ความคิดเห็นที่ 1 ตัวอย่างค่ะ พอจะช่วยอธิบายได้ไหมคะ ว่าทำไมเสียงวรรณยุกต์ตัวเลขมากจัง เอ หรือจะไม่ใช่เสียงวรรณยุกต์นะ จากคุณ : น้ำนิ่งไทย (น้ำนิ่งไทย) - [ 18 พ.ค. 52 12:21:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ้าว ทำไมยังไม่มีรูปล่ะ ขอลองอีกทีนะคะ ต้องขอโทษด้วย มือใหม่ ไม่ค่อยได้ใส่รูปน่ะค่ะ แฮ่ๆ จากคุณ : น้ำนิ่งไทย (น้ำนิ่งไทย) - [ 18 พ.ค. 52 12:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอตั้งสมมติฐานว่า เป็นเพราะเพื่อความกระจ่างในถ่ายเสียงครับ ภาษาไทยมีวรรณยุกต์บางเสียงที่เป็นเสียงสูงต่ำ(ในวรรณยุกต์เดียวกัน) เรียกว่า contour tone (tone shifts from one tone to another tone within one syllable) เช่น เสียงจัตวา และเสียงเอก (ในคำ "หนา" และ "กว่า" เป็นต้น สังเกตุดีๆ จะ ในขณะที่เสียงอื่นๆ จะเป็นเสียงคงที่ หรือ level tone เช่นเสียงสามัญ) ดังนั้นการที่ใช้เลขสองตัวคงต้องการทำให้ชัดเจน ถ้าเป็นคอนทัวร์โทน ก็เป็นเลขต่างกัน แต่ถ้าเป็นเสียงเลเวลโทน ก็จะเป็นเลขเหมือนกันสองตัว (ปล ความรู้ภาษาไทยแค่หางอึ่งครับ) จากคุณ : krisdauw - [ 18 พ.ค. 52 13:13:22 A:98.201.118.21 X: TicketID:211004 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ระดับเสียงต่ำ -> สูง ไล่จาก 1->5 ----------------- 5 ----------------- 4 ----------------- 3 ----------------- 2 ----------------- 1 เสียงสามัญอยู่ตรงกลางไม่มีการเปลี่ยนระดับเสียง เริ่มที่ระดับ 3 จบที่ระดับ 3 จึงแทนด้วย 33 เสียงเอกเป็นเสียงต่ำที่มีการเปลี่ยนระดับเล็กน้อย จากระดับ 2 ไป 1 จึงแทนด้วย 21 เสียงโทเป็น falling เปลี่ยนระดับเสียงจาก 4 ไป 1 เสียงตรีเป็นเสียงสูง มีการเปลี่ยนระดับเล็กน้อยจาก 4 ไป 5 เสียงจัตวาเป็นเสียง rising มีการเปลี่ยนระดับเสียงจาก 1 ไป 4 จากคุณ : Tone (tidtee_1) - [ 18 พ.ค. 52 13:17:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขออนุญาตมาเพิ่มเติมด้านบนนะครับ ระบบการเลข5ระดับ คิดค้นโดย Chao, Yuen-Ren (1930) A system of tone-letters. Le Maitre Phonetique 30: 24-27 ครับ ซึ่งเท่าที่ทราบระบบนี้ยังไม่ได้รวมอยู่ใน IPA นะครับ ส่วน IPA ลองดูในหน้านี้นะครับ http://en.wikipedia.org/wiki/Thai_language ซึ่งระบบนี้ใช้กันในกลุ่มภาษาในแถบเอเชีย โดย 1 ระดับต่ำสุด และ 5 ระดับสุงสุด แต่ในกลุ่มภาษา Mesoamerica นั้นใช้ระบบ 5 ระดับเช่นกัน แต่ผกผันกัน โดย 1 เป็นระดับสูงสุด และ 5เป็นระดับต่ำสุดครับ แต่ว่า ระดับทั้ง 5 นี้ เป็นความสัมพันธ์ ของ Tone จาก ระดับสุงสุดถึงต่ำสุดของ แต่ละภาษา แต่ละท้องถิ่น และแต่ละบุคคล จึงไม่สามารถระบุ ค่า Fo ที่คงที่ได้ครับ และลักษณะของทั้ง Level and contour tone นั้น เป็น การบอกแบบคร่าวๆ แท้ที่จริง ระดับ Tone มีโค้งมากโค้งน้อย จำเป็นต้องดู graph เพื่อทำความเข้าใจ แต่ ง่ายสุดคือ การฟังเสียงเจ้าของภาษาออกเสียงวรรณยุกต์นั้นๆครับ ลองเปรียบเทียบระบบวรรณยุกต์ ของภาษาไต หลายภาษาที่พบในประเทศไทยนะครับ 1. Siamese ภาษาบางกอก ภาษาไทยสยาม ภาษาไทยกลาง 1.1 สำเนียงถิ่นกรุงเทพมหานคร 1.1.1 T1 = *33 = 32 : khaa1 = คา - ใช้ใน- A234 1.1.2 T2 = 22 = 21 : khaa2 = ข่า  - ใช้ใน- B123, DS123, DL123 1.1.3 T3 = 41 = 51 : khaa3 = ค่า - ใช้ใน- B4, C123, DL4 1.1.4 T4 = 55 = 45 : khaa4 = ค้า - ใช้ใน- C4, DS4 1.1.5 T5 = 24 = 24 : khaa5 = ขา - ใช้ใน- A1 *Tone level แถวแรก อ้างอิง Gedney, edited by Hudak (2008), แถวสองอ้างอิง Gandour(1979) จะเห็นว่ามี variation ในการตีความระดับด้วยครับ 2. Isan ภาษาอีสาน ภาษาลาวอีสาน 2.1 สำเนียงอำเภอเมืองหนองคาย 2.1.1 *T1 = 24 : naa1 = หนา - ใช้ใน- A1, DS123 2.1.2 T2 = 11 : ?aa2 = อา (สาว) - ใช้ใน- A23, DL123 2.1.3 T3 = 44 : thaa3 = ท่า - ใช้ใน- B1234, DS4 2.1.4 T4 = 22 : naa4 = หน้า - ใช้ใน-  C1 2.1.5 T5 = 42 : naa5 = น้า - ใช้ใน-  C234, DL4 2.1.6 T6 = 55 : naa6 = นา - ใช้ใน-  A4 *Tone level อ้างอิง Gedney, edited by Hudak (2008) 3. Thai Yuan ภาษาคำเมือง ภาษาล้านนา 3.1สำเนียงอำเภอเมืองเชียงใหม่ 3.1.1 *T1 = 44 = 33 = 33 : pii1 = พี  - ใช้ใน- A34 3.1.2 T2 = 14 = 24 = 24 : pii2 = ปี - ใช้ใน- A12, DS123 3.1.3 T3 = 22 = 22 = 21 : sii3 = สี่ - ใช้ใน- B123, DL123 3.1.4 T4 = 41 = 41 = 42 : pii4 = พี่ - ใช้ใน- B4, DL4 3.1.5 T5 = 53?** = 44 = 43? : khii5 = ขี้ - ใช้ใน- C12 3.1.6 T6 = 454? = 55 = 45 : cii6 = ชี้ - ใช้ใน- C4, DS4 * Tone level แถวแรก อ้างอิง Hudak (1997), แถวสอง Hass (1958), แถวสาม อรุณรัตน์ วิเชียรเขียว และคณะ (๒๕๓๙) ** Glottalized = ? 4. Pak Thai ภาษาปักษ์ใต้ 4.1 สำเนียงถิ่นอำเภอเมืองนครศรีธรรมราช 4.1.1 T1 แบ่งออกเป็น 2 allophone 4.1.1.1 T1 = 453 : kha1 (453)= ขา ; kha1 (453)= ข่า - ใช้ใน- A1, B1 4.1.1.2 T1 = 45 : khat1 (45) = ขัด - ใช้ใน- DS1 4.1.2 T2 = 44 : khaa2 = ข้า  - ใช้ใน- C1, DL1 4.1.3 T3 แบ่งออกเป็น 2 allophone 4.1.3.1 T3 = 343 : pii3 = ปี  - ใช้ใน- A23, B23 4.1.3.2 T3 = 34 : pat3 = ปัด  - ใช้ใน- DS23 4.1.4 T4 = 33 : paa4 = ป้า  - ใช้ใน- C23, DL23 4.1.5 T5 = 232 : khaa5 = คา  - ใช้ใน- A4 4.1.6 T6 = 24 : khaa6 = ค่า - ใช้ใน- B4, DL4 4.1.7 T7 = 21 : khaa7 = ค้า  - ใช้ใน- C4, DS4 อนันต์ อารีย์พงศ์ และคณะ (๒๕๕๑) ลองกลับมาดู Cognate คา คา khaaA4 ภาษาสยาม, กทม = /khaa32/ = khaaT1 ภาษาอีสาน, หนองคาย =  /khaa55/ = khaaT6 ภาษาคำเมือง, เชียงใหม่ = /khaa44/ = khaaT1 ภาษาปักษ์ใต้, นครศรีธรรมราช = /khaa232/ = khaaT5 สรุปอีกที ผมว่าจะออกเสียงให้คล้ายเจ้าของภาษายังไงก็ต้องฟังเสียงตัวอย่างจากเจ้าของภาษาครับ IPA ที่บันทึกส่วนใหญ่เป็น Broad Transcription หรือ Phonemic Transcription  หาได้ยากที่ใครจะบันทึกในแบบ Narrow Transcription หรือ Phonetic transcription ซึ่งแม้จะเป็น phonetics transcription โดยละเอียดแล้ว แต่ยังไงก็ไม่สามารถบอกเล่าลักษณะในทุกมิติทั้งหมดของเสียงได้อยู่ดีครับ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 02:30:42 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 01:55:57 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 01:51:51 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 01:50:12 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 01:38:24 จากคุณ : Paphmania - [ 19 พ.ค. 52 01:31:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ถูกต้องครับ เหตุผลอีกอย่างคือ broad transcription บางครั้งก็ยากที่จะถ่ายเสียงด้วย เพราะว่าในบางสิ่งแวดล้อม ก็ออกเสียงอย่างหนึ่ง ในอีกสิ่งแวดล้อมก็ออกเสียงอีกอย่างหนึ่ง (เช่น ในการพูดแบบอ่าน หรือพูดแบบเร็ว หรือพูดแล้วมีเสียงสระตามมาในคำต่อไปไหม ฯลฯ) เพราะฉะนั้นถ้าจะถ่ายทอดจริงๆ คงต้องบอกบริบท (allophonic environment) ทุกอัน ซึ่งเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วด้วยครับ จากคุณ : krisdauw - [ 19 พ.ค. 52 01:50:20 A:98.201.118.21 X: TicketID:211004 ]