หากในนิยายกำลังภายใน เท่าที่จำได้
ฝ่าย "อธรรม" มักจะใช้วิธีการฝึกฝนพลังยุทธ์ต่างจากฝ่าย "ธรรม" ขอรับ
อย่างศพเหล็กศพทองแดงในนิยายของกิมย้ง ก็เป็นฝ่ายอธรรม
เพราะ "วิธีการฝึกคือใช้คนจริงๆ มาฝึกพลัง" กงเล็บกระดูกขาวของตนเอง
วิชาปลูกจิตมารของผางบันนั่นก็อีกวิชาหนึ่ง ที่อาศัยคนอื่นฝึกฝนขอรับ
เยิ่นหว่อสิงก็ฝึกวิชามหาเวทย์ดูดดาว เป็น "การดึงเอาพลังของผู้อื่น" มาเป็นของตัวเอง
นพวกวิชา "ดูดพลังธาตุหยางของผู้ชาย" มาเป็นพลังในการฝึกของตน แบบที่ไป่เหลียนเจี๋ยใช้กับฟู่อิง นั่นก็อีกแบบขอรับ
พวกที่ใช้ "พิษทำร้ายผู้คน" เช่น อาวเอี๊ยงฮง เป็นต้น
พวกที่ใช้วิชาที่เกี่ยวพันกับ "การเล่นกับจิตใจ" เช่น วิชาสะกดจิตในคัมภีร์เก้าอิม
พวกที่เดินพลังแบบ "เสี่ยงตาย-ทำร้ายผู้ฝึก"
อันนี้มีหลายวิชาขอรับ อย่างวิชา ทานตะวัน ก็เข้าข่าย
เพราะวิชานี้เดินพลังสู่จุดใต้ช่องว่างระหว่างอวัยวะเพศและัทวารหนักซึ่งเป็นธาตุหยาง
บวกกับพลังที่เป็นธาตุหยางของวิชาอยู่แล้ว ก็ยิ่งทำให้อาจะเกิดธาตุไฟเข้าแทรกได้
ดังนั้น การตัดปลายอวัยวะเพศออก จึงเป็นทางออกของวิชานี้
วิชาประเภททำร้ายผู้ฝึกแบบนี้ ก็ยังมีวิชา เจ็ดทำร้าย ของเจี่ยซุนพ่อบุญธรรมของเตียบ่อกี้ก็ถือว่าใช่ขอรับ
นอกจากนี้ยังมีวิชาอื่นๆ ที่ึง่ายต่อการฝึก และสะดวกต่อการทำร้ายผู้อื่น แต่ต้องทำร้ายตัวเองอีกเยอะขอรับ
ส่วนฝ่ายธรรมะ จะเป็นแบบค่อยเป็นค่อยไป ฝึกฝนด้วยพลังของตัวเองจริงๆ
เป็นการดึงเอาพลังจากภายในของตน โดยไม่อาศัยพลังจากภายนอก
อันนี้คือ วิธีการเดินพลังที่แตกต่าง
ส่วนอีกแบบหนึ่งก็คือ การกระทำที่ค่อนข้างแหกวัฒนธรรมประเพณี
อย่าง อึ้งเอี๊ยะซือ ก็ยังถูกเรียกว่า "เสนียดบูรพา" เพราะวิถีการดำรงชีพแหกประเพณี
เป็นต้น ขอรับ (เท่าที่นึกได้นะขอรับ)
แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 22:26:58
แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 22:25:12
แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 52 22:17:21