PANTIP.COM : K8135507 ถามเกี่ยวกับ บ้านนรสิงห์ หน่อยครับ [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 1

ทำเนียบรัฐบาล เดิมชื่อ “บ้านนรสิงห์” ซึ่งพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว โปรดเกล้าฯ ให้สร้างขึ้น เพื่อพระราชทานแก่ พลเอก พลเรือเอก เจ้าพระยารามราฆพ (หม่อมหลวงเฟื้อ พึ่งบุญ) ผู้เคยดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการมหาดเล็ก และผู้บัญชาการกรมมหรสพ ทั้งยังทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ถวายงานใกล้ชิด โปรดให้เป็นหัวหน้าห้องพระบรรทม นั่งร่วมโต๊ะเสวย ทั้งมื้อกลางวัน และกลางคืน ตลอดรัชกาล และตามเสด็จโดยลำพัง เป็นที่ไว้วางพระราชหฤทัย

ชื่อบ้านนรสิงห์ ไม่ปรากฏหลักฐานแน่ชัดว่า เป็นชื่อพระราชทาน หรือเจ้าของบ้านตั้งขึ้นเอง คาดว่าเนื่องจากเจ้าพระยารามราฆพ เคยดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการกรมมหรสพ ซึ่งมีตราเป็นรูปนรสิงห์ อันเป็นปางหนึ่งของพระนารายณ์ อวตารลงมาปราบยักษ์หิรัณยกศิปุ แต่เดิม เคยมีรูปปั้นนรสิงห์เต็มตัว ตั้งอยู่กลางสนามหญ้าหน้าตึกไกรสร (ตึกไทยคู่ฟ้า) ปัจจุบันไม่ปรากฏว่าเคลื่อนย้ายไปอยู่ที่ใด

ต่อมา ราวต้นปี พ.ศ. 2484 ระหว่างสงครามมหาเอเชียบูรพา ญี่ปุ่นได้เจรจาขอซื้อ หรือเช่าบ้านนรสิงห์ เพื่อทำเป็นสถานทูตญี่ปุ่นประจำประเทศไทย ด้วยเห็นว่ามีความสวยงามยิ่ง ต่อมาในเดือนมีนาคม ปีเดียวกัน เจ้าพระยารามราฆพ เจ้าของบ้าน ได้มีหนังสือถึง นายปรีดี พนมยงค์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง เพื่อเสนอขายบ้านแก่รัฐบาล ในราคา 2,000,000 บาท เพราะเห็นว่าใหญ่โตเกินฐานะ และเสียค่าบำรุงรักษาสูง แต่กระทรวงการคลังปฏิเสธ

ล่วงมาถึงเดือนกันยายน ปีเดียวกัน จอมพล แปลก พิบูลสงคราม นายกรัฐมนตรีในขณะนั้น เห็นควรให้รัฐบาลไทยซื้อบ้านนรสิงห์ไว้ เพื่อเป็นสถานที่รับรองแขกเมือง ในที่สุด ได้ตกลงซื้อขายกันในราคา 1,000,000 บาท โดยคณะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ คือ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาทิตย์ทิพอาภา และ พลเอกเจ้าพระยาพิชเยนทรโยธิน (อุ่ม) ได้อนุมัติภายใต้พระบรมราชานุญาต ให้กระทรวงการคลัง จ่ายเงินของสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ แก่เจ้าพระยารามราฆพ แล้วมอบบ้านนรสิงห์ ให้สำนักนายกรัฐมนตรีเป็นผู้ดูแล โดยให้ใช้เป็นที่ตั้งทำเนียบรัฐบาล และเป็นสถานที่รับรองแขกเมือง ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา

รัฐบาลไทยจึงเปลี่ยนชื่อบ้านนรสิงห์เป็น ทำเนียบสามัคคีชัย และ ทำเนียบรัฐบาล ตามลำดับ พร้อมกันนั้น ได้ย้ายที่ทำการสำนักนายกรัฐมนตรี จากวังสวนกุหลาบ เข้ามาด้วย ต่อมา ในวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2506 คณะรัฐมนตรีมีมติอนุมัติให้ซื้อทำเนียบรัฐบาล จากสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ โดยทำสัญญาซื้อขายกันในราคา 17,780,802.36 บาท แล้วจึงทำการโอนกรรมสิทธิ์ ที่สำนักงานที่ดินจังหวัดพระนคร เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2512

ก่อนหน้านั้น คณะกรรมการราษฎร (เทียบเท่าคณะรัฐมนตรี) ได้ใช้พระที่นั่งอนันตสมาคม เป็นสถานที่ปฏิบัติราชการร่วมกับสภาผู้แทนราษฎร แม้คณะกรรมการราษฎร จะแปรสภาพเป็นคณะรัฐมนตรี ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรสยาม พุทธศักราช 2475แล้ว แต่ยังคงใช้พระที่นั่งอนันตสมาคม เป็นสถานที่ปฏิบัติราชการต่อไป จนกระทั่งเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2476 นายกรัฐมนตรีมีคำสั่ง ให้ย้ายสถานที่ปฏิบัติราชการ มาที่วังปารุสกวัน เนื่องจากเป็นสถานที่หนึ่ง ซึ่งคณะราษฎรเข้ายึดไว้ เมื่อคราวปฏิวัติสยาม ในปี พ.ศ. 2475 และเป็นสถานที่พักของ พลเอกพระยาพหลพลพยุหเสนา (พจน์ พหลโยธิน) นายกรัฐมนตรีในขณะนั้นด้วย โดยใช้ชื่อว่า “สำนักนายกรัฐมนตรี วังปารุสกวัน” ต่อมา เมื่อวันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2481 สำนักนายกรัฐมนตรี จึงย้ายสถานที่ปฏิบัติราชการอีกครั้ง มายังวังสวนกุหลาบ ที่อยู่ใกล้เคียงกับวังปารุสกวัน ซึ่งเป็นสถานที่หลังสุด ก่อนจะย้ายไปยังทำเนียบรัฐบาลในปัจจุบัน

จากคุณ : นิดจัง

เขียนเมื่อ : 28 ก.ค. 52 23:51:40 A:125.24.95.22 X: TicketID:225557

ความคิดเห็นที่ 10

เรื่องเศรษฐกิจตกต่ำในรัชกาลที่ ๖ กับ Great Depression ในรัชกาลที่ ๗ เป็นคนละเหตุการณ์กันนะครับ

เศรษฐกิจตกต่ำในสมัยรัชกาลที่ ๖ นั้น ปัจจัยภายในเกิดจากการเลิกหวย ก.ข. ที่ทำให้รัฐขาดรายได้ถึงปีละกว่า ๗ ล้านบาท บวกกับการนำเงินคงคลังไปลงทุนพัฒนาระบบชลประทานลุ่มเจ้าพระยาใหญ่ อันเป็นผลให้เกิดการขุดคลองส่งน้ำเชื่อมระหว่งแม่น้ำเจ้าพระยากับแม่น้ำป่าสัก และเขื่อนพระราม ๖ ที่ทำให้เกิดระบบชลประทานในพื้นที่เพาะปลูกย่านคลองรังสิตหลายสิบคลอง แต่เมื่อโครงการนั้นสำเร็จลงในตอนปลายรัชกาลที่ ๖ ทำให้ประเทศสยามสามารถผลิตข้าวและผลผลิตการเกษตรได้พอที่จะส่งออกได้เป็นจำนวนมาก ถึงกับทรงเตรียมจัดงานสยามรัฐพิพิธภัณฑ์ (The Kingdom of Siam Exhibition) เพื่อส่งเสริมการส่งออกผลผลิตของไทย แต่งานนี้ต้องล้มเลิกไปเพราะเสด็จสวรรคตเสียก่อน

ปัจจัยภายนอก คือ วิกฤติเงินปอนด์สเตอร์ลิงค์ ซึ่งในเวลานั้นมีการผูกค่าเงินปอนด์ของอังกฤษไว้กับโลหะเงิน ในขณะที่เงินบาทไทยก็ถูกผูกค่าไว้กับเงินปอนด์ของอังกฤษ เมื่อเงินปอนด์ประสบวิกฤตก็ส่งผลกระทบถึงเงินบาทของไทย เพื่อผดุงค่าของเงินบาทมิให้ตกต่ำลงรัฐบาลในสมัยนั้นที่มีที่ปรึกษาการคลังเป็นชาวอังกฤษก็แนะนำให้กู้เงินจากตลาดเงินในอังกฤษมารักษาค่าเงินบาทไว้ จึงโปรดเกล้าฯ ให้กู้เงินมา ๒ คราวรวมแล้วราว ๕ ล้านปอนด์โดยใช้ความมั่นคงของประเทศสยามค้ำประกัน คือใช้ความเชื่อมั่นของประเทศเป็นหลักประกัน เรื่องนี้ รศ.พรเพ็ญ ฮั่นตระกูล อาจารย์ประจำคณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัย เคยวิจัยไว้ว่า เมื่อสิ้นรัชกาลที่ ๖ นั้น ทรงใช้คืนเงินกูนั้นเกือบหมดแล้ว หากสวรรคตช้ากว่านั้นรอให้เสร็จงานสยามรัฐพิพิธภณฑ์แล้วก็คงจะชำระหนี้เงินกู้ต่างประเทศได้หมดเลยทีเดียว

แต่เหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้น เมื่อเสด็จสวรรคตแล้ว ที่ปรึกษาการคลังชาวอังกฤษกลับกล่าวว่า การที่รัชกาลที่ ๖ เสด็จสวรรคตเสียได้ทำให้ประเทศไทยรอดพ้นจากความพินาศไปได้ แล้วนักวิชาการไทยก็จำขี้ปากฝรั่งคนนี้มาวิจารณืว่า รัชกาลที่ ๖ ทรงใช้เงินสิ้นเปลืองจนจะทำให้ประเทศชาติล่มจม ถ้าย้อนกลับมาดูถึงเรื่องการเลิกหวย ก.ข. ที่ทำให้ขาดรายได้ไปราว ๘๐ ล้านบาทในระยะเวลา ๑๐ ปีสุดท้ายในรัชกาล กับถ้าไม่ลงทุนพัฒนาระบบชลประทานแล้ว ก็คงมีเงินคงคลังเหลืออยู่จนไม่จำต้องไปกู้เงินจากต่างประเทศเลย แต่การที่กู้เงินมานั้นก็เพื่อสนองพระบรมราโชบายในการลงทุนเพื่อเพิ่มผลผลิตของประเทศ

วิกฤตเศรษฐกิจในรัชกาลที่ ๗ นั้นในแวดวงเศรษฐศาสตร์ท่านเรียกกันว่า Great Depression ต้นเหตุมาจากสถาบันการเงินในสหรัฐอเมริกาล้มละลาย คล้ายกับเหตุการณ์ในปัจจุบัน แต่ครั้งนั้นกล่าวกันว่าตลาดหุ้น Wall Street ถึงกับล้มละลายเลยทีเดียว แล้วส่งผลกระเพื่อมไปทั่วโลก ไทยเราก็ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ครั้งนั้น แต่เป็นเรื่องการส่งออก หาใช่วิกฤติค่าเงินที่ได้รับผลโดยตรง เปรียบสองเหตุการณ์นี้แล้ว วิกฤตค่าเงินในสมัยรัชกาลที่ ๖ นั้น เหมือนวิกฤตต้มยำกุ้งในปี ๒๕๔๐ ขณะที่ Great Depression ในรัชกาลที่ ๗ คล้ายกับเหตุการณ์ในปัจจุบันที่ผสมโรงด้วยไข้หวัดใหญ่ ๒๐๐๙ ซึ่งเมื่อเกิดวิกฤติค่าเงินในรัชกาลที่ ๖ นั้น ก็มีไข้หวัดใหญ่สเปนระบาด จนผู้คนล้มตายไปกว่า ๔ ล้านคน

ย้อนมากล่าวถึงการสร้างบ้านนรสิงห์ และบ้านบรรทมสินธุ์ ที่ท่านเจ้าของกระทู้สงสัยว่า ทำไมถึงต้องสร้างบ้านสองหลังนั้นในขณะที่เศรษฐกิจตกต่ำ คำตอบสำหรับคำถามข้างต้นคงต้องย้อนกลับไปดูเรื่องการสร้างพระที่นั่งอนันตสมาคม ซึ่งเริ่มขึ้นเมื่อตอนปลายรัชกาลที่ ๕ ในชั้นต้นกะงบประมาณเอาไว้ ๙ ล้านบาท แต่เมื่อสร้างจริงงบประมาณบานปลายเป็น ๑๕ ล้านบาท เงินจำนวนนี้จ่ายจากเงินพระคลังข้างที่ซึ่งเป็นเงินส่วนพระองค์ของพระมหากษัตริย์ ส่วนที่เกินมาอีก ๖ ล้านบาทนั้นผู้ที่รับภาระค่าใช้จ่ายส่วนนี้คือ รัชกาลที่ ๖

ประเด็นถัดมา ในการจ้างชาวต่างประเทศมาทำงานในประเทศไทยในสมัยนั้นจะต้องทำสัญญาจ้างกันเป็นระยะเวลานาน ครั้งละ ๕ ปี หรือ ๑๐ ปี เมื่องานก่อสร้างพระที่นั่งอนันตสมาคมแล้วเสร็จ แต่ยังไม่หมดสัญญาจ้าง นายจ้างก็จะต้องให้งานให้นายช่างเหล่านั้นทำ มิฉะนั้นก็เท่ากับจ้างชาวต่างประเทศมาหายใจทิ้งไปเปล่าๆ อีกทั้งในการสร้างพระที่นั่งอนันตสมาคมนั้นต้องสั่งหินอ่อนจากอิตาลีมาเป็นจำนวนมาก การขนส่งเข้ามาแต่ละคราวก็ต้องให้เต็มระวางเรือเพื่อให้คุ้มค่าขนส่ง เสร็จงานแล้ววัสดุก่อสร้างคงเหลือ จะปล่อยทิ้งไปเฉยๆ หรือ ก็ต้องเอามารังสรรค์งานให้คุ้มค่า นี่จึงน่าจะเป็นที่มาของการก่อสร้างบ้านทั้งสองหลังซึ่งปัจจุบันก็ตกเป็นสมบัติของชาติโดยสมบูรณ์ แต่ค่าก่อสร้างนั้นจ่ายจากพระราชทรัพย์ส่วนพระองค์ไม่ได้ใช้เงินแผ่นดินเลยแม้แต่บาทเดียว

แต่ทีเวลารัฐบาลมีเงินไม่พอจ่ายมาขอยืมเงินพระคลังข้างที่ไปสำรองจ่าย แล้วขอพระราชทานยกหนี้นั้น เสนาบดีกระทรวงพระคลังมหาสมบัติในเวลานั้นไม่เคยหยิบยกขึ้นกล่าวถึง คอยแต่จะติว่าในหลวงใช้จ่ายฟุ่มเฟือย จนวันหนึ่งในหลวงทรงทนไม่ไหวถึงกับเอ็ดเสนาบดีพระคลังฯ ว่า เวลาจะเสด็จประพาสหัวเมือง กระทรวงพระคลังก็ว่าไม่มีงบ แต่ทีเวลาพวกเสนาบดีพาเมียน้อยไปตากอากาศต่างประเทศกลับมีเงินให้ไป เรื่องนี้ท่านที่สนใจติดตามอ่านได้ในหนังสือ ๑๐๐ ปี พระองค์เจ้าศุภโยคเกษมครับ

จากคุณ : V_Mee

เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 52 22:28:57