PANTIP.COM : K8390259 กระสุนนัดสุดท้ายที่อ่าวมะนาว [ประวัติศาสตร์]

ความคิดเห็นที่ 2

๘ ธันวาคม ๒๔๘๔

วันที่ ๘ ธันวาคม ของทุกๆปีผมจะมีเรื่องที่ต้องรำลึกถึงอยู่เรื่องหนึ่งคือเหตุการณ์ครั้งสงครามโลกครั้งที่สองตอนที่ญี่ปุ่นบุกไทยเมื่อ ๘ ธันวาคม ๒๔๘๔ และที่ผมให้ความสนใจเหตุการณ์นี้เป็นพิเศษเพราะบังเอิญเข้าไปอยู่ในจุดเกิดเหตุ ซึ่งแม้จะผ่านเลยไปหลายสิบปีแล้ว แต่ก็ประทับใจไม่รู้ลืม
เรื่องมันเป็นมาอย่างนี้ครับ…

ตอนที่ผมจบจากโรงเรียนนายร้อยแล้วไปรับราชการที่จังหวัดนครศรีธรรมราชครั้งแรกเมื่อ พ.ศ.๒๕๑๒ นั้น กองพันทหารปืนใหญ่ที่ ๕ หน่วยทหารหน่วยแรกในชีวิตของผมอยู่ในค่ายวชิราวุธซึ่งปัจจุบันเปลี่ยนชื่อเป็นกองพันทหารปืนใหญ่ที่ ๑๕ เสียแล้ว เนื่องจากมีการจัดตั้งหน่วยทหารปืนใหญ่ขึ้นมาอีก ไม่เหมือนตอนนั้นที่ภาคใต้ทั้งภาคมีกองพันทหารปืนใหญ่อยู่เพียงกองพันเดียวเท่านั้น

ตัวอาคารอันเป็นที่ตั้งของกองบังคับการกองพันที่ผมไปรายงานตัวนั้น ตอนนั้นยังไม่โอ่อ่าเป็นอาคารก่ออิฐถือปูน ๒ ชั้นเหมือนอย่างทุกวันนี้ แต่เป็นเพียงอาคารไม้เล็กๆชั้นเดียวหลังคามุงด้วยสังกะสีที่ถูกกัดกร่อนเสียจนไม่เหลือส่วนที่เคลือบด้วยสารสังกะสี เหลือแต่เหล็กขึ้นสนิมสีน้ำตาลเข้ม เข้ากับข้างฝาไม้ที่ไม่ได้ใช้สีน้ำมันทาภายนอกแบบอาคารสมัยนี้แต่เป็นน้ำมันดินที่ทำให้เนื้อไม้กลายเป็นสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ ดูเข้ากันดีกับหลังคา…

แรกทีเดียวผมก็รู้สึกผิดหวังนิดๆ กับภาพที่เห็น เพราะก่อนหลุดมาจากรั้วแดงกำแพงเหลืองของโรงเรียนนายร้อยที่ราชดำเนินนั้น ผมวาดภาพกองพันที่จะไปรับราชการไว้อย่างโอ่อ่าเหมือนกับหน่วยทหารที่เราเห็นในกรุงเทพ

และพอก้าวขึ้นไปบนตัวอาคาร ผมก็สะดุดตากับพื้นไม้กระดานที่เดินเหยียบไป เพราะสังเกตเห็นร่องรอยเป็นรูๆอยู่เป็นที่ๆ นึกเล่นๆว่า คล้ายกับรูกระสุนปืน อดรนทนไม่ไหวก็จึงถามนายทหารกำลังพลที่กำลังพาผมกับเพื่อนนายทหารใหม่ร่วมรุ่นอีก ๒ คนไปรายงานตัวกับผู้บังคับกองพันว่า รูอะไรครับลุง…

ลุงก้มลงมองแล้วตอบผมว่า รอยรูกระสุนครับ ตอนญี่ปุ่นบุกเมื่อ ๘ ธันวาคม ๒๔๘๔ ผมกับเพื่อนจึงก้มลงมองกันอีกครั้งด้วยความสนใจ…

สำหรับพวกเราในตอนนั้น เรื่องราวของสงครามโลกครั้งที่ ๒ ดูช่างห่างไกลเสียเหลือเกิน นักเรียนนายร้อยรุ่นผม ปีเกิดส่วนใหญ่จะประมาณ ๒๔๘๙ ไม่ทันเหตุการณ์สงครามโลกครั้งที่สองซึ่งเกิดขึ้นเมื่อปี ๒๔๘๒ และยุติลงในปี ๒๔๘๘

แต่พอมาเห็นรูกระสุนกับตาของตัวเอง ผมซึ่งจะเก็บเรื่องนี้มาคิดต่อก็ลองเอา ๒๔๘๔ อันเป็นปีที่ญี่ปุ่นมาฝากรูกระสุนไว้ที่พื้น บก.พันของผมตั้ง แล้วลบด้วยปีที่ผมไปเห็นร่องรอยนี้ครั้งแรกในตอนนั้นก็คือ ๒๕๑๒ ปรากฏว่าผลลัพธ์ออกมาคือแค่ ๒๘ ปีเท่านั้น ซึ่งมันไม่ได้นานเป็นร้อยๆปีเหมือนอย่างที่เรารู้สึกในตอนแรกเลย

วันต่อมาผมจึงเดินไปที่ด้านทิศเหนือของกองพันซึ่งอยู่ติดกับด้านตลาดท่าแพ พื้นที่ส่วนนี้กองพันจัดไว้เป็นสนามฝึก มีต้นมะพร้าวขึ้นกระจายอยู่เต็มไปหมด แต่ละต้นสูงลิ่วบ่งบอกถึงความอาวุโสของพวกเขา

ที่ผมมาเดินท่อมๆอยู่แถวนี้ก็เพื่อจะมาดูรอยรูกระสุนที่ทหารญี่ปุ่นกับทหารไทยยิงกันเมื่อ ๒๘ ปีที่แล้วตามที่ลุงนายทหารกำลังพลบอกกับผม

ตัวลุงเองก็อยู่ในเหตุการณ์เช้ามืดวันที่ ๘ ธันวาคมนี้ด้วย !!!

แล้วผมก็พบจริงๆครับ แทบทุกต้นมีรอยกระสุนอย่างชัดเจน พื้นที่ตรงนี้มีวีรกรรมความกล้าหาญอยู่มากมาย เพราะถัดออกไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตรริมตลาดท่าแพคือคลองท่าแพที่ญี่ปุ่นนำกำลังขึ้นมาในตอนเช้ามืดแล้วเกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือดตรงนี้เอง…

และพอถึงปลายปี ๒๕๑๒ นั้นเอง ผมก็ได้เข้าร่วมเป็นครั้งแรกในงาน"วันวีรไทย"ซึ่งจัดขึ้นที่อนุสาวรีย์"พ่อดำ"ที่ไม่เพียงเฉพาะทหารอย่างพวกเราเท่านั้น แต่ชาวนครศรีธรรมราชทั้งสิ้นล้วนให้ความเคารพนับถือ ทุกๆปีใน ๘ ธันวาคม ค่ายวชิราวุธจะจัดงานพิธีขึ้นร่วมกับชาวนครศรีธรรมราชโดยมีประธานในงานเป็นผู้บัญชาการทหารบก หรือถ้าท่านติดราชการสำคัญก็จะจัดส่งนายทหารระดับพลเอกมาแทน ซึ่งชี้ให้เห็นถึงการให้ความสำคัญจากกองทัพบกอย่างชัดเจน…

นับจากวันนั้นที่เห็นร่องรอยกระสุนบนพื้นกองบังคับการกองพันเป็นต้นมา ผมจึงให้ความสนใจกับเรื่องราวของเหตุการณ์ในเช้ามืด ๘ ธันวาคมเป็นพิเศษ และเริ่มสะสมข้อมูลทั้งจากผู้ที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ และทั้งจากบันทึกต่างๆ จนทำให้ได้รับทราบเรื่องราวในหลายแง่หลายมุม บางเรื่องก็ทราบกันแล้ว แต่มีหลายเรื่องที่หาคนรู้น้อย ทั้งๆที่น่าสนใจ แต่อาจเป็นเพราะไม่ค่อยได้รับการเผยแพร่ และมีบางเรื่องที่เมื่อผมได้รับทราบครั้งแรกก็เกิดอาการลักษณะ"อึ้งกิมกี่"ไปเลย พร้อมตั้งคำถามในใจว่า ที่ผ่านมามัวไปทำอะไรอยู่ถึงไม่เคยได้รับรู้เรื่องอันน่าประทับใจของคนรุ่นพ่อแบบนี้…

จากคุณ : Gen.Bunchon

เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 52 12:38:47