ความคิดเห็นที่ 1 ตอบที่นี่ละกันครับ คุ้นกับห้องนี้มากกว่า :) ผมคิดว่าเป็นเรื่องของจิตใต้สำนึก กับการต้องการเป็นที่ยอมรับของสังคมนะครับ Ironyมันเกิดเพราะประเด็นสองอย่างมันขัดแย้งกันอยู่ ลึกๆในใจคนเรามักเอาใจช่วยตัวละครที่เรารู้สึก relate ด้วย หมายถึงว่า อาจมีบุคลิกหรือนิสัยบางอย่างที่คล้ายตัวเอง จนบางครั้งเราอาจเผลอเอาใจช่วยเพราะคิดแทนว่าตัวละครตัวนั้นคือตัวเอง อาจเป็นปมด้อยลึกๆในใจหรือเรื่องที่เราพบเจอคล้ายๆตัวละครนั้นๆ อยากให้ตัวละครนั้นสมหวัง (เป็นตัวแทนทางความคิดที่ในชีวิตจริงเราอาจไม่สมหวัง) ซึ่งจุดนี้มันเป็นเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่ใช่ความจริง เป็นจิตใต้สำนึก แต่ในโลกความเป็นจริง คนเรา (หมายถึงในกรณีทั่วไปนะครับ) ต้องการเป็นที่ยอมรับในสังคมอยู่แล้ว แล้วสิ่งที่ทำให้ถูกยอมรับในสังคมได้ (โดยง่ายและเร็ว) คงเป็นปัจจัยภายนอกที่เห็นได้ชัดเจน อย่างหน้าตา หรือฐานะ คนเราจึงเลือกเข้าข้างกลุ่มคนเหล่านั้นมากกว่าเลือกพิจารณาที่ความดีงาม หรือศีลธรรม เพราะอยากถูกยอมรับในสังคมด้วยเหมือนกัน (แม้อาจจะฉาบฉวยก็ตามที) เพราะฉะนั้น ในโลกที่ไม่ใช่ความจริง เช่นเวลาดูหนังดูละคร จิตใต้สำนึก (ส่วนดี) จึงบอกให้คนเรา กรณีแรก แก้ตัวสิ่งที่ทำผิดกับคนอื่นในโลกแห่งความจริง โดยการเอาใจช่วยตัวละครประเภทนั้น กรณีหลัง แก้ตัวสิ่งที่เราเคยทำไม่สำเร็จในโลกแห่งความจริง โดยเอาใจช่วยตัวละครนั้นให้ทำสำเร็จ ผมเคยดูเรื่อง Dead poets society เป็นหนังที่ชอบมากสมัยก่อน จำได้ว่าเอาใจช่วยตัวละครที่ชื่อ Todd Anderson มาก (ทั้งๆที่ไม่เท่ ไม่โดดเด่นเลยถ้าเทียบกับตัวละครอื่นๆในเรื่อง) แต่พราะรู้สึกว่านิสัยคล้ายตัวเองสุดๆ จำได้ว่าฉากที่ Todd ร้องไห้ นี่ผมเสียน้ำตาตามเลยนะ  แถมฉากที่ท็อดยืนขึ้นบนโต๊ะเรียนตอนจบนี่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ชนะขนาดนั้นเลยครับ 555 ;) จากคุณ : waiting for godot - [ 5 เม.ย. 52 01:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y7701480/Y7701480.html ผมเหมือนกัน จากคุณ : kekzo - [ 5 เม.ย. 52 07:17:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ทุกคนมีความฝัน..และทุกคนล้วนอยากให้ฝันนั้นเป็นจริง หนังเป็นความฝันที่เห็นภาพและจับต้องได้สำหรับคนที่รู้ว่าฝันนั้นยากจะเกิดขึ้นในชีวิตจริง.. หนังใช้เงินสร้างฝัน....ง่ายหน่อย ชีวิตจริงใช้ความพยายามสร้างฝัน....ยากหน่อย  หากฝันไว้สูงเกินจริง ! จากคุณ : vincentlenon - [ 5 เม.ย. 52 11:24:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มันเป็นการสร้างรูปแบบบางอย่างของตัวละครใช่ไหมครับ ปรัชญาการเืมืองเองก็อาศัยการสร้าง และการสร้างความชอบธรรมในสิ่งที่สร้างนั้นเพื่อกำหนดกรอบความคิดของพลเมืองเช่นกัน การที่เรารับรู้ว่า ใคร "ดี" "หล่อ" "สวย" "เก่ง" เป็นเพราเขาเป็นเช่นนั้น หรือ เพราะเราเห็นว่าเขาเป็นเช่นนั้นครับ ? แล้ว ระหว่าง การที่เรา "เป็น" อย่างนั้น กับการคิดว่าเขา "เป็น" เช่นนั้น อะไรสำคัญและให้คุณค่ากับเราในการกำหนดว่าเขาเป็นคนอย่างไรมากกว่า ? ผมเห็นด้วยกับคุณ waiting for godot ว่า เราจะเอาใจช่วยกับคนที่เรามีความรู้สึกสัมพันธ์ด้วย นั่นเป็นเพราะ "การเหมือนกัน" เป็นสิ่งสำคัญต่อการสร้างการรับรู้ เด็กทารกจะร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงเด็กคนอื่น ๆ ร้อง เรามักจะเสียใจเมื่อได้เห็นภาพความหายนะของคนอื่น และเรามักมีความสุขเมื่อได้เห็นคนที่เป็นพวกเดียวกับเรา ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่าง ตรงนี้ผมคิดว่าเป็นธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่เป็นสัตว์สังคมครับ และอย่างที่คุณ vincentlenon ว่าไว้ มันคืิความฝัน ภาพยนต์คือการ "สร้าง" ความรรับรู้เสมือน เราทราบซึ้งใจ เราอาทร เราว้าวุ่น และมีความรู้สึกต่าง ๆ นานา ไปกับตัวละครที่ถูกสร้างให้รับบทบาทต่าง ๆ ที่ใกล้เคียงกับความเป็นเรา ซึ่งความเป็นเรานั้น เป็นทั้งสิ่งที่เราฝัน และสิ่งที่เป็นจริง ภาพยนต์จึงเป็นทั้งช่องทางที่จะทำให้เราหนีออกจากโลกความเป็นจริงได้ชั่วขณะ และเป็นทั้งสิ่งบำบัดความเหนื่อยยากจากการอยู่ในโลกความจริง ด้วยการนำเสนอความฝัน 2 ชั่วโมงครึ่ง สิ่งที่ภาพยนต์ทำให้เราเอาใจช่วยคนดี และเหยียดหยามคนชั่ว ก็เพราะการ "สร้าง" ลักษณะของตัวละครที่จะทำให้เราตัดสินเขาได้โดยง่ายต่างหากครับ พระเอกนั้น แม้จะเป็นคนชั่ว แต่การดำเนินเรื่องก็ย่อมจะสร้าง "คำ" (วาทกรรม) มาอธิบายว่าทำไมเขาถึงเลือกเป็นคนชั่ว เพื่อให้เราเห็นใจ และเอาใจช่วยพระเอกคนนั้น ในขณะที่ตัวร้ายหากผู้กำกับฟันธงแล้วว่า มันต้องชั่วโดยไม่มีเหตุผล ฝ่ายเขียนบท ก็จะเป็นต้องหาเหตุผลมาดำเนินเรื่องเพื่อให้เรา "รู้สึกร่วม" ว่าตัวละครตัวนี้ "ชั่ว" อย่างไม่มีเหตุผลจริง ๆ แต่ในชีวิตจริงนั้นย่อมไม่มีใครสามารถสร้างความจริงให้เรารับรู้ได้เพียงด้านเดียว เพราะความเป็นมนุษย์นั้นจะต้องมีทั้งดีและเลวปะปนสมกับคำว่า "ปถุชน" อย่างไรก็ดี ลองมองไปในเวทีชุมนุมต่าง ๆ เราจะพบกับการสร้างความจริง เพื่อให้เรารับรู้ และรู้สึกร่วมตาม จากทั้งฝ่ายแดงและเหลือง พวกเราจึงควร "รับชมอย่างมีวิจารณญาณอย่างยิ่งครับผม" จากคุณ : @power - [ 5 เม.ย. 52 17:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เอ่อ อีกอย่าง ผมว่ามีแต่หนัง XXX นี่แหละ ที่มันไม่สร้างให้เรารู้สึก.....เอ่อ..... จริง ๆ มันก็สร้างเยอะนะ.......... เออ เยอะเลย แต่มันเป็นสัญชาติญาณล้วน ๆ เลยอ่ะ เหอ ๆ จากคุณ : @power - [ 5 เม.ย. 52 18:00:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แปลกแต่จริงครับ ? ไม่รู้ทำไม..หนังทั่วไปเมื่อมีเนื้อหาใกล้เคียงกันนักวิจารณ์ทั้งหลายมักจะกระหน่ำวิจารณ์ว่าลอกเลียนบ้าง  ไม่มีหัวบ้าง  ..?? สุดท้ายแนวทางการสร้างหนังก็ตันวนเวียน  มีพระเอก  มีนางเอก  มีผู้ร้าย  มีนางร้าย  มีความรัก  มีคุณธรรม..จบ !  เปลี่ยนแค่เหตุการณ์ต่างๆ คนที่ดูหนังแนวนี้ใช้เหตุผลหรืออะไรในการเลือกดูหนังแต่ละเรื่อง ? ผิดกับหนังโป๊..  ไม่รู้ใครเป็นพระเอก  ไม่รู้ใครเป็นนางเอก  สู้กันอยู่ฉากเดียว..  แต่ไฉนปถุชนส่วนใหญ่ใคร่ลองดู ? คนที่ชอบดูหนังแนวนี้[มาก]ใช้เหตุผลอะไรในการเลือกดู ? อย่างที่คุณ @power พูดมาก็น่าคิดครับ..หากมีหนังทั่วไปที่ดีที่สุดกับหนังโป๊ที่ดีที่สุดคนทั่วไปจะเลือกดูหนังอะไรกันแน่ ? ...เหตุผลจะอยู่เหนือสัญชาตญาณหรือไม่... ?? จากคุณ : vincentlenon - [ วันจักรี 11:20:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนัง เพลง คือา่วนหนึ่งของศิลปะ ศิลปะ คือสาขาหนึ่ง ของปรัชญา หนังคือส่วนหนึ่งของปรัชญา เรามักจะนำหนังมาวิจารณ์และคำนวณ นะครับ ลึกๆแล้วผมก็เย้วที่นั้น ถ้าวันไหนห้องปรัชญาไม่วิ่ง จากคุณ : 1234 - [ วันจักรี 16:58:33 A:125.26.156.173 X: TicketID:184507 ]