ความคิดเห็นที่ 1 ดีค่ะ อยากเห็นลูกหลานจีนมาเล่าประวัติบรรพบุรุษกันะคะ อาจมี ทีให้คนรุ่นนี้เจอกัน โดยมีเรือ่งราวบรรพบุรษมาเล่าสูกันฟังคะ และได้ไว้ช่วยเหลือเกื้อกูลกันต่อไป ทั้งเรื่องเรียนภาษา และอาจจะการงาน หรือเป็น กัลยาณมิตรนะคะ จากคุณ : romanization - [ 20 มิ.ย. 52 10:21:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บ้านเกิดอยู่กวางตง เจียหยาง เป็นคนจีนแคะ รุ่นที่สอง คุณพ่ออพยพมาเมืองไทย เมื่อ ปฏิวัติวัฒนธรรม1966-1976 แล้วมาเจอกับคุณแม่ ที่เป็นหลานของทหารกั๋วหมิ๋นตั่ง จึงแต่งงานกัน จากคุณ : cometz - [ 20 มิ.ย. 52 11:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ไล่กันยาวแน่ๆ ผมเป็นรุ่นที่4ที่มาอยู่เมืองไทย ในครอบครัวผมที่มาอยู่เมืองไทยตอนนี้ก็เข้ารุ่นที่5แล้ว บรรพชนก็ล่วงลับไปหมดแล้วไม่เหลือให้ถาม แต่รู้มาคร่าวๆว่าน่าจะมาจากกวางตุ้ง แล้วมาอยู่ที่เวียตนามก่อนเข้าสู่ไทย จากคุณ : หล่อจังเว่ย - [ 20 มิ.ย. 52 12:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมเป็นรุ่นที่ 4 ที่มาอยู่เมืองไทย มาสมัยเหล่ากง แต่งกับเหล่าม่าที่จีน มีลูก 1 คน อยู่ที่จีน แล้วที่เหลือเกิดที่ไทย นั่งเรือสำเภามาสมันรัชกาลที่ 5 จากคุณ : น้ำเต้าสีรุ้ง (เหนียวเนื้อ) - [ 20 มิ.ย. 52 15:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รุ่นปู่ทวดมา กรุงสยาม ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 4 โดยเรือกลไฟ มาจากมณฑลกวางตุ้ง ได้เมียคนที่สอง เป็นคนนครชัยศรี (เมียหลวงเป็นจีน ไม่ยอมมาสยาม) มาค้าขายเปิดร้านที่สำเพ็ง เมื่อกำเนิดบุตรชาย (ทวด)แล้ว ส่งกลับไปเรียนที่จีน จนทวดได้เมียอีก สองคน และกลับมาเมืองไทย ในสงครามกบฏนักมวย จนเมื่อทวดมีลูกคือ รุ่นปู่ ก็ส่งไปเรียนที่เมืองจีนอีก จนรู้จักกับย่าที่ปักกิ่ง ในราวรัชกาลที่ 7 จนเกิดเป็นรุ่นพ่อ ซึ่งก็เกิดที่ประเทศจีน และกลับมาตั้งรกรากที่เมืองไทย เมื่อสงครามยืดเยื้อในประเทศจีน นับไปนับมา เราก็รุ่นที่ 5 แล้ว จากคุณ : หนุ่มรัตนะ - [ 20 มิ.ย. 52 17:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อากุง อาโผ่ ของเรามาจากเหมยเสี้ยนปลายรัชกาลที่ 5 อยู่จนรัชกาลที่9 เลยแหละ มามีลูกที่เมืองไทย(เยอะมาก พ่อเราเป็นลูกชายคนเล็ก) ทำธุรกิจเสื้อนักเรียนขายอยู่สำเพ็ง (จนบัดนี้รุ่นป้าๆเราก็ยังทำธุรกิจนี้อยู่ที่สำเพ็ง) ส่งเงินกลับเมืองจีนตลอด สร้างโรงเรียนที่นั่นด้วย เห็นรูปถ่ายตอนเค้ากลับไปเที่ยวเมืองจีนกันกับทางสมาคมฮากกาแล้วอยากไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไป(เมื่อนานมากแล้ว) ...จนขวนขวายไปเองเนี่ยเองแหละ ไม่ค่อยเหลือเรื่องราวให้ถามไถ่เท่าไหร่ แต่ภูมิใจมากที่ได้เรียน โรงเรียนประถมเดียวกับอาไท้กู อากูทั้งหลาย ป๊าเรา ด้วยก่อนที่จะปิดตัวลง (เป็นหลานคนเดียวที่เรียนโรงเรียนนั้น เพราะคนอื่นรวย เรียนโรงเรียนฝรั่งกันหมด ป๊าเราบอกว่า ป๊ามองการณ์ไกลเฟ้ย 555) จากคุณ : ชบาข้างรั้ว - [ 20 มิ.ย. 52 18:03:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บรรพบุรุษเป็นฮกเกี้ยน แซ่ตัน เข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารที่เมืองสงขลา ตั้งแต่สมัยพระบามสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว ต่อมาได้รับมอบหมายให้ไปดูแลภาษีอากรที่เมืองตานี เลยตั้งรกรากที่เมืองตานีตั้งแต่นั้นมา จนถึงรุ่นผมเป็นรุ่นที่ ๖ ตอนนี้เรามาอาศัยพระบรมโพธิสมภาร ๘ ชั่วคนแล้ว จากคุณ : CVTบ้านโป่ง - [ 20 มิ.ย. 52 22:17:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พ่อผมรุ่นแรกที่มาไทย มาทำงานที่นี่ครับ มากับแม่ เป็นคนจีนทั้งสองคนครับ ผมเกิดที่นี่ ก็เลยได้สัญชาติไทย อิๆ พ่อผมมีพี่น้องทั้งหมด 4 คน พ่อผมคนโต เคยกลับไปเยี่ยมญาติที่ไหหลำหลายครั้ง ผมลูกคนเดียว แต่ มีลูกพี่ลูกน้องก็หลายคน แซ่เซี่ย ส่วนชื่อกลางเป็น หยู ครับ อย่างผมก็เป็น เซี่ยหยูเฟย น้องผมคนนึงก็ เซี่ยหยูเกา ไม่รู้จะเล่าอะไรดีแฮะ ... อย่างผมนี่คงไม่ใช่คนไทยเชื้อสายจีนกระมัง จากคุณ : ซายูบิ - [ 20 มิ.ย. 52 22:55:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาช้าก็ยังอยากเล่าคะ เล่าตามที่ได้เห็นนะคะ อาก๋งเราคนฮกเกี้ยนมาขึ้นฝั่งที่สุไหงโกลกกับพี่ชาย อาม่าเรามาทางมาเลเซีย เราจำเรื่องอื่นไม่แม่นเท่ากับการที่อาม่าเราต้องแต่งงานกับอาก๋งเพราะ มีคนบอกอาก๋งว่า ถ้าจะแต่งงานให้เลือกผู้หญิงที่เหน็บพูกันไว้ที่กระเป๋าขวา ซึ่งอาม่าเราทางบ้านเป็นหมอยาจีน แถมยังเป็นครูสอนภาษาจีน และมีพรสวรรค์ในทางศิลปะ ทั้งวาดรูปเขียนภาษาจีนได้สวยงามจนได้รางวัล เมื่ออาก๋งเจออาม่าเราเลยให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอ แม้ไม่ได้รักกัน แต่ก็จำต้องแต่งงาน อาม่าเราไม่เคยยอมรับเลยว่ารักอาก๋ง ครั้งเมื่ออาก๋งเสีย ทุกครั้งเมื่อถึงวันไหว้ต่างๆ ภาพที่เห็นเจนตาคือ อาม่าจะนั่งร้องไห้หน้ารูปอาก๋งเสมอ แม้เวลาผ่านไปหลายปีผ่านไปจนกระทั่งอาม่าเสียชีวิต เราก็ยังไม่เคยลืมเลือน...ซิ้ว ซิ่ว คิดถึงอาม่าเสมอ จากคุณ : sawkitty - [ 21 มิ.ย. 52 19:48:18 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปู่ผมเป็นคนแต้จิ๋วครับ บ้านอยู่หมู่บ้านน่ำมึ้ง ตำบลเอ๊าเค่ง อำเภอเตี้ยเอี๊ย ปู่ตามพี่น้องอีก 3 คนและอามาเมืองไทยครับ สมัยอยู่เมืองจีนที่บ้านมีอาชีพรับจ้างทำนา เพราะไม่มีที่นาเป็นของตัวเอง (เท่าที่ปู่เล่ามา ทั้งหมู่บ้านแซ่เดียวกันหมด มีอยู่ราวๆ 800 คนในยุคนั้น แทบทั้งหมดมีอาชีพรับจ้างทำนาทั้งสิ้น เพราะเป็นหมู่บ้านยากจนและที่ดินแถวนั้นก็มีแต่ก้อนหิน เพาะปลูกลำบาก ที่ดินดีๆก็อยู่ในมือของเจ้าที่ดินหมด ถึงฤดูทำนาก็ไปรับจ้างทำนากัน) ส่วนย่าผมก็มาจากเมืองจีน บ้านอยู่อำเภอเท่งไฮ้ ส่วนตำบลและหมู่บ้านผมไม่ทราบ อยู่เมืองจีนก็รับจ้างทำนาเช่นกัน ข้าพเจ้าจึงเป็นชนชั้นแรงงานอย่างแท้จริง จากคุณ : อุ้ย (digimontamer) - [ 23 มิ.ย. 52 07:02:42 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อากง (ฝั่งม๊า) มาจากซัวเถา ท่อผ้อ (เท่งไฮ้เก่า) แต่งงานกับอาม่าที่เมืองไทย อยู่กินมันมาเกือบ 10 ปี อาม่าเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นเมียน้อย เพราะอากงมีเมียใหญ่ที่เมืองจีนอยู่แล้ว อากงยังคงหาเงินส่งเสียทั้งสองบ้าน เมื่ออากงเสียไป อาม่ายังคงติดต่อกับลูกสาวของเมียใหญ่ที่เมืองจีนเพื่อขอทราบที่อยู่ของอากงกับเมียใหญ่เพื่อมาสลักไว้บนฮวงซุ้ย ครั้งนั้นถือเป็นการติดต่อกันครั้งสุดท้ายของทั้งสองฝ่าย เพราะทางอาม่าเราและลูกๆ อาม่าใหญ่ก็จนกันทั้งนั้น ต่างคนต้องดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดไปวันๆ ผ่านมาเกือบ 40 ปี ฝ่ายลูกสาว (มีแต่ลูกสาว ไม่มีลูกชาย อากงเลยแต่งงานกับอาม่าเพื่อจะได้มีลูกชายไว้สืบทอดตระกูล) ของอาม่าใหญ่เริ่มมีฐานะ ส่งลูกหลานมาเมืองไทยเพื่อมาตามหา ใช้เวลาในการตามหาร่วม 5 ปี สุดท้ายก็พบกันอากู๋คนที่สาม มันเหมือนนิยาย เหมือนเรื่องแต่งขึ้นที่ไม่มีใครอยากเชื่อ เราเองก็ไม่เชื่อ จนฝ่ายนั้นเชิญให้ม๊าเรากับอาซากู๋ไปเที่ยวบ้านเขา (ก่อนไปเราแอบบอกน้องด้วยว่าถ้าหายไปเกิน 6 วันให้แจ้งสถานฑูตไทยตามหาเราด้วย อาจโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่) ฝ่ายนั้นต้อนรับเราด้วย กุ้งมังกร (ทุกมื้อ) ตะพาบ เนื้อแกฯลฯ เมื่อถึงเวลากลางคืนต่างฝ่ายต่างเล่าเรื่องราวชีวิตของพ่อ ของตัวเอง ร้องห่มร้องไห้ 3 คืนติด ตั้งแต่นั้นมาบ้านอาม่าใหญ่กับครอบครัวเราก็ติดต่อกันเรื่อยมา และสนิทสนมกันราวกับเป็นพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกัน อากง อาม่า (ฝั่งป๊า) ก็มาจากซัวเถา (ไหเอี้ย) ตอนอยู่จีนคลอดลูกสาว 1 คนคือตั่วโกวเรา แล้วมาตั้งหลักปักฐานที่เมืองไทยพร้อมคลอดลูกรวมอีก 7 คน ระแวกที่เราอยู่นอกจากจะมีครอบครัวอากงแล้วก็มีพี่ๆ น้องๆ ของอากงและอาม่าที่อพยพมาพร้อมๆ กัน แต่จะมีบางส่วนอพยพไปอยู่เวียดนาม และอเมริกา จากคุณ : okasuma (okasuma) - [ 23 มิ.ย. 52 13:49:10 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อยากเล่าเหมือนกันนะแต่มันยาว ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่ก็เริ่มต้นจากความลำบากและหนีความลำบากมาเมืองไทย และดิ้นรนมาเรื่อยๆๆจนมีทุกวันนี้ ผมเคยนั่งฟังโดยอากงอาม่าเล่า ซึ่งมันสะท้อนอะไรหลายๆๆอย่างมากมาย เคยฟังแล้วร้องไห้นะ แต่ถามอากงว่าอยากลับไปอยู่เมืองจีนมั้ย อากงบอกว่าไม่กลับแล้วอยู่นี่ก็ดีแล้ว องกงยังบอกเลยว่ารุ่นหลานนี่สบายมากมายจริงๆๆไม่ต้องทำอะไรเลย ว่าแต่เคยได้ยินคำพูดประมาณนี้มั้ยครับ ปู่สร้าง พ่อหา ลูกใช้  มีความเชื่อประมาณนี้กันนะ เคยคุยมาเยอะ แต่ผมไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้เพราะผมว่าจะดีกีรุ่นแบบไหนยังไงมันอยู่ที่การปลูกฝังการเลี้ยงดูให้กับคนรุ่นต่อๆๆมาว่าเลี้ยงแบบไหนยังไง ถ้าสอนมาดีปลูกฝังเอาใจใส่ดีมันก็ดีต่อไปเรื่อยๆๆนั่นแหละ แต่ถ้าไม่มีเวลาเลี้ยงไม่สนใจปล่อยไปวันๆๆเอาเงินประเคนอย่างเดียวนั่นมันก็คือจุดจบของตะกูลเช่นกัน จากคุณ : ติดปีกบินไปให้ไกลไกลแสนไกล - [ 23 มิ.ย. 52 20:40:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ถึงตาป้าบ้างนะ ปู่มาจากเมืองจีนมลฑลเจียซี เพราะเป็นลูกกำพร้าทั้งพ่อแม่ตั้งแต่อายุสามขวบจึงต้องอาศัยอยู่กับลุงแท้ๆแต่ลุงกลับฮุบเอาสมบัติของพ่อไว้และเลี้ยงปูไว้อย่างลำเค็ญปู่ต้องทำงานหนักและไม่เคยได้กินอาหารดีๆอย่างที่ลุงกินบนโต๊ะอาหารปู่เก็บความน้อยใจ จนอายุสิบหกจึงตัดสินใจออกจากบ้านลุงมาตายดาบหน้า ที่เมืองไทย ปู่มาถึงเมืองท่าก็เจอคนรู้จักปลอบใจและพูดให้ยอมกลับบ้านแต่การกลับไปบ้านของปู่ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นในที่สุดปู่ก็รวบรวมของติดตัวบางอย่างขายเป็นค่าเรือมาเมืองไทยในที่สุด เรื่องของปูค่อนข้างรันทดส่วนเรื่องของตา ก็ขำกลิ้ง แต่ก็ด้วยความเคารพ พ่อของตาออกแสวงโชคและร่ำรวยกลับมาจากมาเลเซียและสิงคโปรตาเป็นคุณชายลูกเมียหลวงไม่เอาถ่านอะไรซักอย่าง นอกจาการพนัน ตอนมาเมืองไทยก็ด้วยเหตุผลเรื่องการพนันทั้งยังตามเพื่อนร่วมแก๊งมาสำมะเลเทเมากันต่อที่เมืองไทยทั้งยังทิ้งเมียและลูกอายุไม่ถึงขวบไว้โดยไม่ไยดี ยายจำเป็นต้องตามมาเมืองไทยเพราะคำนินทาของคนรอบข้างวันที่ยายต้องขึ้นเรือยายต้องอุ้มแม่ตัวเล็กกับห่อผ้าที่พอถือเองได้ สำภาระส่วนใหญ่ถูกหาบโดยแม่แท้ๆของตัวเองเดินตามมาข้างหลัง ยายเป็นลูกสาวคนเดียวในจำนวนลูกสามคน ยายต้องเดินทางพร้อมลูกออ่นเล็กๆเมื่อเรือกำลังเคลื่อนออกจากท่า ภาพที่ยายเห็นคือแม่(ทวด)ยังไม่หายไปจากที่ที่ส่งยายขึ้นเรือเมื่อภาพที่เห็นเริ่มเลือนลางเนื่องจากระยะของเรือที่ห่างออกไปทุกทีภาพสุดท้ายที่ยายเห็นคือภาพลางๆของหญิงชราผู้เป็นแม่ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา ยายกับตาไม่ได้ร่ำรวยเป็นเศรษฐีอย่างรวดเร็วเช่น จีนอีกหลายๆคน อีกสี่สิบปีต่อมายายจึงมีโอกาสกลับบ้านเกิด และอีกหลายครั้งงในอีกหลายปีเรื่อยมา แม่ของยายตื่นเต้นดีใจทุกครั้งและตั้งหน้าตั้งตารอยายกลับไปทุกครั้งเช่นกันคราวนั้นแม่ของยายได้ยินว่าลูกสาวจะกลับมาจากปากของเพื่อนหมู่บ้านเดียวกันที่ลูกหลานวนเวียนกันมาเยี่ยมบ้าน แม่ของยายปีนั้นอายุเก้าสิบทุกวันกินข้าวเช้าแล้วก็จะเดินถือไม้เท้าออกไปนั่งรอยายตรงทางเข้าหมู่บ้านเช่นนี้วันแล้ววันเล่าด้วยความหวังจะไ้ด้เห็นยายกลับมาเยี่ยมตามข่าวที่ฝากกันมา ยายอยู่ทางนี้กลัับมีเหตุให้ต้องผลัดวันประกันพรุ่งจนเลยกำหนดที่ฝากข่าวไปแล้วถึงสองปีจึงมีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมบ้านอีกที ในที่สุดก่อนถึงกำหนดเดินทางอีกแค่เดือนยายก็ได้ข่าวส่งมาว่า แม่รอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ยายกลับไปได้แค่คาระวะศพที่จัดการเรียบร้อยแล้วและไม่เคยคิดจะกลับไปเมืองจีนอีกเลย นอกประเด็นไปเยอะเลย ขออภัยคนแก่อยากเล่าความหลังจ๊ะ จากคุณ : ป้าเกือบแก่ - [ 23 มิ.ย. 52 23:06:01 A:58.9.78.74 X: TicketID:077277 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ย่าพาพ่อมาจากซัวเถาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นคอมมิวนิสต์สองปี ปู่เสียชีวิตตั้งแต่พ่อยังเด็ก เงินค่าเรือก็มาจากขายที่นาของปู่ของพ่อ  พ่อเลยรำลึกถึงบุญคุณเสมอ เมื่อตั้งตัวได้ก็เอาเงินไปสร้างบ้านที่นั้นให้ลูกของปู่ของพ่อที่ยังเหลืออยู่ที่นั่น เป็นลูกพี่ลูกน้องกะพ่อ เพราะพวกเขาต้องเป็นคนดูแลและไหว้บรรพบุรุษให้ ส่วนแม่เราเกิดที่ไทยแถว ๆ เยาวราช ไม่มีเงินและเป็นผู้หญิง เลยไม่ได้เรียนหนังสือ ตากะยายก็อพยพมาจากจีน เสียไปตั้งแต่เรายังไม่เกิด เลยไม่ค่อยมีข้อมูล เราเลยเชื้อสายจีนแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ รุ่นสอง มั๊ง จากคุณ : BabyBye - [ 24 มิ.ย. 52 12:28:15 ]