ความคิดเห็นที่ 1 แต่เนื่องจากก่อนที่คิดจะแต่งหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา ผมก็มีความฝันแบบเพ้อเจ้ออันยิ่งใหญ่ว่า หนังสือของเราอาจจะดังเท่ากับแฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือวอลต์ดิสนีย์ พิคเจอร์อาจจะซื้อลิขสิทธิ์ไปสร้างเป็นภาพยนตร์ฮอลลิวูดก็ได้ เพราะฉะนั้น ในระหว่างการเขียน ผมจึงใช้วิธีการคิดเป็นภาษาอังกฤษก่อน แล้วจึงค่อยเขียนออกมาเป็นภาษาไทย อันที่จริงภาษาอังกฤษของผมมันก็ไม่ดีเอาเสียเลย แต่อย่างว่าแหละครับ ตอนนั้นคิดว่า ถ้าเขียนออกมาเป็นภาษาไทยแบบเต็มคราบ (หมายถึงเรื่องของโครงสร้างประโยคและไวยากรณ์นะครับ) มันก็คงจะโกอินเตอร์ตามความฝันที่ตั้งใจไว้ลำบาก (อันนี้เห็นได้จากวรรณกรรมเยาวชนของไทยยังไม่มีเรื่องใดที่สามารถก้าวข้ามขั้นนั้นได้เลย) เพราะฉะนั้นผมจึงใช้ความพยายามเป็นหกจุดสามเท่าของการเขียนหนังสือทั่วไป คือคิดไว้ก่อนล่วงหน้าว่า ประโยคนี้ถ้าแปลเป็นภาษาอังกฤษแล้วเด็กฝรั่งจะอ่านเข้าใจไหม มุขตลกต่างๆที่ปรากฏอยู่ในเรื่องอดัม แซนด์เลอร์อ่านแล้วขำไหม แต่แม้จะคิดได้ ถึงกระนั้นผมก็ไม่สามารถเขียนเป็นภาษาอังกฤษได้อยู่ดี และสุดท้ายวรรณกรรมเล่มนี้ก็ต้องออกมาเป็นภาษาไทย แต่ถึงจะเป็นภาษาไทย ผมก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่า “นี่มันเป็นผลงานที่เทียบเท่า (หรืออาจจะดีกว่า)แฮร์รี่ พอตเตอร์” หลังจากที่ให้เพื่อนสนิทผู้มีไอคิวมากกว่าคนปกติคนหนึ่งได้ลองอ่าน มันก็การัยตีว่าเรื่องนี้สนุกจริงๆ มันจึงทำให้ผมมีกำลังใจว่า เอาล่ะ ใกล้ถึงฝั่งฝันแล้ว ประมาณว่า ถ้าจะไปรังสิตก็คงถึงประมาณสะพานใหม่แล้วกระมัง ตอนนี้ผมก็พร้อมที่จะส่งมันไปให้สำนักพิมพ์ได้ลิ้มรสทดลองมันแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ไม่รู้ว่า สำนักพิมพ์จะติดต่อกลับมาเมื่อไหร่ ซึ่งอาจจะเป็นวินาทีแรกที่ได้อ่าน สามวันหลังจากนั้น หนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน สามเดือน หรือต้องคอยให้ดาวหางฮัลเลย์มาเยือนโลกครั้งหน้า แต่ก็ช่างมันเถอะ เราก็มั่นใจของเรานี่นา ถ้าของมันดีจริงๆใครก็ต้องอยากได้สิ เพราะฉะนั้นในระหว่างที่รอการตอบกลับของสำนักพิมพ์ ผมจึงอยากให้ผลงานของผมเล่มนี้ มันกลายเป็นภาษาอังกฤษ ตามที่ใจหวังตั้งแต่แรก ซึ่งผมตั้งใจว่า ถ้า “Another Man and the Andronium Auto” ได้วิวัฒนาการกลายไปเป็นภาษาอังกฤษเมื่อไหร่ ผมจะเดินหน้าส่งมันไปหาตัวแทนต่างๆ เพื่อที่จะได้มีโอกาสพิมพ์หนังสือเรื่องนี้จำหน่ายในอเมริกา แม้จะรู้ว่ามันเป็นความหวังที่สูงมาก พอๆกับความสูงของเหยาหมิง แต่ผมก็จะทำ เพราะไงตอนนี้ผมมันก็คงว่างงานอยู่ดี ทำสักหน่อยมันจะเสียหายอะไรล่ะ เกริ่นมาซะยาวขนาดนี้ก็เพื่อว่า ผมอยากจะหาคนที่มีความสามารถในการแปลอยู่บ้าง ช่วยแปลวรรณกรรมไซไฟแฟนตาซีที่ผมคิดว่ามันดีที่สุดในรอบหนึ่งแสนปีนี้เป็นภาษาอังกฤษ โดยผมก็จะไม่ให้ช่วยเปล่าๆปลี้หรอก ก็คิดจะจ้างนั่นแหละครับ (ที่ต้องมาในห้องสมุดเพราะผมไม่รู้เลยว่าจะไปติดต่อนักแปลหนังสือเหล่านี้ได้ที่ไหน) ผมไม่รู้ว่างานของผมมันจะแปลยากหรือเปล่า หรือเรื่องของผมมันจะสนุกพอที่จะทำให้มีคนสนใจแปลไหม เอาเป็นว่า ผมจะลองลงตัวอย่างของบทที่ 1 ของหนังสือเล่มนี้ให้ดูก่อนละกันครับ ถ้านักแปลท่านใดเห็นว่า เรื่องนี้มันสนุกและมีความท้าทายพอที่จะแปล ก็อยากเสดงเจตจำนงไว้ ผมจะได้ส่งตัวอย่างหนังสือทำมือ 1 เล่มไปให้อ่าน หรือใครจะมีคำแนะนำดีๆ หรือแนะนำคนแปลที่เราสามารถจ้างได้ให้ ก็จะขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งครับ หรือใครอยากจะแสดงความเห็นอื่นๆก็แนะนำมาได้ เพราะตอนนี้ หนังสือเรื่องนี้ถือเป็นความหวังเดียวของผมที่มีอยู่แล้ว เพราะผมก็ไม่มีงานทำ ใช้เวลาว่างในการเขียน เงินทุนที่เก็บมาก็หมดไปกับการทำหนังสือเล่มนี้ เช็คช่วยชาติก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นถือว่าช่วยๆกันนะครับ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 23:11:42 จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:10:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รูปปกหลัง จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:12:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปกหน้า จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:13:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สารบัญ จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 รูปบทที่ 1 จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:14:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 1 ข้อหาที่ร้ายแรงมากและๆม่สามารถเปิดเผยได้          หากใครก็ตามได้รับรางวัลเกียรติยศอย่างรางวัลโนเบล  เขาคงดีใจจนน้ำตาไหลพรากและอยากกล่าวคำขอบคุณให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่หากใครก็ตามถูกเชิญให้ขึ้นรับรางวัลอย่างรางวัลลูกบิดทองคำแล้วละก็ รับประกันได้เลยว่า เขาต้องรีบคว้าถ้วยรางวัลเชยๆ แล้วแหวกผ้าม่านหนีออกไปทางประตูหลังโดยไม่พูดอะไรซักคำ          รางวัลลูกบิดทองคำเป็นรางวัลที่มอบให้แก่ผู้ออกแบบลูกบิดประตูได้ทันสมัยและสลับซับซ้อนที่สุด ว่ากันว่าผู้ก่อตั้งซึ่งเสียชีวิตไปแล้วคงเป็นคนพิลึกเต็มที เขาทำพินัยกรรมยกมรดกมหาศาลให้เป็นรางวัลสำหรับการประดิษฐ์ลูกบิดพิสดาร น่าทึ่งเหลือเกินที่งานมอบรางวัลอุตส่าห์จัดมาได้เป็นปีที่สิบติดต่อกัน และปีคริสต์ศักราช 2096 นี้ ผู้ได้รับรางวัลไปครองคือดอกเตอร์อันดร วิทวัส โดยหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้านั้น มีคณะกรรมการผู้ชราภาพสามสี่คนมายืนด้อมๆ มองๆ อยู่ที่หน้าประตูบ้านสักครู่หนึ่ง สนทนากันด้วยเสียงที่แทบจะไม่ดังไปกว่าเสียงใบไม้ไหว และกลับไปลงมติเอกฉันท์ว่าลูกบิดประตูของดอกเตอร์อันดรชนะเลิศ            เรื่องนี้กลายเป็นข่าวใหญ่ไปทั่วโลกทันที ผู้คนทุกวงการเลิกใส่ใจข่าวการเปิดตัวปลากระป๋องอวกาศและข่าวการระเบิดครั้งใหญ่ของเหมืองแร่บนดวงจันทร์ ทุกแห่งทุกหนมีแต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์เรื่องรางวัลลูกบิดทองคำของดอกเตอร์อันดร นักนินทาส่วนใหญ่ค่อนข้างมีความเห็นตรงกันว่า ดอกเตอร์อันดรน่ะคงไม่ภูมิใจกับรางวัลเชยๆพรรค์นั้นหรอก เพราะใครต่างก็รู้ทั้งนั้นว่า เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคนี้ เขาถูกบันทึกว่าเป็นผู้ได้รับรางวัลโนเบลมากที่สุดถึงห้าครั้ง ดังนั้นผู้เชี่ยวชาญด้านบุคคลมีชื่อเสียงจึงสรุปว่า ในงานมอบรางวัลลูกบิดทองคำ ดอกเตอร์อันดรคงจะส่งหุ่นยนต์รับใช้ขึ้นไปรับรางวัลแทน         แต่ผู้คนก็ยังตามความคิดยอดอัจฉริยะของเขาไม่ทันอยู่ดี ดอกเตอร์อันดรปรากฏตัวในงานมอบรางวัลด้วยชุดสูทของเกอราดินี่สีเงินลายจุดตัวใหม่เอี่ยม ปากฉีกยิ้มกว้าง โบกมือทักทายผู้คนอย่างเริงรื่น คุยกับกรรมการตัดสินคนหนึ่งจนกรรมการคนนั้นร้องไห้ด้วยความปลาบปลื้มใจและปิดท้ายด้วยการขึ้นไปกล่าวขอบคุณบนเวทีขณะรับรางวัลยาวถึงสิบสองนาที สี่สิบสามวินาที!         ไม่มีใครรู้หรอกว่า ทำไมดอกเตอร์อันดรถึงภูมิใจกับรางวัลที่ได้รับนัก แต่หลังจากนั้นไม่ถึงสองสัปดาห์ กลับมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้น  จู่ๆ ถ้วยรางวัลลูกบิดทองคำที่ไม่น่าจะมีใครอยากได้นี้ได้ถูกขโมยหายไปจากบ้านของเขาอย่างไร้ร่องรอย          แม้ถ้วยรางวัลจะหายไป แต่สิ่งอื่นๆ ที่บ้านของดอกเตอร์อันดรก็ยังคงเหมือนเดิม ริมทางเดินอิฐมีพุ่มไม้เทียมสังเคราะห์แสงที่ไม่เคยออกดอกมาเป็นเวลานานแล้วจึงไม่มีใครทราบว่ามันคือต้นอะไร เสาไฟพลังงานลมสีดำซีดหน้าบ้านให้แสงริบหรี่เต็มทน   ส่วนตัวบ้านก็บิดเบี้ยวคล้ายจะล้มครืนลงมา  มันจะมีสี่หรือห้าชั้นก็ยังไม่แน่ ผนังถูกทาด้วยสีเงินแวววาว บนหลังคามีเสาสัญญาณไฟกระพริบและจานดาวเทียมติดอยู่อย่างระเกะระกะ จะว่าไปแล้วบ้านหลังนี้ค่อนข้างซ่อมซ่อทีเดียวถ้าคิดว่านักวิทยาศาสตร์ชื่อดังแห่งยุคใช้อาศัยอยู่          ในค่ำคืนหนึ่งของเดือนมิถุนายน ท้องฟ้าเหนือบ้านวิทวัสดูแจ่มใสกว่าทุกคืน ราวกับว่าจะมีเรื่องราวดีๆ เกิดขึ้นในไม่ช้า แต่ท้องฟ้าก็ไม่เคยบอกอะไรได้ถูกต้องนักหรอก ขณะที่นาฬิกาโลงศพของมัมมี่ในบ้านปล่อยมัมมี่เดินออกมาบอกเวลาสองทุ่มตรง ดอกเตอร์อันดร วิทวัสยังคงไม่กลับบ้าน แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าวิตกกังวลมากนัก เนื่องจากเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เก่งกาจและมีชื่อเสียง  บางทีในเวลานี้ เขาอาจจะกำลังขะมักเขม้นประดิษฐ์ยางรถยนต์ที่ไม่มีวันสึกหรอหรืออะไรทำนองนี้อยู่ก็ได้  ภายในบ้านวิทวัสจึงมีแต่ลูกชายของเขาอยู่เพียงลำพังเท่านั้น          ลูกชายของดอกเตอร์อันดรชื่ออาทิ เขาเพิ่งมีอายุครบสิบสองปีไปเมื่อสามสัปดาห์ที่ผ่านมาและได้รับของขวัญวันเกิดจากพ่อเป็นเกมแบบเวอร์ชวล ซีมูเลชันภาคใหม่ล่าสุด’แอดเวนเจอร์ เอซ 13’ ซึ่งผลิตโดยบริษัทโนคอเปอเรชั่น ดอกเตอร์อันดรเองก็ทำงานเป็นนักประดิษฐ์อยู่กับบริษัทนี้ด้วย          ขณะนี้อาทิอยู่ในห้องนอนและกำลังเล่มเกมที่ได้รับเป็นของขวัญจากพ่อ เขาสวมอุปกรณ์ครอบศีรษะอันโต ติดเซ็นเซอร์ควบคุมไว้ที่แขนทั้งสองข้างเพื่อใช้บังคับยานอวกาศ อาทิโยกตัวซ้ายทีขวาที เดินวนไปรอบๆ บางครั้งอาจจะกระโดดโลดเต้นราวกับคนเสียสติ แต่นี่อาจเป็นอาการปกติสำหรับคนที่เล่นเกมประเภทนี้ก็ได้ ทั้งๆที่อาทิกำลังทำท่าทางพิลึกอยู่คนเดียว แต่เขากลับสั่งการและพูดคุยกับคนอื่นเหมือนว่ามีคนที่เขากำลังแข่งขันด้วย จนกระทั่งเกมจบลง          “ขี้โกงนี่นา” อาทิร้อง “ฉันเป็นมนุษย์นะ”          “นายแพ้เป็นครั้งที่ยี่สิบติดต่อกัน” มีเสียงดังมาจากตรงไหนซักแห่งในห้อง เสียงนั้นทุ้ม ยานคางและแตกพร่าเหมือนเสียงของลำโพงแตก ซึ่งพนันกันได้เลยว่าไม่ใช่เสียงของมนุษย์แน่ “ฉันยังทำแต้มสูงสุดเกินกว่าที่เกมจะบันทึกได้ด้วย นี่ควรจะเป็นข่าวพาดหัวของหนังสือพิมพ์กราวิตรอนโพสต์ได้เลยนะ ‘ระบบปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่สุดในโลกที่ถูกประดิษฐ์โดยนักวิทยาศาสตร์ที่อัจฉริยะที่สุดในโลกเล่นเกมแอดเวนเจอร์ เอซ 13 ที่ผลิตโดยโนคอเปอเรชั่นบริษัทที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก ชนะลูกชายของนักวิทยาศาสตร์ที่อัจฉริยะที่สุดในโลก โดยทำแต้มได้มากที่สุดในโลก’ ”          “นายเรียกว่าพาดหัวข่าวงั้นหรือ ไรเจล” อาทิพูดใส่ฝาผนังห้อง “ฉันคิดว่านายจะแต่งเรียงความเสียอีก”          “นายอิจฉาฉันล่ะสิ” เสียงเดิมดังขึ้นอีกครั้ง “ที่นายไม่ได้ความอัจริยะของพ่อมาซักนิด แน่ล่ะ เพราะดอกเตอร์อันดรใส่ความอัจฉริยะมาที่ฉันหมด”          “มาลองกันอีกครั้ง” อาทิบอก “ฉันรู้แล้วว่าฉันจะชนะนายได้ยังไง ฉันแค่พลาดไปตอนที่บังคับยานอวกาศผ่านดงดาวหางออร์ต”          “ฉันเบื่อที่จะเล่นแล้วล่ะ คิดดูสิ ทำไมฉันถึงถูกสร้างให้มาดูแลคนอย่างนายนะ ทั้งที่ความจริงฉันน่าจะถูกส่งไปเป็นที่ปรึกษาของนายกรัฐมนตรีมากกว่า ฉันน่ะเก่งกว่ารัฐมนตรีทั้งคณะรวมกันเสียอีก”          “สิ่งที่นายเก่งที่สุดคือความขี้โม้ ไรเจล” อาทิพูดพลางยักไหล่ “ถ้าพ่อกลับมา ฉันจะบอกให้พ่อเขียนโปรแกรมลดความขี้โม้ของนายลงหน่อย- - -ว่าแต่ว่าวันนี้พ่อกลับบ้านช้าจังเลยนะ ตั้งแต่มีคนขโมยถ้วยรางวัลลูกบิดทองคำไป พ่อก็กลับบ้านก่อนพระอาทิตย์ตกทุกวันนี่นา”          “เขาคงยุ่งอีกตามเคยนั่นแหละ”  เสียงไรเจลดังมาจากเพดานห้อง “จะว่าไปฉันก็พอคำนวณได้หรอกนะว่าดอกเตอร์อันดรคิดจะทำอะไร แน่ล่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ เพราะว่าฉันเป็นอัจฉริยะเหมือนกันน่ะสิ อัจฉริยะย่อมเข้าใจอัจฉริยะ ฉันกำลังแปลกใจอยู่ว่าทำไมฉันถึงไม่ได้รับรางวัลโนเบลเสียที น่าจะเอารางวัลทุกสาขามารวมกันแล้วมอบให้ฉันซะครั้งเดียวเลย ฉันเข้าใจนะว่าอาจจะมีปัญหานิดหน่อยตอนที่ฉันต้องขึ้นไปรับรางวัลเพราะฉันไม่มีร่างกาย แต่ไม่ใช่ว่าพอไม่มีร่างกายแล้วนั่นจะไม่ควรมอบรางวัลให้ฉันนะ อันที่จริง เรื่องมันง่ายนิดเดียว- - -”          ไรเจลคงจะพูดต่ออีกหลายวันหากอาทิไม่ใช้มือเคาะผนังห้องสองสามทีเป็นสัญญาณให้มันหยุด          “ฉันยินดีมากที่ได้ฟังความเก่งกาจเหลือล้นของนาย แต่ลองเงียบก่อนได้ไหม ฉันว่าฉันได้ยินเสียงอะไรที่หน้าประตูบ้านนะ เสียงเหมือนมีใครกำลังเอาค้อนมาทุบประตูบ้านเรา พ่อจ้างใครมาซ่อมประตูหรือเปล่า”         “ประตูบ้านไม่ได้พังซักหน่อย” ไรเจลพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่ถูกอาทิขัดจังหวะ         “เราลงไปดูกันเถอะ บางทีพ่ออาจจะกลับมาแล้วก็ได้” อาทิบอก ก่อนจะลุกเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว ระหว่างนั้นไรเจลก็ร้องเพลงกวนประสาทอาทิไปด้วย         “ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตู เปิดออกดู ว่าใครมา- - -”         “พอทีเถอะไรเจล นี่ไม่ใช่เวลาเล่นนะ เสียงทุบประตูนั่นดังแปลกพิกล”         เมื่ออาทิยิ่งเข้าใกล้ประตูหน้าบ้าน เสียงทุบประตูยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ  จนกระทั่งเขามาหยุดยืนตรงหน้าประตู เสียงทุบประตูยังคงดังปึงปัง มีเสียงตะโกนที่วางอำนาจของใครบางคนตามมาด้วย          “เปิดประตูเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง!” เสียงที่วางอำนาจและดูไม่เป็นมิตรตะโกนอยู่ข้างนอกบ้าน “ฉันเป็นเจ้าหน้าที่อาวุโสของฟีรีโกที่มีชื่อเสียงนะ!”          อาทิรู้ดีว่าเสียงนั่นไม่ได้ใกล้เคียงกับเสียงของพ่อเลยสักนิด เขาไม่คุ้นกับเสียงนั้นด้วย เขาจึงกดอินเตอร์คอมที่ติดอยู่ตรงประตูและถามกลับไปอย่างสุภาพ          “สวัสดีฮะ คุณเป็นใครหรือฮะ”          “คุณเป็นใครงั้นหรือ” เสียงนั้นพูดกลับมาอย่างหยิ่งยโส “ถ้าฉันไม่ต้องรีบทำธุระสำคัญละก็ เธอต้องถูกจับข้อหาที่ไม่รู้จักฉันแน่นอน ฉันไม่อยากเสียเวลาที่นี่มากนักหรอก มีนักข่าวรอสัมภาษณ์ฉันอยู่ที่สำนักงานเต็มไปหมด ตั้งแต่หน้าประตูจนไปถึงบันได ฉันขอสั่งให้เธอเปิดประตูให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้เลย นี่คือคำสั่ง!”          แม้อาทิจะรู้สึกตกใจและหวาดหวั่นกับเสียงที่ดูหยาบคายนั่นเพียงใด แต่เขาจำเป็นจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครกำลังทุบประตูบ้านของเขาอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล้าเสี่ยงเปิดประตูแน่         “แต่ถ้าคุณไม่บอกว่าคุณเป็นใคร ผมก็จะไม่เปิดประตูให้คุณหรอก เพราะคุณอาจจะเป็นคนร้ายก็ได้” อาทิบอก “บ้านของเราเพิ่งถูกขโมยถ้วยรางวัลไป พ่อบอกว่าเราไม่ควรไว้ใจใคร”         “นี่เธอกำลังหมิ่นประมาทฉันนะ! ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังปฏิบัติหน้าที่สำคัญอยู่ละก็ เธอคงถูกแจ้งข้อหาเป็นโหลๆ ไปแล้ว ถ้าเธอยังไม่เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะสั่งให้เจ้าหน้าที่พังประตูเข้าไปเลย นี่คือคำสั่ง!”         “แต่ท่านครับ” มีเสียงชายอีกคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาที่นอกประตู “เขายังเป็นเด็กนะครับ เขาอาจจะกำลังตกใจ ทางที่ดีผมว่า เราควรจะใช้วิธีเอาน้ำเย็นเข้าตู้มากกว่า...”         “เดี๋ยวก่อนฮะ” อาทิค้านทันที “ใครที่อยู่ข้างนอกประตูน่ะ คุณกำลังใช้สำนวนผิดนะฮะ ถ้าคุณอยากจะหมายถึงการใช้คำพูดที่อ่อนหวานเพื่อหว่านล้อมล่ะก็ คุณต้องพูดว่าเอาน้ำเย็นเข้าลูบฮะ ไม่ใช่เอาน้ำเย็นเข้าตู้”         “บางทีฉันอาจจะพูดผิดอย่างที่เธอว่าก็ได้” เสียงชายคนนั้นบอก “แต่เธอจะคาดหวังกับฉันมากไม่ได้หรอกเรื่องพูดให้ถูกน่ะ ฉันเป็นแค่นักวิทยา- ศาสตร์เองนะ”         ไม่ว่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์หรือผู้ประกาศข่าวก็ตาม ทุกคนก็ควรจะใช้สำนวนให้ถูกต้อง หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่ควรใช้เลย  แต่คำพูดของชายผู้นี้พอจะมีประโยชน์สำหรับอาทิบ้าง เพราะในที่สุดอาทิก็จำน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยมั่นใจนี้ได้ เขาเคยมาร่วมรับประทานอาหารเย็นที่บ้านกับพ่อและเพื่อนนัก วิทยาศาสตร์คนอื่นๆ สองสามครั้ง           “ถ้าผมจำไม่ผิด นั่นดอกเตอร์ทรรปใช่ไหมฮะ” อาทิถาม          “ฉันรู้ว่าเธอต้องจำฉันได้ อาทิ!” ดอกเตอร์ทรรปร้องตอบกลับมา “เธอเป็นเด็กที่เก่งเหมือนพ่อของเธอเลย”          “หยุดนะ ดอกเตอร์ทรรป! นี่คือคำสั่ง!” เสียงที่ชอบออกคำสั่งอย่างหยาบคายตวาด “นี่ไม่ใช่เวลามาชื่นชมความสามารถของครอบครัวอาชญากรหรอกนะ สิ่งที่คุณควรทำก็คือ บอกให้เขาเปิดประตูให้ผมเข้าไปปฏิบัติหน้าที่ เดี๋ยวนี้เลย! นี่คือคำสั่ง!”          “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ฮะดอกเตอร์ทรรป” อาทิถามอย่างฉงนสนเท่ห์ที่สุด “‘อาชญากร’ ‘ปฏิบัติหน้าที่’ ‘นี่คือคำสั่ง’ คำสามคำนี้ดูไม่ค่อยเกี่ยวกับบ้านผมเลยนะฮะ”          “เรื่องมันอธิบายยากสักหน่อยนะ” ดอกเตอร์ทรรปตอบ “ฉันเคยลำบากใจแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่ฉันต้องกล่าวสุนทรพจน์เกี่ยวกับการเกิดปฏิกิริยาทางเคมีของสารส้มที่สถาบันวิจัยแห่งเอเชียน่ะ แต่ฉันจะสรุปให้เธอฟังว่า คืนนี้ฉันกับพันเอกอัศวิน คอร์ตนีย์ มาทำหน้าที่ตามคำสั่งเร่งด่วนของฟีรีโก”          “พันเอกอัศวิน- - -ฟีรีโกงั้นหรือ” อาทิทวนคำที่ดอกเตอร์ทรรปบอก “ชื่อยังกับยาถ่ายพยาธิอะไรทำนองนั้นแน่ะ”          “ฟีรีโก เป็นชื่อย่อของคณะมนตรีแห่งสหพันธ์การปฏิวัติต่างหาก” เสียงของไรเจลตอบมาจากที่ไหนซักแห่ง          “นายว่า คณะมนตรีอะไรนะ- - -”          “โธ่ ก็แน่ละที่นายจะไม่รู้จัก” ไรเจลพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยนิดๆ “ไม่เหมือนฉันหร๊อกที่เป็นระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้รอบรู้น่ะ ฉันจะบอกให้ก็ได้ว่า  ฟีรีโก มีชื่อเต็มว่า Federal Revolution Council ปัจจุบันเป็นองค์กรที่มีอิทธิพลสูงสุดในโลก ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ.2053 โดยสนธิสัญญาแมนเชสเตอร์หลังจากที่สงครามทรัพยากรได้เริ่มต้นขึ้นมาตั้งแต่ปีค.ศ.2051 - - - ” แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 23:23:26 แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 52 23:18:14 จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:16:31 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “ขอบคุณที่ให้ข้อมูลอันมีค่านะไรเจล” อาทิพูดขัดจังหวะระบบปัญญา ประดิษฐ์ของเขาอีกครั้ง “แต่ฉันไม่อยากเรียนวิชาประวัติศาสตร์ตอนนี้หรอก ฉันแค่อยากรู้ว่า เราควรจะเปิดประตูให้เขาเข้ามาดีไหมต่างหาก”          “ฉันอัจฉริยะเกินกว่าที่จะมาตัดสินใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้นะ” ไรเจล บอก “อีกอย่างระบบปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะก็ไม่สมควรเอาตัวไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ชอบความหยาบคายแล้วก็ชอบตะโกนสั่งอย่างไม่มีเหตุผลแบบนั้น”          “อืม ดูท่าแล้วเขาก็ไม่น่าไว้ใจจริงๆนั่นแหละ” อาทิพูดพลางไตร่ตรองอย่างหนัก  “แต่เขาก็มากับดอกเตอร์ทรรปนะ ดอกเตอร์ทรรปเป็นเพื่อนนัก วิทยาศาสตร์ของพ่อ เขาเคยมากินข้าวที่บ้านของเราด้วย น่าจะไว้ใจเขาได้” อาทิสรุป          “ฉันว่าคนที่พูดสำนวนผิดก็ไม่น่าไว้ใจพอๆกับคนหยาบคายนั่นแหละ” ไรเจลให้ความเห็น          “นี่ไม่ใช่เวลาจะมาปรึกษาหารืออะไรหรอกนะ!”  พันเอกอัศวินตะโกนเมื่อเห็นว่าอีกฟากหนึ่งของประตูเงียบไป เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามทุบประตูให้ดังขึ้นอีก  “ฉันกำลังปฏิบัติภารกิจระดับโลกทีเดียว ถ้าไม่เปิดประตูเดี๋ยวนี้ ฉันจะสั่งให้เจ้าหน้าที่พังประตูเข้าไปเลย  และจะไม่มีการรับรองความปลอดภัย นี่คือคำสั่ง!”         พันเอกอัศวินคงจะไม่ทราบมาก่อนว่าประตูบ้านของดอกเตอร์อันดรถูกออกแบบมาเป็นอย่างดีพอๆ กับลูกบิดของเขานั่นแหละ คือมันจะไม่สามารถพังได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะใช้เจ้าหน้าที่สักกี่ร้อยคนก็ตาม เว้นเสียแต่ว่าเจ้าหน้าที่เหล่านั้นจะมีลูกระเบิดนิวเคลียร์อยู่ในมือ แต่เหตุการณ์วินาศสันตะ-โรทำนองนั้นคงจะไม่เกิดในค่ำคืนนี้ เพราะอาทิตัดสินใจบิดลูกบิดประตูเพื่อเปิดต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ          เด็กชายอาทิ วิทวัสคงดีใจกว่านี้มาก หากคนที่มาเยี่ยมบ้านของเขากลางดึกเป็นตัวการ์ตูนสักตัวหนึ่งจากเรื่องยอดมนุษย์อะตอมมิกเมกะแมน  ทว่าบุคคลที่เขาเห็นกลับเป็นเจ้าของเสียงพูดวางอำนาจและหยาบคายที่มีชื่อว่า พันเอกอัศวิน คอร์ตนีย์  ผู้ชายร่างยักษ์ที่มีขนาดเป็นหนึ่งเท่าครึ่งของคนทั่วไป เขาใส่ชุดเครื่องแบบของฟีรีโกสีน้ำเงินเข้มที่ฟิตเปรี๊ยะจนกระดุมแทบปริ ประดับเหรียญตราและเครื่องหมายกล้าหาญจนเต็มหน้าอกและแขนเสื้อ ใบหน้าสี่เหลี่ยมของเขาเหมือนถูกหักครึ่งจนทำให้ตากับปากเกือบชิดกัน คิ้วของเขาหนาเหมือนดงสาหร่าย แผลเป็นทั่วใบหน้าที่เป็นร่องรอยจากการผ่านสงครามมานับครั้งไม่ถ้วน ในมือของชายผู้นี้ถือวิทยุสื่อสารอันหนึ่ง ซึ่งตอนนี้เขาเอามาจ่อที่ปากและกำลังตะโกนคำที่เขาชื่นชอบ นั่นคือคำว่า “นี่คือคำสั่ง!”          “สวัสดี อาทิ” ดอกเตอร์ทรรปก้าวตามเข้ามาอีกคน เขาเดินมาตรงที่อาทิยืนนิ่งอยู่ “ดูหน้าเธอสิ ซีดยังกะไก่ทอดเลย”          “คุณจะพูดว่า “หน้าซีดยังกะไก่ต้ม” หรือเปล่าฮะ” อาทิแก้ให้ “คงทำนองนั้นแหละมั้ง ฉันไม่ค่อยเชี่ยวชาญเรื่องสำนวนเปรียบเทียบนักหรอก” ดอกเตอร์ทรรปยิ้มเก้อๆ “แต่หน้าของเธอก็ยังซีดอยู่ดี ฉันรู้ว่าเธอคงตกใจมาก ไม่ต้องกังวลไปนะ ดูสิ ฉันเอาอะไรมาฝากเธอด้วยแน่ะ” ดอกเตอร์ทรรปยื่นมือไปควานหาในกระเป๋าหลังกางเกงของเขาแล้วก็หยิบเอาถุงเล็กๆ ออกมา “ชาขาวสังเคราะห์สูตรพิเศษผสมเอนโดรฟิน ผลิตภัณฑ์ทดลองของโนคอเปอเรชั่น สร้างความสุขได้อย่างมหัศจรรย์ แม้เธอกำลังจะถูกจระเข้กินเธอก็ยังยิ้มสู้ได้! ฉันได้มาสองถุงแน่ะ เลยเอามาฝากเธอถุงหนึ่ง แต่เธอต้องชงกินกับน้ำร้อนนะ ไม่ใช่กินทั้งใบแบบนี้ เข้าใจไหม”          ดอกเตอร์ทรรปเป็นชายร่างผอมมาก เขามีผิวสีขาวเหมือนกระดาษ ตาของเขาเล็กหยีราวกับมีคนเอาดินสอมาขีดเส้นบางๆ ลงไปบนใบหน้า  ดอกเตอร์ทรรปใส่เครื่องแบบของโนคอเปอเรชั่นที่เขาทำงานอยู่ (เช่นเดียวกันกับพ่อของอาทิ) แต่ชุดดูเก่าซอมซ่อและมีรอยด่างเหมือนมีสีผ้าตัวอื่นตกใส่ อาทิคาดคะเนว่า ในอดีตเครื่องแบบน่าจะเป็นสีเขียวมากกว่าสีอื่น คงแทบจะไม่มีใครดูออกเลยว่าดอกเตอร์ทรรปเป็นพนักงานของโนคอเปอเรชั่น หากที่เครื่องแบบไม่มีคำว่า “โน” ตัวใหญ่อยู่กลางหลัง พร้อมกับสัญลักษณ์ของบริษัทซึ่งเป็นรูปสัตว์ประหลาดมีเขาคล้ายวัว          อาทิยื่นมือไปรับถุงชามาจากดอกเตอร์ทรรป  พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ แต่ของฝากเล็กน้อยคงไม่ทำให้เขาเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดได้มากขึ้น          “คุณบอกว่าคุณมาตามคำสั่งของฟีรีโกหรือฮะ” อาทิถามดอกเตอร์ทรรปอีกครั้ง          “ใช่ ฉันได้รับคำสั่งเร่งด่วนของฟีรีโก เกี่ยวกับเรื่องพ่อของเธอ ดอกเตอร์อันดรน่ะ”          “แต่พ่อยังไม่กลับบ้านหรอกฮะ พ่อไม่อยู่ที่โนคอเปอเรชั่นหรือฮะ”          พันเอกอัศวินหันขวับมามองที่อาทิทันควัน          “ดอกเตอร์อันดรไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอก” เขาพูดผ่านวิทยุสื่อสารที่จ่อไว้ตรงปาก ทั้งๆ ที่อาทิก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขา “แล้วฉันก็รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่บ้านนี่ด้วย และคงจะไม่มีวันได้กลับมาอีก ฮ่า ฮ่าๆ” พันเอกอัศวินหัวเราะอย่างหยาบคาย          “คุณหมายความว่ายังไงฮะ ที่พ่อจะไม่กลับมา” อาทิถาม          “เอ่อ - - -คือว่า- - -” ดอกเตอร์ทรรปพยายามจะตอบแทนอย่างตะกุกตะกัก “เรื่องมันเป็นแบบนี้นะอาทิ ฉันจะอธิบายให้เธอฟังเอง แต่ฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นตรงไหน ถึงเวลาแบบนี้ทีไรฉันก็พูดอะไรไม่ออกทุกที ก็ฉันเป็นแค่นักวิทยาศาสตร์เองนี่- - - ว้า”          “คุณไม่ต้องพูดอะไรหรอกดอกเตอร์ทรรป ฉันจะบอกเจ้าเด็กงี่เง่านี่เอง ตอนนี้พ่อของเธออยู่ในคุกยังไงล่ะ เขาถูกจับแล้ว”          “ถูกจับแล้ว!” อาทิทวนคำอย่างตกใจราวกับมีใครเอาน้ำแข็งเย็นเจี๊ยบมาราดลงที่หัวเขาจนชาไปทั้งร่าง “หมายความว่ายังไงฮะ”          “ไม่เห็นมีใครบอกฉันเลยว่า เด็กนี่โง่เสียจนกระทั่งไม่รู้ว่าคำว่า ‘ถูกจับแล้ว’ หมายความว่ายังไง” พันเอกอัศวินยิ้มเยาะอย่างหยาบคายตามเคย “งั้นฉันจะให้อภัยเธอแล้วกันที่มาเปิดประตูให้ฉันช้า เพราะว่าสมองของเธอคงจะสั่งการช้าละมัง”          “ผมเข้าใจฮะว่าคำว่า ‘ถูกจับแล้ว’ หมายความว่าอะไร” อาทิพูดอย่างหัวเสีย “แต่ที่ผมอยากรู้ก็คือ พ่อถูกจับเพราะอะไรต่างหาก”          “ดอกเตอร์อันดร วิทวัสถูกจับด้วยข้อหาที่ร้ายแรงมากและไม่สามารถเปิดเผยได้ ฉันเป็นคนจับเขาเองกับมือหลังจากที่ฟีรีโกมีคำสั่งเร่งด่วนมาถึงฉัน ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์ทุกฉบับจะพาดหัวข่าวด้วยข้อหานี้กับชื่อของฉันขนาดตัวอักษรสองนิ้วน่ะ”          “อะไรนะฮะ - - -ข้อหาที่ร้ายแรงมากและไม่สามารถเปิดเผยได้หรือฮะ แต่นั่นไม่ได้บอกเลยนะฮะว่าพ่อผมทำผิดเพราะอะไร” อาทิพูด          “เฮอะ นี่ไม่ใช่เวลามาอธิบายเรื่องเลวร้ายของอาชญากรหรอก ไม่ใช่เรื่องของเด็กด้วย ฉันกับดอกเตอร์ทรรปมาเพื่อค้นหาหลักฐานการกระทำความผิดที่ซ่อนอยู่ในบ้านหลังนี้ต่างหาก  แล้วหลังจากนั้นบ้านหลังนี้จะถูกยึดไว้เป็นของกลาง เธออาจจะไม่เข้าใจคำว่า ‘ถูกยึด’ หรือ คำว่า ‘ของกลาง’ ก็ได้  แต่ถึงยังไงฉันก็จะทำแบบนั้นล่ะ” พันเอกอัศวินพูดจบเขาก็หยิบวิทยุสื่อสารที่ถือไว้ในมือขึ้นมาจ่อที่ปากอีกครั้ง และเริ่มทำสิ่งที่เขาชื่นชอบ  “เจ้าหน้าที่ทุกคนที่เหลืออยู่ข้างนอกน่ะ เข้ามาปฏิบัติหน้าที่เดี๋ยวนี้เลย! นี่คือคำสั่ง!”          “ดอกเตอร์ทรรปฮะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”          “คือว่าฉัน - - -  เอ่อ ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนักหรอก คำสั่งทั้งหมดออกมาจากประธานคณะมนตรีฟีรีโกโดยตรง มันเร่งด่วนมากจนฉันคิดอะไรไม่ทันเหมือนกัน แต่ยังไงฉันก็ยังพอมีเวลาคิดเรื่องชาที่เอามาฝากเธอนะ ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอตอนนี้ดี นอกจากคำว่าเสียใจนะ”          “บ้านของผมกำลังจะถูกยึด” อาทิพูดอย่างอ่อนแรง “หมายความว่าผมจะไม่ได้อยู่ที่บ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้วใช่ไหมฮะ”          “ฉันว่าก็คงจะเป็นแบบนั้น” ดอกเตอร์ทรรปตอบ “เว้นแต่เขาจะยึดเธอไปพร้อมๆ กับบ้านด้วย”          แน่นอนว่าอาทิไม่อยากให้มีใครมายึดบ้านและมายึดตัวเขาด้วย คำพูดของดอกเตอร์ทรรปจึงไม่มีประโยชน์อะไรเลย          “ผมขอไปเยี่ยมพ่อได้ไหมฮะ ผมอยากจะถาม- - -”          “ไม่มีใครจะได้เยี่ยมดอกเตอร์อันดรทั้งนั้น” พันเอกอัศวินหันมาตอบทันที หูเขามักจะไวกับเรื่องแบบนี้เสมอ “เพราะเขาเป็นอาชญากรคนสำคัญที่ทำผิดด้วยข้อหาที่ร้ายแรงมากและไม่สามารถเปิดเผยได้ แต่เอาเถอะ ฉันเป็นคนดีมากพอที่จะอนุญาตให้เธออยู่ที่บ้านจนกว่าจะถึงเที่ยงพรุ่งนี้ อย่าคิดตุกติกล่ะ พอถึงเวลาเจ้าหน้าที่ของฉันจะกลับมา บ้านหลังนี้จะถูกปิดไม่ให้ใครเข้าออกอีก”          คำพูดของพันเอกอัศวินทำให้ท้องของอาทิปั่นป่วนเหมือนลำไส้กำลังบิดไปบิดมา ตอนนี้ร่างกายของเขาสั่นและเจ็บปวดราวกับถูกพิษของสัตว์ร้าย          “ผมจะทำยังไงต่อไปล่ะฮะ” อาทิพูดกับดอกเตอร์ทรรปอย่างสิ้นหวัง          “ฉันว่าก่อนอื่น คืนนี้เธอต้องนอนให้เต็มที่ก่อนนะ ถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะถูกจับ แต่เด็กก็ไม่ควรจะเข้านอนดึกนักหรอก เพราะเท่าที่ฉันศึกษามา มันจะมีผลกระทบต่อพัฒนาการทางสมอง ฉันคงจะกลับไปคิดหาทางช่วยเธอที่ห้องพัก เพราะตอนนี้น่ะหัวของฉันก็ตื้อไปหมดเหมือนกัน ยิ่งคิดอะไรมากขึ้น มันก็ยิ่งทำให้ฉันสับสนเหมือนกับพายเรือในอ่าวนั่นแหละ”          แม้ว่าอาทิอยากจะบอกดอกเตอร์ทรรปว่าเขาใช้สำนวนผิดอีกแล้ว แต่เขาก็หมดแรงที่จะพูดอะไรต่อไป เพราะตอนนี้ ยิ่งเขาพยายามคิดมากขึ้นเท่าไหร่มันยิ่งเหมือนกับการพายเรือในอ่าง เรื่องทุกอย่างวนไปวนมาอยู่ในหัว จนทำให้เขาว้าวุ่น วิตกกังวลและหวั่นใจว่าปัญหาที่เกิดขึ้นจะไม่มีทางแก้ได้อีกแล้ว          “ถึงเวลาที่ฉันจะต้องกลับไปที่สำนักงานของฉันเสียที” พันเอกอัศวินบอก “คุณก็เหมือนกันนะดอกเตอร์ทรรป คุณต้องกลับไปช่วยผมตรวจดูหลักฐานที่เจ้าหน้าที่เก็บได้ที่บ้านหลังนี้ด้วย เท่าที่เจ้าหน้าที่ยึดมานี่ อาจจะมีเชื้อราพิษอัดกระป๋องที่เขาเอาไว้ฆ่าคนก็ได้ ดอกเตอร์อันดรเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ร้ายกาจมากทีเดียว ถ้าการสอบสวนไปได้สวย ฟีรีโกน่าจะเลื่อนตำแหน่งให้ผมเป็นรองผู้บัญชาการซะที ทั้งๆที่น่าจะทำแบบนั้นมาตั้งนานแล้วน่ะ ฮะ ฮ่ะ ฮ่า”          หลังจากนั้น พันเอกอัศวินก็ตะโกนใส่วิทยุสื่อสารของเขาอีกแปดหน พูดคำว่านี่คือคำสั่งอีกสิบห้าครั้ง ก่อนที่จะเดินออกจากประตูตรงไปยังรถถังรูปร่างเหมือนแมลงเต่าทองที่จอดขวางกลางถนนหน้าบ้าน  ดอกเตอร์ทรรปเข้ามากอดอาทิเพื่อปลอบโยน แต่เขาไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิดเดียว          “อย่าลืมชงชากินด้วยล่ะ แล้วก็นอนหลับให้สบาย ถ้าฉันไม่ลืม ฉันจะมาหาเธอที่นี่แต่เช้า” ดอกเตอร์ทรรปพูดทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะเดินหายออกไปในความมืด จนในที่สุดก็เหลือแต่เพียงความว่างเปล่าอยู่ตรงหน้าประตู และเด็กตัวเล็กๆ ของบ้านวิทวัสคนหนึ่งที่ในใจมีแต่ความทุกข์ระทม          “ไรเจล นายบอกฉันที ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับฉันน่ะ”          แต่ไม่มีเสียงตอบจากไรเจล          คืนนั้น อาทินอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง นาฬิกาโลงศพของมัมมี่ในบ้านเพิ่งเดินออกมาบอกเวลาเที่ยงคืนไปเมื่อครู่นี้  แต่อาทิก็ไม่อาจจะข่มใจให้หลับลงได้  เขาแน่ใจว่า พ่อของเขาไม่เคยคิดจะทำผิด และไม่มีวันที่จะก่ออาชญากรรมอะไรเด็ดขาด  เขาอยากจะคิดว่านี่เป็นเพียงแค่ความฝัน แล้วเมื่อเขาตื่นมาในตอนเช้า ก็จะเจอพ่อกำลังทอดไข่ดาวให้เขากินเหมือนเคย แต่นั่นก็ต้องพึ่งคำว่าปาฏิหาริย์เท่านั้น          ขณะนี้ พระจันทร์บนท้องฟ้านอกหน้าต่างบ้านวิทวัสจะดูสดใสและสว่างไสวที่สุดในเดือนมิถุนายน ราวกับว่าจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นในไม่ช้า แต่พระจันทร์ก็ไม่เคยบอกอะไรได้ถูกต้องนักหรอก  อาทิจะได้เจอพ่อของเขาอีกหรือไม่ แม้แต่พระจันทร์เองก็ตอบไม่ได้  แต่สิ่งที่บอกได้ก็คือ นับจากนี้ไป เรื่องราวทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นคงจะยุ่งยาก สลับซับซ้อน และลึกลับขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีใครสามารถคาดเดาได้เลยทีเดียว *****จบบทที่ 1 ครับ***** จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 7 พ.ค. 52 23:29:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ก็เขียนใช้ได้นะ จากคุณ : ดาวราตรี - [ วันวิสาขบูชา 01:23:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ได้อ่านตัวนิยาย แต่ผมอมยิ้มกับลีลาคุณ โดยเฉพาะคำเยินยอของปกหลัง อ่านแล้วยิ้มเผล่ คุณเป็นคนมีอารมณ์ขัน น่าจะเสียดสีเก่ง ลองนิยายแนวตลกร้ายอาจจะดีไม่น้อย เอาใจช่วยให้ไปได้ไกลๆ ไกลกว่าสะพานใหม่ อ้อ ถามเพิ่ม  ทำมือขายแพงไหม แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 52 01:39:22 จากคุณ : เย็นสิทธิ์ - [ วันวิสาขบูชา 01:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คือตัวนิยายเรื่อง "Another Man" ของผมมันก็แนวตลกร้าย เสียดสีและมีอารมณ์ขันแหละครับ พอดีคิดว่าทำมาหากินทางนี้น่าจะรุ่งสุดแล้ว เพราะจะให้ไปเป็นพระเอกเรื่องคุณแจ๋วใจร้ายกับคุณชายเทวดาก็คงจะสู้เป้ Slur ไม่ได้ ถ้าเป็นไปได้ลองอ่านดูนะครับ ช่วยดูว่า ตลกของผมมันร้ายพอหรือยัง อย่าลืมใครมีฝีมือแปลช่วยตอบด่วนนะครับ อยากได้คนแปลจริงๆ จากคุณ : Tresway Wisawas - [ วันวิสาขบูชา 01:45:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต้นทุนค่าหนังสือทำมือของผมเล่มนี้เล่มละ 205 บาทครับ จากคุณ : Tresway Wisawas - [ วันวิสาขบูชา 02:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ได้ใจมากค่ะ เนื้อหาให้ความรู้สึกเหมือนอ่านหนังสือแปลจริงๆ นั่นแหละค่ะ คาดว่าพ้นคืนนี้ไปหลังไมค์คุณ Tresway Wisawas คงจะล้นทะลักไปด้วย PM ผลงานคุณภาพเช่นนี้ เอาใจช่วยสุดแรงค่า ปล. ไหนๆ ก็ว่างงาน แปลเล่นดีกว่า Chapter I fatal and sneaky allegation Of course, it will be overwhelming of tear and billions of thanks if someone got the Nobel Prize in honor of their work for this world. It might be completely different for the Golden Doorknob Prize where the one who got it will sneak in, rapidly grab that antwacky trophy and leap away silently. เผื่อมีคนติชม อิอิ (คาดว่าจะติเสียมากกว่า >.<) จากคุณ : สตอร์เบอร์รี่ราดครีม - [ วันวิสาขบูชา 03:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แหม ... อย่าว่างั้นงี้เลย ห้าเล่มที่คุณว่าน่ะ ... ส่งมาบ้านผมซักเล่มได้ไหม อิอิ ไม่ใช่จะรับแปล ... แต่จะรับอ่านให้ด้วยความหฤหรรษ์และเต็มใจมาก ^^ จากคุณ : jassb1 - [ วันวิสาขบูชา 05:28:02 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เอาใจช่วยครับ ผมว่า  ถ้ามีสำนักพิมพ์มารับไปพิมพ์แล้ว   และเกิดมีคนอ่านชอบมาก ๆ ผมว่าสำนักพิมพ์ก็คงจะหาคนแปลให้เองแหละครับ เพราะหนังสือดี ๆ ก็ย่อมมีโอกาสได้แปลอยู่แล้ว เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : ปะหล่อง - [ วันวิสาขบูชา 08:23:10 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เอาภาษาไทยให้รอดก่อนดีไหม สำนวนยังไม่ค่อยดีเท่าไรเลย ถ้าทำให้ขายคนไทยได้ก่อนสัก หมื่นเล่ม ค่อยหวังไปต่างประเทศ ที่ต่างประเทศนักเขียนมากกว่าในไทยหลายเท่า แน่นอนคุณภาพก็ดีกว่ามาก จากคุณ : เด็ดดอกฟ้าสะเทือนถึงดวงใจ - [ วันวิสาขบูชา 09:42:18 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เล่นต่อจากคุณ สตอร์เบอร์รี่ราดครีม ดีกว่า :P The Golden Knob Prize was for the designer of the most advanced and sophisticated doorknob. It was said that the late founder of the prize was an eccentric who had bequeathed his massive fortune to the recipients of the Golden Knob Prize. Incredulous as it was, the ceremony had already been held for ten consecutive years. In this year, AD2096, the winner of the prize was Dr. Andara Withawas. One week before the announcement, some elderly members of the committee had taken a surreptitious look at the front door of Dr. Andara's lodging, conversing with sounds barely louder than leaves rustling in the wind. Ultimately, they made an unanimous decision that this year's prize should go to Dr. Andara. แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 52 13:59:56 จากคุณ : Azure_Mile - [ วันวิสาขบูชา 13:49:16 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาสนับสนุน จขกท. ครับ การที่มนุษย์เรามีความฝันเป็นเรื่องดี ขอให้สักวันหนึ่ง จขกท. เป็นนักเขียนที่ก้องโลกนะครับ ส่วนเรื่องภาษาทำที่ผมอ่านคราวๆมา ผมว่าก็ใช้ภาษาได้ไม่น่าเกลียดเท่าไร ปล.มีไฟล์ให้อ่านไหมครับ อยากอ่านต่อ ^^ ฝันให้ไกล...แล้วไปให้ถึง นะครับ ^^ จากคุณ : thoorn - [ วันวิสาขบูชา 17:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่รู้นะ แต่ผมอยากอ่าน ชอบคำโปรยด้านหลังอยู่ สู้ ๆ ครับผม จากคุณ : kengkiki - [ วันวิสาขบูชา 23:18:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คำโปรยหลังปก... โดนมากๆ เลยจ้า จากคุณ : หนอนแพงพวย - [ วันวิสาขบูชา 23:56:55 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วนึกถึง ig noble prize นิ เริ่มต้นเข้าท่าดีนะคะ แต่เหมือนสำนวนแปลจริงๆนั่นแหละ จากคุณ : jk (jackfruit_k) - [ 9 พ.ค. 52 08:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาให้กำลังใจนะครับ ว่าแต่ว่าทำไมไม่มีคนช่วยแปลให้บ้างหรือครับ? โอม ขอให้กระทู้นี้จงกลายเป็นหลุมดำ(black hole)แห่งห้องสมุดดึงดูดนักแปลดีๆเข้ามาด้วยเถอะเพี้ยง ปล.ส่วนหนังสือทำมือที่เป็นภาษาไทย ผมก็อยากให้ชาวห้องสมุดได้ลองอ่านและติชมนะครับ ไม่อยากจะปกปิดเอาไว้ เผื่อจะได้เอาไปปรับปรุง เปลี่ยนแปลง จนมันกลายเป็นงานที่ทุกคนเป็นปลื้ม ผมก็ปลอดโปร่ง ไม่ถูกปราบปราม  เฮ้อ ชักจะเปรอะเปื้อนไปกันใหญ่แล้ว เอาไปลงในถนนนักเขียนดีไหมครับ เผื่อทุกคนจะได้อ่าน ในระหว่างที่รอสำนักพิมพ์ติดต่อมา แต่คงยังไม่ติดต่อหรอกครับ เพราะผมกะว่าจะเอาหนังสือไปส่งไปรษณีย์วันจันทร์ (11 พ.ค.) นี่นา จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 9 พ.ค. 52 12:12:28 ]

ความคิดเห็นที่ 22 นักแปลที่แปลสองย่อหน้านี่อลังการจริงๆครับ ผมได้รู้คำศัพท์ที่ผมไม่รู้อีกเพียบเลย late = ที่พึ่งตายไป bequeathed = ยกมรดกให้ และอีกลายๆคำ แหล่มเลยครับ จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 9 พ.ค. 52 12:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลงถนนเลยครับ ^^ จากคุณ : thoorn - [ 9 พ.ค. 52 15:49:27 ]

ความคิดเห็นที่ 24 #22 คำกล่าวชมของท่าน ข้าพเจ้ามิกล้ารับ ข้าพเจ้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง หาได้เป็นนักแปลที่แท้ไม่ ฝีมือการแปลผมนี้ยังอ่อนด้อยมากครับ ถ้าเทียบกับนักแปลอาชีพจริงๆ เห็นห้องนี้ก็มีนักแปลอยู่หลายท่านที่ยังไม่ได้ต้องไปขายกล้วยทอดเพราะ talking dict. เชื่อว่าสุดท้ายแล้วต้องมีคนสนใจรับงานไปทำแน่ครับ จากคุณ : Azure_Mile - [ 9 พ.ค. 52 20:17:02 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ง่า...จะบอกว่าเห็นจขกท.ทำหนังสือทำมือห้าเล่มต้นทุนเล่มละสองร้อยกว่าบาทเพื่อส่งให้สนพ.พิจารณาแล้วอึ้งเล็กน้อยค่ะ คือ...มันไม่จำเป็นอ่า เปลืองเงินอะค่ะ ^^" ลองเข้าไปอ่านวิธีส่งงานเขียนได้ที่ลิงก์ข้างล่างนะคะ ((รอบล็อกแก๊งค์อัพเดทเซิร์ฟเวอร์เสร็จก่อนนะ)) http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=clear-ice&group=11&month=01-2007&date=05&blog=2 จริงๆ ส่งแค่อีเมล์ก็พอแล้วค่ะ อีกวิธีหนึ่งที่อยากแนะนำก็คือ ส่งประกวดค่ะ อย่างนายอินทร์อวอร์ดเป็นต้น การโพสต์ลงถนนนักเขียนก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่จะได้ feedback กลับมาเร็วมากๆ ค่ะ ส่วนการแปลงานนั้น ขอให้มีคนมาช่วยแปลไวๆ ละกันค่ะ โชคดีนะคะ ^^ จากคุณ : Clear Ice - [ 9 พ.ค. 52 21:00:00 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณ ค.ห. 25 นะครับที่เข้ามาแนะนำวิธีการดีๆ เรื่องหนังสือทำมือนี่มันเป็นความฝันอ่ะครับ คือพอเขียนเสร็จ เราก็อยากมีหนังสือเป็นของตัวเอง ไม่ว่าสำนักพิมพ์จะรับหรือไม่ก็ตาม แล้วความรู้สึกตอนที่ได้หนังสือทำมือมา มันเหมือนกับว่า ความฝันเราเป็นจริงแล้ว นี่หนังสือของเรา แม้จะยังไม่ได้วางขายและยังไม่มีคนอ่านก็ตาม แค่ผมเอามันมานอนอ่านทวนทุกคืน ก็มีความสุขจนลืม FHM ไปเลยล่ะครับ อ้อ อีกอย่าง อยากให้สำนักพิมพ์ประทับใจน่ะครับ ว่าเราตั้งใจทำ ไงก็เอาใจช่วยหน่อยนะครับ ผมเอาเรื่องนี้ไปลงถนนนักเขียนแล้วนะครับ หงวังว่าจะมีคนมาอ่านเยอะๆ และช่วยวิจารณ์หรือแนะนำข้อผิดพลาดด้วยครับ บทที่ 2 ข้อความลับจากผู้หลบหนี http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7841184/W7841184.html ขอบคุณทุกความเห็นครับ มีกำลังใจมาก แม้ในวันตกงานและแดดร้อนเปรี้ยง จากคุณ : Tresway Wisawas - [ 9 พ.ค. 52 21:27:57 ]