ความคิดเห็นที่ 1 ประชาธิปไตย มาจากการสนธิคำ ระหว่าง ประชา อันหมายถึง ประชาชน และ อธิปไตย อันหมายถึง อำนาจสูงสุดในการปกครอง ครับ นับเป็นเหตุสนเท่ห์ใจ ดังคำคุณเดฟกล่าว โดยแท้ จากคุณ : jassb1 เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 03:11:44

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องนี้มาจากพระพิศาลสุริยศักดิ์(เทิน บุญนาค) มหาดเล็กในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ได้เล่าว่า            วันหนึ่ง ร.5 เสด็จฯทรงตรวจการสร้างพระที่นั่งอนัตสมาคมพร้อมกับพระบรมวงศานุวงศ์ ครั้งนั้นพระองค์ทรงตรัสขึ้นมาว่า “ที่นี้แหละต่อไปในอนาคตจะกลายเป็นรัฐสภา”             ในวันนั้นมีผู้ติดตามเสด็จมากมาย รวมทั้งสมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิราวุธ และพระราชโอรสพระองค์เล็ก คือสมเด็จเจ้าฟ้าประชาธิปกศักดิ์เดชน์ฯกรมขุนสุโขทัยธรรมาธิราช             รัชกาลที่ ๕ ทรงหันมาทางพระราชโอรสองค์เล็ก(เจ้าฟ้าประชาธิปก) รับสั่งว่าว่า            “ลูกเอียดน้อย ถ้าได้เป็นพระเจ้าแผ่นดินขึ้นมาจะว่ากระไร” เมื่อทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นก็พากันหัวเราะครึกครื้น เพราะแทบจะไม่มีความเป็นไปได้เลยที่พระราชโอรสพระองค์เล็กจะได้เป็นกษัตริย์ เพราะบรรดาพระบรมเชษฐาของพระองศ์อันทรงประสูติจากสมเด็จพระศรีพัชรินทราบรมราชินีนาถ ยังมีอีกหลายพระองค์เช่น ๑. สมเด็จเจ้าฟ้ามหาวชิราวุธ ต่อมาได้เป็น พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ (ทูนหม่อมโต) ๒. สมเด็จเจ้าฟ้าจักรพงศ์ภูวนาถ (ทูนหม่อมเล็ก) ๓. สมเด็จเจ้าฟ้าอัษฎางค์เดชวุธ (ทูนหม่อมเอียด) ๔. สมเด็จเจ้าฟ้าจุฑาธุชธราดิลก (ทูนหม่อมติ๋ว) ๕. สมเด็จเจ้าฟ้าประชาธิปกศักดิ์เดชน์ฯ (ทูนหม่อมเอียดน้อย)     หลังจากการเสด็จสวรรคต ในสมเด็จพระศรีพัชรินทรบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง  บรรดาทูนหม่อมเล็ก ทูนหม่อมเอียด ทูนหม่อมติ๋ว ต่างพากันทิวงคต และสิ้นพระชนม์ไปภายในระยะเวลา ๓-๔ ปี เหลือแต่ทูนหม่อมเอียดน้อยที่ยังทรงพระชนม์อยู่ และเป็นรัชทายาทพระองค์เดียว ตามกฎมณเทียรบาล และเมื่อสมเด็จพระบรมเชษฐาธิราช สวรรคต ทูนหม่อมเอียดน้อยก็ได้เป็นพระมหากษัตริย์ รัชกาลที่ ๗ จากคุณ : natthaset เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 08:44:00

ความคิดเห็นที่ 3 ประชาธิปไตย  แปลว่า  อำนาจจากประชาชน ส่วน ประชาธิปก แปลว่า ที่พึ่งของประชาชน คนละทางครับ จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 09:02:08

ความคิดเห็นที่ 4 “สมเด็จเจ้าฟ้าชายประชาธิปกศักดิเดชน์ ธเนศรมหาราชาธิราชจุฬาลงกรณ์นาถวโรรส อุดมยศอุกฤษฐศักดิ์ อุภัยปักษนาวิล อสัมภินชาติพิสุทธิ์ มหามงกุฎราชพงศบริพัตรบรมขัตติยมหารัชฎาภิษิยจนพรรโษทัย มงคลสมัยสมากร สถาวรรัจฉริยคุณ อดุลยราชกุมาร” จากคุณ : หนุ่มรัตนะ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 12:26:31

ความคิดเห็นที่ 5 ผมคิดว่า ร.5 คงไม่ทรงคิด หรอกครับ ว่า ระบอบสมบูรณายาสิทธิราช จะจบลงแค่ในรัชสมัยของพระโอรส ของพระองค์ และไม่คิดว่า พระองค์จะพูดว่า "วัง" ที่ทรงสร้าง จะกลายไปเป็น "รัฐสภา" ตามระบอบประชาธิไตย แต่ถ้า หมายถึง รัฐสภา ที่ใช้ไปในลักษณะของการ ออกขุนนาง แทนพระบรมมหาราชวัง ในระบอบเดิม อันนี้ค่อยน่าเชื่อหน่อย จากคุณ : bibliophile เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 52 17:37:42

ความคิดเห็นที่ 6 แต่ที่เคยเรียนตอนม.ปลาย ร.5 ท่านก็เริ่มให้เรียนรู้ประชาธิปไตยด้วยการเลือกตั้งผู้ใหญ่บ้านแล้วไม่ใช่เหรอครับ บางครั้งที่ยุคนั้น เรายังไม่มีประชาธิปไตยอาจจะเพราะคนไทยยังไม่พร้อมก็ได้ ปล.ผิดพลาดอย่างไรช่วยแก้ไขด้วยนะครับ ผมอ้างอิงจากความรู้ม.ปลาย จากคุณ : เพนกวินเอาท้องสไลด์ไปกับพื้น (Obojamaza) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 00:54:18

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่พร้อม เอะอะก็ว่า ไม่พร้อม ไม่อยากให้มากกว่ามั้ง จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 13:20:14

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ว่าไม่พร้อมนั้น ไม่พร้อมจริงๆ ครับ  ไม่ใช่ไม่พร้อมเพราะไม่อยากให้ เรื่องนี้มีปรากฏในพระราชหัตถเลขารัชกาลที่ ๖ ที่ทรงมีไปถึงสมเด็จพระอนุชาธิราช เจ้าฟ้าฯ กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ ซึ่งมีความตอนหนึ่งว่า "“...ขอตอบเปนข้อๆ  ตามความเห็นดังต่อไปนี้  แลจะพูดตามความจริงไม่อำพราง ข้อ ๑  ขอให้เข้าใจว่า  ในส่วนตัวฉันไม่มีความตั้งใจที่จะเกี่ยงหรือหวงอำนาจอย่างหนึ่งอย่างใดเลย,  แลฉันเองก็รู้ดียิ่งกว่าใครๆ ว่าราชการในสมัยนี้มีมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเปนอันมาก,  แลสมัยที่จะใช้แบบปกครองอย่างที่เคยมาแล้วใกล้จะล่วงเลย     อีกประการ ๑  ฉันขอบอกตามตรงแลได้บอกเธอ  เปนคนแรกด้วยว่า  อาศรัยเหตุที่ฉันได้เคยไปศึกษาในสำนักนิ์อังกฤษ,  ได้เรียนลัทธิปกครองตามแบบอังกฤษ,  แลลัทธิอันนั้นฝังอยู่แน่นในใจ,  จนรู้สึกว่าเปนลัทธิดีที่สุดที่จะใช้ได้สำหรับเมืองราชาธิปตัย,  แลไม่ใช่พึ่งเกิดขึ้นเช่นนี้,  ได้คิดมาตั้งแต่รัชกาลที่ ๕ แล้ว ข้อ ๒  ฉันได้เคยรำพึงมามากแล้ว  ว่าเมื่อไรจะควรจัดให้เมืองไทยมีปาร์ลิเมนต์ขึ้นได้,  ถ้าฉันจะดันเอาตามลัทธิ (                     )   ไม่เหลียวดูทางการ (                 )  ฉันคงจะประกาศ                   (                ) เสีย ๕ ปีมาแล้ว,  แต่มีปัณหาสำคัญอยู่อย่างหนึ่งซึ่งจะหลับตาเสียไม่คำนึงดูไม่ได้,  คือ คนไทยเราโดยทั่วไป (ไม่จำเภาะคนหมู่ ๑  ซึ่งชอบเล่นกับหนังสือพิมพ์) พร้อมอยู่หรือยังที่จะใช้อำนาจเลือกผู้แทนของตัวองทำการปกครองตนเอง,  มีความเสียใจที่ยังแลไม่เห็นว่าจะทำการเช่นนั้นสำเหร็จได้,  เพราะแม้แต่เลือกกรรมการศุขาภิบาลประจำตำบลซึ่งเปนคั้นแรกแห่งการเลือกผู้ปกครองตนเองก็ยังทำไปไม่ได้จริงจัง,  เจ้าน่าที่ฝ่ายเทศาภิบาลต้องคอยเซี่ยมสอนอยู่ทุกแห่งไป,  การเลือกกำนันผู้ใหญ่บ้าน  ซึ่งต่ำลงไปกว่านั้นแลทำได้ง่ายกว่านั้น,  ก็ยังทำกันเหมือนเล่นละครตลก...” ต่อมาในสมัยเปลี่ยนแปลงการปกครองใหม่ๆ  ครูถามนักเรียนว่า "รัฐธรรมนูญคืออะไร?"  นักเรียนตอบครูด้วยความภาคภูมิใจว่า "ลูกพระยาพหลฯ ครับ"  เรื่องนี้แม่ผมเป็นคนเล่าให้ฟังเอง  เพราะสมัยนั้นแม่เป็นนักเรียนอยู่พอดี จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 17:01:30

ความคิดเห็นที่ 9 หลักฐานเดียว แค่นี้จะพออะไรคะ  มีบริบท ที่มาที่ไปอย่างไร จึงรำพึงเช่นนั้น ขณะนั้นน้องยังเป็นทายาทใช่มั้ย ชาวบ้านเลือกสุขาภิบาลไม่เป็น ต้องมีเจ้าหน้าที่ฝ่ายเทศาภิบาลเสี้ยมสอน   โถ! ท่านเทศาฯ น่ะ รู้จักการเลือกตั้งจริงๆ ปะ มีหลักฐานมั้ยว่า มีการอบรมท่านเทศาฯ ให้รู้จักประชาธิปไตยน่ะ ล้วนแล้วแต่จบเปรียญสูงๆ แล้วสึกหาลาเพศ เข้าถวายตัวทำราชการกันตั้งเท่าไหร่ ต้องไต่เต้าอย่างยืดยาวและพินอบพิเทากว่าจะเป็นเทศาได้ ออกคำสั่งกับชาวบ้านซะเคยชิน ต้องเชื่อฉัน หยิบโน่น กานี่ อุวะ เอ็งกาผิด ต้องทำอย่างข้า เด๋วปัด!   ในอังกฤษ เมื่อประชาธิปไตยเริ่มต้น ชาวบ้านก็ยังไม่พร้อม แล้วเขาทำยังไง เขาสั่งให้ชนชั้นสูงเสียสละอำนาจที่เคยชินก่อน จึงเกิดลัทธิประโยชน์นิยม ที่ถือว่าผู้ดีต้องเสียสละ จึงจะเรียกว่า ผู้ดี เพราะผู้ดีคือคนส่วนน้อยของสังคม เมื่อชาวบ้านมีสถานภาพดีขึ้น จะรู้จักรักสิทธิของตน และเลือกผู้แทนมาปกป้องสิทธิของพวกเขาซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ ถ้าคิดว่าประชาธิปไตยดีจริง ก็มีแต่เดินไปข้างหน้า นี่คอยกระตุกให้ถอยหลัง จริงๆ แล้ว คิดว่าประชาธิปไตยไม่ดีล่ะมั้ง แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 52 18:48:21 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 18:42:22

ความคิดเห็นที่ 10 ที่มาที่ไปของพระชบันทึกดังกล่าวข้างต้น  เกิดจากสมเด็จเจ้าฟ้าฯ กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ กราบบังคมทูลเสนอแนะให้จัดตั้งรัฐมนตรีสภา ขึ้นมาทำนองรัฐสภา  แต่มีพระบรมราชวินิจฉัยว่า ถ้าตั้งรัฐมนตรีสภาเพื่อให้คนมาตีโวหารด่าพระเจ้าแผ่นดินหรือเสนาบดีโดยไม่มีความผิดก็อย่าตั้งเสียดีกว่า  พยานยืนยันในเรื่องนี้ก็เห็นๆ กันอยู่ว่ารัฐสภาอันทรงเกียรติของเราในปัจจุบันก็ไม่ได้ผิดไปจากที่ทรงกล่าวถึง หลักฐานเรื่องแนวพระชดำริทางการเมืองของรัชกาลที่ ๖ นั้นมีอยู่มาก  เริ่มตั้งแต่ทรงเล่น The New Repiblic ร่วมกับนายพอตเตอร์ พระสหายชาวอเมริกันมราเคยเป็นอัครราชทูตสหรัฐอเมริกาประจำอิตาลี  ตั้งแต่ครั้งยังประทับทรงศึกษาอยู่ที่อังกฤษ  ต่อมาก็ทรงจัดเมืองมัง  และดุสิตธานีตามลำดับ   ดุสิตธานีนั้นเป็นการสอนการปกครองในระดับท้องถิ่น  ทรงทำให้เห็นเป็นตัวอย่าง  ก่อนที่จะมอบหมายให้กระทรวงมหาดไทยรับไปดำเนินการ  แต่กระทรวงมหาดไทยก็อ้างว่าประชาชนยังไม่พร้อมจนสิ้นรัชกาล  เรื่องนี้ ดร.สนธิ  เตชานันทน์ อดีตผู้ว่าราชการจังหวัดสงขลาได้ดตทำวิจัยไว้เป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาโทของมหาวิทาลัยเกษตรศาสตร์  นอกจากนั้นยีงมีเรื่องเล่าในหมู่มหาดเล็กว่า ทรงกริ้วเจ้าพระยาธรรมศักดิ์มนตรี เสนาบดีกระทรวงธรรมการเป็นอย่างมากที่รับปากไว้ว่าจะจัดการศึกษาให้เด็กทุกคนได้เล่าเรียนจนจบเกณฑ์บังคับให้สำเร็จภายในเวลา ๑๕ ปีนับแต่ขึ้นครองราชย์  แต่เมื่อใกล้จะครบ ๑๕ ปีที่มีพระราชเริจะพระราชทานการปกครองแก่ประชาชน  กระทรวงธรรมการยังดำเนินการไม่สำเร็จ ผมเชื่อในความรู้ของท่านเจ้าของความเห็นที่ ๙  ท่านคงจะได้ศึกษาเอกสารประวัติศาสตร์มามาก  ทั้งเอกสารไทยและต่างประเทศ  แต่นัชกาลที่ ๖ เคยมีพระราชบันทึกและพระราชกระแสไว้หลายที่และหลายครั้งว่า  อะไรดีสำหรับบ้านเมืองใช่ว่าจะดีสำหรับบ้านเราเสมอไป  เราจำต้องเลือกหยิบเฉพาะสิ่งที่เหมาะสมกับบ้านเมือง  วัฒนธรรมและประเพณีของเรามาปรับใช้ให้เหมาะสม สำหรับเอกสารประวัติศาสตร์ของไทยเรานั้นก็ใช่ว่าจะเชื่อได้ทั้งหมด  เอกสารเกือบทั้งหมดที่มีการเผยแพร่ในแวดวงวิชาการบ้านเรา  ล้วนกล่าวถึงรัชกาลที่ ๖ ในทางที่เสียๆ หายๆ อยู่แทบทั้งนั้น  ดังมีนักวิชาการทางรัฐศาสตร์ท่านหนึ่งเคยเขียนงานวิชาการว่า รัชกาลที่ ๖ ทรงเล่นดุสิตธานี  ไม่ได้ทรงมุ่งหวังที่จะให้มีการนำไปปฏิบัติจริงจังอะไรเลย  แต่หลังจากที่งานเขียนฉบับนั้นเผยแพร่และถูกใช้เป็นเอกสารอ้างอิงทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว  นักวิชาการท่านนั้นก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นผู้บริหารสถานศึกษาแห่งหนึ่ง  ก็เกิดเรื่องที่กลับตาลปัตร  ตรงที่เมื่อท่านสวมบทผู้บริหารสถานศึกษาท่านกลับนำเรื่อง "ดุสิตธานี" มาสอนลูกศิษย์ของท่านว่า รัชกาลที่ ๖ ทรงใช้ดุสิตธานีเป็นเครื่องมือในการทดลองการปกครองในระบอบประชาธิปไตย  ทั้งยังทรงฝึกหัดข้าราชการมหาดไทยให้รู้จักการเลือกตั้งรวมถึงวิธีการเลือกตั้งแบบต่างๆ  โดยได้เน้นย้ำให้ลูกศิษย์ของท่านนั้นตะหนักถึงหลักการ Play to Leran ที่รัชกาลที่ ๖ ทรงนำมาใช้ในดุสิตธานี  แล้วได้ขยายผลให้ลูกศิษย์นำแนวคิดของการจัดทดลองในดุสิตธานีไปปรับใช้กับการศึกษาเรื่องอื่นๆ  ก่อนที่กระทรวงศึกษาธิการจพนำบทเรียนนี้ไปจัดทำเป็นหลักสูตรท้องถื้นศึกษา จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:24:14

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณครับ สำหรับความรู้เพิ่มเติมจากทุกๆท่าน จริงๆที่มาถามนี่ไม่ได้แปลไม่ออกนะครับระหว่างประชาธิปไตย กับประชาธิปก  ฮ่าๆๆ แต่คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า น่ะครับที่เจ้าฟ้าประชาธิปกฯ ได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน และทรงได้พระราชทานความเป็น "ประชาธิปไตย" ให้แก่คนไทย จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:50:51

ความคิดเห็นที่ 12 เหอๆ ว่ากันโต้งๆเลย ตัวผมเองแล้วก็ลองถามเพื่อนๆแล้ว (อายุ 20 กว่าๆ) ให้คำนิยามประชาธิปไตยได้เต็มที่แค่ "การออกเสียงของคนส่วนใหญ่" เองครับ ผมก็เลยมีความรู้สึกเชื่อในคำว่า "ไม่พร้อม" แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าคนทั่วไป ในรุ่นราวคราวเดียวกับผม หรือจะรุ่นแก่กว่าเด็กกว่า จะเข้าใจคำว่าประชาธิปไตยได้ขนาดไหน จากคุณ : เพนกวินเอาท้องสไลด์ไปกับพื้น (Obojamaza) เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 22:59:02

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณค่ะ ความเห็น 10 คำว่า "ไม่พร้อม" ได้ยินมาเนิ่นนานแล้วค่ะ ร. 7 ท่านก็ว่า คนไทยไม่พร้อม ยังให้รัฐธรรมนูญไม่ได้ กรมพระนครสวรรค์ท่านก็บอกว่า เอ็งจะปฏิวัติทำไม เอ็งก็รู้นี่ว่าคนไทยเป็นยังไง คนไทยน่ะ ต้องปกครองอย่างนี้ๆ เท่านั้น   ทราบว่า งบประมาณแผ่นดินสมัยร. 6 เงินที่ใช้สำหรับการศึกษา และการชลประทาน น้อยนัก เมื่อเทียบกับที่ใช้สำหรับป้องกันประเทศ อาทิ กิจกรรมของลูกเสือ เสือป่า เมื่อเกิดน้ำท่วมซ้ำ ขายข้าวไม่ได้ ขาดเงินพัฒนาประเทศ ไม่ต้องสงสัยว่า งบประมาณส่วนใดที่ถูกตัดออกไป กรรมย่อมส่อเจตนา   ก็อย่างนี้ เมื่อไหร่จะพร้อมเสียที จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 52 23:30:45

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านความเห็นที่ ๑๓ แล้ว  พอจะคะเนว่า คงจะมาจากงานเขียนของศาสตราจารย์ทางประวัติศาสตร์ท่านหนึ่งที่มีอคติกับพระเจ้าอยู่หัวรัชกาบที่ ๖ อย่างมาก ในประเด็นที่ว่า รัชกาลที่ ๖ ทรงทุ่มเทงบประมาณจำนวนมากไปกับการป้องกันประเทศ  ในขณะที่งบประมาณด้านการศึกษาและการชลประทานได้รับน้อยนัก  ในเรื่องนี้ต้องย้อนถามว่า เมื่อรัชกาลที่ ๖ ขึ้นครองราชย์นั้น  ประเทศไทยรอดพ้นจากลัทธิล่าอาณานิคมแล้วหรือยัง? คำตอบคือภัยคุกคามจากลัทธิล่าอาณานิคมยังไม่หมดไป  เพราะเมื่อเดือนมีนาคม พ.ศ. ๒๔๕๑ หรือนับแบบปัจจุบันก็จะตกอยู่ในปี ๒๔๕๒  ก่อนเสวยราชย์เพียงปีครึ่ง  เราเพิ่งเสียดินแดนไทรบุรี  ตรังกานูและปะลิศให้แก่อังกฤษ  เพื่อแลกกับการกู้ยืมเงินมาสร้างทางรถไฟสายใต้  แล้วในการเสียดินแดนครั้งนี้ยังมีสัญญาลับกับอังกฤษว่า รัฐบาลสยามจะไม่ส่งกองทหารลงไปประจำในคาบสมุทรมลายู  หรือตั้งแต่บางสะพานลงไปสุดเขตแดนไทย ในปี พ.ศ. ๒๔๕๑ ประเทศไทยเริ่มจัดโครงสร้างกองทัพบกเป็น ๑๐ กองพล  กระจายกันอยู่ทั่วประเทศ  แต่ในระยะ ๒๕ กิโลเมตรจากชายฝั่งแม่น้ำโขงและปักษ์ใต้ของเราไม่มีทหารไปประจำการเลย  ในขณะที่รอบประเทศทุกด้านต่างเป็นอาณานิคมของอังกฤษและฝรั่งเศส  ที่สำคัญเมื่อเราเสียดินแดนฝั่งซ้ายแม่น้ำโขงให้ฝรั่งเศส  ฝรั่งเศสก็ใช้ทหารลาวที่ไทยเราเป็นคนฝึกให้นั้นมารบกับไทย ถึงแม้จะมีการจัดกำลังรบเป็น ๑๐ กองพลดังกล่าว  แต่เมื่อในหลวงรัชกาที่ ๖ ทรงมีพระราชหัตถเลขาถามเสนาธิการทหารบกในปี ๒๔๖๐ ว่า ถ้าอังกฤษคิดจะปิดคอคอดกระ  กองทหารของเราจะสามารถรับมือกองทหารอังกฤษได้นานกี่มากน้อย  เสนาธิการทหารบกกราบบังคมทูลว่า ๓ วันก็แพ้แล้ว  เพราะกำลัง ๑๐ กองพลของเรานั้นเป็นเพียงกองพลกำมะลอ  กำลังพลและอาวุธที่มีอยู่ในเวลานั้นมีแต่โครง  แต่อัตรากำลังจริงมีเอยู่เพียง ๒ กองพลครึ่งเท่านั้น  นี่คือข้อเท็จจริงในปี ๒๔๖๐  แล้วถ้าเป็นปี ๒๔๕๓ ซึ่งเป็นปีแรกที่เสด็จขึ้นครองราชย์  กำลังพลจะมีอยู่เพียงไรคงพอจะคาดเดาได้  แม้จะทรงทุ่มเทงบประมาณถึง ๑ ใน ๔ ของงบประมาณแผ่นดินมาถึง ๖ ปี  ก็ยังจัดกำลังได้เพียง ๒ กองพลครึ่ง จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 06:43:10

ความคิดเห็นที่ 15 ด้วยข้อจำกัดทั้งเรื่องสัญญาลับและอัตรากำลังพลของทหาร  จึงเป็นที่มาของการจัดตั้งกองเสือป่าและลูกเสือรวมทั้งทหารรักษาวังในปี พ.ศ. ๒๔๕๔  เสือป่าและลูกเสือนั้นมิได้ใช้งบประมาณแผ่นดินเลย  ในเมื่อพระเจ้าแผ่นดินทรงส่งตั้งกิจการเสือป่าเพื่อทำหน้าที่เป็นกำลังสำรองของทหาร  ข้าราชการและพลเรือนผู้รักชาติจึงได้สมัครเข้าเป็นเสือป่า  ผู้สมัครนอกจากต้องเสียเงินค่าบำรุงแล้วยังต้องมาฝึกหัดวิชาทหารเบื้องต้น  เมื่อฝึกหัดเสร็จก็ต่างคนต่างกลับบ้านของตน  เครื่องแบบก็ต้องไปตัดกันเอง  ร้านที่ตัดเครื่องแบบเสือป่ามีอาทิ ร้านวิวิธภูษาคาร และร้านเซ่งชง จะเห็นได้ว่า เสือป่ามิได้ใช้งบประมาณแผ่นดินเลย  แต่เสือป่าสามารถปฏิบัติการได้เยี่ยงทหารเพราะได้รับการฝึกหัดมาอย่างทหาร  และเป็นผู้มีเครื่องแบบที่มองเห็นได้ชัดเจนจึงต้องได้รับการปฏิบัติเยี่ยงเชลยสงครามตามสนธิสัญญากรุงเฮก  ไม่ใช่จารชนที่อาจต้องโทษถึงประหารชีวิต  และเมื่อเกิดเหตุไม่สงบขึ้นที่ภูเก็ตและมณฑลปัตตานี  ผู้ที่เป็นกำลังช่วยเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มีอยู่น้อยนิดก็คือเสือป่าในพื้นที่ เรื่องประโยชน์ของเสือป่านั้นอยากจะให้ย้อนรำลึกถึงเหตุการณ์คราวญี่ปุ่นบุกเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๘๔  จะเห็นได้ว่า ผู้ที่ออกหน้าต่อต้านญี่ปุ่นคือ ข้าราชการและยุวชนทหาร  และถ้าข้าราชการเหล่านั้นไม่เคยฝึกหัดเสือป่ามากอนจะสามารถสู้รบกับญี่ปุ่นได้หรือ?  มิพักต้องกล่าวถึงยุวชนทหารซึ่งได้รับการฝึกหัดตามแนวคิดของเสือป่าอยู่แล้ว จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 06:53:01

ความคิดเห็นที่ 16 ในประเด็นเรื่องรัชกาลที่ ๖ ไม่เห็นความสำคัญเรื่องการชลประทาน เรื่องนี้มีคำตอบอยู่ที่ในสมัยรัชกาลที่ ๕ นั้น  รัฐบาลสยามได้ให้สัมปทานแก่บริษัท คูนาสยาม (ถ้าจำชื่อไม่ผิด) รับสัมปทานในการขุดคลองรังสิตเชื่อมระหว่างแม่น้ำเจ้าพระยากับแม่น้ำนครนายก  เมื่อสัญญาสัมปทานสิ้นสุดลงในปี พ.ศ. ๒๔๕๘  รัชกาลที่ ๖ ก็โปรดให้ตั้งกรมทดน้ำดำเนินโครงการพัฒนาลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา  โดยจัดให้มีการขุดคลองส่งน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยาเชื่อมกับแม่น้ำป่าสัก พร้อมกับการสร้างเขื่อนพระราม ๖ เป็นทดและส่งน้ำแห่งแรกของประเทศ  ในการดำเนินโครงการนีทรงกำหนดให้ใช้วัสดุก่อสร้างในประเทศเกือบทั้งหมด  เริ่มจากทรงจัดตั้งบริษัท ปูนซิเมนต์ไทย  เพื่อผลิตปูนซิเมนต์ไว้รองรับโครงการนี้  คงมีวัสดุก่อสร้างสำคัญที่สั่งซื้อจากต่างประเทศคือ บานประตูเหล็กที่ใช้ในการควบคุมและระบายน้ำ   ในการดำเนินโครงการพัฒนาลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาครั้งนั้น  ในชั้นต้นกำหนดงบประมาณ"ว้ราว ๑๕ ล้านบาท  แต่ผลของสงครามโลกครั้งที่ ๑  ประกอบกับวิกฤติค่าเงินเสตอริงในปี พ.ศ. ๒๔๖๒ ซึ่งนอกจากจะส่งผลให้สินค่าขาดแคลนและมีราคาสูงขึ้นแล้ว  ทำให้ราคาค่าก่อสร้างขยับไปถึง ๒๓ ล้านบาท  นอกจากนั้นยังมีปัญหาน้ำท่วมใหญ่ในปี ๒๔๖๐ ที่เรียกว่า "น้ำท่วมปีมะเส็ง"  ต่อด้วยฝนแล้งติดต่อกัน ๓ ปี  ทำให้ปริมาณข้าวไมเหลือพอที่จะส่งออก   นี่คือสาเหตุสำคัญที่ทำให้เงินคงคลังของประเทศลดต่ำลงจนต้องกู้ยืมเงินจากต่างประเทศโดยใช้ความเชื่อมั่นในความมั่นคงของประเทศสยามเป็นหลักประกันการกู้ยืม  โปรดสังเกตว่าในการกู้ยืมเงินในสมัยรัชกาลที่ ๖ สองคราวเป็นเงินรวม ๔ ล้านปอนด์นั้น  รัฐบาลสยามไม่ต้องเสียดินแดนหรือต้องทำสัญญาลับอะไรให้ประเทศชาติต้องเสียหายดังเช่นก่อนหน้านั้นเลย เมื่อโครงการพัฒนาลุ่มเจ้าพระยาใกล้จะแล้วเสร็จ  กฌโปรดให้เตรียมดำเนินโครงการพัฒนาลุ่มแม่น้ำสุพรรณบุรีต่อ  พร้อมกันไปนั้นก็ทรงเตรียมการจัดงาน "สยามรัฐพิพิธภัณฑ์" หรืองานแสดงสินค้านานาชาติครั้งแรกในภาคพื้นเอเซียที่สวนลุมพินี  เพื่อส่งเสริมการส่งออกสินค้าไทย  มีกำหนเจดงานถึง ๑๐๐ วัน  นับแต่วันที่  ๒๓ มกราคม  ๒๔๖๘ แต่ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ เสด็จสวรรคตเสียก่อน  งานสยามรัฐพิพิธภัณฑ์และโครงการพัฒนาลุ่มแม่น้ำสุพรรณบุรีจึงต้องล้มเลิกไป  แต่ความพยายามแก้ปัญหาเศรษฐกิจที่ทรงดำเนินมานับแต่เกิดสงครามโลกครั้งที่ ๑ ก็มาบรรลุผลในตอนต้นรัชกาลที่ ๗  ที่รัฐบาลสยามสามารถส่งใช้คืนเงินกู้ยืมที่กู้ยืมมาในรัชกาลที่ ๖ ได้ก่อนเวลา สำหรับท่านที่มีความคิดว่า ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ไม่ได้ทำอะไรไว้แก่แผ่นดินนั้น  ขอได้โปรดอดใจรออีกนิด  สำนักพิมพ์สร้างสรรค์บุคส์  กำลังจัดพิมพ์หนังสือ "พระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีศรีสินทรมหาวชิราวุธ พระมงกุฎเกล้าเจ้าแผ่นดินสยาม  พระมหากษัตริย์นักการทหารและจอมปราชญ์ของโลก"  คาดว่าจะวางตลาดในงานสัปดาห์หนังสือในกลางเดือนี  เมื่ออ่านแล้วคงจะได้ตระหนักถึงพระราชกระแสที่ว่า "กว่าคนจะรู้ว่า ข้าทำอะไรไว้แก่แผ่นดิน  ข้าคงตายไปนานแล้ว" จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 07:15:11

ความคิดเห็นที่ 17 ยุคนี้กำลังสู้กันทางการเมืองครับ .. จึงไม่แปลกที่ความคิดในด้านประวัติศาสตร์ประชาธิปไตยยังช่วงชิงจังหวะการนิยามให้แก่บุคคลรุ่นหลัง .. แนะนำน้องๆหนูๆว่า น้องจากแบบเรียนของกระทรวงฯแล้ว ผมแนะนำให้อ่านพวกงานวิจัยสาขานี้เยอะๆๆๆเลยครับ จะได้รู้ข้อมูลที่รอบด้านกว่านี้ ... จากคุณ : นายอึเหม็น เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 10:28:16

ความคิดเห็นที่ 18 ขออนุศยาตเสริมความเห็นที่ ๑๗   การอ่านงานวิจัยก็ต้องระมัดระวังด้วยว่า งานวิจัยบางชิ้นก็ตั้งอยู่บนพื้นฐานที่มีอคติเหมือนกัน  แล้วผู้วิจัยในเวลาต่อมาก็คัดลอกต่อๆ กันมา จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 11:03:46

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านบางความเห็นแล้ว เห็นด้วยว่า กรรมย่อมส่อเจตนา จริง ๆ จากคุณ : Antares Kung เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 11:16:20

ความคิดเห็นที่ 20 เมื่อจำเป็นต้องเพิ่มงบประมาณทางทหารให้สูงไว้ งบในการพัฒนาการศึกษาและชลประทานก็จำเป็นต้องลดลง รายละเอียดอาจต่าง แต่ข้อใหญ่ใจความตรงกันนะ ยังไงคนไทยก็ยังไม่พร้อมสำหรับประชาธิปไตย เพราะความมั่นคงของชาติต้องมาก่อนเสมอ เหมือนอยู่ในพม่ายังไงไม่รู้สิ จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 12:22:19

ความคิดเห็นที่ 21 จริงๆ วาทกรรมที่บอกว่ารัชกาลที่ 7 กับความเป็นประชาธิปไตย มันเพิ่งเกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาก่อนเหตุการณ์ 14 ตุลาหรือเปล่าครับ เพราะการโค้ดประโยคอมตะในพระราชหัตถเลขาสละราชสมบัติกลายเป็นเครื่องมือทางการเมืองของนักศึกษาในขณะนั้นที่ใช้ต่อต้านอำนาจจากระบอบสฤษดิ์ (อันนี้สรุปความมาจาก และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ : การเมืองวัฒนธรรมก่อนเหตุการณ์ 14 ตุลา ของอ.ประจักษ์ ก้องกีรติ แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) เพราะฉะนั้นผมอยากถามพี่อึเหม็นตอนนี้ครับว่า ๑. วาทกรรมดังกล่าวได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในช่วงนั้นหรือเปล่า หรือมีมาตั้งแต่สมัยสฤษดิ์ที่มีการฟื้นฟูพระราชอำนาจของสถาบันกษัตริย์ ๒. และวาทกรรมดังกล่าวนี้เข้ามาอยู่ในหนังสือเรียนหรือแบบเรียนวิชาสังคมศึกษาตั้งแต่เมื่อไรครับ ขอขอบคุณล่วงหน้าที่พี่เข้ามาตอบครับ ปล. นึกถึงบรรยากาศตอนเรียนวิชาประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่ที่มีการโต้เถียงกันระหว่างศาสตราจารย์ที่ภาควิชาท่านหนึี่งที่ตอนนี้เกษียณไปแล้วกับเด็กรัฐศาสตร์เกีี่่ยวกับเจตนารมณ์เรื่องความเป็นประชาธิปไตยในพระราชหัตถเลขาสละราชสมบัติ ทำให้วันนั้นกลายเป็นการเรียนที่ดุเด็ดเผ็ดมัน และชอบการเีรียนประวัติศาสตร์ไทยสมัยใหม่และร่วมสมัยมาจนถึงทุกวันนี้ และคนที่เรียนหลายๆคนโดยเฉพาะเด็กรัฐศาสตร์ออกจะแลดูเฉียดคุกเฉียดตารางกันบ่อยๆกับความเห็นต่างๆที่เด็กอักษรบอกได้คำเดียวว่า "แรง" มาก จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 14:27:59

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านความเห็น ๒๐ ที่ว่า “ยังไงคนไทยก็ยังไม่พร้อมสำหรับประชาธิปไตย เพราะความมั่นคงของชาติต้องมาก่อนเสมอ เหมือนอยู่ในพม่ายังไงไม่รู้สิ”   แล้วอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่า  ท่านเจ้าของความเห็นนั้นท่านใช้สมมติฐานของเหตุการณ์ปัจจุบันไปตีความเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์  หากยึดถือตามแนวทางของท่าน  ก็คงได้ข้อสรุปในแนวทางนั้นไม่มีที่ผิดเพี้ยนไปได้  แต่การตีความเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ที่ถูกต้องนั้นควรจะต้องใช้สถานการณ์ในเวลานั้นเป็นเครื่องวินิจฉัยมิใช่หรือ? ในประเด็นที่ท่านหยิบยกเรื่องบการศึกษาขึ้นมากล่าวอ้างว่าได้รับงบประมาณอันน้อยนิด  ข้อนี้ก็เป็นเครื่องยืนยันว่า ท่านมิได้ศึกษาความเป็นมาของการจัดการศึกษาตั้งแต่ยุครัชกาลที่ ๕ เลย เริ่มจากรัชกาลที่ ๕ เสด็จประพาสยุโรปครั้งแรก  ได้ทอดพระเนตรเห็นการจัดการศึกษาของยุโรปที่กำหนดให้ท้องถิ่นเป็นผู้จัดการศึกษาชั้นต้น  แล้วรัฐจึงรับภาระจัดการศึกษาชั้นสูง  เมื่อเสด็จฯ กลับกรุงเทพฯ แล้วจึงทรงอาราธนาคณะสงฆ์ให้ช่วยจัดการศึกษาขึ้นตามวัด  ที่ต้องอาราธนาให้คณะสงฆ์ช่วยจัดนั้นเพราะธรรมชาติของเด็กไทยนั้นเคยเล่าเรียนกันตามวัดมาก่อน  และพระเป็นผู้ที่ได้ร่ำเรียนมามีความรู้หนังสือไทยสามารถอ่านออกเขียนได้  จึงได้อาศัยพระเป็นครูผู้สอน  จึงสามารถขยายการเล่าเรียนออกไปได้ทั่วประเทศในเวลาที่จำกัด  แต่การเล่าเรียนนั้นก็เพียงสอนให้อ่านออกเขียนได้เท่านั้น  แต่การศึกษาที่สอนให้เด็กมีความรู้ในวิชาแขนงต่างๆ นั้นยังทำไม่ได้เพราะไม่มีครูที่มีความรู้  โรงเรียนฝึกหัดอาจารย์ก็สามารถผลิตครูออกมาได้ปีละไม่กี่คน  การขยายการศึกษาจึงต้องค่อยเป็นค่อยไป  เริ่มจากการส่งครูประกาศนียบัตรออกไปประจำตามมณฑล  แล้วจัดตั้งโรงเรียนฝึกหัดครูขึ้นที่โรงเรียนตัวอย่างประจำมณฑลซึ่งมีอยู่เพียงมณฑลละ ๑ โรง  โดยจัดนักเรียนวิชาสามัญมาเรียนวิชาครูเพิ่มในวันโกนซึ่งเป็นวันหยุดของนักเรียนสามัญ  ก็ได้ครูมูลเพิ่มขึ้นอีกจำนวนหนึ่ง  กว่าจะมีครูพอและเปิดสอนถึงมัธยมปลายได้ก็ล่วงมาถึงปี พ.ศ. ๒๔๕๙  แม้กระนั้นจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยก็ยังไม่สามารถจะเปิดสอนถึงระดับปริญญาได้เพราะไม่มีนักเรียนที่จะเรียน  จนถึงเปิดหลักสูตรเวชชศาสตร์บัณฑิตในปี พ.ศ. ๒๔๖๗ ยังต้องจ้างนักเรียนที่สอบไล่ได้ชั้นมัธยมปลายมาเรียนกันเลย  มิพักที่จะกล่าวถึงโรงเรียนประจำมณฑลที่เปิดสอนได้เพียงชั้นมัธยมปีที่ ๖  เพาะมีครูที่มีคุณวุฒิสอนได้เพียงเท่านั้น  ถ้าจะเรียนต่อมัธยมปลายก็ต้องเข่ามาเรียนกรุงเทพฯ  ฉะนั้น หากจะทุ่มงบประมาณเพื่อการศึกษาในช่วงรัชกาลที่ ๖  ก็คงจะได้แต่อาคารโรงเรียนที่ไม่มีนักเรียนเล่าเรียน  ซ้ำไม่มีครูสอนอีกด้วย ในเรื่องการพัฒนาระบบชลประทานก็เช่นเดียวกัน  ในเมื่อเวลานั้นพื้นที่เกษตรกรรมของประเทศมีอยู่แต่เฉพาะลุ่มเจ้าพระยาและลุ่มแม่น้ำสุพรรณบุรี  กับลุ่มน้ำเพชรบุรีเท่านั้น  ภูมิภาคส่วนอื่นๆ ของประเทศยังเป็นป่าเขาที่ยังมิได้มีการพลิกฟื้นผืนดินเป็นพื้นที่เพาะปลูก  แล้วจะไปลงทุนพัฒนาระบบชลประทานในพื้นที่ที่ยังเป็นป่ากันละหรือ?  แต่ด้วยความที่ประเทศไทยเราเป็นประเทศเกษตรกรรม  เมื่อมีการประกาศใช้พระราชบัญญัติประถมศึกษา เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๔  จึงได้มีการกำนดไว้ในหลักสูตรให้เด็กไทยทุกคนต้องเล่าเรียนจนจบชั้นประถม  ถ้าไม่ได้เรียนต่อชั้นมัธยมต่อไปก็ต้องเรียนวิชาทำมาหาเลี้ยงชีพในโรงเรียนประถมต่อไปอีก ๒ ปี  นี่คือหลักประกันชั้นต้นสำหรับชาวไทยว่า อย่างน้อยเมื่อออกจากโรงเรียนจะต้องมีวิชาชีพสำหรับเลี้ยงตัวเองต่อไปได้  ผิดกับปัจจุบันที่มุ่งจัดการศึกษาเพื่อไขว่คว้าเอาใบปริญญากันเพียงใบเดียว จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 15:58:42

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณนะคะ ความเห็นที่ 22 เรามองว่า การบริหารประเทศช่วงนั้นเป็นไปตามอุดมการณ์ของรัฐที่ให้ความสำคัญกับความมั่นคงของชาติ การตีความประวัติศาสตร์ตามแนวคิดบูชาวีรบุรุษไม่เคยดับสูญ ยังคงพบได้ชัดเจนในพม่าปัจจุบัน ด้านการศึกษา พลเมืองที่ต้องการก็ต้องสอดคล้องกับอุดมการณ์ของรัฐอยู่แล้ว เพื่อให้เป็นพลเมืองที่ว่านอนสอนง่าย เรียนกับพระ ลงทุนน้อยแต่ให้ผลมาก พอเริ่มเข้าที่เข้าทาง ก็แยกวัดออกจากโรงเรียน ส่วนที่ตั้งมหาวิทยาลัยก็เพื่อฝึกให้เป็นกำลังคนของรัฐบาล  งบประมาณให้ได้เท่าที่รัฐต้องการกำลังคน ด้านการชลประทาน ข้าวเป็นสินค้าที่ทำรายได้ให้ประเทศมาตั้งแต่รัชกาลที่ 4  เกือบร้อยปี "แล้วจะไปลงทุนพัฒนาระบบชลประทานในพื้นที่ที่ยังเป็นป่ากันล่ะหรือ?" เขื่อนน่ะ ที่ปรึกษาแนะนำให้สร้างมาแต่ปลายสมัย ร.5 เชียวนะ บางปีฝนแล้ง บางปีน้ำท่วม ผู้ผลิตได้อะไรกลับคืนพอจะลืมตาอ้าปากได้บ้าง   เมื่อประชาธิปไตยไม่ใช่อุดมการณ์ของรัฐ ป่วยการณ์เปล่าที่จะลงทุน นั่นแหละถึงไม่พร้อมที่จะให้.... แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 18:29:38 จากคุณ : เอเธนา เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 18:05:48

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านความเห็นที่ ๒๓  แล้ว  ผมคงไม่สามารถแสดงความคิดเห็นอะไรต่อไปได้  คงต้องฝากให้ท่านผู้อ่านเป็นผู้ใชวิจารณยาณตัดสินกันเอง จากคุณ : V_Mee เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 19:24:27

ความคิดเห็นที่ 25 เห็นด้วยกับ (ด้านการชลประทาน ข้าวเป็นสินค้าที่ทำรายได้ให้ประเทศมาตั้งแต่รัชกาลที่ 4  เกือบร้อยปี "แล้วจะไปลงทุนพัฒนาระบบชลประทานในพื้นที่ที่ยังเป็นป่ากันล่ะหรือ?") เพราะผมคิดว่า พื้นที่ที่เป็นที่ลุ่มเป็นแหล่งน้ำ เดี๋ยวก็คงเจริญตามมาเอง แต่เรื่องเรียนก็เห็นว่าถึงต้องออกข้อบังคับให้ส่งบุตรหลานเรียนจบขั้นต่ำชั้นประถมหก (ตอนนี้ไม่ทราบอ่ะคับว่าถึงชั้นไหน แหะๆ) เพราะฉะนั้นเมื่อนานมาแล้วประชาชนหลายๆคนหลายๆบ้านก็คงไม่สนใจใส่ใจที่จะเรียนหนังสือกันเท่าไร อ่านแล้วหวิวใจกับ "กว่าคนจะรู้ว่า ข้าทำอะไรไว้แก่แผ่นดิน  ข้าคงตายไปนานแล้ว" เพราะตอนเรียนผมก็รู้จักพระองค์ท่านเพียงบิดาแห่งลูกเสือไทยและพระราชนิพนธ์ต่างๆ ปล.ขอบคุณ คุณ V_Mee และคุณ เอเธนา ที่ช่วยเปิดโลกกว้างให้กับผมนะครับ จากคุณ : เพนกวินเอาท้องสไลด์ไปกับพื้น (Obojamaza) เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 21:18:09

ความคิดเห็นที่ 26 อ่าววว กระทู้นี้กลายเป็นประเด็นการเมืองไปซะงั้น ผมนึกถึงคำหนึ่ง angry young man and beauty old man คนเราเมื่อเยาว์วัยมักเอาแต่ใจตน ใจร้อน มองอะไรสุดโต่งไปซะหมด ยิ่งมีความรู้มากยิ่งผยองมาก แต่เมื่อเวลาผ่านๆไปหลายๆคนเรียนรู้ประสบการณ์ชีวิต ได้พัฒนามุมมองที่ลึกซึ้ง สุขุมรอบคอบยิ่งขึ้น ท่านปรีดีสรุปไว้อย่างน่าคิด ยามข้าพเจ้ามีอำนาจ ข้าพเจ้าไร้ประสบการณ์ ยามข้าพเจ้ามีประสบการณ์ ข้าพเจ้ากลับไร้อำนาจ เรียนรู้กันไปอย่าห่างเหินเกินความจริงครับ จากคุณ : davebartus เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 11:29:08

ความคิดเห็นที่ 27 เรื่องข้าว และการชลประทาน จิตร ภูมิศักดิ์ ได้แสดงข้อมูลอีกด้าน (ที่ไม่มีในหนังสือเรียน ของกระทรวง) ไว้ใน โฉมหน้าศักดินาไทย ไว้อย่างน่าสนใจ ครับ จากคุณ : bibliophile เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 52 20:59:28

ความคิดเห็นที่ 28 ท่าน ภารตยุทธ .. ผมเองคงไม่ขออธิบายเพิ่มล่ะ เพราะเคยตั้งกระทู้เดือดไปแล้วเมื่อครั้งกระโน้น .. ในห้องประวัติศาสตร์ที่นี่ ผมเห็นมีสองพวกใหญ่ที่โต้แย้งอยู่กันอยู่ตลอด ก็คือพวกกระแสหลักและพวกวิพากษ์กระแสหลัก  ถ้ายังมีการโต้ตอบกันอยู่ก็แสดงให้เห็นกระบวนการ "ช่วงชิงคำนิยาม" กันภายในบทสนนาน่ะครับ ผมถึงได้บอกว่า การต่อสู้ทางการเมืองระหว่างชนชั้นนำมักจะส่งผลให้แก่ชนชั้นถูกปกครองตกกระไดพลอยโจนไปด้วยอย่างปริยาย .. ที่สคำัญนะครับ ตอนนี้ยังไม่มีใครสามารถช่วงชิงการนำได้เด็ดขาด คำอธิบายทางด้านประวัติศาสตร์ต่างๆก็ดูเหมือนจะเข้ามาสอดรับความเชื่อของแต่ละท่านไป (รวมถึงผมด้วย ไม่ขอปฎิเสธ) แต่การสนทนาที่ดีย่อมต้องการหลักเหตุผลที่ชัดเจน มีความเป็นไปได้และต้องสอดรับกับบริบทอื่นๆที่ดำรงอยู่รอบๆคำสนทนาของเรา ... สถานการณ์ที่ปรากฎภายในสถาบันการศึกษาในปัจจุบันตามที่ท่านได้เสนอมา เป็นแทบทุกที่ครับ ผู้ใหญ่มักจะมีข้อโต้แย้งกับผู้ที่เรียนเสมอๆ โดยเฉพาะอย่างวิชาประวัติศาสตร์ไทย เพราะในสถานศึกษามักจะมีตำราหรืองานวิจัยต่างๆในห้องสมุดที่หาอ่านไม่ได้ในตำราเรียนสมัยมัธยม บางครั้งเรามักเจองานที่สวนกระแสหลักโดยสิ้นเชิง ซึ่งพออ่านแล้วก็ทำให้เกิดมุมมองใหม่ๆที่น่าสนใจ พอเกิดมุมมองใหม่ๆก็นำไปสู่การวิเคราะห์ใหม่ๆ เมื่อได้ระบบการวิเคราะห์ใหม่ๆมันก็ไปปะทะกับระบบการวิเคราะห์เก่าๆที่เคยเชื่อถือกันมา.. ขอแย้งบางท่านเรื่องงานวิจัยดังนี้ .. การที่เราจะทำงานวิจัยทางวิชาการซักชิ้น สิ่งที่ต้องคำนึงถึงเป็นอันดับแรกก็คือ Methodology และ Approach ที่จะนำมาใช้ในการศึกษา ซึ่งแต่ละเครื่องมือก็มีฐานทฤษฎีแตกต่างกันออกไป การใช้เครื่องมือการวิเคราะห์เป็นสิ่งที่ถูกยอมรับกันในทางวิชาการ ไม่ว่าคุณจะวิเคราะห์งานอออกมาในลักษณะใดคุณก็ต้องยืนยันบนหลักการบางอย่างอยู่เสมอ ไม่ใช่อคติอย่างที่ท่านเข้าใจ .. ผมค่อนข้างเข้าใจดี ถ้าหากงานชิ้นนั้นไม่ตรงจริตบางอย่างกับกระแสหลัก ก็มักจะถูกโจมตีว่างานมีอคติ ซึ่งไม่ใช่.. ถ้าหากมีอคติจนเกินกว่าที่หลักการจะสามารถเหนี่ยวนำไว้ได้ งานวิชาการก็จะกลายเป็นงานสนับสนุนความคิดทางการเมืองไปโดยปริยาย .. ถ้าหากที่านกล่าวว่า งานวิขาการมักจะมีอคติแอบแฝงเสมอ ผมตอบว่าใช่.. แต่มันต้องมีหลักการทางวิชาการกำกับอยู่ ถ้าไม่อยู่บนหลักการทางวิชาการ งานก็คือการเขียนหนังสือประเภทประโลมโลกไป.. ไม่ว่าท่านจะผลิตงานกระแสหลักหรือกระแสรอง ก็ย่อมต้องมีหลักการทางวิชาการกำกับ สมมุติว่าท่านผลิตงานกระหลักเรื่องประวัติศาสตร์ไทย ท่านก็ย่อมต้องใช้เครื่องมือที่สอดคล้องกับข้อสมมติฐานกับงานของท่าน เช่น กรอบวิเคราะห์แบบราชาชาตินิยม หรือกรอบวิเคราะห์แบบ ประชาธิปไตยจากบนลงล่าง เป็นต้น ซึ่งกรอบทฤษฎีเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ผิด สามารถโต้แย้งกันได้ เหมือนกันครับ ถ้าเราจะใช้กรอบกระแสรองในการงิเคราะห์ประวัติศาสตร์ เช่น กรอบ Dialectic หรือกรอบประชาธิปไตยจากข้างล่าง เราก็ยังสามารถโต้แย้งกันได้ .. การถกเถียงกันทางความคิดต่างหากคือหัวใจที่สำคัญของการเรียนในระดับที่สูงขึ้นไป .. แต่บางท่านเข้าใจผิดว่า เราไม่ควรถกเถียงกันเพราะมันดูเหมือน "ก้าวร้าว" "ไม่คารวะ" "ไม่มีเหตุผล" รวมไปถึง "การด่ากันโดยไม่มีเหตุผล" ข้อความเหล่านี้มักจะเกิดขึ้นในความรู้สึกของผู้ที่ไม่ชอบการถกเถียง เนื่องจากเขาอาจชอบอยู่เฉยๆ ไม่ชอบคิด แต่ชอบ "เชื่อ" เพียงอย่างเดียวเพราะว่ามันง่ายดี ... ความมักง่ายทางความคิดนี่แหละครับจะนำไปสู่สังคมที่มืดบอดทางปัญญา .. ถ้าท่านเชื่อในความคิดประวัติศาสตร์ของท่านไม่ว่าจะกระแสไหน ผมสนับสนุนให้เกิดการถกเถียงที่ไม่ใช่การแดกดันกันไปมา มันไม่เกิดประโยชน์ทางความคิด แต่การโต้แย้งอย่างมีเหตุผลต่างหากที่นำไปสู่ข้อสรุปใหม่ๆในทางวิชาการ .. จากคุณ : นายอึเหม็น เขียนเมื่อ : 5 ต.ค. 52 13:14:06

ความคิดเห็นที่ 29 ประชาธิปไตย คือการเรียกร้องสิทธิ โดยไม่ตระหนักในหน้าที่  ...เดี๋ยวนี้ก็ยังไม่พร้อม จากคุณ : กัมม์ เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 08:27:05

ความคิดเห็นที่ 30 คห.29 นั่นแหละครับที่ผมไม่กล้าพูด จากคุณ : เพนกวินเอาท้องสไลด์ไปกับพื้น (Obojamaza) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 52 21:10:28

ความคิดเห็นที่ 31 มีประเทศไหนในโลก รอให้พร้อมแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นประชาธิปไตยด้วยหรือครับ? ตราบใดที่ชนชั้นปกครองยังกดชนชั้นล่างไปเรื่อยๆ ชาติหน้าก็ไม่มีวันพร้อมล่ะครับ ทุกประเทศเขาก็ต้องค่อยๆเรียนรู้พัฒนาไปเรื่อยๆทั้งนั้นแหละ เพราะเมื่อเปลี่ยนแปลงการปกครองแล้ว ประชาชนชั้นล่างก็มีโอกาสได้เรียนรู้มากขึ้น(เมื่อก่อนมีสิทธิ์มีเสียงอะไรไหม?) ไม่ต้องกลัวว่าเรียนสูงไปจะไปขวางหูขวางตาเจ้านาย ไม่ต้องกลัวว่าเสนอแย้งอะไรไปจะไปหักหน้าใคร ได้ผลตอบแทนจากงานของตัวเองอย่างที่ควรจะเป็น ถ้ามัวแต่รอ ก็คงไม่ต่างจากเกาหลีเหนือ หรือพม่า ในวันนี้หรอกครับ เพราะผู้นำเขาก็อ้างเหมือนกันว่า ประชาชนเขายังไม่พร้อม ต้องให้ผู้นำฉลาดๆแบบเขานำไปก่อนเรื่อยๆ! จากคุณ : ....4จุด เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 52 15:50:55