ความคิดเห็นที่ 1 เฉยๆ ครับ เพราะผมไม่ยึดติด มีความสำเร็จในการซื้อและผ่อนบ้าน ก็เฉยๆ มีความสำเร็จในการเก็บเงินซื้อรถ ก็เฉยๆ มีสิ่งที่ผมภูมิใจอย่างเดียวในชีวิตคือ ชิงทุนเรียนต่อเมืองนอกได้สำเร็จ ทำให้ไม่เป็นภาระพ่อแม่ที่ยากจน ตอบแทนบุญคุณท่าน พ่อผมคุยฟุ้งไปทั่วร้านกาแฟข้างบ้าน แม่ผมก็ยิ้มแก้มปริ เนื่องจากไม่ต้องส่งเงินให้ผมเรียน ทำให้น้องๆ สามารถเรียนต่อในมหาวิทยาลัยในไทยได้ และเป็นตัวอย่างให้น้องสาวอีกคนชิงทุนมาเรียนต่อต่างประเทศได้เช่นก้น และเป็นตัวอย่างให้น้องสาวสุดท้องเรียนหมอสำเร็จได้เกียรตินิยมอันดับ 1 เหรียญทอง ความสำเร็จภาษาอังกฤษ มันแค่เป็นกุญแจไปสู่ความสำเร็จอื่นๆ ในชีวิตเท่านั้น ซึ่งคนอื่นๆ อาจจะใช้วิธีการอื่นๆ แต่สำหรับผม ภาษาอังกฤษเป็นกุญแจหลักที่เดียวในการชิงทุนไปเรียนเมืองนอกเมื่อจบมัธยมแล้ว ถ้ามีวิธี่อื่นๆ ที่จะดิ้นรนพ้นจากวังวนความยากจน ผมก็คงขวนขวาญไปเอามา แต่ตอนมัธยมปลายเมื่อ 40 ปีก่อน ผมก็แค่รู้ว่า ต้องเก่งอังกฤษเท่านั้นที่จะลืมตาอ้าปากได้ ปล ครอบครัวผมจนแค่ไหน คนอื่นอาจมองไม่เห็นภาพ แต่ผมจะบอกให้ ผมเดินไปโรงเรียนตั้งแต่ ป.1 ถึง มศ.5 ครับ ระยะทางระหว่าง 3-5 กม แทบทุกวัน ทั้งที่เป็นเด็กกรุงเทพ ตอนเด็กๆ ผมไม่เคยมีเงินซื้อขนมกิน อยากกินขนม ก็ต้องรับขนมมาขาย อยากกินก๋วยเตี๋ยวก็ต้องเป็นลูกมือล้างชาม คิดแล้วสมเพชเด็กสม้ยนี้มาก ที่ไม่มีความอดทนในการเรียนภาษาเลย มีพร้อมทั้งเงิน ทั้งอุปกรณ์และสื่อต่างๆ แต่ขาดความมานะเท่านั้น ผมสิ ไม่มีอะไรเลย ก็ยังเรียนสำเร็จมาได้ เพราะความขยันอดทนและทนอดเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 52 02:39:52 จากคุณ : K.Senior เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 00:21:33

ความคิดเห็นที่ 2 สำหรับผม มันคือความรู้สึกสนุกมากกว่า ได้อ่านอะไรใหม่ๆ บรรดาความรู้ต่างๆในโลกนี้ และความรู้สึกอิ่มใจ เวลาได้ถ่ายทอดความรู้ที่มีให้นักเรียนต่อไป ฝึกภาษาอังกฤษไม่ยาก แต่อาศัยความอดทนและเวลา อย่าท้อไปก่อนก็พอครับ จากคุณ : Azure_Mile เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 00:32:49

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่ภูมิใจเลย เพราะทักษะที่ได้มานั้น ไม่เคยออกแรงเรียนมันจริงๆเลย เนื่องจากตัวเองไม่ชอบเรียนภาษาอังกฤษ แต่ที่เรียนอังกฤษได้มาก็เพราะว่าเคยมีแฟนเป็นฝรั่ง เคยทำงานต่างแดนมานานๆ แต่เรียนอังกฤษด้วยการมั่วมาตลอด...555+++... เราเพิ่งมาเริ่มเรียนอังกฤษแบบยกเครื่องใหม่จริงๆก็ตอนอายุมากแล้ว แต่ก็เรียนๆหยุดๆ เรียนๆหยุดๆ เพราะความขี้เกียจ แต่เรียนไป ฝึกไป "โดยการคิดว่า มันเป็นการเล่นเกม เหมือนเมื่อตอนเป็นเด็กวัยรุ่นเคยไปเล่นหมากรุกฝรั่งทุกวัน และพอเริ่มหัดใช้คอมพิวเตอร์เป็น ก็ลองผิดลองถูกให้คอมพิวเตอร์มันพังเล่นๆ แล้วก็หัดซ่อมมันใหม่เอง ตอนนี้ก็เลยมาลองเล่นเกมแบบนี้สนุกๆกับภาษาอังกฤษเป็นการลับสมอง ให้กับตัวเองบ้าง...อิๆๆๆ..." สิ่งที่จะทำให้เราภูมิใจได้จริงๆ นั่นก็คืออยากจะเขียนหนังสือ หรือแม้กระทั่งปั่นกระทู้เพื่อให้คนไทยหลายๆคนเลิกคิดเสียทีว่า มี fast English ที่ไหนในโลก... คือเมื่อกี้เพิ่งเข้าไปดูคนเขาโฆษณาสอนภาษาอังกฤษกันเล่นๆนะ  โหโฆษณาแต่ละอันนะ มีแต่เรียน 2 เดือนพูดได้ หรือสอบไอ้โน่นไอ้นี่ได้ และจุดขายของโฆษณาทั้งหมด "มันอยู่ที่โฆษณาชวนเชื่อว่า เรียนได้เก่งไวๆ เหมือนชื่อบะหมี่ ทำให้เมื่อลงทุน (มากๆ) แล้วจะคุ้มค่า" ถ้าหนังสือเรา ซึ่งให้ข้อมูลอย่างแท้จริงๆว่า ทักษะแต่ละอย่างนะ กว่าจะพัฒนาขึ้นมาได้ หากคำนวณอย่างแม่นยำแบบนักคณิตศาสตร์แล้วนะ (ยกตัวอย่างเช่นในกระทู้ล่างๆ เราคำนวณให้ดูเคร่าๆว่า กว่าคุณจะ conjugate irregular verbs (ที่มีเกือบๆ 400 ตัว) ทั้งหมดได้ใน ทุกรูปแบบนะ กว่าจะจำได้ใช้คล่องนะ "ให้เวลาหนึ่งปี คนธรรมดาๆ ที่ไม่ใช่อัฉริยะทางด้านภาษานะ ส่วนใหญ่ ก็จะยังจำ sentence structure types ได้ไม่หมด เลย หรือถึงจำได้หมด แต่ก็ยังเอาไปใช้งานไม่เป็น แล้วถ้าคุณ conjugate verbs (ผันกริยา) ยังไม่ได้ถูกต้องนะ คุณก็จะพูดก็ไม่ได้ เขียนไม่ได้ หรือถ้ามั่วก็มักก็จะออกมาไม่เป็นภาษาคนเอาเลยหละ...!!!" ดังนั้น verb คือ ส่วนที่สำคัญที่สุดของ parts of speech ทั้งหมดในภาษาอังกฤษ   คุณลองสังเกตดูดีๆสิ คนทีไม่เคยเรียนพื้นฐานมาดีๆ แต่อยู่ดีๆชอบเขียน essay ให้คนแก้บนเวปน่ะ (แล้วคิดว่าทำแบบนี้ ไม่กีเดือนก็เก่งน่ะ) เวลาเขียนผิดนะ ส่วนใหญ่มันผิดเพราะ conjugate verbs ไม่เป็น จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 00:53:22

ความคิดเห็นที่ 4 การที่เราจะเขียนหนังสือแนะนำคนไทยเกี่ยวกับวิธีการเรียนภาษาอังกฤษนะ  ถ้าเราเขียนอะไรตีแผ่ออกมาแบบนี้ ให้หนังสือเราขายดีนะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย แต่ในทางตรงข้าม มีคนเขียนอะไรทำนองนี้ว่า "เอ้าเรียนภาษาอังกฤษกันเข้าไป ตั้งหลายปีแล้ว แต่ก็ยังพูดไม่ได้เลย" พอคนเห็นข้อความนี้เข้าอะนะ เขาคิดไปเองว่า "ถ้าซื้อหนังสือเล่มนี้มาแล้ว เขาจะพูดได้"   นี่เป็นกลยุทธ์ในการตลาดที่ทำให้คนเขียนร่ำรวยไปเรียบร้อยแล้ว และในหนังสือ ก็เขียนได้สนุกอีกด้วยนะ มีการให้ความหวังอะไรว่า ภาษาอังกฤษมันง่าย เช่น ให้ฝึกโดยการเอาเสียงภาษาอังกฤษมาเปิดฟังตอนนอน อะไรทำนองนี้ แทนที่จะค้นข้อมูลเรื่องง่ายๆ (ไม่ต้องยากระดับนักภาษาศาสตร์หรอก)  เอามาตีแผ่ว่า การที่เราจะฟังรู้เรื่องนั้น เราจะต้องรู้ว่าเสียงพยัญชนะกับสระในภาษาอังกฤษมันมีทั้งหมดกี่เสียง (ไม่ใช่ 21 + 5 = 26 นะ มันมีมากกว่านั้นหลายเท่า) และการที่จะเราจะสร้างประโยคง่ายๆนั้น เราต้องมีพื้นฐานอะไรบ้างมาเป็นองค์ประกอบ   แต่ดันเขียนเสียสนุกเลย แล้วมันก็สร้างความหวังให้กับผู้คนเป็นจำนวนมาก จนขายดิบขายดี แถมยังพูดชวนเชื่อว่า ไม่ต้องรู้ grammar ก็เก่งได้ grammar เรียนไปทำไมปวดหัวเปล่าๆ จริงๆแล้วน่าจะพูดว่า "ตอนเริ่มเรียนใหม่ๆนะไม่ต้องกลัวผิด grammar หรอก ใจกล้าๆพูดออกไป แต่ก็ต้องค่อยๆหาทางแก้ไขไปเรื่อยๆ ให้มันผิดน้อยลงเรื่อยๆ และถ้าฟังบ่อยๆ อ่านบ่อยๆ จะเรียนรู้ grammar ไปเองโดยธรรมชาติได้ ในหลายๆเรื่อง แต่ก็ไม่ครบทุกเรื่องหรอกนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่มันยากๆน่ะ" คือว่า ถ้าเราเขียนหนังสือ ตีแผ่ไป ตีแผ่มา ถ้าพูดความจริงออกมามากๆนะ ก็เลยหนังสือที่ให้ข้อมูลอย่างตรงไปตรงมนะ กลายเป็นทำการตลาดไม่สำเร็จ...แล้วก็จะพาลขายไม่ออกเอา...อาจเป็น สนพ กลายเป็นขาดทุน เพราะซื่อสัตย์เกินไป จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 01:04:08

ความคิดเห็นที่ 5 เราภูมิใจนะคะ แต่แค่ไหนก็ไม่อาจวัดได้ ประมาณว่าภูมิใจว่าถึงไม่ได้จบด้านภาษา แต่ก็พัฒนาทักษะภาษาอังกฤษได้ในระดับที่พอใจค่ะ สอบผ่านเข้าคณะที่ต้องการได้ซึ่งวัดทักษะด้านภาษามากทีเดียว ได้ทำงานกับองค์กรระหว่างประเทศ ได้งานเกี่ยวกับภาษาอังกฤษอีกหลายงาน ได้ร่วมงานประชุมใหญ่ๆ หลายงาน มีความมั่นใจมากขึ้น เจอคนต่างชาติ ก็กล้าคุย เดี๋ยวนี้เรียนหลักสูตรอินเตอร์ได้ไม่มีปัญหา ต้องขอขอบคุณพันทิปที่ทำให้เราได้รู้จักพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ที่น่ารักใจดีหลายๆ คน ที่ช่วยแนะนำเทคนิคในการฝึกภาษาอังกฤษให้เราค่ะ จากคุณ : Flowery เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 01:09:00

ความคิดเห็นที่ 6 ก็เพราะเหตุนี้ นั่นแหละ...ปัญหาเรื่องการขาย courses ภาษาอังกฤษแหกตาหลอกลวงชาวบ้าน ถึงยังมีอยู่เรื่อยๆไป แต่ก็ยังมีผู้คนเป็นจำนวนมากไม่เข้าใจ ข้อเท็จจริง เราจะเล่าเรื่องจริงให้ฟัง เราได้รับ mail จากคนสนใจอยากเรียนภาษาอังกฤษรายหนึ่งนะ...ตอนแรกเขาถามว่า เราไปกวดวิชาที่ไหนมาถึงรู้อังกฤษมากขนาดที่เรารู้ ให้เราช่วยแนะนำโรงเรียนกวดวิชาให้  เราก็บอกว่า "ไม่ได้กวดที่ไหน" แต่เผอิญทำงานใช้ภาษามานาน ...แล้วหลังจากนั้นเขาก็ mail มาถามว่าถ้าเราสอนเขาเราคิดเท่าไหร่ เราก็บอกราคาไป แล้วอีกประมาณ 2 อาทิตย์นะ  เขา mail มาสอบถามเราอีกว่า "ถ้าเขามีความรู้ในระดับ elementary นี่น่ะ (เขาใช้คำว่า "ระดับประถม") เขาต้องการให้เราสอนเขา "ทุกอย่างที่เรารู้" เนี้ย เรา "จะต้องใช้เวลานานกี่ชั่วโมง" แล้วเราจะคิดค่าใช้จ่ายทั้งหมดเท่าไหร??!!!..." เราก็เลยต้องพยายามอธิบายว่าเราใช้เวลาเรียนตั้งเป็นสิบๆปีแต่เราก็ยังต้องเรียนต่อไปอีกเรื่อยๆ (เพราะรู้ตัวว่ายังเก่งไม่พอ) และเราก้อยอมรับว่าจนปัญญาจริงๆ ที่ว่า ไม่รู้จะสอนเขาอย่างไร แบบรับรองผลได้ตามจำนวนชั่วโมงน่ะ จริงๆแล้วนะ โรงเรียนสอนภาษาควรอธิบายให้ผู้คนรู้ว่า การสอนภาษาอังกฤษในระดับพื้นฐานมากๆนะ กว่าจะสอนให้เก่งขึ้นมาได้ มันไม่ใช่ง่ายๆนะ สอนให้ได้แค่การปูพื้นฐาน และค่อยๆขยับจากง่ายไปหายากตามลำดับขั้นตอนที่ถูกต้อง เหมือนๆกับก่อตึกขึ้นไปน่ะ ที่ต้องวางฐานรากให้มั่นคง ม่ายงั้นทุกอย่างจะพังทลายลงมาหมด ในขณะที่แนะนำหลักการเรื่องการค้นข้อมูลว่าจะค้นอย่างไรจึงจะเรียนเรื่องยากๆ ต่อไป ได้ด้วยตนเอง หรือจะตอบข้อสงสัยต่างๆ ได้ด้วยตนเอง ไม่ใช่อยู่ดีๆก็เขียน essay แปะบนเวปแล้วบอกว่า "ช่วยแก้ grammar ให้ที" จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 01:33:34

ความคิดเห็นที่ 7 นอกจากนั้นนะ เมื่อผู้เรียนๆเรื่องอะไรไปแล้ว เขาก็จะต้องเอาไปใช้งานจริงๆ เช่นเรียนสนทนา มันก็ต้องเอาไปพูดกับต่างชาติจริงๆ (เช่นลอง chat หรือไปฝึกพูดตามแหล่งท่องเที่ยว หรือไปทำงานที่มีโอกาสใช้ภาษา)  มันมีไม่กี่คนหรอกที่จะเรียน conversation แล้วพูดเป็นต่อยหอยเก่งคา classroom ขึ้นมาได้ในระยะเวลาอันสั้นเลยน่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเริ่มเรียนจากศูนย์นะ "อย่าได้ไปหลงเชื่อโฆษณาชวนเชิ่อว่ารับรองผลภายในกี่ชั่วโมงเป็นอันขาด" ยกตัวอย่างเช่น เราเคยสอนเด็ก ม. ปลายวิชา reading comprehension สอนแค่ปีเดียวเก่งระดับอ่านหนังสือภาษาอังกฤษระดับ intermediate ได้สบายๆ และรู้วิธีเรียนรู้ได้ด้วยตนเองเพื่อที่จะเรียนการอ่านในระดับยากๆกว่านั้นได้...แต่โทษที มันเป็นการสอนแบบ cram คือยัดข้อมูลจนเด็กสมองจะบานเอาน่ะ แต่เด็กกลุ่มนั้นมาขอร้องให้เราสอนเองเพราะเอ็นไม่ติด และความอยากเอ็นติดนะ มันเป็น driving force หรือแรงผลักดันอะนะ พวกเขาถึง "ทน" เรียนจนทำได้สำเร็จ  ในขณะที่เราเคยลองเอาวิธีสอนแบบ cram ไปสอนคนที่ไม่มีแรงผลักดันนะ คือสอนคน "แค่อยากอ่านนิยายได้" นะ ผลก็คือว่า "เขาเรียนแค่ออาทิตย์เดียวก็วิ่งหนีป่าราบเลิกเรียนไปแล้ว เพราะสมองรับข้อมูลมากๆเกินไม่ไหวนั่นเอง" จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 01:38:12

ความคิดเห็นที่ 8 เราเขียนมายืดยาว ดูเหมือนว่าเราตอบไม่ตรงคำถาม จขกท แต่เราจะสรุปเป็นข้อความสั้นๆว่า "สิ่งที่จะทำให้เราภาคภูมิใจมากที่สุดเกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษของเรา ก็คืออยากใช้วิชาคณิตศาสตร์ระดับง่ายๆมาผสานกับการรู้ทางหนีที่ไล่เรื่องการเรียนภาษาอังกฤษของเรา เอามาใช้คำนวณให้ดู เพื่อพิสูจน์ให้เห็นกันจะๆเลย เพื่อให้ผู้คนเป็นจำนวนมากเข้าใจ และเชื่อเราว่า fast English ไม่มีในโลกนี้อย่างแน่นอน" จากคุณ : fortuneteller เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 02:05:38

ความคิดเห็นที่ 9 ที่คุณพี่หมอดูว่า.... ในขณะที่เราเคยลองเอาวิธีสอนแบบ cram ไปสอนคนที่ไม่มีแรงผลักดันนะ คือสอนคน "แค่อยากอ่านนิยายได้" นะ ผลก็คือว่า "เขาเรียนแค่ออาทิตย์เดียวก็วิ่งหนีป่าราบเลิกเรียนไปแล้ว เพราะสมองรับข้อมูลมากๆเกินไม่ไหว ************************************************ ผมเห็นด้วยอย่างมากๆเลยอ่ะ เพราะตัวเองเป็นคนที่ชอบเรียนภาษาด้วยตัวเองจนใช้ภาษาใด้ดีระดับหนึ่งพอที่จะทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง+จ่ายค่าเทอมป.โทโดยจากการเป็นติวเตอร์สอนภาษาล้วนๆในช่วง 3-4 ปีที่ผ่านมา ขอบอกว่าความอึด+ความชอบของคนเราเป็นตัวกำหนดหลักๆในการที่จะทำให้คนๆนั้น "ประสบความสำเร็จหรือไม่กับการเรียนภาษา" แต่คนเรียนบางคน(หลายๆคน)ที่ได้แต่ "อยาก" แต่จนแล้วจนรอดก็มักรับไม่ได้กับการข้อมูลทางภาษาแปลกๆใหม่ๆจำนวนมาก สุดท้ายก็วิ่งหนีกันป่าราบเลิกเรียนไปอย่างน่าเสียดาย 55+คิดว่าอาจเป้นเพราะระบบการศึกษาไทยที่เน้นการท่องจำไว้สอบจนล้น ไม่มีที่ว่างให้กับข้อมูลใหม่ๆกระมั่ง 55+ พวกที่จะเรียนรอด และประสบความสำเร็จ มักจะเป็นพวกที่มีความชอบ+อึดกับการเรียน+มีทักษะการเรียนรู้ได้ด้วยตัวเองโดยไม่หวังพึ่งใครหรือคอร์สเรียนที่ไหนอีก แต่บอกตรงๆว่า หาได้น้อยเต็มทีในหมู่คนไทยจริงๆ แต่ก็อยากให้กำลังใจทุกคนให้สู้กันต่อไปครับ ป.ล. การบ้านถล่มมาแล้ว 2 อาทิตย์ นอนตี 2-3 ทุกวัน แง้ๆ จากคุณ : โจโฉ (joechou) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 02:19:37

ความคิดเห็นที่ 10 อยากจะบอกความรู้สึกกับจขกท.เหมือนกันนะ แต่ไม่รู้จะบอกอะไรดี เพราะยังไม่ประสบผลสำเร็จอะ T_T จากคุณ : RaziexQ เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 02:39:19

ความคิดเห็นที่ 11   มีความรู้สึกอย่างไร? สนุกดี แรกๆ ฟังเพราะอยากฟังออก อยากพูดกับเขา อยากอ่านให้รู้เรื่อง อยากเขียนสื่อสารได้ตรงใจ ทั้งหมดนี้เป็นที่มา ความจริงเมื่อก่อน มีหนังอยู่เรื่องหนึ่งคือ CONTACT ซึ่งผมตอนนั้นไม่ได้เรื่องได้ราว55  ฟังไม่ออก ไม่รู้เรื่อง แต่เพราะชอบหนังเรื่องนี้มาก ต้องการแบบ need ที่จะฟังให้ออกให้รู้เรื่องลึกซึ้งทั้งตัวหนัง ทั้ง features และ commentary จึงเป็นแรงดึงดูดให้เรียนรู้ภาษาอังกฤษ ผมเรียนด้วยตนเองมีอาจารย์ดีชี้แนะ และเอื้อเฟื้อ จนในที่สุดฟังออกแบบแกะออกเป็นคำๆได้เลย hehe ทุกวันนี้ ผมใช้มันเพื่อความสนุกล้วนๆ บวกกับความพอใจความอยากจะทำเหมือนเมื่อก่อน  คนที่เรียนถ้ามีตัวนี้ มันจะทำให้ไม่เบื่อ ไม่รู้ว่า จขกท มีตัวนี้เป็นตัวแปรรึเปล่า ถ้ามีผมว่ามันทำให้ไปได้ตลอด ไม่ใช่ฟัง พูด อ่าน เขียน เพื่อเอาไปสอบ เอาไปเสนองาน เอาไปหาเงิน, สารพัด แบบนี้มันไม่มีความอยากและความสนุกอยู่ในนั้นเลย เสียเวลาเครียดเปล่าๆ แทนที่ได้ยิ้ม หัวเราะ ไปกับมันกับสิ่งที่ทำ ซึ่งผมถือว่าเป็นกำไรแล้ว นี่ยังไม่นับรวมสิ่งอื่นๆที่ตามมา ยังไงก็ขอให้ จขกท สำเร็จโดยเร็วครับ (ไม่ต้องรีบ) จากคุณ : Time & Space เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 08:09:44

ความคิดเห็นที่ 12 อยากจะบอกว่า ที่คุณถามนั้น มันเหมือนกับถามช่างไม้ว่าคุณรู้สึกอย่างไรที่ใช้ค้อนตีตะปูหรือเลื่อยหรือสิ่วหรือสว่านเป็น ช่างไม้ก็คงจะตอบว่า ไม่รู้สึกยังไง เพราะว่าผมจะทำโต๊ะง่ะ ทำเสร็จผมดีใจและภูมิใจในโต๊ะของผม ผมไม่ได้ดีใจเพราะผมใช้ค้อนหรือสารพัดเครื่องมือเป็น อย่างที่หลายคนว่ามาน่ะแหละ คือภาษาเป็นแค่เครื่องมือ ความสนุกมันอยู่ตรงของที่ทำได้หรือรู้ได้ต่างหาก มันอยู่ตรงการบรรลุเป้าหมาย ได้รู้สาระในหนังสือตำราหรือนิยายหรือสารคดีต่างๆ ได้ดูหนังฟังเพลง มันไม่ได้ภาคภูมิใจแต่มันสนุก ความชำนิชำนาญในการใช้เครื่องมือคือภาษานั้นไม่มีสิ้นสุด มันเรียนรู้ไปเรื่อยๆ ผมว่ามันไม่ใช่การ "บรรลุ" นะ มันเป็นกระบวนการเรียนรู้อย่างต่อเนื่อง จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 08:54:56

ความคิดเห็นที่ 13 รู้สึกเฉยๆกับทุกอย่างที่เจ้าของกระทู้พูดมา เพราะไม่ได้คิดว่าแค่นี้ดีแล้ว ดีที่สุดแล้ว แต่อยากพัฒนาตัวเองให้ ดีไปกว่าเดิมเรื่อยๆ เช่น พูดสำเนียงใกล้เคียงเจ้าของภาษาให้มากที่สุด ซึ่งเราไม่ได้เกิดและโตที่ประเทศนั้นๆ ได้ดีทีสุดคือใกล้เคียงเท่านั้นแหละ เรียนคำศัพท์ใหม่ๆ ใช้ภาษาสละสลวย ใช้คำศัพท์หรูๆอลังการในการเขียน   ถ้ามัวแต่คิดว่า อ่ะนี่ดีแล้ว ที่สุดแล้ว ก็ไม่มีการพัฒนา จากคุณ : yinnerella เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 09:16:54

ความคิดเห็นที่ 14 .... เพื่อให้ผู้คนเป็นจำนวนมากเข้าใจ และเชื่อเราว่า fast English ไม่มีในโลกนี้อย่างแน่นอน" จากคุณ : fortuneteller เห็นด้วยครับ ผมเองก็ใช้เวลาถึงสามปี นี่ขนาดฝึกแบบบ้าดีเดือดแล้วนะ ยังแค่พอสื่อสารรู้เรื่องเท่านั้นเอง ไม่ได้ดีเด่อะไร -------------------------------------------------- ..... อย่างที่หลายคนว่ามาน่ะแหละ คือภาษาเป็นแค่เครื่องมือ ความสนุกมันอยู่ตรงของที่ทำได้หรือรู้ได้ต่างหาก มันอยู่ตรงการบรรลุเป้าหมาย ..... จากคุณ : แอ๊ด ปากเกร็ด เห็นด้วยอีกเช่นกันครับ จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 11:37:16

ความคิดเห็นที่ 15 รู้สึกเฉยๆนะคะ ไม่ได้รู้สึกสนุก เจ๋ง เท่ห์ แต่บางทีกลับรุ้สึกว่าเรายังไม่ดีพอ เก่งพอ ต้องคอยฝึกให้มากขึ้น อ่านมากขึ้น ฟังมากขึ้น เพียงแต่มีความภูมิใจเล็กๆในบางครั้งค่ะที่ทำให้พ่อแม่ปลื้มที่ว่าลูกมีความรู้ภาษาอังกฤษดี และภูมิใจในตัวเองนิดๆ (นิดเดียวจริงๆ)ที่เพื่อนหรือคนรู้จักมันจะหันมาหาเราเวลาต้องการความช่วยเหลือด้านภาษา ซึ่งมันก็ไม่เป็นข้อดีเสมอไปนะคะ อย่างเช่นมักจะโดนไว้วานให้แปลงาน โดยไม่คำนึงว่าเราสามารถทำได้หรือไม่ หรือเรามีเวลาทำให้หรือไม่ จากคุณ : Queen of Paranoia เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 12:32:23

ความคิดเห็นที่ 16 ภาษาอังกฤษ ก็พอได้บ้าง รู้สึกยังไง บอกตามตรง เฉยๆ ไม่รู้สึกอะไรเลย ยังต้องปากกัดตีนถีบทุกวัน สงสัยเป็นเพราะมันใช้เวลานานมาแล้วกว่าที่เราจะฟัง อ่านอะไรรู้เรื่องมากขึ้น ก็เลยชินไปแล้ว จากคุณ : Classic (พระเอกละครหลังข่าว) เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 17:20:42

ความคิดเห็นที่ 17 Can't comment much since I am still learning the art after almost 50 years. จากคุณ : genf เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 18:18:42

ความคิดเห็นที่ 18   "Can't comment much since I am still learning the art after almost 50 years." Holy wow. จากคุณ : Time & Space เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 19:22:36

ความคิดเห็นที่ 19 สำหรับผมไม่ถึงกะภูมิใจอะไร คือ เห็นว่าคนพูดภาษาอังกฤษได้ดีมีเยอะแยะ แต่คนสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ยังมีมากกว่า (สำหรับประเทศเรา) บางทีก็อยากให้คนอื่นพูดได้เหมือนที่เราพูดได้ เพราะว่าเห็นแล้วบางทีก็เสียดาย อึดอัด แทน สำหรับการสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษได้ ทำให้ผมไม่กลัวฝรั่ง ไม่กลัวที่จะพูด ไม่รู้สึกว่าอึดอัดเวลาต้องใช้ภาษา ทำให้อุปสรรคบางอย่างหายไป เปิดโอกาสให้เราได้เรียนรู้มากขึ้นด้วย และมั่นใจจจจครับ เวลาสื่อสาร จากคุณ : At Your Service เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 21:16:39

ความคิดเห็นที่ 20 ... เมื่อผมรู้สึกสนุกกับการเรียนภาษาอังกฤษด้วยตัวเองแล้ว ... เมื่อนั้นเอง คือเวลาที่ผมรู้สึกว่าผมประสบความสำเร็จกับการเรียนภาษาอังกฤษ ... และจะยังสนุกต่อไป ... ไม่มีวันจบ ... จากคุณ : เคมีรามคำแหง เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 21:48:54

ความคิดเห็นที่ 21 คห 13 ใช้หรูเกิน ระวังจะเป้น Thesaurus Rape โดยไม่รู้ตัวน๊า ^^ จากคุณ : Thaumaturge เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 52 23:45:22

ความคิดเห็นที่ 22 เมื่อวานเข้ามาอ่านเร็วๆ แล้ว ถูกใจคำตอบพี่เคซีเนียร์ และคุณแอ๊ด แต่ไม่มีเวลา เช้านี้พอว่าง มีเวลาเขียนกระทู้ ความจริงรู้ว่ามีห้องนี้มาตั้งแต่สมัยจัดตั้งแล้ว พี่น้องเพื่อนพ้องจากยำภาษาก็มาเที่ยวเล่นอยู่ที่นี่หลายคน นานทีก็เข้ามาอ่านบ้าง แต่ไม่ค่อยได้เขียนอะไร เวลาก็ไม่ค่อยจะมี ความที่ห้องนี้มีชื่อว่าห้องเรียนภาษาอังกฤษ เวลาเข้ามาอ่านก็จะเห็นคำถามประเภทว่า ทำยังไงถึงจะเก่ง ต้องเรียนยังไง มีเทคนิคอะไร ไปเรียนที่ไหนถึงดี เยอะมาก มีคนเข้ามาตอบแล้วก็มีคนถามอีกเรื่อยๆ วันนี้มีคำถามว่าถ้าเก่งแล้วดีใจมั้ย แปลกไปอีก แต่เข้าใจนะคะ คิดว่าคนเราเวลาอยากจะทำอะไรให้ได้ดี มันต้องมีแรงจูงใจ แรงผลักดันที่แรงพอสมควรให้ตัวเองทำเช่นนั้น อย่างเช่น ความอยาก ความจำเป็น ความ "หิว" เพราะยิ่งมีความ"หิว"มากเท่าใด เรายิ่งพยายามมากเท่านั้น และเมื่อทำได้ คนส่วนใหญ่ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา การเรียนภาษาอังกฤษหรือการเรียนรู้อะไรก็ตาม มันไม่ใช่อะไรที่ทำกันได้ข้ามคืน ไม่ใช่วิ่งร้อยเมตร มันเป็นวิ่งมาราทอนที่ไม่มีวันหยุด ถ้าจะดีใจก็คงต้องดีใจว่า วันนี้เราวิ่งแล้วไม่เหนื่อยเท่าเมื่อวานนะ แต่ยังคงต้องวิ่งต่อไป ทีนี้จะลองตั้งคำถามดูบ้างนะคะ ที่อยากเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เรียนไปทำไม มีความจำเป็นแค่ไหน เรียนเพราะพ่อแม่บอกให้เรียน เรียนเพราะไม่งั้นเชยระเบิด เรียนเพราะอยากไปเมืองนอก เรียนเพราะจะได้แช็ตกับคนอื่นๆ ในโลกไซเบอร์ หรือแค่เรียนเพราะอยากเรียน ถ้าตอบตรงนี้ได้ ขั้นต่อไปก็ง่ายแล้ว เพราะมนุษย์เรานั้น resourceful ขอใช้คำนี้แหละ ถ้าอยากมาก "หิว" มาก เราจะหาทางได้เองแทบไม่ต้องมีคนบอก คนรุ่นพี่เค คุณแอ๊ด พ่อหมอดู พ่อหนุ่มฯ  และข้าพเจ้าไม่โชคดีเท่าคนรุ่นนี้ ตรงที่ถ้าอยากได้อะไรแล้วแทบจะต้องไปหาทางเอาเอง ตัวช่วยมีน้อยกว่า แต่เท่าที่รู้จักกันมาทุกคนก็เอาตัวรอดมาได้ คงไม่ต้องบอกว่าวิ่งมาราทอนกันมานานแค่ไหนแล้ว เราจึงมักมองภาษาอังกฤษว่าเป็นสิ่วเป็นขวาน เป็นเครื่องมือใช้งานที่เราจำเป็นต้องมี ไม่มีก็ "ทำมาหากิน" ไม่ได้ เขียนมาตั้งยาวเนี่ย ไม่รู้ว่าได้ตอบคำถามเจ้าของกระทู้หรือเปล่า แต่อยากฝากไว้กับนักวิ่งทุกคนในห้องนี้ ว่าให้ถามตัวเองว่าเราอยากเรียนไปทำไม ถ้าเราซื่อสัตย์กับตัวเอง คำตอบคำถามนี้จะช่วยหาทางให้คุณเรียนภาษาอังกฤษได้สำเร็จสมเจตนา ถ้าเรา "อยาก" เราต้องหาทางไปจนได้แหละ จากคุณ : lilymay เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 52 06:55:03

ความคิดเห็นที่ 23 อืมม... เดี๋ยวว่างๆ จะเล่าประสบการณ์ของตัวเองให้ฟัง ตั้งเป็นกระทู้ใหม่เลย ที่ผมฝึกมานี่ แบบบ้าดีเดือดเลยนะครับ ยังต้องใช้เวลาถึงสามปี จากคุณ : หนุ่มไทยไร้นาม เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 52 10:06:00

ความคิดเห็นที่ 24 อยากรู้ความรู้สึกเหมือนกัน  เพราะตัวเอง คงไม่มีทางได้รู้สึกแบบนั้น แบบว่า ขี้เกียจฝึกอ๊ะ จากคุณ : Tiger อู๊ด เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 52 13:44:50

ความคิดเห็นที่ 25   กระทู้นี้รวมกูรูภาษาอังกฤษมาโพสเลยนะครับเนี่ย.. นานจะได้เห็นเข้ามาโพสในกระทู้รวมๆกันหลายท่าน จากคุณ : Benzema เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 52 09:43:40

ความคิดเห็นที่ 26   ตอนนี้เราอายุ 15ค่ะ.... ... สำหรับคำว่าโอกาส พอมีโอกาสมากไปแล้วก็จะเห็นว่าเป็นแค่.. ของธรรมดา บวกกับเดี๋ยวนี้รุ่นๆเรา ใจร้อน... อยากเก่งไวๆ เห็นคนอื่นเก่ง อยากเก่งบ้าง เพื่อนๆไป afs กลับมาบ้าง... เพื่อนเป็นลูกครึ่งบ้าง... เพื่อนเรียน อีพี/สองภาษามาตั้งแต่เล็กบ้าง... พอเรียนๆไป ไม่เก่งเท่าเขา... พยายามเท่าไหร่ก็ไม่ไหว(ซึ่งไม่รู้เลยว่ามันยังพยายามไม่มากพอ) ก็ล้มเลิกความตั้งใจไป ..ปกติของวัยรุ่นล่ะมั๊งคะ คงต้องรอให้คิดได้ก่อน ถึงจะเบนมาทางนี้อย่างจริงจัง... และไม่ล้มเลิกกลางคัน ความคิดเห็นบรรทัดบนนี่ไม่ใช่ใคร คือ ความคิดเห็นของเราเองล่ะค่ะ ตอนนี้ก็มากลั่นกรองได้บ้างแล้ว จากการอ่านคห.ของพี่ๆ เราเองก็มีโอกาสมากๆ... แต่เพราะ 1.เรามีพื้นฐานภาษาอังกฤษไม่แน่น ซึ่งเราไม่รู้ว่าเราไม่แน่นตรงไหน ปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะ ที่บ้านก็เพิ่งได้รับการศึกษาสูงๆรุ่นลูก พี่ๆเราเองก็ไม่ค่อยสนใจด้านภาษาเท่าไหร่(ในตอนนี้) หรือต้องเริ่มปูพื้นใหม่หมดเลยคะ ทั้ง GM. Vocab Speaking Listening เพราะความไม่รู้ล่ะค่ะ เป็นปัญหา ทำให้ไขว้เขว ไม่รุ้จะเริ่มต้นตรงไหน ถ้าจะเริมอ่านเองก็ไม่รุ้จะใช้หนังสือเล่มไหน เพราะมีทั้งบอกผิดบ้าง ถูกบ้าง ลึกบ้าง ตื้นบ้าง ประจวบเหมาะกับ -สถาบันการศึกษา(พิเศษ) มีเยอะแยะมากมายเหลือเกิน ซึ่งก็ไม่รู้อีกล่ะค่ะว่าจะเลือกตรงไหน อะไร ยังไง -สถาบันการศึกษา(ประจำ) ถึงหักสุตรจะวางไว้อย่างดีเยี่ยม แต่การสอนของครูแต่ละคน ทำให้นักเรียนเข้าใจไม่เท่ากัน *อีกอย่างตอนนี้.... รู้สึกว่าสมัยนี้กิเลสอะไรมันมากขึ้นด้วย เช่น คอมฯ- ถึงจะให้ความรู้มาก แต่ส่วนใหญ่จะไว้ใช้เล่นเกมส์เสียมากกว่า ลองเทียบสัดส่วนเว็บเกมส์กับเว็บอื่นๆแล้ว ดูจะมากกว่าแน่ๆ ปัญหาหลักๆตอนนี้ของเราคือ.. ความไม่รุ้ค่ะ... เลยลังเล สับสน เพราะหาผู้ปรึกษาจริงได้ยาก.. ไม่รู้จะไปพึ่งใคร (ครูเองก็ให้คำปรึกษาได้ไม่มาก) ก็ได้แต่คลำทางไปเรื่อย.. ตอนนี้.. ไล่หาหนังสือต่างๆอ่านเอา... ซื้อบฝ.มานั่งทำดู ดูหนังฟังเพลงเท่าที่จะทำได้...... ไม่รู้ว่า.. จะถึงจะหมายเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่า จะล้มเลิกวันไหน ป.ล. เหอๆ เหมือนกระทุ้ระบายยังไชอบกล ขออภัยด้วยนะคะ ^____^ จากคุณ : จาก..เด็กคนหนึ่ง เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 23:30:53 A:58.9.73.223 X: TicketID:197679