มีท่านสมาชิกหลายท่านได้ให้ความเห็นว่างานเขียนรุ่นหลังๆของท่านโกวเล้งคือความสุดยอด ผมไ้ด้อ่านหลายความเห็นนั้นด้วยความเคารพ เเต่ด้วยมุมมองส่วนตัวผมกลับชอบงานรุ่นเเรกๆของท่านโกวเล้งมากกว่า เท่าที่นึกออกก็มี ธวัชลํ้าฟ้า ศึกศรสวาท นักสู้ผู้พิชิตอะไรเเบบนี้ สำหรับผม มันดูเป็นความบันเทิงเเบบกำลังภายในที่จริงใจดี พอมาถึงยุคแสวงหาทางโปร่ง ท่านโกวเล้งได้ใส่ความขัดแย้งทางด้านจิตใจให้กับบรรดาตัวละครของท่าน ผมเห็นด้วยว่านั่นเป็นการขยายพรมแดนในด้านการเขียนนิยายกำลังในให้มีขอบเขตไปอีกชั้นหนึ่ง แต่สี่งที่ตามมากลับกลายเป็นความไม่พอดีในหลายๆเรื่อง อย่างเเรก ส่วนตัวผมนั้นมีปัญหากับการเล่าเรื่องในยุคหลังๆของท่านเป็นอย่างมาก การดำเนินเรื่องที่จับให้ตัวละครมาโต้คารมกันอย่างไม่มีหยุดไม่มีหย่อนแบบหน้าต่อหน้า มันก็ดูเหมือนว่าจะเพลินดีในตอนเเรก แต่หลังจากนั้นผมก็ได้เรียนรู้ว่า มันไม่้ทำให้เนื้อเรื่องไปไหนเลย หลายต่อหลายครั้งบทสนทนาที่วนเวียนจิกกัดมีความยาวถึง4-5หน้ากระดาษ หรือการที่2ตัวละครประเภทปากหนักต้องมาคุยกัน โดยที่ต่างคนก็ต่างประหยัดคำพูดของตัวเองให้มากที่สุด จนบังเกิดการสนทนาแบบถามคำตอบคำให้มันเยิ่นเย่อเเต่แล้วก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเลยกับเรื่องราวในตอนหลัง บ่อยมากที่พอถึงจุดสำคัญที่บทสนทนาจำเป็นต้องใช้เวลา เพื่อไขขัอข้องใจประเ็ด็นทั้งหมด กลับไม่ให้ความสำคัญ ให้บทสนทนานั้นห้วนๆสั้นๆเเล้วตัดจบเลยก็มี ผมเห็นด้วยว่าบางทีท่านโกวเล้งต้องการวางบทสนทนายาวๆเพื่อให้เวลาเรียนรู้เเละเข้าใจตัวละครบางตัวมากขึ้น เเ่ต่ถ้าตัวละครคารมคมคายมีวาทะศิลป์จัดจ้านกันเเทบทั้งนั้นอย่างไม่มีใครมีความโดดเด่นมากกว่าใคร อะไรคือตัวบ่งชี้ความเเตกต่างของบุคลิค? สรุปประเด็นตรงนี้คือว่า
1 ใช้บทสนทนาในการดำเนินเรื่องไม่สมดุลย์ จุดที่ไม่มีผลต่อความคืบหน้ายืดเยื้อเกินไป จุดที่ควรเน้นกลับห้วน
2 บทสนทนาไม่ไ่ด้ทำให้เราเข้าใจตัวละครมากกว่าเดิม ทั้งที่ครอบคลุมเกือบทั้งหมดของการดำเนินเรื่อง เพราะจะมีรูปแบบการสนทนาอยู่ซํ้าๆกัน อาทิ ยียวน เล่นสงครามประสาท หรืออวดวาทะ และเกือบทุกตัวละครในเรื่องก็จะวนเวียนมาใช้รูปแบบเดิม ๆ นี้ จนไ่ม่สามารถใช้มันบ่งบอกความเเต่งต่างหรือวัดอารมฌ์ตัวละครได้
สี่งรบกวนผมอีกอย่างหนึ่งก็คือ ความขัดเเย้งภายในจิตใจตัวละครที่ดูท่าโกวเล้งจะให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ผมมองว่ามันเป็นเครื่องมืออันหนึ่ง ที่้ถ้าใช้อย่างถูกวิธีเเล้วจะเป็นประโยชน์ทางมิติของตัวละครอย่างมาก แต่ท่านโกวกลับใช้แล้วเกิดภาวะแปลกๆกับตัวละครของท่าน ตัวละครส่วนใหญ่ของท่านอึมครึม จินตนาการตามแล้วเห็นแ่ต่ความหดหู่ แถมยังมีพฤติกรรมที่แปลกๆ ไร้เหตุจูงใจที่สมเหตุสมผล เหมือนกับฝันร้ายที่ทางออกอยู่ขัางหน้าแต่ก็เืืลือกที่จะติดแหง็กในฝันร้ายนั้นตลอดไป เกือบจะทุกตัวละครเอกของท่านเลือกวิธีแก้ปัญหาด้วยการทำเรื่องง่ายให้ยากเข้าไว้ ดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเหมือนผู้เขียนไ่ม่ได้ให้ัอิสระกับตัวละครโลดแล่นไปตามครรลองของมัน แ่ต่กักขังตัวละครเหล่านั้ไว้เพื่อทรมานชักจูงให้ผิดที่ผิดทาง มีมโนธรรมที่บิดเบี้ยว
จากคุณ :
naa1215 
- [
1 ก.ค. 52 20:26:03
]
สี่งที่รบกวนผมหลังการอ่านนิยายท่านโกวเล้ง
