ความคิดเห็นที่ 1 หยีซุน กตัญญูจนได้บัลลังก์ หยีซุ่น แซ่เหยา กำพร้าแม่แต่เด็ก บิดาชื่อกู่โส่ว แม่เลี้ยงกับลูกมีจิตใจคับแคบ หยาบช้าเห็นแก่ตัว แม้ว่าซุ่นจะถูกแม่เลี้ยงกับลูกวางแผนเผาทั้งเป็นและกลบฝังในบ่อน้ำแต่ก็รอดมาได้ทั้งสองครั้ง โดยซุ่นมิได้ถือโทษโกรธเคืองแม้แต่น้อย ซุ่นทำนาอยู่ที่เชิงเขาลิซัน มีช้างมาช่วยไถนา และมีฝูงนกมาช่วยกำจัดวัชพืชอย่างน่าอัศจรรย์ ความกตัญญูตกเวทีของซุ่น เมื่อพระเจ้าตี้เหยาทรงทราบ จึงส่งพระโอรสเก้าองค์ไปช่วยซุ่นทำนา และยกพระธิดาสององค์ให้เป็นภริยาของซุ่น เมื่อพระเจ้าตี้เหยาทรงชรามากแล้ว ได้มอบราชบัลลังก์แต่ซุ่น ทรงพระนามว่า พระเจ้าซุ่นตี้ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:40:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฮั่นเหวินตี้ ชิมโอสถ สมัยราชวงศ์ฮั่น ฮั่นเหวินตี้ได้ขึ้นครองราชย์สืบต่อจากพระเจ้าฮั่นโกโจ ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์ฮั่น พระเจ้า เหวินตี้ เป็นผู้มีความกตัญญูเป็นเลิศ ทุกเช้าค่ำพระองค์จะต้องเสด็จไปเยี่ยมถามทุกข์สุขของพระมารดา ครั้งหนึ่งพระมารดาเกิดล้มป่วยลง พระเจ้าเหวินตี้กระวนกระวายพระทัยมาก ทุกวันนอกจากการบริหารราชการแผ่นดินแล้ว พระองค์ไม่กล้าห่างกายพระมารดาแม้แต่ก้าวเดียว นอกจากนี้โอสถที่พระมารดาเสวยทุกชาม พระเจ้าเหวินตี้จะต้องลองชิมดูด้วยพระองค์เองก่อนทุกครั้ง ว่าจะร้อนไป ขมไป หรือยาแรงไปหรือไม่ แล้วพระองค์จึงค่อยป้อนพระมารดา พระมารดาป่วยอยู่ 3 ปี ที่สุดก็ค่อย ๆ หายเป็นปกติ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:40:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กัดนิ้วเรียกบุตร สมัยราชวงศ์โจว เจิงเซินเป็นศิษย์ในสำนักขงจื๊อเป็นผู้มีความกตัญญูต่อผู้บังเกิดเกล้ายิ่ง วันหนึ่งขณะที่เขากำลังตัดฟืนอยู่ในป่า มีแขกคนหนึ่งมาเยือนที่บ้าน เนื่องจากเจิงเซินไม่อยู่ อีกทั้งไม่มีเงินจะซื้ออาหารมาต้อนรับแขกตามธรรมเนียม มารดาร้อนใจที่รอแล้วรอเล่าบุตรก็ยังไม่กลับมา ที่สุดนางเกิดความคิดขึ้นว่าสายเลือดของแม่กับลูกนั้นมีความสัมพันธ์ต่อกัน จึงใช้ฟันกัดนิ้วของตนเองจนแตก ในบัดดลนั้นเอง เจิงเซินกำลังตัดฟืนอยู่ในป่าก็รู้สึกเจ็บเสียวในอก เขาสังหรณ์ใจว่า ทางบ้านคงเกิดเหตุอะไรขึ้น จึงรีบแบกฟืนกลับบ้านทันที จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:41:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แบกข้าวร้อยลี้ สมัยราชวงศ์โจว จื่อลู่เป็นศิษย์คนหนึ่งในสำนักขงจื๊อ ครอบครัวของเขายากจนมาก ต้องไปเก็บผักป่ามากินประทังชีวิต เพื่อเลี้ยงดูผู้บังเกิดเกล้า เขาต้องไปรับจ้างทำงานไกลบ้าน ครั้นได้เงินมาก็จะซื้อข้าวสาร แล้วแบกกลับบ้านเป็นระยะทางไกลนับร้อยลี้เป็นประจำ เมื่อบิดามารดาเสียชีวิตแล้ว จื่อลู่เดินทางลงใต้ไปรับราชการที่แคว้นฉู่จนได้เป็นขุนนางผู้ใหญ่ แม้ว่าบัดนี้ชีวิตความเป็นอยู่ของเขาจะสมบูรณ์พูนสุข แต่จิตใจเขาก็ยังคงรำลึกถึงพ่อแม่อยู่เสมอ เขามักจะรำพึงรำพันว่า “แม้ว่าบัดนี้เราจะมั่งมีศรีสุข แต่เมื่อพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว การอยู่ดีกินดีจะมีความหมายอะไร ยังคิดอยากจะเหมือนเช่นแต่ก่อนที่กินผักป่าและแบกข้าวไกลร้อยลี้เพื่อเลี้ยงดูพ่อแม่ เสียดายที่วันเวลาเหล่านี้ไม่สามารถหวนกลับมาอีกแล้ว” จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แม่เลี้ยง ลูกเลี้ยง สมัยราชวงศ์โจว จื่อเชียนกำพร้ามารดาแต่เด็ก บิดามีภรรยาใหม่ มีบุตรด้วยกัน 2 คน แม่เลี้ยงเกลียดชังจื่อเชียนมาก มักหาเรื่องดุด่าเฆี่ยนตีอยู่เสมอ วันหนึ่งในฤดูหนาว บิดาใช้ให้จื่อเชียน เข็นรถม้าออกไปข้างนอกเพื่อจะไปธุระ ขณะที่จื่อเชียนกำลังเข็นรถม้าเชือกบังเหียนที่บังคับม้าหลุดจากมือ เมื่อบิดาตรวจดูเสื้อผ้าของจื่เชียน ก็รู้ว่าเลื้อกันหนาวของบุตรภายในบุด้วยนุ่นเทียม ครั้นไปตรวจดูเสื้อผ้าของลูกอีกสองคนปรากฎว่าภายในบุด้วยนุ่นอย่างดี บิดาโมโหสุดขีด คิดจะขับไล่นางไปจากบ้าน จื่อเชียนรีบคุกเข่า พูดว่า “พ่ออย่าไล่แม่ไปนะครับ ถ้าแม่อยู่ผมหนาวคนเดียวเท่านั้น ถ้าแม่ไปเราสามคนต้องลำบากไร้คนดูแล” นางได้ฟังคำของลูกเลี้ยง รู้สึกตื้นตันใจมาก ได้สำนึกผิด ตั้งแต่นั้นมานางก็รักเอ็นดูจื่อเชียนเสมอบุตรของตน จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รีดนมกวาง สมัยราชวงศ์โจว ถันจื่อเป็นผู้มีความกตัญญูเป็นเลิศ บิดามารดามีอายุมากแล้วและเป็นโรคตาทั้งคู่ มีคนบอกว่าน้ำนมกวางสามารถรักษาได้ จึงอยากจะกินน้ำนมกวาง ถันจื่อจึงไปหาซื้อหนังกวางมาคลุมตัว แล้วบุกเข้าไปในป่า แทรกตัวปะปนอยู่ในฝูงกวางโดยกวางไม่สงสัย เขาจึงรีดน้ำนมใส่กา ขณะที่เขากำลังนำนมกวางกลับบ้าน มีนายพรานมาพบเข้า เขาเกือบจะถูกนายพรานยิงตายด้วยลูกธนู เพราะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นกวาง เมื่อถันจื่อเล่าสาเหตุที่ต้องปลอมเป็นกวางให้ทราบ นายพรานยกย่องชมเชยในความกตัญญูของเขามาก เมื่อบิดามารดาได้ดื่มน้ำนมกวาง โรคตาก็หายวันหายคืนจนเป็นปกติ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:42:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความกตัญญูของคนแก่ สมัยราชวงศ์โจว เหล่าไหลจื่อเป็นคนกตัญญูต่อผู้บังเกิดเกล้าอย่างยิ่ง เขาอายุ 70 ปีแล้ว พ่อแม่ยังแข็งแรงดี เขารู้ว่า พ่อแม่อายุมากแล้ว ดังนั้นจึงเลือกสรรแต่อาหารดี ๆ ที่ท่านชอบมาเลี้ยงดู และเพื่อให้พ่อแม่สำราญบันเทิงใจ บางครั้งเขาจะสวมเสื้อผ้าหลากสี แล้วร้องรำทำเพลงดังเช่นเด็กๆ หรือทำเป็นเด็กเล่นหาบน้ำ แสร้งลื่นหกล้ม แล้วทำเสียงร้องไห้เหมือนเด็กน้อย หรือออดอ้อนออเซาะเหมือนครั้งยังเด็ก ทำให้พ่อแม่เกิดอารมณ์ขำขันสำราญใจ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:43:20 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สะใภ้กตัญญู สมัยราชวงศ์ฮั่น หลี่เสี้ยวฟู่แต่งงานเมื่ออายุ 16 ปี ยังไม่มีลูก สามีไปค้าขายยังต่างแดน ก่อนออกเดินทางได้กล่าวกับนางว่า ครอบครัวเรายากจนจึงจำต้องไปค้าขายยังแดนไกล ภายหน้าถ้าร่ำรวยกลับมาก็ดี หากไม่ได้กลับมาเจ้าจะยอมรับภาระเลี้ยงดูแม่ข้ามั้ย? นางรับปากโดยไม่ลังเลสามีนางดีใจมาก ได้ถามย้ำแล้วย้ำอีกจนแน่ใจแล้วจึงอำลาจากไป ตั้งแต่นั้นมา สามีนางก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ทุกวันนางต้องทอผ้าจนมือค่ำ เพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูแม่สามี พ่อแม่ของนางเห็นว่า ลูกสาวอายุยังน้อย จะให้นางแต่งงานใหม่ นางกล่าวว่า ก่อนสามีจะไปได้สั่งให้เลี้ยงดูแม่เขา ซึ่งก็ได้รับปากแล้ว หากฉันเสียสัจจะจะสู้หน้าฟ้าดินและสามีได้อย่างไร นางร่ำไห้จะฆ่าตัวตาย พ่อแม่นางจึงเลิกราไม่กล้าบังคับอีก เมื่อทางราชสำนักทราบเรื่องนี้ ได้พระราชทานทอง 200 ตำลึงและป้ายสะใภ้กตัญญูแก่นาง จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:50:05 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แกะสลักรูปพ่อแม่ สมัยราชวงศ์ฮั่น ชายหนุ่มคนหนึ่งชื่อติงหลัน พ่อแม่ตายตั้งแต่เขายังเด็ก จึงไม่มีโอกาสปรนนิบัติเลี้ยงดูทดแทนพระคุณ เขาเฝ้าแต่ระลึกถึงพระคุณของท่านทุกวันคือจึงแกะสลักรูปบิดามารดาขึ้นประดิษฐานบนแท่นบูชาไว้กราบไหว้แทนตัว ทุกเช้าค่ำจะจัดอาหารเซ่นไหว้ปรนนิบัติดูแลเสมือนท่านทั้งสองยังมีชีวิตอยู่ เมื่อนานวันเข้าภรรยาของเขาเกิดรำคาญและเบื่อหน่าย จึงเอาเข็มแทงเล่นที่นิ้วของรูปสลัก ทันใดนั้นก็มีเลือดไหลออกมา เมื่อติงหลันกลับมาเห็นรูปสลักมีน้ำตาไหล เกิดความสงสัย จึงสอบถามสาเหตุ ครั้นทราบว่าภรรยาใช้เข็มแทงนิ้วรูปพ่อแม่ จึงหย่าขาดจากภรรยา จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:50:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แบกมารดาหนีภัย สมัยราชวงศ์ฮั่น เจียงเกอเป็นลูกกตัญญูที่กำพร้าพ่อแต่เด็ก อยู่กับมารดาผู้ชราเพียงสองคน ตอนนั้นบ้านเมืองเกิดความไม่สงบ โจรผู้ชายชุกชุม เขาจึงแบกมารดาไว้บนหลังหนีภัยไปอยู่ตำบลอื่น ระหว่างทางเกิดเจอกับพวกโจรๆ จะจับเขาไปเป็นพวก เจียงเกออ้อนวอนหัวหน้าโจรว่า “ได้โปรดเถิด ผมยังมีแม่ที่ต้องเลี้ยงดู หากผมไปกับพวกท่าน แม่ผมก็จะไม่มีใครดูแล” หัวหน้าโจรเห็นเขามีความกตัญญูเช่นนี้เกิดความประทับใจ จึงปล่อยแม่ลูกไป เขาหนีภัยไปอยู่ในตำบลหนึ่ง ยากจนเข็ญใจมากไม่มีเสื้อ ไม่มีรองเท้า ทุกวันต้องไปรับจ้างเขาทำงาน เมื่อได้เงินก็นำมาบำรุงเลี้ยงมารดาจำเป็นต้องกินต้องใช้ทุกวัน เขาจะซื้อหามาไม่ให้ขาด จะเห็นได้ว่าคนจนก็สามารถแสดงความกตัญญูได้ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลกเจ๊ก...ลักส้ม สมัยราชวงศ์ฮั่น ลกเจ็กอายุเพียง 6 ขวบ ได้ไปเยี่ยมคำนับอ้วนสุด เจ้าเมืองจิ่วเจียง เจ้าบ้านจัดส้มจำนวนมากมาเลี้ยงรับรองแขกตามธรรมเนียม เมื่อลกเจ๊กกินแล้วก็คิดถึงมารดา จึงหยิบส้มสองผลใส่ไว้ในแขนเสื้อ ครั้นได้เวลากลับบ้าน ขณะที่ทำคารวะอำลา บังเอิญส้มที่ซ่อนไว้หล่นลงพื้นอ้วนสุดเห็นแล้วก็พูดสัพยอกว่า “ลกเจ๊กเอ๋ย เจ้ามาเป็นแขกผู้เยาว์ ไฉนจึงแอบซุกส้มของเจ้าบ้าน ไม่กลัวคนเขาจะหัวเราะเยาะว่าลักส้มหรือ” เด็กน้อยคุกเข่าคำนับแล้วกล่าวว่า “แม่ผมชอบทานส้มที่สุด จึงตั้งใจจะเอาไปฝาก เมื่อแม่ได้ทานก็นับว่าท่านได้เลี้ยงแขกเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่ง” อ้วนสุดได้ฟังดังนั้นก็ชมเชยว่า เด็กอายุเพียงเท่านี้ยังรู้จักกตัญญูต่อมารดา หายากยิ่งนัก แล้วก็สั่งให้คนรับใช้เอาส้มกระเช้าหนึ่งเดินตามไปส่งเด็กตัวน้อยแต่มีความกตัญญูเป็นเลิศผู้นี้ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:51:26 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฝักลูกเพื่อแม่ สมัยราชวงศ์ฮั่น ชายคนหนึ่งมีนามว่ากัวจี้ เป็นคนยากจน มีลูกชายอายุเพียง 3 ขวบ มารดาของกัวจี้รักเอ็นดูหลายชายคนนี้มาก จึงมักจะเอาอาหารที่นางกินแบ่งให้หลานชายกินเสมอ กัวจี้เห็นแล้วเกิดความละอายใจ จึงบอกภรรยาว่า บ้านเรายากจนอย่างนี้ อาหารที่บำรุงเลี้ยงมารดาความจริงก็ไม่ค่อยพออยู่แล้ว ยังถูกแบ่งส่วนหนึ่งให้ลูกของเราทุกวัน เราควรเอาลูกไปฝังเสียเถิด แม่จะได้กินอาหารอิ่มท้อง ลูกนั้นอาจมีใหม่ได้ แต่แม่ไม่อาจมีใหม่ได้อีก เมียเขาแม้จะรักลูกมาก แต่ก็เห็นความกตัญญูสำคัญกว่าจึงยอมตกลงด้วย ขณะที่กัวจี้ใช้จอบขุดพื้นดินลึก 3 ฟุต ก็พบทองแท่งจำนวนมาก มีอักขระจารึกไว้ว่า “ฟ้าประทานแก่ลูกกตัญญูห้ามหลวงยึด ห้ามราษฏร์ชิง” จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:52:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พัดที่นอนให้บิดา สมัยราชวงศ์ฮั่น หวงเซียงเป็นชื่อของลูกกตัญญูคนหนึ่ง ขณะนั้นมีอายุ 9 ขวบ ตั้งแต่มารดาเสียชีวิต เขาเฝ้าแต่คร่ำครวญคิดถึงอาลัยอยู่ทุกวันคืน หวงเซียงตั้งอกตั้งใจทำงานด้วยความขยันขันแข็ง คอยปรนนิบัติรับใช้บิดาอย่างดีที่สุดตามหน้าที่ของลูกที่ดี ในหน้าร้อนยามอากาศร้อนอบอ้าว ก่อนที่บิดาจะเข้านอน เขาจะใช้พัดโบกวีที่นอนของบิดาให้เย็นเสียก่อน แล้วจึงเชิญบิดาขึ้นนอน เขาปฏิบัติเช่นนี้เรื่อยมาอย่างไม่เคยเบื่อหน่าย กิตติศัพท์ความกตัญญูของเขา เลื่องลือไปไกลจนทราบถึงเจ้าเมืองหลิวหู้ ท่านจึงขอให้ทางราชสำนักประกาศเกียรติคุณในความกตัญญูกตเวทีของหวงเซียง จนเป็นที่ทราบกันตราบทุกวันนี้ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:52:34 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เก็บผลหม่อนเลี้ยงมารดา สมัยราชวงศ์ฮั่น ไช่ซุ่นกำพร้าพ่อแต่เด็ก เขาปรนนิบัติดูแลมารดาด้วยความกตัญญูยิ่ง ตอนนั้นบ้านเมืองเกิดจลาจลทั้งเกิดภัยแล้ง ข้าวยากหมากแพง ได้แต่ไปเก็บผลหม่อนมากินประทังชีวิต เวลาที่ไช่ซุ่นไปเก็บผลหม่อน จะต้องนำตะกร้าสองใบไปด้วย ใบหนึ่งใส่ผลหม่อนสีดำ ใบหนึ่งใส่ผลหม่อนสีแดง บังเอิญพวกโจรคิ้วแดงมาพบเข้า หัวหน้าโจรเห็นแปลกนักจึงถามว่า “ทำไมผลหม่อนเหล่านี้จึงต้องแยกตะกร้า” เด็กหนุ่มตอบว่า “ผลหม่อนสีดำมีรสหวานจะเอาไปให้แม่กิน ผลหม่อนสีแดงมีรสเปรี้ยวจะเอาไว้กินเอง” หัวหน้าโจรได้ฟังเกิดความสงสารที่ยากจน เช่นนี้ยังมีความกตัญญู จึงสั่งลูกน้องให้นำข้าวสาร 3 กระสอบกับเนื้อโค 1 ขามามอบให้ไปเลี้ยงมารดา จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:52:59 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ปลาไนจากน้ำพุ สมัยราชวงศ์ฮั่น เจียงซือเป็นผู้กตัญญูต่อมารดายิ่งภรรยาชื่อนางผัง มีความกตัญญูต่อแม่ผัวยิ่งกว่าเจียงซือเสียอีก มารดาชอบดื่มน้ำที่มาจากแม่น้ำ นางผังไม่กลัวต่อความยากลำบาก อุตส่าห์ไปหาบน้ำจากแม่น้ำซึ่งอยู่ไกลบ้านมาให้แม่สามีดื่มและใช้ทุกวัน มารดาชอบกินเนื้อปลาที่หั่นเป็นชิ้น ๆ สองสามีภรรยาก็ไปหาปลามาปรุงให้มารดากินทุกวันทั้งยังไปเชิญแม่เฒ่าบ้านใกล้เคียงมาร่วมกินเป็นเพื่อนมารดาเพื่อเป็นการเจริญอาหารอีกด้วย อยู่มาวันหนึ่ง ที่ข้างบ้านได้เกิดมีแอ่งน้ำพุซึ่งมีกลิ่นและรสเหมือนน้ำจาแม่น้ำ และมีปลาไนคู่หนึ่งปรากฎขึ้นมาทุกวัน จากนั้นเป็นต้นมา สองสามีภรรยาก็ใช้น้ำและปลาจากแอ่งน้ำพุ มาปรุงอาหารให้มารดาบริโภคเป็นประจำ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ลูกกตัญญูได้ทอง หยางอี่เป็นขอทานที่ปรนนิบัติดูแลมารดาด้วยความกตัญญูยิ่ง ทุกครั้งที่ได้อาหารมา แม้จะหิวปานใดก็จะต้องให้มารดากินก่อนแล้วตนเองถึงจะกิน ยามมารดามีทุกข์เขาก็จะร้องรำทำเพลง เพื่อให้มารดาเกิดความสำราญบันเทิงใจชาวบ้านร้านถิ่นชื่นชมในความกตัญญูของเขา ยินดีที่จะรับเขาทำงานด้วยเงินเดือนแพง แต่เขาปฏิเสธโดยกล่าวว่า “แม่ผมยังอยู่ จะห่างไกลแม้สักวันได้อย่างไร” เมื่อมารดาถึงแก่กรรม ชาวบ้านได้ร่วมกันบริจาคเงิน ช่วยค่าโลงศพโดยฝังไว้ที่ป่าช้า หยางอี่ได้ปลูกกระท่อมอยู่ข้างๆ เพื่อเป็นเพื่อนแม่และหมั่นเซ่นไหว้ทุกวัน เขาได้พบทองคำหนึ่งไหซึ่งฝังอยู่ข้างหลังหลุมฝังศพ มีอักขระจารึกไว้ว่า “ฟ้าประทานแก่ลูกกตัญญู” นี่คือผลลัพธ์แห่งความกตัญญู จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:54:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แม่ผัวกินนมจากเต้า สมัยราชวงศ์ถัง นางจั่งซุนฮูหยินชรามากแล้ว ฟันร่วงหลุดหมดปาก ไม่สามารถขบเคี้ยวอาหารได้ นางถังฮูหยินผู้เป็นบุตรสะใภ้ต้องสละน้ำนมของนางให้กินทุกวัน ก่อนให้น้ำนมแม่ผัว นางจะอาบน้ำชำระร่างกายจนสะอาด แต่งตัวเรียบร้อยเข้าไปในห้องโถง เลิกเสื้อให้แม่ผัวดูดกินน้ำนมจากเต้าของนาง นางจั่งซุนฮูหยินแม้จะไม่ได้กินข้าว แต่ได้กินน้ำนมทุกวัน เวลาผ่านไปหลายปีนางก็ยังแข็งแรงดี วันหนึ่งนางเกิดป่วยหนัก ได้เรียกบุตรหลานทุกคนมาพร้อมหน้าแล้วกล่าวว่า “ย่าไม่มีอะไรจะตอบแทนบุญคุณของลูกสะใภ้ ขอเพียงให้ลูกสะใภ้ของลูกหลานทุกคน จงได้มีความกตัญญูต่อแม่ผัวดังเช่นลูกสะใภ้ของย่าคนนี้ย่าก็พอใจแล้ว” จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:54:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 จับปลาในบึงน้ำแข็ง สมัยราชวงศ์จิ้น หวังเสียงกำพร้ามารดาแต่เด็ก นางจูมารดาเลี้ยงเกลียดชังลูกเลี้ยงมาก มักหาเรื่องฟ้องสามีว่าบุตรเลี้ยงอกตัญญูต่าง ๆ ทำให้บิดาพลอยเกลียดหวังเสียงไปด้วย แต่หวังเสียงยังคงกตัญญูต่อพ่อแม่ไม่เสื่อมคลาย มารดาเลี้ยงชอบกินปลาสดที่สุด แต่ตอนนั้นเป็นฤดูหนาวหิมะตกหนัก น้ำในแม่น้ำคลองบึงจับตัวเป็นน้ำแข็ง ไม่อาจจะหาปลาสดได้ หวังเสียงได้ความคิดอย่างหนึ่ง จึงไปที่บึงน้ำแข็งแล้วเปลื้องเสื้อผ้าออก นอนนาบกายลงบนพื้นให้ไออุ่นในร่างเผาลนน้ำแข็ง ครู่ต่อมาน้ำแข็งก็แตกแยกออกเป็นร่องมีปลาไนสองตัวกระโดดขึ้นมา เขาดีใจมาก รีบนำปลาไปปรุงอาหารให้มารดาเลี้ยงกิน จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:55:07 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ล่อยุงให้กัดตัวเอง สมัยราชวงศ์จิ้น อู๋เมิ่งอายเพียง 8 ขวบก็รู้จักกตัญญูต่อผู้บังเกิดเกล้า เนื่องจากทางบ้านยากจนมาก จึงไม่มีเงินซื้อมุ้งมากางที่นอน ในฤดูร้อนยุงชุมมาก ตอนกลางคืนอู๋เมิ่งจะนอนเปลือยกายล่อให้ยุงกัดไม่ยอมปัดไล่ ปล่อยให้มันกัดกินเลือดของเขาจนอิ่ม เพื่อจะได้ไม่ไปกัดบิดา อู๋เมิ่งอายุเพียงแค่นี้ก็ยังรู้จักรักผู้บังเกิดเกล้าถึงปานนี้ นับว่าเป็นยอดแห่งลูกกตัญญูโดยแท้ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:55:34 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สู้เสือช่วยพ่อ สมัยราชวงศ์จิ้น มีเด็กหญิงอายุ 14 ขวบคนหนึ่งชื่อหยางเซียง วันหนึ่งขณะที่นางติดตามบิดาไปที่ไร่ ทันใดนั้น มีเสือตัวหนึ่งกระโจนออกมาคาบบิดาของนางไป ตอนนั้นในมือของหยางเซียงไม่มีอาวุธอะไร แต่ด้วยแรงกตัญญูบวกกับความกล้าหาญ นางจึงกระโดดขึ้นขี่บนหลังเสืออย่างไม่คำนึงถึงชีวิตของตนเอง โดยใช้มือน้อยทั้งสองบีบรัดคอเสือไว้แน่แล้วใช้กำปั้นต่อยไปที่หัวเสืออย่างสุดแรง เสือตกใจก็ปล่อยบิดาแล้ววิ่งหนีหายไป บิดาของหยางเซียงจึงรอดจากถูกเสือกินอย่างหวุดหวิด จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:56:04 ]

ความคิดเห็นที่ 21 หน่อไม้ขึ้นผิดฤดู สมัยสามก๊ก เมิ่งจงกำพร้าบิดาตั้งแต่เด็ก อยู่กับมารดาผู้ชราและกำลังป่วยหนัก วันหนึ่งมารดากระหาย ใคร่จะกินหน่อไม้ เมิ่งจงรีบไปเสาะหาในป่าไผ่ แต่พยายามหาเท่าไหร่ก็หาไม่ได้เพราะเป็นฤดูหนาว เมื่อจนปัญญาก็โผเข้ากอดกอไผ่ร่ำไห้อย่างน่าเวทนา ด้วยอานุภาพแห่งความกตัญญูของเขา ฟ้าดินดลบันดาลให้หน่อไม้ผุดขึ้นเหนือพื้นมากมายอย่างน่าอัศจรรย์ เขาดีใจมาก ขอบคุณฟ้าดิน แล้วรีบขุดเอาไปปรุงอาหารให้มารดากิน จากนั้นมาอาการป่วยของนางก็หายวันหายคืนจนเป็นปกติ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ชิมอุจจาระบิดา สมัยราชวงศ์ฉี เกิงเฉียนโหลวสอบเข้ารับราชการได้ที่อำเภอแห่งหนึ่ง เข้าทำงานได้ไม่ถึง 10 วัน จู่ ๆ ก็รู้สึกใจสั่นเหงื่อไหลโทรมกายโดยไร้สาเหตุ สังหรณ์ใจว่าทางบ้านคงเกิดเหตุอะไรขึ้น จึงลาราชกายกลับบ้านเกิด เมื่อถึงบ้านก็พบว่าบิดาเพิ่งจะป่วยได้ 2 วัน หมอที่มารักษาบอกเขาว่า ถ้าอยากรู้ว่าอาการป่วยหนักหรือเบา เพียงแค่ชิมอุจจาระของคนไข้ก็จะทราบ หากอุจจาระมีรสขมก็รักษาไม่ยากแต่ถ้ามีรสหวานก็หมดหนทางรักษา เฉียนโหลวมิรอช้าเอาอุจจาระของบิดาขึ้นชิมทันที ปรากฎว่ามีรสหวาน ทำให้เขาทุกข์ใจมาก พอตกค่ำเขาอธิษฐานต่อเทพเจ้าเบื้องบน ขอให้บิดาจงหายป่วย ส่วนตนเองจะขอตายแทน ด้วยอานุภาพแห่งความกตัญญูของเขา ไม่ช้าบิดาก็หายเป็นปกติ จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:56:57 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ลาออกราชการเพื่อหามารดา สมัยราชวงศ์ซ้อง จูโซ่วชาง ตอนอายุเพียง 7 ขวบ มารดาของเขาชื่อนางหลิว เป็นภรรยาน้อยของบิดา ภรรยาหลวง ริษยานางหลิวมาก จึงขายนางให้เป็นภรรยาชายอื่นไปนับแต่นั้นมาแม่ลูกต้องพรากจากกันเป็นเวลาถึง 50 ปี กระทั่งถึงรัชกาลของเสินจงฮ่องเต้ จูโซ่วชางแม้จะเป็นขุนนางชั้นสูงแต่ในใจเขาหามีความสุขไม่ ระลึกถึงพระคุณของมารดาที่ให้กำเนิดอยู่เสมอ จึงตัดสินใจลาออกจากราชการ เพื่อจะได้ติดตามสืบหามารดา ก่อนออกเดินทางเขาบอกกับคนในบ้านว่า “เราไปครั้งนี้ หากหามารดาไม่พบ ขอสาบานว่า จะไม่กลับบ้านอีกจนชั่วชีวิต” จากนั้นก็ออกเดินทางรอนแรมไปถึงเขตถงโจว ก็ได้พบกับแม่บังเกิดเกล้าที่จากกัน 50 ปี ด้วยความบังเอิญ ตอนนั้นนางมีอายุ 70 กว่าปีแล้ว จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:57:22 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เทถังอุจจาระมารดา สมัยราชวงศ์ซ้อง หวงถิงเจียนเป็นขุนนางผู้ใหญ่ที่มีความกตัญญูต่อผู้บังเกิดเกล้ายิ่ง แม้เขาจะมียศศักดิ์สูงส่งเป็นที่เคารพนับถือของคนทั่วไป ก็ไม่เคยละเลยการปรนนิบัติดูแลตามหน้าที่ของลูกที่ดี โดยปฏิบัติตามโอวาทหรือคำสั่งของมารดาอย่างเคร่งครัด ทุกวันเขาจะเทล้างถังอุจจาระของมารดาด้วยตนเอง ไม่ยอมใช้บ่าวไพร่ให้ทำงานนี้ เพราะถือว่าเป็นหน้าที่ของบุตรที่พึงปฏิบัติ ไม่ควรไปให้คนอื่นทำแทน ดังนั้นแม้ว่าเขาจะเป็นถึงขุนนางผู้ใหญ่ ก็หาได้ละเลยหรือขาดตกบกพร่องในหน้าที่ของบุตรแม้แต่วันเดียว จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ วันวิสาขบูชา 08:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โหวตกระทู้ให้คะ กระทุ้แบบนี้ดีมีประโยชน์ จากคุณ : คุณค่าที่คุณคู่ควร - [ วันวิสาขบูชา 10:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณจขกท นะคะ อ่านแล้วซาบซึ้งในความกตัญญูจริงๆ กลับไปคิดเราทำอะไรให้พ่อแม่และบุพการีมากเพียงไรกันเชียว จากคุณ : ploy_angjoe - [ วันวิสาขบูชา 10:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นด้วยว่าความกตัญญูต่อบิดาและมารดา เป็นหนึ่งในคุณธรรมอันสูงส่งโดยแท้ เสียดายที่หลายปีมานี้อยู่ไกลบ้านเหลือเกิน ไม่ได้มีโอกาสรับใช้แม่เหมือนแต่ก่อน แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 52 11:23:05 จากคุณ : Noshka - [ วันวิสาขบูชา 11:20:47 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ที่บ้านก็มีหนังสือเล่มนี้ครับ ยี่จับสี่เห่า กตัญญู ๒๔ เรื่อง แต่เก่ามากแล้ว รูปก็ขาวดำไม่ได้เป็นสีสวยงามแบบของ จขกท. แต่ก็ชอบอ่านเหมือนกันครับ คนจีนโบราณซื่อสัตย์กตัญญู เป็นแบบอย่างการดำเนินชีวิตที่ดี จากคุณ : พลายแป้ง - [ วันวิสาขบูชา 13:04:38 A:128.178.254.148 X: TicketID:120371 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อ่านแล้วซาบซึ้งในความดีของ 24 ยอดกตัญญู และคุณธรรมของชาวจีนที่ยกย่องความดีไม่เลือกหน้า ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือสามัญชนครับ อาม่าเคยเล่าให้ฟังแต่เด็ก ไม่ไม่เคยเห็นรูปประกอบสวยๆอย่างนี้มาก่อน ขอบคุณคุณหรุ่มรัตนะมากครับ อยากจะถามท่านผู้รู้หน่อยนึงว่า เรื่องบู๊ซ้งสู้เสือ กับมู่หลันออกรบแทนพ่อ ไม่นับอยู่ใน 24 เรื่องนี้เหรอครับ? จากคุณ : โกฏิดารา (เทราสเฟียร์) - [ วันวิสาขบูชา 13:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 30 สาธุ จากคุณ : jassb1 - [ วันวิสาขบูชา 14:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เห็นด้วยค่ะ จากคุณ : uou (uou) - [ วันวิสาขบูชา 17:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ขอเพิ่มเติมนิดครับ เอาคนที่ผมรู้จักมักจี่ ก่อน คุณยอดกตัญญู นัมเบอร์ ยี่สิบสี่ หวางถิงเจียน ที่รู้จักกันดี เพราะถือเป็นครูคนหนึ่งของผมทีเดียว ท่านเปน นักลายสือศิลป์   ในยุคราชวงค์ ซ่งครับ สมัยนั้น นักลายสือศิลป์ ซูฝ่าเจีย จะมีดังๆ  ระบือนามอยู่สี่ท่าน 1.  ซู ตง ปอ 2.  หวางถิงเจียน 3.  หมี่เฟ่ย 4.  ไช่เซียง แต้จิ๋ว เขาเรียกว่า    โซว อึ้ง บี้ ฉั่ว สี่ท่านนี้ มีหมวกกันทุกคน เปน ขุนนางผู้หญ่าย ฝ่ายบุ๋น ทุกท่าน หมายเลข 1  มิสเตอร์ ซูตงปอ คงจะเคยได้ยินชื่อเสียงกันบ้างนะครับ เปน ทั้งนักกวี นักวาด นักปราชญ์ ส่วน หมายเลข 2  หวางถิงเจียน เปน ขุนนางที่ดังมาก และเป็นลูกศิษย์ของ ซูตงปอ  อีกด้วย 4 ท่านเขียน อักษรในลักษณะ กึ่งหวัดกึ่งบรรจง เรียกว่า สิงซู แถมท่านหวาง ถิง เจียน ยังเปน หนึ่งใน 24 ยอดกตัญญู อีกตะหาก รูปด้านล่างนี้ เปน ลายมือท่าน อึ่ง เท่ง เกียง (เอ้าล่อแต้จิ๋วอีก) ปลื้ม...............................มั่กๆๆ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 52 17:51:56 จากคุณ : นายเสลา (นายเสลา) - [ วันวิสาขบูชา 17:48:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เป็นกระทู้ที่ดีมากเลยค่ะ ชอบมากๆเลย ซาบซึ้งมากเลยค่ะ มีรูปประกอบสวยๆด้วย ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่มีเรื่องดีๆมาฝากกันนะคะ ^_______^ จากคุณ : lin2pei4rong2 (Aryongnoi) - [ วันวิสาขบูชา 22:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 34 มาต่ออีกท่านครับ ที่พอคุ้นกัน อยู่ใน คห.ที่ 11 มิสเตอร์ ลู่ จี หรือลกเจ๊ก คนนี้นอกจากเปน หนึ่งใน ยี่สิบสี่ กตัญญู ยังโลดแล่น ใน เรื่อง สามก๊ก ของหลอก้วนตง อีกล่วย ตอนที่ เล่าปี่ แตกหนีมาที่กังแฮ โจโฉ ส่งทหารมา ร้อยหมื่น เต็มพิกัด กะ ถล่มเล่าปี่ ให้ราบ เล่าปี่ก็กลุ้มจาย เต็มทน ตายแหง๋ๆ ขงเบ้ง บอกว่า เหมี่ยงเก๊กซิมหน่อ อานายท่าน กราโผมขอเรือหนึ่งลำจะไปพร้อมกับลิ้นสามนิ้ว จะไปเจรจาต้าอ่วย กะ ซุนกวน ที่เมือง กังตั๋ง เกลี้ยกล่อม ให้มาช่วย ว่าแร้ว ขงเบ้งก็ไปปรากฎ ตัวที่เมืองกังตั๋ง ท่ามกลางบรรดา  คอนซัลท์ ระดับหัวกระทิ ของฝ่ายเมืองกังตั๋ง ที่เตรียม รุมสกรัม เจี๋ยน ลิ้นสามนิ้ว ของขงเบ้ง  ให้เละ เริ่มตั้งแต่ หัวหน้าคอนซัลท์  ซุนกวน เฮียเตียวเจียว ไล่ไปเรื่อย ก็ล้วนโดน ฤทธิ์ ลิ้นสามนิ้วของขงเบ้ง ตอกกลับจนหน้าหงายทุกราย จนมาถึง คุณ ลกเจ๊ก นี่แหละครับ แก ก็เปน หนึ่งใน ที่ปรึกษาของซุนกวน ลุกขึ้นมาประมาณต่อว่า ว่า เล่าปี่เป็นคนโลโซ ทอเสื่อ มิเจียม มาต่อกร กะฝ่าย โจโฉ ขงเบ้งจึงว่า "ท่านนี้หรือชื่อว่าลกเจ๊ก เมื่อยังเป็นเด็กอยู่นั้น ลักส้มเขาเอาไปให้แก่มารดา นั่งลงเถิดเราจะเจรจาด้วย" นี่แหละครับ คุณลกเจ็ก     ที่อยู่ในตอนหนึ่ง ของเรื่องสามก๊ก และเป็นหนึ่งใน  ซาวสี่ ยอดกตัญญู ขอบคุณครับ จากคุณ : นายเสลา (นายเสลา) - [ วันวิสาขบูชา 23:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 35 เป็นการรวบรวมเรื่อง 24 ยอดกตัญญูที่ครบถ้วนทั้งเนื้อหาและความสวยงามของรูปภาพ  สมควรโหวตครับ ++++++ แหม....วันนี้ พี่ท่านนายเสลา อารมณ์ดี มีเวลาว่าง  อุตส่าห์มาตั้งวงเล่านิทานให้ฟัง  อ่านเพลินเชียว   ทั้งจีนกลาง แต้จิ้ว อังกฤษ สหประชาชาติจังโลยยย.. ++++ เอาละผมทำงานบ้าง   จะเล่าให้คุณโกฏิดารา (เทราสเฟียร์) ฟังว่า นิทาน 24 ยอกกตัญญูนี้เป็นผลงานการรวบรวมนิทานเกี่ยวกับคนกตัญญูของกวีราชวงศ์หยวน  ซึ่งแน่นอนว่ายังมีบุคคลมากมายใน ปวศ จีน ที่มีความกตัญญูมากมายแต่ไม่ได้เล่าอยู่ใน 24 เรื่องนี้   ส่วนบู๊ซ้งสู้เสือ   ก็มิได้เป็นคนที่มีความกตัญญูดีเด่นอะไร  เพียงแต่เข้าป่า เจอเสือมาทำร้ายตนเอง ก็ป้องกันชีวิตตนเลยฆ่าเสือ  ต่างกับ หยางเซียง คห 20 ที่ฆ่าเสือเพื่อช่วยชีวิตพ่อตน +++++ จากคุณ : Fortunism - [ 9 พ.ค. 52 00:31:16 ]

ความคิดเห็นที่ 36 จำได้ว่าเมื่อก่อน พี่หมู ขายหัวเราะ เคยเอามาเขียนเป็นการ์ตูนลงในมหาสนุกด้วยครับ จากคุณ : แว่นตาเคมี - [ 9 พ.ค. 52 03:09:16 ]

ความคิดเห็นที่ 37 แหล่มเรย กตัญญูคือยอดคุณธรรม (แต่บางทีก็ไปด้วยกันไม่ค่อยได้)อิอิ โวตๆ จากคุณ : น้องนิดหน่อย - [ 9 พ.ค. 52 10:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ดีจัง ได้ความรู้ ในบริบทไทย ยอดกตัญญูนี่ สุวรรณสามคงนับว่าเป็นยอดกตัญญูได้เช่นกันเนาะ จากคุณ : cybrarian - [ 9 พ.ค. 52 20:23:21 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เราก็มีที่บ้านคะแต่เป็นขาวดำเก่ามากๆ แล้วก็มีเล่มอื่นๆอีกที่เกี่ยวกับความกตัญญู ชอบอ่านมากๆ แต่มีเรื่องนึงที่รปะทับใจเราและยังจำเนื้อเรื่องได้คร่าวๆ เอามาเล่าให้ฟังนะคะ ขาดตกยังไงอย่าว่ากันนะ เราเล่าไม่เก่งอาจจะเล่ายาวไป แต่เราชอบความกตัญญูของลูกชายมากคะลองอ่านดูนะคะ มีครอบครัวหนึ่ง มีสามีและภรรยามีลูกและมีแม่สามีที่แก่แล้ว ลูกสะใภ้กับแม่สามีมักจะมีปัญหาทะเลาะกันตลอด แล้วตัวภรรยาก็มักจะไปบ่นเรื่องแม่สามีให้สามีฟังทุกวันๆ ส่วนแม่ของสามีก็จะมีความเศร้าหมองและชอบบ่นน้อยใจอยู่เสมอกับลูกชาย จนกระทั่งมีอยู่ครั้งหนึ่งลูกสะใภ้ทะเลาะกับแม่สามีแรงมากและเข้าไปโวยวายกับสามี ตัวสามีเลยบอกภรรยาว่าลองให้ทำดีกับแม่สามีก่อนยอมๆเอาใจอย่าไปเถียงแล้วดูซิว่าแม่จะ ทำอย่างไร ถ้าแม่ยังทำไม่ดีกับเธอ เราจะวางแผนฆ่าแม่ให้ตายกัน แต่ตอนนี้ยังฆ่าไม่ได้ไม่งั้นเพื่อนบ้านจะรู้ว่าเราฆ่าเพราะเพื่อนบ้านเห็นว่าเธอชอบทะเลากับแม่ ภรรยาจึงดีใจที่จะได้จำกัดแม่สามี เธอเลยแกล้งทำดีต่อแม่สามีทุกวัน จนแม่สามีชอบใจและไม่เคยทะเลาะกัน แม่สามีก็ไม่เคยบ่นว่าอะไรให้ได้ยินอีกเลย ทุกวันสามีจะถามภรรยาว่าเป็นยังไงบ้างแม่ดีกับเธอมั้ย ภรรยาก็จะตอบว่าดีขึ้นบ้างแต่ก็ยังชอบทำตัวมีปัญหา สามีก็บอกว่าดีแล้วทนๆไปก่อนไว้ให้แม่ตายใจ เพื่อนบ้านเชื่อว่าเราไม่มีปัญหาแล้ว เราค่อยจัดการกับแม่ ดังนั้นภรรยาก็ยอมทำตาม ผ่านไปอีกหลายวัน ทุกๆวันภรรยาก็ยังจะคอยถามว่าเมื่อไหร่จะจัดการแม่ซักทีสามีก็บอกให้รอๆๆ จนมาวันหนึ่งภรรยาคาดคั้นกับสามีว่าให้จัดการกับฆ่าแม่ได้แล้วเพราะตอนนี้ใครๆก้อเชื่อว่าเธอไม่มีปัญหากับแม่สามีอีก สามีได้ยินอย่างนั้นจึงบอกว่าได้เลย คงถึงเวลาแล้วแต่ต้องรอให้แม่หลับก่อนแล้วเราจะจัดการ ภรรยาจึงดีใจมาก พอกลางคืนตอนจะแม่เข้านอน สามีจึงเดินเข้าครัวไปหยิบมีดออกมาและถามภรรยาว่าเราจะใช้มีดนี้ฆ่าแม่ดีมั้ย ภรรยาก็บอกว่าดีๆๆให้รีบจัดการ สามีจึงถือมีดเข้าไปหาแม่และพาภรรยาไปด้วย ทันไดนั้นสามีก็จับภรรยาไว้และเอามีดขึ้นมาทำท่าจะฆ่าแทงเธอ แล้วพูดว่า ทำไมเธอถึงได้เลวและอกตัญญูต่อแม่ของเขาขนาดนี้ เขาอุส่าต์ทำอุบายให้ลองทำดีกับแม่เพื่อที่เธอจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วแม่ดีกับเธอขนาดไหน แต่เธอไม่เคยสำนึกและยังยุให้เขาฆ่าแม่อีก วันนี้เขาจะฆ่าเธอซะ และเธอจะได้ไม่ต้องทำให้แม่เสียใจอีกต่อไป เมื่อแม่เห็นดังนั้นก็บอกลูกชายว่าอย่าฆ่าภรรยาเลยเธอจะเป็นฝ่ายไปเองเพราะไม่อยากให้ลูกเป็นผู้ร้ายฆ่าคน ภรรยาตกใจมากเธอคุกเข่าขอร้องให้สามีไว้ชีวิตเธอ สามีก็ไม่ยอมยังคิดจะฆ่าเธอให้ตาย  แต่แม่ก็ได้ห้ามเอาไว้และขอให้เห็นแก่แม่ ภรรยาจึงได้สำนึกได้และร้องไห้บอกว่า แล้วเธอจะไม่คิดร้ายกับแม่สามีอีก เขาจึงให้โอกาสเธอ แล้วเขาก็หยิบหนังสือออกมาจาอกเสื้อหนึ่งเล่ม เป็นหนังสือที่เขียนเกี่ยวบุญคุณของบุพการี เขาบอกเธอว่าเขาเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้กับตัวตลอดเวลาเอาไว้เป็นเครื่องเตือนใจและอ่านทุกครั้งที่เธอคอยยุแยงและด่าว่าแม่ของเขา ต่อไปนี้เธอต้องอ่านหนังสือนี้ทุกวัน และจากนี้ไปถ้าเธอคิดร้ายกับแม่เขาเมื่อไหร่เขาจะฆ่าเธอทันที ภรรยาจึงสำนึกได้ในความเมตตาของแม่สามีและเธอก็กลับตัวกลับใจดูแลแม่สามีเป็นอย่างดีตลอดมา จากคุณ : BBabe - [ 10 พ.ค. 52 03:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ที่มา http://www.84000.org/true/569.html พระพุทธศาสนาจากพระโอษฐ์ : วิธีตอบแทนคุณบิดามารดาที่ถูกต้อง ปัญหา การที่จะตอบสนองบุญคุณมารดาบิดาได้อย่างถูกต้องและเต็มที่นั้น บุตรธิดาควรจะทำอย่างไรบ้าง ? พุทธดำรัสตอบ 'ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย การที่จะตอบแทนคุณแก่บุคคลทั้ง ๒ คือ มารดา ๑ บิดา ๑ เรากล่าวว่ากระทำไม่ได้ง่ายเลย 'ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุตรพึงแบกมารดาด้วยบ่าข้างหนึ่ง แบกบิดาด้วยบ่าข้างหนึ่ง เขามีอายุมีชีวิตอยู่ตลอดร้อยปี และพึงปฏิบัติบำรุงทั้ง ๒ ด้วยการอบกลิ่น การนวด การให้อาบน้ำ และการบีบนวดอวัยวะต่าง ๆ แก่ท่านทั้งสอง แม้ท่านทั้ง ๒ ก็พึงถ่ายอุจจาระบนบ่านั่นเอง ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ชื่อว่าตอบแทนบุญคุณแก่มารดาบิดา 'ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย อนึ่ง บุตรพึงตั้งมารดาไว้ในราชสมบัติ มีอำนาจยิ่งใหญ่ในแผ่นดินใหญ่ อันมีรัตนะ ๗ ประการมากหลายนี้ แม้กระนั้นก็ยังไม่ชื่อว่าตอบแทนคุณมารดาบิดา ข้อนั้นเพราะเหตุไร เพราะมารดาบิดามีอุปการะมาก เป็นผู้บำรุงเลี้ยง เป็นผู้สอนให้ลูกรู้จักโลก “ส่วนบุตรคนใด ทำให้มารดาบิดาผู้ไม่มีศรัทธาให้สมาทานตั้งมั่นในสัทธาสัมปทา ให้มารดาบิดาผู้มีทุศีลสมาทานตั้งมั่นในสีลสัมปทา ให้บิดามารดาผู้มีความตระหนี่สมาทานตั้งมั่นในจาคสัมปทา ให้มารดาบิดาผู้ทรามปัญญา สมาทานตั้งมั่นในปัญญาสัมปทา ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ด้วยเหตุมีประมาณเท่านั้น และบุตรย่อมชื่อว่าเป็นผู้อันกระทำตอบแทนบุญคุณแก่มารดาบิดาแล้ว' ป. ทุก. อํ. (๒๗๘) ตบ. ๒๐ : ๗๘-๗๙ ตท. ๒๐ : ๗๐-๗๑ ตอ. G.S. ๑ : ๕๖-๕๗ แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 52 11:17:28 จากคุณ : Chocolate_X - [ 10 พ.ค. 52 11:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ขอบคุณมากสำหรับเรื่องราวดีๆ วันหนังนำมาให้อ่านอีกน่ะครับ จากคุณ : t.tays - [ 10 พ.ค. 52 13:17:45 ]

ความคิดเห็นที่ 42 เป็นกระทู้ที่ดีที่สุดในเวปพันทิพกระทู้หนึ่งเลยทีเดียว ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ดีใจที่ใจดี - [ 10 พ.ค. 52 19:59:02 ]

ความคิดเห็นที่ 43 โหวตแล้วช่วยเก็บเข้าคลังกระทู้ด้วยนะคะ กลับมาอ่านแล้วก็คืดถึงพ่อแม่ อีกแล้ว อยากกลับบ้าน จากคุณ : ploy_angjoe - [ 11 พ.ค. 52 14:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ยอดเยี่ยมครับ ^_^ จากคุณ : กรประเสริฐ - [ 11 พ.ค. 52 18:29:35 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณคุณ fortunism ที่ช่วยเข้ามาขยายความครับ จากคุณ : โกฏิดารา (เทราสเฟียร์) - [ 11 พ.ค. 52 19:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 46 มาช่วยโหวต จากคุณ : ตังชัย - [ 12 พ.ค. 52 16:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 47 ในมุมมองของข้าพเจ้า วัฒนธรรมจีนให้ความสำคัญกับคุณธรรมในเรื่องของความซื่อสัตย์ ความกตัญญูเป็นอย่างยิ่ง ดังจะเห็นได้ว่ามีรูปเคารพเทพเจ้ากวนอู ให้ข้าพเจ้าเห็นได้บ่อย ซึ่งเคยทำให้ข้าพเจ้าสงสัยว่าเหตุใดข้าพเจ้าจึงไม่เห็นรูปเคารพ เทพเจ้าขงเบ้ง ให้เห็นบ้าง ทั้งที่เป็นบุคคลในยุคสมัยเดียวกัน ผู้มีเชื้อสายจีน   เหมือนกับว่าจะมีพรสวรรค์ในการบริหารจัดการ กลยุทธ์ เล่เหลี่ยม การค้า การดำเนินธุรกิจ ติดตัวมาแต่กำเนิด ซึ่งหากใช้คู่กับคุณธรรมสองประการนี้ ก็จะเป็นยอดคนได้ไม่ยาก น่าเสียดายที่หลายคนรุ่นหลังมองข้ามคุณธรรม ใช้เพียงความสามารถ จึงทำให้เป็นยอดคนได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น จากคุณ : บ้านนอกไฮโซ - [ 13 พ.ค. 52 11:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาอ่านหลายวันแล้วคะ วันนี้มาโหวต จากคุณ : sawkitty - [ 13 พ.ค. 52 19:36:20 ]