ความคิดเห็นที่ 1 ข้อแรกขอบอกว่าการที่งานไม่ผ่านพิจารณานั้นเป็นเรื่องธรรมดามากๆ อย่าท้อและอย่าเพิ่งพี่ป็อดไป ลองอ่านประวัตินักเขียนดู น้อยนักที่จะประสบความสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว หนังสือหลายเล่มที่เป็น best seller ในโลกใบนี้ไม่ผ่านพิจารณามานักต่อนักแล้ว ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ พยายามเข้า และยิ่งพยายามตอนนี้ก็ยิ่งได้เปรียบ เขียนมากเท่าไหร่ยิ่งดี งานเขียนไม่ได้เหมือนงานบางงานที่ยิ่งสูงวัยยิ่งไม่มีใครต้องการ ต้องโละทิ้ง แต่ยิ่งอายุเยอะ ประสบการณ์แยะ งานยิ่งข้นเข้มขึ้น จากคุณ : ลล - [ 28 พ.ค. 52 00:21:59 A:58.9.45.140 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่มีคำว่าสายไปหรอกค่ะ ถ้าคุณจะเริ่มทำอะไรซักอย่างนึง เรามีเพื่อนที่ตอนนี้เป็นนักเขียนดัง มีผลงานออกมาแล้วหลายเรื่อง เธอเริ่มต้นอาชีพนักเขียนเมื่อตอนอายุ 36 ค่ะ และเชื่อเถอะค่ะว่าก่อนที่จะประสบความสำเร็จ เธอก็เคยเป็นเหมือนอย่างคุณมาก่อน เพราะงั้นอย่าเพิ่งท้อค่ะ คุณอายุยังน้อยยังมีเวลาอีกมากที่จะไล่ตามความฝัน ขอให้ประสบความสำเร็จกับสิ่งที่ฝันไว้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : o_pinP - [ 28 พ.ค. 52 00:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นักเขียน Harry Potter เริ่มเมื่ออายุเท่าไรครับ? คิดว่า จขกท คงทราบ จากคุณ : K.Senior - [ 28 พ.ค. 52 00:53:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ... คนที่จะสร้างงานเขียนได้ดี ต้องใช้ประสบการณ์ ประสบการณ์ต่าง ๆ ที่สั่งสมมา ตั้งแต่จำความได้จะถูกนำมาใช้ ยิ่งมีมากยิ่งสามารถถ่ายทอดได้มาก ให้รายละเอียดต่าง ๆ ได้ดีกว่า ผู้ไม่มีประสบการณ์ จากคุณ : Mr. Fusion - [ 28 พ.ค. 52 01:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เด็กรุ่นใหม่จะรีบประสบความสำเร็จกันไปถึงไหน อายุ 18-19 งานเขียนไม่ผ่าน ก็สติแตกแล้ว   อายุแค่นี้ยังมีเรื่องในโลกที่คุณไม่รู้ไม่เห็นอีกไม่รู้เท่าไหร่ เท่าที่อ่านคิดว่าคุณกำลังเปรียบเทียบกับคนอื่น ว่าอายุเท่ากันแต่คนอื่นกลายเป็นนักเขียนมีชื่อไปแล้ว  แล้วกลับมาคิดว่าเราก็เก่ง ทำไมทำไม่ได้อย่างเขา นี่แสดงให้เห็นว่าวิธีคิดยังไม่ได้ไปไหนไกลเลย คุณกลับไปถามตัวเองก่อนเถอะว่าอยากเป็นนักเขียนจริงหรือ และอยากเป็นเพราะอะไร ถ้าเพราะอาชีพนักเขียนมันดูเท่ มีชื่อเสียง ได้เงินเยอะ ไปทำอาชีพอื่นเถอะ คนที่รักการเขียนหนังสือจริง ๆ ไม่มาถามใครหรอกว่า สายเกินไปไหมที่จะเป็นนักเขียน แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 52 08:24:53 จากคุณ : tomatolatte - [ 28 พ.ค. 52 08:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มายืนยันว่าไม่สายแน่นอน หลายคนมาเริ่มตอนอายุมาก ๆ แบบเลี้ยงลูกโตแล้วค่อยมาเขียนหนังสือก็มีครับ จากคุณ : ผู้ชายที่หลงรักตัวอักษร - [ 28 พ.ค. 52 09:09:26 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มานั่งคุยกับน้องด้วยคน... น้องโชคดีจังที่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร และพยายามมุ่งไปในทางนั้นตั้งแต่อายุยังน้อย บางคนในวัยนี้ยังไม่รู้จักตัวเอง ยังไม่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองจะเลือกเรียนอะไร ข้อนี้ถือว่าเป็นโชคดีของน้องมากๆ นะคะ ส่วนคำถามที่ถามว่าอายุน้อยไปไหมสำหรับนักเขียน ขอบตอบว่า "ไม่น้อย" ค่ะ เพราะมีน้องนักเขียนที่พี่รู้จักหลายคนที่อายุประมาณน้องนี่แหละ แต่มีงานเขียนของตัวเองออกมาเป็นเล่มแล้ว คำถามต่อไป ถ้าเริ่มต้นเป็นนักเขียนตอน 30 จะสายไปไหม ตอบว่า "ไม่สาย" ค่ะ เพราะพี่ก็เริ่มตอน 30 พอดิบพอดีเหมือนกัน แถมยังเป็นนักเขียนที่เพิ่งรู้ตัวว่าชอบเขียนตอนอายุเยอะเสียด้วย ที่ผ่านมาเป็นนักอ่านมากกว่าจะชอบเขียนค่ะ แต่เมื่อมีงานเขียนที่ได้รับการพิจารณาจาก สนพ. มาเล่มหนึ่งแล้วก็ทำให้มีกำลังในการเขียนต่อไป อายุยังน้อยก็จะมีประสบการณ์มาเล่าเรื่องในขอบเขตที่จำกัด มันจึงทำให้งานเขียนของเรายังไม่เตะตาบรรณาธิการเท่าไรนัก น้องมี log in แล้วลองเปิด blog ของตัวเองแล้วเขียนลงใน blog ซิคะ เขียนไปเรื่อยๆ เห็นอะไรก็เขียน รู้สึกยังไงก็เขียน มันจะเป็นการพัฒนาฝีมือในการเขียนของตัวเองด้วย งานเขียนในปัจจุบันมีหลากหลายแนวมาก ต้องถามตัวเองว่าชอบเขียนแบบไหน แต่เท่าที่อ่านมาดูเหมือนจะเขียนแนวหนัก ถ้าเป็นแนวคุณวินทร์ น้องจำเป็นต้องมีประสบการณ์ชีวิตที่ค่อนข้างมากเสียหน่อย ต้องมีความรู้ความเข้าใจรอบด้านจึงจะสามารถเขียนออกมาให้คนยอมรับในวงกว้างได้ ตอนนี้อายุยังน้อยเรียนรู้โลกไปเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบร้อนค่ะ อ่าน ท่องเที่ยว พูดคุยกับผู้มีความรู้หรือประสบการณ์ดีๆ ก็จะทำให้เรามีความรู้เพิ่มมากขึ้น จากนั้นลองเอามารวบรวมความคิด ใส่ทัศนคติของตัวเองลงไป แล้วก็เล่าเรื่องราวออกมาในงานเขียน ลองดูนะคะ ให้กำลังใจ ^^ จากคุณ : tiara - [ 28 พ.ค. 52 09:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 8 30 เป็นวัยแห่งการเริ่มต้น ^^ สู้ๆ ค่ะ  รออ่านผลงานนะ จากคุณ : =^aEaY^= - [ 28 พ.ค. 52 09:42:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เริ่มเขียนนิยายในสมุดที่ไม่ได้ใช้แล้วตอนอยู่ม.ปลาย เขียนด้วยดินสอ หลังจากนั้นไม่เคยเขียนอีก จนอายุเกือบสามสิบ แต่งนิยายโพสในเน็ต พอผลงานได้ตีพิมพ์ ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่างานเขียนของตัวเองมัน "พอขายได้" มีคนต้องการ น้องยังดีที่รู้ความสามารถตัวเองตั้งแต่อายุน้อย พี่เองเพิ่งรู้ตอนใกล้สามสิบ ถ้าเรียกมันว่าเริ่มต้น พี่ยังช้ากว่าน้องเยอะ เพราะไม่รู้ตัวมาก่อนเลย จากคุณ : BAHAMAS - [ 28 พ.ค. 52 10:06:59 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกความเห็นมากครับ   ตอบคห.5 นะครับ ผมไม่ได้สติแตกที่งานเขียนไม่ผ่านหรอกครับ มันเป็นเรื่องปกติแสนธรรมดาสุดๆ แม้แต่ตอนคุยกับทางบก. เขายังบอกเลยว่าเตรียมใจไว้ด้วยนะ (ผมเองก็หัวเราะระรื่น)  แล้วก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าอะไรทำให้คุณคิดว่าผมสติแตก ผมว่าคำคำนี้มันค่อนข้างจะออกแนวเพ้อคลั่งมากกว่าคนที่ยังมีสติดีนะ ถามว่าผมอยากเป็นนักเขียนเพราะอะไร ผมอยากเป็นเพราะผมอยากเขียนครับ ผมไม่ได้อยากเป็นเพราะมันเท่ มันเก่ง มันดัง สาเหตุที่ผมอยากเป็นนักเขียนอาชีพก็ด้วยเหตุที่ผมอยากนำสิ่งที่ผม"รัก" มาสร้างให้เป็นงาน พูดง่ายๆ คือผมอยากทำงานที่ผมรัก (อย่าบอกนะว่าคุณไม่อยาก)จากที่ผมฟังคุณมาเนี่ย ดูท่าทางคุณเองก็มีฝีมือด้านนี้ หรือเชี่ยวชาญด้านนี้อยู่ไม่น้อย บวกกับเป็นคนที่มีประสบการณ์อะไรหลายๆอย่างมากพอตัวแน่นอน(แต่คงไม่พอตัวแล้วล่ะ น่าจะมากเกินตัวด้วยซ้ำ) ผมเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นในวัยเดียวกัน ไม่ใช่เลยครับ ผมไม่เคยนึกถึงจุดนั้นเลย นี่ไม่ใช่การสอบเข้ามหาลัยนะครับ สำนักพิมพ์ไม่เคยกำหนดว่ารับนักเขียนแค่ 80 คน รับนักเขียนแค่ 300คน จากเป็นพันเป็นหมื่น แต่สาเหตุที่ผมมองว่าตัวเองยังด้อยอยู่นั้น ผมหมายถึงด้านประสบการณ์ ความคิด อารมณ์ รูปแบบการเขียน และผมก็ไม่ได้ซีเรียสกับจุดนี้หรอก สนุกดีซะอีกค่อยๆหาสไตล์ให้ตัวเอง แค่ผมบอกว่าตัวเองยังด้อยอยู่ เป็นกบในกะลาอยู่  คุณก็หาว่าผมไปอิจฉาคนโน้นคนนี้เอาซะแล้ว ใจไม่กว้างเอาเสียเลย คนที่รักการเขียนจริงๆ ไม่มาถามหรอกว่าสายเกินไปมั้ยที่จะเป็นนักเขียน จำเป็นด้วยเหรอครับที่ต้องไม่ถาม ผมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงห้ามถาม ผมถามก็ด้วยนึกสงสัยว่า ผมจะสามารถเก็บเกี่ยวประสบการณ์ได้มากพอมั้ยในวัยเมื่อไปถึงวัย 30 จริงๆ ผมถามก็ด้วยสงสัยว่าผมจะสามารถทำให้ "สิ่งที่ตัวเองรัก" ก่อเกิดเป็น "งานที่ตัวเองรัก" ได้ไหม ถามว่าป๊อดมั้ย ใช่ครับ ยอมรับว่าป๊อดจริงๆ เพราะกลัวว่าผมจะไม่สามารถรักษาสิ่งที่ตัวเองรักไปได้ตลอด (ก็เหมือนกับรักษาแฟนล่ะมั้ง 55+) แต่ผมยังไม่เห็นเส้นทางนะครับ ผมเชื่อว่าคุณมองเห็นเส้นทางนั้นแล้ว (ไม่งั้นก็อาจจะเดินผ่านมันไปแล้วก็ได้) และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ คุณน่าจะลองมาบอกทางให้นักเดินทาง มากกว่ามาบอกว่า "คนที่อยากเป็นนักเดินทาง ไม่มีใครเขาถามทางกันหรอก" ครับคุณอาจจะบอกว่า"แค่นี้ยอมรับไม่ได้หรอ" ครับ ผมไม่ว่าครับถ้าจะคิดอย่างนั้น ใครก็อยากเข้าข้างตัวเอง แต่ในเมื่อผมไม่ได้คิดอย่างที่คุณว่ามาจริง ผมก็ไม่จำเป็นต้องนั่งจ๋อง อ่านข้อความของคุณแล้วก็บอกว่า "โอ้ นี่สินะ ถึงจะถูก" แต่ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณคุณจริงๆนะครับ อะไรหลายๆอย่างมันสามารถมองได้สองด้าน เช่นกันในหลายๆประโยคที่คุณพิมพ์ถึงแม้จะเป็นข้อความเดียวกันแต่ก็มีทั้งสองด้าน ผมก็มาขอตอบด้านหนึ่งทีคุณพูดแล้วผมไม่ชอบ  และก็มาขอบคุณอีกด้านหนึ่งที่คุณพูดแล้วผมชอบครับ(จากใจจริงๆ)   ปล. จะโกรธผมก็ไม่ว่านะครับ แต่ผมไม่โกรธคุณเลย ผมถือว่าคุณและทุกคนที่เข้ามาตอบเป็นรุ่นพี่ที่หวังดีครับ และจะนำคำพูดของคุณเก็บไปเป็นแรงผลักดันครับผม จากคุณ : Loacker Vanilla - [ 28 พ.ค. 52 11:15:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าคุณเขียนต่อเนื่องตั้งแต่ตอนนี้ กว่าจะอายุ 30 คุณก็เป็นนักเขียนอาชีพได้สบาย เคยอ่านบทสัมภาษณ์ของคุณวินทร์ เขาใช้เวลาสิบปีกว่าจะมาถึงจุดนี้ เข้าใจว่า เขาเขียนเรื่อย ๆ ได้พิมพ์ไม่ได้พิมพ์ก็เขียน น่าจะประมาณนั้น อย่าลังเลสงสัยตัวเองให้เสียเวลา เรียนไปเขียนไป ไม่ต้องรีบร้อน อายุแค่นี้คุณเขียนสำนวนได้ขนาดนี้ การเป็นนักเขียนอาชีพไม่ไกลเกินเอื้อมหรอกค่ะ อย่าเอาอย่างผู้ใหญ่บางคนแถวนี้ (ดิฉันเองแหละ) ชอบแวะดูโน่นดูนี่ ไม่รู้ชาตินี้จะถึงจุดหมายหรือเปล่า จากคุณ : wanalee - [ 28 พ.ค. 52 12:06:38 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตัวหนังสือมันสะท้อนสิ่งที่อยู่ในใจ คิดอยู่เหมือนกันว่าเดี๋ยวคุณต้องบอกว่าคุณไม่คิดเอาตัวเองไปเปรียบเทียบคนอื่น เรื่องนี้คุณคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีว่าคิดอะไรอยู่ เราแสดงความเห็นจากข้อเขียนของคุณ จากประสบการณ์ของเราของเอง มันก็แล้วแต่ใครจะเห็นด้วยหรือไม่ คำว่าสติแตก อาจฟังแรงไปในความรู้สึกของคนอายุเท่าคุณ แต่ถ้าคุณคิดจะประกอบอาชีพนี้ บอกได้เลยว่าคำนี้เด็ก ๆ มาก   คุณบอกว่าคุณกลัวว่าจะไม่สามารถรักษาสิ่งที่รักไว้ได้ตลอดกาล ในความเห็นของเรามันสะท้อนถึงความไม่แน่ใจว่าจะรักงานเขียนไปตลอดชีวิตดีหรือไม่   งานเขียนไม่ใช่แฟน การเป็นนักเขียนคือการนำเสนอความคิดของเรา ดังนั้นมันจึงเป็นตัวเรา คุณเลิกกับตัวเองได้หรือ คุณแค่ไม่แน่ใจในสิ่งที่ทำต่างหาก ถ้าคุณยังมีคำถามแบบนี้ แสดงว่าคุณยังไม่รู้จริง ๆ ว่าตนเองอยากเป็นอะไรกันแน่ จากประสบการณ์ ตอนเริ่มทำงานมีเพื่อนร่วมงานวัยเดียวกันเยอะมาก แต่นานไป ก็เหลือคนรุ่นเดียวกันที่ยังทำงานหนังสือเหมือนกันไม่กี่คน แถมเหลือคนเขียนหนังสือจริง ๆ ไม่กี่คน มันไม่แปลกหรอกที่เราอาจเคยคิดว่าอยากทำงานนี้ รักงานนี้มาก แต่พอทำไปได้สักพัก ถึงจะรู้ว่าจริง ๆ ไม่ใช่ ถ้าคุณอยากรู้ว่าจะเป็นนักเขียนได้อย่างไร ทำไมไม่ถามตรง ๆ แทนที่จะแสดงโวหารไปเสียไกลขนาดนั้น เราไม่โกรธคุณหรอก ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ คนเรามีความเห็นต่อพฤติกรรมและข้อเขียนต่างกันได้ จากประสบการณ์ของเรา คุณก็ไม่ใช่คนแรกที่มีทัศนคติแบบนี้และเราก็เชื่อว่าไม่ใช่คนสุดท้ายด้วย การก้าวเข้ามาเป็นนักเขียนของคนแต่ละคนไม่เหมือนกัน  หากถามทางเรา เราไปบอกให้คห.ต่อไปแล้วกัน แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 52 13:32:09 จากคุณ : tomatolatte - [ 28 พ.ค. 52 12:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อาชีพนักเขียน มันขึ้นอยู่กับคุณตั้งเป้าหมายหรือมองอาชีพนี้อย่างไร ถ้าคุณคิดว่าจะเป็นนักเขียนเป็นอาชีพรอง โดยประกอบอาชีพอื่นเป็นหลักอยู่แล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรยาก ทุกวันนี้มีสนามให้นักเขียนมากมาย สนพ.นี้ไม่รับก็ส่งสนพ.อื่น (ส่วนจะได้ค่าเรื่องแค่ไหน อันนี้ตัวใครตัวมัน) ปัญหาอยู่ที่คุณจะสามารถสร้างสรรค์งานได้ดีแค่ไหนเท่านั้น แต่ถ้าคุณคิดจะยึด การเขียนหนังสือ เป็นอาชีพซึ่งหมายความ เลี้ยงตัวเองได้จากการเขียนหนังสือเพียงอย่างเดียว มันต้องวางแผนกันตั้งแต่วันนี้ หากยังเรียนหนังสืออยู่ ก็ฝึกเขียนหนังสือไปเรื่อย ๆ ที่สำคัญต้องอ่านหนังสือให้มาก และอย่าอ่านแนวเดียว หลังจากเรียนจบ แนะนำว่าควรเป็นหางานกองบรรณาธิการนิตยสาร เพราะเป็นงานที่ต้องเขียนหนังสือทุกวันซึ่งเท่ากับพัฒนาฝีมือในขณะเดียวกันได้เงินเดือนไปด้วย การทำงานหนังสือจะถูกบังคับให้พบผู้คนจำนวนมาก ซึ่งคือแหล่งข้อมูลที่ดีของคนเป็นนักเขียน เพราะการเขียนหนังสือก็คือการเขียนเรื่องเกี่ยวกับคน ถ้ารู้จักอยู่แค่ไม่กี่คน จะเขียนอะไรได้แค่ไหน ข้อดีของการเป็นสื่อมวลชนคือเราจะได้สัมผัสเบื้องหลังของผู้คนที่คนทั่วไปไม่มีโอกาสเห็น ระหว่างทำงานก็ต้องหาคอนเนคชั่นกับคนในวงการไปเรื่อย ๆ  สร้างผลงานให้ผู้ใหญ่รู้ว่าเราทำอะไรได้บ้าง เชี่ยวชาญทางไหน อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับทักษะของแต่ละคนว่าทำได้แค่ไหน เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมก็ขึ้นอยู่คุณว่าจะเลือกเป็นนักเขียนอิสระ หรือมีสังกัด เราจะไม่ให้กำลังใจหรอกว่าอาชีพนี้ง่าย  เพราะมันไม่ง่าย ต้องทุ่มเท ต้องแข็งแกร่งเพราะจะต้องเจอกับคำพูดและผู้คนที่ทำให้เสียใจได้ตลอดเวลา ต้องเคยถูกเอาเปรียบ และบอกได้เลยว่าเสียน้ำตากันมาแล้วทั้งนั้น แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 52 13:27:32 จากคุณ : tomatolatte - [ 28 พ.ค. 52 13:16:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มีประโยชน์ดีครับ ถึงจะแย้งกัน ก็แย้งอย่างมีประโยชน์...... จากคุณ : Silent-Viper - [ 28 พ.ค. 52 13:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาขอบคุณพี่tomatolatte อีกครั้งครับ ยังไงต้องขอฝากเนื้อฝากตัวกับรุ่นพี่ทุกคนด้วยนะครับ จากคุณ : Loacker Vanilla - [ 28 พ.ค. 52 13:40:00 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแสดงความคิดเห็นด้วยคนครับ สำหรับน้องที่อยากเป็นนักเขียน พี่เองเมื่อตอนอายุเท่าน้องก็ฝันอยากเป็นนักเขียน แล้วก็หัดเขียนแห่ตามกันไปกับแนวทาง (กระแส) ที่กำลังดังในตอนนั้น แล้วก็ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว ประเด็นแรกเลย พี่รู้ว่าพี่ไม่มีพรสวรรค์ ไม่ได้เกิดมา (born to be) เพื่อเป็นนักเขียน ถ้าอย่างนั้น ต้องทำอย่างไรต่อ ก็ต้องตามหาพรแสวง แสวงหาอะไร ประสบการณ์ใช่ไหม ก็ใช่ ก็ต้องใช้เวลานับจากนั้น แสวงหาประสบการณ์ ทีนี้ มันมีสุภาษิตอยู่บทหนึ่งที่ว่า "ไม่สำคัญว่าจะอาบน้ำมาก่อน แต่สำคัญว่าใครอาบน้ำมากกว่า" พี่จึงพยายามสะสมประสบการณ์โดยอาศัยการอ่านหนังสือ อ่าน แล้วก็อ่าน ซึ่งมันเป็นประสบการณ์ที่คนอื่นประสบมาแล้วถ่ายทอดกลั่นกรองมาอีกทีหนึ่ง ซึ่งมันก็ใช้ได้ดีมากๆ ด้วย แต่ในจุดหนึ่ง เราจะพบว่า มันขาดความลึก และปัญหาีอีกอย่างหนึ่งที่ตามมาก็คือ รูปแบบการขียนของเรา มันไพล่ไปคล้ายกับใครที่เราชอบเสียหมด ช่วงไหนอ่านของใครแล้วชอบ สำนวนเขียนของเราก็กระเดียดไปเสียทางนั้นทุกทีไป ดังนั้น จนกว่าน้องจะเติบโตขึ้นมาจนแก่เท่าพี่ เวลาที่น้องจะต้องใช้ ก็คือการหาประสบการณ์ เพียงแต่ พี่อยากจะชี้ลงไปให้ชัดเจนมากขึ้นก็คือ มันคือประสบการณ์อันว่าด้วยความลึกในแต่ละสิ่งที่เราอยากจะเขียนถึง และมันเป็นเวลาสำคัญที่เราจะต้องใช้เพื่อฝึกปรือให้เรามีรูปแบบ สำนวน ตัวตน ของเราเอง พ้นจากเงาของนักเขียนที่เราชื่นชอบออกมาให้ได้ ซึ่้งถ้าน้องดูดีๆ ก็จะพบว่า สองประการดังกล่าว น้องสามารถบรรลุได้โดยที่ไม่ต้องรอให้อายุถึง 30 ถ้าน้องตั้งใจมากพอ จากคุณ : จัตวาลักษณ์ - [ 28 พ.ค. 52 14:47:44 A:119.63.81.130 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืมม์..เป็นกระทู้ที่แสดงความคิดเห็นกันอย่างกว้างขวาง   มุมมองเรานะ    เราว่าน้องเขาอายุยังน้อยน่ะ   เขียนออกมาแล้วอาจจะยังไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่    แต่ถ้าเดินหน้าต่อไป   ฝึกมือไปเรื่อยๆ    เราว่าไม่ต้องรอถึง 30  หรอก   นักเขียนดังๆหลายคนบอกไว้ว่า   "สิ่งที่ยากที่สุดในการเป็นนักเขียน  คือ  การลงมือเขียน"   หรือไม่ก็   "ถ้าอยากเป็นนักเขียนก็เขียนสิ" เล่ามุมเราก็คือ  ตอนเด็กๆอยู่มหาลัยเราก็เขียน   เขียนแต่ไม่ส่ง   ให้เพื่อนอ่าน    เพื่อนก็วิจารณ์ไป    ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีประสบการณ์ชีวิต  เรื่องซ้ำๆ  ไม่มีอะไรน่าสนใจพอ    ก็เลยไม่ค่อยเขียน    เดี๋ยวนี้มาเขียนใหม่  เพื่อนๆก็ยังอยากอ่านอยู่    แต่เรารู้เลยว่ามุมมองในการเขียนเราเปลี่ยนไป    เรามีอะไรอยากจะเขียนมากขึ้นแล้ว   เลยอยากเป็นนักเขียนจริงๆซะที   หลังจากมัวแต่ไปทำอย่างอื่นอยู่    หลงไปหลงมา..แต่ก็ดี   รู้ซะทีว่าเราชอบอะไรจริงๆ    นอกนั้นที่เราทำมาตลอดชีวิตก็แค่สิ่งที่เราถนัดเท่านั้นเอง น้องจะเขียนตอนไหน...อารมณ์ของเรื่องก็เป็นสายตาของวัยนั้น   อย่าไปกังวล  เขียนไปเถอะ   เดินช้าๆแต่ว่าชมวิวได้เต็มตาดีกว่ารีบวิ่งไปข้างหน้าแต่ไม่มีเวลาแม้แต่จะชมดอกหญ้าแสนน่ารักริมทาง (แอบคม  อิ  อิ)    ก้าวต่อไปนะ...เดี๋ยวเรา (ป้ามั้ง?) เดินเป็นเพื่อน จากคุณ : สร้อยสยาม - [ 29 พ.ค. 52 00:05:56 ]