า  โดยมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความกลัวอีกนั่นแหละ สรุปก็คือ ต่อให้มีเครื่องมือที่ดีที่(ระบบ)สุดมา แต่ถ้าคนที่นำไปใช้ ยังเป็นคนขี้กลัว เครื่องมือนั้นก็ไร้ค่าอยู่ดี ( ทั้งระบบศษรฐกิจ ระบบการเมือง มันก็ถุกคิดโดยมีเป้าหมาย ของการอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขแต่ถ้ามันถูกนำไปเป็นเครื่องมือในการหาประโยชน์สำหรับบางคน มันก็ไร้ค่าผิดเป้าหมาย) เพราะฉะนั้น ผมจึงสนใจที่จบะต่อสู้กับความกลัว เป็นหัวข้อหลัก แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 52 09:47:39 แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 52 07:09:32 จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 9 มี.ค. 52 01:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 25 วงล้อแห่งชีวิตจะดำเนินไปได้ ประกอบด้วย วงล้อครึ่งบน ความอยาก,ความปรารถนา วงล้อครึ่งล่าง ความกลัว ที่ได้สมดุลกัน เป็นแรงเหวี่ยงซึ่งกันและกัน บนวิถีโลกอันไม่สมำเสมอทางเหตุการณ์ แก้ไขเมื่อ 10 มี.ค. 52 09:44:22 จากคุณ : ขามเรียง - [ 9 มี.ค. 52 16:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สวัสดีอาจารย์ขามเรียงครับ ความอยากกับความกลัวอย่างของอาจารย์นี้เขาก็เอาไปคุยกันในหมู่ผู้เล่นหุ้นด้วยครับ เขาแค่ใช้คำว่าความโลภแทนความอยาก อย่างเช่น เห็นมีหุ้นดี ราคาต่ำ คิดว่าได้กำไรแน่ ก็ซื้อไว้ แต่พอเกิดมีเหตุอะไรทำให้หุ้นตัวนั้นราคาลดลง คนที่ขี้กลัวก็รีบขายออก โดยไม่พิจารณาตัวหุ้นและเรื่องราวเหตุการณ์ให้ดีก่อน เลยขาดทุน จากคุณ : สุธน หิญ - [ 10 มี.ค. 52 09:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สวัสดีครับพี่สุธน ขอขอบคุณมาก ที่ช่วยเสริมตัวอย่างให้เห็นชัดและเป็นบรรยากาศของลัทธิทุนนิยมเลยทีเดียว รัฐบาลส่งเสริมให้ราษฎรซื้อพันธบัตรระยะยาว ผมนำไปซื้อกองทุนLTFกำหนดไถ่ถอนอีก๕ปี ยังโดนเต็มๆจากผลกระทบระบบเศรษฐกิจอเมริกาล่ม เวลานี้มูลค่าหุ้นของผมเหลือเพียงครึ่งเดียวครับ.. จากคุณ : ขามเรียง - [ 10 มี.ค. 52 09:53:19 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องของหุ้น จะว่าเป็นเรื่องของความโลภ ก็คงต้องจบลงด้วยการหันหลังให้กับปัญหา  ผมเคยสัมผัสกับคนหลงหุ้น สักสองสามคนได้มั้ง ช๊อตเซล นั้งเฝ้า เงี่ยหูคอยฟังข่าว จิบกาแฟ นั่งสนทนา โอ้ว มันช่างมีความสุขจริงๆ นี่หรือการลงทุน ผมบอกว่านี่มันคือเกมส์ของการ ฉกชิงวิ่งราวชัดๆ เข้าก่อน ออกก่อน ได้ตัง ออกทีหลังเสียตังค์ ก่อนที่ไอทีวี จะถูกศาลตัดสินหนึ่งวัน มีคนหนึ่งกวาดซื้อหุ้นไปมูลค่า หลายสิบล้านบาทโดยหวังว่าการตัดสินของศาล จะให้เกิดการประณีประณอม  นั่นเป็นการลงทุนหรือการวัดดวง ในสายตาของคุณละ   จริงๆจะว่าคนพวกนี้โลภ ก็ไม่ถูกนัก เพราะเขาก็พร้อมที่จะยอมเสียเงินไปกับเกมส์เหมือนกัน เอาเข้าจริงคนพวกนี้ อาจมีชีวิตอยู่อย่างสมถะด้วยซ้ำ เค้ารู้ว่าเงินมีความหมาย แต่ การได้เล่น มีความหมายมากกว่า ในความคิดของพวกเขาเหล่านี้ ถ้าให้เขาหยุดเล่น ให้ฆ่าเขาให้ตายเสียยังดีกว่ามั้ง เขาคิดกันอย่างนี้แหละ ไม่รู้ประเด็นอยู่ตรงไหนแล้ว บ่นเสียเยอะเลย เอาเป็นว่ามาคุยด้วยเฉยๆแล้วกันครับ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 10 มี.ค. 52 10:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เห็นใจครับ LTF นี่มีแต่หุ้น ถือระยะยาว ผมเลยไม่กล้าลงทุน เลี่ยงไปซื้อ RMF ซ้ำเป็นพันธบัตรเสียอีก ตอนปี 2540 ผมขาดทุนหุ้นไปเยอะ ไม่นึกว่าราคาหุ้นมันจะลดได้ขนาดนั้น และลดยาวนานเสียอีก เพื่อนบางคนบอกต้องมีวิธีเล่นขาลง (พิลึก ถ้ารู้ว่าขาลงก็ต้องหยุดเล่นต่างหาก) เขาคงหมายถึงว่ามันอาจจะกลับเป็นขาขึ้นเมื่อไรก็ไม่รู้มากกว่า ? ถึงปี 2545 มีอินเทอร์เนตแล้ว ผมเห็นเป็นโอกาส "บอกต่อ" วิธีแก้ความยากจนจากความอยุติธรรมขั้นฐานราก ก็เลยเลิกเล่นหุ้นไป คุณพงษ์ครับ ที่เขาพูดถึง ความอยาก หรือ ความโลภ กับ ความกลัว นั้น เขาก็ชี้ให้เห็นว่ามันมีสองหนทางตรงกันข้าม เป็นการเตือนสติกันไว้น่ะครับ แต่เวลาพูดเรื่องนี้เขาก็หัวร่อกันไปครับ อิ อิ จากคุณ : สุธน หิญ - [ 10 มี.ค. 52 15:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 คร้าบ จากคุณ : พงษ์ชัยวัฒน์ - [ 11 มี.ค. 52 12:52:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ...แค่คำจำกัดความคำหนึ่ง จะให้มันเป็นอะไรก็ได้ เง้อ... จากคุณ : แห้วกับใบบัวบก - [ 23 มี.ค. 52 23:18:25 ]