ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องย่อ เล่ม 1 เวินเยี่ยน เด็กหนุ่มกำพร้าวัย 16 ปีซึ่งโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เป็นเด็กที่เกิดมาพร้อมคำว่า “ดวงบรมแข็ง” เริ่มตั้งแต่ ทั้งที่มีโรคโลหิตจางและโรคหัวใจติดตัวมาแต่กำเนิด ในวันที่เขาถูกนำมาทิ้งไว้ในซอยๆ ใกล้ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในวันฝนตกเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กทารกแบเบาะ เขานอนตากฝนและผ่านความหนาวเหน็บทั้งคืนมาได้โดยไม่ตาย แล้วยังโตมาได้ด้วยโรคร้ายติดตัวสองอย่างนี้โดยไม่มีการรักษาใดๆ ทั้งสิ้น ใครต่อใครต่างบอกว่าเขาน่าจะอยู่ได้ไม่เกินสิบขวบ เขาก็ทู่ซี้อยู่มาได้จนอายุ 16 แล้ววันหนึ่ง รถโดยสารประจำทางที่เขานั่งก็ประสบอุบัติเหตุ ผู้โดยสารคนอื่นๆ ทั้ง 30 กว่าคนตายหมดทั้งคัน มีแต่เขาที่รอดมาได้ โดยสูญเสียตาข้างหนึ่งและขาข้างหนึ่ง เนื่องจากเหตุผลทางหน้าตาและทางธุรกิจของบริษัทขนส่ง มูลนิธิ และโรงพยาบาลที่รับเขาเข้ารักษา ทำให้เวินเยี่ยนได้รับการรักษาฟรี ทั้งยังได้รับบริจาคดวงตามาทดแทนตาที่เสียไป การผ่าตัดที่เต็มไปด้วยความเสี่ยงสูงประสบความสำเร็จด้วยดีราวปาฏิหาริย์โดนไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านสิ่งแปลกปลอมของร่างกายต่อดวงตาที่ได้มาใหม่นั้น แต่แล้วก่อนเวลาเที่ยงคืนของวันที่เวินเยี่ยนจะออกจากโรงพยาบาล ร่างกายก็เกิดปฏิกิริยาต่อต้านสิ่งแปลกปลอมขึ้นอย่างเฉียบพลัน เวินเยี่ยนตายหลังจากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เมื่อเวลาเที่ยงคืนตรงพอดี หลังจากตายแล้ว เวินเยี่ยนได้ไปเกิดใหม่ เป็นองค์ชายมังกรองค์ที่ 7 โอรสของราชามังกรในภพพญามังกร โดยเกิดมาเป็นแฝดน้องของมังกรทอง (องค์ชาย 6) และเกิดมาแบบเห็นได้ชัดว่าโดนพี่ชายแย่งสารอาหารในท้องแม่ไปจนแทบเอาชีวิตไม่รอด คือตัวขาวซีดผอมแห้ง และที่น่าประหลาดคือ...เวินเยี่ยนมีความทรงจำเมื่อสมัยยังเป็นมนุษย์อยู่ครบถ้วน จึงเป็นมังกรทารกที่ฉลาดเฉียบแหลมกว่ามังกรทารกทั่วไปอย่างเทียบกันไม่ได้ (แหงแหละ) ความจริง การมีลูกแฝด ถือเป็นเรื่องยากจะพบเห็นอย่างมากสำหรับภพพญามังกร และถึงจะมีลูกแฝด แต่เด็กก็จะแย่งอาหารกันเองในท้องแม่ จนเหลือรอดมาเพียงคนเดียวทุกครั้ง แต่เวินเยี่ยนได้แสดงให้เห็นถึงความ “ดวงบรมแข็ง” ของเขาอีกครั้ง ด้วยการรอดชีวิตมาได้ ทั้งที่เป็นถึงคู่แฝดของ “มังกรทอง” แม้แต่ในภพพญามังกรที่เหล่ามังกรต่างอายุยืนกันเป็นสิบล้านปี การถือกำเนิดของมังกรทอง ยังถือเป็นเรื่องยากนักจะได้พบเห็น เพราะต้องเว้นช่วงทุกห้าล้านปีจึงจะมีมังกรทองมาเกิดสักตัว และมังกรทองที่มาเกิด จะเป็นมังกรที่ทรงพลังเป็นเลิศที่สุดเสมอมา อันหมายความว่า ตอนอยู่ในท้องแม่ ต้องแย่งสารอาหารไปมากสุดๆ แต่เวินเยี่ยนก็ยังรอดจนคลอดออกมาจนได้ ด้วยความที่ชีวิตวัยเด็กของมังกรต้องผ่านด่านทดสอบมหาโหดถึงตายรวมทั้งสิ้น 20 ด่าน คือปีละด่านไปจนอายุ 20 ปี ฉะนั้นเหล่าขุนนางผู้ใหญ่จึงเสนอให้ฆ่าเวินเยี่ยนเสีย เพื่อจะได้ไม่ต้องทรมานนาน และไม่ต้องผูกพันมาก แต่ อ๋าวจวินเจ๋อ ราชามังกร ท่านพ่อของมังกรคู่แฝดไม่ยอม เขาเลือกที่จะรักษาชีวิตของลูกชายคนสุดท้องไว้ กล่าวถึงดินแดนที่เวินเยี่ยนมาเกิดนี้ แบ่งออกเป็น 7 ภพด้วยกัน ได้แก่ ภพสวรรค์, ภพเซียน, ภพพญามังกร, ภพปิศาจ, ภพมาร, ภพมนุษย์ และภพอเวจี เหล่ามังกรในภพพญามังกรจะมีความแข็งแกร่งมากที่สุด อายุยืนที่สุด และทรงพลังฤทธิ์มหาศาลที่สุด ขณะที่ในวังพากันเฉลิมฉลองการมาเกิดของมังกรทอง เวินเยี่ยนกลับถูกพาไปขังลืมไว้ในอ่างแก้วผลึกใส่น้ำที่เย็นเฉียบโดยไม่ให้อาหารเลยเป็นเวลาสามวันเต็ม ความ “ดวงบรมแข็ง” ช่วยชีวิตเวินเยี่ยนไว้อีกครั้งเมื่อในวันที่สาม ท่านพ่อของเขาได้มาเยี่ยม และพบว่า...ตำหนักซึ่งมีไว้สำหรับให้องค์ชายมังกรเพิ่งเกิดที่สุขภาพไม่ดีอยู่ ซึ่งมีสภาพแวดล้อมเหมือนกับในมดลูกของแม่นั้น ถูกขุนนางบางคนแอบผนึกประสิทธิภาพไปจนหมดสิ้น จนกลายเป็นสุสานสำหรับมังกรแรกเกิดที่ร่างกายอ่อนแอไปเลย อ๋าวจวินเจ๋อโมโหสุดขีด รีบกรีดนิ้วตัวเองให้ลูกดื่มเลือด เพราะเลือดมังกรแฝงธาตุร้อนที่สุด จะช่วยขับไล่ธาตุเย็นจากห้องนี้ที่แทรกซึมเข้าไปในตัวลูกชายเขาได้เร็วที่สุด หลังจากดื่มเลือดพ่อเข้าไป เวินเยี่ยนก็หลับไม่ฟื้นไปเลย ส่วนพวกขุนนางที่แอบมาทำเรื่องนี้ลับหลังราชามังกรต่างถูกสั่งลงโทษหมดทั้งยวง หลังจากถือกำเนิดมาแล้ว ภายใน 100 วัน มังกรทารกจะสามารถกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ และมังกรทองก็สามารถกลายร่างเป็นทารกมนุษย์โดยราบรื่น มังกรแรกเกิดจะได้รับการตั้งชื่อหลังจากกลายร่างเป็นมนุษย์แล้ว มังกรทองได้รับการตั้งชื่อว่า อ๋าวซวิ่น ส่วนเวินเยี่ยนที่ยังหลับอยู่นั้น ท่านพ่อของเขาได้ละเมิดกฎ ตั้งชื่อให้พร้อมกับอ๋าวซวิ่นว่า อ๋าวเยี่ยน (ตัวเยี่ยน ตัวอักษรเดียวกับ “เยี่ยน” ชื่อเดิมเมื่อตอนเป็นมนุษย์) ใครต่อใครพากันบอกว่า เลือดมังกรที่แฝงธาตุร้อนรุนแรงเกินไปจะทำลายร่างกายของมังกรทารก วันใดที่อ๋าวเยี่ยนลืมตาขึ้น นั่นคือวันที่ต้องตาย แต่การณ์กลับกลายเป็นว่า อ๋าวเยี่ยนผู้ “ดวงบรมแข็ง” สามารถลืมตาตื่นมาได้อย่างสดชื่นเป็นปกติ แถมยังร่าเริงถึงขนาดมีหน้าดอดไปแย่งขวดนมพี่ชายฝาแฝดมากินจนอ๋าวซวิ่นร้องไห้โฮ และกลายเป็นโรคหวงขวดนมสุดๆ ตั้งแต่นั้นมา การตื่นขึ้นและแข็งแรงเป็นปกติดีของอ๋าวเยี่ยน สร้างความยินดีให้ท่านพ่อและพี่ชายสี่ อ๋าวเสวียน เป็นอย่างมาก (มังกรจะมีลูกได้โดยเว้นช่วง 16 ปีต่อครั้ง พี่ชายคนอื่นๆ ที่เหลือของอ๋าวซวิ่นและอ๋าวเยี่ยนต่างไปประจำอยู่ชายแดนทำหน้าที่แม่ทัพปกปักดินแดนกันหมด มีแต่อ๋าวเสวียนคนเดียวที่อยู่ช่วยงานในวัง สาเหตุที่เป็นเช่นนี้ เป็นเพราะ...ราชามังกรอ๋าวจวิ๋นเจ๋อ มีนิสัย(สันดาน)ขี้เกียจทำงานเอกสารตัวเป็นขน เลยโยนงานไปให้ลูกชายทำหมด แล้วตัวเองก็อู้งานไปหยอกลูกที่ยังเป็นทารกเล่น ทีนี้ลูกชายคนที่ 1-3 และ 5 ก็ติดนิสัย(สันดาน)พ่อมา เกลียดงานเอกสารมากพอกัน หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอมทำ จึงหนีไปประจำอยู่ชายแดนกันหมด ทิ้งให้อ๋าวเสวียนที่นิสัยดีที่สุดในพี่น้องซวยอยู่คนเดียว (อ๋าวจวินเจ๋อ ท่านพ่อขององค์ชายทั้งเจ็ดมีภรรยาเพียงคนเดียวคือราชินีมังกร)) แต่เรื่องดีๆ ก็คงอยู่ไม่นาน เมื่อวันหนึ่งราชาภพปิศาจได้ทำลายเขตแดนระหว่างภพปิศาจกับภพพญามังกรส่วนหนึ่ง และในระหว่างที่อ๋าวจวินเจ๋อสั่งการพวกลูกๆ ไปจัดการเคลียร์เหตุการณ์ ภายในห้องนอนของอ๋าวซวิ่นกับอ๋าวเยี่ยน ก็เกิดโพรงมิติ มีผู้บุกรุกเข้ามาลักพาตัวองค์ชายมังกรน้อย เนื่องจากผู้บุกรุกเห็นอ๋าวซวิ่นแล้วไม่แน่ใจว่านี่คือมังกรแน่หรือ พร้อมกันนั้นก็เหลือบไปเห็นอ๋าวเยี่ยนที่มีท่าทาง “คล้ายมังกร” มากที่สุด จึงหยิบติดมือไปด้วย ปรากฏว่าผู้มาลักพาตัวอ๋าวเยี่ยน คือพวกลูกครึ่งปิศาจมนุษย์ พวกนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่ได้ เพราะจะไปอยู่ภพปิศาจรึ ก็อ่อนแอกว่าเขา และถูกพวกปิศาจไล่ฆ่า ไปอยู่ภพมารก็เช่นกัน พอมาอยู่ภพมนุษย์ ก็เก่งกาจเกินไปจนเป็นที่หวาดกลัวของมนุษย์ แม้ตอนนี้จะอยู่ได้ชั่วคราว แต่อีกไม่นานก็คงถูกขับไล่ เมื่อนั้นพวกครึ่งปิศาจที่โตแล้วนั้นยังไม่เท่าไหร่ เพราะย่อมจะเอาตัวรอดได้ แต่พวกที่ยังเด็กนี่สิ เพราะงั้นเพื่อให้พวกครึ่งปิศาจที่ยังเด็กโตเป็นผู้ใหญ่โดยเร็ว ผู้อาวุโสของเหล่าครึ่งปิศาจจึงค้นตำราหาวิธี จนได้พบว่าต้องอาศัยอสุจิแรกของมังกร จึงได้เสี่ยงอันตรายไปลักพาตัวโอรสราชามังกรที่ได้ยินว่าเพิ่งเกิดได้ไม่นานมา ความจริง การที่ครึ่งปิศาจที่มีฤทธิ์เทียบพวกมังกรไม่ติดพวกนี้จะเข้าไปขโมยตัวโอรสราชามังกรออกมา มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก ที่ทำได้สำเร็จเพราะได้อัครเสนาบดีเซียงซีจอมเจ้าเล่ห์ในภพพญามังกรแอบช่วย เนื่องจากการถูกลักพาตัวไปของอ๋าวเยี่ยนมีร่องรอยมากมายบ่งบอกว่ามีคนในคอยประสาน และคนในที่มีอำนาจทำได้ถึงขนาดนี้ก็มีเซียงซีคนเดียว ดังนั้นเซียงซีจึงถูกอ๋าวจวินเจ๋อกับอ๋าวเสวียนหิ้วคอมาสอบปากคำเป็นการเฉพาะกิจ เซียงซีจึงสารภาพตามตรงว่า เขาได้ไปค้นจากตำราโบราณถึงกรณีคู่แฝดของมังกรทอง ปรากฏว่าเมื่อสิบล้านปีก่อน เคยมีมังกรทองรุ่นหนึ่ง มีคู่แฝดจริงๆ และชื่อของคู่แฝดนั้นคือ...เมิ่งเจ๋อ เมิ่งเจ๋อ ชื่อนี้เป็นชื่อที่ราชามังกรในแต่ละรุ่นต่างรู้จักกันดี เพราะถูกบอกสืบต่อกันมาทุกรุ่น เฉพาะราชามังกร เผ่าพันธุ์มังกรเป็นเผ่าพันธุ์ที่รักพวกพ้องมาก โดยเฉพาะสายเลือดเดียวกัน และมีนิสัยปกป้องผู้ที่อ่อนแอในพวกพ้องของตนรุนแรง ยิ่งในตระกูลราชามังกรด้วยแล้ว นิสัยนี้ยิ่งรุนแรงเป็นพิเศษ (อ๋าวเยี่ยนที่เกิดมาอ่อนแอจึงเป็นที่รักใคร่ปกป้องของพ่อแม่และพี่ๆ มาก) เมื่อสิบล้านปีก่อน มังกรทองมีคู่แฝดที่รอดชีวิตมาได้ เป็นมังกรเงิน และขณะที่มังกรทองมีอำนาจเรืองฤทธิ์แข็งแกร่งทรงพลังอันเป็นอำนาจในด้านเปิดเผย เมิ่งเจ๋อซึ่งเป็นคู่แฝดกลับมีอำนาจในด้านการบังคับควบคุมจิตใจ ซึ่งเป็นอำนาจที่มองไม่เห็น เมิ่งเจ๋อมีอำนาจในการทำลายหรือเปลี่ยนแปลงความคิด จิตใจ และความทรงจำของใครก็ตามจากรากเหง้า และสามารถลงมือกับเหยื่อได้คราวละมากๆ พร้อมๆ กัน เมื่อสิบล้านปีก่อน ภพสวรรค์ได้ปรากฏจอมเทพผู้ปกครองภพสวรรค์ที่กล่าวกันว่าเปรื่องปราดสามารถที่สุดเท่าที่เคยปรากฏมา จอมเทพผู้นี้มีความทะเยอทะยานสูง จึงยกทัพปวงเทพมารุกรานภพพญามังกร และทัพสวรรค์อันเป็นที่ภาคภูมิใจของจอมเทพ ก็มีอันพ่ายแพ้ยับเยินด้วยฝีมือของเมิ่งเจ๋อ ทหารเทพทั้งหมดที่มองตาเมิ่งเจ๋อต่างหันอาวุธไปฆ่าฟันกันเองจนเลือดนองเป็นท้องธาร ส่วนจอมเทพ...ได้ถูกเมิ่งเจ๋อทำลายสมองไปจนหมดสิ้น กลายเป็นซากที่ไร้ชีวิตนั่งอยู่บนบัลลังก์เช่นนั้นอีกหลายหมื่นปี จนร่างเน่าเปื่อยผุพังไป นับแต่นั้นภพเทพก็ไม่กล้ามาแหยมภพพญามังกรอีกเลย แต่แล้วเมิ่งเจ๋อกลับไปหลงรักสตรีมนุษย์ผู้หนึ่งแบบหัวปักหัวปำจนถึงกับยอมละทิ้งความเป็นมังกรลงไปเกิดเป็นมนุษย์โดยไม่ฟังคำทัดทานของใครทั้งสิ้น แต่เนื่องจากมังกรนั้น วิญญาณก็เป็นมังกร และวิญญาณของมังกรไม่มีวันดับสลาย ดังนั้นแม้จะไปเกิดเป็นมนุษย์ วิญญาณของเมิ่งเจ๋อก็ยังคงเป็นมังกรอยู่ ราชามังกรจึงยังคงหวังว่าสักวันเมิ่งเจ๋อจะหวนกลับมาเกิดยังภพพญามังกรอีกครั้ง จึงบอกต่อชื่อและเรื่องราวของเมิ่งเจ๋อนี้ให้ราชามังกรในแต่รุ่นได้ทราบไว้ และเซียงซีก็คิดว่า ที่อ๋าวเยี่ยนเกิดมาตัวขาวซีดนั้น น่าจะเป็นเพราะอ๋าวเยี่ยนเป็นมังกรเงิน ไม่ใช่เพราะขาดสารอาหาร ตัวเลยมีสีซีดอย่างที่คิดกันแต่แรก และเป็นไปได้อย่างมากว่าอ๋าวเยี่ยนจะเป็นเมิ่งเจ๋อมาเกิดใหม่ เพราะงั้นยังไงก็จะให้อ๋าวเยี่ยนตายไม่ได้เด็ดขาด และสาเหตุที่เซียงซีปล่อยให้อ๋าวเยี่ยนถูกลักพาตัวไป ก็เป็นแผนที่วางเอาไว้อยู่แล้ว เพื่อที่จะช่วยชีวิตของอ๋าวเยี่ยนเอง <>::<>::<> จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:38:54

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อมาอยู่ในภพมนุษย์ พวกครึ่งปิศาจก็ให้เด็กชายครึ่งปิศาจอายุสิบขวบ ชื่อว่า จิ่นเอ๋อร์ เป็นคนเลี้ยงอ๋าวเยี่ยน โดยพาอ๋าวเยี่ยนเข้าป่าไปหานมกวางให้ดื่มทุกเช้ามืด จิ่นเอ๋อร์เป็นเด็กดี นิสัยน่ารัก ซื่อบริสุทธิ์ อ๋าวเยี่ยนเลยญาติดีด้วย แต่กับคนอื่นที่เป็นผู้ใหญ่ และมองว่าเขา...องค์ชายมังกร...ดูยังไงก็ไม่สมกับเป็นมังกรเลย เหมือนลูกงูขี้โรคตัวขาวซีดมีขาสี่ขามากกว่า แถมชอบแกล้งเขาด้วยนั้น อ๋าวเยี่ยนแอบผูกใจเจ็บและหาทางแก้แค้นคืนตลอด (พวกครึ่งปิศาจโกหกหนูน้อยจิ่นเอ๋อร์ว่าอ๋าวเยี่ยนเป็น “ลูกงูน้ำ” ตอนพามาให้เลี้ยงไว้ในห้องจิ่นเอ๋อร์พวกครึ่งปิศาจถึงขนาดไปหาอ่างน้ำใบใหญ่มาใส่น้ำโรยทรายเนื้อดีให้อ๋าวเยี่ยนนอน แต่หัวเด็ดตีนขาดอ๋าวเยี่ยนก็ไม่ยอมนอนในอ่างนั่น และหนีไปนอนบนเตียงจิ่นเอ๋อร์ สุดท้ายอ่างเลยถูกยกออกไป...) ครึ่งปิศาจที่ชอบแกล้งอ๋าวเยี่ยนชื่อ จิ่งอวี้ หมอนี่ได้ยินจิ่นเอ๋อร์บอกว่าอยากให้อ๋าวเยี่ยนกินเนื้อพะโล้ (อ๋าวเยี่ยนสะกดจิ่นเอ๋อร์หลับระหว่างรีดนมกวางให้เขากิน แล้วเข้าฝันบอกว่าตัวเองอยากกินเนื้อพะโล้) ก็คิดแผนชั่วร้ายได้ หาเนื้อพะโล้มาให้ วางล่อตรงหน้าอ๋าวเยี่ยน แล้วบอก น้องงูยังเด็ก กินได้แต่นม กินของมันๆ รสจัดไม่ได้นะ เดี๋ยวท้องเสีย ว่าแล้วก็นั่งโซ้ยเนื้อพะโล้ยั่วน้ำลายอ๋าวเยี่ยนเล่นมันต่อหน้าแถมทำท่าว่าอร่อยมาก อ๋าวเยี่ยนเลยแก้แค้นโดยแกล้งทำเป็นงูน้อยโดนรังแก เดินหงอยๆ ไปที่แก้วน้ำ อมน้ำในปาก แล้วหันไปพ่นพรวดใส่หน้าจิ่งอวี้ จากนั้นฉวยโอกาสที่จิ่งอวี้มัวแต่ตะลึงไปเลียเนื้อพะโล้ทุกชิ้นจนชุ่มน้ำลายตัวเอง แล้วแสยะยิ้มใส่จิ่งอวี้แบบสะใจมาก ผลคือ...วันรุ่งขึ้นอ๋าวเยี่ยนท้องเสียอย่างแรง เลยโดนจิ่งอวี้บังคับกินน้ำข้าวต้มใส่ยาด้วยสีหน้าสะใจมาก หลังจากหายท้องเสีย วันหนึ่ง ตอนที่จิ่นเอ๋อร์พาอ๋าวเยี่ยนไปกินนมกวางเช่นปกติ ก็ได้พบกับชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งบอกว่าตัวเองชื่อ อ๋าวหลาน เป็นพี่ชายห้าของอ๋าวเยี่ยน จากนั้น “อ๋าวหลาน” ก็สะกดจิตให้จิ่นเอ๋อร์เข้าไปหา เนื่องจาก “อ๋าวหลาน” คนนี้หน้าตาดูว่าอายุมากยิ่งกว่าอ๋าวเสวียนที่เป็นพี่ชายสี่เสียอีก ทำให้อ๋าวเยี่ยนสงสัยเต็มที่ และก็จริงดังคาด อีกฝ่ายไม่ใช่อ๋าวหลาน แต่เป็น ราชาแห่งภพปิศาจ เจี๋ยเซียว เจี๋ยเซียวคิดที่จะได้เลือดของโอรสราชามังกรมาอาบอาวุธของเขาให้กลายเป็นสุดยอดอาวุธที่แม้แต่ราชามังกรก็ไม่อาจต้านทานได้ จึงวางแผนลักพาตัวโอรสของราชามังกรมานานแล้ว โดยเริ่มจาก ออกคำสั่งฆ่าพวกลูกครึ่งปิศาจ บีบให้พวกนี้ต้องหาทางออก โดยต้อนมาสู่เส้นทางที่เขาได้วางเอาไว้ ให้ผู้อาวุโสของพวกครึ่งปิศาจค้นพบจากในตำราที่เขาวางแผนทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายพบว่าอสุจิแรกสุดของมังกรสามารถทำให้ครึ่งปิศาจโตเป็นผู้ใหญ่ในพริบตา เพื่อที่พวกนี้จะได้ไปลักพาตัวโอรสมังกรมา แล้วตัวเจี๋ยเซียวก็ช่วยอำนวยความสะดวกโดยการทำลายเขตแดนดึงความสนใจของพวกมังกร แต่แล้วขณะที่เจี๋ยเซียวกำลังย่ามใจกับความสำเร็จในแผนการของตัวเอง ก็กลับพบว่าตัวเองถูกวางแผนซ้อนกลเอาไว้แล้วโดยเซียงซี อัครเสนาบดีจอมเจ้าเล่ห์แห่งภพพญามังกร และถูกจับสลับวิญญาณกับจิ่นเอ๋อร์ เรื่องของเรื่องคือ เนื่องจากอ๋าวเยี่ยนร่างกายอ่อนแอมากจนคงยากที่จะกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ตามกำหนดเวลา ดังนั้นเพื่อช่วยให้อ๋าวเยี่ยนสามารถผ่านด่านแรกกลายร่างเป็นมนุษย์ได้อย่างราบรื่น เซียงซีจึงคิดที่จะได้เม็ดแก่นพลังของราชาปิศาจมาช่วยเสริมพลังให้อ๋าวเยี่ยน ดังนั้นจึงร่วมมือกับผู้อาวุโสของพวกครึ่งปิศาจที่จะมีผลประโยชน์ร่วมกัน หลอกราชาปิศาจเจี๋ยเซียวมาติดกับ หลังจากจับวิญญาณเจี๋ยเซียวมาใส่ร่างจิ่นเอ๋อร์สำเร็จแล้ว สองตาแก่ก็เอาเม็ดแก่นพลังของเจี๋ยเซียวออกมา จากนั้นบอกเงื่อนไขใรการคืนร่างให้เจี๋ยเซียวไป และขู่ให้เจี๋ยเซียวต้องยอมเป็นพี่เลี้ยงให้อ๋าวเยี่ยนไปจนกว่าอ๋าวเยี่ยนจะอายุครบ 20 ปี ซึ่งการที่ได้ราชาปิศาจจอมเจ้าเล่ห์อย่างเจี๋ยเซียวมาเป็นพี่เลี้ยงให้ จะสามารถรับประกันได้ว่าอ๋าวเยี่ยนจะรอดปลอดภัยจากพวกในภพพญามังกรที่คิดปองร้ายอย่างแน่นอน (ความจริงลำพังอ๋าวเยี่ยนคนเดียวก็เอาตัวรอดได้แล้ว ก็ตัวอ๋าวเยี่ยนนิสัยชั่วร้ายออกปานนั้น - -" ) ส่วนจิ่นเอ๋อร์ เนื่องจากเป็นครึ่งปิศาจที่มีจิตใจบริสุทธิ์ จึงได้รับความสนใจจากภพเซียน ได้เล่นเส้นข้ามไปอยู่ภพเซียน ได้เซียนชั้นสูงสร้างร่างกายให้ใหม่และรับไว้เป็นศิษย์ หลังเสร็จเรื่อง อ๋าวเยี่ยนที่ถูกลักพาตัวไปก็ได้กลับคืนสู่ภพพญามังกรและร่าเริงยิ่งกว่าเดิม ท่านพ่อท่านแม่ผู้เห็นลูกเป็นของเล่นก็จับอ๋าวเยี่ยนไปอยู่ในเปลอ๋าวซวิ่น แล้วดูสองพี่น้องเปิดศึกกันอีกครั้ง มังกรทองอ๋าวซวิ่นผู้หวงขวดนมมัวแต่หวงขวดนมจนถูกแย่งหมอนกับผ้าห่มไปและร้องไห้โฮอีกครั้ง โดยมีท่านพ่อท่านแม่ใจดำหัวเราะงอหายกันอยู่ข้างๆ - -" แต่วันเวลาแห่งความสุขไม่ยืนนาน เมื่อไม่นานหลังจากอ๋าวเยี่ยนกลับมา วันหนึ่ง อ๋าวเยี่ยนก็หลับเลยเวลาตื่นตามปกติ เจี๋ยเซียวที่สังเกตเห็นรีบไปบอกอ๋าวจวินเจ๋อ อ๋าวจวินเจ๋อรีบพาอ๋าวเยี่ยนไปที่สระแปลงกายทันที เรื่องของเรื่องคือ หากมังกรแรกเกิดไม่แปลงกายเป็นมนุษย์ในเวลาอันสมควร จะโดนฤทธิ์ของตัวเองกัดกร่อนจนตาย จึงต้องหาทางทำให้กลายร่างเป็นมนุษย์โดยด่วน ก็คือพาไปที่สระแปลงกาย แล้วให้รวมพลังกับเม็ดแก่นพลังของราชาปิศาจ ที่ตอนแรกเนื่องจากต้องล้างไอปิศาจออกไปเสียบ้างก่อน เลยเสียเวลาไม่ได้ให้มารวมพลังกับอ๋าวเยี่ยนเสียที เนื่องจากสระแปลงกายแห่งนี้ เป็นที่ซึ่งมังกรจะต้องมารับการทดสอบผ่านด่านเช่นเดียวกัน ดังนั้นเมื่อพลังจากเม็ดแก่นพลังของราชาปิศาจแผ่ออกมา เมฆสายฟ้าทดสอบพลังก็ลอยมาทันที โดยเมฆสายฟ้านี้ พลังของมังกรที่ต้องรับการทดสอบยิ่งแข็งแกร่ง สายฟ้าที่ผ่าลงมาก็ยิ่งแรง พวกผู้อาวุโสทั้งแปดของภพพญามังกรพากันตั้งข่ายมนตร์เตรียมป้องกันสายฟ้าให้อ๋าวเยี่ยน แต่ปรากฏว่าสายฟ้าที่ผ่าลงมา ดันเป็นสายฟ้าพันสายที่แรงที่สุดซึ่งจะผ่าลงมาก็ต่อเมื่อมีการทดสอบของมังกรทองเท่านั้น... ผลคือข่ายมนตร์แตกกระจุย ผู้อาวุโสทั้งแปดกระเด็นไปคนละทาง ท่านแม่ของอ๋าวเยี่ยนรีบเรียกอาวุธของตัวเองออกมาป้องกันลูกที่อยู่ในสระ แต่โดนสายฟ้าเข้าทีเดียว ราชินีมังกรก็ตัวกระเด็นหวือได้รับบาดเจ็บทันที สายฟ้าถัดมา อ๋าวเสวียนแปลงร่างเป็นมังกรเหาะไปรับแทนน้อง และได้รับบาดเจ็บสลบเหมือด สายฟ้าถัดมา อ๋าวจวินเจ๋อเข้าไปรับแทนลูกด้วยตัวเอง และกะจะรับสายฟ้าที่เหลือทั้งหมดแม้ตัวจะตาย แต่ตอนนั้น เซียงซีที่ยืนตะลึงงงคิดอะไรขึ้นมาได้โดยพลัน จึงปล่อยพลังกระแทกอ๋าวจวินเจ๋อออก ให้สายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงหาอ๋าวเยี่ยนตรงๆ ตามด้วยสายฟ้าที่เหลือที่แรงขึ้นทุกทีจนครบ 20 สาย ปรากฏว่าอ๋าวเยี่ยนรอดมาได้ และกลายร่างเป็นมนุษย์โตเต็มวัย เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง แล้วในตอนที่เขาจะลืมตา เซียงซีที่นึกขึ้นได้รีบร้องตะโกนสั่งให้ทุกคนหลับตาลง แต่มีแต่อ๋าวจวิ๋นเจ๋อกับภรรยา เซียงซี และเจี๋ยเซียวที่เซียงซีช่วยปิดตาให้เท่านั้นที่รอด (อ๋าวเสวียนสลบอยู่ จึงรอดด้วย) นอกนั้นดันไปสบตาอ๋าวเยี่ยนหมด และเสียความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ในสระแปลงกายนี้ไปทั้งหมด อ๋าวเยี่ยนปรากฎตัวในร่างเด็กหนุ่มแค่แป๊บเดียว ตัวก็หดกลับไปเป็นเด็กทารกเหมือนเดิม เป็นอันว่าอ๋าวเยี่ยนสามารถแปลงกายเป็นมนุษย์ได้โดยราบรื่น แถมหลังจากนี้สามารถแปลงร่างกลับไปกลับมาระหว่างมนุษย์และมังกรได้ตามใจชอบด้วย ทั้งที่มังกรทั่วไปจะสามารถแปลงร่างกลับไปกลับมาระหว่างร่างมนุษย์และมังกรเมื่ออายุครบ 20 ปีแล้วเท่านั้น บนภพเซียน เซียนที่รับจิ่นเอ๋อร์เป็นลูกศิษย์กำลังดูเหตุการณ์ภายในสระแปลงกายผ่านทางกระจกเวท และพึมพำว่า “เมิ่งเจ๋อ...เจ้านั่นแหละ ไม่ว่าจะหนีอย่างไรก็หนีไม่พ้น” จิ่นเอ๋อร์ที่เดินผ่านหน้าห้องนั้นพอดีได้ยินชื่อ “เมิ่งเจ๋อ” เข้า ก็สะท้านเฮือก พรวดพราดเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าตกใจ พูดว่า “เขา...กลับมาแล้ว” เซียนผู้เป็นอาจารย์หันมาบอกว่า “ใช่ เขากลับมาแล้ว เพราะฉะนั้นท่านจึงได้กลับมาด้วย หรือมิใช่ ?” จากคำพูดต่อมาของเซียนผู้นี้ บอกให้รู้ว่าจิ่นเอ๋อร์ก็คือจอมเทพที่เคยถูกเมิ่งเจ๋อทำลายสมองจนกลายเป็นซากหุ่นไร้วิญญาณจนร่างเน่าเปื่อยผุพังไปในสงครามระหว่างภพสวรรค์กับภพพญามังกรกลับชาติมาเกิดใหม่นั่นเอง <>::<>::<>::<>::<>::<> ภาพปกเล่ม 1-2 . จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:39:45

ความคิดเห็นที่ 3 ตัวอย่างเนื้อหาในเล่ม 1 เผ่าพันธุ์มังกรจะมีพลังอำนาจและพลังฤทธิ์ในการบงการพลังงานของฟ้าดินอย่างมหาศาลนับตั้งแต่วันที่ถือกำเนิด แข็งแกร่งและไร้ศัตรูต้านติดไปทั่วหล้า แม้แต่ชาวพิภพเทพและเหล่าเซียนผู้สูงส่งก็ยังให้ความเคารพต่อการคงอยู่ของเผ่ามังกรเป็นอย่างมาก ถึงกระนั้นมีเพียงคนของเผ่ามังกรเท่านั้นที่ทราบดีว่า ความแข็งแกร่งของเผ่ามังกรใช่ว่าจะไร้สิ่งแลกเปลี่ยน ความจริงแล้วความสามารถในการให้กำเนิดบุตรของมังกรไม่ค่อยดีนักราวกับว่านี่เป็นการถ่วงดุลต่อพลังอำนาจอันแข็งแกร่งของเผ่ามังกรจากสวรรค์เบื้องบน แม้จะรักใคร่กันมากเพียงใด สามีภรรยาเผ่ามังกรก็มีโอกาสที่จะตั้งครรภ์ได้เพียงสิบหกปีต่อหนึ่งครั้งเท่านั้น และแต่ละครั้งที่ตั้งครรภ์ต้องใช้เวลานานถึงสามปี แต่ละครรภ์ให้กำเนิดบุตรได้เพียงหนึ่งตน อีกทั้งหลังจากที่ทารกคลอดออกมาแล้ว ยังจำเป็นต้องอาศัยพลังฤทธิ์ของตัวเองเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ภายในเวลาหนึ่งร้อยวัน ไม่เช่นนั้นจะมีอันเสียชีวิตแต่ยังเด็กด้วยสาเหตุไม่สามารถสลายพลังฤทธิ์ที่แข็งกล้าอันมีมาแต่กำเนิดภายในร่างของตัวเองได้ จากนั้นจึงเป็นช่วงเวลาในการเข้าสู่วุฒิภาวะอันยาวนานถึงยี่สิบปี ในเวลายี่สิบปีนี้ บุตรมังกรจำเป็นต้องรับการทดสอบเพื่อการลอกคราบทุกปี ทุกครั้งที่ลอกคราบ บุตรมังกรจะโตขึ้นเท่าตัว หากการลอกคราบล้มเหลว เช่นนั้นก็จะต้องตายดับไป ทั้งนี้ต่อให้สามารถผ่านขั้นตอนการลอกคราบมาได้ทุกครั้งอย่างราบรื่น ในปีที่ยี่สิบอันเป็นพิธีบรรลุนิติภาวะก็อันตรายอย่างมาก เพื่อให้ได้รับมาซึ่งพลังฤทธิ์อันมหาศาลโดยไม่ต้องผ่านการบำเพ็ญตบะฝึกตนใดๆ  ในวันที่บรรลุนิติภาวะอายุครบยี่สิบปีนั้น บุตรมังกรทุกตนจำเป็นต้องผ่านการชำระล้างจากอสนีศักดิ์สิทธิ์เก้าชั้นฟ้า ต้องผ่านการหล่อหลอมเคี่ยวกรำจากไฟอสนีอาบกระดูกในชั่วพริบตาที่อสนีศักดิ์สิทธิ์โจมตีลงมา จากนั้นจึงกลายเป็นชาวเผ่ามังกรที่โตเต็มวัย สำหรับเหล่าบุตรมังกรแล้ว ระยะเวลายี่สิบปีแห่งการเติบใหญ่คือความทรงจำที่ฝังลึกตราตรึงอยู่ในใจ คือการฝึกฝนความแข็งแกร่งของจิตใจ ลูกผู้ชายเหล็กไหลผู้แกร่งกล้าแต่ละคนล้วนผ่านการถูกเคี่ยวกรำหล่อหลอมอย่างโหดเหี้ยมด้วยความเป็นความตายมาเช่นนี้ทั้งสิ้น นี่แหละคือวิธีการและหลักเกณฑ์ในการขยายพันธุ์ในดินแดนแห่งนี้ของเผ่ามังกร หากสามารถผ่านพ้นไปได้ ก็จะกลายเป็นชนรุ่นใหม่ของเผ่ามังกร หากไม่สามารถผ่านได้ สุดท้ายก็ต้องย้อนกลับไปเริ่มต้น โดยจำเป็นต้องหวนกลับไปสู่อ้อมกอดของเทพแห่งปรภพ และให้ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ถึงแม้มังกรน้อยสีขาวอมเทาตรงหน้านี้จะสามารถผ่านด่านทดสอบของชีวิตด่านแรกสุดมาได้ แต่หลังจากนั้นเล่า จะสามารถโชคดีรอดพ้นไปได้สักกี่ครั้ง? ...... กระนั้นก็ใช่ว่าเจี๋ยเซียวจะไม่มีผลรับใดๆ แม้สักนิด อย่างน้อยหลังจากเข้ามาอยู่ในพิภพพญามังกรได้ไม่นาน ราชาปิศาจก็พบว่ามีคนผู้หนึ่งที่ต้องอยู่อย่างเจ็บใจยิ่งกว่าเขาเสียอีก นั่นคือ...อ๋าวซวิ่น...พี่ชายฝาแฝดผู้สวมผ้าอ้อมร้องอ้อแอ้รอให้ป้อนนมของอ๋าวเยี่ยน... เจี๋ยเซียวได้เห็นอ๋าวซวิ่น มังกรทองในตำนานครั้งแรกที่ห้องทำงานของราชามังกรอ๋าวจวินเจ๋อ สำหรับเผ่าพันธุ์มังกรแล้ว จะใช้คำว่า “บุตรผยองแห่งสวรรค์ ” มาบรรยายมังกรทอง ก็ไม่มีทางเกินเลยอย่างเด็ดขาด อัตราการเกิดที่ห้าล้านปีจึงจะมีสักตนนี้ทำให้แม้แต่สำหรับเผ่าพันธุ์มังกรซึ่งมีช่วงชีวิตยืนนานถึงหนึ่งแสนกว่าปีเองก็ยังกล่าวได้ว่าน้อยนักจะได้พบเห็น สำหรับชาวพิภพอื่นๆ นอกเหนือจากพิภพพญามังกรแล้ว มังกรทองยิ่งแทบจะเป็นคำที่มีความหมายในระดับเดียวกับคำว่า “ลึกลับ” เลยทีเดียว ความเข้าใจที่มีต่อมังกรทองมีเพียงที่ได้อ่านจากเศษซากบันทึกซึ่งตกทอดมาจากยุคโบราณดึกดำบรรพ์เท่านั้น เจี๋ยเซียวอ่านบันทึกตำราแทบทั้งหมดที่มีในพิภพปิศาจจนรอบรู้เชี่ยวชาญ บันทึกเกี่ยวกับมังกรทองส่วนใหญ่มักจะบรรยายถึงแต่ความแข็งแกร่งของพลังและอิทธิฤทธิ์ของมังกรทอง ส่วนความพิเศษในการมีตัวตนอยู่ของมังกรทองกลับถูกหลีกเลี่ยงไม่ยอมเอ่ยถึงจนแล้วจนรอด ในสายตาของเจี๋ยเซียว อย่างมากมังกรทองที่ในบันทึกเหล่านั้นได้บันทึกไว้ก็แค่มีพลังเหนือล้ำกว่าคนอื่นๆ ภายในเผ่าเดียวกันเท่านั้น ซึ่งพลังเช่นนี้อาจจะไร้คู่ต่อสู้ในการดวลตัวต่อตัวก็จริงอยู่ แต่ในการทำสงคราม พลังของบุคคลหนึ่งจะแข็งแกร่งหรือไม่ ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงหรือพลิกผันสถานการณ์ใหญ่แต่อย่างใด ส่วนเจ้าหนูน้อยซึ่งดูเหมือนจะกำลังเจริญเติบโตอย่างแข็งแรงตรงหน้าผู้นั้น ดูๆ แล้วก็ไม่ได้แตกต่างจากเด็กทารกธรรมดาๆ ทั่วไปของพิภพมนุษย์แต่อย่างใด ตัวเล็กนิด อ้วนท้วนสมบูรณ์ ดูแล้วน่ากินเป็นอย่างยิ่ง หาก “ปิศาจจี้ ” แห่งพิภพปิศาจซึ่งชอบกินแต่เนื้อเด็กโดยเฉพาะมาเห็นเข้า เกรงว่าจะรีบกระโจนเข้าไปกินให้อิ่มแปล้อย่างอดใจไม่ไหวแม้แต่นาทีเดียวเป็นแน่ เจี๋ยเซียวอดจินตนาการภาพฉากสยองขวัญ “ปิศาจจี้” ฉีกกินเนื้อมังกรทองน้อยอย่างมาดร้ายไม่ได้ ขณะที่อ๋าวซวิ่นผู้กำลังถูกราชินีมังกรอุ้มอยู่กลับเอาแต่ชะโงกศีรษะออกจากอ้อมแขนของท่านแม่มาเมียงๆ มองๆ สำรวจเด็กชายแปลกหน้าอย่างอยู่ไม่สุขโดยไม่ได้มีสัมผัสที่หกแรงกล้าอ่านใจคนได้แต่ประการใด หลังจากนั้นจากที่ได้พบอ๋าวซวิ่นบนระเบียงทางเดินของวังอีกหลายครั้ง ได้ทำให้เจี๋ยเซียวตระหนักอย่างแท้จริงว่าแบบใดที่เรียกว่า “จะประคองไว้ในมือหรือก็กลัวตก จะอมไว้ในปากหรือก็กลัวละลาย ” ทุกคนที่มีนัยน์ตาต่างสามารถมองเห็นความรักใคร่เอ็นดูอย่างสุดจิตสุดใจที่บรรดาผู้คนภายในวังราชามังกรมีต่ออ๋าวซวิ่นได้ทั้งสิ้น หัวข้อสนทนาที่นำมาพูดกันเป็นประจำทั้งต่อหน้าและลับหลังมักจะหนีไม่พ้น “วันนี้มังกรทองน้อยเป็นอย่างโง้นอย่างงี้” “เมื่อวานเป็นอย่างโง้นอย่างงี้”  ขณะที่อ๋าวเยี่ยนซึ่งถือกำเนิดในวันเดียวกับอ๋าวซวิ่นนั้น ทุกคนกลับหุบปากเงียบไม่มีการเอ่ยถึง หรือต่อให้บังเอิญเอ่ยถึงโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็จะรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างรวดเร็ว ความจริงหลังจากที่ข่าวเรื่ององค์ชายคนเล็กของราชามังกรฟื้นตื่นจากอาการหลับใหลไม่ได้สติอย่างปลอดภัยราวปาฏิหาริย์แพร่กระจายไปทั่วทั้งวังราชามังกรก่อนหน้านี้ ภายในใจของชาวเผ่ามังกรทุกคนไม่ว่าจะเป็นผู้ใดก็ตามต่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดีด้วยกันทั้งสิ้น แม้กระทั่งบรรดาผู้อาวุโสหัวดื้อที่ในตอนแรกทำใจให้เหี้ยมคิดจะส่งมังกรน้อยกลับไปยังปรภพเองก็เช่นกัน...ถึงแม้โดยเปลือกนอกแล้วผู้อาวุโสเหล่านี้จะยังคงแสดงสีหน้าท่าทีดูแคลนทำนองว่า “พวกเจ้าออกจะดีใจกันเร็วเกินไปแล้ว” ก็ตาม แต่โดยส่วนตัวแล้วใจที่เครียดเขม็งก็ค่อยผ่อนคลายลงบ้างเล็กน้อย เพราะจะอย่างไรสำหรับเผ่าพันธุ์มังกร ทุกชีวิตล้วนแต่ควรที่จะได้รับการทะนุถนอมปกป้องทั้งสิ้น สิ่งที่บรรดาผู้อาวุโสกระทำกับมังกรน้อยในตอนแรกอาจจะเย็นชาจนแทบเป็นอำมหิตก็จริงอยู่ แต่ที่ทำลงไปเช่นนั้นก็เพื่อไม่ให้มังกรน้อยต้องพบกับความทุกข์ทรมานมากยิ่งกว่าในกาลต่อไปนั่นเอง และเป็นเพราะเข้าใจในเจตนาดีนี้ของเหล่าผู้อาวุโส ในตอนนั้นถึงแม้ราชามังกรจะกำลังพิโรธเป็นอย่างมาก แต่ก็เพียงสั่งลงโทษด้วยการให้บรรดาผู้อาวุโสไปกวาดสุสานราชวงศ์เท่านั้น และบัดนี้ยามเมื่อบรรดาชาวเผ่ามังกรมองดูมังกรน้อยซึ่งร่าเริงเบิกบาน เอาแต่กินและนอนทั้งวันด้วยความปีติยินดี คมดาบไร้สภาพที่ชื่อว่า “การเปลี่ยนร่างร้อยวัน” ซึ่งลอยอยู่เหนือศีรษะของมังกรน้อยก็ยิ่งทำให้ทุกคนเริ่มที่จะรู้สึกถึงภาวะวิกฤตได้อย่างรุนแรง เห็นอยู่กับตาว่าเส้นตายของเวลาร้อยวันได้ผ่านพ้นไปวันแล้ววันเล่า แต่วิธีการที่ได้ผลในการคุ้มครองมังกรน้อยกลับยังคงปราศจากวี่แวว  จะเห็นก็เพียงเซียงซีวิ่งวุ่นไปมาระหว่างตำหนักโน้นตำหนักนี้อย่างยุ่งจนหัวปั่นอยู่ทุกวันด้วยเรื่องภาวะวิกฤตในการเปลี่ยนร่างของมังกรน้อย อาการใจตุ๋มๆ ต้อมๆ ในก้นบึ้งจิตใจของชาวเผ่ามังกรได้แปรเป็นความกังวลอันไร้เสียง ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงต่างจงใจหลีกเลี่ยงหัวข้อสนทนาเกี่ยวกับอ๋าวเยี่ยนโดยอัตโนมัติ ความจริงแล้วนี่เป็นความกังวลที่เกิดขึ้นในส่วนลึกของจิตใจ แต่ครั้นมองผ่านสายตาของเจี๋ยเซียว ปรากฏการณ์อันผิดปกตินี้ได้ถูกราชาปิศาจตีความผิดพลาดเป็น “การเหยียดหยามดูแคลน” ที่มีต่อมังกรน้อยผู้เปราะบางอ่อนแอของชาวเผ่ามังกรซึ่งให้ความสำคัญแต่กับพลังมาแต่ไหนแต่ไร เจี๋ยเซียวลอบหัวเราะเย็นชาอยู่ในใจ ที่แท้แม้จะเป็นเผ่ามังกรผู้อยู่สุดสูงและได้ชื่อว่าสูงศักดิ์ทรงเกียรติเองก็มีเรื่องจำพวก “ดูแคลน” อยู่ด้วยเช่นกัน มิน่าเล่าเซียงซีถึงได้ให้ตัวเขาที่มีฐานะลักลั่นมาคุ้มครองไอ้งูสี่ขาตัวนั้น เพราะหากเปลี่ยนจากเขาเป็นคนอื่น...เกรงว่าไอ้งูสี่ขานั่นคงได้กลายเป็นงูตายไปในไม่ช้ากระมัง แต่นี่ก็ถือเป็นข้อเสนอแนะที่ไม่เลวสำหรับเขาอยู่เหมือนกัน การทำให้ไอ้งูสี่ขาตัวนั้นได้รู้ว่าตัวเองถูกคนร่วมเผ่าดูหมิ่นเหยียดหยาม เมื่อเวลาผ่านไปนานวันเข้าย่อมจะต้องเกิดเป็นความอาฆาตแค้นที่มากเพียงพอเป็นแน่ ...ถึงเวลานั้น...เซียงซีเอ๋ย คนที่ควรจะต้องร้องไห้ยังคงเป็นเจ้านั่นแหละ... น่าเสียดายที่เจี๋ยเซียวถือหลักวางแผนการให้มั่นเหมาะแล้วค่อยปฏิบัติอย่างเคร่งครัดเสมอมา ไม่เช่นนั้นหากเขาใช้ความเข้าใจแบบผิดพลาดเช่นนี้ไปหาเรื่องอ๋าวเยี่ยนละก็ เกรงว่าผลลัพธ์คงได้กลายเป็น “จุดด่างพร้อยในชั่วชีวิตของราชาปิศาจผู้เจ้าเล่ห์อำมหิต” เป็นแน่... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:40:32

ความคิดเห็นที่ 4 ตัวอย่างเนื้อหาในเล่ม 2 นั่งขัดสมาธิบนเตียง สองมือวางไขว้ซ้อนทับกันเบื้องหน้าหน้าอก ฝ่ามือหงายขึ้นในลักษณะเหมือนกำลังถืออะไรบางอย่างที่ว่างเปล่าขึ้นมา กำหนดควบคุมลมหายใจเข้าออกลึกๆ อย่างมีจังหวะ ปล่อยให้จิตใจของตัวเองเข้าสู่สภาวะเวิ้งว้างว่างเปล่าตามจังหวะยืดยาวของลมหายใจ รับรู้ถึงพลังปิศาจอ่อนบางภายในร่าง ค่อยๆ ชักนำให้โคจรไปตามระบบหมุนเวียนแบบพิเศษบางประการภายในร่างทีละน้อย...ทีละน้อย สำหรับครึ่งปิศาจแล้ว การฝึกฝนพลังปิศาจนั้นกล่าวได้ว่าลงทุนเท่าตัวได้ผลเพียงครึ่ง อีกทั้งอารมณ์ทั้งเจ็ดและกิเลสทั้งหกที่สืบทอดมาจากสายเลือดมนุษย์ยังจะส่งผลกระทบเป็นอย่างมากต่ออัตราเร็วของความก้าวหน้าในการฝึกปรืออีกด้วย เจี๋ยเซียวนับได้ว่าเป็นผู้มีความรอบรู้กว้างขวางอย่างหาตัวจับยากแห่งพิภพปิศาจ จึงย่อมจะทราบเรื่องของครึ่งปิศาจลึกซึ้งไม่ใช่น้อย ดังนั้นในตอนแรกสุดที่ฝึกปรือพลัง เขาจึงเลิกคิดถึงการทำตามวิธีปกติทั่วไปที่ว่า “ปลูกอะไรไว้ ก็ให้ผลเช่นนั้น” ซึ่งก็คือวิธีอาศัยวันเวลาอันยาวนานค่อยๆ สะสมพลังปิศาจไปทีละเล็กละน้อย แล้วหันมาใช้ประโยชน์จากเม็ดพลังปิศาจที่อยู่ภายในร่างของมังกรน้อยอ๋าวเยี่ยน อันเป็นวิธีการฝึกปรือที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ เดิมทีวิธีการเพ้อฝันเช่นนี้เป็นแต่เพียงคำเล่าขานในตำราโบราณเท่านั้น ทว่าไม่ทราบเป็นเพราะฟ้าลิขิตอยู่กลายๆ หรือไม่ที่ทำให้เจี๋ยเซียวผู้สูญเสียเม็ดพลังปิศาจไปค้นพบบางสิ่งที่เหนือความคาดหมายเกี่ยวกับยันต์ง่ายๆ ที่ผู้อาวุโสเผ่าครึ่งปิศาจสักเอาไว้บนหลังมือของร่างนี้ ยันต์นี้สามารถทำให้เจี๋ยเซียวรู้สึกถึงตำแหน่งของอ๋าวเยี่ยนได้ โดยหากตัวเขากับอ๋าวเยี่ยนอยู่ห่างจากกันเกินกว่าระยะที่กำหนด ยันต์นี้ก็จะปล่อยความร้อนเบาบางออกมาเป็นการเตือน แต่หลังจากเหตุการณ์เปลี่ยนร่างอันสะท้านฟ้าสะเทือนดินนั่นแล้ว เจี๋ยเซียวก็พบว่ายันต์นี้ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยอย่างน่าอัศจรรย์ โดยทุกครั้งที่เขาเริ่มฝึกปรือพลังปิศาจ ยันต์บนหลังมือจะส่งมอบพลังปิศาจอันเบาบางใยหนึ่งมาให้เขาอยู่รำไร ราวกับว่าเม็ดพลังปิศาจซึ่งอยู่ภายในร่างของมังกรน้อยกำลังเรียกหาเขากระนั้น และที่น่าสนใจเป็นที่สุดคือ...พลังปิศาจอันอ่อนจางนี้ยังห่อหุ้มปราณมังกรบริสุทธิ์อยู่รำไรอีกด้วย การค้นพบที่เหนือความคาดหมายนี้ทำเอาเจี๋ยเซียวลอบนึกลำพองใจอยู่เป็นนาน แม้ว่าพลังปิศาจนั้นจะอ่อนจางมากดั่งเส้นไหม ปราณมังกรยิ่งอ่อนจางเสียจนแทบจะสามารถหลงหูหลงตามองข้ามไปได้โดยสิ้นเชิงก็ตามที นับตั้งแต่มังกรน้อยเปลี่ยนร่างได้จนถึงวันนี้ เวลาเพิ่งจะผ่านมาเพียงไม่กี่วันเท่านั้น เจี๋ยเซียวผู้ลอบเฝ้ารวบรวมพลังปิศาจอย่างลับๆ ล่อๆ ระมัดระวังราวกับโจรอยู่ทุกวันก็สามารถรู้สึกถึงพลังปิศาจภายในร่างของตัวเองได้อย่างชัดเจนแล้ว ด้วยอัตราเร็วระดับนี้ อีกเพียงไม่นาน ต่อให้เขาไม่สามารถนำร่างกายของตัวเองและเม็ดพลังปิศาจกลับคืนมาภายในเวลาอันสั้นได้ ลำพังอาศัยพลังปิศาจที่มีปราณมังกรผสมอยู่ภายในร่าง บวกกับเวทมนตร์คาถาที่ตัวเขารู้จัก การจะป้องกันตัวย่อมไม่เป็นปัญหาอย่างเด็ดขาด และทั้งหมดนี้ก็ได้พิสูจน์ยืนยันให้เจี๋ยเซียวประจักษ์ถึงข้อความซึ่งบันทึกอยู่ในตำราโบราณของพิภพปิศาจเหล่านั้นที่ว่าเผ่าพันธุ์มังกรถือเป็น “สิ่งบำรุงชั้นเยี่ยม” มากเพียงใดสำหรับเผ่าพันธุ์ปิศาจ แต่ทว่ามีประโยชน์ย่อมต้องมีโทษ ดูท่าทางมีความเป็นไปได้สูงมากว่าสาเหตุแห่งความเปลี่ยนแปลงด้านอารมณ์ที่ชัดเจนมากขึ้นทุกวันของเขา ทั้งยังจะชัดเจนมากเป็นพิเศษเวลาที่อยู่กับอ๋าวเยี่ยนในตอนนี้ เกิดจากฝีมือพลังปิศาจกับปราณมังกรนี่เอง และเป็นเพราะนึกเอะใจถึงเรื่องนี้นี่ละที่ทำให้เจี๋ยเซียวรีบร้อนกลับมายังตำหนักจั๋วหลิง... ขณะที่โคจรพลังปิศาจ ยันต์บนหลังมือก็เริ่มส่งพลังปิศาจผสมปราณมังกรบริสุทธิ์มาให้จริงดังที่คาด ทว่าครั้งนี้เจี๋ยเซียวมิได้พยายามดูดรับพลังปิศาจและปราณมังกรจากยันต์ให้ได้มากที่สุดเหมือนเช่นหลายวันก่อนหน้านี้ หากแต่จงใจเมินเฉยต่อแหล่งพลังอันเบาบางบนหลังมือนั้นพลางเร่งเร้าพลังปิศาจภายในร่างที่ถูกเขาหลอมกลืนเรียบร้อยแล้วให้โคจรไปตามเส้นชีพจรอย่างแช่มช้า พลังปิศาจอันเย็นเยียบเป็นประดุจเส้นด้ายที่ผ่านการชุบน้ำแข็ง ทุกครั้งที่โคจรพลังครบหนึ่งรอบ  ความเยือกเย็นในสมองจะกระจ่างชัดขึ้นหนึ่งส่วน ด้านพลังปิศาจและปราณมังกรที่แผ่ออกมาจากยันต์ ครั้นไม่ได้รับการชักนำจากเจี๋ยเซียว ก็พากันรวมตัวอยู่รอบๆ ยันต์ ก่อนจะค่อยๆ กระจายสลายไป ...... ข้ามผ่านกำแพงมิติขวางกั้นระหว่างสองพิภพที่แตกต่าง เซียงซีก็ได้มาถึงมุมหนึ่งซึ่งเงียบสงบทว่าเต็มไปด้วยชีวิตชีวาแห่งพิภพเซียน...หอซูเซียงแห่งเขาชางหลาน เมื่อดูจากทั่วทั้งพิภพเซียนแล้ว เขาชางหลานไม่อาจนับว่าเป็นสถานที่บำเพ็ญเพียรที่ดีที่สุดแต่อย่างใด ความจริงแล้วทั่วทั้งเขาชางหลานทั้งไม่มีสิ่งของและยานานาชนิดที่เหล่าเซียนจำเป็นต้องใช้ในการบำเพ็ญเพียร และไม่มีหินแร่หรือน้ำพุทิพย์ที่สามารถนำมาหลอมสร้างของวิเศษได้ นอกจากภูไพรเชียวชอุ่มกับธารน้ำใสบริสุทธิ์แล้ว ก็มีเพียงสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่อยู่อย่างสุขสบายอิสระเสรีเต็มทั่วทั้งภูเขาเท่านั้น ใครบางคนได้กล่าวเอาไว้ว่า เขาชางหลานเป็นสถานที่ซึ่งมีเพียงผู้ชราที่ชืดชาต่อทุกสิ่งแล้วเท่านั้นที่เหมาะจะมาพักอาศัย ผู้ใดก็ตามที่ยังคงมีความคิดแสวงหาความก้าวหน้า ล้วนไม่มีทางมากินอยู่รอความตายไปวันๆ อยู่ที่เขาชางหลานนี้ทั้งสิ้น และใครบางคนที่ว่านี่แหละที่แอบมาสร้างเรือนพักอยู่บนเขาซึ่งไม่มีผู้ใดสนใจเหลือบแลแห่งนี้... ใครบางคนที่ว่านี้มีนามว่า หลิงหลาน เป็นผู้ซึ่งไร้ชื่อเสียงเรียงนามภายในพิภพเซียน ในชีวิตปราศจากปณิธานใดๆ  สันดานอันเลวร้ายเพียงประการเดียวที่มีคือ...นิยมชมชอบคำนินทา ไม่ทราบเช่นกันว่าเขาใช้วิธีการใดคอยเก็บรวบรวมสารพัดข่าวคราวเรื่องนินทาจากทั่วทุกสารทิศอยู่ทุกวี่วัน ตั้งแต่เรื่องใหญ่โตเป็นที่สนใจอย่างชีวิตส่วนตัวของบรรดาคนดัง ไปจนถึงเรื่องทั่วไปอย่างภูมิประเทศสภาพแวดล้อมธรรมเนียมประเพณีของท้องถิ่นต่างๆ เรื่องใดก็ตามที่เขาทราบ เขาล้วนแต่ใช้พู่กันบันทึกลงสมุด รวมทั้งเย็บเข้าด้วยกันเป็นเล่ม ครั้นเวลาผ่านไปเนิ่นนานเข้า บรรดาเรื่องนินทาเล่าขานที่บันทึกเอาไว้ก็ชักจะมากขึ้นทุกวันจนค่อยๆ ยัดเต็มที่พำนักของหลิงหลาน ด้วยเหตุนี้หลิงหลานจึงหาโอกาสสร้างเรือนพักแห่งนี้ขึ้นบนเขาชางหลานเพื่อเอาไว้เก็บรักษาบันทึกเรื่องเล่าลือนินทาอันล้ำค่าของตนโดยเฉพาะ เมื่อเทียบกับเซียงซีซึ่งมีภูมิรู้กว้างขวางแล้ว กล่าวได้ว่าหลิงหลานผู้เน้นเก็บรวบรวมเรื่องเล่าลือนินทาโดยเฉพาะผู้นี้มิได้ด้อยไปกว่ากันเลยแม้แต่น้อย ประกอบกับหลิงหลานมีความสนใจสุดเปรียบปานต่อบรรดาเรื่องราวความลับที่ปกปิดซ่อนเร้นไม่มีผู้ใดรู้เห็นมาเนิ่นนานปี ดังนั้นหากเซียงซีพบเจอปัญหายุ่งยากที่แก้ไม่ตกแล้วมาขอคำชี้แนะจากสหายรุ่นพี่ผู้นี้ เป็นต้องได้รับประโยชน์ที่ไม่คาดคิดกลับไปทุกครั้ง ทว่าเซียนแห่งข่าวนินทาท่านนี้กลับมิได้เฉลยข้อสงสัยของเซียงซีในทันที หากแต่เรียกเด็กรับใช้ไปชงชาเข้มข้นหอมกรุ่นยกมาสองถ้วย จากนั้นจัดแจงลากอัครเสนาบดีเฒ่าขึ้นไปนั่งบนแท่นเล่นหมากล้อมอย่างไม่มีการพูดพล่ามทำเพลง เมื่อไม่นานก่อนหน้านี้เขาเพิ่งจะอาศัยข่าวนินทาที่ไม่อาจบอกกล่าวแก่ผู้คนได้บางข่าวที่แอบไปสืบทราบมาด้วยวิธีการส่วนตัวทั้งหลอกล่อทั้งเกลี้ยกล่อมจนล้วงเอาตำราหมากล้อมไม่สมบูรณ์ซึ่งมีเพียงเล่มเดียวมาจากมือของผู้ซึ่งชาวพิภพเซียนต่างลงมติเอกฉันท์ว่าเป็นเจ้าแห่งหมากล้อมได้สำเร็จ เซียงซีในเวลานี้จึงกล่าวได้ว่าเป็นคู่มือ (เหยื่อ) ชั้นดีที่พาตัวเองมาส่งให้ถึงบ้านโดยแท้ หลิงหลานผู้กำลังมีอารมณ์อยากเล่นหมากล้อมเต็มที่ย่อมไม่มีทางละเว้นอัครเสนาบดีเฒ่าอยู่แล้ว เซียงซีเองก็เข้าใจนิสัยของเซียนแห่งข่าวนินทาผู้นี้เป็นอย่างดีเช่นกันว่าหากไม่ร่วมเล่นด้วยจนถึงที่สุดจนทำเอาอีกฝ่ายหมดสนุก ตัวเขาก็อย่าหวังเลยว่าจะสามารถล้วงข่าวคราวใดๆ จากปากของเซียนแห่งข่าวนินทาตรงหน้านี้ได้แม้แต่คำเดียว อัครเสนาบดีเฒ่าจึงสะกดข่มความสงสัยของตนเอาไว้ แล้วมุ่งมั่นตั้งใจวางแผนจัดค่ายกลอยู่บนเส้นตารางของกระดานหมากล้อมแต่โดยดี การเข่นฆ่าประหัตประหารอันเปี่ยมด้วยภัยอันตรายน่าหวาดเสียวถึงขีดสุดของสีดำกับสีขาวอย่างไม่สนใจเรื่องราวทางภายนอกในครั้งนี้ของทั้งคู่ จากอาทิตย์ขึ้นจวบอาทิตย์ตก  จนเดือนขึ้นเดือนดับ ยามเมื่อกำลังปะทะกันอย่างถึงพริกถึงขิง ทั้งสองย่อมมิได้ใส่ใจเป็นธรรมดาว่าเวลาได้เลื่อนไหลผ่านไปนานเท่าใด จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:41:28

ความคิดเห็นที่ 5 ตัวอย่างเนื้อหาในเล่ม 3 อาหวงจำได้ว่า...ครั้งแรกที่ได้พบกับเจ้าหนูนั่น เป็นเวลาหนึ่งเดือนครึ่งก่อนหน้านี้ ในวันนั้นอากาศเองก็ผิดปกติเป็นอย่างมาก ในตอนเช้าตรู่ ดวงตะวันเพิ่งจะเยี่ยมศีรษะโผล่ขึ้นมา ก็มีอันถูกม่านหมอกสีดำบดบังไปเสียแล้ว พ่อไก่ยังไม่ทันได้ร้องขัน บนฟ้าก็ปรากฏฟ้าร้องฟ้าผ่าฟาดลงมาติดต่อกันสายเล่าสายเล่าอยู่นานมากเหมือนเสียสติกระนั้น บนท้องฟ้ามีแต่ฟ้าแลบบาดตาฟ้าร้องครืนครั่น ราวกับว่าท้องฟ้าถูกแหวกเปิดออกเป็นช่องขนาดใหญ่ยักษ์ ปรากฏการณ์นี้แทบจะทำเอาประชาชีขวัญฝ่อตายโดยแท้ และทำเอาอาหวงเองพลอยไม่กล้าออกจากบ้านไปเดินตระเวนตรวจตราอาณาเขตของตัวเองด้วยเช่นกัน แต่ยังดีที่แค่มีฟ้าแลบฟ้าร้องเฉยๆ โดยที่ฝนไม่ได้ตก รอจนฟ้าแลบฟ้าร้องผ่านพ้นไป ก็ไม่มีอะไรแล้ว แต่ท้องฟ้ากลับอึมครึมอยู่อย่างนั้นตลอด ผู้คนบนถนนต่างพูดกันว่าดูท่าทางอีกไม่ช้าสายฝนสายฟ้าห่าใหญ่คงได้เทลงมาเป็นแน่ แต่ทั้งหมดเหล่านี้ล้วนแต่ไม่เกี่ยวข้องใดกับอาหวงทั้งสิ้น  เพื่อบรรดา “สาวน้อยหน้าแฉล้ม” ของมัน ต่อให้ต้องถูกดาบแทง มันก็จะไปให้ได้ ดังนั้นในตอนบ่าย อาหวงจึงออกจากบ้านไป ก่อนอื่นก็เดินตระเวนตรวจตราในตำบลเช่นปกติก่อนหนึ่งรอบ จากนั้นจึงแวบหลบเข้าไปในป่าด้านหลังตำบลสนิทสนมร้อนแรงกับบรรดาสาวงามทั้งหลาย ในระหว่างนี้ยังสัประยุทธ์ศึกใหญ่กับพวกหมาดาษดื่นตาบอด 2-3 ตัวไปสามร้อยกระบวนท่า หลังจากทิ้งภาพแกร่งกล้าห้าวหาญไร้ศัตรูต้านติดเอาไว้ในใจของบรรดาสาวงามทั้งหลายแล้ว ก็จากไปอย่างรวดเร็ว...ที่ทำเช่นนี้ย่อมเพื่อที่จะรักษาภาพพจน์อันสมบูรณ์แบบแน่นอนอยู่แล้ว ถึงแม้หมาดาษดื่นพวกนั้นจะกระจอกมากก็เถิด แต่เช่นคำกล่าวที่ว่า “สองหมัดยากจะต้านสี่มือ ชายชาติมิอาจต้านคนมาก ” ในศึกหมาหมู่นั้น จะมากจะน้อยอาหวงเองก็บาดเจ็บสาหัสอยู่เหมือนกัน ศักดิ์ศรีของเจ้าแห่งฝูงสุนัขไม่อนุญาตให้อาหวงแสดงกิริยาเลียบาดแผลอันเป็นพฤติกรรมแสดงความอ่อนแอออกมาต่อหน้าบรรดาสาวงามอย่างเด็ดขาด ดังนั้นอาหวงจึงย่างก้าวอย่างมั่นคงลับหายไปกับเงามืดของของแนวป่า จากนั้นวิ่งเหยาะๆ ไปตามบริเวณอับแสงอันเป็นมุมอับของสายตาไปตลอดทาง โดยคิดที่จะไปพักผ่อนตกแต่งหน้าตาเนื้อตัวสักครู่ที่ด้านหน้าศาลเจ้าเทพธรณีร้าง ซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก แต่แล้วในตอนนี้เอง ท้องฟ้าที่มืดครึ้มมาทั้งวันก็พลันเริ่มเทห่าฝนกระหน่ำโครมลงมาดั่งฟ้ารั่ว เพียงพริบตาเดียวก็อาบร่างอาหวงจนเปียกชุ่มโชกไปทั้งตัว สายฝนสาดซัดถูกบาดแผลที่โดนกัด ของเหลวสีแดงสดไหลตามหยาดน้ำฝนลงสู่พื้นเป็นทาง แผลอื่นๆ นั้นยังพอทำเนา แต่บนขาหลังดันมีแผลหนึ่งลึกเกินไปนี่สิ หลังจากที่โดนน้ำเข้า ความรู้สึกปวดแปลบปลาบส่งผลให้อาหวงก้าวเดินไปในอาการสั่นระริก หนทางที่เดิมอยู่แค่ใกล้ๆ  เมื่อมาอยู่ท่ามกลางสายฝนห่าใหญ่ก็กลับกลายเป็นยาวไกลผิดปกติ กว่าจะฝืนทนจนไปถึงศาลเจ้าหลังน้อยนั้น อาหวงก็เหนื่อยมากเสียจนไม่อยากที่จะขยับตัวอีกแล้ว เมื่อเดินเข้าไปใต้ชายคาที่ไม่มีน้ำฝนได้ อาหวงก็หมอบฟุบลงทันทีโดยไม่สนใจที่จะสะบัดไล่น้ำออกจากขนเสียก่อน ขนที่เปียกโชกแนบสนิทกับลำตัว น้ำฝนอันเย็นเฉียบแย่งชิงความอบอุ่นภายในร่างกายไปอย่างรวดเร็ว มาถึงตอนนี้อาหวงจึงค่อยออกจะนึกเสียใจที่ตัวเองทำเป็นอวดเก่งจนเกินไป...สาวงามนี่เป็นอุทกหายนะ โดยแท้ แต่อาหวงเพิ่งจะนึกเสียใจได้ไม่เท่าไร ภายในศาลเจ้าก็มีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้น อาหวงชันตัวขึ้นทันที แสยะแยกเขี้ยว ถลึงนัยน์ตาที่หวนกลับมาคมกริบดังเดิมจ้องมองไปยังด้านในอันมืดทึมของศาลเจ้า ราวกับยอดฝีมือที่เข้าสู่ภาวะเตรียมพร้อมรับศึกอย่างเต็มที่ และรอรับการโจมตีจากศัตรูได้ทุกเมื่อ เงาร่างเล็กกระจ้อยร่อยเงาร่างหนึ่งได้ปรากฏแก่สายตาอันคมกริบของอาหวงตามเสียงสวบสาบที่ค่อยๆ ดังใกล้เข้ามา ผิดคาดเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่ปรากฏขึ้นภายในศาลเจ้าร้างผุพังกลางป่าเขาแห่งนี้ ไม่ใช่สัตว์ป่าอันดุร้าย หากแต่เป็นเด็กทารกตัวขาวอวบอ้วนนุ่มนิ่มผู้หนึ่ง เสื้อผ้าที่ทารกน้อยสวมอยู่บนตัวค่อนข้างรุ่ยร่าย ทั้งข้างหลังยังเกี่ยวเสื้อของผู้ใหญ่มาด้วยตัวหนึ่ง ไม่ทราบเป็นเพราะนอนกลิ้งบนพื้นมาใช่หรือไม่ ตลอดทั้งตัวทารกน้อยจึงมีแต่ดิน มือเท้าเล็กๆ ทั้งสี่ขยับคลานปราดๆ อยู่บนพื้น ครั้นเห็นอาหวงกำลังจ้องเขม็งมาที่ตัวเอง เจ้าหนูนี่กลับไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัวแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับเบิ่งดวงตากลมโตสุกใสนั้นมองมายังอาหวง ดวงตาทั้งคู่ใสกระจ่างดั่งบึงน้ำ สงบนิ่งจนมองไม่เห็นเงามืดทะมึนใดๆ ทั้งสิ้น และที่ดูแปลกประหลาดเป็นที่สุดคือ บนหน้าผากของทารกน้อยมีลวดลายดอกโบตั๋นเปล่งประกายอยู่รำไร เจ้าเปี๊ยกนี่ดูแล้วช่างน่าอร่อยดีจริงๆ  แต่น่าเสียดายที่ตัวเรากินแต่เนื้อสุกเท่านั้น และไม่เคยคิดจะกินเนื้อดิบมาก่อน...อาหวงมองเจ้าเปี๊ยกนั่นอย่างแสนเสียดาย หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีภัยคุกคามอื่นใดแล้ว ก็ผ่อนคลายร่างกาย ฟุบหมอบกลับลงบนพื้นอีกครั้ง เมื่ออยู่กับมนุษย์นานวันเข้า อาหวงก็เข้าใจเรื่องราวของมนุษย์มากมายหลายเรื่อง อย่างเช่นเด็กทารกในศาลเจ้าร้างผุพังคนนี้ คงจะเป็น “เด็กถูกทิ้ง” ที่ท่านผู้เล่าเรื่อง เอ่ยถึงกระมัง ปกติแล้วเด็กถูกทิ้งพวกนี้หากไม่กลายเป็นเสบียงอาการในท้องของสัตว์ร้ายในป่า ก็มักจะถูกความหนาวเหน็บและหิวโหยรุมเร้าจนต้องตายจากไป กลายเป็นเสบียงเก็บตุนของพวกมดแมลง มนุษย์เอ๋ย...ช่างเป็นสัตว์อันแปลกประหลาดเช่นนี้เอง ขณะที่ปากพร่ำพูดถึงคำว่าเมตตาปรานีมีคุณธรรม แต่กลับโหดร้ายกับชีวิตน้อยๆ ที่แบ่งแยกออกมาจากร่างของตัวเองได้ถึงขั้นทำเป็นเหมือนเศษขยะที่สามารถโยนทิ้งไปได้ทุกเวลากระนั้น “นี่แหละหนาใจคนไม่คงเดิม!” นี่เป็นคำที่ท่านผู้เล่าเรื่องมักจะเอ่ยติดปากอยู่เป็นประจำ และเวลานี้ก็กลายมาเป็นคำขวัญติดปากของอาหวงด้วยเช่นกัน และในขณะที่อาหวงกำลังพยายามประเมินค่ามนุษย์อยู่นั่นเอง ดูเหมือนเด็กทารกผู้นั้นจะรู้สึกว่าอาหวงไม่มีอันตรายใดๆ  จึงค่อยๆ คลานเข้ามาใกล้ ทั้งหลังจากที่อาหวงส่งเสียงขู่คำรามต่ำเป็นการเตือนออกไปแล้ว ก็ยังคงคลานเข้ามาใกล้โดยปราศจากทีท่าลังเลอยู่เช่นเดิม ฝ่ามือเล็กๆ อุ่นร้อนลูบลำตัวของอาหวง จากนั้นออกแรงดึงเสื้อคลุมที่ลากตามหลังมาด้วยคลุมให้บนตัวของอาหวงเพื่อช่วยสกัดกั้นสายลมอันหนาวเหน็บอย่างผิดความคาดหมาย อาหวงมองเจ้าเปี๊ยกที่คลานปรูดปราดไปมาท่าทางยุ่งมากอยู่ข้างๆ ตัวมันด้วยความประหลาดใจ จากนั้นความรู้สึกตื้นตันอย่างประหลาดจึงโถมทะลักพลุ่งพล่านอยู่ภายในใจ โดยเฉพาะทุกครั้งที่ทารกน้อยหันมามองมันด้วยดวงตาใสซื่อไร้พิษภัยคู่นั้น ยิ่งทำให้อาหวงเกิดความรู้สึกอยากจะก้มหน้าคอยติดตามเคียงข้างไปตลอดกาลขึ้นมากะทันหันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทารกน้อยหาได้ทราบความรู้สึกตื้นตันภายในใจของอาหวงแต่อย่างใด ดูเหมือนทารกน้อยจะรู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่าเสื้อผ้าเพียงแค่นั้นไม่พอที่จะช่วยบังลมฝนให้อาหวงได้ จึงได้คลานไปลากเศษแผ่นไม้ที่สภาพดีหน่อยและกิ่งไม้แห้งมาวางกองสุมรอบๆ ตัวอาหวงอย่างยุ่งมือป็นระวิง “เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ!” เนิ่นนานหลังจากนั้น เสียงแหลมเล็กของเด็กชายผู้หนึ่งก็ดังขึ้นที่ประตูศาลเจ้า อาหวงเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าเด็กชายตัวเลอะโคลนเต็มไปหมดผู้หนึ่งกำลังยืนหอบกองผลไม้ป่าพลางขมวดคิ้วจ้องมองมาที่ตัวมัน ส่วนทารกน้อยที่กำลังทำงานยุ่งนั้นได้อ้าปากร้องทักดังอ้อแอ้ๆ ออกมาพลางคลานตุ้บตั้บตรงเข้าไปหาอย่างรวดเร็วในทันทีที่เห็นเด็กชาย ...เด็กหลงทางสองคนอย่างนั้นหรือ?... อาหวงรู้สึกว่าบนไหล่ของมันมีภาระหนักอึ้งโผล่ขึ้นมาอย่างฉับพลัน...พาเด็กสองคนนี้กลับไปที่ตำบลหลินสือ ในที่ที่มีผู้ใหญ่อยู่ เด็กสองคนนี้ถึงจะได้รับการดูแลอย่างดี แต่ทว่าเมตตาจิตซึ่งพันปียากจะมีสักครั้งของอาหวงได้สลายกลายเป็นหมอกควันปลิวกระจายหายไปภายในเวลาอันรวดเร็ว เนื่องจากหลังจากที่เจ้าเปี๊ยกนั่นคลานเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเด็กชายแล้ว ก็ล้วงหยิบเอาก้อนหินสีดำสองก้อนออกมาจากในอกเสื้อของเด็กชายอย่างว่องไว จากนั้นกวัดแกว่งไปมาด้วยสีหน้ากระตือรือร้น หากบอกว่าตอนที่มองเห็นหินสองก้อนนั้น อาหวงยังออกจะงุนงงอยู่บ้างละก็ อย่างนั้นในตอนที่เด็กชายยิ้มชั่วร้ายออกมาพลางย่อตัวลงนั่งข้างๆ  แล้วกระแทกก้อนหินสองก้อนนั้นเข้าหากันให้เกิดสะเก็ดไฟจุดติดกิ่งไม้แห้ง อาหวงก็เข้าใจโดยสิ้นเชิงว่ามีความเป็นไปได้ว่าตัวเองจะต้องพบเจอกับอะไร โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามเมื่อเด็กชายผู้นั้นถือกิ่งไม้แห้งที่ติดไฟเดินเข้ามาใกล้มัน แล้วจุดกิ่งไม้แห้งที่รอบๆ ตัวมันให้ติดไฟไม่ได้หยุดมือ พร้อมกับพูดว่า “ที่แท้เจ้าก็หิวแล้ว อยากจะกินเนื้อสุนัขนี่เอง มิน่าเล่าเจ้าถึงได้ดูคึกคักอย่างนี้ กระทั่งร้านย่างก็เตรียมเอาไว้ให้เรียบร้อยเลยเชียว” อาหวงมองเปลวไฟที่เข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นทุกขณะ จากนั้นจึงก้มหน้าลงมองตัวเองที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางกองกิ่งไม้แห้ง สุดท้ายสายตาเบนไปจับยังเจ้าหนูที่กำลังนั่งน้ำลายหยดติ๋งมองตรงมายังมันด้วยดวงตากลมโตสุกใสและใบหน้ายิ้มน้อยๆ อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก... ร่างกายที่อ่อนล้าเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลังอีกครั้งในทันใด อาหวงพุ่งพรวดออกไปสู่ม่านสายฝนอีกครั้งโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา พยายามวิ่งตะบึงตรงไปยังตำบลหลินสืออย่างสุดชีวิต อาหวงตัดสินใจแล้ว...ชั่วชีวิตนี้มันไม่ขอเจอะเจอไอ้มารร้ายจิ๋วที่น้ำลายหยดติ๋งๆ นั่นอีกอย่างเด็ดขาด! . จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:43:20

ความคิดเห็นที่ 6 ตัวอย่างเนื้อหาในเล่ม 3 (2) เจี๋ยเซียวมีเหตุผลเต็มที่ที่จะบันดาลโทสะ ถึงแม้ความมีสติของเขาจะมิได้คัดค้านการมอบวัตถุเซียนชิ้นนั้นให้ไปอยู่ในมือของเฉินคาน เนื่องเพราะต่อให้มีความเป็นไปได้อย่างสูงว่าวัตถุเซียนชิ้นนั้นจะเป็นวัตถุเซียนที่ลึกลับที่สุดใน “สิบมหาเทพศาสตรา ” ในตำนาน “กงจักรล้ำฟ้า ” ซึ่งมีพลังอันยิ่งใหญ่สามารถทลายนภากาศ ข้ามผ่านทุกมิติดินแดนได้ก็ตาม แต่ด้วยสถานภาพของตัวเขาในตอนนี้ การจะเก็บรักษาของวิเศษที่แม้แต่เหล่าเซียนเองยังต้องตาลุกวาวน้ำลายหกด้วยความละโมบชิ้นนั้น กล่าวได้ว่าเป็นการเพ้อฝันอย่างแท้จริง อย่าว่าแต่หลังจากที่หลุดพ้นจากการจำกัดของน้ำชิ่นสุ่ย พลังของกงจักรล้ำฟ้าก็ได้ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง ผลคือตัวเขากับอ๋าวเยี่ยนถูกเหวี่ยงจากถ้ำหินปูนใต้ดินมายังพิภพมนุษย์พร้อมกัน นอกจากนี้พลัง “สัญญาแห่งนภากาศ” ซึ่งมีลักษณะคล้ายคลึงกับคาถาเรียกที่มีอยู่ในตัวของกงจักรล้ำฟ้าและทุกหนึ่งพันปีจะสามารถใช้ได้เพียงสามครั้ง ยังถูกลูกมังกรบางตนใช้อย่างสิ้นเปลืองไปจนหมดอีกด้วย... ครั้งแรกถูกใช้เรียกตัวเจี๋ยเซียวมา...ครั้งที่สองถูกใช้เรียกเนื้อพะโล้มา...ส่วนครั้งสุดท้ายดันถูกใช้เรียกหินมาเสียนี่ ตอนที่เจี๋ยเซียวดำลงไปในน้ำชิ่นสุ่ยและหลงนึกว่าก้อนหินบนหลังเป็นผลงานของอ๋าวเยี่ยนมาโดยตลอดนั้น ความจริงแล้วนั่นเป็นผลมาจากการออกฤทธิ์ของ “สัญญาแห่งนภากาศ” ของกงจักรล้ำฟ้าทั้งสิ้น...ช่างน่าสงสารกงจักรล้ำฟ้าที่หากว่ามันมีความนึกคิด และได้รู้ว่าพลังอันยิ่งใหญ่ที่พันปีจึงจะสามารถใช้ได้หนึ่งหนของมันถูกนำมาใช้แบบสุรุ่ยสุร่ายอย่างนี้ละก็ มีหวังถอนหายใจกับความโชคร้ายของตัวเองที่เป็นเหมือนแก้วซึ่งดันไปตกอยู่ในมือของวานรเป็นแน่ ขณะเดียวกันในระหว่างที่ถูกเหวี่ยงมายังพิภพมนุษย์นั้น พลังเซียนที่พอจะหลงเหลืออยู่ภายในกงจักรล้ำฟ้าก็ถูกสิ้นเปลืองไปกับตัวของมังกรน้อยอ๋าวเยี่ยน โดยดูเหมือนจะเป็นเพราะว่าบรรดาผนึกแห่งเผ่ามังกรที่ถูกใส่ลงมาเสียท่วมตัวของมังกรน้อยเหล่านั้นเกิดปฏิกิริยาต่อต้านกับพลังเซียนในกงจักรล้ำฟ้า ผลคือยามเมื่อมังกรน้อยตกลงสู่พิภพมนุษย์โดยสวัสดิภาพ พลังเซียนภายในกงจักรล้ำฟ้ากับบรรดาผนึกแห่งเผ่ามังกรในตัวต่างก็สลายไปเป็นที่เรียบร้อย ด้วยเหตุนี้เจี๋ยเซียวผู้กระดูกซี่โครงหักไปสามซี่ซึ่งยืนถือกงจักรล้ำฟ้าที่พลังเซียนใกล้จะเหือดแห้งสิ้นจึงจำเป็นต้องทั้งบีบทั้งเค้นเอาพลังเซียนที่หลงเหลือร่อแร่อยู่เพียงใยเดียวของกงจักรล้ำฟ้ามารักษาอาการบาดเจ็บให้ตัวเองอย่างไม่มีทางเลือก... สรุปคือ ยามเมื่อเจี๋ยเซียวกับอ๋าวเยี่ยนมาถึงพิภพมนุษย์โดยสวัสดิภาพนั้น เทพศาสตราในตำนานชิ้นนี้ก็ตกอยู่ในสภาพที่สามารถนำไปจำนำในร้านจำนำของพิภพมนุษย์ในฐานะงานฝีมือชิ้นหนึ่งเพื่อแลกกับทองเหลืองๆ เงินขาวๆ ของจริงได้แล้ว แน่นอนว่าเจี๋ยเซียวย่อมไม่มีทางเบาปัญญาถึงขั้นทำเช่นนั้นจริงๆ อยู่แล้ว อันที่จริงหลายวันที่ผ่านมานี้ เขาได้แอบกางข่ายมนต์ง่ายๆ สำหรับใช้เป็นที่ซ่อนกงจักรล้ำฟ้าแห่งใหม่เอาไว้ ณ มุมหนึ่งนอกเขตตำบลหลินสือ เขาไม่เพียงแต่ทุ่มเทแรงกายแรงใจกับการนี้จนสุดกำลังเท่านั้น หากยังเสียสละพลังปิศาจเพียงน้อยนิดที่มีซึ่งเพิ่งจะสะสมได้เมื่อไม่นานมานี้เพื่อให้ข่ายมนตร์สามารถขับเคลื่อนได้อย่างเป็นทางการอีกด้วย แต่แล้วในขณะที่เขาตระเตรียมทุกสิ่งพร้อมสรรพ จะขาดก็แต่เพียงก้าวสุดท้าย นั่นคือวางกงจักรล้ำฟ้าลงตรงตำแหน่งใจกลางข่ายมนตร์นั่นเอง เขาจึงค่อยพบว่ากงจักรล้ำฟ้าซึ่งเขาเก็บซ่อนเอาไว้ตรงมุมตู้เสื้อผ้ามาโดยตลอดได้หายไปเสียแล้ว ภายในตู้เสื้อผ้าซึ่งเดิมทีจัดเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยกลายสภาพเป็นยุ่งเหยิงรกรุงรัง ส่วนผู้ก่อคดีนั้น...เจี๋ยเซียวไม่เคยนึกไปถึงความเป็นไปได้ว่าอาจจะเป็นโจรนอกบ้านแต่สักนิด เพราะเจ้าพฤติกรรมขโมยของชาวบ้านเขาแล้วยังไม่ลืมที่จะปิดประตูตู้ใส่กุญแจกลับเข้าที่ให้ท่านอย่างเรียบร้อยนี้ มีแต่ไอ้เปี๊ยกบัดซบบางคนที่ระยะนี้ชักจะกำเริบเสิบสานไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำมากขึ้นทุกทีเท่านั้นที่จะทำออกมาได้ ถึงแม้โดยเปลือกนอก ได้เปี๊ยกบัดซบนั่นจะยังอายุแค่ไม่ถึงหนึ่งขวบปีก็ตามที แต่เจี๋ยเซียวไม่เห็นจะรู้สึกเลยว่านอกจากเรื่องที่ยังพูดไม่ได้แล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวตั้งแต่หัวจดเท้าของไอ้เปี๊ยกบัดซบนั่นมีตรงไหนกันที่มันสอดคล้องกับฐานะความเป็นเด็กทารก เหมือนอย่างในตอนนี้ หลังจากที่ถูกจับได้คาหนังคาเขา ถึงแม้เจ้าเปี๊ยกตรงหน้านี่จะพยายามยิ้มแป้นแร้นตีหน้าไร้เดียงสาสุดฤทธิ์ก็ตาม แต่ดวงตากลมโตคู่นั้นกลับเสกลอกมองไปทางโน้นทีทางนี้ทีโดยไม่กล้ามองสบตาเขาด้วยความเคยชินเวลาทำความผิด “ข้าไม่ได้หลับได้นอนถึงห้าวันติดต่อกันกว่าจะจัดข่ายมนตร์เสร็จ แล้วเพื่อจัดวางข่ายมนต์นั่น ข้ายังต้องไปขุดหลุมศพไม่มีญาติถึง 4-5 หลุม ตากฝนไปหนึ่งครั้ง เสื้อคลุมถูกเกี่ยวขาดไปสามตัว...” เจี๋ยเซียวมิได้ปล่อยสายฟ้าแห่งโทสะฟาดเปรี้ยงลงในทันที หากแต่เริ่มร่ายยาวถึงความลำบากเหนื่อยยากที่ตัวเขาได้ทุ่มเทออกไปในหลายวันมานี้ด้วยสีหน้าดำทะมึน น้ำเสียงราบเรียบไม่มีสูงต่ำได้แปรเป็นการระบายออกมาด้วยความคับแค้นใจถึงขีดสุด กล่าวตำหนิติเตียนพฤติกรรมไร้ความรับผิดชอบของใครบางคนด้วยทุกถ้อยคำแฝงน้ำตาทุกวจีแฝงโลหิต ...พี่น้อง ชีวิตของเจ้าช่างน่าอนาถเกินไปแล้ว... อ๋าวเยี่ยนนึกเห็นใจเจี๋ยเซียวอย่างสุดซึ้ง ก็ลองนึกภาพเด็กอายุสิบขวบคนหนึ่งขุดหลุมศพอยู่ในป่าช้าร้างตอนดึกดื่นเที่ยงคืนดูเถิด มันน่ารันทดเป็นบ้าเลยนะนั่น แต่เห็นใจก็ส่วนเห็นใจ อ๋าวเยี่ยนไม่คิดว่าตัวเองทำผิดแต่อย่างใด ถึงกงจักรล้ำฟ้านั้นเจี๋ยเซียวจะเป็นคนงมขึ้นมาจากใต้น้ำก็เถิด แต่สืบสาวไปถึงต้นตอแล้ว คนแรกที่เจอมันน่ะคือเขาต่างหาก ตามหลักการ “ใครเห็นก่อนคนนั้นได้ก่อน” สิทธิ์ในการจัดการกับกงจักรล้ำฟ้านั่นย่อมต้องตกเป็นของเขาทั้งหมดสิ ถึงตัวเจ้าเจี๋ยเซียวจะช่วยออกแรงในตอนที่ขุดก็ตามที แต่การช่วยเจ้าจากถ้ำนั่นมาอยู่ที่พิภพมนุษย์นี่ ก็ถือเป็นผลประโยชน์ตอบแทนอย่างใหญ่หลวงแล้ว เจ้ายังจะโลภมากถึงขั้นคิดจะฮุบเอาของของคนอื่นไปเป็นของของตัวเองอีกได้ยังไงกัน? เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของอ๋าวเยี่ยนก็มีเหตุผลช่วยหนุนหลังให้กลายเป็นฝ่ายถูกขึ้นมาทันที ความละอายใจเพียงน้อยนิดที่มีได้ถูกดีดกระเด็นไปนอนแอ้งแม้งขึ้นราอยู่ตรงมุมไหนสักมุมในทันใด ส่วนสีหน้าที่แสดงออกก็ยิ่งกลายเป็นสีหน้าถูกปรักปรำมากกว่าเดิม นัยน์ตากลมโตสุกใสเหมือนจะหาจุดรวมสายตาพบ จึงจ้องมองใบหน้าของเจี๋ยเซียวพลางเริ่มจะพยายามเลียนแบบท่าทางที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูของบรรดาเป๋าเป่าน้อยในห้องอนุบาลที่เคยเห็นมาเมื่อสมัยอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยการยื่นสองแขนออกในท่าขอให้ “อุ้มหน่อย” อย่างไร้เดียงสา จะขาดก็แต่ยังไม่ได้ฉี่รดตัวของเจี๋ยเซียวเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองท่านั้น มุมปากของเจี๋ยเซียวกระตุกอย่างห้ามไม่อยู่ ตาจ้องเจ้าเปี๊ยกในอ้อมแขนที่บิดตัวไปมาเขม็ง อาการหนาวเยือกรุนแรงอย่างประหลาดได้วาบขึ้นบนไขสันหลัง ในใจพลันเกิดลางสังหรณ์ขึ้นอย่างหนึ่ง...หากยังคงอยู่กับไอ้เปี๊ยกนี่ต่อไปละก็ ยากจะรับประกันได้ว่าวันไหนสักวันเขาจะไม่เกิดอาการสติขาดผึงเลิกคิดถึงการกลับคืนสู่ร่างเดิมอันเป็นเรื่องใหญ่สูงสุด แล้วบีบคอไอ้เปี๊ยกที่ดีแต่ทำร้ายชาวบ้านนี่ให้ตายคามือเป็นแน่ อ๋าวเยี่ยนผู้อุตส่าห์ลงทุนลงแรงแสดงบททารกน้อยออดอ้อนอย่างสุดฝีมือย่อมจะมองเห็นความเปลี่ยนแปลงของสีหน้าเจี๋ยเซียวจนหมดสิ้น และเดือดดาลเป็นการใหญ่ทันที ...ข้าอุตส่าห์แกล้งทำตัวเป็นเด็กปัญญาอ่อนเพื่อปลอบใจเจ้าทั้งที เจ้าไม่รับน้ำใจไม่พอ ยังจะมีหน้ามามุมปากกระตุกอีกเรอะ มันจะมากไปแล้วโว้ย!... เพื่อเป็นการแสดงออกถึงการประท้วง อ๋าวเยี่ยนเบะปากพลางมุดขึ้นจากอ้อมแขนของเจี๋ยเซียวไปเกาะอยู่บนไหล่อย่างไม่มีการเกรงอกเกรงใจในทันใด แล้วอ้าปากงับลงใส่ลำคอเล็กเรียวขาวผ่องนั้นโดยแรง เป็นการขู่เตือนราชาปิศาจอย่างได้ผลว่า เวลาเผชิญหน้ากับการปลอบใจของผู้อื่นนั้น ต้องตอบสนองด้วยวิธีการที่มีมารยาท แล้วยังสามารถฉวยโอกาสฝนฟันได้ด้วย... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 10:44:50

ความคิดเห็นที่ 7 ทดลองอ่านเนื้อเรื่องเล่ม 1-2 ทั้งหมดได้ใน http://www.sorcererwar.com/novel_read.php?cat_id=137 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 11:11:28

ความคิดเห็นที่ 8   ผมตามอ่านอยู่แล้วครับ....สนุกดี ว่าจะซื้ออยู่เหมือนกัน จากคุณ : เบอเกอร์ไก่ เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 12:57:03

ความคิดเห็นที่ 9 ผมก็ตามอ่านอยู่ครับ ตลกดีนะ 55+ จากคุณ : et009 เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 14:34:38

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วสนุกดีครับ ประเอกมันนิสัยประหลาดดี ชอบ จากคุณ : ฮุ้นเกี้ยเทียน (Matsuo Masahiro) เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 14:39:19

ความคิดเห็นที่ 11 เนื้อหาสนุกมากเลยขอรับ ^_____^ จากคุณ : กระบี่เก้าเดียวดาย เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 18:15:32

ความคิดเห็นที่ 12 ไม่น่าอ่านเรื่องย่อเลยเรา สปอยย์ตัวเองไปซะแล้ว จากคุณ : ราชันย์ทิวา เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 21:23:29

ความคิดเห็นที่ 13   กี่เล่มจบขอรับ??? จากคุณ : บุ้นแจกวง เขียนเมื่อ : 18 ก.ค. 52 23:53:10

ความคิดเห็นที่ 14 คุณเบอเกอร์ไก่ @ ขอบคุณค่ะ ^__^ คุณ et009 @ ออกแนวคล้ายๆ เซียวฮื้อยี้ผสมโปเยโปโลเยนะคะ ^^ ฮุ้นเกี้ยเทียน @ นิสัยแบบ "สาบานนะว่านั่นพระเอก?" สินะ ^^"  ไปโผล่ที่ไหน ความวิบัติไปเยือนถึงที่นั่นทุกที คุณกระบี่เก้าเดียวดาย @ ยินดีที่ชอบค่ะ  ^___- คุณราชันย์ทิวา @ นั่นแค่เรื่องย่อของเล่ม 1 เท่านั้น เรื่องนี้ยังอีกยาวค่ะ คุณบุ้นแจกวง @ 5 เล่มจบภาค 1 (จบเล่ม 5 ตอนวันเกิดพระเอกอายุครบหนึ่งขวบพอดี) 7 เล่มจบภาค 2 (พระเอกอายุราวๆ ไม่เกินหนึ่งขวบครึ่ง ยังได้แค่เดินเตาะแตะ) ส่วนภาค 3 ได้ข่าวว่าใกล้เขียนเสร็จแล้ว ยาวประมาณ 4-5 เล่ม จากหน้าปก พระเอกอายุราวๆ 10 ขวบแล้ว คาดว่ากว่าจะจบอาจจะเป็นภาค 4 หรือภาค 5 เพราะโครงเรื่องมันใหญ่และซับซ้อนมาก มีการวางแผนกันหลายชั้นจากหลายๆ ฝ่ายในเรื่อง เนื้อเรื่องเป็นแบบมีโครงเรื่องที่แน่นอน คนเขียนค่อยๆ ปล่อยปมออกมาเพื่อจะเดินไปยังปลายทาง ไม่ใช่ว่าเขียนไปเรื่อยเปื่อยตุ๊บป่องมองไม่เห็นจุดหมายน่อ แก้ไขเมื่อ 19 ก.ค. 52 04:28:29 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 04:27:42

ความคิดเห็นที่ 15   ออกแล้วหรอครับ สงสัยจะยาวมาก กว่าจะจบ รอสอยทีเดียวตอนงานหนังสือ จะมีไปลงหรือเปล่าครับ จากคุณ : kokleang เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 10:31:30

ความคิดเห็นที่ 16 มีน่ะมีค่ะ แต่งานหนังสือก็เพิ่งออกแค่ 4 เล่มนะคะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 12:57:50

ความคิดเห็นที่ 17   ไม่เป็นไรครับ รอซื้อทีเดียว 4 เล่ม แล้วค่อยอ่าน อ่านทีละเล่ม ไม่จุใจ รู้สึกว่าเล่มมันเล็กกว่าทุกเรื่องด้วย จากคุณ : kokleang เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 19:35:41

ความคิดเห็นที่ 18 เล่มเล็กกว่าทุกเรื่อง แต่ตอนแปลรากเลือดกว่าทุกเรื่องค่ะ มีแต่บทบรรยายกับย่อหน้ายาวๆ มีแต่เนื้อทั้งนั้น รายละเอียดแน่นเอี๊ยด แถมประโยคความซ้อนไม่รู้กี่ชั้นต่อกี่ชั้นยาวๆ ทั้งนั้น ประโยคยาวยืดไม่มีจังหวะให้เคาะเว้นช่องไฟ 2-3 บรรทัดรวดมีให้เห็นทั่วทั้งเล่มทุกหน้าเลยมั้ง อ่านติดกันนานๆ แล้วเหนื่อยมากค่ะ -_-" นึกถึงตอนที่อ่านเรื่อง เทียนฮุดเจี้ย ของลิ้วชั้งเอี้ยง ที่สู้กันยาวข้ามเล่ม แต่เรื่องนี้มีแต่เนื้อหา เนื้อหา และเนื้อหา แบบที่ต้องอ่านทุกบรรทัด ข้ามไปแล้วก็พลาดรายละเอียดบางอย่างที่เป้นคำอธิบายไป สุดๆ ไปเลยจริงๆ ค่ะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 20:22:15

ความคิดเห็นที่ 19   อืมมมมมมมมม เสียเงินอีกแล้วสิ ขอรับ ว่าแต่ไม่คิดทำเรื่องของเฟิ่งน่งอีกหรือขอรับ??? อิอิอิ จากคุณ : บุ้นแจกวง เขียนเมื่อ : 19 ก.ค. 52 23:10:41

ความคิดเห็นที่ 20   ซื้อแล้วครับ อ่านจบจะมาบอกอีกทีว่าประทับใจระดับไหน แต่ที่อ่านไปครึ่งเล่มก็บอกตัวเองแล้วว่าจะตามซื้อจนครบแน่นอนครับ จากคุณ : kimanatomy (kimanatomy) เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 52 00:58:39

ความคิดเห็นที่ 21 ท่านเฮ้ง @ ให้กลุ่มนั้นเขาทำไปเหอะ อย่าไปแย่งงานเขาเลย หรือท่านเฮ้งจะเบี่ยงเบนไปชอบแนวนั้นเสียแล้ว? หุหุหุ ที่จริงนิยายจีนที่สนุกของนักเขียนใหม่น่ะ มีนะ เพียงแต่ เรื่องที่ดีไม่แน่ว่าจะต้องโด่งดังเป็นที่รู้จัก เพราะการโด่งดังเป็นที่รู้จักนั้นมันขึ้นอยู่กับการโปรโมท โชค และโอกาสของผู้เขียน แล้วก็อีกปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่ทำให้จนบัดนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่ได้เริ่มแปลนิยายกำลังภายในสักทีก็คือ เวลา...ตอนนี้ข้าพเจ้ากำลังขาดแคลนเวลาอย่างแรง คิวงานแปลต่อแถวยาวออกไปเรื่อยๆ นี่ก็กำลังพยายามเร่งมือทำงานแล้วแหละนะ ก็คิดดูสิว่าสปีดตั้งขนาดนี้ตั้งแต่เริ่มทำงานแปลเป็นต้นมา เดือนมี.ค. ปี 50 ราชาแห่งราชัน 1-4 เดือนก.ค. ปี 50 ราชาแห่งราชัน 5-6 เดือนต.ค. ปี 50 ราชาแห่งราชัน 7-11 เดือนก.พ. ปี 51 มนตร์อสูร 1 เดือนมี.ค. ปี 51 มนตร์อสูร 2-3 เดือนต.ค. ปี 51 จอมนางคู่บัลลังก์ 1 เดือนธ.ค. ปี 51 จอมนางคู่บัลลังก์ 2 เดือนก.พ. ปี 52 จอมนางคู่บัลลังก์ 3 เดือนมี.ค. ปี 52 จอมนางคู่บัลลังก์ 4 เดือนก.ค. ปี 52 พิภพพญามังกร 1 และที่กำลังจะวางแผงในอนาคตก็ เดือนส.ค. ปี 52 พิภพพญามังกร 2 เดือนก.ย. ปี 52 พิภพพญามังกร 3 เดือนต.ค. ปี 52 พิภพพญามังกร 4 เดือนพ.ย. ปี 52 พิภพพญามังกร 5 เดือนธ.ค. ปี 52 พิภพพญามังกร ภาค 2 เล่ม 1 เดือนม.ค. ปี 53 พิภพพญามังกร ภาค 2 เล่ม 2 คิวของปี 53 คือรีไรท์ศึกจอมขมังเวทและพิมพ์ให้จบ กับแปลนิยายรัก ม่านม่านชิงหลัว ที่ซื้อลิขสิทธิ์มาพิมพ์เอง 3 เล่มจบ (ตัดปัญหาที่ร้านซีเอ็ดไม่ยอมให้หนังสือจากสนพ.ฟิสิกส์ตั้งชื่อเรื่องแบบทับศัพท์ชื่อจีน แม้ว่าชื่อเรื่องจีนจะเป็นชื่อตัวเอกก็ตาม) คิวของปี 54 คือแปลนิยายกำลังภายใน คิวแน่นขนาดนี้จะมาบอกว่าข้าพเจ้าอู้ไม่ได้หรอกนะ -_-" kimanatomy @ ด้วยความยินดีค่ะ ^__^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 20 ก.ค. 52 18:02:01

ความคิดเห็นที่ 22 ซื้อมาอ่านเรียบร้อยแล้วครับ สนุกดีครับ ว่าแต่รออ่านเรื่องศึกจอมขมังเวทอยู่นะครับ จากคุณ : Taro_sama เขียนเมื่อ : 21 ก.ค. 52 21:21:40

ความคิดเห็นที่ 23   สิแดงว่า หมดโอกาสอ่าน ราชาแห่งราชันย์อีกสามเล่มที่เหลือแล้วสิ??? ขอรับ จากคุณ : บุ้นแจกวง เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 08:34:28

ความคิดเห็นที่ 24 ถามท่านหลินนิดนึงครับว่า นิยายเรื่องนี้ไม่ออกแนว ชาย ชาย ใช่ไหมครับ ขอบคุณขอรับ ^^ แต่ว่าหาซื้อที่ไหนอ่ะครับ หาตาม ซีเอ็ด นายอินทร์ ศูนย์หนังสือจุฬาก็ไม่เจออ่ะคับ จากคุณ : ^^ (หมอกบางบาง) เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 17:06:58

ความคิดเห็นที่ 25 Taro_sama @ อยากรีบแปลเรื่องนี้ให้เสร้จแล้วไปจัดการศึกจอมขมังเวทให้เสร็จๆ เร็วๆ เหมือนกันค่ะ v_v" บุ้นแจกวง @ ก็สนพ.เขาถือลิขสิทธิ์ นักเขียนไม่มีสิทธิ์มีเสียง แล้วสนพ.เขา "ไม่ให้เขียน" แล้วนักเขียนจะทำยังไงได้ล่ะ หมอกบางบาง @ เท่าที่อ่านมา 7 เล่มนี่ไม่ใช่นะ ชาย ชาย นะคะ หนึ่งเพราะนิสัยพระเอกไม่ให้ สองเพราะอายุพระเอกยังเด็กไป (จบเล่ม 7 ยังแค่ราวๆ ขวบครึ่ง) สามเพราะกำชับบก.ทางนั้นเอาไว้ว่าเรื่องนี้พระเอกห้ามวาย ลืมๆ เพิ่มเติมค่ะ ถ้าหาซื้อนังสือไม่ได้ แนะนำให้สั่งตรงจากสนพ. หรือรอซื้อในงานก็ดีนะคะ ชัวร์ดีว่าได้ครบทุกเล่มแน่ๆ แก้ไขเมื่อ 22 ก.ค. 52 17:18:59 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 52 17:18:03

ความคิดเห็นที่ 26 โอ้ว... ขอบคุณท่านหลินมากขอรับ เมื่อวานซื้อเล่มหนึ่งมาแล้ว ตอนนี้อ่านจบแล้วครับ อ่านแล้วกลัวว่าจะเป็นแนววาย นอกนั้นสนุกมากครับ ออกมาเร็วๆน่ะครับ ปล. รอศึกขมังเวทด้วยครับ ^^ จากคุณ : หมอก (หมอกบางบาง) เขียนเมื่อ : 23 ก.ค. 52 09:00:44