ความคิดเห็นที่ 1 (ฉากจบยอดขุนโจรแบบสมบูรณ์ เชื่อมต่อ ฉบับลิขสิทธิ์ ปี2546 หน้า319) .. ความรุนแรงของความหวาดหวั่นพรั่นพรึงชนิดนี้ เป็นเฉกเช่นเดียวกับประกายดาบก็ปาน ................ เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะพลันกล่าวว่า “เรามีวาจาคิดถามไถ่” มันพลันกล่าววาจา เนื่องเพราะต้องการใช้ช่วงเวลาว่ากล่าว ปลุกปลอบความเชื่อมั่นขึ้นอีกครา ความเชื่อมั่นที่มีอยู่ ถูกประกายสายตาอันล้ำลึกของเซียวจับอิดนึ้ง หลอมละลายไปสิ้นแล้ว เซียวจับอิดนึ้งกล่าวว่า “ท่านถามมา” เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะถามว่า “ท่านขุดหลุมพรางดักล่อเราตั้งแต่เมื่อใด?” เซียวจับอิดนึ้งกล่าวว่า “ตั้งแต่ตอนเราพบเห็นเปียเปียในห้องลับใต้ดิน” พอเอ่ยถึงเปียเปียหางตาของตนอดสั่นกระตุกมิได้ เปียเปียเป็นดรุณีที่น่าสมเพชเวทนาอย่างแท้จริง เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะรับฟังอย่างเงียบงัน เซียวจับอิดนึ้งกล่าวว่า “เรามิเชื่อว่าเปียเปียคือผู้นำขบวนการฟ้า มั่นใจว่าต้องมีเลศนัยแอบแฝง ดังนั้นรอคอยอย่างเยือกเย็น” เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะเพิ่งได้คิด ตอนนั้นเซียวจับอิดนึ้งแม้ถูกกักอยู่ภายใน แต่อาศัยพลังฝีมือเซียวจับอิดนึ้งและอานุภาพดาบล่ากวาง หากคิดทะลวงแผ่นศิลาออกมาง่ายดายยิ่ง เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะกล่าวเสริมขึ้น “ในที่สุดท่านรอคอยจนพบพานเรา” เซียวจับอิดนึ้งผงกศีรษะกล่าวว่า “เรารอคอยจนพบพานท่าน” เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะถามว่า “ตอนนั้นท่านเริ่มระแวงสงสัยเราแล้ว?” เซียวจับอิดนึ้งกล่าวว่า “ตอนนั้นเราย่อมไม่ระบุมั่น แต่หลังจากนั้นพบว่า ฝ่ายตรงข้ามถอนเงินฝากออกจากร้านแลกเงินต่างๆ แล้วจึงทราบว่ามันตระเตรียมลงมือต่อเราแล้ว” เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะถามว่า “ท่านจึงตื่นตัวขึ้น?” เซียวจับอิดนึ้งยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “เราจึงกรอกสุรามอมเมาตัวเอง” เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะ จับจ้องมองรอยยิ้มบนใบหน้าเซียวจับอิดนึ้ง หางตาพลันกระตุกถี่เร็ว มันเพิ่งพบว่า ตนเองถูกเซียวจับอิดนึ้งดำเนินซ้อนแผนแต่แรก มันกลับตกหลุมพรางที่เซียวจับอิดนึ้งขุดล่อไว้โดยมิรู้สึกตัว เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะขบกรามกล่าวว่า “ท่านกรอกสุรามอมเมาตัวเอง เพราะคำนวณแน่ว่าเราต้องรุดไปเสาะหาท่าน?” เซียวจับอิดนึ้งกล่าวอย่างเฉื่อยชา “เราเพียงทราบว่า ท่านย่อมไม่ระแวงสงสัยในตัวปีศาจสุราตนหนึ่ง” เซียวจับอิดนึ้งคำนวณได้แต่แรกแล้วว่า เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะต้องบ่งบอกข้อเท็จจริงต่อตน ดังนั้นตนยินยอมเป็นปีศาจ ยินยอมกล้ำกลืนรับความอัปยศ เพราะมุ่งหวังให้เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะบ่งบอกความลับออกมาด้วยตนเอง จนบัดนี้ เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะเพิ่งพิสูจน์ทราบชัดว่าความล้ำเลิศของภูมิปัญญา ความรอบคอบรัดกุมของแผนการเซียวจับอิดนึ้งยังเหนือล้ำกว่ามันอีก! ความเชื่อมั่นในตัวเองของมัน ได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ตอนนี้เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะมีแต่หนทางสายเดียว ใช้พลังฝีมือปลิดชีวิตเซียวจับอิดนึ้ง! มีแต่ปลิดชีวิตเซียวจับอิดนึ้ง จึงสามารถกอบกู้ศักดิ์ศรีคืนมา เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะขยับกายวูบ สะอึกปราดเข้าหาเซียวจับอิดนึ้งดุจสายฟ้า มือมันงอพับเข้าหาข้อ ตระเตรียมชักกระบี่ในแขนเสื้อจู่โจมออก กระบี่ในแขนเสื้อ เป็นไม้ตายตระกูลเลี่ยง แม้แต่เสียวกงจื้อยังตกตายใต้คมกระบี่มัน สองปีมานี้ เพลงกระบี่มันยิ่งรุดหน้ากล้าแข็งขึ้น ร่างเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะถลันคราเดียว ก็คุกคามถึงเบื้องหน้าเซียวจับอิดนึ้ง เพียงตวัดมือขึ้น ก็สามารถจู่โจมกระบี่ในแขนเสื้อ ถึงตัวฝ่ายตรงข้าม แต่แล้วอากัปกิริยามันพลันชะงักค้าง เซียวจับอิดนึ้งกุมดาบล่ากวาง ยังคงยืนแน่วนิ่ง ไม่เคลื่อนไหว แต่ในความสงบนิ่ง คล้ายแฝงพลังกดดันไร้สภาพประการหนึ่ง แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 52 21:47:04 แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 52 21:46:38 จากคุณ : ปาฟงหัน - [ 21 เม.ย. 52 20:03:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มือของเซียวจับอิดนึ้ง คล้ายหล่อหลอมรวมกับดาบล่ากวาง ร่างของเซียวจับอิดนึ้งคล้ายรวมเป็นน้ำหนึ่งกับแผ่นดินแผ่นฟ้า! เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะ รู้สึกคล้ายยืนหยัดอยู่หน้าภูเขาสูงตระหง่าน ตนเองแปรเปลี่ยนเป็นต่ำต้อยกระไรปานนั้น มิว่าผู้ใดก็ไม่อาจหาญคิดโค่นทลายขุนเขาบรรพต เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะ ได้แต่แปรเปลี่ยนตำแหน่งทิศทาง เปลี่ยนเป็นวกอ้อมไปด้านหลังเซียวจับอิดนึ้ง ท่าร่างมันว่องไวปราดเปรียว ปราศจากเสียงชายเสื้อปะทะลม คล้ายลมหวนหอบหนึ่ง วกอ้อมตลบหนึ่ง ก็มาถึงด้านหลังเซียวจับอิดนึ้ง มันคิดซอกซอนสังเกตช่องว่างจุดอ่อนของเซียวจับอิดนึ้ง จู่โจมลงมือด้วยอำมหิต ยามนั้นเซียวจับอิดนึ้งยังคงยืนแน่วนิ่ง เผยเห็นถึงแผ่นหลัง ปรากฏแก่สายตาเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะอย่างสิ้นเชิง แต่กลางหลังเซียวจับอิดนึ้ง คล้ายผนึกกำแพงไร้สสารขึ้นชั้นหนึ่ง ปราศจากช่องว่างรอยโหว่ให้เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะจู่โจมลงมือแม้แต่น้อย เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะหน้าแปรเปลี่ยนไป พุ่งร่างสืบต่อเปลี่ยนเป็นวนเวียนอยู่รอบกายเซียวจับอิดนึ้ง เซียวจับอิดนึ้ง ยังคงยืนตระหง่านปานบรรพต กระทั่งหนังตายังไม่กระพริบแม้สักคราเดียว ทั้งสอง หนึ่งเคลื่อนไหว หนึ่งแน่วนิ่ง เป็นภาพพจน์ตัดกันอย่างรุนแรง อาศัยความสงบสยบการเคลื่อนไหว จึงเป็นเคล็ดวิชาขั้นสุดยอด! เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะ พุ่งวนรอบกายเซียวจับอิดนึ้งสิบกว่ารอบ ยังไม่สามารถลงมือ ความเชื่อมั่นต่อการคิดหักหาญเอาชัย เริ่มโยกคลอนขึ้นมา มันไม่เคยพบพานบุคคล ที่มีบุคลิกท่วงท่าหนักแน่นมั่นคง สมาธิอันหนึ่งอันเดียว พลานุภาพที่แกร่งกร้าวสุดยอด เฉกเช่นเซียวจับอิดนึ้งมาก่อน! ทันใด เงาคนพุ่งวนรอบบริเวณสลายวับ เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะยืนประจันหน้ากับเซียวจับอิดนึ้งอีกครา ใบหน้ามันยิ่งซีดขาวกว่าเดิม หน้าผากปรากฏเหงื่อกาฬไหลรินพร่างพรู คล้ายผ่านการหักหาญผลาญชีวิตรอบหนึ่งก็ปาน พลังจิตและลมปราณที่มันทุ่มเทไปกับการวิ่งวนเมื่อครู่ ยังมากมายมหาศาลกว่าประมือกันร้อยท่าพันกระบวนเพลงอีก เซียวจับอิดนึ้งยังคงยืนแน่วนิ่งไม่เคลื่อนไหว แต่แล้วยามนั้น เซียวจับอิดนึ้ง พลันกระทำเรื่องราวที่ไม่ว่าผู้ใดก็คาดคิดไม่ถึงประการหนึ่ง เซียวจับอิดนึ้งวางดาบในมือลง วางดาบล่ากวางที่คมกล้าสุดยอด ในแผ่นดินแผ่นฟ้าไม่อาจทัดเทียบเปรียบติดลง! วางลงที่เบื้องหน้าเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะเอง ที่ซึ่งเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะยื่นมือออกก็สัมผัสถูก! เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะมิได้ยื่นมือออก มันพลันพบว่า ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง หาใช่ดาบล่ากวาง ที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง คือเซียวจับอิดนึ้งเอง! เซียวจับอิดนึ้งคือ ศูนย์รวมพลังลึกล้ำพิสดารในแผ่นดินแผ่นฟ้าไม่เคยมีมาก่อน! วิกาลกราย อาทิตย์สนธยาสิ้นสูญจริงๆ เซียวจับอิดนึ้งก็สิ้นสูญจริงๆ รอจนเลี่ยงเซี้ยเปียะคิดเสาะหาเซียวจับอิดนึ้ง เซียวจับอิดนึ้งก็สาบสูญกับความมืดแล้ว ตัวเซียวจับอิดนึ้งคล้ายหล่อหลอมเป็นน้ำหนึ่งอันเดียวกับความมืดซึ่งสามารถรองรับสรรพเรื่องราว ไม่ว่าผู้ใดล้วนทราบว่า ความมืดเป็นความน่ากลัวที่สุด ไม่มีเรื่องราวใดน่ากลัวกว่าความมืดอีก ทั้งนี้เพราะความมืดเป็นสัญลักษณ์ของความประหวั่นพรั่นพรึงต่อความไม่รู้ในชีวิตและประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ ยามนี้ตัวของเซียวจับอิดนึ้งคือความมืด เบื้องหน้าของเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะมีแต่ความมืด ช่วงเวลาที่มืดมิดที่สุดในชีวิตมัน เป็นพริบตานี้เอง จากนั้นมันได้ยินสุ้มเสียงประหลาดชนิดหนึ่ง สุ้มเสียงที่ลึกล้ำพิสดารสุดเปรียบปาน มีแต่ตัวเองจึงได้ยิน และบังเกิดความสะอิดสะเอียนชนิดหนึ่ง มันได้ยินเสียงกระดูกตัวเองแตกสลาย ตัวมันก็พังทลายลง จากคุณ : ปาฟงหัน - [ 21 เม.ย. 52 20:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คืนนี้มีจันทร์ คืนนี้มีดาว คืนนี้เป็นคืนใด? แสงจันทร์ประกายดาวล้วนส่องต้องใบหน้าของเลี่ยงเซี้ยเปียะ ใบหน้าของเลี่ยงเซี้ยเปียะซีดขาวดุจจันทร์ในคืนนี้ ดาวในคืนนี้ ใบหน้าของเลี่ยงเซี้ยเปียะซีดขาวดุจดวงตาของเซียวจับอิดนึ้ง เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะพลันร่ำร้องว่า “เซียวจับอิดนึ้ง เรายอมรับว่ามิใช่คู่มือของท่าน ท่านลงมือเถอะ” พริบตานั้น มันสูญเสียความสงบเยือกเย็นอย่างสิ้นเชิง เนื่องเพราะตอนนี้มันสูญเสียทุกสรรพสิ่งแล้ว เซียวจับอิดนึ้งกล่าวอย่างเยือกเย็น “เราไม่ฆ่าท่าน .ท่านมิอาจตาย” เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะร่างสั่นระริก เซียวจับอิดนึ้งไม่ฆ่ามัน แต่ทำลายความหวัง ความทระนง และเกียรติภูมิของมันไปสิ้น เลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะขบกรามร่ำร้องว่า “ท่านไม่ฆ่าเรา แต่เราไหนเลยมีชีวิตสืบต่อได้” มันพลันตวัดฝ่ามือ ฟาดใส่ขม่อมตนเอง! มันได้ยินสุ้มเสียงครั้งสุดท้าย เป็นสุ้มเสียงที่ตนเองยังสะอิดสะเอียน เป็นสุ้มเสียงกะโหลกศีรษะตัวเองแตกสลาย! ร่างเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะล้มฟุบลง ล้มฟุบอยู่แทบเท้าเซียวจับอิดนึ้ง โลหิตและมันสมองไหลหลั่งเนืองนอง กงจื้อไร้ตำหนิเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะ กลับอัตวินิบาตกรรมต่อหน้าเซียวจับอิดนึ้ง เซียวจับอิดนึ้ง อาศัยสมาธิท่วงท่าอันเข็มแข็งสุดยอด โค่นความเชื่อมั่นของเลี่ยงเซี้ยเปี๊ยะ  ได้ชัยโดยมิต้องประมือแม้สักกระบวนท่าเดียว นอกจากเซียวจับอิดนึ้งแล้ว ย่อมมิมีผู้ใดกระทำได้ แต่ดวงตาของเซียวจับอิดนึ้งตอนนี้ กลับปรากฏแววลึกล้ำสุดหยั่งคาดขึ้น ไม่มีผู้ใดจำแนกออกว่า สายตาเซียวจับอิดนึ้งเป็นแววพึงพอใจ ปลาบปลื้มปิติ หรือเวิ้งว่างเปล่ากันแน่ เซียวจับอิดนึ้งได้ชัยแล้ว รสชาติของชัยชนะเป็นอย่างไร? เป็นความพึงพอใจ ปลาบปลื้มปิติ และแฝงความเวิ้งว่างเปล่า? เซียวจับอิดนึ้งก้มกายลง หยิบฉวยดาบล่ากวางขึ้นจากพื้น เพิ่งเสียบดาบกับหว่างเอว คล้ายได้ยินเสียงผิดปรกติใด หันควับไปยังซ้ายมือ กล่าวว่า "ผู้ใดอยู่ทางทิศนั้น?" เสียงขาดคำ หลังโขดหินปรากฎคนผู้หนึ่งสาวเท้าออกมาอย่างแช่มช้า มันคือเซียวจับยี่นึ้ง (อันดับสิบสองแซ่เซียว)! เซียวจับยี่นึ้งกล่าวอย่างจริงจัง "เรากลั้นลมหายใจตลอดเวลา ท่านไฉนพบเห็นร่องรอยของเรา?" เซียวจับอิดนึ้งยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า "อาจบางทีเรามีสัญชาตญานของสุนัขป่า รับรู้ถึงสิ่งผิดปรกติข้างกาย" "แต่เรามิได้ยึดถือท่านเป็นสุนัขป่า" "อ้อ?" เซียวจับยี่นึ้งเอ่ยสืบต่อ "ท่านคือยอดฝีมือที่หนึ่งแห่งแผ่นดิน มีแต่ท่านจึงคู่ควรกับการรับคำนี้" เซียวจับอิดนึ้งกล่าวอย่างเฉื่อยชา "ท่านปรากฏออกมา เพียงเพื่อกล่าววาจานี้เท่านั้น?" "ย่อมมิใช่ เรารุดมาแจ้งร่องรอยฮวงซี่เนี้ยและซิมเปียะกุนต่อท่าน" เซี่ยวจับอิดนึ้งตาเป็นประกายทันที กล่าวว่า "ท่านทราบร่องรอยของนาง?" "เราย่อมทราบ เนื่องเพราะเราเป็นผู้คุมขังพวกนางตลอดมา" เซียวจับอิดนึ้งขมวดคิ้วเล็กน้อยกล่าวว่า "แต่ตอนนี้ ท่านคิดบ่งบอกร่องรอยของพวกนาง?" เซียวจับยี่นึ้งผงกศรีษะ กล่าวว่า "คราก่อนตอนที่อยู่บึงไซโอ้ว เราสะกดติดตามฮวงซี่เนี้ย ถึงที่พักชั่วคราวของเสือดาววารีเจียงฮ้วย พบว่า ซิมเปียกุนก็อยู่ที่นั้น จึงลงมือสยบพวกนางไว้" เซียวจับอิดนึ้งอดถามมิได้ "ท่านคิดคร่ากุมพวกนาง ไปส่งมอบให้เลี่ยงเซี้ยเปียะ?" เซียวจับยี่นึ้งส่ายหน้า กล่าวว่า "แม้แต่เลี่ยงเซี้ยเปียะก็มิทราบว่าซิมเปียะกุนยังมีชีวิตอยู่" จากคุณ : ปาฟงหัน - [ 21 เม.ย. 52 20:04:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เซียวจับอิดนึ้งรู้สึกเหนือคาดหมาย กล่าวว่า "เป็นท่านคุมขังพวกนางไว้เอง?" "อือม์" "เพราะเหตุใด" สีหน้าเซียวจับยี่นึ้ง ปรากฏแววพิศดารขึ้นวูบ กล่าวว่า "เนื่องเพราะเรารักซิมเปียะกุน และต้องการให้นางรักเรา ดังนั้นคิดใช้ระยะเวลาโอนอ่อนจิตใจของนาง ในที่สุดเราพบว่าซิมเปียะกุนเพียงรักท่านคนเดียว" สีหน้าเซียวจับอิดนึ้ง ปรากฏแววพิศดารขึ้นวูบ ตนไยมิใช่รักซิมเปียะกุนอย่างลึกล้ำเช่นกัน เซียวจับยี่นึ้ง เอ่ยสืบต่อ "ตอนนี้เราพบว่า มีแต่ท่านจึงคู่ควรกับนาง ดังนั้นเราจึงปลดปล่อยพวกนางเป็นอิสระ" มันบ่งบอกตำแหน่งที่ตั้งของห้องหอริมน้ำ จากนั้นล่าถอยไป ร่างมันกลืนหายไปกับความมืดอย่างรวดเร็ว ห้องหอริมน้ำยังคงตั้งตระหง่านดังเดิม ภายในห้อง ปรากฏแสงโคมเลือนรางสาดลอดออกมา สภาพการณ์ เฉกเช่นเมื่อคราที่ฮวงซี่เนี้ยสืบเสาะมาถึงมิผิดเพี้ยน แต่ผู้มาครานี้ คือ เซียวจับอิดนึ้ง เซียวจับอิดนึ้งพลันชักดาบ ฟันใส่ประตูหอ ประกายดาบแปลบปลาบคราเดียว ประตูหอก็พังทลาย ร่างเซียวจับอิดนึ้ง ถลันวูบเข้าไป เซียวจับอิดนึ้งเหลือบแลเห็นฮวงซี่เนี้ย และซิมเปียะกุนในบัดดล ฮวงซี่เนี้ยและซิมเปียะกุนยืนตะลึงลานกับที่ พวกนางคิดไม่ถึงว่า ปาฏิหาริย์จะอุบัติ ยังคงเป็นฮวงซี่เนี้ยเอ่ยปากขึ้นก่อน "ในที่สุดท่านมาแล้ว" เซียวจับอิดนึ้งผงกศรีษะ กล่าวว่า "เรามาแล้ว" ฮวงซี่เนี้ยกล่าวว่า "ท่านรุดมาหมายช่วยเหลือนางออกไป?" "เรารุดมาเสาะหาพวกท่านทั้งสอง" ฮวงซี่เนี้ย หน้าแปรเปลี่ยนไป กล่าวว่า "ท่าน..." เซียวจับอิดนึ้งตัดบทว่า "เราไหนเลยตัดใจทอดทิ้งท่านได้" เซียวจับอิดนึ้งรักซิมเปียะกุนอย่างลึกล้ำ แต่ฮวงซี่เนี้ยมอบสิ่งหวงแหนที่สุดแก่ตนแล้ว พวกนางทั้งสองล้วนมีคุณค่าสำคัญต่อตนเท่าเทียมกัน ดังนั้น เซียวจับอิดนึ้งตกลงใจรับพวกนางเป็นภรรยาทั้งสองคน ซิมเปียะกุนซึ่งนิ่งเงียบงันตลอดเวลา พลันกล่าวว่า "ซี่เนี้ย ท่านก็อยู่ร่วมกับพวกเราเถอะ" หลังอุปสรรคขวากหนาม ความสุขสมจะกรายมา นับแต่นี้จะไม่มีสิ่งใดพรากคนทั้งสามจากกันอีก จบบริบูรณ์ จากคุณ : ปาฟงหัน - [ 21 เม.ย. 52 20:04:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สุขนิยม.... คารวะท่านปาขอรับ จากคุณ : พรตเฒ่า เตียซำฮง - [ 21 เม.ย. 52 20:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบพระคุณขอรับ m(_ _)m จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย - [ 21 เม.ย. 52 21:28:25 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ชอบฉากจบแบบเก่ามากกว่าครับ จากคุณ : อึ้งกวง (Cherry-Lipz) - [ 21 เม.ย. 52 21:32:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ๊ย........ ชอบที่สุด อยากให้กิ๊ฟ แต่ทำไม่ได้ ดังนั้น.... ส่งใจไปคารวะท่านปา... จากคุณ : ไซมึ้งฮูหยิน (นายหญิงบ้านหมื่นเหมย) - [ 21 เม.ย. 52 21:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สุขนิยม ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง - [ 21 เม.ย. 52 21:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ววว......... จากคุณ : เบอเกอร์ไก่ - [ 21 เม.ย. 52 23:26:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ~~~ลัลลา ลัลลัลลา~~~ จากคุณ : ราชันย์ทิวา - [ 22 เม.ย. 52 01:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณครับ จากคุณ : tottong - [ 22 เม.ย. 52 08:58:26 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ลูกหลานโกวเล้ง ต้องให้กิ๊ฟ ขอบคุณครับ... จากคุณ : ซาเสี่ยวเอี้ยเลี่ยวม่งเซียง (คุณชายสามแห่งตระกูลเลี่ยว) - [ 22 เม.ย. 52 10:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดีมากครับ ขอบคุณหลาย จากคุณ : ยินเจียหมิง - [ 22 เม.ย. 52 12:28:56 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณมากครับผม จากคุณ : Domi Chan - [ 22 เม.ย. 52 13:12:12 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณครับ จากคุณ : นายจัน หนวดเขี้ยว - [ 25 เม.ย. 52 08:19:55 ]