Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com


    ร่วมระลึกถึงเหตุการณ์แผ่นดินไหวที่มณฑลเสฉวนในวันที่สิบสองพฤษภาปีที่แล้ว

    ขออนุญาตนำบันทึกประสบการณ์ที่ได้ประสบกับแผ่นดินไหวในครั้งนั้น
    กับรูปภาพบางส่วนมาลงนะคะ ในวันที่สิบสองพฤษภานี้ครบรอบหนึ่งปี
    พอดีสำหรับเหตุการณ์ภัยธรรมชาติอันน่าโศกสลดครั้งนั้น

    ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมาเจอเหตุการณ์แผ่นดินไหว  วันจันทร์ที่สิบสองพฤษภา เช้าไปเรียนตามปกติ
    วันนี้การเรียนการสอนช่วงเช้าออกจะสนุกด้วยซ้ำไป    ตอนบ่ายสองออกไปเรียนคาบบ่าย  นั่งจดเล็กเชอร์
    ยังไม่ถึงสิบนาที  อยู่ๆห้องเรียนทั้งห้องก็สั่น ตอนแรกเราก็นึกว่ามีรถใหญ่แล่นผ่านตึกเรียน  ปรากฏว่าผ่าน
    ไปซักสามวิ  เหล่าซือบอกให้รีบวิ่ง  วิ่งออกจากห้องไม่คิดชีวิต  จากชั้นสี่  ตอนนั้นกลัวมาก  ระหว่างที่ลง
    บันไดมีกระเบื้องร่วงลงมาด้วย  แต่ไม่มีใครเป็นอะไร   ตอนวิ่ง คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะทันมั้ย  จะรอดมั้ย  ใน
    ที่สุดก็พ้นตึกจนได้  มายืนตรงสวนหน้าตึกเรียน  กอดกะเพื่อนเกาหลีอีกสองคน  ขวัญผวามาก ๆ  ยังสั่นอีกพัก
    ใหญ่ ๆ ถึงหยุด   คนเฉิงตูก็ตื่นตกใจกัน  พวกเค้าก็บอกว่าที่นี่ไม่เคยเกิดเหมือนกัน  จากนั้นได้ข่าวว่าจะมี after shock อีก แต่ยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่   จากนั้นไปรวมตัวกันที่สนามหญ้าหน้าหอ  ไม่กล้าเข้าหอ  รอ รอ รอ และก็รอ
    มีคนเริ่มเข้าไปของสำคัญในหอ  ก็เลยไปเอาบ้าง  ห้องอยู่ชั้นสาม เข้าไปเอา passport  เงิน บัตรเอทีเอ็ม  ตั๋วเครื่องบิน แล้วก้อโน้ตบุ๊ค เอาใส่เป้ลงมา   จากนั้นได้ยินมาว่าทุ่มนึงจะมีอีก  ซักหกโมงขึ้นไปเอาหมอนกะผ้าห่ม
    และรอคอยต่อไป  แต่พอใกล้จะทุ่มนึง กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  จากนั้นก็มีข่าวมาอีกว่าประมาณเที่ยงคืนถึงตีสองในช่วงเวลานั้นจะมีอีก    หลังจากที่เกิดแผ่นดินไหวครั้งแรกนั้น  โทรศัพท์โทรออกไม่ได้เลย ทุกคนพยายามติดต่อทางบ้านแต่ทำไม่ได้  หลังจากผ่านไปชั่วโมงนึงเราก็โทรหาน้องสาวติด  น้องสาวบอกว่ารู้แล้ว ที่กทม.ออกข่าวอยู่ เมืองที่เกิดเหตุชื่อว่าเมืองเวิ่นชวน 汶川  ห่างจากเมืองที่เราเรียนอยู่เฉิงตู成都เก้าสิบกิโล อยู่ในมณฑลเสฉวน四川 เหมือนกัน  แผ่นดินไหวครั้งนี้ประมาณ 7.8 ริคเตอร์    

        คืนนั้นทุกคนเข้าหอไม่ได้ ต้องนอนที่สนามหญ้าหน้าหอ  พอเวลาใกล้พลบค่ำ  ที่นี่มืดช้ามาก  ประมาณทุ่มครึ่งฟ้ายังสว่างอยู่เลย   ตอนนี้ทุกคนปูผ้าห่มและจับกลุ่มคุยกันรอเวลาเกิดอาฟเตอร์ช็อค  มอง ๆ ไป แล้วให้ความรู้สึกเหมือนมาเข้าค่ายนานาชาติยังไงไม่รู้  มีทุกชาติเลย  ไทย เกาหลี ญี่ปุ่น เวียดนาม อเมริกา ฝรั่งเศส อิตาลี รัสเซีย ลาว  ระหว่างที่รอก็ฟังข่าววิทยุไปด้วย  ประมาณสี่ทุ่มได้ข่าวว่าตอนนี้ตายไปเจ็ดพันกว่าคนแล้ว  ตอนนี้ติดต่อแม่ได้แล้ว  ค่อยยังชั่วหน่อย  จากนั้นก็ไปนั่งคุยกะเพื่อนญี่ปุ่นและเกาหลี  แต่พอเที่ยงคืนมาถึง  ก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น  จริง ๆ แล้วเป็นความเข้าใจผิด  พวกเราคิดว่าอาฟเตอร์ช็อคจะรุนแรงจนรู้สึกได้  แต่ใครจะรู้ว่าคืนนั้นเกิดอาฟเตอร์ช็อคไปทั้งหมดพันกว่าครั้ง ๆ แต่เบา ๆ  ทำให้พวกเราไม่รู้   ในหมู่นักศึกษาต่างชาติมีเพียงคนญี่ปุ่นที่ไม่ได้ตื่นเต้น หรือกลัวอะไร  เพราะเหตุการณ์อย่างนี้ที่ญี่ปุ่นเกิดขึ้นจนชินชาเสียแล้ว  สรุปคืนนั้นเราก็นอนอยู่ที่สนามหญ้า ฝนลงเม็ดปรอย ๆ แต่ไม่มีทางเลือก  เอาผ้าห่มคลุมหน้าและพยายามข่มตาหลับ  ในที่สุดซักประมาณตีห้าทางหอถึงอนุญาตให้เข้าไปนอนในหอได้  ไปนอนห้องเพื่อนที่ชั้นสาม  แต่ช่วงที่นอนอยู่บนเตียงนั้นรู้สึกตลอดเวลาว่าเตียงสั่นอยู่ เสียวชะมัด  มีอยู่ครั้งนึงตอนแปดโมง เตียงสั่นค่อนข้างแรง  ไม่ไหวแล้ว  นอนไม่หลับแล้ว  ลงมาข้างล่าง  ก็มีประกาศเตือนอีกว่าสิบโมงจะมีอีก ให้ทุกคนมารวมตัวกันข้างล่าง  แต่ในที่สุดแล้วก็ไม่มีอะไร  ทุกครั้งที่มีคำเตือน มักจะไม่มีอะไร  แต่ช่วงที่เราไม่ได้ระวังตัว อย่างตอนอาบน้ำ  ต้มมาม่าอยู่ มาแบบไม่ให้รู้ตัว วันแรก วิ่งขึ้นวิ่งลงชั้นสามเป็นว่าเล่น  ทั้งเหนื่อย ทั้งผวา ทั้งกลัวหกล้มตกบันได   และแล้ววันที่สองกับวันที่สามก็เอาผ้าปูไปนอนชั้นหนึ่ง  ไม่อยากวิ่งจากชั้นสามแล้ว.....

    จากคุณ : nuncharee - [ 12 พ.ค. 52 00:00:37 ]

 
 


ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com