ความคิดเห็นที่ 1 ในรูปคือพระใส  วัดโพธิ์ชัย   ฝ่ายพระเจ้าไชยเชษฐาธิราชเมื่อทรงราบว่าเจ้าหน้าที่ได้เตรียมสถานที่ พิธีกรรมและกำหนดการต่าง ๆ เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะถึงเวลาพระองค์ได้ทรงนุ่งขาวห่มขาวเสด็จเข้าไปในห้องไหว้พระเพื่อทำสมาธิและอธิษฐานต่อเทวดาอารักษ์ พญานาคผู้รักษาเมืองตามจารีตอันเป็นกิจที่บูรพกษัตริย์ในอดีตทรงปฎิบัติมา เมื่อได้เวลาตรงตามมหาฤกษ์มหาชัยแล้วพระองค์ก็ได้ทรงมอบภารกิจในการปกครองบ้านเมืองให้ (มอบอำนาจให้)  กับพระอัครมเหสี   หากเกิดเหตุการณ์ใด ๆ ขึ้นในระหว่างนี้พระอัครมเหสีสามารถสั่งการแทนได้ทุกอย่าง จากนั้นจึงได้เสด็จไปที่ลานประกอบพิธี ณ วัดอินแปงซึ่งมีบรรดาพระสงฆ์และพระบรมวงศานุวงศ์มีพระนางยอดคำทิพย์ พระราชมารดาของพระองค์ พระธิดาสุก เสริม ใส และข้าราชการชั้นผู้ใหญ่รวมถึงมุขมนตรีและประชาชนรออยู่เป็นจำนวนมาก เมื่อได้ฤกษ์ยามเหมาะสมตามคติของโบราณจารย์แล้วพระองค์ก็ได้เสด็จขึ้นสู่หอพิธี (บันไดหรือห้างร้านที่เจ้าพนักงานทำขึ้นเพื่อให้พระองค์เสด็จขึ้นไปเททองหล่อ)   ที่จะเททองจากเบ้าหล่อที่กำลังร้อนอยู่  ทรงจับพระขรรค์ด้วยพระหัตถ์ข้างซ้าย เอาพระหัตถ์เบื้องขวารับเอาเบ้าต้มทองซึ่งกำลังแดง ๆ  ที่ช่างเอาเหล็กคีบส่งมาให้นั้นด้วยพระหัตถ์เปล่า ๆ   เมื่อรับแล้วก็ทรงเทลงในหุ่นที่เตรียมไว้ด้วยอาการเหมือนกับจับหมวกมาสวมใส่พระเกศฉะนั้นโดยไม่มีอาการว่าร้อนและหนักแก่ประการใด   เมื่อช่างส่งให้เท่าไหร่พระองค์ก็รับเอาด้วยพระหัตถ์เปล่า ๆ  แล้วเทใส่เบ้าหลอมด้วยพระองค์เองจนหมด   จากนั้นพระองค์ก็ได้เสด็จไปยังหุ่นพระพุทธรูปอีก  ๓  องค์ ที่เตรียมไว้คือพระสุก พระเสริม และพระใส โดยทรงเททองลงในเบ้าพระทั้ง ๓ องค์จนครบโดยอาการเช่นเดียวกับที่ทรงเททองพระองค์ตื้อ เมื่อพระองค์ทรงเททองเสร็จแล้วพระสงฆ์ก็ได้อนุโมทนาประพรมน้ำพระพุทธมนต์แก่ พระพุทธรูปที่ทรงหล่อจากนั้นทรงสนทนากับบรรดาข้าราชการและผู้มาร่วมงานจาก นั้นก็ได้เสด็จนิวัติสู่พระนคร รุ่งเช้าพระเจ้าไชยเชษฐาธิราชพร้อมด้วยพระนางยอดคำทิพย์พระราชมารดา พระนางเจ้าจอมมณีพระอัครมเหสี พร้อมพระธิดาทั้ง ๓ รวมถึงพระบรมวงศานุวงศ์ก็ได้เสด็จออกประทับที่วัดอินแปงเพื่อบำเพ็ญกุศลฉลอง พระพุทธรูปจากนั้นก็เสด็จกลับฝ่ายเจ้าหน้าที่ก็ได้ทำการแกะบล๊อคพระพุทธรูป ทั้ง ๔ องค์จากนั้นก็ทำการซ่อมขัดแต่งทั้งฐานและองค์พระจนเสร็จ จากนั้นทรงมีพระกระแสรับสั่งให้เคลื่อนย้ายพระพุทธรูปทั้งหมดไปไว้ ณ วัดต่าง ๆ ดังนี้ พระองค์ตื้ออัญเชิญไปไว้ที่วัดศรีพูม ส่วนพระสุก พระเสริม พระใสนั้นอัญเชิญไปไว้ที่วัดโพนชัย และพระพุทธรูปทั้ง ๔ องค์ก็ประดิษฐานไว้ ณ วัดดังกล่าวนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ต่อมาในปีพ.ศ. ๒๑๑๓  ภายหลังจากสร้างเสร็จแล้ว  พม่าได้ยกกองทัพขึ้นมาถึงเวียงจันทน์  ครั้งที่  ๒  พระยาแสนสุรินทร์คว่างฟ้า  เสนาบดีผู้ใหญ่ได้กราบทูลถึงแผนการรบกับพม่าด้วยการย้ายคนและทรัพย์สินมีค่า ออกจากเมืองเพื่อให้เมืองกลายเป็นเมืองร้างก่อนที่จะยกกำลังเข้าล้อมปราบ  เมื่อเวลาที่พม่าอดโซเพราะขาดเสบียงอาหาร  ในแผนการครั้งนี้ก็เชื่อว่ามีการเคลื่อนย้ายพระพุทธรูปทั้ง  ๓  องค์ คือ พระสุก  พระเสริม  พระใส  ออกจากเมือง  โดยเคลื่อนย้ายขึ้นไปทางเมืองเวียงน้ำงึม  และอาจนำไปซ่อนไว้ในถ้ำบนภูเขาควายเมื่อเสร็จสิ้นสงครามจึงนำกลับมาไว้ที่เดิม (ปรับ) ๒.เหตุการณ์สมัยพระเจ้าอัยยโกโพธิสัตว์เจ้า (พระยาแสนสุรินทร์)-พระเจ้าสุริยวงศาธรรมิกราช          เมื่อพระเจ้าไชยเชษฐาธิราชทรงสวรรคตแล้วพระยาแสนสุรินทร์คว่างฟ้าก็ขึ้นครองราชย์เป็นกษัตริย์ในช่วงปีพ.ศ.  ๒๑๑๕–๒๑๘๑  และในสมัยนั้นบ้านเมืองก็ได้มีการทำสงครามกับพม่าและตัวของท่านก็ถูกจับไปเป็นเชลย และเมืองเวียงจันทน์ก็ตกเป็นเมืองขึ้นของพม่า          ในปี  พ.ศ.  ๒๑๑๗  และทางรัฐพม่าได้ส่งพระมหาอุปราชวรวังเสนาเป็นพระเจ้าแผ่นดินแทน  พอถึง  พ.ศ.  ๒๑๒๒  พระเจ้ามหาอุปราชวรวังโสก็ต้องเผชิญกับสงครามจากกบฎ  ซึ่งอ้างตัวว่าเป็นพระไชยเชษฐาธิราชที่ยกขึ้นมาจากอัตบือมาตีเวียงจันทน์จนเป็นเหตุให้พระองค์หนีไปจมน้ำสวรรคตในแม่น้ำโขงจนทางพม่าต้องส่งพระเจ้าสุมังคลอัยโกโพธิสัตว์กลับมาครองเมืองซึ่งในสมัยนี้ก็ไม่ได้มีการบันทึกใด ๆ  เกี่ยวกับพระพุทธรูปทั้ง  ๓  องค์แต่ประการใด จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ในรูปพระเสริม (องค์ใหญ่) และพระแสน (เมืองมหาชัยกองแก้ว) พ.ศ.  ๒๑๔๑  พระวงวงศาธรรมิราช   เสด็จขึ้นครองราชและได้ประกาศอิสระภาพจากรัฐพม่า ต่อมา พ.ศ.  ๒๑๖๕–๒๑๘๑  ตั้งแต่พระมหาอุปราชพระโอรสพระเจ้าวรวงศาฯ  ขึ้นครองราชย์มาถึงพระบันฑิตโพธิสารและรัชสมัยพระหม่อมแก้ว  ในช่วงระยะเวลา  ๑๖  ปี  มีแต่เรื่องวุ่นวายทางการเมือง ซึ่งความวุ่นวายทางการเมืองดังกล่าวมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์บันทึกเอาไว้ว่า “เมื่อนครเวียงจันทน์เกิดความไม่สงบสิ่งหนึ่งมาจากพระเจ้าพี่น้องแย่งชิงกันเป็นพระเจ้าแผ่นดินและลอบประหัตประหารกันอยู่เรื่อยมา  ญาติพี่น้องและเสนาข้าราชการที่จงรักภักดีต่อเจ้าสุริยกุมารจึงพร้อมใจกันเอาเจ้าสุริยกุมารหนีไปซ่อนอยู่ที่ภูเขาควาย  แล้วชักชวนประชาชนที่อยู่ในเขตนั้นเข้าเป็นพรรคพวกได้เป็นอันมาก”                เมื่อพระเจ้าสุริยกุมารและคณะได้ออกไปอยู่บนภูเขาควายนั้น ทรงซ่องสุมกำลังคนเอาไว้เป็นจำนวนมากเพื่อรอเวลาชิงราชบัลลังก์เมื่อพระหน่อแก้ว ได้เสด็จสวรรคตแล้วจึงกลับมาตีเมืองเวียงจันทน์แล้วก่อนเสด็จขึ้นครองราชย์ก็ทรงเข้ากราบนมัสการหลวงพ่อพระใส  ดังปรากฏในตำนานตอนหนึ่งว่า “เมื่อพระเจ้าสุริยวงศ์จะเสด็จเสวยราชย์ครองเมืองเวียงจันทน์  พระองค์ได้ทรงอธิษฐานเฉพาะพระพักต์ของหลวงพ่อฯ ว่า  ถ้าการปกครองไพร่ฟ้าของข้าพเจ้าจะเป็นไปด้วยความสันติสุข  ปราศจากศัตรูหมู่ไพรีที่จะมาเบียดเบียนแล้ว  ขอให้องค์พระใสแสดงเหตุอัศจรรย์ให้ประจักษ์  ครั้นถึงวันเสวยราชย์เดือนอ้าย (เดือนธันวาคม-มกราคม)  ได้เกิดอัศจรรย์ขึ้นตามคำอธิษฐานคือ  ฟ้าคึกคะนอง  คำรนหวั่นไหว  และแปลบปลาบ  สายฟ้าฟาดสนั่นสะเทือน  แต่จะได้เป็นอันตรายแก่คนและสัตว์ก็หามิได้  นิมิตอัศจรรย์นั้นปรากฏว่าพระองค์ได้เสวยราชย์  ทรงปกครองไพร่ฟ้าประชาชนได้อยู่เย็นเป็นสุขโดยทั่วถึงกันตลอดรัชสมัยของพระองค์"          ตามประวัติศาสตร์ลาวก็ได้บันทึกไว้ว่าพระเจ้าสุริยวงศาธรรมิกราชนับเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์เดียวที่ครองราชย์ยาวนานที่สุดและเป็นรัชกาลเดียวที่ไม่มีเหตุวุ่นวายตลอดรัชกาล  และเป็นรัชกาลที่ทรงทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองที่สุดจนจัดได้ว่าเป็นยุคทองของพระพุทธศาสนาก็ว่าได้  ดังนั้น หลวงพ่อพระใสจึงได้ประดิษฐานอยู่ที่เวียงจันทน์ตั้งแต่ต้นจนถึงปลายรัชกาลกว่า  ๕๔  ปี  โดยไม่มีเหตุการณ์ที่จะเป็นเหตุให้เคลื่อนย้ายอีก          พอถึง  พ.ศ.  ๒๒๓๓  พระยาเมืองจันทน์ขึ้นครองราชย์ได้  ๖  เดือนก็ถูกเจ้าองค์หล่อประหารชีวิตและขึ้นครองราชย์ได้  ๔  ปี  ก็ถูกเจ้านันทราชยกทัพมาปราบและจับพระเจ้าองค์หล่อประหารชีวิต  แล้วขึ้นครองเมืองได้  ๓  ปีเจ้าองค์หล่อก็ถูกพระเจ้าไชยองค์เว้ (โอรสท้าวชมพู) ประหารชีวิตแล้วขึ้นครองราชย์ได้  ๓๒  ปี  จาก พ.ศ. ๒๒๔๑–๒๒๗๓  ก็เสด็จสวรรคต  ช่วงประวัติศาสตร์ระยะนี้ไม่ปรากฏการบันทึกถึงเรื่องราวของหลวงพ่อพระใสเลยคาดว่าคงมิได้ย้ายไปไหน          นับตั้งแต่พระเจ้าสุริยกุมารได้เสด็จสวรรคตลงอาณาจักรล้านช้างก็ได้เกิดความวุ่นวายและแตกแยกกันออกเป็น  ๓  อาณาจักร  คือ  (๑)  อาณาจักรหลวงพระบาง  (๒)  อาณาจักรล้านช้างเวียงจันทน์  (๓)  อาณาจักรจำปาศักดิ์  ทำให้บ้านเมืองเกิดความวุ่นวายอันสืบเนื่องมาจากบรรดาเจ้าผู้เป็นเชื้อกษัตริย์ของล้านช้างไม่สามัคคีและไม่มีผู้ที่เข้มแข็งพอที่จะปกป้องขอบเขตพัทธสีมาของอาณาจักรได้จึงถูกต่างชาติเข้าครอบงำเรื่อยมา ๔.เหตุการณ์สมัยพระเจ้าสิริบุญญสาร ต่อมาในรัชสมัยของพระเจ้าสิริบุญสาร  ได้เกิดความขัดแย้งกับพระวรปิตาซึ่งเป็นบิดาของพระมเหสีของพระเจ้าสิริบุญสาร เรื่องที่พระเจ้าสิริบุญสารไม่ยอมแต่งตั้งพระวรปิตาเป็นอุปราชเนื่องจากพระวรปิตามิใช่เชื้อเจ้าแต่เป็นสามัญชน   เดิมทีท่านเป็นนายกองอยู่บ้านหินโงม  ซึ่งได้ทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลพระเจ้าสิริบุญสารจนได้ขึ้นเป็นพระเจ้าแผ่นดิน  ภายหลังพระเจ้าสิริบุญสารได้ตั้งเป็นพระวรปิตา  ต่อมาพระวรปิตาต้องการตำแหน่งอุปราชแต่พระเจ้าสิริบุญสารไม่ยอมเพราะต้องการเก็บเอาไว้ให้แก่พระอนุชาของพระองค์  จึงตั้งเป็นแค่เสนาบดีผู้ใหญ่เท่านั้น  ทำให้พระวรปิตาโกรธจึงพาบ่าวไพร่หนีไปอยู่เมืองนครเขื่อนขันธ์กาบแก้วบัวบานหรือจังหวัดหนองบัวลำภูในปัจจุบัน  ฝ่ายพระเจ้าสิริบุญสารก็ได้ยกกองทัพไปตีเมืองหนองบัวลำภูหลายครั้งจนสามารตีแตกเมื่อปี พ.ศ.๒๒๐๘ซึ่งความขัดแย้งระหว่างพระเจ้าสิริบุญสารกับพระวรปิตาเป็นเหตุทำให้พระเจ้า ตากสินได้ให้เจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกยกทัพมาตีเวียงจันทน์ในปี พ.ศ.  ๒๓๒๑  ฝ่ายเมืองเวียงจันทน์ก็ได้เกิดแผ่นดินไหว  พระสังฆราชได้ตรวจดวงเมืองก็พบว่าดวงเมืองถึงการดับต้องเสียเมืองแก่ไทย  ดังนั้นจึงได้แจ้งแก่ทางบ้านเมือง  เมื่อเจ้านายต่าง ๆ  รู้จึงได้มีการสั่งให้ข้าโอกาสนำสิ่งของมีค่า  พระพุทธรูปสำคัญออกไปซ่อนไว้ตามหัวเมืองด้านนอกเพราะเกรงว่าไทยจะเผาเมือง  หรือนำสิ่งมีค่าเหล่านั้นกลับประเทศซึ่งหลวงพ่อพระใสก็ได้ถูกอัญเชิญไปไว้ยังเมืองเวียงน้ำงึม (ตุลาคม) ดังปรากฏในตำนานตอนหนึ่งว่า “เมื่อพระเจ้าสุริยวงศ์จะเสด็จเสวยราชย์ครองเมืองเวียงจันทน์  พระองค์ได้ทรงอธิษฐานเฉพาะพระพักต์ของหลวงพ่อฯ ว่า  ถ้าการปกครองไพร่ฟ้าของข้าพเจ้าจะเป็นไปด้วยความสันติสุข  ปราศจากศัตรูหมู่ไพรีที่จะมาเบียดเบียนแล้ว  ขอให้องค์พระใสแสดงเหตุอัศจรรย์ให้ประจักษ์  ครั้นถึงวันเสวยราชย์เดือนอ้าย (เดือนธันวาคม-มกราคม)  ได้เกิดอัศจรรย์ขึ้นตามคำอธิษฐานคือ  ฟ้าคึกคะนอง  คำรนหวั่นไหว  และแปลบปลาบ  สายฟ้าฟาดสนั่นสะเทือน  แต่จะได้เป็นอันตรายแก่คนและสัตว์ก็หามิได้  นิมิตอัศจรรย์นั้นปรากฏว่าพระองค์ได้เสวยราชย์  ทรงปกครองไพร่ฟ้าประชาชนได้อยู่เย็นเป็นสุขโดยทั่วถึงกันตลอดรัชสมัยของพระองค์" จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:19:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในรูปพระใส   ตามประวัติศาสตร์ลาวก็ได้บันทึกไว้ว่าพระเจ้าสุริยวงศาธรรมิกราชนับเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์เดียวที่ครองราชย์ยาวนานที่สุดและเป็นรัชกาลเดียวที่ไม่มีเหตุวุ่นวายตลอดรัชกาล  และเป็นรัชกาลที่ทรงทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาให้เจริญรุ่งเรืองที่สุดจนจัดได้ว่าเป็นยุคทองของพระพุทธศาสนาก็ว่าได้  ดังนั้น หลวงพ่อพระใสจึงได้ประดิษฐานอยู่ที่เวียงจันทน์ตั้งแต่ต้นจนถึงปลายรัชกาลกว่า  ๕๔  ปี  โดยไม่มีเหตุการณ์ที่จะเป็นเหตุให้เคลื่อนย้ายอีก          พอถึง  พ.ศ.  ๒๒๓๓  พระยาเมืองจันทน์ขึ้นครองราชย์ได้  ๖  เดือนก็ถูกเจ้าองค์หล่อประหารชีวิตและขึ้นครองราชย์ได้  ๔  ปี  ก็ถูกเจ้านันทราชยกทัพมาปราบและจับพระเจ้าองค์หล่อประหารชีวิต  แล้วขึ้นครองเมืองได้  ๓  ปีเจ้าองค์หล่อก็ถูกพระเจ้าไชยองค์เว้ (โอรสท้าวชมพู) ประหารชีวิตแล้วขึ้นครองราชย์ได้  ๓๒  ปี  จาก พ.ศ. ๒๒๔๑–๒๒๗๓  ก็เสด็จสวรรคต  ช่วงประวัติศาสตร์ระยะนี้ไม่ปรากฏการบันทึกถึงเรื่องราวของหลวงพ่อพระใสเลยคาดว่าคงมิได้ย้ายไปไหน          นับตั้งแต่พระเจ้าสุริยกุมารได้เสด็จสวรรคตลงอาณาจักรล้านช้างก็ได้เกิดความวุ่นวายและแตกแยกกันออกเป็น  ๓  อาณาจักร  คือ  (๑)  อาณาจักรหลวงพระบาง  (๒)  อาณาจักรล้านช้างเวียงจันทน์  (๓)  อาณาจักรจำปาศักดิ์  ทำให้บ้านเมืองเกิดความวุ่นวายอันสืบเนื่องมาจากบรรดาเจ้าผู้เป็นเชื้อกษัตริย์ของล้านช้างไม่สามัคคีและไม่มีผู้ที่เข้มแข็งพอที่จะปกป้องขอบเขตพัทธสีมาของอาณาจักรได้จึงถูกต่างชาติเข้าครอบงำเรื่อยมา ๔.เหตุการณ์สมัยพระเจ้าสิริบุญญสาร ต่อมาในรัชสมัยของพระเจ้าสิริบุญสาร  ได้เกิดความขัดแย้งกับพระวรปิตาซึ่งเป็นบิดาของพระมเหสีของพระเจ้าสิริบุญสาร เรื่องที่พระเจ้าสิริบุญสารไม่ยอมแต่งตั้งพระวรปิตาเป็นอุปราชเนื่องจากพระวรปิตามิใช่เชื้อเจ้าแต่เป็นสามัญชน   เดิมทีท่านเป็นนายกองอยู่บ้านหินโงม  ซึ่งได้ทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลพระเจ้าสิริบุญสารจนได้ขึ้นเป็นพระเจ้าแผ่นดิน  ภายหลังพระเจ้าสิริบุญสารได้ตั้งเป็นพระวรปิตา  ต่อมาพระวรปิตาต้องการตำแหน่งอุปราชแต่พระเจ้าสิริบุญสารไม่ยอมเพราะต้องการเก็บเอาไว้ให้แก่พระอนุชาของพระองค์  จึงตั้งเป็นแค่เสนาบดีผู้ใหญ่เท่านั้น  ทำให้พระวรปิตาโกรธจึงพาบ่าวไพร่หนีไปอยู่เมืองนครเขื่อนขันธ์กาบแก้วบัวบานหรือจังหวัดหนองบัวลำภูในปัจจุบัน  ฝ่ายพระเจ้าสิริบุญสารก็ได้ยกกองทัพไปตีเมืองหนองบัวลำภูหลายครั้งจนสามารตีแตกเมื่อปี พ.ศ.๒๒๐๘ซึ่งความขัดแย้งระหว่างพระเจ้าสิริบุญสารกับพระวรปิตาเป็นเหตุทำให้พระเจ้าตากสินได้ให้เจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกยกทัพมาตีเวียงจันทน์ในปี พ.ศ.  ๒๓๒๑  ฝ่ายเมืองเวียงจันทน์ก็ได้เกิดแผ่นดินไหว  พระสังฆราชได้ตรวจดวงเมืองก็พบว่าดวงเมืองถึงการดับต้องเสียเมืองแก่ไทย  ดังนั้นจึงได้แจ้งแก่ทางบ้านเมือง  เมื่อเจ้านายต่าง ๆ  รู้จึงได้มีการสั่งให้ข้าโอกาสนำสิ่งของมีค่า  พระพุทธรูปสำคัญออกไปซ่อนไว้ตามหัวเมืองด้านนอกเพราะเกรงว่าไทยจะเผาเมือง  หรือนำสิ่งมีค่าเหล่านั้นกลับประเทศซึ่งหลวงพ่อพระใสก็ได้ถูกอัญเชิญไปไว้ยังเมืองเวียงน้ำงึม (ตุลาคม) ดังปรากฏในตำนานตอนหนึ่งว่า “ครั้น พ.ศ. ๒๓๒๑  เมื่อรัชกาลพระเจ้ากรุงธนบุรีได้เกิดสงครามขึ้นระหว่างกรุงธนบุรีกับกรุงศรีสัตนาคนหุต  (เวียงจันทน์)  ครั้งนั้นพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกเมื่อครั้งดำรงพระยศเป็นสมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก  ได้เป็นจอมทัพยกทัพมาตีเวียงจันทน์  เมืองเวียงจันทน์เกิดยุคเข็ญขึ้น  พระเจ้าธรรมเทววงษ์จึงได้อัญเชิญไปไว้ที่เมืองเชียงคำ  (เมืองตุลาคม)” เมื่อเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึกยกทัพขึ้นมาก็สามารถตีเวียงจันทน์ได้ในปี  พ.ศ.  ๒๓๒๒  หลังเสร็จสิ้นสงครามกองทัพไทยก็ได้จับเอาเจ้านันทเสน  เจ้าอุปราชดวงหน้า  และนางแก้วยอดฟ้ากัลยาณีศรีกษัตริย์พระราชธิดาของพระเจ้าสิริบุญสารตลอดจนพระบรมวงศานุวงศ์  เสนาข้าราชการผู้ใหญ่  นางสนม  พร้อมทั้งทรัพย์สินมีค่ารวมทั้งพระแก้วมรกตและพระบาง  กวาดเอาครอบครัวคนลาวข้ามฝั่งมาที่เมืองพันพร้าว  อำเภอศรีเชียงใหม่  แล้วให้สร้างหอพระแก้วไว้ที่เมืองพันพร้าวอันเป็นที่ประดิษฐานพระแก้วมรกต และพระบางเป็นการชั่วคราวก่อนที่จะกวาดต้อนคนทั้งหมดมาไว้ที่เมืองสระบุรี  ส่วนพระแก้วมรกตกับพระบางได้เอาเข้าไปไว้ที่กรุงเทพฯ ฝ่ายบรรดาข้าโอกาสผู้ดูแลพระสุกเสริมใสเมื่อบ้านเมืองสงบแล้วก็อัญเชิญกลับมาไว้ที่วัดโพนชัยเมืองเวียงจันทร์เช่นเดิม จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:20:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในรูปพระสายน์ (พระใส) ๕.เหตุการณ์สมัยรัชกาลที่ ๓ :สมัยปราบกบฎเจ้าอนุวงศ์ ต่อมาในปีพ.ศ.๒๓๗๐ เจ้าอนุวงศ์ได้ทำการก่อกบฎยกกองทัพจากเวียงจันทร์ไปตีเมืองต่าง ๆ ในภาคอีสานของไทยจนถึงเมืองสระบุรี พอความทราบถึงฝ่าละอองธุลีพระบาทพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงได้ มีพระบรมราชโองการให้สมเด็จกรมพระบวรราชเจ้ามหาศักดิ์พลเสพย์(เจ้าชายอรุโณทัย) เป็นแม่ทัพยกขึ้นมาปราบเจ้าอนุวงศ์โดยมีพระยาราชสุภาวดี(สิงห์ สิงหเสนี) เป็นทัพหน้าจนสามารถปราบเจ้าอนุวงศ์ได้จนเจ้าอนุวงศ์ต้องหนีไปพึ่งเวียดนาม เมื่อปราบเมืองเวียงจันทร์ได้แล้วก็มีพระรับสั่งให้ขนย้ายพระพุทธรูปและสิ่ง ของมีค่าข้ามมาไว้ที่ฝั่งเมืองพันพร้าวและได้นำเอาพระพุทธรูปบางส่วนอัญเชิญ ลงกรุงเทพฯส่วนพระสุก เสริม ใสได้สร้างเจดีย์บรรจุไว้ที่เมืองพันพร้าวชื่อว่าเจดีย์ปราบเวียง ส่วนที่เมืองเวียงจันทร์พระยาราชสุภาวดีได้ตั้งข้าราชการชาวเวียงจันทร์อยู่ รักษาเมืองส่วนตนเองยกทัพกลับไปตั้งรอที่เมืองภูเวียง ที่เมืองหนองคายภายหลังจากที่ท้าวสุวอได้เข้าร่วมสงครามทำการรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับพระยาราชสุภาวดี(สิงห์ สิงห์เสนี)แล้วเมื่อสงครามสงบลงในปี พ.ศ.๒๓๗๐ ทางราชการได้ส่งเรื่องขอตั้งบ้านใผ่เป็นเมืองเมืองหนองคายเพื่อใช้เป็นเมือง หน้าด่านในการเดินทัพของไทยแทนเมืองเวียงจันทร์เดิมและขอพระราชทานแต่งตั้ง ให้ท้าวสุวอ(หรือสุวรวงษา) เป็นเจ้าเมืองที่พระปทุมเทวาภิบาลซึ่งก็ทรงมีพระกรุณาโปรดเกล้าฯแต่งตั้งตามที่ของและมีใบบอกมายังเมืองหนองคายในปีนั้น ในปี พ.ศ.๒๓๗๑ เจ้าอนุวงศ์กลับมาเวียงจันทร์โดยได้แจ้งแก่กองทัพไทยว่าจะกลับมาขออภัยโทษ แต่พอกองทัพและทหารเผลอก็ลอบทำร้ายทหารไทยจนแตกพ่ายและเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก เมื่อเอาชนะกองทัพไทยที่เวียงจันทร์ได้เจ้าอนุก็สั่งให้ทหารข้ามฝั่งโขงมา แล้วรื้อเจดีย์ปราบเวียงพร้อมทั้งขนพระพุทธรูปคือพระสุก พระเสริม พระใสกลับเวียงจันทร์ฝ่ายพระยาราชสุภาวดีเมื่อทราบว่ากองทัพไทยเสียทีแก่เจ้าอนุฯ จึงได้ยกกองทัพมาช่วยพอมาถึงบ้านค่ายบกหวานก็ปะทะกับกองทหารของเจ้าราชวงศ์  จนเกิดการตะลุมบอนกันขึ้นเป็นผลทำให้พระยาราชสุภาวดีถูกแทงได้รับบาด เจ็บส่วนพระพิพิธน้องชายเสียชีวิตในสนามรบ ฝ่ายเจ้าราชวงศ์ถูกปืนที่หัวเข่าได้รับบาดเจ็บทหารต้องหามขึ้นแพข้ามโขงไป รักษาที่เวียงจันทร์และไปแจ้งแก่เจ้าอนุวงศ์ว่าไม่สามารถต้านทานกองทัพพระยา ราชสุภาวดีได้จำเป็นที่จะต้องหนีไปพึ่งเวียดนามดังเดิมเมื่อเป็นเช่นนั้น เจ้าอนุวงศ์จึงสั่งให้ทหารนำเอาทรัพย์สินมีค่าพระพุทธรูปคือพระสุก พระเสริม พระใส เป็นต้นไปซ่อนในถ้ำบนภูเขาควาย ส่วนตัวของเจ้าอนุฯ ก็ได้พาบรรดาบุตรและภรรยาข้าทาสบริวารหนีไปพึ่งเวียดนามทางเมืองพวน ฝ่ายเจ้าพระยาราชสุภาวดีก็ได้สั่งให้ทหารยกทัพข้ามแม่น้ำโขงและทำการค้นหา ทรัพยสมบัติและพระพุทธรูปที่เจ้าอนุวงศ์นำกลับมา เมื่อพบแล้วก็ได้สั่งให้ทหารรื้อทำลายเมืองเวียงจันทร์เสียเพื่อไม่ให้เมืองเวียงจันทร์ได้เป็นเมืองอีกต่อไป นอกจากนั้นพระยาราชสุภาวดียังได้ส่งทหารจำนวนหนึ่งออกไปติดตามจับกุมเจ้าอนุฯ และครอบครัวจนสามารถจับได้ที่เชิงเขาไก่โดยการให้ข้อมูลของเจ้าน้อยเมืองพวน จากนั้นก็ได้แบ่งกำลังส่วนหนึ่งคุมตัวเจ้าอนุฯ ลงกรุงเทพฯ กล่าวถึงพระพุทธรูปและทรัพย์สมบัติบางส่วนที่ยึดได้จากการรื้อทำลายเมือง เวียงจันทร์นั้นพระยาราชสุภาวดีสั่งให้นำข้ามฝั่งที่เมืองพันพร้าวส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งที่ค้นพบบริเวณภูเขาควายได้แก่พระสุก พระเสริม พระใสและพระพุทธรูปสำคัญอื่น ๆ เช่น พระเสาร์ พระเสี่ยง พระพุทธรูปเนื้อทองแดงล้วน พระอรุณ พระเจ้าอินแปลง ๒ องค์ พระพุทธรูปไม่ปรากฏชื่ออีก ๒ องค์ได้ให้อัญเชิญกลับทางแม่น้ำงึมโดยทำการต่อแพไม้ไผ่และลำเลียงล่องมาตามแม่น้ำงึมดังปรากฏในตำนานเดิมว่า “ตอนที่อัญเชิญพระใสจากเวียงจันทน์  มาประดิษฐ์ที่วัดโพธิ์ชัย   เมืองหนองคายนี้มีคำเล่าประกอบด้วยเหตุผลและหลักฐานที่น่าเชื่ออยู่อีกว่า  คราวอัญเชิญมา   ไม่ได้เชิญมาจากเวียงจันทน์โดยตรงได้อัญเชิญมาจากภูเขาควาย  ซึ่งชาวเมืองได้อัญเชิญไปซ่อนไว้แต่ครั้งเวียงจันทน์เกิดฉุกเฉิน  การอัญเชิญมาได้อัญเชิญขึ้นประดิษฐ์บนแพไม้เผ่งซึ่งผูกติดกันอย่างมั่นคงล่องลงมาตามลำน้ำงึ่มเชิญมาคราวเดียวกันทั้ง ๓ องค์  เมื่อล่องมาโดยลำดับถึงตรงบ้านเวินแท่นที่นั้นลำน้ำเป็นคุ้งกว้างกว่าธรรมดาในขณะนั้น   ได้เกิดอัศจรรย์   คือ  แท่นของพระสุกได้แหกแพจมลงในน้ำโดยเหตุที่มีพายุแรงจัดพัดแพจนเอนเอียง ชะเนาะที่ขันพระแท่นติดกับแพไม่สามารถที่จะทนน้ำหนักของพระแท่นไว้ได้และคน ที่รักษาก็หมดความสามารถที่จะป้องกัน   อาศัยเหตุที่แท่นของพระสุกได้จมลงที่ตรงนั้น  นี้เอง  ที่นั้นจึงพลอยได้นามว่า  "เวินแท่น"    มาจนบัดนี้ ครั้นเสียแท่นพระสุกแล้ว  ก็ยังอัญเชิญล่องมาตามลำน้ำงึ่มนั้นโดยลำดับจนถึงแม่น้ำโขง (ปากงึ่ม)  เฉียงกับบ้านหนองกุ้ง  อำเภอโพนพิสัย  จังหวัดหนองคายเล็กน้อย  พอถึงที่นั้น   ได้บังเกิดพายุใหญ่เสียงฟ้าคะนองร้องลั่น  ทำให้หัวใจของประชาชนผู้อัญเชิญมาหวาดหวั่นเกรงต่ออันตราย   จนในที่สุดพระสุกได้แหกแพจมลงไปในน้ำ   พอพระหายลงไปแล้วอาการวิปริตต่างๆ  ก็สงบเงียบ  อาศัยเหตุนี้  ที่นั้นจึงได้นามว่า "เวินสุก"  จนบัดนี้ (พระสุกยังจมอยู่ในน้ำตรงนั้นเท่าทุกวันนี้)  เมื่อเป็นเช่นนี้จึงยังคงเหลืออยู่แต่พระเสริมกับพระใส” จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในรูปการแห่พระใสรอบเมืองช่วงสงกรานตร์ หลังจากที่คณะผู้อัญเชิญได้สูญเสียพระแท่นและองค์พระสุกแล้วก็คงพากันอัญเชิญพระเสริมกับพระใสทวนน้ำขึ้นมาเรื่อย ๆ  พอมาถึงเมืองโพนพิสัยหรือเมืองปากห้วยหลวงเดิม  ก็ได้หยุดพักเพื่ออัญเชิญพระเสี่ยงขึ้นประดิษฐานไว้ที่วัดมณีโคตรเพื่อนำไปไว้กรุงเทพฯต่อไปโดยอัญเชิญขึ้นประดิษฐานไว้บนหลังช้าง  ในขณะที่กำลังอัญเชิญขึ้นบนหลังช้างพระเสี่ยงก็ได้พลัดตกลงจากหลังช้าง  เป็นเหตุให้พระกรรณหัก  พระเกตุคด  เจ้าพนักงานจึงได้อัญเชิญประดิษฐานไว้  ณ  วัดมณีโคตรตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา เมื่อพักหายเหนื่อยแล้ว จากนั้นคณะผู้อัญเชิญจึงได้เริ่มออกเดินทางต่อมาเรื่อย ๆ  จนถึงเมืองหนองคายขบวนจึงได้จอดพักที่บริเวณท่าน้ำหน้าวัดหอก่องหรือวัดประดิษฐ์ธรรมคุณ  หลังจากนั้นคณะผู้อัญเชิญจึงได้ประกอบพิธีอัญเชิญพระพุทธรูปทั้งหมดขึ้นฝั่งและนำไปประดิษฐานไว้ที่ศาลาและอุโบสถวัดหอก่อง เมื่ออัญเชิญหลวงพ่อพระเสริม พระใสและพระพุทธรูปอื่น ๆ มาไว้ที่วัดหอก่องหรือวัดประดิษฐ์ธรรมคุณใน ปี พ.ศ.๒๓๗๑ แล้วก็ไม่ปรากฏว่าได้มีการแยกพระพุทธรูปทั้งหมดไปไว้ที่วัดอื่นแต่ประการใด ๖.เหตุการณ์ที่เมืองหนองคายพ.ศ.๒๓๗๙-๒๓๘๒ ฝ่ายเจ้าเมืองหนองคายเมื่อมีการอัญเชิญพระเสริม พระใสมาไว้ที่เมืองหนองคาย แล้วก็เอาธุระในการเคารพบูชาตามสมควรเพราะบ้านเมืองสมัยนั้นยังอยู่ในภาวะ สงครามดังจะปรากฏว่าตั้งแต่ปีพ.ศ.๒๓๗๒-๒๓๗๖ นั้นมีการยกกองทัพมาผ่านและแวะพักที่หนองคายหลายครั้ง ต่อมาในปี พ.ศ.๒๓๗๙ ได้เกิดเหตุอัศจรรย์ขึ้นที่วัดหอก่องกล่าวคือเกิดแผ่นดินไหวทำให้เกิดเป็น รอยแยกขนาดใหญ่ต่อหน้าพระเสริมดังปรากฏในพงศาวดารย่อเมืองเวียงจันทน์ฉบับ ที่  ๒  ว่า “ ศักราชได้  ๑๙๘  ปี  ฮวยสันเดือน  ๖  ขึ้นแปดค่ำวันเสาร์  มื้อเต่าสี (         )   ยามกองแลง (ประมาณบ่าย  ๓  โมงเศษ)  แผ่นดินยะ  (แยกหรือแผ่นดินไหวจนแตกออกเป็นหลุมกว้าง)  ณ  วัดหอก่อง  ตรงหน้าพระเสริมแล ” การเกิดเหตุอัศจรรย์ดังกล่าวทำให้มีการวิพากษ์วิจารณ์กันของชาวเมืองและข้าราชการไปต่างๆนานา บ้างก็ว่าเป็นอาเพศบ้านเมืองจะทุกข์ร้อน บ้างก็ว่าเป็นลางบอกเหตุว่าพระเสริมต้องการย้ายไปวัดอื่น  บ้างก็ว่าวัดหอก่องเป็นวัดเล็กๆไม่เหมาะสมที่จะเอาพระพุทธรูปที่พระมหากษัตริย์ทรงสร้างมาไว้ในที่แคบๆ เช่นนี้ เป็นต้น เมื่อเป็นเช่นนั้นทางเจ้าเมืองและกรรมการเมืองหนองคายจึงได้ปรึกษากันว่าจะ ทำอย่างไรในที่สุดก็มีมติว่าจะต้องหาสถานที่เพื่อสร้างเป็นวัดและอัญเชิญพระเสริมไปประดิษฐานอยู่ซึ่งสถานที่ดงกล่าวก็คือวัดผีผิวหรือวัดโพธิ์ชัยซึ่ง เป็นวัดร้างไม่มีพระสงฆ์จำพรรษาแต่มีเจดีย์โบราณที่สวยงามอยู่แสดงว่าที่ดัง กล่าวมีความสำคัญมาแต่ครั้งอดีต ดังนั้น จึงมีมติในการบูรณะวัดโพธิ์ชัย เมื่อคณะกรรมการเมืองมีมติดังกล่าวแล้วเจ้าเมืองก็ได้นำความเข้าปรึกษากับท่านญาครูหลักคำผู้เป็นพระเถระชั้นผู้ใหญ่ของเมืองหนองคาย (นัยว่ามีศักดิ์เทียบเท่าเจ้าคณะจังหวัดในปัจจุบัน) ต่อมาในปี พ.ศ. ๒๓๘๒ พระปทุมเทวาภิบาล(ท้าวสุวอ) เจ้าเมืองหนองคายจึงเป็นประธานฝ่ายฆราวาสโดยมีท่านญาคูหลักคำเป็นประธานฝ่ายสงฆ์ ทำการยกวัดโพธิ์ชัยคือการยกฐานะจากวัดที่ไม่มีพระสงฆ์ให้เป็นวัดที่มีพระ สงฆ์อยู่จำพรรษาพร้อมกับบูรณะปฎิสังขรณ์เสนาสนะที่เป็นที่จำพรรษาของพระสงฆ์ สามเณรเมื่อวันที่ ๒๑ เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๓๘๒ ดังปรากฏในพงศาวดารย่อฯว่า “ศักราชได้  ๒๐๑  ปีกัดไค้ เจ้าเมืองหนองคาย(ยก)วัดโพไชย เดือน ๓ แรม ๔ ค่ำวันเสาร์แล” เมื่อทำการบูรณะและยกวัดเสร็จแล้วพระปทุมเทวาภิบาล(ท้าวสุวอ)เจ้าเมือง หนองคายก็ได้นิมนต์ท่านญาคูหลักคำมาเป็นเจ้าอาวาสวัดโพธิ์ชัยและได้ประกอบพิธีอัญเชิญพระเสิมจากวัดหอก่องมาประดิษฐานที่อุโบสถวัดโพธิ์ชัย และนับจากนั้นมาวัดโพธิ์ชัยก็ได้กลายมาเป็นวัดหลวงคือวัดประจำเมือง เหตุเพราะเจ้าเมืองเป็นผู้สร้าง(หรือบูรณะ) อนึ่ง ภายหลังจากทำพิธียกวัดโพธิ์ชัยและอัญเชิญพระเสิมมาไว้ที่วัดโพธิ์ชัยแล้วถัดจากนั้นมาอีก ๑๓ วัน คือตรงกับวันที่ ๔ เดือนมีนาคม พ.ศ.๒๓๘๒ ก็เกิดเหตุการณ์สำคัญคือเกิดสุริยุปราคาขึ้น ต่อมาวันที่ ๒ เมษายน ปีพ.ศ.  ๒๓๙๔ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เสด็จสวรรคตเสนาบดีจึงได้อภิเษกเจ้าฟ้ามหามงกุฎ  ซึ่งพึ่งลาสิกขาบทมาเป็นพระเจ้าแผ่นดิน  ในวันที่ ๓ เมษายน พ.ศ.  ๒๓๙๔ โดยพระองค์ทรงตั้งพระอนุชาของพระองค์ คือ พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวเป็นกรมพระราชวังบวรสถานมงคล(วังหน้า)  โดยทรงยกย่องพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวให้เป็นเสมือนหนึ่งพระเจ้าแผ่นดินสยามเช่นกัน ภายหลังจากที่มีการยกวัดโพธิ์ชัยและอัญเชิญพระเสริมมมาไว้ที่วัดโพธิ์ชัยเมืองหนองคายเมื่อปีพ.ศ.๒๓๘๒ เป็นต้นมาพระเสิมพระใสก็ได้รับการเคารพบูชาจากชาวเมืองหนองคายรวมถึงข้า ราชการกรุงเทพฯที่ได้เดินทางมาราชการที่เมืองหนองคายเป็นนิตย์ ในสมัยนั้นวัดโพธิ์ชัยมีท่านญาคูหลักคำเป็นเจ้าอาวาสก็ดำเนินการปกครองและพัฒนาวัดตามสมควรโดยได้รับการอุปถัมภ์บำรุงจากท่านเจ้าเมืองคือพระปทุมเทวา ภิบาล(ท้าวสุวอ) ทำให้วัดได้รับความเจริญมาตามลำดับ สำหรับเหตุการณ์บ้านเมืองหนองคายในสมัยนั้นนับจากปี พ.ศ.๒๓๙๔ (ปีสวรรคตของพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว) ก็มีเหตุการณ์สำคัญ ๆเกิดขึ้น ดังนี้ พ.ศ.๒๓๙๔ เมื่อพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวสวรรคตแล้วทางราชการได้มีหมายตราให้หลวงทิพย์จำนวจ(ตำรวจ)เมืองโคราชเป็นข้าหลวงเชิญท้องตราขึ้นมาแจ้งแก่ข้าราชการและประชาชนในเขตเมืองหนองคายและเมืองใกล้เคียงว่าพระเจ้าอยู่หัวสวรรคตแล้วมีประกาศให้เจ้านายและ กรรมการ(ที่ปกครองบ้านเมือง)โกนศรีษะทุกคนเพื่อเป็นการไว้ทุกข์แก่พระเจ้าแผ่นดินเมื่อวันที่ ๑๙ เดือนพฤษภาคม ๒๓๙๔ พ.ศ.๒๓๙๕ พระปทุมเทวาภิบาล (ท้าวสุวรวงษา) เจ้าเมืองหนองคายถึงแก่อนิจจกรรม เมื่อวันอาทิตย์ที่๒๐ เดือนมีนาคม พ.ศ.๒๓๙๕ ตรงกับวันขึ้น ๑๑ ค่ำเดือน ๕ เวลาประมาณ ๓ โมงเช้า ชาวเมืองได้พากันจัดงานบำเพ็ญกุศลให้เจ้าเมืองและเก็บศพไว้รอพระราชทานเพลิงศพต่อไป พ.ศ.๒๓๙๖คณะกรรมการเมืองและชาวเมืองได้ทำการฌาปนกิจหรือพระราชทานเพลิงศพท่านพระปทุมเทวาภิบาลเมื่อวันที่ ๑๖ เดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๓๙๖ ตรงกับวันพฤหัสบดี แรม ๔ ค่ำ  เดือน ๓ พ.ศ.๒๓๙๗ ทางราชการได้มีพระบรมราชโองการแต่งตั้งให้ท้าวเสือราชบุตรเมืองยโสธรผู้เป็นอุปฮาดเมืองหนองคาย(ตามพงศาวดารเรียกชื่ออุปฮาดท่านนี้ว่าอุปฮาดบ้านสิงโคก)เป็นที่พระปทุมเทวาภิบาลเจ้าเมืองหนองคาย พ.ศ.๒๓๙๘ พระครูหอพระแก้วฟากใน(ฝั่งซ้าย)รูปที่มีเป็นญาคูหลักคำ(เทียบได้กับเจ้าคณะเมืองหรือจังหวัด)ซึ่งท่านได้มาเป็นเจ้าอาวาสวัดโพธิ์ชัยตามคำอาราธนานิมนต์ของพระปทุมเทวาภิบาล(ท้าวสุวรวงศา)เจ้าเมืองหนองคายผู้สร้างวัดโพธิ์ชัยได้มรณภาพ ในวันที่ ๑๖ เดือนตุลาคม พ.ศ.๒๓๙๘ ตรงกับวันอังคาร ขึ้น ๖ ค่ำ เดือน ๑๑ ชาวเมืองได้จัดการทำพิธีฌาปนกิจศพท่านเมื่อวันที่ ๑๘ เดือนมกราคม พ.ศ.๒๓๙๘ ตรงกับวันศุกร์ ขึ้น ๑๒ ค่ำ เดือน ๒ ต่อมาวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ.๒๓๙๘ ตรงกับวันอาทิตย์แรม ๑๐ ค่ำเดือน ๔ เจ้าหน่อคำผู้เป็นข้าหลวงก็ยกขึ้นมาสักเลขที่เมืองหนองคาย จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:24:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ในภาพคือภาพจิตรกรรมฝาผนังเกี่ยวกับตำนานพระสุก  พระเสริม   พระใส ที่วัดโพธิ์ชัย ๗. เหตุการณ์ที่เมืองหนองคาย พ.ศ.๒๓๙๙-๒๔๐๐ สำหรับเหตุการณ์ที่เมืองหนองคายในช่วงสมัยนี้ถือได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่มี ความคาบเกี่ยวกับประวัติหลวงพ่อพระใสและพระพุทธรูปที่อัญเชิญมาจาก เมืองมหาชัยกองแก้วคือพระสายน์(ใส)และพระแสนอยู่หลายตอนเป็นเหตุให้ผู้เรียบ เรียงประวัติหลวงพ่อพระใสเดิมมักจะเกิดความสับสนในการเรียบเรียงลำดับเหตุารณ์ต่าง ๆที่เกิดขึ้นในเมืองหนองคายทำให้ประวัติของหลวงพ่อพระใสเกิดความคลาดเคลื่อน ๗.๑ เจ้าหน่อคำอัญเชิญพระสายน์(ใส)และพระแสนเมืองมหาชัยกองแก้วมาที่เมืองหนองคาย ต่อมาในปี พ.ศ.๒๓๙๙ นั้นพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (ร.๔)ได้ ทรงมีพระกระแสรับสั่งให้เจ้าหน่อคำ ซึ่งเป็นข้าหลวงฝ่ายในออกมาทำการสักเลกคือการขึ้นทะเบียนประชาชนเพื่อสำรวจ ว่าแต่ละท้องที่มีประชาชนอยู่มากน้อยเท่าไหร่เมือเกิดศึกสงครามก็อาจจะเรียก ให้เข้ารับราชการได้ เป็นต้น เมื่อเจ้าหน่อคำได้รับพระราชโองการแล้วก็ออกเดินทางมาถึงเมืองหนองคายเมื่อวันที่  ๓๐ เดือนมีนาคม พ.ศ.๒๓๙๘ ตรงกับวันจันทร์ แรม ๑๑ ค่ำเดือน ๔ เมื่อเจ้าหน่อคำขึ้นมาที่เมืองหนองคายก็พักอยู่ที่เมืองหนองคายและดำเนินการชำระเลขอยู่เป็นเวลาถึง ๑ ปีครึ่ง โดยได้เดินทางกลับกรุงเทพฯเมื่อวันที่  ๒๑ เดือนพฤษภาคม พ.ศ.๒๓๙๙ ในช่วงเวลา ๑ ปีครึ่งนั้นเจ้าหน่อคำได้เดินทางไปที่เมืองมหาชัยกองแก้วและได้อัญเชิญเอา พระสายน์และพระแสนมาจากถ้ำในเมืองมหาชัยกองแก้วมาไว้ที่วัดโพธิ์ชัยในช่วงปี พ.ศ.๒๓๙๘–๙๙ หลังจากนั้นท่านก็เดินทางกลับ เหตุที่เชื่ออย่างนั้นก็เพราะชื่อของเจ้าหน่อคำนั้นได้ปรากฏอยู่ในประวัติ ของพระสายน์วัดปทุมวนารามซึ่งเป็นพระราชนิพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้า เจ้าอยู่หัว ซึ่งมีข้อความที่เกี่ยวเนื่องกับการได้มาซึ่งพระสายน์ความว่า “ ครั้นพระพุทธศักราชล่วงได้  ๒๔๐๐  พระราชาผู้เป็นพระเจ้าแผ่นดินสยามทรงพระนามว่าพระปรเมนทรมหามกุฎฯ  ผู้ทรงนับถือพระพุทธานิรัตนตรัยทรงครองความเป็นใหญ่ในแคว้นทั้งหมายมีแคว้นลาวเป็นต้นด้วย  โดยธรรมทรงอุปถัมภ์พระพุทธศาสนาทุกถิ่นแคว้นอย่างที่เดียวตรัสใช้ราชเสวกซึ่งเป็นเจ้าลาวองค์หนึ่งชื่อเจ้าหน่อคำไปเมืองลาวด้วยพระราชกรณีกิจอย่างหนึ่ง  เจ้าหน่อคำนั้นไปถึงเมืองลาวได้ยินกิตติศัพท์ของพระสายน์ซึ่งแพร่ไปอย่างดีในเวลานั้นก็ไปยังเมืองมหาชัย  จึงได้เห็นพระสายน์ด้วยตนเองประดิษฐานเป็นอันดีอยู่ในถ้ำใกล้เมืองนั้น  เป็นสาธารณะแก่คนหมู่มากไม่มีการคุ้มแรงรักษาเขาบูชากันอยู่ตามกาลานุกาล  จึงอ้างพระนามในหลวงเชิญเอาพระปฏิมานั้นมาจนถึงพระนครนี้โดยราชานุภาพของพระเจ้าแผ่นดินสยาม  กราบทูลความเป็นไปทั้งปวงแล้วก็น้อมเกล้าฯ ถวายแด่พระเจ้าแผ่นดิน” จากพระราชนิพนธ์เรื่องประวัติพระสายน์ดังกล่าวทำให้เราทราบว่าเจ้าหน่อคำ คือผู้ที่ไปอัญเชิญพระสายน์จากเมืองมหาชัยกองแก้วมาที่วัดโพธิ์ชัย จ.หนองคายอย่างไม่ต้องสงสัย จะมีข้อผิดพลาดก็คือปี พ.ศ.ที่ระบุในพระราชนิพนธ์ไม่ตรงกับพ.ศ.ที่ เจ้าหน่อคำเดินทางมาชำระเลกที่เมืองหนองคายตามที่ระบุไว้ในพงศาวดารย่อเมืองเวียงจันทร์ และเรื่องที่กล่าวว่าพระสายน์นั้นเจ้าหน่อคำเป็นผู้นำมาถวายแด่พระบาทสมเด็จ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ซึ่งความจริงแล้วท้าวเหม็นหรือขุนศรีวรโวหารเป็นผู้อัญเชิญเข้ากรุงเทพฯ แต่นั่นก็อาจสันนิษฐานได้ว่าอาจเป็นข้อความในเชิงพรรณาเพื่อให้เกียรติกับ เจ้าหน่อคำผู้ซึ่งเป็นผู้อัญเชิญมาจากเมืองมหาชัยกองแก้ว หรืออีกนัยหนึ่ง อาจเป็นไปได้ว่าเมื่อเจ้าหน่อคำอัญเชิญพระสายน์กับพระแสนมาจากเมืองมหาชัย แล้วนำมาพักไว้ที่วัดโพธิ์ชัย เมื่อท่านเดินทางกลับถึงกรุงเทพฯก็ได้เข้าถวายรายงานแด่พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เมื่อทรงทราบจึงใช้ให้นายเหม็นเดินทางขึ้นมาอัญเชิญเข้ากรุงเทพฯทั้งนี้ เพราะเจ้าหน่อคำพึ่งกลับมา ดังนั้นจึงได้ข้อสรุปเกี่ยวกับพระสายน์ว่าเจ้าหน่อคำเป็นผู้อัญเชิญมาจากถ้ำใน เมืองมหาชัยกองแก้วมาไว้ที่วัดโพธิ์ชัยจังหวัดหนองคาย เมื่อปี พ.ศ. ๒๓๙๘–๒๓๙๙ ๗.๒พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวมีกระแสรับสั่งให้ขุนวรธานีและเจ้าเหม็นอัญเชิญพระเสริมเข้ากรุงเทพฯ          ฝ่ายพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวจะเป็นเพราะความที่พระองค์เป็นผู้ ที่มีความสนพระไทยในเรื่องของศิลปวัฒนธรรมของอีสานหรือพระพุทธรูปอีสานหรือ ลาวเหตุเพราะพระองค์นั้นเป็นผืที่มีควาสามารถในการตรัสหรือนิพนธ์ภาษาอีสาน/ลาว ได้อย่างคล่องแคล่วประการหนึ่ง หรือจะเป็นเพราะพระองค์มีพระราชประสงค์จะได้พระพุทธรูปขนาดใหญ่เพื่อมา ประดิษฐานเป็นพระประธานที่วัดบวรสถานมงคลหรือวัดพระแก้ววังหน้าที่ทรงให้ สร้างขึ้นที่บริเวณพระราชวังบวรสถานมงคลซึ่งพระอุโบสถนั้นยังไม่เสร็จดีพอ ประการหนึ่งหรือทรงทราบว่ามีพระพุทธรูปล้านช้างที่สมเด็จกรมพระราชวังบวรสถานมงคลมหา ศักดิ์พลเสพย์ทรงมีพระรับสั่งให้อัญเชิญมาตั้งตั้งครั้งสงครามปราบกบฎเวียง จันทร์แต่ยังคงค้างอยู่ที่เมืองหนองคายนั้นยังมีอยู่ประการหนึ่งและไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลประการใดปรากฏในปีพ.ศ.๒๓๙๙  พระองค์ทรงมีพระราชกระแสรับสั่งให้ขุนวรราชธานีและท้าวเหม็นเป็นข้าหลวงขึ้นมาอัญเชิญพระเสริมจาเมืองหนองคายไปกรุงเทพฯ ดังปรากฏในพงศาวดารย่อฯ ความตอนหนึ่งว่า “ เดือน ๓ ขึ้น ๙ ค่ำ มื้อเต่าเส็ด ขุนวรธานีและเจ้าเหม็นเป็นข้าหลวงมาเอาพระเสิมยกจากเมืองหนองคายไปไทยก็ปีนั้น” โดยขุนวรธานี และเจ้าเหม็น(บุตรเจ้าอนุวงศ์) เดินทางมาที่เมืองหนองคายและมีรับสั่งให้อัญเชิญพระเสิมเข้ากรุงเทพฯได้เดินทางมาถึงเมืองหนองคายในวันที่ ๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๓๙๙ ก็ได้ทำพิธีอัญเชิญพระเสิมจากวัดโพธิ์ชัยเข้ากรุงเทพฯ  อนึ่ง เป็นที่น่าสังเกตุว่าการเดินทางขึ้นมาอัญเชิญพระเสิมของขุนวรธานี และเจ้าเหม็นนั้นอยู่ในช่วงที่เจ้าหน่อคำก็ยังคงปฎิบัติราชการอยู่ที่เมืองหนองคาย โดยยังไม่เดินทางกลับ เพราะวันที่ ๓ ก.พ.๒๓๙๙ ยังอยู่ในเดือน ๓ แต่ตามหลักฐานที่บันทึกไว้ในพงศาวดารย่อฯบอกว่าเจ้าหน่อคำออกเดินทางจากเมืองหนองคายเข้ากรุงเทพฯเมื่อวันที่ ๒๑ เดือนพฤษภาคม ๒๓๙๙ แสดงว่าถ้าเจ้าหน่อคำยังปฎิบัติราชการอยู่ที่เมืองหนองคายในช่วงตั้งแต่ เดือนมกราคม-พฤษภาคม ๒๓๙๙ ก็ต้องได้เข้าร่วมหรือมีส่วนร่วมกับพิธีการอัญเชิญพระเสิมเข้ากรุงเทพฯอย่าง แน่นอน และเจ้าหน่อคำนั่นเองที่เป็นผู้นำเรื่องราวต่าง ๆเข้ากราบทูลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวในเรื่องของพระสายน์และพระแสนจนเป็นเหตุให้มีการสั่งท้าวเหม็นให้เดินทางกลับมาอัญเชิญพระสายน์เข้า กรุงเทพในระยะหลัง อนึ่งในการอัญเชิญหลวงพ่อพระเสิมเข้ากรุงเทพฯในครั้งนี้มีเรื่องเล่าประกอบ เหตุการณ์ว่าเมื่อขุนวรธานี และเจ้าเหม็นเดินทางมาถึงและดำริที่จะอัญเชิญหลวงพ่อพระเสิมไปกรุงเทพฯก็มี การอัญเชิญหลวงพ่อพระใสที่ประดิษฐานอยู่วัดหอก่องเข้ากรุงเทพฯด้วย ดังปรากฏในประวัติหลวงพ่อพระใสวัดโพธิ์ชัยตอนหนึ่งว่า “ ขุนวรธานีชะรอยจะได้ทราบว่าพระใสคู่กับพระเสิมจึงได้อัญเชิญพระใสจากวัดหอ ก่องขึ้นสู่เกวียนนัยว่าจะเชิญลงไปกรุงเทพฯพร้อมกับพระเสริม” ซึ่งในการอัญเชิญครั้งนั้นก็ได้มีเหตุการณ์ที่สำคัญเกิดขึ้น คือเหตุการณ์เกวียนหักอันเนื่องมาจากปาฏิหารย์ของพระใสซึงในหลักฐานของวัดโพธิ์ชัยได้บันทึกไว้ว่า “..พออัญเชิญมาถึงวัดโพธิ์ชัยคนที่เป็นพราหมณ์ผู้อัญเชิญหลวงพ่อไปนั้นไม่สามารถลากเกวียนซึ่งประดิษฐ์ฐานหลวงพ่อฯให้เคลื่อนที่ต่อไปได้ แม้ว่าจะใช้เครื่องฉุดก็สุดสามารถเช่นเดียวกันแม้ทำการอ้อนวอนด้วยประการต่าง ๆ ก็ไม่เป็นผล จนในที่สุดเกวียนก็ได้หักลง คราวนี้ได้หาเกวียนใหม่มาประดิษฐานแต่ก็เกิดอัศจรรย์อีกเพราะไม่สามารถจะทำให้เคลื่อนที่ต่อไปได้ เมื่อเป็นเช่นนี้จึงปรึกษากันว่าจะอัญเชิญไปประดิษฐานไว้ที่วัดโพธิ์ชัยแล้วก็ทำการอ้อนวอนเป็นผลดังใจนึกพอใช้คนเข้ามาหามเพียง ๕ คนเท่านั้นองค์หลวงพ่อฯก็ถูกยกขึ้นปะดิษฐานไว้ในพระอุโบสถวัดโพธิ์ชัย(อย่างง่ายดาย)..” อนึ่งในการอัญเชิญพระเสิมเข้ากรุงเทพฯนี้ได้มีหลักฐานยืนยันว่าฝ่ายพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๔ ไม่ทรงทราบมาก่อน  ดังปรากฏในพระราชนิพนธ์ความตอนหนึ่งว่า “ฉันจะว่าแต่ส่วนตัวฉัน  แลการในแผ่นดินปัจจุบันนี้  พระเสริมนั้นวังหน้าท่านไปรับมา  เมื่อท่านจะไปรับหรือเมื่อรับมาเข้าวัง  ท่านก็ไม่ได้บอกกล่าวให้ฉันรู้ด้วยเลย” แสดงว่าการไปอัญเชิญหลวงพ่อพระเสริมในคราวนั้นพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้ามิได้ เป็นผู้ดำเนินการแต่เป็นพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว  ซึ่งพระองค์ต้องการมีพระพุทธรูปไว้ประจำที่พระราชวังบวรสถานมงคลตรงส่วนวัดบวรสถานมงคลซึ่งกำลังสร้างนั้น จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ในภาพพระเจ้าใหญ่ตื้อ  ที่เวียงจันทน์ จึงได้ข้อสรุปเป็นเบื้องต้นว่าการอัญเชิญพระเสิมเข้ากรุงเทพฯนั้นได้ดำเนินการในวันที่ ๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ.๒๓๙๙ ตามพระกระแสรับสั่งของพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว พระอนุชาของพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว โดยผู้รับสนองพระบรมราชโองการคือขุนวรธานีและท้าวเหม็น ๗.๓พระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รับสั่งให้อัญเชิญพระสายน์พระแสนเมืองมหาชัยกองแก้วเข้ากรุงเทพฯเมื่อพ.ศ.๒๔๐๐ เมื่อข้าราชการวังหน้าได้อัญเชิญพระเสิมมาประดิษฐานไว้ที่กรุงเทพฯแล้วฝ่ายพระบาทสทเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวก็ได้กราบทูลพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้า เจ้าอยู่หัวว่าได้อัญเชิญพระเสิมเมืองเวียงจันทร์มาแล้วและตั้งใจจะให้เป็น พระประธานที่วัดบวรสถานมงคล เมื่อเป็นเช่นนั้นพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าจึงมีพระราชดำริให้สร้างวัดปทุมวนารามขึ้นที่ทุ่งนาสระปทุม และสมเด็จองค์น้อยได้อพยพ(เกณฑ์)คน ลาวที่เดินทางมาอยู่กรุงเทพฯในช่วงที่มีการกวาดต้อนคนลาวเข้ากรุงเทพฯโดย เฉพาะชาวอุบลราชธานีให้ไปอาศัยอยู่ที่วัดปทุมวนารามเพื่อให้เป็นผู้อุปัฎฐากวัดแสะสร้างวัดเมื่อสร้างเสร็จก็นิมนต์พระลาว(อีสาน)ที่ จำวัดอยู่ที่วัดบวรนิเวศวิหารไปจำพรรษาที่วัดปทุมวนารามทั้งนี้ก็เพื่อให้ ชาวลาวอีสานที่ไปอยู่ก่อนได้มีที่พึ่งและเข้าได้กับพระอีสานที่นิมนต์ไปอยู่ จากนั้นก็ทรงดำริไปถึงเรื่องของพระสายน์(ใส)และพระแสนที่เจ้าหน่อคำอัญเชิญมาจากเมืองมหาชัยกองแก้วยังคงค้างอยู่ที่วัดโพธิ์ชัยเมืองหนองคาย เมื่อสร้างวัดและอพยพผู้คนไปอยู่ก็สมควรที่จะมีพระประธานจึงทรงมีพระราชประสง์ให้อัญเชิญพระสายน์(ใส)กับพระแสนเมืองมหาชัยมากรุงเทพฯ ซึ่งพระราชดำริและภารกิจที่ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯให้ดำเนินการนั้นปรากฏอยู่ในพระบราราชาธิบายความตอนหนึ่งว่า “เมื่อวังหน้าท่านบอกฉันว่าพระเสริมนั้นเชิญมาจะตั้งเป็นประธานในวัดบวรวาสสถานสุทธาครั้งนั้น  ฉันไปจับสร้างวัดปทุมวันลงก็คนรักษานาประทุมวันนั้น  สมเด็จองค์น้อยชักเอาพวกลาวเวียงจันทน์กลับใจไปตั้ง  ฉันจึงนิมนต์พระคณะลาววัดบวรนิเวศน์ไปอยู่วัดนั้น  เพื่อจะให้ได้อาศัยชอบพอกัน  เมื่อวัดเป็นวัดลาวไปดังนี้  จึงได้คิดเพลินไปว่าพระใสคู่กับพระเสริมยังมีอยู่ในเมืองหนองคายอีกองค์หนึ่ง  ถ้าแม้นได้มาไว้ที่วัดปทุมวันแทนพระเสริม ฉันจึงได้ให้นายเหม็นบุตรเจ้าอนุเวียงจันทน์ขึ้นไปอัญเชิญพระใสลงมา  แล้วเชิญพระแสนอยู่ในถ้ำเมืองมหาไชยลงมาด้วย .” จึงเป็นอันว่าเมื่อทรงมีพระราชดำริและพระราชประสงค์เช่นนั้นจึงมีพระบรมราชองค์การให้นายเหม็นหรือหลวงศรีโวหารเป็นข้าหลวงขึ้นมาอัญเชิญพระสายน์และพระแสนเมืองมหาชัยที่ประดิษฐานอยู่ที่วัดโพธิ์ชัยเมืองหนองคายลงมากรุงเทพฯ ฝ่ายหลวงศรีโวหารเมื่อเดินทางมาถึงเมืองหนองคายก็ได้อัญเชิญพระสายน์(ใส)และพระแสนเข้ากรุงเทพฯเมื่อวันที่ ๑ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๐๐(ตรงกับวันจันทร์ ขึ้น ๙ ค่ำ เดือน ๗) ดังปรากฏในพงศาวดารย่อฯว่า “ศักราชได้๑๒๑๙ ตัวปีมะเส็ง นพศก เดือน ๗ ขึ้น ๙ ค่ำ วันจันทร์หลวงศรีโวหาร(ท้าวเหม็น) เป็นข้าหลวงขึ้นมา(อัญเชิญ)พระใสยกไปไทยมื้อนั้นอีกเล่าแล” จึงเป็นอันว่าหลวงพ่อพระสายน์(ใส)และหลวงพ่อพระแสนเมืองมหาชัยกองแก้วก็ได้ถูกอัญเชิญเข้ากรุงเทพฯในปี พ.ศ.๒๔๐๐ ถัดจากที่พระเสิมถูกอัญเชิญไปก่อน ๑ ปี และเมื่อพระสายน์(ใส)และพระแสนถูกอัญเชิญไปแล้ว ต่อมาวันที่  ๑๐ เดือนกันยายน พ.ศ.๒๔๐๐ท้าวเคนเป็นที่พระปทุมเทวาภิบาล ต่อจากท้าวสุวอเมื่อวันที่ ๒๑ เดือนกุมภาพันธ์  พ.ศ. ๒๓๙๘ ก็ถึงแก่อนิจจกรรม กล่าวคือเมื่ออัญเชิญพระสายน์(ใส)พระแสนไปกรุงเทพฯได้ ประมาณ ๓ เดือนเจ้าเมืองหนองคายก็มรณภาพ ๗.๔ หลวงพ่อพระใสประดิษฐานอยู่ที่วัดโพธิ์ชัยมาตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๓๙๙-ปัจจุบัน หลังจากที่พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวรับสั่งให้ขุนวรธานีและท้าว เหม็นขึ้นอัญเชิญพระเสริมที่เมืองหนองคายไปกรุงเทพฯแล้ว เหตุการณ์ครั้งนั้นมีปรากฏตามตำนานว่าขุนวรธานีได้ให้มีการอัญเชิญพระใสมา สมทบกับพระเสริมที่วัดโพธิ์ชัยเพื่อจะอัญเชิญไปที่กรุงเทพฯพร้อมกัน แต่ก็ปรากฏว่ามีเหตุการณ์ที่น่าอัศจรรย์เกิดขึ้นคือเกวียนที่ใช้อัญเชิญหลวง พ่อพระใสนั้นพอมาถึงหน้าพระอุโบสถวัดโพธิ์ชัยแล้วก็ไม่สามารถที่จะเคลื่อน ที่ต่อไปแม้ว่าจะใชกำลังคนเท่าไหร่ก็ตามจนในที่สุดเกวียนก็หักลง แม้เปลี่ยนเกวียนเล่มไหม่ก็มีเหตุการณ์เกวียนหักเช่นเดิม ทางผู้อัญเชิญจึงปรึกษากันว่าชะรอยหลวงพ่อพระใสจะต้องการประดิษฐานที่วัด โพธิ์ชันเพื่อเป็นมิ่งขวัญให้กับประชาชนในเมืองหนองคายสืบไป จากนั้นก็ใช้คนหามเพียงไม่กี่คนก็สามารถยกหลวงพ่อพระใสเข้าไปประดิษฐานที่ อุโบสถด้โดยง่าย และเหตุการณ์ดังกล่าวจึงเป็นที่มาของชื่อที่ชาวบ้านได้เรียกขานหลวงพ่ออีก ชื่อหนึ่งว่า “หลวงพ่อเกวียนหัก” และนับจากนั้นเป็นต้นมาหลวงพ่อพระใสก็ไม่ได้มีการเคลื่อนย้ายไปใหนเลยนับเวลาตั้งแต่พ.ศ.๒๓๙๙–ปัจจุบัน( ๒๕๔๗)รวมเวลาได้ ๑๕๒ ปี และถ้านับรวมเวลาตั้งแต่หลวงพ่อพระใสมาประดิษฐานที่วัดหอก่องเมื่อปี พ.ศ.๒๓๗๑ ถึงปัจจุบันก็เป็นเวลาถึง ๒๙๑ ปี จึงนับได้ว่าเป็นบุญของชาวเมืองหนองคาย และจังหวัดใกล้เคียงที่ได้มีโอกาสเป็นผู้ใกล้ชิดกราบไหว้หลวงพ่อเพื่อเป็น สิริมงคลแก่ชีวิตของตนเองและมีส่วนสืบทอดประเพณีวัฒนธรรมอันดีงามของพุทธ ศาสนิกชนสืบไป จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:43:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใครอยากไปไหว้พระเสริม  ลงบีทีเอสสถานีสยาม  วัดตั้งติดพารากอน ใครอยากไปไหว้พระใส   ไปที่วัดโพธิ์ชัย  เมืองหนองคาย จากคุณ : อู๋อิงสง - [ 25 มี.ค. 52 21:46:13 ]