ในที่สุดฉันก็ทนไม่ได้ต้องลุกจากเตียงอีกครั้งเพราะความฟุ้งซ่าน ทำไมฉัน
หลับยากหลับเย็นอย่างนี้นะ โคตรโกรธตัวเองเลย เป็นน้องเป็น
นุ่งนะจะตบให้คว่ำเลย (แต่เป็นตัวเองเลยไม่กล้าตบ กลัวเจ็บ เอิ้กก!!
แววความอยุติธรรม ฉายอย่างจรัสเจิดจ้า)
เหตุการณ์ทรมานใจที่ทำให้ฉันตาค้าง จนต้องมานั่งตั้งกระทู้ใน
pantip ทั้งที่ไม่เค๊ย ไม่เคยทำเลยในชีวิต คือเรื่องของอนาคต อยู่ๆฉันก็
อยากรับราชการครูอย่างไม่มีปรี่มีขลุ่ย (มีแต่ ไพย เพื่อนสมัยมัธยม
ที่ตอนนี้เป็นคุณครูอยู่โรงเรียนแถวบ้าน บ้านนอกซะด้วยสิ อิอิอิ โทรมา
ปรึกษาเรื่องการแต่งงานของหล่อน แต่คุยนอกเรื่องไปหลายประเด็น จนฉัน
เคลิ้มนึกอยากเป็นครูกะเค้าบ้าง ครูบ้านนอกด้วยนะ ครูในเมืองไม่อาวว)
ภาพในอดีตตอนอยู่ มัธยมมันวนเวียนฉายภาพขึ้นมาในหัวของฉัน เป็น
ฉากๆ ใบหน้าของอาจารย์หลายท่านที่เคยเสี้ยมสอนฉัน โพล่มาทักทายใน
มโนอย่างไม่ขาดสาย ภาพสาวน้อยวัยละอ่อน กับกิจกรรมในสมัยเรียน
มันตอกย้ำอะไรบางอย่างกับฉัน เรื่องราวฉายเรื่อยมาจนขึ้นชั้นปริญญาตรี
(เป็นไงล่ะ จะให้หลับลงได้ไง เล่นรำลึกอดีตตั้งมัธยม ยันมหาวิทยาลัย นี่ถ้า
ฉันแกอายุ 70 ฉันไม่ตาค้างไปเป็นเดือนเลยเหรอ เพราะรำลึกอดีตชาติที คง
นึกตั้งแต่วัยเยาว์ยันชราภาพแบบม้วนเดียวจบ) ภาพการแสดงละครเวที แต่
ละงานมันฉายเด่นขึ้นมาในสมองของฉัน แล้วอยู่ๆ ก็เหมือนมีแสงของหลอด
ไฟตูมกา สว่าง ปิ๊ง! ขึ้นในสมองของฉัน
พอนึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา แล้ว บวก ลบ คูณ หาร กับปัจจุบัน
ของฉัน มันช่างเป็นอะไรที่ไม่ลงตัวเอาเสียเลย เพราะนิสัยอย่างฉัน
การมองโลก อย่างฉัน ความสามารถอย่างฉัน ความสนใจของฉัน มันไม่
ใช่ Marketing Executive ณ บริษัท.... แบบนี้ (สายไปไหมนี่ ที่เพิ่งคิด
ได้ สาย! เสียงแว่วๆ ดังแทรกขึ้นทันที ฉันมองซ้าย มองขวา มองหน้า
มองหลัง มองสามีที่กำลังหลับอยู่บนเตียง หวังว่าคงไม่ละเมอขึ้นมาตอบคำ
ถามที่ฉันคิดในใจได้หรอกนะ ไม่อย่างนั้นแสดงว่าฉันคงแต่งงานกับเทพแล้ว
แน่ๆ แล้ว! แล้ว ! แล้วเสียงใครละ? _____________อ้อเสียงจากสมอง
ซีกในสุดของฉันเองแหละ โฮะ ๆ ๆ ๆ)
การเป็นนักการตลาดในธุรกิจแบบนี้ มันขัดแย้งกับนิสัยส่วนตัวของ
ฉันอย่างไม่น่าให้อภัย แต่ฉันก็อยู่กับมันมาตั้ง สองปีสิบเอ็ดเดือน โดยไม่รู้
ร้อนรู้หนาว รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ (วรรคหลังเกี่ยวกันไม่หนอ) คืนนี้
คืนที่ฉันหลับไม่ลง นับแกะไปเป็นแสนๆตัว ก็ไม่มีทางช่วยฉันได้ แต่มันทำ
ให้ฉันเพิ่งนึกบางสิ่งขึ้นมาได้ ใช่ ! ...ฉันต้องทำงานที่ตรงกับความสามารถ
ของตัวเอง นั่นเอง ฉันคิดว่า ตัวเองกำลังอยากเป็นครู (ไม่เชื่อก็ลองย้อนขึ้น
ไปอ่านด้านบนสองดูสิ ) เพราะถ้าฉันเป็นครู ฉันก็จะได้ยืนสอนหน้าห้อง
(แล้วครูบ้านโคกอีแล้งที่ไหนยืนสอนหลังห้องว่ะ! เสียงสมองซีกในสุดของ
ฉันเถียงขึ้น) ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันชอบและเคยได้ยินคนชมมาตลอดว่า ทำได้ดี
นอกจากนั้น ฉันก็จะได้อยู่ใกล้ชิดเด็ก ๆ ฉันจะอบรม แนะนำหลายอย่าง เพื่อ
ให้เด็กเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ในอนาคต แล้วสุดท้าย สิ่งที่ฉันอยากทำมาก
ที่สุด ฉันจะพาเด็กๆทำละครเวที พูดแล้วชักเขินๆยังไงไม่รู้ อุ้ย อายจัง
(คำแนะนำ : กรุณาอ่านออกเสียง ให้น่ารัก คิกขุ อาโนเนะ ที่สุด พร้อมทำ
ท่าประกอบ ย่อเข่าลงนิดหนึ่ง เอียงหน้าไปทางขวา ชูกำปั้นมาเตะที่ขมับข้าง
ขวา ทำหน้าแอ๊บแบ้ว ถ้านึกภาพไม่ออกว่า แอบแบ้วทำยังไง ให้ไปดูหน้า
นางเอกซี่รี่ย์เกาหลี เรื่องอะไรก็ได้ หรือง่ายๆ ก็เข้า ไฮไฟดูวิธีโพสท่าของ
สาวยุคดิจิตอล )
จากคุณ :
หรือ ดี
- [
21 มิ.ย. 52 01:20:38
A:124.120.160.208 X: TicketID:220674
]